Το να αφήσεις μια χώρα και να επιλέξεις να ζεις σε μια άλλη, όπως εγώ, είναι μια επώδυνη και δημιουργική διαδικασία μαζί. Και όταν περνάνε κάμποσα χρόνια, είσαι σε θέση να βγάζεις κάποια «μαθήματα». Ενα από αυτά είναι ότι η μεγαλύτερη αρετή του ανθρώπου δεν έχει να κάνει με την καθαρότητα του αίματος, αλλά με την ικανότητά του να δημιουργήσει και να αλλάξει. Ενα άλλο είναι ότι η πραγματική πατρίδα δεν είναι γραμμένη στα γονίδιά μας, αλλά στην καρδιά και στο μυαλό μας. Είναι αυτή που μας σέβεται και μας δίνει ευκαιρίες.
Ζώντας σε δύο χώρες και ανάμεσα σε δύο γλώσσες, μπορώ να πω ότι οι άνθρωποι που γνώρισα και αγαπούσαν πραγματικά την πατρίδα τους δεν έλεγαν πολλές φορές τη λέξη «πατρίδα», ούτε ούρλιαζαν σαν μαινόμενοι ότι είναι «πατριώτες», ούτε έκαναν κηρύγματα μίσους ενάντια στους άλλους. Οσοι την αγάπη για την πατρίδα την ταυτίζουν με το μίσος για τους άλλους, η ιστορία δείχνει ότι αποτελούν τη βέβαιη καταστροφή - κυρίως για τη δική τους πατρίδα.
Οι άνθρωποι που πραγματικά αγαπούσαν την πατρίδα τους δεν φοβούνταν το καινούργιο, αλλά το αναζητούσαν και το ενσωμάτωναν. Γιατί, χωρίς το καινούργιο και χωρίς την αλλαγή, οι πολιτισμοί μαραίνονται. Εκείνοι που αγαπούσαν πραγματικά την πατρίδα τους δεν έλεγαν μεγάλα λόγια, αλλά έκαναν καθημερινές πράξεις, δουλεύοντας με επιμονή και υπομονή, πολλές φορές στην αφάνεια. Δεν ήταν καιροσκόποι που ζούσαν για το σήμερα, αλλά φαντάζονταν πώς θα ήταν η πατρίδα τους 50 χρόνια μετά. Εκείνοι που την αγαπούσαν πλήρωναν φόρους και σέβονταν τους νόμους. Δεν φθονούσαν και δεν τσάκιζαν το διπλανό τους, ανεξάρτητα από την καταγωγή του. Δεν τους άκουσα ποτέ να λένε «αγαπώ την πατρίδα μου», γιατί για αυτούς ήταν κάτι το αυτονόητο.
Οσο αυτονόητο είναι να λες «αγαπώ το σπίτι μου». Ενιωθαν ασφαλείς σε αυτή την αγάπη, δεν είχαν συμπλέγματα κατωτερότητας ή ανωτερότητας, δεν φοβούνταν μήπως έρθουν οι άλλοι και τους πάρουν την πατρίδα τους. Σίγουρα δεν έμοιαζαν σε μερικούς που φαντάζονται τους εαυτούς τους «εθνικούς ήρωες», κυματίζουν συνέχεια σημαίες στο προσκήνιο, έπειτα στο παρασκήνιο κάνουν τη σημαία σάκο που κουβαλά μαύρα χρήματα, φακελάκια, δωροδοκίες και άλλα παρόμοια.
Είδα και πολλούς άλλους που αγαπούσαν πραγματικά την πατρίδα τους, αλλά εκείνη τους έδιωχνε. Ηταν συνήθως οι καλύτεροι, οι πιο δημιουργικοί, οι πιο ειρηνικοί. Σε μια πατρίδα όμως που την είχαν καταλάβει οι μέτριοι και τα λαμόγια δεν έβρισκαν πια θέση. Εφευγαν με ένα αίσθημα ανακούφισης και λύπης ταυτόχρονα. Και υπόσχονταν ότι θα γυρίσουν...
Του Γκαζμέντ Καπλάνι, από metropolispress.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου