Έμαθαν ότι ψαχνόμαστε πλάκωσαν και οι δημοσκόποι!

του Λεωνίδα Καστανά, από το Blog, Μη μαδάς τη μαργαρίτα

 

Το πολιτικό σύστημα ποντάρει ακριβώς πάνω στις φοβικές διαθέσεις των πολιτών και ελπίζει έτσι να σώσει την παρτίδα. Νομίζω ότι θα τα καταφέρει. Θα μας βυθίσει μαζί του, αλλά με αυτό να κάνει κουμάντο την επόμενη μέρα, στο βυθό.

Το ΠαΣόκ καταρρέει αλλά αυτό δεν φαίνεται να το απασχολεί. Οι εντός, μάλλον το απολαμβάνουν, ίσως γιατί εξυπηρετούνται έτσι οι προσωπικές τους στρατηγικές. Ίσως, γιατί είναι ανίκανοι πια να διασωθούν. Η πλήρης απαξίωσή του από το εκλογικό σώμα, η οργή που βλέπεις στα μάτια φίλων και εχθρών του, αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις, έστω και ενίοτε τεχνηέντως ενισχυμένη. Όλοι περιμένουν να τελειώνει η παρούσα κυβέρνηση, για να χιμήξουν στις κάλπες. Να τελειώνει αφού βέβαια εξασφαλίσει τα αναγκαία δανεικά για να κάνουμε Χριστούγεννα. Εκεί θα ξεσκίσουν το ΠαΣόκ που τους πρόδωσε και ειδικότερα την εκσυγχρονιστική του ομάδα. Μετά θα δώσουν την εντολή στον Αντώνη και την παρέα του να μας «βγάλει» από την κρίση και να μας βάλει στη νέα εποχή, την εποχή της νέας δραχμής. Οι υπόλοιποι θα δώσουν τη ψήφο τους στην αντιμνημονιακή και επαναστατική αριστερά για να σιγοντάρει τον Αντώνη στο δρόμο προς το χάος. Να τον πιέζει ασφυκτικά για να γίνει χειρότερος από αυτό που σχεδιάζει να είναι.

Όλοι δουλεύουν, σαν μια σπαρασσόμενη οικογένεια, για περισσότερο και χειρότερο κράτος. Και τα καταφέρνουν.

Οι δημοσκόποι το κατάλαβαν και κάποιοι από αυτούς το αβαντάρουν. Φυσάνε αέρα στα πανιά και στα μυαλά της Αριστεράς και της Δεξιάς και τις προκαλούν να τραβήξουν εδώ και τώρα την πολιτική τους στα άκρα. Να γίνουν περισσότερο αμετροεπείς και συγκρουσιακές, να υποστείλουν τις φιλοευρωπαϊκές τους σημαίες, γιατί έτσι θα είναι περισσότερο αρεστές στους ψηφοφόρους τους, θα αυξήσουν τα ποσοστά τους και θα ενισχύσουν τις θέσεις τους στο πάρτυ της μεθεπόμενης μέρας. Η δεξιά εμπεδώνει τον ακροδεξιό νατιβισμό της, η αριστερά κλίνει προς τις πιο κομμουνιστικές παραδόσεις της, η κοινωνία διαγράφει συντηρητική στροφή προς την ανάδελφη πατρίδα. Η μέρα αποβολής από την Ευρωζώνη θα γίνει ένα νέο ορόσημο στο εθνικό εορτολόγιο.

Προχτές ένας χυδαίος λαϊκιστής - διασκεδαστής, ο Λαζόπουλος, προσπάθησε να ταυτίσει τον Κουβέλη με τον Παπανδρέου σε μια προσπάθεια να στοχοποιήσει, πάνω το σώμα της αριστεράς, μια διαφορετική φωνή, ακριβώς για να προβάλει την ιδεολογική ενότητα των δύο άκρων. Εθνική υπερηφάνεια και περιχαράκωση, αντιευρωπαϊσμός και άκρατος κρατισμός. Ένα συντηρητικό μίγμα θανάτου της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, ένα όχημα επιστροφής στην βαθιά ανατολή. Και όλα αυτά μέσα σε κλίμα πολιτικής βίας και ανομίας, που συντηρείται πια σχεδόν από μόνο του και δίνει, για την Αθήνα τουλάχιστον, την εικόνα μιας νέας Φαλούτζα των Βαλκανίων.

Είναι σαφής η προσπάθεια που κάνει μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας μας να ενοχοποιήσει κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού της χώρας. Και αυτό γίνεται εύκολα και ανέξοδα, χτυπώντας έναν κακό και διχασμένο «εκφραστή της όποιας μεταρρυθμιστικής προσπάθειας», το ΠαΣόκ του ΓΑΠ. Η πολιτική του ΓΑΠ εξισώνεται με τα δεινά της ελληνικής κοινωνίας και αυτά με κάθε ιδέα εξορθολογισμού της. Από κοντά και οι επιθέσεις στη χειμαζόμενη, πολιτικά και πολιτιστικά Ευρώπη των τραπεζιτών, στη γερμανογαλλική κυριαρχία. Όσο θα προχωράμε προς τις εκλογές το κλίμα αυτό θα εντείνεται ως προανάκρουσμα της εξόδου μας από την Ευρωζώνη. Οι πραγματικές επιδιώξεις όμως είναι και άλλες. Είναι, να ακυρωθεί οποιαδήποτε απόπειρα στοιχειωδών αλλαγών στην ελληνική κοινωνία. Να ακυρωθεί η μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση, να μην ανοίξουν πραγματικά τα κλειστά επαγγέλματα, να μείνει ως έχει το κράτος σε όγκο και αποτελεσματικότητα, να συνεχίσουν οι δήμοι να είναι το πιο διεφθαρμένο κομμάτι της ελληνικής δημόσιας διοίκησης και όλα αυτά μέχρι να προλάβει να πάρει τα κλειδιά ο Αντώνης.

Η χώρα θα οδηγηθεί στις επόμενες εκλογές με εξουθενωμένη την κάθε μεταρρυθμιστική πολιτική δύναμη σε όποιο κόμμα και αν αυτή βρίσκεται. Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα κάποιων συνομωσιών. Είναι αποτέλεσμα των διαθέσεων της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού που χτες βολεύτηκε, σήμερα φοβάται και για αύριο δεν θέλει αλλαγές. Που θέλει την Ευρώπη των δόσεων, αλλά όχι τα μνημόνια των υποχρεώσεων. Που θέλει το δημόσιο να δουλεύει γι’ αυτήν, αλλά όχι αυτή για το δημόσιο συμφέρον. Η μόνη οργανωμένη σήμερα μεταρρυθμιστική δύναμη που αντιστέκεται είναι η ΔΗΜΑΡ. Γι’ αυτό συγκεντρώνει και ένα αξιοπρόσεκτο ποσοστό. Έστω και αν η ανατρεπτική της εικόνα είναι θολή, ο λόγος της αμφίσημος, τα βήματά της μετέωρα. Ευτυχώς που υπάρχει και δίνει ελπίδα στις σκόρπιες πολιτικές δυνάμεις της κοινής λογικής.

Το πολιτικό σύστημα ποντάρει ακριβώς πάνω στις φοβικές διαθέσεις των πολιτών και ελπίζει έτσι να σώσει την παρτίδα. Νομίζω ότι θα τα καταφέρει. Θα μας βυθίσει μαζί του, αλλά θα είναι αυτό το ίδιο που θα κάνει κουμάντο την επόμενη μέρα, στο βυθό. Ντόπιο μεταπρατικό κεφάλαιο, μαφιόζοι, διαδρομιστές και λαμόγια παντός είδους, τρίβουν τα χέρια τους και περιμένουν να αγοράσουν με εισαγόμενα Ευρώ ολόκληρη τη χώρα και να έχουν τους πολίτες της ως φτηνούς και ανήμπορους υπηκόους τους. Πολιτικά στελέχη, συνδικαλιστές και ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι είναι έτοιμοι να αναλάβουν το ρόλο των επιστατών τους. Μια νέα Ελλάδα μας περιμένει με κόκκινες υψωμένες γροθιές σε μαύρο, κατάμαυρο φόντο. Φαντάζομαι ότι υπάρχουν αυτοί που θα αντισταθούν και κάπως θα συνεννοηθούν. Για την τιμή των όπλων, έστω.