"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

29 Απρ 2013

Εξαίρεση και κανόνας

Του Σταθη Ν. Καλυβα*, από την Καθημερινή
Συνδυάζω δύο ιδιότητες που ενίοτε θεωρούνται αντιφατικές: είμαι απόφοιτος του ελληνικού πανεπιστημίου αλλά στέκομαι κριτικά απέναντί του, θεωρώντας το βαθύτατα άρρωστο. Ολο και κάποιος θα βρεθεί να μου πει πως αφού τα πήγα καλά «έξω», αυτό σημαίνει πως το πανεπιστήμιο αξίζει παραπάνω απ’ ό,τι ισχυρίζομαι. Αρκεί μάλιστα μια είδηση πως κάποιος απόφοιτος κατέκτησε μια σημαντική διεθνή διάκριση για να καυτηριαστεί άμεσα η απαξίωση της ελληνικής ανώτατης παιδείας. Αλλωστε, μια χαρά δεν τα καταφέρνουν οι εκατοντάδες απόφοιτοι που σπουδάζουν στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου;
Μήπως έχουν αυτοί δίκιο κι εγώ άδικο; Για να απαντηθεί το ερώτημα αυτό απαιτείται η μέτρηση της συμβολής των ΑΕΙ στην επιτυχία των αποφοίτων τους, πράγμα δύσκολο. Ποιο μέρος της ακαδημαϊκής επιτυχίας ενός ατόμου οφείλεται στην πανεπιστημιακή του παιδεία και ποιο σε άλλα χαρακτηριστικά και επιρροές; Θα επιχειρήσω να δώσω μιαν απάντηση στο ερώτημα αυτό μέσα από την προσωπική μου εμπειρία.
Τα πάντα ξεκινούν από την οικογένεια. Οι γονείς μου δεν πίστευαν πως η παιδεία ήταν απλά ένα μέσο επαγγελματικής αποκατάστασης αλλά θεωρούσαν πως είχε αυτοτελή αξία, αντίληψη για την οποία αισθάνομαι σήμερα απέραντη ευγνωμοσύνη. Συγχρόνως διάβαζαν πολύ και έτσι είχαμε μια μεγάλη και πλούσια βιβλιοθήκη. Αγάπησα λοιπόν από νωρίς το διάβασμα. Βοήθησε, πρέπει να ομολογήσω, και το ότι αργήσαμε να αποκτήσουμε τηλεόραση. Με λίγα λόγια, οι βάσεις μπήκαν από νωρίς.
Έτυχε επίσης να πάω σε ένα καλό σχολείο, αν και στην αρχή το είδα αρνητικά. Ποτέ δεν μπόρεσα να συμφιλιωθώ με τη λογική της αποστήθισης που αποτελούσε (και αποτελεί) τη βάση της ελληνικής εκπαιδευτικής φιλοσοφίας. Ημουν λοιπόν ένας μέτριος μαθητής, ώσπου έπεσα πάνω σε έναν δάσκαλο που πίστεψε σ’ εμένα και μου άνοιξε καινούργιους δρόμους. Η αποδοχή αυτή με βοήθησε να αναπτυχθώ σε μια κρίσιμη φάση. Διατηρώ πάντως ανάμεικτες αναμνήσεις. Σ’ αυτό συνέβαλε το γεγονός πως είχα τη μοναδική τύχη να περάσω τα δύο πρώτα γυμνασιακά μου χρόνια στη Γαλλία, όπου μετακομίσαμε οικογενειακά. Η εμπειρία αυτή μου άνοιξε τα μάτια. Για πρώτη φορά βρέθηκα μέσα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που ήταν σχεδιασμένο για να ενθαρρύνει και να επιβραβεύει τη δημιουργική και πρωτότυπη σκέψη και να καλλιεργεί την πλήρη έκφρασή της. Αισθάνθηκα σαν τον διψασμένο οδοιπόρο που ανακαλύπτει μια πηγή.
 
Στα μέσα της Τρίτης Γυμνασίου επιστρέψαμε στην Ελλάδα κι εγώ στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Ακόμα θυμάμαι το σοκ που αισθάνθηκα όταν διαπίστωσα τι μου είχε συμβεί. Ο στόχος του πανεπιστημίου τον οποίο θεωρούσα αυτονόητο, περνούσε μέσα από το αφόρητο μαρτύριο της σκληρής εξεταστικής πίεσης και της ατελείωτης αποστήθισης, σε ένα περιβάλλον που φάνταζε σκουριασμένο και μίζερο, ενθάρρυνε τον κομφορμισμό και ισοπέδωνε τη διαφορά. Εζησα τα χρόνια του Λυκείου εντελώς έξω από τα νερά μου, καθώς είχα γευτεί το διαφορετικό και γνώριζα πως ένας άλλος κόσμος υπήρχε εκεί έξω. Στον ελάχιστο χρόνο που μου απέμενε διάβαζα ό,τι «εξωσχολικό» (αλήθεια, τι απαίσιος όρος!) έπεφτε στα χέρια μου, ιδίως τα γαλλικά βιβλία και περιοδικά που υπήρχαν σε αφθονία στο σπίτι μας. Είναι πάντως αλήθεια πως στο Λύκειο κέρδισα, μαζί με μερικούς φίλους ζωής, μιαν αναγκαία πειθαρχία μάθησης που είχα κάπως απολέσει στη Γαλλία. Δεν έγινα όμως άριστος μαθητής, γεγονός που τελικά αποδείχθηκε σωτήριο αφού δεν κατάφερα να συγκεντρώσω τις απαραίτητες μονάδες για να περάσω στη Νομική, τον φυσικό προορισμό των καλύτερων μαθητών. Κατέληξα έτσι στο Πολιτικό τμήμα της Νομικής, γνωστό τότε ως Δημόσιο Δίκαιο, που λειτουργούσε κυρίως ως ενδιάμεσος σταθμός προς τη Νομική για όσους δεν τα είχαν καταφέρει.
Η επαφή μου με το πανεπιστήμιο υπήρξε ταυτόχρονα απελευθερωτική και καταθλιπτική. Από τη μία μου πρόσφερε τεράστιες ευκαιρίες προσωπικής ανάπτυξης, καθώς με απάλλαξε από τον θανάσιμο εναγκαλισμό του σχολείου. Από την άλλη, διαπίστωσα πως αποτελούσε ουσιαστικά προέκταση του σχολείου, με αντίστοιχες δόσεις μιζέριας, αποστήθισης και κομφορμισμού, ενδεδυμένες πια με μια χαρακτηριστική αριστερή και «προοδευτική» προβιά. Για δύο περίπου χρόνια δεν ασχολήθηκα σχεδόν καθόλου με τα μαθήματα ώσπου μια μέρα, όπως μου είχε συμβεί στο δημοτικό, έπεσα πάνω σε έναν καθηγητή που βρισκόταν σε πλήρη αναντιστοιχία και σύγκρουση με την περιρρέουσα κουλτούρα του πανεπιστημίου και που μου άνοιξε την πόρτα ενός καινούργιου για μένα κόσμου, της πολιτικής επιστήμης. Ετσι ξεκίνησε μια γοητευτική πορεία που συνεχίζεται ακόμη και μου επέτρεψε να πραγματοποιήσω το όνειρό μου, να κάνω δηλαδή την παιδεία τρόπο ζωής.
Τον κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωσή μου έπαιξαν η οικογένειά μου και οι δάσκαλοί μου, άνθρωποι που λειτουργούσαν ως εξαιρέσεις μέσα στο σύστημα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι πολλοί, αλλά είμαι σίγουρος πως σ’ αυτούς κυρίως οφείλεται η επιτυχία των αποφοίτων που συνεχίζουν έξω. Δίπλα τους τοποθετώ το γαλλικό εκπαιδευτικό σύστημα που με έμαθε να σκέφτομαι και με βοήθησε να σταθώ αργότερα στην Αμερική και πολύ παρακάτω το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Τα συστήματα κρίνονται από τον κανόνα τους, όχι από τις εξαιρέσεις τους.
* Ο κ. Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale.

28 Απρ 2013

Οι ναύτες που γ@μούσαμε, γίναν καπεταναίοι

Αναδημοσίευση από aixmi.gr
Ο Σαμαράς από το 2010 που ξεκίνησε η ιστορία με τα Μνημόνια, δε μας άφησε να πλήξουμε στιγμή με τη στάση του. Ξεκίνησε διεθνή καριέρα ως ακούραστο σούπερ αντιμνημονιακό αγόρι, που ξελαρυγγιαζόταν κράζοντας τον ΓΑΠ για τις υφεσιακές πολιτικές επιλογές του και το τούρλωμα των οπισθίων στους Γερμανούς.
Δέκα καραμέλες halls με vapor action και άλλες τόσες γαργάρες με αλατόνερο ήθελε στην καθισιά του για κάθε καινούρια λαρυγγίτιδα που του προκαλούσε η αγανάκτηση για τα επαχθή Μνημόνια.
Μιλάμε για τόση αντρίλα, που η παγκόσμια βιομηχανία παραγωγής καλτσόν γνώρισε στιγμές πρωτοφανούς άνθισης με τόσα σκισίματα. Που καμαρώνοντάς τον στην τηλεόραση να διακηρύσσει αντρικά και μάγκικα τη μία, αγία, αποστολική, αντιμνημονιακή, νεοδημοκράτικη αλήθεια, δίναμε προληπτικά στις γυναίκες για καλό και για κακό το χάπι της επόμενης ημέρας. Κατακλυσμός από τεστοστερόνη με τον Αντώνη στο αντιπολιτευτικό τιμόνι.
Σήμερα, λίγους μήνες μετά ο Αντώνης, ο τεράστιος αυτός πολιτικός χαμαιλέοντας συνεχίζει με ακρίβεια σπαγκοραμμένου ενεχυροδανειστή ό,τι ο συγκάτοικός του άρχισε, ευαγγελίζοντας το λόγο του Μνημονίου στη γη των εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούντων Ελλήνων. Μια νεοελληνική εκδοχή του Σαύλου που ενώ αρχικά λιθοβολούσε χριστιανούς , κατόπιν μέσα από μια διαδικασία αυτοκάθαρσης και βαθειάς πίστης μετετράπη σε απόστολο Παύλο. Έτσι κι ο Αντώνης μας. Είδε όραμα τη Μέρκελ να τρώει κεμπάπ στου Μπαϊρακτάρη, ξόρκισε τις παλιές δοξασίες και απαλλαγμένος από το ανώριμο παρελθόν, βαφτίστηκε επί γης αγγελιαφόρος της Τρόικα και του θεάρεστου έργου της. Αμήν. Απορρίπτοντας μετά βδελυγμίας ό,τι αντιμνημονιακό και στηρίζοντας τη γραμμή Σόιμπλε με προσήλωση γιαγιάς που διαβάζει κηδειόχαρτα σε κολώνα της ΔΕΗ.
Και όπως κάθε θρησκευτικό δόγμα που σέβεται τον εαυτό του, έτσι κι Σαμαράς και η κομπανία του βρήκαν και στοχοποιήσαν ανηλεώς μια εχθρική για αυτούς οντότητα αποδίδοντάς της το ρόλο του κακού. ΣΥΡΙΖΑ και Αλέξης Τσίπρας έγιναν οι υπέρτατοι εχθροί της Μνημονιάδας με την παγκόσμια πρωτοτυπία να τους αποδίδονται ευθύνες όχι για αυτά που δεν έκαναν, αλλά για εκείνα που δεν ΘΑ κάνουν.
Συνεχίζοντας την ωδή στον Αντώνη επιγραμματικά αναφέρω τις μνημειώδεις ανατροπές στο εσωτερικό του κόμματός του. Πιστός στο μηνιαίο, σχεδόν, ραντεβού του με τη ρυθμική γυμναστική, έγινε πολυνίκης στις κωλοτούμπες και τις λοιπές ασκήσεις εδάφους αέρος γράφοντας ιστορία. Εκεί που πέταγε ροχάλες, φίλαγε ιπποτικά κι εκεί που αγνάντευε, αφόδευε. Έδιωχνε τη Ντόρα, έπαιρνε τη Ντόρα, έδιωχνε τους μνημονιακούς αντιφρονούντες, αφόριζε τους αντιμνημονιακούς μετά. Κι επειδή δεν του έβγαιναν τα κουκιά, στη συνέχεια άνοιγε τη μεγάλη του αγκαλιά και τους έπαιρνε πάλι όλους πίσω. Έκραζε τους Καρατζαφερικούς ακροδεξιούς, μετά τους έβαζε σπίτι του στρώνοντας κόκκινα χαλιά. Και φυσικά συμμάχησε με το διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ και τον επαναστάτη-γενόσημο Κουβέλη συμπληρώνοντας το καρέ του εμπαιγμού και του πολιτικού βοναπαρτισμού.
Ένας χρυσός κανόνας στο πόκερ λέει ότι, αν ρίξεις μια ματιά στο τραπέζι και δεν δεις κανένα κορόιδο, τότε εσύ είσαι το κορόιδο. Διαβάζοντας ξανά και ξανά τις προεκλογικές αρλούμπες – υποσχέσεις της Νέας Δημοκρατίας κατανοείς ότι η ρέγκολα αυτή ισχύει και στη ζωή.
Θα μπορούσα να γράψω τόμους για τις πολιτικές ανακολουθίες του Σαμαρισμού. Όμως δεν θα το κάνω για δύο λόγους. Πρώτον γιατί είμαι καλός άνθρωπος και δεύτερον γιατί αποδέχομαι στωικά ότι μεταπολιτευτικά ήμασταν δυστυχώς η χώρα των αξιοποιημένων αναξιοτήτων και των αναξιοποίητων αξιών.
Και κάπου εκεί το χάσαμε το παιχνίδι. Συγκάτοικοι, συμφοιτητές στο Αμέρικα και λοιποί τζακάτοι συγγενείς κατάφεραν να πραγματώσουν τα παιδικά τους όνειρα για πρωθυπουργία, ποδοπατώντας τα όποια δικά μας. Ποιοι έιμαστε εμείς που θα τους κρίνουμε; Νούμερα είμαστε σε τροϊκανά μπλοκάκια. Φτωχά ναυτάκια σε μνημονιακά υπερωκεάνια.
Συνειρμικά μου έρχεται στο μυαλό μια αγαπημένη παράφραση του «θα γυρίσει ο τροχός» του αθυρόστομου παππού μου: «Οι ναύτες που γ@μούσαμε, γίναν καπεταναίοι»…
Έχει ο καιρός γυρίσματα Αντώνη. Οψόμεθα. Αμήν.

25 Απρ 2013

Μια φορά κι έναν καιρό, δεν έφταιγε κανείς

Steen-Καυγάς σε χαρτοπαίγνιο
Αναδημοσίευση από το skepteon.blogspot.gr
Μια φορά κι έναν καιρό, δύο φίλοι, ένοικοι στην ίδια πολυκατοικία, στην οποία διαχειριστής είναι ο κος Λαμογιόπουλος, συζητούν μεταξύ τους:
κος Πολίτης: Είπες του διαχειριστή να βάλει επιτέλους πυροσβεστήρες στην πολυκατοικία;
κος Βολεψιάδης: Αφού του το είπες εσύ.
Π: Όλοι πρέπει να τον πιέσουμε, γιατί δεν τον βλέπω πολύ πρόθυμο. Καλά, οι υπόλοιποι δεν ανησυχείτε;
Β: Εντάξει μωρέ, μην είσαι μίζερος. Είχαμε κι έξοδα τον τελευταίο καιρό.
Π: Δηλαδή οι τουλίπες στον κήπο και τα καινούργια φαναράκια είναι πιο σημαντικά από την ασφάλειά μας;
Β: Αμάν ρε συ! Σκέτη καταστροφή είσαι. Τι θέλεις τώρα;
Π: Μα δεν σας καταλαβαίνω. Γιατί ποτέ δεν διαμαρτύρεστε όταν κάνει ατασθαλίες; Τον φοβόσαστε;
Β: Δεν τον φοβόμαστε. Αλλά, να! Είναι εξυπηρετικός άνθρωπος και έχει διασυνδέσεις παντού. «Καθάρισε» με τους ημιυπαίθριους και γλιτώσαμε τα πρόστιμα, βρήκε άκρη με τον Δήμο και αφήνουμε τα αυτοκίνητα απέναντι, φρόντισε για τη μονοδρόμηση μπροστά στο σπίτι μας και γλιτώσαμε τη φασαρία. Έχει σκιστεί ο άνθρωπος.

Λίγους μήνες μετά, ένα βραχυκύκλωμα γίνεται η αιτία να τυλιχτεί η πολυκατοικία στις φλόγες. Μόλις που πρόλαβαν οι ένοικοι να βγουν έξω. Ο Βολεψιάδης πανικόβλητος, αρπάζει από τον γιακά τον Λαμογιόπουλο:
Β: Μας κατέστρεψες αλήτη! Ούτε ένας πυροσβεστήρας δεν βρέθηκε πουθενά. Πάει η περιουσία μας, πάει το μέλλον των παιδιών μας!
Εκείνη την ώρα εμφανίζεται ένας άλλος ένοικος, ο κος Πονηράκης.
ΠΟΝ: Για τον πυροσβεστήρα λες; Εδώ ο σιχαμένος είχε στήσει κομπίνα με τον ηλεκτρολόγο και σε κάθε επισκευή έβαζε άχρηστα, μεταχειρισμένα υλικά για να τσεπώνουν τα καινούργια. Με τον υδραυλικό τα ίδια. Με τον συντηρητή του ασανσέρ επίσης. Κάθε φορά που έμπαινα στο ασανσέρ έκανα τον σταυρό μου.
Β: Τι λες μωρέ; Και γιατί δεν είπες τίποτα;
ΠΟΝ: Νόμιζα πως το ξέρατε.
Μαζεύτηκαν και οι υπόλοιποι. Έβριζαν, έφτυναν και χαστούκιζαν τον διαχειριστή, ενώ η φωτιά είχε φουντώσει και «έγλειφε» ήδη το διπλανό κτίριο. Ο κ. Πολίτης επιστρέφει εκείνη την ώρα από τη δουλειά του και βλέπει έντρομος το θέαμα.
Π: Τι στην ευχή κάνετε εδώ μαζεμένοι; Πού είναι η πυροσβεστική;
Εκείνοι όμως, δεν άκουγαν τίποτα. Ούρλιαζαν όλοι μαζί, ο ένας εναντίον του άλλου και όλοι εναντίον του Λαμογιόπουλου. Ο κος Πολίτης καλεί την πυροσβεστική. Η φωτιά σβήνει, αλλά η ζημιά είναι μεγάλη.

Συμφωνούν όλοι να ορίσουν έναν υπηρεσιακό διαχειριστή, που θα αναλάβει τις επισκευές. Ένας προτείνει τον Πολίτη. «Α, όχι αυτόν» αναφώνησαν οι περισσότεροι. «Αυτός είναι γκαντέμης! Είχε λυσσάξει με αυτούς τους πυροσβεστήρες και να τι πάθαμε!» Κι έτσι, προτίμησαν τον Πονηράκη, που είχε το θάρρος να ξεσκεπάσει τις ρεμούλες του Λαμογιόπουλου.
Μάζεψε, λοιπόν, μαστόρια και συνεργεία και εκείνοι του είπαν «τόσα θέλουμε». Η ζημιά μεγάλη, ο λογαριασμός υπερβολικά μεγάλος. Αλλά οι επισκευές έπρεπε να γίνουν αμέσως, γιατί αλλιώς η πολυκατοικία θα κατέρρεε. Λόγω της θλιβερής κατάστασης και επειδή μια πιθανή κατάρρευση θα είχε συνέπειες για όλη τη γειτονιά, τα μαστόρια συμφώνησαν να χρηματοδοτήσουν τις επισκευές και να πληρώνονται με δόσεις σε βάθος χρόνου. Με την προϋπόθεση πως οι ένοικοι θα ήταν συνεπείς στις πληρωμές τους. Ξεκίνησε λοιπόν το έργο ο Πονηράκης, έχοντας την ελπίδα πως όλο και κάποιος «φιλικός» μάστορας θα ήταν πρόθυμος να του εξασφαλίσει και κάποιο κέρδος για τον κόπο του.
Οι ένοικοι τώρα, μόλις είδαν τον λογαριασμό, έπαθαν αποπληξία! Έπρεπε να δώσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν για αυτή τη ρημάδα την επισκευή. Πλήρωναν και ξαναπλήρωναν τις δόσεις και αποτελέσματα δεν έβλεπαν. Ο Πονηράκης δεν διευκόλυνε καθόλου τα συνεργεία στη δουλειά τους. Θέλοντας να κρατήσει τη θέση του διαχειριστή και μετά την αποκατάσταση της ζημιάς, προσπαθούσε να μην στεναχωρήσει κανέναν: «Μην πειράξετε αυτόν τον τοίχο, μην αφαιρέσετε αυτά τα πλακάκια, μην τρυπήσετε εδώ, μην αλλάξετε χρώμα εκεί...»
Αλλά τα μεροκάματα πληρώνονταν κάθε μέρα και η πολυκατοικία εξακολουθούσε να είναι έτοιμη να καταρρεύσει.

