"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

26 Φεβ 2011

Ανυπακοή αλά ελληνικά…

Όταν στην επίσημη επίσκεψή του στην Αυστραλία, το 2003, ο πρόεδρος Μπους εκφώνησε ομιλία σε κοινή συνεδρία των δύο νομοθετικών σωμάτων της χώρας, η παράσταση δεν ήταν τόσο απρόσκοπτη όσο φανταζόταν. Κάποια στιγμή, ο γερουσιαστής Μπράουν, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των Πρασίνων, σηκώθηκε από το έδρανό του και διέκοψε με έντονο ύφος τον ομιλητή, διαμαρτυρόμενος για την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ και την απάνθρωπη μεταχείριση των κρατουμένων στο Γκουαντάναμο. Ακολούθησε θόρυβος. Ο πρόεδρος της Βουλής επενέβη άμεσα. Με εντολή του, οι υπεύθυνοι ασφαλείας οδήγησαν τον θορυβοποιό βουλευτή έξω από την αίθουσα, ενώ αποβλήθηκε για εικοσιτέσσερις ώρες από τη Βουλή! Ο γερουσιαστής δεν αντιστάθηκε. Διαμαρτυρίες δεν ακούστηκαν. Η ομιλία συνεχίστηκε. Αλλά και η διαμαρτυρία καταγράφηκε...

Ήταν μια μικρή πράξη ανυπακοής: η ανάγκη της προσωπικής διαμαρτυρίας κατίσχυσε του σεβασμού των κοινοβουλευτικών κανόνων περί κόσμιας συμπεριφοράς. Ο γερουσιαστής αφενός μεν εξέφρασε με πάθος την άποψή του, αφετέρου δε υπέστη τις συνέπειες της ανορθόδοξης συμπεριφοράς του. Αποδεχόμενος τις σχετικές κυρώσεις, επιβεβαίωσε άρρητα το σεβασμό του στους κανόνες του κοινοβουλίου. Ανυπακοή και υπακοή συνυπήρξαν στο ίδιο επεισόδιο.
Το αυτοαποκαλούμενο «κίνημα ανυπακοής» στην Ελλάδα έχει τόση σχέση με την πολιτική ανυπακοή σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα όση η θρησκόληπτη μισαλλοδοξία με τη χριστιανική αγάπη. Όσοι βανδαλίζουν τα ακυρωτικά μηχανήματα εισιτηρίων στους σταθμούς του μετρό, όσοι αρνούνται να καταβάλουν διόδια στις εθνικές οδούς, όσοι μηχανεύονται τρόπους να πληρώνονται για τις ημέρες της απεργίας τους, όσοι καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια, ή δεν σέβονται δικαστικές αποφάσεις, εγγράφονται λιγότερο στη μακρά δημοκρατική παράδοση της πολιτικής ανυπακοής και περισσότερο στη νεοελληνική παράδοση του ωμού τσαμπουκά – την ιδιοτελή άρνηση υπαγωγής σε κανόνες καθολικής ισχύος. Ένα μακρύ ιστορικό νήμα συνδέει τη σημερινή ανομία με την «αντίσταση» των κοτζαμπάσηδων και των ληστών του 19ου αιώνα στους θεσμούς τους νεοσύστατου ελλαδικού κράτους.
Η πολιτική ανυπακοή απαιτεί προσωπικό θάρρος και εκλεπτυσμένη πολιτική κουλτούρα. Οι πολιτικά ανυπάκουοι, όπως ο Γκάντι, ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ ή περιβαλλοντικοί ακτιβιστές, δεν παρακάμπτουν τις κυρώσεις. Αντιθέτως, τις επιζητούν. Με την αυταπάρνησή τους κερδίζουν ηθικό κύρος, προκειμένου να επιστήσουν την προσοχή της κοινωνίας σε νόμους που θεωρούν άδικους.
Η παρακμιακή αριστερά, τόσο στη σταλινική όσο και στη ριζοσπαστικά παλιμπαιδίζουσα εκδοχή της, καταγγέλλει την «ποινικοποίηση» της «οργανωμένης ανυπακοής». Δεν αντιλαμβάνεται ότι η ανυπακοή αποκτά έλλογα χαρακτηριστικά, καθίσταται κατανοητή, μόνο όταν εκδηλώνεται στο εσωτερικό μιας κατά νόμον συγκροτημένης πολιτικής κοινότητας. Χωρίς νόμους δεν υφίσταται πολιτική κοινότητα· δίχως κυρώσεις αχρηστεύονται οι νόμοι· χωρίς νόμους δεν έχει καμιά αξία η ανυπακοή.
Τον πολιτικά ανυπάκουο δεν τον ενδιαφέρει απλώς να καταγράψει ναρκισσιστικά τη διαμαρτυρία του, ούτε επιδιώκει ιδιοτελώς να ικανοποιήσει το συμφέρον του, αλλά να καταστήσει διϋποκειμενικά αναγνωρίσιμη τη μη νομιμόφρονα στάση του· τον ενδιαφέρει να επικοινωνήσει με τους συμπολίτες του, προκειμένου να επιφέρει αλλαγή στο νόμο· δεν θέλει να «ιδιάσει» αλλά να «κοινωνήσει». Όπως παρατηρεί ο Τζον Ρολς, η πολιτική ανυπακοή συνιστά πράξη πολιτική στο μέτρο που δεν υπερασπίζεται έναν επιμέρους κώδικα ηθικής, αλλά αναφέρεται στις γενικές αρχές της δικαιοσύνης που, κατ΄ αρχήν, ρυθμίζουν τους θεσμούς της δημοκρατικής κοινωνίας. Ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ λ.χ. παραβίασε τους ρατσιστικούς νόμους της Αλαμπάμα στο όνομα των αρχών του Αμερικανικού Συντάγματος.
Η πολιτική ανυπακοή είναι μια δημόσια, ενσυνείδητη, μη βίαιη πράξη. Εγγράφεται πρωτίστως στην επικράτεια του λόγου: εκδηλώνεται δημοσίως και απευθύνεται στους άλλους, πασχίζοντας να τους πείσει ότι ο ανυπάκουος ενδιαφέρεται ειλικρινώς για τις κοινές αξίες που συγκεκριμένοι νόμοι φέρονται να καταπατούν. Η πολιτική ανυπακοή συνιστά άρνηση και κατάφαση συγχρόνως: αρνείται την εφαρμογή ενός συγκεκριμένου νόμου καταφάσκοντας την έννοια του νόμου, αφού ο ανυπάκουος υφίσταται τις συνέπειες της άρνησής του. Όπως γράφει ο Ρολς, «ο νόμος παραβιάζεται, αλλά η πίστη στο νόμο εκφράζεται με τη δημόσια και μη βίαιη φύση της πράξης ανυπακοής, με την προθυμία να αποδεχθεί κανείς τις νόμιμες συνέπειες της συμπεριφοράς του».
Αναδεχόμενος τις κυρώσεις από την ανυπάκουη συμπεριφορά μου μετέχω στην πολιτική κοινότητα, δεν αποκόπτομαι από αυτή. Καταβάλλουμε ένα τίμημα για να πείσουμε τους άλλους, λέει ο Ρολς, ότι οι πράξεις μας αντλούν ηθική νομιμοποίηση από τις πολιτικές αξίες της κοινότητάς μας (ότι, δηλαδή, δεν εξυπηρετούμε απλώς τους εαυτούς μας), αλλά και για να βεβαιωθούμε εμείς οι ίδιοι για την ειλικρίνεια των κινήτρων μας. Παραμένουμε προσδεδεμένοι στον «κοινό λόγο» ακόμα κι όταν αρνούμαστε μια συγκεκριμένη εκφορά του.
Η ιδιοτελής απείθεια στο νόμο είναι ένα από τα πλέον διακριτά γνωρίσματα της νεοελληνικής κοινωνίας. Η απειθαρχία που βλέπουμε γύρω μας είναι καρικατούρα πολιτικής ανυπακοής· κυρίως συνιστά την κορύφωση της ιστορικά εμπεδωμένης παρανομίας σε γενικευμένη ανομία. Το ελλαδικό πρόβλημα είναι συστημικό, και γι αυτό δυσεπίλυτο: με κάποιες εξαιρέσεις, η ιδιοτελής-χειριστική αντίληψη του νόμου χαρακτηρίζει τόσο τους φαύλους πολιτικάντηδες που επί μακρόν κυβέρνησαν τη χώρα (με τα γνωστά αποτελέσματα…), όσο και αυτούς που τους αντιπολιτεύονται· φαύλοι κυβερνήτες και απείθαρχοι πολίτες αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Η κατά νόμον συμβίωση αποτελεί ένα απίστευτης σημασίας ιστορικό επίτευγμα όσων κοινωνιών την πέτυχαν. Εμείς, εδώ και διακόσια περίπου χρόνια, ακόμη προσπαθούμε…

Από το Blog: Έναρθρη κραυγή

23 Φεβ 2011

Διήμερη η απεργία των καθηγητών, αυτών των σύγχρονων μισθωτών σκλάβων



Δάσκαλοι και καθηγητές απεργούν 2 ημέρες, 22 και 23 Φλεβάρη, προφανώς έχουν τους λόγους τους. Η ολομέτωπη και βάρβαρη επίθεση της κυβέρνησης κατά των εργασιακών δικαιωμάτων τους, αλλά και της δωρεάν και δημόσιας παιδείας, τους έχει και δικαίως αναστατώσει. Τους βλέπω κάθε πρωί ξάγρυπνους να αναρωτιούνται πώς θα τη βγάλουν, πώς θα θρέψουν τα παιδιά τους, αλλά και πώς θα μορφωθούν δημοκρατικά τα παιδιά όλου του κόσμου.Καθημερινά χάνουν κιλά, από τα άγχη. Ας δούμε μέρος της ανακοίνωσης της ΟΛΜΕ, ενός συνδικάτου με πολλούς και δίκαιους αγώνες στο ενεργητικό του.

Επιθυμεί καθηγητές με αυξημένο ωράριο, χωρίς αρμοδιότητες (πέραν βεβαίως της μετατροπής τους σε γραφιάδες), με περιορισμούς στο δικαίωμα της μετάθεσης, κακοπληρωμένους και χωρίς επιμόρφωση. Καθηγητές ευάλωτους στο ιδιαίτερο, αναγκασμένους να πληρώσουν βασικές ιατρικές εξετάσεις και υποχρεωμένους να δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα για μια σύνταξη που θα ταιριάζει σε εξαθλιωμένους. Εκεί άλλωστε οδηγούν η χρόνια καταλήστευση των ασφαλιστικών μας ταμείων και το νέο μισθολόγιο – φτωχολόγιο, που θα υποβαθμίσει ακόμα περισσότερο το δικαίωμά μας να ζούμε αξιοπρεπώς.
Αν ένα τέτοιο σχολείο ονειρεύεται η κυβέρνηση, χωρίς επιπλέον δημόσια χρηματοδότηση και με ελαστικές σχέσεις εργασίας, τότε είναι δεδομένο ότι προετοιμάζει τους αυριανούς πολίτες για έναν εφιάλτη. Οι ισχυροί χρειάζονται νέους χωρίς όνειρα και δικαιώματα για μια αξιοπρεπή ζωή.Σ’ αυτόν τον ολισθηρό μονόδρομο δεν μπορούμε παρά να αντιτάξουμε το δικό μας μεγάλο «ΌΧΙ».

Ας δούμε τις αιτίες της δίκαιης διήμερης απεργίας:
1. Οι καθηγητές εργάζονται τυπικά 9 μήνες το χρόνιο ( 1 μήνα διακοπές Χριστούγεννα και Πάσχα, και Ιούλιο, Αύγουστο). Ουσιαστικά σχεδόν 8 μήνες διότι 1-12 Σεπτέμβρη και 20-30 Ιούνη πάνε στο σχολείο για γραφειοκρατικές δουλειές 1-2 ωρών τη μέρα, ή δεν πάνε και καθόλου. Αυτή η εμφανής μείωση χρόνου εργασίας είναι αναγκαία και τεκμηριωμένη επιστημονικά, διότι οι δάσκαλοι επιτελούν λειτούργημα και όχι εργασία. Ανεβαίνουν σκάλες, φωνάζουν να ησυχάσουν τους μαθητές, γράφουν με την ρυπογόνο κιμωλία, κάνουν πνευματική εργασία και διορθώνουν γραπτά για τα οποία δεν πληρώνονται extra, παρά μόνο στις πανελλαδικές. Είναι πολύ υπεύθυνη δε η δουλειά τους, αφού αν κάτι τους ξεφύγει, οι μαθητές αναγκάζονται να τρέχουν στην παραπαιδεία όπου κινδυνεύουν να μάθουν λάθος πράγματα από άπειρους και μη πιστοποιημένους φροντιστές. Τα τελευταία 10 χρόνια ο χρόνος εργασίας τους έχει μειωθεί κατά 1 εβδομάδα έως 1 μήνα λόγω των καταλήψεων των μαθητών, τις οποίες βέβαια όπως και κάθε δημοκρατικός πολίτης υποστηρίζουν με ενθουσιαμό.

2. Οι καθηγητές εργάζονται 16-21 ώρες την εβδομάδα, ώρες διδακτικές δηλαδή 50 ή 45min. Αν έχουν πλήρες ωράριο βέβαια, γιατί υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν, ή δεν έχουν και καθόλου ωράριο και συνεπώς έχουν μια ελαστική, πολύ ελαστική, σχέση εργασίας που τους δημιουργεί όπως και να το κάνουμε πρόβλημα, ψυχολογικό. Αισθάνονται άχρηστοι, ενώ αμείβονται κανονικά με υπαιτιότητα της υπηρεσίας. Είναι απαράδεκτο ένας εφημερεύων γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο να εργάζεται έως και 20 ώρες την ημέρα και ένας καθηγητής έως 20 ώρες την εβδομάδα με τα ίδια περίπου λεφτά. Η μείωση του ωραρίου ήταν αποτέλεσμα των μαζικών διορισμών μόνιμων και αναπληρωτών που αύξανε την προσφορά εργαζομένων, ενώ οι μαθητές μειώνονταν δραματικά. Σήμερα με την επιχειρούμενη μείωση των διορισμών υπάρχει κίνδυνος να δουλεύουν περισσότεροι το νόμιμο ωράριο, ή ακόμα το ωράριο να αυξηθεί σε 20-25 ώρες εβδομαδιαίως. Αυτό είναι από μόνο του αιτία πολέμου. Δεν πέθαναν τσάμπα τόσοι αγωνιστές την 1η Μάη για το 8ωρο (την εβδομάδα, όχι τη μέρα βεβαίως).

3. Οι καθηγητές αμείβονται από 1200€ έως 1600€ μηνιαίως. Πρόκειται προφανώς για μισθούς πείνας, μετά και τις περικοπές των δώρων και των επιδομάτων. Όταν σήμερα ένας 30αρης απόφοιτος πανεπιστημίου, με δύο μεταπτυχιακά και προϋπηρεσία, αμείβεται με 700€, είναι δυνατό ένας απόφοιτος δευτεροβάθμιας (ΔΕ) ή τεχνικής εκπαίδευσης( ΤΕ, δηλαδή τεχνικού λυκείου) που εργάζεται ως «καθηγητής» στη ΜΕ να παίρνει μόνο 1500€; Απαράδεκτο.

