"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

28 Απρ 2015

Οι μικροί Γκαίμπελς

Του Νίκου Δήμου, από τους protagon.gr
Βασικοί κανόνες της προπαγάνδας:
Πρώτα κατασκευάζεις έναν (ή και περισσότερους) εξωτερικό εχθρό. Χρησιμοποιείς τα υλικά της ιστορίας (προαιώνια αντιπαλότητα, ανεξόφλητοι λογαριασμοί, κλπ). Ρίχνεις σε αυτόν τις άμεσες ή έμμεσες ευθύνες για όλα τα δεινά σου.
Μετά αρχίζεις να βλέπεις και εσωτερικούς εχθρούς. Όσοι δεν συμφωνούν με την δαιμονοποίηση του εξωτερικού εχθρού – ή όσοι έχουν μαζί του κάποιους δεσμούς. Τους ονομάζεις αμέσως προδότες, νενέκους ή απλά «πέμπτη φάλαγγα».
Δημιουργείς μια διάσταση «είτε – είτε». Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας.
Ο μάγος της προπαγάνδας Γκαίμπελς είχε καταφέρει να πείσει πολλούς Γερμανούς ότι στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ήταν  οι …αμυνόμενοι. Ότι αναγκάστηκαν να εισβάλουν σε άλλες χώρες, απαντώντας σε προκλήσεις ή επιθέσεις. Κι έτσι όταν ο Χίτλερ έθεσε το ερώτημα: «Ταπείνωση ή ρήξη;» η απάντηση ήταν «πόλεμος!». Πήγα στην Γερμανία, εννιά χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, και βρήκα Γερμανούς που πίστευαν πως η χώρα τους ήταν θύμα – κι ότι δεν έχει σημασία τι έλεγε η ιστορία, μια και αυτή την γράφουν πάντα οι νικητές.
Κάπου μέσα στο επιτελείο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ υπάρχει ένας (ή και περισσότεροι) μάγος της επικοινωνίας. Δεν ξέρω ποιος είναι – ούτε καν αν είναι ένας ή ολόκληρο επιτελείο. Όμως έχει επιτελέσει θαύματα.
Δεν είναι δυνατόν αλλιώς να εξηγήσει κανείς την ανοχή της κοινής γνώμης. Ενώ η κυβέρνηση μέχρι στιγμής δεν έχει ολοκληρώσει κανένα έργο, να εμφανίζεται ο κόσμος ευχαριστημένος με το …έργο της κυβέρνησης. Ενώ όλες οι διαπραγματεύσεις έχουν αποτύχει, τα δύο τρίτα των Ελλήνων να δηλώνουν ικανοποιημένοι με αυτές. Ενώ οι εξαγγελίες περί διαγραφής ή κουρέματος του χρέους, περί εναλλακτικών πηγών χρηματοδότησης, περί αριστερής στροφής της Ευρώπης, έχουν ξεχαστεί κι όλοι βλέπουν να έρχονται τα γνωστά βράχια, ο κόσμος ανησυχεί λιγότερο από ότι πριν τρία ή τέσσερα χρόνια.
Η «πρώτη φορά Αριστερά» βρήκε σχεδόν έτοιμο τον εχθρό. Εκμεταλλεύτηκε αφενός την λαχτάρα για αλλαγή (που έδωσε χρόνο) και αφετέρου την προαιώνια καχυποψία των Ελλήνων απέναντι στη Δύση την οποία γιγάντωσε. Ήδη από καιρό πολλοί πίστευαν πως δεν έφερε η Κρίση το Μνημόνιο, αλλά το Μνημόνιο την Κρίση. Άρα για όλα φταίνε οι δανειστές. Καμώνονται πως μας βοηθάνε, ενώ μας εκμεταλλεύονται, μας πιέζουν και μας καταδυναστεύουν. Η άποψη αυτή καλλιεργήθηκε έντονα και για πρώτη φορά ειπώθηκε και από επίσημα χείλη.
Εύκολο να πεισθούν οι Έλληνες που έχουν συνήθεια να φορτώνουν σε τρίτους τα προβλήματά τους – και λατρεύουν τις θεωρίες συνομωσίας.  Προσθέστε και την άγαρμπη συμπεριφορά των Γερμανών… Για ό,τι αρνητικό συμβαίνει, φταίνε αυτοί.
Με τόση όξυνση στην κοινή γνώμη είναι επικίνδυνο να υποστηρίξεις το αντίθετο. Έγινες αμέσως Γερμανοτσολιάς. Ακόμα και η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του Γιάνη, στην αρχή θεωρήθηκε μαγκιά και λεβεντιά.
Σαν παλιός τεχνικός της επικοινωνίας, πρέπει να συγχαρώ τους νέους Γκαίμπελς για την επιτυχία τους. Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα. Αν και όταν καταρρεύσει η κατασκευή που έχουν στήσει – η αντίδραση θα είναι πολλαπλάσια. Μεγάλο τσουνάμι.

26 Απρ 2015

Επίσημη πολιτική η «ανάδελφη χώρα»


Του Άγγελου Στάγκου από την Καθημερινή

Ο Χρήστος Σαρτζετάκης είχε πει την περίφημη φράση «είμαστε έθνος ανάδελφο» και η σημερινή κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί, σε συνεργασία με την κοινωνία, για να αποδείξει στην πράξη ότι είχε απόλυτο δίκαιο. Τουλάχιστον αναφορικά με τις προηγμένες χώρες της Δύσης, στις οποίες υποτίθεται ότι ανήκουμε. Με επιλογή τους ή με επιλογή μας, από το 1821 ώς τώρα. Ως τώρα, γιατί πλέον φαίνεται ότι επίσημη πολιτική είναι να μείνουμε μόνοι και δακτυλοδεικτούμενοι αύριο, κάτι σαν το περίφημο «χωριό του Αστερίξ», που οι Γαλάτες κάτοικοί του είχαν βρει το ελιξίριο για να τσακίζουν στο ξύλο τους Ρωμαίους με κάθε ευκαιρία. Το αντίστοιχο ελιξίριο για τους κυβερνώντες είναι προφανώς η αποφασιστικότητά τους να φτάσουν στον στρατηγικό στόχο της επιβολής του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα στην Ελλάδα και την Ευρώπη» –όπως τονίζεται στην πολιτική απόφαση του ιδρυτικού συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ–, θεωρώντας ότι είναι σε θέση και έχουν το δικαίωμα να δέρνουν ανελέητα τους Ευρωπαίους.

Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική κοινωνία έχει από χρόνια αυτοανακηρυχθεί ανάδελφη. Αρκεί μια ματιά σε δείκτες και συμπεριφορές που ξεκινούν από την παιδεία και φτάνουν στην υγεία για να διαπιστωθεί το γεγονός, πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Τα πιο χοντρά παιδιά, η πρωτιά στην κατανάλωση του τσιγάρου και μάλιστα σε δημόσιους χώρους, παρά την απαγόρευση, η διάχυτη απείθεια στους κανόνες και τους νόμους, η κατάσταση στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, οι συνεχείς καταλήψεις και απεργίες, η φοβερή δυσλειτουργία των κρατικών μηχανισμών, η άρνηση στον καθορισμό χώρων για τα σκουπίδια, η ανυπαρξία στοιχειώδους αξιοκρατίας, οι καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης, η αντίληψη για τις φυλακές, η αντιμετώπιση των τρομοκρατών, οι καθημερινές διαδηλώσεις και απεργίες, τα φαινόμενα της δήωσης και της καταστροφής δημόσιων χώρων, τα συνεχή «όχι» σε κάθε έννοια εκσυγχρονισμού και άλλα πολλά, το πιστοποιούν.

Εδώ και τρεις μήνες, σε όλα τα παραπάνω προστέθηκε και μια κυβέρνηση που κινείται προς την ίδια κατεύθυνση. Μια κυβέρνηση που στο εσωτερικό θέλει να διατηρήσει με κάθε τρόπο το μοντέλο που οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή και στο εξωτερικό δείχνει αποφασισμένη να αντιπαρατίθεται σε όλες τις άλλες κυβερνήσεις της Ευρωζώνης. Με αποτέλεσμα, αυτή τη στιγμή η Ελλάδα να είναι η μοναδική χώρα που αρνείται να προσαρμοστεί σε συνθήκες πραγματικότητας και να μην μπορεί να πορευτεί με τις δικές της δυνάμεις. Ταυτόχρονα να απαιτεί ειδική μεταχείριση και να απειλεί όλους τους υπόλοιπους εταίρους, χωρίς να έχει αντικειμενικά τις δυνατότητες. Να χάνει κάθε ευκαιρία βελτίωσης της οικονομικής της κατάστασης και να αρνείται να εκμεταλλευθεί τις αλλαγές οικονομικής πολιτικής στην Ευρωζώνη. Να επιδιώκει τη ρήξη και τη σύγκρουση με όλη τη Δύση και τους μηχανισμούς της. Να αδιαφορεί για την αξιοπιστία της και να απολαμβάνει τον χαρακτηρισμό του «μαύρου πρόβατου» που της αποδίδουν, είτε έμμεσα είτε άμεσα.

Πιο συγκεκριμένα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία έχουν πια απαλλαγεί από τους μηχανισμούς στήριξης των οικονομιών τους και δανείζονται με μηδενικά και αρνητικά επιτόκια, ενώ η Ελλάδα δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς Μνημόνιο και τα επιτόκια των αγορών είναι απαγορευτικά και ανεβαίνουν. Η Ισπανία έχει τον υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης και η Ελλάδα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Η Κύπρος ξέφυγε από τον έλεγχο της κίνησης των κεφαλαίων, δεν έχει ανάγκη από τα μισά κεφάλαια που είχαν οριστεί για τη στήριξή της και δεν θέλει να έχει καμία σχέση με την οικονομική πολιτική της Ελλάδας. Η ενίσχυση της ρευστότητας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κατεβάζει επιτόκια, κάνει το χρήμα φτηνότερο και ρίχνει το ευρώ απέναντι στο δολάριο, όλοι επωφελούνται από την αλλαγή της οικονομικής πολιτικής, αλλά όχι η Ελλάδα, γιατί δεν εννοεί να προσαρμοστεί ανάλογα αν και παραπαίει.

Όταν λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά και ο Αλ. Τσίπρας επιμένει να βάφει και να ξαναβάφει κόκκινες γραμμές, όταν το κόμμα, η Κοινοβουλευτική του Ομάδα και η κυβέρνηση απαρτίζονται από πρόσωπα που ζουν σε άλλο σύμπαν, όχι μόνον ως αριστεροί, αλλά και ως ιδεοληπτικοί ή άσχετοι που θέλουν να αλλάξουν το ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο σύστημα, μεταξύ άλλων, είναι σαφές ότι θέλουν την Ελλάδα να μείνει μόνη και ανάδελφη με τη βούλα. Αδιαφορώντας για τις συνέπειες!

22 Απρ 2015

Παιδεία: όπισθεν ολοταχώς προς τη φαυλότητα

Του Ιωακείμ Γρυσπολάκη από τη μεταρρύθμιση
Όποιος θεωρεί ή ελπίζει ακόμη ότι η κυβέρνηση συνεργασίας του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ και των ακροδεξιών ΑΝ.ΕΛΛ. μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση είναι βαθειά νυχτωμένος. Η κυβερνητική στρατηγική έχει ως άξονα το τρίπτυχο «Αντιμεταρρυθμίσεις, Έξοδος από την ΕΕ, Επανίδρυση του Αριστερού Πελατειακού Κράτους». Ελπίζω ότι όσοι εναπόθεσαν στον κ. Τσίπρα τις ελπίδες τους για τη διάσωση της χώρας εντός της ευρωζώνης, να έχουν πλέον αντιληφθεί ότι αυτό δεν είναι στις προθέσεις του. Η οικονομική και εξωτερική πολιτική χαράσσεται από τους κ.κ. Λαφαζάνη, Κοτζιά, Στρατούλη και Βαρουφάκη. Δηλαδή τρία πρώην στελέχη του ΚΚΕ, με θητεία στις σχολές προπαγάνδας και συνδικαλισμού του ΚΚΣΕ, και έναν αυτάρεσκο και ναρκισσευόμενο πρώην συνεργάτη του μεγάλου τζογαδόρου Σόρος. Ακόμη και ο κ. Δραγασάκης, Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, που τόλμησε να μιλήσει για συνέχιση της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ στο Πεκίνο ευρισκόμενος, διαψεύστηκε την ίδια μέρα από τον κ. Δρίτσα. Ο κ. Τσίπρας, με μοναδική προϋπηρεσία στον πανεπιστημιακό συνδικαλισμό, είναι έρμαιο των προθέσεων και σχεδίων των προαναφερθέντων, ενώ ο Καμμένος αρκείται στην εξουσία που του δίνει η θέση του, ικανοποιώντας τις εθνικιστικές φιλοδοξίες του και ενδεχόμενη επάνοδο της χώρας σε εθνικό νόμισμα.
Προς επίρρωση των ανωτέρω, θα αναφέρω δύο μαρτυρίες από πολύ υπεύθυνες πηγές. Τη Μεγάλη Δευτέρα, που ο κ. Τσίπρας συναντήθηκε με την καγκελάριο Μέρκελ, της υποσχέθηκε ότι την Τετάρτη θα κατατεθούν οι κοστολογημένες μεταρρυθμίσεις στο Euro Group. Αυτή ήταν και η αιτία, για την οποία ο Γερούν Ντάϊσεμπλουμ δήλωσε την επομένη ότι επίκειται η απελευθέρωση μιας πρώτης δόσης στην Ελλάδα. Φυσικά, ουδέποτε έστειλε αυτό που υποσχέθηκε, αφού στον καθένα λέει αυτό που ο συνομιλητής του θέλει να ακούσει, χωρίς να μπορεί να υλοποιήσει τις υποσχέσεις του, δέσμιος ων των αντιφατικών θέσεων των συνιστωσών. Η δεύτερη είναι η δήλωση του κ. Λαφαζάνη σε βουλευτή της σημερινής αντιπολίτευσης, κατά τη διάρκεια ιδιαίτερης συνομιλίας, προ των εκλογών. Η επιθυμία του είναι, όπως είπε, να γραφτεί στην ιστορία ως εκείνος ο πολιτικός που συνέβαλλε στην έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ.
Η πεντάδα εξουσίας συμπληρώνεται από τον πνευματικό ηγέτη της ομάδας συνδικαλιστών από το χώρο των διδασκόντων του ΕΜΠ, η οποία (Α. Μπαλτάς, Θ. Φωτίου, Γ. Σπαθής) έχει προ πολλού αποφασίσει την επαναφορά της φαυλότητας και της κομματοκρατίας στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ της χώρας. Η αρθρογραφία τους στην ΑΥΓΗ τον τελευταίο χρόνο ήταν ενδεικτική των προθέσεων και των σχεδιασμών τους. Ενδεικτικό ήταν και το άρθρο του ομότιμου καθηγητή του ΕΚΠΑ και στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Γαυρόγλου τον Σεπτέμβριο 2014, που εξέφραζε τη λύπη του για την απώλεια των Πανεπιστημίων από την Αριστερά, λόγω του νόμου Διαμαντοπούλου. Κατά τη διάρκεια της πρώτης μετεκλογικής συνάντησης του κ. Τσίπρα με αρχηγό κόμματος, υποσχέθηκε ότι δεν θα προβεί σε αλλαγές στην εκπαίδευση αν δεν προηγηθεί ευρεία συζήτηση με τα κόμματα και την κοινωνία. Αυτό ήθελε να ακούσει ο δεύτερος, αυτό του είπε ο πρώτος.
Σήμερα, έχοντας την εξουσία στα χέρια τους, έρχονται με την συντηρητική οπισθοδρόμηση να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους και να ανακαταλάβουν τα Πανεπιστήμια, τους χώρους που τους εξέθρεψαν ως συνδικαλιστές και κομματικά στελέχη. Δεν έχουν τον παραμικρό δισταγμό για την καταστροφή που θα προκαλέσουν στο εκπαιδευτικό σύστημα και για την οπισθοδρόμηση που θα προκληθεί. Τους αφήνει αδιάφορο το γεγονός ότι, όσοι ικανοί και προβεβλημένοι καθηγητές μπορούν και έχουν ηλικιακά περιθώρια, θα φύγουν από την Ελλάδα, αναζητώντας θέσεις σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Όσοι επιφανείς καθηγητές ήλθαν στην Ελλάδα να στελεχώσουν τα Συμβούλια Ιδρυμάτων και να συμβάλουν στη διεθνοποίησή τους και στην οργάνωσή τους θα ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους και θα διαλαλήσουν ότι «τίποτα δεν γίνεται σε αυτή τη χώρα πλέον. Είναι άξιοι της μοίρας τους».
Ο νόμος 4009/2011 για την Ανώτατη Εκπαίδευση προετοιμάστηκε από την τότε υπουργό παιδείας Α. Διαμαντοπούλου μετά από μακρά και σε βάθος διαβούλευση, που διήρκεσε 14 μήνες, με όλους τους φορείς εντός και εκτός Ελλάδας, που θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στη σύνταξή του. Έγινε καταγραφή του ανθρώπινου δυναμικού και της υλικοτεχνικής υποδομής των ΑΕΙ και αναλυτική συζήτηση σε τρείς συνεδριάσεις της Συνόδου Πρυτάνεων Πανεπιστημίων και Προέδρων ΤΕΙ. Ακολούθησε η ηλεκτρονική διαβούλευση στη οποία συμμετείχαν χιλιάδες φοιτητών και καθηγητών. Το προσχέδιο δόθηκε σε όλα τα κόμματα για να διατυπώσουν προτάσεις. Ζητήθηκε και δόθηκε τεχνική υποστήριξη από εμπειρογνώμονες του ΟΟΣΑ, ενώ κατατέθηκε και η εμπειρία 23 χωρών από αντίστοιχες μεταρρυθμίσεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Ζητήθηκαν και δόθηκαν προτάσεις από πρόσωπα διεθνούς αναγνώρισης από επτά χώρες, αλλά και από το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας, ενώ το σχέδιο νόμου συζητήθηκε σε 4 συνεδριάσεις της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων. Τέλος, ο νόμος ψηφίστηκε με την πρωτοφανή πλειοψηφία 255 βουλευτών. Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε να τον ψηφίσει, χαρακτηρίζοντάς τον αντισυνταγματικό. Κατά σύμπτωση, συνήγορος των προσφυγόντων στο ΣτΕ κατά του νόμου ήταν ο σημερινός ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου (!!!) κ. Χρυσόγονος. Προσφάτως, εκδόθηκε, η απόφαση της Ολομελείας του ΣτΕ, που κρίνει το νόμο συνταγματικό.
Σήμερα, η ηγεσία των πανεπιστημιακών συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ, ως ηγεσία πλέον του υπουργείου παιδείας, πνιγμένη στις ιδεοληψίες και στις δεσμεύσεις της απέναντι στους συνδικαλιστές, καταθέτει νομοσχέδιο, χωρίς διαβούλευση και με απαξιωτική συμπεριφορά απέναντι στα κόμματα, στα θεσμικά όργανα, όπως είναι το Ανώτατο Συμβούλιο Παιδείας και το Εθνικό Συμβούλιο Έρευνας και Τεχνολογίας, η ΠΟΣΔΕΠ, οι Σύνοδοι Πρυτάνεων Πανεπιστημίων και Προέδρων ΤΕΙ, σαρώνοντας τα πάντα και επαναφέροντας την εκπαίδευση στη φαυλότητα. Καταργεί τα Συμβούλια Ιδρυμάτων, την ηλεκτρονική ψηφοφορία για ανάδειξη οργάνων, τα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία, την αξιολόγηση, ενώ επαναφέρει τους συνδικαλιστές στα πανεπιστημιακά όργανα και στα εκλεκτορικά σώματα πρυτάνεων, κοσμητόρων και προέδρων, αλλά και τους αιώνιους φοιτητές με τεράστιο κόστος για τα ιδρύματα. Τι να πεις όμως; Δεν είναι ενδεικτικό το ότι από τους 452 υποψηφίους για τις 13 θέσεις Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης βρέθηκαν και οι 13 «αξιότεροι», που τελικώς διορίστηκαν από τον αναπληρωτή υπουργό Τ. Κουράκη, να είναι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ;
Με την ίδια αντιδημοκρατική αντίληψη, με ισοπεδωτικό πνεύμα, που δυστυχώς χαρακτηρίζει τη σημερινή Αριστερά,  και με δηλωμένη την απέχθεια για την αριστεία και τον εκπαιδευτικό πλούτο των 60 λειτουργούντων Πρότυπων Πειραματικών Σχολείων, τα καταργεί ενώ η εισαγωγή μαθητών μετά από εξετάσεις στα 5 Πρότυπα Σχολεία, που ως ιδρύματα δεν τολμούν να καταργήσουν, εναποτίθεται σε μία επιτροπή. Όπως είπε και η Άννα Διαμαντοπούλου σε μία πρόσφατη ανάρτηση στο facebook, «η αναμέτρηση είναι μεταξύ της δημοκρατίας και της δηλωμένης σταλινικής αντίληψης της νέας ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας για την άσκηση της δημόσιας εξουσίας. Θα περίμενε κανείς ότι οι Υπουργοί της «πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης» θα ήξεραν ότι ένας πολιτικός καλό είναι να μένει στην ιστορία χτίζοντας με συναινέσεις και όχι γκρεμίζοντας με διχασμούς».
O Ιωακείμ Γρυσπολάκης, είναι καθηγητής του Πολυτεχνείου Κρήτης.

13 Απρ 2015

Ιδεολογικές ψευδαισθήσεις και οικονομική πραγματικότητα

Η Ελλάδα του κρατισμού και της ορθολογικής άγνοιας αποχωρεί οικειοθελώς από το ευρωπαϊκό οικονομικό και παραγωγικό γίγνεσθαι. Γιατί στη χώρα δεν έχουμε ανθρωπιστική κρίση αλλά πνευματική ανεπάρκεια. 
Του Αθ. Παπανδρόπουλου, από euro2day.
Όταν ο αείμνηστος καθηγητής Mancur Olson αναφέρθηκε για πρώτη φορά στην περίφημη «ορθολογική άγνοια», υπογράμμιζε ότι αυτή συνδέεται άμεσα με υπεραπλουστευμένες ιδεολογίες και πολιτικές δράσεις και έτσι παίζει σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή.
Από την πλευρά του, ο καθηγητής Anthony Downs, το 1957, στο βιβλίο του «Μία Οικονομική Θεωρία Για Την Δημοκρατία», εξηγούσε ότι «οι ιδεολογίες είναι τα υποκατάστατα σχολαστικών αναζητήσεων και διατηρήσιμης σκέψης για τα δημόσια πράγματα».
Έτσι, κατά κανόνα, για λόγους ευκολίας και πολύ συχνά ερήμην της πραγματικότητας, οι πολίτες προσκολλώνται σε πολιτικές παρατάξεις όχι για να λύσουν προβλήματά τους αλλά για να ικανοποιήσουν φαντασιώσεις, συχνά ιδεολογικού περιεχομένου. Παράλληλα, όμως, επιδιώκουν να πετύχουν καισυντεχνιακά προνόμια, στον βαθμό που αυτά είναι εύκολο να δοθούν από την πολιτικο-κρατική εξουσία.
Κατά κανόνα, πάντως, η διάσταση της ιδεολογίας στις πολιτικές επιλογές χρησιμοποιείται από μαρξιστικής και εθνικοσοσιαλιστικής εμπνεύσεως πολιτικούς σχηματισμούς, οι οποίοι επικαλούνται το δημόσιο συμφέρον για να εφαρμόσουν τελικά συντεχνιακές πολιτικές. Σημαντικό δε εργαλείο των σχηματισμών αυτών είναι η εφεύρεση λέξεων και εκφράσεων που συνήθως απέχουν έτη φωτός από την ετυμολογία και την πραγματικότητά της, πλην όμως φορτίζουν ψυχολογικά ένα κοινό που είναι έτοιμο να δεχθεί την αληθοφάνεια ενός συνθήματος κενού περιεχομένου.
Στην σημερινή Ελλάδα όλα αυτά τα ιδεολογικά και ψυχολογικά εργαλεία βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη και αποτελούν ένα πολύ σημαντικό έρεισμα εξουσίας, η χρήση του οποίου όμως θα κάνει ακόμη βαθύτερη την παρούσα δραματική κρίση της χώρας και όλων των κοινωνικών και οικονομικών της αρθρώσεων.
Έτσι, ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας χρησιμοποιεί την έκφραση «ανθρωπιστική κρίση» σε μία χώρα που είναι ακόμα η 36η πλουσιότερη στον κόσμο, με μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα 17.700 ευρώ και σύνολο καταθέσεων στο εσωτερικό και το εξωτερικό περί τα 300 δισεκατ. ευρώ, ήτοι 27.000 ευρώ ανά Έλληνα πολίτη. Όμως, με την έκφραση αυτή –η οποία αποτελεί βαρύτατη ύβρι για τους λαούς της Συρίας, της Αφρικής και της Ασίας, που πράγματι κάποιοι από αυτούς υφίστανται οξύτατη ανθρωπιστική κρίση– τα κόμματα που συγκυβερνούν εκμεταλλεύονται ψυχολογικά και ιδεολογικά μία κατάσταση κρίσεως, που όμως έχει τα αίτιά της στα σοβαρά λάθη ενός εντελώς αφερέγγυου και ανεύθυνου πολιτικού συστήματος.
Σήμερα, λοιπόν, η Ελλάδα αντιμετωπίζει μία οξύτατη κρίση κρατισμού, η οποία βαπτίζεται ανθρωπιστική ακριβώς για να μην αντιμετωπισθεί στα πραγματικά αίτιά της. Στο πλαίσιο αυτό, η κυβέρνηση όχι μόνον δεν ενδιαφέρεται να τείνει χείρα βοηθείας στα πραγματικά θύματα της κρίσεως κρατισμού, αλλά τα κοροϊδεύει και από πάνω. Κύριο μέλημά της, έτσι, ήταν να επαναπροσλάβει πλουσιοπάροχα αμειβόμενους δημοσίους υπαλλήλους, να αυξήσει μισθούς στις ΔΕΚΟ, να επαναφέρει σκανδαλώδη συνδικαλιστικά προνόμια και να επαναλειτουργήσουν την κρατική τηλεόραση –αλλά για το πώς θα βρουν δουλειά 1.500.000 άνεργοι ουδείς λόγος.
Δύο και πλέον μήνες τώρα, κύριο μέλημα της κυβερνήσεως είναι η άλωση των κρατικών «αρθρώσεων» με κομματικά στελέχη των συγκυβερνώντων κομμάτων, τα χάδια προς τους απασχολούμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, η υπονόμευση των ιδιωτικοποιήσεων, η αποθάρρυνση των επενδύσεων, το χάρισμα χρεών και, βεβαίως, η αναζήτηση δανειακών πόρων για την περαιτέρω ενίσχυση του κρατισμού.
Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μία περίοδο όπου το κράτος και η συμμετοχή του στην οικονομία, από 50% το 2009, οδεύει προς το 55%, παρά τα ακριβώς αντίθετα προβλεπόμενα στα διάφορα «επάρατα» μνημόνια. Αυτή η εξέλιξη σημαίνει ότι η καταστροφή του ιδιωτικού τομέα συμβάλλει στην περαιτέρω ενίσχυση του κράτους, γεγονός που ήδη συνιστά μεγίστη απειλή πλήρους αφανισμού των νεότερων γενεών, πολλά μέλη των οποίων ήδη δραπετεύουν από την χώρα της παρακμής και του κρατισμού. Μία χώρα που δεν προσελκύει πλέον κανένα παραγωγικό κεφάλαιο και που σήμερα κινδυνεύει να αποκλειστεί και από τα κοινοτικά σχέδια βιομηχανικής και παραγωγικής αναδιαρθρώσεως.
Ήδη, τα έξι τελευταία χρόνια, η συμμετοχής της παραγωγής στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) έχει πέσει δύο ποσοστιαίες μονάδες και, αν η πορεία αυτή συνεχισθεί, η Ελλάδα θα μετεξελιχθεί σε μία αμιγώς παρασιτική οικονομία, η οποία θα μπορεί να επιβιώνει μόνον με δανεικά και με την συμβολή του τριτογενούς τομέα του ΑΕΠ της.
Τραγικά αποκαλυπτική στο επίπεδο αυτό είναι η νοοτροπία και η ρητορική των κυβερνώντων, οι οποίοι ομιλούν συνεχώς κατά της λιτότητας χωρίς να μάς λένε πώς βγαίνει κανείς από την κατάσταση αυτή χωρίς παραγωγή εισοδήματος και άρα πλούτου προς διανομή. Νομίζουν οι απανταχού εν Ελλάδι κρατολάγνοι ότι, ακόμα και αν κρατικοποιήσουν όλο τον ιδιωτικό πλούτο της χώρας, το πρόβλημά της θα λυθεί; Δεν μπορούν να καταλάβουν από την πορεία της Ιστορίας ότι, όταν οι συνθήκες αλλάζουν, πρέπει και αυτοί να αλλάζουν γνώμη;
Είναι δυνατόν στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον μία χώρα να μπορεί να επιβιώσει οικονομικά όταν, για να αγοράσει δέκα i-Pad, θα πρέπει να εξάγει τρεις νταλίκες πορτοκάλια; Μπορεί η οικονομική ανάπτυξη να προέλθει από ένα κράτος που παράγει μηδέν αξίες και που απορροφά το 90% των φορολογικών εισοδημάτων για τις αντιπαραγωγικές δαπάνες του;
Όχι, στην Ελλάδα δεν έχουμε ανθρωπιστική κρίση. Πριν απ' όλα, η χώρα πάσχει από ιδεολογικές ψευδαισθήσεις, πνευματική ανεπάρκεια και κρατικιστική διαστροφή. Όλα τα άλλα έπονται.

6 Απρ 2015

«Αντιμέτωπος με τη βλακεία, ακόμα και ο ίδιος ο Θεός είναι αβοήθητος»

Σχεδόν κάθε χρόνο απαιτείται μετεκπαίδευση, αν θέλει κάποιος να εκμεταλλεύεται τα σύγχρονα εργαλεία της τεχνολογίας. Το Δημόσιο μετεκπαιδεύει τους υπαλλήλους του; Πολύ αμφιβάλλω.
Του Ανδρέα Δρυμιώτη, από την Καθημερινή
Ε​​δώ και πολλά χρόνια έλεγα στους συνεργάτες μου ότι «δεν υπάρχει άμυνα στη βλακεία», μέχρι που ανακάλυψα την εβραϊκή παροιμία του τίτλου, η οποία αποδίδει το ίδιο νόημα πιο δυνατά και πιο παραστατικά.
Για το σημερινό κείμενο, θέλω να ζητήσω προκαταβολικά συγγνώμη από τη μεγάλη πλειονότητα των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι είναι καθ’ όλα άξιοι και δεν έχουν καμία σχέση με το ανέκδοτο που θα σας διηγηθώ αμέσως. Η ιστορία όμως που διάβασα στις εφημερίδες, ήταν τόσο χαρακτηριστική και μου φάνηκε ότι ταιριάζει τόσο πολύ με το ανέκδοτο, που δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό.
Σύμφωνα με το ανέκδοτο, όταν ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο και τις διάφορες φυλές, έδωσε στην κάθε φυλή δύο πολύ χαρακτηριστικές ιδιότητες. Για παράδειγμα, οι Γερμανοί είναι πολύ πειθαρχημένοι και στενόμυαλοι.
Οι Γάλλοι είναι εκλεπτυσμένοι και καλοφαγάδες. Οι Ιταλοί είναι πολυλογάδες και καταφερτζήδες. Οι Ελβετοί είναι εφευρετικοί και εργατικοί. Οι Σκωτσέζοι είναι πατριώτες και τσιγκούνηδες κ.λπ. κ.λπ. Στους Έλληνες ο αλάθητος Θεός έκανε μια παρέκκλιση και τους προίκισε με τρεις ιδιότητες, ίσως γιατί οι Έλληνες είναι ο περιούσιος λαός. Όταν οι άγγελοι, με μεγάλη ταπεινοφροσύνη, υπέδειξαν στον Θεό ότι στους Έλληνες δόθηκαν τρεις ιδιότητες αντί για δύο, ο Θεός θέλησε να διορθώσει την αδικία χωρίς φυσικά να παραδεχτεί ότι έκανε λάθος. Έτσι όρισε ότι οι Έλληνες μπορεί μεν να είναι προικισμένοι με τρεις ιδιότητες, αλλά κάθε Έλληνας μπορεί να έχει μόνο οποιεσδήποτε δύο από αυτές. Ποιες ήταν οι ιδιότητες που έδωσε ο Θεός στους Έλληνες;
Ιδιότητα πρώτη: Να είναι έξυπνοι. Ιδιότητα δεύτερη: Να είναι τίμιοι και ιδιότητα τρίτη: Να είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Επειδή όμως μπορούν να έχουν μόνο τις δύο από τις τρεις ιδιότητες, προκύπτουν οι ακόλουθες περιπτώσεις: 1η περίπτωση: Αν ένας Έλληνας είναι έξυπνος και τίμιος δεν μπορεί να είναι δημόσιος υπάλληλος. 2η περίπτωση. Αν ένας Ελληνας είναι τίμιος και δημόσιος υπάλληλος, δεν μπορεί να είναι έξυπνος. 3η περίπτωση. Αν ένας Έλληνας είναι έξυπνος και δημόσιος υπάλληλος δεν μπορεί να είναι τίμιος.

Να όμως που η ιστορία που διάβασα στις εφημερίδες στις 11 Μαρτίου 2015, με έπεισε ότι υπάρχει και μια άλλη περίπτωση που δεν τη φαντάστηκε ούτε ο Θεός, ούτε οι άγγελοί Του. Να είναι Ελληνας και να έχει μόνο τη μία ιδιότητα. Αυτήν του δημοσίου υπαλλήλου και να μην είναι ούτε τίμιος αλλά ούτε και έξυπνος. Πού να φανταστεί ο Θεός ότι οι πολιτικοί στην Ελλάδα θα προσλάμβαναν για το Δημόσιο εντελώς ανίκανους ανθρώπους, όπως έγραφε το σημείωμα κάποιου πολιτικού πριν από μερικά χρόνια: «βρείτε του μια θέση γιατί δεν κάνει για τίποτα». Μάλιστα η ιστορία που διάβασα δεν αναφέρεται μόνο σε έναν, αλλά σε τρεις υπαλλήλους με τα ίδια χαρακτηριστικά. Το περιστατικό έγινε στις 2 Μαρτίου 2015 και αφορά τρεις υπαλλήλους της ΕΥΔΑΠ, οι οποίοι έχουν συλληφθεί και κατηγορούνται ότι αφαίρεσαν χρήματα από το χρηματοκιβώτιο του υποκαταστήματος. Οι δύο άνδρες και μια γυναίκα, εκμεταλλευόμενοι τη ληστεία που έγινε στο υποκατάστημα της ΕΥΔΑΠ όπου εργάζονταν, σκέφτηκαν να πάρουν τα υπόλοιπα λεφτά που άφησαν πίσω τους οι ληστές, να τα μοιραστούν και να δηλώσουν ότι οι ληστές έκλεψαν μεγαλύτερο ποσό. Μέχρι εδώ τεκμηριώνεται ότι δεν ήταν τίμιοι. Το ότι δεν ήταν έξυπνοι αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ενώ εργάζονταν στο υποκατάστημα της ΕΥΔΑΠ και έπρεπε να γνωρίζουν ότι ο χώρος βιντεοσκοπείται, εντούτοις μπήκαν στο χρηματοκιβώτιο και πήραν τα χρήματα, ενώ οι κάμερες τους κατέγραφαν! Ετσι τους ανακάλυψαν οι αστυνομικοί και από την έρευνα που έκαναν, βρήκαν τα κλεμμένα χρήματα στα σπίτια τους. Δεν γνωρίζω αν θα καταδικαστούν για την πράξη τους, αλλά σίγουρα πιστοποιούν τον τίτλο του σημερινού κειμένου.

Εδώ όμως τελειώνουν τα ανέκδοτα και τα χαλαρά και επειδή δεν θα ήθελα να μείνουν κακές εντυπώσεις για τους δημοσίους υπαλλήλους, θέλω να επισημάνω δύο πολύ σοβαρά θέματα που έχουν άμεση σχέση με την εξέλιξή τους. Συγκεκριμένα θέλω να δούμε τι κάνει το Δημόσιο για τη μετεκπαίδευση και την αξιολόγηση του ανθρώπινου δυναμικού που διαθέτει, το οποίο σε πάρα πολλές περιπτώσεις είναι εξαιρετικό.

Θα ξεκινήσω από την προσωπική μου εμπειρία. Στη δεκαετία του ’80 οι ιδιωτικές επιχειρήσεις του χώρου της πληροφορικής, έχαναν πολλά και καλά στελέχη τους, τα οποία έβρισκαν υψηλότερες αμοιβές, μικρότερο ωράριο και τη σιγουριά της μονιμότητας στο Δημόσιο. Αφού τους εκπαιδεύαμε επαγγελματικά, ύστερα από μερικούς μήνες τους χάναμε. Η σημερινή Γενική Γραμματεία Πληροφορικών Συστημάτων ήταν ένας ισχυρότατος μαγνήτης ο οποίος «τράβηξε» πολλά στελέχη από την εταιρεία μας. Ηταν τέτοια η αιμορραγία στελεχών που είχαμε, ώστε σε κάποια περίοδο προσλαμβάναμε προσωπικό με πτυχία που δεν αναγνώριζε το Δημόσιο, ώστε να είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα μας φύγουν.

Η πληροφορική είναι η δραστηριότητα με την ταχύτερη ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια. Δεν υπάρχει καμία άλλη επιστήμη ή τεχνολογία που να είχε τέτοια ραγδαία εξέλιξη. Για να μπορέσει, λοιπόν, κάποιος να παρακολουθήσει την εξέλιξη απαιτείται τακτική και συνεχής μετεκπαίδευση. Οι ιδιωτικές εταιρείες φροντίζουν να εκπαιδεύουν το προσωπικό τους ώστε να παρακολουθούν τις εξελίξεις της τεχνολογίας. Σχεδόν κάθε χρόνο απαιτείται μετεκπαίδευση, αν θέλει κάποιος να εκμεταλλεύεται τα σύγχρονα εργαλεία της τεχνολογίας. Το Δημόσιο μετεκπαιδεύει τους υπαλλήλους του; Πολύ το αμφιβάλλω. Ενώ λοιπόν αρχικά, προσλαμβάνει αξιόλογα στελέχη, με την έλλειψη της απαραίτητης μετεκπαίδευσης, καταντά να έχει στελέχη που δεν μπορούν να ανταποκριθούν και δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τη σύγχρονη τεχνολογία. Φυσικά, υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις, οι οποίοι με δικά τους έξοδα και στον ελεύθερο χρόνο τους, φροντίζουν να επιμορφώνονται. Ακόμα, υπάρχουν επίσης και ορισμένοι που διαπίστωσαν το πρόβλημα, προσπάθησαν να το αναδείξουν και να βρουν κονδύλια προκειμένου να μετεκπαιδεύσουν το προσωπικό τους, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφεραν. Για παράδειγμα, ο Διομήδης Σπινέλης κατά τη διάρκεια της θητείας του ως Γενικός Γραμματέας Πληροφορικών Συστημάτων προσπάθησε να εξασφαλίσει τη μετεκπαίδευση του προσωπικού της ΓΓΠΣ, αλλά συνάντησε γραφειοκρατικά εμπόδια, αναποτελεσματικότητα και έλλειψη ενδιαφέροντος.

Βλέπετε, παρά τις μεγαλοστομίες της «διά βίου μάθησης» στον ένα και μοναδικό τομέα που όντως απαιτείται «διά βίου μάθηση» ελάχιστα γίνονται, με αποτέλεσμα πολύ καλά και ικανά στελέχη, με τον χρόνο να απαξιώνονται. Το Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης κάνει μια προσπάθεια στη μετεκπαίδευση των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά ειδικά στην πληροφορική χρειάζονται πολύ περισσότερα.

Η μετεκπαίδευση και η αξιολόγηση πάνε μαζί. Χωρίς αξιολόγηση, τι να την κάνεις τη μετεκπαίδευση. Αν όλοι κρίνονται ίσοι και μάλιστα με «άριστα», πώς θα ξεχωρίσουν οι καλύτεροι για να αναδειχθούν; Επανέρχομαι στον Διομήδη Σπινέλη. Οπως μου είπε κάποτε ο ίδιος: «Παρακίνησα ανώτερα στελέχη να παρακολουθήσουν με υποτροφία μαθήματα του Harvard Kennedy School of Government, αλλά δεν πήγαν (μου είπαν) λόγω φόρτου εργασίας». Είναι πολύ χαρακτηριστική αυτή η δικαιολογία. «Λόγω φόρτου εργασίας». Ποιος ενδιαφέρεται να αναπτύξει τις γνώσεις και δεξιότητές του, όταν αυτές δεν αντισταθμίζονται με αυξημένες αποδοχές ή έστω με αυξημένες πιθανότητες για προαγωγή;

Αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα των πολιτικών μας τα τελευταία χρόνια. Εχουν δημιουργήσει ένα τέτοιο περιβάλλον, ώστε ο πλέον πολύτιμος πόρος που διαθέτει το Δημόσιο, το ανθρώπινο δυναμικό του, όχι μόνο δεν μετεκπαιδεύεται σε ένα κόσμο ο οποίος διπλασιάζει τη γνώση του κάθε δύο χρόνια, αλλά δεν έχει και κανένα κίνητρο να αξιολογηθεί για να προοδεύσει επαγγελματικά. Και σαν συνέπεια αυτής της πολιτικής, είναι να έχουμε ένα εντελώς αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα.

Όπως το διατύπωσε ο Derek Bok: «If you think education is expensive, try ignorance». Με άλλα λόγια, η άγνοια και η έλλειψη εκπαίδευσης θα σου στοιχίσει πολύ περισσότερο από το κόστος της εκπαίδευσης ή της μετεκπαίδευσης. Αυτό ακριβώς αντιμετωπίζουμε στη χώρα μας.

* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων