Έρχεται "τσουνάμι" και εμείς μαλώνουμε για τις ξαπλώστρες...

Έρχεται «τσουνάμι» και εμείς μαλώνουμε για τις ξαπλώστρες...

Οι εκθέσεις που θεωρούν σαν πιθανότερο σενάριο τη διάλυση του ευρώ αρχίζουν να λαμβάνουν πλέον διαστάσεις χιονοστιβάδας.

Χθες, αμερικανικά μέσα ενημέρωσης καλούσαν τους Ευρωπαίους να εγκαταλείψουν το υπό διάλυση ευρώ και να εμπιστευτούν αμερικανικά ομόλογα. Στο Ρόιτερ ο Τζον Ουέιζικ αναρωτιόταν:
«Μήπως ήρθε για τους επενδυτές η μεγάλη ώρα να το βάλουν στα πόδια από τον τόπο που ο Ντόναλντ Ράμσφελντ αποκαλούσε ΄΄Παλαιά Ευρώπη";»
Κάποιος που αρέσκεται στις θεωρίες συνωμοσιολογίας θα διέβλεπε πως οι αγορές εντείνουν τις πιέσεις να λάβει μέτρα, ποσοτικής χαλάρωσης.

Όπερ, να τυπώσει χρήμα η ΕΚΤ για να αντιμετωπίσει την κρίση.

Η κοινή λογική όμως λέει πως όταν τυπώνεται φρέσκο χρήμα, μειώνεται η αξία του ήδη κυκλοφορούντος χρήματος, το οποίο φυσικά δεν κατέχουν οι προλετάριοι ούτε οι πατριώτες, αλλά οι κεφαλαιούχοι, οι αποταμιευτές, τα ασφαλιστικά ταμεία κ.λ.π.

Η Μέρκελ παρότι ανθίσταται στις πιέσεις των αγορών, είναι αντιδημοφιλής στην Ελλάδα γιατί ενσαρκώνει την όψη των δανειστών που απαιτούν βίαιο εξευρωπαϊσμό του γραφικού προτεκτοράτου που προέκυψε από την διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, κατέφερε και εισέβαλε «λάθρα» κατά μερικούς αλλά ισότιμα στο τραπέζι της ευρωζώνης.

Σαν η παλιά μας υπηρέτρια να κάθεται στο σαλόνι με τις κυρίες να και πίνει τσάι...

Είναι προφανές πως διανύουμε μια περίοδο τεκτονικών μετατοπίσεων, χωρίς ακόμη να έχουν σχηματοποιηθεί οι δυνάμεις και τα επιμέρους συμφέροντα. Αποτέλεσμα: οι παράταιρες συμμαχίες κομμουνιστών με ακροδεξιούς ή φιλελευθέρων του ευρώ με αριστερούς του ευρώ και φιλελευθέρων της δραχμής με κομμουνιστές της δραχμής.

Δεν νομίζω να ξέρει κάποιος ακόμη πως θα μορφοποιηθούν οι συμμαχίες των συμφερόντων μετά από δυο - τρία χρόνια. Προς το παρόν η ανάγκη που επείγει, είναι η ανάγκη το 2012 να εξευρεθούν περί τα 8 τρισ. δολάρια.

Τόσα έχουν ανάγκη οι δανειζόμενοι για να αναχρηματοδοτήσουν το χρέος και να πληρώσουν τόκους. Από αυτή την ανάγκη και σκοπιμότητα φαίνεται πως πηγάζουν δημοσιεύματα σαν το παραπάνω του Ρόιτερς.

Η Ελλάδα σε αυτή την μετατόπιση τεκτονικών πλακών, λόγω εσκεμμένης αμέλειας, έχει την «ατυχία» να βρίσκεται μεταξύ των πλακών που τρίβονται και θρυμματίζονται.
Αυτό που προκαλεί εντύπωση στις παρούσες εξελίξεις, όπου στη χώρα κλείνουν και οι τελευταίες επιχειρήσεις και οι άνθρωποι επιβιώνουν και πληρώνουν φόρους ξοδεύοντας της αποταμιεύσεις τους, είναι η αφασία του πολιτικού σκηνικού της χώρας.

Άπαντα τα πολιτικά κόμματα χαράσσουν «κόκκινες γραμμές» στις μειώσεις των συντάξεων και των μισθών που προβλέπουν οι συλλογικές συμβάσεις. Δίνουν εγγυήσεις για πληθυσμιακά κριτήρια στην απελευθέρωση αγορών και περιορισμό των περιθωρίων τζάμπα εισοδήματος των συντεχνιών, ωσάν να μη τρέχει τίποτα...

