Του Γιώργου Κράλογλου, από το capital.gr
Είναι η δεύτερη φορά που δικαιώνεται το ΚΚΕ σε συνδικαλιστική στρατηγική και ας μην περάσει απαρατήρητο. Παλαιότερα αποστασιοποιήθηκε από τις υπερβολές της ΓΕΝΟΠ. Σήμερα αποτραβήχτηκε από την «επανάσταση» της ΟΛΜΕ. Την ίδια (πρόσφατη) στρατηγική θα συναντήσουμε μόνο στο δυναμικότατο σοσιαλιστικό συνδικάτο μετάλλου της Γερμανίας: «απεργούμε αλλά δεν διαλύουμε την χώρα».
Είμαι ο τελευταίος που μπορώ να πείσω ότι χειροκροτώ το ΚΚΕ όταν χρόνια ολόκληρα καταγγέλλω, με τα σημειώματά μου, το ΠΑΜΕ και τις ατυχείς επιλογές του όπως στα λιμάνια, στην χαλυβουργία, παλαιότερα στην Pirelli αλλά και σε σχολεία.
Εξ άλλου δεν παραγνωρίζω το ενδεχόμενο η στάση του ΚΚΕ στις κινητοποιήσεις των καθηγητών να συνδυάζεται με την πολιτική αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την προσπάθειά του να ανακτήσει χαμένο έδαφος.
Και βεβαίως δέχομαι ότι ασφαλώς και δεν μπορούν να συγκριθούν οι αρχές και οι στόχοι συνδικαλισμού του ΠΑΜΕ με εκείνες των συνδικάτων των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σκέφτομαι όμως μήπως (ανεξάρτητα από τις πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες στον απαξιωμένο ελληνικό συνδικαλισμό) μπορούσε να κυριαρχήσει ωριμότητα όπως στις συγκεκριμένες περιπτώσεις του ΚΚΕ.
Γιατί αν το ΠΑΜΕ είχε επιβάλλει απόλυτα την βούλησή του στην ΟΛΜΕ, εκτός από την αποφυγή της αναταραχής των ημερών, δεν θα είχε οδηγηθεί τόσο η Ομοσπονδία των περίπου 90.000 καθηγητών στο ρεζιλίκι που όλοι είδαμε να «φτύνονται» συνδικαλιστές της μέσα στους δρόμους και μπροστά στην τηλεόραση με την ΑΔΕΔΥ και την ΓΣΕΕ.
Τα σκέφτομαι αυτά με αφορμή το ενδεχόμενο πραγματικής επιτυχίας της κυβερνητικής εκστρατείας για την προσέλκυση επενδυτών και επενδύσεων.
Την κυβερνητική προσπάθεια που επικροτώ (προς το παρόν) επειδή ο κ. Σαμαράς έσπασε τουλάχιστον το πολιτικό ταμπού της μεταπολίτευσης για αποστασιοποίηση των πολιτικών από τους «επάρατους» βιομήχανους (όπως την δεκαετία 1974-1984) και τους «τρισκατάρατους» ιδιώτες επιχειρηματίες, Έλληνες και πολυεθνικούς, από το 1984 μέχρι σήμερα και ηγήθηκε ογκωδέστατης επιχειρηματικής αποστολής στην Κίνα σήμερα και στην Γερμανία και άλλου χθες.
Μόνο για την μεταστροφή αυτή (από την φοβία που είχαν καλλιεργήσει και τα συνδικάτα και οι επαγγελματικές συντεχνίες -ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες, βυτιοφόρα- στην ελληνική επιχειρηματική κοινωνία αξίζει να πούμε ότι ο πρωθυπουργός κινήθηκε σωστά.
Τι θα συμβεί όμως αν μας πάρουν πράγματι στα σοβαρά και ξεκινήσουν επενδυτικές αποστολές να κάνουν επισκέψεις στον τόπο μας για να εγκλιματισθούν;
Αυτό που βέβαια θα ψάξουν θα είναι (κυρίως) το οικονομικό και επιχειρηματικό περιβάλλον πράγμα για το οποίο ευθύνεται μόνο η κυβέρνηση.
Προσωπικά έχω μάλιστα πολλούς φόβους γιατί οι Κινέζοι, οι Ρώσοι, οι Άραβες και οι Αμερικανοεβραίοι (που τους έχουμε στην λίστα) δεν παίζουν με τις δουλειές.
Αλλά ας το ξεπεράσουμε αυτό με την ευχή ότι η κυβέρνηση θα καταλάβει τα κενά και τα αντικίνητρα και ίσως προλάβει να τα διορθώσει τουλάχιστον αυτά που βγάζουν μάτι.
Τι θα συμβεί όμως με τον ΣΥΡΙΖΑ που θεωρεί ότι είναι θέμα χρόνου να κυβερνήσει και την Χρυσή Αυγή που πιστεύει ήδη ότι είναι τρίτο κόμμα και ονειρεύεται αξιωματική αντιπολίτευση;
Τι θα γίνει με την αντιπαράθεση ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ;
Θα κατέβουν οι Κινέζοι να φτιάξουν μαρίνες στην Κρήτη και εμείς θα έχουμε τις «κοινωνικές ομάδες» του ΣΥΡΙΖΑ να ισχυρίζονται ότι η τουριστική ανάπτυξης της Κρήτης... είναι θέμα της Μέσης Ανατολής και πρέπει να το συνεξετάσουμε με τους Άραβες;
Γιατί κάπου εκεί το πάνε οι συνιστώσες οι οποίες μάχονται οτιδήποτε λέγεται ανάπτυξη πίσω από το γελοίο επιχείρημα «Εμείς δεν έχουμε κυβερνήσει και άρα δεν έχουμε ευθύνες».
Πρόκειται για γελοίο επιχείρημα όταν οι εργαζόμενοι και το 1.500.000 άνεργοι είναι αυτοί που έχουν πληρώσει τους διωγμούς επιχειρήσεων και επιχειρηματιών και από τις «στρατηγική» προστασίας των εργατών όλων των αριστερών κομμάτων.
Το ΠΑΜΕ μαζί με τα διάφορα αριστερά μορφώματα έχουν τεράστιες ευθύνες στην αποβιομηχάνιση της χώρας και στην μετατροπή της σε ένα τόπο γνωστό μόνο για το σουβλάκι και το συρτάκι...
Αν ορθώσουν ένα τέτοιο «τείχος αντίδρασης» στην ανάπτυξη της χώρας τα κομματικοποιημένα συνδικάτα να είστε βέβαιοι ότι θα το μετρήσουν (έστω και σε δεύτερη φάση) πολύ σοβαρά οι επενδυτές.
Οπότε η ευθύνη των συνδικάτων και των συντεχνιών είναι τεράστια.
Εάν λοιπόν δεν κυριαρχήσει η ωριμότητα στην πιθανή προσέλκυση επενδυτών πράγμα που ουδέποτε θα δεχθεί η αριστερή αντιπολίτευση η κυβέρνηση θα έχει μεγάλες ευθύνες.
Μήπως λοιπόν έφθασε η στιγμή για την κυβέρνηση, εφόσον η αριστερή αντίδραση φθάσει να μην σεβαστεί πάλι τους άνεργους και τους εργαζόμενους, να καταφύγει και στην επανεξέταση (ως προς τους συνδικαλιστές) του σοβιετικού καθεστώτος προστασίας που καθιέρωσε πριν 30 ακριβώς χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου με τον νόμο 1264 του 1982 δίδοντας προνόμια που (όπως αποδείχθηκε) ούτε τα άξιζαν ούτε τα τίμησαν προστατεύοντας την προκοπή των εργαζομένων και της οικονομίας της χώρας. Τα εκμεταλλεύτηκαν μόνο για συντεχνιακή προστασία και την κομματική τους σταδιοδρομία.
Είναι η δεύτερη φορά που δικαιώνεται το ΚΚΕ σε συνδικαλιστική στρατηγική και ας μην περάσει απαρατήρητο. Παλαιότερα αποστασιοποιήθηκε από τις υπερβολές της ΓΕΝΟΠ. Σήμερα αποτραβήχτηκε από την «επανάσταση» της ΟΛΜΕ. Την ίδια (πρόσφατη) στρατηγική θα συναντήσουμε μόνο στο δυναμικότατο σοσιαλιστικό συνδικάτο μετάλλου της Γερμανίας: «απεργούμε αλλά δεν διαλύουμε την χώρα».
Είμαι ο τελευταίος που μπορώ να πείσω ότι χειροκροτώ το ΚΚΕ όταν χρόνια ολόκληρα καταγγέλλω, με τα σημειώματά μου, το ΠΑΜΕ και τις ατυχείς επιλογές του όπως στα λιμάνια, στην χαλυβουργία, παλαιότερα στην Pirelli αλλά και σε σχολεία.
Εξ άλλου δεν παραγνωρίζω το ενδεχόμενο η στάση του ΚΚΕ στις κινητοποιήσεις των καθηγητών να συνδυάζεται με την πολιτική αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την προσπάθειά του να ανακτήσει χαμένο έδαφος.
Και βεβαίως δέχομαι ότι ασφαλώς και δεν μπορούν να συγκριθούν οι αρχές και οι στόχοι συνδικαλισμού του ΠΑΜΕ με εκείνες των συνδικάτων των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σκέφτομαι όμως μήπως (ανεξάρτητα από τις πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες στον απαξιωμένο ελληνικό συνδικαλισμό) μπορούσε να κυριαρχήσει ωριμότητα όπως στις συγκεκριμένες περιπτώσεις του ΚΚΕ.
Γιατί αν το ΠΑΜΕ είχε επιβάλλει απόλυτα την βούλησή του στην ΟΛΜΕ, εκτός από την αποφυγή της αναταραχής των ημερών, δεν θα είχε οδηγηθεί τόσο η Ομοσπονδία των περίπου 90.000 καθηγητών στο ρεζιλίκι που όλοι είδαμε να «φτύνονται» συνδικαλιστές της μέσα στους δρόμους και μπροστά στην τηλεόραση με την ΑΔΕΔΥ και την ΓΣΕΕ.
Τα σκέφτομαι αυτά με αφορμή το ενδεχόμενο πραγματικής επιτυχίας της κυβερνητικής εκστρατείας για την προσέλκυση επενδυτών και επενδύσεων.
Την κυβερνητική προσπάθεια που επικροτώ (προς το παρόν) επειδή ο κ. Σαμαράς έσπασε τουλάχιστον το πολιτικό ταμπού της μεταπολίτευσης για αποστασιοποίηση των πολιτικών από τους «επάρατους» βιομήχανους (όπως την δεκαετία 1974-1984) και τους «τρισκατάρατους» ιδιώτες επιχειρηματίες, Έλληνες και πολυεθνικούς, από το 1984 μέχρι σήμερα και ηγήθηκε ογκωδέστατης επιχειρηματικής αποστολής στην Κίνα σήμερα και στην Γερμανία και άλλου χθες.
Μόνο για την μεταστροφή αυτή (από την φοβία που είχαν καλλιεργήσει και τα συνδικάτα και οι επαγγελματικές συντεχνίες -ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες, βυτιοφόρα- στην ελληνική επιχειρηματική κοινωνία αξίζει να πούμε ότι ο πρωθυπουργός κινήθηκε σωστά.
Τι θα συμβεί όμως αν μας πάρουν πράγματι στα σοβαρά και ξεκινήσουν επενδυτικές αποστολές να κάνουν επισκέψεις στον τόπο μας για να εγκλιματισθούν;
Αυτό που βέβαια θα ψάξουν θα είναι (κυρίως) το οικονομικό και επιχειρηματικό περιβάλλον πράγμα για το οποίο ευθύνεται μόνο η κυβέρνηση.
Προσωπικά έχω μάλιστα πολλούς φόβους γιατί οι Κινέζοι, οι Ρώσοι, οι Άραβες και οι Αμερικανοεβραίοι (που τους έχουμε στην λίστα) δεν παίζουν με τις δουλειές.
Αλλά ας το ξεπεράσουμε αυτό με την ευχή ότι η κυβέρνηση θα καταλάβει τα κενά και τα αντικίνητρα και ίσως προλάβει να τα διορθώσει τουλάχιστον αυτά που βγάζουν μάτι.
Τι θα συμβεί όμως με τον ΣΥΡΙΖΑ που θεωρεί ότι είναι θέμα χρόνου να κυβερνήσει και την Χρυσή Αυγή που πιστεύει ήδη ότι είναι τρίτο κόμμα και ονειρεύεται αξιωματική αντιπολίτευση;
Τι θα γίνει με την αντιπαράθεση ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ;
Θα κατέβουν οι Κινέζοι να φτιάξουν μαρίνες στην Κρήτη και εμείς θα έχουμε τις «κοινωνικές ομάδες» του ΣΥΡΙΖΑ να ισχυρίζονται ότι η τουριστική ανάπτυξης της Κρήτης... είναι θέμα της Μέσης Ανατολής και πρέπει να το συνεξετάσουμε με τους Άραβες;
Γιατί κάπου εκεί το πάνε οι συνιστώσες οι οποίες μάχονται οτιδήποτε λέγεται ανάπτυξη πίσω από το γελοίο επιχείρημα «Εμείς δεν έχουμε κυβερνήσει και άρα δεν έχουμε ευθύνες».
Πρόκειται για γελοίο επιχείρημα όταν οι εργαζόμενοι και το 1.500.000 άνεργοι είναι αυτοί που έχουν πληρώσει τους διωγμούς επιχειρήσεων και επιχειρηματιών και από τις «στρατηγική» προστασίας των εργατών όλων των αριστερών κομμάτων.
Το ΠΑΜΕ μαζί με τα διάφορα αριστερά μορφώματα έχουν τεράστιες ευθύνες στην αποβιομηχάνιση της χώρας και στην μετατροπή της σε ένα τόπο γνωστό μόνο για το σουβλάκι και το συρτάκι...
Αν ορθώσουν ένα τέτοιο «τείχος αντίδρασης» στην ανάπτυξη της χώρας τα κομματικοποιημένα συνδικάτα να είστε βέβαιοι ότι θα το μετρήσουν (έστω και σε δεύτερη φάση) πολύ σοβαρά οι επενδυτές.
Οπότε η ευθύνη των συνδικάτων και των συντεχνιών είναι τεράστια.
Εάν λοιπόν δεν κυριαρχήσει η ωριμότητα στην πιθανή προσέλκυση επενδυτών πράγμα που ουδέποτε θα δεχθεί η αριστερή αντιπολίτευση η κυβέρνηση θα έχει μεγάλες ευθύνες.
Μήπως λοιπόν έφθασε η στιγμή για την κυβέρνηση, εφόσον η αριστερή αντίδραση φθάσει να μην σεβαστεί πάλι τους άνεργους και τους εργαζόμενους, να καταφύγει και στην επανεξέταση (ως προς τους συνδικαλιστές) του σοβιετικού καθεστώτος προστασίας που καθιέρωσε πριν 30 ακριβώς χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου με τον νόμο 1264 του 1982 δίδοντας προνόμια που (όπως αποδείχθηκε) ούτε τα άξιζαν ούτε τα τίμησαν προστατεύοντας την προκοπή των εργαζομένων και της οικονομίας της χώρας. Τα εκμεταλλεύτηκαν μόνο για συντεχνιακή προστασία και την κομματική τους σταδιοδρομία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου