Αναρωτιέμαι τι σχήμα εμφανίστηκε στο μυαλό των μελών του Κοινοβουλίου όταν άκουσαν τον κ. Παπαδήμο να τους υπενθυμίζει, μιλώντας για τον προϋπολογισμό του 2012, πως δεν τους επιτηρεί η τρόικα αλλά η Ιστορία. Οταν λέω «σχήμα» δεν εννοώ σκιτσάκι, καρτούν, Ντόναλντ, Μίκυ ή φουστανελά. Εννοώ πολύ απλά σχήμα λόγου, ξέρεις, αυτή την αλληλουχία των λέξεων που σχηματίζονται όταν ο εγκέφαλος δεχθεί κάποιο ερέθισμα, οι νευρώνες του αντιδρούν και παράγεται το φαινόμενο της «σκέψης».
Δεν εννοώ επίσης αν οι άνθρωποι διαβάζουν Ιστορία, ή μάλλον πόσοι και ποιοι διαβάζουν Ιστορία. Είναι κι αυτό ένα θέμα βέβαια. Διότι αν θυμάσαι, φίλε αναγνώστη, πριν από μερικά χρόνια το ότι τα μέλη του Κοινοβουλίου μας διάβαζαν εθεωρείτο τόσο αξιοσημείωτο ώστε να οργανώνεται έκθεση με τα αναγνώσματά τους στη Στοά του Βιβλίου. Οι περισσότεροι βέβαια, αν και όποτε ερωτηθούν, θα πουν ότι τρελαίνονται για διάβασμα αλλά από τότε που αποφάσισαν να ασχοληθούν με τα κοινά δεν βρίσκουν χρόνο. Κι εσύ μπορείς να νοσταλγείς τις εποχές που ο Ελευθέριος Βενιζέλος, επειδή προφανώς δεν είχε με τι να ασχοληθεί, καθόταν και μετέφραζε τον Θουκυδίδη και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος έγραφε την πολύτομη Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος.
Όμως, το επαναλαμβάνω, το θέμα δεν είναι εκεί. Το θέμα είναι αν υπάρχει χώρος στο μυαλό των βουλευτών, κατ' επέκταση της πολιτικής τάξης, γι' αυτό το πράγμα που λέγεται Ιστορία. Πράγμα, και τι πράγμα, πολύ μεγάλο πράγμα, διότι σου δίνει τη δυνατότητα να απομακρυνθείς λίγο απ' αυτό που στέκει μπροστά στη μύτη σου, το δέντρο δηλαδή, και να δεις και το δάσος και πέρα από το δάσος τις βουνοκορφές και στην άκρη τον ορίζοντα. Στην περίπτωσή μας, δε, για να είμαστε και σεμνοί, τον ορίζοντα της Ελλάδας στην επόμενη πενταετία. Αντε και πολλά λέω, κι αν θέλω να είμαι ρεαλιστής, καλύτερα να περιοριστώ σε κάνα πεντάμηνο, δεκάμηνο ή χρόνο το πολύ - ώσπου να δούμε όλοι μαζί αν θα επαληθευθεί η προφητεία των Μάγια.
Κουραστικό πράγμα η Ιστορία όταν έχεις συνηθίσει να τεμπελιάζεις στην ανιστόρητη καθημερινότητα του τηλεπαραθύρου, όταν απ' το πρωί ώς το βράδυ ψάχνεις ποιος τηλεφώνησε σε ποιον, ποιος συναντήθηκε με ποιον, ποιος είπε τι σε ποιον για να ξέρεις κι εσύ να «τοποθετηθείς», να 'ούμε. Κουραστικότερο, δε, αφού η Ιστορία δεν έχει συνδικαλιστική εκπροσώπηση ώστε να ξέρεις σε ποιον θα κλείσεις το μάτι, ούτε δρόμους κλείνει. Ασε που η Ιστορία, ως διακριτική κυρία που είναι, δεν σου καταλαμβάνει και το γραφείο. Κοινώς, δεν κάνει τίποτε για να ενοχλήσει τον μικρόκοσμό σου.
Η Ιστορία είναι βουβή, βουβή σαν την πλειοψηφία που δεν έχει κατέβει ούτε μία φορά στον δρόμο για να φωνάξει αλλά βράζει και περιμένει, σαν τον απροστάτευτο άνεργο, σαν τις κλειστές πόρτες των καταστημάτων που βυθίζουν σε χειμερία νάρκη την καθημερινότητα της πόλης. Κι αυτή η Ιστορία παθαίνει αλλεργία με την τεμπελιά της πολιτικής μας τάξης που δεν κάνει τον κόπο να σκύψει από το παράθυρο για να της πει έστω ένα «γεια».
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, από τα NEA.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου