"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

28 Ιουν 2015

Ως εδώ ήτανε

Του Νίκου Δήμου, από τους protagon.gr
Ναι – ως εδώ ήτανε.
Τα οράματα του Αλέξη, οι ακροβασίες του Βαρουφάκη, τα παραμύθια του Φλαμπουράρη, η αποδόμηση του  Μπαλτά, τα σοβιετικά φετίχ του Λαφαζάνη.
Ως εδώ ήτανε, η «πρώτη φορά Αριστερά».
Με την επιλογή του – σαν πράξη διχαστική – το Δημοψήφισμα χωρίζει την Ελλάδα από την Ευρώπη. Διχοτομεί.
Μετά το Δημοψήφισμα θα βρεθούμε σε μίαν άλλη Ελλάδα. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.
Αν κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξημερωθούμε ξαφνικά σε μία χώρα φτωχή, περιθωριακή, του τρίτου – ή μάλλον του τέταρτου – κόσμου. Ας ισχυρίζεται η κυβέρνηση (για να μη τρομάξει τον κόσμο) ότι θα παραμείνουμε στο ευρώ. Εκείνη μπορεί να θέλει, αλλά το ευρώ θα μας θέλει; Χωρίς δανειακή χρηματοδότηση, χωρίς ELA και ΕΚΤ, δεν θα μπορούμε να σταθούμε. Δεν ξέρω καν αν θα προλάβουμε να τυπώσουμε δραχμές.
Αν πάλι χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορεί να παραμείνει. Κυβέρνηση εθνικής ενότητας δεν προκύπτει – άρα εκλογές. Με τι χρήματα; Ποιος θα πληρώνει εντωμεταξύ μισθούς και συντάξεις; Οι τράπεζες θα υπάρχουν; Και τι κυβέρνηση μπορεί να προκύψει από το σημερινό πολιτικό σκηνικό;
Ο Αλέξης Τσίπρας αυτοπυροβολήθηκε στο πόδι. Οι ηρωικές κινήσεις είναι θεαματικές, αλλά πίσω τους σέρνουν συνήθως τραγωδίες. Ο Αλέξης σε ρόλο Λεωνίδα. Μολών λαβέ και ένδοξες πανωλεθρίες.
Τι έμπνευση αυτό το δημοψήφισμα! Lose-lose. Όποιος κι αν κερδίσει, θα βγούμε όλοι χαμένοι.
Μπαίνουμε σε αχαρτογράφητα νερά. Μόνο ένα είναι σίγουρο. Όλα αλλάζουν.
Ως εδώ ήτανε.

20 Ιουν 2015

Έκανα λάθος για το «Μένουμε Ευρώπη»!

Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης, από το Blog koolnews
Είδαμε και την πρώτη μεγάλη διαδήλωση στην Αθήνα από τον φιλοευρωπαϊκό, μεταρρυθμιστικό χώρο. Και η αλήθεια ήταν πως ήταν μια μεγάλη διαδήλωση, με αρκετό κόσμο, με μεγάλη διάθεση, ακόμα και από ανθρώπους που δεν είχαν ξαναπάει στη ζωή τους σε διαδήλωση.
Δεν ξέρω, αν αυτό το άρθρο που το «παλεύω» στο μυαλό μου όλο το βράδυ θα είναι τόσο αντικειμενικό. Το μόνο που ξέρω είναι πως σε αυτές τις δραματικές στιγμές που διερχόμαστε, με τη χώρα να βρίσκεται πραγματικά ένα βήμα πριν από το γκρεμό, δεν μπορεί κανείς να μη δηλώνει τη θέση του. Η απάθεια δεν είναι θέση. Και θεωρώ μάλιστα πως η πιο δημοσιογραφικά έντιμη στάση, είτε απέναντι σε αυτούς που με διαβάζουν πρώτη φορά είτε απέναντι σε αυτούς που παρακολουθούν το ρεπορτάζ και την αρθρογραφία μου στο KoolNews.gr εδώ και δύο χρόνια, είναι να λέω την αλήθεια: ναι, είμαι και με την Ευρώπη, είμαι και με το ευρώ. Και θεωρώ εγκληματική ακόμα και τη σκέψη η Ελλάδα να εγκαταλείψει το κοινό νόμισμα και κυρίως το κοινό μέλλον που επιφυλάσσει στα μέλη της η Ευρώπη.
Δεν βρίσκομαι στην Αθήνα την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Μέχρι το βράδυ που έγινε η συγκέντρωση έλεγα και το έγραψα μάλιστα και δημοσίως πως δεν ξέρω, αν θα πήγαινα, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να συμμετάσχω σε κάτι τέτοιο, μιας και είχα πολλές επιφυλάξεις. Περιττό να πω πως κοιμήθηκα ελάχιστα, όχι γιατί έκανα ρεπορτάζ, αλλά γιατί το σκεφτόμουν όλο το βράδυ. «Και εσύ τι θέση πήρες;» ρωτούσα τον εαυτό μου, σχεδόν μονότονα. Και κάπου εκεί, αρκετά αργά το βράδυ, κατάλαβα πως είχα κάνει λάθος.
Είναι καμία φορά πολύ λυτρωτικό να το παραδέχεσαι: Ναι, έκανα λάθος για τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα.
Σκεφτόμουν πως, για να κάνεις κινηματική πολιτική, πρέπει να πείσεις και αυτόν που δεν πείθεται εύκολα από αυτό που έχεις να του πεις. Πως περιμένω να πειστεί αυτός ο κόσμος, ο οποίος έχασε πολλά από την κρίση, αυτοί οι άνθρωποι της μεσαίας τάξης που, λόγω του ΕΝΦΙΑ, έριξαν μονοκούκι αντιδραστική ψήφο, άνθρωποι, οι οποίοι παρακολουθούν παγωμένοι και αποσβολωμένοι τις εξελίξεις και αδυνατούν να καταλάβουν πού οδεύει η χώρα.
Και κάπου εκεί, το είδα αλλιώς. Δεν ήταν κάτι συνηθισμένο γι’ αυτό που αποκαλούμε «φιλοευρωπαϊκό, μεταρρυθμιστικό χώρο» να σηκωθεί από τους καναπέδες και τα γραφεία και να βγει στην πλατεία. Πλέον όμως ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Νομίζω πως αυτό που ονομάζουμε «σιωπηρή πλειοψηφία» αποφάσισε να μιλήσει. Και αυτοί οι άνθρωποι που μέχρι πρότινος εξέφραζαν το θυμό, το φόβο, την αγωνία ή τη διαφωνία τους για την πορεία της χώρας μέσω κάποιων ΜΜΕ ή από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έφτασαν στο προσωπικό τους breaking point και έκαναν κάτι που ίσως να μην είχαν ξανακάνει στη ζωή τους: βγήκαν στο δρόμο απόλυτα ειρηνικά, με ένα πολύ καθαρό αίτημα. Και ένα δεύτερο, το οποίο συνάγεται: πλέον, οι κυβερνώντες να τους μετράνε.
Βέβαια. μια συγκέντρωση μπορεί να είναι καλή, αλλά δεν παύει να είναι το πρώτο βήμα. Το πρώτο από το πολλά. Τα επόμενα βήματα είναι ο πολιτικός λόγος. Και εκτιμώ πως αυτός ο πολιτικός λόγος πρέπει να είναι θετικός, όχι αρνητικός. Όχι με τη λογική του στιγματισμού της άποψης του άλλου δηλαδή, αλλά να δοθεί μια πραγματική απάντηση στο γιατί πρέπει να μείνουμε στο ευρώ και στην Ευρώπη.
«Και γιατί να μείνουμε στην Ευρώπη, κύριε Ευγενίδη;». Να μείνουμε στην Ευρώπη γιατί σε καθεστώς απομόνωσης δεν μπορούμε να καταφέρουμε και πολλά. Να μείνουμε στην Ευρώπη, γιατί το γεωστρατηγικό συμφέρον της χώρας είναι η παραμονή της στην Ευρώπη. Να μείνουμε στην Ευρώπη για να μπορούμε να ταξιδεύουμε ελεύθερα, να συναλλασσόμαστε ελεύθερα, να γνωρίζουν οι Έλληνες φοιτητές νέες χώρες και νέα εκπαιδευτικά συστήματα, να προάγεται ο κοινός πολιτισμός. Να μείνουμε στην Ευρώπη για να διεκδικήσουμε επιτέλους μεγαλύτερη ενοποίηση και μεγαλύτερη εμβάθυνση.
«Και γιατί να μείνουμε στο ευρώ, κύριε Ευγενίδη;». Να μείνουμε στο ευρώ, γιατί, αν δεχτούμε πως υπάρχει μία φορά φτώχεια σήμερα, χωρίς ευρώ η φτώχεια αυτή θα πολλαπλασιαστεί. Και σε όγκο και σε έκταση. Να μείνουμε στο ευρώ, γιατί μόνο με ευρωπαϊκούς πόρους, στήριξη της επιχειρηματικότητας και επενδύσεις μπορεί να αντέξει η οικονομία και να γυρίσει πάλι η οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης. Να μείνουμε στο ευρώ γιατί δραχμή σημαίνει μεταξύ νόμισμα υποτιμημένο στην καλύτερη περίπτωση κατά 50%, σημαίνει παύση εισαγωγών και ελλείψεις προϊόντων, την ώρα που θα χρωστάμε σε ευρώ, δηλαδή σε νόμισμα δύο φορές σκληρότερο και ακριβότερο από το δικό μας. Να μείνουμε στο ευρώ, γιατί μόνο εντός του ευρώ υπάρχει το περιθώριο για μεταρρυθμίσεις σε αυτή τη χώρα, χωρίς να επέλθει η πλήρης καταστροφή και να αναγκαστούμε να μαζεύουμε όλοι τα κομμάτια μας από τα πατώματα.
Προσπαθώ να βρω τις λέξεις που θα εκφράσουν τις σκέψεις μου. Παρακολουθώ όλο αυτό που συμβαίνει από εξαιρετικά κοντινή απόσταση, ώστε πλέον έχουν αδρανοποιηθεί τα συναισθήματά μου: βλέπω το ενδεχόμενο να πάμε πάνω στο παγόβουνο και δεν φοβάμαι, δεν θέλω να φωνάξω, να κάνω κάτι. Αισθάνομαι σαν παραλυμένος. Και όμως, κάποιοι απέδειξαν πως υπάρχει σφυγμός. Με ατέλειες; Ναι, με ατέλειες. Με πράγματα που δεν έπρεπε να γίνουν; Ναι, σαφώς. Με ορισμένα πλακάτ που προκαλούσαν γέλιο; Ναι, πολύ γέλιο. Αποφάσισα όμως με πολλή περίσκεψη να αφήσω πίσω το δέντρο και να δω το δάσος. Γιατί πραγματικά το δάσος κινδυνεύει να καεί.
Δεν είναι κακό να παραδέχεται κανείς πως κάνει λάθος. Έτσι και εγώ έκανα λάθος. Για λίγο έβαλα μπροστά τις προσωπικές μου επιφυλάξεις και άφησα τη μεγάλη εικόνα εκτός. Δεν απεμπολώ τις επιφυλάξεις μου, εξακολουθώ να πιστεύω πως ο αγώνας για την Ευρώπη και την κοινή μας πορεία δεν κερδίζεται στο δρόμο, αλλά, στο κάτω κάτω, ποιος νοιάζεται; Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, δεν είναι ώρα για μοναξιές, δεν είναι ώρα για προσωπικές απόψεις.
Συνεπώς, ναι, «μένουμε Ευρώπη». Ή, όπως το λένε οι οπαδοί του Απόλλωνα Σμύρνης «Και με χιόνια και με κρύα Ελαφρά Ταξιαρχία». Επομένως, αναγνωρίζω πως έκανα λάθος και ενώνω τη μικρή μου φωνή με όλους αυτούς τους ανθρώπους που δημιούργησαν ένα άθροισμα φωνών, το οποίο ακούστηκε κρυστάλλινα και καθαρά.

18 Ιουν 2015

Κατασκευάζοντας εχθρούς

Της Σώτη Τριανταφύλλου, από την athensvoice.gr
Τον περασμένο Ιανουάριο οδηγηθήκαμε μοιρολατρικά, εμείς οι απλοί πολίτες, σε πρόωρες εκλογές. Αυτή η μοιρολατρία ήταν, νομίζω, μία ανατολίτικη εκδήλωση από την πλευρά μας: νωχέλεια, παραίτηση, «ας γίνει ό,τι είναι να γίνει». Ένα πρόσχημα –η επιλογή προέδρου– έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ όχι μόνον στη κυβέρνηση, αλλά στην εξουσία: αφού κατέλαβαν το κράτος, άρχισαν να ασκούν την εντονότερη προπαγάνδα από την εποχή της λευκής τρομοκρατίας έχοντας ήδη διχάσει τους Έλληνες σε εθνικόφρονες αντιμνημονιακούς και σε δοσίλογους μνημονιακούς. (Πράγματι, τα έχουμε πει πολλές φορές). Κάτι παρόμοιο έκαναν για τους Ευρωπαίους, μόνο που στο ευρωπαϊκό πεδίο δεν μπορούν φυσικά να επιβληθούν όπως επιβάλλονται στο εσωτερικό. Η αντίδραση σε αυτήν την αδυναμία είναι σπασμωδική: η αριστερά και οι εθνικιστές έχουν κακομάθει, δεν ανέχονται αντιρρήσεις. Με τη αντιδημοκρατική τους φύση και την παραδοσιακή τους συνωμοσιολογία κατασκευάζουν εχθρούς, ανοιχτά μέτωπα, συγκρούσεις και μάχες.
Πράγματι, το λεγόμενο αντιμνημονιακό μέτωπο –ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή– εκφράζει την πλειοψηφία των πολιτών, η πλειοψηφία επιβεβαιώνεται στις δημοσκοπήσεις και αποδεικνύει, τρόπον τινά, τη συνάφεια μεταξύ των εν λόγω σχηματισμών. Αυτή η μεγάλη δημοτικότητα δίνει το δικαίωμα στον κ. Τσίπρα να λέει αερολογίες στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθώντας να διατηρήσει τις ισορροπίες στο κόμμα του και να προετοιμάσει εμάς τους υπόλοιπους για το μεγάλο φιάσκο. Παραλλήλως, η υποτιθέμενη «νωπή εντολή» –τι έκφραση!– και η σταθερότητά της δίνει στην ελληνική κυβέρνηση το δικαίωμα να μας εκθέτει διεθνώς και να μας κάνει πάρα πολύ αντιπαθητικούς. Η ψευδαίσθηση μερικών Ευρωπαϊων ηγετών περί τολμηρής, αντισυστημικής αριστερής κυβέρνησης που θα προχωρήσει σε βαθιές μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα έχει διαλυθεί με θλιβερό τρόπο. Οι Ευρωπαϊοι συνάντησαν ένα γηραλέο σύστημα φορτισμένο με όλες τις αριστερές έμμονες ιδέες.
Το περιβόητο μνημόνιο που απορρίπτει η κυβέρνηση είναι, όπως όλοι ξέρουμε, μία σειρά από προτάσεις που μπορούν να αντικατασταθούν από άλλες εφόσον θα προκύπτει το ίδιο αριθμητικό αποτέλεσμα. Οι περισσότεροι Έλληνες δεν διάβασαν κανένα από τα μνημόνια: ακούνε και πιστεύουν ψέματα και φαντασιώσεις πολιτικών και δημοσιογράφων που ίσως ούτε εκείνοι τα διάβασαν. Αλλά, το ευρωπαϊκό στοίχημα δεν εξαρτάται μόνο από την ανάγνωση, εφαρμογή ή τροποποίηση των μνημονίων, εξαρτάται από την ανάλυση της πραγματικότητας, από τη συνολική κοσμοθεωρία. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ (όπως το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή) πιστεύουν ότι η Ε.Ε. είναι μία λυκοσυμμαχία κι ότι η Ελλάδα είτε θα ανατρέψει τα ευρωπαϊκά δεδομένα (πόση αυτοπεποίθηση μπορεί να έχει κανείς;), είτε θα γυρίσει την πλάτη στην ΕΕ. Εδώ υπάρχει ένα θεμελιώδες σφάλμα: ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι στην Ευρώπη οι λαοί «υποφέρουν» – πρόκειται άραγε για άγνοια της ευρωπαϊκής κατάστασης; Πρόκειται για τυφλότητα που οφείλεται στην αριστερή αρρώστια τη σχετική με το δόγμα της «εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο»; Πρόκειται για έλλειψη ευρωπαϊκής παιδείας; Ή για έλλειψη παιδείας γενικά; Το αποτέλεσμα είναι ότι ο κ. Τσίπρας δεν επιζητεί να ομοιάσει η χώρα του με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες – θέλει να παραμείνει το Ελλαδιστάν. Επίσης, μέσω της παράδοξης αντίληψης ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί υποφέρουν κάτω από το τρομακτικό κεφαλαιοκρατικό καθεστώς, ο κ. Τσίπρας πιστεύει ότι επιθυμούν τον σοσιαλισμό – αλλά δεν το ξέρουν. Επομένως, εμείς οι πεφωτισμένοι αριστεροί Έλληνες έχουμε το καθήκον να τους δείξουμε τον σοσιαλιστικό δρόμο. Κάπως σαν να ξαναδίνουμε τα φώτα του πολιτισμού στους βαρβάρους.
Το δεύτερο πρόβλημα, που εκπηγάζει από το αντιευρωπαϊκό αίσθημα, το βαθιά ριζωμένο στην ελληνική αριστερά, είναι η γελοιωδέστατη «διπλωματία» μας: ενώ βρισκόμαστε σε αδύναμη θέση –και φταίει το κεφάλι μας– στέλνουμε σε ευρωπαϊκά όργανα γελωτοποιούς, ψώνια, ψευτοσοφούς που επιτείνουν το στερεότυπο του ανάγωγου Έλληνα χωρικού, νεόπλουτου, τεμπέλη, καβγατζή και ζήτουλα. Όμως, δεν είναι έτσι όλοι οι Έλληνες: αντιθέτως, για μια χώρα που πέρασε από το ακροδεξιό κατεστημένο στο αριστερό, στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλο ποσοστό λογικών και νηφάλιων ανθρώπων. Υπό αυτή την έννοια, η κυβέρνησή μας ίσως δεν είναι και τόσο αντιπροσωπευτική τελικά: η επιθετικότητα και το ύφος του ραγιά που σηκώνει μπαϊράκι δεν αντανακλά την πλειοψηφία των Ελλήνων. Ούτε, βεβαίως, η πλειοψηφία των Ελλήνων επιθυμεί σοσιαλιστική ανατροπή, αν και πράγματι πρόκειται για αρκετά δημοφιλές, πλην όμως, συγκεχυμένο όραμα.
Η κυβέρνηση που εκλέξαμε παρουσιάζει την αποτυχία και την απομόνωσή μας από τον πολιτισμένο κόσμο (όχι, δεν είναι όλος ο κόσμος πολιτισμένος) σαν αφορμή για εθνική υπερηφάνεια και κομπορρημοσύνη. H κυβερνητική προπαγάνδα που, όπως ήταν αναμενόμενο, ακολουθεί τις τεχνικές της σοβιετικής αγκιτπρόπ, παραμορφώνει αλήθειες και καλλιεργεί ψέματα που θεωρεί «λευκά», ευγενή – για τον καλό σκοπό, για το καλό όλων μας. Ανέκαθεν η αριστερά διεκδικούσε το προνόμιο των καλών προθέσεων, ενώ όλοι οι άλλοι είχαν κακές προθέσεις, ανέκαθεν κατείχε την τέχνη της προπαγάνδας, ενώ οι εχθροί της πάσχιζαν με χοντροκομμένες αλήθειες και εξίσου χοντροκομμένα ψέματα.
Από την προαναφερθείσα ομιλία, συμπεραίνω ότι ο κ. Τσίπρας και η παρέα του –μία μεγάλη παρέα που δεν κάνει διακρίσεις έναντι σταλινικών, μιλιταριστών, θρησκόληπτων και άλλων ημίτρελων– δεν έχουν καταλάβει τίποτα από την ευρωπαϊκή νοοτροπία, τις επιδιώξεις και, εν τέλει, τη γλώσσα. Η ελληνική αριστερά μιλάει –όταν δεν συμπεριφέρεται σαν προγλωσσική– ένα διαφορετικό ιδίωμα που, περιέργως, δεν ομιλεί κανείς άλλος. Η επικοινωνία δεν χάνεται στη μετάφραση, ολισθαίνει στο χάσμα του πολιτικού οράματος, εν κατακλείδι στο χάσμα του πολιτισμού. Καταφέραμε μέσα σε λίγους μήνες να βρεθούμε απέναντι σε όλους τους Ευρωπαίους οι οποίοι συσπειρώνονται σε πλαίσιο ορθολογισμού το οποίο εμείς καταγγέλλουμε ως «νεοφιλελεύθερο οικονομισμό»: για μια ακόμα φορά στην ιστορία μας, θα το επαναλάβω, κατασκευάσαμε εχθρούς.

11 Ιουν 2015

Προδοσία, βλακεία ή τρέλα;

[Αριστερά του τίποτα ή Αριστερά της φρεναπάτης;]

του Αναγνώστη Λασκαράτου, από Ροϊδη και Λασκαράτου Εμμονές

Αυτή η αργή οικονομική δολοφονία της χώρας από την Αριστερά του πελατειακού κράτους, από μια Αριστερά που επωφελήθηκε και καρπώθηκε τα ράκη της τραγωδίας που προκάλεσε ο παλιός δικομματισμός, που ενδιαφέρεται όχι για το ψωμί και τη δουλειά του άνεργου αλλά για τον καφέ του κρατικού επαγγελματία συνδικαλιστή, τα προνόμια του κάθε λογής ένστολου, την καλοπέραση του πορνο-μητροπολίτη, τα ασύστολα δάνεια του αεριτζή επιχειρηματία και του καλοπερασάκια μικροαστού, το εφάπαξ του (συγγενή) υπαλλήλου της Βουλής, τη βουλευτική αποζημίωση του προφυλακισμένου Χρυσαυγίτη και του ανεπάγγελτου επαγγελματικού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, από την Αριστερά που συνεργάζεται με τις πιο καρτουνίστικες φιγούρες της Ακροδεξιάς και μας απειλεί με το σκιάχτρο του Μιχαλολιάκου δηλώνοντας επίσημα πως κουκουλώνει τα οικονομικά σκάνδαλα για να μην έλθουν τάχα οι Ναζιστές, την εθνολαϊκιστική Αριστερά των πολεμικών ελικόπτερων, των τσάμικων, των παρελάσεων και της αφορολόγητης βασιλικής υποδοχής και θλιβερής περιφοράς άγνωστης ταυτότητας, εποχής και φύλου λατρευτικών φετίχ, την ακκιζόμενη και ναρκισσευόμενη Αριστερά που δεν ξέρει τις λέξεις επιστημοσύνη, Διαφωτισμός, ειρηνική συνεργασία των λαών, παραγωγικότητα, συλλογική εθνική προσπάθεια, αξιοπρεπής λιτότητα, αλληλεγγύη, απόδοση Δικαιοσύνης, δήμευση των λάφυρων της ληστείας, δίκαιη κατανομή βαρών και αμοιβών, της κρατικοδίαιτης, ακραία συστημικής, καφενόβιας, ποδοσφαιρικής, πολυλογούς και πανηγυριτζίδικης Αριστεράς, όπου και να οφείλεται, σε προδοσία, σε βλακεία ή σε τρέλα, μπορεί να έλθουν έτσι τα πράγματα που θα αντιμετωπιστεί στο μέλλον με ένα μόνο τρόπο: Ειδικό δικαστήριο. 

Δεν μιλάμε εδώ για τη βλακεία του Γιωργάκη και για την τεμπελιά του Καραμανλή, μιλάμε, τώρα που ξέρουμε, για μια συνειδητή καταστροφή που προκαλείται από μια εκδικητική, συμπλεγματική δράκα ρεβανσιστών νοσταλγών του Στάλιν, του Χότζα και του Μιλόσεβιτς, θαυμαστών του Πούτιν, μια συνωμοσία κακών και φθονερών ανθρώπων που θυμούνται τον Χόνεκερ τον Τσαουσέσκου και τον Πολ Ποτ, που πειθαναγκάζουν έναν κακομαθημένο κουτοπόνηρο καριερίστα νεαρό, ο οποίος νόμιζε πως θα τετραγώνιζε τον κύκλο και τώρα παραζαλισμένος μέσα στις εγγενείς αντιφάσεις του, συνομιλεί κρυφά και φανερά με όλο το ντόπιο παρασιτικό κατεστημένο, να (νομίζει πως) εκβιάζει τη Δύση μέχρι την τελική (του) πτώση. 
Αυτής της Αριστεράς που ζητάει ασύντακτα «την μη εφαρμογή των υπαρχόντων μνημονιακών διατάξεων» (φρασεολογία 22 βουλευτών!), που δεν έχει μπει στον κόπο να μελετήσει, να εξηγήσει, να αναλύσει στον απελπισμένο τι θα σημάνει γι’αυτόν ο εξοβελισμός από την ευρωπαϊκή οικογένεια σε τριτοκοσμικές ατραπούς και η επιστροφή στη δραχμή (ουσιαστικά στο διπλό νόμισμα), αυτής της Αριστεράς, που τον αφήνει να ελπίζει ότι αυτός, που θα είναι ο πρώτος που θα εξοντωθεί, δεν έχει τίποτα να χάσει, μόνο να απολαύσει την καταστροφή των αστών, αντί να στρωθεί στη δουλειά για να του δώσει ρεαλιστική και δίκαιη ελπίδα και προοπτική, της αξίζει να υποστεί το λιντσάρισμα των δικών της «αγανακτισμένων», όταν έλθει η αμείλικτη πραγματικότητα να αποδείξει πόσο παράφρων, εγωκεντρική, αντιλαϊκή και τιποτένια είναι, μέσα στην αυταπάτη της προσωπικής καλοπέρασης του στενού της περίγυρου, διευρυμένου από μασκαράδες του καραμανλικού και παπανδρεϊκού παρελθόντος.

7 Ιουν 2015

Νικητές και νικημένοι θα κερδίσουμε μαζί!


Του Κωνσταντίνου Ζούλα, από την Καθημερινή

Συγχωρέστε με που θα ξεκινήσω με κάποια νούμερα, αλλά έχει, νομίζω, σημασία να γραφούν σήμερα. Τις εκλογές του 2004 η Ν.Δ. τις κέρδισε έχοντας ψηφισθεί από 3,36 εκατομμύρια πολίτες και το ΠΑΣΟΚ, που τη διαδέχθηκε το 2009, ψηφίστηκε από 3 εκατ. πολίτες. Η Ν.Δ. κατέρρευσε τότε λαμβάνοντας 2,29 εκατ. ψήφους. Συγκεκριμένα, τον κ. Καραμανλή ψήφισαν 2.295.719 πολίτες. Ξέρετε με πόσες ψήφους κυβερνά ο κ. Τσίπρας; Με 50.000 λιγότερες από αυτές που συνετρίβη ο κ. Καραμανλής το 2009. Στις εκλογές του Ιανουαρίου, ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε ακριβώς 2.245.978 ψήφους.

Ο πρόλογος δεν ενέχει, βέβαια, τον χαρακτήρα της αμφισβήτησης της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Καθώς, ωστόσο, οι υπουργοί του κ. Τσίπρα επικαλούνται διαρκώς ως «ισχυρή» τη λαϊκή εντολή που έχουν, θα πρέπει κάποιος να τους θυμίσει ότι έχουν ψηφισθεί από το 22,5% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους και ότι ουδέποτε στη Μεταπολίτευση υπήρξε κυβερνητικό κόμμα με τόσο ισχνή λαϊκή στήριξη, όσο το 36,3% που έλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί κρίνω αναγκαίες τις αυτονόητες αυτές επισημάνσεις; Απλούστατα, διότι θεωρώ αδιανόητο να οδηγηθεί η χώρα εκτός Ευρώπης χωρίς να ερωτηθούν οι πολίτες, με απολύτως συγκεκριμένο τρόπο, για το αν επιθυμούν να ζήσουν σε μια τριτοκοσμική χώρα. Πολύ περισσότερο, όταν ο λόγος για τον οποίο εξεβίασε τις εκλογές ο κ. Τσίπρας ήταν να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης των Ελλήνων εντός της ευρωζώνης κι όχι να την οδηγήσει στην απόλυτη καταστροφή.

Εδώ που έχουμε φτάσει, ο καθένας οφείλει να διατυπώνει την άποψή του χωρίς περιστροφές. Η χώρα κυβερνάται από ένα συνονθύλευμα ιδεοληπτικών ανθρώπων, πολλοί εκ των οποίων δεν είχαν καν εργαστεί στη ζωή τους. Βρέθηκαν στην εξουσία υφαρπάζοντας την ψήφο με ανέφικτες υποσχέσεις και ζούσαν μέχρι πρότινος με τη φαντασίωση ότι θα μεταβάλουν τον ρουν, όχι μόνον της ευρωπαϊκής αλλά της παγκόσμιας οικονομίας. Και τώρα που συνειδητοποιούν ότι το παιδικό τους κομμουνιστικό απωθημένο δεν έχει ούτε έναν σύμμαχο στον πολιτισμένο κόσμο, επιχειρούν να ενοχοποιήσουν τους εταίρους της Ελλάδας ως τάχα εχθρούς της, για να μη χάσουν την εξουσία.

Είναι πραγματικά απίστευτο ότι οι υπουργοί μιας κυβέρνησης, η οποία υποτίθεται ότι διαπραγματεύεται σκληρά επί 4 μήνες, αναίσχυντα πια παραδέχονται ότι η απόληξη είναι τρισχειρότερη από το email Χαρδούβελη, χωρίς καν να ντρέπονται που με τον τρόπο αυτό ομολογούν την παταγώδη αυτοδιάψευσή τους και τον εμπαιγμό των πολιτών. Υπάρχει, όμως, λόγος που το κάνουν.

Ο κ. Τσίπρας, μη έχοντας κανένα ρεαλιστικό σχέδιο για την ανασυγκρότηση της οικονομίας και μη ελέγχοντας το μισό κόμμα του που εξαρχής επιθυμούσε την έξοδο της χώρας από την Ε.Ε., έχει ταμπουρωθεί συνειδητά πίσω από μια στείρα άρνηση σε οτιδήποτε του προτείνεται. Ενοχοποιεί τους εταίρους, διότι απλούστατα δεν έχει καμιά βιώσιμη οικονομική λύση να αντιπροτείνει και κυρίως διότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να κρατήσει συσπειρωμένους και πεπλανημένους όσους τον εμπιστεύθηκαν.

Κάπου εδώ, όμως, μεγιστοποιείται η ευθύνη της αντιπολίτευσης. Η χώρα κρέμεται πια σε μια κλωστή και οι εκλογές φαίνονται ως η μόνη διέξοδος. Οι κ. Σαμαράς, Θεοδωράκης και Βενιζέλος έχουν τούτη την ώρα μια διπλή ιστορική ευθύνη. Οχι μόνον να καταδείξουν τι θα σημάνει για τη ζωή μας η επιστροφή στη δραχμή, αλλά να συμβάλουν στο τέλος του διχασμού των πολιτών, που συντηρεί ο ανερμάτιστος ΣΥΡΙΖΑ. Πρωτίστως, ο κ. Σαμαράς οφείλει, επιτέλους, να συνειδητοποιήσει ότι η δική του δικαίωση δεν συνδέεται με τη σωτηρία της χώρας. Διότι, ακόμη κι αν γίνουν εκλογές με το δίλημμα ευρώ ή δραχμή και η Ν.Δ. οριακά τις ξανακερδίσει, ο κ. Σαμαράς θα είναι ανέφικτο να κυβερνήσει έχοντας και πάλι απέναντί του σύσσωμο το αντιμνημονιακό μπλοκ να τον κατηγορεί ακόμη κι ως προδότη των εθνικών συμφερόντων.

Η μόνη λύση που προσωπικά βλέπω, για να βρει, επιτέλους, η χώρα μια στοιχειώδη ηρεμία και κυρίως να επανακτήσει την εμπιστοσύνη των εταίρων της, είναι η άμεση αλλαγή του εκλογικού νόμου με την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών. Αν οι κ. Σαμαράς, Θεοδωράκης και Βενιζέλος εισηγηθούν από κοινού την αναλογική κατανομή των εδρών, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει κανένα πρόσχημα να την απορρίψει κι ο νόμος θα ισχύσει αμέσως. Από τις κάλπες, έτσι, θα προκύψει κατ’ ανάγκην μια κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης, η οποία θέλοντας και μη θα καταθέσει στην Ε.Ε. ένα σχέδιο κοινής αποδοχής. Είναι ο μόνος τρόπος για να βρει η χώρα έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή και να γλιτώσει από μια εθνική καταστροφή, που θα τη γράφουν τα βιβλία Ιστορίας του μέλλοντος, αν υπάρχει η χώρα όπως την ξέρουμε σήμερα.

4 Ιουν 2015

Η κατάσταση εξελίσσεται σε κλαυσίγελο!

Του Φώτη Γεωργελέ από την athensvoice.gr
Η κατάσταση εξελίσσεται σε κλαυσίγελο. Η κυβέρνηση που θα έδιωχνε τους «τοκογλύφους» και δεν ήθελε άλλες δόσεις και δάνεια, εκλιπαρεί για δανεικά γιατί της τελείωσαν τα λεφτά. Αυτοί που θα επανέφεραν μισθούς και συντάξεις στο 2009 «με ένα νόμο ένα άρθρο», προσθέτουν τώρα τα δικά τους νέα μέτρα λιτότητας. Αλλά «ήπιας». Και ο σοφός λαός που ψήφισε αυτή την κυβέρνηση για να σκίσει τα μνημόνια και να ’ναι μέρα μεσημέρι, τώρα με 80% πλειοψηφία τής ζητάει να υπογράψει γιατί χανόμαστε. Η χώρα ό,τι να ’ναι.
Όταν ο Κύπριος υπουργός Οικονομικών κάνει δηλώσεις, μιλάει κάπως έτσι: «Η τρόικα είναι προσωρινή» λέει, «δεν θέλουμε να γίνουμε βάρος περισσότερο διάστημα». Δεν είναι να απορείς γιατί η Κύπρος μπήκε και τελειώνει με τα μνημόνια, βγαίνει χωρίς δράματα, γρήγορα και αποτελεσματικά. Δίπλα μας, ίδιος λαός και συγχρόνως τελείως διαφορετικός, δύο διαφορετικές πραγματικότητες. Από τη μία η αληθινή αξιοπρέπεια, δεν θέλουμε να γίνουμε βάρος περισσότερο, θα κάνουμε γρήγορα, ό,τι χρειάζεται για να μη ζητάμε από κανέναν. Κι από την άλλη η «αξιοπρέπεια» με το ένα χέρι γροθιά και το άλλο ζητιανιά, αποφασίζουμε ότι τόσα χρειαζόμαστε και είσαστε υποχρεωμένοι να μας τα δανείζετε και μετά να τα διαγράφετε γιατί είσαστε τοκογλύφοι. Γιατί; Γιατί έτσι ψηφίσαμε.
Δεν παίζεται πια άλλο αυτή η ατμόσφαιρα, έχει δηλητηριάσει κάθε ικμάδα της κοινωνίας. Όσο αυτή η «Ελλάδα» εξακολουθεί να είναι πλειοψηφική στην κοινωνία, στο δημόσιο διάλογο, την πολιτική σκηνή, δεν υπάρχει καμία ελπίδα διεξόδου. Θα πιούμε το ποτήρι μέχρι το τέλος. Όσα γίνονται αυτό τον καιρό είναι όλα γνωστά. Έχουν προειπωθεί, είμαστε προειδοποιημένοι. Απλώς δεν θέλαμε να ακούσουμε.
Τώρα πληρώνουμε το λογαριασμό. Το οικονομικό μοντέλο αυτό δεν σώζεται. Όλες οι προσπάθειες, όλου του παλιού πολιτικού συστήματος, αποδεικνύονται μάταιες. Γιατί μια «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση μιλάει για νέα μνημόνια, για νέα μέτρα; Γιατί, μετά από ένα σύντομο διάλειμμα το 2014, ξαναγυρίσαμε πάλι εκεί απ’ όπου νομίσαμε ότι είχαμε ξεφύγει. Νέα ύφεση στην οικονομία, νέα ελλείμματα, το μισό 2015 χάθηκε ήδη. Οι επαγγελματικές ενώσεις χτυπάνε το καμπανάκι για νέα λουκέτα και απολύσεις, ο τουρισμός χάνει την περσινή φόρα και αντιμετωπίζει πάλι προβλήματα. Το νέο δημοσιονομικό κενό χρειάζεται νέα μέτρα για να καλυφθεί. Όταν ο υπουργός Οικονομικών λέει «η επιμονή των δανειστών στη λιτότητα» εννοεί ότι η κυβέρνησή του δημιουργεί νέα ελλείμματα και, αφού πια δεν μας δανείζει κανείς, θα καλυφθούν με νέους φόρους.
Δεν μας επιβάλλει φυσικά κανείς τίποτα, «δεν μιλήσαμε εμείς για αυξήσεις ΦΠΑ» λένε οι «θεσμοί». Έτσι όμως παίζεται το κόλπο 5 χρόνια τώρα, έτσι το έπαιζαν οι προηγούμενοι έτσι το παίζουν κι αυτοί. Δημιουργούν ελλείμματα γιατί αρνούνται να αλλάξουν το μαγαζί τους, δηλαδή το δημόσιο τομέα. Έπειτα κατηγορούν τους ξένους πως ζητάνε μειώσεις των συντάξεων, πως θέλουν μισθούς 700 ευρώ στους δημοσίους υπάλληλους. Αντιστέκονται ηρωικά με κόκκινες γραμμές. Και εντέλει βάζουν απλώς φόρους ως ισοδύναμα. Αυξήσεις στον ΦΠΑ, φόρος στις τραπεζικές συναλλαγές στα ΑΤΜ, φόροι στις καταθέσεις, φόρος στα αυτοκίνητα.
Πέντε χρόνια ο κόσμος νομίζει ότι παίρνουμε μέτρα για «να πληρώσουμε τους τοκογλύφους», όχι για να έχει τηλεοπτικά κανάλια η Βουλή και «μαγαζί» του τη ΔΕΗ ο εκάστοτε Λαφαζάνης. Ψάχνουμε λεφτά για συνταξιούχους 55 ετών, όχι για ανέργους και ανασφάλιστους. Όλα τα παιχνίδια με τον ΦΠΑ, όλες οι ιδέες που πέφτουν κάθε μέρα στο τραπέζι, κρύβουν πάλι φόρους. Που θα αναπληρώσουν τα χαμένα για 4 μήνες απραξίας. Και τις νέες 36.000 ευρώ το χρόνο για διόδια στους βουλευτές της επαρχίας. Λεφτά υπάρχουν πάντα για ένα ακόμα μικρό tip στο σύστημα.
Τα πράγματα είχαν ήδη φανεί από το τελευταίο τρίμηνο του 2014. Μόλις άρχισαν τα επιδόματα στους ένστολους, οι δικαστικές αποφάσεις για αυξήσεις σε συντάξεις και η πολιτική αβεβαιότητα, η δειλή ανάπτυξη φρέναρε. Μόλις ήρθαν στα πράγματα οι ακραιφνείς υπερασπιστές του κρατισμού, η οπισθοφυλακή της μεταπολίτευσης, η μικρή ανάπτυξη γύρισε αμέσως σε ύφεση, τα λιγοστά πλεονάσματα μετατράπηκαν σε ελλείμματα. Αποτέλεσμα; Αδιέξοδο, πάλι μέτρα, πάλι νέο μνημόνιο. Τώρα δεν μπορεί πια κανείς να κλείνει τα μάτια μπρος στην αλήθεια. Εμείς ζητάμε μνημόνιο, οι άλλοι θέλουν να τελειώσει το μνημόνιο. Εμείς θέλουμε κι άλλα λεφτά, οι άλλοι θέλουν να σταματήσουν να δίνουν. Έγινε πια φανερό αυτό, τώρα που όλοι, και οι «αντιμνημονιακοί», προσπαθούν να επιτύχουν μια «συμφωνία»; 
Αυτό που οφείλουμε να καταλάβουμε είναι ότι όσα τραβάμε τόσα χρόνια δεν είναι αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης. Όχι συνέπεια του μνημονίου, όπως μας λέει η προπαγάνδα, αλλά ούτε καν συνέπεια της χρεοκοπίας. Είναι συνέπεια της διαχείρισης της χρεοκοπίας. Αυτή η εγκληματική διαχείριση είναι η αιτία της μισής τουλάχιστον ύφεσης. Απόδειξη ότι, ενώ μειώσαμε τα ελλείμματα και φτάσαμε σε πλεονάσματα, ξαναγυρίσαμε το 2015 πάλι σε πρόβλημα. Το παλιό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να αλλάξει το οικονομικό μοντέλο και το παλιό οικονομικό μοντέλο δεν μπορεί να ξαναπάρει μπρος, χρειάζεται ένα ισχυρό μεταρρυθμιστικό σοκ.
Ούτε αυτή η κυβέρνηση μπορεί να αλλάξει το σύστημα, ο ρόλος της άλλωστε ήταν να το προστατεύσει, να αποτελέσει την οπισθοφυλακή του. Το μέλλον περιλαμβάνει μόνο άσχημα σενάρια. Είτε εντός των προσεχών ημερών θα μπούμε σε μια περιδίνηση που μπορεί να μας οδηγήσει σε τριτοκοσμικές καταστάσεις είτε, το πιθανότερο, η Ευρώπη θα βρει μια φόρμουλα που θα μας κρατάει απλώς στη ζωή. Χωρίς μεταρρυθμίσεις και αλλαγές γιατί η κυβέρνηση αυτή δεν μπορεί να τις κάνει, ίσως με μικρές εκταμιεύσεις ίσα-ίσα για να μη δημιουργηθεί πιστωτικό γεγονός. Και θα μας αφήσουν στη μιζέρια μας, να αυξάνουμε το ΦΠΑ, να προσθέτουμε φόρους, για να συντηρούμε το ξοφλημένο οικονομικό μοντέλο και τους κομματικούς πελάτες. Να μας αφαιρέσουν δηλαδή το άλλοθι ότι όλα αυτά συμβαίνουν για το χρέος και να μας αφήσουν μόνους μας να προσαρμόσουμε το καταναλωτικό μας επίπεδο στις παραγωγικές μας δυνατότητες. Μέχρι τελικής φτώχειας και εξάντλησης καταθέσεων. Μπας και καταλάβουμε επιτέλους το πρόβλημα.
Είναι προτιμότερη λύση η μιζέρια από την ξαφνική καταστροφή, αλλά δεν είναι μέλλον για τη χώρα. Ισοδυναμεί με άρνηση πραγματικότητας και επιλογή παρακμής. Δυστυχώς, παρά τα όσα λέμε για τις τεράστιες ευθύνες του πολιτικού συστήματος, η επιλογή και της κοινωνίας είναι ακόμα η ίδια, να μην αλλάξει.

1 Ιουν 2015

Ποιος φοβάται την «γυμνή» αλήθεια;

Του Νίκου  Γεωργιάδη, από την athensvoice.gr

Ηκαταγγελία ενός ιερέα προς το «οικείο» αστυνομικό τμήμα ήταν αρκετή, ώστε η «Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών» να αποσύρει με μία ανακοίνωση που σφάζει με το βαμβάκι, ένα video που προβαλλόταν σε τοίχο του υπόγειου γκαράζ της Πλατείας Κλαυθμώνος στα πλαίσια του πρωτοποριακού αφιερώματος στην Αθήνα. Για πολλοστή φορά αυτή η Πλατεία γίνεται αυτήκοος μάρτυς κλαυθμών λόγω απόγνωσης και απελπισίας, συναισθήματα που στη συγκεκριμένη περίπτωση εκφράζονται μόνο με τον ασταμάτητο γέλωτα. Ο ιερέας προφανώς σκανδαλίστηκε από τα προβαλλόμενα γυμνά ανθρώπινα κορμιά. Ουδόλως σκανδαλίστηκε από το ουσιωδώς χυδαίο για την κοινωνική και πολιτική κατάντια μας θέαμα των απελπισμένων μεταναστών και αστέγων που βρίσκουν προσωρινό καταφύγιο για να περάσουν την νύχτα στο κάτω, ρυπαρό αλλά λιγότερο εμφανές στην κοινή θέα μέρος της Πλατείας. Πλήρης αλαζονεία λόγω της προσφάτου επίσκεψης του σκηνώματος της Αγίας Βαρβάρας και πλήρως προστατευμένος από τη συμμαχία της ακροδεξιάς του Κυρίου των ΑΝΕΛ, της αριστεράς του Κυρίου του ΣΥΡΙΖΑ και του εκφραστή της Ορθοδοξίας, της Αρχιεπισκοπής, ο ιερέας ανέλαβε χρέη λογοκριτή. Το χειρότερο; Του πέρασε.
Περιέργως η ιστοσελίδα «Huffington Post» στην ελληνική της εκδοχή δημοσιεύει την είδηση με τον τίτλο «Οι κάτοικοι της Κλαυθμώνος “κατέβασαν” τους γυμνούς γίγαντες της Στέγης επειδή δεν ταίριαζαν με την αισθητική τους». Δεν γνώριζα πραγματικά ότι η Κλαυθμώνος κατοικείται από κατοίκους που συνεννοήθηκαν, συγκεντρώθηκαν και συζήτησαν καταλήγοντας σε ένα αισθητικό μοντέλο και στη συνέχεια απέρριψαν το «video». Αν όντως είχε συμβεί κάτι τέτοιο θα συνιστούσε εύρημα. Προφανώς ο συντάκτης της ιστοσελίδας παρασύρθηκε άθελά του από την επιχειρηματολογία του λογοκριτή ιερέα.
Πολλές αντιδράσεις προκαλεί, λένε, μία τελευταία δουλειά του Πορτοκάλογλου. Προφανώς έχει ενοχλήσει τα «αγανακτισμένα» ήθη των προσωρινών εποίκων της Πλατείας Συντάγματος, οι οποίοι συγκρότησαν και την ογκώδη παράταξη της Αριστεράς και της Προόδου η οποία τελικά ανέλαβε τηδιαχείριση της εξουσίας το 2015.
Ένα τραγουδάκι και ένα καλλιτεχνικής έμπνευσης video ανακατεύουν τα στομάχια των «προοδευτικών κύκλων» που έχουν αναλάβει την διαχείριση των κοινών. Μετά της «Δίκες της Βουλής» έχουμε την «κοινωνική λογοκρισία». Χειρότερα. Ο κ. Τσακνής (τον οποίο εκθέτει ανεπανόρθωτα το κείμενο του φίλου Δημήτρη Φύσσα), ο οποίος λόγω ιδεολογικού Αλτσχάιμερ αδυνατεί να επαναφέρει στη μνήμη του ακόμη και τους δικούς του στίχους, ανέφερε κατά τη διάρκεια της δημόσιας ανάκρισής του πως θα συσταθούν επιτροπές ανά την ελληνική περιφέρεια οι οποίες θα εκφράζουν τη γνήσια άποψη της κοινωνίας και οι οποίες (επιτροπές) θα κρίνουν, θα επικρίνουν και θα εγκρίνουν ή θα απορρίπτουν το περιεχόμενο της δημοσιογραφικής και πολιτιστικής παραγωγής της Νέας ΕΡΤ. Τι μου λέτε, κ. Τσακνή; Ο αγαπητός ιερεύς ή ο συμπαθής δάσκαλος ομού μετά των ελληναράδων ανά την επικράτεια θα μαζεύονται στο Επαρχείο ή το καφενείο και θα κρίνουν τον τρόπο μετά του οποίου ο εξαιρετικός συνάδελφος Σταύρος Καππάκος, όστις θα ηγείται της δημοσιογραφικής ομάδας της ΕΡΤ, θα αφουγκράζεται τη δημοσιογραφική πραγματικότητα; Κύριε Τσακνή μου, δεν το έχετε αντιληφθεί προφανώς αλλά οι λαϊκές επιτροπές των κολχόζ-σολχόζ έχουν περιέλθει σε κατάσταση αναγκαστικής ευθανασίας διεθνώς αλλά φαίνεται ότι παραμένουν ως κινητήριος πνευματική δύναμη στη συνείδηση της άτυπης αριστερο-ακροδεξιάς-Ορθοδόξου συμμαχίας που διαθέτει τη δεδηλωμένη στο Κοινοβούλιο. Προφανώς, για το λόγο αυτό ο κ. Τσακνής δεν αντέδρασε και ανέχτηκε το δημόσιο διασυρμό του. Ο κ. Ταγματάρχης υπέμενε τη διαδικασία για άλλους λόγους, επίσης προφανείς.
Επιστρέφω στο σκανδαλισμένο ιερέα. Η Τέχνη με τους παπάδες δεν τα πήγαν ποτέ καλά, ευτυχώς. Η Τέχνη και το Κόμμα δεν τα πήγαν ποτέ καλά, επίσης. Ευτυχώς. Οι Γιεσένιν και Μαγιακόφσκι υπέγραψαν με το αίμα τους (ο πρώτος κατά κυριολεξία) αυτό το νομοτελειακό διαζύγιο. Η Τέχνη με την κοινωνία τα πήγαιναν σπανίως καλά. Πάλι ευτυχώς, διότι η Τέχνη εμπεριέχει την άρνηση της ψευδούς συνείδησης και την ανατροπή της κυρίαρχης αντίληψης για τη ζωή, πόσω δε μάλλον για την όποια… Ζωή. Η Τέχνη είναι συνήθως γυμνή. Τσίτσιδη και άρα ευάλωτη. Διάφανη, απειλητική. Ευτυχώς. Έτσι, για να ανακατεύει τα στομάχια (τους) μας.