"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

30 Σεπ 2010

Περί Λαζόπουλου

Ο ΛΑΚΗΣ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ είναι ο καλλιτεχνικός ηγέτης του κάθε πικραµένου. Αρκεί ο πικραµένος να είναι «λαός»: η γιαγιά στο χωριό, ο µισθοσυντήρητος υπαλληλάκος, οι Μήτσοι – διάφοροι, δηλαδή, που περιµένουν από έναν τηλεοπτικό αστέρα να «τα ρίξει», να τους χαϊδέψει τ’ αυτιά. Πού «τα ρίχνει»; Στους κακούς που πίνουν το αίµα του λαού µε το µπουρί της σόµπας: στην Ευρώπη, την τρόικα, τον Παπανδρέου (όπως παλαιότερα στον Σηµίτη, αλλά όχι στον Καραµανλή), τους εκσυγχρονιστές, σε όσους δεν βδελύσσονται το Μνηµόνιο... Μιλάει για λογαριασµό των καλών: δίκιο έχουν όσοι διαδηλώνουν, όσοι διαµαρτύρονται, οι κοινωνικές οµάδες που αντιστέκονται σε όποια µεταρρύθµιση, ακόµα και σ’ αυτές που η Ελλάδα σέρνεται εκ των πραγµάτων για να αποφύγει τη χρεοκοπία. Προχθές, µετέτρεψε την εκποµπή του σε βήµα αντίστασης των φορτηγατζήδων. Εχουν άραγε δίκιο που επιµένουν να διατηρήσουν το επάγγελµά τους κλειστό, είναι κακό πράγµα να ανοίξει ο ανταγωνισµός στις µεταφορές; Τι τον νοιάζει τον Λαζόπουλο; Το µόνο που τον νοιάζει είναι να συνεχίσει να παριστάνει τη φωνή του πικραµένου. Είναι µια φωνή βουτηγµένη στη συγκίνηση. Η δηµοκρατία που προωθεί είναι µια δηµοκρατία της συγκίνησης, η λογική δεν έχει δουλειά σε ένα πετυχηµένο σόου. Η λογική είναι εξόριστη από το σόου, το προϊόν του Λαζόπουλου. Η κλάψα πουλάει, δεν πουλάνε τα επιχειρήµατα.
Ο Λαζόπουλος παίζει τέλεια τον ρόλο του. Ακκίζεται, κλαψουρίζει, τίγκα στις ευκολίες και τα κλισέ. Γιατί άλλωστε να το κάνει αλλιώς; Τίγκα στις ευκολίες και τα κλισέ ήταν πάντα, παραγωγών σλόγκαν και κλαψούρας. Υποτίθεται ότι είναι µια αντισυστηµική φωνή, παρίστανε τον αντισυστηµικό ακόµα κι όταν είχε βρεθεί στον προθάλαµο µιας ανυπόληπτης εξουσίας, µε αεροσυνοδούς και οιωνοσκόπους. Στην πραγµατικότητα είναι ο πνευµατικός ηγέτης του µόνου συστήµατος στο οποίο µπορεί να απευθυνθεί. Παλιότερα, συνήθιζε να λέει ότι µιλάει για λογαριασµό «της γιαγιάς στο χωριό» επειδή, προσέθετε, «η γιαγιά στο χωριό ξέρει». Ο Λαζόπουλος, φυσικά, ξέρει ότι η γιαγιά στο χωριό δεν ξέρει αλλά η άγνοιά της αυτή είναι που την κάνει πελάτισσά του. Αν ήξερε, δεν θα της έφταναν τα τραγουδάκια, τα συνθηµατάκια και η αφ’ υψηλού «σάτιρα» των τρελών του τηλεοπτικού χωριού. Δεν θα της έφτανε ο παραλογισµός δήθεν της συγκίνησης. Θα ήθελε και λίγη λογική.
 Του Ηλία Κανέλλη , από τα Νέα, 30 Σεπτεμβρίου 2010
.

Από το κράτος - ιδέα στο κράτος - κότα

Κάποτε, λέγαμε ότι η Ελλάδα δεν είναι κράτος, είναι ιδέα. Αργότερα μιλούσαμε για κράτος - οπερέτα. Σήμερα διολισθαίνουμε σε εκφράσεις ταπεινωτικές και αναφερόμαστε σε κράτος - κότα και μάλιστα λειράτη. Χωρίς να έχει χάσει τις άλλες ιδιότητες, δηλαδή του κράτους - ιδέα, αφού συνεχίζει να μην έχει την οποιαδήποτε συγκρότηση και του κράτους - οπερέτα, καθώς εξακολουθεί να λειτουργεί κατά τρόπο κωμικό, πρόσθεσε και εκείνη του κράτους - κότα που φοβάται σε μόνιμη βάση να εφαρμόσει τους νόμους. Συνεχίζει να τους επικαλείται βέβαια, με τους… ενδιαφερόμενους όμως να τους γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.

Ο φόβος του κράτους να επιβάλει τους νόμους δεν είναι φαινόμενο του 2010. Τα αρκετά τελευταία χρόνια το παρατηρούμε στις αντιδράσεις του στα μπλόκα που στήνουν οι αγρότες στις εθνικές οδούς, παρακωλύοντας μετακινήσεις, μεταφορές, συγκοινωνίες και επικοινωνίες. Το μέγεθος του φόβου το αντιληφθήκαμε τον Δεκέμβριο του 2008, όταν κάηκε η Αθήνα. Φέτος όμως καταλάβαμε ότι ο φόβος αυτός έχει μπει στο DNA του ελληνικού κράτους, με ευθύνη του πολιτικού προσωπικού, των κομμάτων και των μίντια. Η κρατική μηχανή αδυνατεί να εφαρμόσει τον νόμο, οι κυβερνήσεις αποφεύγουν να εφαρμόσουν τον νόμο, τα κόμματα δεν θέλουν να εφαρμόζεται ο νόμος και τα μίντια καιροφυλακτούν για να ασκήσουν δριμύτατη κριτική αν και όταν ο νόμος εφαρμόζεται.
Το κακό έχει παραγίνει, με μόνιμη δικαιολογία την «εκτόνωση της κατάστασης», ή το ενδεχόμενο να υπάρξουν θύματα. Κυρίως όμως συμβαίνει επειδή το πολιτικό προσωπικό δεν καταλαβαίνει την έννοια του νόμου, ενώ αντίθετα έχει ενσωματώσει πλήρως το δέος του κομματικού (όχι πολιτικού) κόστους. Με αποτέλεσμα φυσικά να κάνουν ό,τι θέλουν οργανωμένες συντεχνίες, κακοποιοί «αντιεξουσιαστές» και αγριεμένος όχλος, ανάλογα με την περίπτωση. Τα έχουμε δει, ο κόσμος τα αισθάνεται στο πετσί του, η οικονομία δέχεται σοβαρά πλήγματα, η καθημερινότητα υποφέρει συνεχώς.
Μόνο τους τελευταίους μήνες είδαμε τους λιμενεργάτες να σφραγίζουν το λιμάνι του Πειραιά για να μην έλθει η Cosco, τους αγρότες να μπλοκάρουν τους δρόμους στην παραδοσιακή κινητοποίηση του Νοεμβρίου, το ΠΑΜΕ να αποκλείει ξενοδοχεία, κρουαζιερόπλοια και πλοία, υπουργεία, ακόμη και την Ακρόπολη, τον όχλο να καίει τρεις ανθρώπους στη Marfin, βενζινοπώλες να σφραγίζουν τα πρατήρια και επιστρατευμένους φορτηγατζήδες να προσπαθούν να παραλύσουν τη χώρα, στα πρότυπα των συναδέλφων τους της Χιλής, επί Αλιέντε. Ολοι αυτοί, ασκώντας βία, παρανομώντας κυριολεκτικά με διάφορους τρόπους, υπό το ατάραχο έως και προστατευτικό βλέμμα των δυνάμεων του νόμου και της τάξης. Ε, πόσο να αντέξει αυτός ο τόπος; Το κράτος έφτασε στο έσχατο σημείο εξευτελισμού με το «πλαφόν» στις τιμές βενζίνης και την επίταξη των φορτηγών δημόσιας χρήσης. Προχώρησε δηλαδή σε δύο ακραίες ενέργειες, προκειμένου να εξασφαλίσει την ομαλότητα στις τιμές και τη λειτουργία της κοινωνίας. Στην περίπτωση του «πλαφόν» το έβαλε στα πόδια μέσα σε 24 ώρες, με το πρόσχημα ότι η κερδοσκοπία «κόπηκε μαχαίρι» και η αγορά ομαλοποιήθηκε, αλλά στην πραγματικότητα γιατί οι βενζινοπώλες έκλεισαν τα βενζινάδικα και οι Μιχ. Χρυσοχοΐδης και Ντ. Ρόβλιας μετάνιωσαν πικρά για την απόφασή τους. Η επιβολή και η άρση του «πλαφόν» μέσα σε ελάχιστες ώρες εξαιτίας των αντιδράσεων ήταν στα όρια του αυτοεξευτελισμού…
Ο εξευτελισμός του κράτους έφτασε στην κορύφωση με τους ιδιοκτήτες των φορτηγών. Ο αρμόδιος υπουργός Δ. Ρέππας επιχείρησε αρχικά να προωθήσει ένα νομοσχέδιο που ουσιαστικά δεν απελευθέρωνε την αγορά των μεταφορών και η τρόικα το απέρριψε. Στη συνέχεια άφησε τον εαυτό του να σύρεται από τους φοβερούς και τρομερούς φορτηγατζήδες σε παροχές και υποσχέσεις για να τους εξευμενίσει, φθάνοντας στο σημείο και αφού ψηφίστηκε ο νόμος, να τους δώσει γραπτά όσα τους έλεγε προφορικά. Εκείνοι απτόητοι, συνέχισαν να αποκλείουν δρόμους, λιμάνια και εργοστάσια, ξυλοφορτώνοντας όποιον βρισκόταν στον δρόμο τους, ή δεν τασσόταν με το μέρος τους. Και το πιο καταπληκτικό, όλα αυτά χωρίς πολιτική ή κοινωνική στήριξη και παρά την επίταξη που επέβαλε η κυβέρνηση και που θεωρητικά αφαιρούσε τη δυνατότητα αντιδράσεων από τους επιταγμένους, αφού τους τοποθέτησε σε στρατιωτικό πλαίσιο λειτουργίας.
Προφανώς, ο φόβος του κράτους μεταβλήθηκε σε τρόμο, όταν διαπίστωσε ότι οι αγριωποί φορτηγατζήδες αγνόησαν πλήρως την επίταξη. Αντέδρασε λοιπόν με το σύνδρομο της κότας, όπως ακριβώς αντιδρά χρόνια τώρα σε παρόμοιες περιστάσεις. Παρακολουθεί τις συνεχείς παραβιάσεις του νόμου (και μάλιστα του στρατιωτικού στη συγκεκριμένη περίπτωση) και τις βίαιες εκδηλώσεις, τονίζοντας ότι η ανοχή του τελειώνει και θα επιβάλει… τον νόμο, ενώ στην πραγματικότητα περιμένει πότε θα κουραστούν «οι κακοί».
Ωστόσο, η κωμικοτραγική συμπεριφορά του κράτους, ως κότα λειράτη, έχει σοβαρότατες κοινωνικές και παιδαγωγικές επιπτώσεις. Η ατιμωρησία της παραβίασης των νόμων και αντίστοιχα η στοιχειώδης τήρησή τους λειτουργεί σαν τη διατροφική αλυσίδα. Οταν το κράτος φοβάται επιδεικτικά να επιβάλει τον νόμο, γιατί οι μαθητές να μην κλείνουν τα σχολεία απαιτώντας… τετράγωνες τυρόπιτες και γιατί φοιτητές να μην χτίζουν τους καθηγητές και γιατί οι χουλιγκάνοι να μην τα κάνουν γης μαδιάμ μέσα και έξω από τα γήπεδα; Και μετά, όταν μεγαλώσουν, να επαναλαμβάνουν τα κατορθώματα του μπαμπά τους;