Όλα αυτά θυμίζουν τσουνάμι ύψους δεκάδων μέτρων που έχει ξεκινήσει να κατευθύνεται προς τα εδώ, και τα κόμματα στην ελληνική παραλία μαλώνουν για το χώρο που καταλαμβάνουν οι ξαπλώστρες του καθενός.

Οι θρησκόληπτοι, οι κομμουνιστές και οι «ηλίθιοι» μοιάζουν οι τυχεροί της ιστορίας. Το γεγονός ότι πιστεύουν πως κατέχουν το κλειδί της αλήθειας και άρα του παραδείσου, τους απαλλάσσει από τα βάσανα και τις αγωνίες της αβεβαιότητας ενός κόσμου που αλλάζει και συντρίβει βεβαιότητες, ζωές και κοινωνίες ολόκληρες.
Η Ελλάδα μετά το ναυάγιο...

Όσο η κρίση θα προχωράει και δεν θα έχει φτάσει στον πυθμένα, τόσο οι κοινωνικές και πολιτικές συμβάσεις που διατηρούν τις συμπεριφορές εντός του πεδίου που μπορεί να οριστεί σαν πολιτισμένη κοινωνία, θα εκτραχύνονται και περισσότερες αντικοινωνικές και παραβατικές συμπεριφορές θα γίνονται επιτρεπτές.

Η κινηματογραφική ταινία Lifeboat του Αλφρεντ Χιτσκοκ γυρίστηκε το 1943 σε μια ταραγμένη εποχή με συνέπεια οι συμπεριφορές να είναι «ερεθισμένες».

Ένα γερμανικό υποβρύχιο τορπιλίζει ένα αγγλοαμερικανικό επιβατηγό πλοίο και μετά από λίγες ώρες μια ομάδα καταφέρνει να διασωθεί σε μια σωστική λέμβο. Μια επιδρομή συμμαχικών αεροπλάνων βυθίζει και το υποβρύχιο που είχε αναδυθεί.

Στη σωστική λέμβο οι διασωθέντες αποτελούν μια τομή κοινωνικών τάξεων και εθνών, καθώς και των καταστρωμάτων του πλοίου, από τις σουίτες της πρώτης θέσης μέχρι τους λαδάδες του μηχανοστασίου.
Τελευταίος ανασύρεται και ένας ναυαγός του γερμανικού υποβρυχίου.
Στην αρχή το κουμάντο της βάρκας το αναλαμβάνει με πρωτοβουλία ένας εργοστασιάρχης που έχει μάθει να διοικεί κόσμο. Μετά μέρος του πληρώματος της λέμβου εξεγείρεται και βάζει επικεφαλής ένα αριστερό συνδικαλιστή από το μηχανοστάσιο.

Στο τέλος το πηδάλιο το παίρνει ο Γερμανός, γιατί είναι ο μόνος που ξέρει να προσανατολίζεται. Κλπ.

Το εκπληκτικό στην ταινία είναι πως μεταλλάσσονται οι συμπεριφορές όταν βρίσκονται εκτός του πλαισίου των συμβάσεων και κανόνων μιας οργανωμένης κοινωνίας.

Η κρίση της χρεοκοπίας έχει αυξήσει τις πιθανότητες μιας χαώδους εξέλιξης στην ελληνική κοινωνία και από αυτή τη σκοπιά οι συμπεριφορές στο δρόμο, τις παρέες και παντού έχουν αρχίσει να υπερβαίνουν τις συνήθεις συμβάσεις και φόβους.

Από αυτή την έννοια η ταινία είναι μια καλή «κλειδαρότρυπα» να εμβαθύνει κάποιος στα όσα λαμβάνουν χώρα γύρω μας και θα λάβουν προσεχώς.

Στην ταινία, μόλις διαφαίνεται στον ορίζοντα πλοίο που μπορεί να διασώσει τους ναυαγούς, η ιεραρχία που είχε αναπτυχθεί στη βάρκα διαλύεται αμέσως και επανέρχονται οι παλιές κοινωνικές συμβάσεις και συμπεριφορές.

Οι θεωρίες συνωμοσίας δεν είναι τυχαίο που βρίσκουν γόνιμο έδαφος και στις τρεις παραπάνω κατηγορίες. Προϋποθέτουν πως κάποιος κινεί τα νήματα του κόσμου και της δημιουργίας. Άρα, κάθε ελευθερία μας να ορίσουμε το ατομικό πεπρωμένο και μέσω αυτού το κοινωνικό είναι μάταιη. Βλέπε: Η σωστική λέμβος…
Αναδημοσίευση από το capital.gr