Οι κρίνοντες

Yπήρχε μία περίοδος κατά την οποία σε κάθε πάνελ υπήρχε και ένας ηθοποιός ή ένας τραγουδιστής ή μία μοντέλα ή ένας παπάς που καθηύριζε συλλήβδην τους πολιτικούς. Τα γνωστά, όλοι τα παίρνουν, όλοι ίδιοι είναι. Έλεγε κανείς ότι όλοι αυτοί, οι οποίοι σημειωτέον δεν συγκαταλέγονταν, στην πλειοψηφία τους, στους αριστείς του επαγγέλματός τους, έπαιρναν ύψος οι ίδιοι ψαλιδίζοντας τον πολιτικό κόσμο της χώρας οριζοντίως. Κανείς δεν αναρωτιόταν αν οι άνθρωποι αυτοί που μπορεί να ήσαν αμόρφωτοι, ατάλαντοι ή αποτυχημένοι νομιμοποιούνταν να ισοπεδώνουν με κοινοτοπίες και αφορισμούς τους πολιτικούς χωρίς οι ίδιοι να έχουν ένα σοβαρό εκτόπισμα. Έπαιρναν την κοινή γνώμη με το μέρος τους άμα τη εμφανίσει. Το πρόβλημα βεβαίως δεν το είχαν οι ίδιοι αλλά οι πολιτικοί, οι οποίοι ήδη υποδαύλιζαν συστηματική την απαξίωσή τους- απλώς με αυτήν την μεθοδική αυτοϋπονόμευσή τους έχτιζαν και παράλληλες καριέρες άλλων.

Και δεν αφορούσε μόνο τους αποτυχημένους αυτή η συνήθεια. Την ίδια εποχή καλλιτέχνες του βεληνεκούς του Λαζόπουλου αποφάσιζαν να εγκαταλείψουν την απαιτητική δημιουργική σάτιρα η οποία εκτός από το ταλέντο προϋπέθετε και σκληρή εργασία και αφέθηκαν στην ευκολία «γελοιοποιώ την πολιτική, κερδίζω το κοινό». Ο καλλιτέχνης που κατεξοχήν ψυχογράφησε τον Έλληνα με ιδιοφυή τρόπο, με αγάπη και αυτοσαρκασμό, στο τέλος έγινε ένα με τους Μήτσους του και όλοι μαζί τραγούδησαν το τέλος της πολιτικής. Τότε γνώρισε και τη μεγαλύτερη εισπρακτική του επιτυχία.

Και όχι μόνο καλλιτέχνες. Θυμάμαι όταν ο κ. Βγενόπουλος εμφανίστηκε στο προσκήνιο σαν ταύρος σε υαλοπωλείο, αγοράζοντας τα πάντα και τους πάντες, διέλυσε την επιφυλακτικότητα της κοινωνίας απέναντι στον πανίσχυρο επιχειρηματία μόνο όταν άρχισε να μηνύει πολιτικούς αρχηγούς. Η επίθεση στους πολιτικούς έγινε και το διαβατήριό του στην κοινή γνώμη και τον Τύπο. Η ομιλία του στο Κοινοβούλιο προκάλεσε μαζικές ονειρώξεις σε μεγάλη μερίδα δημοσιογράφων και πολιτών. Υποτίθεται ότι οι βουλευτές φάνηκαν νάνοι μπροστά στον άψογο, τεχνοκρατικό, γεμάτο αυτοπεποίθηση λόγο του. Οι Μήτσοι ταυτίστηκαν μαζί του και κέρδισαν τον εχθρό.

Οι βροντώδεις καταγγελίες των δύο οικονομικών εισαγγελέων περί πολιτικών παρεμβάσεων στο καθαρτήριο έργο τους είχαν όλες τις προϋποθέσεις να τους περιβάλουν με το φωτοστέφανο του λαϊκού ήρωα, πόσω μάλλον που συνοδεύτηκαν και με την παραίτησή τους. Οι άτεγκτοι λειτουργοί της Δικαιοσύνης δεν σιώπησαν όταν οι ιδιοτελείς πολιτικοί τους προϊστάμενοι προσπάθησαν να κουκουλώσουν υποθέσεις διαφθοράς. Τι έκπληξη, όμως. Τόσο η κοινωνία όσο και το κράτος ήθελαν αποδείξεις. Δεν ήταν αρκετό αυτό που περίσσευε άλλοτε, η απλή καταγγελία των πολιτικών.

Τη στιγμή που η υπόληψη της πολιτικής βρίσκεται στο Ναδίρ συμβαίνει το παράξενο. Οι πολίτες δεν ικανοποιούνται πια να την πολεμούν δι' αντιπροσώπων εν λευκώ εξουσιοδοτημένων. Έχουν απαιτήσεις και από αυτούς. Και οι υπουργοί που άλλοτε υπέμεναν μοιρολατρικά τις επιθέσεις από τον κάθε τριτοκλασσάτο ηθοποιό, αντί να σηκωθούν να φύγουν από το πάνελ, τώρα αντιδρούν. Και όταν αποκαλύπτεται ότι οι πιέσεις που δέχονταν οι εισαγγελείς ήσαν περίπου του είδους «μου είπαν ότι άκουσαν πώς λέγανε ότι αν δεν αφήσω την υπόθεση θα με ματιάσει κακό μάτι», οι πολιτικοί πέτυχαν μια νίκη στην πιο κακή στιγμή τους. Κάπως σαν να ωριμάζουμε όλοι. Κάπως σαν να σοβαρεύουν τα πράγματα προς πάσα κατεύθυνση. Και για το πολιτικό προσωπικό της χώρας αλλά και για τους επικριτές του.
Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το protagon.gr