"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

29 Μαΐ 2011

Δύο εικόνες, χιλιάδες λέξεις, μία Χώρα

Ως λάτρης αμετανόητος του λόγου, θεωρούσα πάντοτε ότι η φράση «μία εικόνα, χίλιες λέξεις» είναι άδικη. Άρχισα ωστόσο τελευταία να αναθεωρώ τις απόψεις μου. Οι εικόνες βέβαια δεν ήταν μία, αλλά δύο• και μάλιστα, τηλεοπτικές εικόνες. Ούτε οι λέξεις ήταν χίλιες. Ηταν, αντίθετα, αμέτρητες λέξεις, αναλύσεις και συνθήματα.
Η πρώτη εικόνα: Ενας τρομοκράτης-μύθος εκτελείται. Χωρίς δίκη, χωρίς δικαστές. Χωρίς καν την τελευταία λέξη που δικαιούται και ο τελευταίος εγκληματίας. Κουρασμένος, άοπλος, ένας τρομοκράτης σε σύνταξη. Εκτελείται ωστόσο, δεν συλλαμβάνεται. Την επέμβαση διατάσσει ο ίδιος ο Πρόεδρος της Χώρας, την εξέλιξη παρακολουθεί μαζί με όλο το επιτελείο του, αργότερα κάποιες εικόνες δίδονται στους προέδρους των άλλων χωρών, σε εμάς όλους. Πτώμα δεν υπάρχει, μόνον ίχνη αίματος. Η απουσία μιας εικόνας έχει κάποτε την ίδια δύναμη με την ύπαρξη της.
Η δεύτερη εικόνα
: Ενας πανίσχυρος άνδρας της παγκόσμιας οικονομίας συλλαμβάνεται με χειροπέδες, διαπομπεύεται, κλείεται σε μια άγρια φυλακή. Σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν δικαστές, έγινε δίκη, θα γίνουν δίκες. Υπήρξε καταγγελία, λένε. Αθώος η ένοχος; Καμιά σημασία δεν έχει. Εχει ήδη καταδικαστεί, χωρίς την δίκη. Για ποιο αδίκημα; Καμιά σημασία δεν έχει. Η τηλεοπτική εκόνα είναι αμείλικτη, η Χώρα και η δικαιοσύνη της αδέκαστη. «Όλοι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο», διακηρύσσει. Οι αφελείς δακρύζουν από συγκίνηση. Το γεγονός, ότι λίγοι διαθέτουν μερικά εκατομμύρια δολλάρια για να μισθώσουν επιφανείς δικηγόρους, η να ανταλλάξουν την σκληρή φυλακή τους με μια άλλη -πολιτισμένη και ηλεκτρονική- δεν φαίνεται να τους απασχολεί. Στην Χώρα των ίσων ευκαιριών, τις ευκαιρίες έχουν μόνον οι νικητές. Ερωτήματα δεν υπάρχουν. Ολα τα ερωτήματα για την Χώρα μένουν αναπάντητα.
Οι σχοινοτενείς αναλύσεις, οι αμέτρητες λέξεις: Δεν χρειάζονται πια. Αρκούν οι δύο εικόνες: Η εκτέλεση του Μπιν Λάντεν• η σύλληψη του Στρος Καν. Σε λίγα λεπτά τηλεοπτικού χρόνου συμπυκνώνονται εκατομμύρια λέξεις: Για το πολιτικό «ήθος» των Ηνωμένων Πολιτειών• για τον έκδηλο πουριτανισμό της Χώρας και την υποκρισία των θεσμών της• για τον μηδενισμό, όπου επιτρέπουν οι συνθήκες, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων• για την κουλτούρα της βίας. Η Χώρα είναι επικίνδυνη, όχι απλώς επειδή αποτελεί την μόνη υπερδύναμη. Επειδή, παράλληλα, στηρίζει την ισχύ της σε αξίες που κάνουν τον διαφωτισμό να ωχριά, σε ένα ύπουλο θεοκρατισμό, σε συντηρητικές παρωπίδες. Τα πολλά καλά της –ο υπογράφων τα έχει ζήσει από κοντά- μοιάζει να βρίσκονται σε άτακτη υποχώρηση.
Το δράμα μου ωστόσο είναι άλλο. Κάτω από το προσωπείο ενός άγιου προφήτη, ο Μπιν Λάντεν μου προκαλούσε απέχθεια. Οι εντολοδόχοι ενός Θεού –του όποιου Θεού- είναι πάντοτε οι προπομποί κάποιου Μεσαίωνα. Ετσι, ο ατέρμων κύκλος αθώων θυμάτων, που εκείνος άνοιξε με τρόπο εντυπωσιακό, δεν οδήγησε σε μια καλύτερη ανθρωπότητα. Αντίθετα, της πρόσθεσε νέα θύματα, μισαλλοδοξία και φόβο.
Ούτε ο Στρος Καν μου ήταν συμπαθής. Δεν εννοώ σαν άνθρωπος. Ανήκε ωστόσο στους εκπροσώπους –τους επιφανείς εκπροσώπους- ενός παράλογου οικονομικού «συστήματος», που έχει εγκλωβίσει τις ανθρώπινες αξίες και τις ιστορίες εθνών σε οθόνες υπολογιστών και ομόλογα.
΄Ετσι, καθώς αναγκάζομαι σήμερα να υπερασπιστώ τον νεκρό Μπιν Λάντεν και τον ημιθανή Στρος Καν, κρύος ιδρώτας με περιλούει. Τα βράδυα, μάλιστα, βλέπω καμιά φορά εφιάλτες: Οτι ύστερα από πολλά χρόνια, συμμετέχω κι εγώ σε μια πορεία που καταλήγει στην πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα συνθήματα είναι τώρα «Μπιν, ζεις, εσύ μας οδηγείς» και «Ντομινίκ, μαζί, έξω από την φυλακή». Καθώς ξυπνώ αλαφιασμένος με υποδέχεται, ευτυχώς, το φως της χώρας μου. Εκείνη ζεί τώρα τους δικούς της εφιάλτες, έχει όμως κάνει βήματα προς την αυτογνωσία της. Είναι η μόνη οδός προς ένα άλλο μέλλον.
του Γιώργου Γραμματικάκη, από το protagon.gr

28 Μαΐ 2011

Σύσκεψη απελπισίας!

Ενα μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης περίμενε από τους πολιτικούς μας αρχηγούς ότι θα έβγαιναν χθες από το Προεδρικό Μέγαρο έχοντας συμφωνήσει σε δέκα σημεία. Το απαιτούσε ο ελληνικός λαός, που αρχίζει να απελπίζεται και να πιστεύει ότι η ηγεσία του είναι ανεπαρκής και ανεύθυνη. Το ανέμεναν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας και οι δανειστές μας, οι οποίοι δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί η συναίνεση που επιτυγχάνουν άλλες χώρες είναι ανέφικτη στην Ελλάδα.
Δυστυχώς, από όσα μάθαμε η συζήτηση εξελίχθηκε, παρά την έντονη και υπεύθυνη αγωνία που διατύπωσε στην αρχή ο Πρόεδρος Κάρολος Παπούλιας, σε μια κουβέντα καφενείου. Ο κ. Παπανδρέου συζητούσε τα πάντα χωρίς όμως να θέτει σκληρά διλήμματα, λες και η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών μπορεί να είναι brain storming που παραθέτει όλες τις επιλογές, από το δημοψήφισμα έως την κυβέρνηση τεχνοκρατών, χωρίς διά ταύτα. Ο χρόνος όμως για συζητήσεις πάει, πέρασε, τελείωσε. Η κοινή γνώμη αγωνιά, γιατί διαβλέπει πανικό στα μάτια των κυβερνώντων, αλλά ταυτόχρονα βλέπει πως ο κ. Παπανδρέου λειτουργεί όπως πάντα, χωρίς να βιάζεται και δίχως να ξεφεύγει από τον στενό του κύκλο όταν επιλέγει συνεργάτες για κρίσιμα πόστα.
Από την άλλη, είναι φανερό ότι ο κ. Σαμαράς δεν θέλει να μοιραστεί ούτε ένα δράμι ευθύνης ή να βάλει πλάτη σε όσα επώδυνα αλλά απολύτως αναγκαία πρέπει να γίνουν. Είναι κατανοητό από την πλευρά του, γιατί πιστεύει ότι έτσι θα ανέβει στις δημοσκοπήσεις και θα ανέλθει στην εξουσία. Δεν είναι διόλου κατανοητό όμως στο εξωτερικό, όπου οι δανειστές και εταίροι μας έχουν σχεδόν χάσει την εμπιστοσύνη τους στον κ. Παπανδρέου, αλλά θέλουν να ξέρουν ποιος θα διαχειριστεί τα τεράστια ποσά που θα αναγκαστούν να δώσουν. Δεν είναι επίσης κατανοητή συμπεριφορά όταν η χώρα σου βρίσκεται σε πόλεμο να ζητάς πρώτα να συμφωνήσεις τι όπλο θα σηκώσεις. Είμαστε σε οριακό σημείο. Η χθεσινή σύσκεψη έκανε ζημιά στο εξωτερικό και ταυτόχρονα έσπρωξε την κοινή γνώμη πιο πολύ στην απελπισία και την οργή. Περίμενε, βλέπετε, σύσκεψη ηγετών αλλά προέκυψε σύσκεψη απελπισίας, με κομματικούς ηγέτες που τρέμουν το αδιέξοδο και θέλουν να μας πείσουν ότι... κάποιος άλλος φταίει... Κρίμα!
Τoυ Αλέξη Παπαχελά, από την Καθημερινή.

16 Μαΐ 2011

Ο τοίχος είναι μπροστά μας!

Η κυβέρνηση παίζει «πόλεμο». Ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου κάνει τιτάνια προσπάθεια. Αλλά, δεν αρκεί ένας υπουργός για να φέρει την άνοιξη. Αλλη υπουργός εξαγγέλλει κοινωνικά επιδόματα χωρίς εισοδηματικά κριτήρια – «μύρισε» εκλογές. Αλλος υπουργός ισχυρίστηκε ότι έχει επιτύχει με το παραπάνω τους στόχους αλλά δεν κατάφερε να εξηγήσει πειστικά στους τροϊκανούς γιατί «βασιλεύει» το λαθρεμπόριο καυσίμων. Αλλος, αφού έκανε λίγες χιλιάδες προσλήψεις και επιτυχώς απέφυγε να ανοίξει το κλειστό επάγγελμα της ευθύνης του, προθυμότατα προσφέρεται να κόψει δαπάνες – έχει ζαλίσει τους τροϊκανούς. Αλλος, αλλοιώνει την ασφαλιστική μεταρρύθμιση που ψηφίστηκε, με αποφάσεις που προσφέρουν παροχές μεγαλύτερες από εκείνες που προϋπήρχαν της μεταρρύθμισης. Τέλος, οι αμοιβές υπαλλήλων υπουργείων (Αμυνας, Γεωργίας και άλλα) δεν μειώθηκαν, διότι οι περικοπές μισθών αναπληρώθηκαν από πρόσθετες υπερωρίες και οδοιπορικά. Δεν μένει παρά να δοθεί επίδομα πολέμου σε καιρό ειρήνης…
Η αντιπολίτευση λέει παραμυθάκια που χαϊδεύουν αυτιά. Η κρίση, λέει, θα αντιμετωπιστεί αν μοιράσουμε λεφτά και φέρουμε ανάπτυξη (κάτι ανάλογο έλεγε παλιότερα και η κ. Κατσέλη). Θα προωθήσει, λέει, εξωστρεφή ανάπτυξη αλλά με ατμομηχανή της οικονομίας την… οικοδομή. Θα πατάξει τη φοροδιαφυγή καταργώντας «πόθεν έσχες». Θα αυξήσει τα έσοδα μειώνοντας φόρους (15% φόρο στα μερίσματα -παγκόσμιο χαμηλό...). Θα γεμίσει τα ταμεία των Ταμείων μειώνοντας τις εισφορές. Θα πατάξει την αυθαιρεσία νομιμοποιώντας (όχι τακτοποιώντας…) τα αυθαίρετα. Θα μειώσει κατά 18 δισ. ευρώ το έλλειμμα χωρίς να προκληθεί υφεσιακή επίδραση! Δύο χρόνια μετά την κρίση στην οποία μας έσυρε, η Ν.Δ. φέρεται σαν να πιστεύει ότι «λεφτά υπάρχουν». Η πρότασή της είναι συνταγή χρεοκοπίας. Κι αν υποθέσουμε ότι το πρόγραμμά της θα ήταν ρεαλιστικό σε άλλες συνθήκες, είναι εκτός τόπου και χρόνου σήμερα. Διότι απαιτούνται τουλάχιστον δύο χρόνια προκειμένου οι μειώσεις φόρων και τα συναφή μέτρα να προκαλέσουν επανεκκίνηση ώστε να δημιουργηθούν νέα δημόσια έσοδα. Μέχρι τότε, ποιος θα πληρώνει τους δημοσίους υπαλλήλους (που δεν θα απολύσει…) και τις συντάξεις που θα αυξήσει; Το άδειο ταμείο της Ν.Δ. ή το Ιδρυμα Καραμανλή;
Η πραγματικότητα είναι ζοφερή. Υπάρχει εμπλοκή στη λήψη των 12 δισ. της 5ης δόσης, διότι το καταστατικό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ορίζει ότι για να εκταμιεύσει το Ταμείο ένα δάνειο, πρέπει να έχει εγγυήσεις ότι το κράτος δανειολήπτης θα μπορεί να εξυπηρετεί τα χρέη του 12 μήνες μετά τη δανειοδότησή του. Η εξυπηρέτηση του χρέους μας από τα 110 δισ. του Μνημονίου είναι εξασφαλισμένη μέχρι τον Μάρτιο 2012 ενώ η 5η δόση θα δοθεί (το νωρίτερο…) τον Ιούνιο. Την εγγύηση που απαιτεί το ΔΝΤ, λοιπόν, μπορεί να τη δώσει μόνο η Ευρωζώνη. Για να τη δώσει, απαιτεί αυστηρά μέτρα. Μεταξύ αυτών, είναι η μείωση του κράτους εδώ και τώρα (όχι να βαφτίζουμε «δασοφύλακες» τους αγροφύλακες ούτε να καταργήσουμε άχρηστους οργανισμούς μετατάσσοντας, απλώς, τους υπαλλήλους τους…) και να εγγυηθούμε (έργω και λόγω…) ότι θα ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας ως Ελληνική Δημοκρατία, ανεξάρτητα από το κόμμα που θα κυβερνά. Κατ’ ουσία, ίσως μιλάμε για ένα νέο Μνημόνιο, μεγαλύτερης διάρκειας για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων αλλά και πολύ αυστηρότερο. Αν υπάρξει εθνική συναίνεση, θα δοκιμάσουμε την τύχη μας. Αν όχι, θα δούμε. Ο χρόνος έχει τελειώσει. Παίζουμε την παράταση. Και ο τοίχος είναι μπροστά μας.
Tου Κώστα Kαλλίτση, από την Καθημερινή.

14 Μαΐ 2011

Ακραία οργή!

Η αδιανόητη, ασύλληπτη, εξωφρενική εν ψυχρώ δολοφονία του 44χρονου ανύποπτου Αθηναίου πολίτη στο κέντρο της πόλης είναι πλέον σχεδόν το μοναδικό θέμα σε κάθε συζήτηση, σε κάθε παρέα, σε κάθε γειτονιά τις τελευταίες ημέρες. Αναμενόμενο. Αυτή τη φορά, το μαχαίρι που μπήκε στον λαιμό του μοιραίου αυτού ανθρώπου, το νιώσαμε όλοι στον δικό μας λαιμό. Τώρα, πια, κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής. Το ξέραμε, αλλά τώρα το εμπεδώσαμε με τον πιο σκληρό και άδικο τρόπο.
Ολοι γύρω τριγύρω παραμιλούν. Κάποιοι εξ αυτών εκφράζουν απόψεις και υιοθετούν –έστω λεκτικά– στάσεις και τρόπους αντίδρασης που πριν από δύο - τρία χρόνια δεν θα τους περνούσαν από το μυαλό. Προχθές βρέθηκα τυχαία ανάμεσα σε μία μεγάλη παρέα τριαντάρηδων. Εργαζόμενοι και μάλιστα σκληρά στον ιδιωτικό τομέα όλοι τους, καρδιακοί φίλοι μεταξύ τους, κόντεψαν πραγματικά να πιαστούν στα χέρια για τους μετανάστες και τους τρόπους αντίδρασης της πολιτείας. Την έκρηξη των υπολοίπων προκάλεσε η διαβεβαίωση τριών εξ αυτών ότι στις επόμενες εκλογές θα ψηφίσουν ό,τι πιο ακραίο υπάρχει στη δεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος.
Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο ηλεκτρισμένη, που πραγματικά τρόμαξα. Σε κάθε προσπάθεια μέλους της παρέας να διαχωρίσει τους φιλήσυχους από τους εγκληματίες λαθρομετανάστες προκαλούσε θύελλα αντεπιχειρημάτων από τους τρεις εξαγριωμένους νέους που, όπως έλεγα, «βαρέθηκαν να κυκλοφορούν εγκληματικές συμμορίες στην πόλη, να λεηλατούν, να κλέβουν και να σκοτώνουν ανενόχλητες», σιχάθηκαν τον αυτάρεσκο αυτισμό των πολιτικών τους εκπροσώπων, που κοροϊδεύουν τους πολίτες ότι θα αντιμετωπίσουν τον καρκίνο με ασπιρίνες, αηδίασαν από τις κλεψιές, τις ρεμούλες και την ατιμωρησία, θέλουν να ονειρευτούν οικογένεια και παιδιά και δεν μπορούν.
Σίγουρα, χθες, στην κουβέντα της παρέας θα προστέθηκε ο βαρύς τραυματισμός ενός επίσης νέου ανθρώπου από αφηνιασμένους μαινόμενους αστυνομικούς. Αντίθετα τα συναισθήματα, αλλά εξίσου έντονα, αφού στην προκειμένη μιλάμε για μια ακραία έμφαση λειτουργίας μιας υποτιθέμενης ευνομούμενης πολιτείας. Σαστίζει ο νους και μπερδεύεται η σκέψη.
Τι μπορεί να ελπίζει ένας νέος άνθρωπος φλερτάροντας με την ιδέα ακραίων στάσεων και βίαιων συμπεριφορών; Πιθανότατα, μόνο σε ένα ακόμη πιο επώδυνο και βαθύ αδιέξοδο. Είναι προφανές ότι η ανασφάλεια, το ψυχικό κενό και η απουσία του ονείρου διευκολύνει την καταφυγή στα άκρα. Φοβάμαι ότι είναι η ίδια παγίδα με την στείρα καταδίκη του ρόλου της αστυνομίας στην τήρηση της τάξης. Και αυτή την πληρώνουμε σήμερα. Μαζί με την υπερβολική, τυφλή βία μερίδας των αστυνομικών δυνάμεων.
Μόνο που αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αυτή η πολύπαθη χώρα έχει υποφέρει πολύ από την υπερβολική βία, αλλά δεν πάσχει μόνο από αυτή. Πάσχει και από το αντίθετό της: την έλλειψη της απλής επέμβασης της αστυνομίας, εκεί που είναι απαραίτητη.
Όπως πάσχει από την απόλυτη έλλειψη οποιουδήποτε σοβαρού σχεδιασμού εκ μέρους της πολιτείας. Αυτή η εξέλιξη της εγκληματικότητας που ζούμε την τελευταία περίοδο και η οποία γίνεται όλο και πιο βίαιη, όλο πιο τυφλή, όλο πιο άγρια είναι κανονική τρομοκρατία. Η μισή πόλη έχει χαθεί. Η Αθήνα σταματάει στο Σύνταγμα. Από Oμόνοια και μετά είναι άλλη χώρα... Με άλλους ανθρωπους, άλλη ζωή, άλλους πολίτες και ανύπαρκτη Πολιτεία. Η οποία κάνει σαν να μην υπάρχει αυτή η κατάσταση. Γιατί δεν θέλει, γιατί δεν μπορεί, γιατί την αγνοεί, γιατί αδιαφορεί, γιατί δεν θέλει να ανοίξει μέτωπα, γιατί είναι ανίκανη... Και δεν ντρέπεται.
Τα τελευταία εικοσιτετράωρα, η Χρυσή Αυγή έχει πάρει τον νόμο στα χέρια της στο πολύπαθο κέντρο. Αυτό, εκτός από επικίνδυνο, είναι και άκρως ταπεινωτικό σκηνικό για την Πολιτεία... Για την αστυνομία, τη δημοτική αρχή, τους υπεύθυνους και ανεύθυνους υπουργούς και βουλευτές που εξαντλούν την ευρηματικότητά τους και τη στρατηγική τους μόνον στο να χτίσουν το προφίλ τους... Πώς να μη νιώθει κανείς ακραία οργή...
Tης Έλλης Τριανταφύλλου, από την Καθημερινή.

11 Μαΐ 2011

Οι «χορηγοί» επιδομάτων

«Αφού μάς τα έδιναν να μην τα παίρναμε;».
 Eρώτημα που θέτουν με ειλικρίνεια πολλοί εργαζόμενοι, απαντώντας στην παράθεση προκλητικών προνομίων και απίστευτων επιδομάτων που απολάμβαναν επί δεκαετίες Ελληνες που ήταν πιο ίσοι από τους άλλους.
Πρώτο κρατούμενο: εάν η χώρα δεν είχε χρεοκοπήσει, το σκάνδαλο δεν θα θιγόταν, θα συνέχιζε να κουκουλώνεται από πνεύμα κοινωνικής αλληλεγγύης. «Από την τσέπη μας τα βγάζουμε; Το κράτος τους πληρώνει», θα λέγαμε με μεγαλόθυμη αμεριμνησία. Αρα, τα κίνητρα καυτηριασμού του καθεστώτος «που βούλιαξε το Δημόσιο» δεν έχουν ηθικολογική αφετηρία. Και θα ήταν αφελές να πιστεύαμε ότι σε μια δημοκρατική κοινωνία υπάρχουν κάποιοι που λένε «όχι» σε προνόμια που τους δίνονται, αυτοκαταγγελλόμενοι: «Ευχαριστώ, δεν το αξίζω αυτό το επίδομα, και για να έχω ήσυχη τη συνείδησή μου απαιτώ να εξαιρεθώ…».
Εάν λοιπόν θέλουμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι, οφείλουμε μαζί με τη «διαπόμπευση» προνομιούχων υπαλλήλων, πράξη που εξευμενίζει κάπως την οργή των υπολοίπων για τα σημεία και τέρατα που είχαν γίνει κεκτημένα στο Δημόσιο και τις παραφυάδες του, να μάθουμε όλη την αλήθεια. Δηλαδή, την πολιτική ταυτότητα των κατά συρροήν ηθικών αυτουργών αυτής της ακατάσχετης «επιδοματικής τακτικής». Ποιοι υπουργοί, δήμαρχοι και λοιποί που διαχειρίζονταν δημόσιο χρήμα, υπέγραφαν για τη χορήγηση προνομίων θεσμοθετώντας προκλητική εργασιακή ελαστικότητα και ανισότητα; ποιοι υπέκυπταν με ελαφρότητα σε εξωπραγματικές απαιτήσεις διαφυλάττοντας την ειρήνη στο «μαγαζί τους», γενόμενοι αρεστοί στο εκλογικό ποίμνιο;
Γιατί επιδόματα π.χ. πλυσίματος χεριών, προθέρμανσης αυτοκινήτου, χρήσης κυλικείου, μεταφοράς φακέλου, έγκαιρης προσέλευσης, χρήσης φαξ και δεκάδες άλλα σουρεαλιστικά δεν είχαν μόνον αποδέκτες. Είχαν και εμπνευστές και αναδόχους και συνεχιστές, τα ονόματα των οποίων επιβάλλεται να πέσουν στο τραπέζι της διαφάνειας.
Δεύτερο κρατούμενο: η αισιόδοξη προβολή του ελληνικού δράματος εκφράζεται από πολλές -και σοβαρές- πλευρές: επιχειρηματολογείται ότι η στενωπός του Μνημονίου θα μάς κάνει καλύτερους, σοβαρότερους, θα νοικοκυρέψει το κράτος, θα ξεριζώσει λειτουργικές στρεβλώσεις του, έως ότου εισέλθουμε στην καθαρτήρια λεωφόρο. Εως χθες, οι παρεμβάσεις του «ξένου παράγοντα» χρησίμευαν ως ερμηνευτικό εργαλείο κάθε κακοδαιμονίας και εθνικής συμφοράς, σαν διαχρονικό μας άλλοθι. Η σημερινή έξωθεν επιβολή (κατόπιν αιτήματός μας) νέου τρόπου δημόσιας διαχείρισης και κυρίως ατομικής επιβίωσης, συνιστά τη μεγαλύτερη ομολογία σύνθετης αποτυχίας των τελευταίων δεκαετιών. Είμαστε καταδικασμένοι -όσοι δεν ζούμε με παραμυθίες- να τη βαφτίζουμε αλλαγή πλεύσης, επωμιζόμενοι την αξιοπρέπεια της επόμενης γενιάς…
Tου Kώστα Λεονταρίδη, από την  Καθημερινή.

9 Μαΐ 2011

Αναζητώντας το νόημα της ζωής. O φόβος του θανάτου πίσω από την πίστη στον «ευφυή σχεδιασμό».


Για πολλούς ανθρώπους, η θεωρία της Εξέλιξης σκότωσε την πίστη στη μεταθανάτια ζωή και ακύρωσε την αίσθηση του σκοπού και του νοήματος που προσέφερε παραδοσιακά η θρησκεία. Σύμφωνα μάλιστα με μια νέα μελέτη, ο φόβος του θανάτου δημιουργεί στους ανθρώπους την τάση να απορρίπτουν την επιστήμη της Εξέλιξης για χάρη του «ευφυούς σχεδιασμού».
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία του ευφυή σχεδιασμού, στην οποία πιστεύουν σήμερα πολλοί Αμερικανοί, τα βιολογικά συστήματα και ορισμένα φαινόμενα του Σύμπαντος είναι τόσο πολύπλοκα ώστε είναι αδύνατο να δημιουργήθηκαν αυθόρμητα -πρέπει δηλαδή να έχουν σχεδιαστεί από κάποια ευφυή δύναμη. Μάλλον είναι το αποτέλεσμα ευφυούς σχεδίασης από το Θεό. Ο William Dembski επίκουρος καθηγητής των θεμελιωδών εννοιών της επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Baylor υποστηρικτής του εφυούς σχεδιασμού έχει το βασικό επιχείρημα , ότι κάποια πράγματα δεν μπορεί να έχουν παραχθεί στην τύχη. Πιστεύει ότι ένα αντικείμενο πρέπει να είναι το προϊόν ευφυούς σχεδιασμού αν εμφανίζει "προσδιορισμένη πολυπλοκότητα". Αν γυρίσετε σπίτι και βρείτε τη φράση "Σ' αγαπώ" γραμμένη με πατατάκια στον καναπέ σας, η πιθανότητα να συμβαίνει κάτι τόσο προσδιορισμένο και πολύπλοκο καθαρά από τύχη, είναι σχεδόν μηδενική. Ο Dembski πιστεύει ότι κάποια πράγματα στη φύση ξεκάθαρα υποδεικνύουν προσδιορισμένη πολυπλοκότητα, π.χ. το μάτι. Είναι αλήθεια ότι ο ίδιος ο Δαρβίνος παραδέχτηκε ότι μοιάζει παράλογο να υποθέτει κανείς ότι το μάτι, με όλες τις αμίμητες ικανότητές του να προσαρμόζει την εστίασή του σε διαφορετικές αποστάσεις, να δέχεται διαφορετικά ποσά φωτός, και να διορθώνει τις σφαιρικές και χρωματικές αποκλίσεις, μπορεί να έχει προκύψει από φυσική επιλογή…
Υποστήριξε , όμως ότι αν αποδειχτεί ότι υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις από ένα τέλειο και πολύπλοκο μάτι σε ένα πολύ ατελές και απλό, με κάθε μια από αυτές να είναι χρήσιμη στον κάτοχο του· και αν επίσης το μάτι όντως ποικίλει ελάχιστα, και οι παραλλαγές κληροδοτούνται, που όντως ισχύει· και αν όποια παραλλαγή του οργάνου είναι χρήσιμη σε κάποιο ζώο υπό μεταβαλλόμενες συνθήκες διαβίωσης, τότε η δυσκολία του να πιστέψουμε ότι ένα τέλειο και πολύπλοκο μάτι θα μπορούσε να δημιουργηθεί από τη φυσική επιλογή, παρότι ανυπέρβλητη από τη φαντασία μας, δεν είναι αληθής.
Ουσιαστικά, ο ευφυής σχεδιασμός είναι μια παραλλαγή του δημιουργισμού, δηλαδή της άποψης ότι το Σύμπαν και ο άνθρωπος δημιουργήθηκαν από τον Θεό. Η διαφορά είναι ότι ο ευφυής σχεδιασμός δεν κατονομάζει αυτή την «ευφυή δύναμη» και πλασάρεται ως επιστημονική θεωρία, παρόλο που διαψεύδεται από την επιστήμη.
Ο ευφυής σχεδιασμός δεν κάνει βέβαια λόγο για μεταθανάτια ζωή, επαναφέρει όμως την ιδέα ότι η ανθρώπινη ζωή βασίζεται σε ένα ανώτερο σχέδιο: «Αυτό που λέει ρητά ο ευφυής σχεδιασμός είναι ότι η ανθρώπινη ζωή έχει σκοπό -ότι βρισκόμαστε εδώ για κάποιο λόγο» σχολιάζει στο LiveScience.com η Τζέσικα Τρέισι, επικεφαλής της νέας μελέτης στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας.
Όπως υποδεικνύει η έρευνά της, πολλοί άνθρωποι έχουν την τάση να προτιμούν τον ευφυή σχεδιασμό λόγω ενός μηχανισμού ψυχικής άμυνας απέναντι στο φόβο του θανάτου.
Για τις ανάγκες του πειράματος, περισσότεροι από 1.600 εθελοντές κλήθηκαν να σκεφτούν και να γράψουν είτε για τον θάνατό τους, είτε για κάποιο άσχετο θέμα όπως μια επίσκεψη στον οδοντίατρο.
Στην επόμενη φάση, κλήθηκαν να διαβάσουν άρθρα είτε του εξελικτικού βιολόγου Ρίτσαρντ Ντόκινς, είτε του οπαδού του ευφυούς σχεδιασμού Μάικλ Μπέχε. Στο τέλος, κλήθηκαν να απαντήσουν σε ερωτήσεις για τα θρησκευτικά τους πιστεύω και να βαθμολογήσουν το κατά πόσο συμφωνούσαν με κάθε άρθρο.
Η ανάλυση των απαντήσεων έδειξε ότι ο φόβος του θανάτου σπρώχνει τους ανθρώπους πιο κοντά στον ευφυή σχεδιασμό και πιο μακριά από την θεωρία της εξέλιξης.
Η επίδραση αυτή ήταν μικρή αλλά στατιστικά σημαντική, αναφέρουν οι ερευνητές.
To ενδιαφέρον πάντως είναι ότι η ψυχολογική αυτή επίδραση εξαφανίστηκε όταν οι εθελοντές κλήθηκαν να διαβάσουν στο τέλος ένα ακόμα κείμενο: ένα άρθρο του αστρονόμου Καρλ Σέιγκαν με θέμα το νατουραλισμό, δηλαδή την άποψη ότι η ζωή έχει νόημα ακόμα κι αν δεν υπάρχει δημιουργός και σχέδιο.
Η διαπίστωση αυτή είναι σημαντική για τη διδασκαλία της βιολογίας και της εξέλιξης, εκτιμά η Δρ Τρέισι: «Το να μαθαίνουμε στον κόσμο ότι η επιστήμη ή η νατουραλιστική άποψη μπορεί να δίνει νόημα στη ζωή κάνει τους ανθρώπους να ενδιαφέρονται περισσότερο για τη θεωρία που έχει πραγματική επιστημονική εγκυρότητα, ακόμα κι όταν βρίσκονται σε μια κατάσταση υπαρξιακού άγχους».
Πηγή: α Κενταύρου

7 Μαΐ 2011

Μνημείο γραφειοκρατίας και κακονομίας!

Το Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων κατέθεσε  Σχέδιο Νόμου για συζήτηση στη Βουλή με τίτλο: "Θεσμικό πλαίσιο των πρότυπων πειραματικών σχολείων.Ιδρυση Ινστιτούτου εκπαιδευτικής πολιτικής,οργάνωση του ινστιτούτου τεχνολογίας υπολογιστών και εκδόσεων <<ΔΙΟΦΑΝΤΟΣ>> και λοιπές διατάξεις". Μεταξύ άλλων το Υπουργείο κατέθεσε και κάποιες  τροπολογίες, οι οποίες αφορούν και τον πρόσφατο νόμο 3848/2010, ο οποίος ακόμη δεν έχει εφαρμοστεί στην πράξη, αλλά έχει υποστεί αρκετές τρπολογίες μέχρι σήμερα. Αντιγράφω τη σχετική τροπολογία, έτσι ακριβώς όπως κατατέθηκε για ψήφιση στην Ολομέλεια της Βουλής:

Συγκεκριμένα στο ν. 3848/2010 (71 Α') επέρχονται οι ακόλουθες τροποποιήσεις:
  • Το τελευταίο εδάφιο της παραγράφου 8 του άρθρου 16 αντικαθίσταται ως εξής: «Τα μέλη των περιπτώσεων α' και β' του προηγούμενου εδαφίου ορίζονται με τους αναπληρωτές τους με απόφαση του περιφερειακού διευθυντή εκπαίδευσης.»
  • Στην παράγραφο 13 του άρθρου 16 προστίθεται τρίτο εδάφιο ως εξής: «Αν κατά την επιλογή των στελεχών των περιπτώσεων ια' έως και κβ' και κστ' έως και κη' της παραγράφου 2 του άρθρου 10, τα τακτικά και αναπληρωματικά μέλη της περίπτωσης β' της παραγράφου 8 του άρθρου 16 και των περιπτώσεων β' των παραγράφων 2 και 3 του άρθρου έκτου του ν. 3839/2010 (51 Α'), όπως αντικαθίστανται, αντίστοιχα, από τις παραγράφους 8 και 9 του άρθρου 47, είναι υποψήφιοι, τότε στη θέση τους ορίζονται, με απόφαση του οικείου περιφερειακού διευθυντή εκπαίδευσης, εκπαιδευτικοί με βαθμό Α' και σημαντική εκπαιδευτική και διοικητική εμπειρία ή σχολικοί σύμβουλοι.»
Αναρωτιέμαι, ποια είναι η πρόθεση του Υπουργείου με αυτή την τροπολογία: να απλοποιήσει  και να επικαιροποιήσει  την εφαρμογή του προηγούμενου νόμου (3848/2010)  ή να προσθέσει έναν γραφειοκρατικό γρίφο στη διοίκηση; Είναι δυνατόν να νομοθετούν στη Βουλή με αυτόν τον αναχρονιστικό τρόπο; Δεν καταλαβαίνουν ότι με τον τρόπο, με τον οποίο θεσπίζονται σήμερα οι νόμοι, και με τη μορφή που συντάσσονται οι τροπολογίες, ο νομοθέτης γίνεται ακούσιος υπηρέτης της αναξιοκρατίας και τροφός της γραφειοκρατίας;
 Ενώ είναι πλέον κοινά αποδεκτό από όλη την ελληνική κοινωνία, ότι  η πολυνομία, η κακονομία και η συνακόλουθη ανομία στη χώρα μας, σε συνάρτηση με την πολυδιάσπαση αρμοδιοτήτων μεταξύ πολλών επιπέδων διοίκησης και υπηρεσιών, προκαλούν όχι μόνο σημαντικές δυσχέρειες στον πολίτη, αλλά ταυτόχρονα συνεπάγονται και τη δημιουργία εστιών αδιαφάνειας, διαφθοράς,  περιττής γραφειοκρατίας και συνακόλουθα  βαρύτατο οικονομικό κόστος, οι πολιτικοί μας συνεχίζουν να νομοθετούν με τον ίδιο παλαιό "καλό" τρόπο.
Τελικά είναι  πολύ δύσκολο για τους Έλληνες πολιτικούς  να ξεμάθουν καθώς ο γραφειοκρατικός και παλαιοκομματικός εγγραμματισμός που έχουν υποστεί αντιστέκεται σθεναρά.
Ελπήνωρ

6 Μαΐ 2011

Ε, όχι και κήνσορες οι βουλευτές!

Όλα έχουν τα όριά τους, ακόμη και η υποκρισία. Αφορμή η υπόθεση με τα αναδρομικά των πρώην βουλευτών, που προκάλεσε υποτίθεται οργίλες αντιδράσεις στους εν ενεργεία βουλευτές. «Δεν μπορεί ο κόσμος να κάνει θυσίες και να υπάρχουν τέτοιες προκλήσεις» λέει ο ένας, «είναι προσβλητικές και ανήθικες τέτοιου είδους πρακτικές» λέει ο άλλος, «θα προβούµε σε κάθε απαραίτητη ενέργεια ώστε να μην ικανοποιηθεί η απαίτηση», λέει ο τρίτος. Τα ίδια λέει και ο τέταρτος, ο πέμπτος, ο έκτος, ο έβδομος και πάει λέγοντας.
Αθώοι του αίματος όλοι τους λοιπόν, συγκλονισμένοι, οργισμένοι, έξω φρενών! Κάποιοι, μάλιστα, φρόντισαν εμφατικά να δηλώσουν ή να διαρρεύσουν πως δεν περιλαμβάνονται στις σχετικές λίστες (παραλείποντας να δηλώσουν πως όταν έγινε η προσφυγή δεν ήταν πρώην, αλλά εν ενεργεία βουλευτές). Συμπτωματικά, όλοι τους ξεχνούν να πουν πως η διεκδίκηση των αναδρομικών από τους συνταξιούχους βουλευτές, βασίζεται σε νόμους και διατάξεις που η Βουλή ψήφισε και που ποτέ δεν επιχειρήθηκε να αλλάξουν.
Ο λόγος είναι απλός! Αυτά που διεκδικούν ως αναδρομικά οι πρώην βουλευτές, τα παίρνουν σε ζεστό χρήμα εδώ και πάρα πολλά χρόνια οι νυν! Όσες φορές με διάφορα νομικά τεχνάσματα οι δικαστές έδιναν αύξηση στον εαυτό τους (μέσω του «Μισθοδικείου»), αντίστοιχη αύξηση έπαιρναν το επόμενο πρωί και οι βουλευτές. Επομένως γιατί να αλλάξει το περίφημο Ζ’ ψήφισμα της Βουλής το 1975 που εξομοιώνει τις αποδοχές των βουλευτών με αυτές του προέδρου του Αρείου Πάγου; Αντίθετα για να το σιγουρέψουν το συμπεριέλαβαν στο προοίμιο του Συντάγματος.
Προκλητικές θεωρεί η κυβέρνηση τις αξιώσεις των συνταξιούχων βουλευτών, γιατί όπως λέει την ίδια στιγμή, οι υπόλοιπες κατηγορίες συνταξιούχων υφίστανται συρρίκνωση των αποδοχών τους εξαιτίας της κρίσης! Όμως δεν είναι προκλητικό οι βουλευτές να είναι οι μοναδικοί Έλληνες, που παίρνουν δύο συντάξεις; Αρκούν 17 χρόνια στη Βουλή, τα μισά απ’ όσα χρειάζεται κατά μέσο όρο ένας κανονικός εργαζόμενος για να βγάλουν σύνταξη κοντά στα 5500 ευρώ. Σε αυτά προσθέστε και την σύνταξη του ταμείου τους!
Το καταπληκτικό είναι πως όσοι βουλευτές είναι άνω των 65 χρόνων λαμβάνουν ταυτόχρονα και βουλευτική αποζημίωση και βουλευτική σύνταξη! Επειδή κάποιοι νυν υπουργοί και βουλευτές θυμήθηκαν ξαφνικά το περίφημο «ότι είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό» ας απαντήσουν οι ίδιοι για τα του οίκου τους.
Άλλωστε, νόμιμα προσέλαβαν στη Βουλή τα παιδιά τους, νόμιμα εισπράττουν φως, νερό, τηλέφωνο, έχουν δωρεάν αυτοκίνητο, συνεργάτες, έχουν ασυλία απέναντι στο νόμο. Νόμιμα (ενώ είναι στα καθήκοντά τους) πληρώνονται extra (και αδρά) για συμμετοχή σε επιτροπές και θερινά τμήματα κλπ.
Υπάρχει, άραγε, πιο ανήθικη και επαίσχυντη ρύθμιση από αυτή που ίσχυε μέχρι χθες (προς τιμήν του την κατήργησε ο Ανδρέας Λοβέρδος, παρά τον πόλεμο και τις πιέσεις που δέχθηκε), που επέτρεπε στους γιατρούς βουλευτές, όταν δεν επανεκλέγονταν να διαλέγουν νοσοκομείο και να συνεχίσουν την καριέρα τους στο Δημόσιο ως διευθυντές κλινικής, ακόμη κι αν το νοσοκομείο δεν τους χρειάζεται;
Για όλα αυτά, κανείς από όσους σήμερα έπεσαν από τα σύννεφα και αντέδρασαν με οργή, ποτέ δεν μίλησε. Δυστυχώς ο λαϊκισμός περισσεύει, όπως άλλωστε και το δούλεμα.

Του Τάκη Σπηλιόπουλου, από aixmi.gr
 
Και για να κατανοήσουμε το μέγεθος της υποκρισίας σε παλαιότερο άρθρο μας προβάλαμε τα προνόμια, τα οποία απολαμβάνουν οι εν ενεργεία βουλευτές μας σε περιόδους κρίσης και αιματηρής λιτότητας και ανεργίας του απλού λαού. Εδώ

5 Μαΐ 2011

Η φωνή του Τάσου Γιαννίτση

«Η μόνη βεβαιότητά μας είναι ότι αύριο θα βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με καταστάσεις που δεν γνωρίζουμε ούτε ποιες είναι, ούτε τι σημαίνουν. Αν περιμένουμε να τις δούμε για να αισθανόμαστε σίγουροι ότι αυτές είναι εκεί, χάσαμε. Έχουμε υποχρέωση να προετοιμαστούμε και να μην πέσουμε στην παγίδα της αφέλειας, της αδιαφορίας ή της ελαφρότητας.».
Τρομακτικό, για το μέλλον που αναμένεται, ηχεί το ανωτέρω απόσπασμα της επιστολής που έστειλε ο πρώην υπουργός και πρόεδρος των ΕΛΠΕ Τάσος Γιαννίτσης, τις ημέρες του Πάσχα, στους 2.476 εργαζόμενους της επιχείρησης και τις οικογένειες τους.
Ο πρώην υπουργός είχε επιδείξει σοφία και επαγρύπνηση στους ευτυχισμένους καιρούς της δανειακής ευθυμίας. Για τότε λέμε, το 2001, που ξάφνιασε δυσάρεστα, όταν διαβλέποντας την κατάρρευση του Ασφαλιστικού, προσπάθησε εναγωνίως να την αποτρέψει. Όμως στην Ελλάδα των συνθημάτων, του λαϊκισμού και της ανέξοδης «αγωνιστικότητας», τα πλήθη πλημμύρισαν τους δρόμους με ιαχές, συνθήματα και πανό, για να κατατροπώσουν τις …αντιασφαλιστικές εμπνεύσεις του τότε υπουργού.
Μέσα στην εύκολη συνθηματολογία της μεταπολίτευσης κάθε φωνή σύνεσης και προειδοποίησης, κάθε φωνή προγραμματισμού, κάθε φωνή αυτοσυγκράτησης, κάθε επίκληση των αριθμών που αποδείκνυαν την καθίζηση του ασφαλιστικού, αμέσως ερμηνευόταν ως προσχηματική και ψεύτικη, και ξεσήκωνε την «ιερή οργή» συνδικαλιστικών παρατάξεων και κομμάτων για την «βεβήλωση» των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Οι ίδιοι που με οργή παρακινούσαν τον κόσμο τον κόσμο να βγει στους δρόμους για να αμυνθεί δεν έκαναν τίποτε όταν έβλεπαν ότι τα ασφαλιστικά ταμεία γονάτιζαν υπό το βάρος της ανομίας, του πολιτικαντισμού και της παράνοιας.
Γιατί ήταν παράνοια οι ρυθμίσεις του μακαρίτη Κουτσόγιωργα που έδινε το δικαίωμα σε γυναίκες, υπό προϋποθέσεις, να βγαίνουν στην σύναξη στα …35, ή εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ στα 50 με ηγεμονικές συντάξεις την ίδια στιγμή που οι δυσπρατούντες του ιδιωτικού τομέα, οι δυστυχισμένοι του ΙΚΑ φυτοζωούσαν έχοντας δουλέψει μια ζωή για πενταροδεκάρες. Ηταν πολιτικαντισμός να μπαίνουν στα ταμεία ομαδικά οι επιστρέψαντες πολιτικοί πρόσφυγες (καλώς μπήκαν, άνθρωποι που δεν είχαν που την κεφαλήν κλίναι ήταν) αλλά η τότε κυβέρνηση να μην κάνει την παραμικρή προσπάθεια να εξασφαλίσει ένα ποσοστό τουλάχιστον από την σύνταξη που δικαιούνταν από τα σοσιαλιστικά (λέμε τώρα) κράτη.
Γιατί ήταν ανομία να μην πληρώνουν οι επιχειρήσεις, ειδικά οι μικρές, τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, υπό το πρόσχημα της δυσπραγίας και την απειλή ότι θα έκλειναν αν αναγκάζονταν να υποβληθούν και σε αυτό το «έξοδο», και το κράτος το ανεχόταν αφού ούτως ή άλλως τα ελλείμματα θα συμπληρώνονταν από τον κρατικό κορβανά με τα δανεικά λεφτά…
Ο γράφων θυμάται από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80 δημοσιευμένες έρευνες (στα ΝΕΑ) που μιλούσαν για αναπόφευκτη μελλοντική κατάρρευση, αν δεν λαμβάνονταν από τότε μέτρα. Όμως στη χώρα των ευτυχισμένων και των μακαρίων αυτές οι πρόνοιες είχαν «αντιλαϊκό» χαρακτήρα και όλοι αποποιούνταν τον πικρόν ποτήριον της αντιλαικότητας. Ώσπου ήρθε το μνημόνιο και ξυπνήσαμε οδυνηρά.
Το ασφαλιστικό είναι διαχρονικό έγκλημα των λαοπλάνων κυβερνήσεων , των εφησυχασμένων συνδικαλιστών και των υποκριτικών κομμάτων, και η φωνή του Γιαννίτση που δεν προβλημάτισε τότε, ας προβληματίσει τώρα, έστω και αν δεν εισακουστεί. Τουλάχιστον το μέλλον δεν θα μας βρει ανύποπτους…
Του Γιάννη Σιδέρη, από το skai.gr

4 Μαΐ 2011

Το στοίχηµα των πειραµατικών

Να ξαναµπούν στα σχολεία η αριστεία και ο ανταγωνισµός
Τις επόµενες µέρες εισάγεται προς ψήφιση στην ολοµέλεια της Βουλής το νοµοσχέδιο που εισηγείται την επανίδρυση του θεσµού των πειραµατικών σχολείων και τη µετατροπή τους σε πρότυπα - πειραµατικά.
Τα πειραµατικά σχολεία, ιδιαίτερα τα ιστορικά, µε µια έννοια απόγονοι των πρότυπων σχολείων του πρώτου µισού του 20ού αιώνα και της µεταπολεµικής περιόδου, από το 1985 κινήθηκαν σε µια εξαιρετικά αµφίρροπη τροχιά, η οποία δικαίως σε αρκετές περιπτώσεις νοµιµοποιούσε τις φωνές που αµφισβητούσαν τον ρόλο και τη χρησιµότητά τους. Η ταυτότητα των σχολείων ελίτ στο όνοµα του εξισωτισµού είχε καταστατικά εξαλειφθεί, ενώ το πειραµατικό προφίλ που προέβλεπε ο νόµος 1566 παρέµεινε γράµµα κενό στη µακρά διάρκεια. Μέσα στο τοπίο της αξιολογικής ερήµου που σφράγισε την ελληνική εκπαίδευση τα τελευταία 30 χρόνια, οι όποιες πειραµατικές δράσεις, οι όποιες συντεταγµένες προσπάθειες εκπαιδευτικής καινοτοµίας ή ακόµη περισσότερο η επιστηµονική έρευνα µε επίκεντρο τη σχολική πράξη δεν έγινε κατορθωτό να αποκτήσουν σταθερότητα και να τροφοδοτήσουν και το υπόλοιπο σύστηµα µε τα πορίσµατά τους, µε το οποίο ποτέ δεν συνδέθηκαν ουσιαστικά, όπως άλλωστε και µεταξύ τους. Οι σχέσεις µε τα πανεπιστηµιακά τµήµατα περιορίστηκαν µόνο στην πραγµατοποίηση δειγµατικών διδασκαλιών, σε όποια σχολεία τέλος πάντων αναπτύχθηκαν τέτοια προγράµµατα η συνεργασία µε το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο πρακτικά ήταν ανύπαρκτη, ενώ τα νέα αναλυτικά προγράµµατα και τα νέα βιβλία σε πολύ λίγες περιπτώσεις δοκιµάστηκαν πιλοτικά.
Αν κάτι µένει ίσως ως θετικός απολογισµός από την 25χρονη λειτουργία του θεσµού είναι ότι αρκετά από τα πειραµατικά σχολεία κατάφεραν να προσφέρουν εκπαιδευτικές υπηρεσίες, κατά περίπτωση λίγο ή πολύ επάνω από τον µέσο όρο του συστήµατος. Και αυτό συνέβη γιατί σε αρκετά απ’ αυτά δίδαξε ένας ικανός αριθµός καλών εκπαιδευτικών µε αυξηµένα προσόντα και θέληση προσφοράς, έξω από τον κανόνα της δηµοσιοϋπαλληλίας, αλλά και γιατί κατά τεκµήριο αρκετά από τα σχολεία, ακόµη και µε το σύστηµα της κλήρωσης, απευθύνονταν σε ακροατήρια µε σχετικά ανεβασµένα πολιτιστικά και διανοητικά χαρακτηριστικά.
Χωρίς αµφιβολία οι διατάξεις του νοµοσχεδίου φιλοδοξούν να ανατρέψουν αυτό το αρνητικό σκηνικό. Εισηγούνται τη δηµιουργία ενός πανελλαδικού δικτύου σχολείων, οργανικά συνδεδεµένων µε πανεπιστηµιακά τµήµατα ή σχολές, µε ενιαία εθνική διοίκηση, εκτός του υπάρχοντος διοικητικού µηχανισµού της εκπαίδευσης, τα οποία συνδέονται µε ποικίλους τρόπους µε το υπόλοιπο σύστηµα. Εισάγουν τη συστηµατική αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών και εναλλακτικές πρακτικές επιλογής των µαθητών (κλήρωση, εξετάσεις, τεστ δεξιοτήτων). Βασικοί στόχοι της λειτουργίας του συστήµατος αποτελούν ο εκπαιδευτικός πειραµατισµός, η καινοτοµία, η πιλοτική εφαρµογή προγραµµάτων σπουδών και διδακτικών πρακτικών, η επιστηµονική έρευνα, η πρακτική εξάσκηση των φοιτητών των λεγοµένων «παραγωγικών» σχολών, η επιµόρφωση των εκπαιδευτικών και βεβαίως η προώθηση του στόχου της αριστείας που αφορά το σύστηµα συνολικά, τις δοµές, τις λειτουργίες και τους ανθρώπους (µαθητές και εκπαιδευτικούς).
Στη δηµόσια συζήτηση σχετικά µε τη µεταρρύθµιση, ένα µεγάλο µέρος των κριτικών απόψεων που διατυπώθηκαν εστίασαν στο υποτιθέµενο ασυµβίβαστο του πειραµατικού χαρακτήρα των υπό επανίδρυση σχολείων και του στόχου της αριστείας. Η απάντη ση σ’ αυτού του είδους την κριτική είναι ότι σ’ ένα σύστηµα που για τριάντα χρόνια έχει µάθει να µην αποτιµά, να µη µετρά, να µην αξιολογεί δράσεις, επιλογές και ανθρώπους, να µην εξατοµικεύει, να µην καλλιεργεί συστηµατικά δεξιότητες και ταλέντα ούτε βεβαίως να θεραπεύει υστερήσεις και αδυναµίες, και µόνο η απενοχοποίηση και η προβολή του στόχου της αριστείας, εκτός από ισχυρό αντιπαράδειγµα στην κουλτούρα του εξισωτισµού προς τα κάτω, αποτελούν εκ των πραγµάτων επιλογή αυθεντικού πειραµατισµού, ο οποίος επιπροσθέτως είναι ο κατεξοχήν αναγκαίος σ’ αυτή τη φάση για τον αναπροσανατολισµό και την ανασυγκρότηση του συστήµατος της δηµόσιας εκπαίδευσης.
Η µεταµόρφωση των πειραµατικών σχολείων σε νησίδες πειραµατισµού και αριστείας αλλά και σε σχολεία ατµοµηχανές για ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστηµα αποτελεί έναν φιλόδοξο στόχο γιατην εκπαίδευση και την κοινωνία που δεν πρέπει να χαθεί µέσα στις γνωστές παθογένειες του κράτους και στον ενδηµικό αρνητισµό που τον επιτείνει η κρίση.
Για την επιτυχία του εγχειρήµατος είναι αναγκαία η συστράτευση των εκπαιδευτικών και της κοινωνίας. Προϋπόθεση όµως γι’ αυτό είναι να ισχύσουν αδιαµφισβήτητοι κανόνες αξιοκρατίας και διαφάνειας στην επιλογή των σχολείων, των εκπαιδευτικών και των οργάνων διοίκησης του συστήµατος. Αρκετές απ’ αυτές τις προϋποθέσεις δεν διασαφηνίζονται ούτε κατοχυρώνονται επαρκώς από τις σχετικές διατάξεις του νοµοσχεδίου. Ολα αυτά είναι ανάγκη να διασαφηνισθούν κατά τη διαδικασία της ψήφισης του νοµοσχεδίου, αλλά και στα προεδρικά διατάγµατα και στις υπουργικές αποφάσεις που θα ακολουθήσουν την εφαρµογή του.
Για την επιτυχία του εγχειρήµατος είναι αναγκαία η συστράτευση των εκπαιδευτικών και της κοινωνίας. Επίσης πρέπει να ισχύσουν αδιαµφισβήτητοι κανόνες αξιοκρατίας και διαφάνειας στην επιλογή των σχολείων, των εκπαιδευτικών και των οργάνων διοίκησης του συστήµατος

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ, από τα ΝΕΑ.

Σχετικά άρθρα:
"Σκέψεις για τα πρότυπα και τα πειραματικά σχολεία", στο Blog, Πολιτική Επιθεώρηση

3 Μαΐ 2011

10 προτάσεις για να ξεκινήσουμε

Έχω βαρεθεί τις «προτάσεις» που θα μας βγάλουν από την κρίση. Έχω αρχίσει να φοβάμαι κιόλας ότι πια μπορεί και να λειτουργούν αντίστροφα, να μοιάζουν σαν κάτι μυστήριο, θολό, που πρέπει να το εφεύρουμε. Δεν χρειάζεται να εφεύρουμε τίποτα. Οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα 2-3 δεκαετίες τώρα, με μεταρρυθμίσεις αλλάζουν τις κοινωνίες τους και τα ‘χουν καταφέρει πολύ καλύτερα από μας. Δεν είναι ότι δεν πιστεύω πως εμείς που ξέρουμε τη χώρα μας, μπορούμε να πούμε τις καλύτερες και πιο ευφυείς λύσεις για ν’ αλλάξουμε τα πράγματα. Είναι όμως τόσο προσχηματικός, τόσο υποκριτικός, τόσο έξω απ’ αυτή τη λογική ο δημόσιος διάλογος, που έχω έντονη την προκλητική διάθεση να πω, να κάνουμε ότι μας λένε. Σκέτα. Να εφαρμόσουμε τώρα όλες τις πρακτικές της ελληνικής κοινωνίας με τα κοινοτικά δεδομένα. Μια πρόταση, αυτή. Είναι εντέλει θέμα επιλογής του καθένα. Εμπιστεύεσαι την ευρωπαϊκή κοινότητα ή τους ντόπιους «φίλους του λαού». Επειδή δεν θέλω ν’ αποφύγω το άρθρο όμως, συνεχίζω. Είναι πάρα πολλά όσα πρέπει να γίνουν, μπορούμε όμως να τραβήξουμε μερικές κρίσιμες κόκκινες κλωστές, αυτές που θα ξεκινήσουν τις αντιδράσεις και μετά η κοινωνία θα κάνει τα υπόλοιπα:
- ΜΜΕ. Πρώτη προτεραιότητα, καθώς στην πλειοψηφία τους σχεδόν, διαπαιδαγωγούν στην αδράνεια, αναπαράγουν καθημερινά μια αντιμεταρρυθμιστική ρητορική, προσφέρουν αντί για γνώση απόγνωση και υπονομεύουν κάθε απόπειρα αλλαγής. Αρκεί να εφαρμοστούν οι νόμοι και οι κανόνες της αγοράς και στο τέλος της χρονιάς τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Να προκηρυχθούν δηλαδή ραδιοτηλεοπτικές άδειες, να εισπράττει η εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία τις οφειλές τους, να διεκδικούν οι τράπεζες τα δάνειά τους - λεφτά των καταθετών μη λησμονούμε, να παρεμβαίνει ο εισαγγελέας και να καλεί υπουργούς, διοικητές ΔΕΚΟ, Γ. Γραμματείς που διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα με κρατική διαφήμιση σε ανύπαρκτα Μέσα ενημέρωσης.
- Να μειωθεί δραματικά το κόστος του πολιτικού συστήματος, όπως γίνεται παντού στον κόσμο. Μήπως τα κόμματα σταδιακά πάψουν να είναι ανώνυμες εταιρείες με μετόχους και χιλιάδες εργαζόμενους. Δεν εννοώ μόνο τη μείωση του αριθμού των βουλευτών αλλά όλες τις φανερές και αφανείς μεταφορές χρήματος στα κομματικά ταμεία. Επιχορηγήσεις, έξτρα αμοιβές βουλευτών για επιτροπές, δάνεια από κρατικές τράπεζες, προσλήψεις και αποσπάσεις δημοσίων υπαλλήλων, κρατική διαφήμιση σε ανύπαρκτα κομματικά media κ.λ.π.
- Να απελευθερωθούν ωράρια και μέρες λειτουργίας των καταστημάτων, να πάψει κάθε φραγμός στην εργασία. Όποιος θέλει να μπορεί να δουλέψει όποτε θέλει, παντού. Μετά από λίγα χρόνια ελεύθερης λειτουργίας χωρίς απαγορεύσεις και στρεβλώσεις, οι ανάγκες της αγοράς θα δείξουν που και πότε αξίζει να είναι ανοιχτά τα μαγαζιά.
- Να σταματήσει για 3 χρόνια, κάθε επιχορήγηση, επιδότηση του υπουργείου πολιτισμού, της Γ.Γ. αθλητισμού, των δήμων, του ΟΠΑΠ, σε πολιτιστικούς συλλόγους, εκκλησιαστικές οργανώσεις, αθλητικούς ομίλους, θεατρικές ομάδες, φίλους του Αη-Γιώργη και μη κυβερνητικές οργανώσεις. Είναι άδικο για κάπόιους, αλλά δεν έχουμε λεφτά. Έτσι άλλωστε θα φανεί σε 3 χρόνια και ποιοι απ’ όλους αυτούς είναι υπαρκτές συλλογικές κινήσεις και ποιες είναι κατασκευές που κάνουν αφαίμαξη στα δημόσια ταμεία. Το 90% ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία.
- Να απαγορευτεί στον δημόσιο τομέα να εισπράττει κοινοτικές επιδοτήσεις, ΕΣΠΑ και προγράμματα. Δήμοι, νομαρχίες, κρατικές επιχειρήσεις, συνδικαλιστικά σωματεία, μοναστήρια και μητροπόλεις έχουν άλλα έσοδα. Οι κοινοτικές ενισχύσεις υποτίθεται ότι επιδοτούν την ανάπτυξη της οικονομίας όχι τον αδηφάγο δημόσιο τομέα.
- Να προχωρήσουν ευέλικτες αποκρατικοποιήσεις που θα ξεπερνούν τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν στις ΔΕΚΟ και συγχρόνως θα μειώνουν το χρέος. Θα μπορούσε ας πούμε, να ανταλλάσσονται οικόπεδα του δημοσίου με ομόλογα που διαθέτουν οι τράπεζες οι οποίες έχουν και τμήματα real estate και ξέρουν τι να τα κάνουν. Μόνο στρατόπεδα, είναι 1400 σπαρμένα σε όλη την Ελλάδα. Για να τα αποχαρακτηρίσει και να τα αξιοποιήσει το δημόσιο θα περάσουν χρόνια. Οι τράπεζες θα τα ανταλλάξουν με κρατικά ομόλογα, θα απαλλαγούν από άχρηστα χαρτιά, το χρέος θα μειωθεί, περιουσιακά στοιχεία θα αξιοποιηθούν, έργα θα γίνουν.
- Για τα επόμενα δύσκολα χρόνια, το μεγαλύτερο ποσοστό των κοινωνικών επενδύσεων πρέπει να στραφεί στοχευμένα στην αντιμετώπιση της ανεργίας. Η μισή καλή προσπάθεια που έγινε με την κρατική επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών πρέπει να συνεχιστεί και να επεκταθεί. Για να μην χάσουν την επαφή με την εργασία και να αποφύγουν την φτώχεια μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Εννοείται ότι επιδότηση της Εργασίας δεν σημαίνει πάλι κόλπα για νέους συμβασιούχους στο δημόσιο.
- Να λειτουργήσουν πραγματικές Υπηρεσίες Εσωτερικών Υποθέσεων. Στην αστυνομία, στις εφορίες, όπου υπάρχει διογκωμένη διαφθορά. Ας μας τις οργανώσει το FBI, η Σκότλαντ Γιαρντ απ’ την αρχή. Οι «φίλοι του λαού» θα κατηγορήσουν την ιμπεριαλιστική επέμβαση στην ηρωική μας χώρα αλλά πια αρκετός κόσμος καταλαβαίνει.
- Να προχωράνε με μικρά στοιχήματα ορισμένης διάρκειας που έχουν απτά αποτελέσματα και πείθουν για την επιτυχία και τη βελτίωση της καθημερινής ζωής. Ας πούμε, να δεσμευτούν υπουργοί, δήμαρχος, διοικητής της Αστυνομίας ότι σε 3 μήνες το ιστορικό κέντρο θα έχει απαλλαγεί από την παραβατικότητα αλλιώς θα παραιτηθούν. Ας πούμε, κινήσεις εξισορρόπησης, στα ακριβά εισιτήρια του μετρό, πολύ φτηνές μηνιαίες και ετήσιες κάρτες που μειώνουν τις αυξήσεις και προσφέρουν προκαταβολικά χρήμα στα δημόσια ταμεία. Ας πούμε, κινήσεις by pass που ξεπερνάνε τις δυσλειτουργίες τομέων του δημοσίου όπως έγινε με τα ΚΕΠ. Δημόσια φροντιστήρια π.χ. πολύ φτηνότερα από τα ιδιωτικά, μέχρι να μην χρειάζονται καθόλου. Εδώ μπορεί να βρεθεί άπειρος αριθμός ευφυών συνδυασμών αν υπάρχει διάθεση.
- Η αλλαγή της Ελλάδας δεν είναι θέμα ενός κόμματος, ούτε μιας κυβέρνησης, πολύ περισσότερο «μισής» όπως είναι αυτή που έχουμε. Προσωπικές πικρίες, μαγαζάκια, πολιτικά κέρδη και ζημιές, δεν χωράνε με την πτώχευση της χώρας προ των πυλών. Η χρεοκοπία θα αποφευχθεί μόνο αν όλοι όσοι βλέπουν εφικτή μια ευρωπαϊκή προοπτική, όσοι έχουν συμφέρον να την επιδιώξουν, συστρατευθούν σ’ αυτό τον σκοπό. Χρειάζονται μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες που θα αλλάξουν την κοινωνία μας. Αυτό το κάλεσμα όμως, μπορεί να το κάνει μόνο ο πρωθυπουργός.
Του Φώτη Γεωργελέ, από το Athens voice

2 Μαΐ 2011

Το θέατρο της Μεταπολίτευσης !

Η διακυβέρνηση της χώρας την τελευταία τριακονταετία μπορεί να παρομοιαστεί με ένα θεατρικό έργο σε τρεις πράξεις.
Πράξη πρώτη: Επειτα από μπόλικες διαβουλεύσεις και καθυστερήσεις, εισάγεται κάποια μεταρρύθμιση που, όπως είναι φυσικό, δυσαρεστεί κάποιους. Πράξη δεύτερη: Οι δυσαρεστημένοι «κινητοποιούνται». Η κινητοποίηση συνίσταται στην επιβολή ενός σημαντικού κόστους πάνω στο κοινωνικό σύνολο, ανάλογα με τις εκάστοτε διαθέσιμες δυνατότητες και στη χρήση ενός αριστερόστροφου πολιτικού λεξιλογίου, με στερεοτυπικές αναφορές σε «ηρωικούς αγώνες» που γίνονται για το «λαϊκό συμφέρον». Σύσσωμα τα ΜΜΕ και η αντιπολίτευση στηρίζουν τα αιτήματα των κινητοποιημένων που δεν μπορεί παρά να είναι δίκαια, ενώ καταδικάζεται η κυβερνητική αυθαιρεσία και αναλγησία, καθώς και η υποταγή της στα «συμφέροντα». Η κυβέρνηση επιλέγει τη χαλαρή αστυνόμευση στη βάση της λογικής πως τα κοινωνικά προβλήματα δεν έχουν αστυνομικές λύσεις: ούτε συλλήψεις γίνονται ούτε επιβάλλονται ποινές σε κανέναν και αυτό, ανεξάρτητα από το αν παραβιάζεται ή όχι ο νόμος. Πράξη τρίτη: Εχοντας εισπράξει ένα σημαντικό πολιτικό κόστος, η κυβέρνηση υποχωρεί στο όνομα της δημοκρατίας και του διαλόγου. Ολοι επιστρέφουν στα σπίτια τους χαρούμενοι. Η μεταρρύθμιση είτε εφαρμόζεται πλημμελώς είτε δεν εφαρμόζεται καθόλου είτε αποσύρεται. Το μάθημα εμπεδώνεται: το κράτος λυγίζει εύκολα. Το πρόβλημα που επεδίωκε να θεραπεύσει η μεταρρύθμιση χώνεται κάτω από το χαλί με την ελπίδα πως κάπως, κάποτε, θα διορθωθεί. Ετσι φθάσαμε στη χρεοκοπία.
Η παράσταση αυτή τα έχει όλα: προβλέψιμους ρόλους και σενάριο, χαρούμενο τέλος και (δυστυχώς) αρνητικές συνέπειες. Το εντυπωσιακό, όμως, είναι πως ενώ βρισκόμαστε σε ελεύθερη πτώση, ο θίασος συνεχίζει την παράσταση. Πρόσφατα παραδείγματα: το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους, η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, η Κερατέα.
Είναι προφανές πως ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, συνεπικουρούμενο από μερίδα δημοσιογράφων και διανοουμένων, εξακολουθεί να αρνείται να αντικρίσει κατάματα τη ρίζα του προβλήματος: το απλό, δηλαδή, γεγονός πως το επίπεδο διαβίωσης που είχε κατακτήσει η χώρα τα τελευταία χρόνια δεν αντιστοιχούσε στον παραγόμενο πλούτο. Ο στρουθοκαμηλισμός αυτός τρέφεται απευθείας από την ιδεολογία της Μεταπολίτευσης: πάντοτε φταίνε οι άλλοι (οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, οι ξένοι που μας επιβουλεύονται και μας επιβάλλουν «επαχθή χρέη», ο νεοφιλελευθερισμός, η παγκοσμιοποίηση κ. λπ.) και ποτέ εμείς οι ίδιοι (ο αγνός, διωκόμενος «λαός»). Ετσι, η ψυχρή αποτίμηση της σκληρής πραγματικότητας που αντιμετωπίζουμε έχει υποκατασταθεί από τη συνεχή γκρίνια, τον αδιέξοδο αυτισμό και τη μανιώδη αναζήτηση της εύκολης και ανέξοδης λύσης που θα μας οδηγήσει στη σωτηρία: η επιμήκυνση, η αναδιάρθρωση, η στάση πληρωμών, οι Κινέζοι, τα κατοχικά χρέη της Γερμανίας,... ο Ισημερινός.
Ο στρουθοκαμηλισμός δεν είναι δυσεξήγητος. Κατ’ αρχάς, καμιά αποτυχία δεν γίνεται εύκολα αποδεκτή. Δεύτερον, η ελληνική κοινωνία βίωσε μια αδιάκοπη ανοδική πορεία που διήρκεσε 70 χρόνια. Πρέπει να πάει κανείς πίσω στα χρόνια της Κατοχής για να αναζητήσει μια ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου. Η σημερινή πραγματικότητα είναι πραγματικά πρωτόγνωρη για τους περισσότερους. Τρίτον, οι οικονομικές κρίσεις του πρόσφατου παρελθόντος ξεπεράστηκαν με ευκολία και δίχως βαριές συνέπειες, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση της εύκολης διεξόδου. Τέλος, η ιδεολογία της Μεταπολίτευσης υπήρξε σε τέτοιον βαθμό ηγεμονική, που έχει αποκτήσει την ισχύ του αυτονόητου.
Παρ’ όλα αυτά, και αντίθετα από τους περισσότερους, ίσως, αναλυτές, δεν θεωρώ πως το κεντρικό πρόβλημα αυτή τη στιγμή εντοπίζεται στην κοινωνία. Αφ’ ενός αυτή διαθέτει πολύ μεγαλύτερα αποθέματα προσαρμοστικότητας απ’ όσα της αναγνωρίζονται. Αφ’ ετέρου, κάτω από την επιφάνεια και πίσω από τις κραυγές, διακρίνονται οι τεκτονικές αξιακές αλλαγές που ήδη συντελούνται. Σιγά σιγά, πράγματα που παλιότερα δεν λέγονταν έχουν αρχίσει να είναι ευρύτερα αποδεκτά. Αλλωστε, οι περισσότεροι άνθρωποι κάπου συναισθάνονταν πως ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούσαν τα πράγματα, παρότι βολικός, ήταν σαθρός. Αργά αλλά σταθερά, η πίεση της πραγματικότητας ωθεί την κοινωνία προς την αναθεώρηση των θεμελιωδών αξιών της. Η μετατόπιση αυτή δεν μεταφράζεται ακόμη σε πολιτική ενέργεια, γιατί η κοινωνία δέχεται αντιφατικά μηνύματα από μια πολιτική ηγεσία που δεν εμπιστεύεται και η οποία δεν της παρέχει ούτε αξιόπιστο οδηγό εξόδου από την κρίση ούτε όραμα για το μέλλον.
Είναι προφανές πως οι αλλαγές και δύσκολες είναι και χρόνο χρειάζονται. Ομως, ούτε χρόνος υπάρχει ούτε η προοπτική της κατάρρευσης επιτρέπει δισταγμούς. Το πρόβλημα είναι πως την πραγματοποίηση των αλλαγών επωμίσθηκε μια κυβέρνηση (και ένα πολιτικό προσωπικό) που ούτε τις καταλαβαίνει ούτε και πιστεύει σ’ αυτές.
Η κρίσιμη διαφορά με το παρελθόν είναι πως το θέατρο της Μεταπολίτευσης απώλεσε πλέον τους χρηματοδότες του. Μόνο η δύναμη της αδράνειας εξηγεί γιατί συνεχίζονται ακόμη οι παραστάσεις. Δεν θα κρατήσουν για πολύ. Η πολιτική ηγεσία της χώρας διαθέτει ίσως ακόμη τη δυνατότητα να επιλέξει πόσο ομαλός θα είναι ο δρόμος της μετάβασης. Είτε, όμως, επιλέξει είτε όχι, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: η κρίση θα σαρώσει τη σημερινή πραγματικότητα, θέτοντας τη χώρα σε μια υγιέστερη τροχιά.
Tου Στάθη N. Kαλύβα,καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Yale, στην Καθημερινή.

1 Μαΐ 2011

Αυτός δεν ήταν τελικός, ήταν ανακούφιση!

Μην κάνετε το λάθος και παρασυρμένοι από τις πρώτες εικόνες, ενταχθείτε και εσείς στην πλειοψηφία του κόσμου που αφορίζει τον τελικό του Κυπέλλου ΑΕΚ – Ατρόμητος και μιλάει για ματς-παρωδία. Εγώ θα σας πω την αλήθεια, αποκαλύπτοντας ότι το σαββατιάτικο ματς ήταν ο τελικός της ανακούφισης, να μην πω της λύτρωσης, για πάρα πολλούς!
Ολοι χάρηκαν με όσα έγιναν στο Ολυμπιακό Στάδιο, επειδή πολύ απλά έτσι τους βόλευε. Τρανή απόδειξη η ανεκδιήγητη εικόνα των επισήμων – που την ώρα που κανείς δεν ήξερε το τι θα ακολουθήσει – αυτοί περίμεναν καρτερικά την απονομή με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά, σαν να παρακολουθούσαν τα 12 Ευαγγέλια της Μεγάλης Πέμπτης!
Και θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Για την διοίκηση της ΑΕΚ ήταν λύτρωση αυτός ο τελικός, όχι γιατί επέστρεψε στους τίτλους μετά από εννέα χρόνια, αλλά επειδή ήξερε – αλλά και πήρε από νωρίς γεύση – για το τι θα συνέβαινε εάν η ομάδα έχανε. Η Φουκουσίμα θα ήταν παράδεισος σε σχέση με την εικόνα που θα είχε το ΟΑΚΑ σε περίπτωση απώλειας του τροπαίου, άρα μικρό το κακό, ακόμα και με την ενδεχόμενη τιμωρία της ΑΕΚ στα πλέι οφ, που πλέον δεν την πολυενδιαφέρουν.
Λυτρωτικός ήταν ο τελικός και για τους παίκτες του Δικεφάλου, που χωρίς να είναι καλύτεροι από τους αντιπάλους τους, πήραν τη νίκη και κατέκτησαν το τρόπαιο. Με τα επεισόδια, όμως, κανείς δεν ασχολείται με την μετριότατη απόδοση τους, που αποδεικνύει ότι οι περισσότεροι από αυτούς μόνο από τύχη φοράνε την φανέλα μιας ιστορικής ομαδας όπως η ΑΕΚ.
Και στον Ατρόμητο επικρατεί, όμως, ανακούφιση (με εξαίρεση τους παίκτες που έζησαν σκηνές ροκ και ξύλου), καθώς από καταφανέστατο αουτσάιντερ, θα τον θυμούνται όλοι ως την αδικημένη ομάδα που κάποιοι σκοτεινοί κύκλοι της στέρησαν έναν τίτλο!
Οσο για τον προπονητή των Περιστεριωτών, τον Γιώργο Δώνη, αυτός έγραψε ιστορία, καθώς μετά το θρυλικό «για την Ελλάδα ρε γαμώτο» της Βούλας Πατουλίδου στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης το 1992, σε αυτόν θα χρεώνεται η δεύτερη πιο ιστορική ατάκα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού! Η φράση του «η Ελλάδα είναι μπουρδέλο, το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι μπουρδέλο» θα τον χαρακτηρίζει μια ζωή και μάλιστα του άρεσε τόσο πολύ, που μετά την κρατική τηλεόραση, την επανέλαβε και στην συνέντευξη Τύπου, χωρίς τότε να είναι εν βρασμό ψυχής. Απλώς κύριε Δώνη δεν μπορείτε να διεκδικήσετε την πατέντα της, καθώς την ψιθυρίζουν εκατομμύρια κάτοικοι αυτής της χώρας, σε καθημερινή μάλιστα βάση.
Αρκετά καλά πρέπει να ένιωθε στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ και ο Τάσος Κάκος. Ο κορυφαίος – όπως τον θεωρούν κάποιοι – Ελληνας διαιτητής, από αρνητικός πρωταγωνιστής λόγω του μεγάλου σφάλματος στην φάση του πρώτου γκολ, τελικά μεταβλήθηκε σε κομπάρσο, αφού ο τελικός σφραγίστηκε από τα επεισόδια και όχι από το δικό του λάθος. Ούτε παραγγελιά να τα είχε κάνει…
Ένα μεγάλο ουφ βγήκε από το στόμα και του Σοφοκλή Πιλάβιου όταν είδε τους αρχηγούς της ΑΕΚ να σηκώνουν το τρόπαιο στην απονομή! Για μία ακόμη φορά ο Πρόεδρος της ΕΠΟ δεν πιστεύει ότι ευθύνεται για κάτι και επανέλαβε την γνωστή τακτική του Πόντιου Πιλάτου, ότι δεν υπάρχει βούληση (γενικά και αόριστα) για να δοθούν λύσεις στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Λες και ο ίδιος – που κατά την διάρκεια της θητείας του έχει συγκλονιστεί το ποδόσφαιρο μας με τα μεγαλύτερα σκάνδαλα (κασέτες, στημένοι αγώνες, βία), είναι βουτηγμένος μέσα στην βούληση!
Ωστόσο ο τελικός της ΑΕΚ με τον Ατρόμητο, δεν ανακούφισε μόνο αυτούς, αλλά και και πολλούς άλλους, που ούτε καν το περίμεναν και δέχτηκαν με ευχαρίστηση το μάννα εξ` ουρανού!
Ο Πρόεδρος του Ολυμπιακού Βαγγέλης Μαρινάκης και τα μέλη της διοίκησης των ερυθρολεύκων σίγουρα θα έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση, καθώς αποδείχθηκε ότι το Καραϊσκάκη ήταν εκκλησία στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό σε σχέση με τον τελικό του Κυπέλλου. Επομένως όσοι μιλούσαν για «ντέρμπι της ντροπής», καλύτερα να τα ξεχάσουν αυτά βλέποντας τι έγινε στο ΟΑΚΑ.
Στο ίδιο μήκος κύματος οι ουκ ολίγες φορές τιμωρημένοι φέτος Παναθηναϊκός και ΠΑΟΚ, καθώς συγκρίνοντας με τους οπαδούς της ΑΕΚ, οι δικοί τους μοιάζουν αθώες περιστερές! Αφήστε που και οι δύο ομάδες θα επωφεληθούν από πιθανή τιμωρία της ΑΕΚ καθώς θα την εκτίσει στα πλέι οφ, άρα ένας αντίπαλος λιγότερος για το όνειρο των προκριματικών του Τσάμπιονς Λιγκ.
Οσο για τον Αχιλλέα Μπέο, μάλλον πρέπει να έζησε ένα από τα ομορφότερα βράδια της ζωής του. Τον φαντάζομαι μπροστά στην τηλεόραση να γελά φωναχτά, καθώς με όσα έγιναν η εμπλοκή του στο σκάνδαλο με τις κασέτες ήδη ξεπεράστηκε, ενώ σε σχέση με τον live τσακωμό στην κάμερα των Προέδρων Αδαμίδη και Σπανού στο ημίχρονο του τελικού, οι βόλτες που έκανε πίσω από τους πάγκους στον πρόσφατο αγώνα Ολυμπιακού Βόλου – Παναθηναϊκού , αποδεικνύονται περίπατος σε παιδική χαρά!
Η ανακούφιση φτάνει σε τόσο υψηλό επίπεδο, που αγγίζει ακόμα και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος αρνήθηκε ευγενικά να παραστεί στον τελικό και ευτυχώς για τον ίδιο τον κ. Παπούλια, αλλά και για τον θεσμό, δεν βρέθηκε στην δύσκολη θέση να είναι αυτόπτης μάρτυρας των τραγελαφικών γεγονότων που συνέβησαν.
Εάν με ρωτήσετε, ποιοι είναι τελικά αυτοί που δεν ανακουφίστηκαν από τα τεκταινόμενα του Ολυμπιακού Σταδίου, θα σας πω ότι είναι οι απλοί φίλαθλοι (και όχι οπαδοί) που απλώς τους αρέσει το ποδόσφαιρο. Ωστόσο είναι τόσο λίγοι πλέον σε τούτη τη χώρα, που κανείς δεν ασχολείται μαζί τους.
Του Δήμου Μπουλούκου, από το Aixmi.gr.