4. Μεγάλη η υπευθυνότητα της κυβέρνησης που τους έχει καταντήσει ευάλωτους στο ιδιαίτερο, τους έχει εθίσει δηλαδή σε μια παράλληλη πρόσθετη εργασία. Με 10 ώρες την εβδομάδα ιδιαίτερο, ο καθηγητής βγάζει άλλο ένα μισθό, αφορολόγητο, πράγμα απαράδεκτο, γιατί γίνεται σύγχρονος μισθωτός σκλάβος αφού δουλεύει και απόγευμα, την ώρα που θάπρεπε να φροντίζει τα παιδιά του ή τη σιλουέτα του. Αν όμως η κυβέρνηση του είχε εξασφαλίσει ένα μισθό γύρω στα 3000€ καθαρά θα τον είχε απαλλάξει από αυτό το σκληρό ναρκωτικό που του τρώει τα σωθικά.

5. Ο εθισμός είναι κυρίως κοινωνικός και αυτό φαίνεται και από το εξής γεγονός. Οι πολύτεκνοι ως γνωστό διορίζονται αμέσως και εκτός σειράς στο δημόσιο. Όσοι έχουν πτυχίο ΑΕΙ ή ΤΕΙ ζητούν όλοι, μα όλοι, να διοριστούν στο υπουργείο Παιδείας και μάλιστα στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, και φυσικά σε σχολείο που να απέχει έως και 500m από το σπίτι τους. Και το πετυχαίνουν, όλοι γιατί η πατρίδα έχει ανάγκη τα παιδιά τους. Δηλαδή ο εθισμός είναι τόσο εξαπλωμένος που όλοι αυτοί οι συνάνθρωποί μας έρχονται οικειοθελώς και τρέχοντας σε ένα χώρο εργασίας, ο οποίος τους εγγυάται μια αναξιοπρεπή και κακοπληρωμένη δουλειά.

6. Συνεδριάσεις, κοπές πίτας, ενημερώσεις από υπουργείο, ενημερώσεις από συνδικαλιστικά όργανα, αλλά και από κόμματα και παρατάξεις, παράδοση ελέγχων και ενημέρωση σε γονείς γίνονται εν ώρα εργασίας, πράγμα απαράδεκτο, διότι κάποιες από αυτές είναι «υποχρεωτικές» και αναγκάζουν συναδέλφους που θα είχαν ήδη πάει σπίτι τους να ανατρέπουν το πρόγραμμα της ζωής τους και να κάθονται 1 και 2 ώρες παραπάνω στο χώρο εργασίας τους, γύρω στις 10 φορές το χρόνο. Η ανατροπή αυτή προκαλεί συχνά ψυχικές διαταραχές και πρόσθετα έξοδα σε ψυχιάτρους, που δεν τα καλύπτει το ταμείο.

7. Μετεκπαιδεύσεις και επιμορφώσεις δεν γίνονται δυστυχώς, αλλά και όποτε γίνονται είναι και αυτές μέσα στο ωράριο, πράγμα επίσης απαράδεκτο, διότι είναι υποχρεωμένοι να πηγαίνουν στο χώρο του σεμιναρίου με δικό τους μέσο και ενδεχομένως να καταναλώσουν περισσότερη βενζίνα.

8. Αν λόγω ελλείψεως παιδιών, δεν συμπληρώνουν το νόμιμο ωράριο τότε πρέπει το σχολείο να σπάσει τα τμήματα στα δύο, φυσικά για εκπαιδευτικούς λόγους, για να μην αναγκαστεί ο συνάδελφος να συμπληρώσει το ωράριο σε άλλο σχολείο. Αν αυτό δεν είναι δυνατό πρέπει ο διευθυντής να του βρει μια δουλειά να κάνει, όπως υπεύθυνος μιας βιβλιοθήκης, που δεν υπάρχει. Βασικό αίτημα είναι να μην αναγκάζονται να συμπληρώνουν ωράριο σε άλλο σχολείο, γιατί είναι βάρβαρο και τους ταπεινώνει ως εργαζόμενους και πολίτες. Τους στέλνει να δουλέψουν σ’ ένα άγνωστο και ανοίκειο χώρο με τα γνωστά αποτελέσματα στην ψυχολογία τους.

9. Η εξωδιδακτική απασχόληση είναι μια άλλη επώδυνη και βάρβαρη εργασία για τον καθηγητή του σχολείου. Οι περισσότεροι απασχολούνται και ως υπεύθυνοι τμήματος, δηλαδή καταγράφουν τις απουσίες των μαθητών ενός τμήματος και ενημερώνουν τις καρτέλες με τις βαθμολογίες, πράγμα που τους απασχολεί στα κενά τους περίπου 1-2 ώρες την εβδομάδα. Είναι σαφές ότι ο νεοφιλελευθερισμός έχει βάλει χέρι και στον καφέ τους. Σήμερα με την μηχανοργάνωση, όλα αυτά θα έπρεπε να περνιούνται μόνο σε υπολογιστές και μάλιστα από υπάλληλο - γραμματέα που θα έπρεπε να προσληφθεί γι’ αυτό το λόγο.

10. Η υπόθεση των μεταθέσεων και των αποσπάσεων είναι ακόμα μια αιτία αντίστασης και ανυπακοής. Ο καθηγητής του σχολείου με ελάχιστα δικαιολογητικά και χωρίς σοβαρούς λόγους μπορούσε μέχρι σήμερα να αποσπάται οπουδήποτε ανά την Ελλάδα και χωρίς κανένα μέσο. Με μέσο μπορούσε να κάνει θαύματα, όπως να αφήνει νησιωτικές και δυσπρόσιτες περιοχές χωρίς δασκάλους, πράγμα που βοηθούσε τους μαθητές των περιοχών αυτών να αποφεύγουν το στρες του σχολείου. Αλλά και η μετάθεση ήταν σχετικά εύκολη υπόθεση λόγω της πληθώρας των θέσεων που υπήρχαν κάθε χρόνο σε ένα χώρο με πραγματικά ελαστικές σχέσεις εργασίας ως προς τις υποχρεώσεις των εργαζομένων. Με τις συγχωνεύσεις σχολείων που επιχειρούνται μειώνονται οι οργανικές θέσεις και φαίνεται ότι θα δυσκολεύσει η απόσπαση. Αυτό θα αυξήσει τα τρεξίματα προς τους συνδικαλιστές για ανάλογες εξυπηρετήσεις πράγμα απαράδεκτο, διότι έτσι αυτοί θα αμελούν τα επαναστατικά τους καθήκοντα.

11. Το ανοργάνωτο κράτος με ευθύνη της κυβέρνησης και της αστικής τάξης έχει ρίξει τη δουλειά του καθηγητή σε πλήρη ανυποληψία. Μπορεί να διδάσκει ότι θέλει, όποτε θέλει και όπως θέλει, να τρέχει ή να καθυστερεί, να εμβαθύνει ή να ξεπετάει στα γρήγορα, κεφάλαια και εδάφια της διδακτέας ύλης, κατά το δοκούν. Αυτό τον καταρρακώνει ψυχολογικά, γιατί στρέφει τους μαθητές στα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα και επιβαρύνει τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Μάλιστα η επικείμενη αυτοαξιολόγηση θέλει να υποβαθμίσει ακόμα περισσότερο τη δουλειά του γιατί θα τον υποβάλλει στην βάρβαρη και αντιδημοκρατική διαδικασία του αυτοελέγχου και ως γνωστό δεν υπάρχει χειρότερος εφιάλτης στον άνθρωπο από την ίδια του τη συνείδηση.

Οι λόγοι αυτοί και μόνο είναι νομίζουμε ικανοί όχι για δύο, αλλά για πολλές μέρες απεργίας μέχρι την πλήρη δικαίωση των αγώνων.

22 Φεβ 2011

Η Τουρκία κερδίζει τη μάχη των ΑΕΙ


Την ώρα που στην Ελλάδα η κυβέρνηση επιχειρεί να εισαγάγει μεταρρυθμίσεις και αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η γειτονική Τουρκία βλέπει πολλά πανεπιστήμιά της, κυρίως μη κερδοσκοπικά, να καλπάζουν στις λίστες με τα καλύτερα ακαδημαϊκά ιδρύματα στον κόσμο. Κατανοώντας την επιθυμία πολλών οικογενειών, προερχόμενων όχι μόνο από τα παράλια της Μικράς Ασίας αλλά και από πόλεις της Ανατολίας, να σπουδάσουν τα παιδιά τους, τόσο το κράτος όσο και κορυφαία ονόματα της τουρκικής επιχειρηματικής ελίτ ενθάρρυναν τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Τα ιδρύματα αυτά συγκεντρώνονται στις δύο μεγάλες πόλεις της Τουρκίας, την Αγκυρα και (κυρίως) την Κωνσταντινούπολη. Καταφέρνουν μάλιστα χάρη στην άψογη υλικοτεχνική υποδομή αλλά και στο γεγονός ότι είναι αγγλόφωνα να προσελκύουν φοιτητές από πολλές χώρες ανά τον κόσμο.

Αλλαγές βήμα βήμα
«Στην Τουρκία υπήρχαν επί πολλά χρόνια οι ίδιες αναστολές για την εκπαίδευση που ταλαιπωρούν και την Ελλάδα» λέει στο «Βήμα» ο κ. Χ.Τζήμητρας , επίκουρος καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Μπιλγκί και διευθυντής του προγράμματος για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις στο ίδιο πανεπιστήμιο. «Ο ασφυκτικός έλεγχος του κράτους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ήταν πολύ βαθιά ριζωμένος και άρχισε να αλλάζει μόνο μετά τη σταδιακή φιλελευθεροποίηση στα μέσα της δεκαετίας του 1990» τονίζει. Πώς λειτουργεί όμως το σύστημα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Τουρκία; Κατ΄ αρχάς, η βασική δικλίδα ασφαλείας που έθεσε το Συμβούλιο Ανώτερης Εκπαίδευσης, που είναι το καθ΄ ύλην αρμόδιο, ήταν όλοι οι υποψήφιοι να δίνουν γενικές εξετάσεις είτε θέλουν να εισαχθούν σε δημόσιο είτε σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο. «Υπολογίζεται» λέει ο κ. Τζήμητρας «ότι κάθε χρόνο παίρνουν μέρος στις γενικές εξετάσεις κάτι λιγότερο από 2 εκατομμύρια παιδιά. Ο αριθμός των εισακτέων σε δημόσια και ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι περίπου 400.000. Και αυτό που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι το 25%-30% λαμβάνει υποτροφία από το κράτος».
Εντυπωσιακό είναι όμως το ότι από εξετάσεις περνούν και τα μέλη του διοικητικού και επιστημονικού προσωπικού για όλα τα πανεπιστήμια και για όλες τις βαθμίδες. Πρόκειται για αυτό που στα σχέδια μεταρρυθμίσεων των ελληνικών πανεπιστημίων ονομάζεται «αξιολόγηση».

Ισχυρά πλεονεκτήματα
Τα μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια στην Τουρκία ανήκουν σε ιδρύματα (βακούφια). Πολλά εξ αυτών ιδρύθηκαν από μεγάλους επιχειρηματίες οι οποίοι πέρα από τη φιλανθρωπική προσφορά ήθελαν να δημιουργήσουν και μια δεξαμενή στελεχών για τις επιχειρήσεις τους. Ετσι οι μεγάλες οικογένειες των Κοτς και Σαμπάντζι αποφάσισαν να φτιάξουν πανεπιστήμια. Το παράδειγμά τους ακολουθούν και άλλοι. Ο Χουσνού Οζγεγίν, ο επιχειρηματίας που πούλησε μέρος της Finansbank στην Εθνική Τράπεζα, αποφάσισε να διαθέσει το 20% από την εξαγορά της τράπεζας, περίπου 1 δισ. δολάρια, ώστε να ιδρυθεί νέο ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Στην Τουρκία πάντως υπάρχουν σήμερα περί τα 200 πανεπιστήμια. «Και κάθε χρόνο ανοίγουν περί τα 10» προσθέτει ο κ. Ι.Γρηγοριάδης, επίκουρος καθηγητής του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μπίλκεντ της Αγκυρας, που θεωρείται ίσως το καλύτερο μη κερδοσκοπικό πανεπιστήμιο της γειτονικής χώρας.
Δεν είναι βέβαια όλα τα πανεπιστήμια της Τουρκίας πρώτης ποιότητας. Τα ιδιωτικά Μπίλκεντ, Κοτς, Σαμπάντζι και Μπιλγκί, καθώς και τα πανεπιστήμια του Βοσπόρου, της Αγκυρας, της Κωνσταντινούπολης, το Πολυτεχνείο της Πόλης και φυσικά το Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Μέσης Ανατολής (ΜΕΤU) στην Αγκυρα, είναι τα καλύτερα. Ανοίγουν όμως και πανεπιστήμια σε πόλεις της Ανατολίας, όπως η Καισάρεια και τα Αδανα, που εντάσσονται όλο και πιο δυναμικά στον οικονομικό και κοινωνικό ιστό της Τουρκίας και όπου υπάρχει μεγάλος νεαρός πληθυσμός. Κατά τον κ. Γρηγοριάδη, «τα ιδιωτικά πανεπιστήμια έχουν πολλά πλεονεκτήματα. Οι υλικές υποδομές τους είναι άψογες και θα τις ζήλευαν και ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Εχουν άριστα εξοπλισμένες βιβλιοθήκες και οι καθηγητές μπορούν πολύ γρήγορα να προμηθευτούν τα βιβλία που χρειάζονται. Οι μισθοί των καθηγητών είναι πολύ καλοί, προσφέρονται παροχές σε είδος, ενώ χρηματοδοτείται γενναιόδωρα η έρευνα. Παράλληλα η χρήση της αγγλικής γλώσσας ανοίγει τις πόρτες των φοιτητών στο εξωτερικό». Τα δίδακτρα είναι υψηλά. Πολλές φορές ξεπερνούν τις 10.000-12.000 δολάρια ετησίως. Το σύστημα υποτροφιών όμως διευκολύνει πολλά παιδιά να σπουδάσουν ακόμη και αν δεν έχουν τα χρήματα. Και το σύστημα εξετάσεων είναι ιδιαίτερα αυστηρό. «Αν κάποιος φοιτητής αποτύχει π.χ.σε ένα μάθημα τον Ιούνιο, δεν μπορεί απλώς να ξαναδώσει εξετάσεις τον Σεπτέμβριο.Πρέπει να το ξανακάνει κατά τη διάρκεια του καλοκαιρινού εξαμήνου,στον μισό χρόνο και με διπλές ώρες» τονίζει ο κ. Γρηγοριάδης.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΤΕΛΗΣ
Μεταπτυχιακό στο Σαμπάντζι και διδακτορικός φοιτητής στο Μπίλκεντ
«Φωτεινό παράδειγμα»
«Ισως η πιο ευχάριστη σκέψη που θα μου μείνει από την εμπειρία μου στην Τουρκία ως μεταπτυχιακού φοιτητή και υποψήφιου διδάκτορα είναι η πραγματικά πολύτιμη βοήθεια που δέχθηκα, και δέχεται κάθε φοιτητής, από το Πανεπιστήμιο στο οποίο ανήκει.Η βοήθεια αυτή μεταφράζεται όχι μόνο σε οικονομική ενίσχυση (η οποία είναι από τα περισσότερα ιδρύματα και το τουρκικό κράτος πλουσιοπάροχη),αλλά ακόμη σε πρόσβαση σε αξιοπρεπείς βιβλιοθήκες και σχεδόν όλες τις βάσεις δεδομένων,πλούσια υλικοτεχνική υποδομή και συνεχή ενθάρρυνση για εξωπανεπιστημιακές δραστηριότητες.Αναμφισβήτητα,η τουρκική τριτοβάθμια εκπαίδευση μπορεί να αποτελέσει, σε πολλά επί μέρους σημεία τουλάχιστον,φωτεινό παράδειγμα για τις μελλοντικές αλλαγές στα ελληνικά πανεπιστήμια».

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
Μεταπτυχιακό στο Μπιλγκί
«Βάρος στην έρευνα»
«Βρέθηκα στο Μπιλγκί τον Σεπτέμβριο του 2006. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν ότι πολλές από τις εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου,όπως οι εστίες,είχαν κατασκευαστεί σε πρώην υποβαθμισμένες περιοχές της Κωνσταντινούπολης,σε μια προσπάθεια να αλλάξουν το “πρόσωπό” τους. Θα έλεγα ότι το Μπιλγκί ακολουθεί το αμερικανικό πρότυπο.Τα μαθήματα γίνονταν στα αγγλικά και ήταν σεμιναριακού χαρακτήρα. Πάντως υπήρχαν μεγάλες ανισότητες μεταξύ των πολύ καλών και των λιγότερο καλών φοιτητών,κυρίως σε προπτυχιακό επίπεδο.Οπως και τα υπόλοιπα αγγλόφωνα ιδιωτικά τουρκικά πανεπιστήμια,το Μπιλγκί δίνει μεγάλο βάρος στην έρευνα.Επίσης η προώθηση της ελευθερίας των ιδεών και η ασφάλεια που απέπνεε είναι στοιχεία που πιστεύω ότι θα έπρεπε να υιοθετήσουμε και στην Ελλάδα».

Του Αγγ. Αθανασόπουλου, από το ΒΗΜΑ.

21 Φεβ 2011

Εθισμένοι στην υποκρισία


Η τρόικα είπε το προφανές. Οτι αν θέλουμε να συμμαζέψουμε το τεράστιο δημόσιο χρέος και να το κάνουμε διαχειρίσιμο θα πρέπει να το μειώσουμε, και για να το μειώσουμε ένας τρόπος υπάρχει: να πουλήσουμε δημόσια περιουσία. Ετσι συμβαίνει παντού. Τα νοικοκυριά πουλάνε κάποιο οικόπεδο στην επαρχία για να ξεχρεώσουν το στεγαστικό δάνειο, οι επιχειρήσεις ένα ακίνητο για να μειώσουν τις υποχρεώσεις τους, οι τράπεζες περιουσιακά στοιχεία τους για να μην τους τα πουλήσουν οι πιστωτές τους κ.ο.κ.
Εμείς όμως, στο όνομα του να προφυλάξουμε το μέλλον των παιδιών μας (το οποίο τα προηγούμενα χρόνια υποθηκεύσαμε υπέρμετρα), αρνούμαστε να αξιοποιήσουμε την περιουσία του Δημοσίου ακόμη και αν αυτή η αξιοποίηση μπορεί να σημαίνει την πώληση κάποιου κομματιού της ΔΕΗ ή εκτάσεως όπως του Ελληνικού. Πράξεις που θα συνοδεύονται από επενδύσεις οι οποίες θα φέρουν ανάπτυξη και θα εξυπηρετήσουν και τον βασικό στόχο της μείωσης του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, ώστε οι πιστωτές μας να μας εμπιστευθούν ξανά και η χώρα να επιστρέψει στις αγορές. Η αλήθεια που είπε η τρόικα καταγράφηκε ως επικοινωνιακό λάθος της κυβέρνησης. Επικοινωνιακό λάθος του υπουργού Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου και του οικονομικού επιτελείου που άφησαν την τρόικα να δώσει συνέντευξη Τύπου και να μιλήσει για έσοδα από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δισ. ευρώ σε μία πενταετία. Και το παράλογο είναι ότι κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν διαφωνεί. Και τα δύο έχουν υποστηρίξει ότι έχουν ως ενδεικτικό στόχο την είσπραξη 50 δισ. ευρώ στα επόμενα έτη από ιδιωτικοποιήσεις και από την αποτελεσματική αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Ωστόσο από πολλές πλευρές διατυπώνονται κατηγορίες περί «ξεπουλήματος» της δημόσιας περιουσίας. Είναι προφανές ότι ακόμη και στη φάση στην οποία βρισκόμαστε δεν θέλουμε να δούμε την αλήθεια κατάματα. Ως κοινωνία έχουμε εθιστεί στην υποκρισία τόσο πολύ που ακόμη και σε τούτες τις κρίσιμες στιγμές προτιμάμε να μιλάμε για εθνική υπερηφάνεια, η οποία ξύπνησε αίφνης όταν εδώ και έναν χρόνο τα Greek statistics είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο στην Ευρώπη.
Περήφανα λοιπόν ο κ. Παπακωνταστίνου, ανταποκρινόμενος στο λαϊκό αίσθημα περηφάνιας, θα απαγορεύσει στην τρόικα να δίνει συνεντεύξεις και γενικότερα να μιλάει δημόσια. Δηλαδή δεν θέλουμε να ακούμε την αλήθεια, επειδή δεν μας αρέσει, θίγει την εθνική μας υπερηφάνεια. Ετσι απλά λύσαμε το πρόβλημα. Οπως λέει και ο Διονύσης Σαββόπουλος στο τραγούδι του «Αγγελος, εξάγγελος», «αφού δεν έχει νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα»!
Του Γιώργου Παπαϊωάννου,από το Βήμα.

20 Φεβ 2011

Λειτουργικές Δαπάνες σχολείων Δ. Ηγουμενίτσας – Υπάρχουν πολιτικές, ποινικές και πειθαρχικές ευθύνες! Θα αποδοθούν;

Από το Blog: Αμφιλεγόμενα

Στις 3/2/2011, κατέθεσα αίτηση στο Δήμο Ηγουμενίτσας, προκειμένου να μου γνωρίσει το ύψος των επιχορηγήσεων από τους ΚΑΠ, για λειτουργικές δαπάνες σχολείων κατά το έτος 2010 και το ποσό που έχει αποδοθεί στις σχολικές επιτροπές. Ο Δήμος Ηγουμενίτσας με το με αριθ. πρωτ. 1998/10-2-2011 έγγραφό του μου γνωστοποίησε ότι η επιχορήγηση κατά το έτος 2010, ήταν 421.774,26 € και στις σχολικές επιτροπές αποδόθηκαν 238.372 €. Δεν έχει αποδοθεί στις σχολικές επιτροπές ποσό ύψους 183.402,26 € δηλαδή το 43,5% του ποσού της επιχορήγησης. Ο Δήμος αναφέρει στο έγγραφό του «ότι το οφειλόμενο ποσό θα εγγραφεί στον υπό σύνταξη προϋπολογισμό Οικονομικού Έτους 2011 στο σκέλος των οφειλόμενων επιχορηγήσεων για να διατεθεί στις Σχολικές Επιτροπές».
Με το παραπάνω έγγραφο του Δήμου δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα που θέλουν μια ουσιαστική απάντηση και από το Δήμο Ηγουμενίτσας και από την Γενική Γραμματέα της Περιφέρειας Ηπείρου και τώρα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης.
Καταρχήν, το ποσό που οφείλει ο Δήμος δεν αφορά το ποσό της τελευταίας δόσης που κατανεμήθηκε το Σεπτέμβριο του 2010 και ανέρχονταν στο ποσό των 110.475,89 €, αλλά αφορά και ποσό από προηγούμενες δόσεις.
Εφόσον η απερχόμενη δημοτική αρχή κατά το έτος το οποίο θα παρέδιδε την διοίκηση του Δήμου (έτος δημοτικών εκλογών) αποστέρησε από τις σχολικές επιτροπές θεσμοθετημένα έσοδα δεν θα έπραξε το ίδιο και τα προηγούμενα έτη; Άρα χρειάζεται έλεγχος των απολογισμών των προηγούμενων ετών του Δήμου προκειμένου να διαπιστωθεί αν έχουν αποδοθεί τα ποσά που έχει επιχορηγηθεί στις σχολικές επιτροπές. Θα γίνει;
Ο Υπουργός κατά την κατανομή των πιστώσεων στην ίδια απόφαση, εφιστά την προσοχή των Γενικών Γραμματέων ως εξής: ” Οι Περιφέρειες του Κράτους, στις οποίες κοινοποιείται η απόφαση αυτή και ιδιαιτέρως οι Γενικοί Γραμματείς αυτών, παρακαλούνται όπως μεριμνήσουν για την άμεση απόδοση από τους ΟΤΑ χωρικής αρμοδιότητάς τους στις οικείες Σχολικές Επιτροπές ….“.
Η Γενική Γραμματέας της περιφέρειας Ηπείρου για ποιο λόγο δεν μερίμνησε για την απόδοση ; Αμέλεια;
Η αντιπολίτευση του Δήμου κατά το έτος 2010 τι ακριβώς έκανε;
Ενημέρωσε π.χ. τις σχολικές επιτροπές ή τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων και γενικότερα τους πολίτες με την ανάδειξη του παραπάνω θέματος. Ενημέρωσε την Γενική Γραμματέα της περιφέρειας προκειμένου εκείνη να ενημερώσει τον Υπουργό ώστε αυτός με τη σειρά του να ενεργήσει σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ. 7 του άρθρου 18 του νόμου 3320/2005.
«Nόμος 3320/2005
Άρθρο 18
7. Οι Ο.Τ.Α. πρώτου βαθμού υποχρεούνται να αποδίδουν τις πιστώσεις της περίπτωσης β΄ της παρ. 6 του άρθρου 113 του Ν. 1892/1990 (ΦΕΚ 101 Α΄), όπως ισχύει, στις σχολικές επιτροπές και σχολικές εφορίες χωρικής αρμοδιότητάς τους, το αργότερο μέσα σε ένα μήνα από την ημέρα που θα λάβουν γνώση της απόφασης κατανομής του δεύτερου εδαφίου της ανωτέρω διάταξης. Σε περίπτωση που δήμος ή κοινότητα δεν αποδώσει την πίστωση που του αναλογεί εντός της προαναφερόμενης προθεσμίας, αυτή ανακαλείται με απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης και μεταφέρεται στον Προϋπολογισμό της οικείας Περιφέρειας, προκειμένου να διατεθεί με απόφαση του Γενικού Γραμματέα στις σχολικές επιτροπές και σχολικές εφορίες, στις οποίες δεν αποδόθηκαν οι αναλογούσες πιστώσεις από τους αρμόδιους δήμους ή κοινότητες.
Τα Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. και της ΕΛΜΕ, Θεσπρωτίας, αλήθεια έχουν πάρει ποτέ θέση για το ζήτημα της απόδοσης των χρημάτων των λειτουργικών δαπανών στα σχολεία από το Δήμο; Ή δεν θέλουν κι αυτοί να τα χαλάσουν με τον εκάστοτε Δήμαρχο;
Και τώρα η ουσία: Θα ενδιαφερθεί κανένας από τα αρμόδια όργανα της πολιτείας για απόδοση ευθυνών, όπου και αν υπάρχουν;

19 Φεβ 2011

Τα προνόμια των Ελλήνων Βουλευτών την εποχή της κρίσης!

Δείτε αναλυτικά τι παίρνουν οι 300 βο(υ)λευτές και όλοι οι αυλικοί τους (υπάλληλοι - δημοσιογράφοι της Βουλής κλπ.) Ενα ρεπορτάζ ΣΟΚ το οποίο στοίχισε τη θέση του Νικόλα Βαφειάδη στην Καθημερινή, όταν τόλμησε να το δημοσιεύσει.


Βουλευτικές απολαβές και προνόµια:
• Το 2010 οι 300 της Βουλής θα μοιράστηκαν το ποσό των 42,5 εκατ. ευρώ
• Ο µέσος όρος των μηνιαίων βουλευτικών αποδοχών ανέρχεται σε 10.000 ευρώ
• Το 50% φορολογείται αυτοτελώς και το υπόλοιπο προστίθεται στα τυχόν άλλα εισοδήµατα
• 35 εκατ. ευρώ µοιραστηκανν µέσα στο 2010 οι συνταξιούχοι βουλευτές ή οι σύζυγοι και οι άγαµες θυγατέρες θανόντων βουλευτών
• 4,3 εκατ. ευρώ προορίζεται για τις συντάξεις των πρώην πρωθυπουργών
• Για την κατοχύρωση βουλευτικής σύνταξης απαιτούνται 4 χρόνια
• Όσοι έχουν πρωτοεκλεγεί πριν από το 1993 συνταξιοδοτούνται από τα....55 τους χρόνια.
• Όσοι βουλευτές είναι άνω των 65 χρόνων λαμβάνουν ταυτόχρονα και βουλευτική αποζημίωση και βουλευτική σύνταξη. (Αναπάντητο παρέμεινε και το ερώτημα για το πόσοι βουλευτές λαμβάνουν βουλευτική σύνταξη και πόσοι από αυτούς παραμένουν βουλευτές, εισπράττοντας ταυτόχρονα και τη βουλευτική αποζημίωση. «Ούτε ξέρω ούτε θέλω να ξέρω», μου είπε σχετικά ο γενικός γραμματέας).

Παροχές
• Κινητό τηλέφωνο (μέχρι 200 ευρώ μηνιαίως).
• 8 σταθερές γραμμές τηλεφωνίας (μέχρι 12.000 ευρώ).
• Αυτοκίνητο (το μισθώνει η Βουλή με λίζινγκ).
• Δωρεάν διαμονή σε κεντρικό ξενοδοχείο για τους βουλευτές της επαρχίας (70 ευρώ ημερησίως).
• Γραφείο εκτός Βουλής και γραφική ύλη, ταχυδρομική ατέλεια, ατέλεια στις μετακινήσεις με λεωφορεία, σιδηρόδρομο και ακτοπλοΐα, καθώς και 52 αεροπορικά εισιτήρια μετ' επιστροφής για το νομό τους, εφόσον αυτός απέχει περισσότερα από 200 χιλιόμετρα από την Αθήνα.
• Δυνατότητα λήψης άτοκων δανείων από τη Βουλή και χαμηλότοκων από τις τράπεζες.
• Κάθε βουλευτής έχει στην υπηρεσία του τέσσερις δημοσίους υπαλλήλους αποσπασμένους και μετακλητούς καθώς και έναν επιστημονικό συνεργάτη, ο οποίος πληρώνεται από τη Βουλή.
Στους πρώην πρωθυπουργούς αλλά και στους πρώην προέδρους της Βουλής παραχωρούνται γραφεία μέσα στο Κοινοβούλιο, ακόµη και στην περίπτωση που δεν έχουν επανεκλεγεί βουλευτές, όπως είναι η περίπτωση του Kώστα Σημίτη. Τον πιο ευρύχωρο και ηλιόλουστo χώρο στoν δεύτερο όροφο, με εξαιρετική θέα στον Εθνικό Κήπο, εξασφάλισε πρόσφατα ο Κώστας Καραμανλής.

Συνταξιούχοι βουλευτές
Είναι οι μοναδικοί Ελληνες που έχουν τη δυνατότητα να λαμβάνουν παράλληλα και δεύτερη σύνταξη από το επάγγελμα που ασκούν ή ασκούσαν, εφόσον δεν εργάζονται στo δημόσιο, ή και τρίτη στην περίπτωση που ήταν συνδικαλιστές, πρώην δήμαρχοι ή πρώην νομάρχες (χορηγίες).
Μέσα στην τριετία 2010-2012 υπολογίζεται από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ότι μπορεί να δοθούν στoυς συνταξιούχους βουλευτές άλλα περίπου 80 εκατ. ευρώ που διεκδικούν αναδρομικά, λόγω των αναδρομικών αυξήσεων που πήραν πρόσφατα οι δικαστές (έχουν πάρει ήδη το 25%, ενώ το υπόλοιπο 75% θα καταβληθεί το Μάιοτου 2011), όταν οι τελευταίοι αύξησαν τους μισθούς τους κατά περίπου 80%. Αποτελεί πάγια μέθοδο η διεκδίκηση εκ μέρους των συνταξιούχων βουλευτών των αυξήσεων που λαμβάνουν οι ανώτεροι δικαστικοί, οι οποίες μετά την τελική δικαίωσή τους επεκτείνονται και στους εν ενεργεία βουλευτές.

Υπάλληλοι της Βουλής
• 1.340 άτομα μόνιμο προσωπικό της Βουλής.
• 1.200 αποσπασμένοι δημόσιοι υπάλληλοι και επιστημονικοί συνεργάτες των βουλευτών.
• Συνολική μισθοδοσία: 106 εκατ. ευρώ. Παίρνουν 2 επιπλέον μισθούς, που τελευταία ενσωματώθηκαν με τη μορφή επιδόματος στη βασική αποζημίωση.
• Ο νεοπροσλαμβανόμενος στη Βουλή που έχει τελειώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση (π.χ. προσωπικό καθαριότητας) λαμβάνει 1.900 ευρώ καθαρά μηνιαίως.
• Εξαιρέθηκαν από την υποχρεωτική υπαγωγή τους στον κλάδο κύριας σύνταξης του ΙΚΑ -ΕΤ ΑΜ ακόμα και όσοι θα προσληφθούν από το 2011 και μετά.
• Συνταξιοδοτούνται έπειτα από 28,5 χρόνια υπηρεσίας και λαμβάνουν από το ταμείο αρωγής υπαλλήλων της Βουλής (ΤΑΥΒ) ένα εφάπαξ ίσο με δύο μηνιαίους μισθούς για κάθε έτος ασφάλισης (100.000 -150.000 ευρώ ο καθένας).
Το ΤΑΥΒ καρπώνεται την εκμίσθωση των κυλικείων, του εστιατορίου και των φιλοξενούμενων υπηρεσιών (Εθνική Τράπεζα κ.ο.κ.), ενώ έχει και τα δικαιώματα της ανακύκλωσης του χαρτιού.
Επίσης, από τη Βουλή μισθοδοτούνται και 74 ειδικοί φρουροί (άγνωστο πού υπηρετούν), ενώ καταβάλλεται και μηναίο επίδομα σε όλους τους αστυνομικούς που φρουρούν το Κοινοβούλιο.
Την τελευταία πενταετία, ο αριθμός των μόνιμων υπαλλήλων διπλασιάστηκε με διακομματική συναίνεση. Οι περισσότεροι είναι συγγενείς πολιτικών, βουλευτών, υψηλόβαθμων δικαστικών και αστυνομικών, ενώ ως υπάλληλοι έχουν προσληφθεί ακόμη και πρώην πολιτικοί, όπως ο πρώην ευρωβουλευτής της Ν.Δ. Μανώλης Μαυρομάτης.
Αποτελεί κοινό μυστικό πως δεν προσέρχονται όλοι οι υπάλληλοι στην εργασία τους, διότι, αν έρχονταν όλοι, θα δημιουργείτο το αδιαχώρητο. Περιμένοντας στον προθάλαμο του γ.γ., είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω προσωπικά πως δεν φτάνουν οι καρέκλες. Μόλις έβγαινε κάποιος για τσιγάρο, αμέσως τη θέση του, πάντα πίσω από μια οθόνη κομπιούτερ ακινητοποιημένη στο Facebook, καταλάμβανε ένας άλλος.

Διαπιστευμένοι συντάκτες που καλύπτουν το ρεπορτάζ της Βουλής
• Στέλνουν τα παιδιά τους στον εξαιρετικό παιδικό σταθμό που λειτουργεί στο υπόγειο προς τη μεριά του Εθνικού Κήπου (επειδή έχουν αυξηθεί οι ανάγκες, δημιουργείται κι άλλος σε κτίριο που παραχώρησε στη Βουλή το υπουργείο Πολιτισμού στην Πλάκα).
• Γυμνάζονται στο άρτια εξοπλισμένο γυμναστήριο (διαθέτει μέχρι και χαμάμ ) με εννέα γυμναστές (Μητροπόλεως 1 και Φιλελλήνων), μαζί με τους βουλευτές, τους επιστημονικούς τους συνεργάτες και τους υπαλλήλους της Βουλής.
• Προσωπικός χώρος στάθμευσης στο υπόγειο γκαράζ της Βουλής.
• Δωρεάν καινούργιος προσωπικός φορητός υπολογιστής σε κάθε εκλογική αναμέτρηση.
Όταν δημιουργήθηκε σάλος με τη δημοσιοποίηση των προνομίων των υπαλλήλων της Βουλής, οι τελευταίοι τα έβαλαν με τους πάνω από 70 δημοσιογράφους που καλύπτουν το κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ:
«Αξιότιμε Πρόεδρε, αυτά τα λιοντάρια δεν ικανοποιήθηκαν όταν τους δωρίσατε δημόσια περιουσία, χαρίζοντάς τους προσωπικό φρουρούμενο χώρο στάθμευσης, δεν ικανοποιήθηκαν όταν τους χαρίσατε προσωπικά λάπτοπ, με χρήματα του σκληρά δοκιμαζόμενου από τα οικονομικά μέτρα Έλληνα φορολογούμενου», γράφει σε ανοικτή επιστολή προς τον Φίλιππο Πετσάλνικο ο συνδυασμός «Εργαζόμενοι εν δράσει».

Τηλεοπτικός σταθμός
• Συνολικό προσωπικό περίπου 100 άτομα.
• Κόστος για το 2010 6 εκατ. Ευρώ
• Τηλεθέασή 0,3%.
Αναπάντητο έμεινε και το ερώτημα πόσοι από τους δημοσιογράφους που απασχολεί ο τηλεοπτικός σταθμός της Βουλής καλύπτουν ταυτόχρονα τον κοινοβουλευτικό έλεγχο για λογαριασμό άλλων ΜΜΕ.

Ατιµωρησία
• Αν ένας βουλευτής απουσιάσει αδικαιολόγητα σε περισσότερες από πέντε συνεδριάσεις το μήνα, παρακρατείται υποχρεωτικά για κάθε απουσία το 1/30 της μηνιαίας αποζημίωσής του. Στην πράξη όμως, ενώ τα νομοσχέδια συζητούνται και ψηφίζονται σε άδεια έδρανα, ούτε ένα ευρώ δεν έχει παρακρατηθεί από κανένα βουλευτή. « Δεν έχουν γίνει υπερβάσεις στις απουσίες», με διαβεβαίωσε κατηγορηματικά ο γενικός γραμματέας.
• Δεν γίνεται κανένας απολύτως έλεγχος στο «πόθεν έσχες» και στους τραπεζικούς λογαριασμούς των βουλευτών, ενώ οι μετοχές, έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούν να ελεχθούν διότι είναι ανώνυμες.
• Τα αδικήματα των υπουργών παραγράφονται με διαδικασίες εξπρές
Οι βουλευτές παραμένουν ατιμώρητοι για όλα τα αστικά και ποινικά αδικήματα που διαπράττουν, επικαλούμενοι την ασυλία τους. Ενδεικτικό είναι ότι πολίτης που μήνυσε βουλευτή για εκβιασμό οδηγήθηκε τελικά ο ίδιος στη φυλακή έπειτα από αντιμήνυση που του έκανε ο βουλευτής, ο οποίος, λόγω της ασυλίας, ουδέποτε δικάστηκε.
Η παραβίαση του συντάγματος και του κανονισμού της Βουλής αποτελεί καθημερινό φαινόμενο. Είναι χαρακτηριστικό ότι το μνημόνιο στήριξης ψηφίστηκε ως νομοσχέδιο, που απαιτεί 151 βουλευτές, και όχι ως διεθνής σύμβαση, που απαιτεί 180. Και ακόμη πιo χαρακτηριστικό πως την επομένη της ψήφισής του ψηφίστηκε τροπολογία - προσθήκη, βάσει της οποίας οι συμβάσεις δανεισμού ισχύουν από τη στιγμή της υπογραφής τους, χωρίς την προϋπόθεση της κύρωσής τους από το Κοινοβούλιο, ενώ το σύνταγμα προβλέπει πως καμία προσθήκη ή τροπολογία δεν εισάγεται για συζήτηση αν δεν σχετίζεται με το κύριο αντικείμενο του νομοσχεδίου που ψηφίζεται.

Το κτίριο
Κατασκευάστηκε το 1840 ως ανάκτορο του Βαυαρού πρίγκιπα Όθωνα.
Λευκό μάρμαρο παντού, ακόμη και στο προαύλιο, όπου σταθµεύουν οι κυβερνητικές λιµουζίνες, ξύλο και δέρµα, χειροποίητα χαλιά και πολλοί πίνακες ζωγραφικής, που αγοράστηκαν σε πλειστηριασµούς τα τελευταία χρόνια, ενόσω βούλιαζε η πραγματική οικονοµία της χώρας...

Πίνοντας καφέ...
Η µεγαλύτερη κίνηση µέσα στο κτίριο παρατηρείται στο καφενείο, ιδιαίτερα στην αίθουσα καπνιζόντων, και µπροστά από το ΑΤΜ στο υποκατάστηµα της Εθνικής Τράπεζας, όπου σχηµατίζονται µόνιµα ουρές. Παρ' όλες δε τις φαινοµενικά αγεφύρωτες απόψεις µεταξύ των διαφορετικών συνιστωσών του πολιτικού φάσµατος, θα δει κανείς στους διαδρόµους πως όλοι σχεδόν χαριεντίζονται µεταξύ τους.
Κάποια κινητικότητα υπάρχει στην αρχή και στην Ολοµέλεια, για τα µάτια του κόσµου, όπως και στις συνεδριάσεις των αµειβόµενων επιτροπών (246 ευρώ ανά συνεδρίαση). οι ελάχιστοι που παρίστανται για κάποιο διάστηµα κατά κανόνα δεν παρακολουθούν τον οµιλητή και περιορίζονται σε δηµόσιες σχέσεις κάνοντας αστειάκια ή συνοµιλούν µέσω κινητού τηλεφώνου για άλλες υποθέσεις, πίνοντας τον καφέ τους.
Αλλωστε, τα πολιτικά κόµµατα δεν πλήττονται οικονοµικά από την κρίση, όπως αποδείχτηκε και µετά την πρόσφατη κυβερνητική απόφαση για αύξηση κατά 30% της ετήσιας κρατικής επιχορήγησής τους, η οποία, από τα 37 εκατ. ευρώ που είχε περιοριστεί έφτασε τελικά το 2010 στα 49 εκατ. ευρώ. Συνολικά τα πολιτικά κόµµατα χρωστούν 36 εκατ. ευρώ στο ελληνικό Δηµόσιο και 245 εκατ. ευρώ στις τράπεζες.

18 Φεβ 2011

Η επανάσταση των σιωπηλών

"Οι Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιό φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους. Και πιθανότερο, παρόλο που δεν έτυχε ποτέ, θα ήταν να γλυτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους."                              Φράντς Κάφκα, Η σιωπή των σειρήνων

Καθώς η κρίση απλώνει βαριά την σκιά της στην χώρα και τις ψυχές μας, πολλοί προσπαθούν να προδικάσουν το μέλλον. Κάποιοι αναλυτές θεωρούν ότι θα υπάρξουν βίαιες αντιδράσεις, άλλοι πάλι ότι η απάθεια θα εξακολουθήσει να κυριαρχεί.
Ενώ όμως μια κλασική επανάσταση δεν είναι ανάμεσα στα ενδεχόμενα -ούτε οι συνθήκες υπάρχουν, ούτε ο εχθρός είναι ορατός- εγώ οραματίζομαι από παλιά μια άλλη επανάσταση. Μια επανάσταση διαφορετική από όσες περιγράφουν τα βιβλία, από όσες απεικονίζουν στις ταινίες τους οι σκηνοθέτες. Την ανάγκη της μάλιστα διατύπωσα πολλά χρόνια πριν. Kαθώς όμως περνά ο καιρός αυτή η άλλη επανάσταση, που οραματίζομαι, κερδίζει διαρκώς σε περιεχόμενο και ορμή.
Η επανάσταση λοιπόν, που οραματίζομαι, θα είναι μια επανάσταση των σιωπηλών. Δεν θα έχει σημαίες αναπεπταμένες, συνθήματα και ιδεολογικές διακηρύξεις. Θα είναι μια επανάσταση βουβή, που θα στηρίζεται απλώς στην αλληλεγγύη των βλεμμάτων. Θα ξεκινήσει από την απόλυτη, την οργισμένη σιωπή, και θα αποδώσει στον άνθρωπο όσα στερήθηκε, όσα ονειρεύθηκε, ό,τι ζήτησε με κραυγές –πριν επιλέξει την σιωπή.
Γιατί αυτή η σιωπή, είναι η απόγνωση και η προσδοκία του. Δεν είναι αποδοχή, μήτε μοιρολατρία. Η σιωπή είναι το μέτρο της διαψευσμένης του ζωής, η πίκρα για τις επαγγελίες που ακυρώθηκαν, η οργή για την υποκρισία και το ψέμα. Η σιωπή είναι το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ωριμότητας. Αν οδηγήσει στην επανάσταση, θα είναι μια επανάσταση αληθινή, αφού για πρώτη φορά δεν θα δεσμεύεται από τα λόγια της. Θα δεσμεύεται μόνον από τα αισθήματα της.
Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν απευθύνεται λοιπόν σε ορισμένες τάξεις κοινωνικές, ούτε υπόσχεται ευημερία και δικαιώματα. Υπόσχεται μόνον μια άλλη γλώσσα: Την ξεχασμένη γλώσσα της ειλικρίνειας και της ευθύνης. Δεν επιδιώκει την εξουσία, αφού όπως απέδειξε η Iστορία, αυτό οδηγεί στην βία και τον εκφυλισμό. Επιδιώκει, όμως, να αποδώσει στον άνθρωπο την εξουσία της ζωής του, να απαντήσει στην βουβή απόγνωση της σιωπής του. «Η επανάσταση» σχολιάζει ένας θεωρητικός της, «συνιστά μια πνευματική αναταραχή, μέσω της οποίας μια ομάδα ανθρώπων επιδιώκει να θέσει νέα θεμέλια για την ύπαρξη της.”
Σε αυτήν λοιπόν την επανάσταση, που αναζητά αιωνίως τα θεμέλια της, δεν έχουν ίσως θέση οι ποιητές, μήτε οι φιλόσοφοι. Έχουν όμως θέση οπωσδήποτε οι άνεργοι. Ο φιλόσοφος προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο, ο ποιητής δημιουργεί τον δικό του. Ο άνεργος όμως τον στερείται εξ ορισμού. Η ανεργία αποτελεί τον παραλογισμό ενός πολιτισμού, που δεν παύει να επαίρεται για τις κατακτήσεις του. Ο παραλογισμός αυτός, αλλού εκδηλώνεται στην πρόκληση της χλιδής, στον άνεργο σε ταπεινώσεις που δεν τελειώνουν. Ο άνεργος κατέφυγε στην σιωπή, επειδή κουράστηκε να ακούει για επενδύσεις και για τη μείωση της ανεργίας·που εξαιρούν ωστόσο πάντοτε τον ίδιο. Ο άνεργος είναι πια σιωπηλός, όχι επειδή θέλει να κρύψει την οργή του, αλλά επειδή δεν αντέχει να μιλήσει άλλο.
Η σιωπή -που κρύβει την απόγνωση- χαρακτηρίζει ακόμα όσους έχουν έγνοια πραγματική για την φύση και το περιβάλλον. Δεν είναι πάντοτε οι «οικολόγοι». Οι οικολόγοι φλυαρούν χωρίς μέτρο, καταφεύγουν σε θεωρίες και αναλύσεις, ενώ συχνά κρυφοκοιτάζουν την εξουσία. Στην επανάσταση των σιωπηλών θα συμμετέχουν οι άλλοι: Όσοι γνωρίζουν ότι η ανάσα της φύσεως είναι το ίδιο σπουδαία με την δική τους ανάσα, ότι τα τραύματά της αποτελούν τραύματα στο δικό τους το σώμα και την ψυχή. Αν σήμερα η μόνη προσδοκία τους είναι η επανάσταση των σιωπηλών, είναι επειδή κουράστηκαν να υπομένουν: Την ασίγαστη μανία καταστροφής ενός ευλογημένου τόπου, τις απάνθρωπες πόλεις που στεγνώνουν τις ψυχές, την θυσία του αιώνιου και του αναγκαίου στο εφήμερο και το ταπεινό.
Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν υπόσχεται νόμους και διατάγματα, που θα αποβλέπουν στην «προστασία» του περιβάλλοντος. Θεωρεί, αντίθετα, ότι είναι ο άνθρωπος που επείγει να προστατευθεί. Εκείνος –που σήμερα σιωπά με απόγνωση- οδηγείται σταθερά στην αποξένωση, επειδή το περιβάλλον μοιάζει να ανήκει πάντοτε σε κάποιους άλλους. Μόνον όμως όπου το περιβάλλον παραμείνει υπερήφανο και ανέγγιχτο, μπορεί να ανθίσει η πραγματική ζωή. Αλλιώς, θα πληθαίνουν οι απομιμήσεις και τα ομοιώματα της.
Στην επανάσταση των σιωπηλών συμμετέχουν και όσοι είδαν τον διαφορετικό κόσμο, που έπλασαν μέσα τους, να διαψεύδεται και να συντρίβεται. Ούτε μετάνιωσαν όμως, επειδή ο δικός τους κόσμος είχε αξίες και ήθος, ούτε μπορούν να τον αλλάξουν. Στην επανάσταση των σιωπηλών, είναι σημαιοφόροι χωρίς σημαίες, πεζοπόροι χωρίς προμήθειες. Διαθέτουν την τιμιότητα του βλέμματος και μια βαθύτερη αξιοπρέπεια. Ο κόσμος που έπλασαν -που είχε αξίες και ήθος- είναι πάντοτε εκεί. Αυτοί, οι σημαιοφόροι –χωρίς σημαίες- στην επανάσταση των σιωπηλών, είναι η εγρήγορση και η συνείδηση της.
Όσοι άλλωστε κατέφυγαν στην σιωπή, δεν έπαυσαν να ονειρεύονται: Την δίκαιη συγκρότηση του κοινωνικού ιστού, την αύρα μιας παιδείας ουσιαστικής, την ενίσχυση των δημιουργικών δυνάμεων που εν είδει μικρής φωτιάς υπάρχουν στον καθένα. Αντί όμως, όσοι καταφεύγουν σήμερα στην σιωπή, να κερδίσουν λίγα από τα όνειρα τους, έγιναν αριθμοί και αποδέκτες. Αριθμοί σε πίνακες στατιστικής και σε μετρήσεις θεαματικότητας, αποδέκτες των παραλογισμών μιας ψηφιακής οικονομίας, όμηροι μιας ζωής που διαρκώς αφυδατώνεται. Κι ενώ τα λόγια των πολιτικών επιμένουν να διαγράφουν κύκλους ανούσιους και υποκριτικούς, εκείνοι, στην σιωπή τους, προτιμούν να ακούν τον ήχο των κυμάτων, και την βουή των επερχομένων γεγονότων.
Αυτός άλλωστε –εγώ ή εσείς- που οραματίζεται την επανάσταση των σιωπηλών, δεν ενδιαφέρεται αν επικριθεί ως ρομαντικός, ούτε αν καταταχθεί από τους εχέφρονες στους υπέρμαχους μιας ουτοπίας, από τις πολλές που γνώρισε η ιστορία. Οι επικριτές της επανάστασης των σιωπηλών, συχνά φορτωμένοι με διπλώματα και κοινωνιολογικές περγαμηνές, αγνοούν την αξία της σιωπής, το εν δυνάμει επαναστατικό της περιεχόμενο. Τι άλλο όμως ήταν, η εξέγερση του Πολυτεχνείου –η μόνη που τελευταία γνώρισε η χώρα- από μια κραυγή σπαρακτική, μια στιγμή επαναστάσεως ύστερα από χρόνια σιωπής; Η σιωπή υπήρχε από νωρίς στις διαψευσμένες προσδοκίες των νέων ανθρώπων, σερνόταν στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και τους δρόμους της Αθήνας, μιλούσε με μουσικές και αθέατα δάκρυα. Η βία επιτάχυνε την έκφραση της, τα τάνκς προσπάθησαν να καλύψουν την απειλή της.
Οσοι λοιπόν αμφισβητούν την επανάσταση των σιωπηλών, δεν μέτρησαν ποτέ την αξία της σιωπής, δεν έτυχε ποτέ να αντιληφθούν την εκρηκτική της δύναμη. Μήπως όμως μέσα στην σιωπή δεν ανθίζει ο έρωτας - ή και πάλι σιωπηλά δεν πλάθει ο δημιουργός το έργο του;
«Οι επαναστάσεις είναι τρελές εμπνεύσεις της ιστορίας» έγραψε ένας επαναστάτης, που μάλιστα δολοφονήθηκε από τους πρώην συντρόφους του. Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν θα είναι απλώς μια τρελή έμπνευση της ανθρώπινης ιστορίας. Θα είναι ίσως η συνέχεια και η αποθέωση της.

του Γιώργου Γραμματικάκη, από το protagon.gr

15 Φεβ 2011

Κοίτα ποιος μιλάει!

Και ξαφνικά η χώρα γέμισε τσαμπουκάδες. «Να τους πετάξουμε έξω». «Να μας στείλουν πολιτισμένους, αυτοί είναι αλήτες». «Είναι χούλιγκανς». «Όχι στο ξεπούλημα». «Όχι στους νταβατζήδες». «Όχι στα υπερατλαντικά αφεντικά». (προσοχή: τα υπερατλαντικά μας ενοχλούν, τα άλλα δεν μας νοιάζουν). Στο περίπτερο στην Αλεξάνδρας και Κηφισίας γωνία, έβλεπα τις εφημερίδες μαζί με δυο πιτσιρικάδες με σκέιμπορτ . «Σιγά αγόρια μην σκίσετε το καλτσόν», σχολίασαν φεύγοντας. Δεν είμαι σίγουρος ότι το είπαν για τα πολιτικά πρωτοσέλιδα. Άλλωστε στα μανταλάκια ήταν μαζί κρεμασμένες οι μαγκιές των αθλητικών και οι μαγκιές των πολιτικών.
Είναι παράξενο που μας ενώνουν οι «ξένοι» σε αυτή την χώρα. Οι μισοί Έλληνες έχουν πιαστεί στα χέρια με τους άλλους μισούς.
«Εσείς τα φάγατε».
- «Όχι εσείς τα φάγατε».
«Ανίκανοι»!
– «Λαμόγια»!
«Πουλημένοι»!
- «Ξοφλημένοι»!
Και εκεί που λες «τώρα θα σφαχτούν» εμφανίζεται ένας «ξένος» και όλοι αφήνουν τον καυγά και τον κυνηγούν. Όπως οι χούλιγκανς στα γήπεδα. Μαλώνουν μέχρι να εμφανιστούν οι «μπάτσοι». Μετά ενώνονται και τους κυνηγούν όλοι μαζί. Η ελπίδα βέβαια των περισσοτέρων είναι ότι δείχνοντας τους «ξένους» θα ξεχαστούν οι δικές τους ευθύνες για τις μέρες που περνάμε. «Εμείς μαζί τα φάγαμε, εσείς τι ανακατεύεστε», είναι σαν να τους ακούω να φωνάζουν. Βρίζοντας άλλωστε τους «ξένους», ξεχνάς τους ντόπιους και σταματάς να ρωτάς: Θα μπουν οι κλέφτες φυλακή; Θα την πληρώσει κανείς για τις τρύπες στην οικονομία. Θα συνεχίσουν οι τσέπες ορισμένων να είναι ξεχειλισμένες και ορισμένων άλλων άδειες; Θα διατηρηθούν τα προνόμια των εκλεκτών του πολιτικού συστήματος, στις ΔΕΚΟ και αλλαχού; Αλλά σας είπα αυτά είναι «παλιά ερωτήματα». Τώρα αυτό που προέχει για πράσινους, γαλάζιους, κόκκινους, ροζ, μαύρους είναι ο πατριωτικός αγώνας εναντίον των «ξένων».
Η Νέα Δημοκρατία εγγράφως έχει υποστηρίξει ότι η αξιοποίηση της εθνικής υπηρεσίας θα μας εξασφαλίσει 50 δις. Οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ εκπονούν σχέδια για την ανεύρεση των 50 δις… Γιατί λοιπόν μας ενόχλησαν οι «ξένοι»; Και μετά είναι και το άλλο. Για ποια δημόσια περιουσία μιλάμε; Για την καταπατημένη; 4 στα 10 περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου είναι καταπατημένα (στοιχεία του ΙΣΤΑΜΕ). Καταπατημένα από έλληνες πατριώτες βεβαίως (επιχειρηματίες, τσιφλικάδες αλλά και διάφορους ψιλικατζήδες της αυθαιρεσίας). Γιατί είναι προτιμότερο να είναι καταπατημένος ο αιγιαλός της Αττικής από τις αυθαίρετες περιφράξεις κάποιων λεφτάδων και να μην τον νοικιάσουμε σε τουριστικές επιχειρήσεις; Άκουσα ένα γνωστό τηλεορασάκια να ωρύεται ότι αν είναι να πουλήσουμε περιουσία να την πουλήσουμε μόνο σε Έλληνες. Για να μην μιλήσουμε για τα περίφημα Ολυμπιακά Ακίνητα τα οποία ή ρημάζουν ή τα λυμαίνονται κάποιοι ημέτεροι. Ή είναι πιο ανθρώπινο να κόβουμε τις συντάξεις στους συνταξιούχους από το να αξιοποιήσουμε χτίζοντας ένα μέρος του Ελληνικού. Ας είμαστε λοιπόν προσεκτικοί. Την επόμενη φορά που θα φωνάξουμε εναντίον των τροϊκανών ας κοιτάξουμε δίπλα σας. Αν τα ίδια λέει και ο συρφετός που μας έφερε ως εδώ, τότε κάποιο λάθος έχουμε κάνει.

του Σταύρου Θεοδωράκη, από το Protagon.gr

13 Φεβ 2011

Πληρώνω...πληρώνω...

Πληρώνω, χρόνια τώρα όπως όλοι, τα ελλείμματα των αστικών συγκοινωνιών.
Πληρώνω, χρόνια τώρα όπως όλοι, υπέρογκα διόδια, για ένα οδικό δίκτυο που παραμένει σε πολλά σημεία του απαράδεκτο και επικίνδυνο.
Πληρώνω, χρόνια τώρα όπως όλοι, χιλιάδες ευρώ το χρόνο στο ασφαλιστικό μου ταμείο, για υπηρεσίες υγείας (συνήθως με μπόλικη ταλαιπωρία) μέτριου ή και χαμηλού επιπέδου.
Πληρώνω, χρόνια τώρα όπως όλοι, ένα σύστημα υγείας οριακά ανεκτό, ασύδοτο σε συνταγογράφηση και εξετάσεις, χωρίς ελέγχους στην προμήθεια υλικών, χωρίς οργάνωση σε υποδομές και λειτουργίες.
Πληρώνω, χρόνια τώρα όπως οι περισσότεροι, υπερβολικούς φόρους για να καλυφθεί το μερίδιο εκείνων που φοροδιαφεύγουν. Γιατί το κομματικό σύστημα δεν μπόρεσε να αποκαλύψει τις διαδρομές του μαύρου χρήματος. Γιατί η διαφθορά στους ελεγκτικούς μηχανισμούς ήταν περισσότερο κανόνας και λιγότερο εξαίρεση.
Πληρώνω, χρόνια τώρα όπως όλοι, τη «δωρεάν» παιδεία.
Πληρώνω, χρόνια τώρα όπως όλοι, γιατί στην Ελλάδα καταστρέφουμε το περιβάλλον. Γιατί χτίζουμε ασύδοτα. Γιατί δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τα σκουπίδια μας.

Σα να μην έφταναν αυτά (και όλα όσα ο χώρος δεν επιτρέπει να αναφερθούν), τώρα πρέπει να πληρώνω και άλλα.
Τώρα πρέπει να πληρώνω και για όσους αποφάσισαν ότι το να μην ακυρώνουν τα εισιτήρια τους συνιστά αποτελεσματική μορφή πάλης (απέναντι σε ποιόν;).
Πρέπει να πληρώνω και για όσους θεωρούν ότι με το να σηκώνουν τις μπάρες των διοδίων τιμωρούν τις κοινοπραξίες των κατασκευαστικών εταιρειών.
Πρέπει να πληρώνω και για όσους επιμένουν ότι η εξυπηρέτηση της κομματικής τους πελατείας είναι πιο σημαντική από την προστασία του περιβάλλοντος ή τη σύγχρονη διαχείριση των απορριμμάτων.
Πρέπει να πληρώνω και για όσους δεν θέλουν να αρχίσει να μπαίνει μια τάξη στο σύστημα υγείας.

Ξέρουμε από πρώτο χέρι, ότι ο δρόμος για να ξεπεράσουμε πραγματικά την κρίση, για να δημιουργήσουμε δομές και να εφαρμόσουμε λειτουργίες που δεν θα βελτιώσουν απλώς τα οικονομικά μεγέθη, αλλά και τον τρόπο που ζούμε, είναι επώδυνος. Μακάρι, όσο τον διανύουμε, να αλλάξουμε όσα μας έφεραν εδώ. Ηγεσίες, κόμματα, νοοτροπίες.
Γιατί το να ξαναπληρώνουμε για όσα πληρώνουμε, δεν αποτελεί λύση.

Του Κώστα Παναγόπουλου, στο aixmi.gr

12 Φεβ 2011

Ο θάνατος του συνδικαλιστάκου

Είναι κοινό μυστικό ότι ο συνδικαλισμός του ιδιωτικού τομέα εν πολλοίς μόνος του έβγαλε τα μάτια του. Με την αμέριστη υποστήριξη των κομμάτων εξουσίας, και με την κατά δύναμη συνδρομή των «ταξικών δυνάμεων», κατάφερε να γίνει περίγελως των εργαζομένων και να εκπροσωπεί κλάδους χωρίς να εκπροσωπεί εργαζόμενους.

Υπάρχουν δηλαδή συνδικαλιστικά σχήματα, όπως ομοσπονδίες, που η πραγματική βάση τους, οι οργανωμένοι στα πρωτοβάθμια σωματεία εργαζόμενοι, είναι ασήμαντη. Ενώ η ΓΣΕΕ κατάντησε μάλλον κρατικός θεσμός με μικρή ζωντανή εκπροσώπηση κι ακόμα μικρότερη δυνατότητα να κινητοποιεί και να οργανώνει εργατικές αντιστάσεις.

Αν σ’ όλα αυτά προσθέσουμε τη μετατροπή των συνδικάτων σε εφαλτήριο πολιτικής καριέρας για τόσους και τόσους εργατοπατέρες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., καταλαβαίνουμε γιατί σήμερα ούτε η κυβέρνηση, ούτε η τρόικα, ούτε η μεγάλη εργοδοσία, δίνουν δεκάρα τσακιστή για τις ηρωικές κραυγές του επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος. Γιατί φοβούνται περισσότερο τα «δεν πληρώνω» ενός αυθόρμητου κινήματος από τα «δεν θα επιτρέψουμε» και τα «δεν θα περάσουν» της ΓΣΕΕ.
Ή γιατί αντιμετωπίζουν ασυγκίνητοι πανεργατικές απεργίες, που δεν συγκινούν παρά ελάχιστους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα και πανεργατικές διαδηλώσεις στις οποίες συμμετέχουν μερικές εκατοντάδες συνδικαλιστές.
Τον βίαιο εγκλεισμό αυτού του συνδικαλισμού στο γηροκομείο αποφάσισαν τώρα οι ίδιοι οι προαγωγοί, που κάποτε εκμεταλλεύονταν τα κάλλη του. Από τη μια τον ελεεινολογούν για τις αμαρτίες του, τόσο προσοδοφόρες γι’ αυτούς όταν τις διέπραττε. Μέχρι και τις βασικές ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση του φορτώνουν. Κι από την άλλη προετοιμάζουν με τη συνδρομή των ειδικών της τρόικας στα ιπποφορβεία τους τη νέα γενιά συνδικαλιστών, στα υπό ίδρυση επιχειρησιακά σωματεία.
Για να απαντήσουν επιτέλους στο μέγα ερώτημα της εποχής: Ποιος θα υπογράψει τις επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις που θα κάνουν φύλλο φτερό όσα ξέραμε μέχρι σήμερα περί μισθών και δικαιωμάτων;
Ο Καστανίδης πήρε εντολή να επισπεύσει τις διαδικασίες ίδρυσης πειθήνιων σωματείων, η εργοδοσία σπρώχνεται να τα σπρώξει και οι κλαδικές συμβάσεις κρατούνται μέχρι να καταπλεύσουν οι επιχειρησιακές. Ο νέος συνδικαλισμός, ανενδοίαστος και χωρίς τα προσχήματα του παλιού έρχεται. Ο παλιός μας αποχαιρετά με την αμετανόητη ΓΣΕΕ να καταγγέλλει ότι αυτά γίνονται «δυστυχώς» -εδώ γελάνε ή κλαίνε;- με την ανοχή της κυβέρνησης! Ουδέν κακόν όμως: τουλάχιστον ζούμε τον θάνατο του συνδικαλιστάκου...

Του Θανάση Καρτερού στην Αυγή της 9/2/2011

11 Φεβ 2011

Ο "αποθηκευτικός χώρος" της ανθρωπότητας υπολογίστηκε με νούμερα


Οι επιστήμονες προχώρησαν σε έναν υπολογισμό της συνολικής τεχνολογικής ικανότητας του κόσμου, δηλαδή πόσες πληροφορίες είναι σε θέση να αποθηκεύσει και να επεξεργαστεί η ανθρωπότητα. Συνολικά, εκτιμάται ότι, αν ληφθούν υπόψη τόσο οι ψηφιακές όσο και οι αναλογικές συσκευές (όσες έχουν απομείνει), ο πλανήτης μας μπορεί να έχει σήμερα στη διάθεσή του γύρω στα 600 exabytes πληροφοριών, δηλαδή 600 δισεκατομμύρια Gigabytes.
Η παγκόσμια αποθηκευτική ικανότητα διπλασιάζεται κάθε τρία χρόνια περίπου. Το 2007 (τελευταία χρονιά που μελέτησαν οι ερευνητές) υπήρχαν τουλάχιστον 295 exabytes πληροφοριών ή 295 δισεκατομμύρια Gigabytes (σε bytes, ο αριθμός 295 ακολουθούμενος από 20 μηδενικά), μια ποσότητα που ισοδυναμούσε με 61 CD-ROMs ανά κάτοικο του πλανήτη μας. Αν έμπαιναν το ένα πάνω στο άλλο, αυτά τα περίπου 404 δισεκατομμύρια CD-ROMs θα κάλυπταν την απόσταση Γης- Σελήνης και θα έφταναν πολύ πέρα από το φεγγάρι. Αν, πάλι, οι πληροφορίες αυτές βρίσκονταν σε βιβλία, θα κάλυπταν όλες τις ΗΠΑ ή την Κίνα με 13 στοίβες βιβλίων, την μια πάνω στην άλλη.
Ο αριθμός των 295 exabytes εκτιμάται ότι είναι 315 μεγαλύτερος από όλους τους κόκκους άμμου στις παραλίες της Γης, αλλά παρόλα αυτά είναι μόλις το 0,33% των πληροφοριών που είναι αποθηκευμένες στα μόρια του DNA ενός ανθρώπου. Εκτιμάται όμως, ότι μέχρι το τέλος του 21ου αιώνα, η αποθηκευτική και επεξεργαστική ισχύς της ανθρωπότητας θα «ισοφαρίσει» αυτήν του ανθρώπινου γενετικού κώδικα (DNA).
Ο υπολογισμός έγινε ερευνητές με επικεφαλής τον Μάρτιν Χίλμπερτ της Σχολής Επικοινωνιών του πανεπιστημίου της Νότιας Καρολίνα και η σχετική μελέτη δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό «Science». Σύμφωνα με τον Χίλμπερτ, το 2002 θα μπορούσε να θεωρηθεί η αρχή της «ψηφιακής εποχής», επειδή τότε για πρώτη φορά η συνολική ψηφιακή αποθηκευτική ικανότητα της ανθρωπότητας ξεπέρασε την αναλογική.
Το 2007, μέσα σε μια μόνο πενταετία, το 94% της παγκόσμιας μνήμης βρισκόταν πλέον σε ψηφιακή μορφή και σήμερα πια, θεωρείται ότι ουσιαστικά έχει ολοκληρωθεί η μετάβαση στην ψηφιακή εποχή, καθώς είναι μηδαμινό το ποσοστό πληροφοριών που είναι αποθηκευμένες ακόμα σε αναλογικά και όχι σε ψηφιακά μέσα.
Πάντως, σύμφωνα με τους ερευνητές, «μακροπρόθεσμα, οι αναλογικές τεχνολογίες δε θα εξαφανιστούν, αλλά θα συνεχίσουν να υπάρχουν, ως μέρος της ιστορικής κληρονομιάς μας, αλλά και ως χόμπι για μερικούς τεχνικούς. Σε μερικά μέρη του κόσμου, πάντως, θα παίξουν σημαντικό ρόλο για ακόμη πολλά χρόνια, αν και ούτε εκεί δε θα αποτελούν το βασικό εργαλείο».
Το 2007, η ανθρωπότητα μετέδωσε μέσω τηλεοπτικών σημάτων και GPS 1,9 zettabytes πληροφοριών (ισοδυναμούν με 1,9 δισεκατομμύρια terabytes), μια ποσότητα πληροφοριών για κάθε άνθρωπο ισοδύναμη με το να διαβάζει 174 εφημερίδες κάθε μέρα.
Την ίδια χρονιά, μέσω των διαδραστικών τεχνολογιών (όπως η κινητή τηλεφωνία), η ανθρωπότητα διακίνησε 65 exabytes πληροφοριών, ενώ οι υπολογιστές του πλανήτη έκαναν 6,4 Χ 1018 (ο αριθμός 1 ακολουθούμενος από 18 μηδενικά) υπολογισμούς ανά δευτερόλεπτο. Αν αυτοί οι υπολογισμοί είχαν γίνει με το χέρι, θα χρειαζόταν 2.200 φορές περισσότερος χρόνος από την ηλικία του σύμπαντος μετά το «Μπιγκ Μπανγκ» (που έγινε πριν περίπου 13,5 δισεκατομμύρια χρόνια).
Στη διάρκεια της εικοσαετίας 1986-2007, η παγκόσμια υπολογιστική ισχύς αυξανόταν με μέσο ετήσιο ρυθμό 58%, δέκα φορές πιο γρήγορα από το ΑΕΠ των ΗΠΑ. Αντίστοιχα, ο μέσος ετήσιος ρυθμός μεγέθυνσης των τηλεπικοινωνιών ήταν 28% και της ικανότητας αποθήκευσης πληροφοριών 23%.
«Όσο εντυπωσιακοί και αν φαίνονται αυτοί οι αριθμοί, στην πραγματικότητα είναι ασήμαντοι μπροστά στην τάξη μεγέθους, με την οποία η φύση διαχειρίζεται τις πληροφορίες. Σε σχέση με την φύση, δεν είμαστε παρά ταπεινοί μαθητευόμενοι. Όμως, ενώ ο φυσικός κόσμος είναι ασύλληπτος στο μέγεθός του, παραμένει σχετικά σταθερός. Αντίθετα, οι τεχνολογικές ικανότητες επεξεργασίας πληροφοριών της ανθρωπότητας αυξάνονται με εκθετικό ρυθμό», επεσήμανε ο Χίλμπερτ σε συνέντευξή του στο αμερικανικό επιστημονικό περιοδικό «Scientific American».

Πηγή: http://www.tovima.gr/

10 Φεβ 2011

Η Τίνα και το κόμμα του τσιμέντου

Το προσέξατε; Κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν πόσο κακιά υπουργός είναι η Τίνα Μπιρμπίλη. Ο λόγος; Έχει εμμονή με το περιβάλλον και δεν ακούει τις φωνές των τοπικών βουλευτών! Αυτά δηλαδή που σε κανονικές συνθήκες εκθειάζουμε σε ένα πολιτικό, στην περίπτωση της Μπιρμπίλη παρουσιάζονται από κάποιους ως μειονεκτήματα. Τελευταία αφορμή, το νομοσχέδιο για τις προστατευόμενες περιοχές NATURA. Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες αλλά δείτε πώς έχει η ιστορία. Η υπουργός Περιβάλλοντος αποφάσισε επιτέλους να περιορίσει την οικοδομική δραστηριότητα στις προστατευόμενες περιοχές. Και έθεσε ως προϋπόθεση ότι για να χτίσει κάποιος σε αυτές τις προστατευόμενες περιοχές που είναι βέβαια εκτός σχεδίου, πρέπει να έχει 10 στρέμματα. Ορισμένοι τοπικοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, πιστοί στο δόγμα «όλα τσιμέντο να γίνουν», εκνευρίστηκαν με την υπουργό και άρχισαν το αντάρτικο.

Στο πλευρό τους βρέθηκαν βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑΟΣ αλλά και ορισμένοι … αριστεροί! Μπορεί το σύνθημα να λέει «το περιβάλλον είναι πάνω από τα κέρδη» αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιφυλάξεις («διότι, παρά τις καλές στιγμές του κειμένου πρακτικά είναι ανεφάρμοστο») και το ΚΚΕ διαφωνεί («διότι πέφτει κατακόρυφα η τιμή των μικρών ιδιοκτησιών»)! Και έμεινε μόνο το δειλό «ναι» της Δημοκρατικής Αριστεράς και των Οικολόγων Πρασίνων. Μπροστά στο γενικευμένο κοινοβουλευτικό αντάρτικο υπέρ του τσιμέντου, η Μπιρμπίλη αποφάσισε να βάλει (λίγο) νερό στο κρασί της και ανακοίνωσε ότι όσοι κατέχουν μέχρι σήμερα 4 στρέμματα θα μπορούν να τα «αξιοποιήσουν» αλλά μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου δεν θα μπορεί κάποιος να κόβει εκτάσεις, να πουλάει οικόπεδα και να χτίζει αν δεν είναι τουλάχιστον 10 στρέμματα (μιλάμε πάντα για τις προστατευόμενες περιοχές NATURA και για εκτός σχεδίου δόμηση).
Οι βουλευτές όμως δεν ικανοποιήθηκαν ούτε με αυτό και παραμένουν στα (τσιμεντένια) χαρακώματα έχοντας στο πλευρό τους και κάποιους δημοσιογράφους. «Μα σε αυτή την περίοδο της κρίσης το περιβάλλον θα σκεφτούμε» είναι εν συντομία η άποψη τους. «Αντί να δίνουμε κίνητρα στην οικοδομή, βάζουμε περιορισμούς για να σώσουμε δυο λιμνούλες και τρεις χελώνες»; «Μα τόσο ξεροκέφαλη είναι αυτή η Τίνα»; «Είναι δυνατόν να μην νοιάζεται για το πολιτικό κόστος σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για το ΠΑΣΟΚ»; «Όσα δεν έγιναν 50 χρόνια θα γίνουν φέτος, τη χρονιά της κρίσης»; Εν ολίγοις όλο το παλαιοκομματικό οπλοστάσιο και όλοι οι δημοσιογραφικοί λαϊκισμοί έχουν επιστρατευθεί μήπως και φοβηθεί η Μπιρμπίλη. Παράλληλα από τα «Μέσα» έχουν εξαφανιστεί οι απόψεις των επαϊόντων. Ίσως γιατί όλες οι μεγάλες οργανώσεις (WWF Ελλάς, Greenpeace, Αρκτούρος, Αρχέλων, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Φύσης, MOm, Καλλιστώ και Δίκτυο Μεσόγειος SOS) τάσσονται στο πλευρό της Μπιρμπίλη και την καλούν να μην υποχωρήσει. Το τι θα πράξει τελικά η υπουργός Περιβάλλοντος, είναι άγνωστο.
Μπορεί να επιμείνει στην προστασία των περιοχών NATURA, μπορεί και όχι. Μπορεί να νικήσει ή να γράψει ιστορία (σαν τον Αντώνη Τρίτση) και να φύγει. Μπορεί επίσης ο Γιώργος Παπανδρέου να αισθανθεί ότι οι μικρές (;) υποχωρήσεις στις παλιές ιδέες δεν βοηθούν και να ζητήσει από τους βουλευτές του να μαζευτούν. Ό,τι και αν συμβεί στη Βουλή, στην κοινωνία χάθηκε μια ευκαιρία. «Η κοινωνία των πολιτών» δεν έδωσε ούτε αυτή τη μάχη. Στην επόμενη ίσως να μην κληθεί καν. Το κόμμα του τσιμέντου μπορεί να τα έχει σκεπάσει όλα.

Tου Σταύρου Θεοδωράκη, από το protagon.gr

9 Φεβ 2011

Δε ντρέπεται κανείς γι’ αυτό το χάλι; Άξιοι…

Είναι απολύτως λογικό να υπερασπίζεσαι το ψωμί σου. Να επιδιώκεις με νύχια και με δόντια, να κρατήσεις ό,τι έχεις κερδίσει τόσα χρόνια. Είναι όμως απαράδεκτο, απάνθρωπο και αντικοινωνικό να το κάνεις με τέτοιο σαδιστικό τρόπο. Ειδικά όταν το διακύβευμα είναι η υγεία.

Οι ουρές των απελπισμένων γερόντων στα κατά τόπους ιατρεία του ΙΚΑ, η απόγνωση εμπρός στο αδιέξοδο και η αγωνία για την αναζήτηση λύσης προκαλούν λύπη και προσβάλουν τον πολιτισμό μας.
Αν και συνηθισμένοι οι συνταξιούχοι του ΙΚΑ να διαβιούν σε ένα σχεδόν απάνθρωπο σύστημα, αυτή τη φορά ένιωσαν ασφυκτικά εγκλωβισμένοι και ολοκληρωτικά αδύναμοι.
Δεν ήταν το γεγονός πως θα περάσουν μέρες για το πολυπόθητο ραντεβού με τον γιατρό, δεν ήταν η συνήθης απαξιωτική και συχνά προσβλητική συμπεριφορά του, ούτε η πρόκληση να περάσουν το απόγευμα από το ιατρείο του, για να εξυπηρετηθούν καλύτερα έναντι μόλις 30 ευρώ!
Ήταν ένα τεράστιο τείχος που ορθώθηκε γύρω τους απειλητικό. Το απαραίτητο φάρμακο και η επείγουσα ιατρική γνωμάτευση που με περισσό κόπο και ανεξάντλητη υπομονή εξασφάλιζαν, τώρα δεν υπήρχε. Ανήμποροι, φοβισμένοι αλλά και οργισμένοι από την εγκατάλειψη, αναζητούσαν μέρες αβοήθητοι απεγνωσμένα μια λύση, για το αυτονόητο και το στοιχειώδες.
Χωρίς γιατρό, χωρίς φάρμακο, χωρίς χρήματα, χωρίς ελπίδα. Είναι η απόλυτη απανθρωπιά ενός συστήματος, που κατάφερνε να κερδοσκοπεί και να πλουτίζει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, εκμεταλλευόμενο ακόμη και αυτούς τους αδύναμους ανθρώπους, με το πενιχρό εισόδημα.
Ασυγκίνητοι εμπρός στην ανθρώπινη ανημπόρια, γιατροί που ορκίστηκαν στον Ιπποκράτη έκαναν το πρωτοφανές. Απειλούσαν με πειθαρχικές ποινές συναδέλφους τους, ιδιώτες γιατρούς συμβεβλημένους με τον ΟΠΑΔ ή τον ΟΑΕΕ που θα προσέφεραν τις υπηρεσίες τους, χωρίς αμοιβή!
Αν απαιτούσαν χρήματα από τους ασθενείς ασφαλισμένους του ΙΚΑ, κανένα πρόβλημα! Αυτό από μόνο του είναι αρκετό, για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της διάβρωσης…
Ζώντας καθημερινά στο περιβάλλον μιας κοινωνίας που η υπέρτατη αξία είναι το χρήμα, που το προσωπικό συμφέρον υπερισχύει οποιουδήποτε κοινωνικού αγαθού, που η ανθρώπινη απόγνωση δεν είναι αρκετή να νικήσει τον φιλοτομαρισμό, όλα μοιάζουν να είναι φυσιολογικά. Χθες οι φαρμακοποιοί, σήμερα οι γιατροί, αύριο κάποιοι άλλοι…
Με τον ίδιο τρόπο, την ίδια κοινωνική ευαισθησία, το ίδιο αίσθημα ευθύνης. Μην παραπλανάστε. Όλα όσα συμβαίνουν δεν είναι ύβρις για τον πολιτισμό μας, ούτε ασέβεια προς την τρίτη ηλικία. Αυτά τα λένε και τα γράφουν όσοι προσπαθούν να φιμώσουν τον δίκαιο αγώνα των γιατρών του ΙΚΑ, που με σθένος υπερασπίζονται τα λαϊκά συμφέροντα! Το αγαθό της Υγείας εκατομμυρίων πολιτών! Άξιοι…

Του Τάκη Σπηλιόπουλου, από το aixmi.gr

Γιατροί-ληστές οργανωμένοι από το ψευτοΚΚΕ και το ΣΥΝ ενάντια στο λαό

Για να μπορούσε να επισκεφθεί μέχρι σήμερα το γιατρό του ένας ασφαλισμένος του ΙΚΑ, για εξέταση ή για φάρμακα, ή ακόμα και για μια απλή εργαστηριακή εξέταση, θα έπρεπε να περιμένει ένα και δύο μήνες μετά το κλείσιμο του ραντεβού. Η ζημιά στην υγεία των εργαζομένων και των συνταξιούχων που δεν είχαν να πληρώσουν εξωτερικό γιατρό ή τον ίδιο το γιατρό τους, αυτόν του ΙΚΑ, ακόμα και στο ιδιωτικό του ιατρείο, ήταν τεράστια.
Το υπουργείο υγείας με απόφασή του που ισχύει από 7/2/2010 και μέχρι την 1/6/2010, οπότε θα δημιουργηθεί ο Ενιαίος Οργανισμός Πρωτοβάθμιας Περίθαλψης (ΕΟΠΠ), έκανε ένα θετικό βήμα για την αντιμετώπιση αυτής της μάστιγας. Τα πέντε εκατομμύρια ασφαλισμένοι του ΙΚΑ θα μπορούν να εξετάζονται εκτός από τους γιατρούς του ΙΚΑ και από τους γιατρούς που έχουν σύμβαση με το δημόσιο, με τα ταμεία εμπόρων και επαγγελματιών καθώς και από αυτούς των Κέντρων υγείας. Έτσι ο αριθμός των γιατρών που θα προσφέρουν πρωτοβάθμια περίθαλψη στους ασφαλισμένους του ΙΚΑ θα φτάνει στους 30.000 από 7.000 που ήταν μέχρι σήμερα. Η πρωτοβάθμια περίθαλψη θα βελτιώνεται σημαντικά με αυτό το μέτρο όχι μόνο με την μεγάλη αυτή αύξηση του αριθμού των γιατρών αλλά και γιατί ο ασφαλισμένος θα έχει περισσότερες επιλογές γιατρών και πιο κοντά στην κατοικία του. Αυτό το μέτρο θα πρέπει να κατοχυρωθεί και στον ΕΟΠΠ τον Ιούνιο.

Όμως οι γιατροί του ΙΚΑ, αν και όχι όλοι, όπως άλλωστε δεν έχουν όλοι τα χαρακτηριστικά που περιγράψαμε, οργανωμένοι κυρίως από το ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΝ «απεργούν» ενάντια στην απόφαση αυτή του υπουργού υγείας. Κάποιοι μάλιστα απ’ αυτούς έχουν καταλάβει και το υπουργείο υγείας, γιατί θίγονται όπως λένε, τα εργασιακά τους δικαιώματα. Αυτοί που κινούν αυτήν την αθλιότητα και που θέλουν να περνάνε όχι μόνο για γιατροί αλλά και για αριστεροί, εξυπηρετούν εκείνους που θεωρούν εργασιακό τους δικαίωμα το να μακραίνουν τις ουρές στα ιατρεία του ΙΚΑ χωρίς όριο ώστε να εξαρτάνε μονοπωλιακά τη ζωή των ασφαλισμένων του ΙΚΑ από τις «ιατρικές» τους υπηρεσίες. Αυτές αφού δεν μπορούν να δοθούν στο ΙΚΑ δίνονται στη συνέχεια με αμοιβή στο ιατρείο τους και στα «συνεργαζόμενα» με αυτούς ιδιωτικά εργαστήρια και φαρμακεία. Τις ατέλειωτες ουρές οι «γιατροί» αυτού του είδους τις χρειάζονται για να κρατούν το λαό υποταγμένο, εξευτελισμένο και ανήμπορο να αντιδράσει στη θεσμοθετημένη αυτή ληστεία τους.
Μάλιστα οι επικεφαλής του κινήματος αυτού που είναι υπέρ των εκβιαστών της φτωχολογιάς απειλούν τους γιατρούς που δεν ανήκουν στο ΙΚΑ και που θα εξετάσουν ασφαλισμένους τους και θα τους δώσουν συνταγές ότι θα τους διαγράψουν από τον ιατρικό σύλλογο. Απειλούν επιπλέον και τους φαρμακοποιούς που θα εκτελέσουν αυτές τις συνταγές ότι επίσης θα έχουν προβλήματα. Ο ιατρικός σύλλογος όμως είναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου και όχι συνδικαλιστικό όργανο, αντίληψη που σκόπιμα καλλιεργούν στο λαό οι σοσιαλφασίστες όλων των κομμάτων ( δηλαδή και του ΠΑΣΟΚ που συμμετέχει σε αυτήν την απεργία εναντίον του υπουργού του. Αυτό δείχνει ότι ο διπρόσωπος Παπανδρέου που δεν βγήκε να μιλήσει ως τώρα υπέρ του υπουργού του είναι στην πράξη κατά του νόμου και υπέρ των ψευτοΚΚΕ –ΣΥΝ).
Η πράξη επομένως της όποιας απειλής και της διαγραφής γιατρών που δεν συμμετέχουν στην απεργία- απάτη είναι πράξη ενός κρατικού οργάνου και όχι ενός συνδικαλιστικού. Δηλαδή οι σοσιαλφασίστες απειλούν τους γιατρούς και τους φαρμακοποιούς ως κράτος και τις απειλές αυτές τις εμφανίζουν στο λαό σαν αποφάσεις των συνδικαλιστικών τους οργάνων. Λέμε απεργία-απάτη γιατί κρύβουν από πάνω και το γεγονός ότι δεν λειτουργούν συνελεύσεις των γιατρών του ΙΚΑ ούτε και των υπόλοιπων γιατρών και ότι τις αποφάσεις τις παίρνουν τα κρατικοσυνδικαλιστικά διοικητικά συμβούλια. Με την άδεια και την υποστήριξη επομένως του Παπανδρέου ο σοσιαλφασισμός διακηρύσσει την εξουσία του πάνω στην ανοργάνωτη συντριπτικά πλειοψηφική δημοκρατική μάζα του λαού και των ίδιων των γιατρών και συμπεριφέρεται σαν συλλογικός και αποκλειστικός ιδιοκτήτης του κλάδου της υγείας.
Οι σοσιαλφασίστες λένε ψέμματα ότι το Υπουργείο υγείας θα επιβάλλει να εξετάζουν οι γιατροί εκτός ΙΚΑ τους ασφαλισμένους του ΙΚΑ, ανεξάρτητα μάλιστα από τον αριθμό τους, με μια σύμβαση 450 ευρώ το μήνα. Το νομοσχέδιο που καταθέτει ο υπουργός υγείας δεν προβλέπει κάτι τέτοιο. Επίσης καλούν τους ασφαλισμένους του ΙΚΑ να τους εξετάζουν μόνο οι γιατροί που έχουν καταλάβει το υπουργείο υγείας και συνταγογραφούν εκεί σε ένα απόλυτα ακατάλληλο χώρο όπως αυτόν μιας κατάληψης χωρίς ιατρικό εξοπλισμό και άλλα μέσα, δηλαδή σαν κανονικοί βάρβαροι μάγοι και κομπογιαννίτες. Σε μια δημοκρατική χώρα κάθε τέτοια εξέταση και συνταγογράφηση θα συνεπαγόταν αυτόματα την παραπομπή ενός τέτοιου γιατρού στον αρμόδιο ιατρικό σύλλογο και στην αφαίρεση της άδειας ασκήσεως επαγγέλματος του. Αφού όμως ο ιατρικός σύλλογος Αθηνών και Πειραιά τους υποστηρίζει είναι ευθύνη του πρωθυπουργού να παρέμβει άμεσα να καθαιρέσει τα συμβούλια των ιατρικών αυτών συλλόγων να τα παραπέμψει σε απολογία και να προκηρύξει νέες εκλογές στους συλλόγους. Επαναλαμβάνουμε ότι οι ιατρικοί σύλλογοι είναι Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου και όχι συνδικαλιστικά όργανα και επομένως αρμόδιο να τα ελέγξει είναι το κράτος που τους δίνει τις όποιες εξουσίες τους. Το τρομερό θράσος αυτών των επίορκων είναι ότι κατηγορούν το υπουργείο γιατί οι λίστες των ιδιωτικών ιατρών που έχουν αναρτηθεί δεν έχουν συνταχθεί σύννομα!!! Δηλαδή οι ίδιοι που δίνουν συνταγές στους αρρώστους στο δρόμο σαν να είναι δαμάλια κατηγορούν και απειλούν με τιμωρία γιατρούς που εξετάζουν τουλάχιστον τους ασθενείς στα ιατρεία τους.
Το φασιστικό αυτό κίνημα είναι τμήμα της λαϊκής «επανάστασης» με την οποία απειλεί ο Παπανδρέου το λαό και τους δανειστές, είναι συνιστώσα των κινημάτων «ανυπακοής» του σοσιαλφασισμού, κινημάτων που φαίνονται σαν αντικρατικά και αντιεξουσιαστικά αλλά είναι στην πραγματικότητα πολιτικά δώρα που δίνει ένα νέο υπερ-εξουσιαστικό παρακράτος στους πιο καθυστερημένους πολιτικά πολίτες του, ή στους πιο τζαμπατζήδες του προκειμένου να τους εξαγοράσει και να τους χρησιμοποιήσει σαν μοχλό της δικιάς τους, απόλυτα διεφθαρμένης, υπερκαταπιεστικής και καταστροφικής των μέσων παραγωγής εξουσίας τους. Ήδη η ανατέλουσα αυτή παρακρατική εξουσία ενώνει το κίνημα των γιατρών εκβιαστών και ληστών με το κίνημα των τζαμπατζήδων:
Ο Ριζοσπάστης δηλώνει: « Την αλληλεγγύη του ΚΚΕ και των ταξικών δυνάμεων μετέφεραν και χτες στους γιατρούς αντίστοιχα ο Γιάννης Πρωτούλης, μέλος της ΚΕ και βουλευτής του Κόμματος, και ο Χρήστος Κατσώτης, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ. Ιδιαίτερη στιγμή έκφρασης αλληλεγγύης στους γιατρούς ήταν χτες το μεσημέρι, όταν έφτασαν στο υπουργείο Υγείας μοτοσικλετιστές των αστικών συγκοινωνιών και ενώθηκαν με τους απεργούς γιατρούς φωνάζοντας τα συνθήματα: «Υγεία, Παιδεία, Συγκοινωνία» και «Λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλη».
Οι δημοκρατικοί γιατροί και οι εργαζόμενοι στον κλάδο της υγείας οφείλουν στο λαό, πρώτα απ’ όλα, να τσακίσουν τους κομπογιαννίτες γιατρούς που υπηρετούν τις ηγεσίες των 5 κομμάτων και που έχουν επικεφαλής τους γιατρούς του ΣΥΝ-ψευτοΚΚΕ καθώς και της εξωκοινοβουλευτικής τους ουράς. Δεύτερο έρχεται το γεγονός ότι είναι προς το συμφέρον της πλειοψηφίας των γιατρών ο νέος νόμος που θα αυξήσει τη δουλειά τους αλλά και την κοινωνική προσφορά τους στα πέντε εκατομμύρια ασφαλισμένους του ΙΚΑ.
Ο λαός πρέπει άμεσα να στηρίξει τους χιλιάδες απειλούμενους γιατρούς και να τους προφυλάξει από τις απειλές των φασιστών που αυτοανακυρήχτηκαν ιδιοκτήτες της υγείας, να ενωθεί μαζί τους, να κυνηγήσει τους φασίστες κομπογιαννίτες και εκβιαστές σε όλα τα ΙΚΑ και τα νοσοκομεία.
Πηγή: oakke.blogspot.com

8 Φεβ 2011

Ο κόκκινος Ντάνι μας πήρε χαμπάρι!

Ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ είναι από τα τοτέμ της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Συχνά ένας Συριζαίος, ένας «εξωκοινοβουλευτικός», ένας «παλιό Πασόκος» ακόμη – ακόμη εκστομίζει ένα επαναστατικό του τσιτάτο. Άλλωστε πολλοί θα ήθελαν να έχουν την πορεία του (και ιδίως την κατάληξη του). Ξεκίνησε με τους αναρχικούς, πρωταγωνίστησε στον Μάη του 68, συμμετείχε σε όλα τα δυναμικά εναλλακτικά κινήματα της τελευταίας 30 ετίας και τώρα είναι επικεφαλής της ομάδας των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο.

Ο κόκκινος Ντάνι λοιπόν (που εδώ και χρόνια θα έπρεπε να τον φωνάζουμε «πράσινο») είναι θεσμός στη χώρα μας. Οι μετοχές του ανέβηκαν στα ύψη τον Μάιο όταν μίλησε υπέρ μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ειδικά η στιγμή που καταγγέλλει τους κερδοσκόπους που θέλουν να βγάλουν λεφτά στην πλάτη της Ελλάδας είναι από τα χιτ του αριστερού Ίντερνετ. Ο κόκκινος Ντάνι λοιπόν παραχώρησε μια συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας όπου με 13 λέξεις περιέγραψε με σαφήνεια την ελληνική τραγωδία. Λέει λοιπόν ο ευρωβουλευτής: «Το βασικό πρόβλημα της Ελλάδος είναι ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για το κοινό καλό».
Και πριν βιαστείτε να σκεφθείτε «για τους κυβερνητικούς τα λέει» «ή για τον Σαμαρά χτυπάει η καμπάνα», σας παραθέτω τη συνέχεια: «Κανένας δεν θέλει να πληρώσει φόρους. Ούτε οι φτωχοί, ούτε οι πλούσιοι. Κανένας. Η λογική που επικρατεί είναι ‘’να πληρώσουν οι άλλοι’’».
«Φυσικά υπάρχει μεγάλη ανισότητα στην Ελλάδα και η συζήτηση είναι πώς θα μειωθεί», συνεχίζει «αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να συζητηθεί εκτενώς ποιο είναι το συμφέρον όλων των ανθρώπων στην Ελλάδα».
Ξαφνιασμένος προφανώς και ο δημοσιογράφος ρωτά τον πάλαι ποτέ ηγέτη των γαλλικών οδοφραγμάτων «τι μπορούν να κάνουν οι λαοί της Ευρώπης για να αντιδράσουν στις εξελίξεις αυτές»; Και ο Ντανιέλ απαντά «να τεθούν στο τραπέζι ο οικολογικός και ο οικονομικός μετασχηματισμός, να συζητηθούν σοβαρά ώστε να δούμε που θα βαδίσουμε».
Συνοψίζω λοιπόν: «Κανείς δεν ενδιαφέρεται για το κοινό καλό (…) Η λογική που επικρατεί είναι «να πληρώσουν οι άλλοι» (…) να συζητηθεί εκτενώς ποιο είναι το συμφέρον όλων των ανθρώπων στην Ελλάδα (…) ο οικολογικός και οικονομικός μετασχηματισμός να συζητηθούν σοβαρά».
Πολύ φοβάμαι βέβαια ότι η έκκληση του Κον Μπεντίτ δεν θα εισακουσθεί από κανένα σε αυτή τη χώρα. Ούτε καν από τους ομοϊδεάτες του – και πολλά υποσχόμενους προεκλογικά - «Οικολόγους Πρασίνους» οι οποίοι μοιάζουν … χαμένοι στην μετάφραση Το ΠΑΣΟΚ νομίζει ότι μπορεί μόνο του (την τύφλα του μπορεί). Η Νέα Δημοκρατία βιάζεται να γίνει κυβέρνηση (και αντιγράφει το πετυχημένο μοντέλο «όχι σε όλα»). Το ΚΚΕ ζει με τις αρτηριοσκληρωτικές του βεβαιότητες του και ο Τσίπρας επενδύει στο «δεν πληρώνω δεν πληρώνω» (ελπίζοντας να μην γενικευθεί το «δεν ψηφίζω δεν ψηφίζω»).
Για να μην μιλήσουμε για τους συνδικαλιστές. Συνασπισμένοι δεξιοί και αριστεροί κρατούν γερά μαζί τα ηνία της οπισθοδρόμησης. Οι μεν ζητώντας να διατηρηθούν τα επαγγελματικά τους προνόμια τους, οι δε να μείνουν στη δουλειά ακόμη και αυτοί που οι παρατρεχάμενοι του Καραμανλή διόρισαν από το παράθυρο.
Σταμάτα λοιπόν Κον Μπεντιτ να μας παρενοχλείς. Γιατί σε βλέπω να δυσκολεύεσαι να έρθεις ξανά διακοπές στα ελληνικά νησιά. Θα σε κυνηγάμε όλοι μαζί που μας γκρεμίζεις τους επαναστατικούς μας μύθους.
του Σταύρου Θεοδωράκη, από το protagon.gr, 07/02/2011

6 Φεβ 2011

Ξένοι στον τόπο μας!

Έχουμε εκχωρήσει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Φυσική συνέπεια της οικονομικής αδυναμίας στην οποία βρίσκεται η χώρα. Ωστόσο, η πραγματικότητα δεν αλλάζει, ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ο καθένας μας για τα αίτια που μας οδήγησαν σε αυτή τη δυσχερή θέση: Είμαστε, πλέον, ξένοι στον τόπο μας...
Το πλέον εξωφρενικό είναι το γεγονός ότι συνεχίζουμε  και συμπεριφερόμαστε σαν να μη συνέβη το παραμικρό. Κάνουμε τα ίδια λάθη, επαναλαμβάνουμε τις ίδιες πρακτικές που χρεοκόπησαν τη χώρα. Η πολιτική ηγεσία του τόπου είναι πλήρως αποκομμένη από την καθημερινή σκληρή προσπάθεια επιβίωσης των πολιτών, οι επιχειρηματίες και η επιχειρηματικότητα εξακολουθούν να βρίσκονται υπό καθεστώς διωγμού και οι όποιες υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας είναι απομονωμένες από ένα ισχυρό διακομματικό παρακράτος.
Η χώρα χρειάζεται μια πραγματική και συθέμελη αλλαγή σε όλα τα επίπεδα. Πρέπει να γκρεμιστούν τα πάντα και να ξαναχτιστούν από την αρχή. Και το ερώτημα είναι ποιος θα αναλάβει αυτό το έργο. Διότι οι υπάρχουσες δυνάμεις που βρίσκονται σήμερα στο προσκήνιο φαίνονται ανήμπορες να κάνουν κάτι άλλο πέρα από τα όποια διαδικαστικά. Ωστόσο, δεν χρειαζόμαστε διαχειριστές της χρεοκοπίας, αλλά στιβαρούς ηγέτες που θα δώσουν όραμα στον λαό, διέξοδο στις ανησυχίες ενός ολόκληρου έθνους.
Μαζί με τη χώρα έχει χρεοκοπήσει και το υπάρχον πολιτικό σύστημα.. Το ερώτημα είναι αν το έχει αντιληφθεί και είναι διατεθειμένο να μεταλλαχθεί και να γλιτώσει την κατάρρευση ή αν η ίδια η ζωή θα ξεπεράσει τους δεινόσαυρους της σκέψης. Την απάντηση θα την έχουμε σύντομα. ελπίζουμε με το ελάχιστο δυνατό κόστος. Εκτός κι αν κάποιοι νομίζουν ότι έχουμε τόσο αλλοτριωθεί ως λαός, που έχουμε χάσει πλήρως την εθνική μας ταυτότητα και δεν μας νοιάζει αν θα είμαστε αφέντες ή δούλοι μέσα στο ίδιο μας το σπίτι...
Αν είναι έτσι, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας. Γι' αυτές ακριβώς τις περιπτώσεις οι μοίρες ορίζουν για τους λαούς την τιμωρία της εξαφάνισης και της λήθης. Αδυνατούμε να πιστέψουμε κάτι τέτοιο. Δεν θέλουμε να το πιστέψουμε.
Οι ώρες και οι μέρες που ζούμε είναι κρίσιμες και ιστορικές. Αλίμονό μας αν δεν μπορέσουμε να επιλέξουμε το ορθό. Οι επόμενες γενιές δεν θα μας το συγχωρήσουν. Αλίμονό μας αν βολευτούμε και πάλι στη ζεστασιά του καναπέ και παρακολουθούμε άπραγοι την καταστροφή της χώρας και την εξαθλίωση του λαού της...
Του Θανάση Μαυρίδη, από το Κεφάλαιο, 5-2-2011

5 Φεβ 2011

Έλληνες: Καταγωγή αίματος ή συνείδηση κοινωνίας;

Το Δ’ τμήμα του Σ.τ.Ε., με επταμελή σύνθεση, έκρινε αντισυνταγματική τη ρύθμιση του ν.3838/2010, κατ’ εφαρμογή της οποίας αλλοδαποί που διαμένουν στη χώρα μας άσκησαν εκλογικό δικαίωμα στις αυτοδιοικητικές εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου. Οριστική απόφαση για το ζήτημα αυτό θα λάβει η Ολομέλεια του Σ.τ.Ε., στην οποία παραπέμφθηκε η υπόθεση λόγω της σπουδαιότητάς της.
Η απόφαση του Δ’ τμήματος του Σ.τ.Ε. δέχεται, μεταξύ άλλων, ότι ο συνταγματικός νομοθέτης «εμερίμνησε να διαφυλάξει την εθνική ομοιογένεια του κράτους, μεταξύ των άλλων και δια της θεσπίσεως δικαίου ιθαγενείας, του οποίου οι ρυθμίσεις εβασίζοντο, κατ’ αρχήν, στο σταθερό κριτήριο του δικαίου του αίματος», δηλαδή την καταγωγή από Έλληνες γονείς.
Με ορθές τις παραδοχές, που αφορούν στο Σύνταγμα, ότι η αναγνώριση του εκλογικού δικαιώματος στις αυτοδιοικητικές εκλογές σε πολίτες άλλων κρατών-μελών της Ε.Ε. που κατοικούν στην Ελλάδα δεν προσκρούει στην καθολικότητα της ψηφοφορίας και ότι στην ψηφοφορία λαμβάνουν μέρος πολίτες που έχουν εκλογικό δικαίωμα, όπως ο νόμος ορίζει και δεν απαιτείται να είναι πάντα ή αποκλειστικά εξ αίματος Έλληνες, τίθεται το ερώτημα: Πόσο πολιτικά και κοινωνικά είναι συμφέρον να μην έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν στις τοπικές κοινωνίες, πολίτες που μετέχουν σ’ αυτές και κοινωνούν την πραγματικότητά τους;
Πόσο κοινωνικά είναι συμφέρων ο αποκλεισμός της πολιτικής συμμετοχής αυτών των πολιτών, όταν ζητούμενο είναι η ουσιαστική συσσωμάτωσή τους στην ελληνική πραγματικότητα, η οποία δεν μπορεί, πλέον, να ορίζεται με το δόγμα των «κλειστών συνόρων» και με τη χώρα να μετέχει στο ολοκλήρωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Η απόφαση του Δ’ τμήματος του Σ.τ.Ε. εξ αντικειμένου εντάσσεται σε μια «αμυντική πολιτική» έναντι της μεγάλης παρουσίας ξένων πολιτών στη χώρα μας και τροφοδοτείται από την απουσία ουσιαστικής μεταναστευτικής πολιτικής.
Εξ’ αντικειμένου, επίσης, αντιστοιχείται με αντιλήψεις που εισηγούνται και διεκδικούν τον λαό ως άθροισμα των πολιτών με «κοινή καταγωγή αίματος» και όχι ως έκφραση της δυναμικής των πολιτών που γεννιέται και προκύπτει ως κοινή συνείδηση με όρους κοινωνίας.
Το όλο ζήτημα, στις πολλαπλές του διαστάσεις, εντάσσεται πλέον στην πολιτική αντιπαράθεση, η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις γίνεται για να υπηρετήσει ψευδεπίγραφα κομματικές σκοπιμότητες. Η έκβαση της αντιπαράθεσης θα εξαρτηθεί σημαντικά από την αντίδραση της ίδιας της κοινωνίας, που την πιέζουν φοβίες και προβλήματα που δημιουργεί η απουσία ουσιαστικής και ολοκληρωμένης πολιτικής.

Του Φώτη Κουβέλη, προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς, από το aixmi.gr

4 Φεβ 2011

΄Εθνος και τεστοστερόνη

Με αφορμή την προβολή της σειράς ντοκιμαντέρ «1821» από την τηλεόραση του ΣΚΑΪ, βρίσκεται σε εξέλιξη στο Διαδίκτυο ένας ανελέητος πόλεμος μεταξύ «προσκυνημένων Τουρκόσπορων» και «αδούλωτων Ελλήνων». Στην πρώτη ομάδα συγκαταλέγονται συγγραφείς και αριστεροί διανοούμενοι (δηλαδή «λαπάδες», σύμφωνα με την αλήστου μνήμης κατηγοριοποίηση του Σωτήρη Κούβελα) και στη δεύτερη, απευθείας απόγονοι του Σωκράτη, του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη (κοινώς άντρες με τα όλα τους και μερικά γυναικόπαιδα για «γλάστρες»).
Το φαιδρό στοιχείο της ιστορίας είναι πως ένα αστειάκι του παρουσιαστή της εκπομπής, Πέτρου Τατσόπουλου, και των φίλων του στο Facebook απομονώθηκε και –κατά παράβασιν οποιασδήποτε έννοιας προστασίας προσωπικών δεδομένων– έγινε πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ωρα», με τίτλο «Αδέλφια, έλεος. Ο Κολοκοτρώνης είχε... γκόμενο!». Το προφίλ του συγγραφέα στο Facebook υπέστη επίθεση χάκερ, με αποτέλεσμα ο ίδιος να μην μπορεί πλέον να συνδεθεί με τον λογαριασμό του. Την ίδια ώρα, αλωνίζουν στη «σελίδα» του διάφοροι εθνικιστές, των οποίων το βασικό χαρακτηριστικό είναι ότι αποπνέουν «ελληνοπρεπή αντρίλα». Οι περισσότεροι δε από αυτούς, για κάποιο περίεργο λόγο, γράφουν με κεφαλαία. Ισως για να διατρανώσουν την υπεροχή τους. Ενίοτε γράφουν και greeklish. Πιθανότατα για να κρύψουν τα ορθογραφικά λάθη τους.
Στο διάβα της, η ανορθόγραφη επίθεση στον Τατσόπουλο συμπαρέσυρε και τον συνάδελφο και φίλο του Θανάση Χειμωνά. Χθες, στην ιστοσελίδα της «Χρυσής Αυγής» αναρτήθηκε ένα ψυχογράφημά του, στο οποίο εγκαλείται (και αυτός!) για έλλειψη τεστοστερόνης. «Το επιτηδευμένο τρυφερό παιδί των αστικών σαλονιών μάταια συναγελάζεται με τους πιστούς του Ολυμπιακού για να εισπράξει την αύρα τεστοστερόνης που του λείπει», αναφέρεται χαρακτηριστικά στο κείμενο...
Το στενόχωρο της υπόθεσης είναι πως μέσα σε ένα κλίμα γενικευμένης παρακμής, το «1821», μια εξόχως ενδιαφέρουσα ιστορική προσέγγιση και άρτια παραγωγή, θα μπορούσε να αποτελέσει έναυσμα για σοβαρή συζήτηση για την αντιμετώπιση του ιστορικού παρελθόντος, τα βιβλία Ιστορίας στα σχολεία, την εθνικιστική μυθολογία και τους τρόπους κατασκευής της. Θα μπορούσε επίσης να αποτελέσει αφορμή ώστε οι σύγχρονοι Ελληνες να επαναπροσδιορίσουν τη θέση τους στην ιστορία και τη σχέση τους με τους αρχαίους Ελληνες. Aντ’ αυτού, έγινε εφαλτήριο για κοινοβουλευτικές επερωτήσεις του ΛΑΟΣ, εθνικιστική υστερία και πλειοδοσία «παντελονιών». Ηρωισμός, 1821, Ολυμπιακός και ομοφυλοφιλία, όλα μπλέκονται σε έναν ιστορικό πολτό, συμβάλλοντας για μια ακόμη φορά στην ποδοσφαιροποίηση της ελληνικής ιστορίας.

Tης Ξένιας Κουναλάκη, από την Καθημερινή, 04-02-2011.