Του Αγγελου Σταγκου, από την Καθημερινή.

28 Σεπ 2010

Πολιτικοί "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν" της κοινωνίας μας


Σε όλες τις σχετικές έρευνες, οι οποίες γίνονται  τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας φανερώνουν την αρνητική διάθεση των πολιτών απέναντι στους πολιτικούς που τους εκπροσωπούν σε όλα τα επίπεδα εξουσίας. Γιατί άραγε;
Έχουμε σκεφτεί ότι πιθανότατα μισούμε το πολιτικό σύστημα επειδή είναι κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν μας; Εναντιωνόμαστε στους πολιτικούς μας γιατί μας μοιάζουν, γιατί επιδεικνύουν την ίδια ακριβώς προθετικότητα με μας, γιατί παρουσιάζουν την τυπική ελληνική συμπεριφορά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους. Για παράδειγμα: Ζητούμε εμείς με πλάγιο τρόπο διορισμό στο δημόσιο για την κόρη μας, διορίζουν κι εκείνοι κατά παρέκκλιση των νόμων το συγγενικό τους περιβάλλον στις πιο καλοπληρωμένες θέσεις. Χρησιμοποιούμε εμείς τις κομματικές και φιλικές μας γνωριμίες προκειμένου να ξεφύγουμε από τα θεσμοθετημένα  και κανονιστικά πλαίσια που έχει ορίσει η πολιτεία στη δράση μας , εκείνοι προβάλλουν το αξίωμά τους για να απολαύσουν ευνοϊκή μεταχείριση στην καθημερινότητά τους (κλασικό παράδειγμα, ο κ. Αντώναρος ο οποίος αρνιόταν να πληρώσει ναύλο στο πλοίο της  γραμμής, γιατί ήταν βουλευτής). Φοροδιαφεύγουμε και φοροκλέπτουμε εμείς οι πολίτες, επιφυλάσσουν την ίδια πρακτική στη διαχείριση της περουσίας τους και  στην οικονομική τους δραστηριότητα και οι πολιτικοί μας. Αν δούμε δε και τα "έσχες", όχι τα "πόθεν" των πολιτικών μας, τότε θα διαπιστώσουμε ότι οι έρημοι και απρόσωποι εκπρόσωποί μας είναι οι ίδιοι τυπικοί Έλληνες. Άρα έχουμε κάθε λόγο να τους μισούμε, ακριβώς όπως μισούμε το γείτονά μας και τον μπατσανάκη μας, ο οποίος διαθέτει καλύτερο από μας αυτοκίνητο ή σπίτι.
Ας δούμε όμως την εικόνα της περιουσιακής κατάστασης των βουλευτών. Κατ' αρχήν τα έγγραφα και παραστατικά τα οποία  καταθέτουν στην αρμόδια  επιτροπή δεοντολογίας  της Βουλής θα μπορούσαν να αποτελούν ένα πιστό αντίγραφο του κτηματολογίου που χρόνια τώρα προσπαθεί να φτιάξει η χώρα.Τα ακίνητα των βουλευτών είναι χιλιάδες. Υπάρχουν βουλευτές με είκοσι, τριάντα και εβδομήντα ακίνητα. Δεν είναι όμως οι τυπικοί τσιφλικάδες, που μεγιστοποιούν την απόδοση της περιουσίας των δια οικονομιών  κλίμακος, ούτε κάποιοι δεινοί διαχειριστές, όπως κάνουν κάποιοι της πολιτικής ελίτ της Ευρώπης. Όπως όλοι οι Έλληνες, έτσι και οι βουλευτές μας ασπάζονται το δόγμα "η γη δε χάνει ποτέ την αξία της". Κατέχουν διαμερίσματα, γκαρσονιέρες, οικόπεδα, αγροτεμάχια, άσχετα από την απόδοσή τους. Οι μετοχές, τα χρεόγραφα και άλλα πιο μοντέρνα περιουσιακά στοιχεία του σύγχρονου καπιταλισμού είναι ασήμαντα σε σχέση με τον αριθμό των ακινήτων.
Υπάρχει ακόμη ένα παράδειγμα τυπικής ελληνικής συμπεριφοράς που μπορεί κανείς να αλιεύσει από τα "πόθεν έσχες" των βουλευτών. Όπως, σχετικά με την υπεύθυνη παδείας της Ν.Δ., Ελίζας Βόζεμπερκ, η οποία πρέπει να είχε αναδουλιές ως δικηγόρος τα τελευταία χρόνια. Από τις φορολογικές δηλώσεις της των τριών τελευταίων ετών, τις οποίες υπέβαλε ως νέα βουλευτής, προκύπτει ότι είχε ετήσιο εισόδημα το 2007, 13.378,29 ευρώ, το 2008, 16.292, 80 ευρώ και το 2009, 12.281,24 ευρώ. Δε γνωρίζουμε όμως, αν πήρε και το επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης με τόσο μικρό εισόδημα που είχε. Στο όνομά της βέβαια, η κυρία Βόζεμπερκ έχει καταθέσεις ύψους 400.000 ευρώ (Καθημερινή, 21-09-2010).
Η δήλωση της κυρίας Βόζεμπερκ είναι μια τυπική φορολογική δήλωση ενός δικηγόρου  στη χώρα μας. Αυτά τα ποσά άλλωστε δηλώνει η πλειονότητα των δικηγόρων και γι  αυτό και δεν υπήρξε και καμιά απολύτως αντίδραση. Γι αυτό ακριβώς δεν ξεσηκώθηκε σύμπας ο νομικός κόσμος της χώρας για να αποτρέψει τη φορολόγηση με βάση τις αποδείξεις και όχι το τεκμαρτό εισόδημα;
Εικόνα μας είναι και μας μοιάζουν οι τριακόσιοι της Βουλής. Τοιούτοι είναι και οι άρχοντες της τοπικής αυτοδιοίκησης. Σίγουρα υπάρχουν καλύτεροι και από εμάς και από εκείνους που επιλέγουμε να μας κυβερνήσουν. Αλλά αλήθεια ποιος θα τους ψήφιζε;
Ελπήνωρ

26 Σεπ 2010

Αντί για «αγανακτισμένους πολίτες», αγανακτισμένα δελτία

Γ. Τζωρτζάτος,
πρόεδρος ιδιοκτητών φορτηγών


«Τι έχουμε να χάσουμε; Τα έχουμε χάσει όλα... χάσαμε την περιουσία μας, θα χάσουμε και την οικογένειά μας...», δήλωσε πρόσφατα σε ένα κανάλι ένας ιδιοκτήτης φορτηγού (ή φορτηγών). Αναρωτιέται κανείς τι είναι χειρότερο, το να χάνεις τη δουλειά σου ή την περιουσία σου; Αν συγκρίνουμε τη σφοδρότητα και τη διάρκεια των αντιδράσεων, π.χ., ανάμεσα στους απολυμένους των stage και στους κατόχους μιας περιουσίας, όπως είναι οι άδειες των φορτηγών, φαίνεται ότι το χειρότερο είναι το δεύτερο. Και πώς να μη φαίνεται, όταν ζούμε σε μια κοινωνία που καθαγιάζει το δικαίωμα απόκτησης περιουσίας, ενώ δεν θεωρεί καθόλου αυτονόητο το δικαίωμα στην εργασία;
Οι κινητοποιήσεις των μεταφορέων κυριάρχησαν στην ειδησεογραφία της εβδομάδας. Ισως θα άξιζε κάποιο κανάλι να προβάλει το «Κονβόι» (1978) του Σαμ Πέκινπα, ώστε να συγκρίνουμε τα μεγαλόπρεπα κινηματογραφικά πλάνα με τις τηλεοπτικές εικόνες και πιθανόν να συμπεράνουμε ότι δεν υπάρχει καμία σύγκριση, π.χ., ανάμεσα στον πρωταγωνιστή, τον Κρις Κρίστοφερσον, που υποδύεται έναν σκληροτράχηλο φορτηγατζή, και τον έμπειρο συνδικαλιστή κ. Τζωρτζάτο, ο οποίος την Τετάρτη δήλωσε ότι τα ιδανικά των μεταφορέων είναι «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», ίσως και «τιμόνι, ελιά και Κώτσο βασιλιά», αν λάβουμε υπόψη τη θερμή υποδοχή που επιφύλαξαν οι συνάδελφοί του στον τέως βασιλιά όταν αυτός βρέθηκε τυχαία την Τρίτη στο Σύνταγμα.
Καμία επική πνοή, λοιπόν, αλλά πολύ μπλα μπλα, πολλά τηλεοπτικά μονόπρακτα με αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε φορτηγατζήδες που διαφωνούν μεταξύ τους, και με τους παρουσιαστές στον ρόλο του ανακριτή ή του ντετέκτιβ. Ο ιδιοκτήτης 70 φορτηγών ενάντια στον ιδιοκτήτη των 30. Τα 30 φορτηγά ενάντια στα 17. Τα 17 εναντίον του ενός.
Κάποιοι παρουσιαστές, όχι σε όλα τα δελτία, έδιναν την εντύπωση ότι φιλοδοξούν, στον επόμενο ανασχηματισμό, να τους δοθεί η θέση τουλάχιστον του υφυπουργού Δημόσιας Τάξης (και όχι απλώς Προστασίας του Πολίτη), αφού πίεζαν την κυβέρνηση να υιοθετήσει σκληρή αστυνομική στάση απέναντι στους μεταφορείς–διαδηλωτές. Δεν ρωτούσαν τους καλεσμένους τους στα παράθυρα, τους δίκαζαν, ξεχνώντας ότι τα δελτία δεν χρειάζεται ούτε να κατακεραυνώνουν ούτε να κολακεύουν τη μια ή την άλλη κοινωνική ομάδα, αλλά να αναζητούν την αλήθεια, βοηθώντας τον τηλεθεατή να καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα. Αλλο πράγμα η αντικειμενική ενημέρωση για τα προβλήματα, ακόμα και για τα παρατράγουδα μιας κινητοποίησης, και άλλο το να αντιμετωπίζεις τους απεργούς με εισαγγελικό ύφος, ακόμα και αν δεν συμφωνείς ούτε με τα αιτήματά τους ούτε με τη μορφή της διαμαρτυρίας τους. Οταν κάποια «αγανακτισμένα δελτία» καταλαμβάνουν τη θέση των γνωστών «αγανακτισμένων πολιτών», δεν πλήττεται μόνον η δημοσιογραφία αλλά και η δημοκρατία.

Tης Mαριαννας Tζιαντζη, από την Καθημερινή.

25 Σεπ 2010

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας μας είναι η υποκρισία.

"Πέσανε από τα σύννεφα" οι κομματικοί παράγοντες του ΠΑΣΟΚ ακούγοντας τον Θεόδωρο Τσουκάτο να δηλώνει  ότι πήρε από τη  Siemens χρήματα  και τα έβαλε  στα ταμεία του κόμματος." Έμεινε με το στόμα ανοιχτό" η πολιτική οικογένεια με την κυνική δήλωση του κ.  Μαντέλη  στην εξεταστική επιτροπή ότι έλαβε "οικονομική βοήθεια"  από τη Siemens. "Δεν πιστεύουν  στα αυτιά τους"  οι κομματικοί εγκάθετοι με τα όσα δήλωσαν οι κ. Δούκας, κ. Πελέκη και άλλοι  στη Νέα Δημοκρατία, σχετικά με το σκάνδαλο του Βατοπεδίου και τις οικονομικές, πολιτικές και οικονομικές προεκτάσεις του. Όλοι οι νεοέλληνες  όμως εξεπλάγησαν με τη δήλωση του αντιπροέδρου της Κυβέρνησης, Θεόδωρου Πάγκαλου, ότι "μαζί τα φάγαμε τα λεφτά, πολιτικοί και ψηφοφόροι", υπονοώντας βέβαια τη φαύλη διαχείριση που ακολουθήθηκε στα χρόνια της μεταπολίτευσης από την πλευρά των πολιτικών και τη συμμετοχή πολύ μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού το οποίο συνέβαλε στην εγκαθίδρυση της κομματοκρατίας, της εκδούλευσης και της ψηφοθηρίας στο δημόσιο βίο της χώρας.
Όλοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους  γιατί ξαφνικά αντιλαμβάνονται ότι "τα πολιτικά κόμματα τα παίρνουν" για να κάνουν τις φαντασμαγορικές τους εκστρατείες. Όπως πάνε θα εκπλαγεί σύμπασα η ελληνική κοινωνία, αν πληροφορηθεί ότι κάποιοι πολιτικοί είναι μοιχοί. "Θου Κύριε φυλακήν τω στοματί μου"! Ίσως όλα αυτά τα χρόνια ζούσαν σε μια άλλη χώρα ή σε έναν άλλο πλανήτη ή "ήταν αφοσιωμένοι στα διαβάσματά τους " και χρειάζονταν μια κατάθεση για να τους ανοίξει τα μάτια.
Θεωρώ πως το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της χώρας είναι η υποκρισία! Στα χρόνια της ψευδούς ευδαιμονίας ελάχιστοι έθεταν τα βασικά ερωτήματα: "πόθεν έσχες;" και "πού βαδίζουμε;".  Γίνονταν εκστρατείες εκατομμυρίων ευρώ, με πλαστικά σημαιάκια και χιλιάδες μεταφερόμενους οπαδούς, διορίζονταν στο δημόσιο άχρηστοι υπάλληλοι κατά χιλιάδες ψηφοφόροι των πολιτικών κομμάτων που κυβερνούσαν τη χώρα και όχι μόνον, αλλά μάλλον τότε κυριαρχούσε η άποψη ότι τα λεφτά φύονται, όπως τα φύλλα πάνω στα δέντρα. Όσοι όμως έθεταν τότε αυτά τα καυτά ερωτήματα οδηγούνταν στο "πυρ το εξώτερον", εκπαραθυρώνονταν από τα κομματικά επιτελεία, γίνονταν γραφικοί και περιθωριοποιούνταν από την "ευημερούσα" ελληνική κοινωνία.
Αυτή δεν ήταν η αντίληψη που μας οδήγησε στη χρεοκοπία; Ως προς τι ο ρόλος των μωρών παρθένων;

Ελπήνωρ

22 Σεπ 2010

Ο Αντώνης στον δρόμο του Αυτιά

Είναι δυσάρεστο μερικές φορές να μένεις στο σπίτι τις Κυριακές. Ανοίγεις την τηλεόραση και πέφτεις πάνω στην συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά στη ΔΕΘ. Μία ώρα, δύο ώρες, τρείς ώρες… Όπως Κούβα. Με τον ένα δημοσιογράφο να προφητεύει ότι οι συνταξιούχοι θα πεθαίνουν στους δρόμους τον χειμώνα, με τον άλλο να μας απειλεί ότι όπου να 'ναι θα πάρει πίσω το κόμμα ο Καραμανλής, ο τρίτος να έχει πληροφορίες ότι η ανεργία έχει ξεπεράσει το 25% ( ο ένας στους τέσσερις έλληνες είναι άνεργος δηλαδή) ... Να προσπαθείς να ξεφύγεις, να κάνεις ζάπινγκ αλλά τελικά να διαπιστώνεις ότι όλα τα μεγάλα κανάλια μεταδίδουν την ίδια συνέντευξη! Όπως Κούβα – δις. Πλην της ΕΤ-1 που είχε Βουλή και του Άλτερ που είχε ρεπορτάζ για εμπόριο κλεμμένων σπερματοζωαρίων. Τώρα πώς κλέβει κάποιος σπερματοζωάρια και κυρίως πώς τα εμπορεύεται και ακόμη περισσότερο ποιος τα αγοράζει, είναι ένα μυστήριο.

Όπως μυστήριο είναι «τι ήταν το Βατοπέδι» γιατί, όπως μας διαβεβαίωσε ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, «οικονομικό σκάνδαλο δεν ήταν». Νομίζω, για να το σοβαρέψουμε και λίγο, ότι ο Αντώνης Σαμαράς έχει πέσει θύμα κακών συμβούλων. Κάποιος του είπε δηλαδή ότι η Νέα Δημοκρατία πρέπει να θυμίζει το ΠΑΣΟΚ προ των εκλογών του 2009. Να τα υπόσχεται όλα σε όλους δηλαδή και να είναι στο πλευρό του κάθε πικραμένου. «Λεφτά υπάρχουνε» έλεγε το ΠΑΣΟΚ προεκλογικά, «λεφτά θα μας δώσουν» λέει τώρα ο Αντώνης Σαμαράς. Και μας διαβεβαιώνει ότι αν εφαρμοστεί το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας στα μέσα του 2012 (προσοχή «στα μέσα» όχι «στην αρχή», μην πάρουν και τα μυαλά μας αέρα) θα βγούμε στις αγορές και δεν θα προλαβαίνουμε να λέμε όχι στις προσφορές φθηνού χρήματος. Είναι προφανές ότι οι άνθρωποι που συμβουλεύουν τον Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας περνούν πολλές ώρες μπροστά στη τηλεόραση. Και μετά ωθούν τον Σαμαρά να γίνει Αυτιάς, Παπαδάκης, Τράγκας και αύριο Λιάγκας (ελπίζω όχι και Σκορδά).
Μόνο που όλοι αυτοί είναι τηλεοπτικοί ήρωες. Κάποιοι είναι καλοί, άλλοι είναι κακοί, αλλά το επάγγελμα τους δεν είναι το ίδιο με του κ.Σαμαρά. Ο Γιώργος Αυτιάς μπορεί να λέει συχνά στην εκπομπή του «πόσο ακόμη θα αντέξουν οι μισθωτοί να τους αρμέγουν σαν αγελάδες», είναι το χιούμορ του… ο Αντώνης Σαμαράς όμως όταν το κάνει (και χθες επανέλαβε τρεις φορές το ίδιο «αστείο»!) παύει να είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και γίνεται πανελίστας. Για να του δώσω ένα άλλο παράδειγμα: Ένα κανάλι χαρακτήρισε αποθεωτική την υποδοχή του Καραμανλή στη Θεσσαλονίκη. Δεν ήταν, το ξέρει και ο ίδιος ο Σαμαράς. Όποιοι είδαν τα πλάνα κατάλαβαν ότι απλώς είχαν συγκεντρωθεί 100 κλακαδόροι στα σκαλοπάτια της ΔΕΘ που προσπαθούσαν να δημιουργήσουν κλίμα. Δημοσιογράφος που ήταν παρών στην υποδοχή Καραμανλή μου επεσήμανε ότι το σύνθημα «Κα-ρα-μα-νλής» τον φώναξαν όλοι και όλοι πέντε υπέργηροι, κανείς δεν τους ακολούθησε αλλά αυτό δεν εμπόδισε το συγκεκριμένο κανάλι να μιλάει για αποθεωτική αποδοχή. Από την μια λοιπόν, υπάρχει η πραγματικότητα και από την άλλη ο κόσμος της τηλεόρασης. Με υπερβολές, λαϊκισμούς και απλουστεύσεις. Ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας πρέπει να αποφασίσει σε ποιον από τους δύο κόσμους θέλει να πρωταγωνιστήσει.

Tου Σταύρου Θεοδωράκη, από protagon.gr

20 Σεπ 2010

Ο εγκέφαλός μας δεν βγαίνει ποτέ στη σύνταξη!

Η συστηματική άσκηση του νου μπορεί να αναβάλει αλλά δεν αποτρέπει οριστικά την άνοια!

Από πλήθος ιατρικών δημογραφικών μελετών προκύπτει ότι στο άμεσο μέλλον θα υπάρξει μια σημαντική αύξηση των λεγόμενων νευροεκφυλιστικών παθήσεων, των ασθενειών δηλαδή που οφείλονται στον σταδιακό εκφυλισμό και εν τέλει στον μαζικό «θάνατο» των νευρικών κυττάρων του εγκεφάλου, με αποτέλεσμα να πλήττονται βασικές νοητικές λειτουργίες του ατόμου, όπως η μνήμη, η ικανότητα λεκτικής έκφρασης, η έκφραση συναισθημάτων, αλλά και η κινητικότητα.
Τέτοιες ασθένειες είναι η Αλτσχάιμερ, η Πάρκινσον, η Χάντιγκτον, η πλάγια μυοτροφική σκλήρυνση. Επειδή ο κίνδυνος για την εκδήλωση τέτοιων ασθενειών αλλά και η νοσηρότητά τους αυξάνουν με την ηλικία, και δεδομένου ότι ο μέσος όρος ζωής στις αναπτυγμένες χώρες της Δύσης έχει αυξηθεί σημαντικά, διατυπώνεται ολοένα και συχνότερα η δυσοίωνη πρόβλεψη ότι μέχρι το 2030 περίπου το 50% του πληθυσμού των αναπτυγμένων χωρών θα υποφέρει από κάποια νευρολογική ασθένεια! Συνεπώς, η διαχείριση της ψυχοσωματικής υγείας των ηλικιωμένων, ώστε η αύξηση του προσδόκιμου της ζωής τους να συνεπάγεται παράταση όχι μόνο του βιολογικού αλλά και του νοητικού τους βίου, αποτελεί σήμερα ένα μείζον κοινωνικό και επιστημονικό ζήτημα.
Τα τελευταία χρόνια η εντυπωσιακή πρόοδος των νευροεπιστημών οδήγησε και σε ένα άλλο εντυπωσιακό συμπέρασμα: ο εγκέφαλος δεν βγαίνει ποτέ στη σύνταξη, και όπως οφείλουμε να ασκούμε το σώμα μας για να το διατηρήσουμε σε καλή φυσική κατάσταση, έτσι πρέπει να εξασκούμε και τον νου μας, ώστε γερνώντας να διατηρήσουμε την πνευματική μας ετοιμότητα και διαύγεια. Αναπτύχθηκε λοιπόν μια άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο ακριβής επιστημονική φιλολογία σχετικά με τα οφέλη του λεγόμενου «brain training» (της εγκεφαλικής εξάσκησης), χωρίς ποτέ να διευκρινίζεται επαρκώς ούτε ποιες δραστηριότητες «ακονίζουν το μυαλό» ούτε πόσο συχνά πρέπει κάποιος να τις επαναλαμβάνει προκειμένου να αναστείλει την εμφάνιση της άνοιας.
Μια εντελώς νέα διάσταση στο όλο ζήτημα ήρθε να δώσει πρόσφατη έρευνα, αποδεικνύοντας ότι όταν πρόκειται για ένα τόσο πολύπλοκο όργανο όπως ο ανθρώπινος εγκέφαλος, δεν έχει νόημα να συζητούμε με όρους «άσπρο-μαύρο». Ετσι, ο νευροψυχολόγος Ρόμπερτ Γουίλσον, καθηγητής στο Rush University Medical Center, στο Σικάγο, και η ερευνητική του ομάδα, σε μελέτη τους που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό «Neurology» (επίσημο όργανο της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας), υποστηρίζουν ότι οι πιο δραστήριοι διανοητικά υπερήλικες αργούν πολύ περισσότερο από τους νοητικά πιο «αδρανείς» συνομηλίκους τους να εκδηλώσουν τα πρώτα σημάδια νοητικού εκφυλισμού. Δυστυχώς όμως, απέδειξαν ότι οι δραστηριότητες που διατηρούν τον εγκέφαλό μας σε νοητική εγρήγορση, όπως η ανάγνωση βιβλίων και εφημερίδων, η ακρόαση μουσικής ή ραδιοφωνικών εκπομπών, η επίλυση γρίφων και σταυρολέξων, η ενασχόληση με ένα χόμπι, ενώ αναβάλλουν την εμφάνιση νευροεκφυλιστικών ασθενειών, όπως π.χ. η νόσος Αλτσχάιμερ, εν τούτοις δεν την αποτρέπουν ολοσχερώς. Αντίθετα, εάν εκδηλωθεί μια τέτοια ασθένεια σε ένα δραστήριο νοητικά άτομο, τότε η εξέλιξή της θα είναι πολύ πιο ταχεία από ό,τι σε ένα άτομο που δεν «εξασκεί» τον νου του.
Πώς όμως ο Γουίλσον και οι συνεργάτες του κατέληξαν σε αυτό το εντυπωσιακό συμπέρασμα; Και πώς το ερμηνεύουν; Ηδη από το 1993 άρχισαν να αξιολογούν τη νοητική υγεία περίπου 1.100 ατόμων, ηλικίας 65 ετών και άνω, διαφορετικής εθνικής και κοινωνικής προέλευσης, καταγράφοντας τις καθημερινές τους συνήθειες και εστιάζοντας στη συχνότητα με την οποία επιδίδονταν σε δραστηριότητες που πιστεύεται ότι συμβάλλουν στη διανοητική εγρήγορση (ανάγνωση βιβλίων, επισκέψεις σε μουσεία, ενασχόληση με επιτραπέζια παιχνίδια που απαιτούν σκέψη, όπως το σκάκι).
Σημειωτέον δε ότι όταν ξεκίνησε η έρευνα κανένα από αυτά τα άτομα δεν έπασχε από Αλτσχάιμερ ή άλλης μορφής άνοια. Κάθε εθελοντής βαθμολογούνταν βάσει μιας κλίμακας που μετρούσε το πόσο διανοητικά δραστήριος ήταν. Κάθε τρία χρόνια γινόταν επαναξιολόγηση για να διαπιστωθεί κατά πόσο είχε αλλάξει η βαθμολογία και αν ο εθελοντής παρέμενε διανοητικά υγιής. Με τα χρόνια περίπου το 12% από τους συμμετέχοντες στην έρευνα εκδήλωσαν Αλτσχάιμερ (148) και το 30% ελαφρύτερες μορφές άνοιας (395). Συγκρίνοντας τον χρόνο μέχρι την εμφάνιση της νόσου με τη βαθμολογία στην κλίμακα νοητικής εγρήγορσης οι ερευνητές διαπίστωσαν τότε ότι όσο υψηλότερη ήταν η βαθμολογία τόσο πιο αργά εμφανιζόταν η νόσος. Επιπλέον, παρατήρησαν ότι όσοι είχαν υψηλή βαθμολογία είχαν έως και 80% λιγότερες πιθανότητες να εκδηλώσουν Αλτσχάιμερ. Από την άλλη πλευρά όμως, διαπίστωσαν ότι όσα από τα άτομα αυτά εκδήλωσαν την ασθένεια, παρουσίαζαν μεγαλύτερη και ταχύτερη νοητική έκπτωση σε σύγκριση με τα άτομα που είχαν χαμηλότερες βαθμολογίες.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Κατά τον Γουίλσον, η εγκεφαλική εγρήγορση δεν αναστέλλει τη νευροβιολογία της νόσου, η οποία εργάζεται συνεχώς υπογείως, μολονότι για ένα διάστημα καταφέρνει να αναβάλει την εμφάνιση των εκδηλώσεών της. Αυτή όμως η αρχικά ωφέλιμη παράταση αποβαίνει εν τέλει εις βάρος της εξέλιξης της νόσου, η οποία είναι ραγδαία μόλις εκδηλωθεί. Τα νέα αυτά ευρήματα είναι εύκολο να παρερμηνευθούν. Πράγματι, αρκετοί δημοσιογράφοι έσπευσαν να συμπεράνουν ότι η ενασχόληση των υπερηλίκων με διανοητικές εργασίες επιταχύνει την έλευση της άνοιας. Στην πραγματικότητα όμως, όπως υπογραμμίζει ο ίδιος ο Γουίλσον, όχι μόνο δεν την επιταχύνει, αλλά μειώνει σημαντικά τον χρόνο από τη ζωή μας που θα τον περάσουμε σε κατάσταση νοητικής ανεπάρκειας ή αναπηρίας. Αυτό έχει ανυπολόγιστα οφέλη τόσο για τα ίδια τα άτομα όσο και για τον στενό οικογενειακό περίγυρο και την κοινωνία ολόκληρη που καλείται να αναλάβει τη φροντίδα τους.

Του ΣΠΥΡΟΥ ΜΑΝΟΥΣΕΛΗ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.

18 Σεπ 2010

Ανάπτυξη ή υπάλληλοι αγροφυλακής;

Κι ενώ όλοι μιλούν και ψάχνουν αναπτυξιακό μοντέλο για τη χώρα, οι κάτοικοι της Ελασσόνας στη Λάρισσα έδωσαν μια ενδιαφέρουσα απάντηση. Σύμφωνα με δημοσκόπηση που έκανε η τοπική εφημερίδα "Κήρυκας" (δημοσιεύθηκε στο Capital.gr ,στις 8.9.2010) το 86% των κατοίκων απαντά "ΟΧΙ" στην προοπτική δημιουργίας εργοστασίου καύσης λιγνίτη ή ορυχείου εξόρυξης λιγνίτη.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, στην περιοχή υπάρχει "το δεύτερο μεγαλύτερο ανεκμετάλλευτο κοίτασμα λιγνίτη 169 εκ. τόνων. Αντιστοιχεί στο 5,4% των συνολικών αποθεμάτων της χώρας και υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να υποστηρίξει τη λειτουργία λιγνιτικής μονάδας ηλεκτρικής παραγωγής έως 600MW ". Αν και οι κάτοικοι της περιοχής γνωρίζουν και δέχονται  (έστω σε ποσοστό 53%) ότι μια τέτοια επένδυση θα μειώσει την υψηλή ανεργία της περιοχής, δηλώνουν σε ποσοστό 86% ότι "το κράτος θα μπορούσε να προσφέρει εναλλακτικές μορφές απασχόλησης".
Με άλλα λόγια: Δεν ισχυρίζονται ότι η περιοχή έχει άλλα συγκριτικά πλεονεκτήματα που οι ίδιοι ξέρουν και θα αναπτύξουν επιχειρηματικά, αλλά δε θέλουν καν να γίνουν εργατοϋπάλληλοι μιας υγιούς εταιρείας. Περιμένουν το κράτος να τους "προσφέρει εναλλακτικές μορφές απασχόλησης", π.χ. στην αγροφυλακή ή θα μπορούσε να στηθεί ένα πανεπιστήμιο για να νοικιάζουν γκαρσονιέρες. Φυσικά, στο όνομα της ανάπτυξης...Φευ!!!
Νομίζουμε ότι η ελληνική κοινωνία έχει εμποτισθεί για τα καλά με τις ανούσιες και γενικόλογες "οικολογικές αρλούμπες", οι οποίες προέρχονται, όχι από επιστημονικά τεκμηριωμένες μελέτες και θέσεις οι οποίες και σαφέστατα πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη σε κάθε επενδυτική πρωτοβουλία, αλλά από τους σοσιαλφασίστες που δήθεν υπερασπίζονται την εργατική τάξη, αλλά συχαίνονται την εργασία. Είναι τέτοια η ιδεολογική σύγχυση και ο αποπροσανατολισμός, που έχει διαχυθεί από τους κατ' επάγγελμα εργατοπατέρες της παραδοσιακής αριστεράς, στην ελληνική κοινωνία, σχετικά με τη δημιουργία και διατήρηση των βιομηχανικών μονάδων στη χώρα, ώστε να θεωρείται εκ προοιμίου επαναστατική πράξη κάθε εναντίωση σε οποιαδήποτε επενδυτική προσπάθεια. Έτσι, παίζοντας το παιχνίδι των μεγαλοεπιχειρηματιών και της άρχουσας τάξης το εργατικό κίνημα με πρωτοπόρες τις συνδικαλιστικές ηγεσίες συνέβαλε τα μέγιστα στην πλήρη αποβιομηχάνιση της χώρας. Το ένα μετά το άλλο τα εργοστάσια έκλειναν, οι ιδεολογικοί συνδικαλιστικοπατέρες αποκτούσαν ρόλο ύπαρξης και οι απολυμένοι, ακολουθώντας την πεπατημένη των πολιτικών διαδρόμων βολεύονταν στις κρατικές υπηρεσίες ή στις τάξεις των κρατικοδίαιτων εταιρειών και μικροεργολαβιών. Αυτά όμως πια τελείωσαν και καθένας πρέπει να υπερασπιστεί το εργοστάσιό του και το εργοτάξιό του, αν θέλει να επιβιώσει ο ίδιος και η οικογένειά του. "Η επιβίωση της ελληνικής βιομηχανικής εργατικής τάξης δεν είναι μόνο μια αφηρημένη γενική ανάγκη της τάξης αλλά μια πρακτική ανάγκη για τον κάθε εργάτη και εργαζόμενο και για τον κάθε άνεργο ξεχωριστά.
Θεωρούμε ότι ήρθε η ώρα να δημιουργηθεί μια νέα αντίληψη στην εργατική τάξη που θα είναι ικανή να προσδιορίσει το ρόλο του εργατικού κινήματος, όχι με λόγια και όρους του ιστορικού παρελθόντος αλλά με βάση το "συνολικό παραγωγικό και κοινωνικοπολιτικό μέλλον αυτής της χώρας".
Διαφορετικά, η πορεία είναι γνωστή, προδιαγεγραμμένη και εωσφορική για τη χώρα και κύρια για την εργατική τάξη. Οι εργατοπατέρες είναι ιστορικά αποδεδειγμένο θα βρουν νέο ρόλο, ίσως καλύτερο γι αυτούς, σε μια γενικευμένη και βίαιη κοινωνική ανακατάταξη. Ας αναλογιστούμε όλοι μας ποιους εξυπηρετεί η αποβιομηχάνιση της χώρας και η αυξανόμενη ανεργία  της εργατικής τάξης. Ποιοι επενδύουν στην ολοκληρωτική κατάρρευση της ευνομούμενης πολιτείας και στη γενικευμένη εξαθλίωση των λαϊκών μαζών;

Ελπήνωρ

17 Σεπ 2010

Το μέγεθος της κυβέρνησης δεν είναι το πρόβλημα αλλά το αποτέλεσμα του προβλήματος!

Δεν ξέρω πραγματικά πόσοι από τους Έλληνες πολίτες γνωρίζουν τις νέες ονομασίες των νέων υπουργείων της χώρας, ακόμη και πόσοι θα μπορέσουν εν τέλει να τις μάθουν. Όπως όμως κι αν ονομαστούν τα νέα υπουργεία ή υπερπουργεία, η κυβέρνηση είναι πολύ μεγάλη. Υπουργοί, αναπληρωτές υπουργοί και υφυπουργοί αγγίζουν τη μισή εκατοντάδα.
Αυτό όμως δεν είναι το πρόβλημα. Μάλλον είναι προϊόν του προβλήματος. Το βασικό πρόβλημα είναι το κράτος το οποίο είναι μεγάλο και χρειάζεται πολλούς υπουργούς για να δουλέψει. Έχει πολλές αρμοδιότητες, τις οποίες προσπαθούν τα κυβερνητικά στελέχη να ξεμπερδέψουν. Είναι όμως μάταιος κόπος, γιατί είναι  τόσο πολλές και τόσο περίπλοκη η πολυνομία που τις διακατέχει ώστε να συνιστά έναν σύγχρονο γόρδιο δεσμό. Κι όπως ακριβώς συνέβη με τον ιστορικό "γόρδιο δεσμό", αυτός δεν λύνεται, αλλά απλώς κόβεται, κομμάτι - κομμάτι, αρμοδιότητα - αρμοδιότητα. Παραχωρείται σε άλλους που έχουν λιγότερα πράγματα να κάνουν και συνεπώς μπορούν να το κάνουν καλύτερα. Αντί το κράτος να παράγει αγαθά και διάφορες υπηρεσίες μπορεί να αφήσει σε άλλους να τις προσφέρουν κι αυτό να επιτελέσει το ρόλο που του αρμόζει. Να ρυθμίζει!
Το κράτος - παραγωγός  δοκιμάστηκε παντού κι απέτυχε, γι αυτό είναι ανάγκη και στη χώρα μας να αναδειχθεί και να στηριχεί το κράτος - ρυθμιστής.

Ελπήνωρ

12 Σεπ 2010

Δυσκολία στην κατάρτιση ψηφοδελτίων από τους υποψήφιους Δημάρχους της περιοχής!

Απ' ότι μαθαίνουμε οι υποψήφιοι δήμαρχοι της περιοχής μας, ενώ έχουν πάρει ήδη το πολυπόθητο χρίσμα ή έχουν εξασφαλίσει την κομματική στήριξη των κομμάτων, δυσκολεύονται να καταρτίσουν τα ψηφοδέλτιά τους με αξιόλογους υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους. Οι λόγοι είναι προφανείς:
-Υπάρχει μεγάλη δυσπιστία απέναντι στον πολιτικό κόσμο είτε αυτός βρίσκεται στην κεντρική πολιτική σκηνή είτε πολύ περισσότερο δραστηριοποιείται στην τοπική αυτοδιοίκηση. Όσον αφορά δε στους τοπικούς άρχοντες τους έχει συνδέσει άμεσα με τη σπατάλη, την κακοδιαχείριση και την υπεξαίρεση του δημοσίου χρήματος. Η λέξη δημοτικός άρχοντας τείνει να είναι  στη συνείδηση του απλού ψηφοφόρου προσηγορικό της έννοιας "απατεώνας".
- Οι πολίτες  περνούν δύσκολες οικονομικά μέρες και το μόνο που έχουν ως προτεραιότητα είναι να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα για την οικογένειά τους, αδιαφορώντας για τα αυτοδιοικητικά δρώμενα.
- Σύμφωνα με τον "Καλλικράτη" δεν υπάρχει πια οικονομικό κίνητρο, ιδιαίτερα για τους δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι παλαιότερα συνωστίζονταν στα ψηφοδέλτια,  να διεκδικήσουν κάποιες θέσεις, αντιδημάρχων ή  προέδρου δημοτικού συμβουλίου, εφόσον θα κληθούν να επιλέξουν τη μία μόνο αμοιβή, είτε το μισθό τους δηλαδή είτε τα έξοδα παράστασης των αυτοδιοικητικών θέσεων, τα οποία στη δική μας περιοχή με τους μικρούς πληθυσμιακά δήμους δε διαφοροποιούνται σημαντικά από τους αντίστοιχους μισθούς του δημοσίου. Έτσι, φάνηκε ξεκάθαρα ο λόγος για τον οποίο όλα αυτά τα χρόνια οι δημόσιοι υπάλληλοι και ιδιαίτερα οι γιατροί της περιοχής μονοπωλούσαν τα αυτοδιοικητικά συμβούλια του α΄και β΄βαθμού.
-Σοβαροί επαγγελματίες και ιδιώτες έχουν σοβαρότερα πράγματα να κάνουν αυτή την εποχή, να βγάλουν από το οικονομικό αδιέξοδο τις επιχειρήσεις τους, να ορθοποδήσουν και να είναι έτοιμοι για την επερχόμενη οικονομική ανάπτυξη.
- Η ευρύτερη τοπική κοινωνία είναι γνωστό  ότι επιλέγει τους εκπροσώπους της, όχι με βάση τις ικανότητες, τις αξίες και τις αρχές που πρεσβεύουν οι υποψήφιοι  αλλά χάριν της αναγνωρισιμότητας, της εν δυνάμει προσωπικής εξυπηρέτησης και της κενολογίας που εκφέρουν, με αποτέλεσμα αξιόλογα άτομα με πρωτοπόρες και έξυπνες ιδέες να μη μπορούν να σταθούν σ' αυτή την χωρίς κανόνες πολιτική αρένα.
Άρα, μένουν μόνο οι κατ' επάγγελμα πολιτικάντηδες, οι κομματικοί παράγοντες και οι κρατικοδίαιτοι αεριτζήδες να στελεχώσουν τα ψηφοδέλτια των συνδυασμών των νέων Καλλικρατικών Δήμων, όσοι δηλαδή  διαχειρίζονταν τα πράγματα τόσον καιρό και σε τοπικό επίπεδο, οι οποίοι και φέρουν ακέραιη την ευθύνη για το κατάντημα της τοπικής αυτοδιοίκησης και τα οικονομικά αδιέξοδα που κληροδότησαν στους νέους δήμους και τις τοπικές κοινωνίες.Αλλά, πρέπει να είμαστε πολύ αφελείς για να πιστεύουμε ότι με τα ίδια ξεπερασμένα και άχρηστα υλικά θα οικοδομήσουμε το μέλλον των τοπικών κοινωνιών μας.
Γι αυτό θεωρώ πως, ενώ υπάρχουν σοβαρά και αξιόλογα πρόσωπα τα οποία διεκδικούν τους τρεις δημαρχιακούς θώκους του νομού μας, το αποτέλεσμα της στελέχωσης των συνδυασμών θα είναι εν τέλει απογοητευτικό. Ίσως, ο νομός μας δεν χρειαζόταν τρεις δήμους αλλά μόνον έναν ο οποίος θα είχε τη δυνατότητα να λειτουργεί αυτόνομα, με οικονομική επάρκεια και θα συγκέντρωνε ό,τι πιο πρωτοπόρο και αξιόλογο διαθέτει η περιοχή μας, άποψη την οποία είχαμε διατυπώσει παλαιότερα σε σχετικό άρθρο μας,εδώ.

Ελπήνωρ

11 Σεπ 2010

Σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης - Η "νόσος" των εκπαιδευτικών

Τo επάγγελμα του εκπαιδευτικού κατέχει μια από τις πρώτες θέσεις στον κατάλογο των στρεσογόνων επαγγελμάτων. Οι δε εκπαιδευτικοί ανήκουν στην ομάδα των επαγγελματιών που είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στο "σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης".
Έρευνες στην Αμερική και την Ευρώπη έχουν δείξει ότι από το σύνολο των εργαζομένων σε ανθρωπιστικά επαγγέλματα, οι εκπαιδευτικοί πλήττονται ιδιαίτερα. Σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία το 5-25% των εκπαιδευτικών υποφέρει από το σύνδρομο της επαγγελματικής εξουθένωσης.
Στην Ελλάδα το 10% των εκπαιδευτικών βιώνει υψηλή συναισθηματική εξάντληση, το 15-17% μέτρια ως υψηλή αποπροσωποποίηση που εκ δηλώνεται με τη δημιουργία απρόσωπων σχέσεων με τους μαθητές, και το 30-35% αισθάνεται ότι δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικό στη δουλειά του. Το Burnout δεν έχει φύλο και πλήττει εξίσου άντρες και γυναίκες. Οι ανύπαντροι, οι πρωτοδιόριστοι και οι εκπαιδευτικοί με πολλά χρόνια υπηρεσίας είναι αυτοί που απειλούνται περισσότερο από το Burnout.

ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡIΣΤΙΚΑ ΤΟΥ "ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΉΣ ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗΣ"

Η επαγγελματική εξουθένωση είναι ένα σύνδρομο σωματικής και ψυχικής εξάντλησης στα πλαίσια του οποίου ο εκπαιδευτικός κατακλύζεται από συναισθήματα άγχους, χάνει το ενδιαφέρον του και τα όποια θετικά συναισθήματα έχει για τους μαθητές του, διαμορφώνει αρνητική εικόνα για τον εαυτό του και αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που ανακύπτουν κατά την εκπαιδευτική διαδικασία
Τρία είναι τα χαρακτηριστικά της επαγγελματικής εξουθένωσης:
α) n συναισθηματική εξάντληση που εκδηλώνεται με μία συνεχή αίσθηση έντασnς και ψυχικής κόπωσnς,
β) n αποπροσωπoπoίησn που εκδηλώνεται με Τη δημιουργία απρόσωπων σχέσεων με τους μαθητές και τους γονείς και
γ) n έλλειψη προσωπικών επιτευγμάτων που εκδηλώνεται με την μείωση της απόδοσης του.

ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗΣ

Το φαινόμενο της επαγγελματικής εξουθένωσης δεν έχει αιφνίδια έναρξη, αντίθετα ακολουθεί τέσσερα διαδοχικά στάδια.:
α) το πρώτο στάδιο είναι αυτό του ενθουσιασμού. Ο νεοδιόριστος εκπαιδευτικός εισέρχεται στον εpγασιαό χώρο με πολύ υψηλούς στόχους και μεγάλες απαιτήσεις από τον εαυτό του, τους μαθητές, τους σuναδέρφoυς, τη διοίκηση.
β) στο δεύτερο στάδιο κυριαρxoύν η αμφιβολία και η αδράνεια. Ο εκπαιδευτικός αμφιβάλει αν η εργασία του ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του και στις βαθύτερες ανάγκες του. Αρχίζει να προβάλλει Ζητήματα αμοιβών και ορών εργασίας, αρνούμενος να αναθεωρήσει τις υπερβολικά υψηλές προσδοκίες του.
γ) η απογοήτευση και η ματαίωση είναι το τρίτο στάδιο. Ο εκπαιδευτικός αναρωτιέται αν και πόσο αξίζει τον κόπο να διδάσκει κάτω από συνθήκες πίεσης άγχους και απογοήτεύσης και θεωρεί κάθε προσπάθεια μάταια..
δ) το τελευταίο στάδιο, είναι η απάθεια. Ο εκπαιδευτικός παραμένει στο σχολείο, παίρνει τον μισθό του, αδιαφορώντας για κάθε εκπαιδευτική καινοτομία και για τις ανάγκες και τα προβλήματα των μαθητών.

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΤΟΥ BURNOUT
Οι κεφαλαλγίες η υπερένταση οι γαστρεντερικές διαταραxές, οι διαταραxές διατροφής, οι μεταβολές του σωματικού βάρους, οι καρδιαγγειακές διαταραχές, η έντονη αίσθηση κόπωσης και αδυναμίας, οι διαταραχές στον ύπνο, η υπερβολική κατανάλωση καφεΐνης, καπνού, αλκοόλ, είναι ορισμένες ψυχοσωματικές αντιδράσεις.
Εκτός από τα οργανικά υπάρχουν και συμπτώματα. Σε γνωστικό επίπεδο ο εκπαιδευτικός πιστεύει ότι δεν είναι αποτελεσματικός, ότι δεν έχει θετική επιρροή στους μαθητές του, έχει αδυναμία συγκέντρωσης, ξεχνά εύκολα το ονόματα των μαθητών. Όσον αφορά τα συμπτώματα σε συναισθηματικό επίπεδο, ο εκπαιδευτικός αναπτύσσει έντονη αποθάρρυνση, αίσθημα ανεπάρκειας, ενοχών και αδικίας. Σε επίπεδο συμπεριφοράς ο εκπαιδευτικός συμπεριφέρεται με απρόσωπο και ψυχρό τρόπο, αποφεύγει να ενημερώνει τους γονείς για την πρόοδο των μαθητών. Οι οικογενειακές συγκρούσεις, οι εντάσεις στις σχέσεις με τους συναδέρφους, οι δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις, η κοινωνική απόσυρση, η μειωμένη ερωτική - σεξουαλική διάθεση είναι συμπτώματα που εμφανίζονται σε κοινωνικό επίπεδο. Τα συμπτώματα αυτά δεν γίνονται αμέσως αντιληπτά παρά μόνο στα δύο τελευταία στάδια.

ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ

Τα αίτια εμφάνισης, του συνδρόμου πρέπει να αναζητηθούν τόσο στη δομή και τη λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος όσο και στην προσωπικότητα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του εκπαιδευτικού.
Οι στρεσογόνες συνθήκες εργασίας, η πολυετή εργασία των εκπαιδευτικών στην πρώτη γραμμή που πολλές φορές ξεπερνά τις τρεις δεκαετίες, σε συνδυασμό με τις περιορισμένες ευκαιρίες για υπηρεσιακή εξέλιξη, η δυσκαμψία του εκπαιδευτικού συστήματος, η απουσία καινοτόμων εκπαιδευτικών προγραμμάτων, η μείωση του δημόσιου κύρους των εκπαιδευτικών, η έλλειψη υποστήριξης, εποπτείας και συνεχούς εκπαίδευσης, η απουσία ίσων ευκαιριών, η κομματοποίηση και ο χαμηλός μισθός, είναι σοβαρές συνιστώσες του εκπαιδευτικού μας συστήματος που ενοχοποιούνται για την εμφάνιση του συνδρόμου.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ BURNOUT

Η καλύτερη αντιμετώπιση είναι η πρόληψη. Για το λόγο αυτό το Υπουργείο Παιδείας οφείλει να διενεργήσει και να καταγράψει πανελλήνια και σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, όχι μόνο την έκταση και τους παράγοντες που ενοχοποιούνται για την εμφάνιση του συνδρόμου, αλλά και τις συνιστώσες εκείνες που μπορούν να προβλέψουν την εμφάνιση της επαγγελματικής εξουθένωσης.
Επιπρόσθετα θα προτείναμε την, αναδόμηση του συστήματος, την συμμετοχή των εκπαιδευτικών στο σχεδιασμό του εκπαιδευτικού έργου, τη συνεχή επιμόρφωση τους, την καθιέρωση του θεσμού της εποπτείας σε επίπεδο σχολικής μονάδας, την παροχή ευκαιριών υπηρεσιακής εξέλιξης, και τέλος την εκπόνηση και χρησιμοποίησης ειδικών "εργαλείων" ελέγχου του συνδρόμου.
Ο ίδιος ο εκπαιδευτικός ως επαγγελματίας οφείλει να καταβάλει προσπάθεια ελέγχου των παραμέτρων που προκαλούν επαγγελματικό άγχος, να αναγνωρίσει εγκαίρως τα συμπτώματα και να ζητήσει βοήθεια από ειδικούς.

Άρθρο του ψυχίατρου Δρ. Αναστάσιου Πλατή το οποίο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα: Πρόοδος 26.05.07 (αναδημοσίευση από το alfavita)

9 Σεπ 2010

Μήνυμα ζωής τυλιγμένο στην άκρη του γεωτρύπανου...

Η επιχείρηση απεγκλωβισμού τους θα χρειαστεί περίπου τέσσερις μήνες. Η αντίστροφη μέτρηση, όμως, έχει ήδη ξεκινήσει. Και αυτή τη φορά οι πιθανότητες είναι υπέρ τους...

Ενα ολόκληρο έθνος παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα και περιμένει το θαύμα «Είμαστε καλά στο καταφύγιο, οι 33»: Λίγες μόνο λέξεις, ένα σημείωμα γραμμένο βιαστικά στο μισοσκισμένο χαρτί αρκούσαν για να προκαλέσουν ξέφρενους πανηγυρισμούς, να σκορπίσουν ρίγη συγκίνησης, να ξυπνήσουν τη χαμένη ελπίδα? Την Κυριακή, 22 Αυγούστου, ύστερα από 17 ημέρες παγιδευμένοι στα έγκατα της γης, οι 33 εργάτες του ορυχείου εξόρυξης χαλκού και χρυσού στην έρημο Ατακάμα της Χιλής έστειλαν μήνυμα ζωής -τυλιγμένο στην άκρη του γεωτρύπανου. Και υποχρέωσαν ένα ολόκληρο έθνος να πιστέψει στο θαύμα;
Διότι μπορεί η επιχείρηση απελευθέρωσης των 33 να χρειαστεί περίπου τέσσερις μήνες, οι μεταλλωρύχοι, ωστόσο, απέδειξαν ότι μπορούν να περιμένουν, και κυρίως ότι ξέρουν να επιβιώνουν. Όπως οι ίδιοι είπαν στους διασώστες, επιβίωσαν μέχρι τώρα «τρώγοντας ο καθένας από δύο μικρές κουταλιές τόνου, μία γουλιά γάλα και ένα μπισκότο κάθε 48 ώρες». Και επιβεβαίωσαν την καλή κατάσταση στην οποία βρίσκονται, όταν έσπευσαν να ζητήσουν? οδοντόπαστα και οδοντόβουρτσες. Ετσι ακριβώς σκοπεύουν να συνεχίσουν, έως ότου το γεωτρύπανο ανοίξει έναν σωλήνα διαμέτρου 66 εκατοστών από τον οποίο θα βγουν στην επιφάνεια, ένας ένας, με έναν ειδικά διαμορφωμένο ανελκυστήρα.

Ομφάλιος λώρος
Αρκεί να μην κοπεί ο «ομφάλιος λώρος», ένας αγωγός μόλις 15 εκατοστών, η μοναδική δίοδος επαφής τους με τον έξω κόσμο... Από αυτό τον μικροσκοπικό σωλήνα περνούν τα «περιστέρια», μικροί πλαστικοί κύλινδροι που εφοδιάζουν τους μεταλλωρύχους με ζελέ ενυδάτωσης, κάψουλες οξυγόνου, γλυκόζη, τρόφιμα, φάρμακα -και κυρίως ελπίδα. Από αυτόν τον μικροσκοπικό σωλήνα οι εγκλωβισμένοι επικοινωνούν με τους αγαπημένους τους... «Θα σε δω σύντομα και θα ζήσουμε για πάντα μαζί, ευτυχισμένοι», γράφει ο 63χρονος Μάριο Γκόμεζ στη σύζυγό του, Λιλιανέτ, και εκείνη του απαντά πόσο τον αγαπά, πόσα θέλει ακόμα να μοιραστεί μαζί του... «Θέλω να του πω ότι τον περιμένουμε με ανοιχτές αγκάλες», λέει λίγα μέτρα πιο πέρα η Λουίζα Σεγκάβια, γράφοντας στον αδελφό της. «Θα του τα ψάλλω που μας έκανε να ανησυχήσουμε. Τι έκανε εκεί κάτω;» δηλώνει ο Αλμπέτρο Αβάλος για τον ανιψιό του... Συναισθήματα χαράς, αισιοδοξίας, αγωνίας εκεί στον «καταυλισμό της ελπίδας», ακριβώς πάνω από τον θάλαμο των 50 τετραγωνικών μέτρων που βρίσκονται οι μεταλλωρύχοι, θαμμένοι 700 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης. Και αμέτρητα ερωτηματικά... Τι προκάλεσε την ισχυρότατη έκρηξη στη στοά την 5η Αυγούστου; Γιατί δεν υπήρχε σκάλα στον κύριο αγωγό εξαερισμού; Ποιες είναι οι ευθύνες της ιδιοκτήτριας εταιρείας, Compania Minera San Esteban Primera; Και πόσο τελικά θα επηρεάσει αυτή η έκρηξη στο ορυχείο του Σαν Χοσέ τις πολιτικές εξελίξεις στη Χιλή;
Διότι πέρα από την ανθρώπινη πλευρά αυτής της ιστορίας, υπάρχουν τα σκληρά μακροοικονομικά στοιχεία, τα πολιτικά «παιχνίδια», τα συμφέροντα? «Με αυτό που έγινε, ο πρόεδρος έχει την κοινή γνώμη στο... τσεπάκι του», δηλώνει η Μάρτα Λάγος, διευθύντρια του ινστιτούτου MORI στο Σαντιάγκο. Η ανέλπιστη τροπή που πήρε το δράμα στο μεταλλωρυχείο ίσως αλλάξει και την πορεία του Σεμπαστιάν Πινέρα, εκτιμούν αναλυτές, υποστηρίζοντας ότι ο πρόεδρος -ο οποίος έβλεπε το ποσοστό του να πέφτει κάτω από το 50%- έχει πλέον πολλές πιθανότητες να περάσει από το Κογκρέσο το νομοσχέδιο που προβλέπει προσωρινή αύξηση των φόρων στα ορυχεία. Σχέδιο που προκαλούσε αντιδράσεις στη νούμερο ένα χώρα παραγωγής χαλκού στον κόσμο -τουλάχιστον μέχρι τώρα... Διότι τώρα τα «αφεντικά» του ορυχείου δείχνουν υπόλογα, στη συνείδηση του κόσμου, βρίσκονται πλέον στο στόχαστρο της κυβέρνησης. Ηδη, ο Πινέρα απέλυσε τους επικεφαλής της Sernageomin, του ελεγκτικού οργάνου των ορυχείων, επειδή επέτρεψαν στο συγκεκριμένο μεταλλωρυχείο να λειτουργήσει, παρά τα προβλήματα στον τομέα ασφάλειας. Επιπλέον, ο πρόεδρος κάλεσε την Compania Minera San Esteban Primera να αναλάβει τις ευθύνες της για το ατύχημα, το οποίο σημειωτέον δεν είναι το πρώτο στο «μητρώο» της εταιρείας, που καταμετρά 16 νεκρούς εργάτες τα τελευταία χρόνια.
Στον αντίποδα, ο Χιλιανός μεγιστάνας Λεονάρδο Φάρκας, ο οποίος προσέφερε ονομαστικές επιταγές 7.600 δολ. για καθέναν από τους μεταλλωρύχους, τις οποίες θα εισπράξουν μόλις απεγκλωβιστούν. Και ξεκίνησε πρωτοβουλία για τη συγκέντρωση 1 εκατομμυρίου για τον κάθε μεταλλωρύχο. «Ώστε να μην χρειαστεί να εργαστούν ποτέ ξανά», όπως δήλωσε. «Και μόλις σωθούν, θα οργανώσω μια γιορτή»...
H NASA στην υπηρεσία των μεταλλωρύχων
Τη NASA και τον υποβρύχιο στόλο της Χιλής «επιστρατεύει» η κυβέρνηση Πινέρα, ζητώντας συμβουλές για την επιβίωση των μεταλλωρύχων και τη διασφάλιση της ψυχικής τους υγείας σε συνθήκες απομόνωσης. Οι διασώστες εφοδιάζουν ήδη τους 33 με ξηρά τροφή (ανάλογη των αστροναυτών), ενώ τους παρέχουν... αντικαταθλιπτικά ώστε να αντέξουν τη μακρά αναμονή.
ΤΗΣ NTIAΣ ZABΡΑ, από την Ημερησία.

5 Σεπ 2010

Επιχείρηση «φθηνό δόντι» στα Βαλκάνια . Στα χνάρια ...του οδοντικού τουρισμού!

Προσπάθησαν να την παροτρύνουν. Φίλοι και γνωστοί έλεγαν τα καλύτερα λόγια για τον «σκοπιανό οδοντίατρο με την ιταλική καρέκλα». Η 25χρονη Γιώτα Κισίρη από το Κιλκίς ήθελε να φτιάξει τα δόντια της με όσο το δυνατόν λιγότερο κόστος. Στην πόλη της ζητούσαν κοντά στα 100 ευρώ. Στη Στρώμνιτσα των Σκοπίων όμως η τιμή δεν πλησίαζε αυτό το νούμερο. Κάποτε οι συμπολίτες της ναύλωναν λεωφορεία, τώρα πηγαίνουν με τα Ι.Χ. τους. Πριν από 15 χρόνια η επίσκεψη στις αγορές των Σκοπίων και της Βουλγαρίας ήταν για τους κατοίκους του Κιλκίς και άλλους Βορειοελλαδίτες μια φθηνή μόδα, η εξόρμηση του Σαββατοκύριακου. Αναχωρούσαν πρωί και επέστρεφαν νύχτα φορτωμένοι με περισσότερα απ΄ όσα μπορούσαν να κουβαλήσουν. Σήμερα, ο τουρισμός της λαϊκής έχει εξελιχτεί σε τρόπο ζωής. Το ταξίδι θεωρείται τόσο φυσικό- ή αναγκαίο- όσο μια επίσκεψη στον γιατρό. Και πλέον, λόγω οικονομικής κρίσης, όλο και περισσότεροι διασχίζουν τα σύνορα για να φτιάξουν τα δόντια τους. Το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης ακολουθήσαμε την κ. Κισίρη στο ταξίδι της στα Σκόπια. Ενα χιλιόμετρο μετά τα σύνορα μάς καλωσόρισε η πινακίδα ενός οδοντιάτρου γραμμένη και στα ελληνικά. Το αμάξι μας στριμωχνόταν σε μια στενή λωρίδα. Το ραδιόφωνο έπαιζε ακόμα θεσσαλονικιώτικους σταθμούς, ενώ βυτιοφόρα και κάρα μοιράζονταν τον φιδωτό δρόμο που οδηγούσε μέσα από κατάφυτες πλαγιές στον προορισμό μας. Ενας σκοπιανός ονόματι Βάνε είχε κλείσει το ραντεβού. Ο Βάνε, μάνατζερ σε καζίνο κοντά στη λίμνη Δοϊράνη, μιλούσε ελληνικά και είχε στην κατοχή του την «απευθείας γραμμή» με τον οδοντίατρο. Ενα άλλο κινητό τηλέφωνο του γιατρού που είχε η κ. Κισίρη ήταν επί δύο εβδομάδες κλειστό. Επειτα από μιάμιση ώρα διαδρομής φτάσαμε στο οδοντιατρείο- ένα από τα 50 της Στρώμνιτσας.

