Μέχρι τώρα, στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση, είχαμε συνηθίσει σε κάποιους κλασσικούς διαχωρισμούς: Από τη μία μεριά υπήρχαν οι οπαδοί του Μνημονίου και από την άλλη οι αντιμνημονιακοί, από τη μία οι συνεπείς συνομιλητές της τρόικα και από την άλλη οι επικριτές της, αυτοί που πίστευαν στο μονόδρομο του διεθνούς δανεισμού με θυσίες και οι άλλοι που μιλούσαν για λανθασμένο μείγμα πολιτικής.
Ξαφνικά, μπροστά στο αδιέξοδο της κατάρρευσης, στην αποτυχία των μέτρων που ελήφθησαν και στην πίεση για τη νέα δανειακή σύμβαση οι διαχωριστικές γραμμές αντικαταστάθηκαν, μάλλον εύκολα, από ένα ανορθολογικό και λαϊκιστικό πολιτικό λόγο στα όρια της παραβίασης της κοινής λογικής.
Ακούσαμε και διαβάσαμε τα πάντα. Ακούσαμε υπουργούς να ομολογούν ότι ψήφισαν το Μνημόνιο χωρίς να το έχουν διαβάσει ή άλλους να το έχουν διαβάσει «λίγο», άλλους να ισχυρίζονται ότι ως μέλη της κυβέρνησης κατέστρεψαν την Ελλάδα με την πολιτική που ακολούθησαν, ακούσαμε πρώην Πρωθυπουργό να χαρακτηρίζει την ανεπαρκή προετοιμασία και διαπραγμάτευση του Μνημονίου ως «μοιραίο πολιτικό λάθος», διαβάσαμε για «έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας» ή ότι οι εκλογές θα οδηγήσουν, υπό το βάρος της κρίσης, σε επικίνδυνες λαϊκιστικές συσπειρώσεις και άλλα περίτεχνα τοιαύτα. Οι πάντες έγιναν τιμητές εαυτών και αλλήλων –κυρίως αλλήλων, βεβαίως- για πράξεις και παραλείψεις της τελευταίας διετίας, εξορκίζοντας τον κύκλο της κακής Μεταπολίτευσης και έχοντας, ίσως, παράλληλα την κρυφή ελπίδα ότι η ύστατη μετάνοια θα εξασφαλίσει μία κάποια θέση στο αυριανό κοινοβουλευτικό και πολιτικό σκηνικό υπό μετάλλαξη.
Κάποιοι άλλοι, τέλος, αποφασίζουν από μόνοι τους την υπέρβαση και την κατάργηση όλων των υφιστάμενων διαχωριστικών γραμμών, προβάλλουν νέα πολιτικά υποκείμενα παραγωγής πολιτικής, οριζόντιους σχηματισμούς εξουσίας και «ανακαλύπτουν» ξαφνικά τώρα την «αντικειμενικότητα» και την «εθνική αναγκαιότητα» μίας κυβέρνησης των «αρίστων». Διερωτώμεθα, λογικά, αν τα παραπάνω προτείνονται ως μοναδική λύση απέναντι στην αποτυχία των κυβερνήσεων των αχρήστων (;), στις οποίες, βεβαίως, οι ίδιοι είχαν ή έχουν πρωταγωνιστικό και καθοδηγητικό ρόλο! Ας είναι, η υπέρβαση για την «εξουσία τώρα» -και για πάντα ει δυνατόν – επιχειρεί να διαγράψει, με πρόσχημα την κρίση, το παρελθόν και τη μνήμη σε τούτη τη χώρα… και κάποιοι έχουν την οίηση να πιστεύουν, την ίδια στιγμή, ότι οι πολίτες πάσχουν συλλογικά από πολιτική και κοινωνική αμνησία. Παρά την αβάσταχτη ελαφρότητα αυτών των ύστερων «ανακαλύψεων», θα αποδειχθεί σύντομα πως ο ελληνικός λαός διαθέτει και μνήμη και κρίση. Η υπομονή του τελείωσε!
Είναι απορίας άξιο όμως και σίγουρα αστείο, αν δεν είναι τραγικά επικίνδυνο, το γεγονός ότι συχνά-πυκνά τελευταία ο ανορθολογικός πολιτικός λόγος ορισμένων από τους πάλαι ποτέ κραταιούς ηγήτορές μας παραπέμπει στο γνωστό Γκόλουμ από την τριλογία «ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών» του Τόλκιν. Το Γκόλουμ είναι ένας πονηρός χαρακτήρας, προσπαθεί να ξεγελάσει τους άλλους, μιλάει στο α’ πληθυντικό πρόσωπο όταν αναφέρεται στον εαυτό του, ρίχνει το φταίξιμο για τα πάντα στους άλλους, δεν έχει ποτέ ευθύνη για τίποτα, χρησιμοποιεί λέξεις δικής του επινόησης και τέλος ακόμα και την τελευταία στιγμή, στο «κυνήγι του δαχτυλιδιού», προσπαθεί να συμπαρασύρει τους άλλους στην κατάρρευση. «Τα Γκόλουμ» στην τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα όχι μόνο δεν πείθουν, αλλά αντίθετα προκαλούν το λαϊκό αίσθημα με τις ασκήσεις πολιτικής επιβίωσής τους και τους μεταπολιτικούς πειραματισμούς τους.
Στην Ελλάδα των υπό κατάργηση συλλογικών Συμβάσεων εργασίας, της δραματικής αύξησης της ανεργίας, των απολύσεων, της περικοπής των συντάξεων και της υποχώρησης του κατώτατου μισθού και του βιοτικού επιπέδου, στην Ελλάδα όπου η απειλή της θέσης υπό την επιτροπεία της Ε.Ε. και των δανειστών επαναλαμβάνεται ανερυθρίαστα από τους Ευρωπαίους συμμάχους μας, οι διαχωριστικές γραμμές τίθενται πλέον κατά τρόπο επιτακτικό από την ίδια την κοινωνία.
Οι διαχωριστικές γραμμές στη σημερινή και αυριανή πολιτική πραγματικότητα υπάρχουν και θα γίνονται ολοένα και περισσότερο ορατές. Δεν αφορούν μόνο στην αναδιάταξη του διπολισμού των πολιτικών συσσωματώσεων μεταξύ Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς. Αφορούν στο πολιτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, αλλά και στην υπεράσπιση της ελληνικής κοινωνίας. Αφορούν στα μέτρα και τις πολιτικές έντασης ή αντίθετα αποτροπής της εξαθλίωσης των χαμηλόμισθων και των συνταξιούχων. Αφορούν στην πολιτική συνειδητοποίηση ότι η πλειονότητα του ελληνικού λαού δεν έχει πια να θυσιάσει τίποτε άλλο, παρά τη μιζέρια του (δεν ρωτά κανείς για τους ολίγους έχοντες, ή για τους περισσότερους φοροδιαφεύγοντες, γιατί αυτοί θυσίασαν ελάχιστα). Είναι, όμως, και αυτές οι γραμμές που χωρίζουν πλέον τους πολιτικούς που έχουν συναίσθηση της ευθύνης τους απέναντι στη χώρα από τους επαγγελματίες της πολιτικής και κοινωνικής δημαγωγίας, σε αναγκαστική αποχώρηση. Είναι αυτές που χωρίζουν την πολιτική ευθύνη από την επιδίωξη της νομής και κατοχής της εξουσίας με κάθε τίμημα. Είναι αυτές που χωρίζουν την κρίσιμη, πλέον, προστασία της κοινωνικής συνοχής από τις «αριστολογίες» προς ίδιο πολιτικό συμφέρον.
Τις διαχωριστικές αυτές γραμμές τις γνωρίζει και τις ζει καθημερινά ο Έλληνας πολίτης και μάλλον θέλει να τις επαναχαράξει με μεγαλύτερη σαφήνεια και ορατότητα στις προσεχείς εκλογές. Όχι απαραίτητα γιατί μετά τις εκλογές θα λυθούν ως δια μαγείας τα σημερινά προβλήματα της φαυλότητας, της φοροδιαφυγής, του χρέους, του κουρέματος, του δανεισμού, της φτώχειας και της ανεργίας. Αλλά, γιατί πλέον φαίνεται πως νοιώθει την ανάγκη να τελειώνει με τους Επιμηθείς και τους λαϊκιστές της κρίσης και να αλλάξει πολιτικό προσωπικό και ίσως και πολιτική.
Αναδημοσίευση από aixmi.gr, του Θοδωρή Παπαθεοδώρου, Πρύτανη του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου