"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

31 Αυγ 2013

Ο τρίτος πόλος και η εθνική ανασυγκρότηση

του Γιάννη Βούλγαρη από τα ΝΕΑ
Η σχετική πολιτική σταθεροποίηση, τα πρώτα θετικά σημάδια και η προβλεπόμενη για το μέσον του 2014 λήξη του Μνημονίου δείχνουν ότι η πρώτη και πιο δραματική φάση της χρεοκοπίας της Ελλάδας, που ξεκίνησε με τον αποκλεισμό από τις διεθνείς αγορές το 2010, βαίνει στο τέλος της. Σαν έπειτα από τσουνάμι, η χώρα μετρά τις καταστροφές και αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι η ανασυγκρότηση θα είναι μια μακρόχρονη διαδικασία.
Ανάμεσα στα «θύματα» της χρεοκοπίας ήταν και το μεταπολιτευτικό κομματικό σύστημα. Το εθνικό δράμα προκάλεσε μια πραγματική κρίση αντιπροσώπευσης, ο μεταπολιτευτικός δικομματισμός κατέρρευσε, με κύριο θύμα το ΠΑΣΟΚ και την ευρύτερη Κεντροαριστερά. Είναι καλύτερο το νέο κομματικό σκηνικό από το προηγούμενο; Πολύ αμφιβάλλω. Συμβαίνει ό,τι συνέβη στην Ιταλία στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Η κατάρρευση του μεταπολεμικού κομματικού συστήματος παρήγαγε ένα χειρότερο. Η κρίση αντιπροσώπευσης και το χάσμα μεταξύ πολιτών και κομμάτων έγινε εγγενής παθολογία της ιταλικής πολιτικής ζωής. Τα ίδια κακά σημάδια υπάρχουν στην Ελλάδα. Το νέο κομματικό σκηνικό αποτελεί γέννημα της χρεοκοπίας και τροχοπέδη για τη μελλοντική ανασυγκρότησή της. Εχει έκδηλα τα χαρακτηριστικά της μεταβατικότητας και είναι ανοιχτό σε διαφορετικές δυναμικές. Οπως και η εποχή που το γέννησε, για την οποία η γνωστή ρήση του Γκράμσι ταιριάζει γάντι: «Το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν μπορεί ακόμα να γεννηθεί». Λιγότερο γνωστή είναι η συνέχεια της ρήσης: «Και σε αυτό το μεσοδιάστημα συμβαίνουν τα πιο ποικίλα παθολογικά φαινόμενα». Ενα από αυτά είναι ότι οι παλαιές πολιτικές ιδεολογίες απλοποιούνται, ευτελίζονται και συρρικνώνονται στον πιο σκληρό και αρχαϊκό πυρήνα τους. Οπως συνέβη στις εκλογές του 2012 με τα κόμματα που ωφελήθηκαν από την κρίση. Η ακροδεξιά ιδεολογία συρρικνώθηκε αφενός στον βιολογικό ρατσισμό πριμοδοτώντας τη ΧΑ, αφετέρου στον άκρατο ανορθολογισμό που βρήκε διέξοδο στον παρανοϊκό συνωμοσιολογικό εθνικισμό των ΑΝΕΛ του Καμμένου. Από την άλλη όχθη, η αριστερή ιδεολογία συρρικνώθηκε στον λαϊκιστικό της πυρήνα και παράλληλα αυτονομήθηκε η «στιγμή» της σύγκρουσης από την οποιαδήποτε ευρύτερη πολιτική πρόταση. Ετσι εισέπραξε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το νέο σημερινό κομματικό σύστημα παραμένει ασταθές γιατί δεν έχει υπάρξει ακόμα ισχυρή ταύτιση των πολιτών με το κόμμα που ψήφισαν. Κυρίως όμως συνιστά τροχοπέδη για την επεξεργασία μιας εθνικής στρατηγικής ανασυγκρότησης της Ελλάδας στο πλαίσιο της ΕΕ. Και αυτό γιατί ο δικομματισμός ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ θα είναι εμφυλιοπολεμικός, στείρος, και θα ενθαρρύνει τα πιο αρνητικά στοιχεία των δύο παρατάξεων. Εξάλλου δεν εξασφαλίζει φερέγγυα εναλλαγή στην κυβέρνηση. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμα ένα παράδοξο σύνολο στο οποίο έχουν καθοριστικό βάρος οι παραδόσεις του μπρεζνιεφικού και αριστερίστικου μαρξισμού-λενινισμού, η «κινηματική» αντιθεσμική λογική, το τσοχατζοπουλικό ΠΑΣΟΚ, μαζί με τμήματα του πλέον διεφθαρμένου μεταπολιτευτικού συνδικαλισμού των ΔΕΚΟ, τύπου Φωτόπουλου – Μπαλασόπουλου – Καλφαγιάννη. Είναι φυσικό λοιπόν να ισορροπεί πολιτικά και προγραμματικά στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή του αρνητισμού και του ριζοσπαστικού συντηρητισμού με στόχο την ανέφικτη διατήρηση του υπάρχοντος. Η εξέλιξη αυτού του φορέα σε κυβερνητική δύναμη ευθύνης, και μάλιστα σε μια περίοδο που η Ελλάδα περπατά ακόμα κοντά στο χείλος του γκρεμού, δεν είναι καθόλου προφανής.

Την πραγματικότητα δεν την αρνείσαι, ούτε όμως μένεις να την κοιτάς. Επιχειρείς να την αλλάξεις. Η προσπάθεια συγκρότησης του τρίτου πόλου που θα συναθροίσει την ευρύτερη προοδευτική παράταξη, από το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ, δυνάμεις της οικολογίας, της αυτοδιοίκησης, αυτόνομες κινήσεις και προσωπικότητες του χώρου, αποτελεί κρίσιμο βήμα για τη μεταμνημονιακή ανασυγκρότηση της Ελλάδας και την αναβάθμιση του νέου κομματικού συστήματος. Μιλάμε για έναν πολιτικό φορέα που θα συστεγάσει χωρίς να απαιτήσει τη διάλυση των υπαρχόντων κομμάτων και θα βάλει τέλος στις αδιέξοδες ναρκισσιστικές απόπειρες σχηματισμού κομματιδίων. Τα υπάρχοντα κόμματα του χώρου θα βρουν σε αυτόν τον Φορέα το ευνοϊκότερο περιβάλλον για να αντιμετωπίσουν και τα σημερινά υπαρξιακά προβλήματά τους. Το ΠΑΣΟΚ να σκεφτεί τη μετα-ΠΑΣΟΚ εποχή και να ξεκινήσει την  περιπέτεια της μετεξέλιξής του, γιατί η τύχη του ως απομεινάρι του άλλοτε ηγεμονικού κόμματος της Μεταπολίτευσης είναι προδιαγεγραμμένη. Η ΔΗΜΑΡ, αφού πάρει τον αναγκαίο χρόνο αναστοχασμού, μπορεί να ξαναμπεί στο παιχνίδι, να αποφύγει την περιθωριοποίηση και να ξανασυναντηθεί στη «δημόσια σφαίρα» του προοδευτικού κόσμου με τις φιλικές προς αυτήν δυνάμεις. Ετσι θα απαντήσει ίσως και στο ερώτημα: γιατί η κυβερνητική της θητεία έφερε στην επιφάνεια μια τόσο φτωχή πολιτική και προγραμματική κουλτούρα. Τέλος, οι δυνάμεις της οικολογίας που θα ενδιαφερθούν, μπορούν να βρουν νέα κανάλια διάχυσης των ιδεών τους, πέρα από τα αγωνιώδη όρια του 2%.

Η περίοδος είναι κατάλληλη για το εγχείρημα του τρίτου πόλου. Μετά την τιμωρητική αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης από τις ευρωπαϊκές ηγεσίες που βάθυνε την ύφεση, μετά την εθνολαϊκιστική αντιπολίτευση που υπονόμευσε την με κόπο κατακτημένη δημοκρατική κουλτούρα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, υπάρχουν οι όροι ανασύνθεσης της πολιτικής ζωής και διατύπωσης του μετα-μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου. Η κοινωνία εξακολουθεί να είναι θυμωμένη, ξαναρχίζει όμως να ακούει και θα θέλει να ακούσει όλο και πιο προσεκτικά στο προσεχές μέλλον. Στόχος και έργο του νέου Φορέα είναι να γίνει ουσιαστικός κόμβος για την επεξεργασία του εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης της χώρας στη μεταμνημονιακή εποχή. Σε διάλογο με αυτήν ακριβώς την κοινωνία που ξαναρχίζει να ακούει. Ο κοινωνικός-εκλογικός χώρος στον οποίο στοχεύει είναι το 20% που αθροιστικά συγκέντρωσαν οι επιμέρους δυνάμεις στις εκλογές του 2012. Ρεαλιστικότερα, είναι η συγκράτηση μεγάλου μέρους αυτού του ακροατηρίου και σε κάθε περίπτωση η διεκδίκηση της τρίτης θέσης την οποία σήμερα φαίνεται να καταλαμβάνει η ΧΑ με επικίνδυνες για τη δυναμική του νέου κομματικού συστήματος συνέπειες. Η τύχη του τρίτου πόλου δεν θα εξαρτηθεί όμως από την «έτοιμη εκλογική ζήτηση» που σήμερα υπάρχει, αλλά από την επίδραση που θα ασκήσει η κεντρική πολιτική-προγραμματική πρότασή του για την ανασυγκρότηση της χώρας. Από τον βαθμό που θα μπορέσει να πολιτικοποιήσει τον αναστοχασμό για τις αιτίες της χρεοκοπίας της μεταπολιτευτικής Ελλάδας με τη μελλοντική παραγωγική ανασυγκρότηση. Ας μην ξεχνάμε ότι σε περιόδους κρίσης αντιπροσώπευσης, η «προσφορά» επιδρά καθοριστικά στη ζήτηση.

Ο τρίτος πόλος ούτε είναι ούτε του επιτρέπεται να αυτοπαρουσιαστεί σαν παρθενογένεση. Ούτε όμως πρέπει να τρομάζει μπροστά στην κριτική ότι με φθαρμένα υλικά δεν φτιάχνεις το νέο. Πρώτον, γιατί δεν κυκλοφορεί και πολύ «νέο» στην πολιτική πιάτσα: άντε ο Τσίπρας (αν θεωρήσουμε ότι παραμένει νέο) και η ΧΑ (νέα υπόμνηση ενός φρικτού παρελθόντος). Δεύτερον και ουσιαστικότερο, γιατί σε κάθε αλλαγή ιστορικής φάσης, το νέο ξεκίνησε συνήθως με διεργασίες μέσα στους κόλπους του παλαιού. Το 1909 ο Στρατός ήταν μέρος του παλαιού σκηνικού. Το 1974 ο «παλαιός πολιτικός κόσμος» καθοδήγησε με μεγάλη επιδεξιότητα την ιστορική τομή της Μεταπολίτευσης. Τούτων λεχθέντων, ναι, χωρίς αμφιβολία η τύχη του τρίτου πόλου θα εξαρτηθεί από τη διαθεσιμότητα νεότερων δυνάμεων να πάρουν την πρωτοβουλία της ενοποίησης του χώρου και μέσα από αυτές τις διαδικασίες θα αναδειχθούν νέα ηγετικά πρόσωπα σε εθνικό και τοπικό επίπεδο.
Ως προς το ερώτημα «είναι αυτά εφικτά;» η απάντηση έχει ήδη δοθεί: «Αν δεν δοκιμάσεις δεν θα το μάθεις ποτέ».

29 Αυγ 2013

Αυταπάτες με πρίγκιπες και επενδύσεις

Του Στέφανου Κασιμάτη, από την Καθημερινή

Ήταν την περασμένη Πέμπτη, όταν ένας καλοστεκούμενος μελαψός κύριος, με μπεζ κοστουμάκι, έγινε δεκτός στο Μαξίμου και αμέσως μάθαμε ότι επρόκειτο για τον θρυλικό Αλ-Ουαλίντ μπιν Ταλάλ, τον 26ο στη λίστα Forbes με τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, του οποίου η προσωπική περιουσία αποτιμάται στα 20 δισ. δολάρια. Ενόσω διαρκούσε η συνάντηση, μάθαμε, επίσης, ότι είχε συναντηθεί με τον πρωθυπουργό, λόγω του ενδιαφέροντός του για «επενδύσεις στο τραπεζικό σύστημα». Mάλιστα μη κατονομαζόμενες, αλλά υποτίθεται «καλά πληροφορημένες πηγές του Μαξίμου» χαρακτήριζαν το ενδιαφέρον του Σαουδάραβα επενδυτή για τις ελληνικές τράπεζες «δεδηλωμένο» (πού, αλήθεια;) και άφηναν ελπιδοφόρους υπαινιγμούς για την Eurobank.
Πολλά ήταν τα αξιοπερίεργα του γεγονότος. Κατά πρώτον, το κοστουμάκι. Το μπεζ δεν είναι κάπως ανάρμοστο για έναν επενδυτή της κλάσεως του και μάλιστα όταν επισκέπτεται ένα πρωθυπουργό στο γραφείο του; Επειτα, η συνάντηση δεν κράτησε ούτε καν μισή ώρα, αφού στις 4 μ.μ. πήγε στο Μαξίμου και στις 4.30 μ.μ. συναντήθηκε με τον Αβραμόπουλο. Επομένως, πόσα πρόλαβαν να ειπωθούν για τις επενδυτικές ευκαιρίες, που υποτίθεται ότι τον οδήγησαν ώς το πρωθυπουργικό γραφείο; Υστερα, τον υπουργό Εθνικής Αμυνας από πού κι ώς πού να τον δει; Και γιατί να μην δει τον υπουργό Οικονομικών ή τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, δεδομένου του «δεδηλωμένου» ενδιαφέροντος του για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα;
Ο πραγματικός λόγος της επίσκεψης θυμίζει λίγο παλιά καλή ελληνική ταινία με Παπαγιαννόπουλο, Ηλιόπουλο και τους άλλους της παρέας. Ο Σαουδάραβας ήλθε με το σκάφος του στα ελληνικά νησιά για διακοπές και απευθύνθηκε στο κράτος για να ζητήσει μέτρα προστασίας (κοινώς, βατραχανθρώπους) για όσο θα παρέμενε στα μέρη μας. Το αίτημα διαβιβάστηκε στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας, όπου και έτυχε της προσοχής του grand maitre των δημοσίων σχέσεων, που περιττεύει, νομίζω, να πω το όνομά του. (Επί ματαίω είναι και αμαρτία...) Εξ ου και τα όσα επακολούθησαν. Μια επίσκεψη γνωριμίας ήταν, προκειμένου να ευχαριστήσει τους οικοδεσπότες του για τις περιποιήσεις.
Οχι, βέβαια, ότι ήταν κακό ή εντελώς άσκοπο να επιδιώξει η κυβέρνηση μια συνάντηση γνωριμίας με τον Αλ-Ουαλίντ μπιν Ταλάλ· κάθε άλλο μάλιστα. Μπορεί, λ.χ., να ενδιαφέρεται ο άνθρωπος να αγοράσει κάποια νησίδα - γιατί όχι; Αλλά ας μην καλλιεργούμε αυταπάτες ως προς τις δυνατότητες των δημοσίων σχέσεων να προσελκύσουν επενδύσεις. Ενας κεφαλαιούχος του επιπέδου του Αλ-Ουαλίντ μπιν Ταλάλ, με υπολογίσιμα μερίδια σε εταιρείες κολοσσούς, όπως η Apple, η Citigroup, η Disney και η News Corp, δεν θα καθίσει να ασχοληθεί με μια χώρα γραφικών, οι οποίοι επιμένουν πεισματικά να αγνοούν ότι το διεφθαρμένο και ανίκανο κράτος τους χρεοκόπησε και ακόμη τους απασχολεί αν ένας δημόσιος υπάλληλος πρέπει να απολύεται ή όχι. Δεν θα το κάνει επειδή γνώρισε κάτι συμπαθητικούς τύπους (που αμφιβάλλω αν θυμάται κιόλας το όνομά τους) και οι οποίοι ήσαν πολύ περιποιητικοί μαζί του.
Δεν αμφιβάλλω ότι κάποιοι στην κυβέρνηση πιστεύουν ότι παρόμοιου τύπου δημοσιότητα έχει επικοινωνιακά οφέλη, είναι όμως αμελητέα. Σε τελευταία ανάλυση, οι αυταπάτες περί των επενδυτικών δυνατοτήτων στη χώρα μπορεί να διαφέρουν ως προς τον τύπο τους από τις άλλες, που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ για τη μαγική επιστροφή στο παρελθόν της αστακομακαρονάδας, είναι όμως ανάλογης σοβαρότητας και, επίσης, το ίδιο επιζήμιες. Δεν πετυχαίνουν τίποτε άλλο παρά να σπέρνουν φρούδες ελπίδες, που εμποδίζουν την αναγνώριση της πραγματικότητας.
Αν είναι να έλθει κάποτε η ώρα, που θα σκεφθεί σοβαρά κάποιος σαν τον Σαουδάραβα επισκέπτη του Μαξίμου να επενδύσει τα λεφτά του στην Ελλάδα, πρέπει προηγουμένως οι ίδιοι να έχουμε αποδείξει ότι αλλάζουμε. Επί του παρόντος, αυτό που δείχνουμε είναι ότι αρνούμαστε πεισματικά να παραδεχθούμε τα προφανή. Τροφοδοτούσαμε με δανεικά τη μαύρη τρύπα ενός κράτους, του οποίου τις χείριστες υπηρεσίες πληρώναμε διπλά και τριπλά (και με τους φόρους μας, αλλά και με τα φακελάκια και με τα φροντιστήρια), το οποίο αποδείχθηκε η αιτία της χρεοκοπίας μας και, τρία χρόνια αργότερα, εμείς εξακολουθούμε να υπερασπιζόμαστε το «δημοκρατικό δικαίωμα» ενός υπαλλήλου να αρνείται τη μετάθεσή του από την Ομόνοια στο Κολωνάκι. Όπως επίσης εξακολουθούμε να συζητούμε ονειροφαντασίες για μεγαλειώδη μητροπολιτικά πάρκα στο Ελληνικό, αντί να εργαζόμαστε για να δημιουργήσουμε συνθήκες ανταγωνισμού μεταξύ όσων θα ήθελαν να επενδύσουν στο καλύτερο και μεγαλύτερο οικόπεδο της Μεσογείου, που διατίθεται τούτη την ώρα στην αγορά. Οχι μόνον, δηλαδή, δεν καταδεχόμαστε να ασχοληθούμε σοβαρά με τη μείωση των εξόδων και την αύξηση των εσόδων μας, αλλά σχεδιάζουμε και επιπλέον δαπάνες. Δεν είμαστε αδίκως ο εξυπνότερος λαός του κόσμου!
Μπορεί να χάνουν την ψυχραιμία τους, να τα λένε με τον λάθος τρόπο και να καταλήγουν να γίνονται αντιπαθείς. Εντούτοις, όσο και αν δεν μας αρέσει αυτό, ο Στέλιος Σταυρίδης και ο Αδωνις Γεωργιάδης έχουν δίκιο επί της ουσίας των όσων υποστηρίζουν.
Αδοξο τέλος
Ο καημένος ο Μιχάλης Ασλάνης, όπως φαίνεται να είναι το πιθανότερο, προτίμησε τη διέξοδο της αυτοχειρίας. Ο Λάκης Γαβαλάς πρέπει να είναι στη φυλακή για χρέη - κι αν δεν είναι επί του παρόντος, υποψιάζομαι ότι σύντομα θα ξαναβρεθεί, διότι διαρκώς μπαινοβγαίνει. Οσο για τον Βασίλειο Κωστέτσο, αυτός διατηρεί απλώς μια μπουτίκ, με πρόσοψη όχι παραπάνω από τέσσερα μέτρα. Πόσο άδοξα και άχαρα, αλήθεια, τελείωσε η εποχή του glamour! Ως και ο Ακης ο Τσοχατζόπουλος, που αναγνωρίζει ως μοναδικό λάθος του το σπίτι της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, μοιάζει πια να αρχίζει κάπως να το καταλαβαίνει - κάπως...

26 Αυγ 2013

Γιατί ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν βρίσκεται στην Αμφίπολη

Εδώ ο Αλέξανδρος… Εκεί ο Αλέξανδρος… Πού είναι ο Αλέξανδρος;
Της Θερμού Μαρίας, από το ΒΗΜΑ
Τι  χρειάζεται  η Ιστορία αν τα  παραμύθια   είναι  περισσότερο  δελεαστικά  και  πιστευτά; Προφανώς  για να  αποκοιμίζουν τους ανθρώπους. Ματαίως αρχαιολόγοι και  ιστορικοί  προσπαθούν αυτές  τις  ημέρες να αντιπαρατάξουν ιστορικές  πηγές  και  γνώση  αιώνων για τα γεγονότα  που  ακολούθησαν  μετά τον  θάνατο  του  Μεγάλου  Αλεξάνδρου στη Βαβυλώνα  το 323 π.Χ.  ως την  ταφή του,  η  οποία  επ΄ ουδενί  αναφέρεται  ότι  μπορεί να  είχε  γίνει στην Αμφίπολη.   Από την Βόρεια Ελλάδα ως την Κρήτη και εν  συνεχεία  πέραν των ελληνικών συνόρων - ας είναι καλά το διαδίκτυο -  βοά ο  κόσμος,  ότι σ΄ αυτόν τον εντυπωσιακό  πράγματι,  τύμβο  της Αμφίπολης,  που  ανασκάπτεται τα  τελευταία  δύο χρόνια   βρίσκεται  θαμμένος  ο  Μέγας Αλέξανδρος.  Από  πού  κι ως  πού; Μα,  ένας  τόσο  μεγάλος  τύμβος  μόνον έναν  πολύ  μεγάλο  βασιλιά  θα  μπορούσε να  κρύβει,  είναι  η αφελής  απάντηση,  η  οποία  μάλιστα γίνεται  πιστευτή!
Ούτε  η χλιαρή  ανακοίνωση  του  υπουργείου  Πολιτισμού έχει  βάλει τα  πράγματα στη  θέση  τους. «Το εύρημα της Αμφίπολης είναι οπωσδήποτε ιδιαίτερα σημαντικό, όμως πριν προχωρήσει η ανασκαφική έρευνα, οποιαδήποτε ερμηνεία και πολύ περισσότερο οποιαδήποτε ταύτιση με ιστορικά πρόσωπα στερείται επιστημονικής τεκμηρίωσης και είναι παρακινδυνευμένη»,  αναφέρει.  Από τη  μεριά της όμως  η  προϊσταμένη της ΚΗ΄ Εφορείας Αρχαιοτήτων και ανασκαφέας του τύμβου κυρία Αικατερίνη Περιστέρη  μπορεί να  μην  έχει αναφερθεί ποτέ  δημοσίως  στον Μέγα Αλέξανδρο (σημειωτέον  πέρυσι διαρρεόταν  η  πληροφορία  ότι  πρόκειται  για τον  τάφο της  Ρωξάνης και του Αλέξανδρου Δ ΄) αλλά  ούτε και εμφανίσθηκε να το  διαψεύσει. Και  από την  άλλη οι αρχές της  πόλης  κάνουν  ό,τι μπορούν για να συνδαυλίσουν την  υπόθεση,  προφανέστατα για  λόγους,  που ουδεμία σχέση  έχουν με την αρχαιολογία και την ιστορία αλλά με την προσωπική προβολή.
Επί των γεγονότων  τώρα:  Ο  τύμβος  που  αποκαλύπτεται στη  θέση  Καστά της Αμφίπολης  διαθέτει κτιστό περίβολο εξαιρετικής κατασκευής, που  φθάνει σε  ύψος  τριών   μέτρων  και αποτελείται από βάσεις,  ορθοστάτες,  ανωδομή  και  επιστέψεις  από λευκό  μάρμαρο  της  Θάσου. Η  περιφέρεια του  τύμβου  είναι περί τα 500  μέτρα  από τα  οποία  έχουν ανασκαφεί τα 405 ενώ  η χρονολόγησή του ορίζεται στα τέλη του 4ου  π.Χ. αιώνα.  Στα  μεταγενέστερα της κατασκευής  του χρόνια  όμως  το μνημείο  καταστράφηκε  με  αποτέλεσμα να  έχουν  χαθεί πολλά αρχιτεκτονικά  μέλη  του,  κάποια  από τα  οποία εντοπίσθηκαν  από την  έρευνα  της Εφορείας  σπαρμένα στην περιοχή  όπου  βρίσκεται  ο περίφημος  Λέων  της Αμφίπολης. Μία  εκδοχή  μάλιστα  τον  θέλει  να  ήταν  τοποθετημένος στην κορυφή του χωμάτινου  τύμβου.  Ας  σημειωθεί  όμως   ότι  ο  τύμβος της Αμφίπολης   δεν  είναι νέο «εύρημα»,  αντίθετα   οι πρώτες  ανασκαφές στη θέση Καστά  είχαν αρχίσει στην  δεκαετία του ’60 από τον αείμνηστο αρχαιολόγο Δ. Λαζαρίδη. 
 Το κυρίως ερώτημα, τι  μπορεί να  εμπεριέχει  η  τούμπα δεν  μπορεί να  απαντηθεί  άμεσα, λόγω της  πολύχρονης  ανασκαφής που  θα  απαιτηθεί  και  αντίστοιχα ενός μεγάλου προϋπολογισμού  σε  εποχές ισχνών αγελάδων. Σε  κάθε περίπτωση όμως, σοβαροί αρχαιολόγοι και  γνώστες  της  μακεδονικής  γης υποστηρίζουν,  ότι  ναι  μεν το  μνημείο  είναι  σημαντικό,  όχι  όμως,  ουδεμία  έχει  σχέση με τον  Μέγα Αλέξανδρο.  
Σύμφωνα  με τις αρχαίες  πηγές δύο  χρόνια  μετά τον θάνατο  του Αλέξανδρου - διάστημα  κατά το  οποίο  εκείνος είχε  ταριχευθεί  ενώ ταυτόχρονα  κατασκευαζόταν η  πολύτιμη,  χρυσή  αρμάμαξα για την  μεταφορά του -   άρχισε η  πορεία  από τη Βαβυλώνα προς το  μαντείο του Αμμωνα, όπως  θεωρείται  ότι  ήταν η επιθυμία του. Την  άμαξα ακολουθούσε  και προστάτευε  στρατιωτική φρουρά αλλά και μεγάλη τεχνιτών  είτε  για να  ανοίγουν δρόμους  είτε  για να επισκευάζουν την κατασκευή. 
Κατά τον Διόδωρο όμως  στα  σύνορα Συρίας  και Αιγύπτου  συνάντησε  την πομπή ο Πτολεμαίος και  «έκλεψε»  τη  σορό,  την  οποία και μετέφερε στην Αλεξάνδρεια  θέλοντας  να  ισχυροποιήσει  έτσι τη  θέση του στην  περιοχή αυτή  ιδρύοντας  ένα  ανεξάρτητο  βασίλειο.  Γιατί αν ο Περδίκκας  είχε  το δακτυλίδι του Αλέξανδρου  εκείνος  είχε τον  ίδιο!  Σύμφωνα  με τον  Κούρτιο  εξάλλου η  σορός του Αλέξανδρου  δεν  μεταφέρθηκε  κατ΄ ευθείαν στην Αλεξάνδρεια αλλά πρώτα στην  Μέμφιδα  ώσπου να  κατασκευαστεί το  λαμπρό  τέμενος που θα την φιλοξενούσε.  Πρόκειται για το μεγαλοπρεπές μαυσωλείο,  που  έμεινε γνωστό  στην Αλεξάνδρεια ως «Σώμα» ή «Σήμα».
Πολλοί  ήταν οι γνωστοί  άνδρες  που επισκέφθηκαν το  μαυσωλείο στη συνέχεια, μεταξύ των  οποίων ο Iούλιος Καίσαρας το 45 π.Χ. σύμφωνα με μαρτυρίες του Σουετόνιου και του Λουκιανού (λέγεται  ότι  έσπασε ένα κομμάτι τής μύτης τού νεκρού όταν πήγε να τον αγγίξει),  ενώ ο  Αύγουστος κατέθεσε στεφάνι μετά την νίκη του κατά του Μάρκου Αντώνιου και της Κλεοπάτρας στο Ακτιο το 31 π.Χ. και την κατάκτηση της Αλεξάνδρειας το 30 π.Χ. Αναφέρεται  μάλιστα  ότι,  όταν οι οδηγοί του θέλησαν να τον πάνε και στους τάφους της Πτολεμαϊκής Δυναστείας,   εκείνος  απάντησε  πως  «Ηρθα να δω έναν βασιλιά και όχι νεκρούς». Λίγο νωρίτερα  πάντως  η  Κλεοπάτρα  είχε  αφαιρέσει  μεγάλη ποσότητα χρυσού από τον τάφο, προκειμένου να τον χρησιμοποιήσει για τις  ανάγκες του πολέμου  της  εναντίον της Ρώμης.  Και νωρίτερα  αυτής ακόμη, ένας  άλλος  Πτολεμαίος, ο επονομαζόμενος Παρείσακτος ή Κόκκης (107-68 πΧ) είχε αντικαταστήσει το χρυσό φέ­ρετρο με γυάλινο.
Πολλές  ακόμη αναφορές  υπάρχουν για τον τάφο  του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Αλεξάνδρεια,  οι  οποίες  σταματούν ωστόσο  απότομα στα  τέλη  του 4ου μ.Χ. αιώνα,  όταν στην μεγάλη επίθεση των χριστιανών της πόλης  υπό τον πατριάρχη Θεόφιλο  εναντίον  των  εθνικών ισοπεδώθηκαν το Σεράπειον, το Μουσείον και η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας  ενώ το μαυσωλείο «εξαφανίσθηκε»  μέσα στα χαλάσματα… Λίγο αργότερα  έτσι ο  Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα  μπορούσε να  πει με  ειρωνεία το  περίφημο «Πού γαρ, ειπέ μοι, το Σήμα Αλεξάνδρου;».
Έκτοτε ο τάφος  του  Μεγάλου Αλεξάνδρου  αναζητείται στα  πιο  πιθανά  αλλά  και  απίθανα  μέρη. Από την  έρημο Σίουα της Αιγύπτου  (όπου η  χώρα  έγινε  διεθνώς ρεζίλι εξ αιτίας ελληνίδας αρχαιολόγου  που  ισχυριζόταν  ότι είχε  βρει τον Αλέξανδρο)  ως τη  Βενετία  στον ναό του Αγίου  Μάρκου  κι  από εκεί ως το Ουζμπεκιστάν  ή και ως την Αυστραλία. Κατόπιν αυτών φυσικά,  γιατί  όχι στην Αμφίπολη, ίσως αναρωτηθούν  κάποιοι,  μόνον  που  η  πιθανότητα μιας επικείμενης  γελοιοποίησης  - στο  κάτω - κάτω μπορεί ο  τύμβος  να  είναι  απλώς …κενός - καλόν θα  είναι να  βρίσκεται στο  μυαλό καθενός.

23 Αυγ 2013

Τζετ + πελατειακός καπιταλισμός (from “Greekipedia”)

Του Γιάννη Τσαμουργκέλη, από τη μεταρρύθμιση

Στον πελατειακό καπιταλισμό, η βασική οικονομική, κοινωνική και πολιτική σχέση, είναι η πελατειακή εξάρτηση. Το «δέσιμο» με ανταλλαγές και εξυπηρετήσεις. Στον πελατειακό καπιταλισμό, αυτό που μετράει είναι η «φιλική» διεκπεραίωση των αναγκών, που κατοχυρώνει την ένταξη στον μηχανισμό αλληλεγγύης και υποστήριξης στη δουλειά, στην εκπαίδευση, στην υγεία, την οικονομία ή την πολιτική. Είναι ο ημετερισμός, ο φαβοριτισμός, το ρουσφέτι. Δεν μετράει ποιος είσαι, πόσο καλός είσαι, τι λες, τι έχεις κάνει, τι προσφέρεις, τι προσθέτεις. Μετράει η συνεισφορά σου στο σύστημα εξάρτησης της παρέας των «πελατών». 
Φυσικό επακόλουθο ότι στον πελατειακό καπιταλισμό, η αντίθεση είναι μεταξύ αυτών που είναι στον μηχανισμό, με αυτούς που είναι από έξω. Οι από έξω, συνιστούν το πεδίο της αντιθετικής εκμετάλλευσης, καθώς πρέπει να είναι αυτοί που θα προσφέρουν το κοινωνικό, οικονομικό, εκπαιδευτικό ή άλλο πλεόνασμα στους εντός του μηχανισμού, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να παραμείνουν εκτός και να διατηρούν τη θέση των «άλλων». Δεν χωράνε όλοι στον μηχανισμό. Αν θέλουν οι εκτός, μπορούν να φτιάξουν έναν διαφορετικό, δικό τους μηχανισμό. Μερικοί το φτιάχνουν. Και έτσι έχουμε πολλούς μηχανισμούς παράλληλα με αυτούς που μένουν εκτός. 
Μόνο που τώρα πρέπει όλοι μαζί να φτιάξουμε κοινωνία, οικονομία και ένα πολιτικό οικοδόμημα. Καταλύτης: το κράτος και η εξουσία. Το κράτος και η εξουσία αποτελούν το βασικό στόχο για κάθε μηχανισμό. Είναι η λαφυραγώγηση του κράτους και της εκάστοτε εξουσίας που θα αναδείξει την κυρίαρχη πελατειακή ομάδα, που θα διαφεντεύει τις υπόλοιπες όσο και τους «εκτός». Επίσης, το κράτος και η εξουσία θα επιτρέψουν τη διατήρηση μιας συνεκτικότητας μεταξύ των μηχανισμών και των «εκτός», ώστε να υπάρχει τουλάχιστον η επίφαση ότι όλοι μαζί συγκροτούμε «κοινωνία», «οικονομία» και «πολιτικό οικοδόμημα». Όταν υπάρχει διαθέσιμος πλούτος, η κατανομή είναι σαφέστατα υπέρ του κυρίαρχου πελατειακού μηχανισμού. Όμως πάντα μένει κάτι και για τους άλλους, ώστε να διατηρείται η επίφαση του «ενιαίου». Όταν δεν υπάρχει πλούτος, τα πράγματα είναι δύσκολα. Οι πελατειακοί μηχανισμοί συσπειρώνονται με πρώτα θύματα τους εκτός και σίγουρα αρκετούς περιορισμούς στους μη κυρίαρχους εκ των μηχανισμών. Συμμαχίες επιτρέπονται. Αγελοποίηση και συγκρούσεις, θα ήταν καλό να αποφεύγονται. Επιφυλάξεις εκφράζονται για θεσμούς, κανονισμούς, ρυθμίσεις και πλέον, ταξίδια με ιδιωτικά αεροπλάνα. 
Επίσης, απαγορεύεται αυστηρά η ανατροπή του πελατειακού συστήματος, ενώ τα διάφορα περί… «ισότιμα μέλη μιας ενιαίας αξιοκρατικής, κοινωνίας αλληλεγγύης και ίσων ευκαιριών», γίνονται δεκτά μόνο ως ρητορικά σχήματα.

22 Αυγ 2013

Άκου, Παναγιώτη Λαφαζάνη...


Του Κώστα Ρεσβάνη, από protagon.gr
Αστυνομικές δυνάμεις με εντολή εισαγγελέων μπήκαν χθες το πρωί σε χώρους του Πολυτεχνείου και τερμάτισαν μια κατάληψη που διαρκούσε επί πολλά χρόνια! Τα ευρήματα, γνωστά. Κοντάρια, βαριοπούλες, εύφλεκτα υγρά κ.λπ. Έτοιμα τα εφόδια για νέες καταστροφές που έχει βιώσει και με θανάτους ακόμα αυτή η πόλη. Δεν πέρασε πολλή ώρα από την είσοδο των αστυνομικών και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Λαφαζάνης ξεσπάθωσε: «Η Αστυνομία μπήκε σαν τον κλέφτη…». Δεν συμπλήρωσε τη φράση «Μπήκε σαν τον κλέφτη για να διώξει τους νοικοκυραίους του σπιτιού…», την άφησε να εννοηθεί.
Αναρωτιέμαι, αλήθεια, τι υπερασπίζεται ο Λαφαζάνης; Πανεπιστημιακούς χώρους όπου κάθε καρυδιάς καρύδι θα μπορεί να αποθηκεύει όπλα, μολότωφ, εργαλεία καταστροφής, να «χτίζει» καθηγητές και να πυρπολεί την πόλη; Και οι χιλιάδες φοιτητές και καθηγητές που θέλουν να σπουδάσουν, να δημιουργήσουν, να οραματισθούν το μέλλον το δικό τους και της χώρας σε ένα campus με στοιχειώδεις κανόνες αλληλοσεβασμού, δεν υπάρχουν για τον Λαφαζάνη και όσους σκέπτονται σαν κι αυτόν; Αν θέλουν έστω για μια στιγμή να μιλήσουν ειλικρινά οι λαφαζάνηδες (δεν βάζω στον ίδιο τορβά όλο τον ΣΥΡΙΖΑ και όλους τους οπαδούς του), ας απαντήσουν στην απλή ερώτηση: Πότε παρεμποδίστηκε ειρηνική διαδήλωση από την Αστυνομία για οποιοδήποτε ζήτημα τα τελευταία χρόνια, έστω κι αν 50-100 άτομα παρέλυαν τη ζωή σε μια πόλη 4 εκατομμυρίων πολιτών; Όμως αυτή η ελευθερία έκφρασης και διαμαρτυρίας σημαίνει και συγχωροχάρτι για εγκληματικές πράξεις;

Άκου, Παναγιώτη Λαφαζάνη. Δεν ξέρω αν θυμάσαι -έχεις γεννηθεί το ’51- αλλά σίγουρα θα έχεις ακούσει τι σημαίνει αστυνομοκρατία, τι σημαίνει άγριο κυνήγι ιδεών και φρονημάτων-άλλωστε τα έχεις υποστεί και εσύ. Στη σκληρή περίοδο της Δεξιάς, πριν τη χούντα, η αστυνομία προσπαθούσε να διαλύσει τις ογκώδεις ε ι ρ η ν ι κ έ ς συγκεντρώσεις (15% για την Παιδεία, το 114, το Κυπριακό) με συλλήψεις, ξυλοδαρμούς και δακρυγόνα. Πώς τους αντιμετωπίζαμε; Με μεγαλύτερες συγκεντρώσεις, με μοναδικά όπλα το δημοκρατικό μας πάθος και τις φλεγόμενες για κοινωνική δικαιοσύνη ψυχές μας. Δεν είχαν ευδοκιμήσει τότε ακραίες φωνές και πράξεις. Δεν διαλύαμε τα δικά μας Πανεπιστήμια, δεν καίγαμε τις δικές μας πόλεις και ανύποπτους ανθρώπους στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης αντίστασης. Δεν επιτρέπαμε να σφετεριστούν τον χώρο των Σχολών μας, καταστροφείς και Νέρωνες που δεν είχαν σχέση με τις διεκδικήσεις μας.
Ήμουν μέλος του Φοιτητικού Συλλόγου Πειραιά, στην πόλη που εκλέγεσαι. Οι ασφαλίτες του Σπουδαστικού, παρέα με τους ΕΚΟΦίτες, μας άρπαζαν από την πλατεία Κοραή, πριν πάρουμε το λεωφορείο για την Αθήνα, όπου γίνονταν οι συγκεντρώσεις, και μας έκλειναν στα κρατητήρια της Ασφάλειας για «εξακρίβωση». Κατάλαβες, Παναγιώτη, κάτι από αυτά; Κατάλαβες τι σημαίνει αντιδημοκρατική πρακτική με τη συνδρομή των αστυνομικών αρχών, τότε που οι κυβερνώντες τις είχαν για κεφαλοκυνηγούς των μη εθνικοφρόνων; Τι έκανε χθες η Αστυνομία; Έσπασε ένα ακόμα μολυσματικό απόστημα, όπως όφειλε για πράξεις που, το λιγότερο, καταστρέφουν δημόσιο χώρο και περιουσία και πρακτικές που στοχεύουν σε κάθε είδους εγκλήματα.
Να σε διευκολύνω: Πιθανότατα θα αντιτείνεις ότι και σήμερα με τα Μνημόνια κ.λπ. διαλύεται η κοινωνία, μένουν πολίτες απροστάτευτοι, χιλιάδες νέοι στην ανεργία. Μάλιστα. Επειδή όμως δεν παραχωρώ σε κανέναν το δικαίωμα της ευαισθησίας απέναντι σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε, θα σε προσκαλούσα να απαντήσεις. Πώς αλλάζουν όλα αυτά; Να πέσει αυτή η κυβέρνηση; Να πέσει! Να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ; Να αναλάβει. Αυτό δεν θέλεις; Σίγουρα, φτάνει να το θελήσει και ο ελληνικός λαός. Υποθέτω ότι και σ’ αυτό συμφωνείς. Πες μου όμως, αυτή η στήριξη της ανομίας, της εγκληματικότητας, των απάνθρωπων πρακτικών όσων προστατεύεις επί χρόνια εσύ και κάποιοι άλλοι στον ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύεις ότι θα φέρουν πιο γρήγορα το κόμμα σου στην εξουσία; Αν το πιστεύεις, να το πεις στους αντιπάλους σας να μείνουν ήσυχοι… Αν όχι, μπορείς να εξακολουθείς να ηγείσαι μιας (ψευδο)Αριστερής Πλατφόρμας που δεν έχει να προσφέρει παρά μόνο άναρθρες κραυγές σ’ αυτό τον τόπο.

19 Αυγ 2013

Η ήττα της ημετέρας παιδείας

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, από την Καθημερινή.
Ο «Κρίτων» είναι ένας από τους ωραιότερους πλατωνικούς διαλόγους. Σύντομο κείμενο, με άρτιο ρυθμό στους διαλόγους, αποδεικνύει ότι ο Πλάτων, εκτός από φιλόσοφος των φιλοσόφων, υπήρξε και ένας από τους μεγαλύτερους πεζογράφους όλων των εποχών. Η σκηνή διαδραματίζεται στο κελί όπου ο Σωκράτης περιμένει την επιστροφή του ιερού πλοίου από τη Δήλο για να πιει το κώνειο. Τον επισκέπτεται αξημέρωτα ο Κρίτων, από τα παλιότερα μέλη της ομήγυρης, συνομήλικός του, φίλος του από τα παλιά. Εύπορος, έχει δωροδοκήσει τους κατάλληλους ανθρώπους για να οργανώσουν την απόδραση του Σωκράτη. «Τι τηνικάδε αφίξαι, ω Κρίτων;» – ποιος από εμάς δεν θυμάται τη φράση από τα σχολικά θρανία;
Ο διάλογος που ακολουθεί είναι συγκινητικός. Στην πραγματικότητα το ύστατο επιχείρημα που χρησιμοποιεί ο Κρίτων για να πείσει τον φίλο του να ζήσει είναι η φιλία τους. Πώς θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του χωρίς τον Σωκράτη; Γιατί θέλει να τον αφήσει μόνον του με την πλήξη των γερατειών του; Δύο γεροντάκια που έμειναν αχώριστα για μια ζωή και τώρα ήρθε η ώρα να τους χωρίσει ο θάνατος. Ο Σωκράτης, ως γνωστόν, επικαλείται τους νόμους της πόλης. Τον επισκέφθηκαν στο όνειρό του και του θύμισαν πως χάρη σ’ αυτούς έγινε αυτός που έγινε κι αν τώρα τους τραυματίσει δραπετεύοντας στην πραγματικότητα θα είναι σαν να προδίδει τον ίδιο του τον εαυτό. Το ύστατο επιχείρημα του Σωκράτη είναι κι αυτό «ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο». Αν σηκωθεί να φύγει για να γλιτώσει θα ποδοπατήσει ό,τι πάλεψε να αναδείξει με τη στάση μιας ολόκληρης ζωής. Θα γίνει καταγέλαστος. Η αιδώς είναι υπέρτατη κοινωνική αξία.
Διάβασα σε άρθρο του Γεράσιμου Μαρκαντωνάτου («Το Βήμα», 11/8/2013) ότι ο Κρίτων δεν διδάσκεται εδώ και χρόνια στη μέση εκπαίδευση. Ο ίδιος αποδίδει την απουσία του από το πρόγραμμα σε ιδεολογικούς λόγους. Τον έβγαλαν γιατί «υποβάλλει στους μαθητές την ιδεολογία της αδιαμαρτύρητης και πειθήνιας συμμόρφωσης του πολίτη προς οποιαδήποτε απόφαση της πολιτείας, έστω κι αν ακόμη αυτή αντιμετωπίζεται ως αυθαίρετη και ενδεχομένως άδικη...». Δεν ξέρω αν όντως είναι αυτός ο λόγος. Αν και τίποτε δεν αποκλείεται. Αν όντως αυτός είναι ο λόγος, το μόνο που έχεις να διαπιστώσεις είναι ότι ένα ακόμη κεφάλαιο της παγκόσμιας σκέψης εξώκειλε στα αβαθή του ιθαγενούς προοδευτισμού.
Ομως, αυτό είναι το σύμπτωμα. Η ασθένεια που το γεννάει είναι πολύ βαθύτερη και πολύ φοβάμαι ότι είναι δύσκολο πια να ξεριζωθεί από το σώμα της εκπαίδευσης. Η ασθένεια έχει όνομα, έχει φορείς και μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Είναι μία από τις συγγενείς διαμαρτίες όχι μόνο του εκπαιδευτικού μας συστήματος, αλλά και του συνόλου του εθνικού οικοδομήματος. Επί διακόσια χρόνια, και έπειτα από εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις ων ουκ έστιν αριθμός, μεταρρυθμίσεις που διέθεταν όλα τα δυνατά ιδεολογικά πρόσημα, ακόμη δεν έχουμε βρει τρόπο για να διδάσκουμε στο σχολείο την αρχαία Ελλάδα. Παρότι, είτε στο πρωτότυπο είτε στη μετάφραση, παραμένει ένας από τους σημαντικότερους κλάδους του σχολικού προγράμματος. Γι’ αυτό και τώρα, στη νιοστή εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που κυοφορούν οι μεγιστάνες του πνευματικού μας πλούτου, το ζητούμενο δεν είναι αν θα ενταχθεί και πάλι ο Κρίτων. Το ζητούμενο είναι αν κάποιους τους απασχολεί πώς θα διδαχθούν αυτά τα κείμενα. Αν μπορούν να τα καθαρίσουν από τη μάκα του φορμαλισμού και αν έχουν τη διαύγεια, την ικανότητα και το θάρρος να τα διδάξουν ως κείμενα και όχι ως αφορμές για να προβάλουν τις δικές τους απόψεις.
Όλα αυτά βέβαια θα ήσαν, ενδεχομένως, ήσσονος σημασίας αν δεν αναφερόμασταν στην παθογένεια της ημετέρας παιδείας. Οι κλασικές σπουδές υποχωρούν σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο, και όσοι κόπτονται για την ασθενική ευρωπαϊκή συνείδηση καιρός είναι να αναρωτηθούν πόσο συμμετέχει στην απονεύρωσή της η τροπή που έχει πάρει το εκπαιδευτικό σύστημα. Και για εμάς, όμως, το ζήτημα είναι υπαρξιακό. Το οικοδόμημα της εθνικής μας συνείδησης στηρίχτηκε στη σχέση της σύγχρονης με την αρχαία Ελλάδα. Το υπηρέτησαν πολλοί με ζήλο, με σθένος και την απαραίτητη φαντασία. Όμως, δεν κατάφεραν να σπάσουν το πλέγμα των ψυχοπαθολογικών συνδρόμων με το οποίο το αντιμετωπίζει η εκπαίδευση, και κατ’ επέκταση η συλλογική μας συνείδηση. Οι ίδιοι που δεν έχουν διαβάσει ούτε μία σελίδα Θουκυδίδη είναι οι ίδιοι που ζώνονται την εθνική τους υπερηφάνεια όταν κάποιος αμφισβητήσει την απευθείας συγγένειά τους με τον Περικλή και τον Σωκράτη. Παράδειγμα ειδεχθές της ψυχοπαθολογίας οι κακοχυμένες συνειδήσεις των χρυσαυγιτών. Αν το εκπαιδευτικό σύστημα, δύο αιώνες τώρα, δεν έχει καταφέρει να δώσει σοβαρές απαντήσεις σε ένα ζήτημα τόσο κεντρικό για τη συλλογική μας συνείδηση, τότε τι γίνεται με τα υπόλοιπα, τα επουσιώδη; Ελάτε τώρα, εκεί, ως συνήθως επιδαψιλεύουμε την οικουμένη με απόψεις, και πρωτότυπες ιδέες. Πόσες σχολικές μονάδες θα συγχωνευθούν, πώς θα γίνεται η εισαγωγή στα ΑΕΙ, πόσα τα μόρια των ΤΕΙ και ως ποιο ποσοστό αντιγραφής η αντιγραφή θεωρείται αντιγραφή; Για να μην ξεχάσω ότι η Ελλάς προσέφερε στη φιλοσοφία και την έννοια της κινητικότητας, κάτι λιγότερο από υπερ- και κάτι παραπάνω από υπο-κινητικότητα.

17 Αυγ 2013

Τελικά είμαστε κοινωνία κανίβαλων

 



Tου Άγη Βερούτη, από το capital.gr

Με 65% ανεργία στους νέους ως 25 ετών, τους ζητούμε όταν βρουν δουλειά να πληρώνονται €511 ώστε να παίρνουν από την εργασία τους σύνταξη τριπλάσια, άνθρωποι που βάραγαν σφραγίδες ως τα 40 τους που βγήκαν στη σύνταξη.

Τους υποβάλλουμε σε έμμεση φορολόγηση εξόντωσης, ενώ οι φόροι δεν έχουν καμία ανταπόδοση.

Τους αντιμετωπίζουμε ατιμωτικά, κοροϊδεύοντας το γεγονός ότι πηγαίνουν σε καφετέριες με το χαρτζιλίκι από την οικογένεια, αντί να μείνουν κλεισμένοι σε 4 τοίχους να μαραζώσουν στα νιάτα τους, και γιατί μένουν στο πατρικό τους.
Ταυτόχρονα, όμως, κυνηγάμε να κλείσουμε και την τελευταία μικρομεσαία επιχείρηση που θα μπορούσαν να βρουν δουλειά.
Τους ζητάμε να είναι κόσμιοι και νομοταγείς, όταν οι ίδιοι οι νόμοι μας τους στερούν την αξιοπρέπεια, και παραβαίνουν τις ατομικές ελευθερίες του ανθρώπου, θεσμοθετούν την ατιμωρησία των διεφθαρμένων, και τιμωρούν την ανέχεια και τη νομοταγή συμπεριφορά, ενώ ευνοούν τη λαμογιά και τους απατεώνες.

Όσοι νέοι αντιλαμβάνονται την αρρωστημένη μηχανή μας, και φεύγουν μετανάστες, τους κατηγορούμε πως εκμεταλλεύτηκαν τη δωρεάν παιδεία που τους παρείχε η κοινωνία χωρίς να ανταποδώσουν την παροχή.
Όσοι μένουν και μαστίζονται από την ανεργία τους κατηγορούμε για τεμπέληδες που δεν πάνε να ανοίξουν πάγκο σε μια λαϊκή. Λες και μπορούν, ή δεν τους εμποδίζουμε.

Ξοδεύουμε σε μισθούς οδηγών λεωφορείων και τρένων, περισσότερα κατά κεφαλή απ΄ όσο στους πιλότους πολεμικών αεροσκαφών.
Πληρώνουμε με τους φόρους της κοινωνίας το 70% του κόστους των ΜΜΜ, και χρεώνουμε πλέον το διπλάσιο εισιτήριο από 4 χρόνια πριν.

Κυνηγάμε τα άνεργα παιδιά που δεν πλήρωσαν, με τελώνες, με την αρχαία έννοια: ανθρώπους που μοιράζονται το μισό των προστίμων με το "δημόσιο" σαν αμοιβή για τον κανιβαλισμό των αδύναμων και των ανώριμων.

Για να συντηρούνται οι τελώνες, δεν βάζουμε ένα σύστημα με μπάρες στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ώστε να μη μπορούν οι μη έχοντες να μπούνε χωρίς εισιτήριο.

Προτιμούμε τη βρωμιά της μοιρασιάς του πρόστιμου με τους τελώνες, που το έχουν δει όργανα της τάξης και θέλουν να κάνουν και προσωποκράτηση στους "παραβάτες" για το πταίσμα της μη πληρωμής μισού ευρώ τα βλαχαδερά, λες και είναι αστυνομικοί, λιμενικοί, πυροσβέστες ή τελωνειακοί με αληθινή κρατική εξουσία. Αντιποίηση αρχής το λένε αυτό στο χωριό μου. Ατιμώρητη αντιποίηση αρχής.

Ανεχόμαστε να βγάζει αθωωτική επίσημη ανακοίνωση, μονόπλευρη και ατεκμηρίωτη, ο ΟΑΣΑ, που σκοπό έχει να προκαταβάλει την εν εξελίξει έρευνα της δικαιοσύνης, και κανείς δεν βγαίνει να κατακεραυνώσει τους καρεκλοκένταυρους για παρακώληση της Δικαιοσύνης, και να απολύσει σύσσωμο το ΔΣ του οργανισμού, για ασέβεια προς τους θεσμούς και τους νεκρούς.

Συντηρούμε μια βλαχομπαρόκ κρατική μηχανή με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για Ίδρυμα για την Έρευνα του Αρχαίου Υφάσματος (http://www.artext.gr/index_gr.html), με Οργανισμούς Αποξήρανσης της Κωπαΐδας, Διοργάνωσης του 2004, Συντονισμού Ανοίγματος του Μουσείου της Ακρόπολης, αλλά αξιώνουμε από ανήλικους και ανέργους εισιτήριο για να κινηθούν λίγα τετράγωνα με τα δημόσια μέσα που πληρώνουμε όλοι με τους φόρους μας.

Αυτές και χιλιάδες άλλες μικροασχημίες διαπράττουμε ως κοινωνία απέναντι στα παιδιά μας, τους νέους μας, κανιβαλίζοντας το παρόν και το μέλλον τους. Δίνοντάς τους το παράδειγμα.

Έχουμε εξελιχθεί σε μια κανιβαλιστική, γεροντολατρική κοινωνία, όπου ακόμη και οι μεσήλικες διεκδικούν τα προνόμια του προσόδου και τις συντάξεις του γήρατος εις βάρος των νέων.

Σε λίγα χρόνια, που αναπόφευκτα οι νεώτεροι, τα παιδιά μας, θα πάρουν στα χέρια τους τις τύχες μας, ας μη παραπονεθούμε που θα μας ανταποδώσουν την περιποίηση.

11 Αυγ 2013

Οι πραγματικές διαστάσεις της κρίσης

Του Πέτρού Παπασαραντόπουλου, από τη μεταρρύθμιση
Ειλικρινής διαπίστωση φίλων, πανεπιστημιακών σε βαλκανική χώρα: Διαβάζουμε για την κρίση στην Ελλάδα, κάνουμε διακοπές τα τελευταία 10 χρόνια στην Ελλάδα, αλλά στα δικά μας μάτια, η κρίση σας δεν έχει καμία σχέση με όσα εμείς ζήσαμε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 στη χώρα μας, όταν είχαν διαλυθεί τα πάντα. Διαβάσαμε και τη δήλωση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι αυτή η χρονιά θα ήταν για την Ελλάδα χειρότερη και από τον πρώτο χειμώνα της γερμανικής κατοχής και πιστέψαμε ότι θα ερχόμασταν σε μια χώρα σε ερείπια. Αυτό που είδαμε, είναι μια χώρα με σοβαρά προβλήματα, αλλά σε καμία περίπτωση μια κατεστραμμένη χώρα. Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Κουβανός συγγραφέας Λεονάρντο Παδούρα απάντησε, διευκρινίζοντας ότι δεν μπορεί μέσα σε μία εβδομάδα να έχει άποψη για το τι συμβαίνει σε μια χώρα: «Όταν ακούμε τη λέξη κρίση σκεφτόμαστε τη δική μας, που δεν υπήρχε ηλεκτρικό, αυτοκίνητα στον δρόμο, τίποτα. Εμείς, ξέρετε, κάποια στιγμή είχαμε μόνο τρία προβλήματα. Το πρωινό, το μεσημεριανό και το βραδινό φαγητό».
Οι διαπιστώσεις αυτές, ειπωμένες από εξωτερικούς παρατηρητές, μας δίνουν τη δυνατότητα να κατανοήσουμε την ελληνική κρίση μέσα από τα μάτια των «άλλων», εκείνων που δεν είναι δέσμιοι της εγχώριας ρητορείας και των τοπικών πολιτικών αντιπαραθέσεων. Μας βοηθούν να σκεφτούμε διαφορετικά, χωρίς να εγκλωβιζόμαστε στον μικρόκοσμό μας και στην αντίληψη ότι είμαστε στο επίκεντρο του σύμπαντος. Μπορούν επίσης να μας βοηθήσουν να αναστοχαστούμε τις πραγματικές διαστάσεις της κρίσης.
Στα πλαίσια αυτού του αναστοχασμού, κεντρική θέση του κειμένου που ακολουθεί είναι ότι υπάρχουν τέσσερις βασικές παράμετροι της κρίσης οι οποίες είτε αποσιωπούνται, είτε αναφέρονται αποσπασματικά χωρίς να εντάσσονται στη συνολική εικόνα της κρίσης. Αυτές είναι:
  1. Η αδήλωτη εργασία. Σύμφωνα με τελευταίες εκτιμήσεις της Επιθεώρησης Εργασίας, περίπου 500.000 επίσημα δηλωθέντες ως άνεργοι, εργάζονται σε καθεστώς μαύρης και αδήλωτης εργασίας. Άλλοι υπολογισμοί ανεβάζουν το ποσοστό της αδήλωτης εργασίας ακόμα περισσότερο. Εάν δεχθούμε τις εκτιμήσεις της Επιθεώρησης Εργασίας, αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η ανεργία, επισήμως στο 27% με 1.500.000 περίπου ανέργους, είναι στην πραγματικότητα 18%. Απαράδεκτα υψηλό ποσοστό, αλλά άλλο το 18% και άλλο το 27%. Μια τέτοια πρακτική εφ’ ενός αυξάνει τα έξοδα του κράτους, αφ’ ετέρου στερεί πολύτιμα έσοδα από εισφορές. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και η ΓΣΕΕ αποδέχεται το μέγεθος της αδήλωτης εργασίας, ποτέ όμως δεν το αφαιρεί από το ποσοστό της επίσημης ανεργίας. Εάν ο συλλογισμός είναι ορθός τότε είναι εμφανές ότι τα πρωτοσέλιδα «καλπάζει, στο 27% η ανεργία», είναι κλασικός λαϊκισμός.
  2. Η παραοικονομία. Προ κρίσης, αρκετοί μελετητές είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η παραοικονομία ανερχόταν στο 35-40% του ΑΕΠ. Το ότι δεν φορολογείται η παραοικονομία δεν σημαίνει ότι δεν είναι υπαρκτή. Παράγει επιπρόσθετο εθνικό προϊόν. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι το ποσοστό αυτό έχει μειωθεί στα χρόνια της κρίσης, αντίθετα είναι κοινή πεποίθηση ότι μάλλον έχει αυξηθεί. Ακόμα και ίδια όμως να είναι, τότε στην πραγματικότητα το χρέος της χώρας δεν είναι 160% του ΑΕΠ αλλά 115%.
  3. Η «πολυσθένεια» των υποκειμένων. Μια αξιοσημείωτη ελληνική ιδιαιτερότητα είναι ότι σπανίως συναντάται η περίπτωση ενός εργαζόμενου, ιδίως στον δημόσιο τομέα, που να έχει εισοδήματα μόνο από μια πηγή, το μισθό του. Αντίθετα, είτε μέσω μιας δεύτερης δουλειάς, συνήθως μη δηλωμένης, είτε μέσω των προσόδων από ενοικιαζόμενα διαμερίσματα, είτε από καλλιέργειες χωραφιών, είτε από διάφορες εποχιακές δραστηριότητες, τα πολυσθενή υποκείμενα, σύμφωνα με τον εύστοχο χαρακτηρισμό του Κωνσταντίνου Τσουκαλά, είναι το κυρίαρχο παράδειγμα της ελληνικής κοινωνίας, τόσο πριν από την κρίση, όσο και στη διάρκειά της. Οι επιπτώσεις αυτού του φαινομένου είναι καταλυτικές: Επειδή στην πράξη είναι σχεδόν αδύνατο να εντοπιστεί, υπονομεύει κάθε στόχευση ορθολογικής κοινωνικής πρόνοιας προς αυτούς που πραγματικά την έχουν ανάγκη.
  4. Οι πανίσχυροι οικογενειακοί δεσμοί. Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οικογενειακοί δεσμοί παραμένουν πολύ ισχυροί. Η οικογένεια, είναι το αποκούμπι, ιδίως στις περιπτώσεις γονέων που έχουν πρόωρα συνταξιοδοτηθεί, που καταβάλουν σημαντικό τμήμα από το κόστος διαβίωσης των παιδιών τους. Αυτή η υπερπροστατευτική λειτουργία έχει πολλές φορές ως παρεπόμενο την αδυναμία των νεωτέρων να αναζητήσουν νέες δυνατότητες απασχόλησης και να αναλάβουν τα παρεπόμενα ρίσκα.
Αυτές οι τέσσερις παράμετροι, είτε συνολικά αθροιζόμενες είτε μεμονωμένα, λειτουργούν ως αμορτισέρ της κρίσης. Αμβλύνουν τις επιπτώσεις της και εξηγούν, σε μεγάλο βαθμό, τη δυσαρμονία ανάμεσα στους επίσημους αριθμούς και τη βιωμένη πραγματικότητα.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι θετικές επιπτώσεις τους έχουν προσωρινό χαρακτήρα. Μακροπρόθεσμα υπονομεύουν τον εξορθολογισμό της ελληνικής κοινωνίας και, ενώ ελαφρύνουν ατομικά, παρεμποδίζουν την αποτελεσματική άσκηση κοινωνικής πολιτικής προς τα πραγματικά θύματα της κρίσης.
Παράλληλα, συντελούν στην εξάπλωση και διαιώνιση προνεωτερικών νοοτροπιών και συμπεριφορών, όπου το γενικό συμφέρον δεν έχει κανένα νόημα αφού προέχει η ατομική επιβίωση σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Οι απόψεις αυτές είναι εξαιρετικά αντιδημοφιλείς σε όσους, έχοντας επενδύσει στην καταστροφή της χώρας, επιδίδονται στην καταστροφολογία, τον μιζεραμπιλισμό και τον λαϊκισμό. Παράλληλα όμως, δεν έχουν γίνει τμήμα ενός διαφορετικού πολιτικού λόγου, που προϋποθέτει την αυτογνωσία προκειμένου να επιλυθούν τα προβλήματα της χώρας. Η χώρα αυτή ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με τους αριθμούς και την πραγματικότητα. Ζούσε και ζει αυτάρεσκα μέσα σε αυταπάτες.
Τελικά, το σύνδρομο της στρουθοκαμήλου συνεχίζει να είναι πολύ ισχυρό στην Ελλάδα της κρίσης.

10 Αυγ 2013

Ενιαία Κεντροαριστερά; «Νά ‘χαμε να λέγαμε…»

Του Γρηγόρη Τζιοβάρα.
Δεν ξέρω αν είναι που ισχύει το στερεότυπο ότι «δεν υπάρχουν ειδήσεις τον Αύγουστο…» που δίνει χώρο σε έντυπα και διαδικτυακούς τόπους στις συζητήσεις για την ενιαία Κεντροαριστερά, αλλά πολύ φοβάμαι ότι το αποτέλεσμα των φιλότιμων (;) προσπαθειών που γίνονται από ορισμένους να δώσουν σάρκα και οστά σε ένα τέτοιο εγχείρημα δεν οδηγεί παρά στο «σε κουβέντα να βρισκόμαστε…».
Όλα αυτά που λέγονται και γράφονται είχαν, ενδεχομένως,κάποιο νόημα μέχρι τα μέσα του προπερασμένου μήνα που οι δύο βασικοί σχηματισμοί του ενδιαμέσου χώρου, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, βρίσκονταν στην ίδια βάρκα και,θεωρητικώς τουλάχιστον, είχαν κοινό συμφέρον να εξετάσουν τις δυνατότητες για συμπόρευση, όποια μορφή και αν έπαιρνε αυτή.
Από τη στιγμή, όμως, που με αφορμή τα γνωστά γεγονότα της ΕΡΤ, ο μεν Φώτης Κουβέλης άδραξε την ευκαιρία για να αποδράσει από το κυβερνητικό «μαντρί», ο δε Ευάγγελος Βενιζέλος, την ίδια στιγμή, δεν άφησε να πάει χαμένη η δική του ευκαιρία να στρογγυλοκαθίσει και πάλι στις κυβερνητικές καρέκλες, η κουβέντα για κοινή πορεία νομίζω ότι έχασε πλέον κάθε νόημα.
Χωρίς να έχει σημασία ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο,ποιος έκανε το σωστό για τη χώρα και ποιος το λάθος για τον εαυτό του, ποιος περιέπαιξε ποιον ή ποιος παρέσυρε τον άλλο, το μόνο βέβαιο είναι ότι οι δρόμοι των δύο πολιτικών σχηματισμών χώρισαν και θα μείνουν χωριστοί για όσο ο ένας,καλώς ή καλώς, συμμετέχει στις κυβερνητικές ευθύνες και ο άλλος ασκεί,περισσότερο ή λιγότερο υπεύθυνη, αντιπολίτευση.
Θα αποτελούσε, άλλωστε, παγκόσμια πρωτοτυπία να συμβεί αυτό που ορισμένοι προτείνουν να κατέβουν, δηλαδή, τα δύο κόμματα –όντας το ένα στη συμπολίτευση και το άλλο στην αντιπολίτευση- με κοινά ψηφοδέλτια στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, είτε αυτή αφορά τυχόν πρόωρες εθνικές εκλογές είτε τις προγραμματισμένες για τον προσεχή Μάιο ευρωεκλογές.
Ακόμα – ακόμα και η συμπόρευση στις επικείμενες τοπικές εκλογές (δημοτικές και περιφερειακές) υπονομεύεται από το γεγονός ότι δεν μπορούν να δοθούν χρίσματα και να καταρτισθούν κοινοί συνδυασμοί με στελέχη από τους δύο χώρους που οι μεν θα θέλουν να στείλουν μήνυμα ανατροπής της κυβερνητικής πολιτικής και οι δε θα επιδιώκουν την εμπέδωση της πολιτικής σταθερότητας.
Γι΄ αυτό και έχω την αίσθηση ότι η κίνηση των πέντε δημάρχων (Καμίνης, Μπουτάρης, Σκοτεινιώτης, Φίλιος και Δημαράς), ακόμη και αν δεν υπακούει σε προεκλογικές σκοπιμότητες των εμπνευστών της, δύσκολα θα αποκτήσει τον χαρακτήρα του καταλύτη που θα επιθυμούσαν να έχει πολλοί από όσους έχουν πραγματικό ενδιαφέρον να βρεθεί κοινός βηματισμός από τις κατακερματισμένες δυνάμεις του ενδιάμεσου χώρου ανάμεσα στη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά και στον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα.
Δεν χρειάζεται κανείς να ανατρέξει στις ιστορικές αναλογίες της δεκαετίας του ‘50 ή και του ’70 για να διαπιστώσει τους λόγους για τους οποίους ο χώρος της Κεντροαριστεράς είναι, σε αυτή τη φάση,καταδικασμένος σε ρόλο πολιτικού κομπάρσου. Ο πρώτος και κύριος λόγος είναι ότι διαθέτει πολλούς φιλόδοξους αρχηγούς, οι οποίοι με τη… συχνότητα που εμφανίζονται θα γίνουν σε λίγο περισσότεροι από τους οπαδούς, αλλά κανέναν πραγματικό ηγέτη.
Οι χειρισμοί, εξάλλου, και οι εκατέρωθεν επιλογές που έγιναν στη διάρκεια της πρόσφατης κυβερνητικής κρίσης (κατά την οποία, εφόσον το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ είχαν ειλικρινή βούληση για μελλοντική συμπόρευση,μπορούσαν να επιβάλλουν να αλλάξουν πολλά στην τρέχουσα κυβερνητική λειτουργία)απέδειξαν ότι και από τους δύο χώρους απουσιάζει το πνεύμα, η κουλτούρα της συνεργατικότητας που αντιβαίνει στην παραδοσιακή λογική του «ο καθείς και το μαγαζάκι του».
Μοιραία, λοιπόν, χωρίς ηγέτη και χωρίς διάθεση για συνεργασία, η αναβίωση των συζητήσεων για ενιαία Κεντροαριστερά θα είναι μάταιος χαμένος κόπος. Ή, κατά το κοινώς λεγόμενο, «νά ‘χαμε να λέγαμε…».

(Δημοσιεύθηκε στο www.protothema.gr στις 7.8.2013)

8 Αυγ 2013

ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΥΡΙΖΑ : Ο χαμαιλέοντας αλλάζει δέρμα πριν το μεγάλο άλμα στην εξουσία

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της  ΟΑΚΚΕ.
Το πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίστηκε από τη λεγόμενη «αυτοδιάλυση των συνιστωσών» και την «ιδρυτική πράξη» του ΣΥΡΙΖΑ σαν ενιαίου κόμματος, δηλαδή του κυβερνητικού διαδόχου της καταφθαρμένης συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Τώρα θα πρέπει να αναδειχθεί ο «επαναστατικός» ΣΥΡΙΖΑ και σαν υπεύθυνο κόμμα των «νοικοκυραίων» και της «μεσαίας τάξης», με ένα τόσο φιλοευρωπαϊκό προφίλ ώστε να γίνει αποδεκτός από την Ευρώπη. Γι’ αυτό χρειάστηκε ο Τσίπρας να μετριάσει την αντιμνημονιακή δημαγωγία του, και να εντάξει στο πρόγραμμα του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ τη θέση της «επαναδιαπραγμάτευσης των δανειακών συμβάσεων». Τα «συγκρουσιακά» πλοκάμια των συνιστωσών έπρεπε να περάσουν σε δεύτερο πλάνο και να φορέσουν και αυτά ένα καθώς πρέπει κοστούμι, ειδάλλως θα έπρεπε να αποχωρήσουν. Τέλος, έπρεπε να αναγνωριστεί σαν ηγέτης της «αντιμνημονιακής» εσωτερικής αντιπολίτευσης ο έμπειρος σοσιαλφασίστας Λαφαζάνης με την «Αριστερή Πλατφόρμα» που πήρε 30% στην Κεντρική Επιτροπή.
Είχαμε ασχοληθεί με το ΣΥΡΙΖΑ και τις συνιστώσες σε προηγούμενο άρθρο μας του 2009 με τίτλο «Η κρίση και η ανασύνθεση του χαμαιλέοντα ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ» http://www.oakke.gr/articles-anaforas/item/198- (δημοσιεύτηκε στο φ. 446 της Νέας Ανατολής, Ιούνης 2009). Σε αυτό το άρθρο αναφέραμε ανάμεσα στα άλλα: «Η έφοδος στις έφορες κρατικές κοιλάδες είναι αυτό που ενοποιεί τη θέληση για παραμονή στο ίδιο κόμμα όλων αυτών των ρευμάτων... Το καθένα από αυτά ξέρει ότι μόνο του έξω από ένα ενιαίο κόμμα, που μόνο αυτό μπορεί να ξεπερνάει το 3% και να εκλέγει βουλευτές, δεν έχει κανένα μέλλον». 
Πρώτοι και καλύτεροι δέχτηκαν την αυτοδιάλυση τους οι ψευτομαοϊκοί της ΚΟΕ που είναι καλά πλασαρισμένοι ηγετικά. Αλλά κάποιοι άλλοι δεν ήταν τόσο πρόθυμοι να δεχτούν έτσι απότομα το σχέδιο Τσίπρα. Τέτοια περίπτωση ήταν το σοβινιστικό ΔΗΚΚΙ που δεν καλοβλέπει τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ σαν ικανό «αντίπαλο δέος» στην «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» και «στο συνασπισμό των κέντρων της Δύσης». Ασφαλώς ο Τσίπρας δεν θα καθόταν να συζητάει στο συνέδριο με το ΔΗΚΚΙ και κάποιες άλλες μικρότερες οργανώσεις που έβαλαν και αυτές τις διαφωνίες του, και έλυσε το ζήτημα ως εξής:
Ενώ ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ και «αυτοδιάλυση» των συνιστωσών πήγαιναν πακέτο, έβαλε σε ψηφοφορία μόνο την πρόταση για ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ που υπερψηφίστηκε και πρότεινε να ακολουθήσει διάλογος σχετικά με τους όρους της «αυτοδιάλυσης» τους επόμενους τρεις μήνες. Ουσιαστικά οι συνιστώσες στο βαθμό που θα αρνηθούν την αυτοδιάλυση τους βγαίνουν εκτός ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να υπάρξουν ούτε «διαγραφές», ούτε «αποχωρήσεις» που καθόλου δεν θα ταίριαζαν στον ΣΥΡΙΖΑ της «σύνθεσης», δηλαδή της συστηματικής αποφυγής οποιουδήποτε ξεκαθαρίσματος γραμμών. Επρόκειτο για ένα είδος τρίμηνης «διαθεσιμότητας» των συνιστωσών με κατάληξη την απόλυση σε περίπτωση μη συμμόρφωσης προς τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά τους δυσαρεστημένους δεν θα τους αφήσει χωρίς φροντίδα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Την απορρόφηση των κραδασμών από τη δήθεν φιλοευρωπαϊκή στροφή θα αναλάβουν ο Λαφαζάνης με την Πλατφόρμα του (iskra.gr) από μέσα και ο Αλαβάνος με το «Σχέδιο Β΄) απ’ έξω. Αυτοί και οι δύο έχουν τη γραμμή της κατά μέτωπο σύγκρουσης με την Ευρώπη και τους δανειστές σε όλα τα επίπεδα, και τις «μάξιμουμ επαναστατικές» θέσεις για καμία επαναδιαπραγμάτευση και ολική διαγραφή του χρέους ! Κυρίως όμως αυτοί θα απειλούν κάθε τόσο τους Μέρκελ και Σόυμπλε με διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και πτώση μιας κυβέρνησης τύπου πχ Τσίπρα-Καμμένου-Κουβέλη, αν αυτοί δεν δώσουν κάτι ακόμα από κούρεμα δανείων και από νέες άδειες για μια εθνικοσοσιαλιστική Ελλάδα.
Οι κωλοτούμπες του Τσίπρα
Σίγουρα όμως κάποιοι θα αρχίσουν να βάζουν πολλά ερωτηματικά, τώρα που ο Τσίπρας υιοθετεί μία σειρά πολιτικών της συγκυβέρνησης που κατάγγειλε σαν εκχωρήσεις εξουσίας στους δανειστές, ενώ υποχωρεί από μία σειρά ψευτοεπαναστατικές διακηρύξεις για πλήρη και άμεση αποκατάσταση των θυμάτων της τρόικας από μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μέσα από την αναδιανομή του αμύθητου πλούτου που βρίσκεται τάχα στα σεντούκια της αστικής τάξης από τη δήθεν υπερσυσσώρευση καπιταλιστικών κερδών.
Πρόσφατα, μετά από μία συνάντηση με το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, δήλωσε έμμεσα ότι οι απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θα επαναπροσληφθούν στα επόμενα χρόνια αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση, λέγοντας τα εξής: «Όλη η συζήτηση έχει εστιαστεί, μέρες που είναι άλλωστε και έχουμε και πυρκαγιές, στο αν μετά την πυρκαγιά θα αποκατασταθεί το δάσος που κάηκε. Όλοι όμως γνωρίζουν ότι το κρίσιμο είναι να σβήσουμε τη φωτιά. Όλοι θέλουμε και όλοι δεσμευόμαστε κάθε φορά που έχουμε μια πυρκαγιά, ότι θα αποκαταστήσουμε το δάσος, όμως ένα δάσος που καίγεται σε λίγα λεπτά θέλει χρόνια για να αποκατασταθεί. Το κρίσιμο για μας είναι να σταματήσουμε τους εμπρηστές του μνημονίου, της τρόικας. Το κρίσιμο για μας είναι να διώξουμε αυτή την κυβέρνηση της καταστροφής πριν συνεχίσει το καταστροφικό της έργο. Για αυτό καλούμε όλους τους έλληνες και τις ελληνίδες». (http://www.enikos.gr/politics/163358,Tsipras:_Krisimos_o_Septemvrhs.html). Αν η ηγεσία της ΟΛΜΕ δεν ήταν πουλημένη θα έπρεπε να καταγγείλει αυτόν τον διπρόσωπο τύπο.
Στο ίδιο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε στο συνέδριο η θέση για επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων που από μόνη της ακυρώνει τη θέση για ακύρωση των μνημονίων που επίσης ψηφίστηκε, αφού κάθε δανειακή σύμβαση περιέχει τη φράση ότι τα χρήματα θα είναι διαθέσιμα υπό τους όρους του μνημονίου που τη συνοδεύει (http://www.syriza.gr/). Ή ακυρώνεις μνημόνιο και σύμβαση, ή επαναδιαπραγματεύεσαι και τα δύο. Η επαναδιαπραγμάτευση άρχισε να πλασάρεται σα θέση του ΣΥΡΙΖΑ από τον Τσίπρα όταν έκανε τα ταξίδια σε ΗΠΑ και Γερμανία και συναντήθηκε με Ομπάμα και Σόιμπλε για να γίνει αποδεκτός σα συνομιλητής τους. Τότε δέχθηκε κριτική για άλλη μία κωλοτούμπα, και η απάντηση ήταν ότι σε ένα προεκλογικό κείμενο δημοσιευμένο στο ίντερνετ όπου γινόταν αναλυτική έκθεση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ έμπαινε και η θέση για επαναδιαπραγμάτευση. Αλλά στο «συνεπτυγμένο» πρόγραμμα που τυπώθηκε σε προεκλογικό φυλλάδιο και μοιράστηκε πλατιά, η φράση «επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων», δηλαδή τέσσερις λέξεις ακριβώς παραλείφθηκε! Μυστηριωδώς εξαφανίστηκε και από τις προεκλογικές ομιλίες του Τσίπρα. Τέτοιες απατεωνιές είναι συνηθισμένες για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με τις εκατό γλώσσες.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που ψηφίστηκε στο συνέδριο είναι ότι όλες τις αόριστες υποσχέσεις για ακύρωση των μέτρων, των εφαρμοστικών των μνημονίων νόμων κλπ, τις εξαρτά από μία μάχη με τους δανειστές με αβέβαιη έκβαση χωρίς κανένα σχέδιο εθνικής επιβίωσης χωρίς τους δανειστές. Αυτή η προϋπόθεση περιλαμβάνεται στην ίδια παράγραφο με την επαναδιαπραγμάτευση:
«Δεσμευόμαστε ότι θα αντιμετωπίσουμε τις ενδεχόμενες απειλές και τους εκβιασμούς των δανειστών με όλα τα δυνατά όπλα που μπορούμε να επιστρατεύσουμε, ενώ είμαστε ήδη έτοιμοι να αναμετρηθούμε με οποιαδήποτε εξέλιξη, βέβαιοι ότι, σε κάθε περίπτωση, ο ελληνικός λαός θα μας στηρίξει».
Το αληθινό πρόσωπο της πολιτικής Τσίπρα-Λαφαζάνη: Σαμποτάζ, αντιευρωπαϊσμός και ρωσοδουλία
Η αληθινή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα θα είναι πάντα η σύγκρουση με την Ευρώπη μέσα σε συνθήκες έντασης του σαμποτάζ και μεγαλύτερης υποδούλωσης και ξεπουλήματος στους ρωσοκινέζους.
Γι’ αυτό τα δύο βασικά ζητήματα του προγράμματος στα οποία συμφωνούν όλες οι συνιστώσες και οι πλατφόρμες είναι:
- Το κούρεμα του χρέους, δηλαδή η κόκκινη γραμμή για την ευρωπαϊκή, και ιδιαίτερα για τη γερμανική πολιτική για την Ελλάδα, αφού το κούρεμα είναι μία μορφή χρεωκοπίας της Ελλάδας σε βάρος των άλλων χωρών της ΕΕ, και κατ’ επέκταση και του Ευρώ (εδώ υπάρχει μία μικρή διαφωνία ανάμεσα σε Τσίπρα – Λαφαζάνη, αν το κούρεμα είναι μερικό ή ολικό), και
- Μία σειρά θέσεων για τη διεκπεραίωση του σαμποτάζ όπως:
«13. 6. Ακυρώνουμε τις περιβαλλοντοκτόνες ρυθμίσεις των μνημονιακών κυβερνήσεων που αφορούν: στην εκχώρηση φυσικών πόρων (δικαιωμάτων εξόρυξης, αιγιαλού, δασών και φυσικών περιοχών) και άλλης περιουσίας του δημοσίου στο ΤΑΙΠΕΔ, στις fast track διαδικασίες οι οποίες παρακάμπτουν την περιβαλλοντική, χωροταξική και αρχαιολογική νομοθεσία, στη νομιμοποίηση κάθε είδους περιβαλλοντικής αυθαιρεσίας καθώς και στις σκανδαλώδεις συμβάσεις στη διαχείριση των απορριμμάτων».
«13. 5. Διαμορφώνουμε τις προϋποθέσεις για την παραγωγική και οικολογική ανασυγκρότηση της χώρας, με άρση του υπερσυγκεντρωτισμού στην Αττική και των ανισοτήτων ανάμεσα στις περιφέρειες και ανάμεσα στα αστικά κέντρα και την ύπαιθρο. Η παραγωγή, που εξειδικεύεται ανά τομέα και κλάδο και λαμβάνει υπ’ όψιν την περιφερειακή συγκρότηση της χώρας, θα βασιστεί στο δημόσιο τομέα, σε συνεταιριστικά και αυτοδιαχειριστικά σχήματα, εταιρίες λαϊκής βάσης, εγχειρήματα κοινωνικής οικονομίας, σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, ιδιαίτερα αυτές με καινοτόμες δράσεις. Οι πόροι θα προκύψουν από ένα δίκαιο ριζοσπαστικό φορολογικό σύστημα, στο οποίο ήδη αναφερθήκαμε*, από την πάταξη των τομέων της παραοικονομίας που συσσωρεύουν ανεξέλεγκτο πλούτο σε βάρος της εργασίας, από την περιβαλλοντικά ασφαλή αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και την αύξηση της παραγωγής».
*«13.4 (…) Τα δημόσια έσοδα θα προέλθουν από τη φορολόγηση του πλούτου, των καθαρών κερδών, των υψηλών εισοδημάτων, της μεγάλης ακίνητης και της εκκλησιαστικής περιουσίας, από την ακύρωση των προνομίων της ολιγαρχίας και των πολυεθνικών επιχειρήσεων και από την ανάσχεση της ύφεσης της οικονομίας».
Δηλαδή αφού ακυρώσουν κάθε επένδυση μη ρώσικη ή μη κινέζικη με περιβαλλοντικά προσχήματα, όπως κάνουν μέχρι σήμερα, και αφού θα έχουν σκοτώσει κάθε μεγάλη βιομηχανική μονάδα, θα αναπτύξουν την παραγωγή με το δημόσιο τομέα, τους συνεταιρισμούς, τα αυτοδιαχειριστικά σχήματα, και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, και τα χρήματα θα τα βρουν από τη φορολογία αυτών που θα έχουν σκοτώσει και δεν θα μπορούν πια να φορολογήσουν!
Οι αληθινοί σύμμαχοι του Τσίπρα δεν βρίσκονται ούτε στην Ευρώπη, ούτε στις ΗΠΑ, βρίσκονται στη Μόσχα και στη ρώσικη πρεσβεία της οποίας είναι τακτικός επισκέπτης. Πριν το συνέδριο και χωρίς να ενημερώσει κανένα στο εσωτερικό έκανε διήμερα επίσκεψη στη Μόσχα και συναντήθηκε με τα κόμματα της κρατικής Δούμας. Στο ίδιο ταξίδι έγινε προγραμματισμός νέας επίσκεψης του το Σεπτέμβρη με κυβερνητικούς αξιωματούχους της Ρωσίας σε ανώτατο επίπεδο. Στα μέσα Φεβρουαρίου, είχε πάει στη δεξίωση που παρέθεσε η ρώσικη πρεσβεία για την Ημέρα των Διπλωματών… Στο περιθώριο της δεξίωσης είχε κατ' ιδίαν συνάντηση με τον Ρώσο πρέσβη Βλαντιμίρ Τσικβισβίλι, διάρκειας μισής ώρας, όπου μεταξύ άλλων συζητήθηκε και η προετοιμασία της επίσκεψής του Ιούλη στη ρωσική πρωτεύουσα (http://www.e-go.gr/news/article.asp?catid=17826&subid=2&pubid=129426648).
Ουσιαστικά τη διαδοχή Τσίπρα στην κυβέρνηση τη θέλει σύσσωμο το διακομματικό καθεστώς των ρωσόδουλων σαμποτέρ που κυβερνάει τη χώρα. Ο Τσίπρας αποτελεί την εγγύηση της συνέχισης της ίδιας πολιτικής που εφαρμόζουν σήμερα Σαμαράς και Βενιζέλος Η διαδοχή είναι αναγκαία στο βαθμό που οι Σαμαράς-Βενιζέλος δεν θα μπορούν να σταθούν στην εξουσία μέσα σε συνθήκες της αυξανόμενης φτώχιας και εξαθλίωσης που φέρνει η καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας η οποία διεξάγεται με μεγαλύτερη ένταση σήμερα. Η κτηνώδης όσο και βλακώδης πολιτικά και οικονομικά εμμονή των μονοπωλιστών της Ευρώπης που δεν καταγγέλλουν-αν διακρίνουν βέβαια- αυτή την πολιτική του σαμποτάζ και που αντιρροπίζουν τις συνέπειες της με μέτρα πείνας του λαού δίνει το πιο ισχυρό άλλοθι στους ρωσόδουλους και επιτρέπει στο αφεντικό τους να κρύβεται αλλά έως ένα βαθμό. Γιατί ξεπροβάλλει όλο και πιο πολύ η προβοσκίδα του, όταν αγοράζει τράπεζες (δες Πειραιώς που αμέσως μετά την απόκτηση στρατηγικού ποσοστού της από τον ολιγάρχη του Πούτιν Νέσις γιγάντωσε και πήρε την Αγροτική, την Μιλένιουμ και τα καταστήματα στην Ελλάδα των κυπριακών τραπεζών), όταν αγοράζει ομάδες και βιομηχανίες (Σαββίδης-ΠΑΟΚ και ΣΕΚΑΠ, Ζέκτσερ-Δωδώνη), ή όταν οι σύμμαχοι του οι μισοδουλοκτήτες του κινέζικου φασιστικού κρατικού μονοπωλίου της Κόσκο βάζουν πόδι στο λιμάνι του Πειραιά και ετοιμάζονται τώρα να το καταπιούν ολόκληρο.
Στρατηγικό συμφέρον του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού είναι η διάσπαση της Ευρώπης. Γι’ αυτό είναι σημαντικό η τσακισμένη οικονομικά και σε μόνιμη κρίση Ελλάδα να μένει μέσα στην Ευρώπη και να τη διασπάει. Έτσι ο Τσίπρας χρειάζεται να εμφανίσει ένα φιλοευρωπαϊκό προφίλ και να βρει τρόπους συνεννόησης με την ευρωπαϊκή αστική τάξη ώστε αυτή να τον αποδεχθεί σα μελλοντικό ηγέτη και να μπορέσει να κρατήσει την τσακισμένη Ελλάδα μέσα στο ευρώ.
Θυμίζουμε στους αναγνώστες μας τη θέση μας για την εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος του Ιούνη του 2012 ότι αυτή η φάση χαρακτηρίζεται από το δυνάμωμα του μαύρου φαιο- «κόκκινου» αντιευρωπαϊκού μετώπου και ότι το κυβερνητικό σχήμα που θα αναλάμβανε θα είχε ένα βασικό στόχο, τη διάσπαση της Ευρώπης. Για αυτό κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα λειτουργούσαν σαν καλέμι και σφυρί. Γράφαμε στο σχετικό άρθρο (http://oakke.blogspot.gr/2012/06/blog-post_19.html#more): «το πιο κατάλληλο σχήμα για αυτή τη διάσπαση της Ευρώπης ήταν να παίξει η συμμαχία ΝΔ – ΠΑΣΟΚ το ρόλο του καλεμιού και ένα ακόμα πιο ισχυρό μέτωπο ΣΥΡΙΖΑ – ψευτοΚΚΕ – Καμμένου – «Χρ. Αυγής»  το ρόλο του σφυριού στα πλαίσια της ίδιας πολιτικής του  αντιευρωπαϊκού μετώπου. Η διπρόσωπη, επίσης αντιευρωπαϊκή στην ουσία της πολιτικής της ΔΗΜΑΡ, παίζει μέσα σε αυτό το σύστημα το ρόλο του κόμματος - αμορτισέρ  που κάνει λιγότερο θορυβώδη τη σχέση ανάμεσα στο καλέμι και στο σφυρί».  
Τώρα το καλέμι ΠΑΣΟΚ-ΝΔ έχει πλέον φθαρεί, ενώ η ΔΗΜΑΡ βγήκε από το ρόλο του αμορτισέρ πριν αποσαθρωθεί.
Τώρα φουσκώνει ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα από την αντιμνημονιακή και δήθεν φιλολαϊκή δημαγωγία του, τα ψέμματα και τις κάλπικες υποσχέσεις στο λαό. Αυτό σημαίνει μία αναδιάταξη των δυνάμεων του καλεμιού και του σφυριού. Από ότι φαίνεται το ρόλο του καλεμιού τώρα θα αναλάβει στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ πιθανά με μια φουρνιά αποχωρήσαντων ΠΑΣΟΚων (Λοβέρδου, Χρυσοχοίδη κλπ), και με πρόθυμους κυβερνητικούς συνεταίρους το μεταμφιεσμένο σε φιλοευρωπαίο Κουβέλη και τον εθνικοφασίστα αντιευρωπαίο και φίλο των ναζιστών Καμμένο που θα παίζει το ρόλο του σφυριού εσωτερικά μέσα στη συγκυβέρνηση. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, θα εμφανίζεται διασπασμένος σε δύο τάσεις, την κυβερνητική ηγετική γύρω από τον Τσίπρα, και την «επαναστατική»-αντιπολιτευτική γύρω από τους Λαφαζάνη-Αλαβάνο που θα ελέγχουν τα κάπως «ταξικά» διαμαρτυρόμενα συνδικάτα. Ήδη ο Λαφαζάνης αμφισβήτησε τις αποφάσεις του συνεδρίου για «επαναδιαπραγμάτευση» και έκανε μία συγκέντρωση στην οποία κάλεσε και στελέχη του Αλαβάνου (http://www.skai.gr/news/politics/article/238717/adartiko-apo-lafazani-sto-suriza-/#ixzz2aVqExRlA). Άφθαρτα σχετικά, δηλαδή αντιπολιτευτικά, θα πορεύονται το ψευτοΚΚΕ και οι ναζιστές της «Χρ. Αυγής» δηλαδή ο πιο σκληρός πυρήνας του φαιο«κόκκινου» ρωσόδουλου φασισμού . Με αυτά τα δεδομένα η Ευρώπη θα είναι πιο επιρρεπής να δέχεται τους κάθε φορά διάφορους εκβιασμούς και απειλές από τον Τσίπρα για ένα νέο κούρεμα, ώστε να μην καταρρεύσει η συγκυβέρνηση που θα κρατάει τους «σταλινικούς» και τους ναζιστές δολοφόνους εκτός κυβέρνησης.
Η ΟΑΚΚΕ εδώ και καιρό υποστηρίζει τη θέση ότι η χώρα μας ώσπου να πατήσει παραγωγικά και πολιτικά στα δικά της πόδια της πρέπει να βγει από το Ευρώ (στο οποίο την έβαλε με απάτη ο Σημίτης), για να σωθεί και η ίδια και το Ευρώ. Αυτό πρέπει να γίνει με έναν φιλικό τελευταίο δανειστικό διακανονισμό με την ΕΕ για τη μεταβατική περίοδο από το Ευρώ προς το εθνικό νόμισμα. Αυτός ο διακανονισμός δεν θα πρέπει να περιλαμβάνει καμιά οικονομική κηδεμονία και επιτήρηση. Αυτό σημαίνει από τη μία ότι η Ελλάδα θα πάρει αρκετά κεφάλαια για να μην καταστραφεί στη μεταβατική περίοδο αλλά από την άλλη το αν θα σωθεί τελικά ή θα χρεοκοπήσει θα είναι μόνο δικιά της ευθύνη, οπότε ο λαός θα αναμετρηθεί κύρια με τους εκπροσώπους του και όχι με την όποια επιτήρηση της ΕΖ. Η ΕΖ από την πλευρά της θα διαθέσει κάποια τελευταία σημαντικά κεφάλαια, αλλά θα πάψει να αιμορραγεί διαρκώς πιστωτικά ειδικά στο Νότο της λόγω των ψηλών επιτοκίων που θα φέρνει εκεί μοιραία το άπατο Ελληνικό χρέος.
Αυτή η πολιτική θα δώσει στο λαό τη δυνατότητα να αποκαλύψει τους σαμποταριστές, να παλέψει ενάντια στο σαμποτάζ, στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, να γκρεμίσει τη ρωσόδουλη πολιτική εξουσία, και να γλυτώσει από τα νύχια πολιτικών απατεώνων όπως ο Τσίπρας και από την καταστροφή που θα φέρει στη χώρα η καταστροφική κυβερνητική εξουσία του χαμαιλέοντα ΣΥΡΙΖΑ. Πάντως ο χαμαιλέοντας δεν θα έχει πια εύκολη ζωή μετά από μια τέτοια εξουσία και πολλές εφεδρείες δεν απομένουν πια για το σοσιαλφασισμό. Οι ναζήδες της Χρυσής Αυγής έχουν σαν οροφή ανάπτυξης την αποκρουστικότητα του ναζισμού στην Ελλάδα και την λούμπεν αποκρουστικότητα των στελεχών της. Όσο για το ψευτοΚΚΕ θα πάρει κάτι από τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ποιος εμπιστεύεται για μια λαϊκή επαναστατική εξουσία τύπους που κανείς δεν συμπάθησε ούτε στη δουλειά ούτε στη γειτονιά του επί 40 ολόκληρα χρόνια μεταχουντικής δημοκρατίας;

7 Αυγ 2013

902, λογικά στα FM

Του Πάσχου Μανδραβέλη, από την Καθημερινή.
 
Είναι πολλοί οι χουβαρντάδες με τα λεφτά των άλλων που έφριξαν από την απόφαση του ΚΚΕ να πουλήσει τη ραδιοτηλεοπτική επιχείρηση του «902». Λογικό: η κίνηση του ΚΚΕ υπογραμμίζει στην πράξη το ανεδαφικό των υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ ότι ζημιογόνοι οργανισμοί μπορούν να επιδοτούνται εσαεί από το κόμμα, το κράτος ή την κοινωνία. Για την ακρίβεια, η ανακοίνωση που εξέδωσε το ΚΚΕ αποτελεί το θεμελιώδες μάθημα πολιτικής οικονομίας· κάθε οικονομίας, είτε αυτή είναι καπιταλιστική είτε σοσιαλιστική είτε του πλανήτη Σείριου. Δεν μπορεί εσαεί να ξοδεύεις περισσότερα απ’ όσα βγάζεις. Κάποια στιγμή ο κόμπος φτάνει στο χτένι και όπως ορθώς επιχειρηματολόγησε το ΚΚΕ, τότε ψάχνεις να βρεις την προσφορότερη λύση στον χώρο του πραγματικού και όχι του «άλλου κόσμου», που είναι ανέφικτος.
Να συμφωνήσουμε ότι υπάρχουν παλιά γινάτια για το ΚΚΕ, για τις ανεδαφικές εξαγγελίες του περί 1.400 ευρώ κατώτατου μισθού, για τα μπλόκα της δύναμης κρούσης του (ΠΑΜΕ) σε άλλες επιχειρήσεις που προσπάθησαν να επιβιώσουν κλείνοντας δραστηριότητες και απολύοντας εργαζομένους. Κατανοητός ο σαρκασμός, αλλά πρέπει να δεχθούμε σαν αυτοκριτική την ανακοίνωση που λέει ότι «η σημερινή οικονομική κατάσταση της Ραδιοτηλεοπτικής δεν μπορεί να εξασφαλίσει πλέον τη λειτουργία του σταθμού και την αντιμετώπιση συσσωρευμένων οικονομικών προβλημάτων. Δεν είναι σε θέση και δεν μπορεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της στους εργαζομένους και στα ασφαλιστικά Ταμεία... Γνωρίζετε ότι ο σταθμός στηριζόταν πάντα οικονομικά από το ΚΚΕ. Στις σημερινές συνθήκες δεν υπάρχει η δυνατότητα να εξασφαλιστεί η απαραίτητη ενίσχυση για τη λειτουργία του σταθμού. Γνωρίζουμε ότι θα υπάρξει έλλειμμα στην ενημέρωση του λαού, αλλά δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική λύση...».
Κάπως έτσι ήταν και η ελληνική οικονομία το 2010. Μέχρι τότε, όπως η Ραδιοτηλεοπτική του ΚΚΕ επιδοτούνταν από το κόμμα, έτσι και η Ελλάδα επιδοτούσε διά των δανεικών πλείστες όσες ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις και δημόσιους οργανισμούς. Το 2010 τελείωσαν τα δανεικά για την Ελλάδα· το 2012 μειώθηκε η κρατική επιχορήγηση εξαιτίας της πτώσης των ποσοστών του ΚΚΕ. Τότε φυσιολογικά αρχίζει η εξέταση εναλλακτικών επί του πραγματικού: Πόσα έχουμε; Πού θα τα μοιράσουμε; Τι θα κλείσουμε; Πώς θα διαχειριστούμε την κρίση;
Εδώ πρέπει να πούμε ότι το ΚΚΕ χειρίστηκε καλύτερα την κατάσταση· δεν υπολόγισε το πολιτικό κόστος ίσως επειδή δεν είχε κι άλλη λύση. Αντιθέτως, οι κυβερνώντες στα χρόνια της κρίσης έσερναν τα πόδια τους να αποφύγουν την απόλυση ακόμη και των επιόρκων του Δημοσίου.
Ας ελπίσουμε ότι η Αριστερά εν τω συνόλω αντί να λέει εξυπνάδες του στυλ «902, δεξιά στα FM», θα διδαχθεί από το απλό μάθημα αριθμητικής που έκανε το ΚΚΕ και αποφάσισε να πουλήσει την επιχείρηση. Η μόνη σοβαρή κριτική που μπορεί να γίνει αφορά τη συχνότητα που χρησιμοποιεί ο σταθμός. Αυτή, όπως και οι υπόλοιπες, δόθηκε δωρεάν από το κράτος για συγκεκριμένους αλλά εντελώς ασαφείς σκοπούς. Το ΚΚΕ, φυσικά, δεν μπορεί να μεταβιβάσει τη συχνότητα καθ’ αυτή, αφού δεν του ανήκει, αλλά μεταβιβάζει το δικαίωμα δωρεάν χρήσης της. Αυτό έγινε πολλάκις στο παρελθόν, αλλά κάποια στιγμή η αυθαιρετούπολη των συχνοτήτων πρέπει να ρυθμιστεί.

5 Αυγ 2013

Η ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Άτυπος συνασπισμός άκρας αριστεράς και άκρας δεξιάς για την διάλυση της Ευρώπης, ενόψει των ευρωεκλογών του Μαΐου 2014. Ποιος ρόλος για τον ΣΥΡΙΖΑ
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου, από το europeanbusiness.gr.
Με αφετηρία το Λονδίνο και το Παρίσι η άκρα αριστερά περνά στην αντεπίθεση, με στόχο, όπως απροκάλυπτα δηλώνουν οι εκπρόσωποί της, την διάλυση της Ευρώπης. Αυτό είναι και το αντικείμενο ενός βιβλίου που κυκλοφόρησε ταυτοχρόνως στις δύο πρωτεύουσες, με τίτλο «Να Τελειώνουμε με την Ευρώπη». Συγγραφείς του είναι ο 35χρονος Γάλλος οικονομολόγος Σεντρίκ Ντυράν και οι δικοί μας καθηγητές Κ. Λαπαβίτσας και Στ. Κουβελάκης, φιλικά προσκείμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Γάλλος συγγραφέας, χωρίς περιστροφές, χαρακτηρίζοντας τις ευρωπαϊκές θεσμικές δομές «ταξικές» και φιλικές προς μία μονομερή «συσσώρευση» κεφαλαίου, στην ουσία προτείνει την κατάργησή τους. Συνιστά, έτσι, την επιστροφή στην κυριαρχία του «εθνικού κράτους», το οποίο υποτίθεται ότι θα είναι πιο δημοκρατικό και πιο κοντά στις λαϊκές τάξεις. Ο Σ. Ντυράν θεωρεί ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση απετέλεσε μία «προληπτική αντεπανάσταση», στόχος της οποίας ήταν και είναι η διεύρυνση των ελευθεριών του κεφαλαίου, με ταυτόχρονη αποδυνάμωση των δυνατοτήτων παρέμβασης των ευρωπαϊκών λαών.

Στο πλαίσιο αυτό, ο Σ.Ντυράν και οι άλλοι συγγραφείς του βιβλίου θεωρούν «αναχρονιστική» την σημερινή πολιτική οργάνωση της Ευρώπης, ενισχυτική του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και απομακρυσμένη από τους λαούς, οι οποίοι όλο και περισσότερο ωθούνται προς την περιθωριοποίηση. Από την πλευρά τους, οι Κ.Λαπαβίτσας και Στ.Κουβελάκης –αγγλοτραφείς καθηγητές– επιδίδονται στον γνωστό επίπεδο αντιγερμανισμό, αποδίδοντας έτσι τα ολέθρια λάθη του ευρωπαϊκού Νότου στην γερμανική πολιτική του σκληρού ευρώ. Προτείνουν την έξοδο των χωρών της περιφέρειας από την ευρωζώνη, με στόχο την μετέπειτα δημιουργία μιας «αριστερής» ευρωζώνης, ευνοϊκότερης προς τα πιο αδύναμα ευρωπαϊκά κοινωνικά στρώματα.
Σπεύδουμε να υπογραμμίσουμε ότι, από τις παραπάνω θέσεις και απόψεις, δεν διαφέρουν σχεδόν καθόλου και οι προτάσεις της γαλλικής άκρα δεξιάς, ήτοι του Εθνικού Μετώπου της κυρίας Μαρίν Λεπέν. Αν η πρόεδρός του δεν έδινε και ρατσιστικό χρώμα στον πολιτικό της λόγο, τότε οι θέσεις της θα ήταν ταυτόσημες με τις θέσεις της τροτσκίζουσας άκρας αριστεράς.
Στην Ελλάδα, τις θέσεις της γαλλικής άκρας αριστεράς επεξεργάζεται ο σύμβουλος του κ. Αλ. Τσίπρα και καθηγητής-οικονομολόγος κ. Γιάννης Μηλιός, βουλευτής, ο οποίος είναι και πρώην εκδότης του θεωρητικού ακροαριστερού περιοδικού «Θέσεις». Ο κ. Γ. Μηλιός θεωρεί ότι οι θέσεις που εκφράζονται στο προαναφερόμενο βιβλίο μπορούν να αξιοποιηθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ πολιτικά ενόψει των ευρωεκλογών και να αποτελέσουν ταυτοχρόνως και εύπεπτη «τροφή» για σκέψη για τους νέους και δήθεν «σκεπτόμενους» οπαδούς του.
Εξάλλου, ορισμένες από τις πιο πάνω αντιλήψεις για την Ευρώπη προβάλλονται και από τις σελίδες της κυριακάτικης Αυγής –η οποία έχει επίσης συνεργασία και με την γαλλική τριτοκοσμικού προσανατολισμού «νεοκομμουνιστική» εφημερίδα Monde Diplomatique.
Όλα δείχνουν, λοιπόν, ότι ενόψει των ευρωεκλογών θα υπάρξει στην Ευρώπη ολομέτωπη φαιοκόκκινη ιδεολογική επίθεση, απέναντι στην οποίαν οι φιλελεύθερες δημοκρατικές δυνάμεις αποτελούν –δυστυχώς– ισχνή μειονότητα.

Κάτι παρόμοιο θα συμβεί και στην Ελλάδα, όπου στις ευρωεκλογές το φαιοκόκκινο μέτωπο αναμένεται να συγκεντρώσει ποσοστό έως και 65%. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα θα είναι και η πρώτη χώρα στην ιστορία της Ενωμένης Ευρώπης που θα στείλει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο 2-3 φιλοναζί ευρωβουλευτές.

Βέβαια, το γεγονός αυτό δεν θα αποτελέσει πρωτοτυπία, δεδομένου ότι από το 1981 εκπροσωπείται στο Ευρωκοινοβούλιο και το μοναδικό σταλινικό κόμμα της Ευρώπης, το ελληνικό ΚΚΕ. Με την Χρυσή Αυγή απλώς ο κύκλος θα κλείσει.