"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

23 Δεκ 2012

Αυτή είναι η «Αναγέννηση της Ελλάδας»;



Του Χαρίδημου Τσούκα, από την έναρθρη κραυγή
«Ζητώ από όλους να κάνουν την υπέρβασή τους. Ο στόχος μας είναι: Μια Ελλάδα, κράτος-πρότυπο στην Ευρώπη, […] υπόδειγμα δικαιοσύνης και αξιοκρατίας […] Με δύο λόγια, στόχος μας είναι η Αναγέννηση της Ελλάδας!» Α. Σαμαράς, πρωθυπουργός, 5/12/2012

«Η πατρίδα ζητά να υπερβούμε τους εαυτούς μας. […] Να φτιάξουμε επιτέλους κράτος. Ένα κράτος χωρίς σπατάλη, χωρίς πελατειακές εξαρτήσεις. Ένα κράτος αξιών και θεσμών, που εγγυάται δικαιοσύνη, διαφάνεια και ισονομία» Γ. Α. Παπανδρέου, πρώην πρωθυπουργός,12/2/2012

Όταν τον Μάρτιο του 2007 ξέσπασε το σκάνδαλο των ομολόγων, ο τότε υπουργός Οικονομικών κ. Αλογοσκούφης, επέκρινε τις «ανίδεες διοικήσεις Ταμείων», τις οποίες, όπως είπε, «εκμεταλλεύονταν άπληστοι χρηματιστές». Έσπευσε δε να αποφανθεί ότι «πολιτικές ευθύνες δεν υπάρχουν σε κανέναν»! Επρόκειτο για μια τυπική δήλωση πολιτικάντη που θέλει να αποφύγει τη λογοδοσία: δακτυλοδεικτεί τους άλλους – τους ανίκανους διαχειριστές - προκειμένου να αποσιωπήσει τις ευθύνες αυτών που τους διόρισαν, δηλαδή της κυβέρνησής του!

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που ο κ. Πάγκαλος, ή κάποιος άλλος πολιτικός κήνσορας, μας πει με στόμφο ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», θα πρέπει κάποιος να του θυμίσει ότι δεν διορίσαμε εμείς, οι πολίτες, «ανίδεους», ιδιοτελείς, ή διεφθαρμένους επικεφαλής των δημοσίων οργανισμών, αλλά οι κυβερνήτες μας. Στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία, οι κυβερνήσεις έχουν την πρώτη και κύρια ευθύνη για τον τρόπο που οργανώνουν τους θεσμούς και επιλέγουν τις ηγεσίες τους.

Οι πολιτικάντηδες ελπίζουν ότι η μνήμη μας είναι βραχεία. Δεν πρέπει να τους επιβεβαιώσουμε. Ας θυμηθούμε, λοιπόν, ότι δεν διορίσαμε εμείς τον κομματάνθρωπο κ. Ε. Παπαδόπουλο ειδικό γραμματέα Κοινωνικών Ασφαλίσεων, με αρμοδιότητα την εποπτεία των «ανίδεων διοικήσεων» των Ταμείων, αλλά ο «κολλητός» του τότε υπουργός κ. Τσιτουρίδης. Δεν διορίσαμε εμείς τον κ Μίχα, έναν άσχετο συνδικαλιστή των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, δίχως πτυχίο, και υπόδικο σήμερα στο σκάνδαλο των υποβρυχίων, επικεφαλής του ΕΦΕΤ, αλλά ο κομματικός του φίλος κ. Λοβέρδος. Ούτε διορίσαμε εμείς τον κουμπάρο του Καραμανλή Β’ κ. Μηλιάκο, ή τον τότε ταμία του ΠΑΣΟΚ κ. Λάμπρου διοικητές της ΑΤΕ. Δεν ήμασταν εμείς που αποφασίζαμε για τα σκανδαλώδη δάνεια της ΑΤΕ σε αφερέγγυα κόμματα, προβληματικούς συνεταιρισμούς, ή χρεοκοπημένους επιχειρηματίες, ούτε ήμασταν εμείς που αγοράζαμε επικίνδυνα χρηματοοικονομικά προϊόντα με υψηλές προμήθειες, ή οδηγήσαμε τις θυγατρικές της ΑΤΕ να χάσουν πάνω από το 80% του κεφαλαίου τους. Τις επιλογές αυτές τις έκαναν κομματικά διορισμένες διοικήσεις που επέλεγαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις.

Μήπως, τουλάχιστον, έβαλαν μυαλό; Αστειεύεστε; Οι ιστορικοί εθισμοί της φαυλοκρατικής πολιτικής τάξης δύσκολα αλλάζουν. Ακόμα και τώρα, στην εποχή της χρεοκοπίας, μια παρασιτική ελιτ κομματανθρώπων ετοιμάζεται να καταλάβει τη διοίκηση των δημόσιων οργανισμών. Σε πιστοποιημένους «κολλητούς»-κομματανθρώπους, όπως ο Αγγελούδης του ΟΛΘ, ο Καραχάλιος του ΕΟΤ ή ο Στασινόπουλος του ΣΔΟΕ, προστίθενται αφειδώς καινούριοι. Την ίδια στιγμή, οι πολιτικάντηδες ρητορεύουν για «αξιοκρατία», εγκωμιάζουν τάχα μου τους «θεσμούς», και ζητούν να «κάνουμε την υπέρβασή» μας!

Θαυμάστε τους ηγέτες: εμείς να κάνουμε την υπέρβασή μας, όχι αυτοί τη δική τους! Αυτοί να συνεχίσουν να μοιράζονται τα λάφυρα του κράτους, αλλά εμείς να μην ενεργούμε συμφεροντολογικά! Αυτοί να διορίζουν «ανίδεους» πολιτευτάδες σε οργανισμούς που επηρεάζουν καθοριστικά τη ζωή μας, αλλά εμείς να σκεφτόμαστε αλτρουιστικά τη «σωτηρία της πατρίδας», όχι τα «κεκτημένα» μας! Θέλουν, λέει, την «Αναγέννηση της Ελλάδας», τη στιγμή που αναπαράγουν ό,τι την έφερε στη χρεοκοπία. Δεν έχουν ίχνος ντροπής ...
Αν είχαν, θα συμπεριφέρονταν διαφορετικά. Όποιος θέλει την «αναγέννηση» της χώρας δεν το διακηρύσσει, δρα αναγεννητικά, που θα πει: διαλύει το κομματικό-πελατειακό κράτος – τη σημαντικότερη αιτία των δεινών μας. Δεν το κάνουν, όμως. Οι ιστορικοί εθισμοί του κομματικού συστήματος αποδεικνύονται ισχυρότεροι από την ανάγκη σωτηρίας της χώρας. Η υψηλόφρων «εκσυγχρονιστική» ρητορική τους συγκαλύπτει υποκριτικά τα «ανατολίτικα» πεπραγμένα τους – τη διαιώνιση των «βαθιών δομών» που συνέχουν το ελλαδικό κράτος.

Σκεφτείτε: η κυβέρνηση μιας χρεοκοπημένης χώρας θέλει, υποτίθεται, να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη τόσο των δανειστών όσο και των πολιτών της. Διακηρύσσει μεν τις «σωστές» αξίες, αλλά, όπου μπορεί, πράττει τα αντίθετα. Η σχιζοφρενική αυτή συμπεριφορά την αποτρέπει από την ανάληψη εκείνων των «αξιόπιστων δεσμεύσεων» που θα σηματοδοτούσαν τόσο στο εξωτερικό όσο και στους καθημαγμένους πολίτες ότι η χρεοκοπία έγινε μάθημα. Ότι πατώσαμε αλλά μάθαμε και, γι αυτό, αλλάζουμε. Η πλέον «αξιόπιστη δέσμευση» θα ήταν το ξήλωμα του κομματικού κράτους. Δεν το τολμούν. Απειλείται, βλέπετε, η ίδια η ύπαρξή τους. Αρνούνται να αυτοχειριασθούν – και καταστρέφουν τη χώρα.

22 Δεκ 2012

ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ: Η Ωραία και το Τέρας!

Του Γιάννη Μεϊμάρογλου,από μεταρρύθμιση
 
Το έχουμε αυτό το χούι, οι αριστεροί, να εξετάζουμε συνεχώς τα πράγματα σε βάθος, να αναλύουμε στρατηγικές και τακτικές και να εξαντλούμαστε... εξαντλώντας όλα τα πιθανά και απίθανα επιχειρήματα, προκειμένου να πάρουμε μια απόφαση. Τόσο, που στο τέλος δεν παίρνουμε καν την απόφαση! Κι επειδή η ζωή δεν είναι αρκούντως υπομονετική και... προχωράει χωρίς τις δικές μας αποφάσεις, χάνουμε συχνά κάποια ή κάποιες ευκαιρίες, απ’ αυτές που δεν παρουσιάζονται κάθε μέρα... Θυμάμαι, πριν από πολλά χρόνια, στον Συνασπισμό ακόμα κι ενώ είχαν αρχίσει τα έργα κάλυψης του Κηφισού, συνέχιζε να συνεδριάζει, εν μέσω διαφωνιών, η αρμόδια επιτροπή, για να διαμορφώσει την πρόταση του κόμματος!
Κάτι τέτοιο κινδυνεύουμε να πάθουμε και τώρα με τον περίφημο διάλογο αριστερών δημοκρατών και σοσιαλιστών, αν αγνοήσουμε μερικές απλές αλήθειες.
1. Ο βασικός κορμός της ΔΗΜΑΡ αποτελείται από τους συντρόφους εκείνους που συνειδητοποίησαν... επιτέλους, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε πλέον καμιά σχέση με την αριστερά που θέλαμε και που είχε ανάγκη ο τόπος. Μαζί με άλλους προοδευτικούς ανθρώπους, μεταρρυθμιστές, σοσιαλδημοκράτες κ.λπ., προχώρησαν στην ίδρυση μιας αριστεράς που πίστευε εξ αρχής ότι πρέπει να περάσει από τη βολή και τη σιγουριά της στείρας άρνησης, στην ανάληψη των όποιων ευθυνών της - μαζί και κυβερνητικών - στη μελλοντική πορεία της Ελλάδας. Το ’πε και το ’κανε!
2. Η μέχρι τώρα πορεία, τόσο της ΔΗΜΑΡ, όσο και της κυβέρνησης, δικαιώνουν τη στάση που υιοθετήθηκε. Διατηρώντας την αυτοτέλεια και το δικό της διακριτό στίγμα, η ΔΗΜΑΡ συμβάλλει στο δύσκολο έργο μιας κυβερνητικής -για πρώτη φορά- συνεργασίας, που φαίνεται ότι μπορεί να καταφέρει να σώσει μια χαμένη για πολλούς -στην Ελλάδα και το εξωτερικό- παρτίδα!
3. Είναι αυτή η διακυβέρνηση η ιδανική λύση για τη χώρα και ικανοποιεί, ως μόνιμη προοπτική, τα μέλη και τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ;
Σε καμιά περίπτωση, νομίζω. Με τη ΝΔ κυρίαρχη, λόγω εκλογικού αποτελέσματος, δύναμη, το έργο της συγκυβέρνησης γίνεται πολύ πιο δύσκολο και σύνθετο. Οι παγιωμένες για χρόνια πρακτικές της άλωσης του κράτους, των αυθαιρεσιών και του συντηρητικού πολιτικού προσανατολισμού, κάθε άλλο παρά έχουν εγκαταλείψει τη δεξιά παράταξη!
4. Προφανώς η ΔΗΜΑΡ -όπως νομίζω και όλα τα κόμματα- θα ήθελαν να αποσπάσουν εκλογικά την απόλυτη πλειοψηφία του ελληνικού λαού και να εφαρμόσουν στο ακέραιο το κυβερνητικό τους πρόγραμμα. Τέτοια περίπτωση, προφανώς δεν υπάρχει. Τι επιλογές έχει λοιπόν η ΔΗΜΑΡ;
Ή να στρογγυλοκαθίσει με αυταρέσκεια στο... αστρονομικό -και πολιτικά εύθραυστο- για ανανεωτική αριστερά, 6%, ή να αναζητήσει τις πολιτικές δυνάμεις εκείνες, με τις οποίες έχει -ή πιστεύει ότι μπορεί να βρει- κοινά σημεία στην προοπτική μιας νέας, προοδευτικής αυτή τη φορά, διακυβέρνησης της χώρας μας.
5. Ποιες είναι αυτές οι πολιτικές δυνάμεις; Ο ΣΥΡΙΖΑ; Ας κάνει τότε η ΔΗΜΑΡ μια γενναία αυτοκριτική κι ας σπεύσει να προλάβει τις διαδικασίες ενοποίησης... Η Νέα Δημοκρατία μήπως; … Ποιες δυνάμεις απομένουν τότε; Ένα ΠΑΣΟΚ που αποσυντίθεται συνεχώς, μια πλειάδα φιλόδοξων ιδεολογικών ή... διαδοχικού χαρακτήρα κινήσεων, που είναι φυσικό να ανθίζουν στις σημερινές συνθήκες και, κυρίως, ένας απίστευτα μεγάλος αριθμός προοδευτικών ανθρώπων, ακόμα και επί χρόνια παροπλισμένων από την ενεργό πολιτική, που αγωνιούν και θέλουν "να γίνει επιτέλους κάτι" και με τη δική τους (επανα)δραστηριοποίηση! Δεν είναι ΔΗΜΑΡ όλοι αυτοί. Είτε γιατί δεν συμφωνούν σε ό,τι κάνουμε, είτε γιατί διατηρούν επιφυλάξεις, είτε γιατί κουβαλάνε απογοητεύσεις από το αριστερό παρελθόν τους... Αλλά θέλουν κάτι να γίνει και προσβλέπουν με ελπίδα στη ΔΗΜΑΡ! Σήμερα σκέφτονται να τη στηρίξουν, εκτιμώντας την προσπάθειά της, αύριο μπορεί να την κάνουν σπίτι τους. Έτσι γίνονται οι διευρύνσεις πια, όχι με βιογραφικά και στρατολογήσεις νέων μελών...
6. Πώς θα συναντηθούμε με όλες αυτές τις δυνάμεις, με όλους αυτούς τους προοδευτικούς ανθρώπους; Πώς θα πείσουμε τους έλληνες πολίτες ότι μπορούμε να αναλάβουμε τις τύχες του τόπου; Χωρίς κάποιο κοινό πρόγραμμα, χωρίς κάποια, έστω, σημεία κοινής δράσης; Χωρίς καν ένα στοιχειώδη μεταξύ μας διάλογο;
7. Και καλά να κάνουμε διάλογο με διάφορες δυνάμεις. Και με το ΠΑΣΟΚ όμως; Κάποιος σύντροφος, μάλιστα, το είπε πιο παραστατικά, σε πρόσφατη συζήτηση γι’ αυτό το θέμα: Είναι σαν να σε κλείσουν σ’ ένα δωμάτιο με ένα τέρας! Δεν καταλαβαίνετε ποιος θα νικήσει; (ο ίδιος εγκατέλειψε το τέρας πριν από λίγους μήνες...).
Ε, λοιπόν, αν οι ιδέες μας, οι απόψεις και οι προτάσεις μας, δεν μπορούν να ακουστούν πειστικά στο χώρο των αριστερών, δημοκρατικών και σοσιαλιστικών πολιτικών δυνάμεων, πολύ φοβάμαι ότι δεν θα χρειαστεί ολόκληρο τέρας για να μας νικήσει! Πολλοί σύντροφοι λένε από την άλλη, ότι δεν μπορούμε να συνεργαστούμε με ένα κόμμα που φέρνει σοβαρή ευθύνη για την κρίση. Ποιο ΠΑΣΟΚ είναι όμως αυτό που φέρνει την ευθύνη; Το 5,6%, που απόμεινε από το 45,6% του 2007; Και τελικά, πότε ένας Πασόκος σταματάει να θεωρείται υπεύθυνος για την κρίση;
Όταν εγκαταλείψει το λαβωμένο τέρας και εναγκαλισθεί την... ωραία ΔΗΜΑΡ;

Ο διάλογος ανάμεσα στις αριστερές, δημοκρατικές και σοσιαλιστικές δυνάμεις της χώρας, αποτελεί ασφαλώς ένα σοβαρό ζήτημα, που έχει σχέση με το ρόλο που θέλουμε να παίξει η ΔΗΜΑΡ στο χτίσιμο της Ελλάδας, στη νέα, μετά την κρίση εποχή. Και ως τέτοιο, πρέπει να αντιμετωπιστεί με πολιτικά επιχειρήματα, ψυχραιμία και νηφάλιο διάλογο, από όποια μεριά κι αν βλέπει ο καθένας. Χωρίς προκαταλήψεις, προαπαιτούμενα, αποκλεισμούς και αφορισμούς και μάλιστα από ένα χώρο που δίδαξε την τέχνη ν’ ακούει και να πείθει... Από έναν τέτοιο διάλογο, με σκοπό τη σύγκλιση και τη συνεργασία αυτοτελών -ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά- προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων, κινήσεων και πολιτών, η ΔΗΜΑΡ μόνο κέρδη μπορεί να αποκομίσει!

19 Δεκ 2012

Τα δάκρυα, τα ρωσικά δάνεια και οι αεροψεκασμοί δεν αρκούν...

Του Κώστα Στούπα, από το capital.gr
 
O πρόεδρος Χριστόφιας έψαχνε για δάνεια 3-4 δισ. ευρώ στη Ρωσία και την Κίνα, απειλώντας να μην υπογράψει το μνημόνιο. Το ΚΚΕ επί ένα χρόνο πρωτοστατούσε στην κατάληψη χαλυβουργείου για να μην γίνουν περικοπές μισθών και ο κ. Τσίπρας μετά τα πετρέλαια του Τσάβες που εξασφάλισε για τη φτωχολογιά την πρώτη φορά, περιοδεύει στην Λατινική Αμερική για να συνάψει τις νέες στρατηγικές συμμαχίες της χώρας όταν γίνει κυβέρνηση.

Πριν λίγες μέρες ο πρόεδρος Χριστόφιας όταν αντελήφθη την πραγματικότητα πως άλλο τα λόγια άλλο το να βάλεις το χέρι στην τσέπη, δάκρυσε κατά την υπογραφή του μνημονίου από την Κύπρο.

Κι όμως για αρκετούς μήνες οι πομφόλυγες περί ύπαρξης άλλων δανειστών που δάνειζαν χωρίς μνημόνια, αποτελούσε το βασικό «οπλοστάσιο» του εκ θέσεων αντιμνημονιακού μετώπου.
Ένα άλλο βασικό επιχείρημα του μετώπου είναι αυτό περί των ψεκασμών με ηλιθιογόνα αέρια.
Ο κ. Τσίπρας αφού δεν γίνεται δεκτός από τους Ευρωπαίους ηγέτες επισκέπτεται αυτές τις μέρες οικογενειακώς τη Λατινική Αμερική για αναζήτηση συμμάχων που θα στηρίξουν ηθικά και υλικά την πιθανότητα μιας ελληνικής κυβέρνησης.

Στην Αριστερά μιλάνε για διεύρυνση οικονομικών και εμπορικών σχέσεων με χώρες της Λατινικής Αμερικής που έχουν αριστερόστροφες κυβερνήσεις και πιστεύουν πως αυτές μπορούν να αναπληρώσουν την ενδεχόμενη μείωση των συναλλαγών με την Ευρωζώνη ή να εκβιάσουν τους Ευρωπαίους για περισσότερα δανεικά με λιγότερα μέτρα, κατά την κλασική στρατηγική που καθιέρωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου από το ’81 και μετά και φτάσαμε εδώ που είμαστε.

Αγνοούν παντελώς την οικονομική διάσταση της γεωγραφίας, αλλά τις σκοπιμότητες της αλληλεγγύης στο δημόσιο λόγω διάφορων ηγετών της περιοχής που βρίσκονται σε ανταγωνισμό με την ΕΕ και τις ΗΠΑ...

Ομιλούν σαν η χώρα να είναι «τροχόσπιτο» ή για την ακρίβεια «καραβόσπιτο» και αν δεν μας κάνει παρέα αυτή η γειτονιά γιατί χρωστάμε και πετάμε τα σκουπίδια στις γειτονικές αυλές, μπορούμε να σαλπάρουμε και να δέσουμε σε άλλη γειτονιά περισσότερο ανεκτική στις συνήθειές μας.
Οι πολιτικοί του ελλαδικού τόξου κινούνται γενικά σαν η επαφή με την πραγματικότητα αποτελεί την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.

Οι απολύσεις...

Το ΚΚ, όπως είπαμε πρωτοστάτησε στην πολύμηνη απεργία στην Χαλυβουργία Ελλάδας που απείλησε να βάλει λουκέτο στην επιχείρηση και να στείλει στην ανεργία το σύνολο των εργαζομένων σ’ αυτήν.

Η ιστορία όπως θυμάστε είχε ξεκινήσει όταν η μείωση των πωλήσεων και οι ζημιογόνες χρήσεις ανάγκασαν την επιχείρηση να επιβάλει εκ περιτροπής μειωμένη απασχόληση και μειώσεις μισθών.

Τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζει τώρα, όπως και τα περισσότερα κόμματα και το ΚΚ καθώς τα έσοδα και οι επιχορηγήσεις έχουν μειωθεί. Έβαλε «λουκέτα» σε κανάλια και σταθμούς, έκανε μειώσεις και τώρα ετοιμάζεται για απολύσεις στο Ριζοσπάστη, μειώσεις των μισθών των επαγγελματικών στελεχών κλπ.

Οδυνηρό αλλά ενίοτε αναγκαίο όταν μειώνονται τα έσοδα ή έχουν διογκωθεί πολύ τα έξοδα.

Η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη, όταν τα έσοδα μειώνονται θα πρέπει να μειώσεις τα έξοδα, είτε νοικοκυριό είσαι, είτε επιχείρηση είτε κόμμα. Πως όμως μπορεί κάποιος άλλα να λέει και άλλα να πράττει;

Να μετράει με άλλα σταθμά τα δικά τους συμφέροντα και τα συμφέροντα των άλλων;

Να θέλει να αφήσει στο δρόμο σε εποχή μεγάλης ανεργίας εργαζόμενους τα συμφέροντα των οποίων υποτίθεται πως υπερασπίζεται και μαζί με αυτούς και μέλη και στελέχη του;

Οι ιδεολογίες δεν αποτελούν καλό εργαλείο ερμηνείας και κατανόησης του κόσμου, ιδίως οι ερμητικά κλειστές και έχουσες χαρακτήρα θεόπνευστου, όπως αντιμετωπίζονται τα γραφτά του ιδρυτή φιλοσόφου.
Το ελληνικό δημόσιο δεν έχει απολύσει κανένα ακόμη ενώ ο πλέον σκληρός ιδεολογικός πυρήνας του κρατισμού και της μονιμότητας του ΚΚ έχει αρχίσει τις απολύσεις λόγω οικονομικών αδυναμιών εδώ και πολύ καιρό.

«Υπερεαλιστές» στα λόγια αλλά ρεαλιστές στη διαχείριση των του οίκου τους οι σύντροφοι, σε αντίθεση με την υπόλοιπη αριστερά που ο «υπερεαλισμός» διακατέχει όλα τα πεδία.

17 Δεκ 2012

Συνομιλώντας με το χάος

 
Του Γιώργου Σιακαντάρη, από το athensvoice
Ο Χρήστος Ζώης, πρώην εκπρόσωπος των Ανεξάρτητων Ελλήνων και πρώην υπουργός στις κυβερνήσεις Καραμανλή, αναφερόμενος στις πληροφορίες ότι ο Π. Καμμένος προβάλλει ως λύση για τη χώρα το δολάριο, δήλωσε: «Με το χάος δεν μπορώ να συνομιλήσω. Είμαι ανίκανος, είμαι πολύ μικρός, είμαι ελαχιστότατος. Μπορεί να μιλάει ο Θεός με το χάος. Εγώ έχω μάθει ότι οι άνθρωποι συζητούν με πολύ συγκεκριμένα δεδομένα μπροστά τους».
Αυτό μου θύμισε μια ανεκδοτολογική αναφορά, σύμφωνα με την οποία όταν κάποτε ρώτησαν τον Βολτέρο για το ποια είναι η σχέση του με τον Θεό, αυτός απάντησε ως εξής: «Χαιρετιόμαστε αλλά δεν συνομιλούμε». Ίσως κάτι ανάλογο θα μπορούσε να πει πως συνέβαινε με τον συμπαθή - μέχρι να στρατευθεί με το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, το κόμμα του χάους - προαναφερθέντα πολιτικό. Αυτός και με τις δυο ιδιότητές του ως υπουργός στη κυβέρνηση Καραμανλή και ως εκπρόσωπος του κόμματος του Πάνου Καμμένου, όλο αυτό το διάστημα, δεν έκανε τίποτα άλλο από το να ανταλλάσει χαιρετισμούς με το χάος, ακόμη και αν δεν συνομιλούσε με αυτό.
Εδώ όμως δεν αποσκοπώ στο να μιλήσω για τον κύριο Ζώη, αλλά για την κοινωνία του χάους και της βίας, που δήθεν ξεπετάχθηκε από το πουθενά τα τελευταία τρία χρόνια, ενώ στην ουσία την προετοιμάζαμε- άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο- πολλά χρόνια πριν.
Γιατί δυστυχώς δεν ήταν μόνο τα στελέχη και οι ψηφοφόροι των ΑΝΕΛ που χαιρετίζονταν και συνομιλούσαν με το χάος, αλλά ήταν μια κοινωνία του χάους που δημιούργησε συνομιλητές της, όπως είναι το κόμμα του κυρίου Καμμένου. Απλός παράγοντας στην οικοδόμηση αυτού του χάους ήταν η απήχηση στην κοινωνία των θεωριών συνωμοσίας.
Η ελληνική κοινωνία, είναι αλήθεια, παράγει περισσότερες συνωμοσιολογικές θεωρίες απ’ όσες μπορεί να καταναλώσει. Θεωρίες καθαρά δικές της, όπως η περίφημη δήλωση Κίσινγκερ και οι αεροψεκασμοί για να υποταχθούμε στους σιωνιστές και το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο, η κλοπή των φωνηέντων μας, οι τηλεοπτικοί αποκωδικοποιητές της CIA, αλλά και εισαγόμενες, όπως αυτές της παγκόσμιας συνωμοσίας των Πρωτόκολλων της Σιών, της ύπαρξης εξωγήινων που βρέθηκαν το 1947 στο Roswell στο Νέο Μεξικό, της εβραϊκής συνωμοσίας στους δίδυμους Πύργους και πάρα πολλές άλλες.
Δεν είναι όμως η αποδοχή των συνωμοσιολογικών θεωριών η ειδοποιός μας διαφορά από τις άλλες σύγχρονες κοινωνίες. Και αλλού- ιδίως στην Αμερική- υπάρχουν πάρα πολλοί πολίτες, οι οποίοι καταφεύγουν σ’ αυτές τις θεωρίες για να ερμηνεύσουν φαινόμενα που απαιτούν συγκροτημένο, διεισδυτικό και πολυεπίπεδο ορθό λόγο για να αποκωδικοποιηθούν.
Ποια είναι η διαφορά μας με αυτές τις χώρες; Στα σύγχρονα εξορθολογισμένα κράτη και κοινωνίες, σ’ αυτές που ο Βέμπερ προσδιορίζει ως «απομαγευμένες», οι μύθοι και οι θεωρίες συνωμοσίας αν και είναι διαδεδομένες δεν αποτελούν λόγο συγκρότησης των δομών της κοινωνίας. Αυτές οι κοινωνίες συγκροτούνται με βάση τον εξορθολογισμό μέσων και σκοπών, ανεξαρτήτως των ιδεών που νομιμοποιούν τις λειτουργίες τους. Ο Ιταλός Κοινωνιολόγος Βιλφρέντο Παρέτο το είπε αυτό με ένα πιο ελιτίστικο τρόπο. Αφού, σύμφωνα με αυτόν, οι άνθρωποι πράττουν με βάση την αντίληψη των συμφερόντων τους και στη συνέχεια δημιουργούν ιδεολογίες, μύθους και θεωρίες για να νομιμοποιήσουν τις πρακτικές τους.
Στη χώρα μας όμως οι μύθοι και οι θεωρίες συνωμοσίας, λόγω της ανεπάρκειας των πάσης φύσεως ελίτ της, δεν συνθέτουν απλά ένα δίκτυ συναισθηματικής ασφαλείας έναντι της δύσκολης και δυσερμήνευτης πραγματικότητας, αλλά τον πραγματικό ιστό πάνω στον οποίο στήνονται οι πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είμαστε η μόνη «δυτική» κοινωνία, η οποία με τόσο προκλητικό και βαρύγδουπο τρόπο καταρρίπτει την άποψη του Μάρξ για τον καθορισμό της κοινωνικής συνείδησης από το κοινωνικό είναι. Εδώ με σιγουριά γίνεται ακριβώς το ανάποδο.
Όταν όμως μια κοινωνία χτίζεται με βάση την ιδέα που έχει για τον εαυτό της και όχι με βάση τις ίδιες της τις ανάγκες, τότε αυτή η κοινωνία με το πρώτο της στραβοπάτημα διολισθαίνει στο χάος. Γιατί τι άλλο από κοινωνία του χάους και της διαπροσωπικής βίας είναι τα τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία. Πάνω σ’ αυτό το χάος γεννήθηκαν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και πάνω σ’ αυτή τη βία η Χρυσή Αυγή.
Μα και από την άλλη ο απολίτικος και γενικευτικός δήθεν φιλελεύθερος και αντιλαϊκίστικος λόγος ( ο λόγος που απαξιώνει οτιδήποτε το λαϊκό, ακόμη και τη λαϊκή κυριαρχία) δεν έκανε τίποτα άλλο από το να υποδαυλίζει αυτό το χάος. Γιατί η βία και το χάος δεν αντιμετωπίζονται με φληναφήματα και αναθέματα, συνοδευόμενα με περιφρονητικές στάσεις έναντι της κοινωνίας, αλλά με πολιτικές.
Την Χρυσή Αυγή τη γέννησε ένα πολιτισμικό υπόβαθρο έτοιμο να δεχτεί πως η πολιτική είναι μια ανήθικη δραστηριότητα. Στην υποτίμηση όμως της πολιτικής συνέβαλαν και οι πρακτικές του πολιτικού μας συστήματος και των πολιτικών, αλλά και μια δήθεν ριζοσπαστική Αριστερά, η οποία συμμάχησε με τους οπαδούς τής Πάνω και τής Κάτω πλατείας, η οποία αντιμετώπισε τους άλλους πολιτικούς ως προδότες, προπηλακίζοντας και καθυβρίζοντάς τους. Τώρα ο κος Στρατούλης τρέχει να καταγγείλει αυτήν την κοινωνία του χάους, που προπηλακίζει τον ίδιο. Και όμως ήταν αυτός ( ένας μεταξύ των τόσων άλλων «ριζοσπαστών αριστερών») που πρώτος συμμάχησε με τα ιδεολογήματα της κοινωνίας του χάους.
Τελικά η ελληνική διαφορά που γεννά την κοινωνία του χάους και των λύκων δεν είναι η όποια απήχηση των θεωριών συνωμοσίας, αλλά το ό,τι δεν έχουμε μια διανόηση και μια σοσιαλδημοκρατική αριστερά, οι οποίες στον γενικευμένο ανορθολογισμό θα αντιπαρέθεταν τον Διαφωτισμό ως κοινωνική και πολιτική πρόταση.
Ναι, ο Διαφωτισμός ως πολιτική πρόταση, καλά διαβάσατε. Αυτό είναι το αναγκαίο προαπαιτούμενο για να γλυτώσουμε από την κυριαρχία της κοινωνίας του χάους. Γι’ αυτό όμως χρειάζονται όχι ναρκισσευόμενες ελίτ, αλλά πνευματικοί άνθρωποι που με θάρρος θα αντιταχθούν στα διαδεδομένα στερεότυπα του πολιτικού και κοινωνικού μας λόγου. Πριν βουτήξουμε στη σοσιαλδημοκρατία πρέπει να βουτήξουμε ως κοινωνία στον Ρουσσώ, τον Βολταίρο και τον Κοντορσέ. Ποτέ δεν είναι αργά.
ΥΓ. Θα μου επιτρέψετε εδώ μια προσωπική αναφορά, απλώς μόνο για να δείξω τι σημαίνει «συνομιλία με το χάος». Το κατάλαβα αυτό πολύ καλά, όταν στα μέσα του 2011 ήμουν προσκαλεσμένος του κου Σπύρου Μάλλη στην εκπομπή του στον Σκάι TV «Κυριακή με Δράση». Τότε στο πρόσωπο του επίσης συμπαθούς ηθοποιού τότε, και πολιτικού σήμερα, Παύλου Χαϊκάλη χρειάστηκε να συνομιλήσω με αυτό το χάος. Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Τελικά έχει δίκιο ο κύριος Ζώης, κανείς δεν μπορεί να συνομιλεί με το χάος. Μπορεί όμως να εκλέγεται απ’ αυτό.

16 Δεκ 2012

Από το «πατριωτάκι» στον πατριωτισμό

 
Του Γιώργου Παγουλάτου, από την Καθημερινή.
 
Για δεύτερη φορά σε λίγες βδομάδες, ιταμοί εκπρόσωποι των υπαλλήλων της Βουλής απείλησαν με «λουκέτο», αντιδρώντας στην απόπειρα της κυβέρνησης να τους εξισώσει με τους λοιπούς δημοσίους υπαλλήλους. Για δεύτερη φορά, κόμματα και βουλευτές έσπευσαν να τους υποστηρίξουν.
Όταν διαλύονται οι ασθενέστεροι, θα περίμενες κάποια αυτογνωσία από όσους επί μακρόν καρπώθηκαν τη γενναιοδωρία του συστήματος. Οποιος περισσότερο ωφελήθηκε, περισσότερα ας προσφέρει. Όμως είναι κοντή η συνταγματική μνήμη των συνδικαλιστών της Βουλής. Παίζουν στα δάχτυλα το αυτοδιοίκητο, αλλά ξεχνάνε την ισότητα του άρθρου 4, να «συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους».
Δεν είναι αμελητέες οι δυνάμεις τους. Μια καθαρίστρια της Βουλής αμείβεται περισσότερο από μια λέκτορα πανεπιστημίου, πολύ περισσότερο από μια δασκάλα. Πράγματι, έχουν υποστεί μεγάλες μειώσεις, γιατί ήταν δυσθεώρητο το σημείο εκκίνησης. Από τους 16 μισθούς που λάμβαναν ώς το 2009, μέχρι τα θηριώδη εφάπαξ των 150 και 200 χιλιάδων ευρώ, από παρακρατήσεις εσόδων και προμηθειών της Βουλής υπέρ του Ταμείου τους. Προσληφθέντες ρουσφετολογικά, συγγενείς και προστατευόμενοι πολιτικών, βουλευτών και ισχυρών παραγόντων. Με δικαίωμα να μη μετατίθενται ποτέ, παρότι δημόσιοι υπάλληλοι, και εξαιρούμενοι του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ.
Δεν είναι χωρίς προσόντα οι υπάλληλοι της Βουλής. Γνωρίζω ανθρώπους ικανούς, με παιδεία, σοβαρούς επαγγελματίες. Όμως τα προσόντα τους δεν ήταν ο καθοριστικός παράγοντας πρόσληψης. Δεν μπορεί να τους διαφεύγει αυτή η λεπτομέρεια, όταν εξουσιοδοτούν τους συνδικαλιστές τους να ασχημονούν. Δεν επιτρέπεται να το ξεχνούν οι πολιτικοί τους πάτρωνες, που όλο και κάποιον αδιόριστο επιτυχόντα του ΑΣΕΠ, κάποιον άνεργο οικογενειάρχη, κάποιον πενιχρά αμειβόμενο που χτυπάει υπερωρίες στην επιχείρηση ή σκίζεται φιλότιμα για 800 ευρώ στο Δημόσιο, όλο και κάποιον τέτοιο θα έχουν μεταξύ των ψηφοφόρων τους.
Χειρότερο ακόμα είναι το μήνυμα που εκπέμπουν. Δεν έχει σημασία ποιος είσαι, αλλά σε ποια καρέκλα κάθεσαι. Οχι τι ξέρεις, αλλά ποιον ξέρεις. Όχι τι προσφέρεις, αλλά για ποιον δουλεύεις. Δεν έχει σημασία πόσο προκλητική είναι η αντίδρασή σου, αρκεί να έχεις γερές πλάτες.
Μια κοινωνία διαλύεται όταν την ώρα της κρίσης οι πιο δυνατοί, οι πιο τυχεροί, οι πιο ευνοημένοι απεμπολούν τις ευθύνες τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε θαυμάσια ευκαιρία να αφήσει μια συντεχνία να περάσει χωρίς να τη χαϊδέψει. Μπορούσε να αξιώσει συμμετοχή στις θυσίες. Αντ’ αυτού προτίμησε να παίξει συνταγματικό κρυφτούλι. Προς τιμήν του το ΚΚΕ απέφυγε να γίνει μέρος του διακομματικού θεάτρου. Περιμένουμε από τον πρωθυπουργό να στηρίξει μέχρι τέλους τον υπουργό Οικονομικών σε αυτή την αναμέτρηση.
Τα συμφέροντα εκφυλίζονται σε απεχθείς συντεχνίες όταν περνάνε από την κοινωνική διαμαρτυρία στον κοινωνικό εκβιασμό. Όταν δίκην Φωτόπουλου κατεβάζουν διακόπτες για να διασφαλίσουν τα κεκτημένα. Οι βουλευτές που υπερασπίστηκαν τους υπαλλήλους της Βουλής στη διατήρηση των προνομίων τους δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν τη λογική των «δικών μας παιδιών». Δεν κατόρθωσαν το άλμα από το «πατριωτάκι» του διαδρόμου στον συνταγματικό πατριωτισμό των θεσμών. Από την πελατειακή ηθική της διακριτικής μεταχείρισης σε κείνη της καθολικής υποχρέωσης.

15 Δεκ 2012

ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ

Πολλοί πιστεύουμε ότι δόθηκε στην Ελλάδα μία, κυριολεκτικά τελευταία, ευκαιρία να αλλάξει σελίδα. Δυστυχώς, η ευκαιρία για την πολιτική και, κυρίως, την πολιτισμική μας στροφή έρχεται με την απειλή της οικονομικής καταστροφής και όχι μέσα από την Πολιτική και την Παιδεία, όπως έγινε στη Δύση. Φωτεινές εξαιρέσεις όπως ο Τρικούπης και ο Βενιζέλος είχαν όραμα και άφησαν παρακαταθήκη. Οι ποιητές, συγγραφείς, τραγουδοποιοί, συνθέτες, ευγενικές ψυχές όπως ο Μ. Χατζηδάκης και η Μελίνα, όλοι οραματίσθηκαν μία σύγχρονη δυτική Ελλάδα με μία μοναδική νοσταλγική ματιά στην Ανατολή. Μία πραγματική διαχρονική γέφυρα, εκφραστής της πεμπτουσίας του πολιτισμού. Αυτή θα μπορούσε να είναι η Ελλάδα σήμερα, αλλά όλα στράβωσαν με τον εμφύλιο και όσα ακολούθησαν.
Με συμφωνία των συμμάχων, η Ελλάδα «παρέμεινε» στη Δύση. Δυστυχώς, «νικητές» και «ηττημένοι» αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Οι πρώτες, δεξιές, κυβερνήσεις, ξενοκίνητες και ηθικά διαβλητές και το Παλάτι επιδόθηκαν σε ένα άθλιο πογκρόμ όσων διαφωνούσαν, με την κατηγορία του «κουμουνιστή». Αυτό καθιέρωσε μία διαρκή ενοχική στάση των δημοκρατών μη κομμουνιστών, θεοποίησε την έννοια του αριστερού και την ταύτισε με την έννοια του «προοδευτικού». Κράτησε 50 χρόνια και χρειάστηκε η κατάρρευση του σοβιετικού προτύπου για να αρχίσει η ανάταξη του πολιτικού στραβισμού που προκάλεσε την κρίση. Υπεύθυνες είναι οι μεταπολιτευτικές πολιτικές ηγεσίες που δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να αλλάξουν το πολιτισμικό μας DNA. Ο πρεσβύτερος Καραμανλής δεν τόλμησε, αλλά, τουλάχιστον, το «ανέθεσε» στην Ευρώπη μέσω της ΕΟΚ. Ο Α. Παπανδρέου όχι μόνο δεν τόλμησε, αλλά εκμεταλλεύτηκε τα χειρότερα ένστικτα ενός λαού πολιτισμικά ανώριμου και πολιτικά ευτελούς. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι τόλμησε αλλά δεν πέτυχε ο Κ. Σημίτης. Οι Γ. Παπανδρέου, και Κ. Καραμανλής δεν ασχολήθηκαν και, άλλωστε, δεν θα μπορούσαν. Και μετά, ήρθε η κρίση, η φτώχεια και ποιος ξέρει τι ακόμη.
Ο λαός αντιστέκεται στην πρόοδο. Ίσως η Ανατολή, το χουζούρι, η αργομισθία, το δημόσιο-εχθρός, που «κλέβουμε» όπου μπορούμε ασκούν ακόμη επιρροή. Το «δίκιο του κυρίαρχου λαού», αγωνιστών τύπου Μπαλασσόπουλου μας ταιριάζουν καλύτερα από «ξενέρωτες» αρετές, όπως η δημιουργία, μία κοινωνία δικαίου, υπακοή στο νόμο, δημοκρατία και σεβασμός στο δημόσιο χώρο. Από την κρίση δεν ωφελούνται οι «γνήσιοι» αριστεροί ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ, αλλά την εκμεταλλεύονται νέοι εκφραστές του παλιού. Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιράζει ανύπαρκτο πλούτο, οι ΑΝΕΛ πελαγοδρομούν , αλλά το ρατσιστικό ναζιστικό μόρφωμα που προέκυψε με την κρίση θα μείνει για πολύ. Δεν εκπροσωπείται πολιτικά, ο χώρος των «αφανών» δημιουργών, αυτών που δημιουργούν και κρατούν ακόμη αυτή τη χώρα ζωντανή.
Ένα μεγάλο, βουβό, μέρος της κοινωνίας ελπίζει σε κάτι άλλο. Δεν το έχει πιάσει ακόμη το ραντάρ των ΜΜΕ, αλλά το βλέπουμε στις συζητήσεις, στις στήλες των σοβαρών εφημερίδων και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι άνθρωποι από τους οποίους θα έρθει η έξοδος από την κρίση δεν πιστεύουν σε δεξιά ή αριστερά όνειρα. Τους φτάνει ότι είδαν στο παρελθόν και αυτό που βλέπουν στους νέους ιδιοκτήτες του brand name. Δε νοιώθουν ενοχές για το διωγμό των αριστερών. Αντίθετα, πιστεύουν ότι πρέπει να ντρέπονται οι επαγγελματίες καταχραστές της αριστεροσύνης και οι σημερινοί μιμητές τους. Δεν νοσταλγούν μία «Λαϊκή» δεξιά που ζει στις «δάφνες» του Εμφυλίου και του πλιάτσικου που ακολούθησε. Τέλος, πολλοί θεωρούν ότι οι τοποθετήσεις προσώπων σε σημαντικές θέσεις δε δείχνουν ότι ο κ. Σαμαράς αντιμετωπίζει την ιστορική ευκαιρία που τον έφερε στη θέση του δυνητικού σωτήρα του Έθνους με την ανάλογη ευθύνη.
Το «κόμμα χωρίς όνομα» είναι ιστορική αναγκαιότητα. Οι οπαδοί του δεν εκπροσωπούνται, γιατί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν το βάρος των τελευταίων 30 χρόνων, ενώ κάποιοι αισθάνονται συμπάθεια αλλά και ανυπομονησία με την αμφιθυμία της ΔΗΜΑΡ. Ανέχονται την τρικομματική κυβέρνηση, γιατί δεν υπάρχει αξιοπρεπής και ασφαλής εναλλακτική λύση. Ας μην ξεχνάμε ότι σε όλες τις δημοσκοπήσεις το 20% δηλώνουν αναποφάσιστοι. Υπάρχουν έξι μήνες για να βρεθεί μία αξιόπιστη ηγεσία για το νέο κόμμα που θα ενσωματώσει φιλελεύθερους, κεντρώους, κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς. Αυτά που τους ενώνουν όπως η δίψα για δημοκρατία και πρόοδο σε καθεστώς ελευθερίας και δικαίου είναι απείρως περισσότερα από όσα τους χωρίζουν. Αναζητούνται νέες στην ηλικία, αξιόπιστες και δυναμικές ηγεσίες και θεραπεία από την αρρώστια της αρχομανίας και της αυθεντίας. Ας ελπίσουμε ότι ο κίνδυνος της ολικής καταστροφής είναι το καλύτερο φάρμακο.
Του Λυκούργου Λιαρόπουλου, αναδημοσίευση από τον προσωπικό λογαριασμό του στο  fb.

14 Δεκ 2012

Απλή και άβολη

 
Του Ανδρέα Πετρουλάκη, από τους protagon.gr
 
Αν οι εκλογές του περασμένου Ιουλίου είχαν γίνει με απλή αναλογική και χωρίς το σκαλοπάτι του 3%, τα τρία κόμματα τα οποία στηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση θα είχαν συνολικά 145 έδρες. Αφού ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ είχαν αποκλείσει τη συνεργασία με τα κόμματα του Μνημονίου, κυβέρνηση μπορούσε να γίνει μόνο με το κόμμα που αυτοαποκαλείται «Ανεξάρτητοι Έλληνες», κάτι που δεν θα ήταν εκτός πραγματικότητας όπως προκύπτει και από εκείνο σουρεαλιστικό non paper. Αν οι εκλογές είχαν γίνει με το 3%, τότε τα τρία κόμματα θα είχαν σχηματίσει κυβέρνηση με 156 έδρες η οποία θα έπεφτε αμέσως μετά το καλοκαίρι, δεδομένων των αποχωρήσεων και από τα τρία κόμματα. Αν είχε συμμαχήσει και ο Καμμένος θα έπεφτε αυτές τις μέρες.
Όταν επί τρείς δεκαετίες το αίτημα της απλής αναλογικής στοιχειώνει σε όλα τα συνθήματα και τις αφίσες της αριστεράς και την κρίσιμη στιγμή, που επιτέλους δημιουργείται η δυνατότητα να σχηματιστεί κυβέρνηση με τη συμμετοχή της (ή ακόμα και αμιγής αριστερή), οι ηγεσίες της αρνούνται, στην ουσία ακυρώνουν τους εαυτούς τους. Αποδεικνύουν ότι η απλή αναλογική ήταν ένα πουκάμισο αδειανό που επί χρόνια έντυνε τις πολιτικές φαντασιώσεις κάποιων στελεχών και ψηφοφόρων και ένα αγαπημένο άλλοθι των ηγεσιών επί της διαδικασίας, για να αποφεύγουν απαντήσεις επί των προτάσεων.
Το παραδοσιακό κόμμα της αριστεράς ομολόγησε στο τέλος ότι δεν το ενδιέφερε ποτέ συνεργασία με οποιονδήποτε και απλώς η αναλογική ήταν ο τρόπος να αποκτήσει περισσότερους βουλευτές για να κάνει τη ζωή των υπολοίπων πιο δύσκολη. Παραδέχτηκε ότι το πολιτικό του σχέδιο ήταν πάντα θνησιγενείς κυβερνήσεις των άλλων μέχρι να μη μπορούν. Το σημερινό μεγαλύτερο κόμμα του χώρου αυτού αρνήθηκε να ανταποκριθεί σε οποιαδήποτε πρόσκληση συνεργασίας και στις δύο τελευταίες αναμετρήσεις, άρα τι την ήθελε την απλή αναλογική; Για να κυβερνήσει αυτοδύναμο αλλά και να μην αδικήσει ταυτόχρονα τους υπόλοιπους; Γιατί αν η απλή αναλογική δεν είχε στόχο την παρέμβαση της αριστεράς στη διακυβέρνηση μέσα στο μέτρο των ποσοστών της τι άλλο είχε; Εκτός αν και αυτό το κόμμα επεδίωκε να κάνει κυβέρνηση με τον Καμμένο, η οποία θα έπεφτε και αυτή τώρα.
Βλέπουμε ότι πάνω κάτω όλα τα κυβερνητικά σενάρια με απλή αναλογική θα εξαρτώντο από τις εξελίξεις στο ελεγχόμενης σοβαρότητας αυτό κόμμα του άεργου μεγαλοαστού που ονειρεύεται πετρέλαια. Νομίζω ότι ο πολιτικός αυτός προσωποποιεί δραματικά το πόσο άκαιρο αίτημα με το υπάρχον πολιτικό προσωπικό και την τωρινή άνευ δανεικών συγκυρία είναι η απλή αναλογική. Προϋποθέτει πράγματα και πρόσωπα που δεν υπάρχουν γύρω μας και απόδειξη αυτού είναι τα επιχειρήματα-ευχολογίες που επικαλούνται οι υπερασπιστές της περί μελλοντικής δημιουργίας κουλτούρας συνεργασιών και νέων πολιτικών σχηματισμών, λες και το εκλογικό σύστημα είναι ο εμβρυουλκός των πολιτικών εξελίξεων και όχι οι ουσιαστικές διεργασίες στην κοινωνία και τον πολιτικό κόσμο, που και αν υπάρχουν σήμερα κρύβονται καλά.
Μπορεί η ΔΗΜΑΡ να είναι το μόνο αριστερό κόμμα που δικαιούται να μιλά για συνεργασίες αλλά θα πρέπει και αυτή να παραδεχτεί ότι είναι προτιμότερο στην εποχή μας να αποτυπώνονται προνομιακά τα κυρίαρχα πολιτικά ρεύματα (είτε της δεξιάς είτε του ΣΥΡΙΖΑ ), γιατί διαφορετικά το αδιέξοδο είναι σίγουρο αν δεν έχουμε χόμπι τις αλλεπάλληλες εκλογές. Ένας Πρωθυπουργός πρώτος μεταξύ ίσων δεν μπορεί να κυβερνήσει σήμερα. Άλλωστε υπάρχει και ένα είδος δικαιοσύνης στο να καρπωθεί και η αριστερά κάποτε τα προνόμια ενός συστήματος που λειτουργούσε ως τώρα εις βάρος της.
Η απλή αναλογική ως αίτημα στόχευε στην ακριβή αποτύπωση των πολιτικών δυνάμεων και άρα στην κοινοβουλευτική συρρίκνωση των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας, και όταν αυτή επήλθε από μόνη της, τίποτα από τα προσδοκώμενα οφέλη δεν διαπιστώσαμε. Η σημερινή Βουλή, προϊόν της οργής και απογοήτευσης των πολιτών απέναντι στους παρηκμασμένους πολιτικούς των προηγουμένων περιόδων, παραδόξως είναι η χειρότερη όλων των εποχών και οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί από γραφικοί μέχρι επικίνδυνοι. Ο μόνος δε που επέδειξε μέχρι στιγμής ειλικρινές πνεύμα και κουλτούρα συνεργασίας είναι η ίδια η ΔΗΜΑΡ και οδηγήθηκε στις μυλόπετρες.

12 Δεκ 2012

Στο μυαλό του Κουβέλη

Του Κώστα Ρεσβάνη, από τους protagon.gr
 
Ας φαντασθούμε τη σκηνή. Γύρω από ένα τραπέζι ο Δημήτρης Σταμάτης της ΝΔ, ο Στέλιος Αγγελούδης του ΠΑΣΟΚ και ο Δημήτρης Χατζησωκράτης της ΔΗΜΑΡ γράφουν και σβήνουν ονόματα, φτιάχνουν καταλόγους από «δικούς μας» και ορίζουν την ποσόστωση που αναλογεί(!) σε κάθε κόμμα στους διορισμούς στελεχών που θα γίνουν στις πολύπαθες ΔΕΚΟ.
Θα μου πείτε πως αυτό το άθλιο παιχνίδι με τη συμμετοχή κομματικά ενταγμένων αποστράτων και αποτυχημένων πολιτευτών το παρακολουθούμε από τη Μεταπολίτευση, με την εναλλαγή στη διακυβέρνηση των γαλάζιων και των πράσινων. Σύμφωνοι. Αλλά ο δυστυχής Χατζησωκράτης τι γύρευε στο παζάρι; Την ώρα που πρότεινε τους κολλητούς του κόμματός του για στελέχη των ΔΕΚΟ, δεν ένοιωσε καθόλου ντροπή; Διότι, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα θυμήθηκε πόσες εκατοντάδες φορές στην πολιτική του ζωή είχε καταραστεί την αθλιότητα των κομματικών διορισμών στο Δημόσιο και πόσες άλλες πρόβαλε ως θεμέλιο της προόδου την αξιοκρατία.

Προσπαθώ να μπω στο μυαλό του Κουβέλη που συμφώνησε με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, για το μοίρασμα των ιματίων των δημοσίων επιχειρήσεων στα κόμματα. Γιατί έκανε αυτή την κίνηση; Ίσως γιατί άρπαξε κι αυτός τον ιό του κυβερνητισμού; ΄Ισως γιατί θέλει να πλουτίσει το κομματικό του πελατολόγιο; Ίσως γιατί θέλει να επηρεάζει-μέσω των διορισμένων- αποφάσεις μεγάλων δημόσιων οργανισμών; Συγνώμη, αλλά όσο κι αν ψάχνω δε βρίσκω άλλους λόγους.

Είμαι από αυτούς που υποστήριξα θερμά τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση, παρ' ότι όλοι γνωρίζαμε το πολιτικό κόστος. Στο μυαλό του Κουβέλη υπάρχει άραγε η σκέψη ότι οι χιλιάδες ανένταχτοι σοσιαλδημοκράτες, μεταρρυθμιστές, προοδευτικοί πολίτες που στηρίζουν ακόμα το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς του πίστωσαν αυτή τη γενναία απόφαση; Αν ναι, τότε γιατί αυτοπυροβολείται με πράξεις που παραπέμπουν σε εγκληματικές παλαιοπολιτικές πρακτικές; Δεν του φτάνει που έχει να αντιπαλέψει τον ακραίο λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ, που με τζάμπα μαγκιά υπόσχεται ότι ούτε φόρους θα βάλει ούτε δάνεια θα πληρώσει; Πώς θα συζητήσει η ΔΗΜΑΡ, έχοντας πλέον αυτό το στίγμα, με τις ελπιδοφόρες κινήσεις δημοκρατικών πολιτών που ανθούν τον τελευταίο καιρό και αγωνιούν για τη δημιουργία ενός σύγχρονου σοσιαλδημοκρατικού τόξου;

Κάποιοι φίλοι μου απελπισμένοι από αυτή την απόφαση του Κουβέλη, προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τη στάση του. « Μα θα διαλέξει στελέχη ικανά να βγάλουν τη δουλειά στις ΔΕΚΟ…» Πρώτο: Δεν αμφισβητώ προσόντα που ίσως έχουν, αλλά ικανός δεν είναι κανένας πριν δοκιμαστεί σε συγκεκριμένα αντικείμενα. Δεύτερο: Η ουσία δεν είναι η επιτυχία ή μη των στελεχών-κολλητών, αλλά η εμπλοκή της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ σε απαράδεκτες ενέργειες για ένα σύγχρονο αριστερό κόμμα.

Και επειδή το «κόμμα» δεν είναι κάποια μεταφυσική έννοια, αλλά περιέχει και στελέχη με ονοματεπώνυμο, θα ήταν ενδιαφέρουσα μια απλή και καθαρή απάντηση από τον ίδιο τον Χατζησωκράτη, τον Λυκούδη, τον νέο πολιτικό Παπαδόπουλο, τον Ψαριανό, τον Πανούση τη Ρεπούση και όποιον άλλο θέλει, στο ερώτημα: Συμφωνούν με αυτή την στάση του κόμματός τους και αν ναι, για ποιους λόγους;
Πιστεύω, τελικά, πως αν θέλει να σώσει την παρτίδα η ΔΗΜΑΡ ένας δρόμος υπάρχει: να παραιτηθεί από την τρόικα των διορισμών και να παραδεχθεί το ολέθριο λάθος της.

10 Δεκ 2012

Οι εντροπικοί ηγέτες της ντροπής

Του Χαρίδημου Τσούκα, από την έναρθρη κραυγή
 
Η παρακμή ενός θεσμού είναι μια κλιμακούμενη διαδικασία. Αρχικά ο θεσμός παρέχει ανεπαρκώς τις υπηρεσίες για τις οποίες έχει σχεδιασθεί (π.χ. η βραδυδικία του δικαιοδοτικού συστήματος). Μια πιο προχωρημένη μορφή παρακμής είναι η αυτο-αναφορικότητα: ο θεσμός προκρίνει τα συμφέροντα των μελών του από τις κοινωνικές ανάγκες (π.χ. προκλητικά βουλευτικά προνόμια). Τέλος, η παρακμή κορυφώνεται όταν ο θεσμός περιέρχεται σε κατάσταση αποδόμησης, είτε εξαιτίας φατριαστικών αντιπαραθέσεων στο εσωτερικό του (βλέπε ΣΔΟΕ), είτε εξαιτίας πνιγηρής στασιμότητας. Ο ακαδημαϊκός κ. Ρούσσος περιέγραψε παραστατικά τις διαδικασίες αποδόμησης που λαμβάνουν χώρα στο περιβάλλον στασιμότητας ενός έλους, ως εξής. «Στο έλος συντελείται δομική διαστρέβλωση των έμβιων διεργασιών», γράφει. «Ατέρμονες ζυμώσεις λαμβάνουν χώρα. Αναρίθμητοι μικρο-οργανισμοί […] πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα συντηρώντας το έλος στο διηνεκές. Δεν έχουν να χαρίσουν προϊόντα, να δομήσουν. Μόνο αποδομούν. Τα παραπροϊόντα της ύπαρξής τους βάζουν την αναγνωριστική σφραγίδα στο έλος. Το έλος το οσφραίνεσαι, οσφραίνεσαι τη βρωμιά, τη δυσοσμία» («Καθημερινή», 19/8/2012).

Δεν ξέρω αν ο κ. Ρούσσος φανταζόταν ποτέ ότι η μεταφορική περιγραφή της στασιμότητας των ελλαδικών πανεπιστημίων θα αποκτούσε στοιχεία κυριολεξίας. Κι όμως συνέβη! Η απόλυτη παρακμή των ΑΕΙ δεν φαίνεται μόνο στις τεράστιες δυσκολίες τους να οργανώσουν εκλογές για τα Συμβούλια Διοίκησης, αλλά, πιο απτά, αποτυπώνεται στους τόνους σκουπιδιών που παρέλυσαν επί δυόμιση μήνες τη λειτουργία του ΑΠΘ.

Όταν ένας οργανισμός ασχολείται περισσότερο με τις διαδικασίες του και λιγότερο με τα αγαθά που προσφέρει, ή, ακόμη χειρότερα, όταν τα παραπροϊόντα της λειτουργίας του υποκαθιστούν τις υπηρεσίες που θα έπρεπε να παράγει, τότε δεν μιλάμε απλώς για δυσλειτουργία ή, έστω, αυτο-αναφορικότητα, αλλά για πλήρη αποδόμηση.

Ο δημόσιος χώρος είναι, πρωτίστως, χώρος φυσικής συν-παρουσίας. Στα πανεπιστήμιά μας, όμως, η φυσική επικοινωνία είναι, συχνά, αδύνατη. Όταν ο δημόσιος χώρος έχει αλωθεί από τρομοκρατικές μειονότητες και ο «κοινός λόγος» έχει διαλυθεί, οι συμμετέχοντες μετατρέπονται σε «ιδιωτικά» άτομα € ― χομπσιανά υποκείμενα που αποσκοπούν στην εξουσιαστική κατίσχυση. Τότε ο δημόσιος χώρος δεν συνιστά χώρο συν-παρουσίας, αλλά πολεμική αρένα. Πεδίο αναφοράς των ιδιωτικών ατόμων δεν είναι οι κοινές αξίες του θεσμού εντός τους οποίου λειτουργούν, αλλά η εγωτική ύπαρξη των ιδίων ή της φατρίας τους. Η απαξίωση του δημόσιου χώρου συμβολίζει την απαξίωση του θεσμού: τα σκουπίδια απεικονίζουν υλικά τη «σαπίλα» που έχει ήδη διαβρώσει το θεσμό. Η αποσύνθεση των σκουπιδιών κοινοποιεί την αποσύνθεση του θεσμού που τα παράγει.
«Αυτό που έχει αποτύχει πλήρως στην Ελλάδα είναι η ίδια η πολιτική ελίτ», παρατήρησε εύστοχα στο Ευρωκοινοβούλιο ο κ. Σόιμπλε. Η χώρα κατάντησε «σκουπίδι» (θυμηθείτε τα ομόλογα-«σκουπίδια» του χρεοκοπημένου μας κράτους) γιατί οι θεσμοί της απαξιώθηκαν, πρωτίστως από τους εντροπικούς ηγέτες της – ηγετικές ελίτ βαθιά ιδιοτελείς, μωροφιλόδοξες, ανίκανες, κι όχι σπάνια διεφθαρμένες.

Δείτε το ΑΠΘ. Για πάνω από εβδομήντα μέρες ο κ. Μυλόπουλος, ο πρύτανης του ΑΠΘ, συμπεριφερόταν ως παρατηρητής! Το γραφείο του ήταν κατειλημμένο από τραμπούκους απεργούς, το πανεπιστήμιο πλημμύριζε από σκουπίδια, αλλά ο δήθεν πρύτανης δεν πήρε καμία πρωτοβουλία για να αποκατασταθεί η στοιχειώδης ευρυθμία. Μετά από δύο μήνες, μπήκε στον κόπο να προσθέσει την υπογραφή του σε ένα κείμενο μερικών δεκάδων συναδέλφων του που ζητούσαν την παρέμβαση του εισαγγελέα. Κι όταν ο εισαγγελέας παρενέβη, τι έκανε ο κ. Μυλόπουλος; Διαμαρτυρήθηκε για τη σύλληψη των καταληψιών! Τι στάση κράτησε η Σύνοδος των δήθεν Πρυτάνεων; Ζήτησε συμπαράσταση, διότι, λέει, οι πρυτανικές Αρχές «στοχοποιούνται» και «λειτουργούν υπό τη δαμόκλειο σπάθη της εισαγγελικής παρέμβασης»! Ναι, τέτοιου έρματος και αναστήματος ηγέτες διοικούν τα πανεπιστήμια!

Η χώρα κατάντησε το «σκουπίδι» της Ευρώπης επειδή οι θεσμοί της συστηματικά διοικούνται από εντροπικούς ηγέτες: μικρούς, ακατάλληλους ανθρώπους που όχι μόνο δεν επιλύουν προβλήματα, αλλά προσθέτουν αφειδώς «αταξία» (εντροπία) στους θεσμούς. Η κύρια έγνοια των εντροπικών ηγετών δεν είναι η προαγωγή των αξιών που εγγενώς διέπουν τη λειτουργία του θεσμού, αλλά η ικανοποίηση ιδιοτελών συμφερόντων, ναρκισσιστικών φαντασιώσεων, ή και των δύο. Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στον ανεπτυγμένο κόσμο, η ηγετική φιλοδοξία τους δεν εκπληρώνεται προσθέτοντας αξία στους θεσμούς που διοικούν («κερδίζω-κερδίζεις»), αλλά εξαντλείται με την κατάληψη όπως-όπως του ηγετικού θώκου και την εγωπαθή απόλαυση της εξουσίας.
Οι εντροπικοί ηγέτες αναδεικνύονται μέσα σε ένα πλαίσιο ιστορικά εμπεδωμένων, παρακμιακών αξιών: κομματοκρατίας, πελατειακών σχέσεων, φατριασμού, διαπλοκής, ανομίας, ισχνών θεσμικών αντιβάρων, έλλειψης εμπιστοσύνης, ανευθυνότητας, και σατραπικής εξουσιαστικής συμπεριφοράς. Από ένα τέτοιο πλαίσιο ηγετίσκοι τύπου Μυλόπουλου αντλούν το λεξιλόγιό τους, τα κίνητρά τους, τις μεθόδους τους. Είναι άραγε εφικτή η ανάδειξη άλλου τύπου ηγετών σε ένα τέτοιο παρακμιακό πλαίσιο; Ομολογώ ότι δεν έχω την απάντηση.

9 Δεκ 2012

Ακραίοι δικαστές

Πριν από μία εβδομάδα, συνομιλητής μου που ζει από μέσα στο δικαστικό χώρο, μου είπε: «Μην περιμένεις να λήξει η απεργία των δικαστικών, έτσι απλά. Υπάρχει ομάδα νεαρών εισαγγελέων και δικαστών που πρόσκεινται -κυρίως- στον ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ και καιρό έχουν ανέβει στα κάγκελα και σέρνουν την πρόεδρο Φράγκου στην πιο σκληρή στάση. Στο πρώτο πλάνο γι’ αυτούς, υπάρχει η «ανυπακοή παντού» και ύστερα ακολουθεί το μισθολογικό. Όσο για τη Φράγκου, μη στοιχηματίσεις ότι δεν θα βρίσκεται σε κάποια λίστα βουλευτών Επικρατείας…»
Στάθηκα, ομολογώ, επιφυλακτικός, έως ότου μάθαμε τι συνέβη στην τελευταία γενική συνέλευση δικαστών και εισαγγελέων. Στην προσπάθειά του να τους πείσει, ο υπουργός Δικαιοσύνης Αντώνης Ρουπακιώτης, χρόνια στο συνδικαλιστικό κουρμπέτι, τους έταξε καλούδια που ούτε να τα διανοηθούν μπορούν εκατομμύρια -στ’ αλήθεια φτωχοί- συνέλληνες.

- Για όσους δικαστικούς έχουν υποστεί μείωση μισθών 30%, θα ρυθμιστούν τα στεγαστικά δάνειά τους.

- Εκκρεμεί δόση αναδρομικών που έπρεπε να πάρουν και τους είχε επιδικαστεί από το Μισθοδικείο (από τους ίδιους δηλαδή). Ο Ρουπακιώτης έδωσε ρέστα: Θα τα πάρετε όλα, σε ρευστό και όχι σε ομόλογα, σε ένα μήνα από τώρα και όχι το 2013 που προβλέπει το Μνημόνιο!

Τίποτα οι αδέκαστοι εισαγγελείς και δικαστές. Από κοντά και η τηβενοφόρος αρχισυνδικαλίστρια Βασιλική Θάνου: « Ο αγώνας συνεχίζεται. Όσο εγώ είμαι πρόεδρος, δεν θα επιτρέψω να χάσει η Δικαιοσύνη.» Οι δικαστές ήθελε να πει, αλλά το έντυσε θεσμικά. Τόνισε και κάτι άλλο, η όψιμη αγωνίστρια πρόεδρος, που δεν θα είναι παράλογο να αποδελτιωθεί ως ο ορισμός της υποκρισίας: «Το θέμα δεν είναι οικονομικό, αλλά θεσμικό…» Και ρωτάει ένας, έστω ολίγο, νοήμων πολίτης. Όταν απεργείς αλλά με κόλπα ζόρικα παίρνεις τον μισθό σου, δεν μοιάζει να κοροϊδεύεις ολόκληρη την ταλαιπωρημένη κοινωνία, αυτή που υποτίθεται ότι ορκίστηκες να υπηρετείς; Και αυτό το θέμα τι είναι, οικονομικό ή θεσμικό;

Η πρόεδρος του Αρείου Πάγου Ρένα Ασημακοπούλου, τους πέταξε κατάμουτρα ότι αυτοαναιρούνται, ότι οι καιροί είναι κρίσιμοι και οι ευθύνες ιστορικές. Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ιωάννης Τέντες, τους προέτρεψε: Ανεβείτε στις έδρες, κατεβάστε το βλέμμα στην κοινωνία. Ο συνάδελφός τους, εν ενεργεία αντιεισαγγελέας εφετών, Γιώργος Κτιστάκης, τους ξεσκέπασε με πρόσφατο άρθρο του στα ΝΕΑ: «Η δεινή οικονομική θέση της Ελλάδας τους αφήνει αδιάφορους. Προφανώς η οικονομική κατάσταση των ιδίων έχει μεγαλύτερη σπουδαιότητα από την επιβίωση της χώρας. Γι’ αυτό έμεινε αναπάντητη η επισήμανσή μου ότι οι μειώσεις που είχαμε υποστεί μέχρι τις πρόσφατες περικοπές, δεν ήταν 38% όπως ισχυρίζονται, αλλά περίπου 23%. Το “ισόκυρο” δεν μας νομιμοποιεί να κάνουμε λάθος υπολογισμούς, προσθέτοντας τις άμεσες μηνιαίες αποδοχές μας του 2009, ποσά τα οποία δεν τους ανήκαν, ώστε μετά τις μειώσεις να βγει ο μαγικός αριθμός 38%.» Σιωπή από τους λαλίστατους εδώ.

Χθες μάθαμε ότι υποχώρησαν όσο πατάει η γάτα. Δεν θα κατεβαίνουν, λέει, από την έδρα στις 10, αλλά στις 12 -ο μισθός παραμένει ατόφιος. Και τα πολλά εκατομμύρια ευρώ που χάνονται από τις φορολογικές υποθέσεις, βυθίζοντας ακόμα περισσότερο την ετοιμόρροπη χώρα; Και η αφάνταστη ταλαιπωρία χιλιάδων πολιτών; Μα τι νόημα έχουν αυτά μπροστά στον ιερό σκοπό της «ανυπακοής»;

Έχουμε βαρεθεί να ακούμε σ’ αυτή τη χώρα για «λειτουργήματα» (δικαστές, δημοσιογράφοι, γιατροί κ.λπ.) και για «ιερές αποστολές». Μεγαλοστομίες για αγορητές του Μεσοπολέμου. Μία είναι η αλήθεια -όπως έχει αποδειχτεί- στην περίπτωσή μας: Στο -σύντομο- μέλλον, θα γραφτεί με χρυσά γράμματα κάθε «Κτιστάκης» και με μαύρα γράμματα κάθε «Φράγκου».
Του Κώστα Ρεσβάνη, αναδημοσίευση από τη μεταρρύθμιση

8 Δεκ 2012

"Ο παρασιτισμός της πολιτικής τάξης επί του κοινωνικού σώματος"

Παραθέτουμε παρακάτω δύο κείμενα από την  Καθημερινή, ένα του Νίκου Ξυδάκη και ένα του Κωνσταντίνου Ζούλα, που δείχνουν ότι, παρά τα  όσα συνέβησαν στη χώρα τα τελευταία χρόνια, τα πολιτικά κόμματα συνεχίζουν να μοιράζουν τις κρατικές θέσεις, όχι με αξιοκρατικά  κριτήρια αλλά με βάση τα κομματικά τους γραμμάτια. Με τέτοιες  πολιτικές συμπεριφορές θεωρώ ότι όλες οι θυσίες του ελληνικού λαού πέφτουν στο κενό. Το πολιτικό κατεστημένο τελικά δεν μπορεί να αλλάξει το ίδιο, αφού  είναι εγκλωβισμένο στον παρασιτικό αυτισμό του, και ως εκ τούτου αδυνατεί να  οδηγήσει τη χώρα στην αναγέννησή της, μέσα από ένα νέο αναγκαίο κοινωνικό "παράδειγμα".




1. Αποτυχημένοι άεργοι στις ηγεσίες ΔΕΚΟ, του Νίκου Ξυδάκη.

Ακόμη και την υστάτη ώρα ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και οι αρχηγοί των συγκυβερνώντων κομμάτων έχουν την ευκαιρία να στείλουν στον δοκιμαζόμενο και απαισιόδοξο ελληνικό λαό ένα εγκαρδιωτικό και ενωτικό μήνυμα: ένα μήνυμα για αξιοκρατία, για αποκατάσταση της λειτουργικότητας και του αισθήματος δικαίου στο κράτος. Τέτοια ευκαιρία είναι ο διορισμός νέων επικεφαλής στις ΔΕΚΟ και τους οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Mέχρι στιγμής, οι διαρροές από τα κυβερνητικά γραφεία προεικονίζουν την ίδια θλιβερή τακτική διορισμών αποτυχόντων πολιτευτών στις ηγετικές θέσεις των δημόσιων οργανισμών, αυτήν ακριβώς την τακτική που εξαθλίωσε τη διοίκηση και εξαχρείωσε διοικούντες και πολίτες. Μιλάμε βέβαια για την πιο αισχρή μορφή πελατειακής διαχείρισης κρατικών πόρων και εξουσίας και για τον παρασιτισμό της πολιτικής τάξης επί του κοινωνικού σώματος, ρικνού πλέον, χωρίς σάρκα και χωρίς αίμα. Ο πρωθυπουργός και οι πολιτικοί αρχηγοί οφείλουν να αναλογιστούν σε ποια οικτρή κατάσταση βρίσκεται το κράτος που διοικούν, την ένδεια στελεχών και την απουσία φρονήματος μεταξύ των εναπομεινάντων, την αδιαφορία ή και την εχθρότητα.
Οφείλουν επίσης να αναλογιστούν σε ποια κατάσταση βρίσκεται ο λαός και βάσει ποιων υποσχέσεων τους εξέλεξε: όλοι μιλούσαν για ανασυγκρότηση του κράτους, για αξιοκρατία και διαφάνεια. Οχι για διαμοιρασμό οφικίων στους γνωστούς αποτυχημένους, όχι για πλιάτσικο βάσει ποσοστώσεων, επί ενός κράτους ήδη κατασπαραγμένου από το χρέος. Ο λαός έχει δείξει αξιοθαύμαστη αντοχή κατά την τριετή ύφεση. Και με ανάλογη προσαρμοστικότητα πασχίζει να σταθεί όρθιος στα νέα δυσμενή δεδομένα, κάθε μέρα, κάθε ώρα. Αυτό που περιμένει από την ηγεσία του, και αυτή του το οφείλει, δεν είναι τα λεφτά που δεν υπάρχουν, είναι τουλάχιστον αξιοπρέπεια. Δηλαδή, αξιοκρατία, δικαιοσύνη, αποτελεσματικότητα, αυτοσεβασμός εντέλει. Ας τα σκεφτούν αυτά οι κ. Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης· ενώπιον της Ιστορίας και όχι ενώπιον των αέργων ακολούθων τους.

2. Τα «τσικό» τους στις ΔΕΚΟ,  του Kωνσταντίνου Zούλα.

Διοικητής στον ΕΛΓΑ αναλαμβάνει ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Βασ. Εξαρχος. Επικεφαλής του Oργανισμού Κοινοτικών Ενισχύσεων ο πρώην βουλευτής της Ν.Δ. Γρ. Αποστολάκος. Τον ΟΓΑ θα διοικήσει ο γραμματέας οργανωτικού της Ν.Δ. Κ. Ζωντανός. Στον Οργανισμό Λιμένος Θεσσαλονίκης παραμένει πρόεδρος ο, «εκλεκτός» του Ευ. Βενιζέλου, Στ. Αγγελούδης και στο Κέντρο Κατάρτισης των ΕΛΤΑ τοποθετείται ο εκ Μεσσηνίας υποψήφιος της Ν.Δ. Μάκης Γάκης. Στον ΕΛΟΤ, πρόεδρος ορίζεται ο 34χρονος πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Αγγ. Τόλκας και στον ΟΣΥ (λεωφορεία - τρόλεϊ) ήδη ανέλαβε διοικητής ο πρώην γραμματέας της ΔΑΠ Γιάννης Οικονόμου.
Θα μπορούσα να συνεχίσω με την παράθεση όλων των ονομάτων που επέλεξαν οι πράσινοι και οι γαλάζιοι για να ηγηθούν στις ΔΕΚΟ. Αλλά δεν έχει νόημα, καθώς το... νόημα το έχετε καταλάβει. Και μόνον από αυτή τη λίστα είναι πια πασίδηλο ότι ακόμη και σήμερα Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ αδυνατούν να καταλάβουν τι έχει συμβεί στη χώρα και κυρίως γιατί τα κόμματά τους περιβάλλονται από πλήρη ανυποληψία.
Οσοι θεωρούν την κριτική υπερβολική ας απαντήσουν σε δύο ενδεικτικά ερωτήματα: Ποια είναι τα επαγγελματικά προσόντα του 39χρονου Γ. Οικονόμου για να διοικήσει 6.183 ανθρώπους(!) που εργάζονται στα λεωφορεία και τα τρόλεϊ; Οτι κολλούσε αφίσες πριν γίνει πρόεδρος της ΔΑΠ ή ότι μετεξελίχθη σε πρωτοπαλίκαρο της κ. Μπακογιάννη; Και ο συμπαθής, κατά τα άλλα, 34χρονος Αγγ. Τόλκας, γιατί άραγε είναι κατάλληλος να ηγηθεί των 12 πολυπληθών τμημάτων του Ελληνικού Οργανισμού Τυποποίησης; Του προσέφερε τα απαιτούμενα προσόντα όση δικηγορία πρόλαβε να ασκήσει πριν γίνει για δύο χρόνια βουλευτής του ΠΑΣΟΚ;
Θα περίμενε κανείς τα άλλοτε κραταιά κόμματα να έχουν συνειδητοποιήσει επιτέλους την ανάγκη στις διοικήσεις –έστω– των ΔΕΚΟ να επιλέξουν έμπειρους τεχνοκράτες του ιδιωτικού τομέα που θα αναλάβουν να τις εξυγιάνουν. Δηλαδή όχι τους κολλητούς τους και δη εκείνους που μόνο τους προσόν μοιάζει η... αποτυχία τους να επανεκλεγούν βουλευτές. Κι όμως, κοιτάζοντας κανείς τη λίστα, η μόνη διαφορά που θα βρει με το παρελθόν είναι κάποια ονόματα με την ένδειξη «στέλεχος της ΔΗΜΑΡ»... Κατά τα λοιπά, οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος απορούν γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ επελαύνει προς την εξουσία και γιατί η ασυνάρτητη Χ.Α. αναδεικνύεται δημοσκοπικά σε τρίτη πολιτική δύναμη...

7 Δεκ 2012

Μεταρρυθμίσεις στη σοβιετική Ελλάδα

Του Δημήτρη Σκάλκου, από το athensvoice.gr
 
Σε πρόσφατη συνεδρίαση της Επιτροπής Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου, ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έκανε μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα παρατήρηση, συγκρίνοντας τον μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας με την αντίστοιχη κατάσταση στην οποία βρέθηκαν οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ αμέσως μετά την κατάρρευση του σοβιετικού πολιτικού οικοδομήματος. Πραγματικά, το πολιτικό μας σύστημα βρίσκεται μπροστά στην πρόκληση να αντιστοιχήσει θεσμούς, πρακτικές και αντιλήψεις με τη σύγχρονη πολιτική και οικονομική πραγματικότητα.
Πρόκειται κυριολεκτικά για ένα τιτάνιο έργο, το οποίο ξεπερνά τις απαιτήσεις ενός ομολογουμένως δρακόντειου προγράμματος προσαρμογής. Ουσιαστικά, η Ελλάδα καλείται να αλλάξει το «παράδειγμα» λειτουργίας της, το οποίο κυριάρχησε σε όλη τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου και οδήγησε στα γνωστά αποτελέσματα. Ένα παράδειγμα που προσάρμοσε σταδιακά θεσμούς, συμπεριφορές και νοοτροπίες στις επιταγές του κρατισμού, της προσοδοθηρίας και ενός εσφαλμένου ατομισμού. Και δημιούργησε ένα πρόσφορο περιβάλλον για να ευδοκιμήσουν τα ειδικά συμφέροντα, η διαφθορά, η κοινωνική ανευθυνότητα και η οικονομική αναποτελεσματικότητα.
Είναι λοιπόν σκόπιμο να μελετήσουμε αντίστοιχες ιστορικές περιπτώσεις καθεστωτικής μετάβασης ώστε να εξάγουμε συμπεράσματα ενδεχομένως χρήσιμα στη σημερινή ελληνική συγκυρία. Ανατρέχοντας σε εκείνη την περίοδο των ραγδαίων αλλαγών, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε σε ένα από τα πλέον επιτυχημένα παραδείγματα οικονομικής και πολιτικής μετάβασης, το παράδειγμα της Τσεχίας. Ο τότε υπουργός Οικονομικών και μετέπειτα πρωθυπουργός και πρόεδρος της Τσεχικής Δημοκρατίας Βάτσλαβ Κλάους, στη συλλογή κειμένων του «Ο Δρόμος προς τη δημοκρατία» (εκδόσεις Καστανιώτη, 2006), δίνει τις βασικές παραμέτρους της επιτυχημένης μετάβασης: «ξεκάθαρη εικόνα της κοινωνίας που θέλαμε να εγκαθιδρύσουμε ∙ ικανότητα των πολιτικών ηγετών που βρέθηκαν ξαφνικά και αναπάντεχα στις θέσεις τους μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν μια ρεαλιστική και εφαρμόσιμη στρατηγική μεταμόρφωσης ∙ ικανότητα των πολιτικών ηγετών να συγκεντρώσουν ικανοποιητική υποστήριξη για τα μέτρα, τα οποία ήταν επώδυνα και επομένως μη δημοφιλή» (σελ. 25).
Γίνεται λοιπόν αντιληπτό ότι, κάθε μετάβαση είναι πρώτιστα μία πολιτική διαδικασία, η οποία εμπερικλείει την ικανότητα της πολιτικής ηγεσίας να προσδώσει θετικό περιεχόμενο («όραμα») στο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, και να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα ζητήματα που άπτονται της πολιτικής οικονομίας των μεταρρυθμίσεων, όπως η έκταση (ιεράρχηση) και η ένταση (χρόνος εφαρμογής) των μεταρρυθμίσεων, προκειμένου να μην συνθλιβούν στα τείχη της κοινωνικής και οικονομικής πραγματικότητας. Όπως ο ίδιος επισημαίνει εμφατικά, «δεν υπάρχει μεταρρύθμιση ελεύθερη βαρών. Η αλλαγή ενός ολόκληρου συστήματος κοστίζει. Τα κόστη της μεταμόρφωσης αποτελούνται από απώλεια παραγόμενης ποσότητας, θεμελιώδη ανακατανομή κερδών και ζημιών στην κοινωνία, μεγέθυνση ανισότητας ως προς τα έσοδα και την ευμάρεια, απώλεια προτύπων συμπεριφοράς, κ.ά.» (σελ. 57).
Στα παραπάνω δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε τον κεντρικό ρόλο των ιδεών. Το κομμουνιστικό σύστημα στην ανατολική Ευρώπη είχε απολέσει τη νομιμοποίησή του πολύ καιρό πριν τον οριστικό ενταφιασμό του. Είχε απαξιωθεί κοινωνικά και ηθικά πριν από την αναπόδραστη πολιτική και οικονομική του καθίζηση. Όπως χαρακτηριστικά έχει ειπωθεί με μια φράση που συμπυκνώνει την αποτυχία του κομμουνιστικού τσεχοσλοβακικού καθεστώτος, «οι πολίτες προσποιούνταν ότι εργάζονταν και οι κυβερνώντες ότι τους πλήρωναν». Αντίθετα, η ελληνική κρίση υπήρξε για το κοινωνικό σώμα μία μάλλον απροσδόκητη κατάληξη, μια απρόσμενη διάψευση των υπέρμετρων προσδοκιών και απαιτήσεων που είχαν αδικαιολόγητα καλλιεργηθεί από ένα ανεύθυνο και αδίστακτο πολιτικό προσωπικό. Στην παρακμάζουσα Τσεχοσλοβακία οι δοκιμαζόμενοι πολίτες είχαν, σε μεγάλο βαθμό, συνειδητή επίγνωση των κακώς κειμένων της χώρας τους. Αντίθετα στην προ κρίσης Ελλάδα, πολλοί ήταν εκείνοι που συμμετείχαν πρόθυμα στην αναπαραγωγή του σημερινού χρεοκοπημένου συστήματος θυμίζοντας τους Τρώες στην Αινειάδα του Βιργιλίου, όπου «με τραγούδια και χαρές, έφεραν μέσα τον θάνατο, την απάτη και την καταστροφή».
Τούτος είναι ο λόγος που δίπλα στα συνήθη προβαλλόμενα αίτια της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας, τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό, την ανεπάρκεια των πολιτικών ηγεσιών, την κρίση του (αντι-)παραγωγικού μας μοντέλου, πρέπει να προσθέσουμε την ιδεολογική χρεοκοπία. Οι λανθασμένες ιδέες που πρόθυμα υιοθετήσαμε και πεισματικά ακολουθήσαμε τα τελευταία πολλά χρόνια ήταν αυτές που συνέτριψαν το ελληνικό σκαρί στα βράχια της ευρωπαϊκής κρίσης. Και μόνο οι ορθές ιδέες μπορούν, λειτουργώντας ως πυξίδα, να το κατευθύνουν και να το βάλουν σε σωστή ρότα για ήρεμα νερά και απάνεμα λιμάνια.
Εδώ βρίσκεται η ευθύνη αλλά και το πεδίο δράσης των ελλήνων μεταρρυθμιστών. Για τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στη σοβιετική Ελλάδα δεν αρκούν η τεχνοκρατική σκέψη και η πολιτική βούληση. Η επιτυχία ενός μεταρρυθμιστικού προγράμματος που θα ξαναδώσει πνοή στην καθημαγμένη οικονομία και την αποκαρδιωμένη κοινωνία μας, δεν θα προέλθει ως αποτέλεσμα εκλογικής αριθμητικής ή, χειρότερα, πολιτικού καιροσκοπισμού πάνω σε μια άνευρη πολιτική ατζέντα ενός ελάχιστου κοινού παρονομαστή χιλιοειπωμένων ή ανεδαφικών προτάσεων. Θα είναι αποτέλεσμα ειλικρινούς διαλόγου με την κοινωνία και οικοδόμησης πολιτικής συναίνεσης με ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις. Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ άλλοτε, είναι αναγκαίο να δώσουμε τη μάχη των ιδεών.

5 Δεκ 2012

Ο Τζάμπας είναι αριστερός

«Σε σχέση με τη διαγραφή, συχνά στο δημόσιο διάλογο διατυπώνονται επιχειρήματα προτεσταντικής ηθικής του τύπου ‘πρέπει να είμαστε συνεπείς με τις υποχρεώσεις μας’. Όμως αυτό που έχει σημασία να διευκρινιστεί είναι ότι η δανειοδότηση μιας χώρας αποτελεί μια μορφή επένδυσης, από την οποία ο δανειστής απολαμβάνει ένα σχετικό κέρδος με τη μορφή του τόκου. Καμία επένδυση δεν συνεπάγεται εξ ορισμού κέρδος, αντιθέτως κάποιες είναι ιδιαιτέρως ριψοκίνδυνες. Ακριβώς τέτοιο ρίσκο ενείχε και η δανειοδότηση μιας υπερχρεωμένης χώρας που διανύει το πέμπτο έτος ύφεσης. Επομένως, η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους δεν αποτελεί τίποτα το περισσότερο από την επαλήθευση μιας αποτυχημένης επένδυσης, η οποία συνεπάγεται ζημίες για αυτούς που αντιμετώπιζαν μυωπικά την κατάσταση».

Προσέξτε την προηγούμενη παράγραφο. Είναι από ένα άρθρο που συνοψίζει τη νέα οικονομική πολιτική της αντιπολίτευσης. Τώρα τα πράγματα είναι πια πιο ήρεμα. Δεν μιλάμε ούτε για χούντες, ούτε για κατοχές, ούτε για προδότες. Δεν μιλάμε για οικονομική δικτατορία, ούτε για «επαχθή δάνεια» που έπαιρναν κατοχικές κυβερνήσεις και ο λαός θα τα διέγραφε.

Τώρα έχουμε γυρίσει στην πραγματικότητα. Μιλάμε για επενδύσεις. Μας δάνειζαν, δεν έχουμε να τα πληρώσουμε, ζητάμε να τα διαγράψουν. Ότι λένε λίγο πολύ όλοι δηλαδή.

Είναι όμως αξιοσημείωτος ακόμα κι εδώ, ο κυνισμός. Αφού πήραν το «ρίσκο να δανείζουν μια υπερχρεωμένη χώρα», αφού αντιμετώπιζαν «μυωπικά» την κατάσταση, οι ηλίθιοι επενδυτές, τι φωνάζουν τώρα; Πρέπει να μας τα χαρίσουν με συνοπτικές διαδικασίες και να μας ζητήσουν και συγγνώμη. Εμείς φταίμε αν αυτοί ήταν άφρονες επενδυτές; Ας πρόσεχαν. Τους ζητήσαμε εμείς να πληρώνουν τα ελλείμματά μας; Αγωνιούμε σαν ναρκομανείς να πάρουμε τη δόση; Μπα. Αυτοί επέμεναν να μας δανείζουν.

Μπίζνες κάνουμε. Άλλωστε το «πρέπει να είμαστε συνεπείς με τις υποχρεώσεις μας» είναι «επιχείρημα προτεσταντικής ηθικής». Κι εμείς ως γνωστόν είμαστε ορθόδοξοι.

Όταν είχα δει τη διαφήμιση με τον «Τζάμπα», είχα νοιώσει ναυτία. Φαίνεται ότι ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν οι διαφημιστές. Είναι η επίσημη ιδεολογία της χώρας. Της αριστερής χώρας φυσικά.
 
Του Φώτη Γεωργελέ,από το  Athens Voice

3 Δεκ 2012

Οι πλούσιοι της επόμενης δεκαετίας

Του Δημήτρη Τσάκου, από το capital.gr
Μέχρι σήμερα, κάθε χωριουδάκι στην Ελλάδα είχε το success story κάποιου συγχωριανού, που "κατάφερε" κάτι από τα παρακάτω:

- τον βάλανε σε μια καλή θέση στο Δημόσιο, στη ΔΕΗ ή σε τράπεζα
- άνοιξε καφετέρια, δεν έκοβε ποτέ αποδείξεις και έγινε πλούσιος πουλώντας καφέδες
- ήταν γιατρός ή φαρμακοποιός και συμμετείχε στη "ληστεία" των ασφαλιστικών ταμείων, μέσω υπερσυνταγράφησης
- ήταν αγρότης ενεργός στα "κοινά" και παρ΄ όλο που χρεοκόπησε συνεταιρισμούς, γεωργικές ασφαλίσεις και ό,τι άλλο έπιασε, αυτός την καβάτζα του την έκανε.

Τα παραπάνω παραδείγματα τρόπων πλουτισμού έχουν ένα κοινό (μεταξύ πολλών άλλων): ΤΕΛΕΙΩΣΑΝΕ.

Αλήθεια, πόσο δυνατή είναι μια επιχείρηση; Την ερώτηση αυτή την έχω κάνει σε πολλούς και οι απαντήσεις έχουν πάντα ενδιαφέρον. Προσωπικά θα έλεγα πως είναι τόσο δυνατή, όσο δυνατοί είναι και οι πελάτες της.

Αυτές δε, που είχαν ως μοναδικούς πελάτες το ελληνικό κράτος ή την πρώην ελληνική μεσαία τάξη, ΤΕΛΕΙΩΣΑΝΕ.

Όσο κι αν μερικοί δε λένε να το καταλάβουν ακόμη, η Ελλάδα είναι στο δρόμο που θα ανταμείβει όσους πάρουν πραγματικό ρίσκο πια, είτε εισφέροντας κεφάλαιο σε μια νέα ή υπάρχουσα επιχείρηση, είτε σπουδάζοντας και δουλεύοντας σε κάποια που θα στοχεύει στην κατάκτηση της παγκόσμιας αγοράς.

Εταιρίες όπως ο Κορρές, η Folli Follie, τα mastiha shop και πολλές ακόμη μικρομεσαίες ελληνικές, δίνουν το παράδειγμα για την παραγωγή πλούτου την επόμενη δεκαετία.

Απλά πραγματάκια χρειάζονται:

- born global. Γεννιέσαι ως παγκόσμιος παίκτης. Ξεκινάς ίσως από την Ελλάδα αλλά ο στόχος σου είναι να παίζεις παγκόσμια. Αναπτύσσεις τεχνογνωσία ή εταιρική εικόνα που είναι εμπορεύσιμη παντού.

- Μακροπρόθεσμη επενδυτική λογική: Η εταιρία σαν μορφή οργάνωσης, δε γεννήθηκε για να τη διοικεί ο άρχοντας και να πλουτίσει σε δυο χρόνια. Γεννήθηκε για να συμμετάσχουν πολλοί, είτε με κεφάλαιο είτε με εργασία, και να επανεπενδύουν μέρος των κερδών τους συνεχώς ώστε, ει δυνατόν, να έρθουν κι άλλες δραστηριότητες, κι άλλες αγορές κλπ.

- Νομική μορφή που προσφέρει επενδυτική προστασία: Οι εταιρείες που καταφέρνουν να προστατευτούν σε συνθήκες κρίσης είναι μόνο οι ΕΠΕ, ΙΚΕ ή ΑΕ, απευθυνόμενες σε επαγγελματίες επενδυτές για αυξήσεις κεφαλαίων ή εξαγορές. Μαγαζάκια τύπου ΟΕ, ΕΕ με ένα βιβλιαράκι εσόδων-εξόδων δεν αγοράζει κανείς.

Κατά πόσο μπορεί να τα κάνει αυτά ένα άτομο μόνο του; Πολύ δύσκολα. Νοοτροπίες τύπου εγώ είμαι το αφεντικό του εαυτού μου και δε θα συνεργαστώ με κανέναν, ευτυχώς, ΤΕΛΕΙΩΣΑΝΕ κι αυτές.

Αυτό που τώρα ΑΡΧΙΖΕΙ, είναι ένα τρέξιμο για το ποιός θα πάρει τις καλές θέσεις στην ελληνική οικονομία, είτε σε ακίνητα που ξεπουλιούνται ως "φιλέτα", είτε σε συνεργασίες με ελληνικά πανεπιστήμια που βγάζουν καλή έρευνα διεθνώς εμπορεύσιμη, είτε σε αγροτική γη που θα χρησιμοποιηθεί για παραγωγή προϊόντων που θα κάνουν παγκόσμιο όνομα.

Ο νέος πατριωτισμός, λοιπόν, είναι ο εξής: Αν θες να πλουτίσεις την επόμενη δεκαετία, αν θες να αφήσεις περιουσία στα παιδιά σου, αν δε θες να έρθουν οι ξένοι να γίνουν οι κεφαλαιοκράτες στον τόπο σου κι εσύ ο υπηρέτης, άσε τα εξοχικά και τα τζιπ και ξεκίνα να συμμετέχεις στο στήσιμο επενδυτικών κεφαλαίων από επαγγελματίες διαχειριστές, στους οποίους θα εμπιστευτείς τα όποια λεφτά διαθέτεις, και οι οποίοι θα αναλάβουν να τα μαζέψουν και να τα επενδύσουν σε νέους επιχειρηματίες που θα κινούνται στην παραπάνω λογική, με την προοπτική σε δέκα χρόνια να σου τα επιστρέψουν εις πολλαπλούν.
Ο Ολλανδός πχ μπορεί να μην έχει μεγάλη ιστορία, αλλά τον ένωνε μετά τον Β’ Παγκόσμιο η καταστροφή από τους Γερμανούς και η δίψα για μια καλύτερη ζωή.

Γι’ αυτό δούλεψε και συνεισέφερε κεφάλαια να κάνει τη Shell, τη Unilever, την ING, τη Philips και τόσες ακόμη, παγκόσμιους ηγέτες που φέρνουν άφθονα κεφάλαια στο κράτος του.

Φανταστείτε να είχε από πίσω του και την ελληνική ιστορία, της οποίας κάποια στιγμή ίσως πρέπει να γίνουμε άξιοι συνεχιστές και όχι απλοί παρελθοντολάγνοι..

2 Δεκ 2012

(Νέο) ναζιστικές παρουσίες

Μια απόπειρα ψυχαναλυτικής προσέγγισης του φαινομένου
 
Του Νίκου Γκιώνη, από τη μεταρρύθμιση
 
Αν σε κάτι οι περισσότεροι συμφωνούμε, είναι η πρωτόγνωρη βιαιότητα επιβολής των νεοναζιστικών ιδεολογημάτων. Είναι μια βιαιότητα που ακαριαία μεταπίπτει σε σαδισμό. Ο σαδισμός, είναι μία από τις πιο δύσκολα χειραγωγούμενες διαστροφικότητες του ανθρώπου και κατοικοεδρεύει στις υπώρειες του Ασυνειδήτου της ανθρώπινης ψυχής, μαζί φυσικά και με κάποιες άλλες τέτοιες.
Σε αντίθεση με θρησκευτικές ή άλλες αναλύσεις περί του καλοκάγαθου βρέφους-παιδιού, ο Φρόιντ θεωρεί την βρεφικότητα – παιδικότητα, ως την κατ’ εξοχήν διαστροφική -σεξουαλικά και συναισθηματικά- περίοδο της ανθρώπινης ζωής, κάτι που φυσικά μας αφορά όλους. Την κατατάσσει σε στάδια, το καθένα προαπαιτούμενο του επόμενου, στη διάρκεια των οποίων γίνονται οι κατάλληλες διεργασίες στην ανθρώπινη ψυχή, ώστε με τον λιγότερο επώδυνο τρόπο, η ανθρώπινη ύπαρξη, κατά πρώτον να συμβιώσει ανταγωνιστικά με όλα όσα παραπάνω αναφέρθηκαν και κατά δεύτερον, να ενταφιάσει λειτουργικά το μεγαλύτερο κομμάτι των διαστροφικοτήτων. Κύριο οπλοστάσιο σ’ αυτή την προσπάθεια, είναι η δημιουργική και σταδιακή συνύπαρξη-ένταξη στα διαδοχικά οικογενειακά, εργασιακά, κοινωνικά και εντέλει πολιτισμικά περιβάλλοντα. Μέσα από αυτήν την κοπιώδη ψυχική ανέλιξη, το υποκείμενο εκπαιδεύεται έτσι ώστε να είναι αγαπούν και αγαπώμενο, ανεκτικό αλλά και διεκδικητικό, εξιδανικευτικό αλλά και ορθολογικό. Από τον ασύνειδο σαδισμό του βρέφους, που στην ενστικτώδη γαλουχιακή ηδονική παρόρμηση της διατροφικής του εκπλήρωσης «πονάει» τον μαστό της μητέρας, φτάνουμε στην ενήλικη ερωτική μέθεξη ανάμεσα στα δύο φύλα. Όπως λέει ο Ντ. Βίνικοτ, σπουδαίος παιδίατρος-παιδοψυχαναλυτής της Βρετανίας, για την σχετική επιτυχία του εγχειρήματος της ψυχοσυναισθηματικής ανάπτυξης το βασικό προαπαιτούμενο είναι η παρουσία μιας μέσης καλής μητέρας και ενός μέσου καλού πατέρα, που πολύ προσεκτικά οδηγούν περίπου στη μετάβαση από το οικογενειακό Υπερεγώ, στο αντίστοιχο πολιτισμικό. Βέβαια, οι σύγχρονες τάσεις τόσο της Ψυχανάλυσης, όσο και της Ψυχιατρικής, επιτρέπουν μερικές και περιορισμένες επανεμφανίσεις λιγοστών διαστροφικών στοιχείων, όχι όμως των διαστροφικοτήτων ακεραίων, λ.χ. το ερωτικό παιχνίδι μπορεί να έχει κάποια ανώδυνα διαστροφικά και επεξεργασμένα στοιχεία, αλλά δεν μπορεί να είναι προερωτικό, βρεφικό και ολοκληρωτικά διαστροφικό.
Για άλλους ενδιαφέροντα τα παραπάνω, υποθέτω για τους πιο πολλούς παράδοξα και δυσνόητα, είναι ωστόσο απαραίτητα για το κυρίως θέμα , όπως αναφέρεται στον τίτλο του κειμένου.
Κατά κόρον, οι παλαιότερες αλλά και οι πιο πρόσφατες ναζιστικές συναθροίσεις, παρά τα αντίθετα λεγόμενά τους, διακρίνονται -όπως και στις πρώιμες αναλύσεις τους οι ίδιες γράφουν- για την θετική επισήμανση του Μίσους ως δημιουργικής δυνάμεως και για την απέχθειά τους προς τα θρησκευτικά μονοθεϊστικά πρότυπα, με αδύναμο κρίκο τον Ιουδαϊσμό και συνακόλουθη δράση τους τον οργανωμένο αντισημιτισμό. Δημιουργούν ιδιότυπα προθρησκευτικά λατρευτικά ιδιώματα παγανιστικής μυθοπλαστικής χροιάς, π.χ. ο τραγοπόδαρος Παν, ή μυούνται σε σατανολατρείες απόδοσης τιμών σε δήθεν τερατόμορφους υπαρκτούς Εωσφόρους. Είναι μια καθαρή επικαιροποιημένη μορφή των τεράτων των παραμυθιών, που λατρεύουν και πιστεύουν τα μικρά παιδιά, αλλά παράλληλα φοβούνται την παρουσία τους στο σκοτεινό τους υπνοδωμάτιο και δηλώνουν την υποταγή τους σ’ αυτά, ώστε να μην πάθουν κακό. Ψυχαναλυτικά, νοείται ο φαντασιακός τρομακτικός τερατώδης πατέρας, που απειλεί ευνουχιστικά την σεξουαλικότητα και εντέλει την βεβαιότητα του φύλου του παιδιού. Μόνον η υποταγή μπορεί να σώσει. Κλασικό εδώ είναι το αφήγημα της Π. Διαθήκης για την φαντασιακή θέσμιση της θυσίας του Ισαάκ, στον βωμό του πανίσχυρου Υπερ-Πατέρα Θεού.
Στο βαθμό που όλες αυτές οι μυθοπλαστίες αποκτούν παραμένοντα χαρακτηριστικά, στην ενήλικη ζωή ανοίγουν γαλαρίες εκτόνωσης και των άλλων διαστροφών, που ομογενοποιούνται στον άξονα ορθολογισμός, αγάπη και μίσος-μίσος προς την όποια ανθρώπινη ετερότητα , ως αντίδοτο στον προαιώνιο ευνουχιστικό φόβο. Οι ναζιστές δεν μπορούν να συνυπάρξουν μέσα στην διαφορετικότητα, με αποτέλεσμα να κατατρύχονται από ένα υπερμεγέθες αποκρυπτόμενο άγχος, που δεν αργεί να μετατραπεί σε συλλογική αγχώδη νεύρωση. Το μόνο που δείχνει να λειτουργεί ανακουφιστικά, είναι ο μεταξύ τους συγχρωτισμός, ο διευρυνόμενος αποκλεισμός συνεχώς και άλλων συνανθρώπων- μέχρις εξοντώσεώς τους.
Τους Εβραίους διαδέχονται οι Ρομά, αυτούς οι ομοφυλόφιλοι και στο τέλος είναι οι λουθηρανοί πάστορες και οι καθολικοί αββάδες. Σήμερα το φαινόμενο είναι εξίσου επικίνδυνο, αλλά για την ώρα πιο μαζεμένο. Δεν έχουμε φόνους, αλλά μόνον προειδοποιήσεις για μελλοντική διάπραξή τους, οι Ισραηλίτες φαντάζουν πιο ισχυροί από τότε, οπότε αρκούν μελαμψοί, Πακιστανοί, Άραβες… υπό το πρόσχημα της λαθρομετανάστευσης.
Υπάρχει μια λατρεία, περισσότερο σήμερα από τότε, στη μυώδη ανδρική σάρκα εαυτών, που αυθορεί και παραχρήμα οδηγεί σε μία άνευ προηγουμένου επανεμφάνιση του πιο πρωτόγονου διαστροφικού ναρκισσισμού.
Σε μια εξαιρετική ταινία του 1967, με τίτλο «Η νύχτα των Στρατηγών», οι νεαροί άνδρες των Ταγμάτων Εφόδου, αφού καταστρέφουν ό, τι συναντούν στην πορεία τους, άψυχο και έμψυχο, καταλήγουν στις βαυαρικές μπυραρίες , όπου μεθυσμένοι συλλογικοποιούν τον επιμέρους αυτοθαυμαστικό ναρκισσισμό της φυσικής τους ρώμης, επιδιδόμενοι σε ομοφυλοφυλικές θωπείες, λησμονώντας τον ίσαμε τότε ακραίο ομοφοβικό τους λόγο.
Το μύθευμα του περιούσιου Άριου Ινδοευρωπαίου, με πρόσφατη αναθεωρημένη εκδοχή το γνήσιο ελληνικό αίμα, στηριγμένο σε αβασάνιστες α-νοητικές παρερμηνείες του έργου του Κ. Δαρβίνου και του αντίστοιχου του Φ. Νίτσε και η αντικατάσταση της δημοκρατικής αρχαίας Αθήνας από την μυώδη και γυμνασμένη Σπάρτη του Καιάδα και της απανθρωπιάς, δεν μπορούν παρά να οδηγούν στην βούληση κατάργησης του σημαντικότερου επιτεύγματος του Διαφωτισμού και των Εγκυκλοπαιδιστών, την αντιπροσωπευτική Δημοκρατία. Και προσοχή. Τα χουντικά ημιφασιστικά καθεστώτα τύπου 4ης Αυγούστου ή 21ης Απριλίου, έχουν σχέση μ’ έναν ιδιόρρυθμο φασισμό Ιταλικού τύπου , αλλά κατά κανόνα όχι με επίκαιρες φιλοναζιστικές αντιλήψεις. Απλώς οι νεοναζιστές , λειτουργούντες ως άκρατοι εισοδιστές, εκμεταλλεύονται τον λαϊκιστικό, αντικοινοβουλευτικό και στρατοκρατικό χαρακτήρα των καθεστώτων αυτής της μορφής, ως στάδιο αποδοχής και μαζικοποίησής τους.
Ο σοφός Αλβέρτος της Φυσικής, αισιοδοξούσε πως ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος μπορούσε να αποφευχθεί, αποκαλώντας την ανθρώπινη ψυχή, ψυχή του Δυτικού Πολιτισμού. Ο άλλος γεροσοφός, ο Συιγμούνδος της ανθρώπινης ψυχής και αναμορφωτής της Ψυχιατρικής και της Εφηρμοσμένης Ψυχολογίας, απαισιοδοξούσε έχοντας ερευνήσει το φονικό ένστικτο του θανάτου στα έγκατα του ανθρώπινου Ασυνείδητου και τις πολλές νίκες που αυτό είχε στην πάλη του με το δημιουργικό ένστικτο του Έρωτα, της Δημιουργίας, του Πολιτισμού.
Σε μια κοινωνία πολλαπλών ελλειμμάτων και οικονομικής ανέχειας, ο Πολιτισμός και το Ιδεώδες τού Εγώ του καθενός μας, καθίστανται ολοένα και περισσότερο διάτρητα, με αποτέλεσμα οι διαστροφικότητες και το Μίσος να απειλούν, εγκαταλείποντας την χειμερινή τους νάρκη.
Όσοι απέλπιδες συνωστίζονται στους προθαλάμους των ναζιστικών καρκινωμάτων, ας κοιτάξουν εκτός από το έκπαγλο πρόσωπο της Μεδουσας και τα μαλλιά της, που είναι φίδια, με τα αυγά τους στις φύτρες των κανονικών μαλλιών που δεν υπάρχουν.
Αντισταθείτε.


Μερικά από τα βιβλία που με βοήθησαν στη σύνταξη αυτού του κειμένου, είναι τα ακόλουθα:

1. Σ. Φρόιντ: Εισαγωγή στην Ψυχανάλυση (ΒΗΜΑ, 2009)

Σ. Φρόιντ: Ο Πολιτισμός πηγή δυστυχίας (Επίκουρος, 2000)

Σ. Φρόιντ: Γενική Θεωρία των Νευρώσεων (Επίκουρος, 2000)

Σ. Φρόιντ: Επίκαιρες παρατηρήσεις για τον πόλεμο και τον

Θάνατο + αλληλογραφία Φρόιντ-Αϊνστάιν (Επίκουρος, 2010)

2. Έριχ Φρομ: Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία (Μπουκουμάνης, 1978)

3. Ντ. Βίνικοτ: Το παιδί, η οικογένεια, ο έξω κόσμος (Καστανιώτης, 2002)

4. Π. Χαρτοκόλλης: Εισαγωγή στην Ψυχιατρική (Θεμέλιο, 1990)

5. Α. Χίτλερ: Ο Αγών μου (Κάκτος, 2006)

6. Δ. Ψαρράς: Η Μαύρη Βίβλος της Χ.Α. (Πόλις, 2012)

Υ.Γ. Στον αγαπητό φίλο Μα.Μα.

*Ο Νίκος Γκιώνης είναι Πολιτικός Μηχανικός.