Κανείς πια δεν αμφιβάλλει ότι στη χώρα μας ο μεγάλος ασθενής είναι η δημόσια διοίκηση. Όχι πως στους άλλους τομείς δράσης της ελληνικής κοινωνίας τα πράγματα είναι καλύτερα. Ακριβώς το αντίθετο, η διαφθορά , η ασυδοσία και η ατιμωρησία που παρατηρείται στη δημόσια διοίκηση δεν είναι ένα φαινόμενο που εντοπίζεται κάπου σε ένα κομμάτι του κοινωνικού σώματος, αλλά διαχέεται παντού, σε όλο το φάσμα της ελληνικής πραγματικότητας, γι αυτό και είναι τόσο δύσκολο να αντιμετωπισθεί. Πώς όμως φτάσαμε σ’ αυτή την κυριαρχία του απόλυτου ευνουχισμού του κοινωνικού μας ασυνείδητου; Την απάντηση την παίρνουμε από τη θεωρία για τη δημιουργία των φράκταλς.
Το φράκταλ είναι ένα ισομορφικό φαινόμενο το οποίο δημιουργείται με μια απλή οργανωτική διαδικασία. Η διαδικασία αυτή από μόνη της δεν είναι σημαντική, αλλά όταν επαναλαμβάνεται διαρκώς ανατροφοδοτείται και τελικά δημιουργεί μια «μαγική εικόνα» η οποία όσες φορές και να μεγεθυνθεί συνεχίζει να παρουσιάζει ένα εξίσου περίπλοκο σχέδιο με μερική ή ολική επανάληψη του αρχικού. Εκείνο που χαρακτηρίζει δηλαδή μια φρακταλική οργάνωση είναι η αυτό-ομοιότητα στις δομές της, η οποία αποκαλύπτει την παγιωμένη εγγενή τάξη στο σύστημα. Έτσι, στη χώρα μας για χρόνια ο πολιτικός καθορίζει τη στελέχωση και λειτουργία της δημόσιας διοίκησης. Ο ρουσφετολόγος βουλευτής λόγω της θέσης και της εξουσίας που διαθέτει, διορίζει, μεταθέτει, προάγει υπαλλήλους, διαμορφώνει συντεχνιακές πλειοψηφίες και εν τέλει εξαγοράζει συνειδήσεις αναπαράγοντας πρότυπα συμπεριφοράς σε όλο το σώμα της δημόσιας διοίκησης. Οι δημόσιοι υπάλληλοι με τη σειρά τους, εκμεταλλευόμενοι τη δική τους θέση και την εξάρτηση της κοινωνίας από το γραφειοκρατικό σύστημα, αναπαράγουν αυτή την ανήθικη, αναξιόπιστη και μεροληπτική συμπεριφορά απέναντι σε άλλες ομάδες πολιτών και μεμονωμένα άτομα. Στη συνέχεια διάφορες κοινωνικές ομάδες αντιγράφουν αυτή την φαύλη συμπεριφορά προστατεύοντας με αυθαίρετο και ιδιοτελή τρόπο τα συντεχνιακά τους συμφέροντα με μπλόκα, τραμπουκισμούς και άλλου είδους δυναμικές κινητοποιήσεις αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο και τον αδύναμο πολίτη. Το φράκταλ της ανήθικης και αυθαίρετης συμπεριφοράς έχει διαχυθεί ήδη σε όλο το κοινωνικό σύστημα παρουσιάζοντας ένα επαναλαμβανόμενο ισομορφικό μοτίβο. Η ρουσφετολογική παρέμβαση των πολιτικών καταλήγει με αυτό τον τρόπο σε μια εύτακτη πολυπλοκότητα μορφής ανατροφοδοτώντας τον ίδιο της τον εαυτό.
Πώς μπορεί όμως να ανατραπεί αυτή η κοινωνική συμπεριφορά; Η αλλαγή έρχεται μόνο από ένα ξάφνιασμα, από ένα σοκ το οποίο θα οδηγήσει σε ένα νέο δυναμικό εκτροχιασμό της υπάρχουσας φρακταλικής δομής. Έχουμε ανάγκη δηλαδή, από ένα νέο φράκταλ, ένα άλλο συμπεριφοριστικό μοτίβο. Μήπως αυτή η κοινωνικοοικονομική κρίση αποτελεί τη μεγάλη ευκαιρία για την ελληνική κοινωνία να ξεφύγει από το ξεπερασμένο μεταπολιτευτικό μοτίβο της και να δημιουργήσει αυτή τη νέα φρακταλική δομή που επιζητούμε;
Αγαπητέ Ελπήνορα, ιστορικά τα νέα φράκταλς εμφανίζονται μετά την κατάρρευση του υπάρχοντος συστήματος και της παγιωμένης σ' αυτό εγγενούς τάξης, που συμβαίνει είτε λόγω προϊούσης φθοράς (Βυζαντινή αυτοκρατορία),είτε επανάστασης (γαλλική κλπ). Η σημερινή κοινωνικοοικονομική κρίση δεν οδηγεί το σύστημα σε κατάρρευση, αλλά, αντίθετα, σε ένα νέο επίπεδο σταθερότητας. Γιατί, μετά την κρίση, όλοι θα σκεφθούμε πως παρόλα αυτά (που τόσο καλά περιγράφεις)το σύστημα κατόρθωσε να περάσει αλώβητο το αφρισμένο ποτάμι της κρίσης και να επιβιώσει. Ούτε η διαφθορά, ούτε ό πολιτικαντισμός, ούτε η ρουσφετολογία, ούτε, ούτε .... μπόρεσαν έστω και ακροθιγώς να το μεταλλάξουν. Όλα αυτά μετουσιώνονται σιγά σιγά σε πυλώνες στήριξης,παρά σε αιτίες κατάρρευσης του συστήματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαστε διεφθαρμένοι! Και λοιπόν;
Φιλικά
Σωτήρης