"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

30 Ιαν 2012

Ο λαός θέλει να τελειώνει με τους Επιμηθείς και τους λαϊκιστές!

Ο νέος λαϊκισμός της κρίσης
Μέχρι τώρα, στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση, είχαμε συνηθίσει σε κάποιους κλασσικούς διαχωρισμούς: Από τη μία μεριά υπήρχαν οι οπαδοί του Μνημονίου και από την άλλη οι αντιμνημονιακοί, από τη μία οι συνεπείς συνομιλητές της τρόικα και από την άλλη οι επικριτές της, αυτοί που πίστευαν στο μονόδρομο του διεθνούς δανεισμού με θυσίες και οι άλλοι που μιλούσαν για λανθασμένο μείγμα πολιτικής.
Ξαφνικά, μπροστά στο αδιέξοδο της κατάρρευσης, στην αποτυχία των μέτρων που ελήφθησαν και στην πίεση για τη νέα δανειακή σύμβαση οι διαχωριστικές γραμμές αντικαταστάθηκαν, μάλλον εύκολα, από ένα ανορθολογικό και λαϊκιστικό πολιτικό λόγο στα όρια της παραβίασης της κοινής λογικής.
Ακούσαμε και διαβάσαμε τα πάντα. Ακούσαμε υπουργούς να ομολογούν ότι ψήφισαν το Μνημόνιο χωρίς να το έχουν διαβάσει ή άλλους να το έχουν διαβάσει «λίγο», άλλους να ισχυρίζονται ότι ως μέλη της κυβέρνησης κατέστρεψαν την Ελλάδα με την πολιτική που ακολούθησαν, ακούσαμε πρώην Πρωθυπουργό να χαρακτηρίζει την ανεπαρκή προετοιμασία και διαπραγμάτευση του Μνημονίου ως «μοιραίο πολιτικό λάθος», διαβάσαμε για «έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας» ή ότι οι εκλογές θα οδηγήσουν, υπό το βάρος της κρίσης, σε επικίνδυνες λαϊκιστικές συσπειρώσεις και άλλα περίτεχνα τοιαύτα. Οι πάντες έγιναν τιμητές εαυτών και αλλήλων –κυρίως αλλήλων, βεβαίως- για πράξεις και παραλείψεις της τελευταίας διετίας, εξορκίζοντας τον κύκλο της κακής Μεταπολίτευσης και έχοντας, ίσως, παράλληλα την κρυφή ελπίδα ότι η ύστατη μετάνοια θα εξασφαλίσει μία κάποια θέση στο αυριανό κοινοβουλευτικό και πολιτικό σκηνικό υπό μετάλλαξη.
Κάποιοι άλλοι, τέλος, αποφασίζουν από μόνοι τους την υπέρβαση και την κατάργηση όλων των υφιστάμενων διαχωριστικών γραμμών, προβάλλουν νέα πολιτικά υποκείμενα παραγωγής πολιτικής, οριζόντιους σχηματισμούς εξουσίας και «ανακαλύπτουν» ξαφνικά τώρα την «αντικειμενικότητα» και την «εθνική αναγκαιότητα» μίας κυβέρνησης των «αρίστων». Διερωτώμεθα, λογικά, αν τα παραπάνω προτείνονται ως μοναδική λύση απέναντι στην αποτυχία των κυβερνήσεων των αχρήστων (;), στις οποίες, βεβαίως, οι ίδιοι είχαν ή έχουν πρωταγωνιστικό και καθοδηγητικό ρόλο! Ας είναι, η υπέρβαση για την «εξουσία τώρα» -και για πάντα ει δυνατόν – επιχειρεί να διαγράψει, με πρόσχημα την κρίση, το παρελθόν και τη μνήμη σε τούτη τη χώρα… και κάποιοι έχουν την οίηση να πιστεύουν, την ίδια στιγμή, ότι οι πολίτες πάσχουν συλλογικά από πολιτική και κοινωνική αμνησία. Παρά την αβάσταχτη ελαφρότητα αυτών των ύστερων «ανακαλύψεων», θα αποδειχθεί σύντομα πως ο ελληνικός λαός διαθέτει και μνήμη και κρίση. Η υπομονή του τελείωσε!
Είναι απορίας άξιο όμως και σίγουρα αστείο, αν δεν είναι τραγικά επικίνδυνο, το γεγονός ότι συχνά-πυκνά τελευταία ο ανορθολογικός πολιτικός λόγος ορισμένων από τους πάλαι ποτέ κραταιούς ηγήτορές μας παραπέμπει στο γνωστό Γκόλουμ από την τριλογία «ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών» του Τόλκιν. Το Γκόλουμ είναι ένας πονηρός χαρακτήρας, προσπαθεί να ξεγελάσει τους άλλους, μιλάει στο α’ πληθυντικό πρόσωπο όταν αναφέρεται στον εαυτό του, ρίχνει το φταίξιμο για τα πάντα στους άλλους, δεν έχει ποτέ ευθύνη για τίποτα, χρησιμοποιεί λέξεις δικής του επινόησης και τέλος ακόμα και την τελευταία στιγμή, στο «κυνήγι του δαχτυλιδιού», προσπαθεί να συμπαρασύρει τους άλλους στην κατάρρευση. «Τα Γκόλουμ» στην τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα όχι μόνο δεν πείθουν, αλλά αντίθετα προκαλούν το λαϊκό αίσθημα με τις ασκήσεις πολιτικής επιβίωσής τους και τους μεταπολιτικούς πειραματισμούς τους.
Στην Ελλάδα των υπό κατάργηση συλλογικών Συμβάσεων εργασίας, της δραματικής αύξησης της ανεργίας, των απολύσεων, της περικοπής των συντάξεων και της υποχώρησης του κατώτατου μισθού και του βιοτικού επιπέδου, στην Ελλάδα όπου η απειλή της θέσης υπό την επιτροπεία της Ε.Ε. και των δανειστών επαναλαμβάνεται ανερυθρίαστα από τους Ευρωπαίους συμμάχους μας, οι διαχωριστικές γραμμές τίθενται πλέον κατά τρόπο επιτακτικό από την ίδια την κοινωνία.
Οι διαχωριστικές γραμμές στη σημερινή και αυριανή πολιτική πραγματικότητα υπάρχουν και θα γίνονται ολοένα και περισσότερο ορατές. Δεν αφορούν μόνο στην αναδιάταξη του διπολισμού των πολιτικών συσσωματώσεων μεταξύ Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς. Αφορούν στο πολιτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, αλλά και στην υπεράσπιση της ελληνικής κοινωνίας. Αφορούν στα μέτρα και τις πολιτικές έντασης ή αντίθετα αποτροπής της εξαθλίωσης των χαμηλόμισθων και των συνταξιούχων. Αφορούν στην πολιτική συνειδητοποίηση ότι η πλειονότητα του ελληνικού λαού δεν έχει πια να θυσιάσει τίποτε άλλο, παρά τη μιζέρια του (δεν ρωτά κανείς για τους ολίγους έχοντες, ή για τους περισσότερους φοροδιαφεύγοντες, γιατί αυτοί θυσίασαν ελάχιστα). Είναι, όμως, και αυτές οι γραμμές που χωρίζουν πλέον τους πολιτικούς που έχουν συναίσθηση της ευθύνης τους απέναντι στη χώρα από τους επαγγελματίες της πολιτικής και κοινωνικής δημαγωγίας, σε αναγκαστική αποχώρηση. Είναι αυτές που χωρίζουν την πολιτική ευθύνη από την επιδίωξη της νομής και κατοχής της εξουσίας με κάθε τίμημα. Είναι αυτές που χωρίζουν την κρίσιμη, πλέον, προστασία της κοινωνικής συνοχής από τις «αριστολογίες» προς ίδιο πολιτικό συμφέρον.
Τις διαχωριστικές αυτές γραμμές τις γνωρίζει και τις ζει καθημερινά ο Έλληνας πολίτης και μάλλον θέλει να τις επαναχαράξει με μεγαλύτερη σαφήνεια και ορατότητα στις προσεχείς εκλογές. Όχι απαραίτητα γιατί μετά τις εκλογές θα λυθούν ως δια μαγείας τα σημερινά προβλήματα της φαυλότητας, της φοροδιαφυγής, του χρέους, του κουρέματος, του δανεισμού, της φτώχειας και της ανεργίας. Αλλά, γιατί πλέον φαίνεται πως νοιώθει την ανάγκη να τελειώνει με τους Επιμηθείς και τους λαϊκιστές της κρίσης και να αλλάξει πολιτικό προσωπικό και ίσως και πολιτική.

Αναδημοσίευση από aixmi.gr, του Θοδωρή Παπαθεοδώρου, Πρύτανη του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

27 Ιαν 2012

Πού ήσουν Αγανακτισμένε;

Πού ήσουνα Αγανακτισμένε να διαμαρτυρηθείς:
  • Όταν εσύ (και/ή οι γονείς σου) κατανάλωνες 12% πάνω από τον μέσο όρο της ΕΕ, ενώ το εισόδημά σου ήταν 5% κάτω του μέσου όρου και η παραγωγικότητα της εργασίας σου 20% χαμηλότερη;
  • Όταν εσύ (και/ή οι γονείς σου) άρχισες να παίρνεις σύνταξη στα 55 σου παίρνοντας το σκανδαλώδες ποσοστό του 96% των μέσων αποδοχών και επιβαρύνοντας το ΑΕΠ με 13,5% –ενώ αντίστοιχα οι “μη αγανακτισμένοι” μαλάκες στις χώρες του ΟΟΣΑ άρχιζαν να παίρνουν σύνταξη στα 63, έπαιρναν μόλις το 61% των αποδοχών τους και επιβάρυναν το ΑΕΠ με 10%;
  • Όταν εσύ(και/ή οι γονείς σου) είχατε στήσει την μεγάλη φιέστα των απεργιών την δεκαετία του 80 υπονομεύοντας έτσι την ανταγωνιστικότητα της χώρας; Σύμφωνα με στοιχεία του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας κατά την περίοδο 1976-1988 χάθηκαν, εξαιτίας νομίμων απεργιών και μόνο 0,36 εργάσιμες μέρες ανά 1 εκατομμύριο κατοίκων στην Ελλάδα έναντι 0,06 στις ΗΠΑ και 0,14 στην Ιταλία και την Ισπανία.
  • Όταν ο Ανδρέας έπαιρνε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας στις αρχές της δεκαετία του 80 στο 20% και το ανέβαζε μέσα σε μια δεκατία σε 80%;-το μεγαλύτερο μέρος του οποίου δαπανήθηκε όχι σε επενδύσεις αλλά για τους μισθούς και συντάξεις των «πρασινοφρουρών » με τους οποίους γέμισε το δημόσιο;
  • Όταν Παγκόσμια Τράπεζα κατέτασσε την Ελλάδα 81η από 202 χώρες στην πάταξη της διαφθοράς και η Διεθνής Διαφάνεια την ταξινομούσε το 2009 σαν την χώρα με τον πιο διεφθαρμένο δημόσιο τομέα μεταξύ των EΕ-27;
  • Όταν οι συντεχνίες επέβαλλαν κάθε είδους εμπόδια στην αγορά εργασίας που καταλαμβάνει τη χειρότερη 5η θέση στον ΟΟΣΑ; Με αποτέλεσμα η ανεργία μεταξύ των νέων να φτάνει στο 20%, και να αποθαρρύνονται οι ξένες επενδύσεις;
  • Όταν στην Ελλάδα οι «προοδευτικές δυνάμεις» οικοδομούσαν ένα νομικό πλαίσιο που στοχεύει στην εξόντωση των επενδυτών: Σύμφωνα με την μελέτη Doing Business 2011 της Παγκόσμιας Τράπεζας, η Ελλάδα αξιολογείται 154η μεταξύ 183 χωρών ως προς την ποιότητα και εφαρμογή των νόμων που αφορούν την προστασία των επενδυτών.
  • Όταν οι δημόσιοι υπάλληλοι έστηναν το μεγαλύτερο φαγοπότι που γνώρισε ο πλανήτης δημιουργώντας έναν δημόσιο τομέα όπου οι δαπάνες μισθών και συντάξεων του δημοσίου τo 2009 απορροφούν το 55% των εσόδων του δημοσίου σε σχέση με το 38% αντίστοιχα που απορροφούν στην υπόλοιπη Ευρώπη;
  • Όταν χτιζόταν το τεράστιο Ελληνικό κράτος-δεύτερο σε μέγεθος μετά την Πορτογαλία στην ΕΕ (με βάση τις δημόσιες δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ σε σχέση με το κατά κεφαλή ΑΕΠ);
  • Όταν η Ελλάδα δαπανούσε για την δημόσια διοίκηση το μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ απ όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ -19.7%-με μέσο όρο ΟΟΣΑ 13,5%(2004)
  • Όταν η αποτελεσματικότητα των υπηρεσιών του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα ήταν στον πάτο μεταξύ των 23 χωρών της ΕΕ (2000);
  • Όταν στην Ελλάδα το κράτος/συντεχνίες ύψωναν τους περισσότερους φραγμούς στην επιχειρηματικότητα σε σχέση με τις άλλες χώρες της ΕΕ;
  • Όταν στην Ελλάδα το κράτος/συντεχνίες επέβαλλαν την μεγαλύτερη χρήση διοικητικών μέτρων εναντίων των επιχειρήσεων στην ΕΕ;
  • Όταν στην Ελλάδα το κράτος/συντεχνίες επέβαλλαν το μεγαλύτερο διοικητικό βάρος (κόστος κρατικής γραφειοκρατίας) στις επιχειρήσεις μεταξύ των χωρών της ΕΕ(το 2003 εκτιμάτο μεταξύ 5,4%-6,8% του ΑΕΠ);
  • Όταν τα τελευταία οκτώ χρόνια η Ελλάδα βρίσκεται όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της στην προτελευταία θέση μεταξύ των χωρών της ΕΕ-27;
  • Όταν τον Μάιο πριν από ένα έτος κάτι άλλοι «αγανακτισμένοι» δολοφονούσαν εν ψυχρώ τρεις εργαζόμενους επειδή οι τελευταίοι αρνήθηκαν να υπακούσουν στις ντιρεκτίβες τους;
  • Όταν οι πραιτοριανοί του ΚΚΕ συνελάμβαναν το περασμένο έτος τους 900 τουρίστες-εισβολείς του κρουαζιερόπλοιου Ζενίθ επιβάλλοντας στο ισπανικό πρακτορείο να βγάλει την Ελλάδα από το σχεδιασμό των «ιμπεριαλιστικών» κρουαζιερών που οργάνωνε;.
  • Όταν οι άμεσες ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα μεταξύ των ετών 2003-2008 αντιπροσώπευαν μόνο το 1% του ΑΕΠ όταν ο μέσος όρος στις χώρες του ΟΟΣΑ είναι 4,1%;
  • Όταν οι 11 πιο ζημιογόνες ΔΕΚΟ (με συσσωρευμένες ζημίες 1,7 δις ) στην Ελλάδα πλήρωναν το 2010 μέσο μισθό 40772 ευρώ ανά εργαζόμενο –διπλάσιο από τον αντίστοιχο του ιδιωτικού;
  • Όταν τα παλληκάρια της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ απαλλοτρίωναν τους κοινωνικούς πόρους για να κάνουν «αγανακτισμένες» κρουαζιέρες στην Άπω Ανατολή η στις Μπαχάμες;
  • Όταν ο μέσος όρος απόδοσης των Ελληνόπουλων στις διεθνείς εξετάσεις στην PIZA ήταν ο χαμηλότερος μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ-με εξαίρεση το Μεξικό και την Τουρκία; Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα απασχολεί τους περισσότερους εκπαιδευτικούς ανά μαθητή σε σύγκριση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο;
  • Όταν δεν υπάρχει ούτε ένα ελληνικό ΑΕΙ μεταξύ των καλύτερων 100 στον κόσμο;Ότι το πτυχίο του ΑΕΙ βελτιώνει μισθούς κατά μόνο 32%, (έναντι 61% στην ΕΕ) αποφέροντας έτσι απόδοση 3,5% στο κόστος της εκπαίδευσης (έναντι 7% στην ΕΕ);
  • Όταν επί δεκαετίες τώρα άλλοι «αγανακτισμένοι» καταστρέφουν τις πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις, εμποδίζουν τα μαθήματα και εξευτελίζουν τους καθηγητές απαξιώνοντας έτσι ακόμα περισσότερο την τριτοβάθμια εκπαίδευση;
  • Όταν τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας στην Ελλάδα είναι μόλις 0,2% δηλαδή δέκα φορές λιγότερα από αυτά που της αναλογούν σε σχέση με τον πληθυσμό της;
  • Όταν τέλος, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ μεταξύ 183 χωρών, η Ελλάδα κατατάσσεται 84η στους θεσμούς, 123η στο μακροοικονομικό περιβάλλον, 94η στην αποδοτικότητα στην αγορά αγαθών, 93η στην ανάπτυξη της χρηματοοικονομικής αγοράς, 74η στην εξειδίκευση των επιχειρήσεων και 79η στις καινοτομίες;
Γιατί Αγανακτισμένε δεν σε είδα ποτέ να διαμαρτύρεσαι για όλα αυτά;

