"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

31 Ιαν 2016

Επιστολή απερχόμενου Διευθυντή Π.Ε. Θεσπρωτίας


Αγαπητοί συνάδελφοι εκπαιδευτικοί,
Με τη σημερινή αποχώρησή μου από τη θέση του Διευθυντή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Θεσπρωτίας, αισθάνομαι την ανάγκη να σας ευχαριστήσω συνολικά αλλά και τον καθένα χωριστά για τη γόνιμη και ειλικρινή συνεργασία, την οποία καλλιεργήσαμε και αναπτύξαμε από κοινού στο χώρο της εκπαιδευτικής κοινότητας της περιφέρειας μας. Αισθάνομαι πράγματι πολύ τυχερός, γιατί αξιώθηκα να συνεργαστώ μαζί σας την τελευταία πενταετία στον ευαίσθητο χώρο της εκπαίδευσης και να εισπράξω τόσα πολλά από αυτή τη συνεργασία.

Από το 2010, έτος που ανέλαβα Διευθυντής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Θεσπρωτίας, στόχος μου ήταν να δημιουργήσω τις ιδανικότερες συνθήκες τόσο για τις σχολικές μονάδες ευθύνης μου όσο και για το σύνολο των εκπαιδευτικών που υπηρετούν σε αυτές. Είναι βαθιά μου πεποίθηση ότι όλες οι θέσεις ευθύνης στην εκπαίδευση θα πρέπει να συντείνουν και να υπηρετούν τη μάχιμη διδασκαλία των εκπαιδευτικών της τάξης. Για το λόγο αυτό, από την πρώτη στιγμή της ανάληψής των καθηκόντων μου ως Διευθυντή Εκπαίδευσης, υιοθέτησα το ρόλο του “Διευθυντή – υπηρέτη και μετασχηματιστή”. Προσπάθησα τόσο εγώ όσο και όλοι οι συνάδελφοι, οι οποίοι υπηρέτησαν αυτή την πενταετία ως διοικητικοί υπάλληλοι ή ως αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί στο γραφείο της Διεύθυνσης μας, να οικοδομήσουμε ιδιαίτερες και προσωπικές σχέσεις με όλους τους εκπαιδευτικούς της περιφέρειάς μας. Με τη δική σας ανταπόκριση και συμμετοχή θεωρώ ότι αυτό επιτεύχθηκε στο μέγιστο βαθμό και είμαι ευγνώμων γι αυτό.
Στο σημείο αυτό, οφείλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τους φίλους συνεργάτες, που υπηρέτησαν διαχρονικά στα γραφεία της Διεύθυνσής μας, οι οποίοι ξεπερνώντας κατά πολύ τα προσωπικά όρια αντοχής τους, κατάφεραν να ανταπεξέλθουν σε δυσμενείς και αντίξοες συνθήκες εργασίας, προσπερνώντας σημαντικότατες ελλείψεις σε προσωπικό αλλά και σε υλικοτεχνική υποδομή, υιοθετώντας άμεσα το όραμα της Διεύθυνσής μας «για μια Διεύθυνση υπηρέτη των μάχιμων εκπαιδευτικών». Μια μικρή ομάδα υπαλλήλων, κυρίως αποσπασμένων εκπαιδευτικών, επέδειξε, κατά γενική ομολογία, μια μοναδική οργάνωση αποτελεσματικότητας και προσφοράς προς όλους τους εκπαιδευτικούς όχι μόνον της περιφέρειάς μας αλλά και σε ένα πλήθος εκπαιδευτικών από όλη τη χώρα, οι οποίοι προσέφευγαν για συμβουλές στη Διεύθυνσή μας, αποδεικνύοντας με τη στάση τους ότι η Δημόσια Διοίκηση, θέτοντας υψηλούς στόχους, μπορεί να αποτελέσει το υπόδειγμα σωστής και αποτελεσματικής λειτουργίας σε μια παρηκμασμένη χώρα. Αποτέλεσμα αυτής της αμφίδρομης σχέσης ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς μας και στο προσωπικό της Διεύθυνσής μας, ήταν, όλοι οι εκπαιδευτικοί να έχουν άμεση πρόσβαση στη Διοίκηση και να τη θεωρούν ως τον πλέον αντικειμενικό, αξιοκρατικό και αποτελεσματικό σύμβουλο. Έτσι, χάρη σε όλους, εκπαιδευτικούς και διοικητικούς υπαλλήλους, η Διεύθυνσή μας ξεπέρασε γρήγορα τα στενά όρια της περιφέρειάς μας και αναγνωρίστηκε από όλη την εκπαιδευτική κοινότητα ως μια πραγματική όαση δημιουργίας, αποτελεσματικότητας, υπεύθυνης ενημέρωσης και ανιδιοτελούς προσφοράς.
Το ιδανικότερο υπόδειγμα υπαλλήλου σε αυτή την ομάδα συνιστά ο έως πρόσφατα προϊστάμενος εκπαιδευτικών θεμάτων, κ. Ηλίας Αλεξίου. Δε θα τον περιγράψω, για να μην αδικήσω πλευρές της προσωπικότητάς του, αλλά απλώς θα τον χαρακτηρίσω ως το σημαντικότερο κεφάλαιο της Δημόσιας Διοίκησης. 
Στα πλαίσια της «Διοίκησης ολικής ποιότητας» την οποία εφαρμόσαμε στη Διεύθυνσή μας, αποφασιστικά συνέβαλαν στην εύρυθμη λειτουργία της και οι Σχολικοί Σύμβουλοι της Διεύθυνσής μας, αλλά και οι Δήμαρχοι της περιοχής. Οφείλω βέβαια, ιδιαίτερη αναφορά στους γονείς και κηδεμόνες της περιοχής μας, οι οποίοι με τη στάση τους είτε μέσω των συλλόγων τους είτε μεμονωμένα διεκδίκησαν και βοήθησαν με τον αγώνα τους να βελτιώσουμε όλοι μαζί την παρεχόμενη εκπαίδευση στην περιφέρειά μας. Δε θα ξεχάσω ποτέ, ιδιαίτερα τη στάση των γονέων των παιδιών με αναπηρία ή με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες, οι οποίοι με αξιοπρέπεια και με πείσμα διεκδίκησαν και μας ώθησαν εν τέλει όλα αυτά τα χρόνια, να εξασφαλίσουμε τις καλύτερες δυνατές εκπαιδευτικές συνθήκες για τα παιδιά τους. Τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου και δεσμεύομαι πως θα είμαι πάντα δίπλα τους. Η προσωπική σχέση που αναπτύξαμε μαζί τους αυτά τα χρόνια είναι θεωρώ η μεγαλύτερη ηθική αμοιβή. Επίσης, θα ήταν παράλειψή μου αν δεν ευχαριστούσα ιδιαίτερα τους υπαλλήλους της Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης Ηπείρου, με τους οποίους αναπτύξαμε, χάριν της προθυμίας τους και της συνεργατικής τους διάθεσης μία εποικοδομητική και αμφίδρομη συνεργασία.
Οφείλω ιδιαίτερα να ευχαριστήσω το εκλογικό σώμα (Διευθυντές, υποδιευθυντές και προϊσταμένες νηπιαγωγείων) που ψήφισε κατά τη διαδικασία επιλογής του νέου Διευθυντή Εκπαίδευσης. Πρώτον, ένα μεγάλο ευχαριστώ απευθύνω, σε όσους με επέλεξαν με την ψήφο τους και οι οποίοι αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία, αναγνωρίζοντας τη μεγάλη προσπάθεια που καταβάλαμε αυτά τα χρόνια. Δεύτερον, ευχαριστώ και όσους, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, επέλεξαν κάποιον άλλον υποψήφιο και εκτιμώ ιδιαίτερα τη στάση, που οι περισσότεροι διατύπωσαν (είτε εκ των προτέρων είτε εκ των υστέρων) ότι αναγνωρίζουν στο πρόσωπό μου «έναν αντικειμενικό και αποτελεσματικό Διευθυντή Εκπαίδευσης», αλλά για λόγους μη εκπαιδευτικούς επέλεξαν κάποιον άλλο συνυποψήφιο. Τους διαβεβαιώνω ότι η επιλογή τους σε καμιά περίπτωση δεν επηρεάζει τις σχέσεις μου μαζί τους, κάτι άλλωστε το οποίο τους είχα διαβεβαιώσει και πριν την ψηφοφορία, αλλά και ότι δεν πρέπει να αισθάνονται τύψεις, γιατί η μη έκφραση προτίμησης δια της ψήφου τους στο πρόσωπό μου, δεν θεωρώ ότι βάρυνε στην τελική επιλογή του νέου Διευθυντή Εκπαίδευσης, αλλά άλλοι παράγοντες με τις παρεμβάσεις τους επέβαλαν τη θέλησή τους. Σε κάθε περίπτωση τους ευχαριστώ όλους, όσους αποτέλεσαν το εκλογικό σώμα, από τα βάθη της καρδιάς μου για την εκτίμηση που μου έδειξαν με οποιονδήποτε τρόπο. 
Φίλοι συνάδελφοι, προβαίνοντας σε έναν προσωπικό απολογισμό αυτής της πενταετίας, θεωρώ ότι υπηρέτησα με υπευθυνότητα, αξιοπρέπεια, εντιμότητα και κυρίως με ανιδιοτέλεια (με μεγάλο προσωπικό, οικογενειακό και οικονομικό κόστος) τόσο στη θέση του Διευθυντή Εκπαίδευσης όσο και στις παρεπόμενες θέσεις, όπως μέλος του ΑΠΥΣΠΕ και του Πειθαρχικού Συμβουλίου. Υπέρτατη αρχή στην προσωπική και επαγγελματική μου ζωή ήταν και είναι η ελευθερία της σκέψης, την οποία δε διαπραγματεύτηκα με κανέναν και για ουδένα αντάλλαγμα. Έτσι, μπορώ να καυχιέμαι για το γεγονός ότι κατά τα πέντε χρόνια που άσκησα διοίκηση στην εκπαίδευση, μέσα σε ένα έντονα παρεμβατικό περιβάλλον, δεν επικοινώνησε μαζί μου κάποιος εξωθεσμικός παράγοντας (βουλευτής, δήμαρχος, περιφερειάρχης, συνδικαλιστής, κ.α.) για την παραμικρή διευκόλυνση ή παράτυπη εξυπηρέτηση. Με αυτό τον τρόπο επιβάλαμε την πλήρη αποκομματικοποίηση της υπηρεσίας μας απαλλάσσοντάς την από τα κομματικά σύνδρομα του παρελθόντος. Στην αποτροπή τέτοιων ή παρόμοιων παρεμβάσεων βοηθήσατε όλοι με την προσωπική και επαγγελματική σας στάση.
Κλείνοντας, εύχομαι σε όλους κουράγιο, δύναμη, προσωπική και οικογενειακή ευτυχία και στη νέα Διευθύντρια Εκπαίδευσης, καλή θητεία.

Με ειλικρινή αισθήματα φιλίας 
Κώστας Νάτσης

18 Ιαν 2016

Η αμείλικτη διαύγεια των πραγμάτων

Του Αλέκου Παπαδόπουλου
Το 2015 θα καταγραφεί στην ιστορία ως το έτος της κορύφωσης του λαϊκισμού στη χώρα μας. Με το 2016 ανέτειλε ένα νέο κεφάλαιο. Του τέλους της "αθωότητας". Είναι πολύ δύσκολο πλέον να επανεμφανιστεί κάποιο από τα υπάρχοντα λαϊκίστικα κόμματα ή να εμφανιστεί κάποιο νέο στις επόμενες εκλογές και να αποτολμήσει να δημαγωγήσει με υποσχετικές προς τον λαό, προκειμένου να γίνει κυβέρνηση. Ο μύθος αυτός κατέρρευσε μαζί με το τέλος της αξιοπιστίας των σημερινών πολιτικών σχηματισμών. Αρχίζει σιγά-σιγά, και θα εντείνεται με τον καιρό, να συνειδητοποιείται περισσότερο η πραγματική κατάσταση της χώρας και η ανάγκη προσαρμογής της με περισσότερο ορθολογιστικούς τρόπους. 
Ο διαβρωτικός, και ου μόνο, λαϊκισμός ως κυρίαρχη ιδεολογία των τελευταίων τουλάχιστον 40 ετών στην πατρίδα μας δεν θα εξαλειφθεί, βεβαίως, και για αρκετά χρόνια θα έχει ακόμα ρίζες στην κοινωνία, αλλά είναι εξίσου φανερό ότι στις φωτισμένες περιοχές των νεότερων γενεών Ελλήνων, που απέκτησαν μεγαλύτερη επαφή με τις κινήσεις του σημερινού κόσμου, οι σκιαμαχίες των σημερινών πολιτικών προσώπων λίγο ενδιαφέρουν για τον ρόλο που είτε παίξαμε είτε για αυτόν που φιλοδοξούν κάποιοι να παίξουν. Την ιστορία την κινούν κυρίως αντικειμενικές και απρόσωπες συνθήκες και εξελίξεις και είναι αυτές που δημιουργούν τα μεγάλα υπόγεια κοινωνικά ρεύματα και ενεργοποιούν τις εσωτερικές δυνάμεις. Οι δυνάμεις αυτές διαμορφώνουν τις νέες "καταστάσεις". Οι προνομιούχες αντιλήψεις είναι το όχημα και ο ελληνικός λαϊκισμός θα αρχίσει από το 2016 να μην είναι η βασιλεύουσα αντίληψη.
Ο λαϊκισμός στη χώρα μας δεν λειτούργησε απλώς και μόνο ως δημαγωγικό εμπόριο ελπίδων προς τις ασθενέστερες τάξεις και τους "κυνηγούς" της εύκολης ευμάρειας, αλλά, δυστυχώς, εξελίχθηκε και κατέληξε με την πάροδο του χρόνου σε πολιτιστικό μόρφωμα που λειτουργεί ως φιλοσοφία, νοοτροπία, αντίληψη ζωής με συγκεκριμένες πρακτικές και συμπεριφορές. Γι' αυτό, σταθερά και επιταχυνόμενα, το πνεύμα του εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας θα επανέλθει, με προοπτική διάρκειας και όχι ως παροδικά και ολιγόχρονα φωτεινά διαλείμματα στην ιστορική διαδρομή της χώρας.   
Για ένα είμαι βέβαιος... Η περίφημη φράση του φεουδάρχη της Σικελίας, Tomasi di Lampedusa, στο περίφημο έργο "Ο Γατόπαρδος", "πρέπει να αλλάξουμε για να μείνουμε ίδιοι" δεν θα ισχύσει στην περίπτωση της Ελλάδας· όσες προσπάθειες εξαπάτησης και αν επιχειρήσουν οι διάφορες εκφάνσεις του λαϊκισμού να αλλάξουν λεοντή τους για να παραμείνουν επικαρπωτές της χώρας, είτε ανήκουν στην πολιτική, είτε στην οικονομική, είτε την πνευματική κ.λπ. ελίτ. Ο αυθεντικός και αποτελεσματικός εκσυγχρονισμός των δομών της χώρας είναι και ο όρος επιβίωσής της. Γιατί είναι νομοτέλεια και άφευκτη ανάγκη. 
Η στρατηγική και οι τακτικές των ποπουλιστών σε όλο τον κόσμο είναι πάντα η πρόσκαιρη αγορά πολιτικού χρόνου και η προσπάθεια να πείσουν τους λαούς ότι το παραγόμενο από αυτούς ζωτικό για την επιβίωσή τους στην εξουσία ψεύδος είναι και η ιαματική ελπίδα του. Την ταύτιση αυτή, ψευδούς και ελπίδας, θα πρέπει συνεχώς να την ανανεώνουν. Όταν ο λαός κάποια στιγμή αρχίζει να αντιλαμβάνεται την πλάνη του, το λαϊκίστικο σύστημα αμέσως αντιδρά, οικοδομώντας συνθήκες μηδενισμού και αδιαφορίας την οποία τόσο χαρακτηριστικά περιέγραψε ο μεγάλος Σικελός συγγραφέας Elio Vittorini με τη φράση του "η αδιαφορία στην απουσία κάθε ελπίδας".
Για παράδειγμα, το συνταξιοδοτικό πρόβλημα. Η κυβέρνηση υποδύεται ότι δεν θα προχωρήσει σε περικοπές συντάξεων. Ενδέχεται, για καθαρά πολιτικούς λόγους, να μην το επιχειρήσει τις επόμενες μέρες και να καταφέρει να παρακάμψει την τρόικα, η οποία, σε αυτήν την περίπτωση, με τη σειρά της, πάλι για πολιτικούς λόγους, θα επιδείξει ανοχή. Καθαρή περίπτωση αγοράς πολιτικού χρόνου και για τις δύο πλευρές. Ως ποτέ, όμως; Τα μαθηματικά δεν λένε ποτέ ψέματα. Η χώρα αδυνατεί να καταβάλει συντάξεις εάν δεν γίνουν περικοπές, και μάλιστα οριζόντιες σε όλο το φάσμα, και, επιπροσθέτως, δεν αναζητηθούν νέοι πόροι επαναχρηματοδότησης του ασφαλιστικού τομέα, ο οποίος δεν περιλαμβάνει μόνο συντάξεις, αλλά και δαπάνες υγείας. Η κυβέρνηση, αλλά, και η τρόικα, ξέρουν, αλλά και εμείς ξέρουμε ότι δυστυχώς τον Ιούνιο, με αφορμή το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που προβλέπεται στο Μνημόνιο που υπέγραψε τον Αύγουστο το σημερινό κυβερνών κόμμα, θα υπάρξουν αναγκαστικά μεγάλες περικοπές συντάξεων. Δεν πρόκειται να το αποφύγει η κυβέρνηση, διότι οι αριθμοί και η γλώσσα των  πραγμάτων είναι αμείλικτοι. Με το νέο μεσοπρόθεσμο Μνημόνιο που θα υπογράψει η Ελλάδα τον Ιούνιο, που σχεδόν οι πάντες υποκρίνονται πως δεν γνωρίζουν,  θα προσδιοριστούν τα χρηματοδοτικά κενά του '17 και '18 με βάση και προσθετικά τα χρηματοδοτικά κενά του 2015 και 2016. Εκτιμώ ότι τα δημοσιονομικού χαρακτήρα μέτρα θα ανέλθουν περίπου στα 7 δισ. 
Φοβούμαι όμως, ότι στη δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται η ελληνική οικονομία και οι Έλληνες πολίτες, η λήψη αυτής της έκτασης δημοσιονομικών μέτρων (νέες φορολογίες, περικοπή συντάξεων και μισθών κ.λπ.) δεν θα είναι τον Ιούνιο πολιτικά και κοινωνικά διαχειρίσιμη. Ακόμα και, στην απίθανη περίπτωση, να υπάρξει βάση ευρείας κοινοβουλευτικής υποστήριξης, η προσπάθεια αυτή θα καταρρεύσει και μαζί με αυτήν θα παρασύρει και όλους τους τότε πολιτικούς διαχειριστές της χώρας, κάτω από τον νόμο της πολιτικής βαρύτητας, αφού θα έχουν ήδη χαθεί και οι τελευταίες αντίρροπες κοινωνικές δυνάμεις στήριξης και εμπιστοσύνης. 
Εύχομαι να διαψευστώ.

17 Ιαν 2016

H δικτατορία των φελλών

Συντάκτης:   Περικλής Κοροβέσης

Στη ζοφερή εποχή που ζούμε και με την εκμηδένιση όλων των ανθρώπινων αξιών και δικαιωμάτων -και ειδικά στη χώρα μας, όπου το τούνελ είναι σε «χειροπιαστό σκοτάδι» και αδιέξοδο- μπαίνει συχνά το ερώτημα πού είναι οι διανοούμενοί μας, γιατί αυτή η σιωπή, ακόμα και όταν στα παραθαλάσσια εξοχικά τους ξεβράζονται πτώματα προσφύγων; Για μένα το ερώτημα τίθεται αλλιώς.
Τελικά ποιοι είναι αυτοί που αποκαλούμε διανοούμενους; Είναι ένα αποσαφηνισμένο επάγγελμα, όπως του τσαγκάρη ή της μοδίστρας; Είναι οι πανεπιστημιακοί, οι επιστήμονες, οι λογοτέχνες, οι καλλιτέχνες;
Μπορεί κάποιος να τους κατατάξει σε ένα ενιαίο σύνολο; Μια πρόχειρη απάντηση που δίνουν πολλοί είναι πως διανοούμενοι είναι αυτοί που σκέπτονται. Αυτή η απάντηση είναι λάθος γιατί όλοι οι άνθρωποι σκέπτονται, εκτός από αυτούς που υποφέρουν από την ασθένεια Αλτσχάιμερ.
Κάποιος φίλος, που είχαμε μια σχετική συζήτηση, υποστήριζε με θέρμη πως δίπλα στους πάσχοντες από Αλτσχάιμερ πρέπει να βάλουμε και τους επαγγελματίες πολιτικούς καριέρας.
Διαφώνησα βέβαια. Ένας που θέλει να αναρριχηθεί στην πυραμίδα της εξουσίας πρέπει να είναι άσος στην ίντριγκα και τη ραδιουργία, σαΐνι στους τακτικισμούς, να έχει σωστό προσανατολισμό προς την πλευρά που έχει την πιθανότητα να νικήσει, να ξέρει να λέει μόνο αυτά που τον συμφέρουν κολακεύοντας την ιεραρχία και προπαντός να χειρίζεται άριστα την τέχνη του ψεύδους.
Ακόμη, να έχει τη δεξιοτεχνία να κινείται χωρίς πρόβλημα από τον έναν πολιτικό χώρο στον άλλον και να αλλάζει απόψεις, όπως ο χαμαιλέοντας το χρώμα του. Και όλα αυτά απαιτούν σκέψη. Αλλά αυτό δεν αρκεί για να ονομάσουμε τον πολιτικό διανοούμενο. Αλλού πρέπει να ψάξουμε για να βρούμε μια απάντηση.
Ο Ρολάν Μπαρτ είχε πει πως δεν είναι συγγραφείς όλοι όσοι γράφουν βιβλία. Και έκανε τη διάκριση ανάμεσα σε συγγραφείς και γράφοντες. Οι πρώτοι, πάντοτε λίγοι, και συχνά ελάχιστα γνωστοί, είναι αυτοί που μπορούν να φτάσουν στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, εκεί που μόνο η τρέλα μπορεί να φτάσει, και να αναδυθούν αλώβητοι -όχι πάντα- δίνοντάς μας τη μαρτυρία της κατάδυσής τους.
Και αυτό βέβαια ισχύει για όλες τις τέχνες. Αλλά μπορούμε να μεταφέρουμε τη διάκριση του Μπαρτ και στις άλλες τέχνες ή σε επαγγέλματα που έχουν σχέση με το γράψιμο. Και έτσι έχουμε: ζωγράφοι - ζωγραφίζοντες, ηθοποιοί-ηθοποιίζοντες, καλλιτέχνες-καλλιτεχνίζοντες, δημοσιογράφοι-δημοσιογραφίζοντες, τραγουδιστές-τραγουδίζοντες κ.λπ.
Οι γράφοντες δεν ασχολούνται με την ψυχή του ανθρώπου, αλλά με κάποιο θέμα που μπορεί να πιάσει εμπορικά. Εξάλλου, είναι και το πρώτο πράγμα που σε ρωτάει ο εκδότης όταν του πηγαίνεις ένα βιβλίο. «Περί τίνος πρόκειται;» Και αν ο συγγραφέας κάνει το λάθος να δώσει μια μικρή περίληψη, μπορεί ο εκδότης να το έχει απορρίψει ήδη με την ευγενική φράση «ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη σας, θα σας απαντήσουμε μόλις περάσει από την επιτροπή». Και η απάντηση δεν έρχεται ποτέ.
Και μια μικρή παρένθεση:

Ενας νεαρός συγγραφέας που είχε μια τέτοια εμπειρία έστειλε σε όλους τους έγκριτους γαλλικούς εκδοτικούς οίκους το πρώτο βιβλίο της Μαργκερίτ Ντιράς, με άλλο όνομα. Και όλοι τους το απέρριψαν. Οι εκδότες -μιλάμε για τους εμπορικούς- ενδιαφέρονται για το κέρδος που είναι συνδεδεμένο με το θέμα. 

Αν υποθέσουμε πως μια Βόσνια μουσουλμάνα ξεπεράσει προκαταλήψεις και φόβους και μας δώσει μια μαρτυρία για τον διαδοχικό βιασμό της από Σέρβους στρατιώτες, έχει λίγες πιθανότητες να βρει εμπορικό εκδότη, γιατί το θέμα δεν πουλάει. Αλήθεια, ποια ήταν τα θέματα του Προυστ ή του Τζόις;
Ή ακόμα του Ομήρου και των αρχαίων τραγικών; Αντίθετα, αν κάποιος προτείνει ένα άλλο θέμα πιο περίπλοκο, π.χ. ένας πατέρας βιάζει τον γιο και την κόρη του, στη συνέχεια ο γιος βιάζει τη μάνα του και την αδελφή του, μάνα και κόρη γίνονται λεσβιακό ζευγάρι και πατέρας και γιος σοδομίζουν τον σκύλο τους, μπορεί να γίνει μπεστ σέλερ και ο συγγραφέας μπορεί να γίνει διάσημος και να χαρακτηριστεί τολμηρός, ρηξικέλευθος, πρωτοπόρος.
Κάποια αστυνομικά μυθιστορήματα στηρίζονται πάντοτε στο ίδιο θέμα. Ενας μυστηριώδης φόνος που κάποιος δαιμόνιος ντετέκτιβ αναλαμβάνει να τον διαλευκάνει. Ο αναγνώστης ταυτίζεται με τον ντετέκτιβ αλλά δεν βρίσκει ποτέ τον δολοφόνο. Και ο λόγος είναι απλός. Ο συγγραφέας οδηγεί διαρκώς τον αναγνώστη του σε λάθος δρόμους (Αγκαθα Κρίστι κ.ά.).
Έχουμε στην Ελλάδα έναν Ελληνα Σαρτρ και σιωπά; Από τις συνεντεύξεις και τα άρθρα που διαβάζω διαφόρων επιφανών, λίγοι είναι αυτοί που έχουν να πουν κάτι. Οι περισσότεροι αναζητούν δημοσιότητα που μπορεί να τους οδηγήσει και σε κάποια κοινοβουλευτική έδρα. Εντούτοις, υπάρχουν φωνές που κραυγάζουν.
Αλλά βρίσκονται στο περιθώριο. Και οι διάσημοι φελλοί σιωπούν, γιατί δεν έχουν τίποτα να πουν. Και εκεί που περιμέναμε μια δικτατορία του προλεταριάτου, με τον Τσίπρα βρεθήκαμε σε μια δικτατορία των φελλών, πολυεπίπεδη.

ΠΗΓΗ: