"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

30 Νοε 2012

"Είστε «ντεμέκ» Αριστερά."

Η εξαιρετική ομιλία του Φίλιππου Σαχινίδη που ξεγύμνωσε την επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ

 
Κύριοι και κυρίες συνάδελφοι,
Πριν από 5 χρόνια ξέσπασε η μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση του καπιταλισμού.
Ξεκίνησε από την Μητρόπολη του καπιταλισμού τις ΗΠΑ και αμέσως επεκτάθηκε στο Ην. Βασίλειο.
Από εκεί μεταδόθηκε στην Ευρωζώνη και έφτασε στην Ελλάδα αναδεικνύοντας τις διαρθρωτικές αδυναμίες της Ελληνικής οικονομίας και τις τεράστιες δημοσιονομικές ανισορροπίες.
Αδυναμίες που από το φόβο του πολιτικού κόστους αλλά και υπό την πίεση των ανεδαφικών και κοντόφθαλμων διεκδικήσεων τμήματος της αριστεράς αλλά και τμήματος συνδικαλιστικών ηγεσιών οι κυβερνήσεις της τελευταίας τριακονταετίας δεν τόλμησαν να αντιμετωπίσουν.
Έτσι, η Ελληνική κρίση, κρίση δημοσιονομική, παραγωγικού προτύπου και χρηματοπιστωτική γρήγορα αναζωπύρωσε την κρίση της Ευρωζώνης και αποκάλυψε τον ανολοκλήρωτο χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης και τις διαφωνίες για τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί.
Τότε αποκαλύφθηκε και η αδυναμία των ευρωπαϊκών μηχανισμών να διαχειριστούν την κρίση.
Όταν λοιπόν η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο μιας πρωτοφανούς σε ένταση επίθεσης η Ευρωζώνη αντιμέτωπη με την μεγαλύτερη κρίση από την συγκρότηση της αναδείχθηκε σε Ευρώπη της ακινησίας.
Διαβάζω από το βιβλίο του Jean Pissani Ferry “Η αφύπνιση των Δαιμόνων”
“Στα όλο και λιγότερο διακριτικά αιτήματα του Γιώργου Παπανδρέου για βοήθεια, απαντούσε η απόλυτη κακοφωνία.
Ορισμένοι, κυρίως στη Γερμανία, θεωρούσαν ότι μια χρεοκοπία θα ήταν σωτήρια, αφού θα χρησίμευε ως παράδειγμα”.
Διαλέγω αυτό το απόσπασμα για να καταδείξω ότι η διεκδίκηση εξασφαλίσεων για την Ελλάδα με την απειλή του υποτιθέμενου υπερόπλου της μονομερούς στάσης πληρωμών και της επακόλουθης χρεοκοπίας που πολλοί πρότεινα τα χρόνια αυτά ήταν και παραμένει στρατηγικός στόχος κάποιων στην Ευρώπη.
Και συνεχίζει ο συγγραφέας:
“Άλλοι πρότειναν η Ευρώπη να περιοριστεί στο να ζητήσει την παρέμβαση του ΔΝΤ. Άλλοι, πάλι - κυρίως η ΕΚΤ και η Γαλλία- είχαν την ακριβώς αντίθετη άποψη: για αυτούς η προσφυγή στο ΔΝΤ αποτελούσε ομολογία αποτυχίας και ένδειξη μιας σοβαρής ευρωπαϊκής παραίτησης.”
Τελικά οι χώρες της Ευρωζώνης με πρωτοβουλία των ισχυρών χωρών προχώρησε μεν στη δημιουργία του Ελληνικού Μηχανισμού και αμέσως μετά στη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού αλλά κάλεσε και το ΔΝΤ – η Γερμανία το κάλεσε - παρά τις αντιδράσεις χωρών όπως η Γαλλία παρά την αντίδραση της ΕΚΤ.
Αυτό υπήρξε το αποτέλεσμα του ευρωπαϊκού συσχετισμού των δυνάμεων στις οποίες κυριαρχούσαν και κυριαρχούν οι συντηρητικές κυβερνήσεις.
Έτσι, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η Κ.Ο του ΠΑΣΟΚ χωρίς καμμία στήριξη από το εσωτερικό χωρίς καμμία πολιτική συμμαχία στο εσωτερικό πορεύτηκε τον πιο δύσκολο δρόμο που πορεύτηκε οποιαδήποτε μεταπολεμική κυβέρνηση. Αυτό ήταν ίσως λάθος μας. Ίσως έπρεπε να ζητήσουμε ευρύτερη στήριξη στη Βουλή.
Και κατόρθωσε με τις θυσίες του Ελληνικού λαού να διεκδικεί σε κάθε νέα συζήτηση βελτίωση των αρχικών όρων.
Γιατί κάθε πρόοδος στο δημοσιονομικό πεδίο κάθε πρόοδος στις μεταρρυθμίσεις νομιμοποιούσε την διεκδίκηση της χώρας έναντι των δανειστριών χωρών.
Διεκδίκηση για μείωση του χρέους, παράταση του χρόνου διάρκειας του, μείωση των επιτοκίων σε επίπεδα με τα οποία δανείζονται χώρες με άριστη πιστοληπτική ικανότητα, αλλά και επιμήκυνση της περιόδου για την επίτευξη του δημοσιονομικού στόχου.
Αυτή η στάση που κράτησε για δύο χρόνια το ΠΑΣΟΚ υπήρξε στάση ευθύνης απέναντι στη χώρα.
Στάση στην οποία με μεγάλη καθυστέρηση προσχώρησε και η Ν.Δ. η οποία μετά τις διπλές εκλογές συνειδητοποίησε τι σημαίνει αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων στην Ευρώπη και τι σημαίνουν οι πολιτικές συμμαχίες στο εσωτερικό της χώρας.
Γιατί το μεγάλο οικονομικό κόστος της προσπάθειας των προηγούμενων χρόνων το τροφοδότησε και η σκληρή και τυφλή πολιτική αντιπαράθεση.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι του ΣΥΡΙΖΑ,
Αυτή είναι η αλήθεια για το τι συνέβη τα τελευταία δύο χρόνια στη χώρα μας ως αποτέλεσμα της εκδήλωσης της μεγαλύτερης κρίσης του καπιταλισμού.
Δεν χρειάζεται να ανατρέξετε σε θεωρίες συνομωσίας για τις κρίσεις του καπιταλισμού και τις συνέπειες του.
Αν ξεχάσατε τα αναγνώσματα των εφηβικών σας χρόνων ανατρέξτε στα κείμενα των Μαρξ και Ενγκελς για την οικονομική κρίση.
Διαβάζω από επιστολή του Ένγκελς στον Μαρξ δημοσιευμένη στο βιβλίο «Μάρξ – Ένγκελς. Κείμενα για την οικονομική κρίση» Σύγχρονη Εποχή:
«Μάντσεστερ 17 Δεκεμβρίου 1857
Αγαπητέ Μαρξ
Η κρίση με κρατάει σε φοβερή αγωνία.
Ο γέρος μου γονάτισε αυτές τις μέρες.
Έπρεπε να του δανείσουμε χρήματα.
Το Μάνστεστερ βυθίζεται όλο και πιο βαθιά.
Η σταθερή πίεση στην αγορά παίρνει τώρα γιγάντιες διαστάσεις.
Κανένας δεν μπορεί να πουλήσει.
Κανένας πωλητής νήματος δεν πουλάει πια νήμα στους υφαντές για να υφάνουν, παρά μόνο αν πληρώνουν με μετρητά η έναντι εγγύησης.
Μην ξεχάσεις να κοιτάξεις τους ισολογισμούς των χρεοκοπημένων εταιρειών. Όλοι πολύ χρήσιμοι για την εξαγωγή συμπερασμάτων.”
Σας θυμίζουν κάτι αυτές οι περιγραφές;
Μοιάζουν πολύ με αυτά που ζούμε εδώ και χρόνια στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία στην Ιρλανδία.
Δεν χρειάστηκαν οι Μάρξ και Ένγκελς να καταφύγουν σε θεωρίες συνομωσίας για να κατανοήσουν το πρόβλημα.
Χρησιμοποιούσαν αναλυτικά εργαλεία, παρακολουθούσαν τιμές εμπορευμάτων, επιτόκια, ισολογισμούς χρεωκοπημένων εταιρειών για να κατανοήσουν την κρίση. Δεν αναζητούσαν κάποιους ως υπεύθυνους της κρίσης.
Εσείς λοιπόν συνάδελφοι του ΣΥΡΙΖΑ που αυτοπροσδιορίζεστε ως αριστεροί αντί να ζητάτε Εξεταστικές να ζητήσετε συγνώμη από στον ελληνικό λαό για τα ψέματα που του είπατε και από το ΠΑΣΟΚ για τις αθλιότητες που εκτοξεύσατε.
Διαβάζω από συνέντευξη του κ. Τσίπρα στον REAL FM στις 29 Φεβρουαρίου 2012:
« Στη ζωή δεν υπάρχουν μονόδρομοι και αυτό μας το αποδεικνύουν όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ευτυχώς υπάρχουν παραδείγματα.
Στην Κύπρο υπάρχει μια κυβέρνηση της αριστεράς, σε άλλες συνθήκες, σε μικρογραφία των προβλημάτων που έχουμε εδώ στην Ελλάδα, αλλά ο κ. Χριστόφιας όμως κατάφερε να δανειστεί από τη Ρωσία του Πούτιν 2,5 δις ευρώ και να μην μπει στο ΔΝΤ και να αποφύγουμε να έχουμε και τις δύο χώρες του ελληνισμού στο ΔΝΤ και την επιτήρηση…
Η Ελλάδα είχε δυνατότητες και διαπραγμάτευσης και αναζήτησης εναλλακτικών πηγών δανεισμού.
Δεν το έκανε ποτέ όμως, γιατί ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του υλοποιούσε προειλημμένες αποφάσεις.
Πρόκειται για ένα προμελετημένο και προσχεδιασμένο έγκλημα, το οποίο αρνήθηκε να υλοποιήσει ο Καραμανλής και γι αυτό και αποχώρησε στην ουσία από την εξουσία, δέχθηκε όμως με θέρμη να το υλοποιήσει ο κ. Παπανδρέου.»
Είναι προσέγγιση μαρξιστική, είναι προσέγγιση επιστημονική, είναι προσέγγιση αριστερή αυτή κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ;
Και έχετε το θράσος να ζητάτε και Εξεταστικές.
Όταν η ιστορία σας έχει γελοιοποιήσει και με την περίπτωση της Κύπρου και της Αργεντινής που ονειρεύεστε να κάνετε την Ελλάδα.
Μία Εξεταστική πρέπει να γίνει:
“Για την ανευθυνότητα σας και το δηλητήριο συνωμοσιολογίας που ρίξατε στην ελληνική κοινή γνώμη.”
Όλες οι θεωρίες συνομωσίας, ακόμη και των πιο κακόπιστων, καταρρέουν μπροστά στην αλήθεια των αποφάσεων των κυβερνήσεων της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και τώρα της Κύπρου.
Κυβερνήσεις οι οποίες, όπως η ελληνική κυβέρνηση το 2010 αλλά και η σημερινή Κυβέρνηση Εθνικής Ευθύνης συνεργασίας, πήραν την ξεκάθαρη πολιτική απόφαση να κάνουν το παν για να μην καταρρεύσουν οι χώρες τους, με γνώμονα το εθνικό συμφέρον των χωρών τους και μόνο.
Ήθελαν μήπως όλοι αυτοί σώνει και καλά να μπουν στο Μνημόνιο;
Μήπως όλοι αυτοί δεν πήραν μέτρα για αποφύγουν να οδηγηθούν στο Μηχανισμό;
Μήπως όλοι αυτοί “φούσκωσαν” τα ελλείμματά τους;
Μήπως όλοι αυτοί αρνήθηκαν τα δις που τους χάριζαν κάποιοι και προτίμησαν την ΕΕ και το ΔΝΤ;
Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας είχε και αυτός προαποφασίσει την ένταξη της Κύπρου στο Μνημόνιο; Είναι με τον Τσολάκογλου και αυτός όπως λέει ο συνάδελφος σας;
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να ποινικοποιήσει πολιτικές αποφάσεις. Οι πολιτικές αποφάσεις δεν ποινικοποιούνται.
Κρίνονται από τις εξελίξεις και την ιστορία.
Όπως θα κριθείτε και εσείς όχι μόνο για τη στάση απέναντι στις ανάγκες της χώρας αλλά και για την ήττα στην οποία οδηγείται την αριστερά έχοντας εγκαταλείψει προ πολλού ότι πολυτιμότερο έχει προσφέρει στην πολιτική της ιστορία την πρόσδεση της στην επιστημονική ερμηνεία των αντινομιών του καπιταλισμού και στην διατύπωση πολιτικών προτάσεων για την βελτίωση της θέσης των εργαζομένων.
Συνάδελφοι του ΣΥΡΙΖΑ
Η πολιτική αντιπαράθεση δεν πρέπει να γίνεται με όρους μιας αβάσταχτης, επιπόλαιης και ανερμάτιστης ηθικολογίας, που «ρίχνει στάχτη στα μάτια του κόσμου», που διαμορφώνει «ψευδή συνείδηση» και συσκοτίζει τόσο το ερώτημα για το πρόβλημα της χώρας, όσο και την απάντηση για τη λύση του.
Δεν χρειάζεται, αλλά ούτε και αρκεί, να είναι οι πολιτικοί σας αντίπαλοι «συνωμότες», «προδότες», «εγκληματίες», «διεφθαρμένοι», για να είστε εσείς , «οι άσπιλοι και αμόλυντοι», εσείς με «τα καθαρά χέρια», εκείνοι που πρέπει να αναλάβουν τη Διακυβέρνηση της Χώρας.
Η αριστερά δεν είχε και δεν πρέπει να έχει ανάγκη τέτοιου είδους «αναλύσεις» και «πολιτικές αναγνώσεις και αντιπαραθέσεις» για να αναδείξει τα πολιτικά και οικονομικά προβλήματα.
Η αριστερά είχε και έχει στη διάθεση της επιστημονικά εργαλεία ανάλυσης της Ιστορίας ,τα οποία πρέπει να χρησιμοποιεί και να προτείνει λύσεις.
Κι αν δεν το κάνει, αν περιορίζεται στην ανούσια ηθικολογία, στη σπίλωση και τις επικοινωνιακές και λαϊκίστικες πομφόλυγες, στοιχηματίζοντας σε μια Κοινωνία του Θεάματος, που όχι μόνο δεν θέλει να ανατρέψει ή έστω να περιορίσει, αλλά να την «εκμεταλλευτεί» ψηφοθηρικά, τότε ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Δεν είναι με την αλήθεια, δεν είναι ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ. Δεν είναι ΛΥΣΗ ή έστω μέρος της Λύσης. Παραμένει μέρος του Προβλήματος της Χώρας.
Ακριβώς ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.
Είστε «ντεμέκ» Αριστερά.