Του Τάκη Μίχα, από το protagon.gr

26 Ιαν 2012

Κι αν μας παρατήσουν;

Είδατε τι είπε ο υπουργός με την αλογοουρά και το σκουλαρίκι; Στον Σουηδό υπουργό των Οικονομικών αναφέρομαι. «Η Ελλάδα», είπε, «είναι για μοναδική περίπτωση μη υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων». Ο κ. Μποργκ δεν μου είναι αντιπαθής. Κατά πρώτον μου θυμίζει Σουηδό τουρίστα στα Χανιά. Κατά δεύτερον έχει δουλέψει στη ζωή του πριν γίνει υπουργός. Πτυχίο Οικονομικών δεν διαθέτει – νομίζω ότι δεν διαθέτει κανένα πτυχίο- αλλά για τους Financial Τimes ήταν ο καλύτερος υπουργός Οικονομικών της Ευρώπης το 2011 (ναι, ο χειρότερος είναι αυτός που σκεφτήκατε). Είναι κεντροδεξιός βέβαια (κανείς δεν είναι τέλειος) αλλά δεν δίστασε να τα βάλει με τους τραπεζίτες (για τα μπόνους τους), με τους στρατηγούς (για τα όπλα τους) και η οικονομία της χώρας του, στα χέρια του, πηγαίνει κάθε χρόνο και καλύτερα. Οι τελευταίες του δηλώσεις, λοιπόν με πλήγωσαν. «Η Ελλάδα είναι μια μοναδική περίπτωση…». Τι χειρότερο θα μπορούσε να πει, μιλώντας «ζωντανά» στα διεθνή δίκτυα; Τα τελευταία 24ωρα πληθαίνουν οι «σύμμαχοι», που μιλούν χωρίς ενδοιασμούς, δημοσίως, με τα χειρότερα λόγια για τους Έλληνες. Ακόμη και οι Πορτογάλοι φίλοι, δήλωσαν στην αρχή της εβδομάδας– και αυτοί στις τηλεοράσεις - ότι «δεν είμαστε σαν τους Έλληνες».Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει κι αν προλαβαίνουμε να κάνουμε κάτι, αλλά αν το διεθνές κλίμα δεν αλλάξει, το τέλος πλησιάζει. Μια Ευρώπη σε κρίση δεν είναι καλός σύμβουλος ούτε για τις κυβερνήσεις ούτε για τους λαούς. Με την ίδια ευκολία που, όλους αυτούς τους μήνες, λένε «να βοηθήσουμε τους Έλληνες», σύντομα θα πουν «παρατήστε τους»! Και τότε ότι και να κάνουμε - όσα «Ελληνικά» κι αν πουλήσουμε, όσους οργανισμούς κι αν ιδιωτικοποιήσουμε, όσους 13ους ή 14ους μισθούς κι αν κόψουμε, όσες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων κι αν κάνουμε – η χώρα, δεν θα μπορέσει να σωθεί. Γιατί αυτό που δεν λέμε οι «τσαμπουκάδες» των «παραθύρων», είναι, ότι αν κλείσουμε την πόρτα στους δανειστές και αρνηθούμε τα δάνειά τους, τότε -ή κυρίως τότε- η χώρα θα πεινάσει. Γιατί, πολύ απλά, τα λεφτά που βγάζουμε είναι λιγότερα από τα λεφτά που χρειαζόμαστε.
Το 2010 βγάλαμε 52 και θέλαμε 60 (αν υπολογίσουμε και 14 για τους τόκους θέλαμε 74). Το 2011 βγάλαμε 51 και θέλαμε 58 (κι αν υπολογίσουμε 15 για τους τόκους θέλαμε 73). Δεν είναι δύσκολα μαθηματικά. Ακόμη κι αν δεν πληρώνουμε «τους τόκους τους» και κάνουμε στάση πληρωμών, όπως ζητούν κάποιοι «αντιστασιακοί» της ακροδεξιάς και της «παραδοσιακής αριστεράς», ακόμη και τότε τα λεφτά δεν βγαίνουν. Θέλουμε 100, βγάζουμε 85 (χωρίς τους τόκους και τα πανοτόκια, επαναλαμβάνω). Τόσο απλό!
Αυτά που λείπουν λοιπόν, ποιος θα μας τα δώσει; Ή δεν θέλουμε να μας τα δώσει κανείς και θα τα «κόψουμε» από την «καθημερινότητα» μας; Ωραία! Τι θα κόψουμε λοιπόν; Τα καύσιμα, τα φάρμακα, τις πρώτες ύλες της βιομηχανίας, τα κρέατα ή το γάλα που εισάγουμε; Ή μήπως θα μειώσουμε ξανά οριζοντίως τους μισθούς και τις συντάξεις; «Να κόψουμε από τα κόμματα» φώναζε ένας λαϊκιστής της τηλεόρασης που κατά καιρούς σιτιζόταν στις αυλές των αρχηγών. Ναι τρώνε πολλά (αυτός ξέρει). Να τα κόψουμε λοιπόν να μην τους δώσουμε ούτε ευρώ τσακιστό. Αλλά και πάλι μας λείπουν καμιά 20αρια δις. Έχουμε καμιά ιδέα που θα τα βρούμε ή θα το σκεφθούμε όταν θα μας έχουν παρατήσει οι «σύμμαχοι»;
Αναδημοσίευση από το protagon.gr

25 Ιαν 2012

Πέθανε ο αντικομουνιστής Χάβελ!

Μέσα σε μία παράγραφο και με τον στεγνό τίτλο «Πέθανε ο αντικομουνιστής Χάβελ» παρουσίασε ο Ριζοσπάστης το θάνατο του Τσέχου διανοούμενου, αντιφρονούντα κατά τα χρόνια του κομμουνισμού και πρώην προέδρου της Δημοκρατίας της Τσεχίας, Βάτσλαβ Χάβελ. Αρκετοί που διάβασαν την ιδιότυπη αυτή νεκρολογία, αναρωτήθηκαν: μα επιτέλους, αυτοί οι άνθρωποι δεν ντρέπονται καθόλου; Δεν κατάλαβαν τι συνέβη το 1989;
Κι όμως, δεν βρίσκω πιο ακριβή περιγραφή για τον Χάβελ από τον τίτλο που διάλεξε ο Ριζοσπάστης. Έχω μάλιστα την πεποίθηση πως και ο ίδιος θα ήθελε να τον θυμόμαστε ως τέτοιον: έναν πεισματάρη αντικομουνιστή που αφιέρωσε τη ζωή του αντιστεκόμενος στο σύστημα που μετέτρεψε τη μισή Ευρώπη σε απέραντη φυλακή. Ο Χάβελ υπήρξε ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της διεθνούς αντικομουνιστικής κοινότητας στους χαλεπούς καιρούς. Όπως έγραψε ο πολωνός Μίχνικ, παλιό στέλεχος της Αλληλεγγύης, ο Χάβελ απεχθανόταν το κομμουνιστικό καθεστώς και το έδειχνε διαρκώς τόσο στα θεατρικά του έργα όσο και στα άρθρα του.
Ο Τσέχος συγγραφέας εγγράφεται στο ρεύμα αυτών που υπερασπίστηκαν με πάθος τη δημοκρατία, την ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και εντέλει την ανοικτή κοινωνία. Υπήρξε, εξάλλου, ένας από τους λίγους Ευρωπαίους διανοούμενους που δεν υπέπεσαν ποτέ στον πειρασμό του ολοκληρωτισμού. Με το προσωπικό του παράδειγμα, υπό συνθήκες που απαιτούσαν μεγάλη γενναιότητα, έδειξε πως ο ολοκληρωτισμός δεν ήταν ανίκητος. Αυτό το ρεύμα διανοουμένων ανέδειξε το πόσο αποκρουστικός ήταν ο κομμουνισμός υπογραμμίζοντας, επίσης, πόσο αφελής –αν όχι επικίνδυνη- ήταν η ιδέα πως μπορούσε να υπάρχει κομμουνισμός με ανθρώπινο πρόσωπο.
Σε όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα δύο σημαντικά πνευματικά και πολιτικά κινήματα σημάδεψαν τη δράση των Ευρωπαίων διανοουμένων: ο αντιφασισμός και ο αντικομουνισμός. Πολλοί στρατεύθηκαν είτε στο ένα, είτε στο άλλο κίνημα. Αρκετοί, όπως ο Χάβελ, και στα δύο.
Ο φασισμός ηττήθηκε το 1945 και κατέρρευσε ως πολιτική ιδεολογία. Ο κομμουνισμός όμως, χάρη στη νίκη της ΕΣΣΔ εξαπλώθηκε. Αυτό σήμανε την υποδούλωση εκατομμυρίων ανθρώπων στη σοβιετική εξουσία ενώ εκατομμύρια άλλοι στη Δύση μαγεύτηκαν από την επαγγελία του κομμουνιστικού «παραδείσου». Οι μηχανισμοί προπαγάνδας και καταστολής της ΕΣΣΔ σε Δύση και Ανατολή πέτυχαν για πολλά χρόνια να αποκρύψουν την αληθινή τραγωδία των ανθρώπων στα κομμουνιστικά καθεστώτα.
Χάρη σε ανθρώπους σαν τον Χάβελ, ο απάνθρωπος χαρακτήρας του κομμουνισμού έγινε αντιληπτός από τη συντριπτική πλειονότητα των δυτικοευρωπαίων πολιτών. Ως αποτέλεσμα, τα κομμουνιστικά κόμματα περιθωριοποιούνταν διαρκώς, χάνοντας σε αίγλη και μαζικότητα. Μόνο σε λίγες χώρες, οι καταγγελίες διανοουμένων όπως ο Σολζενίτσιν και ο Ζαχάρωφ περνούσαν απαρατήρητες. Δυστυχώς, μια χονδροκομμένη φιλοσοβιετική κουλτούρα εμπόδισε πολλούς στη χώρα μας να αντιληφθούν αυτό που αλλού θεωρούνταν αυτονόητο.
Στα ανοιχτά αρχεία της Ανατολικής Ευρώπης, μετά το 1989, εντοπίστηκαν οι αποδείξεις για τα εγκλήματα του κομμουνισμού. Από τη δολοφονία του Κατίν μέχρι τη ψυχοπαθολογία της ανατολικογερμανικής Στάζι, και από τα σταλινικά γκουλάγκ και τον ουκρανικό λιμό μέχρι το αλβανικό κολαστήριο του Ενβέρ Χότζα, όλα ήρθαν στο φως. Τώρα, πλέον, γνωρίζουμε δεν υπάρχει δικαιολογία. Ο Χάβελ συνέχισε, δικαιωμένος, να αγωνίζεται εναντίον του κομμουνισμού. Συνέβαλε στην καθιέρωση της Ευρωπαϊκής ημέρας μνήμης για τα θύματα του Ναζισμού και του Σταλινισμού. Ο στόχος προφανής: να μην ξεχάσουν οι Ευρωπαίοι τα εγκλήματα του ολοκληρωτισμού για να μην χρειαστεί ποτέ να τα ξαναδούν μπροστά τους.
Η δράση των φιλελεύθερων αντικομουνιστών διανοουμένων, όπως ο Χάβελ, ελάχιστα επηρέασε τη χώρα μας. Κανένα κόμμα του ελληνικού κοινοβουλίου δεν υπερψήφισε το ευρωπαϊκό μνημόνιο για την πολιτική και ηθική καταδίκη των εγκλημάτων που διέπραξαν τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα. Όλοι σύσσωμοι, δεξιοί και αριστεροί, σε μια επίδειξη πολιτικού κυνισμού, για να μην τα «χαλάσουν» με το ΚΚΕ και τους φίλους του, αρνήθηκαν να πράξουν το αυτονόητο: να δείξουν το πρέποντα σεβασμό στα εκατομμύρια θύματα μιας απάνθρωπης εξουσίας. Ακόμη και σημαντικό τμήμα της ελληνικής διανόησης σιώπησε κρυμμένο πίσω από τη βολική για τη συνείδησή του δικαιολογία «πως δεν πρέπει να συγκρίνουμε το ναζισμό με τον κομμουνισμό».
Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Στην Ελλάδα, στις κρίσιμες στιγμές της πολιτικής μετάβασης που καθόρισαν τη φυσιογνωμία της χώρας ο πολιτικός φιλελευθερισμός βγήκε και τις δύο φορές ηττημένος. Τόσο το 1944, όταν ο εμφύλιος είχε ως αποτέλεσμα την ηγεμονία να αποκτήσει μια αυταρχική και φοβική «εθνικοφροσύνη», όσο και αργότερα, στη μεταπολίτευση, όταν ηγεμόνευσε ο κρατικοδίαιτος εξισωτισμός αυταρχικής ιδιοσυστασίας και αυτός. Η φιλελεύθερη δημοκρατία εκτιμήθηκε στη χώρα μας, μόνο ως πηγή που αναβλύζει δολάρια και ευρώ, γιατί για πολλούς, το ζήτημα δεν ήταν πως θα βελτιώσουμε τον κοινοβουλευτισμό μας αλλά από ποια πόρτα θα βγούμε απ’ αυτόν.
Έστω κι έτσι, λοιπόν, ο Ριζοσπάστης, μας κάνει να θυμόμαστε ανθρώπους σαν τον Χάβελ, που είχαν την ατυχία να παρακολουθήσουν μερικά από τα πιο τερατώδη εγκλήματα της Ιστορίας, τόσο τρομερά που ο κόσμος συχνά δεν μπορεί να πιστέψει πως αυτά πράγματι συνέβησαν.

