Ρωσοφιλία για λίγο πάψε!

Αν και οι εξελίξεις τρέχουν με γοργό ρυθμό, υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν πως θα μπορούσαμε να τις αποφύγουμε αν είχαμε δανεισθεί εγκαίρως από την Κίνα και τη Ρωσία. Βεβαίως παραβλέπουν το γεγονός πως ο πρώτος οίκος που αξιολόγησε τα ομόλογά μας σε σκουπίδια ήταν ο κινέζικος κρατικός οίκος αξιολόγησης, ενώ βεβαίως η Ρωσία του Πούτιν δεν πρότεινε ούτε ένα ευρώ προς δανεισμό. Αλλά αν τα γεγονότα δεν συμφωνούν με τους ιδεολογισμούς μας, τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα.

Η επίσκεψη Σαμαρά στη Ρωσία και η συνάντησή του με τον Πούτιν, άξιο τέκνο της κρατικής ασφάλειας και συνεχιστή του ολοκληρωτικού πνεύματος της κομμουνιστικής σοβιετικής Ρωσίας, πέρα από την παραπολιτική της διάσταση για το ότι δεν φωτογραφήθηκε μαζί του ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, θα έπρεπε να θέσει στο δημόσιο διάλογο και μια σειρά άλλων ερωτημάτων.

Η Ρωσία του Πούτιν και του αυταρχικού μηχανισμού, ο οποίος κυβερνά αυτή την πραγματικά μεγάλη χώρα, η οποία κατέχει κεντρική θέση στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια ιστορία, ενδιαφέρεται για την Ελλάδα για οικονομικούς και γεωστρατηγικούς, αλλά και βαθύτερους ιδεολογικό–πολιτικούς λόγους. Ο θόρυβος που έγινε κάποια στιγμή για τα ανοίγματα του Καραμανλή προς τη Ρωσία, ανοίγματα που για μια αστυνομική εξήγηση της ιστορίας τού στέρησαν την εξουσία, είναι ενδεικτικός της ικανότητας που έχουν ορισμένοι στη θέση των πραγματικών δεδομένων να βάζουν τις ιδεοληψίες τους. Γιατί φυσικά δεν ήταν άλλη παρά η κυβέρνηση Καραμανλή που ακύρωσε τις συμφωνίες για την προμήθεια των ρωσικών τεθωρακισμένων και πυροσβεστικών αεροσκαφών. Όπως μάλιστα δείχνουν κάποια απόρρητα τηλεγραφήματα που διέρρευσαν στο Wikileaks, αντίθετος σ’ αυτή την αγορά ήταν και ο κύριος Σαμαράς.

Η σημερινή Ρωσία βλέπει την προσέγγιση με την Ελλάδα μόνο μέσα από την οπτική γωνία της προώθησης των οικονομικών και γεωστρατηγικών της συμφερόντων. Η αδύναμη Ελλάδα δεν μπορεί σήμερα να φανεί χρήσιμη οικονομικά στη Ρωσία. Μπορεί όμως να δώσει πολλά στην προσπάθεια που καταβάλλουν αυτοί που ήσαν όχι μόνο πρώην άθεοι, αλλά και διώκτες κάθε θρησκευτικής φωνής, γι’ αυτό πληρώνονταν άλλωστε, να καταγραφούν ως η κύρια δύναμη της αντιστεκόμενης ορθοδοξίας.

Η Ρωσία του Πούτιν θα παίξει μέχρι τέλους ένα ισχυρό χαρτί, τόσο για το εσωτερικό όσο και για το εξωτερικό της μέτωπο, το οποίο είναι η προβολή της ως πραγματικού υπερασπιστή των ορθοδόξων πιστών, σ’ αντίθεση με το «μαλθακό και υποχωρητικό» στις δυτικό-κοσμικές αξίες Φανάρι. Η αναιδέστατη και προκλητική παρέμβαση της ρωσικής κυβέρνησης υπέρ του ηγούμενου Εφραίμ, παρέμβαση για θέματα δικαιοσύνης από μια χώρα που η ηγεσία της φυλακίζει ή ακόμα και εξοντώνει τους διαφωνούντες (δημοσιογράφους, επιχειρηματίες, επιστήμονες) με αυτήν, δείχνει όχι μόνο πως η υποκρισία του συγκεκριμένου αυταρχικού καθεστώτως δεν έχει όρια, αλλά και το πώς χρησιμοποιεί η σημερινή Ρωσία το ιδεολογικό όπλο που λέγεται ορθοδοξία για να στήσει τους δικούς της μηχανισμούς προώθησης του μεγαλορωσικού εθνικισμού.