Το θυροτηλέφωνο στην είσοδο ήταν εξοπλισμένο με κάμερα. Η στενόμακρη αίθουσα αναμονής είχε τρεις μεταλλικές καρέκλες και στο πάτωμα άστραφτε το λευκό μάρμαρο. Το τραγούδι της Lady Gaga από το μεγάφωνο δεν κάλυπτε τον ήχο του τροχίσματος. «Ανησυχούσα για το τι θα συναντούσα», είπε η κ. Κισίρη που προσπαθούσε να προσαρμοστεί στην έντονη μυρωδιά του φθορίου. «Νόμιζα πάντως ότι θα υπήρχε μια στοιχειώδης καθαριότητα. Δεν περίμενα να συναντήσω κάτι τριτοκοσμικό».
Ο οδοντίατρος Τόμε Λαζάρεβ είχε στα χέρια του γάντια, αλλά δεν έβαλε μάσκα. Παίνεψε με τα σπαστά του αγγλικά τον ιταλικό εξοπλισμό του και τα γερμανικά υλικά του και τόνισε ότι έκανε λίγα χρόνια μετεκπαίδευση στο Ντύσελντορφ. «Εχω και άλλους πελάτες από Κιλκίς, Πολύκαστρο και Σέρρες. Ερχονται εδώ τους τελευταίους τέσσερις μήνες. Στην Ελλάδα οι τιμές για τα δόντια δεν είναι ρεαλιστικές. Η χώρα σας δεν είναι ΗΠΑ ή Ελβετία για να χρεώνει τόσο ακριβά», είπε. Πριν από 20 χρόνια όμως οι οδοντίατροι των Σκοπίων και της Βουλγαρίας, όπως ο κ. Λαζάρεβ, δεν είχαν δουλειά λόγω ακρίβειας. Οι συμπατριώτες τους αδυνατούσαν να τους πληρώσουν για μία επίσκεψη. «Για εμάς ήταν πολύ ακριβοί. Το σφράγισμα έκανε όσο ένα μεροκάματο. Οταν άρχισαν να έρχονται οι Ελληνες οι γιατροί τους χρέωναν περισσότερο απ΄ ό,τι τους ντόπιους», είπε στα «ΝΕΑ» η Νίνα Ιβανόβα, μετανάστρια από τη Βουλγαρία που ζει τα τελευταία δύο χρόνια στην Ελλάδα. Με τον καιρό οι Ελληνες αποδείχτηκαν οι καλύτεροι πελάτες και των βούλγαρων οδοντιάτρων. Ο 80χρονος Κυριάκος Ιωαννίδης είναι ένας από τους πρώτους Κιλκισιώτες που επισκέφτηκε τη Βουλγαρία για ψώνια και οδοντικές επεμβάσεις. Κάθε δέκα ημέρες οδηγούσε το γέρικο Fiat του μέχρι το Σαντάνσκι. Τώρα πηγαίνει μία φορά τον μήνα. «Στην αρχή οι συνθήκες ήταν χάλια. Ενας γιατρός ήθελε να βάλει τα χέρια του στο στόμα μου χωρίς να φοράει γάντια. Τελικά βρήκα κάποιον καλύτερο. Σήμερα το γραφείο του είναι γεμάτο. Δουλεύει χωρίς ωράριο, όλη μέρα. Ειδικά το Σάββατο δεν μπορείς να μπεις από τους πελάτες».
Η κρίση οδηγεί περισσότερους Ελληνες στους οδοντιάτρους των Σκοπίων και της Βουλγαρίας. Προσέγγιση πελατών και μέσω Διαδικτύου.
Στην αρχή της δεκαετίας του ΄90, η φήμη και οι τιμές των οδοντιάτρων της Βουλγαρίας και των Σκοπίων διαδίδονταν στην Ελλάδα από στόμα σε στόμα. Αργότερα, σύμφωνα με τον πρόεδρο του Οδοντιατρικού Συλλόγου Κιλκίς Χαράλαμπο Ιακωβίδη, σκοπιανοί γιατροί έβαζαν αγγελίες σε τοπικές ελληνικές εφημερίδες. Σήμερα η προσέγγιση πελατών γίνεται και μέσω Διαδικτύου. Αρκετοί σκοπιανοί γιατροί διατηρούν ιστοσελίδες στα ελληνικά. Ενώ στη Βουλγαρία λειτουργεί γραφείο ιατρικού τουρισμού. «Συνεργαζόμαστε με τις καλύτερες κλινικές και τους καλύτερους επιστήμονες της χώρας μας. Δεχόμαστε αρκετούς επισκέπτες από την Ελλάδα, ακόμα και για εξωσωματική γονιμοποίηση. Φέτος η ζήτηση από την Ελλάδα είναι σχεδόν διπλάσια σε σχέση με πέρσι. Τα τουριστικά μας πακέτα, εκτός από την ιατρική περίθαλψη, περιλαμβάνουν διαμονή σε καλά ξενοδοχεία και λουτρά», είπε σε τηλεφωνική επικοινωνία με «ΤΑ ΝΕΑ» η Ιρίνα Ιλίεβα, εκπρόσωπος του οργανισμού Τουρισμού Υγείας της Βουλγαρίας.
Αυτό το μοντέλο ιατρικού τουρισμού που ανθεί σε Βουλγαρία και Σκόπια αρχίζει να κάνει δειλά την εμφάνισή του και στην Ελλάδα. Εδώ και έξι μήνες η Τζοβάνα Καΐτσα, οδοντίατρος στο Πικέρμι, προσπαθεί σε συνεργασία με τουριστικά πρακτορεία και μέσω της ιστοσελίδας της (www.dr-dent.gr) να προσελκύσει ασθενείς από το εξωτερικό. «Η τιμή των υπηρεσιών στην Ελλάδα είναι σχεδόν η μισή σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες ή με την Αμερική. Γιατί να πηγαίνουν οι ξένοι στη Ρουμανία, τη Σλοβενία ή τη Βουλγαρία και να μην έρχονται εδώ; Τον Αυστριακό, τον Ιταλό ή τον Γάλλο τους συμφέρει να μας επισκεφθούν», είπε. Η προσπάθειά της βρίσκεται ακόμα στα σπάργανα και, όπως τονίζει, θα χρειαστούν τουλάχιστον τρία χρόνια για να αποφέρει καρπούς.
Η ποιότητα. Στις γειτονικές χώρες όμως το μάρκετινγκ έχει ήδη αποδώσει. «Η απήχηση των ξένων οδοντιάτρων στην ελληνική αγορά είναι σοβαρό πλήγμα για την περιοχή. Υπολογίζουμε ότι χάνουμε το 50%-60% της πελατείας μας», είπε ο κ. Ιακωβίδης. Οπως υποστηρίζει, η διαφορά των τιμών μεταξύ Ελλάδας, Σκοπίων και Βουλγαρίας δεν οφείλεται μόνο στο χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο των γειτόνων, αλλά κυρίως στην ποιότητα των υλικών που χρησιμοποιούνται. «Ερχονταν οδοντοτεχνίτες από αυτές τις χώρες και ήθελαν να τους πουλήσω για 10 ευρώ παλιές γέφυρες για να τις ανακυκλώσουν. Προτιμούσα να τις πετάξω στα σκουπίδια αντί να τους τις δώσω», λέει. Οι περισσότεροι Ελληνες όμως επιλέγουν να αγνοούν αυτές τις ιστορίες. Ο συνταξιούχος στρατιωτικός Γιάννης Κυριακίδης επισκέπτεται τακτικά μαζί με την οικογένειά του δύο οδοντιάτρους στα Σκόπια. «Είναι πάμφθηνοι. Με 70 ευρώ η γυναίκα μου έκανε εξαγωγή τεσσάρων δοντιών. Εδώ για ένα σου ζητούν 50. Γιατί να το δούμε πατριωτικά και να αφήσουμε όλα τα χρήματά μας στην Ελλάδα; Αφού εκεί συμφέρει», προσθέτει.
Ανάλογες σκέψεις έκανε και η κ. Κισίρη. Επειτα από επίμονο τρόχισμα τα δύο σφραγίσματα στα δόντια της ήταν έτοιμα. «Σου δίνω πέντε χρόνια εγγύηση. Σου έβαλα καλό υλικό και χρησιμοποίησα κορυφαία μέθοδο, αυτή που εφαρμόζουν και οι Ιάπωνες», είπε ο κ. Λαζάρεβ. Τα σφραγίσματα κόστισαν 30 ευρώ- 15 το ένα. Αλλά η δουλειά δεν είχε τελειώσει. Το καθρεφτάκι έδειξε και άλλα σημάδια τερηδόνας. «Πρέπει να ξανάρθεις. Αν θέλεις αυτή τη φορά πάρε με στην απευθείας γραμμή ή στείλε μου μήνυμα. Δεν θα μπορέσω μάλλον να το διαβάσω, τα αγγλικά μου δεν είναι καλά. Αλλά αν μου γράψεις το όνομά σου θα σε θυμηθώ και θα σου πω πότε να έρθεις», είπε ο οδοντίατρος στην κ. Κισίρη και έγραψε σε ένα χαρτάκι το «μυστικό» νούμερό του. «Μάλλον θα σας ξαναδώ», του απάντησε αυτή κάπως αμήχανα και σκεπτικά. «Ολα πήγαν καλά, ήταν καθαρά και φθηνά. Αλλά έχω ακόμα τις επιφυλάξεις μου. Μάλλον θα ξαναπάω», είπε αργότερα στον δρόμο του γυρισμού φουλάροντας το αμάξι με 40 ευρώ βενζίνη- στην Ελλάδα θα της κόστιζε 70.
ΑΠΟΣΤΟΛΗ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: TA NEA, Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010