"Η Ελλάδα δεν έχει πολιτικό πρόβλημα, αλλά οργανωτικό!"

"Η Ελλάδα δεν έχει πολιτικό πρόβλημα, αλλά οργανωτικό!",  είχε γράψει ο Κρις Γουντχάουζ,  απεσταλμένος της Βρετανικής κυβέρνησης στην Ελλάδα το έτος 1948. Με αυτή τη φράση  ο Βρετανός εντεταλμένος αποτύπωσε τις βασικές διαπιστώσεις του, γύρω από την πολιτική, οικονομική και διοικητική κατάσταση στη χώρα μας την εποχή εκείνη. Ο  Γουντχάουζ περιέγραψε με ανάγλυφο τρόπο την έλλειψη ουσιαστικών οργανωτικών δομών πάνω στις οποίες θα στηρίζονταν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη τότε η χώρα, καθώς όπως διαπίστωσε,  όλοι  γνωρίζουν τι πρέπει να γίνει , κανείς όμως δεν είναι διατεθειμένος να το εφαρμόσει, όλοι αναγνωρίζουν ότι πρέπει να αλλάξουν, αλλά κανείς δεν είναι έτοιμος ο ίδιος να αλλάξει.

    Αυτή η οργανωτική αδυναμία του ελληνικού κράτους είναι και σήμερα εμφανής και κυρίαρχη. Πενήντα χρόνια μετά, αυτή η οργανωσιακή πειθαρχία που απαιτείται για την εφαρμογή ενός προγράμματος ανόρθωσης της οικονομίας και της δημόσιας διοίκησης παραμένει ζητούμενο. Το περιέγραψε και ο αντισυμβατικός Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης, σε γερμανική εφημερίδα με τη φράση ότι "οι Έλληνες δεν χρειάζονται λεφτά, αλλά πειθαρχία". Αυτό επιβεβαιώνεται και από την εποχή που "λεφτά υπήρχαν" και τα ξοδεύαμε ασύστολα, χωρίς κανένα προγραμματισμό, χωρίς δημοσιονομική ή άλλου είδους πειθαρχία. Οι κυβερνήσεις, ακολουθώντας πρακτικές λαϊκισμού και διαμορφώνοντας ταυτόχρονα συνειδητά ένα πνεύμα ασυδοσίας στην κοινωνία, σκορπούσαν χρήματα παντού, βουλώνοντας απλώς τα στόματα διαμαρτυρόμενων συντεχνιών με επιδόματα και επιδοτήσεις, χωρίς ποτέ να ιεραρχήσουν τις δαπάνες και να τις εντάξουν σε ένα οργανωμένο αναπτυξιακό πλέγμα. Σήμερα, στην εποχή των περιορισμένων δανεικών, αυτή η οργανωτική πειθαρχία είναι αναγκαία περισσότερο από ποτέ και αποτελεί  μονόδρομο για μια χώρα που θέλει πράγματι να παραμείνει συνδεδεμένη στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και δεν επιλέξει εν τέλει την αυτοαπομόνωσή της. Ενδιαφέρον αυτή τη στιγμή είναι να δούμε τελικά ποιον πολιτικό θα επιλέξει ο λαός για να εφαρμόσει αυτή την πειθαρχία.

   Και αποτελεί πραγματικό ενδιαφέρον σε μια εποχή όπου υπάρχει τεράστιο έλλειμμα στον ειλικρινή δημόσιο διάλογο. Ξεκινώντας από τις δηλώσεις του κ. Μιχ. Χρυσοχοϊδη, ο οποίος δήλωσε ρητά την αγραμματοσύνη του με τη φράση ότι "δεν διάβσε το μνημόνιο" και καταλήγοντας στους υπόλοιπους που υπερθεματίζουν στην αντιμνημονιακή ρητορεία, λες και εκείνοι το έχουν διαβάσει ή αν το διάβασαν,τι τελικά κατάλαβαν, ο δημόσιος διάλογος συνιστά μια πολιτική αρένα χωρίς κανόνες και λογική, χωρίς τεκμηριωμένο πολιτικοοικονομικό λόγο. Έτσι, παρατηρούμε αυτή την εποχή  καταρχήν πολιτικούς να επιχειρηματολογούν πως  τα ελλείμματα θα μειωθούν αυξάνοντας τις κρατικές δαπάνες ή προσλαμβάνοντας 100.00 άτομα  ετησίως στο Δημόσιο, επικαλούμενοι μάλιστα δήθεν νεοκεϋνσιανές θεωρίες και αναρωτιέται κανείς αν έχουν ανοίξει ποτέ έστω κι ένα εγχειρίδιο πολιτικής οικονομίας για αρχάριους!

   Επίσης, κάθε βράδυ οι σταρ των καναλιών αναπτύσσουν απεραντολογίες επί του περιττού. Ισχυρίζονται ότι η χώρα χρειάζεται άλλες πολιτικές και μείγματα που οδηγούν σε  φανταστικά συστήματα, για άλλους κόσμους που είναι εφικτοί, στους οποίους όσο περισσότερο καταναλώνει μια κοινωνία τόσο πιο υγιή οικονομία έχει! Τόσο οι παραπάνω πολιτικοί όσο και οι στρατευμένοι στα συμφέροντά τους δημοσιογράφοι πρέπει να διαβάσουν τα άρθρα του Πολ Κρούγκμαν και του Τζόζεφ Στίγκλιτς, δύο κατεξοχήν νεοκεϋνσιανών οικονομολόγων, που υποστηρίζουν την αύξηση των δημοσίων δαπανών παντού, πλην Ελλάδος, γιατί ακριβώς στη χώρα μας  δεν υπάρχει καμία οργανωσιακή δομή και διοικητική κουλτούρα ώστε να ιεραρχήσει τις ανάγκες για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις και να τις ωθήσει σε μια αναπτυξιακή προοπτική.

Εν τέλει, το έλλειμμα στη χώρα μας δεν είναι μόνο δημοσιονομικό ούτε αποκλειστικά παραγωγικότητας. Είναι  κυρίως έλλειμμα τεκμηριωμένης άποψης, αυτής που προκύπτει από την ενδελεχή μελέτη της πραγματικότητας και οδηγεί σε εφαρμόσιμες πολιτικές πρακτικές και όχι αυτής που προέρχεται από εμμονές και από την ανακύκλωση ιδεοληψιών, που οδεύουν στη σύγχυση και την αποδιοργάνωση της κοινωνίας μας.

Ελπήνωρ