Δεν θα με απασχολούσαν τόσο πολύ αυτές οι βλέψεις της ρωσικής πολιτικής και εκκλησιαστικής ηγεσίας, αν αυτές δεν συγχρωτίζονταν με ένα ελληνικό μπλοκ ρωσοφιλίας, που σ’ αυτή τη Ρωσία βλέπει την απάντηση στις ανησυχίες του για το μέλλον της χώρας. Στην Ελλάδα για συγκεκριμένους κύκλους, πολιτικούς και εκκλησιαστικούς, η αυταρχική Ρωσία αποτελεί εκείνο το πρότυπο με το οποίο ως χώρα μπορούμε να αντιπαρατεθούμε στα μεγάλα κακά που μας φέρνει η Δύση. Αυτά είναι η φιλελεύθερη δημοκρατία, ο ορθολογισμός, ο Διαφωτισμός, η παγκοσμιοποίηση και η ευρωπαϊκή ενοποίηση με το ευρώ της.

Το κόμμα του ελληνικού αντιφιλελευθερισμού συνωστίζεται για να χωρέσει με το κόμμα της νεορθοδοξίας και το κόμμα της δραχμής. Αυτό το φάσμα που ξεκινά από δυνάμεις της Αριστεράς καταλήγει σε ακροδεξιά πολιτικά και θρησκευτικά τόξα και αντιμετωπίζει τις προαναφερθείσες δυτικές αξίες με καχυποψία, η οποία εκτείνεται ως την περιφρόνηση και το μίσος. Δεν είναι τυχαίο που τελευταία διευρύνονται τα ανοίγματα από καθαρά αντιδυτικούς εκκλησιαστικούς κύκλους προς τις δυνάμεις του Σύριζα και του ΚΚΕ. Κοινό τους σημείο όχι μόνο η αντίθεση με το μνημόνιο, αλλά η αντίθεσή τους στην ευρωπαϊκή ενοποίηση και τις αξίες που αυτή εκπροσωπεί.

Από την άλλη οι εξωφρενικές απαιτήσεις της τρόικας, για χώρες που έχουν δεχτεί τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, δημιουργούν το κατάλληλο έδαφος για να αναπτυχθεί περαιτέρω ένας ελληνικός φαιοκόκκινος ρωσόφιλος συνασπισμός. Ένας συνασπισμός που γλυκοκοιτάζει το αυταρχικό και κατ’ ουσία μονοκομματικό ρωσικό καθεστώς. Ο πανίσχυρος Πούτιν είναι ο σημερινός ξανθός άγγελος που με τη ρομφαία του θα απαλλάξει τη χώρα μας από τα όποια κατάλοιπα τής έχει αφήσει η μισητή Δύση με τον «τρισκατάρατο» φιλελευθερισμό και την αλλοτριωτική νεωτερικότητά της. Και μη νομίζει κανείς πως αυτά τα λένε μόνο περιθωριακοί τύποι σε περιθωριακά κανάλια. Αυτές οι απόψεις στον ένα ή τον άλλο βαθμό πείθουν ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, τα οποία απελπισμένα αναζητούν τη σωτηρία στην Ελλάδα της δραχμής και στην αντιδημοκρατική και αντιδυτική Ρωσία.

Νομίζω πως αν είναι να δημιουργηθεί ένα ελληνικό μέτωπο κοινής λογικής δεν πρέπει να υποτιμήσει τον κίνδυνο που έρχεται από αυτόν το συνασπισμό, αλλά και από τον παραλογισμό των προτάσεων της τρόικας.
Του Γιώργου Σιακαντάρη, από το athensvoice