29 Νοε 2012

Οι σημερινές προκλήσεις της Δημοκρατικής Σοσιαλιστικής παράταξης

Γιώργος Φλωρίδης,
Παρέμβαση στην Ανοιχτή εκδήλωση διαλόγου των Έξι Κινήσεων

Φίλες και φίλοι,

Αφού σας ευχαριστήσω κι εγώ με τη σειρά μου για την παρουσία σας, θα ήθελα να σημειώσω προκαταβολικά το ειδικό βάρος και την εμβληματική σημασία της σημερινής συνάντησης. Νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια που ο ευρύτερος δημοκρατικός σοσιαλιστικός χώρος μαζεύεται για να συζητήσει τα προβλήματα και τις προοπτικές της χώρας και του ιδίου. Το γεγονός αυτό, καθοριστικό σημείο ωρίμανσης των καιρών και των συνειδήσεων, θα σημαδέψει αποφασιστικά τη συνέχεια του χώρου στη δύσκολη, ανατρεπτική όσο και ιδρυτική εποχή που διανύουμε.

Η παρέμβασή μου δεν θα επιδιώξει παρά να μεταφέρει μόνο, συμπυκνωμένα, το καταστάλαγμα των σκέψεων του Κοινωνικού Συνδέσμου, ύστερα από 1,5 χρόνο παρεμβάσεων για την πορεία του χώρου. Καταστάλαγμα με δύο κεντρικές ορίζουσες. Πρώτον, ότι αυτά που καταθέτουμε έχουν ως αδιαπραγμάτευτο σημείο αναφοράς το να σταθεί η Ελλάδα όρθια στο φυσικό και θεσμικό της χώρο, την Ευρώπη, ανατασσόμενη πολιτικά και οικονομικά. Και δεύτερον, με πλήρη συνείδηση ότι τόσο εμείς ως κομμάτι αλλά και συνολικά ο χώρος στον οποίο ανήκουμε, αποτελούν μέρος αλλά και αιτία της βαθιάς ιδεολογικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης μέσα από την οποία οφείλει εξίσου επίπονα να αναταχθεί.

Φίλες και φίλοι,

Η βαθιά κρίση του απερχόμενου πολιτικού συστήματος στην πατρίδα μας αφήνει πίσω της έναν μεγάλο ασθενή, όσο κι αν μας στενοχωρεί αυτό: τον ευρωπαϊκό δημοκρατικό σοσιαλιστικό χώρο. Κι εδώ δεν μιλώ μόνο για τις κατά τεκμηριο μεγαλύτερες δυνάμεις του, δηλ. του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, αλλά και για όλες τις οργανωμένες και μη κινήσεις, καθώς και τις μεμονωμένες προσωπικότητες. Μιλώ για το σύνολο του χώρου ανεξαιρέτως, στο εσωτερικό του οποίου διαβαθμίζονται διαφορετικά, βεβαίως, ευθύνες και παραλείψεις.

Αυτό δεν προέκυψε διόλου τυχαία. Είναι αυτή η «πολιτική οικογένεια» που έβαλε τη σφραγίδα της, που πρωταγωνίστησε στην Μεταπολίτευση και σήμερα κυρίως αυτή εισπράττει τα επίχειρα της πτωχευτικής κατάληξης της Ελλάδας. Για πολλούς άδικα, για άλλους δίκαια, αυτό δεν πρέπει να κριθεί πρόχειρα. Θα το κρίνει η ιστορία. Σημασία έχει το ότι συμβαίνει. Οι λόγοι για τους οποίους συμβαίνει, είναι τόσο συγκυριακοί όσο και βαθυτεροι. Συγκυριακοί είναι η πολιτικοεκλογική συρρίκνωση την οποία επέφεραν η κρίση και η διαχείρισή της. Οι βαθύτεροι αφορούν τη φυσιογνωμική μετάλλαξη και την απώλεια στρατηγικής αυτονομίας του χώρου.

Σήμερα λοιπόν, μέσα στην κορύφωση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, σε ευρωπαϊκό επίπεδο αλλά και στη χώρα μας, στην οποία θα σταθώ, έχει ενταθεί ο ολικός αναστοχασμός για την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική επανεκκίνηση της δημοκρατικής σοσιαλιστικής οικογένειας. Κατά τη γνώμη μας, τα μεγάλα θέματα είναι δύο. Το πρώτο είναι η Στρατηγική για τη Χώρα και η Ταυτότητα του Χώρου. Το δεύτερο είναι η δημιουργία μιας Μεγάλης και Ενωμένης Παράταξης με Συλλογική Ηγεσία.

Ξεκινώ από το πολιτικά μείζον για την εθνική και κοινωνική ανάταξη θέμα: τη Στρατηγική για τη Χώρα. Μετά από τρία χρόνια κρίσης, η πρόκληση πολιτικής υπέρβασης του μνημονιακού-αντιμνημονιακού διαχωρισμού της χώρας παραμένει αναπάντητη. Το μνημόνιο όσο πρέπει να υλοποιείται για να κρατάει τη χώρα όρθια, άλλο τόσο πρέπει να αντιμετωπίζεται στις παρενέργειές του για το αδύναμο κομμάτι της κοινωνίας.

Η επιβίωση και η ανάκαμψη, όμως, της Ελλάδας βρίσκεται πέρα από τους στείρους διαχωρισμούς που έχουν εγκλωβίσει και εκτρέψει τη δημόσια συζήτηση από τη σοβαρή πολιτική επί τρία ολόκληρα χρόνια. Βρίσκεται σε ένα επιτακτικά ζητούμενο Εθνικό Σχέδιο Πολιτικής και Παραγωγικής Αναδιάρθρωσης της χώρας. Ένα σχέδιο ενταγμένο στη συνέχιση της Ευρωπαϊκής Προοπτικής, που θα αντιστοιχηθεί επιτέλους στην ανικανοποίητη μέχρι σήμερα πολιτική και κοινωνική απαίτηση για την ειλικρινή ανάληψη των εγχώριων πολιτικοκοινωνικών ευθυνών. Με δικαιοσύνη και αποτελεσματικότητα για τη συνεχιζόμενη επώδυνη πορεία. Με διαρκή και ειλικρινή ενημέρωση για τον τρόπο και το χρόνο εξόδου από την οικονομική ύφεση, την κοινωνική κατάθλιψη και την πολιτική μιζέρια.

Γιατί, όμως, ένα τέτοιο σχέδιο καθυστερεί και αναβάλλεται, παρότι καθαγιάζεται όλο και από περισσότερους; Τι συμβαίνει; Να δεχτούμε ότι με το ξέσπασμα της κρίσης το πολιτικό σύστημα αιφνιδιάστηκε και δεν μπορούσε άμεσα να το φτιάξει. Τώρα, τρία χρόνια μετά, γιατί δεν προχωρά στην εκπόνησή του;

Αυτό κατά την άποψης μου συμβαίνει γιατί το Εθνικό Σχέδιο που θα αλλάξει την Ελλάδα δεν είναι ένα τεχνικό κυβερνητικό σχέδιο -παρότι κι αυτό χρειάζεται- αλλά πρωτευόντως ένα πολιτικό σχέδιο που, όταν μειώνει το κράτος, μαζεύει τους φόρους, ανακεφαλαιοποιεί τις τράπεζες,(βλ. τις οιμωγές περί "αφελληνισμού") περιθωριοποιεί τις συντεχνίες κ.λ.π έρχεται σε έντονες συγκρούσεις με κάθε είδους πολιτικά και κοινωνικά συμφέροντα που κρατάνε τη χώρα πίσω.

Με μια φράση, αυτό το σχέδιο θα σήμαινε -και γι’ αυτό είναι δύσκολο και διαρκώς αναβάλλεται- απόλυτη προτεραιότητα ανατροπών και αυτοκαταργήσεων στο σημερινό πολιτικό σύστημα. Όμως, αυτές οι ανατροπές και αυτοκαταργήσεις είναι η λυδία λίθος, αλλά και ο γόρδιος δεσμός που πρέπει να κοπεί για να σταθούν και να έχουν κοινωνική υποστήριξη οι επώδυνες οικονομικές επιλογές και να δρομολογηθούν οι δύσκολες παραγωγικές αναδιαρθρώσεις.

Το να συγκροτηθεί μια παραγωγική Ελλάδα, όπως όλοι επιζητούμε, είναι ζήτημα βαθιά πολιτικό και δευτερευόντως τεχνοκρατικό. Απαιτεί πολιτική αναδιοργάνωση με όρους βαθύτερης Δημοκρατίας και με πυλώνες τη διαφάνεια, τον αντιπαρασιτισμό και την αντιπροσωπευτικότητα. Κάθε περιοχή του κράτους, της πολιτικής και των κομμάτων χρειάζεται θεσμική και πρακτική αναμόρφωση. Μόνον έτσι θα αντιμετωπιστεί επί της ουσίας και η -κάθε προέλευσης- σημερινή αντιδημοκρατική πολιτική ακρότητα που πλανάται επικίνδυνα στον ορίζοντα.

Να το πούμε κι αλλιώς. Το πρόβλημα της χώρας είναι βαθιά πολιτικό στη βούληση, στις αποφάσεις, στην εκτέλεση. Στην αποκατάσταση της αξιοπιστίας και της εμπιστοσύνης της πολιτικής. Στη δίκαιη πολιτική και κοινωνική διαχείριση μιας δύσκολης και επώδυνης πορείας. Δεν έχουν πλέον νόημα οι άγονες αντιπαραθέσεις δημόσιου–ιδιωτικού, λιτότητας-ανάπτυξης. Είναι διαχωρισμοί μιας απερχόμενης εποχής, για απερχόμενα πολιτικά και οικονομικά μοντέλα. Με την έννοια ότι χρειαζόμαστε έναν παραγωγικό δημόσιο τομέα και ένα παραγωγικό ιδιωτικό τομέα, κι ότι πρέπει να πολεμήσουμε τον παρασιτισμό και την κλεπτοκρατία και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Με την έννοια, επίσης, ότι χρειαζόμαστε και λιτότητα στην αντιπαραγωγική κατασπατάληση των εθνικών και κοινωνικών πόρων, αλλά και ανάπτυξη για παραγωγική αναδιάρθρωση της οικονομίας.

Μια τέτοια εθνική στρατηγική, με στόχο ένα νέο πολιτικό σύστημα και ένα νέο παραγωγικό υπόδειγμα, είναι απολύτως δεμένη με το νέο ιδεολογικό στίγμα του χώρου. Που πρέπει ν’ αφήσει πίσω του τους απλοϊκούς διαχωρισμούς και να πάει σε πιο σύνθετες αναλύσεις και εφαρμογές. Είναι μέγα θέμα να κάνουμε καταρχάς τον απολογισμό μας, κι έπειτα να επικαιροποιήσουμε αλλά και να υπερβούμε τους μέχρι τώρα περιοριστικούς ορίζοντες του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού στη χώρα μας. Αυτό θα γίνει με την πολύμορφη συμμετοχή όλων των ιστορικών ρευμάτων και συγκροτήσεων του χώρου. Και θα καταγραφεί μέσα από το δημιουργικό ξεπέρασμα εννοιών όπως κεντροαριστερά, εκσυγχρονισμός, σοσιαλαριστερά, σοσιαλφιλελευθερισμός, στο βαθμό και όπου οι έννοιες αυτές παράγουν ετεροπροσδιορισμό και σύγχυση.

Τέλος, είναι σημαντικό να αναθεμελιώσουμε τη δημοκρατική σοσιαλιστική οικογένεια στην Ελλάδα, οριοθετώντας την με σαφήνεια από τις αντίστοιχες οικογένειες του Συντηρητισμού-Φιλελευθερισμού και της Λαϊκιστικής Αριστεράς. Να προχωρήσουμε σε μια θετική όσο και αυτόνομη διαμόρφωση στη χώρα νέου ευρωπαϊκού δημοκρατικού σοσιαλιστικού λόγου και πράξης.

Φίλες και φίλοι,

Προχωρώ, για να τελειώσω, στο δεύτερο μεγάλο θέμα, αυτό της οργάνωσης και ηγεσίας του χώρου. Μετά από μια τριακονταετή περίοδο ιδεολογικής, πολιτικής και κυβερνητικής ηγεμονίας, ο δημοκρατικός σοσιαλιστικός χώρος στην Ελλάδα βρίσκεται στο ναδίρ του. Πέρα από την κρίση ταυτότητας και στρατηγικής, είναι κατακερματισμένος οργανωτικά, λεηλατημένος εκλογικά -κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από την ΝΔ- και μαστιζόμενος από έναν ακατανόητο αρχηγικό πληθωρισμό, συνδυαζόμενο με πλήθος προσωπικών και αποϊδεολογικοποιημένων στρατηγικών. Όσο είναι βέβαιο ότι ο δημοκρατικός σοσιαλιστικός χώρος έχει ιστορικές πολιτικές και κοινωνικές ρίζες, άλλο τόσο είναι επικίνδυνο, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, να μείνει μακροχρόνια στο περιθώριο από τις παρατάξεις του συντηρητικού-φιλελευθερισμού και του αριστερού λαϊκισμού, παίζοντας καθαρά συμπληρωματικούς και εξαρτημένους πολιτικούς ρόλους. Γι’ αυτό, αν μη τι άλλο, θα πρέπει να συνεννοηθούμε τουλάχιστον στα βασικά σημεία που θα κάνουν φανερές τις συμπτώσεις ή τις αποκλίσεις των αναγκαίων πολιτικών πρωτοβουλιών που σε κάθε περίπτωση θα αναληφθούν.

Στο οργανωτικό και ηγετικό θέμα, κατά τη γνώμη μας, απαιτείται μια αξιωματική τοποθέτηση. Επειδή οποιαδήποτε υποκειμενική συγκρότηση του χώρου ούτε θα βγει μέσα από παρθενογένεση αλλά ούτε μπορεί να μεταφέρει τη μέχρι σήμερα στελεχιακή «τοξικότητα», θα πρέπει να προκύψει μέσα από τη συγκέντρωση και ενοποίηση του έμπειρου αλλά άφθαρτου δυναμικού σε συνδυασμό με νέες στελεχιακές δυνάμεις του χώρου. Το δε νέο ηγετικό υπόδειγμα πρέπει να κτιστεί αδιαπραγμάτευτα και θεσμικά πάνω σε συλλογική βάση, αξιοποιώντας και την αντίστοιχη πλούσια ευρωπαϊκή εμπειρία.

Σε ό,τι αφορά την πορεία συγκρότησης του δημοκρατικού σοσιαλιστικού χώρου σε ενιαίο υποκείμενο-φορέα, σε μια Μεγάλη και Ενωμένη Δημοκρατική Σοσιαλιστική Παράταξη, ας μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα. Εδώ, χάριν συντομίας, μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουν τέσσερις εκδοχές:

1. Η προσχώρηση των υπολοίπων σ’ έναν υπαρκτό, κυρίαρχο πόλο -ή αλλιώς η λογική της κομματικής μονοκρατορίας κατά το πρότυπο του μεταπολιτευτικού ΠΑΣΟΚ

2. Το άθροισμα της συμπαράταξης των υπαρκτών δυνάμεων -ή αλλιώς η λογική μιας ελληνικής «Ελιάς»

3. Η δημιουργία νέου κόμματος γύρω από μια κυρίαρχη πολιτική προσωπικότητα -ή αλλιώς η επανάληψη του πειράματος του Α. Παπανδρέου το 1974

4. Η πολιτική διάθεση των υπαρκτών φορέων και οργανώσεων για συγχώνευση σ’ ένα Νέο, Ενιαίο Φορέα, την Ευρωπαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατική Παράταξη της χώρας -ή αλλιώς η λογική ενός ελληνικού «Επινέ».

Κατά τη γνώμη μας, η εμπειρία της μεταπολιτευτικής περιόδου, οι σημερινές ελληνικές συνθήκες, καθώς και η ειδικότερη πολιτική και υποκειμενική κατάσταση του χώρου κάνουν προσφορότερη αλλά και πιο επιθυμητή την τελευταία περίπτωση, υπέρ της οποίας τοποθετούμαι ξεκάθαρα.

Σίγουρα πρόκειται για ένα πολυεπίπεδο όσο και απαιτητικό εγχείρημα που δεν πρέπει να κατανοηθεί σαν μια οργανωτική διαδικασία κορυφής, αλλά θα απαιτήσει τον προσανατολισμό, τη στήριξη, τη συμμετοχή και την ένταξη των δυναμικών και παραγωγικών κοινωνικών στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία θα πρωταγωνιστήσουν στην ανάταξη της χώρας. Που θα δώσει ζωτικό χώρο και ρόλο πρωτοστάτη στην ελληνική νεολαία. Που θα συνθέσει δημιουργικά και υπερβατικά τις κατακερματισμένες υποκειμενικότητες οργανωμένης και ανένταχτης κλίμακας. Και που θα οριοθετηθεί, με ιδεολογική και πολιτική επάρκεια, από τις υπόλοιπες ανταγωνιστικές στρατηγικές και παρατάξεις.

Φίλες και φίλοι

Όλα αυτά, καθώς και ανάλογες ή διαφοροποιημένες σκέψεις που ανέπτυξαν άλλοι συνομιλητές, απαιτούν δέσμη ιδεολογικών, πολιτικών και οργανωτικών πρωτοβουλιών που θα βασίζονται στον επίπονο διάλογο και στην αλληλέγγυα δράση, πάντα με επιδιωκόμενο στόχο την σύνθεση. Δεν αντιμετωπίζονται ούτε επικοινωνιακά ούτε μέσα από πρόχειρους τακτικισμούς και προσωπικές συγκρούσεις. Απαιτούν πολιτική σοβαρότητα και στρατηγικό βάθος.

Ο χώρος διέρχεται κρίση καμπής, η διέξοδος είναι δύσκολη και πολύπλοκη αλλά σίγουρα ήλθε το πλήρωμα του χρόνου για να ξεκινήσει μια πορεία αναδημιουργίας. Κάθε επιμέρους δύναμη, οργανωμένη ή μη, είναι θεμιτό και χρήσιμο να εξελίξει και να φροντίσει για την πολιτική και οργανωτική της αυτονομία, αλλά το σημείο στο οποίο κυρίως θα κριθούμε όλοι είναι η ειλικρινής αυτοδιάθεσή μας και η συμβολή μας στον μεγάλο και ενιαίο στόχο. Η ιστορία δεν θα συγχωρήσει αδράνεια, ακινησία, ολιγωρία και αρνήσεις λόγω διαχείρισης του "ΕΓΩ".
Για να το διατυπώσω με μια φράση του Στέλιου Ράμφου: "Η αδιαφορία και η αναποφασιστικότητα οφείλονται σε μειωμένη αίσθηση της ευθύνης μας να προλάβωμε εγκαίρως το επαπειλούμενο κακό...Όμως, τι να προλάβει κανείς όταν δεν προβλέπει; Και πώς να προβλέψει, πώς να προετοιμαστεί ή να προγραμματίσει όταν δεν μετρά στη συνείδησή του ο χρόνος, αλλά περιμένει να εκπνεύσει για να νοιώσει το βάρος του;"
Γι΄αυτό και η πρότασή μας, που αποτελεί και συγκεκριμένη συμβολή στον εξελισσόμενο διάλογο, είναι να συγκροτηθεί το συντομότερο δυνατό, Ομάδα Πρωτοβουλίας Ανασυγκρότησης σε εθνική αντιπροσωπευτική βάση, με σκοπό να οδηγηθούμε σε μια Συντακτική Συνέλευση μιας Νέας και Ενιαίας Δημοκρατικής Σοσιαλιστικής Παράταξης.



27 Νοε 2012

ΚΕΫΝΣΙΑΝΕΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΙΣ

Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει οικονομική επιστήμη, πράγμα που αμφισβητείται, αυτή θα πρέπει να υπακούει σε κάποιους κανόνες –ασχέτως αν στην οικονομία πολλά εξαρτώνται από τις ανθρώπινες συμπεριφορές, οι οποίες σαφώς και δεν είναι πάντα ορθολογικές.

Όπως και να έχουν πάντως τα πράγματα, το αντικείμενο της οικονομικής αναλύσεως είναι απλό και αμετάβλητο: πρόκειται για τις συναλλαγές. Οι τελευταίες, από την εποχή του Αδάμ Σμιθ βρίσκονται στην καρδιά της οικονομικής πρακτικής και πολύ πριν τον Διαφωτισμό παίζουν σημαντικό διαρθρωτικό ρόλο στις ανθρώπινες κοινωνίες. Από τους Φοίνικες εμπόρους έως τους Βενετούς τραπεζίτες, τους Βρεταννούς βιομηχάνους του 18ου και του 19ου και τους Έλληνες εφοπλιστές του 20ου αιώνα, οι συναλλαγές και η αναζήτηση των καρπών τους οδήγησαν και έφεραν την ανάπτυξη τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ασία και την Αμερική. Τελικά δε, μέρος της οικονομικής φιλοσοφίας εδράζεται στο φαινόμενο της προσφοράς και της ζητήσεως αγαθών, είτε αυτά είναι εμπράγματα είτε υπηρεσίες. Και επειδή το μέσον που χρησιμοποιείται για την ικανοποίηση της προσφοράς και ζητήσεως αγαθών είναι το χρήμα, πολύ σοβαρό φαινόμενο είναι και ο εκχρηματισμός μιας οικονομίας. Όσο για το επίκεντρο της οικονομίας και βασικό υποκείμενό της είναι το άτομο, η αυτονομία του, η πληροφόρησή του, ο ορθολογισμός και ο μέσω της αγοράς συντονισμός των συμπεριφορών του.

Υπό τους όρους αυτούς, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η οικονομία μελετά τις ατομικές επιλογές και τις εν συνεχεία κοινωνικές τους επιπτώσεις. Αυτή περίπου ήταν και η αρχή πάνω στην οποία στηρίχθηκε ο Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς την δεκαετία του 1930 για να διατυπώσει την «Γενική Θεωρία» του, για την οποία έχει χυθεί άφθονο μελάνι. Στο πλαίσιο αυτό, ο Κέϋνς θεωρείται «νεκροθάφτης της οικονομίας της αγοράς» από τους ακροφιλελεύθερους, «σωτήρας» του παραπαίοντος το 1930 καπιταλισμού για τους μαρξίζοντες, για δε τους δημοκράτες σοσιαλιστές είναι ο άνθρωπος που έδωσε κοινωνικό περιεχόμενο και άρα ανθρώπινο πρόσωπο στην αμιγώς φιλελεύθερη οικονομία της αγοράς.

Κατά την δική μας ταπεινή γνώμη, ο Βρεταννός οικονομολόγος, σε μια κρίσιμη για την οικονομία της αγοράς περίοδο, πραγματοποίησε μία πραγματιστική ανάλυση των ορίων της. Δεν προτείνει την εγκατάλειψη της κλασσικής φιλελεύθερης λογικής, αλλά μία επανατοποθέτηση των λειτουργιών της μέσω κυβερνητικών παρεμβάσεων στο επίπεδο των οικονομικών πολιτικών. Με άλλα λόγια, ο Κέϋνς, χωρίς να είναι αντιφιλελεύθερος, ενίσχυσε την παρουσία της πολιτικής στην οικονομία –αλλά δεν μπορούσε βεβαίως να προβλέψει ότι πιθανότατα, από την εξέλιξη αυτή μύρια έπονται.
Σήμερα, λοιπόν, ο κεϋνσιανισμός βρίσκεται εκ νέου στο προσκήνιο και κάποιοι τον επικαλούνται ως το απόλυτο «φάρμακο» σε μία κρίση χρηματοοικονομική την οποία αποδίδουν στον «νεοφιλελευθερισμό», την στιγμή που η κρίση αυτή είναι γνησιότατο «κεϋνσιανό» προϊόν.
Ωστόσο, ας υποθέσουμε ότι η κρίση στην ελληνική εκδοχή της είναι «νεοφιλελεύθερη» και άρα χρίζει «κεϋνσιανής» θεραπείας –την οποίαν εσχάτως «ανακάλυψε» και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ.Αλέξης Τσίπρας. Κατά τον Βρεταννό οικονομολόγο και όχι μόνον, σε περιόδους παρατεταμένης υφέσεως, η έξοδος από την κατάσταση αυτή μπορεί να γίνει με δύο τρόπους. Είτε με την ενίσχυση της προσφοράς αγαθών και υπηρεσιών, είτε με την ενίσχυση της ζητήσεώς τους, η οποία προϋποθέτει και την ικανή ύπαρξη παραγωγής.

Στην ελληνική περίπτωση, η τόνωση της ζητήσεως είναι ουτοπική για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει αργούσα παραγωγική δραστηριότητα. Η Ελλάδα δεν έχει την παραγωγή που πρέπει για να εφαρμόσει την κεϋνσιανή συνταγή που προτείνουν κάποιοι άσχετοι με την ελληνική πραγματικότητα. Έτσι, πλανώνται πλάνην οικτράν και όλοι αυτοί που υποστηρίζουν την επιστροφή στην δραχμή. Με δεδομένη την παραγωγική δύναμη της χώρας, οποιαδήποτε υποτίμηση και έκδοση χρήματος θα κατέληγε σε υπερπληθωρισμό και όχι σε έξοδο από την ύφεση. Εξάλλου, τα τριάντα τελευταία χρόνια έγιναν τρεις υποτιμήσεις στην Ελλάδα, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Ερχόμεθα έτσι στο σκέλος της προσφοράς. Πώς μπορεί η τελευταία να ενισχυθεί σε μία χώρα όπου το επιχειρείν ξορκίζεται και η επιχειρηματικότητα καταδιώκεται; Ποια επιχείρηση θα ενισχύσει την προσφορά της όταν, για να επεκτείνει μία αποθήκη της απαιτούνται γραφειοκρατικές διαδικασίες επί δέκα μήνες; Ποια προσφορά μπορεί να προωθήσει, την στιγμή που τεχνογνωσία, κεφάλαια και άνθρωποι είναι είδη εν ανεπαρκεία στην χώρα μας; Μία χώρα που παράγει κατά κόρον δικηγόρους, φιλολόγους και δημοσίους υπαλλήλους τι μπορεί να περιμένει από πλευράς προσφοράς, όταν διεθνώς είναι λιγοστά και αυστηρώς επιλεκτικά τα κεφάλαια που ζητούν να επενδυθούν; Ποια τεχνογνωσία μπορεί να εισαχθεί ή να παραχθεί στην χώρα μας όταν, για να ασκηθεί ηλεκτρονική εμπορική δραστηριότητα, απαιτούνται έξι, επτά ή και οκτώ μήνες ταλαιπωρίας;

Το πραγματικό, λοιπόν, στοίχημα για να υπάρξει ανάπτυξη σε τούτη την χώρα είναι η ριζική διοικητική της μεταρρύθμιση, για να ακολουθήσει στην συνέχεια, μέσω της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, παραγωγική αναδιάρθρωση και να αρχίσουν να εισρέουν επενδυτικά κεφάλαια. Την ίδια στιγμή, άμεση θα πρέπει να είναι η σύνδεση του πανεπιστημίου με την παραγωγή και γενναία η χρηματοδότηση νέων επιχειρηματιών που βλέπουν μπροστά. Αν όλα αυτά δεν γίνουν …χθες, το αύριο μάλλον θα είναι η επανάληψη της ιστορίας ως τραγωδία. Όσο για τον Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς, ας τον αφήσουν ήσυχο αυτοί που υπερκαπηλεύονται το όνομά του.
 
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου, από το europeanbusiness.gr 

26 Νοε 2012

Ο κόσμος χάνεται και το πουλί (του Τατσόπουλου) χτενίζεται

«Οι άνδρες δεν μιλούν πολύ», τραγούδησε ο Βοσκόπουλος και είχε απόλυτο δίκιο! Θα σας πω λοιπόν μία ιστορία, για έναν άνδρα που τον έλεγαν Πέτρο, που δυστυχώς μιλούσε πολύ. Όλη η Αθήνα, μιλούσε για αυτόν, για την ακρίβεια η μισή. Μπροστά του ο Καζανόβας δεν έπιανε μία. Αναστέναζε σου λέει, το γυναικείο φύλο, από τις χάρες του. Ζωή και κότα. Αριστερός στις πεποιθήσεις, συγγραφέας, με φιλελεύθερες απόψεις , «φευγάτος», ο Πέτρος Τατσόπουλος, ξύπνησε μία μέρα, και είπε να απαντήσει στις προκλήσεις των Χρυσαυγιτών, ανθρώπων δηλαδή με επίπεδο και σοβαρότητα. Οι μεν τον αποκαλούσαν «αδελφή», και ο δε επέμενε ότι δεν είναι, ξεστομίζοντας το αμίμητο: «Έχω πάει με τη μισή Αθήνα και οι Χρυσαυγίτες συνεχίζουν να με αποκαλούν αδελφή».
Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτήν τη δήλωση. Έτυχε λοιπόν κάτι ανάλογο να το ακούσω από διάφορους άνδρες, ο Θεός να τους κάνει, σε διάφορες παρέες. Και λέω ο Θεός να τους κάνει, διότι αγαπητοί μου φίλοι τέτοιες κουβέντες δεν λέγονται από πραγματικούς άνδρες. Και ούτε φυσικά, ο ανδρισμός κάποιων φαίνεται από το πόσες γυναίκες έχουν περάσει από το κρεβάτι τους. Ένας άντρας λοιπόν, αν θέλει να τιμάει τα παντελόνια που φοράει, δεν ξεστομίζει τέτοια μαργαριτάρια. Πρώτον θίγει το γυναικείο φύλο. Συγκεκριμένα ο κύριος Τατσόπουλος, τη μισή Αθήνα όπως δήλωσε και ο ίδιος. Δεν με απασχολεί αν έχει πάει με εκατομμύρια γυναίκες. Με απασχολεί όμως που το βάζει ως επιχείρημα σε μία επίθεση που δέχθηκε φοβούμενος ότι αμφισβητείται ο ανδρισμός του. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι αγαπητέ μου.
Τιμή σου και καμάρι σου, οι κατακτήσεις σου στο γυναικείο φύλο, κύριε Τατσόπουλε. Εμάς όμως τι μας ενδιαφέρει; Ποιον προσπαθείς να πείσεις; Τους Χρυσαυγίτες; Εμάς; Τις γυναίκες; Τους γκέι; Τον εαυτό σου; Εσύ μόνο ξέρεις. Άντρας λοιπόν είναι αυτός, που ότι και να κάνει στην προσωπική του ζωή, όσες ερωτικές εμπειρίες και να έχει, τις κρατάει για την πάρτη του και μόνο. Δεν κοκορεύεται, για αυτές ούτε καν στους φίλους του. Πόσο μάλλον σε μία Ελλάδα ολόκληρη!
Μετά λοιπόν τον σάλο που ξέσπασε, από την δήλωση του αυτή, και τις επιθέσεις που δέχθηκε, κατονομάζοντάς τον, κάποιοι, «σεξιστή» και «ομοφοβικό», είπε να τα μαζέψει λίγο και εμφανίστηκε σε τηλεοπτική εκπομπή, και συγκεκριμένα στον Πέτρο Κωστόπουλο. Και εκεί το δωσε και κατάλαβε. Η λέξη «αδελφή», έχει γίνει ένα με το στόμα του Τατσόπουλου. Είναι δυνατόν να είσαι διανοούμενος, να είσαι βουλευτής του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, και να αποκαλείς ξανά και ξανά, τους ομοφυλόφιλους, «αδελφές»; Έλεος. Μετά εκείνοι φταίνε που σε χαρακτηρίζουν ομοφοβικό; Στην συνέντευξή σου δήλωσες το εξής: «Τώρα στα γεράματα, να βγάζω φωτογραφίες με τα παιδιά μου ή με τις συζύγους μου για να αποδείξω ότι δεν είμαι «αδελφή» στους Χρυσαυγίτες φασίστες που τους βολεύει, γιατί όταν είσαι κακός στην Ελλάδα πρέπει να είσαι σε όλα κακός. Δηλαδή, να είσαι και ηλίθιος και «αδελφή» και τραμπούκος και μοχθηρός και όλα». Σε αυτό το σημείο ήρθε η στιγμή να μάθεις ότι οι ομοφυλόφιλοι αγαπητέ μου, δεν είναι ούτε τραμπούκοι ούτε ηλίθιοι. Κάποιοι μάλιστα, είναι πιο άντρες και από τους δήθεν στρέιτ.
Και φτάνουμε αισίως στο τέλος αυτής της ιστορίας που σας είπα στην αρχή. Το θέμα φυσικά δεν είναι το «πουλί» του καθένα. Το θέμα είναι ότι εμείς ασχολούμαστε με αυτό το συγκεκριμένο, επειδή τυχαίνει να ανήκει σε κάποιον ο οποίος είναι βουλευτής στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και αντί να βγαίνει να μιλάει για σοβαρά θέματα, μας τα έχει πρήξει με τον ανδρισμό του και με το φόβο να μην τον πουν «αδελφή». Και εδώ ταιριάζει το «εδώ ο κόσμος χάνεται και το «πουλί»- στην συγκεκριμένη περίπτωση- χτενίζεται! Θα μου πείτε τώρα, τι υποκρισία. Και ίσως να έχετε δίκιο. Αλλά να σας πω κάτι βαρέθηκα κάθε λίγο και λιγάκι, πολιτικά πρόσωπα, να γίνονται θέμα για τις σεξουαλικές τους ορέξεις. Τι τεστοστερόνη ρε παιδιά εκεί στη Βουλή; Όλοι οι Καζανόβες εκεί μαζευτήκατε;
Και μία συμβουλή κύριε Τατσόπουλε που φροντίσατε να μας πληροφορήσετε από την προσωπική σας σελίδα στο facebook, ότι φύγατε για Γενεύη. Εκεί δεν σας ξέρουν, οπότε μην μπείτε στον κόπο να πηδήξετε τη μισή Γενεύη.
Της Μαρκέλλας Σαράιχα, από aixmi.gr

22 Νοε 2012

Καμία κρίση και κανένα ΔΝΤ

Η σκηνή είναι εφιαλτική. Ένας οργισμένος όχλος προσπαθεί με μανία να λιντσάρει τέσσερα-πέντε άτομα. Οι αστυνομικοί μετά βίας προσπαθούν να τους συγκρατήσουν. «Φεύγουν» μερικοί καφέδες, τα υποψήφια θύματα τρώνε και κάποιες «ψιλές». Το χειρότερο απ’όλα: Η φριχτή αυτή απόπειρα λιντσαρίσματος διαδραματίζεται μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες…
Άγιος Παντελεήμονας; Νεοναζί και Πακιστανοί; Όχι φίλοι μου! Τα καλόπαιδα με τα ξυρισμένα κεφάλια δεν έχουν φτάσει ακόμα στο σημείο να δέρνουν σε ζωντανή μετάδοση (εκτός φυσικά από τα πολιτικά talk show). Άσε που όταν την πέφτουν στους μετανάστες, τριγύρω δεν υπάρχουν αστυνομικοί ούτε για δείγμα.
Η εικόνα που περιγράφω παραπάνω είναι η ρατσιστική επίθεση που δέχτηκε ο Γερμανός πρόξενος Βόλφγκανγκ Ομπερμάγερ, πριν λίγες μέρες στην Θεσσαλονίκη. Έτσι ακριβώς. Ρατσιστική. Το μόνο «λάθος» του Ομπερμάγερ και των ακολούθων του ήταν πως προέρχονται από μια χώρα που οι συγκεκριμένοι «αγανακτισμένοι πολίτες» μισούν. Μια χώρα την οποία οι φίλτατοι αυτοί «συνέλληνες» ταυτίζουν με τον ναζισμό και, όπου σταθούν και όπου βρεθούν, φοράνε μια μουστάκα σαν του Χίτλερ και καλά για να «πικάρουν τους –ξενέρωτους- κατοίκους της. Δεν είναι αστείο; Να αποκαλείς «ναζί» τους Γερμανούς, την στιγμή που Εσύ, σήμερα, δίνεις 12% στην Χρυσή Αυγή.
Ο Ομπερμάγερ «πλήρωσε» την δήλωση ενός συμπατριώτη του. Ακριβώς όπως ένας άσχετος Πακιστανός τρώει βρωμόξυλο στα σκοτεινά σοκάκια γύρω από την Πλατεία Αμερικής επειδή κάποιος συμπατριώτης του (ενδεχομένως να) διέπραξε κάποιο αδίκημα. Συλλογική ευθύνη. Ένα από τα θεμέλια του ρατσισμού. Εδώ φυσικά, πρέπει να προσθέσουμε πως ο διπλωμάτης είναι ιερός. Ακόμη και αιμοσταγή, τριτοκοσμικά, ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν διανοήθηκαν να τον πειράξουν. Λαμπρές εξαιρέσεις φυσικά, το Ιράν των Αγιατολάχ και, εσχάτως, η κατασπαραγμένη από την αλήστου μνήμης (όπως δυστυχώς αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα) «Αραβική Άνοιξη», Λιβύη.
Για την επίθεση στον πρόξενο συνελήφθησαν τρία άτομα. Και όπως ήταν αναμενόμενο (πόσο προβλέψιμοι έχουν γίνει κάποιοι, θεέ μου…) το ελληνικό ίντερνετ κατακλύστηκε από ‘μοβόρα σχόλια περί «σύγχρονης χούντας», «φασιστικού καθεστώτος», «νέων Τσολάκογλου» κλπ κλπ. Έτσι είναι ρε! Και ποιοι είναι δηλαδή αυτοί οι νεοταξίτες νεοφιλελεύθεροι φασίστες που θα μας εμποδίσουν να δέρνουμε όποιον γουστάρουμε; Δημοκρατία δεν έχουμε; Δεν έχω δηλαδή το δικαίωμα να κάνω ό,τι θέλω; Κι αυτοί οι μπάτσοι, δεν φτάνει που δεν μας άφησαν να στείλουμε τον Γερμαναρά στην κόλαση να κάνει παρέα με τον Αμερικάνο πρέσβη στην Λιβύη, θέλουν να μας κλείσουν εμάς στην φυλακή; Εμάς; Τους Έλληνες; Ε; Ε;
Ο ρατσισμός στην χώρα μας είναι παράξενη ιστορία. Από χρόνο σε χρόνο αλλάζει αντικείμενο. Μετά την μικρασιατική καταστροφή έβριζαν τους μικρασιάτες. Την δεκαετία του 80’, μικρό παιδί, θυμάμαι πως είχαν λιντσάρει στο κέντρο της Αθήνας έναν Ρωσοπόντιο. Τις εποχές που το χρήμα έρεε άφθονο (ας σταματήσει επιτέλους αυτό το παραμύθι πως για όλα φταίει το μνημόνιο) κυνηγούσαν τους Αλβανούς με αποκορύφωμα ένα πρωτοφανές πογκρόμ που εξαπολύθηκε το 2004, μετά την ήττα της εθνικής μας στα Τίρανα.
Σήμερα, οι διωγμοί σε βάρος των ασιατών και των αφρικανών ανάγκασαν την κυβέρνηση των ΗΠΑ να εκδώσει ταξιδιωτική οδηγία προς όσους κατοίκους της τολμήσουν να επισκεφθούν το ταλιμπανάτο της Ευρώπης. Προς το παρόν, η ανακοίνωση απευθύνεται στους «έγχρωμους» (που λέγαμε παλιά) Αμερικανούς. Δεν βρισκόμαστε όμως μακριά από την εποχή που οι «άλλοι» θα αρχίσουν να επιτίθενται και σε ξανθούς τουρίστες θεωρώντας τους «Γερμαναράδες».
Όχι. Καμία κρίση και κανένα ΔΝΤ. Όσο κοινότοπο και αν ακούγεται, έχει καθαρά να κάνει με έλλειψη παιδείας. Δυστυχώς, ζούμε σε μια χώρα που τα παιδάκια του Δημοτικού βλέπουν στην τηλεόραση τον δάσκαλό τους να ξυλοφορτώνει έναν ξένο διπλωμάτη…
 
Του Θανάση Χειμωνά, από το athensvoice

21 Νοε 2012

Η γραμματική της ακινησίας

Του Ηλία Κανέλλη, από ΤΑ ΝΕΑ
 
Δύσκολη η δουλειά του δασκάλου, δύσκολη και περίπλοκη. Τα χρόνια της μεταπολίτευσης, συχνά, ήταν και ηρωική. Τα σχολικά τμήματα ήταν τεράστια, η επικοινωνία της γνώσης ήταν δύσκολη, βιβλία και εποπτικά μέσα δεν υπήρχαν, τα αναλυτικά προγράμματα έπρεπε να τηρηθούν στο ακέραιο. Κι όμως, το σχολείο μπορεί να ήταν συντηρητικό, μπορεί συχνά να ήταν αυταρχικό, οι εκπαιδευτικοί μπορεί να αμείβονταν με ψίχουλα, αλλά, παρά τις δυσκολίες, η Πρωτοβάθμια και η Μέση Εκπαίδευση ως αυτόνομες εκπαιδευτικές βαθμίδες κράτησαν καλά. Το σχολείο το οργανωμένο για να εξασφαλίζει τη βασική γνωστική υποδομή, γύρω από την οποία θα χτίζονταν οι ιδιαίτερες δεξιότητες των μαθητών, όπως τις περιέγραφε ο Μπροντέλ στη «Γραμματική των πολιτισμών», όφειλε πολλά στη συστηματική δουλειά των λειτουργών του. Οι σημερινοί μορφωμένοι πενηντάρηδες και εξηντάρηδες στους λειτουργούς εκείνου του απαιτητικού σχολείου οφείλουν τη βάση της κατάρτισής τους.
Τα πράγματα άλλαξαν τη δεκαετία του 1980. Οταν κατακτούσαμε την αντιαυταρχική εκπαίδευση, τα μικρά τμήματα, τις δυνατότητες καλύτερων συνθηκών, ανακαλύπταμε παράλληλα και τον διεκδικητικό συνδικαλισμό: επιδόματα για αγορά βιβλίων (που, κοινό μυστικό, συχνά γίνονταν ταξίδια και οικοσκευή), μετεκπαιδεύσεις, νέες τεχνολογίες δεν ενίσχυσαν το κύρος και την αυτοτέλεια του σχολείου. Πολύ γρήγορα, η γνώση αντικαταστάθηκε από την παπαγαλία. Τον παλαιό ρόλο του δασκάλου τον πήραν οι σταρ της τηλεόρασης. Οσο για τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, στο πλαίσιο του συνδικαλισμού διεκδίκησαν και κέρδισαν μια ελεύθερη σχέση με το εκπαιδευτικό σύστημα: έτσι κι αλλιώς, τι νόημα έχει η αξιολόγηση ενός επαγγελματία που έχει μείνει απλό γρανάζι ενός συστήματος, που δοξάζει την παπαγαλία και συμπορεύεται με μια κοινωνία αδιάφορη για τη γνώση και την καλλιέργεια;

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Χωρίς αξιολόγηση, οι εκπαιδευτικοί απασχολούν πια την κοινωνία λιγότερο ως διαμεσολαβητές της γνώσης και περισσότερο ως συνδικαλιστές. Και ποια είναι η δουλειά των συνδικαλιστών σήμερα; Να αρνούνται την πραγματικότητα και τους όρους της.
Ποιος είναι, ωστόσο, ο βασικός όρος οποιουδήποτε επαγγέλματος σε κάθε κανονική κοινωνία: η αξιολόγηση, η επιβράβευση όσων επιδεικνύουν ζήλο και η αποδοκιμασία όσων συμβάλλουν στην ακινησία; Τι απαντούν στο θεμελιώδες αυτό αίτημα για κάθε επαγγελματία που σέβεται το επάγγελμά του; «Θα αντισταθούμε», λένε, «για να μην περάσει η αξιολόγηση-χειραγώγηση των εκπαιδευτικών, που φέρνει την υποταγή, τη διάσπαση του κλάδου, τη μισθολογική καθήλωση, την εργασιακή ζούγκλα, την άρση της μονιμότητας και τις απολύσεις».
Ξύλινοι και διεκδικητικοί της χρεοκοπίας που τους αναλογεί, επιμένουν στα κλισέ του «αγώνα», ουσιαστικά για την πάρτη τους. Μιλάνε για τα πάντα - για χειραγώγηση, αμοιβές, εργασιακά δικαιώματα. Αλλά λησμονούν τα βασικότερα υλικά της δουλειάς τους: τα υλικά της γνώσης.

19 Νοε 2012

Les Enrages (Οι «Λυσσασμένοι»)

Του Πετρου Mαρτινιδη*, από την Καθημερινή.
«Τη λέξη enrages την είχε χρησιμοποιήσει πρώτος κατά των ακραίων της Γαλλικής Επανάστασης ο Μαρά, ακραίος κι αυτός, που είχε δει να επιχειρούν να τον ξεπερνούν άλλοι, στον δρόμο που δεν έχει τέλος.»
Π. Κανελλοπουλος
Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος (τ. 13, σελ. 187)
Τους έχουν όλες οι περίοδοι κοινωνικών συγκρούσεων. Κι ενώ αυτοανακηρύσσονται πρωτοπορία του δρόμου προς τη λύση καταλήγουν, πάντα, κορυφαίο εμπόδιό της.
Στη Γαλλική Επανάσταση, τοποθετώντας τους εαυτούς τους αριστερά των Ιακωβίνων του Ροβεσπιέρου, ζητώντας διαρκώς εκτελέσεις και φτάνοντας να ζητούν και την κατεδάφιση των πόλεων, για μια επιστροφή στην αγροτική αθωότητα, οι «Λυσσασμένοι» ανέστειλαν την επικράτηση των δημοκρατικών ιδεωδών του Διαφωτισμού όσο την ανέστειλαν και οι συνωμοσίες των βασιλοφρόνων για την παλινόρθωση της μοναρχίας. Ακόμη πιο χαρακτηριστικά, στην Ουκρανία της δεκαετίας 1931-41, ο εβραϊκός πληθυσμός αποδεκατίστηκε από τoν καλοπροαίρετο ολοκληρωτισμό των Μπολσεβίκων όπως, στη συνέχεια, εξοντώθηκε από τον κτηνώδη ολοκληρωτισμό των Ναζί. Η διαφορά ήταν πως οι μεν χαρακτήριζαν τα θύματά τους «κουλάκους» και τα άφηναν να λιμοκτονήσουν, ενώ στους δε αρκούσε το ότι ήταν Εβραίοι για να τους εκτελούν μαζικά έξω από τα χωριά τους.
Οσο και αν καταγγέλλεται ως «ανιστόρητη», η θεωρία των άκρων διαθέτει, αλίμονο, και Ιστορία και τεκμήρια. Το χειρότερο είναι ότι διαθέτει επίσης νέους που, σήμερα ακόμη, αρνούνται να αντιληφθούν τις φανερές συγγένειες του ιδεολογικού τους ενθουσιασμού με την ιδεολογία της θηριωδίας. Κυρίως, δεν αντιλαμβάνονται ότι ιδεολογία είναι εκείνο που σκέπτεται για λογαριασμό μας, και ο τυφλός ενστερνισμός της μόνο σε αγριότητα αγέλης οδηγεί.
Πριν από μερικές μέρες, οι πιο δραστήριοι από τους αριστερούς φοιτητές της Σχολής μου (αυτοί μιας Εξαιρετικά Ασυνάρτητης Αριστερής Κίνησης), μου έδωσαν τη «φιλική συμβουλή» να τα μαζεύω και να φύγω από το ΑΠΘ, επειδή διαφωνώ με τις απόψεις τους περί καταλήψεων. Αρνούμενοι να συνειδητοποιήσουν ότι και ο Χίτλερ, στα πρώτα χρόνια της εξουσίας του, «φιλική συμβουλή» έδινε στους Εβραίους να τα μαζεύουν και να φεύγουν από τη Γερμανία, για να μη μολύνουν την καθαρότητα των Αρίων. Ευτυχώς για μένα, η κρίσιμη διαφορά αυτών των φοιτητών από τους ρητά χιτλερικούς χρυσαυγίτες είναι ότι εκείνοι θα με είχαν ήδη δείρει, ενώ οι «συριζαυγίτες», όπως τους ονόμασα (βλ. «Καθημερινή» 25/10/12), περιορίζονται σε «φιλικές» παροτρύνσεις, προς το παρόν. Το ότι, κατά τα άλλα, ολοκληρωτισμός και μισαλλοδοξία παραμένουν κοινά δεν τους προβληματίζει διόλου.
Οπως δεν τους προβληματίζει το ότι όλη η χώρα αντιμετωπίζει οικονομική κρίση και όλα τα πανεπιστήμια πάσχουν από την υποχρηματοδότηση, μα μόνο το ΑΠΘ έχει μετατραπεί σε φρικτή χωματερή. Δεν αποκλείεται, βέβαια, το πράγμα να οφείλεται και στο ότι εκτός από περισσότερους «enrages», μεταξύ φοιτητών και διδασκόντων, το ΑΠΘ διαθέτει και τον πιο μαχητικό πρύτανη. (Εναν πρύτανη που ποζάρει πίσω από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε κάθε επίσκεψη του τελευταίου στη Θεσσαλονίκη, περίπου όπως τα εικονίσματα που διακρίνονται ως φόντο συντηρητικών πολιτικών, όποτε αυτοί δίνουν τηλεοπτικές συνεντεύξεις από τα γραφεία τους).
Στους δικούς μου νεανικούς, ιδεολογικούς ενθουσιασμούς είχα σχηματίσει την εντύπωση ότι Αριστερά σημαίνει αμφισβήτηση κάθε καταπίεσης, όχι καταπίεση κάθε αντίθετης γνώμης. Σε αυτό το πλαίσιο, θεωρούσα και θεωρώ αριστερό όποιον στηλιτεύει, λ. χ., την κοινωνική αναλγησία, την αγυρτεία, τον ανορθολογισμό, την αμορφωσιά, τις στρατιωτικές παρελάσεις, την υποδοχή του «αγίου φωτός» με τιμές αρχηγού κράτους ή τους χοντροκομμένους αστεϊσμούς του Λάκη Λαζόπουλου. Οχι εκείνον που εννοεί να ασκήσει μια άλλου είδους αναλγησία, να καταβαραθρώσει τον ορθολογισμό, να εγκωμιάσει την αμορφωσιά, να οργανώσει λαϊκές παρελάσεις και να κάψει στην πυρά όσους αρνούνται να προσηλυτιστούν στη μυστηριώδη ιερότητα ενός αδιευκρίνιστου «κινήματος».
Το ποια είναι η «ταξική κοινωνία» των ημερών μας και τι σημαίνει, πλέον, «ταξικός εχθρός» συνιστούν δυσεπίλυτα ζητήματα. Η βλακεία, ωστόσο, ήταν και παραμένει κορυφαίος εχθρός για όλη την ανθρωπότητα. Κι όταν συνδυάζεται με έναν λυσσώδη ακτιβισμό, το τελευταίο στο οποίο μπορεί να οδηγήσει είναι σε κοινωνίες ευημερίας και δικαιοσύνης. Εάν απομείνουν στους δρόμους μόνο χρυσαυγίτες που θα μακελεύονται με ποικίλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ θα επιλέξω, ασφαλώς, αλλά δεν θα πρόκειται για επιλογή. Για μια μορφή αυτοχειρίας θα πρόκειται.
* Ο κ. Πέτρος Μαρτινίδης είναι καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ και συγγραφέας.

17 Νοε 2012

Κάτι βαρετό αλλά απαραίτητο (αριθμοί)

Φαντάζομαι ότι έχετε βαρεθεί να ακούτε την ιστοριούλα του Μπρεχτ και την αδράνεια του ήρωα στις δίωξεις για τους εβραίους, κομμουνιστές, τσιγγάνους, ρωμαιοκαθολικούς που καταλήγει ''Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου.''
Το 2011, σε πραγματικά νούμερα πια, σχεδόν απολογισμός, η κεντρική κυβέρνηση είχε έσοδα 53,8 δις ? και δαπάνες (πλην τόκων) 60,3 δις ? και τόκους 16,3 δις ?. Δηλαδή είχε έλλειμα (με μια διόρθωση ταμειακών στοιχείων) 23,2 δις ?. Οk είναι οι τόκοι πολλοί το έχουμε ακούσει και το ξέρουμε. Αλλά λες το 2011 έχω πρωτογεννές έλλειμμα (χωρίς τόκους δηλαδή) 6,5 δις ?. Το 2012 θα είναι περίπου 1,5δις. Άρα σου λέει ο άλλος σιγά τα λεφτά που δίνουμε, που δίνει το κράτος μας, για συντάξεις και μισθούς. Πόσα ακόμη θα μας αφαιρέσουν, έχει φύγει το λίπος είμαστε στο κόκκαλο, δεν το βλέπετε; Μόλις 21,8 δις ? είναι οι μισθοί και συντάξεις, και μόλις 17,7 δις ? η κοινωνική ασφάλιση και περίθαλψη που λέει και ο στρατούλης και ο λαφαζάνης και ο alex και ο καζακόμπαρουφακης. Με πόσα να ζήσει ένας λαός; Ρωτούν. Ενας λαός είναι οι 800χιλιάδες δ.υ. και οι 430χιλιάδες συνταξιούχοι του δημοσίου. Γιατί για τους υπόλοιπους χεστήκαμε.
Το 2011, σε πραγματικά νούμερα πια, σχεδόν απολογισμός, η γενική κυβέρνηση είχε έσοδα 112,6 δις ? και δαπάνες (πλην τόκων) 116,3 δις ? και τόκους 17,14 δις ?. Δηλαδή είχε έλλειμα (με προσαρμογή esa95) 19,5 δις ?. ?. Οk είναι οι τόκοι πολλοί το έχουμε ακούσει και το ξέρουμε. Αλλά λες έχω πρωτογεννές έλλειμμα (χωρίς τόκους δηλαδή) 3,5 δις ?. Αλλά σου λέει ο άλλος τι είναι η γενική κυβέρνηση; Είναι ο κρατικός προυπολογισμός η κεντρική κυβέρνηση που αναφέραμε παραπάνω συν η τοπικη αυτοδιοικηση, τα νοσοκομεία και οργανισμοί κοινωνικής ασφάλισης, και τα νομικά πρόσωπα. Το σύνολο. Ο ευρύτερος δημόσιος τομέας. Το βαθύ κράτος. Ο φωτόπουλος, ο μπαλασόπουλος, ο κολλάς, ο πελεγρίνης, ο μουλόπουλος, το iphone κινητό της ναταλίας δραγούμη δώρο από τον κο μουλόπουλο, οι κουρτίνες στο γραφείο του δήμαρχου, το εφαπαξ 300χιλιάδες ευρω σε κάθε υπάλληλο της βουλής, το πάρτυ με τα σκουπίδια και τις παράνομες χωματερές, .... Αλλά και μαζί και όλοι οι συνταξιούχοι. Εδώ ο λαός αυξάνετε και φθάνει τους 1,1 εκ δ.υ. εργαζόμενους του στενού και ευρύτερου δημ. τομέα και λογικά το σύνολο των 3εκ. συνταξιούχων (για αυτό τον αριθμό δεν είμαι σίγουρος)
Τα 26,5 δις ? των δαπανών της κεντρικής κυβέρνησης (από τις συνολικά 60,3 δις ?), πάνε βόλτα στα ταμεία των δήμων, νοσοκομείων, ασφαλιστικών ταμείων, ερτ, εκκλησίας, ΟΣΕ κλπ. Πάει στα ταμεία των οργανισμών που απεργούν γιατί υποτίθεται δεν επιβαρύνουν το κράτος και είναι κερδοφόροι. Τα 26,5δις είναι μεταβιβάσεις από τον τακτικό προυπολογισμό στην γενική κυβέρνηση. Το έλλειμα 19,5 δις ? είναι 9,1% ως ποσοστό του ΑΕΠ της χώρας. Το αεπ για το 2011 ήταν 215 δις ?. Αν δηλαδή (κάτι που είναι αδύνατον και άδικο) η κεντρική κυβέρνηση δεν έκανε πάσα τα 26,5δις από τα έσοδα της στον οσε, δήμους κλπ, αν δηλαδή τα υπόλοιπα μέλη της γενικής κυβέρνησης την έβγαζαν με τα δικά τους έσοδα τότε μάλλον δεν θα είχαμε ελλείμματα και δανεικά και μνημόνια και χαράτσια. Αλλά μήπως είναι πολύ πιο άδικο να μειώνονται τα προγράμματα δημοσίων επενδύσεων, να κόβονται συντάξεις, να ξανάπληρώνεις 25ευρω για να νοσηλευτείς, να απολύονται χιλιάδες ιδιωτικοί υπάλληλοι, να πληρώνεις σε φόρους άμεσους και έμμεσους το 47% των εσόδων σου;
Στην γενική κυβέρνηση το κόστος μισθών + συντάξεων + κοινωνικών παροχών το 2008 ήταν 73,6 δις ?, το 2009 80 δις ?, το 2010 ήταν 74,7 δις ?. το 2012 θα είναι περίπου 51δις ?. Μόλις, που λέει και ο στρατούλης και ο λαφαζάνης και ο alex.
Δεν είμαι ούτε οικονομολόγος, ούτε δημοσιογράφος, ένα μηνιαίο δελτίο του γενικού λογιστηρίου του κράτους κατέβασα στον υπολογιστή μου και τύπωσα μερικές σελίδες του. Μόλις, που λέει και ο στρατούλης και ο λαφαζάνης και ο alex. Μπορεί να τα διάβασα σωστά μπορεί και λάθος, τσέκαρε τα και μόνος σου. Μην εμπιστεύσαι κανέναν. Διάβασε τα μόνος σου. Ελάχιστοι ''δημοσιογράφοι'' και ελάχιστοι ''οικονομολόγοι'' έχουν κάνει όμως το ίδιο με εμένα. Οι περισσότεροι αρλουμπολογούν, άλλοι γιατί πληρώνονται σε δολάρια στο σιάτλ, άλλοι γιατί πληρώνονται σε στερλίνες στην έδρα αφρικανικών σπουδών στο λονδίνο, άλλοι γιατί πληρώνονται σε δραχμές, και άλλοι γιατί δεν πληρώνονται καθόλου γιατί τα ''αφεντικά'' τους ταίζουν υποσχέσεις και κιτρινισμό. Α, κάποιοι ίσως μια ημέρα γίνουν και βουλευτές, έτσι θα είναι πιο χρήσιμοι στα αφεντικά τους. Ευτυχώς υπάρχουν πολλά κόμματα και κυρίως πολλοί μπερδεμένοι ψηφοφόροι. Εκπαιδευμένοι από αυτούς.
Όσο τα υποβρύχια που γέρνουν θα πληρώνουν μισθούς στους εργαζόμενους στα ναυπηγεία σκαραμαγκά, όσο βαγόνια-φαντάσματα θα μεταφέρουν λαθραία τσιγάρα για να συμπληρώνουν το εισόδημα υπαλλήλων του οσε, όσο από τα τσιγάρα του άνεργου θα πληρώνεται η σύνταξη των αγωνιστών βουλευτών μίκη θεοδωράκη και αλέκου αλαβάνου και ένα σωρό ακόμη, όσο από τις απλήρωτες υπηρεσίες φαντάρων θα πληρώνονται οι μισθοί καραβανάδων στρατόκαβλων, όσο από την θέρμανση κάθε σπιτιού θα πληρώνεται ο περιφερειάρχης ψωμιάδης και αδέλφος του, όσο το αγγελιόσημο από τις διαφημίσεις του κάθε ενδιαφερόμενου θα πληρώνει τις συντάξεις των δημοσιογράφων τράγκα και ταρζάν κλπ, όσο από τις κρατήσεις στους μισθούς εργαζομένων των 586ευρω θα χρηματοδοτείται η συνδυκαλιστική δράση και τα ταξίδια του προεδρείου της γενοπ δεη, όσο από τα επιδόματα αλληλεγγύης δεν πλρώνονται επιδόματα ανεργίας αλλά οι μισθοί στους υπάλληλους οαεδ που σε καταγράφουν στην λίστα-στατιστική ανέργων, και όταν από τους φόρους κάθε neoset που πτωχεύει και εργαζόμενου σε αυτήν επιμένουμε να χρηματοδοτούμε τα ελλείμματα του οσε, τότε ίσως κάποια στιγμή καταλήξουμε στο ότι δεν έχει μείνει τίποτα ζωντανό να τροφοδοτεί το έλλειμμα του ''θαυμάσιου γενναίου'' κόσμου του δημόσιου γραφεικρατικού τομέα. Το έλλειμμα του τελευταίου αυτοκράτορα.
Από το 2004 εως το 2009, υπολογίζοντας τα 6 χρόνια της γαλάζιας ξενοιασιάς, το πρωτογεννές έλλειμμα του τελευταίου αυτοκράτορα ήταν συνολικά (επαναλαμβάνω χωρίς να υπολογίζουμε την δαπάνη των τόκων του χρέους) 56δις ?. Μόλις!!!!!
Όχι ακριβώς!!! Όχι μόνο!!! Τα 56 δις δημιούργησαν νέα δάνεια, νέους τόκους, καθυστερήσεις πληρωμών βεβαιωμένων χρεών του δημόσιου σε ιδιώτες, ακυρώσεις στο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, νέους φόρους, χαράτσια (σαν αυτά που δεν πληρώνει ο αλέξης αλλά ακόμη δεν τα έχει καταθέσει ούτε στο κεθεα που είχε υποσχεθεί), ''εθελοντικό'' κούρεμα ομολόγων που κατείχαν ιδιώτες και ασφαλιστικά ταμεία, χρεοκοπία, εσωτερική υποτίμηση, φαύλος κύκλος.
Οπότε όταν είπαν-είπαμε να απολύσουν μερικούς δημόσιους υπάλληλους κανείς μας σύμφωνα με τον μπρεχτ δεν είχε μείνει για να αντισταθεί μαζί τους. Και αν θεωρήσεις ότι 100χιλιάδες απολύσεις θα ''εξοικονομούσαν'' θεωρητικά 2,2δις ευρώ, αντιστρέφεις το ερώτημα και ρωτας αν οι 800χιλιαδες δυ αντί για απολύσεις δεχόντουσαν να μοιραζόντουσαν 2,2δις λιγότερα, δηλαδή όχι 21,8δις ευρω μισθοδοσία αλλά 19,6δις ευρώ , εσείς τι θα επιλέγατε;
Πολύ φοβάμαι ότι η πραγματική απάντηση τους, θα ήταν να απολυθούν 100χιλιάδες συνάδελφοι τους, αρκει να μην είναι αυτοί στην λίστα, και όχι να μειωθούν και άλλο οι δικοί τους μισθοί. Οι υπόλοιποι δεν έχουν-έχουμε τέτοιο θεωρητικό δίλημμα. Την προηγούμενη εβδομάδα η γυναίκα μου απολύθηκε από το μαγαζί που εργαζόταν και μπήκε στην λίστα ανεργίας - μια ακόμη στατιστική του αρμόδιου υπαλλήλου του οαεδ, και ίσως αφορμή για απαίτηση αύξηση του πριμ παραγωγικότητας του.
. Αναδημοσίευση από το athensvoice.gr

16 Νοε 2012

Οι "ληστές" που ακούνε στο όνομα "συνδικαλιστές"…

Του Κώστα Στούπα, από το capital.gr
Μέχρι πριν δυο-τρία χρόνια το λιμάνι του Πειραιά το «κυβερνούσε» και το εκμεταλλευόταν μια δράκα προνομιούχων πελατών της κομματοκρατίας, στο όνομα της δημόσιας περιουσίας και των συμφερόντων του λαού.
Η «αριστοκρατία» της πελατοκρατίας στο λιμάνι «καθάριζε» μισθούς 100 και 120.000 ευρώ και δούλευε όποτε και αν είχε κέφια…
Όταν ξεκίνησε η διαδικασία της πώλησης του ενός προβλήτα στη COSCO έγινε επανάσταση. Ο Γιώργος, η Λούκα, ο Αλέξης και η Αλέκα «ευλόγησαν» πολλές φορές το δίκαιο αγώνα της «αριστοκρατίας» των πελατών τους…
Ξεκίνησαν απεργίες και το λιμάνι έκλεισε για μήνες κάνοντας το βίο αβίωτο σε επιχειρήσεις, εξαγωγικές και εισαγωγικές. Αναγκάστηκαν να ξεφορτώνουν τα φορτία σε άλλα λιμάνια και να μεταφέρουν τα προϊόντα οδικώς αυξάνοντας το κόστος.
Παρτίδες προϊόντων καταστράφηκαν, επιχειρήσεις έκλεισαν και άλλων η θέση επιδεινώθηκε για κλείσουν αργότερα.
Κανείς δεν νοιάστηκε για τους πληβείους του ιδιωτικού τομέα που έχασαν τη δουλειά και το πενιχρό μεροκάματο. Οι προστάτες του λαού τα έδιναν όλα για τη δράκα της συνδικαλιστικής και πολιτικής πελατείας που εμφάνιζε τη πάλη για τα αδίκως κεκτημένα σε βάρος της κοινωνίας, σαν αγώνα υπέρ βωμών και εστιών του λαού και της εθνικής κυριαρχίας…
Η Λούκα και ο Γιώργος υπόσχονταν επανακρατικοποίηση όπως ακριβώς ο Αλέξης το υπόσχεται τώρα. Το «απόστημα» τον κοτζαμπάσηδων υποχώρησε, ο προβλήτας ιδιωτικοποιήθηκε…
Οι εργασίες στο λιμάνι αυξήθηκαν, ο Πειραιάς ξαναμπήκε στο χάρτη των διεθνών μεταφορών.
Προχθές η Cosco πέτυχε μια συμφωνία όλα τα προϊόντα της Hewlett Packard να προωθούνται σε όλη της Ευρώπη μέσω του Πειραιά και της Τραινοσέ.
Το λιμάνι του Ρότερνταμ, ένα από τα σημαντικότερα στον κόσμο, χάνει αυτή τη δουλειά από το Πειραιά. Το λιμάνι του Ρότερνταμ διαθέτει σημαντική συμμετοχή στο ΑΕΠ της Ολλανδίας, του Πειραιά είναι ανύπαρκτη ακόμη…
Το γεγονός πως ένας διεθνής κολοσσός όπως η Hewlett-Packard δεν πιστεύει πως ο Αλέξης Τσίπρας θα εθνικοποιήσει τα λιμάνια και την Τραινοσέ, αποτελεί ψήφο εμπιστοσύνης στο σενάριο της μη κατάρρευσης της χώρας.
Αποτελεί επίσης ψήφο εμπιστοσύνης για ένα καλύτερο μέλλον. Η HP κατασκευάζει τα προϊόντα της, όπως οι περισσότερες επιχειρήσεις όλων των κλάδων, στην Κίνα. Η Ευρώπη είναι μια μεγάλη αγορά και η ταχύτερη είσοδος για τις ευρωπαϊκές αγορές μετά την διώρυγα του Σουεζ είναι τα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης.
Αν πετύχει το σχέδιο Cosco-HP σε λίγους μήνες θα ακολουθήσουν κι άλλες, ίσως δεκάδες επιχειρήσεις και η χώρα θα αποκτήσει μερίδιο στο διεθνές διαμετακομιστικό εμπόριο. Θα προκύψουν θέσεις εργασίας και έσοδα για το δημόσιο.
Η ειρωνεία της ιστορίας αυτής βρίσκεται στους Ολλανδούς που πληρώνουν μαζί με τους άλλους ευρωπαίους πολλά δισ. για τη σωτηρία της Ελλάδας, από την οποία χάνουν έσοδα, τα οποία δεν θα έχαναν αν η Ελλάδα πεταγόταν εκτός ευρωζώνης…
Υπό το πρίσμα αυτών των εξελίξεων γίνονται πιο «πικάντικα» τα δημοσιεύματα πριν λίγες εβδομάδες που έλεγαν πως η Άγγελα Μέρκελ άλλαξε άποψη για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ αφενός μεν από τις διαβεβαιώσεις Σαμαρά, αλλά κυρίως μετά το ταξίδι της στη Κίνα.
Η απόφαση της ΗΡ μαζί με εκείνη της Unilever να μεταφέρει την παραγωγή 110 προϊόντων σε νέες γραμμές στο εργοστάσιο της θυγατρικής Ελαϊδας στην Ελλάδα, καθώς και το ενδιαφέρον για ΔΕΠΑ-ΟΠΑΠ κόντρα στο κλίμα της τρομοκρατίας από τους «κοτζαμπάσηδες» της πελατοκρατίας, αποτελούν ενθαρρυντικές εξελίξεις.
Υπάρχουν και άλλοι που ψάχνουν για ευκαιρίες στη Ελλάδα. Σύντομα θα δούμε και άλλες ειδήσεις.
Αν τους επόμενους μήνες ενταθούν ανάλογες κινήσεις, η έξοδος από την κρίση χρεοκοπίας θα έχει ξεκινήσει. Όταν η Ελλάδα αλλάξει «πλεύση» έχει τα φόντα να αποτελέσει οικονομική «τίγρη» της Ευρώπης.
Η χώρα αυτή είναι τόσο αναξιοποίητη που εύκολα μπορεί να πάρει εμπρός. Πρέπει να προχωρήσει γρήγορα η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς και να δημιουργηθεί ένα φιλικό φορολογικό περιβάλλον. Οι εγχώριες μικρομεσαίες επενδύσεις είναι που θα δημιουργήσουν τις πολλές θέσεις εργασίας. Με αυτό το φορολογικό και ασφαλιστικό ο τομέας αυτός δεν κινείται.
Το στοίχημα των επόμενων μηνών είναι αν θα προκάνουμε να ολοκληρώσουμε τις μεταρρυθμίσεις πριν καταρρεύσουμε και μηδενίσει το κοντέρ των ψευδαισθήσεων του σοσιαλισμού χωρίς πόρους και παραγωγική μηχανή.
Η ιστορία του λιμανιού του Πειραιά δείχνει πως η συνδικαλιστοκρατία του δημοσίου αποτελεί τροχοπέδη στην ανάσυρση της χώρας από το «βούρκο».

14 Νοε 2012

Για να μην γίνουμε έθνος ζητιάνων

Λέγεται συχνά ότι το μείγμα της ακολουθούμενης πολιτικής από την τρόικα είναι καταστροφικό. Ότι η τρόικα φταίει για τα συντρίμμια της ελληνικής Οικονομίας. Στο σημείο αυτό να με συγχωρείτε. Αλλά δεν ήταν ο Τόμσεν που έβαλε λουκέτο στην ΠΠ ή έδιωξε την Pirelli ή διέλυσε την Πίτσος. Ας πούμε, επιτέλους, την αλήθεια, όσο κι αν αυτή πονάει...
Κάποτε υπήρχαν εργοστάσια, υπήρχε παραγωγή. Μπορεί να μην ήμασταν Γερμανία, αλλά υπήρχε μία παραγωγική βάση. Δεν ήταν όλα ιδανικά, δεν ζούσε ο κόσμος με χρυσά κουτάλια. Ωστόσο, οι άνθρωποι δούλευαν. Έπειτα άρχισε η αποβιομηχάνιση της χώρας. Για πολλούς λόγους.

Είτε επειδή ο επιχειρηματικός κόσμος χτυπήθηκε από τον κρατισμό του Κωνσταντίνου Καραμανλή και εν συνεχεία την αλλοπρόσαλλη πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου. Είτε επειδή οι ίδιοι οι επιχειρηματίες δεν είχαν ισχυρή αντίληψη για τον παράλληλο εθνικό τους ρόλο, είτε ακόμη επειδή η ηγεσία του επιχειρηματικού κόσμου ήταν στις περισσότερες φορές μία κατασκευή σε συνεργασία με το σύστημα διαπλοκής του πολιτικού συστήματος.
Η ουσία παραμένει. Από εκεί που είχαμε μία παραγωγική βάση, φτάσαμε στο σημείο να κατασκευάζουμε σε αυτή την χώρα ελάχιστα πράγματα. Ο κόσμος που έχασε τις δουλειές του από το κλείσιμο των εργοστασίων βρήκε σταδιακά δουλειές στον δημόσιο τομέα ή σε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα που είχαν ένα και μοναδικό πελάτη, το δημόσιο! Αυτό το μοντέλο, λοιπόν, δεν μπορούσε να διατηρηθεί. Κι αυτό το μοντέλο ευθύνεται αποκλειστικά για το υπερβολικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας.

Η τρόικα και η κάθε τρόικα δεν θα μπορούσε να ξαναβάλει μπροστά την ελληνική παραγωγική δραστηριότητα. Τι να έκανε, δηλαδή; Να δημιουργούσε εργοστάσια και να προσλάμβανε κόσμο; Αντί να είχαμε ιδιοκτήτη το ελληνικό δημόσιο να είχαμε την Ευρωπαϊκή Ένωση; Δεν γίνονται έτσι αυτά τα πράγματα ούτε στα παραμύθια.

Το ζητούμενο δεν είναι αν η τρόικα ζητάει σήμερα να μειωθούν οι μισθοί κατά 10% ή 20%. Η συζήτηση αυτή δεν μπορεί να έχει νόημα σε μία χώρα που δεν παράγει. Και 90% να μειωθούν οι μισθοί, το γεγονός αυτό από μόνο του δεν πρόκειται να φέρει ανάπτυξη. Αλλά είναι παράλογο να περιμένουμε από την τρόικα να μας αναδιαρθρώσει την ελληνική Οικονομία.

Στο κάτω – κάτω της γραφής μας είπαν άπειρες φορές οι Ευρωπαίοι στα τελευταία είκοσι χρόνια τι θα πρέπει να κάνουμε για να αποφύγουμε τα χειρότερα. Τι απ’ όλα εκείνα έχουμε κάνει; Απολύτως τίποτα!

Αν δεν ξεκινήσουμε σύντομα (χτες για την ακρίβεια) την συζήτηση για το πώς θα δημιουργήσουμε και πάλι παραγωγική βάση σε αυτή την χώρα, δεν έχουμε ελπίδα επιβίωσης. Θα είμαστε σύντομα στην ίδια θέση, να παρακαλάμε τους πλούσιους Ευρωπαίους για την επόμενη ή για μία νέα δόση. Θα γίνουμε ένα έθνος ζητιάνων. Αυτό το μέλλον θέλουμε για μας και τα παιδιά μας;
Προσέξτε! Η προσπάθεια ανασυγκρότησης της παραγωγικής Ελλάδας είναι κάτι περισσότερο από επιβεβλημένη. Ακόμη κι αν η ίδια η Ευρώπη αυτοαναιρεθεί και βρεθεί σε φάση διάλυσης! Το να δημιουργήσουμε μία χώρα που να παράγει δεν έχει σχέση με την ευρωπαϊκή πορεία, αλλά με την ίδια την επιβίωση της χώρας. Αυτό είναι το μεγάλο πραγματικό διαπραγματευτικό μας ατού.

Το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι το πώς! Όλοι οι τρόποι του παρελθόντος έχουν αποτύχει. Για παράδειγμα, το σχέδιο Μάρσαλ ήταν πολύ καλό στην σύλληψη, αλλά ακόμη και σήμερα δεν είμαστε σίγουροι ποιοι και τι ακριβώς πήραν. Στην συνέχεια οι επιδοτήσεις του ελληνικού δημοσίου δημιούργησαν τα εργοστάσια - φαντάσματα. Οι κοινοτικές επιχορηγήσεις τον καπιταλισμό του θεσσαλικού κάμπου. Και οι εθνικοί πρωταθλητές τους σούπερ διαπλεκόμενους επιχειρηματίες.

Το μόνο σενάριο που δεν έχουμε δοκιμάσει μέχρι σήμερα είναι και το πιο απλό! Να βρούμε εκείνες τις δυνάμεις της κοινωνίας που είναι αποφασισμένες να παράγουν. Τις καινοτόμες δυνάμεις, τις υγιείς δυνάμεις. Κι αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους να τους βοηθήσουμε να κάνουν την δουλειά τους. Όχι να τους διαφθείρουμε με επιδοτήσεις. Αλλά να τους μειώσουμε την γραφειοκρατία, να τους προσφέρουμε υγιείς κανόνες ανταγωνισμού. Να δημιουργήσουμε ένα πραγματικά φιλικό περιβάλλον για επενδύσεις. Το έχουμε πει και άλλες φορές. Ο Έλληνας επιχειρηματίας έχει συνηθίσει στα δύσκολα. Αν βρει το σωστό περιβάλλον μπορεί και να μεγαλουργήσει, όπως κάνει στις αγορές του εξωτερικού. Με συμμάχους αυτούς τους ανθρώπους θα κτίσουμε και πάλι αυτή την χώρα. Κι ας έρθει μετά η όποια τρόικα με οποιαδήποτε άλλη πρόταση. Τότε ναι, θα έχουμε αντιπρόταση.
Του Θανάση Μαυρίδη, από το capital.gr

13 Νοε 2012

Από τον κουλοχέρη στον κουτσό

 
Του Ηλία Κανέλλη, από ΤΑ ΝΕΑ
Το 1975, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ξεκαθάριζε το ιδεολογικό στίγμα του. Σε μια προσυνεδριακή συγκέντρωση, βγήκαν μαχαίρια. Οι περί τον Ανδρέα συγκρούστηκαν πολιτικά με τη Δημοκρατική Αμυνα, μια ομάδα στελεχών με περίπου σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις. Ανάμεσα στα πρόσωπα αυτά, ήταν και ο καθηγητής Σάκης Καράγιωργας, που είχε χάσει το χέρι του από έκρηξη βόμβας στη διάρκεια της χούντας. Για τους ανθρώπους της γραμμής, οι απόψεις του και το πρόσωπό του ήταν κόκκινο πανί. Γι' αυτό, κάποιος από το ακροατήριο (κάποιοι λένε ο Κίμων Κουλούρης, εκείνος το έχει αρνηθεί) ανέλαβε να τον συνετίσει: «Κάτσε κάτω, κουλοχέρη».
Υβριστικοί αφορισμοί εκτοξεύθηκαν και άλλες φορές, ήταν κυρίαρχο συστατικό της πολιτικής αντιπαλότητας στη μεταπολίτευση. Μάλιστα, για μεγάλο διάστημα τον πολιτικό διάλογο υποκατέστησαν τα εξάσφαιρα της τρομοκρατίας. Αλλά ζούσαμε καλά και προοδεύαμε, το βιοτικό μας επίπεδο ανέβαινε - και όταν ανεβαίνει το επίπεδο, τα ελλείμματα των κοινωνιών κρύβονται κάτω από το λούστρο. Επρεπε να χρεοκοπήσει η μεταπολίτευση για να γίνει κατανοητό το έλλειμμα κουλτούρας του διαλόγου.
Βεβαίως, εκεί όπου τα μπινελίκια ισοδυναμούν με επιχείρημα και τα γιαούρτια με πολιτικό διαξιφισμό, ανακαλύψαμε την πολιτική ορθότητα. Είναι μια κενή φόρμα. Τη χρησιμοποιούμε, υποτίθεται, για να δείξουμε ότι είμαστε πολιτισμένοι, ότι ξέρουμε να μεταμφιέζουμε τα πράγματα με ευφημισμούς που αφαιρούν τη φρίκη κακόηχων λέξεων του παρελθόντος και αυτό, πιστεύουμε, μας κάνει ανεκτικούς, καλούς ανθρώπους, πολιτισμένους - γι' αυτό άλλωστε λέμε Ρομά αυτούς που πριν από χρόνια αποκαλούσαμε Γύφτους, παιδιά με ειδικές ανάγκες τους αναπήρους και άλλα σχετικά... Μπροστάρισσα σε αυτό τον γλωσσικό μετασχηματισμό, ασφαλώς, μπήκε η Αριστερά - η πολιτική ορθότητα ήταν γι' αυτήν ό,τι η αντιαυταρχική εκπαίδευση, ένδειξη της ανόδου του επιπέδου μας.
Αλλά, τότε, γιατί ο αριστερός κύριος Σταθάς απαξίωσε ως κουτσό τον κ. Σόιμπλε; Και αν ήταν μια άτυχη στιγμή, γιατί βρέθηκε ακροατήριο από την πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ που τον χειροκρότησε, ανάλογο του ακροατηρίου που χειροκρότησε τις απειλές για λιντσάρισμα του κυρίου Παναγούλη; Και πού είναι η Μοντεσόρι, ο αντιαυταρχικός λόγος, ο σεβασμός της ιδιαιτερότητας, ο σεβασμός της μειονεξίας; Τι ενώνει δηλαδή τον κουλοχέρη με τον κουτσό;
Τους ενώνει μια κουλτούρα του μίσους, που απορρέει από τη μέθη της βεβαιότητας ότι εμείς ξέρουμε το σωστό και όλοι οι άλλοι, οι πολιτικοί μας αντίπαλοι, είναι εχθροί, δύσμορφοι υπηρέτες αλλότριων συμφερόντων που πρέπει να τους λειώσουμε. Οταν αυτή η κουλτούρα κυριαρχεί, όσο και να την κρύψεις θα καταγραφεί στη γλώσσα. Δεν φτάνει, λοιπόν, η αποδοκιμασία του κυρίου Παναγούλη ή του κυρίου Σταθά. Χρειάζεται να ηττηθεί η κουλτούρα του μίσους που καταγράφεται στη γλώσσα τους.
Γιατί αν επικρατήσει η κουλτούρα του μίσους, τη βάψαμε.

12 Νοε 2012

Οι Νέοι Μεταρρυθμιστές για τα μέτρα

Οι Νέοι Μεταρρυθμιστές στις 12/02/2012 ζητήσαμε την υπερήψιση της δεύτερης δανειακής σύμβασης και του PSI λέγοντας: «Η δική μας γενιά, η νέα γενιά, θέλει να ζήσει στην Ελλάδα της Ευρώπης, όχι στην Ελλάδα της Ασίας με όρους εξαθλίωσης. Γι’ αυτό παρά τα δυσβάσταχτα μέτρα, που σε κάποιες περιπτώσεις είναι και άδικα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνο η επικύρωση του PSI και η έγκριση της δανειακής σύμβασης. Να πούμε ένα καθαρό ΝΑΙ στην ευρωπαϊκή προοπτική της Χώρας».
Από τον Φεβρουάριο μέχρι σήμερα, μεσολάβησαν πολλά και σημαντικά γεγονότα, με κυριότερα ασφαλώς τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις που σηματοδότησαν με σαφήνεια την αμετάκλητη απόφαση του ελληνικού λαού να παραμείνει η χώρα στην Ευρωζώνη με κάθε κόστος γιατί το κόστος παραμονής είναι απείρως μικρότερο από το κόστος εξόδου και επιστροφής σε κάποιου είδους νόμισμα αγνώστου αξίας. Η συμφωνία του Φεβρουαρίου δεν εφαρμόστηκε σχεδόν σε κανένα της σημείο λόγω της ανευθυνότητας Σαμαρά να οδηγήσει τη χώρα στις πρώτες εκλογές και της ακόμα μεγαλύτερης ανευθυνότητας Τσίπρα να οδηγήσει τη χώρα σε επαναληπτικές εκλογές. Στο πλαίσιο αυτής της συμφωνίας που ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ (και για την οποία καλούσαμε τους Έλληνες Βουλευτές να «ψηφίσουν ΝΑΙ καθαρά, δυνατά και αποφασιστικά όπως ταιριάζει σε εκείνους που μάχονται για την Πατρίδα και τον Λαό»), ζητείται από την Ελλάδα να πάρει δημοσιονομικά μέτρα για την περίοδο 2013-2016.
Πώς είναι δυνατόν οι ίδιοι Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που ψήφισαν τότε με τα δύο χέρια τη δανειακή σύμβαση και ήξεραν τι σημαίνει αυτό, να ανακαλύπτουν σήμερα ότι η «αριστερή συνείδησή» τους επαναστατεί; Μήπως επειδή τότε είχαν μια ωραιότατη υπουργική καρέκλα; Μήπως επειδή αντιλαμβανόντουσαν την πολιτική μόνο διανεμητικά και όχι αξιακά; Αυτή ακριβώς η αδυναμία τους να απεξαρτηθούν από τον λαϊκισμό και την ψευτομαγκιά τύπου «Νότη Σφακιανάκη» οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ στο 12,5% και είναι πια ορατός ο κίνδυνος να το οδηγήσουν στην εξαφάνιση. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημάνουμε και τα πισωγυρίσματα που επικράτησαν στην στάση του ΠΑΣΟΚ, από το καλοκαίρι έως σήμερα, όσο αφορά την ψήφιση των μέτρων. Στάση που οδήγησε στην μη διαμόρφωση ενός ξεκάθαρου στίγματος και στην αλλοίωση του πολιτικού μηνύματος που έπρεπε να εκπέμψει, ως σύγχρονο ευρωπαικό κεντροαριστερό κόμμα.
Μεταρρύθμιση χωρίς μεταρρυθμιστές δεν γίνεται. Ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με Βουλευτές που δεν διστάζουν να τινάξουν την χώρα στον αέρα γιατί θέλουν να μείνει η «Δωδώνη» κρατική ώστε να μην χάσουν την βάση της πολιτικής επιρροής τους, δεν γίνεται. Οι ευκαιριακές στάσεις και στρατηγικές των δήθεν “αριστερών” πρέπει να τιμωρηθούν. Είναι εξοργιστικό για τους Έλληνες που υποφέρουν τόσο πολύ εδώ και 3 χρόνια να παίζουν ορισμένοι, ξανά, το μέλλον της χώρας στα ζάρια της προσωπικής τους πολιτικής επιβίωσης ή για να δώσουν την εντύπωση ότι είναι «σκληροί διαπραγματευτές». Ο κ. Κουβέλης, πχ., δεν έχει διδαχθεί τίποτα από το πού κατέληξε ο Σαμαράς της «σκληρής διαπραγμάτευσης», της «κοινωνικής ευαισθησίας», της «αντίθεσης σε νέα φοροεπιδρομή» και των «έτοιμων ισοδύναμων μέτρων»; Δεν κατάλαβε η ΔΗΜΑΡ ότι πρέπει να καταθέτεις ολοκληρωμένη και κοστολογημένη εναλλακτική πρόταση για να θεωρείσαι αξιόπιστος συνομιλητής; Δε διδάχτηκε τίποτα από τη στάση του κ. Καρατζαφέρη που οδήγησε στον πολιτικό του αφανισμό; Ξεχνάμε τα ισοδύναμα του κ. Σαμαρά που θα έκανε δημοσιονομική προσαρμογή με ανάπτυξη; Που θα εξοικονομούσε 18 δις μόνο από τις σπατάλες και την εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας (χωρίς ξεπούλημα πάντα);
Μια διεισδυτική ματιά στις αναλύσεις διεθνών οργανισμών (μεταξύ των οποίων και το ίδιο το ΔΝΤ) δείχνει ότι θα υπάρξει νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους ώστε να γίνει τελικώς βιώσιμο αλλά και επιμήκυνση, σε περίπτωση που το ελληνικό πρόγραμμα «επανέλθει σε τροχιά». Το μείζον ζήτημα, συνεπώς, είναι να μπει το πρόγραμμα σε τροχιά, με λίγα λόγια το μέλλον είναι στα χέρια μας αρκεί να κάνουμε αυτά που έχουμε δεσμευθεί ότι θα κάνουμε.
Μια χώρα σε κρίση που υστερεί στις μεταρρυθμίσεις, που κάνει εκλογές συνεχώς, που ακόμα και τώρα υποκύπτει στις συντεχνίες, και το χειρότερο εξακολουθεί να έχει την αντίληψη «αν δεν μας πιέζουν απέξω, δεν υπάρχει λόγος να αλλάξουμε τίποτα μέσα», πώς ακριβώς θα σωθεί; Οι ευθύνες είναι συγκεκριμένες για την τετράμηνη απραξία αυτής της Κυβέρνησης. Απραξία που οδηγεί σε χάσιμο πολύτιμου χρόνου, που σήμερα δεν υπάρχει. Μια εικόνα κυβέρνησης και έναν πρωθυπουργό που δείχνει να παρακολουθεί τις εξελίξεις ο οποίος πρόσφατα βρήκε υποστηρικτές από συγκεκριμένα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αναφερόμενοι οι ίδιοι, στις δήθεν επιτυχίες του. Επιτέλους, ας αφήσουν τα λόγια κι ας κυβερνήσουν, γιατί αυτή είναι η εντολή του ελληνικού λαού. Ή θα πετύχουν ή η χώρα θα οδηγηθεί στην καταστροφή. Ας θυμούνται όμως ότι δεν θα αφήσουμε κανέναν να παραδώσει τη χώρα στους ναζί της Χρυσής Αυγής.
Μπαίνει, επίσης, ένα ηθικής τάξης ζήτημα για όλη τη νέα γενιά. Μια χώρα που «θυσίασε» για την σωτηρία της το 32% των αποδοχών των εργαζομένων κάτω των 25 ετών, δεν δικαιούται να διστάζει ούτε στα εφάπαξ χρεοκοπημένων ασφαλιστικών ταμείων, ούτε στις συντάξεις των 2500€ ούτε στις αποδοχές των δικαστικών. Μια χώρα που κουβαλάει το βάρος της ανεργίας των νέων στο 50%, δεν μπορεί να συνεχίζει να μεταβιβάζει κοινωνικούς πόρους σε γενιές ήδη υπερ-ευνοημένες. Και η κεντροαριστερά (σε όλες τις μορφές της) δεν μπορεί να κάνει ότι αυτά δεν τα βλέπει, δεν τα ξέρει, δεν μπορεί να τα συνδέσει.
Η αβεβαιότητα πρέπει να τελειώσει τώρα, σήμερα. Η νέα γενιά και ειδικά η νέα γενιά της δημοκρατικής παράταξης, δεν θα ανεχτεί τις οπισθοχωρήσεις. Αν για οποιοδήποτε λόγο οδηγηθούμε στην πτώχευση και στην έξοδο από το ευρώ, οι διαδηλώσεις αυτών των δύο χρόνων θα μοιάζουν με «παιδική χαρά» σε σχέση με αυτά που θα γίνουν στη χώρα. Οι συνταξιούχοι ή οι μεσήλικες βολεμένοι της μεταπολίτευσης των οποίων τα συμφέροντα τόσο προστατεύει το πολιτικό μας σύστημα, ποτέ και σε καμία χώρα δεν ήταν εκείνοι που άλλαξαν τη ροή της ιστορίας. Ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε οι νέοι αυτοί που φέρνουν τις βίαιες και ριζοσπαστικές αλλαγές.
Αναδημοσίευση από τη μεταρρύθμιση

11 Νοε 2012

«Να μη βγει κανένα σκουλήκι έξω»

Του Κωνσταντίνου Zουλα, από την Καθημερινή

«Αλήτεεες! Μην τολμήσετε να βγείτε έξω. Αλήτες, ε, αλήτες!» Οσοι βρεθήκαμε την Τετάρτη στο Κοινοβούλιο για να καλύψουμε την ψηφοφορία, γίναμε μάρτυρες απίστευτων σκηνών που δύσκολα περιγράφονται. Την ξανθιά κυρία που ούρλιαζε έξω ακριβώς από την κεντρική είσοδο της ολομέλειας σιγοντάριζαν δεκάδες συνάδελφοί της –επίσης εκτός εαυτού– που σε έκαναν να τρομάζεις με τη γηπεδική οργή τους, εντός του υποτιθέμενου ναού της Δημοκρατίας. «Γιώργοοο, εσύ πήγαινε να φράξεις την άλλη πόρτα. Μήτσο, εσύ από εδώ μαζί μου», φώναζε ένας άλλος. «Για να μη βγει κανένα σκουλήκι έξω», συμφωνούσε μια άλλη παραδίπλα, και το πλήθος όλο και μεγάλωνε κυκλώνοντας την αίθουσα.
Τα σκουλήκια, όπως ήταν αναμενόμενο, τρόμαξαν διότι οι εξεγερμένοι υπάλληλοι θύμιζαν ποντικούς που εμφανίστηκαν ξαφνικά κατά δεκάδες από τις συνήθως κλειστές «φωλιές» των γραφείων τους, όταν φοβήθηκαν ότι κινδυνεύει το «τυρί» τους. Και όταν ξεμύτισαν οι πρώτοι βουλευτές από την αίθουσα, οι δημοσιογράφοι πια τα χάσαμε εντελώς. Δεν ήταν μόνον ότι υπάλληλοι απειλούσαν να τους προπηλακίσουν. Το σοκαριστικό ήταν ο τρόπος με τον οποίο τούς απευθύνονταν. Ο κ. Χρυσοχοΐδης έγινε ξαφνικά ο «άσε μας, ρε Μιχαλάκη», ο κ. Καμμένος «Πανούλη, να τα πεις αλλού αυτά, ρε», ο κ. Κουβέλης «να δούμε το κομματάκι σου τι θα κάνει», ενώ ο συνάδελφος Δημ. Τάκης έφαγε και μερικές ψιλές όταν αποτόλμησε να σηκώσει το τηλέφωνό του για να απαθανατίσει το πρωτοφανές μπάχαλο.
Λίγο αργότερα, ένας μεσήλικος, που μάλλον ήταν κάποιος εκπρόσωπός τους, έκανε νεύμα σε όσο περισσότερους μπορούσε και τους είπε χαμηλόφωνα: «Δεν θέλω πανηγυρισμούς, αλλά πήγαμε στον Βαγγέλη (εννοούσε τον κ. Μεϊμαράκη) και αυτό που θα πει σε λίγο ο Στουρνάρας θα μας επιτρέψει να γυρίσουμε στα γραφεία μας».
Το πώς διορίστηκαν οι εκατοντάδες αυτοί υπάλληλοι στη Βουλή και τα σκανδαλώδη προνόμια που εξακολουθούν να απολαμβάνουν θα τα έχετε ήδη πληροφορηθεί – αρκεί να δει κανείς το υπερσύγχρονο νηπιαγωγείο εντός του Κοινοβουλίου στο οποίο φοιτούν δωρεάν τα παιδιά τους. Γι’ αυτό και όσοι βρεθήκαμε την Τετάρτη στη Βουλή νιώσαμε σαν να ζούμε με έναν τρομακτικό συμβολισμό τον λόγο που η χώρα βρίσκεται στη σημερινή κατάντια της. Ηταν –πώς να το πω– σαν οι βουλευτές να βρήκαν ξαφνικά τον δάσκαλό τους από αυτούς που κατεξοχήν καλοβόλεψαν στο ίδιο τους τον «οίκο». Δηλαδή τους συγγενείς τους, τους κουμπάρους τους και τους κοντοχωριανούς τους. Γι’ αυτό και αναρωτηθήκαμε μήπως, τελικά, όσοι κατάντησαν έτσι αυτή τη χώρα είναι νομοτελειακά αδύνατον και να την αλλάξουν...

10 Νοε 2012

Έρχονται κρεμάλες ή στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί...

 «Πατριώτες» και «σύντροφοι»: Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί...Όταν η χρεοκοπία θα έχει γίνει παρελθόν, αφού έχουμε πληρώσει το κόστος που οφείλει να πληρώσει ο καθένας ανάλογα με πως έχει «στρώσει» για να «κοιμηθεί» πριν πέσει το βράδυ, αλλά και του συνολικού ρίσκου χώρας που του αναλογεί, θα είμαστε σε θέση να δούμε τα συμβεβηκότα αυτής της περιόδου περισσότερο ψύχραιμα και να προσδιορίσουμε τις αντιφάσεις τους ευκρινέστερα...

Υπάρχουν τραγικές αντιφάσεις στο λόγο που εκπορεύεται σε σημείο που οι θύτες της ιστορίας να εμφανίζουν τους εαυτούς τους ως θύματα.

Υπάρχουν εκφράσεις για κρεμάλες, ειδικά δικαστήρια και βουλγαροποίηση της Ελλάδας που αυτοί που τις εκφέρουν μοιάζουν με τον εγκληματία που πάντα νιώθει μια βαθύτερη παρόρμηση να επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος...

Σκηνή Πρώτη: Κάνουν την Ελλάδα Βουλγαρία...

Αποτελεί βασικό σύνθημα της αριστεράς και εκφέρεται πιο συχνά από πρόσωπα που διέπρεψαν στα χρόνια της σοβιετίας, σαν «διαφημιστές» μεταξύ άλλων της Βουλγαρίας του Ζίβκοφ ως επίγειου παραδείσου σε σύγκριση με την Ελλάδα.

Με την κατάρρευση της σοβιετίας και την αποκάλυψη της εξαθλίωσης που επεφύλασσε ο σοσιαλισμός δεν «ίδρωσε» το αυτί τους αλλά συνέχισαν να παρατηρούν τα ελαττώματα του καπιταλισμού αγνοώντας επιδεικτικά τα αποδεδειγμένα εγκλήματα που στήριξαν με την πολιτική του υποστήριξη...

Ποτέ δεν κατάλαβαν πως η δυστυχία που σκόρπισε ο σοβιετικός σοσιαλισμός ήταν η αιτία να αποκτήσουν οι ίδιοι στην «ψωροκώσταινα» οικιακές βοηθούς και φτηνούς εργάτες των οικοδομών που απέκτησαν με δανεικά και κοινοτικά προγράμματα...

Σκηνή Δεύτερη: Κρεμάλες και ειδικά δικαστήρια για τους προδότες...
Ακούγεται κυρίως από τα έδρανα της ναζιστικής άκρας δεξιάς μαζί με μακαρισμούς για την δικτατορία του Μεταξά και τη Χούντα των συνταγματαρχών...

Οι τελευταίοι που καταδικάστηκαν σαν προδότες σε αυτή τη χώρα ήταν τα μέλη της Χούντας που ευθύνονται για την εξοστρακισμό της χώρας από τις δημοκρατίες της Δύσης για μια επταετία και κυρίως για την προδοσία και τραγωδία της Κύπρου.

Επίσης από το ειδικό δικαστήριο της Νυρεμβέργης δικάστηκαν και εκτελέστηκαν πολλοί από τους Γερμανούς ναζί που τόσο πολύ θαυμάζουν, σαν «χασάπηδες» της ιστορίας...

Είναι τυχαίο που οι υποστηρικτές πλείστων όσων πολιτικών και ιστορικών «ατυχημάτων» και εγκλημάτων με μεγάλη ευκολία κατηγορούν όλους τους άλλους με σχετική ευκολία και αυθαίρετη εξίσωση για πράγματα που αφορούν τις ιστορικές ενοχές τους;...

Τυχαίο δεν είναι, αλλά άλλης επιστήμης αντικείμενο η διερεύνηση και ερμηνεία.

Πολλά από τα επίκαιρα «φυντάνια» της πολιτικής ζωής («φυντάνια» δεν σημαίνει πως είναι κατ΄ ανάγκη νέοι) συμπεριφέρονται σαν να αγνοούν την ελληνική ιστορία...

Την ευκολία με την οποία αυτή η χώρα κύλησε σε εμφυλίους και το κόστος «αίματος» αυτών των τραγικών περιόδων.

Με μεγάλη ευκολία π.χ. υποστηρίζουν να εγκαταλείψει η χώρα τους παραδοσιακούς της συμμάχους και τον δυτικό προσανατολισμό, επιδεικνύοντας μνημειώδη άγνοια πως όποτε συνέβη αυτό ακολούθησαν εθνικές τραγωδίες όπως το ’22 και το ’73 και πως οι υπεύθυνοι τιμωρήθηκαν στη συνέχεια με τις ευλογίες του πλήθους που τους ζητωκραύγαζε πριν.

Ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης διατύπωσε μια πολύ καλή ερμηνεία πριν λίγες μέρες:

«Διαβάζοντας την ιστορία της Μικρασιατικής Εκστρατείας και Καταστροφής, είχα ανέκαθεν την εξής απορία: Ο Δημήτριος Γούναρης -και κάποιοι ακόμα έντιμοι και καλοπροαίρετοι από τους Εξ- δεν αντιλαμβάνονταν πως αν συνέβαινε το μέγα κακό, θα το πλήρωναν με τη ζωή τους; Παρακολουθώντας την τρέχουσα επικαιρότητα, έχω επιτέλους την απάντηση: Όχι, δεν το αντιλαμβάνονταν. Η συμφορά, προφανώς, μοιάζει με νταλίκα που ερχόμενη καταπάνω σου σε τυφλώνει με τους προβολείς της...»
 
Του Κώστα Στούπα από το capital.gr