"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

30 Νοε 2010

Πρέπει να παραπεμφθεί;

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει μια εισηγμένη εταιρεία στην Αμερική που λέγεται «Τοp» της οποίας ο διευθύνων σύμβουλος ονομάζεται «Μr.Χ». Ο κύριος αυτός τα τελευταία χρόνια παραποιούσε συστηματικά τους ισολογισμούς και εν γένει τα δημόσια έγγραφα της εταιρείας προκειμένου να την εμφανίσει σε καλύτερη κατάσταση από ότι πραγματικά ήταν. Έτσι η Τοp αντί να εμφανίζεται ζημιογόνα παρουσίαζε τεράστια κέρδη με αποτέλεσμα να έχει πάει η μετοχή της στα ουράνια και να μπορεί να δανείζεται μέσω των εταιρικών ομολόγων με πολύ χαμηλό επιτόκιο. Μια ημέρα φυσικά αποκαλύφθηκε αυτή η απάτη και η τιμή της μετοχής πήγε στον πάτο, κάτι που προφανώς εξαγρίωσε όλους αυτούς που είχαν επενδύσει η δανείσει στην εταιρεία στην βάση των λανθασμένων στοιχείων που παρείχε ο διευθύνων σύμβουλος.

Προφανώς σε μια τέτοια κατάσταση στις ΗΠΑ θα υπήρχε άμεση παρέμβαση της Δικαιοσύνης και ο Mr Χ θα αντιμετώπιζε σοβαρές κατηγορίες. Θα πρέπει εδώ να υπογραμμισθεί ότι η πράξη του Mr.Χ συνιστά αδίκημα ανεξάρτητα από το αν ο διευθύνων σύμβουλος έδρασε στη βάση καθαρά ιδιοτελών κινήτρων (insider trading ) ή απλά και μόνο επειδή πίστευε ότι αυτό ήταν για το καλό της επιχείρησης.
Αντικαταστήστε στο παραπάνω παράδειγμα την εταιρεία Top με την «Ελλάδα» και τον Mr.X με τον «Κώστα Καραμανλή» και έχετε σε γενικές γραμμές την πρόσφατη ιστορία της χώρας μας. Η κυβέρνηση Καραμανλή παραποιούσε συστηματικά τα στοιχεία για το δημόσιο έλλειμμα της Ελλάδας όπως ακριβώς και ο Mr.X παραποιούσε τους ισολογισμούς της Top. Αυτό σημειωτέον δεν είναι κάτι για το οποίο κατηγορούν τον τ. Έλληνα πρωθυπουργό μόνο οι πολιτικοί του αντίπαλοι αλλά και καθ’ όλα σεβαστοί Ευρωπαίοι πολιτικοί. Έτσι π.χ. μιλώντας στο Βήμα της Κυριακής, ο πρώην υπουργός Οικονομικών (1999-2005) της Γερμανίας, Χανς Αϊχελ, τόνιζε:
«Αυτό που συντελέστηκε το 2009- όταν πριν από τις εκλογές η κυβέρνηση έλεγε ότι το έλλειμμα είναι 6,4% ενώ αμέσως μετά αποδείχθηκε ότι ήταν 13,6% και ύστερα μάλιστα από την πρόσφατη διόρθωση της τρόικας 15,4% του ΑΕΠ- δεν είναι πια τέχνασμα, είναι καραμπινάτη απάτη».
Να σημειωθεί ότι Γερμανός πολιτικός υπέγραψε το 2000 την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη (κάτι για το οποίο έχει πιθανώς μετανιώσει σφοδρά!)
Όμως υπάρχουν ορισμένες βασικές διαφορές μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης περίπτωσης. Η βασική διαφορά είναι ότι Ελλάδα δεν είναι Αμερική και ο Mr.X δεν είναι πολιτικός. Αυτό σημαίνει ότι στην περίπτωση του δεν χρειάζεται σύσταση «εξεταστικής επιτροπής» αποτελούμενης από τα άλλα μέλη της συντεχνίας του προτού τον τσουβαλιάσουν-όπως χρειάζεται στην περίπτωση της Ελλάδας και του κ.Καραμανλή.
Φυσικά όπως άλλωστε θα ανέμενε κανείς η συντεχνιακή αλληλεγγύη οδηγεί πολλούς πολιτικούς να αρνούνται να τον παραπέμψουν! Τα επιχειρήματα σε ορισμένες περιπτώσεις είναι φαιδρά. Ένα τέτοιο επιχείρημα είναι ότι ανάλογες πράξεις έκαναν και άλλοι και συνεπώς είναι άδικο να παραπεμφθεί μόνο ο κ.Καραμανλής. Ποτέ μου δεν κατανόησα την αξία αυτού του επιχειρήματος. Το γεγονός δηλαδή ότι δεν έχουν συλληφθεί πολλοί που έχουν διαπράξει πολιτικές δολοφονίες στην ιστορία της ανθρωπότητας σημαίνει ότι δεν θα έπρεπε να είχαν συλληφθεί και δικασθεί τα μέλη της 17 Ν;
Ορισμένα άλλα επιχειρήματα υπέρ της μη παραπομπής του τέως πρωθυπουργού δεν είναι απλώς φαιδρά αλλά και επικίνδυνα. Ένα τέτοιο επιχείρημα είναι η επίκληση της «εθνικής ομοψυχίας» ως λόγο της μη παραπομπής. Αυτό το επιχείρημα πηγάζει κατ ευθεία από την φαρέτρα του εθνικιστικού ολοκληρωτισμού. Είναι το επιχείρημα το οποίο οδηγεί στο συμπέρασμα ότι υπάρχει ένας υπέρτατος στόχος («εθνική ομοψυχία» «εθνικό συμφέρον» κλπ) που δικαιολογεί και καθαγιάζει τυχόν εγκληματικές πράξεις του ατόμου. Αυτό ακριβώς το επιχείρημα συνεχίζει ακόμη και σήμερα να εμποδίζει το άνοιγμα του «φακέλου της Κύπρου» και-πιο πρόσφατα- το άνοιγμα του φακέλου της συμμετοχής Ελλήνων πολιτών στην σφαγή της Σρεμπρενττσα της Βοσνίας το καλοκαίρι του 1995.
Απ' αυτή την σκοπιά η επιμονή του Γ. Παπανδρέου να υποχρεώσει τον τ. πρωθυπουργό να αντιμετωπίσει την δικαιοσύνη για τυχόν παραποίηση των στατιστικών στοιχείων και πιθανή εξαπάτηση των διεθνών εταίρων, είναι απόλυτα σωστή και πρέπει να υποστηριχθεί. Αντίθετα οι προσπάθειες να καλυφθούν οι τυχόν ευθύνες του τέως πρωθυπουργού δικαιώνουν όλους όσους στην Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρούν τεράστιο λάθος την ένταξη της Ελλάδας όχι απλά στην Ευρωζώνη αλλά σ’ αυτή καθ’ αυτή την Κοινότητα!

του Τάκη Μίχα, από protagon.gr, 30/11/2010.

28 Νοε 2010

«Επί σκηνής χωρίς πρόβα»

«Επί σκηνής χωρίς πρόβα», είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου του Δημήτρη Μπουραντά καθηγητή Μάνατζμεντ και Ηγεσίας του οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά το πρώτο επιτυχημένο εγχείρημα του συγγραφέα στο χώρο της λογοτεχνίας, με το πανεπιστημιακό μυθιστόρημα, "Όλα σου τα 'μαθα, μα ξέχασα μια λέξη", το οποίο έγινε μπεστ σέλερ, ο Δημήτρης Μπουραντάς επανέρχεται με ένα νέο μαθησιακό, δοκιμιακού είδους ταξίδι, για την αυθεντική ζωή και την ανθρώπινη κοινωνία. Πρόκειται για ένα λογοτέχνημα, για έναν λόγο περί ευδαιμονίας στην μεταμοντέρνα εποχή μας.
Παρότι ζούμε σ’ έναν κόσμο γεμάτο περιορισμούς που γίνεται όλο και πιο αβέβαιος, πολύπλοκος, αντιφατικός, ανταγωνιστικός, δαρβινικός, ίσως και πιο απάνθρωπος, η ρήση του Α. Καμύ «Η ζωή είναι το άθροισμα των επιλογών» και αυτή του Ε. Φρομ «είμαστε αποτελέσματα της ιστορίας, αλλά ταυτόχρονα δημιουργούμε την ιστορία» έχουν αρκετή δόση αλήθειας. Καθημερινά στη ζωή μας, βρισκόμαστε «επί σκηνής» και παίζουμε «χωρίς πρόβα» λίγο ή πολύ σημαντικές, αλλά κάθε φορά μοναδικές και διαφορετικές πράξεις, κάνοντας τις δικές μας επιλογές σχετικά με το σενάριο και τους ρόλους μας. Κι εμείς, δυστυχώς, δεν έχουμε την «πολυτέλεια» των προκαθορισμένων ρόλων και της πρόβας που έχουν οι ηθοποιοί. Συνεπώς, η μόνη προετοιμασία που μπορούμε να έχουμε είναι να εφοδιαστούμε με έννοιες, αρχές, μεθόδους, ικανότητες και αξίες ώστε να κάνουμε σωστές επιλογές για να παίξουμε όσο γίνεται καλύτερα για μας και γι’ αυτούς που αγαπάμε επί σκηνής χωρίς πρόβα.
Το "Επί σκηνής χωρίς πρόβα" αποτελεί μια πινελιά αισιοδοξίας στα γκρίζα σύννεφα που μας σκεπάζουν και δεν μας αφήνουν να σηκώσουμε τα μάτια μας και να αντικρίσουμε τον ουρανό. Μας κάνει να συνειδητοποιούμε ότι ζούμε φυλακισμένοι πίσω από τα σίδερα ενός μοντέλου κατανάλωσης και παραγωγής που έχει ως θεό τον πλούτο των υλικών αγαθών. Μας θυμίζει ότι χάσαμε τις ανθρώπινες αξίες και παραιτηθήκαμε στα άγχη, στα αρνητικά συναισθήματα και στην αλλοτρίωση. Μας κάνει να στοχαστούμε θέτοντας ξανά τα θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα για μια καλύτερη ζωή ως άτομα ως κοινωνία και ως κόσμος.
Άλλωστε, η ανάπτυξη ενός τέτοιου υποβάθρου συμβάλλει στο μαθησιακό μας ταξίδι, στην ολοκλήρωση και την ωριμότητά μας, που αποτελούν προϋποθέσεις για να καθορίσουμε εμείς το πεπρωμένο μας, να μην αφεθούμε στο μοιραίο, να πραγματώσουμε τις δυνατότητές μας και να ζήσουμε όσο γίνεται τη ζωή που εμείς θέλουμε σ’ έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητες, περιορισμούς και επιβολές.
Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζονται γνώσεις από τις κοινωνικές επιστήμες που ο συγγραφέας θεωρεί χρήσιμες για το θέατρο της ζωής μας, με δοκιμιακό, αλλά απλό και εκλαϊκευμένο λόγο, προσωπικές ιστορίες, μεταφορές, παραβολές και παραδείγματα.
Οι δύσκολες και επικίνδυνες καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα ως κοινωνία προσδιορίζουν άμεσα την προσωπική μας ζωή και απαιτούν από τον καθένα μας, με τρόπο επιτακτικό πλέον, να οξύνουμε την πολιτική νοημοσύνη μας ώστε να κάνουμε σωστές πολιτικές επιλογές για μας και για το μέλλον των παιδιών μας.
Είθε το πλαίσιο των πολιτικών ιδεών που περιλαμβάνονται στο βιβλίο να συμβάλει προς αυτή την κατεύθυνση.
Ελπήνωρ

