Ησυχία, η Ελλάς κουράστηκε...

Περίεργη ησυχία επικρατεί τους δύο τελευταίους μήνες. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι ο κ. Παπαδήμος είναι πιο καθησυχαστικός απ’ ό,τι ο προκάτοχός του, τουλάχιστον για το πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ. Αλήθεια! Η κ. Βάσω Παπανδρέου που ξιφουλκούσε γιατί δεν έγινε η «δεύτερη ανάγνωση» κάποιων νομοσχεδίων στον ΚΤΕ του ΠΑΣΟΚ και φοβόταν ότι θα γίνει όλη η Ελλάδα καζίνο με την απελευθέρωση των ηλεκτρονικών παιγνίων, είναι ακόμη στο Κοινοβούλιο ή συνταξιοδοτήθηκε;

Η ησυχία μπορεί να οφείλεται και στο σοκ των Καννών. Για πρώτη φορά οι Ελληνες είδαν σε ζωντανή μετάδοση τον χάρο της οικονομίας με τα μάτια τους. Κακά τα ψέματα· το δίλημμα της δραχμής προϋπήρχε -κι ας έπεσαν πολλοί να φάνε την κ. Δαμανάκη, όταν το πρωτοείπε- αλλά δεν είναι μικρό πράγμα να ακούς τους ηγέτες των δύο μεγαλύτερων χωρών (και μεγαλύτερους πιστωτές μας) να το θέτουν ρητά μέχρι ωμότητος: οι Ελληνες πρέπει να αποφασίσουν αν θα μείνουν στο ευρώ, με τους κανόνες του ευρώ, ή θα γυρίσουν στα Βαλκάνια με τους κανόνες της δραχμής (που στην ουσία είναι η απουσία κανόνων και όποιος προλαβαίνει ή είναι πιο κοντά στο γκουβέρνο, θα παίρνει περισσότερα, από τα όλο και λιγότερα που θα έχουμε).

Η ησυχία μπορεί να οφείλεται και στο γεγονός ότι η άδεια αριστερά -που κάνει και τον μεγαλύτερο θόρυβο- έμαθε από το πάθημα του 2007. Τότε, και πάλι δημοκοπικά, πολλοί Ελληνες φλέρταραν με την ιδέα να την καταστήσουν πρωτεύουσα δύναμη στο πολιτικό σκηνικό. Ευκαιρία που οι ηγέτες της φόνευσαν στο πεζοδρόμιο.

Από την άλλη μεριά ησυχία επικρατεί και στο μέτωπο των μεταρρυθμιστών, εκείνων που μέχρι τώρα αγωνιούσαν για τις καθυστερήσεις. Εντάξει, μπορεί να είναι πλήρως απασχολημένοι με το πότε θα φύγει ο κ. Παπανδρέου και από το ΠΑΣΟΚ, αλλά «τσούκου τσούκου» (που θα ’λεγε και η κ. Συλβάνα Ράπτη) κάποια μέτρα που πέρασαν ξηλώνονται. Ανακαλύφθηκαν και περιβαλλοντικά κριτήρια (πέραν των πληθυσμιακών) για τις άδειες ταξί, ο κ. Ρέππας βάζει κατά πλειοψηφία τους δημοσίους υπαλλήλους να κρίνουν τα πειθαρχικά παραπτώματα των συναδέλφων τους, οι προϋπολογισμοί των υπουργείων γεμίζουν με υπερωρίες και «οδοιπορικά» (ακόμη και υπουργών) και κλείσιμο οργανισμών δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Τετάρτη βράδυ στη Βουλή, όταν απεργούσαν οι δημοσιογράφοι, ο κ. Βορίδης εξαίρεσε από την εφεδρεία δύο ακόμη οργανισμούς: ο ΟΣΚ και η ΔΕΠΑΝΟΜ. «Νομοτεχνική βελτίωση», είπε ότι είναι.

Το χειρότερο ενδεχόμενο, γι’ αυτή την περίεργη ησυχία, είναι η κόπωση. Αυτό που περιέγραψε την περασμένη Κυριακή ο κ. Αλέξης Παπαχελάς: «Είναι εντυπωσιακό ότι άνθρωποι της αγοράς, στελέχη των κομμάτων κ.ά. αρχίζουν να παραδίδονται στην ιδέα της δραχμής. Είναι ανατριχιαστικό να ακούς ανθρώπους που θα χάσουν το μισό τους εισόδημα με την έξοδο από το ευρώ και, εν πάση περιπτώσει, πολύ περισσότερα απ’ ό,τι με όποιες περικοπές και παραμονή στο ευρώ να λένε “παρατήστε μας με τις μεταρρυθμίσεις, δεν καταλαβαίνετε ότι δεν αντέχουμε άλλο;”» Και δυστυχώς υπάρχει και ιστορικό προηγούμενο. Λίγο πριν από την πτώση της Αθήνας, την άνοιξη του ’41 ο Γιώργος Θεοτοκάς έγραφε στο ημερολόγιό του: «Πραγματικά, φτάσαμε στο σημείο να ευχόμαστε να έρθουν μια ώρα αρχύτερα για να μας ελευθερώσουν από την αναμονή μας». Και φυσικά η βαρβαρότητα που ακολούθησε δεν αποδείχθηκε «μια κάποια λύση». Ηταν πολύ χειρότερη από την αναμονή.

Του Πάσχου Μανδραβέλη, από την Καθημερινή.