"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

31 Δεκ 2011

Καλή Χρονιά!!!


Καλή χρονιά σε όλους!!!
Εύχομαι  κατά το νέο έτος να επιδείξουμε όλοι μας μεγαλύτερη διάθεση για αλτρουϊσμό και κοινωνική συνοχή!!!

Πλούσιοι υπουργοί αποφασίζουν να περικόψουν παροχές, επιδόματα και συντάξεις

Στην εφημερίδα Πρώτο Θέμα, στις 21 Δεκεμβρίου 2011, δημοσιεύθηκε πως οι 48 υπουργοί της κυβέρνησης Παπαδήμου έχουν συνολικό εισόδημα περισσότερα από 30 εκατομμύρια ευρώ σε αμοιβές, έχουν στην ιδιοκτησία τους συνολικά 465 ακίνητα ή αγροτεμάχια και βέβαια κατέχουν μετοχές, ομόλογα, αμοιβαία κεφάλαια και οτιδήποτε άλλο συνοδεύει κάθε έλληνα επαγγελματία της πολιτικής.
Με απλές αριθμητικές πράξεις, ο μέσος όρος εισοδήματος των μελών της κυβέρνησης φτάνει στα 323.873 ευρώ και για κάθε υπουργό αντιστοιχούν 10 ακίνητα. Μόνο οι αμοιβές των υπουργών αγγίζουν τα 15,5 εκατ. €. Σε αυτά τα εισοδήματα δεν υπολογίζονται οι λειτουργικές δαπάνες που έχουν ως επαγγελματίες της πολιτικής, τα γραφεία τους, οι υπάλληλοι που στελεχώνουν τα γραφεία τους, η προσωπική τους ασφάλεια, οι υποδομές που χρησιμοποιούν και όλα αυτά που συνήθως έχει κάθε επαγγελματίας πολιτικός.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι που νομοθετούν και κυβερνούν στην Ελλάδα. Είναι αυτοί που έχουν συντάξει όλους εκείνους τους νόμους που έχουν περικόψει τα απερίκοπτα και οι άνθρωποι που με υπεροψία εμφανίζονται σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να πείσουν τον απλό λαό να θυσιαστεί για να σωθεί η πατρίδα…
Μέσα από το θερμοκήπιο του κοινοβουλίου είναι αυτονόητο πως δεν μπορούν να αντιληφθούν τα πραγματικά προβλήματα του λαού και ιδιαίτερα των μειονοτήτων των πολιτών που εμποδίζονται από τις δικές τους παραλείψεις και τη δική τους αδιαφορία.
Η Ελλάδα δεν έχει φτάσει εν μια νυκτί στη χρεοκοπία. Έχουν προσπαθήσει πολλοί πολιτικοί να φτάσουν την Ελλάδα στη χρεοκοπία.
Και ίσως ο Πάγκαλος να έχει ως ένα βαθμό δίκαιο όταν λέει «μαζί τα φάγαμε», αλλά ποιοι εγκληματίες της πολιτικής δανείζονταν επί σειρά ετών χωρίς να βλέπουν και να υπολογίζουν τις λήξεις των προηγούμενων δανείων; Πώς είναι δυνατόν η Ελλάδα να πρέπει να αποπληρώσει το 2012 δάνεια 80 δισεκατομμυρίων ευρώ και άλλα τόσα το 2013; Αυτοί οι πολιτικοί που έπαιρναν αυτά τα δάνεια δεν έβλεπαν την λήξη; Ακόμη και τα μπακάλικα που έχουν μπλοκ επιταγών προσέχουν οι λήξεις των επιταγών να είναι σε ημερομηνίες που να μπορούν να καλυφθούν οι επιταγές.
Ποιοι εγκληματίες δεν πρόσεξαν τις ημερομηνίες λήξης των δανείων και γιατί;
Και μακάρι το πρόβλημα να ήταν αυτοί οι 48 υπουργοί και τα 30 εκατ. ευρώ των αμοιβών τους. Δυστυχώς όμως το πρόβλημα δεν περιορίζεται στους 48 υπουργούς, ούτε στα 30 εκατομμύρια ευρώ, αλλά επεκτείνεται και σε όλο εκείνο το στρατό συνδικαλιστών, δημοσίων υπαλλήλων και δημοσίων «λειτουργών» που στηρίζουν το μηχανισμό εκλογής βουλευτών και το μηχανισμό ανέλιξης στην εξουσία.
Είναι πολλά τα λεφτά και είναι αυτονόητο πως ένα ποσοστό από αυτά τα πολλά λεφτά θα πάει σε αυτούς που νομοθετούν και εφαρμόζουν την αναδιανομή του πλούτου μεταξύ των πλούσιων και των τεχνικών της εξουσίας. Όταν η βουλή νομοθετεί τη διαχείριση δισεκατομμυρίων ευρώ κάθε έτος, δεν είναι «λογικό» να υπάρχει ροή χρήματος προς τους νομοθετούντες;
Όταν ο πολιτικός μηχανισμός εξαρτάται από παραπλεύρους μηχανισμούς στελεχών της δημόσιας διοίκησης και συνδικαλιστών, δεν είναι «αυτονόητο» πως μέρος του ΑΕΠ θα επενδυθεί για την υποστήριξη και τη συντήρηση του συνδικαλιστικού και του υπαλληλικού προσωπικού;
Όχι μόνο είναι «αυτονόητο», αλλά είναι και μια ζωντανή πραγματικότητα, και αυτή η πραγματικότητα φαίνεται στην ποιότητα ζωής των συνδικαλιστών και των δημοσίων υπαλλήλων που στην πλειοψηφία τους δεν κρύβονται και δεν ντρέπονται διότι έχουν από πίσω τον κρατικό μηχανισμό και τη νομοθεσία να τους υποστηρίζει από κάθε απειλή – έστω και εάν αυτή η απειλή είναι ο λαός.
Πώς μπορούν να δικαιολογήσουν πολιτικοί, ανώτεροι και ανώτατοι δημόσιοι υπάλληλοι, συνδικαλιστές και κάθε λογής παράγοντες της τεχνολογίας και της εξουσίας, την ποιότητα ζωής που απολαμβάνουν και η οποία προδίδει τον πλούτο που διαθέτουν ή τον πλούτο που υποστηρίζει τη διαβίωσή τους;
Πώς είναι δυνατό αυτά τα επαγγελματικά στελέχη της πολιτικής, της δημόσιας διοίκησης, της «επιχειρηματικής» κοινότητας και του συνδικαλισμού σήμερα, εν μέσω μιας τόσο βαθιάς και απρόβλεπτης οικονομικής κρίσης, να μπορούν να έχουν θέση είτε υπέρ των πολιτικών που ασκούνται είτε εναντίον αυτών των πολιτικών;
Από πού προκύπτουν τα χρήματα που υποστηρίζουν τον τρόπο ζωής τους και τις δραστηριότητές τους; Πώς είναι δυνατόν σε ένα κράτος που οι πολίτες είναι φτωχοί, η δημόσια διοίκηση, το κοινοβούλιο και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις να είναι πλούσιες σε κινητή και σε ακίνητη περιουσία;
Γιατί ο λαός ανέχεται αυτήν την κοροϊδία από τόσους λίγους και αντικειμενικά καθόλου χρήσιμους;

Πηγή: Νίκος, http://www.disabled.gr/, Δεκέμβριος 2011.
 

30 Δεκ 2011

Η χιονοστιβάδα του κρατισμού πρέπει να σταματήσει εδώ και τώρα!

Η όλη ιδέα του Σοσιαλισμού, της κεντρικής πολιτικής διοίκησης, του κοινωνικού κράτους και η γενικότερη ιδέα υπέρ της συλλογικής κοινωνικής προσπάθειας, που για πάρα πολλά χρόνια ήταν το κεντρικό πολιτικό σύνθημα ανάμεσα στους πνευματικούς διανοούμενους της Ελληνικής κοινωνίας, έχει πλέον πάψει να υφίσταται.
Αυτές οι σκέψεις και ιδέες έχουν προ πολλού ξεπεραστεί. Όχι μόνο διότι έχουν αποτύχει παγκοσμίως, αλλά δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στη νέα γενιά που αγωνιά να βρει κάτι να πιστέψει.
Η ιδέα της ατομικότητας, της ατομικής ελευθερίας, της οικονομικής ελευθερίας, της επιχειρηματικότητας και ίσως το ότι η κοινωνία θα ήταν καλύτερη αν ο κάθε ένας έκανε ό,τι έκανε μεμονωμένα, αντί να έχουμε εξουσιοδοτήσει μια μικρή ομάδα ανθρώπων (τα κόμματα) να κανονίσουν τους κανόνες καθώς και κάθε λεπτομέρεια στη ζωή μας μας, ολοένα και περισσότερο έχει κερδίσει έδαφος τα περασμένα χρόνια.
Δυστυχώς όμως ξαφνικά όλα αυτά τείνουν να αλλάξουν. Η αποτυχία της πολιτικής ηγεσίας και το αδιέξοδο της κατάστασης, αντί να επιτυγχάνει την ανεξαρτητοποίηση της κοινωνίας από τη δουλειά της πολιτικής ηγεσίας, έχει επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα.
Ο μέσος πολίτης, φοβούμενος ανέκαθεν να απαγκιστρωθεί από τον πολιτικό ζυγό και να απαιτήσει την ελευθερία του, για άλλη μια φορά θα πέσει στην παγίδα της ελπίδας που του προσφέρει η πολιτική ηγεσία, με το πρόσχημα (για άλλη μια φορά) ότι και αυτή τη φορά, η πολιτική ηγεσία έχει τη λύση.
Η αλήθεια είναι ότι ο μέσος Έλληνας πολίτης δεν έχει εκπαιδευτεί να σκέφτεται μόνος του και να αναλαμβάνει πρωτοβουλία. Αυτές τις αρμοδιότητες τις έχει εκχωρήσει στην πολιτική ηγεσία, νομίζοντας λανθασμένα ότι θέλει το καλό του.
Η πολιτική ηγεσία προκειμένου να έχει τον μέσο Έλληνα πολίτη σε καθεστώς ομηρίας, έχει χρησιμοποιήσει έντεχνα λέξεις όπως κοινωνική δικαιοσύνη για να έχει τους πολίτες σε κλοιό. Δυνατές λέξεις μεν, αλλά χωρίς προσδιορισμό. Το σημαίνει άραγε κοινωνική δικαιοσύνη; Για ορισμένους σημαίνει να παίρνεις 3.000 ευρώ σύνταξη, διότι κατάφερες πριν πολλά χρόνια να μπεις στη ΔΕΗ, χωρίς να έχεις τις γνώσεις και με μοναδικό βιογραφικό στοιχείο την πολιτική διασύνδεση.
Την ίδια στιγμή όμως ένας απλός οικοδόμος παίρνει 600 ευρώ σύνταξη, επειδή το συνδικάτο των οικοδόμων δεν είχε τη δυνατότητα να πιέσει την πολιτική ηγεσία όπως οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ. Κοινωνική δικαιοσύνη είναι επίσης το ταμείο της ΔΕΗ να εξακολουθεί να επιδοτείται με 700 εκατ. ευρώ ετησίως, όταν την ίδια στιγμή κόβεται το ΕΚΑΣ σε συνταξιούχους των 300 ευρώ τον μήνα (τα 200 είναι το ΕΚΑΣ).
Και όμως κανένας δεν αντιδρά σε αυτή την αδικία, διότι απλά αυτοί που πάντα φώναζαν είναι οι βολεμένοι του συστήματος. Οι υπόλοιποι (πολίτες ενός κατώτερου θεού) ουδέποτε τολμούσαν να μιλήσουν ή να παλέψουν. Χωρίς να είναι βολεμένοι, πίστεψαν και αυτοί στον κωδικό “κοινωνική δικαιοσύνη”, διότι είχαν την ελπίδα ότι κάποιοι στο μέλλον θα τους θυμηθούν.
Η κρατικοδίαιτη επιχειρηματική τάξη και τα ΜΜΕ θεωρούσαν κοινωνική δικαιοσύνη να παίρνουν αυτοί την πίτα των δημοσίων δαπανών, χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια. Σήμερα όσοι βασίστηκαν στο κρατικοδίαιτο μοντέλο έχουν πτωχεύσει ή κοντεύουν, ενώ όσοι με δουλειά και με αγώνα πάλεψαν κόντρα σε αυτό το μοντέλο, έχουν επιβιώσει.
Παραδέχομαι ότι είναι δύσκολο να αντιδικήσει κάποιος τις λέξεις κοινωνική δικαιοσύνη. Και επειδή όλοι θεωρούν ότι πρέπει να υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη (χωρίς να έχει προσδιοριστεί τι ακριβώς είναι), όλοι την θέλουν και όλοι την επιδιώκουν, πέφτοντας στην παγίδα της πολιτικής ηγεσίας που έχει μάθει πολύ καλά πως να εκμεταλλεύεται την αγωνία των πολιτών για μια καλύτερη ζωή.
Όλα αυτά είναι το αποτέλεσμα του ότι οι πολίτες δεν έχουν μάθει να παίρνουν πρωτοβουλίες, βασιζόμενοι στις υποσχέσεις των πολιτικών, στο ότι οι πολιτικοί ξέρουν τι κάνουν και ξέρουν ποιο είναι το συμφέρον των πολιτών.
Και ενώ από τις αρχές του 2000 όλα έδειχναν ότι οι πολίτες αυτής της χώρας είχαν πιθανότητες να απεμπλακούν από τα δέσμια της πολιτικής ηγεσίας, ο εγκληματικοί χειρισμοί στην οικονομία σε συνδυασμό με την ανεπάρκεια του συστήματος και των θεσμών, έχουν βάλει φρένο σε αυτή την προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης του μέσου πολίτη από το πολιτικό σύστημα.
Η παγίδα έχει στηθεί καλά από το πολιτικό σύστημα, όπου με κωδικοποιημένες φράσεις όπως, οι κακοί κερδοσκόποι, νεοφιλελεύθερες πολιτικές και οι κακές αγορές κτλ, οι πολιτικές ηγεσίες έχουν πείσει τους πολίτες ότι κάποιοι άλλοι φταίνε για την σημερινή μας πορεία (και κατάντια) και όχι αυτοί.
Οι νέοι σήμερα φεύγουν από την Ελλάδα για ένα καλύτερο μέλλον και καλά κάνουν. Έχουν κάθε δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή και έχουν υποχρέωση απέναντι στον εαυτό τους να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να την διασφαλίσουν.
Για όλους τους υπολοίπους από εμάς που θα παραμείνουμε στην Ελλάδα, θα πρέπει να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν προς την ανεξαρτητοποίηση της κοινωνίας από το πολιτικό σύστημα, για να μην γυρίσουμε πίσω στον σκοταδισμό της δεκαετίας του ΄80 και ΄90.
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την προσπάθεια του καθενός για ένα καλύτερο μέλλον για τον εαυτό του και ψηφίζοντας καινούργια πρόσωπα στις επόμενες εκλογές, έστω μέσα από τα σημερινά πολιτικά σχήματα.
Σε διαφορετική περίπτωση η χιονοστιβάδα του κρατισμού θα μας κυριεύσει πολύ γρήγορα και πριν το καταλάβετε τι έχει γίνει, θα φτάσουμε στο σημείο να λέμε τι καλοί είναι οι πολιτικοί μας ηγέτες, διότι μας μοίρασαν ένα κιλό ψάρια μια φορά τον χρόνο.
Του Γιώργου Καισάριου, από το capital.gr

29 Δεκ 2011

Ε, όχι και μαθήματα «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» από τον Πούτιν...


Η παρέμβαση του Ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών στην υπόθεση του Βατοπαιδίου υπερέβη, κατά την άποψη μου, κάθε όριο ωμής ανάμειξης στα εσωτερικές ζητήματα ενός ανεξάρτητου Δυτικού δημοκρατικού κράτους.
Χωρίς να κρίνω την ουσία της υπόθεσης προφυλάκισης του Εφραίμ, το να βγαίνει το υπουργείο Εξωτερικών μιας χώρας όπως η Ρωσία και να θέτει ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε μια άλλη χώρα που, αν μη τι άλλο, αποτελεί κοινοβουλευτική δημοκρατία, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτελεί ανοικτή πρόκληση. Μια πρόκληση που πολύ σωστά προκάλεσε την άμεση αντίδραση του Ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών ότι «η Ελλάδα δεν δέχεται υποδείξεις».
Εγώ θα πρόσθετα στην ανακοίνωση αυτή, ότι η Ελλάδα δεν δέχεται υποδείξεις και μάλιστα από μια χώρα όπως η Ρωσία. Μια χώρα που πρόσφατα έκανε εκλογές η εγκυρότητα των οποίων αμφισβητήθηκε έντονα από την αντιπολίτευση η οποία είναι ακόμα στους δρόμους. Μια χώρα που πρόεδρος και πρωθυπουργός ανταλλάσσουν ρόλους κατά τις επιθυμίες τους κάνοντας λάστιχο την νομοθεσία. Μια χώρα που δημοσιογράφοι οι οποίοι κάνουν την δουλειά τους υφίστανται τα πάνδεινα. Μια χώρα που οι αντικαθεστωτικές φωνές αντιμετωπίζονται σε πολλές περιπτώσεις όπως... τα παλιά καλά χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης, Ε, λοιπόν, πολύ της πάει αυτής της χώρας να κάνει υποδείξεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα.
Και κάτι ακόμα: Ήθελα πολύ να έβλεπα τι θα γινόταν αν μια ανάλογη ανακοίνωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα είχε εκδώσει σε τόσο έντονο ύφος το Αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών. Αλλά εκείνοι, βλέπετε, είναι γνωστοί «φονιάδες των λαών». Ενώ οι Ρώσοι, όπως μας πιπιλίζουν το μυαλό διάφοροι χρόνια τώρα, είναι «φίλοι» μας. Άμα έχεις τέτοιους φίλους....
Του Σωτήρη Ξενάκη, από iefimerida.gr

28 Δεκ 2011

Η επιστολή Παπαδήμου προς τους πρυτάνεις!

από το in .gr

«Η υπακοή στους νόμους της δημοκρατίας είναι καθήκον κάθε πολίτη αυτής της χώρας, και κατεξοχήν των πανεπιστημιακών δασκάλων» υπογραμμίζει ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος σε απαντητική επιστολή του προς τους πρυτάνεις του Εθνικού Μετσόβιο Πολυτεχνείο Σίμο Ε. Σιμόπουλο και του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεο­δόσιο Ν. Πελεγρίνη, οι οποίοι είχαν ζητήσει την παρέμβασή του «για την εκτόνωση της αναταραχής στα πανεπιστήμια.

Αναλυτικά το κείμενο της επιστολής του κ. Παπαδήμου έχει ως εξής:


«Αξιότιμε κύριε Πρύτανη,

» Με την επιστολή σας της 14ης Δεκεμβρίου ζητάτε να παρέμβω για την εκτόνωση της αναταραχής στα πανεπιστήμια. Συμμερίζομαι πλήρως την έκκλησή σας για εθνική ενότητα και καταλογή. Πράγματι, πρέπει να εργαστούμε όλοι, ο καθένας από τη θέση ευθύνης που κατέχει, για να αποκατασταθούν συνθήκες ηρεμίας στα πανεπιστήμια.

» Έτσι μόνο θα μπορέσουν αυτά να αφοσιωθούν στην αποστολή τους, που είναι όχι μόνο η παραγωγή και μετάδοση της γνώσης, αλλά και η προαγωγή του δημοκρατικού διαλόγου και του σεβασμού στην αντίθετη άποψη, καθώς και η σφυρηλάτηση μιας κοινωνίας πολιτών, όπου ο καθένας θα λειτουργεί με αίσθημα ευθύνης απέναντι στην πολιτεία και το κοινωνικό σύνολο.

» Ο νόμος για τη μεταρρύθμιση των Πανεπιστημίων, του οποίου η εφαρμογή παρεμποδίζεται από τμήματα της πανεπιστημιακής κοινότητας, ψηφίστηκε από μια μεγάλη πλειοψηφία 255 βουλευτών του Κοινοβουλίου.

» Στηρίζεται από ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας που αγωνιά για την ανώτατη εκπαίδευση και επιζητά ένα καλύτερο πανεπιστήμιο για τα παιδιά της. Τυχόν ατέλειες ενός νόμου σε μια δημοκρατία θεραπεύονται μέσα από την οδό της νομοθετικής διαδικασίας, και όχι με την άρνηση της εφαρμογής του νόμου.

» Ο νόμος για τα ΑΕΙ είναι νόμος της πολιτείας και δεν μπορεί να εφαρμόζεται επιλεκτικά. Η υπακοή στους νόμους της δημοκρατίας είναι καθήκον κάθε πολίτη αυτής της χώρας, και κατεξοχήν των πανεπιστημιακών δασκάλων. Αυτοί οφείλουν να υπερασπίζονται εμπράκτως τον σεβασμό στο κράτος δικαίου της δημοκρατικής πολιτείας, ακόμα και με προσωπική διακινδύνευση. «Τότε εγώ μόνος των πρυτάνεων ηναντιώθην υμίν μηδέν ποιείν παρά τους νόμους», λέει ο Σωκράτης στην Απολογία του.

» Ειδικά σε μια περίοδο επώδυνης κρίσης και γενικευμένων θυσιών, η μεταρρυθμιστική προσπάθεια για την ποιοτική αναβάθμιση του δημόσιου Πανεπιστημίου είναι προσπάθεια για ανάπτυξη, κοινωνική δικαιοσύνη και εθνική προκοπή. Αφορά κυρίως τα μεσαία και ασθενέστερα στρώματα της κοινωνίας, τους νέους εκείνους της πατρίδας μας που ξεκινούν με λιγότερες οικονομικές δυνατότητες και ευκαιρίες, και έχουν εναποθέσει σε μια υψηλής ποιότητας, αξιοκρατική τριτοβάθμια εκπαίδευση τις ελπίδες τους για μια καλύτερη ζωή.

» Πιστεύω κι εγώ, κύριοι Πρυτάνεις, ότι θα συμβάλετε κι εσείς με το κύρος σας στην εκτόνωση της έντασης και στη δημιουργία συνθηκών εθνικής συναίνεσης για το καλό του δημόσιου Πανεπιστημίου και του τόπου.

» Με εκτίμηση, Λουκάς Παπαδήμος».

26 Δεκ 2011

Η συμμορία της δραχμής και η μπίζνα του αιώνα

Η «συμμορία της δραχμής» έχει παρεξηγήσει τη συναινετική διάθεση του πρωθυπουργού και του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η άμυνα της δημοκρατικής Ελλάδας συνίσταται στην αποτελεσματική λειτουργία της κυβέρνησης Παπαδήμου, ώστε να μπορέσει να υλοποιήσει τη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου. Μέσα στις επόμενες εβδομάδες πρέπει να προωθηθούν οι απαιτούμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις ώστε να ευοδωθούν οι κρίσιμες διαπραγματεύσεις με την τρόικα στα μέσα Ιανουαρίου. Από αυτές θα εξαρτηθεί η παραμονή ή η υποχρεωτική απόσυρση της χώρας από την Ευρωζώνη. Από αυτές θα εξαρτηθεί αν η χώρα θα διασωθεί ή θα κηρύξει γενική παύση πληρωμών και θα επιστρέψει στη 10ετία του 1950 από άποψη βιοτικού επιπέδου και λίγα χρόνια νωρίτερα από άποψη δημοκρατικού ελλείμματος και κρατικού αυταρχισμού.

Η «συμμορία της δραχμής», ως σύγχρονος Εφιάλτης, επιδιώκει την κατάρρευση αυτής της άμυνας.

Όσα συνέβησαν τις προηγούμενες ημέρες με αφορμή το θέμα των επικουρικών συντάξεων είναι ενδεικτικά. Το πρόβλημα ήταν γνωστό σε όλους. Οπως γνωστό ήταν ότι, αν δεν επιλυθεί, θα κλονιστεί η βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων και των δημόσιων οικονομικών. Γι’ αυτό, άλλωστε, στον κρατικό προϋπολογισμό 2012 (που ψήφισε, βεβαίως, και η Ν.Δ…) προβλέπεται μείωση 40% της κρατικής επιχορήγησης στα Ταμεία, με τη ρητή διευκρίνιση ότι αυτή η μείωση δεν θα θίξει τις κύριες αλλά τις επικουρικές συντάξεις. Η συζήτηση στο υπουργικό συμβούλιο είχε ως αντικείμενο να παρουσιαστεί το πρόβλημα σε όλες του τις διαστάσεις και να συζητηθούν σχετικές προτάσεις. Οπερ και εγένετο.

Κατά τη συζήτηση ουδεμία αντίρρηση διατυπώθηκε. Ολοι οι υπουργοί συμφώνησαν ότι το θέμα πρέπει να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά, άμεσα. Ολοι συμφώνησαν να προχωρήσει η επεξεργασία και να κατατεθεί στη Βουλή το σχετικό νομοσχέδιο μέχρι τις 10-12 Ιανουαρίου, ώστε να είμαστε έτοιμοι για τις διαπραγματεύσεις με τη τρόικα. Μάλιστα, ο κ. Αβραμόπουλος έκανε σαφές ότι οι υπουργοί δεν πρέπει να παριστάνουν τους εκπροσώπους των αρχηγών των κομμάτων τους, αλλά να συμμετέχουν με το αίσθημα ευθύνης που αρμόζει σε υπουργούς μιας κυβέρνησης συνεργασίας. Αυτή είναι η αλήθεια. Τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν – είπαν κάποιοι. Και άρχισαν να μεταδίδουν μια πολύ «δική τους» εκδοχή: την εικόνα της δήθεν διάλυσης της κυβέρνησης και των δήθεν αντιστασιακών υπουργών. Γιατί; Η «συμμορία της δραχμής» προετοιμάζει το έδαφος για την επίθεση του Ιανουαρίου.

Στόχος, να φθαρεί και να πέσει η κυβέρνηση Παπαδήμου, ώστε να ακυρωθούν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, να μην πάρουμε τα 89 δισ. ευρώ τον Φεβρουάριο, να αδυνατούμε να πληρώσουμε μισθούς, συντάξεις και τα 14 δισ. ομόλογα που λήγουν τον Μάρτιο, να υποχρεωθούμε σε απόσυρση από την Ευρωζώνη και σε έκδοση εθνικού νομίσματος. Και γι’ αυτό, θα φταίνε όλοι… οι προηγούμενοι. Το σχέδιο προβλέπει ότι ο Χολαργός θα αρχίσει να κόβει νόμισμα ώστε, με νέα θαλασσοδάνεια, να σωθούν οι φαύλοι εκδοτικών, τραπεζικών και άλλων ευαγών ιδρυμάτων. Τα ελληνικά νοικοκυριά θα καταστραφούν, η αξία γης, εργασίας και επιχειρήσεων θα εκμηδενιστεί, οι μαυραγορίτες που έχουν βγάλει έξω τα λεφτά τους θα αγοράσουν την Ελλάδα έναντι πινακίου φακής. Αυτή θα ήταν η «μπίζνα του αιώνα»…

Δεν θα ευοδωθεί. Οσοι τοκίζουν σε αυτήν, θα βρεθούν ξανά στο περιθώριο. Η Ελληνική Δημοκρατία έχει γνώση και δύναμη. Η Ελλάδα δεν θα αφεθεί να γίνει Αργεντινή. Ούτε, βεβαίως, Κολομβία…

Tου Κώστα Kαλλίτση, από την Καθημερινή.

24 Δεκ 2011

Καλά Χριστούγεννα!!!

Ευτυχισμένα Χριστούγεννα σε όλους!!!
Με την ευχή να μην επιτρέψουμε στο μικρόβιο της απελπισίας να τρέφεται από την ελληνική κοινωνία.

22 Δεκ 2011

Η Μέρκελ μάς φταίει!

Χτες το πρωί στο λεωφορείο μπήκε ελεγκτής εισιτηρίων. Ζήτησε να δει τα εισιτήριά μας. Δύο παρέες νεαρών δεν είχαν. Η μια είπε ότι δεν βρήκε στα περίπτερα. Η άλλη ότι δεν είχε λεφτά (τα τεράστια κύπελλα καφέ που κρατούσαν στα χέρια ήταν προφανώς κερασμένα από τα Starbucks). Ο ελεγκτής, χωρίς να κάνει καμία ερώτηση - αν είναι άνεργοι, αν έχουν οικονομικό πρόβλημα, κάτι που θα μπορούσε τέλος πάντων να εκληφθεί σαν ανθρώπινη δικαιολογία - απλά τους προσπέρασε και κατέβηκε στην επόμενη στάση.
Οι υπόλοιποι επιβάτες κοιταζόμασταν μεταξύ μας με απορία. Ανάμεσά μας ήταν ένας δύο μετανάστες, μερικοί ηλικιωμένοι - σίγουρα συνταξιούχοι και κάποιος με τη «Χρυσή Ευκαιρία» στο χέρι που θα στοιχημάτιζα ότι δεν έψαχνε να επενδύσει σε ακίνητα. Όλοι είχαμε επικυρώσει τα εισιτήριά μας ή είχαμε κάρτες.
Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι σκέφτηκαν ό,τι κι εγώ: «Αυτός ο κύριος ανεβοκατεβαίνει στα λεωφορεία περιμένοντας να περάσει η βάρδια του και να πάει στο σπίτι του. Στο τέλος κάθε μήνα εισπράττει ένα μισθό που δεν πληρώνεται μόνο από τους επιβάτες των λεωφορείων αλλά, αφού η εταιρία του είναι ελλειμματική, και από τους φόρους ανθρώπων που δεν έχουν δει ποτέ αστική συγκοινωνία. Α, και κάνα δυο φορές το μήνα κάνει απεργία ζητώντας να διατηρήσει τα δικαίως κεκτημένα του»
Για μια στιγμή ένιωσα συνένοχος που δεν τον ρώτησα γιατί δεν κάνει τη δουλειά του. Όμως ήξερα  και  την  απάντηση:     « Άσε μας ρε φίλε, μας έχουν κόψει το 20% του μισθού και το επίδομα ανθυγιεινής εργασίας και θες και να δουλεύουμε;»
Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο στο τέρμα, η παρέα των νεαρών με τα κύπελλα Starbucks και τις φιρμάτες φόρμες γυμναστικής που δήθεν δεν είχαν λεφτά χασκογελούσε με την «επιτυχία» τους. Η άλλη παρέα που δήθεν δεν έβρισκε εισιτήριο στα περίπτερα μπήκε μαζί μου στο μετρό. Ούτε καν έκαναν την κίνηση να πλησιάσουν τα γκισέ έκδοσης εισιτηρίων, όπως θα περίμενε κανείς μετά από μια πρόσφατη συνάντηση με ελεγκτή. Απλά συνέχισαν αμέριμνοι προς τις κυλιόμενες σκάλες.
Σήμερα το πρωί μπαίνοντας στο λεωφορείο κοντοστάθηκα λίγο πριν σπρώξω το εισιτήριο στη σχισμή του μηχανήματος. Τελικά το επικύρωσα. Είμαι όμως σίγουρος ότι πολλοί από τους χθεσινούς συνεπιβάτες μου δεν το έκαναν σήμερα και κάποιοι δεν θα το ξανακάνουν ποτέ.
Του Βαγγέλη Κορωνάκη, από το athensvoice.gr

21 Δεκ 2011

Αποκτήστε γνώσεις χωρίς κόπο

Το Matrix είναι εδώ. Η ευκολία με την οποία οι πρωταγωνιστές στην συγκεκριμένη ταινία αποκτούν νέες γνώσεις και δεξιότητες ίσως και να μην είναι πολύ μακριά και εκτός σεναρίου επιστημονικής φαντασίας.
Ερευνητές στο Παν/μίο του Κιότο (Ιαπωνία) σε συνεργασία με συναδέλφους τους στο Παν/μίο της Βοστόνης κατάφεραν να "εμφυτεύσουν" γνώσεις που πριν δεν κατείχαν οι συμμετέχοντες στο πείραμα.

Με τη βοήθεια του λειτουργικού Μαγνητικού Τομογράφου και έναν αποκωδικοποιητή επηρέασαν την εγκεφαλική δραστηριότητα που καταγράφεται κατά την διάρκεια της μάθησης μέσω της οπτικής αντίληψης.

Οι ειδικοί του συγκεκριμένου πειράματος υποστηρίζουν ότι η νέα μέθοδος μπορεί να εφαρμοστεί στο μέλλον όχι μόνο για την απόκτηση νέων γνώσεων και δεξιοτήτων αλλά ακόμη και για αυτοπαρέμβαση στην περίπτωση της μελαγχολίας.

Το αξιοπερίεργο όμως του συγκεκριμένου πειράματος και αυτό το οποίο εγείρει ηθικά ζητήματα είναι ότι οι συμμετέχοντες "απέκτησαν" τη νέα γνώση χωρίς καν να το γνωρίζουν.

Άραγε θα είναι εφικτό στο μέλλον με τη συγκεκριμένη πρακτική να εμφυτεύονται γνώσεις η ακόμη και απόψεις τις οποίες εμείς δεν έχουμε επιλέξει;
Αυτή η γνώση λοιπόν θα φανεί στο μέλλον αν θα αξιοποιηθεί μόνο για ηθικούς σκοπούς...

 Της Μελίνας Τσέλιου, από το skai.gr

20 Δεκ 2011

Ποια Ευρώπη κα Μέρκελ;

Η Ευρώπη που ζούμε βρίσκεται στις τελευταίες τις ημέρες της, με τη μορφή που έλαβε μετά από δεκαετίες διαπραγματεύσεων. Μια ένωση ανάμεσα σε χώρες που ήσαν πότε εχθροί και πότε σύμμαχοι, στους πολέμους που σημάδεψαν την Ευρώπη στους τελευταίους αιώνες, διεκδικεί την ενοποίηση της ηπείρου κάτω από ένα κοινό Ευρωπαϊκό Όραμα.
Καλώς ή κακώς, οι μέχρι τώρα συμφωνίες, νομισματικές, δημοσιονομικές, οικονομικές, εμπορικές, εργασιακές, αμυντικές, και άλλες, απεδείχθησαν ανεπαρκείς για να αντιπαρέλθουν την οικονομική κρίση που σήμερα απειλεί να ξηλώσει το Ευρωπαϊκό Όραμα στις ραφές του.
Η κρίση που λυσσομανά στην Ευρώπη ανέδειξε τις ανεπάρκειες του οικοδομήματος της Ενωμένης Ευρώπης, τα σημεία που ακριβώς πρέπει να εστιάσουν και να ενισχύσουν οι ηγέτες των χωρών-μελών με το σωστό προγραμματισμό, για να αποτελέσουν το υλικό για μια σταθερότερη και στενότερη ένωση. Η “Νέα Ευρωπαϊκή Ένωση” όμως θα απαιτεί από όλους περισσότερη συνεργασία, λιγότερο εθνικό και οικονομικό σωβινισμό, και ορθολογικότερες πολιτικές.
Στην συγκυρία αυτήν η Ελλάδα αποτελεί ίσως την αιχμή του δόρατος για όσα είναι λάθος ή ανεπαρκή, και πιθανόν θα αποτελέσει το προοίμιο αυτών που θα ακολουθήσουν. Αυτό που αρνητικά ονομάζουν κάποιοι “καναρίνι στο ορυχείο” θα είναι το νέο μοντέλο Ευρωπαϊκής συν-διακυβέρνησης και συνύπαρξης;
Η βασική παθογένεια της Ελλάδας ήταν (και συνεχίζει να είναι) η χαώδης και υδροκέφαλη κρατική μηχανή που απασχολεί ορδές κομματικών στρατών με αυστηρά οπαδικά κριτήρια, ανάμεσα σε αξιολογότατους δημοσίους λειτουργούς που παρεμποδίζονται από το σύστημα να παράγουν έργο εντός του αντιπαραγωγικού κρατικού μηχανισμού. Ο εκτροχιασμός των ελλειμμάτων της Χώρας μας πηγάζει από την αντιαναπτυξιακή λειτουργία της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, και της αλόγιστης σπατάλης, καθώς και την πολυνομία και την αδυναμία του συστήματος απονομής δικαιοσύνης να διαχειριστεί ένα άνευρο και ασύμμετρο άρρωστο νομικό καθεστώς.
Αυτό το τοξικό οικονομικό περιβάλλον εκλήθη να βάλει σε τάξη η κυβέρνηση των τελευταίων δύο ετών, ώστε να ισοσκελιστεί ο προϋπολογισμός των εξόδων της λειτουργίας του κράτους, με τα φορολογικά έσοδα που ακόμα και σε καιρούς ευημερίας αδυνατούσαν να υπερκαλύψουν τις υπέρογκες δαπάνες και εξανάγκαζαν τη χώρα σε εξωτερικό δανεισμό. Αντί αυτού η κυβέρνηση επιδόθηκε σε φορολογικό σαφάρι επί δικαίων και αδίκων (ειδικά δικαίων) με αποτέλεσμα να στείλει στην ανεργία εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, ώστε να μην πειράξει ούτε τρίχα από “τα δικά τους παιδιά” που επάνδρωναν τον κρατικό Λεβιάθαν.
Αυτή η έλλειψη ικανότητας ή ακόμα χειρότερα πρόθεσης να εξορθολογιστεί ο κρατικός μηχανισμός έχει δώσει ως τώρα πέντε επεισόδια στο σήριαλ της δανειακής υποστήριξης της Ελληνικής οικονομίας με διακρατικά δάνεια από τους εταίρους μας. Υπό την πίεση της καθυστέρησης των δόσεων, πλείστοι οι Έλληνες έχουμε γίνει όψιμοι οικονομολόγοι, ενώ βλέπουμε γύρω μας τον κοινωνικό ιστό να διαρρηγνύεται από την λανθασμένη δρομολόγηση πόρων στο άπατο βαρέλι, από τις τσέπες και τους λογαριασμούς της παραγωγικής Ελλάδας, ξεπατώνοντας την ίδια την κοινωνία.Ποια είναι η “Νέα Ευρώπη”, όμως, που θα χτίσει η κ. Μέρκελ με τη σύσφιξη των κανόνων λειτουργίας εντός της ζώνης του Ευρώ; Ποια Ευρώπη μας επιφυλάσσει το νέο δημοσιονομικό πλαίσιο και οι νέες συνθήκες;

Θα χάσουμε την εθνική μας κυριαρχία, ή θα γίνουμε καλύτεροι;
Η λύση της νομισματοποίησης του χρέους φυσικά θα δώσει όλους εκείνους τους πόρους που θα χρειαστούν για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα, όμως αν δοθεί χωρίς να εξασφαλισθεί ο εξορθολογισμός της λειτουργίας της Χώρας μας, απλά θα διαιωνίσουν εκείνες τις παθογένειες που μας έφεραν ως εδώ, εις βάρος εκείνων των Ευρωπαίων εταίρων που έχουν τάξη στο κράτος τους. Με άλλα λόγια, αν η κ. Μέρκελ υποκύψει στην πίεση για εκτύπωση €2-€3 τρισεκατομμυρίων, πριν εξασφαλισθεί με συνθήκες και υπογραφές ο εξορθολογισμός της Ελληνικής κρατικής μηχανής (και αρκετών άλλων εταίρων), αντίο πάταξη της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, αντίο ανάπτυξη, αντίο αποδέσμευση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και εγχώριων δυνάμεων παραγωγής πλούτου.
Οι δραχμολάγνοι που ακούμε γύρω μας, ξέρουν ότι σε ένα τέτοιο καθεστώς θα πρέπει να ανταγωνισθούν επί ίσοις όροις με την υπόλοιπη αγορά, και να χάσουν τα προνόμια που ως τώρα είχαν, είτε αυτά ήταν οι αργομισθίες, είτε οι λαθροσυντάξεις, είτε η (παράνομη) φορολογική ασυλία, είτε η εξασφάλιση κρατικών έργων με πολλαπλασιαστές τιμής πέρα από την φαντασία κάθε σκληρά εργαζόμενου Ευρωπαίου.Αυτή η καθυστέρηση που βλέπουμε στην νομισματοποίηση, με κύριο εκφραστή της την κ. Μέρκελ, κάνει τους “Έλληνες” γύπες του κρατισμού να δυσανασχετούν και να ξεσκίζουν ακόμα πιο μανιασμένα τα σωθικά ενός ολόκληρου Λαού σε μια τελευταία απέλπιδα προσπάθεια να διατηρήσουν τον ανορθολογισμό, τη λαμογιά και τη διαφθορά κατά το δυνατόν ανέπαφα.
Η κυρία Μέρκελ προφανώς οραματίζεται μια Ευρώπη που δεν θα νομισματοποιεί τις οικονομικές ατασθαλίες και τις ρεμούλες των λιγότερο ηθικών πολιτικών “αφεντικών” του Νότου. Σε αντάλλαγμα, υποθέτω, είναι έτοιμη να δρομολογήσει και την απαραίτητη αναδιανομή πόρων στις ελλειμματικές οικονομίες, φτάνει τα ελλείμματα αυτά να μην είναι προϊόν απάτης προς το Ευρωπαϊκό Όραμα, αλλά πραγματικές ασυμμετρίες στην οικονομική ανάπτυξη, που θα εξισώνονται με την ροή των πόρων προς αυτές, όπως συμβαίνει σε διαφορετικές περιοχές μιας κυρίαρχης χώρας.
Είναι λάθος να ζητάμε την αλόγιστη και εν λευκώ νομισματοποίηση των χρεών των ελλειμματικών κρατών, πριν αυτά καθορίσουν ένα πλαίσιο εξορθολογισμού της κρατικής λειτουργίας τους, και της σπατάλης τους.
Εξίσου λάθος με το να φτιάξεις ένα κοινό λογαριασμό με κάποιο συγγενή που ξέρεις ότι είναι σπάταλος και τζογαδόρος, και να του δώσεις και μπλοκ των επιταγών χωρίς να απαιτείται και η δική σου υπογραφή στις επιταγές που θα κόβει.
Όσο και αν είναι επίπονο για μας τους Έλληνες να καθυστερεί η νομισματοποίηση που θα βγάλει την Ευρώπη από την υφεσιακή της σπείρα, τόσο λάθος είναι αυτή να γίνει άμεσα και χωρίς προϋποθέσεις, όπως θα ήθελε το πολιτικό κατεστημένο της φαυλοκρατίας και της παρασιτοκρατίας, ή παραδόξως και η Βρετανία. (?)
Όμως η κ. Μέρκελ διαφαίνεται πως έχει άλλη Ευρώπη κατά νου, από εκείνη που θα βόλευε τους “βολεμένους”, και θα υποστήριζε τους διεφθαρμένους.Ελπίζω...

Του Άγη Βερούτη, από το capital.gr 

19 Δεκ 2011

Το βραβείο ευρωπαϊκής προσβάσιμης πόλης κερδήθηκε από την αυστριακή πόλη Σάλτσμπουργκ

Με κριτήριο την εξαιρετική πρόοδο που έχει επιτύχει την τελευταία πενταετία σε όλους τους σημαντικούς τομείς της προσβασιμότητας το Σάλτσμπουργκ (Salzburg) ήταν η νικήτρια πόλη του ευρωπαϊκού βραβείου της πλέον φιλικής πρός τα άτομα με αναπηρία πόλης για το 2012 (access city award).
Κριτήριο για το βραβείο, η συνέπεια και συνέχεια λόγων και έργων μέσα στα χρόνια...

Πιό συγκεκριμένα, το Σάλτσμπουργκ υπερίσχυσε μεταξύ των τεσσάρων υποψηφίων πόλεων που μετείχαν στην τελική φάση επιλογής, διότι παρουσίασε εξαιρετικά επιτεύγματα βελτίωσης της προσβασιμότητας σε ότι αφορά το αρχιτεκτονικό περιβάλλον και τους δημόσιους χώρους, τις μεταφορές και τις σχετικές υποδομές, την παροχή πληροφοριών και την επικοινωνία συμπεριλαμβανομένων νέων τεχνολογιών, τις δημόσιες εγκαταστάσεις και υπηρεσίες.
Σε ότι αφορά τις άλλες τρεις πόλεις που προκρίθησαν στην διαδικασία της τελικής επιλογής ανάμεσα σε 114 συνολικά υποψηφιότητες πόλεων από 23 ευρωπαϊκές χώρες, τα κριτήρια επιλογής τους ήταν τα ακόλουθα:
Κρακοβία (Πολωνία): επιλέχθηκε για την προσήλωσή της στη βελτίωση της προσβασιμότητας σε ένα απαιτητικό πλαίσιο μη προσβάσιμων υποδομών και για την ιδιαίτερη προσοχή που έδωσε στην πρόσβαση στα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς.

Μάρμπουργκ (Γερμανία): επιλέχτηκε για τη μακροχρόνια δέσμευσή του στην προσβασιμότητα, τη σαφή, μακροχρόνια στρατηγική για το μέλλον και την υποδειγματική ενσωμάτωση των ατόμων με αναπηρία στα σχέδια προσβασιμότητας του δήμου, από το στάδιο του σχεδιασμού ως την εκτέλεσή τους.

Σανταντέρ (Ισπανία): επιλέχτηκε ως τελική υποψήφια πόλη για τα σταθερά φιλικά προς την προσβασιμότητα αστικά προγράμματα με τήρηση της αρχής του καθολικού σχεδιασμού, καθώς και για την ποιότητα και τη διατηρησιμότητα των επιτευχθέντων αποτελεσμάτων.

Αξίζει τέλος να σημειωθεί ότι εκτός του νικητή και των τριών τελικών υποψηφίων πόλεων, η οργανωτική επιτροπή απένειμε εύσημο μνεία και για τις εξής πόλεις:

Γκρενόμπλ (Γαλλία): για τις δημόσιες εγκαταστάσεις και υπηρεσίες. Μια μακροχρόνια δέσμευση στη βελτίωση της προσβασιμότητας και μια συνεκτική κοινωνική πολιτική υποστηριζόμενη από προσβάσιμες υποδομές.

Λουμπλιάνα (Σλοβενία): για τις μεταφορές και τις σχετικές υποδομές: Συνεκτικές και ολοκληρωμένες ως προς την προσβασιμότητα στο κέντρο της πόλης (λεωφορεία εξοπλισμένα με οπτικοακουστικό σύστημα ανακοίνωσης στάσεων, σήματα στη γραφή για τυφλούς Μπρέϊλ στις στάσεις λεωφορείων, ανάγλυφοι χάρτες του κέντρου της πόλης).

Olomouc (Τσεχία): για την παροχή πληροφοριών και την επικοινωνία, συμπεριλαμβανομένων νέων τεχνολογιών: έλαβε τη μορφή καινοτόμων σχεδίων όπως πολυμεσικός τουριστικός οδηγός – διαδραστικό καινοτόμο εργαλείο πλοήγησης συμπεριλαμβανομένου συστήματος εντοπισμού θέσης GPS, καθώς και οπτικοακουστικών πληροφοριών σε διάφορες γλώσσες.

Τerrassa (Ισπανία): για το δομημένο περιβάλλον και τους δημόσιους χώρους: κατεβλήθησαν συνεχείς προσπάθειες ώστε να καταστούν προσβάσιμοι ιστορικοί χώροι, με εστίαση στην εξάλειψη αρχιτεκτονικών εμποδίων σε κτίρια κατοικιών, πάρκα, δρόμους, πλατείες και κτίρια πολιτιστικής κληρονομιάς, κάνοντας χρήση μεταξύ άλλων της εγκατάστασης ανελκυστήρων, κεκλιμένων επιπέδων και γεφυρών.

*Ανάμεσα στις 114 συνολικά υποψηφιότητες πόλεων από όλη την Ευρώπη, η Ελλάδα έλαμψε ακόμα μιά φορά δια της απουσίας της. Η χώρα μας δικαιωματικά αξίζει τον τίτλο της χώρας όπου έχουν τα τελευταία χρόνια εξελιχτεί οι περισσότερες συζητήσεις σχετικά με το τι σημαίνει προσβασιμότητα και πως επί χάρτου σχεδιάζεται δίχως να γίνεται το παραμικρό για την εφαρμογή στην πράξη. Δυστυχώς, σχετικό βραβείο – Θεωρία δίχως Πράξη – δεν έχει ακόμα θεσπιστεί...

Πηγή: enet.gr

18 Δεκ 2011

Ποια Ελλάδα καταρρέει;

Λίγα μόλις χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οπότε οι Ελληνες –τουλάχιστον οι ελίτ αυτής της χώρας– έζησαν με πάθος το παραμύθι της Σταχτοπούτας, η σκληρή πραγματικότητα έστρεψε τη δημόσια συζήτηση στην ακριβώς αντίθετη φορά. Η παγκόσμια οικονομική κρίση, παράλληλα με την κρίση του ενιαίου νομίσματος, οδήγησε την ελλαδική κοινωνία σε μια πρωτοφανή κρίση και δυσανεξία. Εφερε παράλληλα στην επιφάνεια όλες τις δομικές δυσπλασίες του νεοελληνικού κρατικού εγχειρήματος. Ετσι η Ελλάδα αναδείχθηκε σε ιδιαίτερο και μοναδικό φαινόμενο στην Ευρώπη, καταλύτη μεγάλων αρνητικών αλλαγών.
Ποιες όμως είναι εκείνες οι παράμετροι που οδήγησαν την Ελλάδα σε μια τόσο δυσμενή θέση; Είναι μόνο η μεταπολιτευτική διαχείριση που μετέτρεψε το κράτος σε θεραπαινίδα των κομματικών μηχανισμών; Μήπως υπάρχουν βαθύτερες αιτίες, που ανάγονται στον τρόπο που συγκροτήθηκε η Ελλάδα ως έθνος–κράτος και απλώς επιδεινώθηκαν από την πρόσφατη διαχείριση;
Η ελληνική παλιγγενεσία, η δεύτερη μεγάλη αντιαπολυταρχική ευρωπαϊκή επανάσταση μετα τη Γαλλική, οδήγησε στη δημιουργία του νεαρού ελληνικού κράτους το 1830. Ομως, τα γεωγραφικά όρια του νεαρού εθνικού κράτους απείχαν πολύ από τα όνειρα των προοδευτικών διαφωτιστών που ονειρεύτηκαν και σχεδίασαν την Επανάσταση.
Το έθνος–κράτος ήταν μια νέα πολιτειακή μορφή που εμφανίστηκε μετά τη Γαλλική Επανάσταση και εξέφραζε την άνοδο των αστικών στρωμάτων στην εξουσία, ενάντια στους παλιούς φεουδάρχες και αριστοκράτες. Στην ελληνική, όμως, περίπτωση, το έθνος–κράτος δημιουργήθηκε σε μια περιοχή απ’ όπου απουσίαζαν πλήρως τα αστικά στρώματα. Δηλαδή, οι κοινωνικές εκείνες δυνάμεις που αντιστοιχούσαν στη νέα πολιτειακή μορφή. Τα εδάφη που αποτέλεσαν το έδαφος του ελεύθερου κράτους βρίσκονταν στην καθυστερημένη περιφέρεια της αυτοκρατορίας από την οποία αποσχίστηκαν. Τα μεγάλα αστικά κέντρα, όπου ζούσε και αναπτυσσόταν δημιουργικά ο ελληνισμός, βρέθηκαν εκτός των συνόρων.
Εντός των συνόρων, οι παραγωγικές δυνάμεις ήταν ελάχιστα ανεπτυγμένες, όπως και οι υπόλοιπες προϋποθέσεις που ήταν απαραίτητες για τη λειτουργία ενός έθνους–κράτους. Βασικό χαρακτηριστικό στην εξέλιξη της ελλαδικής κοινωνίας θα είναι η απουσία σημαντικών αστικών στρωμάτων. Ετσι το κράτος θα συγκροτηθεί στη βάση προαστικών, πατριαρχικών σχέσεων. Οι πραγματικές δομικές αδυναμίες θα οδηγήσουν σε μια ιδεολογική «υπερ–αναπλήρωση» βασισμένη στην αρχαιοελληνική ανάκληση, στην αναβίωση ενός νεκρού παρελθόντος ως αντιστάθμισμα στην υπαρκτή πολιτισμική ταυτότητα των εξωελλαδικών ελληνικών κέντρων. Παράλληλα, θα εδραιωθεί μέσω της αυτοαναγνώρισης η ιδεολογία της «μητρόπολης» ως συναίσθημα υπεροχής.
Ειδικά μετά την καθιέρωση του Συντάγματος του 1844, τα ισχυρά από την προεπαναστατική εποχή τοπικά συμφέροντα των προεστών και των φεουδαρχών θα καταλάβουν πλήρως και ολοκληρωτικά την εξουσία στο βασίλειο, θα επηρεάσουν αποφασιστικά τη μοναρχία, θα εδραιώσουν έναν πελατειακό κοινοβουλευτισμό και θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη ενός παλαιοελλαδικού τοπικισμού, που στις κρίσιμες εποχές της Ιστορίας θα έχει μοιραία συμβολή στις εξελίξεις. Το γεγονός αυτό θα οδηγήσει σε υπερ–λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ισχυρών δεσμών μεταξύ ελεύθερης αγοράς και κρατικής–κομματικής λειτουργίας. Η πολιτισμική ενοποίηση του πληθυσμού και η δημιουργία μηχανισμών λειτουργίας που αντιστοιχούσαν στη νέα πολιτειακή μορφή απορρόφησαν τις δραστηριότητες των νέων ελίτ, κρατικοδίαιτων σε μεγάλο βαθμό, που αναπτύχθηκαν.
Σε αντίθεση με την κοινωνική εξέλιξη εντός του ελληνικού βασιλείου, ως απόρροια του Τανζιμάτ και του Χάτι Χουμαγιούν –δηλαδή της οθωμανικής περεστρόικα–, οι Ελληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα αναπτυχθούν ραγδαία καθ’ όλο το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Θα αναπτύξουν αξιοσημείωτα αστικά στρώματα, που μαζί με τους Αρμένιους και, λιγότερο, τους Εβραίους θα αποτελέσουν την οθωμανική αστική τάξη, την οποία θα επιχειρήσουν επιτυχημένα, από το 1908, να εξοντώσουν οι νεότουρκοι εθνικιστές. Ετσι, η μοναδική ελληνική αστική τάξη που διαμορφώθηκε ιστορικά και είχε χαρακτηριστικά που αντιστοιχούσαν στην ευρωπαϊκή τυπολογία, βρισκόταν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Οι εξελίξεις στην Ελλάδα και η πολιτική που θα επιλεγεί στις αρχές του 20ού αι. θα καθοριστούν από τις ενδοοθωμανικές εξελίξεις, την εμφάνιση ενός μιλιταριστικού εξτρεμιστικού τουρκικού εθνικισμού και την ήττα των μεταρρυθμιστικών οθωμανικών δυνάμεων. Η άνοδος στην εξουσία των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων που ήταν συσπειρωμένες γύρω από τον Βενιζέλο εγγυόταν εν μέρει τη συμμετοχή του ελληνισμού στις κοσμογονικές αλλαγές που σύντομα επρόκειτο να έρθουν.
Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και οι μεταπολεμικές διευθετήσεις με τη Μικρασιατική Εκστρατεία υπήρξαν η μοναδική ευκαιρία αναίρεσης της αρχικής γενετικής αντινομίας. Η ενσωμάτωση των περιοχών όπου ζούσε και δρούσε η ακμαία ελληνική αστική τάξη και βρισκόταν στον άξονα Κωνσταντινούπολης–Σμύρνης, θα οδηγούσε στην αποκατάσταση μιας φυσιολογικής κοινωνικής δομής στο ελληνικό έθνος–κράτος.
Η αποτυχία του εγχειρήματος, που επί της ουσίας υπονομεύτηκε συνειδητά από τις κυρίαρχες ελίτ, σφράγισε αμετάκλητα τη μορφή της ελληνικής κοινωνίας.
Toυ ιστορικού, Βλάση Αγτζίδη, από την Καθημερινή.

17 Δεκ 2011

Ο παραμυθάς Τσάκας βολεύει τους απελπισμένους Έλληνες

Στα παιδιά, στους ερωτευμένους, αλλά και στους απελπισμένους, αρέσουν τα παραμύθια. Αποτελούν μια διέξοδο στη μιζέρια της καθημερινότητας και δίνουν προοπτική και μεγαλείο στην περιορισμένη ανθρώπινη οντότητα. Ο πλέον χαρισματικός και επικός παραμυθάς της αρχαίας Ελλάδας υπήρξε ο μέγας Όμηρος. Ο πλέον ταλαντούχος παραμυθάς της σημερινής Ελλάδας, που ξεπέρασε ακόμα και τους πλέον ευφάνταστους εκ των πολιτικών μας, είναι ο Βλάσης Τσάκας.

Αυτό και μόνον εξηγεί γιατί η Ελλάδα του Ομήρου μεγαλούργησε και ενέπνευσε τον παγκόσμιο πολιτισμό και γιατί η Ελλάδα του Τσάκα απαξιώνεται διεθνώς και τίθεται στο περιθώριο της παγκόσμιας κοινότητας μέσα στην καταισχύνη και την ιλαρότητα.

Προσωπικά δεν πίστεψα ποτέ στα παραμύθια με πρίγκιπες και δράκους, όπως ο κ. Τσάκας. Αλλά πολλοί άλλοι πίστεψαν και πιστεύουν. Κι ο λόγος είναι ότι όπως είμαστε απελπισμένοι, πιανόμαστε από τα μαλλιά μας για να σωθούμε καθώς βυθιζόμαστε στην άβυσσο. Κι είμαστε έτοιμοι να πιστέψουμε στο οτιδήποτε, όσο κραυγαλέα αντίθετο προς τη λογική κι αν είναι, για να έχουμε κάτι να ελπίζουμε.

Αυτό συνέβη με τον κ. Τσάκα και τον πρώτο του πρίγκιπα, που αποδείχθηκε μαϊμού (ο περιβόητος αλ Σουλτάν ακόμα κι αν ήταν υπαρκτό πρόσωπο δεν είχε ούτε χρήματα ούτε τη διάθεση να αγοράσει τον Παναθηναϊκό) αλλά πολύ φοβάμαι και με το νέο πριγκιπικό σχήμα που ο κύριος αυτός εμφανίζει -και στο οποίο λέγεται ότι συμμετέχει και μια πριγκίπισσα (η οποία είμαι βέβαιος ότι θα αποκαλείται Χαλιμά).

Οι άνθρωποι θέλουν να πιστεύουν. Επί μήνες τώρα ο κ. Τσάκας μας κορόϊδευε με τον πρίγκιπα αλ Σουλτάν. Τώρα θα μας κοροϊδεύει με την πριγκίπισσα Χαλιμά και τα παραμύθια της και τον χαλίφη Χαρούν αλ Ρασίντ. Κι ο λόγος είναι απλός: Μας βολεύει. Βολεύει τους παίκτες και την ομάδα του Παναθηναϊκού η προοπτική της εξαγοράς από «άραβες μεγιστάνες», της δίνει φτερά στα πόδια. Βολεύει τους μετόχους του Παναθηναϊκού, που δεν χρειάζεται πλέον να βρίζει ο ένας τον άλλον και παίρνουν παράταση αφού οι ίδιοι δεν χρειάζεται να βάλουν ούτε δεκάρα τσακιστή. Βολεύει και τους οπαδούς της δημοφιλούς ομάδας, που ελπίζουν και ονειρεύονται. Βολεύει, όμως, κι όλους τους Έλληνες, που φαντάζονται ότι αφού θα υπάρξουν «άραβες μεγιστάνες» να εξαγοράσουν τον Παναθηναϊκο γιατί να μην υπάρξουν κι άλλοι που θα εξαγοράσουν και εμάς και θα μπορέσουμε να ζήσουμε πλουσιοπάροχα και πάλι. Μήπως ακόμα κι ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν ήταν πρωθυπουργός, δεν είχε παίξει με τον «σωτήρα» άραβα, εμίρη του Κατάρ, που θα έκανε τόσες επενδύσεις στην Ελλάδα, που δεν θα προλάβαινε το δημόσιο να ενθυλακώνει πετροδολάρια;

Τελικά ο εμίρης, αν κι όχι κακομοίρης, στην Ελλάδα δεν άφησε ούτε μερικά ευρώ για καφέ. Και τουλάχιστον ο παραμυθάς Τσάκας είναι πιο γραφικός από τον παραμυθά ΓΑΠ, που πλέον ούτε γραφικό θα μπορούσε κάποιος να τον αποκαλέσει. Όμως από όλους από αυτούς, που βολεύονται με την ιδέα των αράβων πριγκίπων δεν υπάρχει κανείς να σκεφθεί και να διερωτηθεί: Αλήθεια, γιατί ένας ξένος μεγιστάνας, που δεν είχε κατά πάσαν πιθανότητα ξανακούσει τη λέξη «Πανάθα», να θέλει να βάλει τόσα χρήματα στην ομάδα αυτή, που μετέχει στο πιο απαξιωμένο πρωτάθλημα της Ευρώπης, στην πιο απαξιωμένη χώρα της Ευρώπης με κατοίκους, που σύντομα θα είναι πιο φτωχοί κι από τους γείτονες μας Αλβανούς; Τι έχει να κερδίσει. «Από το γήπεδο», λένε ορισμένοι. Μα το γήπεδο, ακόμα κι αν ο «μεγιστάνας» ξεπεράσει τον σκόπελο του Βωβού, του Τσίπρα και των αντιρρήσεών του, των ενστάσεων του δήμου Αθηναίων και της απίστευτης γραφειοκρατίας και διαφθοράς του ελληνικού δημοσίου, θα κτίσει ένα γήπεδο αξίας 100 εκατ. ευρώ περίπου, τα οποία δεν πρόκειται ποτέ των ποτών να αποσβέσει σε μια αγορά που φθίνει και οι περισσότεροι οπαδοί του Παναθηναϊκού δεν θα έχουν ούτε χρήματα για να φθάνουν στον Ελαιώνα -πόσο μάλλον να αγοράζουν στις σικ μπουτίκ του γηπέδου.
Αλλά, είπαμε, τα παραμύθια με πρίγκιπες και δράκους αρέσουν στα παιδιά και στους απελπισμένους.

Του Γιάννη Λοβέρδου, από aixmi.gr

15 Δεκ 2011

Εκατομμυριούχοι βουλευτές σε φτωχές πολιτικές

Ποιά τρόικα; Ποιό μνημόνιο; Ποιά πολιτική επιχειρηματολογία; Ξεδιάντροπος πολιτικαντισμός, με λέξεις που τις έχουν ξεφτιλίσει, πριν ξεφτιλίσουν ολόκληρο λαό. Πώς να αντιμετωπίσεις με ευπρέπεια αυτόν που δεν έχει καμία;
Στο πολιτικό προσωπικό της χώρας αναφέρομαι. Ας αφήσουμε στην άκρη αν χρειάζεται μνημόνιο, αν η τρόικα είναι κακή, ή αν το φως στην άκρη του τούνελ είναι το τραίνο της ιστορίας που έρχεται κατά πάνω μας. Ας πάμε στην ηθική των στάσεων. Αυτή την απλή ηθική που έπρεπε να είναι το αυτονόητο στοιχείο στην πολιτική και κατέληξε να είναι το ζητούμενο.
Η χώρα καταρρέει λοιπόν. Πρέπει γι’ αυτό να κοπούν συντάξεις, μισθοί, όνειρα. Την ίδια ώρα, το πολιτικό σύστημα (επιμένω στον όρο που εκφράζει διαπλοκή, ενιαία συμφέροντα και πολιτική ανικανότητα) δεν καταβάλει την παραμικρή προσπάθεια για να κρατήσει τα προσχήματα.
Διατηρεί τα προνόμιά του, οικονομικά και άλλα. 110 βουλευτές έχουν προβεί σε νομικά μέτρα για να εισπράξουν αναδρομικά. Ανάμεσά τους είναι και πρωταγωνιστές σκανδάλων, τα παιδιά της μίζας. Αναρωτιέστε πόσο προστατευμένοι αισθάνονται ώστε έχουν το θράσος να προκαλούν έτσι, αντί να κάτσουν και να κλωσάνε τα αυγά τους;
Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η Ελληνική Βουλή δεν έχει δημοσιεύσει στο ίντερνετ, όπως ορίζει ο νόμος, το Πόθεν Έσχες των βουλευτών. Αλλά το κυριότερο, δεν πρόκειται ακόμη και αν τα δημοσιεύει, να κάνει οποιοσδήποτε έλεγχο στο «πόθεν». Στο από πού προέρχονται δηλαδή. Η Βουλή δεν έχει κάνει ποτέ κανένα έλεγχο, δειγματοληπτικό έστω στο Πόθεν Έσχες. Κανένας δεν έχει ερευνήσει αν αυτά που δηλώνουν οι βουλευτές, δικαιολογούνται από τα εισοδήματά τους.
Στην ελληνική Βουλή υπάρχουν μερικές δεκάδες εκατομμυριούχοι βουλευτές. Από προίκα λένε όλοι. Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι έχουμε βουλευτές προικοθήρες και ας πάμε στο βασικό: ποιός το έχει ελέγξει;
Κάποιοι βουλευτές μπήκαν την δεκαετία του 90 φτωχοί και σήμερα έχουν καταθέσεις εκατομμυρίων. Έκλεψαν; Κανένας δεν το ξέρει. Αυτό πρέπει να ελέγξουμε. Το 2004, σε πολλές φορολογικές δηλώσεις βουλευτών και υπουργών εμφανίζεται μεγάλη μεταβολή περιουσιακής κατάστασης. Θυμάστε, Ολυμπιακοί Αγώνες, προμήθειες, κατασκευές. Ποιός θα τα ελέγξει;
Ποιό είναι εκείνο το μαγικό κόλπο που κάνει μεγάλο τμήμα μελών της ελληνικής Βουλής, να έχει τεράστιες ακίνητες περιουσίες, να έχουν αγοραστεί πάρα πολύ φτηνά και βέβαια να είναι με δάνειο; Ποιός θα ελέγξει αυτή την απάτη και την υποκρισία;
Μπορούν σήμερα κιόλας να ελέγξουν τα πάντα. Μπορούν επίσης σε ένδειξη καλής θέλησης να δώσουν εξουσιοδότηση έρευνας λογαριασμών προσωπικών και οικογενειακών σε όλο τον κόσμο. Μπορούν βεβαίως να δώσουν και κάποια μικρά ποσά από τα τεράστια που έχουν στις νόμιμες και φανερές καταθέσεις τους και τα οποία είναι και αποτέλεσμα, υπεραξία, της πολιτικής τους δράσης.
Το παιχνίδι που θέλει διλήμματα μεταξύ νόμιμου και ηθικού, δεν είναι καν ο ευπρεπισμός της συγκάλυψης. Είναι ένα έγκλημα την ώρα που η Ελλάδα ματώνει. Και για μια ακόμη φορά αποδεικνύονται όχι μόνο ανίκανοι αλλά και θύτες.

Του Κώστα Βαξεβάνη, από το κουτί της πανδώρας

14 Δεκ 2011

Νεάζων, απελευθερωμένος και αντισυστημικός

Από φίλο διαπρεπή νομικό έλαβα την παρακάτω επιστολή:
«Την περασμένη Τετάρτη, 6/12/2011, ενώ διάφοροι… προνομιούχοι οπαδοί του καπιταλισμού και του συστήματος κατευθυνόμασταν προς την τουριστική θέση της πτήσης της Aegean από Αθήνα για Θεσσαλονίκη της 9.30 π.μ., είχαμε την τιμή να θαυμάσουμε στη λεγόμενη «business class» ένα και μοναδικό επιβάτη: τον γνωστό ιδίως για την ασυμβίβαστη κώμη του, την απέχθειά του προς το συντηρητικό accessoire της γραβάτας και τους αγώνες του ενάντια στην καταναλωτική μανία και την άσκοπη σπατάλη των καπιταλιστών, βουλευτή Α΄ Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τάσο Κουράκη. Διερωτώμαι: Εμείς είμαστε που πληρώνουμε τα ταξίδια του κ. βουλευτή στην «business class»; Τι στην ευχή «business» κάνει ένας βουλευτής; Μήπως θα ήταν ορθότερο η «business class» να μετονομαστεί σε «parliament class», ή ακόμη καλύτερα σε «SYRIZA class»; Σε κάθε περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ εν συνόλω, και ο κ. Κουράκης ατομικώς, δεν ντρέπεται λιγάκι, ιδίως στην τρέχουσα κοινωνικοοικονομική συγκυρία, να ταξιδεύει σε «business class» για μια πτήση 50΄;».

Απαντώ στην τελευταία ερώτηση του φίλου: Οχι, βέβαια! Ως «αντισυστημικός», δεν ντρέπεται καθόλου, διότι η ντροπή είναι μικροαστικό αίσθημα και συνδέεται με περιττές ενοχές, ενώ ο νεάζων Τ. Κουράκης είναι «απελευθερωμένος» από παρόμοιους εσωτερικούς καταναγκασμούς, επάνω στους οποίους έχει χτισθεί η κοινωνία την οποία εκείνος θα ήθελε να αλλάξει. Δεν βλέπετε, π. χ., ότι εξήντα χρονών άνθρωπος δεν ντρέπεται να βάφει την αλογοουρά του; Γιατί να ντραπεί να ζήσει όπως αισθάνεται; Ο «αντισυστημικός» κύριος αντιπρόεδρος της Βουλής, όπως κάθε καλός αριστερός, αισθάνεται ανώτερος, ως κάτοχος της μοναδικής αλήθειας, την οποία αν του δοθεί η ευκαιρία θα την επιβάλει σε όλους είτε τους αρέσει είτε όχι. Γι' αυτό, θεωρεί -υποθέτω- ότι δικαιούται να ταξιδεύει «business class».

Ομως, στην κοινωνία που οραματίζεται ο αντιπρόεδρος με την αλογοουρά, τέτοιες ανισότητες δεν θα υπάρχουν. Ολοι μας θα ταξιδεύουμε στη Θεσσαλονίκη καβάλα σε γαϊδούρια -απλώς, σε κάποιους εξ ημών θα έχει ανατεθεί ο ρόλος των γαϊδουριών. Αλλά τι λέω; Αφού το ίδιο ισχύει και σήμερα! Εμείς δεν πληρώνουμε τα εισιτήρια του κυρίου αντιπροέδρου; (Και της αλογοουράς του...) Εξάλλου, σοσιαλιστικό είναι το καθεστώς στο οποίο ζούμε τα τελευταία τριάντα χρόνια, με μόνη διαφορά από τον σοσιαλισμό των οραμάτων του αντιπροέδρου (και της αλογοουράς του, ασφαλώς) ότι, στη δική του εκδοχή, η φτώχεια θα είναι απείρως περισσότερη και δικαιότερα μοιρασμένη...

Tου Στέφανου Κασιμάτη, από την Καθημερινή. 

13 Δεκ 2011

Η τεμπελιά της πολιτικής τάξης

Αναρωτιέμαι τι σχήμα εμφανίστηκε στο μυαλό των μελών του Κοινοβουλίου όταν άκουσαν τον κ. Παπαδήμο να τους υπενθυμίζει, μιλώντας για τον προϋπολογισμό του 2012, πως δεν τους επιτηρεί η τρόικα αλλά η Ιστορία. Οταν λέω «σχήμα» δεν εννοώ σκιτσάκι, καρτούν, Ντόναλντ, Μίκυ ή φουστανελά. Εννοώ πολύ απλά σχήμα λόγου, ξέρεις, αυτή την αλληλουχία των λέξεων που σχηματίζονται όταν ο εγκέφαλος δεχθεί κάποιο ερέθισμα, οι νευρώνες του αντιδρούν και παράγεται το φαινόμενο της «σκέψης».
Δεν εννοώ επίσης αν οι άνθρωποι διαβάζουν Ιστορία, ή μάλλον πόσοι και ποιοι διαβάζουν Ιστορία. Είναι κι αυτό ένα θέμα βέβαια. Διότι αν θυμάσαι, φίλε αναγνώστη, πριν από μερικά χρόνια το ότι τα μέλη του Κοινοβουλίου μας διάβαζαν εθεωρείτο τόσο αξιοσημείωτο ώστε να οργανώνεται έκθεση με τα αναγνώσματά τους στη Στοά του Βιβλίου. Οι περισσότεροι βέβαια, αν και όποτε ερωτηθούν, θα πουν ότι τρελαίνονται για διάβασμα αλλά από τότε που αποφάσισαν να ασχοληθούν με τα κοινά δεν βρίσκουν χρόνο. Κι εσύ μπορείς να νοσταλγείς τις εποχές που ο Ελευθέριος Βενιζέλος, επειδή προφανώς δεν είχε με τι να ασχοληθεί, καθόταν και μετέφραζε τον Θουκυδίδη και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος έγραφε την πολύτομη Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος.
Όμως, το επαναλαμβάνω, το θέμα δεν είναι εκεί. Το θέμα είναι αν υπάρχει χώρος στο μυαλό των βουλευτών, κατ' επέκταση της πολιτικής τάξης, γι' αυτό το πράγμα που λέγεται Ιστορία. Πράγμα, και τι πράγμα, πολύ μεγάλο πράγμα, διότι σου δίνει τη δυνατότητα να απομακρυνθείς λίγο απ' αυτό που στέκει μπροστά στη μύτη σου, το δέντρο δηλαδή, και να δεις και το δάσος και πέρα από το δάσος τις βουνοκορφές και στην άκρη τον ορίζοντα. Στην περίπτωσή μας, δε, για να είμαστε και σεμνοί, τον ορίζοντα της Ελλάδας στην επόμενη πενταετία. Αντε και πολλά λέω, κι αν θέλω να είμαι ρεαλιστής, καλύτερα να περιοριστώ σε κάνα πεντάμηνο, δεκάμηνο ή χρόνο το πολύ - ώσπου να δούμε όλοι μαζί αν θα επαληθευθεί η προφητεία των Μάγια.
Κουραστικό πράγμα η Ιστορία όταν έχεις συνηθίσει να τεμπελιάζεις στην ανιστόρητη καθημερινότητα του τηλεπαραθύρου, όταν απ' το πρωί ώς το βράδυ ψάχνεις ποιος τηλεφώνησε σε ποιον, ποιος συναντήθηκε με ποιον, ποιος είπε τι σε ποιον για να ξέρεις κι εσύ να «τοποθετηθείς», να 'ούμε. Κουραστικότερο, δε, αφού η Ιστορία δεν έχει συνδικαλιστική εκπροσώπηση ώστε να ξέρεις σε ποιον θα κλείσεις το μάτι, ούτε δρόμους κλείνει. Ασε που η Ιστορία, ως διακριτική κυρία που είναι, δεν σου καταλαμβάνει και το γραφείο. Κοινώς, δεν κάνει τίποτε για να ενοχλήσει τον μικρόκοσμό σου.
Η Ιστορία είναι βουβή, βουβή σαν την πλειοψηφία που δεν έχει κατέβει ούτε μία φορά στον δρόμο για να φωνάξει αλλά βράζει και περιμένει, σαν τον απροστάτευτο άνεργο, σαν τις κλειστές πόρτες των καταστημάτων που βυθίζουν σε χειμερία νάρκη την καθημερινότητα της πόλης. Κι αυτή η Ιστορία παθαίνει αλλεργία με την τεμπελιά της πολιτικής μας τάξης που δεν κάνει τον κόπο να σκύψει από το παράθυρο για να της πει έστω ένα «γεια».
 
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, από τα NEA.

11 Δεκ 2011

Οι εκλογές δεν εξυπηρετούν το συμφέρον της χώρας

Θα αρχίσω από τα χιλιοειπωμένα και χιλιοσυζητημένα. Οτι βρισκόμεθα δηλαδή προ ενός βαράθρου οικονομικού, και όχι μόνον, έτοιμου να μας δεχθεί και να μας εξαφανίσει ως λαό τουλάχιστον για δέκα και περισσότερα χρόνια. Συνταγές σωτηρίας υποστηρίζονται από διάφορες και διαφορετικές πλευρές, αλλά καμία δεν θέτει ως υπέρτερο στόχο την προβολή του εθνικού συμφέροντος έναντι του κομματικού. Αντιθέτως.

Προ ολίγων ημερών οι αρχηγοί των κομμάτων, πλην αυτών της Αριστεράς, συνεφώνησαν να στηρίξουν μια κυβέρνηση υπό τον κ. Παπαδήμο, χωρίς όλοι εξ αυτών να γνωρίζουν αν συμπολιτεύονται ή αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση. Συμφώνησαν όμως να διεξαχθούν οι εκλογές τον προσεχή Φεβρουάριο και προσδιόρισαν συγχρόνως την σύνθεση της κυβέρνησης, υποδεικνύοντας ως υπουργούς τα κομματικά τους στελέχη, χωρίς να έχει κανένα λόγο γι’ αυτή την σύνθεση ο κ. πρωθυπουργός!
Οι εκλογές αυτές συνιστούν μια από τις συνταγές που δήθεν ωφελούν το συμφέρον της χώρας, ενώ οι πάντες καταλαβαίνουν ότι κάθε άλλο παρά το εξυπηρετούν.
Τα επιχειρήματα που προβάλλονται υπέρ της διεξαγωγής των εκλογών, είναι για τη Ν. Δ. η απειλούμενη κατ’ αυτήν κοινωνική αναταραχή, αν δεν διεξαχθούν εκλογές. Ολοι φοβούμεθα την κοινωνική αναταραχή, όχι την κατά παραγγελίαν καθημερινώς επιδιωκόμενη αλλά την πραγματική, λόγω της κατάντιας στην οποία έχουν περιέλθει «αγανακτισμένοι» και μη. Οταν ένας οικογενειάρχης διαπιστώνει ότι τα έσοδά του δεν επαρκούν πλέον για τη συντήρηση της οικογένειάς του, εύκολα μεταβάλλεται σε οργισμένο διαδηλωτή. Είναι δε άξια θαυμασμού και επαίνου η συγκράτηση που επιδεικνύουν μισθωτοί και συνταξιούχοι έναντι των μέτρων φορολογίας που σχεδιάζονται πρόχειρα και πλήττουν τα μεσαία και κυρίως τα χαμηλά και πολύ χαμηλά εισοδήματα.
Τα δε αριστερά κόμματα, όσα εκφράζονται υπέρ των εκλογών, ψελλίζουν περί ανάγκης εκφράσεως της λαϊκής θελήσεως, χωρίς αυτή να έχει διατυπώσει σχετική επιθυμία και το κυριότερο γιατί δεν είμεθα σε συνηθισμένες συνθήκες αλλά ζούμε κάτω από ειδικές περιστάσεις που δεν συνηγορούν για τις εκλογές, οι οποίες θα βλάψουν τα συμφέροντα της χώρας. Ο κ. Παπανδρέου σε μια τελευταία ομιλία του, δήλωσε ότι δεν ωφελούν οι εκλογές. Θα ήταν πολύ σημαντικό να διαφωνεί ο ένας εκ των δύο αρχηγών με τις συμφωνηθείσες μεταξύ τους εκλογές, αν δεν το έλεγε για σκοπούς προφανούς ιδιοτέλειας. Διότι δεν έχει αποφασισθεί ούτε η διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ, αν χρειασθεί νέος αρχηγός και δεν ηγηθεί αυτός του εκλογικού αγώνος, πράγμα που θα έχει σαν συνέπεια ενδεχομένως την διάσπαση του κινήματος.
Οι δεινές περιστάσεις υπό τις οποίες διαβιούμε, με οδηγούν στην πεποίθηση ότι δεν χρειαζόμεθα εκλογές, αλλά μια κυβέρνηση με ικανότητες και γνώση που θα εργασθεί για να βγάλει την χώρα έξω από τους κινδύνους τους οποίους διατρέχει. Μια κυβέρνηση με πρωθυπουργό που διαθέτει αυτά τα προσόντα, με κύρος και γνωριμίες στο εξωτερικό αλλά και ακέραιο το δικαίωμα κατά το Σύνταγμα να διορίζει και να παύει τους υπουργούς.
Και τον έχομε. Εννοώ τον κ. Παπαδήμο. Συνεπώς τα κόμματα οφείλουν να παύσουν να ζητούν εκλογές και να αναγνωρίσουν τον συγκεκριμένο χρόνο, μέχρι της συμπληρώσεως της τετραετίας από τις προηγούμενες εκλογές, κατά τον οποίον ο κ. Παπαδήμος θα εργασθεί υπέρ του συμφέροντος της χώρας ώστε να μη μας εξαναγκάσουν σε αποχώρηση από την Ευρωζώνη ή σε άλλες καταστρεπτικές εξελίξεις.
Βεβαίως ο κ. Παπαδήμος θα χρειασθεί να του αναγνωρισθούν τα αυτονόητα δικαιώματα κάθε προέδρου κυβερνήσεως και θα καταστεί ελεγκτής της συμπεριφοράς και αποτελεσματικότητος κάθε υπουργού.
Εν κατακλείδι, οφείλουν τα κόμματα, κατά τροποποίηση της αρχικής συμφωνίας τους, να δώσουν χρόνο επαρκή σε αυτόν να διοικήσει την χώρα με την ελπίδα να την βοηθήσει. Γράφω «με την ελπίδα» γιατί είναι δύσκολο να γνωρίζει κανείς από τώρα τι θα επιτύχει η κυβέρνηση, αλλά το αντίθετο, δηλαδή οι εκλογές δεν πρόκειται να ωφελήσουν αλλά θα βλάψουν με βεβαιότητα την χώρα. Χρειαζόμαστε ηρεμία και όχι εκλογική αναταραχή, δουλειά σκληρή χάριν του τόπου, και όχι την ραθυμία της προεκλογικής περιόδου. Ας σκεφθούν όσοι ελπίζουν να κυβερνήσουν τον τόπο αν αξίζει η σωτηρία του να γίνει ο εθνικός σκοπός της προσπάθειάς μας και όχι ποιος θα γίνει πρωθυπουργός.

Του Kωστή Στεφανόπουλου, από την Καθημερινή

10 Δεκ 2011

Έμαθαν ότι ψαχνόμαστε πλάκωσαν και οι δημοσκόποι!


του Λεωνίδα Καστανά, από το Blog, Μη μαδάς τη μαργαρίτα
 
Το πολιτικό σύστημα ποντάρει ακριβώς πάνω στις φοβικές διαθέσεις των πολιτών και ελπίζει έτσι να σώσει την παρτίδα. Νομίζω ότι θα τα καταφέρει. Θα μας βυθίσει μαζί του, αλλά με αυτό να κάνει κουμάντο την επόμενη μέρα, στο βυθό.
Το ΠαΣόκ καταρρέει αλλά αυτό δεν φαίνεται να το απασχολεί. Οι εντός, μάλλον το απολαμβάνουν, ίσως γιατί εξυπηρετούνται έτσι οι προσωπικές τους στρατηγικές. Ίσως, γιατί είναι ανίκανοι πια να διασωθούν. Η πλήρης απαξίωσή του από το εκλογικό σώμα, η οργή που βλέπεις στα μάτια φίλων και εχθρών του, αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις, έστω και ενίοτε τεχνηέντως ενισχυμένη. Όλοι περιμένουν να τελειώνει η παρούσα κυβέρνηση, για να χιμήξουν στις κάλπες. Να τελειώνει αφού βέβαια εξασφαλίσει τα αναγκαία δανεικά για να κάνουμε Χριστούγεννα. Εκεί θα ξεσκίσουν το ΠαΣόκ που τους πρόδωσε και ειδικότερα την εκσυγχρονιστική του ομάδα. Μετά θα δώσουν την εντολή στον Αντώνη και την παρέα του να μας «βγάλει» από την κρίση και να μας βάλει στη νέα εποχή, την εποχή της νέας δραχμής. Οι υπόλοιποι θα δώσουν τη ψήφο τους στην αντιμνημονιακή και επαναστατική αριστερά για να σιγοντάρει τον Αντώνη στο δρόμο προς το χάος. Να τον πιέζει ασφυκτικά για να γίνει χειρότερος από αυτό που σχεδιάζει να είναι.

Όλοι δουλεύουν, σαν μια σπαρασσόμενη οικογένεια, για περισσότερο και χειρότερο κράτος. Και τα καταφέρνουν.

Οι δημοσκόποι το κατάλαβαν και κάποιοι από αυτούς το αβαντάρουν. Φυσάνε αέρα στα πανιά και στα μυαλά της Αριστεράς και της Δεξιάς και τις προκαλούν να τραβήξουν εδώ και τώρα την πολιτική τους στα άκρα. Να γίνουν περισσότερο αμετροεπείς και συγκρουσιακές, να υποστείλουν τις φιλοευρωπαϊκές τους σημαίες, γιατί έτσι θα είναι περισσότερο αρεστές στους ψηφοφόρους τους, θα αυξήσουν τα ποσοστά τους και θα ενισχύσουν τις θέσεις τους στο πάρτυ της μεθεπόμενης μέρας. Η δεξιά εμπεδώνει τον ακροδεξιό νατιβισμό της, η αριστερά κλίνει προς τις πιο κομμουνιστικές παραδόσεις της, η κοινωνία διαγράφει συντηρητική στροφή προς την ανάδελφη πατρίδα. Η μέρα αποβολής από την Ευρωζώνη θα γίνει ένα νέο ορόσημο στο εθνικό εορτολόγιο.
Προχτές ένας χυδαίος λαϊκιστής - διασκεδαστής, ο Λαζόπουλος, προσπάθησε να ταυτίσει τον Κουβέλη με τον Παπανδρέου σε μια προσπάθεια να στοχοποιήσει, πάνω το σώμα της αριστεράς, μια διαφορετική φωνή, ακριβώς για να προβάλει την ιδεολογική ενότητα των δύο άκρων. Εθνική υπερηφάνεια και περιχαράκωση, αντιευρωπαϊσμός και άκρατος κρατισμός. Ένα συντηρητικό μίγμα θανάτου της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, ένα όχημα επιστροφής στην βαθιά ανατολή. Και όλα αυτά μέσα σε κλίμα πολιτικής βίας και ανομίας, που συντηρείται πια σχεδόν από μόνο του και δίνει, για την Αθήνα τουλάχιστον, την εικόνα μιας νέας Φαλούτζα των Βαλκανίων.
Είναι σαφής η προσπάθεια που κάνει μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας μας να ενοχοποιήσει κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού της χώρας. Και αυτό γίνεται εύκολα και ανέξοδα, χτυπώντας έναν κακό και διχασμένο «εκφραστή της όποιας μεταρρυθμιστικής προσπάθειας», το ΠαΣόκ του ΓΑΠ. Η πολιτική του ΓΑΠ εξισώνεται με τα δεινά της ελληνικής κοινωνίας και αυτά με κάθε ιδέα εξορθολογισμού της. Από κοντά και οι επιθέσεις στη χειμαζόμενη, πολιτικά και πολιτιστικά Ευρώπη των τραπεζιτών, στη γερμανογαλλική κυριαρχία. Όσο θα προχωράμε προς τις εκλογές το κλίμα αυτό θα εντείνεται ως προανάκρουσμα της εξόδου μας από την Ευρωζώνη. Οι πραγματικές επιδιώξεις όμως είναι και άλλες. Είναι, να ακυρωθεί οποιαδήποτε απόπειρα στοιχειωδών αλλαγών στην ελληνική κοινωνία. Να ακυρωθεί η μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση, να μην ανοίξουν πραγματικά τα κλειστά επαγγέλματα, να μείνει ως έχει το κράτος σε όγκο και αποτελεσματικότητα, να συνεχίσουν οι δήμοι να είναι το πιο διεφθαρμένο κομμάτι της ελληνικής δημόσιας διοίκησης και όλα αυτά μέχρι να προλάβει να πάρει τα κλειδιά ο Αντώνης.

Η χώρα θα οδηγηθεί στις επόμενες εκλογές με εξουθενωμένη την κάθε μεταρρυθμιστική πολιτική δύναμη σε όποιο κόμμα και αν αυτή βρίσκεται. Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα κάποιων συνομωσιών. Είναι αποτέλεσμα των διαθέσεων της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού που χτες βολεύτηκε, σήμερα φοβάται και για αύριο δεν θέλει αλλαγές. Που θέλει την Ευρώπη των δόσεων, αλλά όχι τα μνημόνια των υποχρεώσεων. Που θέλει το δημόσιο να δουλεύει γι’ αυτήν, αλλά όχι αυτή για το δημόσιο συμφέρον. Η μόνη οργανωμένη σήμερα μεταρρυθμιστική δύναμη που αντιστέκεται είναι η ΔΗΜΑΡ. Γι’ αυτό συγκεντρώνει και ένα αξιοπρόσεκτο ποσοστό. Έστω και αν η ανατρεπτική της εικόνα είναι θολή, ο λόγος της αμφίσημος, τα βήματά της μετέωρα. Ευτυχώς που υπάρχει και δίνει ελπίδα στις σκόρπιες πολιτικές δυνάμεις της κοινής λογικής.

Το πολιτικό σύστημα ποντάρει ακριβώς πάνω στις φοβικές διαθέσεις των πολιτών και ελπίζει έτσι να σώσει την παρτίδα. Νομίζω ότι θα τα καταφέρει. Θα μας βυθίσει μαζί του, αλλά θα είναι αυτό το ίδιο που θα κάνει κουμάντο την επόμενη μέρα, στο βυθό. Ντόπιο μεταπρατικό κεφάλαιο, μαφιόζοι, διαδρομιστές και λαμόγια παντός είδους, τρίβουν τα χέρια τους και περιμένουν να αγοράσουν με εισαγόμενα Ευρώ ολόκληρη τη χώρα και να έχουν τους πολίτες της ως φτηνούς και ανήμπορους υπηκόους τους. Πολιτικά στελέχη, συνδικαλιστές και ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι είναι έτοιμοι να αναλάβουν το ρόλο των επιστατών τους. Μια νέα Ελλάδα μας περιμένει με κόκκινες υψωμένες γροθιές σε μαύρο, κατάμαυρο φόντο. Φαντάζομαι ότι υπάρχουν αυτοί που θα αντισταθούν και κάπως θα συνεννοηθούν. Για την τιμή των όπλων, έστω.

8 Δεκ 2011

Η Ελλάδα δεν μεταρρυθμίζεται με τίποτα!

 ΟΟΣΑ: Η Ελλάδα δεν μεταρρυθμίζεται με τίποτα
Κυρίαρχο θέμα σήμερα στις εφημερίδες οι διαφωνίες των Ευρωπαίων ηγετών και τα σενάρια αλλαγής των ευρωπαϊκών συνθηκών. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στην Ελλάδα και τη μελέτη του ΟΟΣΑ για την ελληνική δημόσια διοίκηση.
 
 
 
 
Η μελέτη του ΟΟΣΑ για την ελληνική διοίκηση παρουσιάζεται στο πρωτοσέλιδο της Die Welt ανάμεσα στην επιμονή της καγκελαρίου Μέρκελ για αλλαγή των ευρωπαϊκών συνθηκών και το ενδεχόμενο βέτο του Βρετανού πρωθυπουργού Κάμερον υπό τον γενικό τίτλο «Η τελική μάχη για την Ευρώπη».

Στο πρωτοσέλιδο η εφημερίδα αναφέρεται στα βασικά πορίσματα της μελέτης:
«Δύο χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης στην Ελλάδα και η λειτουργία του ‘κυβερνητικού μηχανισμού’ έχει φθάσει στο ναδίρ της αδράνειας. Σε αυτό το βασικό πόρισμα κατέληξαν οι ειδικοί επιστήμονες του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ) σε συνεργασία με 200μελές επιτελείο του ελληνικού Υπουργείου Εσωτερικών.
Οι ειδικοί εξέτασαν και τα 14 υπουργεία και διαπίστωσαν σε όλα ελλείμματα στην καταγραφή στοιχείων, σε γνώσεις για την επεξεργασία τους, σε οργάνωση για την πρακτική τους αξιολόγηση, αλλά και στην απαραίτητη συνεργασία (τμημάτων και υπουργείων) μεταξύ τους. ‘Ο κεντρικός κυβερνητικός μηχανισμός δεν έχει μέχρι τώρα ούτε τις δομές, ούτε τις ικανότητες για μεγάλες μεταρρυθμίσεις’, δήλωσε η Καρολάιν Βάρλεϊ, διευθύντρια του τμήματος αξιολόγησης των κυβερνήσεων στις χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ, και συμπλήρωσε ότι ‘πρόκειται για μια σκληρή διαπίστωση που για πρώτη φορά καταδεικνύει τι δεν λειτουργεί στη διοίκηση και τι είναι αυτό που εμποδίζει την Ελλάδα να προχωρήσει σε δομικές μεταρρυθμίσεις’»
«Μόνον δύο φορές το χρόνο για μερικές ώρες ελέγχονται από την κυβέρνηση τα υψηλόβαθμα στελέχη των υπουργείων. ‘Η κυβέρνηση δεν έχει ούτε την εξουσία, αλλά ούτε τις κατάλληλες μεθόδους για να αναγκάσει τα νευραλγικά υπουργεία να ακολουθήσουν ενιαία πολιτική’, λένε οι ειδικοί του ΟΟΣΑ. Οι Έλληνες κρατικοί υπάλληλοι έχουν ελάχιστη επαφή με τους συναδέλφους τους σε άλλα υπουργεία ή ακόμη και με εκείνους του ίδιου υπουργείου. Σε όλα τα υπουργεία υπάρχει έλλειψη συστημάτων καταγραφής και επεξεργασίας δεδομένων και συστημάτων αρχειοθέτησης.»

«Εκτός ελέγχου» ο μηχανισμός
 
«Η εξουσία των υπουργείων είναι κατακερματισμένη όχι μόνον επειδή και τα 14 είναι διασπαρμένα σε εκατοντάδες κτήρια στην ελληνική πρωτεύουσα, αλλά και γιατί απουσιάζει σχεδόν παντελώς οποιαδήποτε επαφή. (…) Έτσι ερμηνεύεται ίσως το γιατί τα 4/5 των κτηρίων, όπου στεγάζονται τα υπουργεία, δεν διαθέτουν αίθουσα συνεδριάσεων.» «Οι ειδικοί επιστήμονες του ΟΟΣΑ διαπίστωσαν ότι τα τελευταία 15 χρόνια εκδόθηκαν σχεδόν 17.000 νόμοι, προεδρικά και υπουργικά διατάγματα αλλαγής αρμοδιοτήτων. Ένας υπουργός με μεγάλη εμπειρία σε διαφορετικά υπουργεία δήλωσε μάλιστα ότι χρειαζόταν κάθε φορά πάνω από ένα χρόνο για να βρει άκρη στα νέα του καθήκοντα.Καθόλου απίθανο, εφ' όσον κάθε υπουργείο διαθέτει κατά μέσον όρο 439 διαφορετικά τμήματα. Πρόκειται για συνέπεια της πελατειακής πολιτικής. Δηλαδή τόσο οι σοσιαλιστές, όσο και οι συντηρητικοί αντάμειβαν με υψηλά πόστα τους οπαδούς τους και γι’ αυτό δημιουργούσαν νέα τμήματα, νέα ινστιτούτα ή και νέες σχολές.
Στα υπουργεία υπάρχουν πολλοί διευθυντές και υψηλόβαθμα στελέχη. Υπάρχει όμως έλλειψη απλών υπαλλήλων. Τα περισσότερα τμήματα διαθέτουν το πολύ τρεις απλούς υπαλλήλους. Το 1/5 των υπουργείων αποτελείται μόνον από διευθυντές τμημάτων. Επιπλέον ο κρατικός μηχανισμός πάσχει από γήρανση και από απροθυμία για απόδοση.»
«’Συνολικά η ελληνική δημόσια διοίκηση δεν διαθέτει τα πρακτικά εργαλεία, την κουλτούρα και την ικανότητα να σχεδιάσει, να εκτελέσει και να ελέγξει την εφαρμογή μιας παραγωγικής πολιτικής’, υποστηρίζει η κ. Βάρλεϊ και επισημαίνει: ‘Έτσι οι μεμονωμένες μεταρρυθμίσεις δεν επαρκούν για να ανατρέψουν τη δυσλειτουργία δεκαετιών του ελληνικού κρατικού μηχανισμού (….). Μέχρι τώρα το κέντρο της διακυβέρνησης ήταν ιδιαίτερα αδύναμο. Παράλληλα όμως η Ελλάδα έχει πια ελάχιστο χρόνο για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, ο χρόνος πιέζει.’»
Και η Die Welt καταλήγει με τη στάση της αντιπολίτευσης και των συνδικάτων: «Μπορεί η ελληνική βουλή να ψήφισε τα δραστικά μέτρα που προβλέπει ο προϋπολογισμός του 2012, αλλά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνης Σαμαράς έσπευσε να δηλώσει ότι εάν αναλάβει την κυβερνητική εξουσία μετά τις εκλογές θα ανακαλέσει τις εγκριθείσες μεταρρυθμίσεις, όπως π.χ. την αύξηση της φορολογίας.
Τέλος δεν μπορεί να γίνει λόγος για συμπαράσταση των συνδικάτων, την οποία ο ΟΟΣΑ εκτιμά ως απολύτως απαραίτητη. Τα συνδικάτα ανακοίνωσαν ήδη περαιτέρω κινητοποιήσεις και απεργίες κατά της αναδόμησης του βολικού γι’ αυτά πελατειακού κράτους.»

Πηγή:dw-world
Επιμέλεια: Βιβή Παπαναγιώτου
Υπεύθ. σύνταξης: Σπύρος Μοσκόβου

7 Δεκ 2011

Οι εχθροί της Δημοκρατίας, βουλευτές

Τις τελευταίες τρεις ημέρες η Βουλή ζει πρωτοφανή γεγονότα για συζήτηση προϋπολογισμού κυβέρνησης, τουλάχιστον στην μεταπολιτευτική εποχή. Στην δυσκολότερη για τη χώρα οικονομική συγκυρία, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του Έθνους είναι πλήρως αδιάφοροι για τον προϋπολογισμό της χώρας, δεν πιστεύουν σε αυτόν και αρνούνται όχι μόνο να αναπτύξουν τις απόψεις τους από το βήμα του Κοινοβουλίου, αλλά ακόμα και να παραβρεθούν στις συνεδριάσεις του Σώματος.
Η απευθείας μετάδοση των συνεδριάσεων από το τηλεοπτικό κανάλι της Βουλής δείχνει μία αίθουσα άδεια με παρόντες το πολύ δεκαπέντε βουλευτές, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις είναι τρεις. Πριν μερικούς μήνες είχε γίνει ξανά ένα εξίσου απαράδεκτο γεγονός όταν σε ονομαστική ψηφοφορία, πλήθος βουλευτών συνωστίζονταν μπροστά στο προεδρείο φωνασκώντας ως σχολειαρόπαιδα για να τους φωνάξουν οι ψηφολέκτες πρώτους και να φύγουν το γρηγορότερο.
Στις συνεδριάσεις των τελευταίων ημερών για τον προϋπολογισμό, ένα εξίσου με τις απουσίες απαράδεκτο φαινόμενο, είναι ότι από αυτούς που παίρνουν τον λόγο ελάχιστοι αναφέρονται σε αυτόν ενώ οι υπόλοιποι μόνο στα εσωκομματικά τους.
Είναι επίσης άξιο παρατήρησης ότι εκπρόσωποι της Νέας Δημοκρατίας δήλωσαν ότι η «ζωή» του προϋπολογισμού είναι μόνο λίγους μήνες, μέχρι δηλαδή τις εκλογές και μετά θα γίνει ολική αναθεώρησή του.
Το γεγονός της άδειας αίθουσας συνεδριάσεων του ελληνικού Κοινοβουλίου και η άρνηση συμμετοχής των εκπροσώπων του λαού σε αυτές σε μία κορυφαία στιγμή του κοινοβουλευτικού βίου, όταν μάλιστα την κυβέρνηση Παπαδήμου στηρίζουν τρία από τα πέντε κόμματα της Βουλής είναι φαινόμενο πρωτοφανές και ταυτόχρονα απαράδεκτο για τη Δημοκρατίας μας.
Οι κύριοι αυτοί δεν έχουν καταλάβει ότι δεν είναι κακώς εννοούμενοι δημόσιοι υπάλληλοι που μπορούν να πηγαίνουν και να φεύγουν από την υπηρεσία τους όποτε τους κάνει κέφι. Έχουν εκλεγεί από τους έλληνες πολίτες για να τους εκπροσωπούν στη κορυφαία λειτουργία μιας Δημοκρατίας που είναι το Κοινοβούλιο.Δεν έχουν το μυαλό, αυτοί οι κύριοι, να καταλάβουν ότι με τη συμπεριφορά τους δίνουν τα ισχυρότερα επιχειρήματα στους εχθρούς της Δημοκρατίας, από όποια πλευρά και αν προέρχονται, καθώς και στους κάθε είδους νοσταλγούς της επτάχρονης δικτατορίας να βγαίνουν και να υποστηρίζουν τις θέσεις τους.
Αν κουράστηκαν, αν δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στο καθήκον τους απέναντι σε αυτούς που τους επέλεξαν, αν τέλος πάντων δεν θέλουν, θα ήταν τιμιότερο να παραιτηθούν. Διότι διαφορετικά εξελίσσονται ταχέως στους πιο ύπουλους εχθρούς της Δημοκρατίας.
Και παρότι ο ελληνικός λαός κάνει λάθη είναι σίγουρο ότι δεν ξεχνάει τους εχθρούς του.

Του Τάσου Μπάρλα από το ΒΗΜΑ.

5 Δεκ 2011

Βιοπαιδαγωγική, μια νέα προσέγγιση μάθησης

Mια νέα θεωρία τη ως την πλέον αποδοτική εκπαιδευτική προσέγγιση
Σύμφωνα με την βιοπαιδαγωγική προσέγγιση, η εξελικτική πορεία του ανθρώπου έχει πολλά να μας διδάξει για την μαθησιακή διαδικασία.

Μπορεί η περιπέτεια του εγκεφάλου μας για τη μάθηση να αρχίζει από ένα προχωρημένο εμβρυϊκό στάδιο, όπως δείχνουν διάφορες μελέτες, σύμφωνα με τις οποίες τα έμβρυα μαθαίνουν κάποια ελάχιστα πράγματα. Μπορεί τα πρώτα λίγα χρόνια της ζωής μας να σφραγίζουν το πώς θα διαμορφωθεί η προσωπικότητά μας, η νοημοσύνη και η συναισθηματικότητά μας. Μπορεί ακόμη να κατανοούμε καλύτερα σήμερα το πώς μορφοποιείται ο εγκέφαλός μας μέσω της εμπειρίας και της μάθησης, πώς δηλαδή τα διάφορα μαθησιακά ερεθίσματα σφυρηλατούν τα νευρωνικά δίκτυα, στα οποία καταγράφεται η σχετική γνώση, όπως και το συναίσθημα. Μπορεί επίσης να ‘χει αρχίσει η αποκάλυψη συγκεκριμένων γονιδίων που επηρεάζουν τις ικανότητές μας, οι οποίες με την κατάλληλη μάθηση/εμπειρία θα μετατραπούν σε δεξιότητες, που καθορίζουν τη ζωή μας, τις επιτυχίες μας και τις αποτυχίες μας.
Ωστόσο, αν και θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με πολλά άλλα «μπορεί», η αλήθεια είναι ότι οι πολλές αυτές ψηφίδες δεν έχουν αποκαλύψει πλήρως το μωσαϊκό της διεργασίας της μάθησης, η οποία έχει βιολογική βάση, αλλά είναι εξαρτώμενη και από αυτό που λέμε μαθησιακό-παιδαγωγικό περιβάλλον, που με τη σειρά του προκαλεί βιολογικές αλλαγές σχετικές με τη μαθησιακή διεργασία∙ μια αμφίσημη σχέση, την οποία μπορούμε να κατανοήσουμε αν καταλάβουμε καλύτερα και τους δύο παρτενέρ, το βιολογικό υπόβαθρο και το κατάλληλο παιδαγωγικό-εκπαιδευτικό πλαίσιο.
Ο μίτος της μάθησης
Η εξερεύνηση αυτής της καταλυτικής για τη ζωή μας σχέσης έχει ήδη μακρά ιστορία, η οποία ωστόσο γράφεται με αργό και αποσπασματικό τρόπο. Τα επεισόδια, οι σχετικές δηλαδή πάμπολλες θεωρίες, αλλά και οι εμπειρικές πρακτικές μάθησης, μπορεί να φωτίζουν ένα μικρό μέρος του μωσαϊκού, δεν το αποκαλύπτουν όμως πλήρως και η εικόνα του παραμένει εν πολλοίς θολή. Και τούτο διότι από μόνα τους τα γονίδια που συμμετέχουν στη μάθηση δεν είναι ικανά να δώσουν την απάντηση που θέλουμε∙ ούτε βέβαια οι αποσπασματικές μεθοδολογικές πρακτικές.
Εκείνο που χρειάζεται ίσως σ’ αυτή τη φάση της κατανόησης της διεργασίας της μάθησης είναι να πιάσουμε τον μίτο από την αρχή. Να αξιοποιήσουμε δηλαδή τις γνώσεις που έχουμε από το πώς εξελίχθηκε ο εγκέφαλός μας και το πώς αναπτύσσεται στον Homo sapiens, στο είδος μας, ειδικότερα στις πολύ μικρές ηλικίες, για να θέσουμε εκείνο το μαθησιακό, το παιδαγωγικο-εκπαιδευτικό, πλαίσιο που του ταιριάζει, προκειμένου να ενδυναμωθεί η εγκεφαλική ανάπτυξη και να επιτευχθεί η μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα ως προς τη νευρωνική μορφοποίηση και η συνακόλουθη αποτελεσματικότερη κατάκτηση της μάθησης, της γνώσης. Μ’ αυτή την ολιστική προσέγγιση μπορεί, αν αξιοποιηθούν και οι επί μέρους παραδοσιακές σχετικές γνώσεις, θεωρητικές και εμπειρικές, να διαμορθωθεί ένα ολιστικό θεωρητικό πλαίσιο πάνω στο οποίο θα τοποθετούνται με περισσότερη σιγουριά, σαφήνεια και επιτυχία οι νέες ψηφίδες του μωσαϊκού, οι κατάλληλες διδακτικές δηλαδή παρεμβάσεις.
«Ξαναζούμε» όλοι μας την Εξέλιξη
Υπό το πρίσμα αυτό μπορούν να γίνουν ορισμένες παραδοχές. Π.χ., η πρώτη βασική νοητική ικανότητα του ανθρώπου εκκινά, εξελικτικά, σε προγονικά μας είδη με την κατασκευή, χρήση αλλά και μεταφορά εργαλείων, οστέινων και πέτρινων. Αυτή η πρώιμη τεχνολογική ικανότητα «μάκρυνε» το χέρι του ανθρώπου, που σήμερα φθάνει ως τ’ αστέρια. Για την αποτελεσματικότερη όμως επιβίωση του ανθρώπου εμφανίστηκαν στη συνέχεια, εξελικτικά, και άλλες ικανότητες∙ με την κοινωνική ικανότητα να έπεται της τεχνολογικής, μετά η γλωσσική, χωρίς την οποία η συνεργασία θα ήταν περιορισμένη, και τελευταία η θεωρητική/αριθμητική ικανότητα, που σηματοδότησε τη γέννηση της αφηρημένης σκέψης, κάπου 50.000 χρόνια πριν∙ έκτοτε η αλληλεπίδρασή τους προκάλεσε νέες αναδυόμενες-συνδυαστικές νοητικές ικανότητες, που έθεσαν τις βάσεις του νοητικού επιπέδου του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος έφερε τον πολιτισμό εδώ που είναι σήμερα.
΄Οσον αφορά την ανάπτυξη των νοητικών ικανοτήτων μας, ειδικότερα κατά την πρώιμη ηλικία μας, έχει παρατηρηθεί ότι πρώτα μορφοποιούνται οι νευρωνικές συνάψεις για την προσοχή, από την οποία εξαρτώνται άλλες ικανότητες, μετά οι συνάψεις για τη γλώσσα-ομιλία και τελευταίες οι συνάψεις για τη θεωρητική/αριθμητική ικανότητα/δεξιότητα. Υπάρχει δηλαδή κατά την ανάπτυξη του εγκεφάλου μας μια αντιστοιχία στην εξελικτική και αναπτυξιακή σειρά μορφοποίησης των σχετικών με τις εν λόγω ικανότητες νευρωνικών συνάψεων∙ μια σειρά που κατά την ανάπτυξη του εγκεφάλου μας επαναλαμβάνει την εξελικτική ιστορία του, την ανακεφαλαιώνει δηλαδή∙ όπως ανακεφαλαιώνει ο άνθρωπος ως, λ.χ., τα δεκαπέντε του χρόνια, χονδρικά, τη γνώση που κατέκτησε από την εμφάνισή του.

Μια νέα προσέγγιση μάθησης
Γνωρίζοντας λοιπόν αυτές τις αντιστοιχίες μπορούμε να μορφοποιήσουμε τη διδακτική παρέμβαση ώστε να βρίσκεται σε αρμονία με τη βιολογική βάση της δυναμικής της μάθησης. Η παιδαγωγική αυτή μπορεί να δημιουργήσει μια νέα προσέγγιση μάθησης, έναν νέο κλάδο, που τιτλοδοτήσαμε «Βιοπαιδαγωγική», μαζί με τη συνεργάτιδά μου κ. Καραντζιά-Σταυλιώτη, μέλος ΔΕΠ του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Πατρών. Σύμφωνα με αυτή τη βιοπαιδαγωγική θεώρηση, θα πρέπει στις μικρές ηλικίες – ως τη Γ’ Δημοτικού, λ.χ., που γίνεται πιο εμφανής η αφηρημένη σκέψη, κατάσταση η οποία μπορεί να παραλληλιστεί με το τι συνέβη εξελικτικά 50.000 χρόνια πριν – η διδακτική έμφαση να είναι μεγαλύτερη στην τεχνολογική ικανότητα/δεξιότητα, μειούμενη στις υπόλοιπες, ανάλογα με τη σειρά της εξελικτικο-αναπτυξιακής εμφάνισής τους και πάντα σε μια αμφίδρομη σχέση μεταξύ τους, ολιστική και διαθεματική.
Η έμφαση αυτή θα πρέπει να αναστρέφεται μετά τη Γ’ τάξη του Δημοτικού, όταν δηλαδή «ανακεφαλαιωθεί» εν πολλοίς η εξέλιξη του εγκεφάλου κατά την ανάπτυξή του.
Μια πρώτη εφαρμογή, για του λόγου το αληθές, έδειξε ότι παιδιά του Νηπιαγωγείου που ακολούθησαν τη βιοπαιδαγωγική διδασκαλία παρουσίασαν θεαματική διαφορά με πολύ καλύτερες επιδόσεις σε σχέση με αντίστοιχα παιδιά που ακολούθησαν την παραδοσιακή διδασκαλία∙ όπως και στο Δημοτικό∙ γεγονός που δείχνει ότι η βιοπαιδαγωγική θεώρηση φαίνεται ορθή και λειτουργεί στην πράξη. Αλλωστε η δημοσίευσή της, ως νέας θεωρίας μάθησης, σε διεθνές περιοδικό, το «International Journal of Learning» (2008), ενισχύει αυτή την παραδοχή. Σε σχετικό βιβλίο μας περιγράφεται με λεπτομέρεια όλη η νέα βιοπαιδαγωγική θεώρηση, η οποία, αν εφαρμοστεί από τους αφοσιωμένους εκπαιδευτικούς σωστά, αξιοποιώντας και το υπάρχον εκπαιδευτικό υλικό, μπορεί να βελτιώσει θεαματικά τη μαθησιακή διεργασία σε κάθε ηλικία, καθώς είναι πιθανόν να προκαλεί και επαναπρογραμματισμό του εγκεφάλου, σε περιπτώσεις «μισοχαμένων» ευκαιριών μάθησης, με φυσικό τρόπο που ενισχύει τη φυσική του ανάπτυξη.
Οπως συμβαίνει βέβαια με κάθε καινούργιο, χρειάζεται χρόνος για να αφομοιωθεί επιστημονικά και κοινωνικά. Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι κάποια ανήσυχα εκπαιδευτικά και πολιτικά μυαλά να μην αγνοούν ούτε να περιφρονούν ό,τι είναι καινοτόμο. Η πρόοδος είναι μια δαρβινική διεργασία που περνάει από το κόσκινο της «φυσικής επιλογής». Αυτό το κόσκινο πρέπει να το χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι μυλωνάδες της προόδου∙ διότι μια τέτοια προσέγγιση μπορεί να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι, την πραγματική παιδαγωγικο-εκπαιδευτική πρόοδο από τον μιμητισμό∙ για να υποχωρήσει κάποτε το σοβαρό έλλειμμα παιδείας που μας τυραννά.

Του Στ. Αλαχιώτη, από το ΒΗΜΑ.