Σκεφτείτε να γινόταν στην Ελλάδα. Ένα από τα μεγαλύτερα συνδικάτα της χώρας, επικαλούμενο επιστημονική έρευνα που δείχνει ότι το ένα τρίτο των εργαζομένων υποφέρει από στρες και προβλήματα υγείας λόγω αυξημένου φόρτου εργασίας, προτείνει την αύξηση του ελαχίστου χρόνου αδείας μετ’αποδοχών κατά 50%. Η κυβέρνηση προκηρύσσει αμέσως δημοψήφισμα, προειδοποιώντας ότι τυχόν επικράτηση του ΝΑΙ θα επιβαρύνει την οικονομία κατά 5 περίπου δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Με τι ποσοστό λέτε ότι θα περνούσε η πρόταση; Ε, όχι και 80% …
Τέλος πάντων, ας μην προβοκάρουμε κι ας μείνουμε πιστοί στην ειδησεογραφία. Η πρόταση για αύξηση των εβδομάδων αδείας από 4 σε 6 τον χρόνο υποβλήθηκε στην Ελβετία από το συνδικάτο Travail Suisse. Και οι Ελβετοί την απέρριψαν με ποσοστό 66%. Ο σύνδεσμος εργοδοτών εξέδωσε μια θριαμβευτική ανακοίνωση με την οποία τονίζει ότι το ΟΧΙ στην πρόταση σημαίνει ΝΑΙ στη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας των ελβετικών εταιρειών. Το συνδικάτο εξέφρασε τη λύπη του για το γεγονός ότι η προεκλογική εκστρατεία διεξήχθη σε κλίμα φόβου. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα.
Η αλήθεια είναι ότι οι Ελβετοί έχουν απορρίψει και στο παρελθόν πρόταση που θεωρητικά υπηρετούσε τα συμφέροντά τους: το 2002 καταψήφισαν τη μείωση των εβδομαδιαίων ωρών εργασίας από 42 σε 36. Είναι υπεύθυνοι, φιλότιμοι και σκληρά εργαζόμενοι. Είναι βέβαια και πλούσιοι, γεγονός που διευκολύνει όλα τα προηγούμενα. Παρά τα φαινόμενα, όμως, δεν είναι όσο ενωμένοι δείχνουν προς τα έξω. Εχουν κι αυτοί τις εσωτερικές τους αντιθέσεις, που στην περίπτωσή τους δεν έχουν γεωγραφικό αλλά γλωσσικό χαρακτήρα. Να, πριν από λίγες ημέρες η γερμανόφωνη εφημερίδα Weltwoche δημοσίευσε ένα άρθρο με το οποίο χαρακτήριζε τους γαλλόφωνους κατοίκους «Ελληνες της Ελβετίας». Για όποιον αναγνώστη δεν κατάλαβε, ακολουθούσε επεξήγηση: τεμπέληδες, μεθύστακες και καλοφαγάδες (ε, το τελευταίο δεν είναι και τόσο κακό). Και για εκείνους που βαριόντουσαν να διαβάσουν, υπήρχε σχετική φωτογραφία: ένας εργαζόμενος με τα πόδια στο τραπέζι, ένα ποτήρι κρασί στο χέρι κι ένα σουτιέν ανάμεσα στα ντοσιέ (μάλλον κακόγουστο).
Οι Γαλλόφωνοι δεν άργησαν να απαντήσουν. Ο πολιτικός Αντόνιο Χοτζέρ από τη Γενεύη φωτογραφήθηκε στην ίδια πόζα, επισημαίνοντας στη λεζάντα ότι το ΑΕΠ των γαλλόφωνων περιοχών είναι εδώ και χρόνια ανώτερο από τον ελβετικό μέσο όρο, ότι το τόξο του Λεμάν είναι μια από τις πιο δυναμικές οικονομικές ζώνες της χώρας και ότι τα καντόνια της Λωζάνης και της Γενεύης συνεισφέρουν αποφασιστικά στην ισορροπία μεταξύ των καντονιών. Ανάλογες φωτογραφίες γέμισαν το Facebook, ενώ στο Twitter δημιουργήθηκε μια σελίδα η οποία στις 5 το απόγευμα κάθε ημέρας απευθύνει κάλεσμα: «Ελληνες της Ελβετίας, είναι η ώρα του απεριτίφ!»
Εντάξει, το χιούμορ των Ελβετών δεν είναι τόσο ξακουστό όσο η εργατικότητά τους.
Τέλος πάντων, ας μην προβοκάρουμε κι ας μείνουμε πιστοί στην ειδησεογραφία. Η πρόταση για αύξηση των εβδομάδων αδείας από 4 σε 6 τον χρόνο υποβλήθηκε στην Ελβετία από το συνδικάτο Travail Suisse. Και οι Ελβετοί την απέρριψαν με ποσοστό 66%. Ο σύνδεσμος εργοδοτών εξέδωσε μια θριαμβευτική ανακοίνωση με την οποία τονίζει ότι το ΟΧΙ στην πρόταση σημαίνει ΝΑΙ στη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας των ελβετικών εταιρειών. Το συνδικάτο εξέφρασε τη λύπη του για το γεγονός ότι η προεκλογική εκστρατεία διεξήχθη σε κλίμα φόβου. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα.
Η αλήθεια είναι ότι οι Ελβετοί έχουν απορρίψει και στο παρελθόν πρόταση που θεωρητικά υπηρετούσε τα συμφέροντά τους: το 2002 καταψήφισαν τη μείωση των εβδομαδιαίων ωρών εργασίας από 42 σε 36. Είναι υπεύθυνοι, φιλότιμοι και σκληρά εργαζόμενοι. Είναι βέβαια και πλούσιοι, γεγονός που διευκολύνει όλα τα προηγούμενα. Παρά τα φαινόμενα, όμως, δεν είναι όσο ενωμένοι δείχνουν προς τα έξω. Εχουν κι αυτοί τις εσωτερικές τους αντιθέσεις, που στην περίπτωσή τους δεν έχουν γεωγραφικό αλλά γλωσσικό χαρακτήρα. Να, πριν από λίγες ημέρες η γερμανόφωνη εφημερίδα Weltwoche δημοσίευσε ένα άρθρο με το οποίο χαρακτήριζε τους γαλλόφωνους κατοίκους «Ελληνες της Ελβετίας». Για όποιον αναγνώστη δεν κατάλαβε, ακολουθούσε επεξήγηση: τεμπέληδες, μεθύστακες και καλοφαγάδες (ε, το τελευταίο δεν είναι και τόσο κακό). Και για εκείνους που βαριόντουσαν να διαβάσουν, υπήρχε σχετική φωτογραφία: ένας εργαζόμενος με τα πόδια στο τραπέζι, ένα ποτήρι κρασί στο χέρι κι ένα σουτιέν ανάμεσα στα ντοσιέ (μάλλον κακόγουστο).
Οι Γαλλόφωνοι δεν άργησαν να απαντήσουν. Ο πολιτικός Αντόνιο Χοτζέρ από τη Γενεύη φωτογραφήθηκε στην ίδια πόζα, επισημαίνοντας στη λεζάντα ότι το ΑΕΠ των γαλλόφωνων περιοχών είναι εδώ και χρόνια ανώτερο από τον ελβετικό μέσο όρο, ότι το τόξο του Λεμάν είναι μια από τις πιο δυναμικές οικονομικές ζώνες της χώρας και ότι τα καντόνια της Λωζάνης και της Γενεύης συνεισφέρουν αποφασιστικά στην ισορροπία μεταξύ των καντονιών. Ανάλογες φωτογραφίες γέμισαν το Facebook, ενώ στο Twitter δημιουργήθηκε μια σελίδα η οποία στις 5 το απόγευμα κάθε ημέρας απευθύνει κάλεσμα: «Ελληνες της Ελβετίας, είναι η ώρα του απεριτίφ!»
Εντάξει, το χιούμορ των Ελβετών δεν είναι τόσο ξακουστό όσο η εργατικότητά τους.
Αναδημοσίευση από το Blog, Διαστάσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου