Αντί για «αγανακτισμένους πολίτες», αγανακτισμένα δελτία

Γ. Τζωρτζάτος,
πρόεδρος ιδιοκτητών φορτηγών

«Τι έχουμε να χάσουμε; Τα έχουμε χάσει όλα... χάσαμε την περιουσία μας, θα χάσουμε και την οικογένειά μας...», δήλωσε πρόσφατα σε ένα κανάλι ένας ιδιοκτήτης φορτηγού (ή φορτηγών). Αναρωτιέται κανείς τι είναι χειρότερο, το να χάνεις τη δουλειά σου ή την περιουσία σου; Αν συγκρίνουμε τη σφοδρότητα και τη διάρκεια των αντιδράσεων, π.χ., ανάμεσα στους απολυμένους των stage και στους κατόχους μιας περιουσίας, όπως είναι οι άδειες των φορτηγών, φαίνεται ότι το χειρότερο είναι το δεύτερο. Και πώς να μη φαίνεται, όταν ζούμε σε μια κοινωνία που καθαγιάζει το δικαίωμα απόκτησης περιουσίας, ενώ δεν θεωρεί καθόλου αυτονόητο το δικαίωμα στην εργασία;

Οι κινητοποιήσεις των μεταφορέων κυριάρχησαν στην ειδησεογραφία της εβδομάδας. Ισως θα άξιζε κάποιο κανάλι να προβάλει το «Κονβόι» (1978) του Σαμ Πέκινπα, ώστε να συγκρίνουμε τα μεγαλόπρεπα κινηματογραφικά πλάνα με τις τηλεοπτικές εικόνες και πιθανόν να συμπεράνουμε ότι δεν υπάρχει καμία σύγκριση, π.χ., ανάμεσα στον πρωταγωνιστή, τον Κρις Κρίστοφερσον, που υποδύεται έναν σκληροτράχηλο φορτηγατζή, και τον έμπειρο συνδικαλιστή κ. Τζωρτζάτο, ο οποίος την Τετάρτη δήλωσε ότι τα ιδανικά των μεταφορέων είναι «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», ίσως και «τιμόνι, ελιά και Κώτσο βασιλιά», αν λάβουμε υπόψη τη θερμή υποδοχή που επιφύλαξαν οι συνάδελφοί του στον τέως βασιλιά όταν αυτός βρέθηκε τυχαία την Τρίτη στο Σύνταγμα.

Καμία επική πνοή, λοιπόν, αλλά πολύ μπλα μπλα, πολλά τηλεοπτικά μονόπρακτα με αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε φορτηγατζήδες που διαφωνούν μεταξύ τους, και με τους παρουσιαστές στον ρόλο του ανακριτή ή του ντετέκτιβ. Ο ιδιοκτήτης 70 φορτηγών ενάντια στον ιδιοκτήτη των 30. Τα 30 φορτηγά ενάντια στα 17. Τα 17 εναντίον του ενός.

Κάποιοι παρουσιαστές, όχι σε όλα τα δελτία, έδιναν την εντύπωση ότι φιλοδοξούν, στον επόμενο ανασχηματισμό, να τους δοθεί η θέση τουλάχιστον του υφυπουργού Δημόσιας Τάξης (και όχι απλώς Προστασίας του Πολίτη), αφού πίεζαν την κυβέρνηση να υιοθετήσει σκληρή αστυνομική στάση απέναντι στους μεταφορείς–διαδηλωτές. Δεν ρωτούσαν τους καλεσμένους τους στα παράθυρα, τους δίκαζαν, ξεχνώντας ότι τα δελτία δεν χρειάζεται ούτε να κατακεραυνώνουν ούτε να κολακεύουν τη μια ή την άλλη κοινωνική ομάδα, αλλά να αναζητούν την αλήθεια, βοηθώντας τον τηλεθεατή να καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα. Αλλο πράγμα η αντικειμενική ενημέρωση για τα προβλήματα, ακόμα και για τα παρατράγουδα μιας κινητοποίησης, και άλλο το να αντιμετωπίζεις τους απεργούς με εισαγγελικό ύφος, ακόμα και αν δεν συμφωνείς ούτε με τα αιτήματά τους ούτε με τη μορφή της διαμαρτυρίας τους. Οταν κάποια «αγανακτισμένα δελτία» καταλαμβάνουν τη θέση των γνωστών «αγανακτισμένων πολιτών», δεν πλήττεται μόνον η δημοσιογραφία αλλά και η δημοκρατία.

Tης Mαριαννας Tζιαντζη, από την Καθημερινή.