24 Ιαν 2012

Χριστιανόπουλος: Είμαι στριμένο άντερο - δε θέλω βραβεία!


Ότι ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος αρνήθηκε να παραλάβει Το Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο του υπουργείου Πολιτισμού θα το διαβάσατε ή θα το ακούσατε. Είδατε, όμως, τι είπε το πρωί στους Γ. Οικονομέα -Δημ. Καμπουράκη στο Μega;
Αποκάλυψε ότι αρνείται επί 35 χρόνια να δεχθεί οποιαδήποτε τιμητική διάκριση, διότι δε δέχεται πνευματικά αφεντικά -όπως είπε χαρακτηριστικά.Έκανε γνωστό, μάλιστα, ότι επί χούντας είχε τιμηθεί με ένα μεγάλο βραβείο και, όταν αρνήθηκε να το παραλάβει, έστειλαν να τον συλλάβουν!
Γιατί;
Διότι εξέλαβαν την κίνησή του ως αντίσταση κατά του καθεστώτος!
«Τους είπα ότι όποιο καθεστώς κι αν ήταν, δεν θα δεχόμουν το βραβείο. Έτσι, με άφησαν ελεύθερο. Τουλάχιστον τώρα δε θα με συλλάβουν», πρόσθεσε χαριτολογώντας.
«Δε δέχομαι ούτε βραβεία ούτε λεφτά. Ούτε από το κράτος ούτε από ιδιωτικούς φορείς.
Η δική μου ηθική λέει ότι δε με ενδιαφέρει η δικαίωση που έρχεται απ’ τους άλλους. Δε δέχομαι πνευματικά αφεντικά. Δεν τα χωνεύω. Η δικαίωση έρχεται από μέσα μου».
Ο Χριστιανόπουλος είναι ένας μεγάλος ποιητής, αλλά και ένας ιδιόρρυθμος άνθρωπος -"στριμένο άντερο", όπως αυτοαποκαλείται!
Δε βλέπει τηλεόραση (δεν έχει καν), δεν ακούει ραδιόφωνο, δε διαβάζει εφημερίδες.
Φανταστείτε ότι δεν ήξερε πως έχει φύγει από αρχηγός της ΝΔ «ο νεαρός Καραμανλής», όπως τον αποκάλεσε στο Μega! Και αγνοούσε ακόμη και το όνομα του Αντώνη Σαμαρά.
Αναδημοσίευση, από το aixmi.gr

23 Ιαν 2012

Ησυχία, η Ελλάς κουράστηκε...

Περίεργη ησυχία επικρατεί τους δύο τελευταίους μήνες. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι ο κ. Παπαδήμος είναι πιο καθησυχαστικός απ’ ό,τι ο προκάτοχός του, τουλάχιστον για το πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ. Αλήθεια! Η κ. Βάσω Παπανδρέου που ξιφουλκούσε γιατί δεν έγινε η «δεύτερη ανάγνωση» κάποιων νομοσχεδίων στον ΚΤΕ του ΠΑΣΟΚ και φοβόταν ότι θα γίνει όλη η Ελλάδα καζίνο με την απελευθέρωση των ηλεκτρονικών παιγνίων, είναι ακόμη στο Κοινοβούλιο ή συνταξιοδοτήθηκε;
Η ησυχία μπορεί να οφείλεται και στο σοκ των Καννών. Για πρώτη φορά οι Ελληνες είδαν σε ζωντανή μετάδοση τον χάρο της οικονομίας με τα μάτια τους. Κακά τα ψέματα· το δίλημμα της δραχμής προϋπήρχε -κι ας έπεσαν πολλοί να φάνε την κ. Δαμανάκη, όταν το πρωτοείπε- αλλά δεν είναι μικρό πράγμα να ακούς τους ηγέτες των δύο μεγαλύτερων χωρών (και μεγαλύτερους πιστωτές μας) να το θέτουν ρητά μέχρι ωμότητος: οι Ελληνες πρέπει να αποφασίσουν αν θα μείνουν στο ευρώ, με τους κανόνες του ευρώ, ή θα γυρίσουν στα Βαλκάνια με τους κανόνες της δραχμής (που στην ουσία είναι η απουσία κανόνων και όποιος προλαβαίνει ή είναι πιο κοντά στο γκουβέρνο, θα παίρνει περισσότερα, από τα όλο και λιγότερα που θα έχουμε).
Η ησυχία μπορεί να οφείλεται και στο γεγονός ότι η άδεια αριστερά -που κάνει και τον μεγαλύτερο θόρυβο- έμαθε από το πάθημα του 2007. Τότε, και πάλι δημοκοπικά, πολλοί Ελληνες φλέρταραν με την ιδέα να την καταστήσουν πρωτεύουσα δύναμη στο πολιτικό σκηνικό. Ευκαιρία που οι ηγέτες της φόνευσαν στο πεζοδρόμιο.
Από την άλλη μεριά ησυχία επικρατεί και στο μέτωπο των μεταρρυθμιστών, εκείνων που μέχρι τώρα αγωνιούσαν για τις καθυστερήσεις. Εντάξει, μπορεί να είναι πλήρως απασχολημένοι με το πότε θα φύγει ο κ. Παπανδρέου και από το ΠΑΣΟΚ, αλλά «τσούκου τσούκου» (που θα ’λεγε και η κ. Συλβάνα Ράπτη) κάποια μέτρα που πέρασαν ξηλώνονται. Ανακαλύφθηκαν και περιβαλλοντικά κριτήρια (πέραν των πληθυσμιακών) για τις άδειες ταξί, ο κ. Ρέππας βάζει κατά πλειοψηφία τους δημοσίους υπαλλήλους να κρίνουν τα πειθαρχικά παραπτώματα των συναδέλφων τους, οι προϋπολογισμοί των υπουργείων γεμίζουν με υπερωρίες και «οδοιπορικά» (ακόμη και υπουργών) και κλείσιμο οργανισμών δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Τετάρτη βράδυ στη Βουλή, όταν απεργούσαν οι δημοσιογράφοι, ο κ. Βορίδης εξαίρεσε από την εφεδρεία δύο ακόμη οργανισμούς: ο ΟΣΚ και η ΔΕΠΑΝΟΜ. «Νομοτεχνική βελτίωση», είπε ότι είναι.
Το χειρότερο ενδεχόμενο, γι’ αυτή την περίεργη ησυχία, είναι η κόπωση. Αυτό που περιέγραψε την περασμένη Κυριακή ο κ. Αλέξης Παπαχελάς: «Είναι εντυπωσιακό ότι άνθρωποι της αγοράς, στελέχη των κομμάτων κ.ά. αρχίζουν να παραδίδονται στην ιδέα της δραχμής. Είναι ανατριχιαστικό να ακούς ανθρώπους που θα χάσουν το μισό τους εισόδημα με την έξοδο από το ευρώ και, εν πάση περιπτώσει, πολύ περισσότερα απ’ ό,τι με όποιες περικοπές και παραμονή στο ευρώ να λένε “παρατήστε μας με τις μεταρρυθμίσεις, δεν καταλαβαίνετε ότι δεν αντέχουμε άλλο;”» Και δυστυχώς υπάρχει και ιστορικό προηγούμενο. Λίγο πριν από την πτώση της Αθήνας, την άνοιξη του ’41 ο Γιώργος Θεοτοκάς έγραφε στο ημερολόγιό του: «Πραγματικά, φτάσαμε στο σημείο να ευχόμαστε να έρθουν μια ώρα αρχύτερα για να μας ελευθερώσουν από την αναμονή μας». Και φυσικά η βαρβαρότητα που ακολούθησε δεν αποδείχθηκε «μια κάποια λύση». Ηταν πολύ χειρότερη από την αναμονή.

Του Πάσχου Μανδραβέλη, από την Καθημερινή.

22 Ιαν 2012

Η φωτογραφία που συγκλόνισε το διαδίκτυο!

Ένας άστεγος σε κάποια γωνιά του κόσμου, καθισμένος καταγής, κρατά τρυφερά στην αγκαλιά του έναν αδέσποτο σκύλο.
Κοιμούνται κάτω από την ίδια κουβέρτα. Μοιράζονται ο ένας τη ζεστασιά του σώματος του άλλου. Ίσως μοιράζονται και τα όνειρά τους.
 Το σίγουρο είναι ότι μοιράζονται την ίδια μοίρα. Στο δρόμο, στο κρύο, στο περιθώριο… Έχουν, όμως, ο ένας τον άλλον…
 Αυτή η  συγκινητική  φωτογραφία κάνει εδώ και μερικές ώρες το γύρο του παγκόσμιου ιστού, μέσα από κοινωνικά δίκτυα, ιστοσελίδες και blogs.
Από τις εικόνες που αδυνατίζουν τις λέξεις, συγκεντρώνει χιλιάδες likes, shares και retweets.

21 Ιαν 2012

Οι κρίνοντες

Yπήρχε μία περίοδος κατά την οποία σε κάθε πάνελ υπήρχε και ένας ηθοποιός ή ένας τραγουδιστής ή μία μοντέλα ή ένας παπάς που καθηύριζε συλλήβδην τους πολιτικούς. Τα γνωστά, όλοι τα παίρνουν, όλοι ίδιοι είναι. Έλεγε κανείς ότι όλοι αυτοί, οι οποίοι σημειωτέον δεν συγκαταλέγονταν, στην πλειοψηφία τους, στους αριστείς του επαγγέλματός τους, έπαιρναν ύψος οι ίδιοι ψαλιδίζοντας τον πολιτικό κόσμο της χώρας οριζοντίως. Κανείς δεν αναρωτιόταν αν οι άνθρωποι αυτοί που μπορεί να ήσαν αμόρφωτοι, ατάλαντοι ή αποτυχημένοι νομιμοποιούνταν να ισοπεδώνουν με κοινοτοπίες και αφορισμούς τους πολιτικούς χωρίς οι ίδιοι να έχουν ένα σοβαρό εκτόπισμα. Έπαιρναν την κοινή γνώμη με το μέρος τους άμα τη εμφανίσει. Το πρόβλημα βεβαίως δεν το είχαν οι ίδιοι αλλά οι πολιτικοί, οι οποίοι ήδη υποδαύλιζαν συστηματική την απαξίωσή τους- απλώς με αυτήν την μεθοδική αυτοϋπονόμευσή τους έχτιζαν και παράλληλες καριέρες άλλων.
Και δεν αφορούσε μόνο τους αποτυχημένους αυτή η συνήθεια. Την ίδια εποχή καλλιτέχνες του βεληνεκούς του Λαζόπουλου αποφάσιζαν να εγκαταλείψουν την απαιτητική δημιουργική σάτιρα η οποία εκτός από το ταλέντο προϋπέθετε και σκληρή εργασία και αφέθηκαν στην ευκολία «γελοιοποιώ την πολιτική, κερδίζω το κοινό». Ο καλλιτέχνης που κατεξοχήν ψυχογράφησε τον Έλληνα με ιδιοφυή τρόπο, με αγάπη και αυτοσαρκασμό, στο τέλος έγινε ένα με τους Μήτσους του και όλοι μαζί τραγούδησαν το τέλος της πολιτικής. Τότε γνώρισε και τη μεγαλύτερη εισπρακτική του επιτυχία.
Και όχι μόνο καλλιτέχνες. Θυμάμαι όταν ο κ. Βγενόπουλος εμφανίστηκε στο προσκήνιο σαν ταύρος σε υαλοπωλείο, αγοράζοντας τα πάντα και τους πάντες, διέλυσε την επιφυλακτικότητα της κοινωνίας απέναντι στον πανίσχυρο επιχειρηματία μόνο όταν άρχισε να μηνύει πολιτικούς αρχηγούς. Η επίθεση στους πολιτικούς έγινε και το διαβατήριό του στην κοινή γνώμη και τον Τύπο. Η ομιλία του στο Κοινοβούλιο προκάλεσε μαζικές ονειρώξεις σε μεγάλη μερίδα δημοσιογράφων και πολιτών. Υποτίθεται ότι οι βουλευτές φάνηκαν νάνοι μπροστά στον άψογο, τεχνοκρατικό, γεμάτο αυτοπεποίθηση λόγο του. Οι Μήτσοι ταυτίστηκαν μαζί του και κέρδισαν τον εχθρό.
Οι βροντώδεις καταγγελίες των δύο οικονομικών εισαγγελέων περί πολιτικών παρεμβάσεων στο καθαρτήριο έργο τους είχαν όλες τις προϋποθέσεις να τους περιβάλουν με το φωτοστέφανο του λαϊκού ήρωα, πόσω μάλλον που συνοδεύτηκαν και με την παραίτησή τους. Οι άτεγκτοι λειτουργοί της Δικαιοσύνης δεν σιώπησαν όταν οι ιδιοτελείς πολιτικοί τους προϊστάμενοι προσπάθησαν να κουκουλώσουν υποθέσεις διαφθοράς. Τι έκπληξη, όμως. Τόσο η κοινωνία όσο και το κράτος ήθελαν αποδείξεις. Δεν ήταν αρκετό αυτό που περίσσευε άλλοτε, η απλή καταγγελία των πολιτικών.
Τη στιγμή που η υπόληψη της πολιτικής βρίσκεται στο Ναδίρ συμβαίνει το παράξενο. Οι πολίτες δεν ικανοποιούνται πια να την πολεμούν δι' αντιπροσώπων εν λευκώ εξουσιοδοτημένων. Έχουν απαιτήσεις και από αυτούς. Και οι υπουργοί που άλλοτε υπέμεναν μοιρολατρικά τις επιθέσεις από τον κάθε τριτοκλασσάτο ηθοποιό, αντί να σηκωθούν να φύγουν από το πάνελ, τώρα αντιδρούν. Και όταν αποκαλύπτεται ότι οι πιέσεις που δέχονταν οι εισαγγελείς ήσαν περίπου του είδους «μου είπαν ότι άκουσαν πώς λέγανε ότι αν δεν αφήσω την υπόθεση θα με ματιάσει κακό μάτι», οι πολιτικοί πέτυχαν μια νίκη στην πιο κακή στιγμή τους. Κάπως σαν να ωριμάζουμε όλοι. Κάπως σαν να σοβαρεύουν τα πράγματα προς πάσα κατεύθυνση. Και για το πολιτικό προσωπικό της χώρας αλλά και για τους επικριτές του.
Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από το protagon.gr

19 Ιαν 2012

Ελληνική "σοβιετία": Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα!

Το τέλος της ελληνικής "σοβιετίας": Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα...
H Ελλάδα μοιάζει με το τελευταίο σοβιετικό καθεστώς στην Ευρώπη. Αρκετοί το θεωρούν αυτό υπερβολή και απότοκο κάποια αντικομουνιστικής υστερίας.
Η άποψή μου στηρίζεται σε ομοιότητες σε βασικά κοινωνικά και πολιτικά αρχέτυπα εκπόρευσης και αποδοχής της εξουσίας στη δομή της λειτουργίας του κράτους, της κοινωνίας και της οικονομίας.
Στο βιβλίο «Στην Ευρώπη. Ταξίδια στον 20ο αιώνα» ο Χεϊρτ Μακ περιγράφει κάπου, την εικόνα σε ένα ξενοδοχείο της Αγίας Πετρούπολης λίγα χρόνια μετά την πτώση. Είναι μια τραπεζαρία που έχει παντού πινακίδες "Μη Καπνίζετε" και στα τραπέζια όλοι καπνίζουν.Ο ίδιος αιτιολογεί την παραμονή των πινακίδων στη θέση τους από την δυνατότητα άσκησης εξουσίας που δίνουν στον υπεύθυνο του χώρου, να εκχωρεί κατά παρέκκλιση άτυπη άδεια σε κάποιον να καπνίζει ή μη, συνήθως έναντι «ανοχόσημου» κατά το «γρηγορόσημο».
Η εικόνα αυτή, που αποτελεί χαρακτηριστική παρενέργεια του τρόπου που λειτουργούσε η σοβιετική γραφειοκρατία, μοιάζει πολύ με τον τρόπο που λειτουργούν και εφαρμόζονται οι νόμοι στην Ελλάδα.

Το κόμμα της νομενκλατούρας...

Μια πιο σημαντική ομοιότητα όμως είναι ο ρόλος του κομματικού μηχανισμού ως φορέα επαγγελματικής προόδου και ανάδειξης στην δημόσια διοίκηση και όχι μόνο.Το σοβιετικό μοντέλο κατέληξε όπως κατέληξε, και λόγω απουσίας αξιοκρατικών μηχανισμών, σαν αυτούς που εξασφαλίζει ο μηχανισμός της αγοράς στις ανοιχτές κοινωνίες και οικονομίες.
Εκατομμύρια άνθρωποι γινόντουσαν μέλη του κόμματος, όχι γιατί πίστευαν τα κομμουνιστικά ιδεώδη, αλλά για να εξασφαλίσουν μια επαγγελματική αποκατάσταση σε κάποια θέση ευθύνης στον γραφειοκρατικό μηχανισμό.
Στην Ελλάδα, αρχής γενομένης από τις φοιτητικές παρατάξεις, που αν έχουν φιλότιμο τα κόμματα θα πρέπει να αποκηρύξουν και να καταργήσουν, κανείς δεν οργανώνεται σε κόμμα ή συνδικάτο για κανένα άλλο λόγω, πέραν των οφελών που εξασφαλίζει αυτό. Σε όλα τα κόμματα, μηδενός εξαιρουμένου.
Στην Ελλάδα δεν απαγορεύεται το ιδιωτικώς επιχειρείν, όπως στην σοβιετία, αλλά η γραφειοκρατία και η διαφθορά είναι τόσο ανεπτυγμένες που ο μόνος τρόπος που συμφέρει σε κάποιον να κάνει επιχείρηση είναι να κλέβει το κράτος σε συνεργασία με την γραφειοκρατία.Στη σοβιετία δεν έκλεβαν το κράτος σαν επιχειρήσεις, αλλά σαν ιδιώτες καλύπτοντας τις αδυναμίες του κεντρικού σχεδιασμού να εξασφαλίσει επάρκεια και ποικιλία αγαθών.
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί ο κομμουνισμός κατέρρευσε χωρίς να προβληθεί αντίσταση από τα δεκάδες εκατομμύρια των μελών των κομμουνιστικών κομμάτων. Ο Βίκτορ Σεμπαστιέν στο βιβλίο «Η πτώση της σοβιετικής αυτοκρατορίας» που κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες εντοπίζει το λόγο, ακριβώς στο γεγονός πως αυτοί οι άνθρωποι είχαν γίνει μέλη για μια καλύτερη επαγγελματική εξέλιξη.
Από τη στιγμή που τα καθεστώτα είχαν χρεοκοπήσει οικονομικά και έπρεπε να πληρώνουν τεράστια ποσά σε τόκους, ενώ η παραγωγική μηχανή είχε διαλυθεί, οι επαγγελματικές προοπτικές είχαν καταρρεύσει μαζί με την αδυναμία του συστήματος να τους θρέψει.

Οι νόμοι της ανομίας...
Ένα άλλο σημείο ομοιότητας της Ελλάδας με το σοβιετικό μοντέλο και απόστασης από αυτό των δυτικών δημοκρατιών είναι η νομοθεσία.
Ο Νίκολας Νασιμ Ταλεμπ στο βιβλίο του «Στην πλάνη του τυχαίου» αναφέρει τα εξής χαρακτηριστικά: «Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, οι δυτικοί επιχειρηματίες που ανακατεύτηκαν με αυτό που στη συνέχεια έγινε η Ρωσία ανακάλυψαν ένα ενοχλητικό (διασκεδαστικό) γεγονός για το νομικό σύστημα: περιείχε αντιφατικούς και αλληλοαντικρουόμενους νόμους. Όλα εξαρτώνται από το ποιο κεφάλαιο του κώδικα άνοιγες.Δεν ξέρω αν οι Ρώσοι το έκαναν αυτό επίτηδες, για πλάκα (στο κάτω-κάτω έζησαν πολλά, ατέλειωτα χρόνια καταπίεσης), αλλά η σύγχυση οδήγησε σε καταστάσεις που κάποιος έπρεπε να παραβιάσει ένα νόμο για μπορέσει να συμμορφωθεί με κάποιον άλλο»...
Οι ομοιότητες με το νεοελληνικό μοντέλο, στο σημείο αυτό, είναι εκπληκτικές.
Αυτό που δεν έχει αντιληφθεί ο Ταλέμπ, καθώς δεν έζησε από κοντά ούτε το σοβιετικό ούτε το ελληνικό κρατικοδίαιτο σύστημα της διεφθαρμένης δημόσιας γραφειοκρατίας, είναι πως το σύστημα επιδιώκει την αντιφατική πολυνομία για να προσπορίζει έσοδα από αυτό.
Η λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι απλή και έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές στην ιστορία. Η εκ του μηδενός ανασύσταση του νομικού πλαισίου με λιτό και συνεκτικό χαρακτήρα.
Ο Μέγας Ναπολέων όταν αντιμετώπισε μια παρόμοια κατάσταση στην Γαλλία εφάρμοσε το Ναπολεόντειο Κώδικα, ένα λιτό συνεκτικό σύστημα.

Τα χρέη

Τα ανατολικοευρωπαϊκά καθεστώτα κατέρρευσαν από τα πολλά χρέη που είχαν συσσωρεύσει, όταν η ΕΣΣΔ τα εγκατέλειψε στη τύχη τους σε μια προσπάθεια να αποφύγει η ίδια την κατάρρευση μέσω των μεταρρυθμίσεων, της περεστρόικα και της γκλασνοστ όπως τις σηματοδότησαν.
Οι ομοιότητες του ελληνικού μοντέλου που χρεοκόπησε είναι περισσότερες από τις παραπάνω. Δεν είναι τυχαίες οι ομοιότητες της χρεοκοπίας μας με αυτές του σοβιετικού μοντέλου. Τυχαίο δεν θα είναι επίσης πως η οδός της μελλοντικής εξόδου από τη χρεοκοπία θα μοιάζει αρκετά με το δρόμο που διάνυσαν η Βουλγαρία, η Αλβανία και οι άλλες σοβιετικές «δημοκρατίες», τηρουμένων των αναλογιών.Οι αναλογίες που πρέπει να ληφθούν υπόψη είναι ότι ο «ημίαιμος» καπιταλισμός έχει εξασφαλίσει αρκετό πλούτο στη ελληνική κοινωνία στις δεκαετίες μετά τον πόλεμο. Το «λίπος» αυτό θα κάνει την προσαρμογή των νοοτροπιών στα δεδομένα μια ανοιχτής και ανταγωνιστικής οικονομίας πιο εύκολη.
Παρ’ όλα αυτά η δυσκολίες είναι ήδη σημαντικές και δεν έχουν κορυφωθεί ακόμη.
Του Κώστα Στούπα, από το capital.gr

18 Ιαν 2012

Κωμικοτραγικές καταστάσεις του νεοελληνικού κράτους μεταξύ Δήμου και Στρατού στην Ηγουμενίτσα!!!

DSC07023
Εκεί που σταματάει η λογική, αρχίζει ο στρατός!
Αυτό τουλάχιστον φαίνεται πως ισχύει για την VIII Μεραρχία Ιωαννίνων, η οποία αποφάσισε να προχωρήσει σε βανδαλισμούς στο πρώην κτίριο της στρατολογίας στην Ηγουμενίτσα, με τη δικαιολογία ότι τους ανήκουν τα υλικά και θα τα χρησιμοποιήσουν αλλού!
Εδώ και περίπου έναν χρόνο, το στρατολογικό γραφείο Ηγουμενίτσας, το οποίο στεγάζονταν στο εν λόγω κτίριο, έκλεισε, και μεταφέρρθηκε στα Γιάννενα. Το κτίριο βρίσκεται στη διαδικασία μεταβίβασης από τις υπηρεσίες του Στρατού, στην Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου, ενώ ο Δήμος, με έγγραφά του έχει εδώ και καιρό, ζητήσει την παραχώρησή του στο Δήμο για στέγαση Δημοτικών Υπηρεσιών.
Κι ενώ όλα αυτά έχουν δρομολογηθεί, ο διοικητής της VIII Μεραρχίας κ. Γκίζας, αποφάσισε να ξηλώσει από το κτήριο, το ηλεκτρολογικό υλικό, τους διακόπτες, τις πρίζες, τους πίνακες, τα καλοριφέρ, τον λέβητα... ακόμα και τα είδη υγιεινής, για να τα χρησιμοποιήσει σε άλλα κτίρια του στρατού στο Νομό Ιωαννίνων.
DSC07035Άστραψε και βρόντηξε ο Δήμαρχος Ηγουμενίτσας, όταν ενημερώθηκε για τα τεκταινόμενα.
Προσπάθησε δε να έρθει σε επικοινωνία με τις υπηρεσίες του στρατού και του Υπουργείου Οικονομικών για να εμποδίσει το βανδαλισμό! Ο Δήμαρχος Ηγουμενίτσας, σε δηλώσεις του τόνισε ότι προσπαθεί εδώ και ημέρες να επικοινωνήσει με τους υπευθύνους του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, χωρίς όμως να καταφέρει να έρθει καν σε επαφή μαζί τους, ενώ ο διοικητής της 8ης Μεραρχίας, τον ενημέρωσε ότι θα ξηλώσει ακόμα και τα πορτοπαράθυρα... άμα του χρειαστούν!
Επειδή ανταπόκριση στα Υπουργεία δεν βρήκε, σήμερα το πρωί, αντιπροσωπεία του Δήμου, με επικεφαλής τον ίδιο τον Δήμαρχο Γιώργο Κάτσινο και τους Αντιδημάρχους, προχώρησαν σε κατάληψη της εισόδου του κτιρίου, στην προσπάθειά τους να αποτρέψουν την μεταφορά των υλικών εκτός κτηρίου.
mail.google.comΣτο σημείο έφτασε και η Αστυνομία μετά από κλήση του στρατού για να απομακρύνει από την είσοδο τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου.
Οι άντρες της Αστυνομικής Διεύθυνσης Θεσπρωτίας μετά από ενημέρωση που είχαν από το Δήμαρχο, ζήτησαν από τον Διοικητή του Τάγματος Φιλιατών κ. Μπούση να προσκομίσει έγγραφο που να αποδεικνύει ότι τα αντικείμενα που θέλουν να μεταφέρουν ανήκουν στον Ελληνικό Στρατό.
Το συγκεκριμένο κτίριο, στο κέντρο της πόλης απέναντι από το παλιό Δημαρχείο και τη ΔΟΥ Ηγουμενίτσας, σταγαζε τις υπηρεσίες του στρατού από το 1998, χτίστηκε από το ΓΕΣ, σε οικόπεδο το οποίο άνηκε στον Δήμο Ηγουμενίτσας και έγινε ανταλλαγή.


mail.google.com1
Τέλος ο Δήμαρχος Γ. Κάτσινος απέστειλε επιστολή στον αναπληρωτή Υπουργό Εθνικής Άμυνας κ.Ραγκούση, διαμαρτυρόμενος για τις ενέργειες αυτές, ενώ σε δηλώσεις του επεσήμανε ότι πρόκειται για βεβήλωση η οποία θυμίζει πράξεις κατοχικού στρατού ο οποίος εγκαταλείπει εδάφη εχθρικά!





Το πλήρες κείμενο της επιστολής του Δημάρχου έχει ως εξής:

"Κύριε Υπουργέ
Στην Ηγουμενίτσα αυτές τις ημέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας κωμικοτραγικής κατάστασης, που διαμόρφωσε η στρατιωτική διοίκηση Ηπείρου.
Με λύπη μου σας μεταφέρω ότι οι διαταγές της, προσβάλλουν την λογική και την ηθική και ότι οι ενέργειες και πράξεις της έχουν μίσος και εμπάθεια.
Όλοι έχουμε καταλάβει –πλην ελαχίστων – ότι ζούμε περίοδο μεγάλων αλλαγών σε όλα τα επίπεδα της διοίκησης και της ζωής μας.
Οργανισμοί κλείνουν, υπηρεσίες συγχωνεύονται , γραφεία μεταφέρονται στο όνομα της χρηστής διοίκησης, της εξοικονόμησης πόρων και εν τέλει για την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος, σεβόμενοι το χρήμα του Ελληνικού λαού και τις θυσίες του.
Στην Ηγουμενίτσα έκλεισε το Στρατολογικό Γραφείο (μεταφέρθηκε στα Γιάννενα) που εστεγάζετο σε κτίριο που κατασκεύασε το Υπουργείο Άμυνας σε οικόπεδο του Δημοσίου.
Έτσι το κτίριο περιήλθε στην Δημόσια Περιουσία του Υπουργείου Οικονομικών (Κτηματική Υπηρεσία).
Αυτό λύνει προβλήματα στέγασης υπηρεσιών του Δήμου και όχι μόνο.
Είναι ένα κτίριο λειτουργικό και σύγχρονο 15 μέτρα από το Δημαρχείο.
Όμως αυτό το κτίριο με ομάδα που έστησε η 8η Μεραρχία Ηπείρου υπέστη καταστροφή ως να επρόκειτο για λάφυρο από πολεμική επιχείρηση.
Αφαιρέθηκαν μπρίζες, διακόπτες, ηλεκτρικοί πίνακες, λέβητας, καυστήρας, σώματα καλοριφέρ, είδη υγιεινής και απείλησαν και με αφαίρεση κουφωμάτων.
Πώς εξηγείται αυτό;
Ποιος είναι ο εχθρός ;
Με τίνος χρήματα κατασκευάστηκε αυτό το κτίριο ;
Με τα χρήματα του ίδιου του λαού δεν θα ανακατασκευαστεί ;
Άλλος λαός ;
Άλλη φυλή, άλλο δόγμα θα χρησιμοποιήσει αυτή την υποδομή ;
Και στον ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ σε καλύτερη κατάσταση θα παρεδίδετο.
Κύριε Υπουργέ
Σας στέλνω αυτή την επιστολή έχοντας πεποίθηση πως αυτό που έγινε δεν αντανακλά στις δικές σας ευαισθησίες.
Σας την στέλνω με την ελπίδα να ενεργήσετε άμεσα ώστε να αποτρέψετε μια περαιτέρω ζημιά από τους νοσηρούς αυτούς εγκεφάλους και να τους υποχρεώσετε να σεβαστούν την λογική και να επιστρέψουν τα αφαιρεθέντα που έχουν μεταφέρει σε κάποια αποθήκη ικανοποιώντας το πείσμα τους σε βάρος της τοπικής κοινωνίας.
Σας ευχαριστώ"
Ο Δήμαρχος
Γεώργιος Κάτσινος

Πηγή: Της Βάσως Γκόρου, από την Τοπική Εφημερίδα Βδέλλα

17 Ιαν 2012

Ταξικοί βρικόλακες

Το παρακάτω κείμενο – ανακοίνωση εστάλη στην Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου την Δευτέρα 16 Ιανουαρίου.


Αθήνα 16.01.2012
Το αίμα μας το διαθέτουμε για τις ανάγκες της Τάξης μας
Δημιουργούμε τράπεζα αίματος. Γνωρίζουμε τις ανάγκες. Αγωνιζόμαστε για την πλήρη και δωρεάν κάλυψη των αναγκών όλης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αντιπαλεύουμε τη λογική της μετατροπής σε εμπόρευμα όλων των αγαθών και τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους που προωθούν τα επιτελεία της κυβέρνησης της Ε.Ε. και του κεφαλαίου.
Το αίμα της εργατικής Τάξης το διαθέτουμε για τις ανάγκες των συναδέλφων μας όπου και όποτε απαιτείται δεν το χαρίζουμε στην κερδοφορία του κεφαλαίου.
Η αιμοδοσία θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 11/3/2012 από τις 10 το πρωί μέχρι τις 4.00 το απόγευμα στα γραφεία του ΠΑΜΕ ( Αγ. Φιλοθέης 5β.)
Καλούμε τα συνδικάτα, τους εργαζόμενους να δηλώσουν συμμετοχή στα τηλέφωνα του ΠΑΜΕ, να συμβάλλουν στην προσπάθεια αυτή του ΠΑΜΕ.
Η Εκτελεστική Γραμματεία

Είναι προφανές πώς η οικονομική κρίση και η αγωνία για την έκβαση της προλεταριακής επανάστασης οδηγεί τις καθοδηγητικές δυνάμεις του κομμουνιστικού κινήματος σε πλήρη παράκρουση.
Πληροφορούμεθα έτσι πως υφίσταται «ταξικό αίμα» το οποίο μπορεί δια της αιμοδοσίας να φυλάσσεται σε ταξική τράπεζα αίματος προκειμένου να χρησιμοποιηθεί για τις ταξικές ανάγκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών μόνων στρωμάτων. Είναι ηλίου φαεινότερο πώς το ταξικό αίμα δεν μπορεί να προσφερθεί για τις ανάγκες εξωταξικών παραγόντων οι οποίοι άλλωστε είναι και οι φυσικοί εχθροί του προλεταριάτου, όπως οι συνταξιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι, ασθενείς έμποροι, δημοσιογράφοι με αιμόπτυση και άλλοι ύποπτοι.
Επίσης πληροφορούμεθα πως το ΠΑΜΕ και άρα και το ΚΚΕ προτίθενται να στήσουν εκ θεμελίων το δικό τους ταξικό ΕΣΥ. Κατόπιν όλων τούτων να αναμένουμε και άλλες πρωτοβουλίες αντιστοίχου περιεχομένου με τράπεζες που διαθέτουν αποκλειστικά ελληνικό αίμα υψηλής πυκνότητας σε εθνικά γονίδια, τράπεζες με αίμα χριστιανικό υψηλής περιεκτικότητας σε ορθόδοξη αιμοσφαιρίνη και άλλες ποικιλίες αίματος που θα διατίθενται σε κλειστά κυκλώματα καταναλωτών αιμοπεταλίων.
Οφείλουμε να δώσουμε συγχαρητήρια στο ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ αντιστοίχως για τον εξόχως συναρπαστικό ανθρωπισμό που επιδεικνύουν και την υψηλού επιπέδου επαναστατικότητα που τους διακρίνει. Αλίμονο, εκεί στο Περισσό γνωρίζουν πώς η ασθένεια, ο καρκίνος, η λευχαιμία και η γρίπη των χοίρων είναι αποκλειστικά ταξικές ασθένειες και αντιμετωπίζονται με ταξική ιατρική όπως ακριβώς στην Βόρειο Κορέα.
Του Νίκου γεωργιάδη, από το athensvoice.gr

16 Ιαν 2012

Τζάκια, φαµίλιες και κληρονόµοι!


Ο ∆ηµήτρης Ρέππας είχε δηλώσει κάποτε πως ο Γιώργος Παπανδρέου «είναι ηγέτης που έρχεται από το µέλλον». ∆εν υπάρχει αµφιβολία ότι ο πρώην πρωθυπουργός είχε καινοτόµες ιδέες, από τις οποίες τις περισσότερες – και σηµαντικότερες µάλλον – δεν κατάφερε δυστυχώς να υλοποιήσει. Αλλά το βασικό χαρακτηριστικό του κ. Παπανδρέου ήταν ότι ερχόταν από το παρελθόν, από παππού και πατέρα πρωθυπουργό, που άφησαν έντονα σηµάδια στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Το παρελθόν του τον έκανε βουλευτή, υπουργό, πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, πρωθυπουργό. Γιατί καινοτόµες ιδέες έχουν πολλοί, πολιτικοί και µη, αλλά αυτά τα αξιώµατα δεν τα απέκτησαν. Τα ίδια ισχύουν και για λιγότερο θαρραλέους ηγέτες, όπως ο Κώστας Καραµανλής, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Αντώνης Σαµαράς (γιος και εγγονός βουλευτή) – αλλά και για χιλιάδες πολιτικούς, γνωστούς ή άγνωστους, που η πορεία τους καθορίστηκε από την καταγωγή τους και όχι από τη δύναµη των ιδεών ή την πρακτική τους. Ακόµη και οι δύο σηµερινοί αντιπρόεδροι (Σταύρος ∆ήµας – Θόδωρος Πάγκαλος) «κληρονόµοι» είναι.
∆εν είναι άγνωστο το φαινόµενο αυτό και σε άλλες χώρες αλλά εγώ τουλάχιστον δεν έχω υπόψη µου καµία σύγχρονη χώρα όπου να εµφανίστηκαν τόσο ακραία φαινόµενα όσο αυτά των οικογενειών Παπανδρέου, Καραµανλή, Μητσοτάκη, Σαµαρά και εκατοντάδων βουλευτών και δηµάρχων που αντλούν την πολιτική τους ισχύ από την καταγωγή τους – πλην της Βόρειας Κορέας. Προφανώς αυτή η ελληνική ιδιοτυπία δείχνει πόσο χωλό και υπανάπτυκτο είναι το ελληνικό πολιτικό σύστηµα: η λειτουργία του και οι διαδικασίες αναπαραγωγής του καθορίζονται ακόµη από τις προ-νεωτερικές αρχές που υποτίθεται ότι κατάργησε η Γαλλική Επανάσταση πριν από 220 χρόνια: η κορωνίδα των δηµόσιων αξιωµάτων, τα πολιτικά αξιώµατα, εξακολουθούν να καταλαµβάνονται µε βάση την καταγωγή, µε κληρονοµικό - οικογενειοκρατικό τρόπο.
Βεβαίως δεν κληροδοτούνται τα αξιώµατα, από πατέρα σε γιο, σε εγγονό ή ανιψιό ή γαµπρό, κληροδοτούνται όµως οι πολιτικές σχέσεις, οι σχέσεις υποτέλειας που συνδέουν τον µικρής ή µεγάλης εµβέλειας ηγέτη µε το επιτελείο του, την οµάδα που τον στηρίζει και λειτουργεί ως ο ιµάντας ανάµεσα σε αυτόν και στους ευρύτερους πολιτικούς και κοινωνικούς µηχανισµούς. Αυτές οι οµάδες όµως συγκροτούνται σε µεγάλο βαθµό επίσης µε οικογενειακά/τοπικιστικά κριτήρια – σε βαθµό γελοιότητας ορισµένες φορές, όταν βλέπουµε γιους, κόρες, συζύγους να αναλαµβάνουν διευθυντές των γραφείων υπουργών. Αυτό που βλέπουµε διά γυµνού οφθαλµού στην κεντρική πολιτική σκηνή (οι µεγάλες πολιτικές δυναστείες) επαναλαµβάνεται σαν φράκταλ σε όλο και µικρότερες κλίµακες και αποτελεί τη ραχοκοκαλιά των πελατειακών σχέσεων. Και, οµοίως, τα σκάνδαλα που παρακολουθούµε σε εθνικό επίπεδο επαναλαµβάνονται από τα κυκλώµατα αυτά σε µικρογραφία σε όλη τη χώρα.
Θα µας πήγαινε πολύ µακριά η ανάλυση των φαινοµένων οικογενειοκρατίας και τοπικισµού στην ελληνική κοινωνία, φαινόµενα που ξεπερνούν την ανάγκη ταυτότητας και καταλήγουν στη δηµιουργία δικτύων συµφερόντων που θυµίζουν τις «φαµίλιες» της ιταλικής µαφίας – που όµως δεν διακινούν ναρκωτικά ή λαθραία τσιγάρα αλλά οικονοµική και πολιτική ισχύ.
Όο λειτουργούν αυτές οι «φαµίλιες» στη µικροκλίµακα, όσο το σύστηµα παραµένει κλειστό επάγγελµα και προστατευµένο, θα εξακολουθήσουν να αναπαράγονται και στη µεγάλη κλίµακα οι δυναστείες και να επαναλαµβάνονται τα σκάνδαλα, να αντιµετωπίζεται το δηµόσιο χρήµα ως ιδιωτικό και το κράτος ως οικογενειακή επιχείρηση: µπορεί να τέλειωσε η «δυναστεία Καραµανλή», µπορεί να κλείνει η «δυναστεία Παπανδρέου», αλλά αν οι δοµές που παράγουν ηγεσίες, τοπικές και εθνικές, παραµείνουν οι ίδιες, ούτε επανεµφάνισή τους αποκλείεται ούτε η δηµιουργία νέων δυναστειών. Ας θυµηθούµε ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου εµφανιζόταν ως «ο γιος του παπά από το Καλέντζι» και ο Κωνσταντίνος Καραµανλής ως «ο γιος του δάσκαλου από την Πρώτη» «ο χωρικός από το Κιούπκιοϊ», για τους αντιπάλους του) που κατάφεραν να σπάσουν το µονοπώλιο των µεγάλων πολιτικών οικογενειών της Αθήνας – για να γίνουν και οι ίδιοι δηµιουργοί δυναστειών.
Εκτός από οικογενειοκρατικό, το ελληνικό πολιτικό σύστηµα είναι εξαιρετικά κλειστό, αδιαφανές και θεσµικά προστατευµένο, όπως αποδεικνύουν όχι µόνο τα φαινόµενα καταγωγής αλλά και τα δεκάδες σκάνδαλα που δεν τιµωρούνται, η χρηµατοδότηση των κοµµάτων, η γελοιότητα του «πόθεν έσχες», η χρησιµοποίηση χιλιάδων δηµοσίων υπαλλήλων (από αστυνοµικούς ως καθηγητές πανεπιστηµίου) που αποσπώνται από τις υπηρεσίες τους για να εξυπηρετήσουν πολιτικούς και κόµµατα. Ολα αυτά του επιτρέπουν να αναπαράγεται σε σηµαντικό βαθµό σαν κλειστό σύστηµα χρησιµοποιώντας δηµόσιους πόρους, υλικούς και ανθρώπινους. ∆εν αρκεί, λοιπόν, να συνταξιοδοτηθούν πολιτικά τα µεγάλα τζάκια για να λειτουργήσει καλύτερα η δηµοκρατία µας. Η κατάργηση της ασυλίας των πολιτικών και της ασυδοσίας τους, ο περιορισµός της διασπάθισης δηµόσιων πόρων από τα κόµµατα είναι επίσης απαραίτητα για να πάψουν οι «φαµίλιες» να κυριαρχούν στην πολιτική ζωή, να αποδυναµωθούν οι πελατειακές σχέσεις και να περιοριστούν τα σκάνδαλα – για να µπορέσουν να ανταγωνιστούν για να αναλάβουν πολιτικά αξιώµατα και οι ικανοί και όχι µόνο οι κληρονόµοι.
Η πολιτική εµπειρία και σοφία είναι κάτι που αποκτάται σε µεγάλη διάρκεια χρόνου – αλλά εδώ που έχουµε φθάσει θα µπορούσε να θεσπιστεί η απαγόρευση τρίτης θητείας στο ίδιο αιρετό αξίωµα (βουλευτή, δηµάρχου, περιφερειάρχη κτλ.), σε συνδυασµό µε ηλικιακό κριτήριο, για όσους π.χ. είναι άνω των 60 ετών. Ή η απόλυτη απαγόρευση τέταρτης θητείας. ∆εκαέξι χρόνια βουλευτής ή δήµαρχος είναι υπεραρκετά για οποιονδήποτε. Εδώ που έχουµε φθάσει, πρέπει να δοκιµάσουµε νέες λύσεις για να λύσουµε προπατορικά αµαρτήµατα και να ανανεωθεί το πολιτικό προσωπικό και τα κόµµατα.
Του Δημήτρη Κ. Ψυχογιού, από το ΒΗΜΑ, ενώ η εικόνα από την Πολιτική Επιθεώρηση

15 Ιαν 2012

Τι πραγματικά είναι αριστερό;

Το Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ συγκαλείται σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο για τη χώρα, αλλά και για το ίδιο το κίνημα. Ωστόσο, αντί να συζητάμε για θέματα στρατηγικής και ιδεολογίας, αναλωνόμαστε σε συζητήσεις του είδους ποιος συμμαχεί με ποιον, ποιος τηλεφώνησε σε ποιον και τι είπαν. Είμαστε σε μια φάση που, ενώ χρειάζεται να εντείνουμε τον πολιτικό διάλογο, εμείς προωθούμε όλο και περισσότερο την αποπολιτικοποίηση των διαδικασιών. Για ό,τι συμβαίνει σήμερα, πέρα από την αναμφισβήτητη ευθύνη της ΝΔ, την οποία όμως κάποιοι ξεχνούν πολύ εύκολα, έχουμε ευθύνη όλοι. Θα ήταν επομένως χρήσιμο να συζητήσουμε στο σημερινό Εθνικό Συμβούλιο τα θέματα της φυσιογνωμίας μας.
Το ΠΑΣΟΚ στη σχεδόν σαραντάχρονη ιστορία του άλλαξε σε πολλά σημεία προς το θετικό την πορεία αυτής της χώρας. Δημιουργήσαμε το πλαίσιο για την ανάπτυξη δομών κοινωνικής πρόνοιας (ΕΣΥ, μαζική διεύρυνση της συμμετοχής στο εκπαιδευτικό σύστημα, κυρίως στην ανώτατη εκπαίδευση) και ταυτόχρονα προστατέψαμε τα δικαιώματα όλων των πολιτών εντάσσοντας στους θεσμούς της χώρας την υπόλοιπη μισή Ελλάδα, η οποία ήταν αποκλεισμένη για πολιτικούς λόγους. Εντάξαμε τη χώρα στην ΟΝΕ και λειτουργήσαμε ως μέλη του πυρήνα της, ενισχύσαμε τις υποδομές, λειτουργήσαμε ως δύναμη ειρήνης και ισορροπίας στα Βαλκάνια και στη Μεσόγειο και συμβάλαμε στην ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ.
Κάναμε όμως και μεγάλα λάθη, τα αίτια των οποίων δεν ήταν τόσο οι προσωπικές ανεπάρκειες του ενός ή του άλλου στελέχους, αλλά η λανθασμένη θεώρηση του τι είναι αριστερή πολιτική.
Αντί να θέσουμε στο επίκεντρο της πολιτικής μας την άρση των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων, με τις πολιτικές μας τις αυξάναμε, αφού δεν αντιμετωπίζαμε τις αιτίες των ανισοτήτων - το αναποτελεσματικό κοινωνικό κράτος, το άδικο φορολογικό σύστημα, τον διογκωμένο και ανεπαρκή δημόσιο τομέα και το αδιέξοδο «παραγωγικό» μοντέλο.
Θεωρήσαμε ότι αριστερό είναι να μεγαλώνουμε το Δημόσιο και το κράτος με προσλήψεις που δεν χρειάζονταν πάντα και με τη δημιουργία περιττών οργανισμών και υπηρεσιών. Παρά τη διόγκωση του κράτους δεν διαμορφώσαμε καλύτερες και ποιοτικότερες δημόσιες υπηρεσίες.
Έτσι, στο όνομα της δημόσιας υγείας διαμορφώσαμε ένα ιδιαίτερα "ιδιωτικοποιηµένο" σύστημα υγείας, µε ιδιωτικές δαπάνες που απορροφούν περίπου το 40% της συνολικής δαπάνης υγείας. Και αυτό ενώ έχουμε τους περισσότερους γιατρούς/οδοντίατρους και φαρμακοποιούς ανά κάτοικο στον κόσμο.
Έχουμε μια από τις καλύτερες αναλογίες καθηγητών - μαθητών, ένας καθηγητής για κάθε 8,4 μαθητές, αλλά οι οικογένειες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος δαπανούν το 10,3% του εισοδήματός τους για την ιδιωτική εκπαίδευση.
Ακολουθήσαμε μήπως αριστερή πολιτική στη φορολογία; Αντί να διευρύνουμε τη φορολογική βάση της άμεσης φορολογίας, ρίξαμε το βάρος στην έμμεση. Τα έσοδα από την άμεση φορολογία διαμορφώνονται στο 7,7% του ΑΕΠ, ενώ για την ευρωζώνη προσεγγίζουν το 12,5%. Αν τα έσοδα από τη φορολογία έφθαναν τουλάχιστον στο 11%, τα οφέλη για τη μείωση του ελλείμματος θα ήταν πολλαπλάσια της μείωσης που πετύχαμε με τις οριζόντιες περικοπές των μισθών.
Ήταν καλύτερα τα πράγματα με τις συντάξεις; Είναι κοινωνικά δίκαιο να επιδοτούνται ορισμένα ασφαλιστικά ταμεία από «κοινωνικούς» πόρους/φόρους που επιβάλλονται σε συγκεκριμένες συναλλαγές; Πόσο δίκαιο είναι κάποιοι να λαμβάνουν σύνταξη στα 50 ή στα 55 και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι εργάζονται σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, να πρέπει να εξαντλήσουν τα ηλικιακά όρια;

Είναι μήπως αριστερή πολιτική που μετατρέψαμε μέσω μη στοχευμένων επιδοτήσεων μια χώρα με πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα στην αγροτική παραγωγή σε μια χώρα που έχει περισσότερες εισαγωγές από εξαγωγές στον συγκεκριμένο τομέα;
  • Μήπως αριστερή πολιτική είναι να ενισχύεις την παραγωγική και εξωστρεφή Ελλάδα και όχι τους κρατικοδίαιτους και κομματικοδίαιτους επιχειρηματίες;
  • Να ενισχύεις με κίνητρα τους πραγματικούς και εξωστρεφείς αγρότες (δείτε το μοντέλο του Οινοπαραγωγικού Συνεταιρισμού Νάουσας) και να μη δίνεις ανεξέλεγκτες επιδοτήσεις σε δήθεν αγρότες;
  • Μήπως επίσης αριστερή πολιτική είναι να εξορθολογίσεις τον δημόσιο τομέα καταργώντας τα μη αναγκαία τμήματα και υπηρεσίες και υποβάλλοντας σε αξιολόγηση όλους όσοι πληρώνονται από τα χρήματα του έλληνα φορολογουμένου;
  • Μήπως, τέλος, αριστερή πολιτική είναι να ενισχύεις την παραγωγική βάση αυτής της χώρας, κάτι που φυσικά δημιουργεί εισόδημα, με στόχο την αναδιανομή και τον περιορισμό των ανισοτήτων;
Το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται μια σύγχρονη σοσιαλδημοκρατική και κεντροαριστερή αφήγηση για να ανανεωθεί το ίδιο, να ανανεώσει τη σχέση του με τους πολίτες και να δώσει προοπτική στη χώρα.
Του Ηλία Μόσιαλου, από τα ΝΕΑ.

14 Ιαν 2012

Συμβουλές για γρήγορη έξοδο από την ύφεση

Ποιος θα βγάλει τη χώρα από την οικονομική και κοινωνική κρίση που τη μαστίζει την τελευταία τριετία; Mε ποιον τρόπο θα θεραπευθεί το κακό; Αυτά είναι βασικά ερωτήματα Ελλήνων και Ελληνίδων που κατανοούν ότι η σημερινή κρίση κοντεύει να πάρει διαστάσεις ελεύθερης πτώσης της οικονομίας, με αβέβαιη και ίσως επικίνδυνη κατάληξη για όλους.
Στο πρώτο ερώτημα απαντούμε: Ο κυρίαρχος λαός! Τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει χωρίς ισχυρή και παρατεταμένη πίεση από την κοινή γνώμη. Και τη δύναμη αυτή την είδαμε πρόσφατα στη μετάβαση στην κυβέρνηση Παπαδήμου.
Για το δεύτερο ερώτημα υπενθυμίζουμε ότι οι συνέπειες αποτυχίας θα είναι πολύ μεγαλύτερες τώρα που η τρόικα μας προσφέρει οικονομική βοήθεια μεγέθους ιστορικά πρωτοφανούς. Προσφέρουμε λοιπόν απλές συμβουλές σε όλους τους πολίτες με στόχο την αντιστροφή της διάχυτης απαισιοδοξίας για το μέλλον που διακατέχει τούτη τη στιγμή σχεδόν όλους τους φορείς της ιδιωτικής οικονομίας, νοικοκυριά, εγχώριους και ξένους επενδυτές, δανειστές και άλλους. Οι παρεμβάσεις που προτείνουμε θ’ αποδώσουν μέσα σε λίγους μήνες από την εφαρμογή τους.
Συμβουλή 1: Αναμειχθείτε άμεσα στις πολιτικές διεργασίες για να κοπεί ο ομφάλιος λώρος της διαφθοράς. Αγνοήστε τα παραδοσιακά κόμματα των επαγγελματιών της πολιτικής και του συνδικαλισμού. Σε δημοσκοπήσεις και ψηφοφορίες δείξτε προτίμηση σε σχηματισμούς απαλλαγμένους από πολιτικούς καριέρας. Η χώρα χρειάζεται άμεσο νοικοκύρεμα που προϋποθέτει αναζήτηση πρακτικών λύσεων με συναινετικές διαδικασίες, σε τόνους χαμηλούς και απαλλαγμένους από ψευδοϊδεολογικές κορώνες. Οι γυναίκες μπορούν να συμβάλουν αποφασιστικά στο νοικοκύρεμα της Ελλάδας, όπως έχουν πράξει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπου οι νόμοι επιβάλλουν ισχυρή γυναικεία παρουσία σε Κοινοβούλια, δημοτικές αρχές και διοικητικά συμβούλια μεγάλων εταιρειών.
Συμβουλή 2: Δώστε μεγαλύτερη εξουσία στις γυναίκες για να κατεβεί η ένταση της κοινωνικής αντιπαράθεσης και να ληφθούν πρακτικά μέτρα συναινετικού χαρακτήρα που θα βοηθήσουν να ορθοποδήσει η κοινωνία. Η ανεργία υψώνεται, δεκάδες χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις και καταστήματα κλείνουν γιατί ο ΦΠΑ έφτασε στο 23% και τα νόμιμα κέρδη φορολογούνται άγρια.
Συμβουλή 3: Απαιτήστε να μειωθούν δραστικά οι φόροι που γονατίζουν την οικονομία. Aκόμα και αν νικηθεί η διαφθορά και κατέβουν οι φόροι, επενδύσεις δεν θα γίνουν χωρίς αποκατάσταση κοινωνικής ειρήνης. Υπενθυμίζουμε πως την περίοδο 1979-2010 έγιναν στη χώρα 7.500 γενικές και κλαδικές απεργίες.
Συμβουλή 4: Aναμειχθείτε ενεργά στις συνελεύσεις των οργανώσεων που σας εκπροσωπούν. Αφαιρέστε από μικρές ομάδες επαγγελματιών συνδικαλιστών το κυριαρχικό δικαίωμα να ελέγχουν συγκοινωνίες, σχολεία, γήπεδα, νοσοκομεία και πλατείες σε όλη τη χώρα. Όπως έχουμε γράψει και αλλού, πρέπει επίσης να ξεκινήσει ριζική συνταγματική αναθεώρηση που να πολεμάει αποφασιστικά τη διαφθορά στο Δημόσιο, να διασφαλίζει την ανεξάρτητη και εύρυθμη λειτουργία της Δικαιοσύνης, να εγγυάται ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και χαμηλό δημόσιο χρέος, να κατοχυρώνει ανοιχτές αγορές και επαγγέλματα και να δεσμεύει το κράτος στην παροχή καθολικής, δίκαιης και αποτελεσματικής κοινωνικής ασφάλισης.
Των Κωστα Aζαριαδη* και Γιαννη Μ. Ιωαννιδη**, από την Καθημερινή.
* Ο κ. Κώστας Αζαριάδης είναι καθηγητής Οικονομικής στην Εδρα Mollincrodt του Πανεπιστημίου Washington στο Σεντ Λούις και ** ο κ. Γιάννης Ιωαννίδης είναι καθηγητής Οικονομικής στην Εδρα Neubauer του Πανεπιστημίου Tufts στη Βοστώνη.

11 Ιαν 2012

Μειώνουν μισθούς για να μην αγγίξουν δημόσιο και διαφθορά...

Ο κ. Ρέππας δήλωσε χθες πως δεν θα γίνει καμιά απόλυση στο δημόσιο. Είναι προφανές πως "μυρίζουν" εκλογές. Παρέλειψε βέβαια ο κύριος υπουργός να εξηγήσει ποιος θα συνεχίσει να πληρώνει το λογαριασμό.
Όσες φορές το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει να επιλέξει ανάμεσα στον ιδιωτικό τομέα ή τους «πελάτες» του δημοσίου, πάντα αποφασίζει σε βάρος του πρώτου. Ακόμη, κι αν για κάποιο πρόβλημα τις βασικές ευθύνες φέρει ο δημόσιος τομέας.

Αυτό συμβαίνει γιατί πολιτικό σύστημα και δημόσιος τομέας συντίθενται από το ίδιο DNA και οποιαδήποτε εξυγίανση του δημόσιου τομέα εκλαμβάνεται σαν αυτοκτονία του πελατειακού πολιτικού συστήματος.
Κατά συνέπεια, οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα αποτελούν τον αδύναμο κρίκο της αλυσίδας του προβλήματος της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και γι΄ αυτό βρίσκονται στο στόχαστρο, όχι γιατί είναι υψηλοί αλλά γιατί η αντιμετώπιση άλλων σημαντικότερων παραμέτρων όπως η γραφειοκρατία και διαφθορά, έχει μεγαλύτερο πολιτικό κόστος για αυτούς που αποφασίζουν...
Το κομματικό κράτος των «πελατών» και της διαφθοράς, γι’ άλλη μια φορά αρνείται να αναμετρηθεί με τα πραγματικά προβλήματα, γιατί αυτά απορρέουν από τους ψηφοφόρους «πελάτες» του στο δημόσιο.
Τα εμπόδια του επιχειρείν στην Ελλάδα τα οποία αποτρέπουν νέες επενδύσεις και οδηγούν τις παλιές στην έξοδο, όπως προκύπτουν κατά σειρά σπουδαιότητας, είναι η γραφειοκρατία του κρατικού μηχανισμού και η διαφθορά που το διακρίνει.

Βλέπε: Τα εμπόδια του επιχειρείν στην Ελλάδα
Παρ’ όλα αυτά η αιχμή το δόρατος της προσπάθειας για την δημιουργία ελκυστικού κλίματος για επενδύσεις, έχει αναδειχτεί ο κατώτατος βασικός μισθός. Αποτελεί μειονέκτημα συγκριτικά με ανταγωνίστριες χώρες, αλλά όχι το βασικό.

Είναι υψηλός ο βασικός μισθός...
Τι καθιστά ένα μισθό ακριβό ή φθηνό; Το ονομαστικό ύψος της αμοιβής μόνο ή το ύψος αυτό, σε συνάρτηση με την γενικότερη κατάσταση της οικονομίας της χώρας και την θέση της στο παγκόσμιο δούναι και λαβείν...

Έτσι ένα μισθός 1.000 ευρώ στο Σουδάν φαντάζει υπερβολικά υψηλός, ενώ ο ίδιος μισθός στη Γερμανία θεωρείται εκμετάλλευση και στο Χονγκ Κονγκ κλοπή.

Το ύψος του μισθού είναι χαμηλό ή υψηλό ανάλογα με την ανταγωνιστικότητα της χώρας. Π.χ. Η Ελλάδα είναι η 31η πλουσιότερη χώρα του πλανήτη σε ό,τι αφορά το κατά κεφαλήν ΑΕΠ.

Στην κατάταξη της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας είναι στην 90η θέση. Η διαφορά αυτή συντηρήθηκε από την ευημερία με δανεικά και τώρα που το κράτος χρεοκόπησε και κανείς δεν μας δανείζει θα μειωθεί αναγκαστικά.
Θα μειωθεί και με την μείωση των αμοιβών και με την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας.

Ευχής έργον θα ήταν να μειωθεί μόνο με την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και την αύξηση της παραγωγικότητας. Αλλά και εκ του μηδενός αν δημιουργούσαμε ένα μικρότερο, παραγωγικότερο και καθόλου διαφθαρμένο κράτος, η ελληνική παιδεία θα χρειαστεί πολλά χρόνια να βγάλει στην αγορά επαρκή σε αριθμό και ποιότητα σπουδών μεσαία και ανώτερα στελέχη που θα στηρίξουν αυτή την προσπάθεια. Δυστυχώς η Ελλάδα με το που τελείωσαν τα δανεικά καλείται να πληρώσει το κόστος της «σοβιετοποίησής» της.
Όπου κυριαρχούν τα επαναστατικά θούρια και καταδικάζονται οι επιχειρηματικές φιλοδοξίες, ενώ επιβραβεύεται ο παρασιτισμός του δωρεάν εφ΄ όρου ζωής μισθού και της πρόωρης σύνταξης, αργά ή γρήγορα η ανέχεια της σπάνης χτυπάει την πόρτα. 
Τώρα θα λουστούμε τις συνέπειες και όσοι ευθύνονται για αυτή την κατάσταση και όσοι δεν ευθύνονται.
Όπερ, ας συνηθίσουμε στα χαμηλότερα...
Του Κώστα Στούπα, από το capital.gr

10 Ιαν 2012

Το ευρωπαϊκό μας μέλλον! ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Δημοκρατική Αριστερά υιοθετούν τον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό!

Οι φιλελεύθερες προσδοκίες των λαών ανέτρεψαν τον υπαρκτό σοσιαλισμό, κατεδάφισαν τις νοτιοαμερικανικές δικτατορίες και το ρατσιστικό απαρτχάιντ, ενέπνευσαν τις εξεγέρσεις της Αραβικής Ανοιξης, ήδη κλονίζουν την απολυταρχία της Αγίας Ρωσίας. Δυόμισι αιώνες μετά τον Διαφωτισμό ο πλανήτης καθόλου δεν έχει ξεχάσει το μήνυμά του. Στην καθ' ημάς ευρωπαϊκή Ανατολή, ωστόσο, νοοτροπίες και συμπεριφορές πολιτών και πολιτικών μάλλον οπισθοδρομούν. Η προσέγγιση στις προηγμένες χώρες της Ευρώπης, δηλαδή η φυσιολογική προοδευτική μετάλλαξη της Ελλάδας, εξακολουθεί να σκοντάφτει στην ανατολική ελληνορθόδοξη παράδοση. Ο εκσυγχρονισμός και η εκκοσμίκευση είναι το μείζον πολιτικό ζήτημα και μπροστά σε αυτό οι παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές και οι ιδεολογικές διαφορές μεταξύ μεταρρυθμιστικών προγραμμάτων είναι σήμερα δευτερεύουσες.
Η προοδευτική μεταρρυθμιστική πρόταση περιέχει τρία μείζονα σημεία:
Το πρώτο, η ολοκληρωμένη αποδοχή του ευρωπαϊκού προσανατολισμού. Αφήνοντας πίσω την παραδοσιακή τοπική μιζέρια, η χώρα έχει ακόμα την ευκαιρία να ενσωματωθεί στην πιο ανοικτή κοινωνία πολιτών, αλλά επίσης επιχειρηματιών, αγορών και αλληλεπιδρώντων πολιτισμών. Η Ευρώπη μάς στηρίζει και εξακολουθεί επίμονα να μας καλεί.
Δεύτερο σημείο, η πλήρης εφαρμογή της αστικής νομιμότητας, μαζί με την αναγνώριση αποκλειστικού προνομίου του κράτους να ασκεί μια ελάχιστη βία. Περιλαμβάνει απόρριψη κάθε κοινωνικής βίας και, φυσικά, του εκφασισμού των κοινωνικών συμπεριφορών που υποδαυλίζεται από εθνικιστικές και ρατσιστικές τάσεις, από ακραίες πρακτικές υπονόμευσης οικονομικών και εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων, από βίαιες εξεγερτικές ιδεολογίες.
Τρίτον, η αποφασιστική πρόταξη του ευρύτερου κοινωνικού οφέλους έναντι των σπαταλών στον δημόσιο τομέα και των υπεξαιρέσεων δημόσιου πλούτου από οργανωμένα συμφέροντα συντεχνιών ή από φατρίες μισθωτών, συνταξιούχων, επαγγελματιών, επιχειρηματιών.
Τρία τουλάχιστον μετριοπαθή κόμματα, που αντιπροσωπεύουν πιθανώς τα δύο τρίτα των ψηφοφόρων, υιοθετούν τον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό. Ούτε ένα όμως δεν έχει το πολιτικό θάρρος να ξεπεράσει τις παραδοσιακές ιστορικές αγκυλώσεις και να θέσει το ζήτημα των ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων πάνω απ' όλα. Με επιπόλαιη και αδύναμη ηγεσία, η Νέα Δημοκρατία παραμένει δέσμια μιας απαίδευτης λαϊκής βάσης, δεν απομακρύνεται από την ελληνοχριστιανική ιδεολογία, δεν αναπτύσσει σύγχρονα φιλελεύθερα χαρακτηριστικά. Τα καμώματα των τελευταίων μηνών δείχνουν πως τα βαρίδια του παραδοσιακού λαϊκού κόμματος δεν συμβιβάζονται με ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό.
Το ΠΑΣΟΚ γεννήθηκε και κυβέρνησε με συστατικό στοιχείο έναν περονισμό α λα ελληνικά. Η αφοσίωση στον αρχηγό και στο Κίνημα ανέκαθεν αποτέλεσε «κλειδί» για την άνοδο των στελεχών με παραμερισμό της αξιοκρατίας. Σήμερα, έπειτα από δύο χρόνια κλεφτοπολέμου κατά των πιο αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και με το βαθύ κομμάτι του σε μονοψήφιο ποσοστό, οι δελφίνοι παραδόξως εμμένουν στο «όλον ΠΑΣΟΚ».
Η Δημοκρατική Αριστερά διεκδικεί το προοδευτικό ανανεωτικό όραμα, με κριτικές αναζητήσεις για σύνθεση κοινωνικού κράτους και οικονομικής ανταγωνιστικότητας, για γόνιμες προσεγγίσεις της παγκοσμιοποίησης, για πλήρη αποδοχή και εμβάθυνση της δυτικής δημοκρατίας. Ωστόσο, παρά την κατάκτηση της πολυφωνίας, δεν έχει αποβάλει παραδοσιακά χαρακτηριστικά ενός κομμουνιστικού κόμματος, με κλειστούς μηχανισμούς λήψης των αποφάσεων και μια ασαφή σοσιαλίζουσα ιδεολογία. Η αγωνία απώλειας του αριστερού προσήμου δεν αφήνει την υπέρβαση να λειτουργήσει. Αντίθετα, η δημοσκοπική άνοδος υπονομεύει το μεταρρυθμιστικό προφίλ, προσελκύοντας καιροσκόπους και άστεγους λαϊκιστές. Η χρησιμότητα του κόμματος για τη χώρα θα εξαρτηθεί από την τελική απάντησή του στο βασικό πολιτικό ζήτημα της σύγκλισης με τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις.
Υπάρχουν σήμερα κάποιοι αξιόλογοι και ικανοί πολιτικοί που δεν διαφωνούν στα μείζονα σημεία και θα όφειλαν να πρωταγωνιστήσουν προς την κατεύθυνση ενός Συναγερμού για την Ελλάδα στην Ευρώπη. Πρόσωπα με μετριοπαθείς φιλελεύθερες αντιλήψεις και με γνώση της Ευρώπης υπάρχουν στη Νέα Δημοκρατία. Προοδευτικοί πολιτικοί που έχουν αποδείξει ότι μπορούν να προωθήσουν σημαντικές μεταρρυθμίσεις σε δύσκολες συνθήκες υπάρχουν στο ΠΑΣΟΚ. Στελέχη με σύγχρονη ιδεολογία που έχουν ξεκόψει από παλαιοαριστερές αντιλήψεις συγκροτούν ένα ποιοτικά αξιόλογο μέρος της Δημοκρατικής Αριστεράς. Το πολιτικό μέλλον αυτών των ανθρώπων εντός των υπαρκτών κομματικών μηχανισμών παραμένει αμφίβολο, ενώ οι μεταξύ τους διαφορές είναι αμελητέες σε ό,τι αφορά το άμεσα πρακτέον για τη χώρα. Θα μπορούσαν, τολμώντας την υπέρβαση, να συνεργαστούν στο πλαίσιο ενός νέου κόμματος ή ενός συνασπισμού κομμάτων. Η μαζική απόρριψη των παραδοσιακών πολιτικών από τους πολίτες δημιουργεί θετικές προσδοκίες για ένα τέτοιο εγχείρημα. Θα δινόταν τουλάχιστον η ευκαιρία σε μια καθαρόαιμη κίνηση για το ευρωπαϊκό μέλλον να αναμετρηθεί με την οπισθοδρόμηση.
Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ, του Κίμωνα Χατζημπίρου, καθηγητή του ΕΜΠ

9 Ιαν 2012

Βουλώστε το επιτέλους!

Η είδηση συγκλονίζει. Τρία εκατομμύρια συμπολίτες μας κινούνται στα όρια της φτώχειας και ισάριθμες ψυχές ανθρώπων «συνομιλούν» καθημερινά με τον ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Η αντίδραση στην είδηση, επίσης, συγκλονίζει. Τρία εκατομμύρια συμπολίτες μας κινούνται στα όρια της φτώχειας και εμείς ασχολούμαστε με τους ταρίφες, τις λευκές ποδιές, τους φαρμακοτρίφτες, τους νταλικιέρηδες και τους λοιπούς κλειστοεπαγγελματίες.
Τρία εκατομμύρια συμπολίτες μας βρίσκονται στα όρια της εξαθλίωσης και η κυβέρνηση αυτής της χώρας εξακολουθεί να δίνει αναπηρικές συντάξεις σε αρτιμελείς, να μισθοδοτεί άχρηστους δημόσιους υπαλλήλους, να διορίζει κολητούς και φίλους στις διοικήσεις των δημόσιων οργανισμών, να παρακολουθεί σαν χάνος το λαθρεμπόριο καυσίμων και να ανέχεται τον κάθε τσιφλικά να κραδαίνει ένα ντεπόν, μια σύριγγα ή μια μάνικα στο χέρι και να απειλεί θεούς και δαίμονες.
Τρία εκατομμύρια συμπολίτες μας καταπίνουν την κάμηλο του περιθωρίου και οι πάλαι ποτέ κραταιοί πρασινοφρουροί διϋλίζουν τον κώνωπα των διαδικασιών για την αλλαγή της ηγεσίας τους. Τρία εκατομμύρια συμπολίτες μας ακροβατούν στα όρια της επιβίωσης και η αντιπολίτευση τυρβάζει περι ισοδύναμων για να μην ταράξει τους κύκλους του κάθε Αρχι….μίδη. Μοναδική της πρεμούρα το πώς θα ικανοποίησει τους συνταξιούχους βουλευτές και υπουργούς της, βάζοντας τα βλαστάρια τους πρώτη μούρη στα εκλογικά της ψηφοδέλτια. Το δημοκρατικό ισοδύναμο, βλέπεις!
Η είδηση συγκλονίζει. Για λίγα λεπτά, για λίγες ώρες, για λίγες μέρες, δεν έχει σημασία. Έτσι και αλλιώς, ο κόσμος εδώ πέρα έτσι είναι πλασμένος. Να συγκλονίζεται και να διαρρηγνύει τα ιμάτια του, εν μέσω ολοφυρμών, και την αμέσως επόμενη στιγμή να λουφάζει στην μικροαστική του νιρβάνα σα να μην συνέβη το απολύτως τίποτα. Το ίδιο θα γίνει και τώρα. Με την μόνη διαφορά πως, τώρα, το πρόβλημα δεν είναι τόσο μακρινό όσο πριν από λίγα χρόνια. Στα μακρινά, βλέπεις, είμαστε πάντοτε κουβαρντάδες στα λόγια και ανοιχτοχέρηδες στις λύσεις τους. Τα συζητάμε με εκείνο το πρόστυχο ύφος της φενακισμένης θλίψηςαχ οι καημένοι, μακάρι να μπορούσα να τους βοηθήσω» – αραδιάζουμε τις ενδεδειγμένες λύσεις, ρίχνουμε και ένα ανάθεμα στο ανάπηρο το κράτος και, αφού συγυρίσουμε τη συνείδησή μας και ξαλαφρώσουμε τη ψυχή μας, γυρνάμε την πλάτη και μπαίνουμε στο πρώτο πολυκατάστημα που θα βρεθεί μπροστά μας.
Καταντήσαμε την ανθρωπιά δημόσιο λειτούργημα και το άπλωμα του χεριού στο διπλανό μας δημοσιοϋπαλληλικό οκτάωρο. Αν ο γείτονας λιμοκτονεί στεκόμαστε από πάνω του, βγάζουμε έναν δεκάρικο της πλάκας για τον άχρηστο κρατικό λειτουργό που δεν έσπευσε να λύσει το πρόβλημα, ρίχνουμε και ένα μεταλλικό «δεκάρικο» στο βρωμισμένο τενεκεδάκι της άσπιλης φιλανθρωπίας μας και απομακρύνοντας το τομάρι μας από την εστία μόλυνσης πετάμε το αμίμητο στο διπλανό μας: «Υπό άλλες συνθήκες δεν θα του έδινα μία. Ας όψεται που είναι Χριστούγεννα. Ποιος ξέρει που θα τα πιει πάλι ο μπεκρούλιακας!!» Ακόμα και στο κατάπτυστο γεγονός της επαιτείας εμείς βρήκαμε το άλλοθί μας. Για να το επικαλεστούμε αργότερα μπροστά στις χθόνιες Ερινύες σαν μας στήσουν δίκη για παλιανθρωπιά! Αυτό θα πει πολύτροπος λαός, γνήσιος απόγονος του καταφερτζή Οδυσσέα.
Όταν, φυσικά, οι Ευρωπαίοι αρνούνται να ρίξουν στο δικό μας βρωμισμένο τενεκεδάκι τα δικά τους ευρώ, η ίδια ακριβώς δικαιολογία – υπο άλλες συνθήκες δεν θα τους δίναμε μία. Ας όψεται η Ευρωζώνη. Ποιος ξέρει σε ποιο ρουσφέτι θα τα φάει πάλι ο εθισμένος Έλληνας- εγκαλείται από τους εθνικούς μας καρπαζοεισπράκτορες ως αντιλαϊκή πολιτική και στυγνός εκβιασμός . Τη σχιζοφρένειά μου μέσα!!!!
Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να υπογράψουμε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, με αντισυμβαλλόμενα μέρη την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα. Ένα απαράβατο πλαίσιο σκέψης για όσους τουλάχιστον διαθέτουν, ακόμα, στοιχειώδη αίσθηση του καθήκοντος απέναντι στο πολυτάραχο των καιρών μας. Το νέο αυτό συμβόλαιο ξεδιπλώνει αργά και βασανιστικά μπροστά μας τους νέους όρους του.
Όσο θα υπάρχουν σε αυτή τη χώρα εκατομμύρια συμπολίτες μας με το χέρι απλωμένο στη φιλανθρωπία μας και τα όνειρά τους ζαρωμένα σε μια γωνιά, κανένας ούστης (εκ του ουστ που σημαίνει ξεκουμπίσου) συντεχνιαζόμενος δε θα τολμήσει να αρθρώσει λέξη ιδιοτέλειας για τα μικροσυμφέροντά του.
Όσο σε αυτή τη χώρα θα υπάρχει έστω και μια παιδική ψυχή, η οποία θα βιώνει το δράμα της πείνας και της εξαθλίωσης, κανένας πράσινος ή γαλάζιος συντευξιαζόμενος, σε κάποιο τηλεπαράθυρο, δεν θα τολμήσει να ψελίσει λέξη για κόκκινες γραμμές και πράσινα άλογα, αναφερόμενος στα εδραιωμένα συμφέροντα των συντεχνιών.
Η πολυχρωμία της Δημοκρατίας μας μάρανε.
Όσο θα υπάρχουν σε αυτή τη χώρα χιλιάδες άνεργοι επιστήμονες, κανένας πολιτικός ασπάλακας δεν θα τολμήσει να ξεμυτίσει από το λαγούμι του για να μοιράσει νέες υποσχέσεις. Και το σημαντικότερο: Όσο θα υπάρχει σε αυτή τη χώρα έστω και μια ελπίδα να ανακάμψουμε και να ξεπεράσουμε την κρίση, κανένας ντοπαρισμένος ψηφοφόρος δεν θα τολμήσει να πάει στην κάλπη για να ρίξει μέσα της τον σταυρωμένο φάκελο της αγορασμένης ψήφου.
Όσο θα υπάρχει, τέλος, σε αυτή τη χώρα έστω και ένας εξαθλιωμένος συμπολίτης μας, κανένας πολιτευτής στις επόμενες εκλογές δεν θα τολμήσει να νοικιάσει γραφείο και να τυπώσει υλικό με την μουτράκλα του. Πλήν των Λακεδαιμονίων που συνήθεια την έχουν να λείπουν από τις μεγάλες μάχες και σπεύδουν αμέσως στα εγκαίνια των πολιτικών γραφείων για να δώσουν τα διαπιστευτήρια τους στον μελλοντικό αφέντη, δίχως να έχουν ελέγξει καν το τι πρεσβεύει και το τι προτίθεται να κάνει, κανένας ψηφοφόρος- πολίτης δεν θα τολμήσει να νομιμοποιήσει με την παρουσία του το ξόδεμα έστω και ενός ευρώ παραπανίσιου, για ενοίκια και εκλογικό υλικό.
Αν μπορούν -γιατί για τους περισσότερους βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως δεν μπορούν- ας διοργανώσουν ανοικτές συζητήσεις με τους ψηφοφόρους τους και ας καταθέσουν σκέψη, λόγο και σχέδιο.
Αν μπορούν, ας υποβάλλουν το κομματικό τους χρίσμα στη βάσανο του διαλόγου και του αντίλογου.
Αν μπορούν, ας μας αποδείξουν πως διαθέτουν θέσεις, επιχειρήματα και όραμα για την περιοχή τους και τη χώρα τους.
Όσοι τουλάχιστον γνωρίζουν τα προβλήματα της περιοχής στην οποία διεκδικούν τη ψήφο γιατί τωρα τελευταία μας προέκυψε καινούριο φρούτο. Οι αλεξιπτωτιστές- πολιτευτές! Με όνομα προέλευσης… από μακρινούς νομούς!Nα ‘ναι καλά οι παππούδες και οι πατεράδες τους που τους προικοδότησαν με μόρια εντοπιότητας για να «χτυπάνε» τα αξιώματα στους κομματικούς πλειστηριασμούς. Όσα, τουλάχιστον, δεν τα καπάρωσαν οι βαρώνοι του συστήματος για τα αγαπημένα τους παιδιά. Εδώ ο γιος, εκεί η κόρη πού θα πάει ο μπαμπάς;
Και μια ευχή. Ας ξεχωρίσουν, επιτέλους, τα ΜΜΕ τους νέους και τους διαφορετικής κοπής πολιτευτές των επόμενων εκλογών και ας τους δώσουν βήμα στα κανάλια τους.
Για να δούμε βρε αδερφέ αν οι πρωτοκλασάτοι των κομμάτων- μονότονα βραδύγλωσσοι κατά το πλείστον- που τους τρώμε νυχθημερόν στην μάπα είναι, όντως, ό,τι καλύτερο διαθέτει αυτή η χώρα. Γιατί κάτι μου λέει πως εκεί έξω, χωμένος μέσα στην ανωνυμία του πλήθους, υπάρχει ένας νέος, απόφοιτος του Οικονομικού, με μεταπτυχιακό και διδακτορικό, που μπροστά του οι «τσάροι» της οικονομίας Μηταράκης, υιός Στραικούρας, Βενιζέλος και ανηψιός Παπακωνσταντίνου, φαντάζουν «τρίχες κατσαρές» και αυτός ο δόλιος περιμένει σε μια ουρά το επίδομα ανεργίας του! Μια υποψία μονάχα είναι αυτή. Την καταθέτω.
Η οργή του κόσμου ξεχειλίζει. Τα κατακλυσμιαία γεγονότα της κρίσης αχρηστεύουν τις καλές προθέσεις και τα λόγια λυγίζουν μπροστά στο απεγνωσμένο βλέμμα της πεινασμένης σάρκας. Κανένας δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Κανένας δεν τολμά να ρηγματώσει το παρόν και τις παραδοχές του και να απελευθερώσει την ενέργεια και τη δημιουργικότητα που ακόμα μπορούμε και κρύβουμε μέσα μας. Όποιος μπορεί ας το τολμήσει. Το «δυσκολοβάσταχτο μερτικό του καθενός» είναι άδικο να σπαταλιέται στις χαρές και τα γλέντια του ιδιώτη βίου και να αφήνεται ο δημόσιος χώρος βορά στις διαθέσεις της πολιτικής ιδιωτείας- κοινώς σαχλαμάρας. Όποιος μπορεί ας κάνει το βήμα εμπρός. Μήπως και να το βουλώσουν οι σημερινοί οι φαφλατάδες και να αρχίσουν να μιλάνε αυτοί που πρέπει και σήμερα σιωπούν. Μήπως…

Του Τάσου Φούντογλου, από το aixmi.gr

7 Ιαν 2012

Η απειλή εξοστρακισμού από το ευρώ δεν είναι υποθετική

Εδώ και δύο χρόνια η χώρα καταβάλλει υπερπροσπάθεια οικονομικής προσαρμογής προκειμένου να υπερασπιστεί τις θεμελιώδεις κατακτήσεις των τελευταίων δεκαετιών: τη στοιχειώδη πολιτική και κοινωνική σταθερότητα και την ευημερία που απορρέει από τη συμμετοχή μας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και στο ευρώ. Γιατί, παρά τις οδυνηρές απώλειες εισοδήματος των τελευταίων δύο ετών και τη διαφαινόμενη ύφεση του 2012, η Ελλάδα παραμένει στη λέσχη των πλουσιότερων χωρών του πλανήτη, και εκεί θέλουμε να ανήκουμε.
Η απειλή της άτακτης χρεοκοπίας και της συνακόλουθης αναγκαστικής εξόδου από το ευρώ δεν είναι άσκηση τρομοκράτησης και εκβιασμού της κοινωνίας. Ο κίνδυνος είναι πραγματικός, εάν η χώρα δεν ολοκληρώσει επιτυχώς την ψήφιση της νέας δανειακής συμφωνίας, που θα ακολουθήσει το μεγάλο «κούρεμα» του δημόσιου χρέους στο πλαίσιο της εθελούσιας αναδιάρθρωσης (PSI). Ηταν άλλωστε η ώριμη συναίσθηση του εθνικού κινδύνου που οδήγησε τα κόμματα τα οποία στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου στο να βάλουν προσωρινά στην άκρη ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές και να στηρίξουν την κυβέρνηση συνεργασίας. Με την εντολή να κάνει ό,τι απαιτείται για να εξασφαλίσει η χώρα τη χρηματοδότηση που προβλέπει η ευνοϊκή συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου και να επανέλθει η οικονομία σε τροχιά σταθερότητας.
Οι κίνδυνοι είναι πραγματικοί. Στον Βορρά της Ευρωζώνης αυξάνεται το κύμα δυσφορίας για τα πακέτα διάσωσης της περιφέρειας. Η Ελλάδα έχει μεγάλο κόστος διάσωσης. Λάβαμε 110 δισ. ευρώ, και επίκειται το δεύτερο δάνειο των 130 δισ. Αυτά είναι από μόνα τους τεράστια ποσά, και φαίνονται ακόμα μεγαλύτερα στο φόντο της δυσμενούς διεθνούς συγκυρίας και του φόβου ύφεσης στην Ευρώπη. Την ίδια ώρα η Ευρωζώνη δυσκολεύεται να μαζέψει τα 150 δισ. ευρώ επιπλέον συνεισφοράς στο ΔΝΤ, όπως αποφασίστηκε στην τελευταία σύνοδο. Το ΑΑΑ πιστοληπτικής αξιολόγησης της Γαλλίας απειλείται, η Ισπανία προβληματίζεται για το κόστος στήριξης των τραπεζών της και η Ιταλία για το ενδεχόμενο να προσφύγει σε εξωτερική βοήθεια από το ΔΝΤ. Η κρίση στην Ευρωζώνη ανεβάζει το σχετικό κόστος της ελληνικής διάσωσης, ενώ η οξυνόμενη ανησυχία στη ζώνη του ευρώ κάνει τις σχετικές επιπτώσεις μιας άτακτης χρεοκοπίας της Ελλάδας να φαίνονται μικρότερες. Ολα αυτά δυσχεραίνουν τις προσπάθειες στήριξης της Ελλάδας, ενισχύουν τον σκεπτικισμό και τις εισηγήσεις για μια πιο «καθαρή», ομοιογενή, αξιόπιστη και πειθαρχημένη Ευρωζώνη, χωρίς τους Ελληνες, που «δεν μπορούν». Πέφτει σε μας το βάρος, τις επόμενες εβδομάδες, τους αμέσως επόμενους μήνες, να διαψεύσουμε εμπράκτως τα αρνητικά αυτά στερεότυπα.
Στο φάσμα του πραγματικού κινδύνου, η κοινωνία κατέκτησε ένα νέο επίπεδο ενότητας. Πάνω από το 70% της κοινής γνώμης αντιλαμβάνεται τις καταστροφικές επιπτώσεις μιας αναγκαστικής εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Το εισόδημα και η αγοραστική δύναμη των πολιτών θα κατέρρεαν ύστερα από τεράστια νομισματική υποτίμηση στα επίπεδα του 50%, η αξία των καταθέσεων θα εξανεμιζόταν, χιλιάδες ακόμα επιχειρήσεις θα έκλειναν αυξάνοντας την ανεργία, η χώρα και οι επιχειρήσεις θα αδυνατούσαν να χρηματοδοτηθούν για πάρα πολλά χρόνια, η Ελλάδα θα αποκλειόταν από τους θεσμούς της ΕΕ ή θα υποβιβαζόταν σε μια «ειδική κατηγορία» και θα έμπαινε σε ατραπούς κοινωνικών εκρήξεων και αλληλοσπαραγμού, με δραματικές επιπτώσεις στην πολιτική σταθερότητα αλλά και στην εθνική ασφάλεια. Ούτε αύξηση της ανταγωνιστικότητας θα προέκυπτε από μια επιστροφή στη δραχμή, παρά την τεράστια μείωση πραγματικών εισοδημάτων, αφού θα ακολουθούσε ανεξέλεγκτος πληθωρισμός, παρατεταμένη αστάθεια που θα έδιωχνε τις επενδύσεις, αλλά και με δεδομένη τη μεγάλη εξάρτηση του μικρού εξαγωγικού τομέα της χώρας από εισαγόμενες πρώτες ύλες, των οποίων το κόστος θα αυξανόταν.
Μόνοι κερδισμένοι από μια τέτοια σαρωτική υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου της Ελλάδας θα ήσαν ορισμένοι επιτήδειοι, που έχουν βγάλει έξω τα κεφάλαιά τους και τοκίζουν στη χρεοκοπία της χώρας για να έρθουν να μας αγοράσουν κοψοχρονιά. Η κοινωνική ανισότητα θα διογκωνόταν και μια νέα οικονομική ολιγαρχία θα εγκαθίστατο, στηριγμένη στην κατοχή ξένου συναλλάγματος. Αρα, σωστά το αντιλαμβάνεται η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας μας: Μια εξώθηση της χώρας από το ευρώ θα ισοδυναμούσε με εθνική καταστροφή. Ως συνειδητή επιλογή, θα συνιστούσε απόλυτη εθνική παραφροσύνη.
Αρθρο του Γιώργου παγουλάτου, στο Έθνος.