"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

29 Ιουν 2011

Το πάρε-δώσε του Μεσοπρόθεσμου

Σύμφωνοι! Να χειροκροτήσουμε όλοι τη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και να συμπαρασταθούμε στον μεγάλο αγώνα που κάνει για να μην περάσει το Μεσοπρόθεσμο και για να μην ιδιωτικοποιηθεί η ΔΕΗ. Να συμφωνήσουμε επίσης ότι ορθώς πήρε το ασφαλιστικό της ταμείο 710 εκατομμύρια ευρώ (μόνο πέρυσι) και να συμφωνήσουμε ότι φέτος πρέπει να πάρει άλλα τόσα. Πριν, όμως, τα πάρουν, πρέπει ταυτόχρονα να συμφωνήσουμε ότι πρέπει να τα δώσουμε. Διότι, παρά τα όσα ισχυρίζεται ο κ. Μίκης Θεοδωράκης, ούτε Ρώσοι ούτε Κινέζοι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν το ασφαλιστικό της ΔΕΗ. Εμείς πρέπει να το κάνουμε, οπότε ας βάλουμε αυτό το κονδύλι στο Μεσοπρόθεσμο.
Να συμφωνήσουμε επίσης ότι μας αρέσει ο σιδηρόδρομος. Επειδή, δε, ανέκαθεν υπήρξαμε οικολόγοι και κιμπάρηδες, αποφασίσαμε το 2010 να δώσουμε στον ΟΣΕ 917 εκατ. ευρώ. Κι αυτά πρέπει να μπουν στον λογαριασμό του Μεσοπρόθεσμου, διότι εμείς χαιρόμασταν να βλέπουμε τα τρένα (έστω άδεια) να περνούν και όχι οι Ταϊλανδοί. Οπότε ας βάλουμε κι αυτό το κονδύλι στο Μεσοπρόθεσμο, συν τα 156 εκατομμύρια του 2011 (αν εφαρμοστεί καταλεπτώς το Μνημόνιο).
Είχαμε συμφωνήσει παλαιότερα ότι θέλαμε εθνικό αερομεταφορέα κι ας μας κόστιζε περί τα 350 εκατ. τον χρόνο. Στα δέκα χρόνια που συζητούσαμε αν πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί η Ολυμπιακή, φεσωθήκαμε περί τα 3,5 δισ. ευρώ, τα οποία προστέθηκαν στο χρέος, αυτό το οποίο τώρα δεν ξέρουμε τι να το κάνουμε. Μπράβο μας και μαγκιά μας να θέλουμε την Ολυμπιακή κρατική. Μόνο που οι «μαγκιές» δεν αναδιαρθρώνονται. Πληρώνονται.
Προς τι, λοιπόν, ο κλαυθμός και ο οδυρμός των ΜΜΕ για «τσουνάμι φόρων», τη «φοροκαταιγίδα», «χαράτσια» (ή «Αγριότητα», όπως πρωτοσέλιδα έσκουζε την Παρασκευή η «Αυγή»); Δεν ξέρουν ότι «όλα εδώ πληρώνονται» και ότι όσα δεν κόβουμε σήμερα στο σκέλος των δαπανών εμφανίζονται την επομένη στο σκέλος των φόρων; Και άντε να θεωρήσουμε ότι ο δικομματισμός έχει την πελατεία να ικανοποιήσει και γι’ αυτό διστάζει να κόψει τις δαπάνες. Οι τηλεπερσόνες ποιον θέλουν να ικανοποιήσουν και σκούζουν και στην περικοπή των δαπανών και στην αύξηση των φόρων;
Η βασική ιδεολογική νίκη της παλαβής Αριστεράς είναι ότι μας έπεισε ότι πραγματικά υπάρχει ένας άλλος κόσμος που μπορούμε να δαπανούμε χωρίς να πληρώνουμε φόρους. Οτι η δημοσιονομική αρετή κρύβεται στην καταπολέμηση μιας μεταφυσικής σπατάλης, η οποία ποτέ δεν προσδιορίζεται αλλά πάντα είναι κάτι άλλο από αυτό που προτείνεται. «Να ιδιωτικοποιήσουμε τον ΟΣΕ που χάνει (στην καλύτερη περίπτωση) 150 εκατ.;». «Οχι, διότι είναι φιλικός στο περιβάλλον. Αλλού είναι οι σπατάλες». «Να κλείσουν τμήματα ΤΕΙ, στα οποία δεν πατάει σπουδαστής;». «Οχι, διότι η παιδεία είναι το μέλλον». «Να συγχωνεύσουμε κάποια από τα 24 πανεπιστήμια που υπάρχουν στη χώρα;». «Οχι, διότι θα μαραζώσουν περιοχές». «Να σταματήσουμε τις πέντε γλώσσες ανά λύκειο;». «Οχι, διότι κάποιος μπορεί να μάθει σουαχίλι». «Να συγχωνεύσουμε σχολεία χωριών που απέχουν 5 χλμ.;». «Οχι, διότι θα ταλαιπωρηθούν τα παιδιά». «Να αυξήσουμε τους φόρους για να τα πληρώσουμε όλα αυτά;». «Τρελαθήκατε; Γιατί δεν καταπολεμάτε τη σπατάλη;». Και ο κίνδυνος της χρεοκοπίας συνεχίζεται.
Tου Πάσχου Μανδραβέλη, από την Καθημερινή. 

28 Ιουν 2011

Οι ταγοί και οι λαγοί!

«Ο Αντώνης Σαμαράς ηγείται του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό το συντηρητικό πελατειακό κόμμα επιδείνωσε το ελληνικό χρέος από το 2004 έως το 2009 με ανενδοίαστη σωρεία δαπανών, οδηγώντας στην καταστροφή. Επρόκειτο για πέντε ζοφερά χρόνια».Όχι, δεν προέρχεται από κάποιο φιλοπασοκικό ή άλλο ελληνικό «αντιδεξιό» έντυπο. Είναι απόσπασμα από δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας Die Zeit και ήρθε να «δέσει» με τη δήλωση του υπουργού Εξωτερικών της Σουηδίας, ο οποίος είπε πως στην Ελλάδα η στάση της αντιπολίτευσης «αγγίζει τα όρια της εγκληματικής ανευθυνότητας».
Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, το κείμενο της Die Zeit, πριν από τον υπότιτλο «Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης συμπεριφέρεται ανεύθυνα», είχε τον τίτλο «Οι πολιτικοί της Ελλάδας είναι το πρόβλημα».
Όμως, και πριν να μας τα πουν Γερμανοί, Σουηδοί και άλλοι, τα ξέραμε, δα, τα χαΐρια μας. Και μόνο όσα διαδραματίστηκαν την περασμένη Τετάρτη θα αρκούσαν για να βεβαιωθούμε ότι με αυτή την πολιτική ηγεσία, με αυτούς τους ταγούς, δύσκολα θα τα βγάλουμε πέρα.
 Είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός της χώρας, έτσι «χωρίς πρόγραμμα», σε μια στιγμή παρόρμησης, να αποφασίζει να διαπραγματευτεί με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα όσο η κυβέρνηση εθνικής ενότητας; Είναι δυνατόν να προχωράει σε μια τόσο σημαντική κίνηση χωρίς καν να έχει ενημερώσει τους πιο στενούς συνεργάτες του; Είναι δυνατόν να αφήνει τον υπουργό του στην επιτροπή της Βουλής να ανεβοκατεβάζει το αφορολόγητο και την ίδια στιγμή τα κανάλια (όχι αυθαιρέτως και αδίκως) να βοούν ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει (αυτο)καταργηθεί; Είναι δυνατόν έπειτα από λίγες ώρες να έχει μετανιώσει γιατί υπήρξαν, λέει, αντιδράσεις από το κόμμα του και την οικογένειά του;
Αλλά και από την άλλη: Είναι δυνατόν να απαιτεί ο Σαμαράς ολόκληρη κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας να έχει αποκλειστικό αντικείμενο την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου; Άλλη μαγική λέξη, πάλι, αυτή η επαναδιαπραγμάτευση. Λες και, άμα εσύ πεις στους δανειστές σου «θέλω να επαναδιαπραγματευτώ» (και μάλιστα, όντας με την πλάτη στον τοίχο), εκείνοι θα σπεύσουν να απαντήσουν: «Ό,τι θέλουν τα παιδιά». Είναι δυνατόν να βρίσκεται η χώρα στο χείλος (και βάλε…) του γκρεμού και ο Σαμαράς, στα λίγα λεπτά του κρίσιμου τηλεφωνήματος με τον Παπανδρέου, να θέτει ζήτημα μεταναστευτικού νόμου; Θα του έκαναν νόημα, φαίνεται, τα λεβεντόπαιδα του Δικτύου 21 από το βάθος του δωματίου.
Μικρότερης σημασίας αλλά όχι αμελητέα, στο μέτρο που δείχνουν τα πολιτικά ήθη μας και το επίπεδο του πολιτικού πολιτισμού μας: Σε αντιδιαστολή με τον Φλωρίδη και τον Νασιώκα, που είχαν την αξιοπρέπεια να παραιτηθούν, «υπερευαίσθητος» κατά τα λεγόμενά του συνάδελφός τους φρόντισε να κρατήσει την εδρούλα του, «ως κόρην (ή μήπως εξαδέλφην;) οφθαλμού», προβάλλοντας μάλιστα δικαιολογίες που ούτε παιδάκια του δημοτικού δεν πείθουν. Και τι να πει κανείς, βέβαια, για άλλο πρωτοπαλίκαρο του βαθυτάτου, «πατριωτικού» κ.ο.κ. ΠΑΣΟΚ, ο οποίος, μόλις έμαθε ότι (υφ)υπουργοποιείται, έσπευσε να σβήσει από τον ιστότοπό του τα πύρινα κείμενά του των προηγούμενων μηνών, με τα οποία κατακεραύνωνε το Μνημόνιο και ζητούσε «να το καταγγείλουμε»!
Τέτοιοι έπρεπον ημίν ιερείς και αρχιερείς, ρε γαμώτο;
Του Ανδρέα Παππά, από το athensvoice

26 Ιουν 2011

«Παρών» στο προσκλητήριο για τη σωτηρία της πατρίδας!

Στο εσωτερικό ηχείο ακούμε: H ΑΔΕΔΥ αντιτίθεται στο Ευρώ, ο Αλαβάνος βλέπει ότι η πλατεία μπορεί να εξελιχθεί σε αντισυστημικό πολιτικό υποκείμενο, η Αλέκα κάνει delete στο χρέος, απόστρατοι αξιωματικοί βγάζουν τις στολές τους από τη ναφθαλίνη, οι αγανακτισμένοι συμμετέχουν στις απεργιακές φρουρές της ΓΕΝΟΠ, το μεσοπρόθεσμο του Βενιζέλου είναι χειρότερο από αυτό του προκατόχου του. Ταυτόχρονα το άλλο ηχείο, αυτό του εξωτερικού, παίζει ότι: η Süddeutsche Zeitung περιγράφει το Σαμαρά ως «κερδοσκόπο της κατάρρευσης, ανεύθυνο και εγωπαθή», ο Μπεν Μπερνάκι φοβάται ότι μια άτακτη χρεοκοπία σαν τη δική μας θα συντάρασσε τις αγορές, 70 μάναντζερς των μεγαλύτερων πολυεθνικών της Γαλλίας και της Γερμανίας ζητούν από τους προέδρους των χωρών τους να σώσουν την Ελλάδα. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ζητά από τις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις να στηρίξουν τα νέα μέτρα και ανοίγει την κάνουλα της πρόσθετης χρηματοδότησης.
Η απομόνωση της οχλοβοής και των παρασίτων από τις ταυτόχρονες εκπομπές και η στοιχειώδης ορθολογική επεξεργασία των διαφορετικών μηνυμάτων μπορεί να οδηγήσει βάσιμα στο συμπέρασμα ότι οι ευρωπαίοι εταίροι μας υπό όρους αγωνίζονται να μας σώσουν. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση απρόθυμα και με βαριά καρδιά αναγκάζεται να συναινέσει. Οι υπόλοιποι ζουν σε άλλο τόπο και άλλο χρόνο. Ωστόσο οι πάντες, αντιδρώντας με τα παραδοσιακά ανακλαστικά του πολιτικού συστήματος, σκέπτονται και δρουν έχοντας το βλέμμα στραμμένο στις εκλογές.
Οι ευρωπαϊκές και διεθνείς ελίτ συνεχίζουν να ποντάρουν στην αποφυγή της ελληνικής χρεοκοπίας. Συνεχίζουν να χρηματοδοτούν τα ελληνικά ελλείμματα ακόμα και με εμφανή την πιθανότητα να χάσουν, προκειμένου να προστατέψουν το Ευρώ και τις αγορές του, να σωθεί η ευρωζώνη από το ενδεχόμενο της διάλυσης. Η οικονομική βοήθεια που μας δίνουν είναι χρήματα των ευρωπαίων φορολογουμένων, η οποία συνεχίζει να νομιμοποιείται ιδεολογικά με αναφορά στο ιδεώδες της ενωμένης Ευρώπης. Μέσα στους κόλπους της, αυτοί έζησαν και ζουν καλά, παρά τα όποια προβλήματα. Εμείς ζήσαμε καλύτερα με τα δανεικά, αλλά δυστυχώς ήρθε η ώρα να πάμε στο ταμείο και δεν θέλουμε. Αλλά όλα αυτά δεν κρατάνε για πάντα. Την ίδια στιγμή, οι φωνές που λένε αφήστε τους Έλληνες να καταρρεύσουν πληθαίνουν. Αν η Ιρλανδία και η Πορτογαλία καταφέρουν να γυρίσουν το παιχνίδι και η Ευρώπη ασφαλιστεί από τις επιπτώσεις του θανάτου μας, οι πιθανότητες να αφεθούμε στην τύχη μας ανεβαίνουν επικίνδυνα. Μέσα στη διαπάλη των διαφορετικών συμφερόντων και στρατηγικών, ένα ατύχημα, μια απρόβλεπτη δυσμενής συγκυρία μπορεί να αποβούν μοιραία.
Στο εγχώριο περιβάλλον τα πράγματα γίνονται όλο και πιο συγκεχυμένα.
Πανικόβλητος ο πρωθυπουργός αναζητά κάποιον να μοιραστεί μαζί του την εξουσία, αλλά και τις ευθύνες. Δεν βρίσκει το Σαμαρά και καταλήγει στο Βενιζέλο. Το σύστημα ΠΑΣΟΚ, ατενίζει τον εφιάλτη της εκλογικής ήττας να πλησιάζει και σκέφτεται να ανατιναχτεί, σαν τον Σαμουήλ στο Κούγκι. Να ρίξει τη δική του κυβέρνηση και τη χώρα προκειμένου να διατηρήσει την επαφή με τους αγανακτισμένους ψηφοφόρους και να διασωθεί πολιτικά μέσα στο επερχόμενο τοπίο της καταστροφής, στη βαλκανική Ελλάδα που θα θυμίζει χλιδάτη Αλβανία. Ο ελιγμός της επιλογής Βενιζέλου προσέφερε μία πρόσκαιρη ανακούφιση, όμως η απαίτηση των εταίρων και της τρόικας να ψηφιστούν μαζί μεσοπρόθεσμο και εφαρμοστικός νόμος, καταργεί τους πρόσκαιρους εφησυχασμούς, ενώ τα σύννεφα εν όψει της επικείμενης ψηφοφορίας για το Μεσοπρόθεσμο πληθαίνουν. Κάπου στο βάθος όλοι βλέπουν ότι τα ψέματα τελείωσαν. Η κυβέρνηση πλέον δεν έχει κανένα περιθώριο να μην συμπράξει επί της ουσίας, χωρίς τους γνωστούς ελιγμούς και τα πασοκτζίδικα κόλπα στην εφαρμογή των όρων του Μεσοπροθέσμου, που σκληραίνουν επικίνδυνα. Η τύχη της χώρας κρέμεται από τις ψήφους του Κουρουπλή, της Τόνιας Αντωνίου και δεν συμμαζεύεται.
Ο Σαμαράς πιέζεται από τους δεξιούς Ευρωπαίους ηγέτες να συναινέσει. Αυτός όμως δεν διστάζει να μετακινηθεί σε θέσεις που θυμίζουν ΚΚΕ, προκειμένου να ανέβει στην εξουσία και να διαχειριστεί αυτός και το κόμμα του τη νέα βοήθεια που έρχεται από τους «κουτόφραγκους». Την ίδια στιγμή βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης δείχνουν πρόθυμοι να ψηφίσουν το μεσοπρόθεσμο αναλογιζόμενοι την κρισιμότητα της ψηφοφορίας.
Η «εναλλακτική Αριστερά», ΣΥΡΙΖΑ και πέρα, αριστερίστικη όσο ποτέ, πασχίζει να καταλάβει τι είναι αυτό που έρχεται, επαναστατικό τσουνάμι, εθνικιστική καταιγίδα ή κατάρρευση των πάντων. Στηρίζει την κάθε συντεχνία, την πλατεία και τη Σπίθα, ζητά διορισμούς και εκλογές. Δεν τη νοιάζει τι συμφέρει το λαό που δήθεν εκπροσωπεί. Ρητορεύει εν κενώ εναντίον του ανύπαρκτου ελληνικού νεοφιλελευθερισμού και ποντάρει πολιτικά στη χρεοκοπία της χώρας. Ακολουθεί τον κλασσικό κανόνα του πολιτικαντισμού και προσδοκώντας κέρδη από τα ερείπια, υποκρίνεται ότι θα είναι αυτή ο νικητής με το 4% και όχι η δεξιά του Φαήλου και του Χρύσανθου που έρχεται τρεχάτη.
Το ΚΚΕ, ως ιδεολογικός μονόλιθος, πασχίζει να τελειοποιήσει τις παρελάσεις του στους δρόμους της Αθήνας. Δηλώνει αδιάφορο και πέραν της τρέχουσας πολιτικής, καλώντας την κοινωνία να αντισταθεί στην επέλαση του κεφαλαίου και να στρατευτεί στην υπόθεση μιας κοσμικής Δευτέρας Παρουσίας. Ούτε θέλει αλλά ούτε και μπορεί να προτείνει τίποτα. Στο βάθος του γερασμένου μυαλού του κατοικεί μόνο ο σοβιετικός εφιάλτης.
Η Δημοκρατική Αριστερά μετεωρίζεται ανάμεσα στην υιοθέτηση μιας πολιτικής χρήσιμης δύναμης για τη χώρα και την κοινωνία από τη μια, και από την άλλη στην ήπια αναπαραγωγή του γνωστού αταβιστικού αριστερού αρνητισμού με τα συνακόλουθα λαϊκίστικα συμφραζόμενα. Η κατάσταση αυτή στο προγραμματικό επίπεδο είναι το απότοκο μιας αδυναμίας απαλλαγής από τα θεωρητικά κλισέ του παρελθόντος, στο πλαίσιο των οποίων η ελληνική κρίση γίνεται εν πολλοίς αντιληπτή αποκλειστικά ως μία παράπλευρη απώλεια της κρίσης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και οι κοινωνικές της συνέπειες ερμηνεύονται ως ένα ακόμα περιστατικό της αιώνιας σύγκρουσης κεφαλαίου και εργασίας. Στο πολιτικό επίπεδο εκφράζεται με την τάση ήπιας προσαρμογής στις προσδοκίες των παραδοσιακών αριστερών ακροατηρίων σε ζητήματα τρέχουσας πολιτικής και συμμαχιών. Ο τύπος αυτής της προσαρμογής αφήνει βεβαίως περιθώρια ανοιγμάτων έξω από τα όρια του συνήθους αριστερού δημόσιου λόγου, τα οποία όμως τις πιο πολλές φορές συρρικνώνονται ή κλείνουν στην επόμενη κίνηση. Στο ψυχολογικό επίπεδο παρωθείται από τα ενοχικά σύνδρομα μιας πιθανής απώλειας της αριστερής ψυχής. Η ταλάντευση αυτή καθόρισε και εν πολλοίς καθορίζει τη στάση του κόμματος και για το μνημόνιο και για την επικείμενη ψηφοφορία για το μεσοπρόθεσμο.
Στο βάθος της εικόνας ολόκληρο σύστημα, πολιτικές ελίτ, ραντιέρηδες και κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, έμποροι της ενημέρωσης, υψηλόμισθοι υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα, συνδικαλιστικές μαφίες, πάμπλουτοι και φοροδιαφεύγοντες ελεύθεροι επαγγελματίες αγωνιούν. Ανάλογα με τα συμφέροντά τους άλλοι θέλουν και άλλοι όχι να μείνει η χώρα στο Ευρώ. Όλοι όμως θέλουν πρώτιστα να σωθούν οι ίδιοι. Να ζήσουν και να αφήσουν τους άλλους να πεθάνουν. Ας γυρίσει ο κόσμος ανάποδα, αρκεί να μην χαθούν τα συμφέροντα, αρκεί το διεφθαρμένο, κρατικιστικό μοντέλο οικονομίας που τους εξέθρεψε να συνεχίσει να υπάρχει, το μετασοβιετικό σύστημα να συνεχίζει να αναπαράγεται με αυτούς στο ρόλο του επιβήτορα. Πολιτικός εθισμός σε καταστροφικά μοντέλα. Μπίζνες θα γίνονται πάντοτε ακόμα και στην μετά - ευρώ έρημο.
Είναι χαρακτηριστικό όμως ότι κανείς από τους ορκισμένους εχθρούς του μνημονίου δεν αιτείται τη διακοπή της χρηματοδότησης. Τα καλά και συμφέροντα.
Μέσα σ’ αυτή τη θολούρα, με το λαϊκισμό να καλπάζει και με δεδομένη την απουσία μιας πολιτικής ηγεμονίας του ορθού λόγου και της υπεράσπισης του δημοσίου συμφέροντος, ένα μέρος της κοινωνίας παγιδεύεται στις πλατείες με τις αρλούμπες της αμεσοδημοκρατίας, αγανακτεί για τη διάψευση των προσδοκιών της δανεικής ευημερίας, δείχνει εξαιρετικά ευεπίφορο στην καταφυγή στους μύθους της εθνικής μοναξιάς και στον αντικοινοβουλευτισμό.
Οι υπόλοιποι, η συντριπτική πλειοψηφία, τρομοκρατημένοι από την εξέλιξη της κρίσης και τους εμπόρους των λύσεων, απέχουν από την ενεργό πολιτική δράση, ενώ ταυτόχρονα πολιτικολογούν ασύστολα. Κοιτάζουν τη δουλειά ή την αναδουλειά τους και ελπίζουν, όταν ελπίζουν, στην έλευση παλιών ή νέων supermen. Η μεσαία τάξη οργίζεται και δικαίως επειδή καλείται να πληρώσει αυτή το μάρμαρο, αλλά αδυνατεί να ταξινομήσει τις προτεραιότητες, να επιλέξει συμμάχους, να εμπιστευθεί ένα αναξιόπιστο πλέον πολιτικό προσωπικό. Το ρήγμα το πολιτικό σύστημα αποτυπώνεται στα ποσοστά του λευκού ή της αποχής.
Σ’ αυτό το γκρίζο τοπίο υπάρχει ένα μειοψηφικό ρεύμα με βάσιμες ελπίδες ανάπτυξης. Είναι όλοι όσοι κοιτάζουν και βλέπουν μέσα από τους καπνούς της απελπισίας στο φάσμα του υπέρυθρου. Κόντρα στο ρεύμα του καλπάζοντος λαϊκισμού ιχνηλατούν και αναζητούν του δρόμους του ορθού λόγου. Οι περισσότεροι ανήκουν στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς και της ρεφορμιστικής αριστεράς, εκεί όπου και ο διάλογος έχει αρχίσει εδώ και καιρό. Αρκετοί συσπειρώνονται μέσα και γύρω από τη ΔΗΜΑΡ, την οποία θεωρούν προνομιακό χώρο δημιουργίας νέων πολιτικών προταγμάτων. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα χρειαστεί και εκεί να αγωνιστούν για να πείσουν, αντιπαλεύοντας αδράνειες που πηγάζουν από αριστερά στερεότυπα. Αντιλαμβάνονται το έλλειμμα μιας ευρύτερης, ρωμαλέας και καινοτόμας πολιτικής ηγεσίας, αλλά ταυτόχρονα θεωρούν ότι οι δραματικές εξελίξεις και τα ρήγματα που αυτές δημιουργούν, είναι εμβρυουλκός νέων πολιτικών συμμαχιών και ως εκ τούτου και παράγοντας γέννησης νέων πολιτικών ηγεσιών.
Η γενικευμένη ρευστότητα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, παρέχει σημαντικές ευκαιρίες για την ανάπτυξη τολμηρών πρωτοβουλιών και δράσεων. Το ρεύμα αυτό μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στην τελεσίδικη αποκοπή από την αριστερή παράδοση της ανεύθυνης αντιπολιτευτικής εθελοτυφλίας. Να απευθυνθεί και σε άλλα ευρύτερα πολιτικά ακροατήρια της κεντροαριστεράς. Να μετατρέψει τις επιλογές Καμίνη και Μπουτάρη σε μπούσουλα πολιτικής ναυσιπλοΐας εν μέσω τρικυμίας. Να ιεραρχήσει ανάγκες και να θέσει προτεραιότητες που δεν θα υπαγορεύονται από το παραδοσιακό αριστερό φαντασιακό, αλλά από το δημόσιο συμφέρον, το συμφέρον του κόσμου της εργασίας στα πλαίσια της Ευρώπης.
Αυτό το εν τη γενέσει πολιτικό ρεύμα δεν φιλοδοξεί να βρει μόνο τεχνικές λύσεις στα προβλήματα του χρέους, της ανασύστασης του κράτους ή της πράσινης ανάπτυξης. Αυτές ούτως ή άλλως είναι υπόθεση των ειδικών. Καλείται κυρίως να δώσει πολιτικές κατευθύνσεις, να καθορίσει όρια και παραμέτρους, να διαπραγματευτεί τις κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες. Καλείται να παρέμβει με ιδιαίτερα ρηξικέλευθες δράσεις ώστε να πείσει την κοινωνία για την κρισιμότητα της εθνικής μας υπόθεσης. Καλείται να αποκαταστήσει επαφή με νησίδες λογικής και ευθύνης στο μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού φάσματος. Καλείται να φωνάξει «παρών» στο προσκλητήριο για τη σωτηρία της πατρίδας, καθώς τα φώτα σβήνουν και τα παλλόμενα laser αδυνατούν να δείξουν το δρόμο.
Των Γιάννη Αντωνίου και Λεωνίδα Καστανά, από το φιλικό Blog, Μη μαδάς τη μαργαρίτα

24 Ιουν 2011

Το δράμα ενός συμπλεγματικού ηγέτη!

Κατανοώ το δράμα του Αντώνη: ξεκίνησε με όλα τα φόντα, τα τζάκια και τα Χάρβαρντ. Μπήκε στην πολιτική νεότατος, έγινε υπουργός σε καίριες θέσεις, έμοιαζε να είναι η προσωποποίηση της επιτυχίας και του λαμπρού πολιτικού μέλλοντος. Κι ύστερα χτύπησε παγόβουνο: τον πέταξαν έξω, τον κακολόγησαν, τον περιφρόνησαν, τον καταδίκασαν στο περιθώριο να προσπαθεί μάταια να φέρει, ένας μόνος κούκος, την πολιτική άνοιξη.
Δεν ξέρω τι του βρήκε ο Κωστάκης και τον επανέφερε. Ποιός ξέρει ποιοί μικροπολιτικοί υπολογισμοί, ποιοί ανομολόγητοι συσχετισμοί μέσα στην εκπασοκισμένη "νόμιμη και ηθική" ΝΔ του έδωσαν την ευκαιρία να πιάσει ξανά τιμόνι στα χέρια του. Και τότε όλα άλλαξαν. Γυάλισε το μάτι του. Σαν το παλιό αμίμητο "Mortimer, we're back!", ο Αντώνης πήρε τα πάνω του. Μόλις το χέρι του γλίστρησε απαλά στο ταλαιπωρημένο δυάκι της βαρκούλας της ΝΔ, έγινε το θαύμα: οι αδένες του εξερράγησαν, οι ορμόνες πλημμύρισαν το είναι του. Το μυαλό του, μουλιασμένο στα φυσικά παραισθησιογόνα, καβάλλησε ένα φτερωτό καλάμι που θαυματουργικά εμφανίστηκε απ' το πουθενά, κι άρχισε να καλπάζει στα καταπράσινα λιβάδια της εξουσίας. Από τον καλπασμό του έφυγαν τα γυαλιά της μυωπίας, αλλά αυτός πάλι τα έβλεπε όλα πεντακάθαρα. Αυτό θα μπορούσε να τον υποψιάσει κάπως, αλλά όταν μιλούν οι ορμόνες η λογική έχει πάρει άδεια άνευ αποδοχών. Τα όνειρα του Αντώνη έχουν μια άλλη απόχρωση του μπλε: δεν είναι το αυστηρό, πρωσικό μπλε της παραδοσιακής δεξιάς, ούτε έχει πυρσούς και τέτοια. Τα όνειρα του Αντώνη είναι ντυμένα ένα μυστηριώδες γαλάζιο κι ο πυρσός έχει εξαϋλωθεί σε μια ανωφερή χειρονομία που κάτι θυμίζει, αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος τι.
Ο Αντώνης είχε πια ένα τιμόνι στο χέρι, έστω και μικρό. Είχε όνειρα πολλά και μπλε, αλλά το λιμάνι ήταν μικρό: όλο το μέρος το 'πιανε η ξεχαρβαλωμένη γαλέρα με τον ξέθωρο πράσινο ήλιο στο ξάρτι. Είχε εδώ κι εκεί και κάτι άλλα εμβλήματα που φέρνανε σε ήλιο, άλλα πιο καινούρια, άλλα παλιά. Μυστήριο πράμα αυτή η γαλέρα. Ο καπετάνιος ήταν ένας χαμογελαστός αδύνατος ψηλός με καράφλα, που έκανε κάθε τόσο γυμναστική και ηλιοθεραπεία με άσπρα ακουστικά iPod στ' αυτιά. Στα επάνω καταστρώματα, γύρω από την καμπίνα του καπετάνιου, σύχναζαν κάτι τύποι όμορφοι και φρέσκοι και κάτι κουλτουρογκόμενες. Κάθε τόσο μαζεύονταν κι έκαναν συσκέψεις στα αμερικάνικα. Τα λάπτοπ και τα "ουάου" έδιναν κι έπαιρναν ― καμία σχέση με τα κάτω καταστρώματα. Εκεί είχε κάτι μουστακαλήδες με κοιλίτσα που βλέπανε ματς, τρώγανε εναλλάξ αστακομακαρονάδες και μπατιρόσπορα, ακούγανε πότε κολοκοτρωνέικα και πότε κάρμινα μπουράνα, και τα έξυναν ανηλεώς κάτω από μια αφίσα ενός γέρου που έμοιαζε του καπετάνιου, και τη φωτογραφία της οικογένειας με το τζιπ. Αντίθετα με τις φλωράντζες επάνω που ήταν συνεχώς στην πρίζα, αυτούς εδώ δουλειά δεν τους είδε κανείς ποτέ να κάνουν. Ακόμη πιο κάτω, η γαλέρα ήταν παραδομένη στα ποντίκια. Παλιότερα, πριν έρθει ο νέος καπετάνιος, ήταν όλοι τροφαντοί κι ευτυχισμένοι ― και τα ποντίκια επίσης. Τώρα τελευταία κάτι πρέπει να έγινε κι άλλαξαν τα πράγματα. Οι μουστακαλήδες σα να αδυνάτισαν λίγο και τα ποντίκια σα να λιγόστεψαν. Κάθε μέρα τα βλέπει κανείς μισοπνιγμένα να κάνουν ύστατες προσπάθειες να ξανανέβουν στη γαλέρα.
Αυτά συνέβαιναν στη γαλέρα που στοίχειωνε τις σκέψεις του Τρελαντώνη. Ονειρευόταν πότε θα έδινε ο θεός να την πλευρίσει με τη βαρκούλα του, να πετάξει στη θάλασσα τους μισητούς ενοίκους και τον καπετάνιο, να την καθαρίσει, να τη βάψει στη δική του απόχρωση του γαλανού, και να σηκώσει αχνογάλαζα πανιά για τα πελάγη της εξουσίας. Επί του παρόντος, το δυάκι της βαρκούλας είναι καλύτερο απ' το τίποτα, αλλά ο Αντώνης δε σταμάτησε ποτέ να ονειρεύεται ένα πραγματικό τιμόνι. Και δε χρειαζόταν καν να το ονειρεύεται ― ήταν εκεί και τον περίμενε. Το μόνο εμπόδιο ήταν όλα αυτά τα παράταιρα πλάσματα που χρόνια τώρα ζούσαν εκεί μέσα κι είχαν γίνει θαρρείς ένα με τα μαδέρια, τα πανιά και τα σκοινιά.
Κι ενώ στα όνειρα του Αντώνη υπήρχε μια κάποια τάξις, κανείς δεν πρόσεξε τον τυφώνα που πλησίαζε ακάθεκτος. Γιαυτό ήταν ανήσυχοι στη γαλέρα. Γιαυτό τελευταία είχαν κρεμάσει μούτρα κι είχαν κόψει τις ηλιοθεραπείες. Γιαυτό αδυνάτιζαν οι μουστακαλήδες. Γιαυτό πνίγονταν τα ποντίκια. Ο Αντώνης, προσηλωμένος στο μονόδρομο των συμπλεγμάτων του, κατελήφθη εξ απήνης.
Όταν κόπασε η θύελλα, δεν υπήρχε ούτε γαλέρα, ούτε Αντώνης, ούτε τίποτα. Ήταν μια καινούρια μέρα.
Ναι μεν "όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι", αλλά οι ίδιοι δεν το ξέρουν. Στο περιορισμένο οπτικό πεδίο των μικρών ανθρώπων, χωράει μόνο ο εαυτός τους και οι επιδιώξεις τους. Οι ηγετίσκοι που έχουμε την απίστευτη γκαντεμιά να μας κυβερνούν, δεν νοιάζονται απλώς για την πάρτη τους ― αυτό δεν θα πείραζε και τόσο αν το έκαναν σωστά. Το δραματικό είναι το πώς αντιλαμβάνονται την πάρτη τους: όχι ως -μερική έστω- κατάφαση του συλλογικού, αλλά ως απόλυτη άρνησή του.
Ο Ξέρξης είχε βάλει να μαστιγώνουν τη θάλασσα επειδή δεν του 'κανε τα χατήρια. Ο Αντώνης Σαμαράς κατέληξε να μαστιγώνει την Ελλάδα επειδή τυχαίνει να μην είναι αυτός ο πρωθυπουργός της. Η αντίληψη της μεγάλης εικόνας υπήρξε ανέκαθεν προνόμιο ελαχίστων, αλλά ποτέ ολιγίστων.
του Χρίστου Πιστοφίδη, αναδημοσίευση από το Blog, Έναρθρη Κραυγή

20 Ιουν 2011

Να καούν οι Οίκοι Ανοχής σ’ όλη την Ελλάδα!!!

Είμαι αγανακτισμένος φίλε μου, γιατί συνέβη και σε μένα αυτό που έγραφε ο Γκαίτε κάποτε στον Βέρθερό του. «Όταν κάτι τρομερό μας βρίσκει την ώρα της διασκέδασης είναι φυσικό να μας δημιουργεί εντονότερες εντυπώσεις απ΄ ό,τι αν συνέβαινε κάποια άλλη στιγμή. Εν μέρει εξαιτίας της αντίθεσης που γίνεται τόσο έντονα αισθητή….» Αγανακτώ, λοιπόν, γιατί η ατυχία με βρήκε την ώρα της διασκέδασης, με ορθάνοιχτες και τις πέντε μου αισθήσεις στις κάθε είδους συγκινήσεις και γιατί, το ξέρω πια καλά, πως θα δυσκολευτώ πολύ να αφήσω πίσω μου οριστικά τις ανέφελες στιγμές της μεταπολιτευτικής μου νιότης.
Δεν το παίζω εξυπνάκιας, ούτε καταλογίζω κακές προθέσεις στους σημερινούς κυβερνώντες. Προπονητής, πρωθυπουργός και παίκτης έπαψα να είμαι από καιρό. Γιατί κατάλαβα πως ο καναπές και η κερκίδα απέχουν παρασάγγας από τις δίνες της εξουσίας και του γηπέδου τα λακτίσματα. Ανικανότητα, όμως, τους προσάπτω. Συντεχνιακή λογική και παλαιοκομματικές πρακτικές τους καταλογίζω. Όχι, γιατί η πένα μου αξιώνει ψωριάρικους, από καθ΄ έδρας, τίτλους σαν αυτούς που κραδαίνουν ορισμένοι συγκαιρινοί μας τιμητές, και αναίσχυντα μονοπωλούν με τις φλυαρίες τους , τη σκέψη και το βλέμμα μας. Αλλά γιατί σαν πολίτης αυτής της χώρας καταλαβαίνω πως το συγκεκριμένο σύστημα εξουσίας δεν μπορεί να σταθεί πια στο ύψος ενός Κρόνου και να καταβροχθίσει τα παιδιά του. Δεν μπορεί να μειώσει τους προκλητικούς μισθούς των ΔΕΚΟ, της Βουλής και των Υπουργείων. Δεν μπορεί να απολύσει τους χιλιάδες ψηφοφόρους που τρούπωσαν την τελευταία στιγμή στους ΟΤΑ και στους νεοσυσταθέντες οργανισμούς. Δεν μπορεί να κατασχέσει τις περιουσίες των διεφθαρμένων δημόσιων λειτουργών, των δοσίλογων υπουργών και των διαπλεκόμενων επιχειρηματιών . Δεν μπορεί να στηρίξει την προληπτική και πρωτοβάθμια φροντίδα Υγείας χαλνώντας την δραχμούφαντη νιρβάνα εκατοντάδων νοσοκομειακών διευθυντάδων. Δεν μπορεί να διώξει τους συρφετούς αθλιότητας από τα Πανεπιστήμιά μας. Και δεν μπορεί, γιατί ο κανιβαλισμός έχει πάψει από καιρό να θεωρείται συμπεριφορά πολιτισμένου ανθρώπου. Είναι, λοιπόν, δυνατόν οι ίδιοι να θρέψουν την οργή μας από τις ίδιες τους τις σάρκες; Κομμάτι δύσκολο το βρίσκω.
Την ίδια στιγμή, βέβαια, που το σύστημα αυτό πνέει τα λοίσθια ,στις πλατείες ακούς για άμεση δημοκρατία, για έξοδο από την Ευρώπη και την μέγκενη του Μνημονίου και διάφορα άλλα περίεργα για πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και για έναν λαό που απαιτεί να φύγουν τα τριακόσια λαμόγια του Κοινοβουλίου.
Δεν μπορείς, όμως, αγανακτισμένε να ζητάς το «πόθεν έσχες» από την πολιτική και επιχειρηματική ελίτ της χώρας και την ίδια στιγμή να αρνείσαι το «πόθεν» από τον διπλανό σου. Εδώ, ένα «τίνος παιδί είσαι εσύ» στο πετάει για πλάκα μια γιαγιά μόνο και μόνο, επειδή έτυχε να κάτσεις δίπλα της στο λεωφορείο. Δεν θα το απευθύνεις εσύ στον συναγωνιστή σου; Σε αυτόν με τον οποίο προσδοκάς να γκρεμίσεις το σάπιο σύστημα και να φτιάξεις έναν κόσμο αλλιώτικο; Πλάκα μας κάνεις; Είναι πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων το να ρωτήσεις τον μουστάκια που κάθεται δίπλα σου και μουντζώνει τη Βουλή αν έκλεψε δημόσιο χρήμα, είτε μέσω ενός αθώου γρηγορόσημου, είτε μέσω μιας υπέρ το δέον συνταγογράφησης φαρμάκων, είτε μέσω μιας προμήθειας υλικού για μια δημόσια υπηρεσία, είτε δεν ξέρω και εγώ μέσω ποιού άλλου τρόπου ένας δημόσιος λειτουργός έβγαζε λεφτά σε αυτήν τη ρημαγμένη χώρα;
Άμεση Δημοκρατία, φωνάζεις στις πλατείες. Συνελεύσεις πολιτών και διαρκή συμετοχή. Σου πέρασε όμως ποτέ από το μυαλό ότι είναι τουλάχιστον φαιδρό να ζητάς την Άμεση Δημοκρατία, πολίτευμα δυσκολο και απαιτητικό, όταν έχεις αποτύχει οικτρά στην πιο λάιτ εκδοχή της, την αντιπροσωπευτική ή έμμεση Δημοκρατία;
Είσαι έτοιμος ,μωρέ ,να αλλάξεις τον κόσμο και δεν μπορείς να αφιερώσεις λίγο χρόνο απ΄ την ζωή σου προκειμένου να αλλάξεις τον τρόπο με τον οποίο εκλέγεις τους αντιπροσώπους σου; Είσαι έτοιμος να κάψεις το μπουρδέλο την Βουλή και δεν έχεις τα αχαμνά να κάψεις τους ,ανά την επικράτεια, οίκους ανοχής της μετριότητας; Είσαι έτοιμος να μπουκάρεις στο Κοινοβούλιο και να καταλύσεις το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και δεν έχεις το στοιχειώδες θάρρος να παραδεχτείς πως εκεί μέσα βρίσκονται οι ίδιες σου οι επιλογές; Και αν όχι οι δικές σου- γιατί ως γνωστόν σε αυτήν την χώρα πάντα ο άλλος κάνει τη μαλακία και ποτέ εσύ- τότε εκείνες των συγγενών και των φίλων σου; Έλεος. Τεσσερα εκατομμύρια ψηφοφόροι των δυο μεγάλων κομμάτων εξουσίας κυκλοφορούν αναμέσα μας. Δεν μπορεί. Κάποιον από δαύτους σίγουρα θα ξέρεις. Εσύ τους έστειλες, άλλωστε, εκεί. Εσύ τους νομιμοποίησες. Εσύ τους έσφιξες το χέρι και εσύ τους εχρισες κουμπάρους και νονούς των παιδιών σου, καθισμένος σαν τον χάνο δίπλα τους να περιμένεις το πουλάκι να βγεί από την μηχανή του φωτογράφου.
Αν θέλεις, λοιπόν, κάτι να αλλάξει, μέχρι τουλάχιστον να φτιάξεις τον κόσμο που ονειρεύεσαι, μούτζωσε το σύζυγό σου. Τον ανηψιό σου και τον πρώτο σου ξάδερφο. Πήγαινε στα σπίτια τους και διαδήλωσε. Κάνε καθιστική διαμαρτυρία στο σαλόνι των γονιών σου. Σε αυτούς απηύθηνε τον ψόγο και από αυτούς ζήτα να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Στις επόμενες εκλογές να καταψηφίσουν όποιο σαχλοκούδουνο, απόγονο γνωστού πολιτικού ή μέτριο πολιτικάντη επιχειρήσουν τα κόμματα να βάλουν στα ψηφοδέλτιά τους. Αυτό να τους πείς. Και να κράξουν επώνυμα και θαρρετά τους δημοσιογράφους και τα κομματόσκυλα της περιοχής σου, που επιχειρούν να «φυτέψουν» στις αυριανές λίστες τις συμπάθειές τους, έστω και αν οι τελευταίες διαφέρουν από το ραδίκι μόνο στο ότι αυτό ανθοφορεί από Ιούλιο ως Σεπτέμβριο, ενώ οι ίδιες καρποφορούν χειμώνα – καλοκαίρι.
Χιλιάδες είστε και μπορείτε εύκολα να φτιάξετε μια νέα πλειοψηφία και να διεκδικήσετε με αξιώσεις τα πολιτικά ηνία στις επόμενες τις εκλογές. Εστω και αυτής της ρημάδας της Αστικής και Κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας. Το χειρότερο πολίτευμα, δεν αντιλέγω. Αν εξαιρέσεις, βέβαια, όλα τα υπόλοιπα που έχουν δοκιμαστεί κατά καιρούς (Τσώρτσιλ) . Χιλιάδες είστε, αλλά εκ των πραγμάτων πρέπει να επιτρέψετε σε μια χούφτα από εσάς να δώσουν στην αγανάκτησή σας πολιτικά χαρακτηριστικά και να αρθρώσουν, επιτέλους, έναν σύγχρονο, ορθολογικό και στοχευμένο λόγο . Χιλιάδες είστε και αν δεν εμπιστευτείτε την αγανάκτησή σας στα χέρια της πολιτικής , αυτής της μόνης ικανής να συνταιριάξει τις διαφορετικότητές σας και να αποτρέψει το μαλλιοτράβηγμα μόλις υποχωρήσει η ορμή και τεθεί το θέμα της διανομής των πόρων, φοβάμαι πως ελάχιστοι θα μείνετε.
Μην αφήσετε, λοιπόν, την ορμή του κόσμου να χαθεί. Μην αφήσετε τα όνειρα και τις ελπίδες που πλημμυρίζουν την καρδιά και τη ψυχή χιλιάδων συνανθρώπων μας να αποδειχτούν στο τέλος ένα ακόμα πουκάμισο αδειανό. Μην επιτρέψετε στο αλλιώτικο να ξεθυμάνει τόσο γρήγορα και σταματήστε να επιβεβαιώνετε νυχθημερόν τον ερωτοχτυπημένο Βέρθερο που έλεγε «μέρα με τη μέρα αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο πόσο ανόητος είναι κανείς όταν θέλει να κρίνει τους άλλους με μέτρο τον εαυτό του». Και εσείς τόσον καιρό αυτό κάνετε. Κρίνετε τους τριακόσιους με μέτρο τον εαυτό σας. Ή για να ακριβολογούμε. Κρίνετε τους τριακόσιους με μέτρο αυτό που θα θέλατε να είναι ο εαυτός σας. Και που δεν ήτανε ποτέ του…
Του Τάσου Φούντογλου, από το aixmi.gr

18 Ιουν 2011

Η πορεία ξεκίνησε σαν χείμαρρος!!!

Η πορεία ξεκίνησε σαν χείμαρρος, κινούμενη από παλμό, ωθούμενη από τα νέα μέτρα της κυβέρνησης.
Στην πρώτη γραμμή διέκρινα τον Τάκη, δεν ξέρω τι δουλειά κάνει, τόσα χρόνια συνδικαλιστή τον ξέρω...
Δίπλα του η ξαδέρφη του η Μάρθα από τα 37 της συνταξιούχος, γιατί είχε κλείσει 15ετία στον Ευαγγελισμό με ανήλικο τέκνο...
Μαζί της η φίλη της η Στέλλα, που 30 χρόνια τώρα έπαιρνε σύνταξη σαν άγαμη θυγατέρα.
Παραδίπλα ο Στάθης, η εθελούσια από τον ΟΤΕ του είχε αποφέρει 120.000 ευρω και τώρα αγωνιζόταν στο ψάρεμα.
Μαζί και ο Κώστας 46 χρόνων, πυροσβέστης, που έχει καταθέσει εδώ και  ένα μήνα τα χαρτιά του για σύνταξη (είχε προλάβει να κατοχυρώσει, λέει) και περιμένει και κάποιο χοντρό εφάπαξ.
Δίπλα τους ο θείος μου, δεξιός από σόι, που κατεβαίνει σε πορείες μόνο όταν είναι το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση...
Και από κοντά τα δυο αδέρφια: ο Στέλιος, που του είχε βάλει το κόμμα τα 2 παιδιά στο Δημόσιο, και ο Γρηγόρης, που έπαιρνε τα έργα του Δήμου υπερτιμολογημένα λόγω γνωριμιών.
Πίσω, στην δεύτερη σειρά, ακολουθούσε ο Γιάννης, πατέρας: εδώ και κάτι μήνες έκανε εξάσκηση του νέου νόμου περί άδειας και του πατέρα στο Δημόσιο, αγκαλιά με την γυναίκα του την Μάρω, που με τρεις γέννες είχε να πατήσει στην δουλειά της 6 χρόνια.
Και από κοντά ο Αχιλλέας….  Εργολάβος με συνεργείο 27 ανασφάλιστους αλλοδαπούς και -3 Έλληνες..
Στα δεξιά τους ο Λάκης: φοιτητής ετών 32, παρέα με τον Γιώργο, γιατρό, τον επονομαζόμενο και "ταχυδρόμο" από τα φακελάκια...
Μαζί τους  και ο Θόδωρος, γιατρός του ΙΚΑ, που στο ιδιωτικό του ιατρείο δεν έκοβε ποτέ του αποδείξεις, με τον Κυριάκο της Εφορίας, που δεν είχε δει ποτέ του παράβαση τα τελευταία 6 χρόνια...
Και φυσικά δεν θα έλειπε και ο Βασίλης, λιμενικός, πρώτος ταβλαδόρος στο τελωνείο.
Να και ο Μηνάς, που είχε ξεχάσει πότε έκοψε το τελευταίο του τιμολόγιο, μαζί με τον Ορέστη επιδοτούμενο χρόνια αγρότη, που δεν ήξερε πού ήταν τα κτήματα του.
Όλοι μαζί με άλλους τόσους σήκωσαν τα χέρια ψηλά και με σφιγμένες τις γροθιές βροντοφώναξαν:
"Κάτω τα χέρια από τα ΛΕΦΤΑ ΜΑΣ !"
Ο Στέφανος, αδερφικός μου φίλος, άνεργος οικοδόμος με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια:
"-Ρε, Κώστα, εμείς εδώ τι κάνουμε?"
Έλα, ντε! Βρε, μήπως τελικά οι πολλοί "μαζί τα φάγανε;

Ελπήνωρ

17 Ιουν 2011

Μια άποψη για το χρέος!

Ασφαλώς και δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, ούτε όσοι έφαγαν , έφαγαν εξ ίσου.
Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία σήμερα είναι ποιος θα πληρώσει και αυτό εξαρτάται άμεσα από το ποιος θα κάνει τον λογαριασμό.
Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που λένε να μην πληρώσει κανένας, να αρνηθούμε δηλ. το χρέος, αλλά η άποψη αυτή αθωώνει αυτούς που τα έφαγαν και το ποιο σημαντικό απομονώνει από όλον τον κόσμο την χώρα και όλους τους έλληνες, ως διεθνείς μπαταχτσήδες.
Όσοι περιμένουν έναν δίκαιο λογαριασμό από αυτούς που τα έφαγαν κάνουν ολοφάνερα λάθος.
Και ποιοι θα μπορούσαν να κάνουν έναν δίκαιο λογαριασμό; Δίκαιοι και αντικειμενικοί μπορεί να είναι όσοι δεν έχουν εμπλακεί άμεσα σε αυτήν την πρωτοφανή κατασπατάληση Δημοσίου χρήματος.
Υπάρχει ένα μεγάλο τμήμα του λαού, μερικά εκατομμύρια άνθρωποι, εργάτες και φτωχοί αγρότες που κατά γενική ομολογία δεν συμμετείχαν σε αυτό το μεγάλο φαγοπότι της τελευταίας 20ετίας .
Αυτοί όχι μόνο δεν συμμετείχαν στις πλούσιες δεξιώσεις ως συνδαιτυμόνες, αλλά ούτε σήμερα συμμετέχουν μαζικά τουλάχιστον, στις διαμαρτυρίες για τα σκληρά μέτρα που πλήττουν φυσικά και αυτούς.
Αν αυτοί οι άνθρωποι είχαν την δυνατότητα να εκφραστούν θα μπορούσαν να πουν:
Γιατί λοιπόν γκρινιάζετε μεγαλοεργολάβοι και εθνικοί προμηθευτές που τόσα χρόνια παίρνατε πανάκριβα δημόσια έργα με απευθείας ανάθεση για να πλουτίσετε σε λίγα χρόνια και λέτε σήμερα με τα άφθονα Μ.Μ.Ε. που διαθέτετε ότι για την κρίση φταίνε οι δυτικοί πιστωτές. Μου θυμίζετε εκείνον τον πολίτη που αφού κατασπατάλησε όλα τα δάνεια που είχε πάρει, τώρα του φταίνε οι τράπεζες που τον δάνειζαν.
Γιατί γκρινιάζετε μεγαλο- αγρότες που εκτός από τα δανεικά και την άγρια εκμετάλλευση των ξένων εργατών, μοιραστήκατε άλλα 120 δις επιδοτήσεις (όλα τα κιλά – όλα τα λεφτά), και αντί με αυτά να εκσυγχρονίσετε την αγροτική παραγωγή, γεμίσατε την χώρα με τζιπ 4Χ4 με αποτέλεσμα εκτός από τα αγροτικά προϊόντα να αυξήσουμε τις εισαγωγές και στα είδη πολυτελείας.
Γιατί γκρινιάζετε μικρομεσαίοι επαγγελματίες που τόσα χρόνια κόβετε απόδειξη όποτε θέλατε, με αποτέλεσμα να κλέβετε το Φ.Π.Α. και να δηλώνετε εισοδήματα μικρότερα από τα δικά μας.
Γιατί γκρινιάζετε υψηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι που εκτός από τον υψηλό μισθό σας και την λούφα μερικοί παίρνατε και το φακελάκι σας. Και μη μου πείτε ότι αυτό είναι εξαίρεση γιατί εκεί που δεν υπάρχει λούφα π.χ. γιατροί το φακελάκι είναι κανόνας, ενώ όπου δεν υπάρχει φακελάκι έχει γίνει κανόνας η λούφα. Δεν ξέρατε η δεν καταλαβαίνατε ότι με αυτό το παραγωγικό επίπεδο της χώρας δεν μπορούσε να συνεχιστεί το πανηγύρι ή μήπως νομίζατε ότι τα δανεικά θα μπορούσαν να συνεχιστούν επ’ άπειρο.
Αυτό που τώρα εσείς φοβάστε πως θα ζήσετε δηλ. με 300-700 € το μήνα εμείς το ζούσαμε δουλεύοντας σκληρά, όλα αυτά τα χρόνια που η χώρα δανείζονταν, χωρίς κανείς να νοιάζεται για μας.
Δεν επιχαίρουμε όμως γι’αυτό, θέλουμε όμως να αναλάβετε την ευθύνη σας εσείς και τα κόμματά που σας τα έδιναν τόσα χρόνια, να φανείτε συνεπείς στις υποχρεώσεις σας και να μην οδηγήσετε με την αλαζονεία σας την χώρα και όλους μας σε μεγαλύτερες περιπέτειες να μην πάμε δηλ. όπως είπε ο τζιμάκος ”από το ΠΑΣΟΚ στο χειρότερο”.
Αναδημοσίευση από το Gyra's Blog

16 Ιουν 2011

Οι μαθητευόμενοι μάγοι του λαϊκισμού


Αυτό που μου φάνηκε περισσότερο ανησυχητικό τις μέρες που πέρασαν, ήταν μια ταυτόσημη και σχεδόν ταυτόχρονη δήλωση που έκαναν οι αρχηγοί των δύο κομμάτων της Αριστεράς. Μια μέρα, η κ. Παπαρήγα και ο κ. Τσίπρας είπαν ότι καταρχήν είναι γενικά υπέρ της αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά η επιστροφή στη δραχμή στις παρούσες συνθήκες θα είναι καταστροφική, θα κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα για τα λαϊκά στρώματα. Οι δηλώσεις αυτές ήταν τόσο περίεργες δεδομένων των πολιτικών τους θέσεων, ώστε ο κ. Λαφαζάνης, ο οποίος είναι ένας αθώος νεομπολσεβίκος και δεν ξέρει από παιχνίδια τακτικής, βγήκε την επόμενη μέρα και διόρθωσε, λέγοντας ότι η έξοδος από το ευρώ είναι απολύτως αναγκαίο συστατικό του προοδευτικού σοσιαλιστικού δρόμου.
Τι οδήγησε τους αρχηγούς της Αριστεράς να κάνουν αυτές τις περίεργες δηλώσεις; Ξέρουν μάλλον πόσο κοντά είμαστε πια στην οριστική πτώχευση. Και ξέρουν, επίσης, ότι όταν αυτό συμβεί, η χώρα θα γίνει κόλαση. Ξέρουν ακόμα ότι όλος αυτός ο κόσμος που 20 μήνες τώρα εκπαιδεύεται στο «δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε», μόλις πάει να πληρωθεί το μισθό του, τη σύνταξή του και δεν τα βρει, μόλις πάει στην τράπεζά του και βρει κατοχικές δραχμές, από τους πρώτους που θα ζητήσει ευθύνες θα είναι αυτοί που του λέγανε ότι προοδευτική στάση είναι η στάση πληρωμών, η απόρριψη του μνημονίου, η αποδέσμευση από την τρόικα, την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ότι τότε όλοι αυτοί θα πουν, πού είναι, Μίκη, τα λεφτά της Κίνας και της Ρωσίας που θα μας έδιναν χωρίς τόκους; Πού είναι, Αλέξη, το τσάμπα πετρέλαιο από τον Τσάβες; Πού είναι όλοι αυτοί που έλεγαν ότι «είναι κρίση τους, δεν είναι κρίση μας», που ψήφιζαν όχι στο μνημόνιο για να «αναγκάσουν» την ευρωπαϊκή κοινότητα να το αλλάξει; Πού είναι να πληρώσουν τους μισθούς μας;
Το ότι αρχίζουν κάποιοι να γίνονται πιο προσεκτικοί είναι ακόμα πιο ανησυχητικό. Δείχνει ότι ίσως έχουμε φτάσει στο σημείο χωρίς επιστροφή. Και δείχνει πόσο ανεύθυνη ήταν όλη αυτή την περίοδο η συμπεριφορά των πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Γιατί η αντιπολίτευση, όλη αυτή τη χρονιά, δεν έκανε αντιπολίτευση στην κυβέρνηση. Έκανε αντιπολίτευση στην πραγματικότητα. Δεν διόρθωνε, δεν πρότεινε άλλα μέτρα, δεν βελτίωνε, δεν ξεπερνούσε το μνημόνιο. Οι πολιτικές δυνάμεις της άρνησης αμφισβητούσαν την ίδια την ύπαρξη του ελλείμματος, προκειμένου να μη χρεωθούν καμιά δυσάρεστη επιλογή περικοπής δαπανών του Δημοσίου. Έτσι έφτασαν στην απομάκρυνση από την πραγματικότητα, στη δημιουργία ενός πλαστού κόσμου. Όλα ήταν ένα κόλπο «για να κάνουν οι ξένοι πειραματόζωο» τον περήφανο Ελληνικό Λαό. Για να ’ρθουν οι Γερμανοί να πάρουν την περιουσία μας. Όσο όμως απομακρύνεσαι από την πραγματικότητα, τόσο πιο αναγκασμένος να πας στη «ζώνη του λυκόφωτος» είσαι για να την αντιμετωπίσεις. Ό,τι πιο ανορθολογικό, συνωμοσιολογικό, ανισόρροπο κυκλοφορούσε στις μεταμεσονύκτιες τηλεοπτικές εκπομπές, σιγά-σιγά ήρθε στην επιφάνεια του δημόσιου λόγου. Έχουμε πετρέλαιο στην Κρήτη για να πληρώσουμε, μας χρωστάνε, δεν τους χρωστάμε, θα ζητήσουμε τις κατοχικές αποζημιώσεις. Οτιδήποτε αρκεί να μην αντιμετωπίσουμε τη σκληρή πραγματικότητα: ότι πρέπει να δουλέψουμε, να παράγουμε, να αλλάξουμε τα πάντα.
Ο Μίκης στη Θεσσαλονίκη κήρυξε την επανάσταση του νέου 1821. Δίπλα του ο Ψωμιάδης, ο Παπαθεμελής, ο Ζουράρις, ο Γκιουλέκας, ο Άνθιμος. Ο Μπουτάρης όμως εκδιώχθηκε από τους «αγανακτισμένους» γιατί «αντιπροσωπεύει το πολιτικό σύστημα». Ο ένας μετά τον άλλον οι μητροπολίτες στρατεύονται στον αγανακτισμένο αγώνα για τη σωτηρία της πατρίδας. Ο Αμβρόσιος καλεί το λαό: Η Ελλάδα χάνεται! Η Ελλάδα καταποντίζεται! Η Ελλάδα πωλείται! Σε λίγο θα ’μαστε ξένοι στο σπίτι μας. Ξεσηκωθείτε λοιπόν!
Οι μαθητευόμενοι μάγοι του λαϊκισμού και της δημαγωγίας οδηγούν ξανά στην ίδια γνωστή ανάδελφη τύφλωση, πιστεύοντας ότι αυτό θα φέρει τον Σαμαρά στην πρωθυπουργία, τα κόμματα της Αριστεράς 2-3 μονάδες πάνω στα ποσοστά τους. Κάνουν λάθος. Αυτό θα ήταν το «καλό» σενάριο. Η χρεοκοπία και η επακόλουθη ζούγκλα θα απελευθερώσουν τις πιο σκοτεινές δυνάμεις, θα σαρώσουν κάθε μορφή πολιτισμένης, δημοκρατικής οργάνωσης. Όποιος μπορεί να παρακολουθήσει τις υπόγειες διεργασίες που συμβαίνουν αυτό τον καιρό στην πολιτική σκηνή, το χώρο των media, την οικονομία, βλέπει ότι το μέτωπο του λαϊκισμού απελευθερώνει τον υπόκοσμο, τον εκβιασμό, τις μαφιόζικες πρακτικές, τη βία, τα αδιαφανή σχέδια, τον παραλογισμό. Οι πολιτικές δυνάμεις της δημαγωγίας έχουν ήδη ξεπεραστεί από τις σπίθες του ανορθολογισμού, τα δίκτυα του χουλιγκανισμού.
Αν οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης αποδεικνύονται εγκληματικές στον τυχοδιωκτισμό τους, μεγαλύτερη ακόμα ευθύνη έχει η κυβερνητική παράταξη. Γιατί αυτή ανέλαβε τη σωτηρία της Ελλάδας όταν παραιτήθηκε εγκαταλείποντας τον αγώνα η κυβέρνηση Καραμανλή. Και τώρα, 20 μήνες μετά, φαίνεται ότι κάνει δεύτερες σκέψεις. Φαίνεται ότι προτιμάει να διαφυλάξει την «επιχείρηση - Πασόκ» παρά να προχωρήσει στο δύσκολο, αναγκαστικό δρόμο της ευρωπαϊκής συνεννόησης. Αντιλαμβάνεται ότι θα επωμιστεί όλη τη δυσαρέσκεια, όλη τη φθορά, την ώρα που οι υπόλοιποι παίκτες δημαγωγούν ασύστολα και αρχίζει και αυτή να φλερτάρει με την ιδέα της εγκατάλειψης του αγώνα.
Μια φορά στη ζωή τους τούς έτυχε η ιστορική στιγμή του εθνικού καθήκοντος και αυτοί σκέφτονται το μέλλον της πολιτικής τους καριέρας. Παραιτούνται, γράφουν επιστολές, διαφωνούν, έχουν ευαισθησίες, «αφουγκράζονται την πλατεία». Δεν τους είδα να διαφωνούν όταν τα κλειστά επαγγέλματα ανοιγόκλειναν. Όταν η αγορά ενέργειας που θα δώσει τεράστια ώθηση στην οικονομία μένει κλειστή. Όταν 20 μήνες μετά καταφέρνει να πιάσει ένα κρουαζιερόπλοιο στο λιμάνι και κάνουμε γιορτή λες κι είμαστε αποκλεισμένη χώρα. Όταν δεν καταργούνται οι χιλιάδες άχρηστοι φορείς του Δημοσίου, όταν δεν αξιοποιείται ούτε ένα τετραγωνικό από την κρατική περιουσία. Όταν ολόκληρη η κοινωνία στριμώχνεται για να αντιμετωπίσει το έλλειμμα του Δημοσίου και το Δημόσιο αυτό μειώνει τα έξοδά του κατά το συγκλονιστικό ποσοστό του 0,8%.
Όσοι προσπαθούν να αποφύγουν το καθήκον τους κρυμμένοι πίσω από τις «πλατείες», υποκρίνονται. Προσπαθούν να μην αναλάβουν τις ευθύνες τους, προσπαθούν να διασώσουν το «μαγαζάκι» τους. Οι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες αυτής της χώρας που αγανακτούν, ούτε τον κοινοβουλευτισμό απορρίπτουν ούτε από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα διάσωσης θέλουν να βγούμε ούτε να χρεοκοπήσουμε. Τη δουλειά τους απαιτούν να κάνουνε. Αν, ο μη γένοιτο, κάποιοι έπαιρναν τοις μετρητοίς αυτά που φωνάζει η πλατεία Συντάγματος και καταψήφιζαν το μνημόνιο, οδηγώντας στην έξοδο από την Ευρωζώνη, θα έβλεπαν τους ίδιους ανθρώπους που τώρα φωνάζουν «όχι στο μνημόνιο», μόλις έπαιρναν τις κατοχικές δραχμές, όχι απλώς να μουντζώνουν αλλά να μπαίνουν μέσα στη Βουλή.
Αυτή τη στιγμή ένα μόνο πράγμα είναι σημαντικό, ένα πράγμα είναι κρίσιμο, ένα ζήτημα είναι ζωής και θανάτου: να μη βγούμε από την Ευρωζώνη, να μη χρεοκοπήσουμε αυτό το καλοκαίρι, να μη γυρίσουμε στην Ελλάδα του ’60. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Αν το καταφέρουμε αυτό, θα βρούμε το χρόνο να ωριμάσουμε και να διορθώσουμε. Σ’ αυτό το ζήτημα είναι που κρίνονται όλοι.
Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice, 16.6.11

15 Ιουν 2011

Αν ήμουν βουλευτής του ΠΑΣΟΚ…

«Το θέμα είναι τώρα τι λες.
Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε.
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ.
Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας.
Το θέμα είναι τώρα τι λες»
Μανόλης Αναγνωστάκης


Δεν λογάριαζα ποτέ να βρεθώ σε αυτή τη θέση. Δεν προετοιμάστηκα γι αυτό. Καλούμαι να λάβω δραματικής σημασίας αποφάσεις για τη χώρα, ενώ οι πλείστες αποφάσεις που έπαιρνα μέχρι τώρα ήταν πώς να εκλεγώ, πώς να μην αποδυναμωθώ εσωκομματικά, ποιά ρουσφέτια να ικανοποιήσω, πώς να μεταφέρω τοπικά αιτήματα στην κεντρική εξουσία. Στον μικρόκοσμό μου αυτά μετρούσαν…Τώρα το παιχνίδι άλλαξε. Από την ψήφο μου κρίνονται πολύ σοβαρότερα πράγματα: αν θα συνεχισθεί η δανειοδότηση της χώρας, αν η Ελλάδα θα παραμείνει στην καρδιά της Ευρώπης, αν τα παιδιά μου θα ζήσουν με αξιοπρέπεια και προοπτική.
Πώς να αποφασίσω; Τι στάση να κρατήσω στο Μεσοπρόθεσμο; Είναι η στιγμή που θα αναμετρηθώ με τη συνείδησή μου. Πρέπει να υπαγαγάγω με διαύγεια το πολιτικό συμφέρον μου στο συμφέρον της χώρας. Παλιότερα πίστευα πως ό,τι είναι καλό για το κόμμα μου είναι καλό και για τη χώρα μου. Όχι πλέον. Η οξεία πολιτική κρίση μου φανέρωσε πόσο μικροπρεπώς αυτοεξυπηρετική ήταν η αντίληψη αυτή.
Πρέπει να αφουγκραστώ το οργίλο λαϊκό αίσθημα, χωρίς όμως να παγιδευτώ από αυτό. Πρέπει να σκεφτώ τη διακυβέρνηση της χώρας, χωρίς να υποπέσω στην αναπαραγωγή του κατεστημένου κυβερνητισμού. Στην Ελλάδα επήλθε μια ποιοτική αλλαγή: η οικονομική χρεοκοπία αποκάλυψε πλήρως τη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος. Χρειαζόμαστε πολιτική αναγέννηση. Χρειαζόμαστε όμως άμεσα και την πέμπτη δόση. Τι να κάνω;
Πρώτον, παρά τις επιμέρους αντιρρήσεις μου, θα υπερψηφίσω το Μεσοπρόθεσμο. Η χώρα πρέπει οπωσδήποτε να αποφύγει τη χρεοκοπία. Δεύτερον, η παρούσα κυβέρνηση έχασε την εμπιστοσύνη ότι μπορεί να φέρει εις πέρας ένα τόσο τιτάνιο έργο αλλαγών. Σπαράσσεται από διαφωνίες, απουσιάζει το ενιαίο κέντρο λήψης αποφάσεων. Ο τιμονιέρης, παρά τις καλές προθέσεις του, απεδείχθη ανεπαρκής. Θα ζητήσω την παραίτηση του πρωθυπουργού. Τα σοβαρά κόμματα αλλάζουν τους ηγέτες τους όταν αυτοί χάσουν την εμπιστοσύνη (βλ. Συντηρητικό Κόμμα στη Βρετανία το 1990). Τρίτον, ο νέος ηγέτης να εκλεγεί, εκτάκτως, από την κοινοβουλευτική ομάδα. Η σχετική διαδικασία θα αναδείξει αντιλήψεις και πρόσωπα. Η έκβαση είναι δημιουργικά αβέβαιη. Τέταρτον, ο νέος πρωθυπουργός να σχηματίσει κυβέρνηση προσωπικοτήτων, η οποία θα επεξεργαστεί μια στρατηγική πρωτοφανών μεταρρυθμίσεων παντού. Και πέμπτον, απαιτείται λαϊκή νομιμοποίηση, άρα προσφυγή σε εκλογές.
Πρέπει και να αποφύγουμε την άμεση χρεοκοπία και να βγούμε από τη βαθύτερη κρίση
. Το πολιτικό σύστημα χρεοκόπησε, όχι όμως και η Πολιτική. Χρειαζόμαστε βαθιές τομές για την εθνική αναγέννηση. Τώρα είναι η ώρα. Ξέρω ότι οι μεγάλες αλλαγές δημιουργούν αβεβαιότητα. Η αβεβαιότητα, όμως, είναι συνθήκη παραγωγής της καινοτομίας, ο τοκετός προϋποθέτει ωδίνες. Πρέπει να αντέξουμε την αβεβαιότητα και να την αξιοποιήσουμε δημιουργικά.
Τι θα κάνουν οι υπόλοιποι βουλευτές; Δεν ξέρω. Εγώ, πάντως, θα κάνω το καθήκον μου.
Αναδημοσίευση από το Blog, Έναρθρη Κραυγή

9 Ιουν 2011

Υπάρχουν δύο Ελλάδες και οι δύο αγανακτισμένες!

Σιγά-σιγά, αρχίζουν τα πράγματα να ξεκαθαρίζουν. Υπάρχουν δύο Ελλάδες. Και οι δύο είναι, μάλιστα, «αγανακτισμένες» Ελλάδες. Η μία θέλει να μείνουν τα πράγματα όπως ήταν μέχρι το 2009. Θέλει, δηλαδή, το ευρύτερο Δημόσιο να καταναλώνει κάθε χρόνο 24 δισεκατομμύρια περισσότερα απ’ όσα εισπράττει. Κι αυτά να πηγαίνουν σε όσους έχουν μια προνομιακή κατά το μάλλον ή ήττον σχέση με τον κρατικό μηχανισμό. Η διαπλεκόμενη επιχειρηματικότητα να παίρνει έργα και προμήθειες με ληστρικές συμβάσεις. Τα κόμματα-επιχειρήσεις να διαχειρίζονται επ’ ωφελεία τους, αδιαφανώς, το δημόσιο χρήμα. Οι εκλογικοί πελάτες των κομμάτων να διορίζονται σωρηδόν στο δημόσιο σε θέσεις μη παραγωγικές. Οι συνδικαλιστές των κομμάτων να συνδιοικούν τις δημόσιες επιχειρήσεις. Με 300 χιλιάδες εφάπαξ να βγαίνουν σε πρόωρες συντάξεις με εθελούσιες εξόδους στα 50 τους. Τα ευγενή ταμεία να χρηματοδοτούνται από τις εισφορές υπέρ τρίτων που καταβάλλει η υπόλοιπη κοινωνία. Η κοινωνική πρόνοια να μετατρέπεται σε εισοδήματα προνομιούχων ομάδων. Οι νησίδες του δημοσίου, αυτονομημένες, εκκλησία, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, δημοτική αυτοδιοίκηση, να έχουν μετατραπεί σε εστίες λεηλασίας και σπατάλης. Τα κρατικοδίαιτα Μέσα Ενημέρωσης να χρηματοδοτούνται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις και οι επιχορηγούμενοι διανοούμενοι να τα αμπαλάρουν όλα αυτά με το περιτύλιγμα του «δημοσίου συμφέροντος». Να περνάνε αυτοί καλά, με δανεικά, επιχορηγήσεις, κοινοτικές επιδοτήσεις. Ο λογαριασμός όμως να επιβαρύνει ολόκληρη την κοινωνία. Και αγανακτούν με τους πολιτικούς που υπόσχονταν ότι θα συνεχιστεί το πάρτι και τώρα τους ρίχνουν στη μοιρασιά.
Και υπάρχει η άλλη μισή Ελλάδα. Η επιχειρηματικότητα που προσπαθεί να δημιουργήσει προϊόντα που αξίζουν να πουληθούν. Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα που θέλουν απλώς να εργαστούν και να ζήσουν απ’ τη δουλειά τους. Οι μεροκαματιάρηδες που παλεύουν για την επιβίωση. Οι 800 χιλιάδες άνεργοι που αυξάνονται συνεχώς, καθώς ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας ασφυκτιά και δεν μπορεί να σηκώσει άλλο τα βάρη του χρεοκοπημένου κράτους. Οι νέοι που κατά εκατοντάδες χιλιάδες δεν μπορούν καν να εισέλθουν στην παραγωγή για να μετρηθούν κι αυτοί ως άνεργοι. Η ανεργία των οποίων έχει φτάσει σε βορειοαφρικάνικα επίπεδα. Οι γυναίκες που αποκλείονται από τις δύσκαμπτες μορφές εργασίας και δεν μπορούν να εισέλθουν στην παραγωγή. Το ένα εκατομμύριο φτηνό μεταναστευτικό εργατικό δυναμικό χωρίς δικαιώματα. Οι εργαζόμενοι, οι επιστήμονες, οι επαγγελματίες, που πληρώνουν φόρους χωρίς κρατική ανταπόδοση υπηρεσιών ποιότητας, που πληρώνουν υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές σε ταμεία χρεοκοπημένα. Η Ελλάδα που θέλει ν’ αλλάξουν όλα όσα βαραίνουν αυτή τη χώρα.
Αυτή η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη
. Γιατί περιλαμβάνει και μεγάλα τμήματα της πρώην ευνοημένης Ελλάδας, τα οποία έχουν εδώ και καιρό καταλάβει ότι το σύστημα ήταν αντιπαραγωγικό, άδικο, μη διατηρήσιμο. Ότι είχε μετατραπεί σε παιχνίδι αρνητικού αθροίσματος με πολύ λίγους κερδισμένους και όλους πια χαμένους.
Ενώ αυτή η Ελλάδα είναι η πλειοψηφία των πολιτών, στον επίσημο δημόσιο λόγο δεν αντιπροσωπεύεται. Κόμματα, συνδικαλιστικοί φορείς, επαγγελματικοί σύλλογοι, ΜΜΕ, εκφράζουν το παλιό σύστημα εξουσίας, αυτό που χρεοκόπησε. Μόνο οι ελίτ των πρώην ευνοημένων στρωμάτων δίνουν λυσσασμένες μάχες οπισθοφυλακής για να μη χάσουν τα κεκτημένα. Γιατί αυτοί έχουν να χάσουν και τα περισσότερα.
Παρ’ όλο που η Ελλάδα της συντήρησης είναι πλειοψηφία στο δημόσιο λόγο, το παιχνίδι έχει κριθεί, δεν μπορεί να το κερδίσει. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει πια λεία να διαμοιράσει στην εκλογική της πελατεία. Δεν μπορεί να κάνει διορισμούς στο χρεοκοπημένο δημόσιο, δεν μπορεί να δώσει άλλες επιδοτήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση στους αγρότες, δεν μπορεί να μοιράσει αφειδώς πρόωρες συντάξεις και παχυλά εφάπαξ στα στρώματα του δημόσιου τομέα γιατί τα ταμεία δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν τις συντάξεις ούτε αυτών που είναι ήδη μέσα. Δεν υπάρχουν έργα να διανείμει με το αζημίωτο στη διαπλεκόμενη επιχειρηματικότητα, δεν υπάρχουν πια λεφτά προς εξαγορά υποστήριξης σε ανύπαρκτα μέσα ενημέρωσης και κρατικά σιτιζόμενους διανοούμενους. Το πάρτι τελείωσε. Οι μάχες που δίνονται αυτή την περίοδο με τόση ένταση, αφορούν μόνο τα στενά συμφέροντα αποκλειστικά των διαφόρων ελίτ του χρεοκοπημένου συστήματος. Γι’ αυτούς είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Το σύστημα εξουσίας της χρεοκοπίας δεν διανοείται να παραδώσει το μηχανισμό παραγωγής προνομίων. Γι’ αυτό οι αντιδράσεις του είναι μεγάλης σφοδρότητας, αλλά ελάχιστης μαζικότητας. Έχουν αρχίσει να χάνουν ραγδαία τη λαϊκή τους βάση. Η εκλογική τους πελατεία βρίσκεται πια απέναντι.
Καθώς το τοπίο εξελίσσεται αργά αλλά σταθερά έτσι, τα πιο παρασιτικά τμήματα της χρεοκοπίας δεν διστάζουν να παίξουν με τη φωτιά, να χρησιμοποιήσουν τον πιο καταστροφικό λαϊκισμό, την πιο ακραία δημαγωγία, για να δημιουργήσουν καταστάσεις έντασης, έκρυθμων συνθηκών, ώστε να καθυστερήσουν τις αναπόφευκτες αλλαγές. Να εκμεταλλευτούν την αγανάκτηση και το φόβο απέναντι στις νέες συνθήκες και να τον καναλιζάρουν σε αντιευρωπαϊκές, αντιδυτικές, αντιδημοκρατικές κατευθύνσεις. Σε σχέδια «σωτηρίας της πατρίδας», όπου οι ιθαγενείς φύλαρχοι θα προτάσσουν τα στήθη τους απέναντι στην «κατοχική εισβολή των Γερμανών», των ιμπεριαλιστών, των Εβραίων, των κερδοσκόπων, της «παγκόσμιας Διακυβέρνησης».
Όσα ακούγονται δημοσίως αυτές τις μέρες από πρυτάνεις πανεπιστημίων, πολιτικούς, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, δεν έχουν προηγούμενο στη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία. Προσπαθώντας να χειραγωγήσουν τον κόσμο εναντίον της ευρωπαϊκής προοπτικής, δεν διστάζουν να προωθήσουν την πιο ακραία, αντιδημοκρατική ρητορική. Αν πιστέψουμε το δημόσιο λόγο που εκφωνούν πολιτικοί γκάνγκστερ, ανεύθυνοι διανοούμενοι, τριτοκοσμικά κόμματα, επαγγελματίες επαναστάτες των τηλεοπτικών παραθύρων, ζούμε γερμανική κατοχή, εγκάθετοι παραχωρούν κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, κυβερνούν δοσίλογοι, κατηγορούμενοι για εσχάτη εθνική προδοσία, απεργάζονται σχέδια εξαφάνισης του ελληνισμού με στόχο το ξεπούλημα της πατρίδας μας στους ξένους. Το πολιτικό σύστημα είναι κλέφτες και δοσίλογοι, η κυβέρνηση είναι παράνομη και σε συνθήκες «δικτατορίας», όλα φυσικά επιτρέπονται: Δεν υπάρχουν νόμοι, κανόνες της δημοκρατίας, ακόμα και η βία είναι επιτρεπτή. Αυτό είναι το μήνυμα της ρητορικής του λαϊκισμού.
Αυτή η ακροδεξιοαριστερή, συνωμοσιολογική, αντικοινοβουλευτική, αντιευρωπαϊκή, τριτοκοσμική ρητορική δεν αποτελεί κίνδυνο μόνο για τη μεταρρύθμιση της Ελλάδας και την αποφυγή της χρεοκοπίας. Οι αδίστακτοι μαθητευόμενοι μάγοι ανοίγουν το κουτί της Πανδώρας. Κινδυνεύει η ίδια η υπόσταση της κοινωνίας μας μέσα στη δημοκρατική Δύση. Οι χώρες αυτοκτονούν και τα παραδείγματα είναι άφθονα γύρω μας.
Σ’ αυτή την περίεργη και κρίσιμη στιγμή δεν μπορεί κανένας να σιωπά. Καθένας πρέπει να διαλέξει «αγανάκτηση», να διαλέξει «Ελλάδα».
Του Φώτη Γεωργελέ, από athensvoice.gr

8 Ιουν 2011

Μειώστε τις κρατικές δαπάνες ΤΩΡΑ, αλλιώς…

Απέφυγα μέχρι τώρα να γράψω κάτι για την οικονομική κρίση γιατί δεν είμαι ειδικός. Τώρα, όμως, μετά από άπειρα άρθρα, εκπομπές και συζητήσεις, ας πω κι εγώ τη γνώμη μου.
Το πρώτο ερώτημα είναι τι και ποιος φταίει. Για μένα, είναι σαφές ότι το κακό ξεκίνησε τη δεκαετία του ’80 με την ανεύθυνη οικονομική πολιτική της πρώτης κυρίως κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Ο πρώτος υπεύθυνος για τη σημερινή μας χρεοκοπία είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου, που με δημαγωγικό σκεπτικό αποφάσισε να κάνει κοινωνική πολιτική με δανεικά. Το αποτέλεσμα ήταν να ανέλθει το δημόσιο χρέος γύρω στο 100% του ΑΕΠ. Οι μετέπειτα κυβερνήσεις κατάφεραν να το συγκρατήσουν εκεί κοντά, αλλά όχι να το μειώσουν.
Η δεύτερη φάση του δράματος ήταν μετά την είσοδο στο ευρώ, όταν οι ελληνικές κυβερνήσεις επαναπαύτηκαν και δεν έκαναν αυτά που έπρεπε για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της χώρας, ούτε αντιστάθηκαν στις πιέσεις για αύξηση αποδοχών, ούτε προσπάθησαν να περιορίσουν τη σπατάλη στο δημόσιο. Ναι, ένα μέρος του χρέους οφείλεται σε καταχρήσεις πολιτικών και πρέπει να τιμωρηθούν γι’ αυτό. Αλλά έχω την εντύπωση ότι αυτό το ποσό είναι ελάχιστο σε σχέση με τα ποσά που είτε «έφαγαν» οι διεφθαρμένοι του δημόσιου τομέα (λέγεται συχνά ότι το μεγαλύτερο «επίτευγμα» του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν η κοινωνικοποίηση της διαφθοράς), είτε διαχύθηκαν στην κοινωνία μέσω επιδομάτων.
Πολλή οργή αυτή τη στιγμή κατευθύνεται προς ξένους, δηλαδή τους τραπεζίτες, τους οίκους αξιολόγησης, το ΔΝΤ, τη Μέρκελ, κ.ά. «Δεχόμαστε ανελέητα χτυπήματα», δήλωσε πρόσφατα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. «Σταματήστε τους κερδοσκόπους», δήλωσε οργίλος ο πρωθυπουργός. Ανοησίες.
Οι τραπεζίτες είναι εξ ορισμού κερδοσκόποι. Τα επιτόκια ανέβηκαν όταν οι επενδυτές άρχισαν να φοβούνται (εύλογα) ότι θα χάσουν τα λεφτά τους. Οι Οίκοι Αξιολόγησης μέχρι τώρα δικαιολόγησαν επαρκώς κάθε υποβάθμιση της χώρας μας. Όσο για την Ευρωπαϊκή Ένωση, η μόνη ευθύνη που της αναγνωρίζω είναι ότι για δεκαετίες έδινε πόρους στην Ελλάδα χωρίς να ελέγχει πώς χρησιμοποιούνται. Κάποιοι μιλούν για «τοκογλυφία».
Μα, επιτόκιο 4% ή 5% είναι τοκογλυφικό; Υποψιάζομαι ότι το πολιτικό σύστημα αφήνει σκόπιμα να διαχέεται μια σύγχυση για το θέμα, προσπαθώντας να αποποιηθεί τις ευθύνες του και να στρέψει την οργή του λαού κατά των ξένων.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι μόνοι υπεύθυνοι για την κατάστασή μας είμαστε εμείς οι ίδιοι, πρώτα το πολιτικό σύστημα, μετά οι διάφορες ελίτ της χώρας, και μετά ο απλός λαός, που τόσα χρόνια χάριζε την ψήφο του σε αυτούς που του χάϊδευαν τα αυτιά και του έκαναν τα «χατίρια», ενώ εξοβέλιζε έντιμους πολιτικούς που του έλεγαν τις δυσάρεστες αλήθειες.
Ήρθε, λοιπόν, το τρισκατάρατο Μνημόνιο. Ασφαλώς οι όροι του ήταν δυσάρεστοι. Αλλά ήταν ποτέ δυνατό να μας δοθούν λεφτά των Ευρωπαίων φορολογουμένων, χωρίς όρους; Κάθε αποτίμηση του πρέπει να γίνεται σε σχέση με τις εναλλακτικές λύσεις.
Κάκιστη ήταν η πολιτική της παρούσας κυβέρνησης τους πρώτους 6 μήνες μετά τις εκλογές. Αλλά τη στιγμή που υπογράφτηκε το Μνημόνιο η μόνη εναλλακτική ήταν η χρεοκοπία. Υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν ότι ήταν προτιμότερη αυτή η επιλογή. Σε αριστερούς κύκλους κυκλοφορούν ιδέες για «Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου» του χρέους, στάση πληρωμών, μερική ή ολική διαγραφή του χρέους. Κοινώς, να «φεσώσουμε» τους δανειστές μας. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Το φαιδρό ντοκιμαντέρ «Χρεοκρατία» συνέκρινε την Ελλάδα με δικτατορικά καθεστώτα του τρίτου κόσμου. Μπορεί, τελικά, να είναι αναπόφευκτη μια «αναδιάρθρωση» του χρέους, αλλά αυτό δεν θα είναι χωρίς κόστος για εμάς. Πρώτα από όλα, θα δανειζόμαστε, αν μπορέσουμε να δανειζόμαστε, για μεγάλο διάστημα με υψηλά επιτόκια. Υπάρχει, επίσης, ο μεγάλος κίνδυνος αποξένωσης από τους εταίρους μας στην ΕΕ.
Ωραίες είναι οι ανδρεοπαπανδρεϊκές μεγαλοστομίες για «περήφανη» εξωτερική πολιτική, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι χρειαζόμαστε συμμάχους. Λαούς που φεσώνεις δεν μπορείς μετά να τους ζητάς τη βοήθειά τους. Είναι, επομένως, απέραντα ανεύθυνη η θέση περί μονομερούς στάσης πληρωμών. Πολλές προτάσεις από τον αριστερό χώρο θα οδηγούσαν τη χώρα σε καθεστώς απομόνωσης, όπως αυτό της Κούβας ή της Βόρειας Κορέας.
Με το κίνημα «Σπίθα» του Μίκη Θεοδωράκη συμφωνώ σε πολλά (π.χ. κατάργηση της ατιμωρησίας των πολιτικών, θεσμικές αλλαγές προς ενίσχυση της λαϊκής κυριαρχίας κ.ά.), αλλά τη στάση τους προς το Μνημόνιο δεν μπορώ να την κατανοήσω. Πήγε πρόσφατα ο κ. Θεοδωράκης στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ζήτησε να ακυρωθεί το Μνημόνιο. Ας πούμε ότι ακυρώνεται. Μετά; Θα επιστρέψουμε τα 80 τόσα δισ που πήραμε μέχρι τώρα; Θα τα φάμε;
Ενοχλούνται πολλοί για την «απώλεια εθνικής κυριαρχίας» και την «υποτέλεια» προς την Τρόικα. Μα, φυσικά, είναι δυνατόν μια καταχρεωμένη χώρα να είναι ανεξάρτητη; Δυστυχώς η «Σπίθα» του Μίκη συνεχίζει να χαϊδεύει τα αυτιά του λαού, λέγοντάς του ότι για όλα φταίνε οι πολιτικοί. Αξίζει να σημειωθεί ότι εξέχοντα στελέχη της «Σπίθας», όπως ο κ. Κασιμάτης και ο κ. Μπέης, ήταν μέρος του συστήματος εξουσίας της δεκαετίας του ’80 -του συστήματος, δηλαδή, που έβαλε τη βάση για τη δημοσιονομική (και ηθική) κατρακύλα. Πού ήταν όλα αυτά τα χρόνια;
Λέγεται, επίσης, ότι το Μνημόνιο απέτυχε. Δεν είναι ακριβές. Το έλλειμμα μειώθηκε από το 15,4% στο 10,5%. Δεν είναι όσο θα θέλαμε, αλλά κάποια μείωση επιτεύχθηκε. Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα αν το Μνημόνιο δεν υπήρχε; Δεν νομίζω.
Το άλλο ζήτημα είναι ότι το Μνημόνιο εφαρμόστηκε μερικώς ή δεν εφαρμόστηκε με το σωστό τρόπο. Πέρυσι, πολλοί έλεγαν (και συμφωνούσα) ότι έμφαση έπρεπε να είχε δοθεί στις περικοπές των κρατικών δαπανών και όχι στη φορολογία. Η έμφαση στη φορολογία ήταν αναμενόμενο ότι θα φέρει ύφεση. Πρόσφατα διάβασα ότι οι καταργήσεις και συγχωνεύσεις φορέων που, υποτίθεται ότι, συντονίζει ο κ. Πάγκαλος εξοικονόμησαν μόλις 10 εκ. ευρώ! Έφτασαν, μάλιστα, να αναγγέλλουν καταργήσεις οργανισμών που υπήρχαν μόνο στα χαρτιά!
Ούτε στην πάταξη της φοροδιαφυγής πέτυχε απτά αποτελέσματα η κυβέρνηση, μόνο επικοινωνιακά πυροτεχνήματα που προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας.
Στο «αντιμνημονιακό» μέτωπο εντάχθηκε και η ΝΔ. Τι να πω, το επίπεδο λαϊκισμού και πολιτικαντισμού στο οποίο έχει εκπέσει η ΝΔ του κ. Σαμαρά είναι απίστευτο. Είναι μεν σωστή η αντίδραση στην αύξηση της φορολογίας, αλλά το μοντέλο της ανάπτυξης μέσω τόνωσης της ζήτησης είναι πια χρεοκοπημένο. Εξάλλου, η τακτική αυτή εφαρμόστηκε στις αρχές του 2009 από την τότε κυβέρνηση της ΝΔ. Το αποτέλεσμα ήταν η εκτίναξη του ελλείμματος. Λέγεται επίσης ότι η Τρόικα εξέτασε το «Ζάππειο ΙΙ» ως συνολικό σχέδιο και το απέρριψε για το λόγο ότι θα ανέβαζε αντί να ελαττώσει το έλλειμμα. Κάθε προσπάθεια ενίσχυσης της οικονομίας πρέπει να είναι στοχευμένη σε παραγωγικές δραστηριότητες, π.χ. τις εξαγωγές. Είναι σαφές, όμως, ότι ο κ. Σαμαράς προσπαθεί απλώς να δίνει την εντύπωση ότι καταθέτει προτάσεις. Η στρατηγική του είναι να φορτωθεί το ΠΑΣΟΚ ολόκληρο το κόστος της διαχείρισης της κρίσης, έτσι ώστε ο ίδιος αλώβητος να έρθει μετά να γίνει πρωθυπουργός στα ερείπια στα οποία φαίνεται να οδηγούμαστε. Μόνο περιφρόνηση αξίζει σε τέτοιους πολιτικούς.
Κατά τη γνώμη μου η ορθή κατεύθυνση για την χώρα είναι μία: ΔΡΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ για τη δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων. Αυτό είναι απαραίτητο είτε γίνει αναδιάρθρωση του χρέους είτε όχι. Διότι και στάση πληρωμών να γίνει, πάλι θα πρέπει να ισοσκελίσουμε τον προϋπολογισμό και, μάλιστα, ακαριαία. Γιατί λοιπόν να μην το κάνουμε τώρα με συντεταγμένο τρόπο; Η πολιτική δύναμη που εκφράζει σήμερα αυτή την κατεύθυνση με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο είναι η Δράση του Στέφανου Μάνου, ενώ υπεύθυνη στάση στην οικονομική κρίση κρατά και ο ΛΑΟΣ. Η μόνη κριτική που έχω στον κ. Μάνο είναι ότι το αίτημα «να απολυθούν 200.000 δημόσιοι υπάλληλοι», μου φαίνεται κάπως αυθαίρετο. Υπάρχει κάποια μελέτη στην οποία βασίζεται αυτό το νούμερο; Από πού θα απολυθούν; Γνωρίζουμε σε ποιούς οργανισμούς πλεονάζουν υπάλληλοι; Αν όλοι οι απολυμένοι παίρνουν για κάποια χρόνια το 70% των αποδοχών τους, όπως πρότεινε, τι ποσό θα εξοικονομηθεί;
Επιπλέον, η δαπάνη για μισθούς και συντάξεις είναι γύρω στο 1/3 των κρατικών δαπανών στο στενό δημόσιο τομέα. Γιατί να επικεντρώνουμε σε αυτό και να μην επικεντρώσουμε στα άλλα δύο τρίτα; Ο κ. Λοβέρδος στο υπουργείο Υγείας προσπαθεί να βάλει τάξη στις δαπάνες υγείας. Πρέπει να τον στηρίξουμε όλοι στην προσπάθεια αυτή και να τον ωθήσουμε να πάει ακόμα παραπέρα. Και η κ. Διαμαντοπούλου πέτυχε κάποιες εξοικονομήσεις στο Υπουργείο Παιδείας. Διαχειρίστηκε αρκετά καλά τη μείωση του αριθμού των εκπαιδευτικών και είχε την τόλμη να περάσει κάποιες αντιδημοφιλείς αλλά εύλογες συγχωνεύσεις σχολείων. Σίγουρα θα μπορούσε να κάνει και περισσότερα. Αν οι περικοπές πάγιων δαπανών πετύχουν μπορεί και να μην είναι απαραίτητη η όπως – όπως εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Αντί, λοιπόν, να αναλωνόμαστε σε ανούσιες και αντιπαραγωγικές συζητήσεις (είναι αντισυνταγματικό το Μνημόνιο; είμαστε υπό κατοχήν; χάσαμε την εθνική μας κυριαρχία;) θα έπρεπε να επικεντρώσουμε τις προσπάθειές μας σε ένα πράγμα: Τη μείωση των κρατικών δαπανών. Αυτό δεν είναι ούτε δεξιά ούτε αριστερή πολιτική, είναι κοινή λογική. Έριξα μια ματιά στον προϋπολογισμό του 2011, όπως δημοσιεύεται στο διαδίκτυο, αλλά δεν είναι δυνατόν για κάποιον από έξω να καταλάβει πού πηγαίνουν τα χρήματα και ποιες δαπάνες μπορούν να περικοπούν.
Χρειάζεται μια ομάδα ανθρώπων να πάει σε κάθε υπουργείο, να μάθει πώς κατανέμονται οι δαπάνες και να τις ιεραρχήσει. Η λίστα από κάθε υπουργείο να δοθεί σε μια κεντρική επιτροπή πολιτικών και εμπειρογνώμων που θα κάνει τις τελικές εισηγήσεις. Αυτή η δουλειά έπρεπε να είχε γίνει από πέρυσι. Όσο καθυστερούμε τόσο περισσότερο θα βουλιάζουμε.
Μερικές δικές μου προτάσεις για περικοπές δαπανών -που έχουν υποπέσει στην αντίληψή μου- είναι οι εξής:
α) Κατάργηση διπλών συντάξεων που απολαμβάνουν πρώην βουλευτές. Η βουλευτική σύνταξη πρέπει να συμπληρώνει απλώς τη σύνταξη που κάποιος παίρνει από τον επαγγελματικό του φορέα, όχι να την διπλασιάζει ή τριπλασιάζει.
β) Κατάργηση της κρατικής επιχορήγησης των ποδοσφαιρικών ΠΑΕ. Δεν είναι δυνατόν μια χώρα υπο χρεοκοπία να επιδοτεί τεράστιους μισθούς ποδοσφαιριστών.
γ) Κατάργηση της επιδότησης πολιτιστικών συλλόγων
δ) Μείωση των μισθών στις ΔΕΚΟ έπρεπε να είχε γίνει από πέρυσι, γιατί καθυστερεί;
ε) Κατάργηση του οργανισμού «Αγρογή» (που ιδρύθηκε καθώς φαίνεται για την τακτοποίηση πολιτικών φίλων) και άλλων παρόμοιων οργανισμών
στ) Κατάργηση των πανεπιστημίων Στερεάς Ελλάδας, Δυτικής Μακεδονίας, και Δυτικής Ελλάδας. Η άμεση εξοικονόμηση δεν είναι μεγάλη αλλά για να γίνουν αυτά τα ιδρύματα αληθινά πανεπιστήμια χρειάζονται τεράστια ποσά που αυτή τη στιγμή δεν τα έχουμε. Επίσης κατάργηση των τμημάτων που ιδρύθηκαν τα τελευταία 2-3 χρόνια, όπως οι δύο νέες σχολές Αρχιτεκτονικής στα Ιωάννινα και τη Φλώρινα.
ζ) Πάγωμα προσλήψεων σε τμήματα κεντρικών πανεπιστημίων με υπεράριθμα μέλη ΔΕΠ (π.χ. Μετσόβιο). Ας διαμαρτύρονται οι καλομαθημένοι.
η) Κατάργηση δωρεάν διανομής πανεπιστημιακών συγγραμμάτων που κοστίζουν γύρω στα 60 εκ το χρόνο. Καμία άλλη χώρα στον κόσμο δεν δίνει δωρεάν συγγράμματα σε φοιτητές και, μάλιστα, ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης. Ας υπάρξει οικονομική βοήθεια μόνο για άπορους φοιτητές.
θ) Αναστολή λειτουργίας των δημόσιων ΙΕΚ, τουλάχιστον προσωρινά. Έχω αμφιβολίες για την ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται σε αυτά. Στο κάτω κάτω ας αφήσει το κράτος τον χώρο αυτό στην ιδιωτική πρωτοβουλία.
Είμαι σίγουρος ότι αν εξετάσει κανείς λεπτομερώς τον προϋπολογισμό θα βρει δαπάνες πολύ μεγαλύτερες και πολύ πιο περιττές από τις παραπάνω. Γιατί δεν το κάνουμε; Ειλικρινά, δεν βλέπω άλλη λύση στο οικονομικό μας πρόβλημα.

Από το aixmi.gr ,Του Θέμη Λαζαρίδη χημικού μηχανικού ο οποίος  διδάσκει στο τμήμα Χημείας του City College της Νέας Υόρκης.

6 Ιουν 2011

Το «συνδικάτο της φούσκας»

Οι εξαιρετικά δύσκολες διαπραγματεύσεις ολοκληρώθηκαν. Στη διάρκειά τους, η 5η δόση των 12 δισ. ευρώ ερχόταν κι έφευγε. Δεν ήταν «κόλπο» η αγωνία του οικονομικού επιτελείου. Ηξερε αυτό που οι άλλοι αγνοούσαν: ότι τα ταμεία αδειάζουν (ούτε καν στα μέσα Ιουλίου, αλλά) πριν από τα τέλη Ιουνίου. Η συμφωνία έγινε δεκτή με μείωση των spreads, πτώση των ασφαλίστρων κινδύνου (CDS), άνοδο του Χρηματιστηρίου Αθηνών. Η εξέλιξη θα φανεί. Οι επόμενες είκοσι ημέρες είναι κρίσιμες. Και η ψηφοφορία στη Βουλή, σχεδόν ταυτόχρονα με τη Σύνοδο Κορυφής της 24ης Ιουνίου, καθοριστική.
Ουσιαστικά, πρόκειται για Μνημόνιο ΙΙ. Στις συζητήσεις που θα γίνουν μέσα κι έξω από τη Βουλή, χρήσιμες είναι δύο αλήθειες. Πρώτη, ότι σήμερα η κατάσταση είναι χειρότερη από εκείνην προ 12μήνου, διότι οι αγορές είναι πολύ πιο δύσπιστες, το πολιτικό σύστημα έχει περιπέσει σε κωματώδη κατάσταση, η καλή διάθεση των εταίρων μας εξαντλείται. Δεύτερη, ότι χάρη στο Μνημόνιο Ι πετύχαμε ορισμένες σημαντικές αλλαγές. Το Μνημόνιο Ι δεν ήταν ένα «λάθος». Αλλά δεν αρκούσε για την ολοκλήρωση της αναγκαίας μακράς πορείας μεταρρυθμίσεων. Ούτε εφαρμόστηκε με συνέπεια - εξαιτίας της πρόδηλης κυβερνητικής ανεπάρκειας και του διάχυτου λαϊκισμού.
Τέσσερις ήταν οι στόχοι του Μνημονίου Ι. Πρώτος, αποφυγή της άμεσης χρεοκοπίας. Δεύτερος, αποκατάσταση της δημοσιονομικής σταθερότητας - μετά μια 5ετία κραιπάλης. Τρίτος, μεταρρυθμίσεις, ώστε ο ελλαδικός καπιταλισμός να καταστεί ανταγωνιστικός, να παράγει πλούτο αντί πλαστής ευημερίας με δανεικά και να πληρώνει τα χρέη του. Στον δεύτερο και τρίτο, υπολειπόμαστε. Αν τους είχαμε πετύχει, θα βγαίναμε στις αγορές το 2012. Αυτός ήταν ο τέταρτος στόχος. Δεν τον πετυχαίνουμε. Με το Μνημόνιο ΙΙ, θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε την προσπάθεια χωρίς η Ελλάδα να περάσει από «φωτιά και τσεκούρι». Εναλλακτική εφαρμόσιμη πρόταση δεν υπάρχει.
Η πρόταση της Ν. Δ., να σωθούμε διά της μειώσεως της φορολογίας κεφαλαίου, είναι ένα μαυρογιαλούρικο παραμύθι που οδηγεί στην άμεση πτώχευση. Τέτοιο είναι και το ιδεολόγημα ότι «η κρίση αντιμετωπίζεται με ανάπτυξη» - η κρίση ξέσπασε ύστερα από ανάπτυξη 4% επί πολλά έτη. Πάλι, η πρόταση άλλων να σωθούμε διά της ακόμη πιο επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής είναι ανέξοδος και αδιέξοδος κεϊνσιανισμός. Λεφτά δεν υπάρχουν ούτε πρέπει να υπάρξουν για να συνεχίσουμε να δημιουργούμε «φούσκες». Φτιάξαμε «φούσκα» μαγαζιών, «φούσκα» δημοσίων υπαλλήλων, «φούσκα» βιοτικού επιπέδου, «φούσκα» μισθών, «φούσκα» δανείων. Ε, η «ελληνική φούσκα» έσπασε! Μέρος της αντιπολίτευσης και του ΠΑΣΟΚ, ως «συνδικάτο της φούσκας», προτείνουν να την συρράψουμε και να την ξαναφουσκώσουμε. Αυτό δεν θα συμβεί. Ετσι ή αλλιώς.
Το Μνημόνιο ΙΙ προσδιορίζει τον δρόμο για να γίνει ικανή η χώρα να βγει στις αγορές. Αν μας εμπιστευθούν οι αγορές και αντλήσουμε κεφάλαια, μόνο τότε θα μπορέσουμε να μιλήσουμε (σοβαρά…) για οικονομική μεγέθυνση. Η προσπάθεια θα είναι πολύ σκληρή. Η Βουλή, με όλο ή μέρος του ΠΑΣΟΚ, θα εγκρίνει τη συμφωνία. Είναι το σημαντικό, επείγον πρώτο βήμα για να απομακρυνθούμε από την παύση πληρωμών. Μετά; Εξαρτάται από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Είτε ο κ. Γ. Παπανδρέου θα έχει την ευκαιρία να κάνει την υπέρβαση και να σχηματίσει μια κυβέρνηση που θα διευθύνει την εθνική προσπάθεια με γνώση και σταθερό χέρι. Είτε θα οδηγηθούμε σε εκλογές. Οπου τα δύο μεγαλύτερα κόμματα θα κατέβουν με ουσιαστικά κοινό πρόγραμμα. Το Μνημόνιο ΙΙ. Α λα Πορτογαλία.
Tου Κώστα Καλλίτση, από την Καθημερινή.

Ναι στην Τρόικα, όχι στο Πασοκονουδού!

Διαβάζοντας ξανά και ξανά αυτά που γράφω και τα σχόλια που δέχομαι, προσπαθώ να καταλάβω τι δεν εξηγώ καλά και μπερδεύω τους φίλους αναγνώστες – και συναδέλφους. Θα προσπαθήσω λοιπόν για άλλη μια φορά μέχρι «ευανάγνωστα να γίνουν τα σωθικά μου», όπως λέει ο Ελύτης.
Εγώ λοιπόν δεν έχω πρόβλημα με την τρόϊκα και τις απαιτήσεις της. Αντίθετα μάλιστα. Θα ήμουν πολύ ευτυχής αν αφήναμε τους δανειστές και συνεταίρους μας να βάλουνε μια τάξη στα ακατάστατα και λερωμένα λογιστήριά μας. Για να το πω πιο απλά : Είμαι φανατικά υπέρ της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης και θα ήμουν πολύ πιο ήσυχος αν υπήρχε (ή αν δημιουργηθεί) ένα Ευρωπαϊκό Υπουργείο Οικονομικών που θα διαχειρίζεται τα οικονομικά μας από τα «κεντρικά» - όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ. Έτσι τα κράτη-μέλη θα διατηρούσαν την αυτονομία τους όσον αφορά τα «τοπικά» τους, αλλά οι κεντρικές αποφάσεις θα λαμβάνονταν και θα υπογράφονταν εκεί όπου τα τοπικά συμφέροντα και οι εκδουλεύσεις, τα πάρε-δώσε και η (εύκολη τουλάχιστον) απάτη, δεν είναι απλό πράγμα. Δεν λέω ότι και σε εκείνο το «υψηλό» (ας το πούμε) επίπεδο, δεν γίνονται «δουλειές» και δεν εμπλέκονται μίζες και συμφέροντα. Είναι όμως πολύ πιο "δύσκολες" και πολύ λιγότερες οι «βρομοδουλειές» γιατί εμπλέκονται πολλοί και η κόντρα διαφορετικών συμφερόντων που δημοσιοποιείται μέσα στη «μάχη» του ποιος θα επικρατήσει τελικά, αποβαίνει τελικά προς όφελος του κοινού καλού – όσο είναι δυνατόν στα ανθρώπινα βέβαια, διότι δεν είμαστε άγιοι, ούτε εμείς (ο καθένας από μας χωριστά εννοώ) ούτε βέβαια η Siemens και η Microsoft. Έχουμε όμως πολύ περισσότερες πιθανότητες να απολαύσουμε μιάς καλής διαχείρισης των κοινών μας συμφερόντων όσο ανεβαίνουμε την κλίμακα όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις. Αν αποφασίζει μόνος του ο κάθε κ. Τσοχατζόπουλος (συχνά εν αγνοία και του ίδιου του πρωθυπουργού που τον διάλεξε), η απάτη και η διαπλοκή είναι πολύ εύκολη. Αν οι αποφάσεις για την αγορά στρατιωτικών αεροπλάνων ή αρμάτων μάχης για την άμυνά μας γίνεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι «αποκαλύψεις» και η «μάχη» θα περάσουν από άλλους είδους διαδικασίες. Και για να το πω πιο απλά : Δεν θα εξαρτώμεθα πια από την διαμάχη (λέμε τώρα) του Έθνους με τα Νέα ή την Καθημερινή. Θα εμπλέκονται και οι Times του Λονδίνου, η Liberation και η αντίστοιχη Γερμανική, Βελγική, Ιταλική εφημερίδα – συν τους New York Times και την Washington Post - που εκπροσωπούν η καθεμιά άλλα συμφέροντα.
Να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν: Εγώ δεν υποστηρίζω τους «αγανακτισμένους» αν ζητούν να «φύγει η Τρόϊια», να καταργηθεί το Μνημόνιο, να διαγραφούν τα χρέη μας, ή «να επιστρέψουμε στη δραχμούλα μας». Είμαι μαζί τους στην απαξίωση των κομμάτων που μας κυβερνήσανε και οδηγήσανε τον τόπο στην πτώχευση και την ανυποληψία. Είμαι μαζί τους όταν ζητάνε αξιοκρατία και αλλαγή εδώ και τώρα και απομάκρυνση από τα υπουργεία και τις δημόσιες θέσεις «πολιτικών» στιγματισμένων και άτιμων. Και είμαι μαζί τους και όταν ζητούν την πραγματική τιμωρία όλων όσων έχουν εμπλακεί στα σκάνδαλα – στον βαθμό που έχουν εμπλακεί. Ζητώ απολογισμό και Δικαιοσύνη. Και είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητος σ’ αυτό το ζήτημα της Δικαιοσύνης – ίσως και για προσωπικούς λόγους.
Να σημειώσω επίσης ότι δεν διαφωνώ επί της ουσίας με αυτά που λέει και ο φίλος κ. Μίχας - και οι άλλοι που αναρωτιούνται «εσείς που ήσασταν». Δεν θέτουν όμως, κατά την γνώμη μου, σωστά και δίκαια το ερώτημα. Φυσικό είναι όταν ο κάθε κ. Τσοχατζόπουλος διαχειρίζεται εν λευκώ δισεκατομμύρια να μοιράζει και τα ψιχουλάκια του όπου κρίνει ότι τον συμφέρει να τα μοιράσει – είτε σε ψηφοφόρους, είτε σε δημοσιογράφους (προσλαμβάνοντάς τους σε διάφορα «γραφεία Τύπου») είτε σε δημοσίους υπαλλήλους, εφοριακούς – και «δικαστικούς λειτουργούς». Έφαγε πολύς κόσμος έτσι και ξόδεψε περισσότερα απ’ αυτά που είχε δικαίωμα (που του αναλογούσαν δηλαδή) χωρίς να παράγει τίποτε. Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό – αλλά όλοι πρέπει και να το καταδικάσουμε και να φροντίσουμε να μην επαναληφθεί. Γι’ αυτό χρειάζονται οι αναδιανομές, οι επανεκκινήσεις, οι επαναπροσδιορισμοί, οι «αλλαγές», οι μεταρρυθμίσεις - και οι επαναστάσεις ακόμα.
Δεν μπορούμε λοιπόν να συνεχίσουμε με τους ίδιους διεφθαρμένους πολιτικούς του Πασοκονουδού, όπως μας προτρέπουν εμμέσως οι υπογράφοντες την διακύρηξη των διανοουμένων π.χ. Έχουμε ανάγκη από οξυγόνο, άλλα μυαλά, άλλους ανθρώπους. Και είμαστε (εγω τουλάχιστον) «αγανακτισμένοι» γιατί τα ίδια πρόσωπα τολμούν και διεκδικούν- αυτή τη στιγμή της κατάρρευσης - μερίδιο του μέλλοντος. Δεν γίνεται αυτό, είναι αντίφαση και δεν θα οδηγήσει πουθενά. Ας κάτσουν προς το παρόν να εκτελέσουν πιστά τις οδηγίες της Τρόικας (που θα μας βγει σε καλό γιατί θα μας απαλλάξει από τους τοπικούς μαφιόζους που μας έχουνε ξεζουμίσει ) και, στο μεταξύ, ας ετοιμάζονται οι νεότεροι, οι τριαντακάτι ή σαραντακάτι (αν και δεν είναι βέβαια πάντα ζήτημα ηλικίας, θέμα διάθεσης και ηθικής διάυγειας είναι περισσότερο) να ετοιμάσουν κάτι άλλο – μια νέα μεταπολίτευση. Αυτή του 74 σάπισε, πάλιωσε, απέτυχε – πρέπει να φύγει. Αναπόφευκτα κάτι νέο πρέπει να γεννηθεί.
Και επαναλαμβάνω: Δεν είμαι με τους «αγανακτισμένους» που «δεν θέλουν τους ξένους». Εγω τους θέλω τους ξένους. Και αν έχω να προσάψω κάτι στον Πρωθυπουργό δεν είναι ότι «διεθνοποίησε» το πρόβλημά μας και ζήτησε βοήθεια από το Δ.Ν.Τ και την Ευρώπη (αυτή ήταν μια τολμηρή και γενναία απόφαση για την οποίαν κάποτε θα ευγνωμονούμε τον Γιώργο Παπανδρέου, αν τελικά όλα πάνε καλά). Του προσάπτω το γεγονός ότι ενάμιση χρόνο τώρα αδρανεί στην πράξη, καθυστερεί εγκληματικά, φοβάται, δεν τολμά - και μας κρατάει σε μια συνεχή αγωνία : Αν ο Γ.Α.Π είχε την τόλμη να απευθυνθεί στην διεθνή κοινότητα για βοήθεια επί της ουσίας (και ολοκληρωτική ανατροπή της τοπικής μαφίας), να προχωρήσει να το κάνει - και εγώ δηλώνω εγγράφως ότι είμαι μαζί του με χίλια. Μαζί του όμως, όχι με όλα αυτά τα βαρίδια που κουβαλάει το Πασοκονουδού και από τα οποία είναι επείγον να απαλλαγεί άπαξ και δια παντός - αν θέλει να πάει μπροστά αυτός ο τόπος.
του Άρη Δαβαράκη, από το protagon.gr

5 Ιουν 2011

Έλλογη Αριστερά, Αγανάκτηση, Κόλαση!


Σε προηγούμενη κινητοποίηση κάποιοι έκαναν μια πραγματικά ευρηματική παράσταση δρόμου. Πραγματοποίησαν την διαδήλωση των «φτωχών βιομηχάνων» οι οποίοι πένητες διαδηλώνουν ζητώντας ελεημοσύνη από την κυβέρνηση για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Το σχετικό video κυκλοφορεί και είναι όντως ενδιαφέρον. Μόνο που η ευρηματική παράσταση είχε ένα τεράστιο ένα θεμελιακό λάθος. Χλεύαζε τους βιομήχανους σε μια χώρα χωρίς βιομηχανία. Οι διαδηλωτές ονομάτισαν βιομήχανο τον «πλούσιο» τον ραντιέρη , τον κεφαλαιούχο. Μικρή λεπτομέρεια θα πεις, τι σημασία έχει η ακρίβεια σε ένα happening.Θα σου πω , πως δεν είναι καθόλου λεπτομέρεια καθώς έχει τεράστια σημασία τι ακριβώς νομίζεις ότι υπάρχει δίπλα σου και πως το ονοματίζεις. Είναι διαφορετικό το θέμα ότι στην βιομηχανική Ελλάδα το πρόβλημα είναι τα υπερκέρδη των βιομηχανιών και οι χαμηλοί μισθοί των εργαζομένων από το θέμα πως στην αποβιομηχανοποιημένη Ελλάδα το κεφάλαιο επενδύεται σε πολύ πιο ελαφρές , πιο ευέλικτες , πιο «αρπακόλα» επενδύσεις οι οποίες δεν είναι η βιομηχανία. Η βιομηχανία εμπεριέχει πολύ πιο σύνθετες διαδικασίες που απαιτούν χρόνο εξειδίκευση , προσωπικό και δεσμεύσεις. Οι φίλοι διαδηλωτές βλέπουν την Βουγιουκλάκη στην «Κόρη μου την Σοσιαλίστρια» , και τις αδρές κοινωνικές σχέσεις που αποτυπώνονται εκεί αλλά τους διαφεύγει ότι το παλιό εργοστάσιο της Πειραϊκής Πατραικής στο Μ.Πεύκο που ήταν το σκηνικό της ταινίας είναι αποθήκες εδώ και τριάντα χρόνια και ο «βιομήχανος» Κωνσταντάρας αφού έγινε και προμηθευτής του δημοσίου είχε κάνει τα κέρδη του securities και maturities σε κανένα private banking .
Είναι φανερό πως ενώ στις καπιταλιστικές οικονομίες το αέναο κύκλωμα της οικονομίας λειτουργεί με τελικό αποτέλεσμα την ασύμμετρη σώρευση πλούτου στους δύο πόλους κεφάλαιο – εργασία. Έχει σημασία όμως πόσος και ποιος είναι αυτός ο πλούτος. Πριν δύο χρόνια και η Δανία και η Γερμανία είχαν – 4 % αρνητική ανάπτυξη αλλά οι επιπτώσεις στην κοινωνία ήταν σχεδόν απαρατήρητες. Σε εμάς το – 4 % διέλυσε το σύμπαν. Στο δικό μας καπιταλιστικό κύκλωμα η ίδια απόδοση κεφαλαίου γίνεται γρήγορα αποτελεσματικά χωρίς όμως ενδιάμεσες διαχύσεις, χωρίς τις εξισορροπήσεις που σχεδόν φυσικά θα επέφερε μια σύνθετη βιομηχανική δομή. Έχει δίκιο η «ταξική» αριστερά να επικεντρώνει στην ανισοκατανομή, αλλά αυτή δεν είναι αποτέλεσμα μόνο ταξικών πολιτικών αγώνων αλλά είναι και παράγωγο της δομής της οικονομίας. Οι πιο εξειδικευμένες θέσεις εργασίας «θυσιάζονται» πιο δύσκολα από τις ανειδίκευτες. Επομένως μια «ταξική» πολιτική ένταση μπορεί να αποδώσει πολύ διαφορετικά αποτελέσματα σε δύο οικονομικά κυκλώματα διαφορετικής συνθετότητας. Το πρόβλημα με τις κλασσικές οικονομίστικες εκδοχές της αριστεράς είναι ότι παραβλέπουν ακριβώς αυτό τον παράγοντα. Βρισκόμαστε λοιπόν χωρίς κλασσική βιομηχανία χωρίς «φάμπρικες» αλλά η λαϊκή φαντασία βλέπει «βιομήχανους». Η κρίση αυτή θα δοκιμάσει την αντοχή όλων των υπαρκτών ιδεολογικών και πολιτικών ρευμάτων. Στην δυσμενέστερη θα βρεθούν οι μερίδες της έλλογης αριστεράς. Γνωρίζουν πως η κρίση ήδη θίγει τις αδύναμες πλευρές του κόσμου της εργασίας, αλλά η λύση δεν βρίσκεται μονοσήμαντα στην άμυνα ή αντεπίθεση προς το κεφάλαιο, αλλά στην διατήρηση μιας εξόδου που θα ευνοεί παράλληλα τις πιο σύνθετες μορφές οργάνωσης του κεφαλαίου . Το ισοζύγιο κεφάλαιο εργασία δεν είναι ένα ομοιογενές, αχρονικό, μέγεθος . Είναι ένα μέγεθος που ορίζεται από τους ιστορικούς, τοπικούς, πολιτιστικούς προσδιορισμούς. Επομένως η έλλογη αριστερά καλείται σε μια περίπλοκη ισορροπία. Οι πλευρές της αριστεράς με «ταξικό» και «αντικαπιταλιστικό» πρόσημο, έχουν μια ευκολία να ορίσουν το παίγνιο ως διελκυστίνδα, αλλά ξεχνάν πως οι δύο πλευρές της διελκυστίνδας επικαθορίζονται από το γήπεδο, τον χώρο, τον άνεμο, την ώρα της διαμάχης. Σωστά επισημαίνεται ότι στην συγκυρία το κεφάλαιο «αντεπιτίθεται» στην εργασία, αλλά για τις δυνάμεις της εργασίας η «άμυνα» δεν μπορεί παρά να εμπεριέχει και την μέριμνα για το που και πως διεξάγεται ο αγώνας. Η διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων που επιχειρείται έχει διαφορετικές επιπτώσεις σε μια οικονομία ενσωματώνει σύνθετες δομές ,από μια οικονομία του καπιταλισμού «άρπα κόλλα». Θέλοντας η μη ,η προάσπιση της εργασίας γίνεται περισκοπικά πολυεδρικά.
Η έλευση του μνημονίου αποτέλεσε ένα περίτεχνο στοίχημα. Η οικονομική «ανάσα» θα μπορούσε να συνδυασθεί με στοιχειώδεις εκσυγχρονισμούς (φαρμακευτική δαπάνη, κλειστά επαγγέλματα,κλπ) .Ωστόσο μια τόσο δύσκολη ισορροπία θα απαιτούσε πριν από όλα ικανότητες διοίκησης και διαχείρισης. Από ότι φαίνεται ένα εκρηκτικό κοκταίηλ προσωπικών ανεπαρκειών, κομματικών αδρανειών εντός του «Cyberpasoc » ματαίωσε την πολιτική πιρουέτα. Η «αριστερή» διαχείριση του μνημονίου φαίνεται να παραμένει μια πολιτική εκκεντρικότητα.Ωστόσο , όσο και αν φαίνεται παράξενο, το κίνημα των αγανακτισμένων δίνει μια τελευταία ευκαιρία στην έλλογη διαχείριση των συμφερόντων της εργασίας εντός ενός περιβάλλοντος μνημονίου. Το χαοτικό , συναισθηματικό , πλήθος της αγανάκτησης αλλάζει την συγκυρία, δίνοντας ίσως την τελευταία ευκαιρία.
Στην μετά μνημόνιο συγκυρία, η πολιτική είχε χαρακτήρα «ξεπατικοσούρας». Κάτι από κοπτοραπτική ρουτίνας. Η κυβέρνηση φέρνει το μνημόνιο και άρα η αντιπολίτευση είναι κατά. Είναι τόσο απλό. Βέβαια ο αντιμνημονιακός λόγος υπάρχει όσο υπάρχουν οι χρηματικές ροές του μνημονίου. Ωστόσο ο αντιμνημονιακός λόγος ήταν ανεπεξέργαστος, αταξινόμητος, μανιχαικός. Οι δυνάμεις της έλλογης αριστεράς ταξινομούνται εύκολα στον πόλο μιας κυβερνητικής συμπάθειας, όχι γιατί ευρίσκονται εκεί αλλά γιατί ο διπολικός λόγος τους είναι εκ των πραγμάτων σύνθετος, πολυπρισματικός , πολυεδρικός. Αν πεις ότι χωρίς το μνημόνιο δεν θα είχαμε ηλεκτρονική συνταγογράφηση γίνεσαι κυβερνητικός. Η πολιτική συνθετότητα ως μορφή ως σχήμα της συγκυρίας γίνεται απαγορευτική.
Έρχονται όμως οι αγανακτισμένοι και εισβάλουν ακριβώς στο δίαυλο που άνοιξε ο αρχαϊκός αντιμνημονιακός λόγος. Η απλοϊκή αντιμνημονιακή ρητορεία στην οποία άσκεφτα απρόσκοπτα και πανεύκολα ασκήθηκαν σχεδόν όλοι εντός αριστεράς, διαμορφώνει ένα πολιτικό κενό, στο οποίο πέφτουν μέσα και οι ίδιοι. Η «αγανάκτηση» είναι το αποτέλεσμα μιας κυβερνητικής ανεπάρκειας και μιας ρουτινιάρικης αντιπολίτευσης του κλισέ.Ξαφνικά οι «αντιμνημονιακοί» καλούνται να γίνουν αναλυτικοί και χειρουργικοί γιατί αλλιώς η «αγανάκτηση» θα τους υπερκεράσει. Το πολιτικό ένστικτο της Αλέκας για μια άλλη φορά είναι αλάνθαστο. Με μια απλή δήλωση για το Ευρώ, ανεβάζει την συνθετότητα της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ δέκα κλικ της δεκάβαθμης κλίμακας πολυπλοκότητας Derrida -Wittgenstein . Προφανώς το ζήτημα δεν είναι αν το ΚΚΕ άλλαξε γραμμή, το κύριο είναι ότι προσέρχεται μια σύνθετη αμφίσημη δαιδαλώδη πρόταση, ακριβώς για να απεμπλακεί από τον παλιμπαιδικό αντιμνημονιασμό της αγανάκτησης , για τον οποίο συνέβαλε τα μέγιστα.

Προφανώς είναι η τελευταία ευκαιρία.

Η έλλογη αριστερά δικαιώνεται στις αμφίδρομες , «ναι μεν αλλά», διπολικές και τριπολικές στοχεύσεις ,αυτές που ούτε οι επικοινωνιολόγοι θέλουν, ούτε στην κοινωνία αρέσουν. Αυτά τα οδυνηρά «σούπα μούπες» της έλλογης αριστεράς είναι και το μοναδικό ,το ανεκτίμητο εφόδιο της και η συνεισφορά στην ελληνική κοινωνία. Από τότε που στην λαίλαπα του «όχι στην ΕΟΚ» αντέτεινε το εκκεντρικό σχεδόν χαοτικό «ναι στην Ευρώπη των λαών» και το οποίο τιμούσαν οι πολίτες με θηριώδη ποσοστά του 1, 4 % για να αποτελέσει το θεμέλιο σχεδόν μιας ολόκληρης ιστορικής φάσης της ελληνικής ιστορίας.
Η «αγανάκτηση» είναι το τέλος της πρώτης μνημονιακής περιόδου , που τελειώνει με την κατάρρευση και του παλιμπαιδικού αντιμνημονιασμού .
Έχουμε πολύ λίγες , σχεδόν οριακές ευκαιρίες μπροστά μας.
Από την μια ένα παραλυμένο Cyberpasok , μια λαϊκιστική Δεξιά που κυβερνά την Ευρώπη, εντόπιες οικονομικές Ελιτ με απ’ ευθείας αναφορά στα ήθη και έθιμα της Κατοχικής Μαύρης Αγοράς, εργαζόμενους σε δυσμένεια και γενικό πολιτικό ρητορικό περιβάλλον τύπου «Μανίνα». Με λίγα λόγια κόλαση! Από ότι ξέρουμε όμως από τον Dante η κόλαση είναι ένας πολύπλοκος, δυναμικός και ρευστός κόσμος, ένας κόσμος ιδανικός για ασκήσεις έλλογης αριστερής πολιτικής.
Αναδημοσίευση από left liberal synthesis