Ο παραμυθάς Τσάκας βολεύει τους απελπισμένους Έλληνες

Στα παιδιά, στους ερωτευμένους, αλλά και στους απελπισμένους, αρέσουν τα παραμύθια. Αποτελούν μια διέξοδο στη μιζέρια της καθημερινότητας και δίνουν προοπτική και μεγαλείο στην περιορισμένη ανθρώπινη οντότητα. Ο πλέον χαρισματικός και επικός παραμυθάς της αρχαίας Ελλάδας υπήρξε ο μέγας Όμηρος. Ο πλέον ταλαντούχος παραμυθάς της σημερινής Ελλάδας, που ξεπέρασε ακόμα και τους πλέον ευφάνταστους εκ των πολιτικών μας, είναι ο Βλάσης Τσάκας.

Αυτό και μόνον εξηγεί γιατί η Ελλάδα του Ομήρου μεγαλούργησε και ενέπνευσε τον παγκόσμιο πολιτισμό και γιατί η Ελλάδα του Τσάκα απαξιώνεται διεθνώς και τίθεται στο περιθώριο της παγκόσμιας κοινότητας μέσα στην καταισχύνη και την ιλαρότητα.

Προσωπικά δεν πίστεψα ποτέ στα παραμύθια με πρίγκιπες και δράκους, όπως ο κ. Τσάκας. Αλλά πολλοί άλλοι πίστεψαν και πιστεύουν. Κι ο λόγος είναι ότι όπως είμαστε απελπισμένοι, πιανόμαστε από τα μαλλιά μας για να σωθούμε καθώς βυθιζόμαστε στην άβυσσο. Κι είμαστε έτοιμοι να πιστέψουμε στο οτιδήποτε, όσο κραυγαλέα αντίθετο προς τη λογική κι αν είναι, για να έχουμε κάτι να ελπίζουμε.

Αυτό συνέβη με τον κ. Τσάκα και τον πρώτο του πρίγκιπα, που αποδείχθηκε μαϊμού (ο περιβόητος αλ Σουλτάν ακόμα κι αν ήταν υπαρκτό πρόσωπο δεν είχε ούτε χρήματα ούτε τη διάθεση να αγοράσει τον Παναθηναϊκό) αλλά πολύ φοβάμαι και με το νέο πριγκιπικό σχήμα που ο κύριος αυτός εμφανίζει -και στο οποίο λέγεται ότι συμμετέχει και μια πριγκίπισσα (η οποία είμαι βέβαιος ότι θα αποκαλείται Χαλιμά).

Οι άνθρωποι θέλουν να πιστεύουν. Επί μήνες τώρα ο κ. Τσάκας μας κορόϊδευε με τον πρίγκιπα αλ Σουλτάν. Τώρα θα μας κοροϊδεύει με την πριγκίπισσα Χαλιμά και τα παραμύθια της και τον χαλίφη Χαρούν αλ Ρασίντ. Κι ο λόγος είναι απλός: Μας βολεύει. Βολεύει τους παίκτες και την ομάδα του Παναθηναϊκού η προοπτική της εξαγοράς από «άραβες μεγιστάνες», της δίνει φτερά στα πόδια. Βολεύει τους μετόχους του Παναθηναϊκού, που δεν χρειάζεται πλέον να βρίζει ο ένας τον άλλον και παίρνουν παράταση αφού οι ίδιοι δεν χρειάζεται να βάλουν ούτε δεκάρα τσακιστή. Βολεύει και τους οπαδούς της δημοφιλούς ομάδας, που ελπίζουν και ονειρεύονται. Βολεύει, όμως, κι όλους τους Έλληνες, που φαντάζονται ότι αφού θα υπάρξουν «άραβες μεγιστάνες» να εξαγοράσουν τον Παναθηναϊκο γιατί να μην υπάρξουν κι άλλοι που θα εξαγοράσουν και εμάς και θα μπορέσουμε να ζήσουμε πλουσιοπάροχα και πάλι. Μήπως ακόμα κι ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν ήταν πρωθυπουργός, δεν είχε παίξει με τον «σωτήρα» άραβα, εμίρη του Κατάρ, που θα έκανε τόσες επενδύσεις στην Ελλάδα, που δεν θα προλάβαινε το δημόσιο να ενθυλακώνει πετροδολάρια;

Τελικά ο εμίρης, αν κι όχι κακομοίρης, στην Ελλάδα δεν άφησε ούτε μερικά ευρώ για καφέ. Και τουλάχιστον ο παραμυθάς Τσάκας είναι πιο γραφικός από τον παραμυθά ΓΑΠ, που πλέον ούτε γραφικό θα μπορούσε κάποιος να τον αποκαλέσει. Όμως από όλους από αυτούς, που βολεύονται με την ιδέα των αράβων πριγκίπων δεν υπάρχει κανείς να σκεφθεί και να διερωτηθεί: Αλήθεια, γιατί ένας ξένος μεγιστάνας, που δεν είχε κατά πάσαν πιθανότητα ξανακούσει τη λέξη «Πανάθα», να θέλει να βάλει τόσα χρήματα στην ομάδα αυτή, που μετέχει στο πιο απαξιωμένο πρωτάθλημα της Ευρώπης, στην πιο απαξιωμένη χώρα της Ευρώπης με κατοίκους, που σύντομα θα είναι πιο φτωχοί κι από τους γείτονες μας Αλβανούς; Τι έχει να κερδίσει. «Από το γήπεδο», λένε ορισμένοι. Μα το γήπεδο, ακόμα κι αν ο «μεγιστάνας» ξεπεράσει τον σκόπελο του Βωβού, του Τσίπρα και των αντιρρήσεών του, των ενστάσεων του δήμου Αθηναίων και της απίστευτης γραφειοκρατίας και διαφθοράς του ελληνικού δημοσίου, θα κτίσει ένα γήπεδο αξίας 100 εκατ. ευρώ περίπου, τα οποία δεν πρόκειται ποτέ των ποτών να αποσβέσει σε μια αγορά που φθίνει και οι περισσότεροι οπαδοί του Παναθηναϊκού δεν θα έχουν ούτε χρήματα για να φθάνουν στον Ελαιώνα -πόσο μάλλον να αγοράζουν στις σικ μπουτίκ του γηπέδου.

Αλλά, είπαμε, τα παραμύθια με πρίγκιπες και δράκους αρέσουν στα παιδιά και στους απελπισμένους.

Του Γιάννη Λοβέρδου, από aixmi.gr