22 Νοε 2010

Τα ξεχασμένα γονίδια

Πείτε ότι είστε φοιτητές, τελειόφοιτοι μιας σχολής π.χ. μηχανικών και αρχίζετε να σκέφτεστε τι γίνεται μετά το δίπλωμα. Μεγαλώσατε με το όνειρο να σπουδάσετε και μετά να βρείτε δουλειά. Σας βγήκε το λάδι να μπείτε στη σχολή με πανελλήνιες. Όταν ήσασταν στη σχολή θεωρήσατε ότι τα δύσκολα είναι πίσω πια. Άπαξ και μπήκατε δεν είναι άλλωστε και τόσο δύσκολο να τελειώσετε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο. Λίγο φιλότιμοι να είστε τα καταφέρνετε μια χαρά. Και φιλότιμοι να μην είστε, πάλι αργά ή αργότερα θα το «πάρετε το χαρτί».Κι έρχεστε λοιπόν στο τέλος και λέτε «Και τώρα τι;». Άντε να κάνετε και κανένα μεταπτυχιακό να βάλετε κι άλλα βέλη στη φαρέτρα για το κυνήγι της πρόσληψης. Ποιας πρόσληψης όμως; Το Δημόσιο πρέπει να το ξεχάσετε. Το πατροπαράδοτο όνειρο γενεών φούσκωσε κι έσκασε. Η παχιά αγελάδα του δημοσίου άρχισε τη δίαιτα. Από την άλλη ο ιδιωτικός τομέας κι αυτός με το ζόρι προσπαθεί να κρατήσει αυτούς που έχει. Κι εκεί κλειστές λοιπόν οι πόρτες, πέρα από κάτι περιστασιακές ευκαιρίες κι αυτές με δελτίο παροχής και ωράριο 7/24.
Υπάρχει όμως μια διέξοδος που δυστυχώς περνάει από το μυαλό μόνο μιας μικρής μειοψηφίας από σας. Να κάνετε κάτι δικό σας, σε παρέες ή μόνοι σας. Συνήθως οι νέοι και δη οι μηχανικοί τα πάτε καλά με τις νέες τεχνολογίες. Εκεί (…και όχι μόνο) υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό για καινοτομία. Κι αν αυτό συνδυαστεί με λίγες δόσεις επιχειρηματικότητας μπορείτε να ξεκινήσετε από κάτι μικρό, αλλά δικό σας. Πολλές φορές η καινοτομία κρύβεται στο συνδυασμό ήδη υπαρχόντων διαδικασιών και προϊόντων κι όχι σώνει και καλά στην ανακάλυψη ολοκαίνουργιων. Σήμερα που η πληροφορία ρέει άφθονη στο διαδίκτυο, όπως βέβαια και οι δυνατότητες προβολής και προώθησης μιας ιδέας, με ένα γρήγορο googling θα δείτε ότι υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα νέων που δεν κάθισαν να γκρινιάζουν για την έλλειψη επιχορηγήσεων, κρατικής υποστήριξης κ.λ.π., αλλά προχώρησαν, έφτιαξαν κάτι με επιμονή και πολλές φορές με εξωστρέφεια. Γιατί όχι κι εσείς; Δεν λέω ότι θα γίνετε όλοι Ζούκερμπεργκ φτιάχνοντας το νέο facebook, αλλά με ανοιχτές κεραίες και έχοντας κατά νου ότι τα στεγανά είναι καλά μόνο για τα πλοία, υπάρχουν πάντα προϊόντα και υπηρεσίες που περιμένουν να γεννηθούν.
Δεν παριστάνω τον γκουρού της επιχειρηματικότητας (στο χωριό μου λένε ότι αν ξέρεις κάτι το κάνεις, αν το μισο-ξέρεις το διδάσκεις). Απλώς λέω στους φοιτητές μας ότι υπάρχει και αυτό και αξίζει τον κόπο να δοκιμάσουν. Δεν είναι εύκολο, είναι δύσκολο και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, που δεν είναι κι ο παράδεισος επιχειρηματικών πρωτοβουλιών. Το «εδώ» ή «έξω» ήταν πάντα ένα μεγάλο δίλλημα που σηκώνει πολύ συζήτηση. Παντού όμως σήμερα οι δυνητικοί χρηματοδότες έχουν «κουμπωθεί», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν ακόμα ανοιχτά τα αυτιά τους. Επιπλέον, το μεγαλύτερο φρένο σε τέτοιες πρωτοβουλίες δεν είναι τόσο το θεσμικό, όσο ο φόβος της αποτυχίας. Θεμιτό αλλά σε καμία περίπτωση αποτρεπτικό. Πατώντας σε γνώριμα χωράφια θα έλεγα ότι δεν υπάρχουν καριέρες χωρίς ήττες, ή αλλιώς, το γκολ δεν μπαίνει με την πρώτη. Όπως στον αθλητισμό κάθε ήττα προετοιμάζει την επόμενη νίκη, έτσι κι εδώ, μια άκαρπη προσπάθεια μας κάνει πιο σοφούς στο δρόμο για μια καρποφόρα. Στην Ελλάδα όμως όπου παντού και πάντα το βραχυπρόθεσμο νικάει το μακροπρόθεσμο, αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Παρ’όλα αυτά, τελευταία αυξάνουν οι πρωτοβουλίες προώθησης του δίπτυχου καινοτομία και επιχειρηματικότητα. Ημερίδες, forums, εκδηλώσεις, πρωτοβουλίες που προσανατολίζονται σε νέες τεχνολογίες, νέες ιδέες, νέες ευκαιρίες. Αυτά όμως δεν ταιριάζουν με την παλιά νοοτροπία. Η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια θεοποίησε τη σιγουριά και σχεδόν δαιμονοποίησε το επιχειρείν. Ένα γονίδιο που μας χαρακτήριζε και τώρα μεταλλάχθηκε. Επιπρόσθετα, τα μηνύματα που έπαιρναν οι νέοι από παντού είναι ότι όποιος κοπιάζει είναι κορόιδο κι όποιος λουφάρει (ή «έχει άκρη») είναι μάγκας.
Αυτή η διαβρωτική νοοτροπία είναι κατά τη γνώμη μου και η βασικότερη αιτία που φτάσαμε ως εδώ. Όμως το ζήτημα που πρέπει να δούμε κατά προτεραιότητα είναι πώς θα βγούμε από δω κι όχι πώς θα γκρινιάξουμε για το τι μας έφερε εδώ. Οι σημερινοί νέοι των 20-40 δεν φταίνε για τη σημερινή κρίση, αλλά είναι αυτοί που μπορούν να μας βγάλουν από αυτήν. Κι αυτό θα γίνει αν από το «να χωθούμε» αρχίσουμε σιγά-σιγά να περνάμε στο «να φτιάξουμε»…

του Γιώργου Μαυρωτά, 22/11/2010, στο protagon.gr

18 Νοε 2010

Η αρρώστια της ατιμωρησίας

Για μηχανισμούς που αντιστέκονται στην απόδοση ευθυνών και καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον κρατικών αξιωματούχων που εμπλέκονται σε υποθέσεις διαφθοράς, ενάντια στην πρόθεση της κυβέρνησης να επιβάλει κάθαρση, κάνει λόγο το Der Spiegel



Με αυτόν τον καυστικό τίτλο το Spiegel αναφέρεται στην αναποτελεσματική μάχη της χώρας μας κατά της διαφθοράς.
Στο εκτεταμένο δημοσίευμα εκθειάζει τον Γ. Παπανδρέου λέγοντας ότι κάνει ότι μπορεί για αποφύγει η Ελλάδα την πτώχευση αλλά δε συνεργάζονται όλοι οι κυβερνητικοί φορείς όπως είναι το δικαστικό σύστημα το οποίο αρνείται να επιβάλλει κατηγορίες σε εκατοντάδες υποθέσεις διαφθοράς.
Μάλιστα αναφέρεται και στην υπόθεση του Νίκου Κανελλόπουλου, ο οποίος όπως λέει είναι ο πιο γνωστός αξιωματούχος που έχει αναμιχθεί σε σκάνδαλο διαφθοράς ως τώρα.
Ο 62 χρονος με καταθέσεις 9 εκατ. ευρώ ήταν οργανωμένο στέλεχος της ΔΑΚΕ και ως εκπρόσωπος του κόμματος στο ΥΠΠΟ υποδεχόταν κάθε βουλευτή της οικείας παράταξης στην Μπουμπουλίνας. Το δημοσίευμα ειρωνικά τονίζει ότι σίγουρα ήταν πολύ επιτυχημένος καθώς είχε στην ιδιοκτησία του 10 κατοικίες και 11 προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς σε τέσσερις τράπεζες.
Ο Κανελλόπουλος έχει αποφύγει τις δηλώσεις ενώ τώρα είναι συνταξιούχος και όπως φαίνεται δεν πρόκειται να έχει και σοβαρές συνέπειες από το γεγονός ότι πλούτιζε παράνομα μέσω υπέρογκων και αδιαφανών επιχορηγήσεων σε πολιτιστικούς συλλόγους.
"Και αυτό (το γεγονός ότι δεν θα τιμωρηθεί) είναι απολύτως ελληνικό στοιχείο" σχολιάζει το δημοσίευμα συμπληρώνοντας ότι η υπόθεση αυτή είναι το λεγόμενο φαινόμενο ατιμωρησία.
Και συμπληρώνει: "Η λέξη ατιμωρησία, συγκαταλέγεται μεταξύ της λέξης φακελάκι και ρουσφέτι που χαρακτηρίζουν την ελληνική κρίση η οποία αποπνέει την σημασία της λέξης κακοδιαχείριση".
Τέλος αξίζει να σημειωθεί ο μεσότιτλος "Φουσκωμένες δημόσιες υπηρεσίες" με τον οποίο αναφέρεται στις ζημιογόνες δημόσιες υπηρεσίες τονίζοντας ότι τώρα ο πρωθυπουργός εκτός από την ολική αναμόρφωση της οικονομικής πολιτικής της χώρας, πρέπει να εκπαιδεύσει από την αρχή όλο το ελληνικό έθνος.
Αναφέρεται δε και στον Καλλικράτη επικαλούμενο τα λεγόμενα του Δ. Δρούτσα ότι αποτελεί το θεμέλιο λίθο για μια νέα Ελλάδα, με κάτι το οποίο φαίνεται να συμφωνούν οι Έλληνες πολίτες μετά και από τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών.

Αναδημοσίευση από άλλα Blogs.

17 Νοε 2010

Επέτειος εξέγερσης Πολυτεχνείου: όχι στον φασισμό

Τριακοστή έβδομη επέτειος, σήμερα, της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ενάντια στον φασισμό. Παρότι κανένας «-ισμός» δεν στεριώνει ως ιδεολογία στην κατακερματισμένη κοινωνία μας, εντούτοις οι φασιστικές συμπεριφορές είναι σήμερα περισσότερο εξαπλωμένες στη χώρα μας απ’ όσο το 1973. Τότε ανήκαν στη δικτατορική κυβέρνηση. Σήμερα έχουν διευρυνθεί.
Εδραιώθηκε η ατιμώρητη παραβίαση της νομοθεσίας, κατ’ εξοχήν φασιστική συμπεριφορά. Δημόσια κτίρια καταλαμβάνονται, νόμοι αγνοούνται, διόδια δεν πληρώνονται, βουλευτής καπνίζει θρασύτατα σε κλειστό χώρο εξευτελίζοντας τον νόμο που ψήφισε, συντεχνίες διακόπτουν την κυκλοφορία, φασίστες διαδηλωτές πυρπολούν εργαζομένους. Το ΚΚΕ προώθησε και εξωράισε την τζάμπα αυθαιρεσία ως δήθεν «πολιτική ανυπακοή».
Υιοθετείται η ναζιστική αρχή της συλλογικής ευθύνης, με συνθήματα όπως «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» ή «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Στοχοποιούνται ευάλωτες κοινωνικές ομάδες: μειονότητες, Ρομά, μετανάστες, πρόσφυγες. Κυριαρχούν καταστροφές, εμπρησμοί, πλιάτσικο, με αιχμή τον Δεκέμβρη του 2008. Πολιτικοί αντίπαλοι φιμώνονται: ο κ. Παυλόπουλος, ως ΥΠΕΣ, απαγόρευσε στη «Δράση» να προβληθεί τηλεοπτικά στις ευρωεκλογές, ακόμα και με δικά της έξοδα. Η Δράση δικαιώθηκε από το ΣτΕ, αλλά ένα χρόνο αργότερα!
Πολίτες διώκονται για τα φρονήματά τους. Χαρακτηριστικό θύμα είναι η καθηγήτρια Θάλεια Δραγώνα. Σε άρθρο της -στο τρέχον τεύχος του περιοδικού The Athens Review of Books- μας θύμισε δημοσίευμα του υπερπατριώτη Γ. Φωτιάδη στον «Αδέσμευτο Τύπο» (27/9/2010), ο οποίος συνόδευσε το όνομά της με τη φράση «καμιά “17Ν” δεν τους πείραξε, ενώ θα έπρεπε τέτοια “σκουλήκια” να τα εξαφανίζουν για να μην τολμούν να βγαίνουν άλλα...». Η φασιστικής έμπνευσης φράση συνιστά και προτροπή σε φόνο. Αλλά κανένας εισαγγελέας δεν παρενέβη. Ισως διότι το έδαφος για τον φασισμό είχαν προλειάνει πολιτικοί, δεξιοί και αριστεροί (Μίκης Θεοδωράκης) και βουλευτές που μιλούσαν για «συμμορία Δραγώνα». Ισως διότι η «συμμορίτισσα» υπερασπιζόταν τα τσιγγανόπουλα να γίνουν δεκτά από εκπαιδευτικούς και γονείς στα σχολεία. Από τις απειλές που δέχτηκε δεν έλειπε και ο αντισημιτισμός. Ανώνυμος φασίστας της μηνούσε ηλεκτρονικά: «Εσύ παλιοεβραία (...) οι μέρες σας τελειώνουν, τα σκυλιά τρέχουν λυμένα...». Η κ. Δραγώνα εξωθήθηκε σε παραίτηση από τη θέση της ειδικής γραμματέως του υπ. Παιδείας. Η κυβέρνηση την άφησε ακάλυπτη, όπως η προηγούμενη κυβέρνηση είχε αφήσει ακάλυπτη την καθηγήτρια Μαρία Ρεπούση από ανάλογες φασιστικές επιθέσεις, δεξιές και αριστερές.
Αν τερματιστεί ο οργανωμένος φασισμός, τότε ο αυθόρμητος κοινωνικός θα περιοριστεί και δεν θα έχει μέλλον. Είναι αυτό απαραίτητο, ιδιαίτερα τώρα. Εχει αποδειχτεί ιστορικά ότι η οργή από την οικονομική κρίση δεν ωθεί τις μάζες στην Αριστερά, όπως αφελώς ελπίζουν μερικοί που την καλλιεργούν, αλλά στον δεξιό φασισμό. Τα κόμματα και οι οργανώσεις ας αναλάβουν τις ευθύνες τους. Η ανατροπή της Κυριακής τούς απέδειξε ότι η τόλμη ανταμείβεται.

Tου Διονυση Γουσετη, από την Καθημερινή 17-11-2010

13 Νοε 2010

Ο Γ. Καμίνης και το εφηβικό σύμπλεγμα της "έμπειρης παρθένας"

Παρακολουθώντας κανείς αυτή την εβδομάδα τις τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των δύο τελικών μονομάχων για το Δήμο της Αθήνας, του Ν. Κακλαμάνη και του Γ. Καμίνη, συνειδητοποιεί εύκολα πόσο σημαντικό όχημα είναι από τη μια η τηλεοπτική προβολή και πόσο ασήμαντο από την άλλη το περιεχόμενο του πολιτικού διαλόγου το οποίο πραγματοποιείται σε αυτές τις τηλεοπτικές εκπομπές. Επίσης, εύκολα διακρίνει κανείς τη συνάφεια του γυάλινου κόσμου της τηλεόρασης με τον ψεύτικο κόσμο της πολιτικής.
Στον γυάλινο κόσμο της  τηλεόρασης υπερισχύει ο κανόνας του εντυπωσιασμού. Δεν υπάρχει χώρος για επιχειρήματα, προγράμματα, προτάσεις για τα μεγάλα προβλήματα του τόπου. Αυτά επειδή είναι σύνθετα, απαιτούν σύνθετες απαντήσεις. Ό,τι χειρότερο, δηλαδή, για μια τηλεόραση που αγαπάει και ζει από τα νούμερα. Στην τηλεόραση μετράει το ψέμα, το χτύπημα κάτω από τη μέση, η πονηρή διακοπή του αντιπάλου και άλλα πλείστα τεχνάσματα.
Δεν ξέρω αν ο κ. Γ. Καμίνης αναθεματίζει την ώρα που αποφάσισε να βουτηχτεί στα βρώμικα νερά μιας προεκλογικής εκστρατείας που διεξάγεται στους χώρους της πολιτικής χωματερής και στον τηλεοπτικό οχετό, αλλά αυτός και πολλοί άλλοι υποψήφιοι ανά τη χώρα είμαι βέβαιος ότι σηματοδοτούν αυτό που αναγκαστικά θα γεννήσει η "κοινωνική εγκυμοσύνη" των ημερών μας και το νέο πολιτικό ήθος που νομοτελιακά έρχεται και θα επικρατήσει στη χώρα.
Πολλοί κατηγορούν  τον πρώην συνήγορο του πολίτη ότι δεν έχει την επικοινωνιακή άνεση του αντιπάλου του, δεν ξέρει να σταθεί στο πάνελ και κυρίως δεν γνωρίζει πώς να διακόπτει τον συνομιλητή του στην οχλαγωγία των τηλεοπτικών "διαλόγων". Επίσης, πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν ξέρει τα κόλπα των εγκαινίων στο πάρα πέντε των εκλογών, ούτε γνωρίζει να χαϊδεύει τα αυτιά των ψηφοφόρων. Όλα αυτά μπορεί να είναι αλήθεια. Ως ακαδημαϊκός και ως πρώην συνήγορος του πολίτη, προφανώς έχει συνηθίσει στον κόσμιο διάλογο με επιχειρήματα, έναν διάλογο που η επίκληση ψευδών στοιχείων είναι ηθικά απαράδεκτη και τιμωρείται.
Το πρόβλημα είναι πως αυτά καταλογίζονται ως ελαττώματα και μάλιστα από εκείνους που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την κατάντια της πολιτικής και του πολιτικού λόγου. Είναι εκείνοι που,  τη μια μέρα λένε ότι ήρθε η ώρα να απαλλαγούμε από τους παρωχημένους παλαιάς κοπής πολιτικούς και ότι χρειαζόμαστε πολιτικούς άλλου τύπου, για να μας βγάλουν από την κρίση και την άλλη μέρα ισχυρίζονται ότι άλλου τύπου πολιτική δεν συγκινεί τις λαϊκές μάζες. Προφανώς κατατρίχονται από το εφηβικό σύμπλεγμα της "έμπειρης παρθένας", το οποίο, αφού δεν κατόρθωσαν να ξεδιαλύνουν μερικοί, το κουβαλούν μέχρι τα γεράματά τους.
Αν υπάρξει ένα μήνυμα σε αυτές τις εκλογές, πέρα από τις ανοησίες περί μνημονίου και αντιμνημονίου, αυτό θα βγει αύριο. Κυρίως από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη αλλά και από άλλες πόλεις της χώρας στις οποίες συγκρούονται δύο διαφορετικοί κόσμοι, αυτός που είναι ακόμη προσκολλημένος στην παλαιά πολιτική και στα παραδοσιακά δεξιά και αριστερά ιδεολογήματα με αυτόν που επιζητεί λύσεις για το μέλλον πέρα από τακτικισμούς και ιδεοληψίες.
Αύριο οι πολίτες θα δείξουν αν και κατά πόσον πραγματικά πιστεύουν ότι οι πολιτικοί οδήγησαν τη χώρα σ' αυτή την κρίση. Αν υπερψηφιστούν οι κλασικές πολιτικές υποψηφιότητες σημαίνει ότι η προηγούμενη οργή δεν υπάρχει, ήταν κάλπικη και άρα το πολιτικό κατεστημένο μπορεί να κοιμάται ήσυχο, παρά τις πρόσκαιρες αναταράξεις που υπέστη. Αν υπερψηφιστούν οι εναλλακτικές υποψηφιότητες, ανεξάρτητα από τους κομματικούς σχηματισμούς που τις στηρίζουν, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για μια "νέα πολιτική" αντίληψη, στην οποία θα συνδράμουν όλες εκείνες οι δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας που τόσα χρόνια βρίσκονται στο περιθώριο των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων, γιατί είχαν σιχαθεί τον υφιστάμενο κυρίαρχο πολιτικό κόσμο και λόγο.

Ελπήνωρ

11 Νοε 2010

Μικρότερο κράτος, απίθανη πτώχευση

Οι εκλογές για την αυτοδιοίκηση έδωσαν την ευκαιρία να επαναληφθεί η γνωστή συζήτηση για τα όρια της κομματικής δημοκρατίας. Μπροστά στις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις, που απαιτεί η συνέχεια του έργου διάσωσης της χώρας, ποιος, πραγματικά, φοβάται να προχωρήσει; Το πιθανότερο είναι ότι οι πολιτικοί φοβούνται. Αβουλοι, με ελάχιστες γνώσεις, οι περισσότεροι, σε ό,τι αφορά τον τρόπο λειτουργίας ενός σύγχρονου κράτους, με δυσκολίες κατανόησης των περίπλοκων δεσμών που έχει εξυφάνει η χώρα μας με τη διεθνή οικονομία, πιστεύουν ότι αρκεί να «αρνηθούν» τα γεγονότα, ώστε εκείνα να σταματήσουν. Ζητούμε πολλά όταν περιμένουμε απ’ αυτούς να εξηγήσουν στους ίδιους ψηφοφόρους, που τους παραγέμιζαν τα μυαλά με ψεύτικες υποσχέσεις, πως τώρα η πατρίδα χρειάζεται αλλαγή σε βάθος.

Βεβαίως, τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα. Οχι όμως με την έννοια που χρησιμοποίησε ο Λένιν – την εντελώς πολιτική και υποκειμενική του αντίληψη για την ευκαιρία που είχε το κόμμα των μπολσεβίκων να αρπάξει την εξουσία, προκαλώντας την εξέγερση των εξαθλιωμένων μαζών. Θα ήταν προτιμότερο να ερμηνεύσουμε τις εξελίξεις ως «ξεροκέφαλες». Δεν μπορείς να νικήσεις το χρέος. Μπορείς να το αποπληρώσεις ή να σε καταπιεί. Το δεύτερο φαίνεται πιθανότερο κάθε φορά που οι πολιτικοί μας ολιγωρούν στο ελάχιστο καθήκον τους, που δεν είναι παρά η άμεση αντιμετώπιση της κατάστασης.
Σε αντίθεση με όσα ισχυρίζονται «προπαγανδιστές της πεντάρας», τα δάνεια που διασφαλίζει η χώρα με τη συμφωνία του Μνημονίου, αυξάνουν και δεν περιορίζουν την εθνική κυριαρχία. Για όσο διάστημα αποφεύγει η χώρα τη χρεοκοπία, κερδίζει χρόνο να σκεφτεί βαθύτερα και να οργανώσει αποτελεσματικότερα την ουσιαστική προσαρμογή της. Πραγματικά ξεροκέφαλη, όπως τα γεγονότα, είναι η προσαρμογή και όχι η αποφυγή της. Οσοι υποστηρίζουν πως μπορούμε να επιτύχουμε τη διαρθρωτική αλλαγή χωρίς πόνο, το κάνουν εκ του πονηρού.
Εύχονται την πτώχευση. Γελούν ενδομύχως με τον θρυμματισμό της αξίας των περιουσιακών στοιχείων. Προτιμούν, όπως εξηγούσε ο Βλαδίμηρος, να αφήσουν τους εξεγερμένους χωρικούς να μοιράσουν το σιτάρι που μετέφεραν τα τρένα στους σταθμούς των εξαθλιωμένων κατοίκων της ηττημένης από τον πόλεμο Ρωσίας. Εξέγερση «εναντίον των ιδιοκτητών γης, των καπιταλιστών και των εκμεταλλευτών», όπως ακριβώς τη φαντάζονται κάποιοι να συμβαίνει και στα δικά μας μέρη.
Οσοι σπεύσατε να απορρίψετε την προηγούμενη σκέψη, το κάνατε με ειλικρίνεια, επειδή προφανώς πιστεύετε ότι ακόμη και ο τελευταίος σκληρός «κομμουνιστής» παραμένει, ως Ελληνας, οπαδός της ατομικής ιδιοκτησίας και μάλιστα με την πολύ στενή έννοια. Κι ενώ κανείς δεν είναι έτοιμος να αμφισβητήσει αυτή την παραδοχή, οι κυβερνήτες διστάζουν να αποφασίσουν την υποταγή του ατομικού «συμφέροντος» στο συλλογικό καθήκον. Γιατί, τελικά, αυτό που πρέπει να γίνει τώρα είναι η επένδυση όλων των διαθέσιμων πόρων στην ανάπτυξη της οικονομίας.
Καθώς όμως δεν υπάρχουν πλέον διαθέσιμοι εξωτερικοί πόροι για να χρηματοδοτήσουν, χωρίς να συνάψουμε νέο δανεισμό, τις απαραίτητες επενδύσεις, χρειάζεται να συνεισφέρουμε από τον σωρευμένο πλούτο των πολλών προηγουμένων ετών. Ξένοι προσεκτικοί παρατηρητές των εξελίξεων στην Ελλάδα, αμφιβάλλουν κατά πόσο η σύλληψη της φοροδιαφυγής είναι εφικτή. Σε άρθρο, που πρόσφατα έγραψε ο τετραπέρατος Αμερικανός συγγραφέας Μάικλ Λιούις (Vanity Fair, Οκτώβριος 2010), παρατηρούσε σχετικά: «Η δομή της ελληνικής οικονομίας είναι κολεκτιβίστικη, το πνεύμα που κυριαρχεί στη χώρα είναι το ακριβώς αντίθετο από τον κολεκτιβισμό. Η πραγματική δομή της είναι ο καθένας για την πάρτη του».
Σε τελική ανάλυση, αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να αλλάξει. Ακούμε, στο θέμα της φοροδιαφυγής, για παράδειγμα, «Ας πιάσει πρώτα τους μεγάλους και μετά θα πληρώσω κι εγώ ό,τι οφείλω». Είναι αυταπόδεικτο πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί. Δεν υπάρχει καμία συγκεκριμένη σειρά προτεραιότητας. Η προσφυγή στην περαίωση, η οποία θα επιτύχει σε κάποιο βαθμό τον στόχο της, αποδεικνύει πως απέναντι σε ένα αυταρχικό κράτος, το οποίο σου στέλνει τον έφορο με απόλυτες εξουσίες, έξω από κάθε λογική και σίγουρα χωρίς κανόνες, πολλοί θα προτιμήσουν να πληρώσουν απευθείας το κράτος.
Παρόλη την χαμηλότατη συμμετοχή μας στα κοινά βάρη, η απαίτηση για κρατικώς παρεχόμενες υπηρεσίες «υψηλότατου επιπέδου», προηγείται. Βεβαίως, την ίδια στιγμή που δεχόμαστε το εξευτελιστικά χαμηλό επίπεδο σπουδών στα δύο τελευταία έτη της Μέσης Εκπαίδευσης, η πλειοψηφία των πολιτών εμπιστεύεται με τα χρήματά του, την αποδοτικότητα των Φροντιστηρίων. Αν όμως το κράτος καταργούσε τη δωρεάν Μέση Εκπαίδευση, επιστρέφοντας στους φορολογουμένους το ποσό που αναλογεί, η αντίδραση θα ήταν ουρανομήκης.
Το 2011 θα είναι το πρώτο έτος κατά το οποίο το κράτος θα επιχειρήσει να αλλάξει αυτή τη χονδροειδή και αντιπαραγωγική προσέγγιση που έχουμε σε ό,τι αφορά το δημόσιο χρήμα. Δεκάδες υπηρεσίες τις οποίες παρέχει το κράτος θα καταργηθούν. Δεκάδες άλλες, που θα παραμείνουν στη δικαιοδοσία του δημοσίου, θα περάσουν ένα μέρος του κόστους στον καταναλωτή της συγκεκριμένης υπηρεσίας.
Η δύναμη του κράτους να επιβάλει στους πολίτες τους φόρους που χρειάζονται για να πληρωθούν ατελείωτες, απερίσκεπτες και άλλες πελατειακές υποσχέσεις των πολιτικών, θα μειωθεί χαρακτηριστικά. Θα ήταν καλύτερο για όλους να συνειδητοποιήσουμε ότι η συνεχής ζήτηση για περισσότερο κράτος, είναι αυτή που μας οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο και τόσο κοντά στην πτώχευση.

Του Μπαμπη Παπαδημητριου,από την Καθημερινή 11-11-2010.

7 Νοε 2010

"ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ Μ"- αφιερωμένο στις σημερινές εκλογές!

"Κατά Ιωάννην Μ"  
στίχοι - μουσική: Γιάννης Μηλιώκας

Ladies and gentlemen, αγαπητή νεολαία
με τα μυαλά που κουβαλάμε και με την τρέλλα που μας δέρνει,
ο καθ' ένας το μακρύ του και το κοντό του,
πάμε ολοταχώς από το κακό στο χειρότερο.

Επειδή νομίσαμε στην αρχή ότι φταίνε μόνον οι προηγούμενοι
και θα ησυχάσουμε άμα φύγουν,
μόλις τελειώσαν οι εκλογές και βγήκανε οι άλλοι
τρέξαμε να το γιορτάσουμε.

Τί περιμένατε δηλαδή, μήπως να γίνει κανα θαύμα
ή μήπως να γλυτώσουμε απ' τους φόρους,
να 'κονομάμε και να καθόμαστε
και να περνάμε ξαφνικά όλοι ζωή χαρισάμενη.

Τόσα χρόνια δεν έχετε βαρεθεί
να σας πουλάνε το ίδιο το παραμύθι,
πότε με πράσινη σημαία, πότε με κόκκινη, πότε με μπλε,
και να διαλέγουμε τελικά ποιοι θα μας κοροϊδεύουνε.

Τη δουλειά τους κάνουν αυτοί, δεν τους κατηγορώ,
αλλά πότε θα κοιτάξουμε κι εμείς τη δουλειά μας,
τους βλέπουμε στην τηλεόραση, τους διαβάζουμε στις εφημερίδες,
από το ραδιόφωνο συνεχώς και όλο μ' αυτούς ασχολούμαστε.

Κι όλο πάνε πίσω οι δουλειές
όλο και τελειώνουνε τα φράγκα κι εμείς ακόμα το γλεντάμε,
κι έτσι μεγαλώνει ο πληθωρισμός,
έτσι μεγαλώνει και το φέσι μας.

Πώς να πάει μπροστά αυτός ο τόπος,
άμα δεν δουλεύει κανείς,
αν τη σκαπουλάρουνε όλοι και κάνουν το κορόιδο,
θα σταματήσει η μηχανή και τότε ζήτω που καήκαμε.

Θα την κοπανήσει ο αρχηγός, θα την κοπανήσουνε και οι άλλοι,
πάλι εμείς θα την πληρώσουμε τη νύφη,
γι' αυτό σας λέω, δουλέψτε λιγάκι ρε μαντράχαλοι
κι εσείς κυρίες μου κουνηθείτε να μην μας πάρει ο διάολος.

Ελπήνωρ