"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

30 Μαΐ 2012

Γλυκιές συμμορίες

Μια «Αριστερή» ή μια «Δεξιά» Ελλάδα ίσως να ήταν μια κάποια λύση για το ανατολιτικοδυτικό υβρίδιο που προέκυψε από την σύγκρουση των συμμοριών μετά το 1821 και ονομάστηκε «Ελληνικό κράτος». Θα έλυνε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον γόρδιο αυτόν δεσμό που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το μέσο για πλιάτσικο «της δικής μας» συμμορίας έναντι «της άλλης». Bρεθήκαμε μέσα σε μία νύχτα στον καπιταλισμό υπερπηδώντας την όποια συγκρότηση εθνικής αστικής τάξης και τον Διαφωτισμό. Δεν μας έγινε ποτέ συνείδηση ότι η μοναδική αντίσταση στο πλιάτσικο της οικονομίας μέσω της επιβολής της εκάστοτε ισχυρής συμμορίας πάνω στην αδύναμη είναι μόνον οι θεσμοί, οι νόμοι και οι κανόνες. Γι’ αυτό και όποτε κάποιος κυβερνήτης προσπάθησε, μιμούμενος τους Ευρωπαίους, να τoυς εγκαθιδρύσει φροντίσαμε γρήγορα να τον εξολοθρεύσουμε.

Ο καλύτερος μαθητής και συνεχιστής της ληστρικής συμμορίας της Δεξιάς που εγκαινίασε το πλιάτσικο αποδεικνύεται σήμερα η Αριστερά. Το υπερηφανεύεται κιόλας μιας και επιβραβεύεται από τον λαό που έτσι είναι μαθημένος. Τον δεξιό κομματάρχη φύλαρχο διαδέχτηκε μετά την μεταπολίτευση αρχικά ο γνωστός μας «ΚΝίτης», που από τον «διαλεκτικό υλισμό» κράτησε μόνο τον «υλισμό», τον οποίο μεταλαμπάδευσε στα παιδιά του ώστε αυτά να συνεχίζουν σήμερα την παράδοση της ανομίας -καλούμενης και «επανάστασης»- με το να συλλαμβάνουν τους εισβολείς των κρουαζιερόπλοιων, να τους εξηγούν «Πίσω ρε και out of the Greece!» και η νίκη αυτή του «λαϊκού κινήματος» να επιβραβεύεται με τον εξοβελισμό της Ελλάδας από προορισμό διακοπών των πάσης φύσεως «ιμπεριαλιστών».
Χρόνια συνοδοιπόρος αυτού του ΚΝίτη ο «ΠΑΣΟΚος» του Αντρέα, πιο πραγματιστής όμως και έχοντας διδαχτεί από «τα λάθη» της Αριστεράς βρίσκει άλλο τρόπο αγώνα. Εκλέγει χρόνια Άκηδες που του το ανταποδίδουν διορίζοντάς τον στον Δήμο, την ΕΡΤ, την ΔΕΗ κλπ. Έτσι σήμερα σαν πχ. εκπρόσωπος της ΓΕΝΟΠ μπορεί και συνεχίζει κι αυτός τον αγώνα του «λαϊκού κινήματος» σε συνέδρια στις Μπαχάμες, όλα πληρωμένα, αυξημένο εκτός έδρας και μαζί και η σύζυγος για συμπαράσταση στην «προάσπιση της μη ιδιωτικοποίησης του κοινωνικού αγαθού του ηλεκτρισμού».

Ήταν θέμα χρόνου οι δυο αυτοί λαϊκοί αγωνιστές να ενωθούν στον ΣΥΡΙΖΑ όπου έχουν την ευκαιρία να εκσυγχρονιστούν αφήνοντας πίσω τους τσιμινιέρες που πάγωσαν και Ζαβαρακατρανέμια και να συναντήσουν εκεί τον νέο με το σκουλαρίκι και τα μαύρα ρούχα «που δεν γουστάρει παγκοσμιοποίηση» και θα τους μάθει ολίγον από «Τρύπες» και «Μάνου Τσάο».

Διαχρονικά προνομιακός χώρος κάθε τέτοιας πρωτοπορίας είναι το Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Εκεί χέρι χέρι με την γενιά του Πολυτεχνείου που στο μεταξύ κατάφερε κι έγινε «καθηγητής, διδάκτορας, επίκουρος, αναπληρωτής», δίνουν όλοι μαζί την μάχη. Προσθέτουν έτσι άλλη μια νίκη στο «λαϊκό κίνημα» με το να μην υπάρχει ούτε ένα Ελληνικό ΑΕΙ στα 100 καλύτερα του κόσμου που να διδάσκει την «αστική γνώση στην υπηρεσία της αγοράς και όχι του λαού».

Οι αλλεπάλληλες αυτές νίκες του «λαϊκού κινήματος» από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα βασίστηκαν στο σύμπλεγμα ενοχής της Δεξιάς συμμορίας για την μετεμφυλιακή συμπεριφορά της απέναντι στην Αριστερή. Και οι δυο συνεργάστηκαν μόνο στην ακύρωση κάθε προσπάθειας για την θέσπιση κανόνων, θεσμών, νόμων τύπου πχ. Γιαννίτση.

Όσο μας τα σκάγανε οι «βάρβαροι» Ευρωπαίοι εργαζόμενοι δεν είχαμε πρόβλημα. Το διασκεδάζαμε κιόλας εκλέγοντας κάθε λίγο τον βολικότερο για να συνεχίσουμε να «αγωνιζόμαστε» και να τους τα τρώμε. Την μερίδα του λέοντος έτρωγε βέβαια ο εκλεγμένος αγωνιστής, τα αποφάγια όμως που δεν ήταν αμελητέα όλοι εμείς. Το αναπόφευκτο πάχος μας εμπόδισε να δούμε στο ημερολόγιο Έσοδα 50 δις - Έξοδα 75 δις, Εισαγωγές 44 δις έναντι εξαγωγών 16 δις. Οι συνεχείς νίκες του «λαϊκού κινήματος» μας είχαν φτάσει στο να ξοδεύουμε τα λεφτά των «βαρβάρων» ανίκανοι να παράγουμε κάτι της προκοπής. Πλην βέβαια εξυπνάδας που, όπως βλέπετε και στο κείμενο, είναι πανάρχαιο δώρο του Θεού στην μικρή μας χώρα.

Μόλις αντελήφθη την κατάσταση ο κυβερνήτης έφαγε από την στεναχώρια του στου Μπαϊρακτάρη όλη την πιατέλα με τα παϊδάκια. Μισοναρκωμένος μετά κατά την επιστροφή του σπίτι μάς χτύπησε με το 4Χ4 ενώ βγαίναμε χαρούμενοι από το διακομματικό πάρτι των κλαδικών στην παραλιακή. Εξαφανίστηκε συντετριμμένος και κρύφτηκε σπίτι με την γυναίκα και τα δίδυμα. Πανέτοιμος να μας σώσει κατέφθασε ο πράσινος Σπήντυ Γκονζάλες. Διψασμένος να προσφέρει επιτέλους και αυτός στον τόπο, μας σήκωσε από την άσφαλτο τόσο απρόσεκτα που κόντεψε να μας αφήσει στον τόπο! Μαθημένος σε σκανδιναβικές συλλογικότητες έκατσε μετά από επάνω μας στην άσφαλτο και ενώ αιμορραγούσαμε το συζητούσε με Λούκες, Παπουτσήδες, Καστανίδηδες σε ποιο νοσοκομείο να μας πάνε. Ήταν όμως δύσκολο να βρεθεί εφημερεύον. Ο παλαιός ΚΝΙτης, ο πιο σύγχρονος ΠΑΣΟΚος και η μεταμοντέρνα τους σύνθεση ο ΣΥΡΙΖΑίος – που σε παγκόσμια θεατρική πρώτη έχει και Σταλινικό αγκαλιά με Τροτσκιστή (!) – είχαν κάνει κατάληψη στα νοσοκομεία και απεργούσαν λέγοντας «ΟΧΙ στο..» οτιδήποτε.

Ο πράσινος κυβερνήτης αναγκάστηκε να φωνάξει ξένο χειρουργό -Τρόικες, Task Force έως και κόκκινο Ντάνι- που όμως πήραν γρήγορα το μάθημα ιστορίας τους από τους καταληψίες. Τους εξηγήσαμε ότι μαθημένοι σε Αρκάδια και Ζάλογγους, εάν έστω ακουμπήσει ξένος νυστέρι θα τον τιμωρήσουμε με τον τρόπο που ξέρουμε: Θα αυτοκτονήσουμε! Όταν μείνανε ξεροί αδυνατώντας να παρακολουθήσουν την «διαλεκτική» του συλλογισμού μας, τους εξηγήσαμε λίγο καλύτερα την παράδοσή μας. Δεν θέλουμε νόμους, κανόνες, θεσμούς, θέλουμε τα βιλαέτια μας, τον Άγιο Παντελεήμονα, τα Εξάρχεια, την Κερατέα, την Πάτρα. Διότι στα βιλαέτια η συμμορία αποφασίζει μόνη της ότι δεν χωράνε ανεμογεννήτριες, ορυχεία, ιχθυοκαλλιέργειες, ΧΥΤΑ, αποκομιδή σκουπιδιών, τίποτα. Ίσως μόνο λίγα επιδοτούμενα οικογενειακά φωτοβολταϊκά, όχι όμως μεγάλες μονάδες που θα προσβάλλουν το περιβάλλον ή την αισθητική της Κερατέας. Ρεύμα βεβαίως θέλουμε στο σπίτι μας, αλλά να μας το φέρουν από την Πτολεμαΐδα, να αναπνέουν τα παιδιά του Πτολεμαίου την στάχτη, όχι το δικό μας. Ευρώ βεβαίως θέλουμε, όχι όμως ορυχεία που να βγάζουν χρυσό που θα πουλάμε σε Ευρώ. Δημόσιο νοσοκομείο και σχολείο το θεωρούμε αυτονόητο, αλλά όχι και να κόβουμε απόδειξη και να φορολογούμαστε. Πακιστανό κηπουρό βεβαίως, όχι όμως και κέντρο φιλοξενίας του. Εξηγήσαμε δηλαδή με δυο λόγια στον «βάρβαρο» Ευρωπαίο εργαζόμενο πως ό,τι δεν μεταφράζεται άμεσα, χειροπιαστά, σε ατομικό δικό μας υλικό πλούτο θα βρει απέναντί του το «λαϊκό κίνημα».

Είναι άραγε νομοτέλεια η συλλογική αυτή σχιζοφρένεια στην οποία οδήγησε την κοινωνία η δράση των συμμοριών;Δεν είμαστε ούτε οι μόνοι ούτε οι πρώτοι που βρέθηκαν μπρος σε οικονομική διάλυση. Μια άλλη χώρα, η Δανία, βρέθηκε την δεκαετία του '70 με μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα, εκρηκτική ανεργία και πληθωρισμό, ελλείμματα στο ισοζύγιο, υπερβολικές αποδόσεις των κρατικών ομολόγων κλπ. Μέσα σε τρία όμως χρόνια όλα αυτά οι απόγονοι των Βίκινγκς και όχι του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη τα είχαν αφήσει στο παρελθόν. Το έκαναν σβήνοντας ολοκληρωτικά όσα ήξεραν μέχρι τότε και αντικαθιστώντας τα όλα με μία και μόνη λέξη: Ανταγωνιστικότητα. Το μοναδικό κριτήριο για οποιουδήποτε μέτρο, θεσμό ή κανόνα ήταν η συμβολή του ή όχι στην βελτίωση της ανταγωνιστικότητας τους. Αυτός ήταν ο αποκλειστικός τους προβληματισμός σε όλη την χώρα.

Μόνο που ο δανέζικος ΣΥΡΙΖΑ της εποχής, παρόλο που το κεφάλι του βούιζε ακόμα από τον Μάη του ’68, συμμετείχε στην εθνική αυτή προσπάθεια, δεν είπε «ΟΧΙ σε όλα». Δεν αρνήθηκε δηλ. την κατάργηση των εμποδίων στην ανταγωνιστικότητα, την δέχτηκε επιμένοντας οι καρποί της μελλοντικής ανάπτυξης να μοιρασθούν με δικαιοσύνη και όχι σαν λάφυρα συμμορίας. Είχε βέβαια κατανοήσει πως για να μοιράσεις οτιδήποτε πρέπει πρώτα αυτό να υπάρξει!

Ίσως, λοιπόν, ήρθε ο καιρός οι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων να δείξουμε πριν είναι αργά ότι κάτι κληρονόμησε και ετούτη εδώ η Βαλκανική φυλή από την σοφία των προγόνων της. Ότι καταλάβαμε δηλαδή πως κοινό όραμα δεν σημαίνει ότι θα προχωρήσουμε χωρίς διαφωνίες. Όμως καταφέρνοντας να ξεπεράσουμε την βαριά κληρονομιά των συμμοριών που μας κληροδότησαν τα 400 χρόνια Τουρκοκρατίας να αποδείξουμε ότι μπορούμε να διαχειριστούμε τις διαφωνίες μας με εποικοδομητικό και όχι αυτοκαταστροφικό για την χώρα ρόλο. Ιδού μπροστά μας πεδίον δόξης λαμπρόν: να διαλύσουμε οριστικά τις γλυκιές συμμορίες όλου του πολιτικού μας φάσματος για να μπορέσουμε κάποτε να υπερηφανευτούμε για κάτι που κάναμε εμείς οι ίδιοι και όχι κάποιοι ένδοξοι πρόγονοι.

Του σκηνοθέτη, Σωτήρη Γκορίτσα, από το protagon.gr

29 Μαΐ 2012

Παρασιτικός καπιταλισμός

Για να λύσεις ένα πρόβλημα προϋπόθεση είναι να το κατανοήσεις. Και το πρόβλημα της χώρας δεν είναι το χρέος. Η υπερχρέωση του κράτους είναι εκδήλωση του προβλήματος. Το πρόβλημα είναι το μοντέλο του παρασιτικού καπιταλισμού.
Μελέτη της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (2011) δείχνει ότι ο δανεισμός των ελληνικών νοικοκυριών είναι μικρότερος από τον μέσο όρο 18 ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών (65% έναντι 94% του ΑΕΠ), όπως και των επιχειρήσεων (65% έναντι 126%). Αντιθέτως, το ελληνικό κράτος είναι καταχρεωμένο. Το ελληνικό παράδοξο εξηγείται: Το κράτος έπαιρνε το ρίσκο του δανεισμού και εκχωρούσε στους «πελάτες» το προϊόν του, με τη μορφή της προσόδου με κρατική εγγύηση. Δανειζόταν για να τροφοδοτεί τη συνολική ζήτηση και να κινείται η οικονομία χωρίς να υποχρεωθεί σε μεταρρυθμίσεις, δημιουργία ισχυρών παραγωγικών δομών, βελτίωση παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας. Δανειζόταν για να διαιωνίζεται η καθυστέρηση και να ευημερούν τα παρασιτικά κοινωνικά συμφέροντα που διαπλέκονταν με το πολιτικό σύστημα. Ουσιαστικά, το κράτος χρηματοδοτούσε την οικονομική μεγέθυνση εμποδίζοντας την ανάπτυξη. Δημοκρατικά και συναινετικά, το κρατικό έλλειμμα (συν)κάλυπτε το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Ετσι δημιουργήθηκε η ελληνική φούσκα. Φούσκα μικρών δήθεν επιχειρήσεων, επί το πλείστον εκτός αλυσίδας παραγωγής - ένα αρχιπέλαγος από βιτρίνες με εισαγόμενα καταναλωτικά είδη. Φούσκα ξενοδοχείων, που ίσως δεν έβγαλαν κέρδη από τη λειτουργία τους όσο από την υπερτιμολόγηση της κατασκευής τους. Φούσκα κρατικοδίαιτων δήθεν επιχειρήσεων δημοσίων έργων και κυρίως προμηθειών - φυτώρια της συναλλαγής του πολιτικού συστήματος. Φούσκα ανομίας και διαφθοράς. Φούσκα κρατικών μηχανισμών απορρόφησης της «πελατείας», σε διαχρονική αντιστάθμιση της συστημικής ανικανότητας παραγωγής επαρκών, βιώσιμων θέσεων εργασίας.
Η ελληνική φούσκα έσπασε. Το αύριο δεν θα γεννηθεί με ανώδυνο τοκετό. Η τελευταία ευκαιρία σταδιακής μεταρρύθμισης χάθηκε τη 10ετία του 2000. Το ευρώ, αντί για στρώμα απορρόφησης των κραδασμών μιας μεταρρύθμισης, χρησιμοποιήθηκε ως μαξιλάρι ύπνου. Αποδιώχνονταν οι «Γιαννίτσηδες», αφού δεν είχαν νέα ευχάριστα να πουν. Αφότου ξέσπασε η διεθνής κρίση, η ανταγωνιστικότητα παίρνει την εκδίκησή της βίαια, με τον μοναδικό τρόπο που γνωρίζει ένας εξαρτημένος καπιταλισμός στερημένος από πρόσβαση στις διεθνείς αγορές: Την εσωτερική υποτίμηση. Δεν ωφελεί να την ξορκίζουμε. Βλάπτει αν, σαν παράλυτοι, αφήσουμε ανεξέλεγκτη την εξέλιξή της.
Η διάλυση της αγοράς εργασίας δεν είναι φάρμακο –δηλητήριο είναι. Αλλά, όσοι νόμοι και αν γίνουν ή καταργηθούν, η θέση της μισθωτής εργασίας θα επιδεινώνεται αν δεν προστατευθούν οι υγιείς επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, πρώτον, και, δεύτερον, δεν δημιουργηθούν νέες βιώσιμες θέσεις εργασίας. Το πρώτο προϋποθέτει την άμεση αντιμετώπιση της έλλειψης ρευστότητας – προς τούτο, μπορούμε να ζητήσουμε 4 - 5 δισ. ευρώ επιπλέον βοήθεια από την τρόικα. Το δεύτερο προϋποθέτει να υλοποιήσουμε, με αλληλεγγύη και δικαιοσύνη, όλες τις συμφωνημένες μεταρρυθμίσεις (πάταξη φοροδιαφυγής, συρρίκνωση και βελτίωση του κράτους, δημοσιονομική εξυγίανση, αποτελεσματική Δικαιοσύνη, ενίσχυση υγιούς επιχειρηματικότητας) ώστε, το ταχύτερο, να πετύχουμε πρωτογενή πλεονάσματα και να ξεκλειδώσουμε τις διεθνείς αγορές. Προϋπόθεση και για τα δύο είναι να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη.
Του Κώστα Καλλίτση, από την Καθημερινή.

28 Μαΐ 2012

Εκκλησία, συνωμοσιολογία και αντισημιτισμός

Μερίδα του ελληνικού λαού χαρακτηριζόταν ανέκαθεν από την τάση να ανακαλύπτει παντού «ξένο δάκτυλο», απόρρητα παρασκήνια, συνωμοσίες εις βάρος της πατρίδας μας και της πίστης μας, με έντονη τη συμμετοχή των εβραίων σε αυτά. Τα τελευταία δύο χρόνια, όμως, το κακό παράγινε. Τα βρώμικα νερά της συνωμοσιολογίας και του αντισημιτισμού πάντοτε και παντού επικρατούν σε καιρούς ανασφάλειας και φόβου. Η ξαφνική και ισοπεδωτική οικονομική κρίση έχει ωθήσει πολλούς συμπολίτες μας να βεβαιωθούν ότι σκοτεινά κέντρα, εμπνεόμενα από τον σιωνισμό, απεργάζονται τον αφανισμό της Ελλάδας, τόσο τον πολιτισμικό όσο και τον οικονομικό.

Κάποιοι, που πρόσφατα ανακάλυψαν τις δυνατότητες του διαδικτύου, έχουν πλέον τραπή σε αχαλίνωτα σενάρια τα οποία διαδίδουν ηλεκτρονικά: πάντα κάτι πονηρό βρίσκεται πίσω από τα γεγονότα, πάντα κάποιοι «ειδήμονες» θα διαφωτίσουν τους «αφελείς» για τις σκοτεινές πλευρές ορισμένων δημόσιων προσώπων, πάντα τα διάφορα μέτρα λαμβάνονται με απώτερο σκοπό να πληγή η πίστη και η πατρίδα. Αρχής γενομένης από τη περιβόητη (και τελικά διαψευσθείσα) δήλωση του Κίσινγκερ (Kissinger) εναντίον του ελληνισμού μέχρι την άποψη ότι τα ταχυδρομικά τέλη των εντύπων αυξήθηκαν ώστε να χτυπηθή ο εκκλησιαστικός λόγος!

Κάθε κοινωνία διαθέτει τις παράνοιές της, κάθε λαός έχει τους συνωμοσιολόγους του. Αυτό που συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία, όμως, ξεπερνά κάθε φαντασία. Με αφορμή το σοκ των οικονομικών μέτρων έχουν απελευθερωθή πλήθος από φοβίες που φώλιαζαν στο φαντασιακό των Ελλήνων. Με κορυφαίο σύμπτωμα την παλιά καταστροφική πληγή του αντισημιτισμού, η οποία κάποτε αιματοκύλισε τον κόσμο.

Το πρόβλημα θα ήταν σοβαρό έτσι κι αλλιώς, γίνεται όμως τραγικό όταν βλέπουμε να το υποδαυλίζουν και εκκλησιαστικά πρόσωπα. Μερίδα κληρικών, όλων των βαθμών, καθώς και λαϊκών θεολόγων και άλλων πιστών, έχουν προσχωρήσει άνευ όρων σε αυτή την παράνοια. Έχουν υιοθετήσει άκριτα τα «πρωτόκολλα των σοφών της Σιών» αγνοώντας ότι αποτελούν χαλκευμένη προβοκάτσια εις βάρος των Εβραίων! Έχουν ασπαστή τη θεωρία ότι για όλα τα δεινά του ελληνισμού φταίνε οι εβραίοι! (Το επικαλέστηκε και ο Χίτλερ για να κάνει τον λαό συνεργό του). Έχουν αγκαλιάσει κάθε αλλοπρόσαλλη ή ανεύθυνη αντικαθεστωτική κίνηση, δηλαδή λένε αντανακλαστικά «όχι» σε ό,τι προέρχεται από φορείς της εξουσίας, νομίζοντας ότι ενσαρκώνουν ένα νέο αντιστασιακό φρόνημα. Δεν προκαλούν έκπληξη όλα αυτά αν σκεφθούμε πως υπήρξαν κληρικοί που προ ετών διατύπωσαν δημόσια την κατηγορία ότι όσοι προωθούν τη λειτουργική ανανέωση υπηρετούν τα σχέδια της «νέας εποχής»! Η είσοδος και κληρικών στην παράνοια συνιστά πραγματικότητα λίαν ανησυχητική για την εκκλησία και για τον τόπο.

Ουδείς είναι τόσο αφελής ώστε να αγνοεί πως η πολιτική διαθέτει νοσηρά παρασκήνια και πως οι εξουσίες του αιώνος τούτου είναι πάντοτε βουτηγμένες στα συμφέροντα. Ουδείς επαρκώς ενημερωμένος πολίτης παραγνωρίζει τις ενίοτε σατανικές μεθοδεύσεις του καπιταλιστικού συστήματος (ο Παπαδιαμάντης ονόμαζε «διαρκή αντίχριστον» την πλουτοκρατία). Εδώ, όμως, πρόκειται για κάτι άλλο. Αυτό που ενοχλεί εδώ είναι η νοοτροπία εκείνων των χριστιανών (παρόμοια με της αριστεράς) η οποία ωθεί κάποιους να γίνονται εκούσια περιθωριακοί, στο να διαλέγουν να στέκονται πάντα στο «αντί», για να μπορούν να βρίζουν ατεκμηρίωτα. Ενοχλεί η συλλήβδην στοχοποίηση ενός βασανισμένου λαού όπως ο εβραϊκός, τον οποίο ταυτίζουν με εγκλήματα της ηγεσίας του και των λίγων σιωνιστών. Ενοχλεί η μεγαλομανής αντίληψη πως η Ελλάδα αποτελεί κέντρο του κόσμου και άλλη δουλειά δεν έχουν οι ισχυροί παρά να βυσσοδομούν εις βάρος της.

Δεν είναι τυχαίο πως περισσότερο ευάλωτα στις προβληματικές αυτές στάσεις είναι άτομα τα οποία διαβάζουν λίγο, σκέφτονται υπεραπλουστευτικά, συνηθίζουν να ενημερώνονται αποκλειστικά ή κυρίως από το διαδίκτυο. Στην επαρχία και στα λαϊκά στρώματα των μεγαλουπόλεων φαίνεται πως η συνωμοσιολογία και ο αντισημιτισμός ανθούν περισσότερο.

Αυτές οι διαπιστώσεις έχουν κοινωνιολογικό και ψυχολογικό ενδιαφέρον, διότι δείχνουν πως υπάρχουν κοινωνικές ομάδες οι οποίες αποτελούν ευκολώτερο στόχο χειραγώγησης: απλά, όπως αυτή ελάμβανε χώρα από τους πολιτικούς στο παρελθόν, τώρα την επιχειρούν οι δήθεν «ειδήμονες» καθώς και πρόσωπα κύρους, όπως κληρικοί. Στην πραγματικότητα πρόκειται δηλαδή για μάζες, που δεν διαμορφώνουν προσωπική γνώμη αλλά άγονται και φέρονται από εκείνους που ξέρουν πώς να τις ξεσηκώνουν.

Τα προβλήματα με τις στάσεις που περιέγραψα είναι δύο.

  • Από τη μια, αποπροσανατολίζεται ο πολίτης από την κύρια ευθύνη του, την μετάνοιά του δηλαδή για όσα δεινά και ο ίδιος, με την πονηριά ή με τη ολιγωρία του, επεσώρευσε στον δημόσιο βίο και στην οικονομία. Αποθαρρύνεται από την εσωτερική αλλαγή του για την οποία πρέπει να εργασθή ώστε να επικρατήσει κάποτε επιτέλους και στον τόπο αυτό η ευνομία αντί για τις διαπλοκές συμφερόντων. Με άλλα λόγια, η συνωμοσιολογία και ο αντισημιτισμός είναι κατ' ουσίαν λαϊκιστικά μεγέθη, διότι χαϊδεύουν τον Έλληνα ψιθυρίζοντάς του πόσο σπουδαίος και αθώος είναι, ένα θύμα των κακών της εκάστοτε εποχής.
  • Το άλλο πρόβλημα είναι πνευματικό. Τα μεγέθη αυτά νοθεύουν την ίδια την ουσία του χριστιανικού μηνύματος. Αντί ο πολίτης να θέτει σε προτεραιότητα την ιδιότητα του πιστού και να αγωνίζεται να αποτελέσει «ζύμη» και «άλας» μέσα στην εποχή στην οποία εκλήθη από τον Θεό, εθίζεται στο αίσθημα του αδικημένου, του σπουδαίου, του εγωκεντρικού, του χολωμένου, του μισούντος, και εν τέλει του συκοφάντη. Αντί να θεραπεύονται, δηλαδή, διεγείρονται τα χαμηλά ένστικτα και πάθη του «φυσικού» ανθρώπου και ματαιώνεται η πνευματική ανάκαμψη του.

Απέναντι στην κατάσταση αυτή, και πριν γιγαντωθή περαιτέρω (αφού αγνοούμε για πόσο καιρό ακόμη η πατρίδα μας θα δοκιμάζεται από την οικονομική κρίση), φρονώ πως η ποιμαίνουσα εκκλησία οφείλει να ενεργήσει άμεσα και κατάλληλα. Υπάρχει ένα επείγον ποιμαντικό πρόβλημα το οποίο οφείλουμε να μην υποτιμήσουμε καθόλου και ενώπιον του οποίου θα πρότεινα τις εξής δράσεις:

  • Να καταδείξουμε στους πιστούς ότι αμαρτάνει ενώπιον του Θεού όποιος υιοθετεί στάσεις απορριπτικές ή προσβλητικές για κάποιο έθνος. Το έθνος μας είναι ένα από όλα, με τις αρετές του και με τα ελαττώματά του. Ευλογήθηκε μεν από τον Θεό πλουσιοπάροχα αλλά σαν τον αρχαίο Ισραήλ: όχι για καύχηση αλλά για να μεταδώσει τις δωρεές. Τελικά, είτε μας αρέσει είτε όχι, η σύγχρονη πραγματικότητα το αποδεικνύει μέχρι τώρα ανίκανο και ανάξιο των ευεργεσιών αυτών.
  • Να επισημάνουμε πως η καχυποψία, η εμπάθεια, καθώς και η εύκολη αποδοχή και διάδοση αναπόδεικτων κατηγοριών, συνιστούν πνευματικό πρόβλημα, πιθανόν και κώλυμα Θείας Κοινωνίας.
  • Να τονίσουμε πως με τη συνωμοσιολογία και τον αντισημιτισμό προσφέρουμε χείριστες υπηρεσίες στην πατρίδα μας: διατηρούμε για τους εαυτούς μας μεγαλειώδη εικόνα η οποία έρχεται σε γελοία αντίθεση με την τωρινή μας κατάντια, ακυρώνουμε τη όποια προσπάθεια ανασύνταξης και αλλαγής νοοτροπίας, εκκολάπτουμε το «αυγό του φιδιού» το οποίο κανείς δεν γνωρίζει τι μορφή θα λάβει στο μέλλον, και εν τέλει στοχοποιούμε την χώρα μας στην Ευρώπη ως μια κοινωνία ιδιόρρυθμη και άνομη που ζη με φαντασιώσεις και φέρνει στην εξουσία ακροδεξιούς.
  • Να διδάξουμε ότι γινόμαστε άξιοι διάδοχοι των σπουδαίων προγόνων μας, όχι με εθνικιστικές και αδιέξοδες κορώνες, αλλά με συστηματική και μεθοδική εργασία ηθικής αναδιοργάνωσης και κοινωνικής ανασύνταξης.
  • Να καταστήσουμε σαφές ότι σωστός πολίτης είναι ο υπεύθυνος πολίτης. Εκείνος δηλαδή που δεν επωφελείται ο ίδιος από την φαυλοκρατία και αναξιοκρατία, έτσι ώστε να έχει το ηθικό σθένος της διαμαρτυρίας και της καταγγελίας. Και φυσικά διατηρεί ακέραιη την ευθυκρισία του ως προς τους πολιτικούς αλλά με τρόπο νηφάλιο και ακριβοδίκαιο.

Καθώς οδεύουμε προς ριζικές αλλαγές του ελληνικού κομματικού χάρτη, πιθανόν και της κοινωνίας ως συνόλου, είναι καιρός νομίζω να συμβάλουμε ως εκκλησία στη διαμόρφωση ενός Έλληνα ωριμότερου πολιτικά και κοινωνικά. Δυστυχώς, όπως η δεκαετία του 1980 (με τις αμέτρητες κοινοτικές επιδοτήσεις που διοχετεύθηκαν στην κατανάλωση και όχι στην ανάπτυξη) υπήρξε η μεγάλη χαμένη ευκαιρία για τη χώρα, έτσι και οι δεκαετίες του 1990 (με το «μακεδονικό») και του 2000 (με τις ταυτότητες) υπήρξαν χαμένες ευκαιρίες για την εκκλησία. Προωθήθηκε η εσωτερική «κατανάλωση» και όχι η γνήσια εκκλησιαστική ανάπτυξη και αναδιοργάνωση.

Ας μην συνεχιστή το κακό.

Αναδημοσίευση από το amen, του π. Βασίλειου Θερμού, ψυχίατρου, πρωτοπρεσβύτερου στην Ι.Μ. Θηβών και Λεβαδείας

27 Μαΐ 2012

Δυστυχία σου Ελλάς με τα τέκνα που γεννάς…

Η Ελλάδα είναι μια ευτυχισμένη χώρα εδώ και 40 μέρες! Σαν την Αυστρία του 19ου αιώνα, ένα πράγμα! Δεν έχει προβλήματα, δεν πιέζεται από υποχρεώσεις, δεν αισθάνεται απειλές!
Έχει την πολυτέλεια να ξελαρυγγιάζεται στα τηλεοπτικά παράθυρα, να κοκορεύεται στις πλατείες, να ειρωνεύεται ξένους ηγέτες, να βγάζει γλώσσα σε όσους -σίγουρα αφελείς- νομίζουν ότι τους χρωστάει!
Πίνει, χορεύει, τραγουδάει στην υγειά των κορόιδων και ετοιμάζεται να βαδίσει στη λεωφόρο των πεπρωμένων της…
Νοιώθει τόσο ασφαλής ώστε μένει με αδύναμο και πανταχόθεν βαλλόμενο πρωθυπουργό, ο οποίος εύχεται να τελειώσει το μαρτύριό του για να φύγει τρέχοντας! Πράγμα που στο τέλος κάνει!
Μένει χωρίς υπουργούς -επί ένα μήνα, βλέπετε, κυνηγούσαν «κουκιά» και, στη συνέχεια, ένοιωθαν «παράνομοι» μιας που οι περισσότεροι δεν είχαν εκλεγεί καν βουλευτές!
Μένει χωρίς κοινοβουλευτικό πρωθυπουργό και κυβέρνηση, διότι οι εθνικοί μας αντιπρόσωποι -της Αριστεράς, είναι η αλήθεια- κυκλοφορούν με αναπεπταμένες τις κομματικές σημαίες.
Και όταν τελειώνει η κωμωδία των διερευνητικών εντολών τι κάνει;
Αναθέτει σε έναν -κατά τα άλλα- άξιο δικαστή την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας! Δίπλα του καμιά σαρανταριά, επίσης άξιοι αλλά επίσης άσχετοι με το αντικείμενό τους, υπουργοί.
Έρμη χώρα!
Μένει χωρίς δημόσια διοίκηση, καθώς κανείς δε βάζει ούτε μια υπογραφή. Ποιος να τολμήσει;
Μένει χωρίς έσοδα, καθώς οι εφορίες έχουν κατεβάσει ρολά.
Ποιος θα διανοηθεί να στείλει το έμβασμα με το Ειδικό Τέλος Ακινήτων λίγες μέρες πριν από τις εκλογές;
Μένει χωρίς αστυνόμευση. Ποιος θα προτάξει τα στήθη του απέναντι στην εγκληματικότητα τέτοια εποχή; Αλίμονο…
Αναλαμβάνει δράση, λοιπόν, η Χρυσή Αυγή υποκαθιστώντας το υποτίθεται συντεταγμένο -στην πραγματικότητα, ανύπαρκτο- κράτος.
Λαθρομετανάστες σκοτώνουν έναν Έλληνα στην Πάτρα, μυρίζονται «ψητό» οι Χρυσαυγίτες, στέλνουν πούλμαν με μέλη τους από διάφορες περιοχές και γίνεται το …έλα να δεις.
Ροπαλοφόροι λεβέντες πλακώνουν στο ξύλο λαθρομετανάστες και απειλούν να τους κάψουν με δεκάδες μολότωφ! Συγκρούονται με τα ΜΑΤ, αρπάζουν ενός τη μηχανή, κάνουν σούζες και, τελικά, την παρατάνε στη μέση του δρόμου!
Όπως τα λέγαμε στην αρχή: μια ευτυχισμένη χώρα που αυτοπαραμυθιάζεται πως κανείς δεν θα της τραβήξει το χαλί κάτω απ’ τα πόδια. Κι ας φωνάζουν οι εταίροι -δανειστές (από τη γερμανική «αρκούδα» έως τον φιλέλληνα Ολάντ) ότι πρέπει να εκλεγεί κυβέρνηση που θα εφαρμόσει όσα έχουμε ως χώρα συμφωνήσει, διότι αλλιώς θα μας κόψουν τα χρήματα -οπότε αντίο μισθοί και συντάξεις!
Εδώ και ένα χρόνο οι μισοί Έλληνες πιστεύουν ότι υπάρχει ο καλός Θεούλης της Ελλάδας, το αποκούμπι της τελευταίας στιγμής, που θα ρυθμίσει το δυσθεώρητο χρέος και θα διατηρήσει τη χώρα στο ευρώ χωρίς Μνημόνια… Το διαβάζουμε σε όλες τις δημοσκοπήσεις, το είδαμε στο εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου.
Επειδή, όμως, ο καλός Θεούλης έχει πολλές δουλειές αυτή την περίοδο και δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί μαζί μας, μήπως θα έπρεπε να ασχοληθούμε εμείς οι ίδιοι με εμάς;
Την 18η Ιουνίου, όποια κυβέρνηση και αν σχηματιστεί, θα έχει να διαχειριστεί μια διαλυμένη χώρα. Με άδεια ταμεία, αποστεωμένη δημόσια διοίκηση και, κυρίως, με εκατομμύρια συμπολίτες μας που θα είναι βέβαιοι ότι θα καταργηθούν ως δια μαγείας όλοι οι νόμοι του Μνημονίου και η ζωή τους θα επιστρέψει στο 2009!
Τι θα γίνει τότε; Πώς θα ληφθούν τα οδυνηρά μέτρα που απαιτούνται; Ή μήπως δεν θα ληφθούν, διότι οι δανειστές μας θα σκιαχτούν και θα υποχωρήσουν; Και αν, παρόλα αυτά, ο γερο Σόιμπλε οχυρωθεί στο παλάτι του Μεγάλου Φρειδερίκου στο Πότσδαμ και επιμένει στην τήρηση του Μνημονίου;
Πώς θα αντέξει η χώρα τις βαρύτατες συνέπειες που θα επιφέρει η τυχόν καταγγελία του Μνημονίου; Με τι λεφτά θα πληρώνει μισθούς και συντάξεις;
Με την έκτακτη φορολόγηση των μεγάλων εισοδημάτων και περιουσιών, στην περίπτωση που είναι κυβέρνηση ο Σύριζα; Και πότε θα εισπραχθούν αυτά τα χρήματα; Και έως τότε τι θα γίνει;
Αλλά και αν μείνει εκτός κυβέρνησης ο Σύριζα, ποιοι θα κυβερνήσουν; Η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ; Με τους μισούς Έλληνες απέναντι; Και θα μπορέσουν να εφαρμόσουν σκληρή δημοσιονομική πολιτική, να κάνουν αποκρατικοποιήσεις και να εκσυγχρονίσουν το κράτος;
Έχω την εντύπωση ότι η χώρα, στην κατάσταση που έχει περιέλθει, είναι σχεδόν αδύνατο να κυβερνηθεί είτε από την Κεντροδεξιά είτε από την Κεντροαριστερά. Οι αντιδράσεις θα είναι τόσο σφοδρές -και στη μια και στην άλλη περίπτωση- που θα απειλήσουν τα κοινωνικά θεμέλιά της.
Μόνο μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας θα κατάφερνε να επαναφέρει το ελληνικό σκάφος σε σωστή πορεία. Μια κυβέρνηση, στην οποία τα κόμματα θα έβαζαν νερό στο κρασί τους, θα διαμόρφωναν ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα επαναδιαπραγμάτευσης με τους δανειστές, και θα πήγαιναν όλοι μαζί να το συζητήσουν με τη Μέρκελ, τον Ολάντ, τον Ντράγκι, τον Μπαρόζο και τη Λαγκάρντ…

Του Χρήστου Παναγιωτόπουλου, από το aixmi.gr

26 Μαΐ 2012

Να μην πεθάνουμε στο γλυκοχάραμα της νίκης!

Με την λογική του αφορισμού «καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και άρρωστος», είμαστε όλοι... με τον Τσίπρα!
Μόνο που η πραγματικότητα δεν διαμορφώνεται και δεν εξαρτάται από ευχές και απωθημένα, δεν τρέφεται με αυτάρεσκους (πολύ περισσότερο: ιδιοτελείς μικροπολιτικούς...) μύθους και δεν ξορκίζεται με θυμούς, διάθεση εκδίκησης, με κτυπήματα του κεφαλιού μας στον τοίχο. Κι' αν θέλουμε να την αλλάξουμε, θα το επιχειρήσουμε με ψυχραιμία, νηφαλιότητα, στρατηγικό σχεδιασμό και τακτικούς ελιγμούς. Αλλιώς, κυνηγάμε χίμαιρες...
Στις διαπιστώσεις για τα χάλια που βιώνουμε ως κοινωνία, ο ΣΥΡΙΖΑ καλά τα λέει. Για το πώς θα... βγούμε από αυτά τα χάλια και θα ξεκινήσουμε μια δύσκολη (και αναπόφευκτα επώδυνη) πορεία σωτηρίας και ανάκαμψης είναι πού τα μπερδεύει, εμφανίζεται ανέτοιμος, με ετερόκλητες και αντιφατικές προτάσεις, όσες και οι συνιστώσες του. Και σήμερα, αυτό πού χρειαζόμαστε, δεν είναι διαπιστώσεις (μπουχτίσαμε από δαύτες, ιδίως προεκλογικά, απ΄ όλα τα πολιτικά κόμματα) αλλά συγκεκριμένες, ρεαλιστικές, κοστολογημένες, επεξεργασμένες προτάσεις. Και τέτοιες, δεν δείχνει να έχει ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος-αχταρμάς.
«Θα μάθουν, άπειροι είναι, σχεδόν ερασιτέχνες πού θάμπωσαν και οι ίδιοι από την απρόσμενη (και για τους ίδιους!) εκλογική τους επιτυχία...», ακούω να λέγεται. Μπορεί-μπορεί και όχι, αν μείνει κανείς στην «πολυτελή» για τα δεδομένα της συγκυρίας μας πολυφωνίας τους και την αντιφατική πανσπερμία των απόψεων και των ανερμάτιστων «βεβαιοτήτων» τους.
Μοιάζουν με νεοφώτιστους παίχτες πού κάθισαν σε μεγάλα «πράσινα τραπέζια», κέρδισαν μια παρτίδα και είναι πρόθυμοι να διακινδυνεύσουν τα ρέστα τους, θεωρώντας πώς τα «κτυπήματα» των άλλων είναι μπλόφα. Μόνο πού... τα ρέστα, είναι δικά μας! Και τις απείρως περισσότερες φορές στο πόκερ, οι παρτίδες δεν κερδίζονται ποντάροντας στο φύλλο των άλλων, αλλά στην δύναμη των δικών σου φύλλων...
Είναι αλήθεια πως η εκλογική απόδοση του ΣΥΡΙΖΑ, υποχρέωσε και τ' άλλα κόμματα, ιδίως τα λεγόμενα «εξουσίας» πού βαρύνονται κατά κύριο λόγο με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους για την σημερινή μας εθνική κατάντια, να εγκαταλείψουν «πόζες» και αλαζονείες, ν' αναθεωρήσουν ιδεοληψίες περί «μονόδρομων» διαφόρων πολιτικών επιλογών, δικών τους ή επιβεβλημένων από τους ξένους, να τα κάνουν πιο ρεαλιστικά και διαλλακτικά. Ότι απέκλειαν μετά βδελυγμίας χθες, το εξετάζουν και το κουβεντιάζουν μετά την 6η Μαΐου. Και επαναδιαπραγμάτευση κάποιων όρων του μνημονίου και κάποιες (ρεαλιστικές...) εθνικές ενστάσεις στα μονολιθικά και αποδεδειγμένα ατελέσφορα κελεύσματα των δανειστών μας.
Μακάρι ο ΣΥΡΙΖΑ να συμφωνούσε (κάτι που αλαζονικά και με καιροσκοπική μικροκομματική στόχευση αρνήθηκε στη διάρκεια των διερευνητικών εντολών) να ενώσει την φωνή του και την δυναμική της «απειλής» πού συνιστούσε η εκλογική του επιτυχία σε μια «εθνική διακυβέρνηση», πού θα διαπραγματευόταν με τους δανειστές μας. Δεν το τόλμησε. Είτε λόγω αλαζονείας, είτε λόγω αδυναμίας να... τα βρει με τις συνιστώσες του. Το πιθανότερο και για τα δύο.
Επιμένει και τώρα, εν όψει των εκλογών της 17ης Ιουνίου, σε μια επικίνδυνη μονολιθικότητα, μια αλαζονική συμπεριφορά, μια άρνηση να δει την... πραγματική πραγματικότητα, μια οιηματική υποτίμηση του ρόλου στον οποίον τον ανέδειξε η (έστω και «συναισθηματική», φορτισμένη από οργή...) λαϊκή ψήφος. Ποντάρει ακόμη στους απελπισμένους, εκμεταλλεύεται την απογοήτευση και την διάθεση τιμωρίας, την οργή τους. Αντί για υπεύθυνος ταγός, περιορίζεται εγκληματικά σε ακόλουθο ενός δικαιολογημένα απελπισμένου και θυμωμένου τμήματος της κοινωνίας.
Ξέροντας πώς ο απελπισμένος είναι εύφλεκτη ύλη, αλλά αδιαφορώντας από μικροκομματική ιδιοτέλεια. Παίζει με τα σπίρτα, δίπλα στο φυτίλι. Και το χειρότερο; Ξέρει τον κίνδυνο, και αδιαφορεί. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, ίσως χάσει μια ιστορική ευκαιρία να γίνει δύναμη ευθύνης. Εμείς, ίσως κινδυνεύουμε να μείνουμε στο περιθώριο των εξελίξεων, τώρα που όλα δείχνουν ότι δρομολογούνται στον ευρωπαϊκό ορίζοντα ...
Στα πεδία των μαχών, βλέπεις εκατομμύρια σκελετούς ν' ασπρίζουν στον ήλιο. Είναι όλοι εκείνοι πού στο γλυκοχάραμα της νίκης, κάθισαν να την περιμένουν . Και περιμένοντας, πέθαναν!
Του Θάνου Οικονομόπουλου, από iefimerida.gr

24 Μαΐ 2012

Πραμυθιά:Προβολή μαθητικών ταινιών μικρού μήκους!

Μέσα από το μάθημα της θεατρικής παιδείας, μαθητές των Δημοτικών σχολείων Παραμυθιάς και Γαρδικίου, με υπεύθυνο συντονιστή του προγράμματος τον δάσκαλο των Εικαστικών κ. Γιάννη Δημάκα, δημιούργησαν τη δική τους ταινία και συμμετείχαν στο πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό ταινιών μικρού μήκους «Ένας πλανήτης... μια ευκαιρία» που συνδιοργάνωσε η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Σερρών, το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας και η Διεύθυνση Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης. Σκοπός του διαγωνισμού ήταν να δοθεί στους μαθητές η ευκαιρία να εκφραστούν καλλιτεχνικά, να γίνουν δημιουργοί, να εξοικειωθούν με τη «γλώσσα» της κινηματογραφικής αφήγησης και να αποκτήσουν δεξιότητες οπτικοακουστικής αγωγής.
Τα αποτελέσματα του διαγωνισμού και οι καλύτερες μαθητικές ταινίες θα βραβευθούν σε ειδική εκδήλωση στο Υπουργείο Παιδείας Δια βίου μάθησης και Θρησκευμάτων στις 6 Ιουνίου 2012 και θα αναρτηθούν στην πλατφόρμα www.i-create.gr της Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης ενώ θα παρουσιαστούν και στην τηλεοπτική ζώνη της Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης.
Πρόγραμμα προβολών ταινιών :
«Το πέναλτι» του Δημοτικού σχολείου Παραμυθιάς, διάρκεια 15 λεπτά
«Ταξίδι στον Αχέροντα» του Δημοτικού σχολείου Γαρδικίου, διάρκεια 8 λεπτά, (Η ταινία είναι αφιερωμένη στη μνήμη της δασκάλας μας Χρύσας Γκορέζη.)
Προσκαλούμε το φιλοθεάμον κοινό, μαθητές, γονείς και δασκάλους, την Παρασκευή 25 Μαίου ώρα 20.30, στην αίθουσα πολλαπλών του Δήμου Σουλίου (Καρκαμίσι), για να παρακολουθήσουν τις προβολές των ταινιών. Στους δύσκολους καιρούς μας , ο δρόμος της τέχνης και της έκφρασης , έφερε κοντά μαθητές και δασκάλους με όραμα και θάρρος να ανοίγουνε δρόμους και όλοι μαζί να φτάσουμε μέχρι το τέλος… μα για μια ακόμα φορά… σημασία είχε το ταξίδι..
http://www.paramythia-online.gr/paramythia/recentnews.html

23 Μαΐ 2012

Τα Επικίνδυνα Παιχνίδια της Δραχμής

Η ετερόκλητη συμμαχία των προθύμων και η επόμενη μέρα
Παρακολουθώ με σκεπτικισμό τα τεκταινόμενα αναφορικά με το παρόν και το μέλλον της χώρας. Αντιφάσεις, διλήμματα, κινδυνολογία, αλλά εν πολλοίς και αβάσταχτη ελαφρότητα. Όπως αυτών (εντός και εκτός) που ομιλούν, είτε με άγνοια κινδύνου είτε με ιδιοτέλεια, για τη δραχμή.
Ας δούμε, όμως, ποιοί μετέχουν της ετερόκλητης αυτής συμμαχίας, αν και πολλοί μοιάζουν να συνδράμουν άθελα τους ή τελοσπάντων χωρίς δόλο και σίγουρα με ελλειμματική ενημέρωση.
1η κατηγορία: Αυτοί που προβλέπουν και προσβλέπουν στην εκμετάλλευση της νέας κατάστασης. Επιτήδειοι και μαυραγορίτες με μεγάλα πορτοφόλια προσδοκούν να κάνουν πάρτυ αμέσως μετά την κηδεία οικονομίας και κοινωνίας. Θα αγοράζουν τα πάντα φθηνά, θα μοσχοπωλούν κερδοσκοπώντας στις πλάτες ενός ανήμπορου λαού και εν τέλει η επιδιωκόμενη αναδιανομή πλούτου θα γίνει υπέρ των λίγων και πολύ πλουσίων. Όλα αυτά, αφού πρώτα οι περισσότεροι εξ’αυτών…διακατεχόμενοι από βαθιά αισθήματα πατριωτισμού… έχουν διασφαλίσει τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό.
2η κατηγορία: Εκείνοι που –κατ’εμέ λανθασμένα- εκτιμούν ότι θα πονέσουμε μεν αλλά θα ανακτήσουμε την αυτονομία μας, την εθνική μας αξιοπρέπεια και τη δυνατότητα να επιλέγουμε για εμάς. Φοβάμαι ότι η απωλεσθείσα εθνική κυριαρχία όχι μόνο δεν θα επανέλθει μέσω δραχμής, αλλά η υιοθέτησή της εγκυμονεί σοβαρότατους εθνικούς κινδύνους για μία χώρα που ξαφνικά θα βρεθεί απομονωμένη, αφερέγγυα και ανυπόληπτη και, εν τέλει, στο διεθνές περιθώριο. Όσο δε για την εξιοπρέπεια, χωρίς να θέλω να είμαι αφοριστικός, η συνεπακόλουθη της εξόδου από το ευρώ ανέχεια, προφανώς δυσχεραίνει την προσπάθεια ανάκτησης τόσο της εθνικής όσο και της ατομικής αξιοπρέπειας.
3η κατηγορία: Αυτοί που δεν βλέπουν προοπτική στη ζωή τους στον καιρό του Μνημονίου (μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει, δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία ανήκουμε σε αυτούς) και αναρωτιούνται, εν τη απελπισία τους, μήπως πρέπει να δοκιμάσουμε την πεπατημένη της «δραχμούλας». Όμως, οι καιροί της κατά το δοκούν υποτίμησης εθνικών νομισμάτων με αντίστοιχη κοινωνική ωφέλεια έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.
4η κατηγορία: Εκείνοι που έχουν τσιμπήσει στην προπαγάνδα ότι με τη δραχμή θα μηδενίσουμε το κοντέρ, όπως άλλωστε και το εξωτερικό χρέος. Εντούτοις, οι κανόνες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, οι δομικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας, το μεγάλο έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών καθώς και η σχέση εισαγωγών-εξαγωγών, δεν επιτρέπουν τέτοιες ανεδαφικές σκέψεις.
5η κατηγορία: Αυτοί που προτάσσοντας την κακώς νοούμενη ελληνική μαγκιά και βρισκόμενοι μακρυά από τις διεθνείς και περιφερειακές πραγματικότητες, εκτιμούν ότι μπορούμε με σχετική ασφάλεια να μπλοφάρουμε. Ωστόσο, το διακύβευμα και οι συνέπειες σε περίπτωση που οι άλλοι δεν «αγοράσουν» τη μπλόφα μας, θα είναι καταδικαστικά για τη χώρα και τους πολίτες της. Σε μία διαπραγμάτευση με ορθολογικούς όρους πρέπει και τα δύο μέρη να έχουν εξίσου να χάσουν- δεν ξέρω αν η απώλειες της ΕΕ από πιθανή έξοδο της Ελλάδας συγκρίνονται με αυτά που θα κληθεί να διαχειριστεί το σύνολο του ελληνικού λαού.
6η κατηγορία: Διάφοροι εμμονικοί εμπνευστές εκτός χώρας που έχουν μπουχτίσει με την αδυναμία ή και απροθυμία μας να εκπληρώσουμε ένα πρόγραμμα που πολύ απλά δεν «βγαίνει». Αν ο απώτερος στόχος τους είναι να εξέλθουμε της ευρωζώνης οικειοθελώς, διαπιστώνω ότι έχουν αρχίσει να αποκτούς συμμάχους στο εσωτερικό. Θα τους κάνουμε τη χάρη; Υπάρχουν βέβαια και άλλοι, πχ στη Γηραιά Αλβιώνα, οι οποίοι στο πρόσωπο της Ελλάδας εντοπίζουν το υπόδειγμα που δικαιολογεί την αποστασιοποίηση από την κοινή ευρωπαϊκή προσπάθεια, καθώς και αναδεικνύει τις στρεβλώσεις της ευρωζώνης.
Δεν είμαι υποστηρικτής της μονοδιάστατης δημοσιονομικής πειθαρχίας, ούτε του κοντόφθαλμου γερμανικού μοντέλου, ούτε θεωρώ ότι έχουμε στερέψει από εναλλακτικές. Αντιθέτως, παρότι τα περιθώρια έχουν στενέψει, ακόμη και σήμερα μπορούμε και πρέπει να διορθώσουμε το μείγμα για να πολλαπλασιάσουμε τις πιθανότητες επιτυχούς έκβασης. Αυτή δεν την ορίζω ως τη δυνατότητα αποπληρωμής των δανείων και των τόκων αλλά ως σταδιακή απεξάρτηση από τις δάνειες δυνάμεις, τη δημιουργία ενός διαφορετικού και αποτελεσματικού παραγωγικού μοντέλου, μα πάνω από όλα ως την καλλιέργεια και εμπέδωση μίας νέας κουλτούρας μέσω της εσωτερικής επανάστασης του καθενός μας.
Οι ξένοι εταίροι μας οφείλουν να μας δώσουν περισσότερο χρόνο για αλλαγές εκ βάθρων, όχι γιατί αυτές επιβάλλονται από τα Μνημόνια, αλλά γιατί είναι ενδεδειγμένες αν πραγματικά θέλουμε να ορίζουμε τις τύχες μας ως ισότιμα μέλη μίας κοινότητας κρατών που –θα διεκδικήσουμε να- επιδεικνύουν μεταξύ τους στοιχείωδη αλληλεγγύη. Επειδή ακριβώς όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν από τη μία στιγμή στην άλλη και δεδομένου ότι η επιστροφή στη δραχμή ή όποιο άλλο νόμισμα συνιστά οπισθοδρόμηση, που θα μας καθηλώσει για πολλά χρόνια, οφείλουν όλοι οι δρώντες (εξωτερικοί και εσωτερικοί) να δράσουν έγκαιρα, χωρίς περιστροφές και παλλινωδίες. Μα κυρίως χωρίς απειλές και εκβιασμούς που ειδικότερα σε μία τόσο ευαίσθητη συγκυρία ερεθίζουν αντανακλαστικά ένθεν κακείθεν, παγιώνοντας το αρνητικό κλίμα που αφενός δεν επιτρέπει την επικράτηση φωνών λογικής, αφετέρου δυσκολεύει την εξεύρεση κοινών παρανομαστών στην επικείμενη διαπραγμάτευση.
Αλήθεια, ποιών ακριβώς τα συμφέροντα εξυπηρετεί ο κος Σόιμπλε όταν σε καθημερινή βάση επιχειρεί με χοντροκομμένο τρόπο να νουθετήσει πολιτικούς και πολίτες, παρεμβαίνοντας άκομψα στις εγχώριες εξελίξεις; Και ποιοί από εμάς είμαστε πρόθυμοι να ρίξουμε νερό στο μύλο του, που δεν είναι καν αυτός της Γερμανίας και της Ευρώπης;
Του Κωνσταντίνου Φίλη, από aixmi.gr

22 Μαΐ 2012

Η αυτοκτονία μιας χώρας σε "ζωντανή σύνδεση"

Κάποτε είχαν φτιάξει το ρολόι του κόσμου. Ο ένας δείκτης ήταν στο 12. Ο άλλος στο παρά 5. Το δώδεκα ήταν τα μεσάνυχτα του κόσμου, το τέλος, η πυρηνική καταστροφή. Ανάλογα με τις κινήσεις της ανθρωπότητας, ο μεγάλος δείκτης πλησίαζε ή απομακρυνόταν από το 12. Εξοπλισμοί, πόλεμοι, πυρηνικά ατυχήματα, πλησίαζε. Συμφωνίες αφοπλισμού, εναλλακτικές μορφές ενέργειας, απομακρυνόταν. Μπορούμε ν’ αρχίσουμε να μετράμε αντίστροφα. Στο δικό μας ρολόι, το ρολόι που δείχνει την άτακτη χρεοκοπία, την έξοδο από την Ευρώπη, αρχίζουμε να μετράμε μέρες ή μήνες μέχρι το σημείο μηδέν. Αν δεν συμβεί κάποιο θαύμα, παρακολουθούμε όλο αυτό το διάστημα σε «ζωντανή σύνδεση» την αυτοκτονία μιας χώρας.
Υπάρχουν στον κόσμο 150 χώρες πιο φτωχές από μας. Η Ισπανία έχει μεγαλύτερη ανεργία από μας. Οι μισές χώρες της Ευρώπης έχουν χαμηλότερο κατώτερο μισθό από μας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες η προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων είναι πολύ χειρότερη από την ελληνική. Καμία χώρα δεν διαλύθηκε.
Δεν πιστεύω ότι για την κατάστασή μας φταίει το ευρωπαϊκό σχέδιο διάσωσης. Μπορώ να βρω ένα σωρό σημεία για να διαφωνήσω με τη λογιστική λογική του που προσπαθεί να διορθώσει τους αριθμούς υπονομεύοντας την πολιτική των μεταρρυθμίσεων, τη μόνη πολιτική που μπορεί να μας βγάλει από το αδιέξοδο. Όμως σε καμιά άλλη χώρα δεν συνέβη αυτό που συνέβη στη δικιά μας. Μια ολόκληρη κοινωνία, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, να κλείνει τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα. Να γαντζώνεται σε μια ανέφικτη επιστροφή στο παρελθόν. Να αρνείται τις αλλαγές. Να προτιμάει την έξοδο από την ευρωπαϊκή οικογένεια καλύτερα, παρά να προσπαθήσει. Η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα μας γυρίσει σε μια προηγούμενη Ελλάδα της δραχμής. Δεν θα μοιάζει με κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα με δικό της νόμισμα εκτός Ευρωζώνης.
Η βίαιη χρεοκοπία θα οδηγήσει σε μια χώρα που θα μοιάζει με τα αποτυχημένα κράτη της Αφρικής. Σ’ αυτή την ανύποπτη και αμέριμνη κοινωνία, η προσαρμογή θα είναι οδυνηρή. Η διάλυση του κρατικού μηχανισμού, η θυματοποίηση, ο πολιτικός αναλφαβητισμός, που ήδη από σήμερα κυριαρχούν, θα οδηγήσουν σε μια κοινωνία ζούγκλα. Κρατικές και παρακρατικές συμμορίες θα συναλλάσσονται με ολιγάρχες, ρώσικες, κινέζικες και νιγηριανές μαφίες θα κυριαρχούν στο δρόμο, οι μισθοί γι’ αυτούς που πληρώνονται από το κράτος θα είναι στο αντίστοιχο των 300 ευρώ και οι υπόλοιποι θα κάνουν μεροκάματα και μαύρη αγορά προσπαθώντας να μεταναστεύσουν.

Ιδεοληψίες παρωχημένων δεκαετιών,
αδιάλλακτη υπεράσπιση προνομίων και εσόδων που κάποιοι εξασφάλισαν από το πελατειακό κράτος της μεταπολίτευσης και οργανωμένα συμφέροντα που προωθούν τη δραχμή για να αγοράσουν φτηνά τη χώρα, συγκλίνουν σε ένα ρεύμα που μαθηματικά οδηγεί στη χρεοκοπία και στην εθνική ήττα.
Η ελληνική κοινωνία ακόμη και σήμερα, που το ρολόι ακουμπάει μεσάνυχτα, δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται ποια είναι τα διλήμματα. Αντικατέστησε το δικομματισμό με άλλες εκδοχές του που υπόσχονται, αυτές τώρα, μαγικές λύσεις, βολικές, εύκολες, διατήρηση των κεκτημένων, επιστροφή σε εποχές ανέμελες, αλλά χωρίς τα δανεικά που τις εξασφάλιζαν.

Για την ελληνική κοινωνία,
«εξόντωση» είναι αυτό που ζούμε. Δεν υποψιάζεται καν τι σημαίνει η κατάρρευση που πλησιάζει. Έχουμε διαπαιδαγωγηθεί σε μια πολιτική των τηλεοπτικών παραθύρων, στις τσάμπα μαγκιές καφενείου. Ανεπάγγελτοι πολιτικοί, αυτοδίδακτοι οικονομολόγοι, καταργούν διακρατικές συμφωνίες, αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του κόσμου όλου. Μόνοι τους. Απέναντι στο τηλεοπτικό κοινό των οπαδών τους.
Ο υπόλοιπος κόσμος παρακολουθεί με απορία. Είναι πραγματικά περίεργο το φαινόμενο. Ένας ολόκληρος πλανήτης προσπαθεί να βρει τρόπο να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η χώρα μας ταξιδεύει προς την έξοδό της.
Η τραγική ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια όλων κάθε βράδυ στα δελτία των 8. Φοβούνται να κυβερνήσουν και αρνούνται να κυβερνήσουν, να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Προτιμάνε το ρόλο του πολιτικού σχολιαστή στα τηλεοπτικά παράθυρα. Του εισαγγελέα. Αν το 16% διαλύει το πολιτικό σύστημα μιας χώρας, τότε το πολιτικό σύστημα αυτό είναι νεκρό.
Η κοινωνία μας μέσα σ’ αυτά τα 2 χρόνια δεν μπόρεσε να δημιουργήσει δυναμικές προοδευτικές, μεταρρυθμιστικές, ευρωπαϊκές, εκσυγχρονιστικές πολιτικές κινήσεις. Ανικανότητα, ανευθυνότητα και συμφέροντα οδήγησαν στην αποδιοργάνωση, τον κατακερματισμό, το αδιέξοδο. Σε μια ατμόσφαιρα «χαμηλής έντασης» εμφυλίου, με κραυγές για προδότες, δοσίλογους, κρεμάλες που εξαφάνισαν τις ψύχραιμες φωνές, αποσιώπησαν τα διλήμματα, πολέμησαν τις αποχρώσεις. Η «στρατηγική της έντασης» παρόξυνε συνεχώς την ατμόσφαιρα, υπονομεύοντας κάθε απόπειρα αναδιοργάνωσης της παραγωγής. Υπονόμευσε τον τουρισμό, εξόντωσε την εμπορική ζωή, έκαψε τις πόλεις. Επιδείνωσε την ύφεση περισσότερο από τα μέτρα του μνημονίου. Οι συμμορίες της δραχμής ανενόχλητες οδηγούν στο προδιαγεγραμμένο τέλος. Η κοινωνία δεν έχει αντιστάσεις, έχει επιλέξει τη θυματοποίηση.

Ο πρόεδρος του Μεξικού
κάποτε είχε πει για τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου: «Αυτοί δεν ξέρουν να υποφέρουν». Είναι ο λίγο πικρός τρόπος που οι outsiders βλέπουν την καλομαθημένη Δύση να αντιδρά σπασμωδικά και αυτοκτονικά. Η πορεία μας των τελευταίων χρόνων θα γίνει ιστορία που θα διδάσκεται στα πανεπιστήμια. Μια κοινωνία που αποφάσισε να αυτοκτονήσει, να φύγει από το κέντρο του κόσμου για να διατηρήσει ένα δανεικό επίπεδο ζωής, αντί να οργανωθεί για να δημιουργήσει το δικό της. Και βρέθηκε στο περιθώριο του πλανήτη.
Του Φώτη Γεωργελέ, από το athensvoice

21 Μαΐ 2012

Αριστερή κόλαση ή δεξιά;

Οι πολιτικοί αναλυτές προσπαθούν να κατανοήσουν το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου και καταλήγουν σε διάφορα συμπεράσματα, το κοινό σημείο των οποίων είναι ότι το πολιτικό σκηνικό έχει αλλάξει. Και επειδή αυτό λέει ελάχιστα, προχωρούν σε ορισμένες διατυπώσεις όπως «ο λαός ψήφισε Ευρώπη» ή «ο λαός ψήφισε Αριστερά» ή «ο λαός ψήφισε πατριωτικά» κ.λπ. Η αλήθεια βέβαια είναι διαφορετική.

Τα αποτελέσματα των εκλογών περιέχουν μία διαπίστωση και ένα μήνυμα. Η διαπίστωση είναι ότι ο λαός είναι κατακερματισμένος. Η απροσδόκητη ποικιλία των κομμάτων που θα εισέλθουν στο Κοινοβούλιο καθώς και η ποικιλία εκείνων που δεν μπόρεσαν να εμπνεύσουν το 3% των εκλογέων δείχνουν ένα εκλογικό σώμα που τα έχει τελείως χαμένα, που δεν ξέρει πού βρίσκεται και πού βαδίζει.

Το μήνυμα είναι ότι ένα σημαντικό τμήμα των εκλογέων σκέφτεται και δρα με ιδιοτέλεια. Πρόκειται για εκείνους που, όταν το ΠαΣοΚ και η ΝΔ μοίραζαν και σπαταλούσαν τα δανεικά, ψήφιζαν τα δύο αυτά κόμματα. Τώρα που οι δανειστές λένε «τέρμα τα δίφραγκα» και ο Βενιζέλος με τον Σαμαρά αναγκαστικά το επαναλαμβάνουν, ενώ ο Τσίπρας και οι λοιποί τούς υπόσχονται σχεδόν τα πάντα, ψήφισαν… λογικά, δηλαδή Τσίπρα και λοιπούς. Βέβαια, ουδείς μπορεί να κατηγορήσει τους ψηφοφόρους για τις επιλογές τους. Μπορούμε όμως να εκφράσουμε τη λύπη και την απορία μας για το πόσο εύκολα ο λαός πέφτει θύμα των λαοπλάνων.

Η αποκάλυψη των εκλογών όμως δεν είναι οι νέες κομματικές δυνάμεις. Η πραγματική αποκάλυψη είναι η ηγετική - αυτοκρατορική - δικτατορική εμφάνιση και ρητορική του κ. Τσίπρα. Αφού σχεδόν διέταξε τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο να αποσύρουν τις υπογραφές τους από τις επιστολές, προτού τους συναντήσει, άρχισε να συζητεί με διάφορους άσχετους και αναρμόδιους για το θέμα για το οποίο είχε λάβει εντολή από τον Πρόεδρο. Με απλά λόγια ο εκκολαπτόμενος δικτατοράκος αγνόησε και περιφρόνησε το Σύνταγμα.

Χαρακτηριστική του τρόπου με τον οποίο σκέφτονται οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου ηγείται ο κ. Τσίπρας, είναι η προφορική δήλωση ενός αξιωματούχου ο οποίος με κινηματογραφική άνεση είπε ότι αν χρειαστούν χρήματα μπορούν να βάλουν χέρι στις καταθέσεις του κόσμου. Δεν πρόκειται περί βλακείας, πρόκειται περί αγνοίας στοιχειωδών οικονομικών πραγμάτων και περί ολέθριας πρόθεσης.

Οι λαοπλάνοι μάς ετοιμάζουν μια οικονομική και πολιτική κόλαση στην οποία θα μας βουτήξουν αφού την ονομάσουν αριστερή. Αλλά βέβαια η κόλαση, αριστερή ή δεξιά, είναι πρωτίστως κόλαση. Και σ' αυτήν θα ψηθούμε όλοι, αριστεροί, δεξιοί και κεντρώοι όλων των αποχρώσεων, με εξαίρεση τις πολιτικές ηγεσίες που θα την προκαλέσουν. Αυτές θα το ευχαριστηθούν ποικιλοτρόπως.

Αναδημοσίευση από το ΒΗΜΑ, του Θ. Π. Λιανού, ομότιμου καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

20 Μαΐ 2012

Η διαπραγμάτευση, της επαναδιαπραγμάτευσης, ω σπέκουλα

Το Μνημόνιο δεν είναι κάτι σαν τις Δέκα Εντολές του Μωυσή. Δεν είναι γραμμένο σε μαρμάρινες πλάκες. Είναι ένα κείμενο οικονομικής πολιτικής υπό διαρκή διαπραγμάτευση. Κατ’ αρχάς, με την οικονομική πραγματικότητα· κατά δεύτερον, με την τρόικα κάθε φορά που εκπρόσωποί της έρχονται στα μέρη μας. Τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας δεν οφείλονται στο Μνημόνιο. Έχουν βαθιές ρίζες, με πρώτο αίτιο την απουσία παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών ικανών να αντισταθμίσουν τις τεράστιες εισαγωγές που κάνει η χώρα για να ζήσει όπως ζει.

Κάποιοι λένε ότι η ύφεση και η όξυνση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε οφείλονται στην κακή διαπραγμάτευση του Μνημονίου. Ανοησίες, που όμως έχουν απήχηση διότι στην Ελλάδα θεωρούμε ότι η οικονομία είναι ένα καλό αλισβερίσι· «θα σου πω, θα μου πεις και μεγάλε θα τα βρούμε». Υφεση είχαμε και πριν από το Μνημόνιο (2008 - 2009), ύφεση θα είχαμε και χωρίς το Μνημόνιο, διότι μια οικονομία γεμάτη φούσκες αν δεν έχει δανεικά είτε ξεφουσκώνει σταδιακά -όπως γίνεται τώρα με το Μνημόνιο- ή σκάει με απρόβλεπτες συνέπειες, όπως θα γινόταν στην περίπτωση της χρεοκοπίας.
Αντιθέτως πολλά από τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας επιμένουν γιατί τα προηγούμενα χρόνια έγινε πολύ «καλή» διαπραγμάτευση του Μνημονίου. Μέτρα απελευθέρωσης της αγοράς, αποκρατικοποιήσεων, μείωσης του Δημοσίου κ.ά. που θα μπορούσαν να ξεκολλήσουν την οικονομία, τα διαπραγματευτήκαμε επιτυχώς με αποτέλεσμα να υφιστάμεθα τις συνέπειες της διαπραγμάτευσης που είναι η επιμήκυνση της ύφεσης.
Τρίτον: ουδείς στην Ευρώπη -πλην της παλαβής Αριστεράς- μιλάει για δημοσιονομική χαλάρωση της Ελλάδας. Ακόμη και ο κ. Φρανσουά Ολάντ (στον οποίο τόσες ελπίδες είχαμε εναποθέσει) μάς το είπε κατάμουτρα: «Οι Ελληνες πρέπει να τηρήσουν τα συμφωνηθέντα». Εκτός αυτού ο ίδιος προκρίνει για τη Γαλλία δημοσιονομική εξυγίανση. Σύμφωνα με το πρόγραμμά του θα μειώσει το δημόσιο έλλειμμα (της Γαλλίας) από το 5,4% στο 3% μέχρι το 2013 και θα το μηδενίσει μέχρι το 2016. Υπάρχει περίπτωση να πληρώνει για να συντηρούμε εμείς έλλειμμα που είναι σήμερα 9,5% του ΑΕΠ;
Η ανάπτυξη είναι καλοδεχούμενη, αλλά έχει προϋποθέσεις. Το ευρωομόλογο έργων που προκρίνεται χρειάζεται δανεισμό από τις αγορές. Φθηνός δανεισμός δεν πρόκειται να υπάρξει όσο συνολικά η Ευρωζώνη δεν δείχνει σημάδια συνοχής και οικονομικής ευρωστίας. Γι’ αυτό οι Ευρωπαίοι βιάζονται να κλείσουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το θέμα Ελλάδα· οι μεν επιμένουν να εφαρμόσουμε το πρόγραμμα, οι δε να μας διώξουν για να έχει η κουτσουρεμένη Ενωση μεγαλύτερη πιστοληπτική ικανότητα. Ουδείς πάντως θα μας αφήσει να καταναλώνουμε δανεικά για να περνάμε καλά και να πληρώνουν αυτοί, όταν μάλιστα προκρίνουν πολιτικές λιτότητας για τους δικούς τους λαούς. Η πτώση της κυβέρνησης της Ολλανδίας το πιστοποιεί.
Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι δεν υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας. Υπάρχουν, αλλά είναι άλλα από αυτά που κηρύσσουν οι δημαγωγοί. Το ίδιο το Μνημόνιο είναι μια σύμβαση υπό διαρκή διαπραγμάτευση, αλλά κανείς δεν θα συζητήσει να παραμείνει το έλλειμμα στο τριπλάσιο του ορίου που έβαλε το Μάαστριχτ. Η μεγαλύτερη όμως διαπραγμάτευση αφορά το αναπτυξιακό παράρτημα του δημοσιονομικού συμφώνου σταθερότητας. Καλά είναι τότε να είμαστε παρόντες.

Του Πάσχου Μανδραβέλη, από την Καθημερινή.

19 Μαΐ 2012

Εκλογές μέσα στο ζόφο

Το ζοφερό περιβάλλον στο οποίο εισέρχεται η χώρα, περιέγραψε ίσως με τον καλύτερο τρόπο ο ανερχόμενος αστέρας του νέου πολιτικού σκηνικού, Αλέξης Τσίπρας, λέγοντάς μας ότι το μήνυμα των εκλογών προσωποποιείται στο Γεράσιμο Αρσένη, τον οποίο πρότεινε για υπηρεσιακό πρωθυπουργό. Εξάλλου, η Αυριανή κάθε μέρα μας θυμίζει ότι ο Τσίπρας είναι ο νέος Ανδρέας.
Τυχοδιώκτες των Ιμίων, έμποροι του πατριωτισμού, κρατικοδίαιτοι, συντεχνίες-λαμόγια, μετακομίζουν μαζικά από το ΠΑΣΟΚ στο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι φανερό πια τι παίζεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο χώρος συσπείρωσης όλων εκείνων των κοινωνικών στηριγμάτων της μεταπολιτευτικής περιόδου που έφεραν τη χώρα στο σημερινό χάλι και προσπαθούν απεγνωσμένα να κρατήσουν τα προνόμια και την ισχύ τους.

Όμως αυτό είναι αδύνατο. Επειδή ο ιστορικός χρόνος έχει πυκνώσει, η απόσταση από το ’81 στο ’89, θα είναι λίγοι μήνες. Στο μεταξύ όμως, η χώρα θα έχει καταρρεύσει. Και τότε θα είναι χώρα- έρμαιο των κερδοσκόπων του κόμματος της δραχμής. Μέσα σε αυτό το σκοτεινό φόντο, η χώρα βαδίζει για τις νέες εντολές. Ο μήνας μέχρι τη διεξαγωγή τους θα είναι σπαρμένος με κινδύνους και νάρκες. Η παραμονή του Παπαδήμου στην πρωθυπουργία αυτόν τον δύσκολο μήνα, θα ήταν μια κάποια εγγύηση. Και ενώ ο Τσίπρας δέχθηκε τελικά τον Παπαδήμο, τον απέρριψε η ΔΗΜΑΡ!

Τι να πω… Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Οι εκλογές θα είναι η τελευταία ευκαιρία για τη χώρα. Θα είναι μια άγρια σύγκρουση των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων, με τις δυνάμεις του λαϊκισμού και του παρελθόντος. Και όλοι πρέπει να στρατευθούμε στη δύσκολη μάχη του ευρωπαϊσμού. Μέσα σε αυτή τη σύγκρουση, θα επικρατήσει δυστυχώς η πόλωση μεταξύ της κεντροδεξιάς και του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό, έχουμε και άλλη μάχη να δώσουμε. Τη μάχη για την επιβίωση, την ανασυγκρότηση, την ανανέωση, την ενότητα της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς. Ελπίζω κάποιοι να κατάλαβαν πόσο λάθος ήταν η άποψή τους ότι η σχέση ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ είναι μηδενικού αθροίσματος. Ή μαζί θα πάνε καλά, ή μαζί θα καταρρεύσουν. Η αναγόρευση του ΠΑΣΟΚ σε κύριο αντίπαλο της ΔΗΜΑΡ, τελικά έπαιξε το παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ. Το ΠΑΣΟΚ αλλάζει εξ αντικειμένου. Τα λαμόγια, οι κρατικοδίαιτοι και οι συντεχνίες, δεν κάθονται σε μικρά κόμματα. Ήδη μετακομίζουν μαζικά στο ΣΥΡΙΖΑ.

Ας αξιοποιήσουμε την ευκαιρία για τη δημιουργία μας ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, μιας σύγχρονης κεντροαριστεράς.

Του Παύλου Αθανασόπουλου, από τη "μεταρρύθμιση".

17 Μαΐ 2012

Σκότωσε το Γύγη που κρύβεις μέσα σου!

Την ίδια στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η χώρα μπορεί κάλλλιστα να έχει πάει σε εκλογές, να έχει χρεοκοπήσει, να έχει πάει στη δραχμή, να απειλείται από ένα τεράστιο μετεωρίτη που θα κατακάψει κάθε ίχνος ανθρώπινης ζωής ή να εκλιπαρεί ένα τεράστιο εξωγήινο καλαμάρι να μην απελευθερώσει την οργή του πάνω στους Έλληνες. Τα παραπάνω σενάρια είναι όλα εξίσου πιθανά. Δείγμα του χάους, του πανικού, και της αβεβαιότητας για την επόμενη μέρα. Ενδιαφέρον, πάντως, έχει και η προηγούμενη μέρα.
Το πώς φτάσαμε ως εδώ είναι ένα ερώτημα που θα μας απασχολεί για χρόνια. Ο σαθρός δικομματισμός; Οι πήλινες «κολόνες» του δικομματισμού που δεν αντιδρούσαν επαρκώς; Η εκτεταμένη διαφθορά; Οι άμοιροι ευθυνών ψηφοφόροι που ελαφρά τη καρδία έριχναν την ψήφο τους ή απείχαν αφήνοντας άλλους να ορίζουν τις ζωές τους; Όλα και τίποτα μαζί. Μια μικρή βοήθεια δίνει, κατά τη γνώμη μου, ένας μύθος που κάποτε διδασκόμαστε στο σχολείο. Ο περίφημος μύθος για το «δαχτυλίδι του Γύγη»….
Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή. Βοσκός ονόματι Γύγης βουλιάζει στα έγκατα της γης, μετά από βιβλικές καιρικές καταστροφές, όπου βρίσκει ένα τεράστιο κούφιο άλογο, στην κοιλιά του οποίου κείτεται γιγαντόσωμος νεκρός άνδρας, με ένα δαχτυλίδι στο δάχτυλο. Όχι ένα οποιοδήποτε δαχτυλίδι, όμως. Ένα δαχτυλίδι μαγικό. Στρίβοντας την πέτρα του δαχτυλιδιού, αποκτάς τη δυνατότητα να γίνεις αόρατος («how not to be seen» που έλεγαν κι οι Monty Python). Κάπως έτσι ο Γύγης, εκμεταλλευόμενος τη δύναμη του δαχτυλιδιού, καταφέρνει να γίνει εραστής της βασίλισσας, να σκοτώσει το βασιλιά, και να σφετεριστεί την εξουσία.
Ένας πρώτος συμβολισμός που μου περνά από το μυαλό είναι πως, στην για χρόνια πολιτική τάξη -άρχουσα και μη- έχουν περάσει πολλά «δαχτυλίδια του Γύγη», πολλοί αδίκησαν περισσότερους, και έφτασαν εκεί που έφτασαν χωρίς κόπο και ανερυθρίαστα. Δε στέκομαι όμως σ’ αυτό. Περισσότερο ενδιαφέρον βρίσκω το συμβολισμό όπου ο Γύγης είμαστε εμείς, οι πολίτες, και δαχτυλίδι είναι τα «δώρα» που απλόχερα προσέφεραν σε εμάς κατά καιρούς κυβερνήσεις και πολιτικοί.
Ποιος έχει μεγαλύτερη ευθύνη; Σαφώς οι δεύτεροι λόγω θέσης. Αυτό βέβαια δε μετριάζει τη μικρότερη δεδομένη ευθύνη των πρώτων. Παρόλα αυτά, το γεγονός είναι ένα: μάθαμε να έχουμε ένα δαχτυλίδι στα χέρια μας, και να το στρίβουμε κατά βούληση με την παραμικρή ευκαιρία. Ένα δαχτυλίδι που μας έκανε αόρατους μπροστά στο νόμο, μπροστά στο άδικο. Και εκεί είναι που ευθύνονται οι “δεύτεροι” που ανέφερα νωρίτερα. Φρόντισαν να κάνουν την τάξη, το νόμο, το δίκαιο, τόσο ελαστικό και διάφανο για αυτούς, όσο και για μας.
Εξάλλου, δεν είναι και τόσο εύκολο να διαλέξουμε ανάμεσα στο «αδικείν» και στο «αδικείσθαι», που λέει κι ο Πλάτωνας στο μύθο του. Ελάχιστοι από μας θα διάλεγαν το «αδικείσθαι» αντί του «αδικείν», αν είχαν τη δυνατότητα να μην πιαστούν, να τη γλιτώσουν, και να μην τους ενοχλήσει κανένας από κει και πέρα. Σ’ αυτό που έχουν, όμως, το μεγάλο μερίδιο ευθύνης οι “δεύτεροι”, είναι που έκαναν αυτό το λαό να εθιστεί και να αποκτήσει «έξιν» στα «χρυσαφικά» τους. Μ’ ένα τοσοδά δαχτυλιδάκι, έπαιρνες μαϊμού επίδομα, έσβηνες την κλήση σου στην τροχαία, «έβγαζες» δίπλωμα οδήγησης, ή τακτοποιούσες εκκρεμείς υποθέσεις… Δεν είναι και λίγο αν το σκεφτείς.
Νομίζω ο σταυρός που κουβαλάει ο σύγχρονος Έλληνας, που θέλει αλλαγή -δεν παίρνω όρκο για το πόσοι είναι αυτοί ή αν είναι πλειοψηφία- μοιάζει με την ιστορία του Χόμπιτ από τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», του Φρόντο. Αποστολή του είναι να περάσει βουνά και θάλασσες, να κρυφτεί, να μοχθήσει, και να αντιμετωπίσει τέρατα, για να ξεφορτωθεί το δαχτυλίδι στη σπηλιά της Μόρντορ και στο τέλος να λυτρωθεί. Έτσι γίνεται τουλάχιστον στο τέλος της χολυγουντιανής υπερπαραγωγής. Είναι, όμως, κανείς διατεθειμένος στις μέρες μας να μπει σε τόσο κόπο; «Μάλλον αδικείν παρά αδικείσθαι», που έλεγε κι ο μύθος…
Του Θάνου Καμπύλη, από το aixmi.gr

16 Μαΐ 2012

Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΔΑΝΤΗ…

Αμφιβάλλω πολύ αν ένας έστω από τα εκατομμύρια των «σοφών» ψηφοφόρων που πήραν μέρος με την ψήφο τους στις βουλευτικές εκλογές της 6ης Μαΐου έχει διαβάσει την «Θεία Κωμωδία» του μεγάλου Ιταλού ποιητή Δάντη (1256-1321).
Επισημαίνω, ωστόσο, πως στο τμήμα του έργου του που αφορά στην Κόλαση (Inferno), γράφει ότι «ο δρόμος προς αυτήν είναι στρωμένος με καλές προθέσεις».
Αυτόν τον δρόμο επέλεξε την Κυριακή των εκλογών το 50% του ελληνικού εκλογικού σώματος –και όχι του λαού. Τιμωρεί τους υπεύθυνους της χρεοκοπίας της χώρας όχι γι αυτό που έκαναν, αλλά γιατί δεν συνεχίζουν να το κάνουν. Με άλλα λόγια, την 6η Μαΐου δεν αποδοκιμάστηκαν τα δύο μεγάλα κόμματα για το γεγονός ότι οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία, αλλά διότι δεν συνεχίζουν το όργιο που οδήγησε την Ελλάδα να οφείλει στους ξένους δανειστές της περί τα 500 δισεκατ. ευρώ.
Το εκλογικό σώμα δεν ζήτησε από τα πολιτικά κόμματα να βρουν λύση στο πρόβλημα της χρεοκοπίας, αλλά να το απαλλάξουν από το κόστος της τελευταίας. Ετίμησε, έτσι, πολιτικές παρατάξεις που παίζουν ένα αισχρότερο και πολύ πιο ανήθικο παιχνίδι εις βάρος της χώρας. Οι φορείς της χρεοκοπίας και του πελατειακού πολιτικού συστήματος που την δημιούργησε, πριν τιμωρηθούν πολιτικά από το εκλογικό σώμα, υπέστησαν την τιμωρία όλων αυτών που πτωχεύουν λόγω ακρισίας. Μέσα από αυτή την ακρισία προέκυψε στην Ελλάδα το πανίσχυρο Κόμμα των Βολεμένων, το οποίο, αφού άρπαξε ό,τι μπορούσε να αρπάξει, τώρα δεν θέλει να πληρώσει. Αυτό είναι το ουσιαστικό νόημα των τελευταίων εκλογών. Μία ισχυρή πλειοψηφία πιστεύει ότι, αν σε πολιτικό επίπεδο προκύψει μία Ελλάδα απατεώνων, θα μπορέσει να επιβιώσει λεηλατώντας ό,τι απομένει στο υπόλοιπο 50% –που είναι η Ελλάδα των ανέργων του ιδιωτικού τομέα, του μόχθου, της δημιουργίας, της μορφώσεως, της επιστήμης, της αξιοπρέπειας.
Όσοι πιστεύουν ότι στην Ελλάδα της 6ης Μαΐου κατηργήθη ο δικομματισμός πλανώνται πλάνην οικτράν και μοιραία για τον τόπο και την ιστορία του. Στις 6 Μαΐου προέκυψε, από πολιτικο-κομματικής πλευράς, ένας νέος δικομματισμός. Από την μία όχθη του πολιτικού φάσματος υπάρχουν οι βολεμένοι του χρεοκοπήσαντος μεταπολιτευτικού συστήματος και από την άλλη αυτοί που πληρώνουν τα σπασμένα της χρεοκοπίας του. Και, για την ώρα, το κόστος είναι υπέρογκο για όλους.

Τον κ. Αλέξη Τσίπρα και τις συν αυτώ τροτσκιστικές, μαοϊκές και νεοκομμουνιστικές συνιστώσες δεν τον ψήφισαν κάποιοι συνειδητοποιημένοι αριστεροί, αλλά κυρίως οι προνομιούχοι του βαθέος ΠΑΣΟΚ, που συνέβαλαν και στην μεταπολιτευτική χρεοκοπία. Και οι οποίοι, βεβαίως, έχουν με την πρόοδο την ίδια σχέση που έχουν οι καννίβαλοι με την υψηλή μαγειρική.

Για παράδειγμα, γνωστό μου μικρομεσαίο στέλεχος της ΕΥΔΑΠ, που το 2008 τελεύτησε την καριέρα του με 3.266,80 ευρώ τον μήνα καθαρά, λίγους μήνες αργότερα συνταξιοδοτήθηκε με μηνιαίο ποσό 3.472 ευρώ(!), των δώρων μη συνυπολογισμένων, και σήμερα, μετά κάποιες περικοπές, εισπράττει κάθε μήνα 3.135 ευρώ καθαρά. Στις τελευταίες εκλογές ψήφισε «αριστερά» για να αποφύγει την πιθανή περαιτέρω μείωση της συντάξεώς του από τον «νεοφιλελεύθερο» κ. Ευάγγελο Βενιζέλο. Είναι δε πεπεισμένος αυτός ο συνταξιούχος ότι τελικά οι δανειστές μας θα υποχωρήσουν μπροστά στο «αριστερό» κύμα και τις συνιστώσες του. Τόσο καταλαβαίνει. Επ’ αυτής της … βαθυστοχάστου αναλύσεως έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής ενδιαφέροντα:

Πρώτον, αν προ εκλογών η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν αποφασισμένη σε επίπεδο ηγεσιών να κρατήσει την Ελλάδα στους κόλπους της, σήμερα παρόμοια πλειοψηφία δεν υφίσταται. Όταν το 70% των Γερμανών, το 65% των Σλοβάκων, το 62% των Ολλανδών, το 58% των Βέλγων και το 56% των Αυστριακών είναι κατά της ελληνικής παραμονής στην ευρωζώνη, δεν βλέπουμε πώς οι λαοί αυτοί θα δεχθούν να χαρίσουν 500 δισεκατ. ευρώ σε μία χώρα που δεν ξέρει να τιμά τις υπογραφές της. «Αν η Αθήνα δεν κρατήσει τον λόγο της, τότε θα πρόκειται για μία δημοκρατική απόφαση. Επίσης, όμως, θα σημαίνει ότι δεν υπάρχει πλέον έδαφος για συνέχιση της χρηματοδοτήσεως της Ελλάδας. Διότι θα πρέπει και οι δανειστές της να λογοδοτήσουν στους πολίτες τους». Αυτά δήλωσε, μεταξύ άλλων, ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Γερμανίας κ. Γ.Βάϊντμαν σε μεγάλη γερμανική εφημερίδα, για να προσθέσει ότι οι συνέπειες της εξόδου της χώρας μας από την ευρωζώνη θα ήταν πολύ σοβαρότερες για την ίδια απ’ ό,τι για την υπόλοιπη ευρωζώνη.

Από την άλλη πλευρά, όπως διαπιστώσαμε από τριήμερη επίσκεψή μας στην βελγική πρωτεύουσα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ετοιμάζει χωρίς τυμπανοκρουσίες πρόταση για την υιοθέτηση ενός πανευρωπαϊκού συστήματος εγγυήσεως των καταθέσεων, το οποίο ενδεχομένως θα εμποδίσει τον πανικό και τις αποσύρσεις των καταθέσεων από τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, πέρα από την Ελλάδα, που αντιμετωπίζουν προβλήματα.

Είναι, συνεπώς, ολοφάνερο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση προετοιμάζεται για μία ελληνική αποχώρηση από την ευρωζώνη και ευελπιστεί ότι αυτή θα επενεργήσει θετικά στην ενοποίηση των υπολοίπων χωρών μελών της. Σε αυτήν δε την περίπτωση, τα 3.135 ευρώ του συνταξιούχου της ΕΥΔΑΠ θα γίνουν 690 ευρώ, μετά την υποτίμηση της δραχμής, ενώ η μέση σύνταξη στην Ελλάδα θα βρεθεί κάπου μεταξύ 115 και 170 ευρώ μηνιαίως.
Αλλά η χώρα θα έχει «προοδευτική» κυβέρνηση….

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου, από europeanbusiness

14 Μαΐ 2012

Γιατί Χρεοκοπία/Στάση Πληρωμών σημαίνει και αυτομάτως έξοδος από το Ευρώ. Μια πρακτική ανάλυση.

Δεν γίνεται χρεωκοπία “εντός” Ευρώ. Δεν γίνεται, δεν στέκει, θα ήταν καλύτερα για την Ελλάδα να χρεωκοπήσει εντός Ευρώ, να μείνει στην ΕΕ αλλά με άδεια ταμείο αυτό θα παραμείνει όνειρο θερινής νυκτός. Οι ξένοι δεν μπορούν να βγάλουν την Ελλάδα εκτός Ευρώ. Μόνο η Ελλάδα μπορεί να βγάλει τον εαυτό την εκτός της Ένωσης, παρακάτω εξηγώ το γιατί.
Δυστυχώς η άγνοια (ηθελημένα ή αθέλητα) σε αυτήν την χώρα είναι έμφυτη. Υπάρχουν αρκετοί που πιστεύουν ότι η Ελλάδα μπορεί να κάνει τον μάγκα, να μην πληρώσει τα δάνεια της και να παραμείνει στο Ευρώ, όπως έχει. Σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να φοβίσει τον αναγνώστη, αλλά να του εξηγήσει πώς θα γίνει η χρεωκοπία της χώρας και η αυτόματη έξοδος από την νομισματική ένωση. Αποφάσεις που παίρνονται με θυμό, όχι με λογική οδηγούν σε λάθος αποτελέσματα.
Το κράτος είναι μια νόμιμη μαφία (γκουχ γκούχ επιχείρηση εννοούμε). Το κράτος έχει δικαιώματα και υποχρεώσεις. Έχει δικαίωμα να φορολογεί (διάβασε κλέβει) τους πολίτες και τις επιχειρήσεις. Οι υποχρεώσεις του είναι να πληρώνει τους μισθούς των ΔΥ και τις συντάξεις. Όταν τα χρήματα δεν φτάνουν δανείζεται για να καλύψει το έλλειμμα (αυτό σε απάντηση για ακόμη μια φορά πως δημιουργήθηκε το χρέος).
Για 3 χρόνια πληρώνει πολλά περισσότερα από όσα εισπράττει με αποτέλεσμα να δανείζεται χρήματα από την Τρόικα. Τον Ιούνιο η Ελλάδα σαν τον καλό ναρκομανή περιμένει την νέα δόση της. Ας υποθέσουμε η νέα κυβέρνηση (εάν υπάρχει τότε) δεν δεχτεί τις επιταγές του μνημονίου, η Τρόικα έχει το δικαίωμα (και επιθυμεί) να σταματήσει την χορήγηση βοήθειας. Τα 31 δις Ευρώ δεν μπαίνουν ποτέ στην Ελλάδα. Αυτά τα 31 Ευρώ δεν ήταν όλα για να πληρωθούν ομόλογα. Ένα μεγάλο ποσό θα πήγαινε στο να πληρωθούν συντάξεις και μισθοί.
Με άλλα λόγια τον Ιούλιο η κυβέρνηση έχει άδεια ταμεία. Δεν έχει Ευρώ. Δεν μπορεί να δημιουργήσει μόνη της Ευρώ. Δεν μπορεί να τυπώσει χρήμα με το έτσι θέλω και να το μοιρασει. Τα ταμεία δεν θα έχουν ρευστό. Τα Ευρώ τα τυπώνει και τα μοιράζει η ΕΚΤ. Μια λύση που μπορεί να κάνει η κυβέρνηση είναι να τυπώσει Χαρτί το όποιο θα γίνεται δεκτό για συναλλαγές και θα έχει ονομαστική αξία που καθορίζει η κυβέρνηση. Ας ονομάσουμε αυτά τα χαρτιά -Tsiblomoney. Τον Ιούλιο οι ΔΥ θα πληρωθούν με Tsiblomoney, χαρτιά που έχουν αγοραστική αξία εντός Ελλάδος- αλλά μηδενική εκτός.
Μόλις γίνει το παραπάνω κανονικά η Ελλάδα είναι τίθεται εκτός Ευρώ, εκτός εάν ο καλός Πούτιν (ρωτήστε Καμμένο) ή καλός Θείος Τσάβεζ (ρωτήστε τον Τσίπρα) στείλουν συνάλλαγμα! Η Αριστερά και οι λαϊκιστές έχουν συνηθίσει να γλύφουν τους ψηφοφόρους (άλλο που δεν θέλουν και αυτοί) με ευχολόγια και με καλοπιάσματα. Η Αριστερά πιστεύει ότι πρέπει να πάρει και όχι να δώσει. Νομίζετε ότι είναι τόσο βλάκες? Απλώς δεν θέλουν να κυβερνήσουν γιατί ξέρουν ότι θα χρεωθούν την μέγιστη αποτυχία και θα φανερωθεί η γύμνια τους.
Έστω και εάν οι πολίτες το δέχονται αυτό για ένα μήνα, θα είναι πολύ δύσκολα. Η χώρα κάνει πολλές εισαγωγές και θα πρέπει να τις σταματήσει, γιατί τα Ευρώ που φεύγουν θα είναι πολύτιμα και δεν θα ανατροφοδοτούνται, από την στιγμή που η ΕΚΤ δεν στέλνει νέο χρήμα στην χώρα. Στην περίπτωση που δεν καταρρέει η κοινωνία (δεν φαντάζομαι αρκετούς που θα δέχονται για συναλλαγές τα tsiblomoney των δημοσίων) τον Αύγουστο έρχεται νέα αποπληρωμή ομολόγου. Πράγμα που δεν είναι εφικτό. Έστω και εάν η κυβέρνηση επιλέξει να πληρώσει μόνο ντόπιους κατόχους (π.χ. Ελληνικές τράπεζες) θα τους πληρώσει μόνο με tsiblomoney.
Αυτό ισοδυναμεί με κατάρρευση των ντόπιων τραπεζών, όπου εκεί έρχεται ο πραγματικός πανικός. Με ανθρώπους να τρέχουν στις τράπεζες να βγάζουν χρήματα και να κάνουν ουρές. Το fractal banking δεν μπορεί να εξηγηθεί εδώ. Η μόνη λύση που θα έχει η κυβέρνηση, όσο και εάν θέλει να παραμείνει στο Ευρώ είναι τότε να μετατρέψει όλες τις καταθέσεις λογιστικά σε νέο νόμισμα (δεν χρειάζεται να είναι Δραχμή). Τότε η Τράπεζα της Ελλάδος αρχίζει και τυπώνει χρήμα σαν να μην υπάρχει αύριο και οι Έλληνες μαθαίνουν το τι σημαίνει υπερπληθωρισμός, αφού το νέο νόμισμα θα έχει μηδαμινή αξία (εκτός Ελλάδος). Η κυβέρνηση κατάσχει ότι σκληρό συνάλλαγμα βρει για να μπορεί να κάνει εισαγωγές τα βασικά πράγματα από το εξωτερικό…
Κύριοι αυτό είναι ένα πιθανό σενάριο. Όσοι πιστεύετε ότι η Ευρώπη δεν είναι έτοιμη μετά από 3 χρόνια είστε γελασμένοι. Η Ευρώπη μπορεί να αλλάξει στάση για την λιτότητα και όντως η Ελλάδα να είναι η αφορμή, αλλά η Ελλάδα θα βρίσκεται από έξω. Η Ελλάδα θα προτιμήσει να ααυτοκτονήσει πέφτοντας από τον γκρεμό, ώστε να δείξει στους υπολοίπους ότι δεν μπλοφάρει. Μετά από την καταστροφή της Ελλάδος (προσωπική εκτίμηση, μπορείτε να πιστέψετε ότι με tsiblomoney θα πάει η Ελλάδα καλύτερα), η Ιταλία και η Ισπανία θα πάρουν περισσότερα μέτρα. Όπως λένε καλύτερα μέσα στο μαντρί.
Εάν η κοινωνία δεν θέλει Ευρώ, εάν η κοινωνία δεν θέλει Ευρώπη είναι δικαίωμα της. Είναι επικίνδυνο και πολύ άδικο για τις υπόλοιπες γενεές η δημαγωγία και το παραμύθι ότι η χώρα μπορεί να χρεοκοπήσει εντός Ευρώ και να κρατήσει το νόμισμα. Αρκετοί συμπολίτες πιστεύουν ότι αυτή είναι η καλύτερη λύση, να σταματήσουν να εξυπηρετούν το χρέος και να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν Ευρώ. Στο club της Ευρώπης μόλις βγει η Ελλάδα δεν θα ξαναμπεί ποτέ. Η Αλβανία μπορεί να μπει κάποτε, Η Ελλάδα δύσκολο.
Οι πρακτικές συνέπειες αλλαγής νομίσματος δεν θα αναφερθούν εδώ. Μπορώ να διαβεβαιώσω τον αναγνώστη ότι θα είναι εφιαλτικές.
ΥΓ Όντως η βλακεία δεν έχει όρια για τον  Έλληνα. Διάβασα σε κάποιες σελίδες ότι οι χώρες εκτός ΕΕ, όπως η Ελβετία και η Νορβηγία είναι από τις πιο πλούσιες και αυτό γιατί δεν είναι μέλη της ΕΕ. Δεν ξέρω πόσοι πραγματικά τα πιστεύουν αυτά, αλλά είναι επικίνδυνοι.
Αναδημοσίευση από wiredandready.net

12 Μαΐ 2012

“Μείνε ταπεινός, μείνε πεινασμένος...” - “Stay humble, stay hungry...”

Η σκόνη από τις πρόσφατες εκλογές έχει αρχίσει να κατακάθεται, και οι νέες ισορροπίες αρνούνται να δείξουν το πρόσωπό τους.
Ο σοφός Λαός έδειξε την οργή του, την σύγχυση, και την απόγνωση που τον έχουν φέρει οι μονόπλευρες και αδιέξοδες πολιτικές λιτότητας, με την ταυτόχρονη ουσιαστική άρνηση των συντεχνιών για τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, που μόνο αυτές μπορεί να ξαναφέρουν την ευημερία στην ταλαιπωρημένη κοινωνία μας.
Νικητές και ηττημένοι των εκλογών θα έπρεπε να κάνουν τον απολογισμό τους, γρήγορα, και να ξεκινήσουν αμφότεροι την διαδικασία θεραπείας της κοινωνίας με τις όποιες ισορροπίες μπορούν να δημιουργηθούν για τη διάσωση της οικονομίας, της κοινωνίας, και τελικά του έθνους· οι εθνικές καταστροφές έχουν την συνήθεια να έρχονται σε περιόδους ακυβερνησίας και κοινωνικής αναταραχής. Φευ!
Έχουνε πάρει τα μυαλά όλων αέρα! Όλων όμως!

Σε μια αμετροεπή φανφαρολογία και καναλολαγνεία, σχεδόν όλοι προσπαθούν να σταθμίσουν τη θέση τους στη λεπτή ισορροπία δυνάμεων που γέννησε η κάλπη, να τεντώσουν το ανάστημά τους, ενώ ο Μωάμεθ σκαρφαλώνει τα τείχη.

Η πραγματική οικονομία φοβερίζει με συγκοπή στις βλακείες που κάθε άσχετος ξεστομίζει πιστεύοντας πως κραδαίνει τη φιλοσοφική λίθο, ενώ το μόνο που πραγματικά μπορεί να μας βγάλει από την απίστευτα δυσχερή θέση μας, σήμερα, είναι μια εξουσία όπως αυτή που απαίτησε η κάλπη.

Προσωπικά ή κομματικά πειράματα τρομοκράτησης της κοινωνίας πάνε κι έρχονται, κατακρημνίζοντας μια το χρηματιστήριο, και μια απειλώντας να δημιουργήσουν ακόμη και bank-run σε ένα σύστημα με καταθέσεις εγγυημένες από την ΕΚΤ(!), ενόσω ακόμη και οι διερευνητικές εντολές γίνονται έναυσμα επαναστασιολογίας, αμετροέπειας και αλαζονείας...

Η Ελλάδα έχει ανάγκη να λειτουργήσει σα μια γροθιά τώρα, παρά τις (κατά τη γνώμη μου) άκαιρες εκλογές εν μέσω του άλματος προς την σταθερότητα. Σα μια γροθιά με 11 εκατομμύρια δάχτυλα.

Αντί αυτού οι πολιτικοί νικητές και νικημένοι ξεκατινιάζονται. Ναι, και εμένα με δυσαρεστεί η παρουσία ακραίων στοιχείων που ο Λαός επέλεξε για να ναρκοθετήσει, ηθελημένα, την παρούσα βουλή! Αυτή είναι η τιμωρία των πολιτικών για την αλαζονεία τους, όχι του Λαού. Όμως ο κίνδυνος για καταστροφική διάλυση της κοινωνίας είναι μπροστά μας και μας κοιτάζει στα μάτια.
Δυο σκέψεις θέλω να μοιραστώ μονάχα, που έμαθα από ένα μεγάλο δάσκαλο, σχετικά νωρίς στην ζωή μου, τον 85χρονο ιδρυτή μιας συμβουλευτικής εταιρίας που δούλευα για αρκετά χρόνια στην Αμερική.

Στα 85 χρόνια του, μιλώντας ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος με μένα, τότε εικοσιεννιάχρονο απλό σύμβουλο, και έχοντας χτίσει την εταιρία του από το τίποτε σε έναν κολοσσό με περισσότερους 3.000 ανθρώπους, εταιρία εισηγμένη στο NASDAQ και στο NYSE. Μου έδωσε μια συμβουλή για την επιτυχία σε δύσκολες καταστάσεις, που θα μοιραστώ μαζί σας:

“Stay humble, stay hungry...” - “Μείνε ταπεινός, μείνε πεινασμένος...”

Οι δυσκολίες θέλουν ξεκάθαρο μυαλό, που να μη σκιάζεται από προβολές του εγώ ή της ματαιοδοξίας. Θέλουν να ξέρει καθένας ως που φτάνει το χέρι και το μυαλό του, και που οφείλει να ζητήσει βοήθεια. Πότε να πει “δεν ξέρω” και ρωτήσει. Πότε να βάλει δουλειά, κι άλλη δουλειά, ώσπου να ξαναέρθει η κανονικότητα.

Θέλει επίσης πόθο -πείνα- για το αποτέλεσμα. Θέλει να επιθυμείς την καλή έκβαση των πραγμάτων όπως όταν πεινάς και μαγειρεύεις. Δεν μπορείς να μαγειρέψεις ένα ωραίο φαγητό αν δεν σε νοιάζει η γεύση του, γιατί εσύ δε θα φας απ’ αυτό.

Ένα μήνυμα λοιπόν από την κοινωνία προς τους πολιτικούς που καλούνται να αντιμετωπίσουν την κρισιμότερη καμπή σε ζώσα μνήμη: Μείνε ταπεινός, μείνε πεινασμένος...

Του Άγη Βερούτη, από capital.gr

9 Μαΐ 2012

Όσες εκλογές κι αν κάνουμε, το δίλημμα θα είναι το ίδιο.

Λίγες μέρες πριν τις εκλογές, σε μια έρευνα της Metron Analysis υπήρχε μια συμπληρωματική ερώτηση: Εσείς γιατί πιστεύετε ότι μας δανείζουν οι Ευρωπαίοι; Το 84% απαντούσε ότι «μας δανείζουν για να μας εκμεταλλεύονται». Μερικές φορές οι δευτερεύουσες απαντήσεις αποτυπώνουν καλύτερα το κλίμα. Η ελληνική κοινωνία αγνοεί την πραγματικότητα. Ή, για να ακριβολογούμε, κάνει ότι αγνοεί την πραγματικότητα. Παρένθεση: Αν κάποιος από αυτό το 84% θέλει να μας δανείσει με τους ίδιους όρους, ας έρθει από δω και ευχαρίστως να μας «εκμεταλλευτεί». Δεν θα ’ρθει κανείς. Έχουν στείλει 70 δις στην Κύπρο και την Ελβετία και άλλα 160 δις στις τράπεζες με 5% επιτόκιο.
Οι προχθεσινές εκλογές αποτύπωσαν με ακρίβεια το κλίμα των 2,5 χρόνων. Δεν έλυσαν κανένα πρόβλημα, αντιθέτως δημιούργησαν καινούργια. Γιατί τα προβλήματά μας δεν ήταν οι εκλογές. Η κρίση είναι μεν κυρίως πολιτική αλλά τα κόμματα σ’ αυτή την πορεία δεν έδειξαν σημάδια ενηλικίωσης. Πήγαμε σε εκλογές μετά από δυο χρόνια χωρίς να έχουμε επεξεργαστεί τίποτα, χωρίς να κατανοούμε τις αιτίες της κρίσης. Πήγαμε στις εκλογές του 2012 με τα μάτια στραμμένα στο 2008. Με ανορθολογικές αντιδράσεις μιας κατακερματισμένης κοινωνίας, με πρώην πελάτες που δυσκολεύονται να γίνουν πολίτες. Έτσι το αποτέλεσμα αποτύπωσε αυτό τον κατακερματισμό. Πολλές μειοψηφίες που δεν κάνουν πλειοψηφικό ρεύμα.

Τώρα κάποιοι αθροίζουν ποσοστά για να αναπαράγουν το μύθο της εποχής, τα μνημονιακά και αντιμνημονιακά μέτωπα.
Αλλιώς θυμάμαι εγώ αυτή την περίοδο. Αυτοί οι υπουργοί που «δεν είχαν διαβάσει το μνημόνιο», που το υπονόμευαν παραμένοντας φυσικά υπουργοί, που το ακύρωναν γιατί ήταν εκτός της «σοσιαλιστικής λογικής» τους, υπουργοί του Πασόκ δεν ήταν; Οι συντεχνίες, ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, συνδικαλιστής του Πασόκ δεν ήταν; Ο πρόεδρος των ιδιοκτητών ταξί, ανώτατο στέλεχος της Ν. Δημοκρατίας δεν ήταν; Οι πρόεδροι των επαγγελματικών συλλόγων, των φαρμακοποιών, των δικηγόρων, των γιατρών, της ΝΔ δεν ήταν; Οι πρόεδροι της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, Πασόκ δεν ήταν, οι διοικήσεις τους, Πασόκ και ΝΔ δεν ήταν; Οι υπουργοί που ακύρωναν τους νόμους για τα κλειστά επαγγέλματα, για την ανώτατη εκπαίδευση, υπουργοί της ΝΔ και του Πασόκ δεν ήταν; Ο Αντώνης Σαμαράς δεν έλεγε επί δυο χρόνια «Δώστε μας την Ελλάδα μας πίσω. Η Ελλάδα μένει απροσκύνητη, δεν χρειάζεται δυνάστες»; Άμα είναι έτσι τα πράγματα, αν «οι ξένοι δυνάστες μάς παίρνουν την Ελλάδα», αν καταγγέλλει το μνημόνιο η Λούκα και ο Παπουτσής, και γω τον Τσίπρα προτιμώ που έχει και ένα φολκλόρ. Άμα ο Σαμαράς βγάζει με φώτοσοπ τους μιναρέδες από την Αγία Σοφία, γιατί να μην ψηφίσει ο κόσμος τούς Καμμένους να πάρουμε στ’ αλήθεια την Πόλη; Τσάμπα είναι.
Στ’ αλήθεια, το χρεοκοπημένο σύστημα, ένθεν κακείθεν, έφτιαξε μια βολική κατασκευή για να διατηρήσει όσο μπορούσε την παγιωμένη επί χρόνια αδιέξοδη κατάσταση. Χρησιμοποιώντας το «μάθημα πρώτον» της κοινωνικής μηχανικής: φταίνε οι ξένοι, ο εξωτερικός εχθρός. Οι μετανάστες. Οι Γερμανοί. Πετυχαίνει, μόνο που έχει ένα ελάττωμα: κερδίζουν οι πιο θορυβώδεις, οι πιο αδίστακτοι.
Ας πούμε μια παραδοξότητα: δεν υπάρχει μνημόνιο. Δεν χρειάζεται ούτε να το αναδιαπραγματευτούμε ούτε να το καταγγείλουμε μονομερώς ούτε τίποτε τόσο ηρωικό. Ας τους κουτόφραγκους να νομίζουν ότι το δεχόμαστε, γιατί να τσακωνόμαστε; Και ας πουν τα πολιτικά μας κόμματα τις δικές τους πολιτικές επιλογές, μια ο Βενιζέλος, μια ο Σαμαράς, μια ο Τσίπρας, μια ο Κουβέλης. Τα «ισοδύναμα» που λένε. Να βρουν αυτοί με ποιες κινήσεις δεν θα χρειαζόμαστε λεφτά, θα είμαστε αυτάρκεις. Ας βρουν αυτοί σιωπηλά, κρυφά, μόνοι τους, λεφτά. Και στις 15 του μήνα που θα ’ρθουν οι καταραμένοι, θα τους πούμε δεν χρειάζεται, παιδιά, δεν θέλουμε τα λεφτά σας, έχουμε. Τα βρήκαμε με άλλον τρόπο, ελληνικό. Τι θα μας πουν; Όχι, εμείς θέλουμε να βασανίζετε τους γέρους και τους κατώτατους μισθούς; Αφού δεν θα τους έχουμε ανάγκη, δεν θα μπορούν να μας επιβάλουν κανέναν όρο. Αυτή είναι δυστυχώς η κρυφή αλήθεια. Ότι αυτό όλο το διάστημα, τα ελληνικά κόμματα δεν μπορούν και δεν θέλουν να παρουσιάσουν καμία διαφορετική επιλογή, άλλη απ’ αυτές που εφάρμοζαν μέχρι τώρα και μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Γι’ αυτό μόνο «αποκρούουν» τις προτάσεις των ξένων. Και όλοι επαναδιαπραγματεύονται, απορρίπτουν, καταγγέλλουν και υπόσχονται αφηρημένη ανάπτυξη, έναν άλλο κόσμο εφικτό. Στο μέλλον. Γιατί τι να πουν; Για το εθνικό μας δικαίωμα στα δανεικά; Για την «προοδευτική» λύση να μας δίνουν 20 δις το χρόνο για τα επόμενα 5 χρόνια;
Τα ελληνικά κόμματα δεν μπόρεσαν σ’ αυτά τα κρίσιμα χρόνια να μετεξελιχθούν από πελατειακά δίκτυα σε σύγχρονους πολιτικούς σχηματισμούς και γι’ αυτό, ακόμα και στο χείλος της καταστροφής, διαπαιδαγωγούν την κοινωνία σε εύκολες και βολικές λύσεις χωρίς προσπάθεια, χωρίς κόστος. Απλώς αντικαθιστώντας το δικομματισμό με το διπολισμό, μνημόνιο και αντιμνημόνιο. Προσπαθώντας να πάρουν τους πελάτες των παλιών.
Ο Αντώνης Σαμαράς έχασε τις εκλογές. Για το Πασόκ δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ούτε και στους ίδιους νομίζω. Ήταν ένα αποτέλεσμα γνωστό από το 2010. Κάθε κυβέρνηση που αναλαμβάνει βίαιη προσαρμογή στα πλαίσια μνημονίων και με την επίβλεψη του ΔΝΤ, μαθηματικά θα πληρώσει το κόστος. Ο αρχηγός της ΝΔ έμοιαζε ο νικητής του τζόκερ. Η παράταξή του που εκτροχίασε την οικονομία, εγκατέλειψε ούτε στα μέσα της θητείας της και παρέδωσε την καυτή πατάτα στους αντιπάλους. Ο Α.Σ. αντί να κάνει αντιπολίτευση στο Πασόκ, έκανε αντιπολίτευση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Νομιμοποιώντας έτσι το αντιμνημονιακό μέτωπο. Διέγραψε το μισό του κόμμα γιατί υπερψήφισε το μνημόνιο και όταν, υπό το βάρος της σκληρής πραγματικότητας, ανέλαβε το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογούσε, διέγραψε το υπόλοιπο μισό γιατί καταψήφισε. Και επειδή αυτό δεν έφτανε, ολοκλήρωσε τη μεγαλοφυή στρατηγική εκβιάζοντας εκλογές. Εκλογές στην πιο βαθιά στιγμή της κρίσης, με μια κοινωνία κουρασμένη, αγανακτισμένη, συγχυσμένη. Τα αποτελέσματα φάνηκαν την προηγούμενη Κυριακή.
Τώρα στη θέση του Σαμαρά τον προηγούμενο Νοέμβριο, βρίσκεται ο Σύριζα. Πήγε στις εκλογές λίγο πιο καλά από όσο θα ήθελε. Τώρα ξαφνικά, από τις πλατείες, βρέθηκε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και τώρα είναι αυτοί που παραλαμβάνουν το πρόβλημα. Πώς μετά από αυτή την ετυμηγορία του εκλογικού σώματος, από αυτές τις εκλογές που όλοι ζητούσαν, μπορείς να αρνηθείς τη συμμετοχή σου σε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας; Αν όχι τώρα που κινδυνεύει η χώρα, πότε θα αποδείξεις τη χρησιμότητά σου;
Οι αδιέξοδες εκλογές της 6ης Μαΐου είχαν τουλάχιστον ένα παιδαγωγικό αποτέλεσμα. Τελειώσαμε με το ριζοσπαστισμό των βολεμένων. Τέρμα η αγανάκτηση για τους «κλέφτες πολιτικούς», για το «μπουρδέλο τη Βουλή», για την «κυβέρνηση των δοσίλογων που δεν έχει νομιμοποίηση απ’ το λαό». Τώρα ψηφίσαμε, εκλέξαμε, αυτοί είναι οι δικοί μας. Τι θα κάνουν;

Πρώην μικρά και πρώην μεγάλα, νυν μικρομέγαλα κόμματα,
δυο μέρες τώρα προσπαθούν να αποφύγουν τη σκληρή πραγματικότητα, να αποφύγουν τις ευθύνες τους. Το πολιτικό σύστημα αλλά και η ίδια η κοινωνία δεν έχουν άλλο δρόμο παρά να ωριμάσουν. Το πελατειακό κράτος της μεταπολίτευσης τελείωσε. Θα χτίσουμε στα συντρίμμια ή θα ονειρευόμαστε μια καταστροφική επιστροφή στο παρελθόν; Η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη. Όσες εκλογές κι αν κάνουμε, το δίλημμα θα είναι το ίδιο.
Του Φώτη Γεωργελέ, από το athensvoice.gr