Τότε ήταν που ανέλαβε δράση ο κος Παραμύθης. Τους μάζεψε όλους στο καφενείο της γειτονιάς και έβγαλε έναν λόγο, μαγευτικό:
«Αγαπητοί μου συνένοικοι! Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε ενωμένοι τον κοινό μας εχθρό. Είναι πλέον φανερό πως ο κος Λαμογιόπουλος και ο κος Πονηράκης έβαλαν φωτιά στα σπίτια μας για να δώσουν την ευκαιρία στα συνεργεία να πλουτίσουν! Και αφού κατέστρεψαν τις περιουσίες σας, τώρα κοιτάζουν να σας στερήσουν και το εισόδημά σας! Δεν θα τους το επιτρέψουμε. Θα φτιάξουμε μόνοι μας τα διαμερίσματά μας!»
Μέσα στα χειροκροτήματα και τις επευφημίες, ακούστηκε η φωνή του κου Πολίτη:
Π: «Εφόσον δεν είμαστε σε θέση να χρηματοδοτήσουμε μόνοι μας τις εργασίες, νομίζω πως, ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο διαχειριστής, τα συνεργεία μας είναι απαραίτητα»
ΠΑΡ: « Και βέβαια μπορούμε! Θα μας χρηματοδοτήσουν αυτοί που έχουν τα μεγάλα διαμερίσματα. Κάντε με διαχειριστή και θα δείτε!»
Π: «Μα για τη ζημιά ευθύνονται όλοι. Όλοι δεν ανέχτηκαν τις ατασθαλίες του Λαμογιόπουλου; Όλοι δεν αδιαφόρησαν που δεν είχαμε πυροσβεστήρες; Γιατί να πληρώσουν μόνο οι δυο - τρεις; Εγώ νομίζω πως πρέπει....»

Το ακροατήριο έγινε έξαλλο! «Αυτοί, αυτοί να πληρώσουν» ούρλιαζαν. «Θάνατος στους διαχειριστές». Οι περισσότεροι έδειχναν αποφασισμένοι να αναθέσουν τη δουλειά στον Παραμύθη.
Τις επόμενες μέρες, οι τρεις που είχαν τα μεγάλα διαμερίσματα τα πούλησαν όσο-όσο στους μαστόρους και έφυγαν για άλλη γειτονιά. Οι μάστορες, που ήταν τώρα και δανειστές και ιδιοκτήτες, έγιναν ακόμα πιο απαιτητικοί.
Μέχρι σήμερα, αυτή η πολυκατοικία είναι υπό κατάρρευση. Η μόνη της ελπίδα είναι καταφέρει ο κος Πολίτης να πείσει τους υπόλοιπους πως όλοι έφταιξαν και όλοι μαζί έπρεπε τώρα να πληρώσουν και να σώσουν τις περιουσίες τους. Να τους κάνει να καταλάβουν πως αν αυτοί δεν επέτρεπαν στον κο Λαμογιόπουλο να τους εξαπατήσει, θα υπήρχαν στο κτίριο πυροσβεστήρες και κανένα συνεργείο δεν έρχεται εκεί που δεν χρειάζονται επισκευές.  

24 Απρ 2013

Στην Ελληνική Λέσχη της Απάτης όλα μεταμφιέζονται στο αντίθετό τους

Του Φώτη Γεωργελέ, από το athensvoice.gr
Πριν λίγες μέρες, ένα ασφαλιστικό ταμείο, αφού κατήγγειλε, φλογερά ως είθισται, τα «εγκληματικά μνημόνια, τους σφαγείς τροϊκανούς και τους άθλιους κυβερνώντες υπηρέτες τους», ανακοίνωσε ότι παρότι έχει καταργηθεί, θα δώσει δώρο Πάσχα στους δικούς του συνταξιούχους. Δεν ακούγεται πολύ προοδευτικό;
Από πού δίνει δώρα Πάσχα το φιλολαϊκό ταμείο; Έχει λεφτά; Αφού όλο το ασφαλιστικό σύστημα είναι χρεοκοπημένο, θα είχε καταρρεύσει εντελώς χωρίς τις δόσεις της ανάλγητης τρόικας και το μπαράζ φόρων που προστίθενται ο ένας μετά τον άλλον όλα αυτά τα χρόνια. Ποιος θα τα πληρώσει; Οι Ευρωπαίοι και οι Έλληνες φορολογούμενοι. Στην πραγματικότητα, αν αφαιρέσεις την επαναστατική ρητορεία, βρίσκεις πάλι μια αντίθεση insiders και outsiders. Η γενιά βαμπίρ, η γενιά των baby boomers που βγαίνει στη σύνταξη, εννοεί να μη χάσει τίποτα ή το λιγότερο δυνατόν, αδιαφορώντας για τους επόμενους, αυτούς που εργάζονται τώρα, που θα βγουν στη σύνταξη στο μέλλον και θα βρουν χρεοκοπημένα ταμεία. Η περιουσία του ταμείου αναδιανέμεται εις βάρος των νεότερων. Δεν γίνεται, όμως, πολύ «επαναστατικά»;
Ένα κυβερνητικό κόμμα καταγγέλλει όσα μέσα ενημέρωσης δεν συμφωνούν με τα προγράμματα αντιμετώπισης της ανεργίας μέσω βραχυχρόνιων διορισμών στο Δημόσιο. Ντροπή τους, λέει, με τέτοια ανεργία που μαστίζει την κοινωνία, αυτοί να είναι αντίθετοι και να υπονοούν πελατειακές προσλήψεις. Τα Μέσα Ενημέρωσης μπορεί πράγματι να παίζουν παιχνίδια και οι ενδοκυβερνητικές κόντρες να έχουν ως μόνο στόχο τον κομματικό έλεγχο των κεφαλαίων του ΟΑΕΔ, η αντιμετώπιση όμως της ανεργίας γίνεται όπως πρέπει να γίνεται; Χρειαζόμαστε κι άλλους ανθρώπους στο Δημόσιο; Τότε γιατί λένε ότι μέχρι το 2015 πρέπει να μειωθεί κατά 150 χιλιάδες; Στον ιδιωτικό τομέα δεν είναι που χρειαζόμαστε νέες θέσεις εργασίας; Οι επιχειρήσεις δεν είναι που κλείνουν γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τους εργαζόμενούς τους;
Θα το καταλάβαινα αν οι 5μηνες προσλήψεις στο Δημόσιο ήταν προγράμματα τελευταίας ευκαιρίας. Όμως, η Ευρωπαϊκή Ένωση μας δίνει εκατοντάδες εκατομμύρια για να επιδοτήσουμε την εργασία. Τα οποία παραδόξως λιμνάζουν, δεν απορροφώνται, μέχρι να καταλήξουν πάλι στο ίδιο γνωστό έργο: προσλήψεις στο Δημόσιο, πελατειακές σχέσεις, ελπίδα για μονιμοποίηση, επιδοματική πολιτική χωρίς δημιουργία πραγματικών θέσεων εργασίας. Στον ιδιωτικό τομέα έχουν ελπίδες οι άνθρωποι να παραμείνουν στη δουλειά τους αν περάσει η κρίση, αν αποδείξουν τα προσόντα τους, αν γίνουν απαραίτητοι. Στον ιδιωτικό τομέα υπάρχει πιθανότητα οι 5μηνες προσλήψεις να γίνουν κανονικές. Στο Δημόσιο δεν έχουν καμία.
Όμως, υπονομεύουν αυτή τη δυνατότητα. Βάζουν προαπαιτούμενα περασμένων εποχών που δεν μπορεί να καλύψει καμία επιχείρηση. Να μην έχει κάνει ούτε μια απόλυση τους προηγούμενους 6 μήνες. Μετά από 4 χρόνια ύφεσης ξέρουν πολύ καλά ότι δεν θα βρουν ούτε μία. Όταν μετά από πιέσεις καταργούν αυτή την προϋπόθεση, περιορίζουν τα προγράμματα στους μέχρι 29 ετών. Γιατί οι μεγαλύτεροι, που έχουν και το μεγαλύτερο πρόβλημα, δεν μας νοιάζουν, δεν είναι άνεργοι. Έτσι, βάζοντας συνεχώς εμπόδια, αφήνουν τα ευρωπαϊκά κονδύλια να λιμνάζουν μέχρι να τα κατευθύνουν εκεί που θέλουν. Ξανά σε τοποθετήσεις στο Δημόσιο. Σε τελική ανάλυση, έστω κι έτσι δεν είναι κακό, κάποιες δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι πρόσκαιρα έστω θα ανακουφιστούν. Αλλά αυτό δεν είναι πραγματική πολιτική εναντίον της ανεργίας. Και, κυρίως, αναπαράγει το χρεοκοπημένο μοντέλο.
Ένα ριζοσπαστικό μπλογκ καταγγέλλει «την πολιτική απόφαση καταστολής μέσων πληροφόρησης, λογοκρισίας αυτών που αντιστέκονται στον εκφασισμό και την κοινωνική εξαθλίωση». Έχουν αρχίσει οι «δωσίλογοι» να καταστέλλουν και να λογοκρίνουν τα μέσα ενημέρωσης; Όχι ακριβώς. Γιατί αυτό που διεκδικούν είναι «το δικαίωμα να εκπέμπουμε ελεύθερα μέσα από το Πολυτεχνείο και το πανεπιστημιακό άσυλο». Δηλαδή, ζητάνε να εκπέμπουν με δαπάνες του κράτους. Το οποίο καταγγέλλουν ως φασιστικό. Ενώ όλοι οι άλλοι να πληρώνουν server. Και ζητάνε να εκπέμπουν με ασυλία. Καλυμμένοι από την κρατική ανωνυμία. Ενώ όλοι οι άλλοι να αναλαμβάνουν την ευθύνη των λόγων τους. Πάλι καλά. Θα μπορούσαν να διεκδικούν και να ορισθεί ειδικό τέλος στη ΔΕΗ, όπως για την ΕΡΤ.
Κάποιοι συνδικαλιστές καταγγέλλουν ότι οι επιθεωρητές «δεν έλεγξαν ελλείψεις και απαραίτητους κανόνες υγιεινής, ούτε ανακάλυψαν εκείνους που με προσωπικά έξοδα μετακινούνται για ανάγκες της υπηρεσίας και προσφέρουν με αυταπάρνηση για το καλό του υπουργείου και της πατρίδας». Τι κάνουν αυτοί οι ανάλγητοι επιθεωρητές στα υπουργεία μας; Ελέγχουν αν οι υπάλληλοι εμφανίζονται στις δουλειές τους ή είναι τουρίστες, ανακαλύπτουν ότι σε κάποια σχολεία οι εργαζόμενοι καλύπτουν τις μισές διδακτικές ώρες από το ωράριό τους και άλλα τέτοια τραγελαφικά. Δικαιολογημένα, λοιπόν, σε κάποιο υπουργείο η αγανάκτηση περίσσεψε και τους ζήτησαν «να αποχωρήσουν και θα τους στείλουν τα στοιχεία υπηρεσιακώς γιατί δημιουργούν κλίμα σύγχυσης και φόβου στους συναδέλφους». Δουλεύει κανείς σε κλίμα σύγχυσης και φόβου; Δεν δουλεύει.
Η αντιπολίτευση καταγγέλλει τις «ανθρωποθυσίες στο Δημόσιο». Τις βάρβαρες «μαζικές απολύσεις». Αλλά γίνονται απολύσεις στο Δημόσιο; Την ώρα που 3,5 χιλιάδες χάνουν κάθε μέρα τη δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα, στο δημόσιο δεν έχει απολυθεί κανένας. Λένε, τώρα, ότι μέχρι το τέλος του 2013 θα απομακρύνουν 4.000 που κατηγορούνται για ποινικά και πειθαρχικά παραπτώματα. Η προηγούμενη Δευτέρα ήταν μια ιστορική μέρα. Απολύθηκαν οι πρώτοι δύο, ο ένας που είχε κατηγορηθεί πριν 12 χρόνια και ο άλλος πριν 10. Ποινικά αδικήματα, πειθαρχικά παραπτώματα, πλαστά πτυχία και δικαιολογητικά, προκλητικές αργομισθίες, επιδόματα σε θέσεις ευθύνης χωρίς προσόντα, ζουν και βασιλεύουν πάντα στο Δημόσιο χωρίς καμία επίπτωση.
Τα πειθαρχικά δεν συνεδριάζουν, οι συνδικαλιστές αθωώνουν, οι δικαστικοί δεν συμμετέχουν, μετά ακολουθούν τα δευτεροβάθμια πειθαρχικά, πάλι απ’ τα ίδια, και στο τέλος καταλήγουν στη δικαιοσύνη με τους γνωστούς ράθυμους ρυθμούς. Όσοι κατηγορούνται έχουν εξασφαλισμένο ότι εντωμεταξύ σε μια δεκαετία θα έχουν βγει στη σύνταξη. Ξέρουν, δηλαδή, ότι η διαφθορά δεν τιμωρείται σ’ αυτή τη χώρα. Στην πρώτη υποψία ότι το καθεστώς ατιμωρησίας θα θιγεί, αρχίζουν οι οιμωγές: Όχι στις ανθρωποθυσίες. Δεν υπερασπίζονται τους δημοσίους υπαλλήλους. Υπερασπίζονται το πελατειακό κράτος, την κομματοκρατία, τη διαφθορά. Με χαμένους τους δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι στο τέλος θα πληρώσουν το κόστος.
Ευτυχώς, ένας βουλευτής της συμπολίτευσης φροντίζει για τα ορφανά που βρέθηκαν στο στόχαστρο της τρόικας. Με επερώτηση κατήγγειλε «την επιβολή του πλαφόν των 720 ευρώ στις άγαμες ή διαζευγμένες ορφανές θυγατέρες του Δημοσίου που καταδικάζονται να ζήσουν στην ανέχεια, δεδομένου ότι για την πλειοψηφία των γυναικών αυτών η συγκεκριμένη σύνταξη αποτελεί και το μοναδικό εισόδημα». Στη χώρα του 1,3 εκατομμυρίου ανέργων, στη χώρα των 510 ευρώ κατώτατου πρώτου μισθού, ο φίλος του λαού δίνει μάχες όχι για την κατάργηση ενός προνομίου που δημιουργεί εισοδηματίες του δημοσίου εφ’ όρου ζωής, αλλά για τη μείωσή του στα 720 ευρώ μόλις...
Στην Ελληνική Λέσχη της Απάτης όλα μεταμφιέζονται στο αντίθετό τους. Προνόμια, κρυφές πρόσοδοι, ιδιοτελή συμφέροντα, με τη σημαία της αντίστασης στα μνημόνια και τις τρόικες, προσπαθούν να αποφύγουν τη συμμετοχή τους στις θυσίες. Να διατηρήσουν τον ομφάλιο λώρο με το κράτος, με το δημόσιο χρήμα. Μεταφέροντας επαναστατικά και ριζοσπαστικά, πάντα, το κόστος στους ασθενέστερους, σ’ αυτούς που δεν έχουν φωνή.

23 Απρ 2013

Όχι άλλα υποκριτικά δάκρυα

Του Θανάση Μαυρίδη, από το capital.gr
Ξέρω! Όλοι καταδικάζουμε τα απαράδεκτα γεγονότα στην Μανωλάδα! Κι έπειτα μπορούμε να πέσουμε για ύπνο ήσυχοι ότι πράξαμε το δημοκρατικό μας καθήκον. Καταγγείλαμε τον ρατσισμό, ξεσπάσαμε κατά των τσιφλικάδων και ρίξαμε και έναν λόγο υπέρ της πανανθρώπινης ειρήνης. Συγνώμη, αλλά τα ίδια κάναμε και πριν από τέσσερα χρόνια!

Με κουράζουν απίστευτα οι θεωρίες των λίγων που αμαυρώνουν την εικόνα των πολλών. Ότι δήθεν ο εν λόγω τσιφλικάς ήταν η εξαίρεση, ενώ όλοι οι άλλοι μοιράζουν τριαντάφυλλα στους μετανάστες και όχι σφαίρες. Μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα και εμείς είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε την οποιαδήποτε «μαρτυρία» τους και να γυρίσουμε σελίδα. Αρκεί να μην ασχοληθούμε άλλο σοβαρά. Σε αντίθετη περίπτωση θα είμαστε υποχρεωμένοι να επιβάλλουμε τον Νόμο και κάτι τέτοιο δεν το θέλουμε.
Διότι ο Νόμος είναι στην Ελλάδα κάτι το ελαστικό. Σαν την συνείδηση των επίορκων. Ο Νόμος θα πρέπει θεωρητικά να ισχύει για όλους. Στην πράξη η εφαρμογή του σταματάει όταν θίγει τα προσωπικά μας συμφέροντα. Έτσι φτάσαμε στο σημείο να έχουμε αυτόνομες κοινότητες σε όλη την Ελλάδα. Στην Μανωλάδα νομίζουν ότι είναι στον Μισισιπή των αρχών του περασμένου αιώνα, στα Ζωνιανά ότι ζουν σε ανεξάρτητο κρατίδιο και στην Χαλκιδική ότι βρίσκονται στο Παρίσι του 1968. Γιατί εκεί και όχι και στις δικές μας γειτονιές; Για να αποκτήσουμε κι αυτό που έλεγε ο Σαββόπουλος, «των Ελλήνων της κοινότητες».

Ας πούμε τώρα το εξής: Ότι οι τρεις Ελληναράδες από την Μανωλάδα δεν πυροβολούσαν κατά των δυστυχών μεταναστών, αλλά τους έδεναν και τους περιέλουζαν με βενζίνη. Το αδίκημά τους θα ήταν τότε λιγότερο σοβαρό; Και πως θα αντιμετώπιζε η κοινωνία ένα πιθανό αίτημα των συμπατριωτών των δραστών για την άμεση αποφυλάκισή τους;

Όταν αρχίσει κανείς να κάνει εκπτώσεις στην Δικαιοσύνη και στην συνείδησή του, αυτό δεν έχει τέλος. Αν θέλουμε μία ευνομούμενη Πολιτεία θα πρέπει να απαιτήσουμε να εφαρμόζεται ο Νόμος από άκρη σε άκρη αυτής της χώρας. Ίσα και όμοια για όλους, δίχως εξαιρέσεις.
Μην επιχειρήσουμε συμψηφισμούς. Μην δοκιμάσουν κάποιοι περίεργους ακροβατισμούς. Η ανομία θα πρέπει να πάψει να είναι καθεστώς στην Ελλάδα.

Δεν είναι δυνατόν να μπαίνουν στα νοσοκομεία μέλη της Χρυσής Αυγής και να αναζητούν τους αλλοδαπούς που εργάζονται. Δεν μπορεί κανείς να υποκαθιστά το κράτος. Αλήθεια, αν αύριο ή μεθαύριο έχουμε ένα ατύχημα σε αυτού του είδους τους «ελέγχους», τι θα γίνει; Θα εκφράσουμε και πάλι τον αποτροπιασμό μας, την ιερή μας αγανάκτηση και θα γυρίσουμε από το άλλο πλευρό για να συνεχίσουμε τον ύπνο μας;

20 Απρ 2013

Οι εχθροί της Δημοκρατίας και το ξεχείλωμα του φασισμού

 
Του Γιώργου Σιακαντάρη, από τη μεταρρύθμιση

Πληθαίνουν οι πολιτικές αναλύσεις που γίνονται για να εξηγηθεί το φαινόμενο της ανόδου της Χρυσής Αυγής, αλλά κυρίως για τα πιθανά μέτρα που πρέπει να ληφθούν, ώστε να διαμορφωθεί ένας σύγχρονος ηγεμονικός λόγος κατά του νεοναζισμού. Όλοι όσοι αναγνωρίζουν, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, εκούσια ή ακούσια, θεωρητικώς ή ενστικτωδώς, την φιλελεύθερη δημοκρατία ως αυταξία, βλέπουν στην άνοδο της Χρυσής Αυγής μια βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας μας. Πολύ φοβάμαι όμως πως αυτές οι αναλύσεις, παρόλο που γίνονται στο όνομα της υπεράσπισης του ορθολογισμού, διέπονται περισσότερο από ένα θεμιτό πάθος κατά της βίας, όχι όμως και από μια ανάλυση της διαφοράς μεταξύ της βίας που χρησιμοποιούν οι εχθροί της δημοκρατίας από τη μία και του φασισμού από την άλλη.

Το ζητούμενο βεβαίως δεν είναι να δούμε ποιος κάνει τις πιο «εμβριθείς» αναλύσεις και ποιος όχι. Το ζητούμενο είναι το πώς, άνθρωποι από τον σοσιαλδημοκρατικό, τον συντηρητικό, τον φιλελεύθερο, τον ανανεωτικό και ριζοσπαστικό αριστερό χώρο, θα βρουν τρόπους και παρά τις διαφορές που τους χωρίζουν, θα μπορέσουν να αρθρώσουν ένα ηγεμονικό λόγο υπέρ της Δημοκρατίας. Γιατί το μεγάλο έλλειμμα της εποχής και της χώρας είναι το έλλειμμα δημοκρατίας.

Για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να αποφευχθεί η σύγχυση που προκύπτει όταν ο φασισμός, ως το πλέον αντι-ανθρωπιστικό ιδεολογικό, κοινωνικό και πολιτικό μόρφωμα, συγχέεται με τις διάφορες μορφές εκδήλωσης της βίας. Και από μορφές εκδήλωσης βίας στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη… «να φάνε και οι κότες». Όμως όλες οι μορφές βίας δεν είναι φασισμός. Ας περιοριστώ στην ελληνική περίπτωση, αν και αρκετές φορές έχω αναφερθεί και σε περιστατικά βίας στη Δυτική Ευρώπη, που καθόλου δεν υπολείπονται των δικών μας.

Η βία στην Ελλάδα, όπως αυτή προέκυψε μετά την υπογραφή του Μνημονίου, δεν ήταν φυσικά κεραυνός εν αιθρία. Πριν απ’ αυτή την έξαρση της βίας, είχε διαμορφωθεί στην Ελλάδα ένας ηγεμονικός λόγος, ο οποίος πήγαζε από τα αριστερά και «περιέργως» εκβαλλόταν στα δεξιά, σύμφωνα με τον οποίο η Δημοκρατία, αποτελεί μια τυπική πλευρά του καπιταλιστικού συστήματος ή του δυτικού ορθολογικού κακού για την καθ’ ημάς Ανατολή και τίποτα παραπάνω. Σύμφωνα με αυτές τις θεωρήσεις, η Δημοκρατία είτε είναι άσχετη με τα λαϊκά αιτήματα, είτε λειτουργεί ως μηχανισμός υπαγωγής των λαϊκών αιτημάτων στις λογικές του καπιταλιστικού συστήματος, είτε βρίσκεται σε διάσταση με την προτεραιότητα του κοινοτισμού έναντι του ατόμου και της κοινωνίας. Το κοινό σημείο αυτών των θεωρήσεων είναι πως αντιλαμβάνονται τη Δημοκρατία ως μια τυπικότητα και τίποτα παραπάνω. Όποιος όμως πιστεύει πως το δικαίωμα της ελεύθερης εκλογής, της αλλαγής μέσω εκλογών των κυβερνώντων, αλλά και το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης της γνώμης είναι ένα τυπικό δικαίωμα, είναι πολύ εύκολο να θεωρήσει ότι το δικαίωμα της διαφορετικής γνώμης του άλλου, είναι επίσης τυπικό. Γι’ αυτόν είναι εύκολο να πει πως «η Χούντα δεν τελείωσε το ’73» και από εκεί είναι πολύ εύκολο να πει πως η εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων δεν είναι δα και κανένα μεγάλο αμάρτημα. Αρκεί αυτή η εξόντωση να είναι προς όφελος του λαού, της τάξης ή της φυλής.

Η κατάληξη αυτής της αντίληψης, είναι η νομιμοποίηση της άποψης πως το αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη να αντιμετωπίζεται ως φορέας νόμιμων απόψεων, με τις οποίες ο καθένας μπορεί φυσικά και να διαφωνεί, είναι ένα τυπικό δικαίωμα. Από εδώ ως τη νομιμοποίηση της άσκησης διαπροσωπικής βίας έναντι οποιουδήποτε σκέφτεται διαφορετικά απ’ αυτόν που ex officio εκφράζει τα συμφέροντα της τάξης, του λαού, του έθνους ή και εγώ δεν ξέρω ποιου άλλου, είναι όσο η απόσταση να ανέβει κανείς από την Κάτω Πλατεία στην Άνω και από εκεί να πάρει στα χέρια του το ψηφοδέλτιο της Χρυσής Αυγής. Η έξαρση όμως των φαινομένων βίας στην Ελλάδα του Μνημονίου, είναι ένα σημαντικό πρόβλημα, αλλά δεν είναι φασισμός. Όπως δεν είναι φασισμός και πολλές από τις πλευρές εκδήλωσης της κοινωνίας της αγένειας. Μερικές κοινωνικές στάσεις όπως η έλλειψη σεβασμού μερικών δημοσίων λειτουργών προς τους πολίτες, η ιδιοποίηση του δημόσιου χώρου στις συγκοινωνίες ή στους δημόσιους οργανισμούς για ίδιο όφελος και η αδιαφορία για τις ανάγκες και τις προτεραιότητες των άλλων, αλλά και κάποιες «πολιτικές» στάσεις και συμπεριφορές όπως η γενικευμένη νομιμοποίηση παραβατικών φαινομένων (φοροδιαφυγή, εκβιασμοί, ρουσφέτια, διαφθορά στις διαπροσωπικές συναλλαγές, όπως και στις συναλλαγές με το Δημόσιο) και ανομικών φαινομένων («δεν πληρώνω», γιαουρτώματα), προδίδουν μια κοινωνία έτοιμη να ριχτεί στις αγκαλιές του φασισμού. Δεν είναι όμως αυτό φασισμός. Όπως δεν είναι φασισμός, αν και είναι μορφή ιδεολογικής βίας, το να ταυτίζει κανείς την εφημερίδα Αυγή με τη Χρυσή Αυγή. Είναι όμως όλα τα παραπάνω, τα υλικά με τα οποία γίνεται η ασφαλτόστρωση του δρόμου, μέσα από τον οποίο η αδύναμη κοινωνία των πολιτών οδηγείται στον φασισμό. Το ξεχείλωμα όμως του τι είναι φασισμός, ευνοεί τον πραγματικό φασισμό.

Κατά τη γνώμη μου οι ιδεολογίες και οι πρακτικές που απαξιώνουν τη Δημοκρατία είναι βία, αλλά δεν είναι φασισμός. Γιατί ο τελευταίος δεν είναι μια θεωρία βίας σαν όλες τις άλλες. Είναι μια θεωρία βίας που έρχεται σε αντίθεση με τον ίδιο τον ανθρώπινο πολιτισμό. Όταν κανείς εξομοιώνει γενικά τη βία με τον φασισμό ως μορφή έκφρασης ενός βαθύτατου μίσους για την ίδια την ανθρώπινη κοινωνία, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να κάνει πιο εύπεπτο τον φασισμό στις συνειδήσεις των κοινωνικά περιθωριοποιημένων. Ο φανατισμός δεν είναι φασισμός, αν και ο φασισμός είναι και φανατισμός. Αυτή η εξομοίωση είναι βούτυρο στο ψωμί των απανταχού κασιδιάριδων, μια που στη συνείδηση μεγάλων στρωμάτων τίποτα πλέον δεν διαχωρίζει τους φασίστες από τους εχθρούς της δημοκρατίας. Οι φασίστες όμως δεν είναι μόνο απλοί εχθροί της δημοκρατίας, είναι εχθροί του ανθρώπινου λόγου και πολιτισμού, εχθροί του ανθρωπισμού.

Η δυνατότητα αντιμετώπισης του φασιστικού τέρατος, περνάει μέσα από μια προσπάθεια άρθρωσης ενός σύγχρονου ηγεμονικού λόγου υπέρ της Δημοκρατίας. Ενός λόγου που θα αναδεικνύει τη Δημοκρατία όχι μόνο ως μια μορφή πολιτεύματος, αλλά και ως κοινωνικό σύστημα, που περισσότερο απ’ όλα τα άλλα επιτρέπει εκείνο τον ταξικό ανταγωνισμό, μέσα από τον οποίο μπορούν να προκύψουν τεράστια οφέλη για μεγάλα κοινωνικά στρώματα.

Η Δημοκρατία οφείλει να είναι η απάντηση της Αριστεράς στις κοινωνικές ανισότητες και της Δεξιάς στην αποσταθεροποίηση των κοινωνικών σχέσεων. Η Δημοκρατία ως μορφή κράτους παροχής υπηρεσιών προς τους πολίτες, αποτελεί την πιο αποστομωτική απάντηση προς όλους τους εχθρούς της. Γιατί, σε τελική ανάλυση, Δημοκρατία είναι η προσπάθεια για την επικράτηση της κοινής λογικής και του ορθού λόγου, έναντι του ανορθολογισμού των ασυνάρτητα ψεκασμένων Ελλήνων. Φυσικά και δεν χωράει καμία συμμαχία με αυτούς τους «ασυνάρτητα ψεκασμένους» Έλληνες.

Ακόμη όμως και αν διαφωνούμε για την εξομοίωση ή όχι των άκρων, πρέπει να συμφωνήσουμε πως χρειάζεται να υπερασπίσουμε τη Δημοκρατία και τον ορθό λόγο. Αλλά στην Ελλάδα, για να επιτύχουμε κάτι τέτοιο, πρέπει «να ανακαλύψουμε» άλλους πολιτικούς, άλλους αστούς, άλλους συνδικαλιστές και άλλους πνευματικούς ανθρώπους. Το Μνημόνιο δεν μας εμποδίζει να τους ψάξουμε. Μερικοί είναι δίπλα μας.

18 Απρ 2013

Ο μελαγχολικός επαρχιωτισμός της ελληνικής Δεξιάς

Του Νίκου Μαραντζίδη, από Protagon.gr
Ιστορικά, η κυριαρχία του συντηρητισμού έναντι του φιλελευθερισμού στη χώρα μας, καθόρισε την ισχυρή και σχεδόν αναλλοίωτη στον χρόνο φύση της ελληνικής Δεξιάς. Αν και τα δύο ρεύματα υπήρξαν ανταγωνιστικά μεταξύ τους για κάποιο διάστημα και κατά τον μεσοπόλεμο κυρίως εκφράστηκαν μέσω της πολιτικής διαμάχης Λαϊκών-Φιλελευθέρων, η δικτατορία του Μεταξά και στη συνέχεια ο εμφύλιος πόλεμος ανέδειξαν τον συντηρητισμό ως το πρωτεύον ρεύμα του αστικού κόσμου.

Αυτός ο συντηρητισμός, έντονα εσωστρεφής, εξέφρασε την κουλτούρα της μικράς πλην εντίμου Ελλάδος όπως θα έλεγε κάποτε ο Γ. Βλάχος, στην εφημερίδα Καθημερινή. Είχε αναγορεύσει σε θεμέλια της κοινωνικής οργάνωσης στάσεις και συμπεριφορές όπως η εργατικότητα, το καθήκον, η πειθαρχία, ο σεβασμός στους νόμους, η εγκράτεια, η ταπεινοφροσύνη, η αφοσίωση στις παραδόσεις.

Χρειάστηκε να αναδειχθεί μια φιλελεύθερη πολιτική ατζέντα στη δεκαετία του ’60, κυρίως μέσα από το αίτημα του εκδημοκρατισμού και τις διεκδικήσεις της πολιτικής και κοινωνικής φιλελευθεροποίησης για να ξαναανθίσει ένας φιλελεύθερος πλούτος ιδεών που έδινε ιδιαίτερη σημασία στα πολιτικά δικαιώματα, τον πλουραλισμό και τις ίσες ευκαιρίες μέσω της διεύρυνσης του δικαιώματος πρόσβασης των νέων στην εκπαίδευση. Η δικτατορία αποτέλεσε, αναμφίβολα, ένα ακόμη πισωγύρισμα, αλλά η πτώση της μια ευκαιρία.

Η μεταπολιτευτική Δεξιά του Κ. Καραμανλή επιχείρησε για πρώτη φορά συγκροτημένα και συστηματικά να εντάξει τον κεντροδεξιό χώρο μέσα σε ευρύτερους ιδεολογικούς ορίζοντες. Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 και, κυρίως, η εμφατική επιμονή στο «ανήκομεν στη Δύση», είχαν ευρύτερες συνέπειες για τον ιδεολογικό καθορισμό της Κεντροδεξιάς. Ιδιαίτερα το ευρωπαϊκό όνειρο που προωθούσε ο Καραμανλής, υποδήλωνε την ανάγκη ένταξης της Ελλάδας και της ελληνικής κοινωνίας μέσα στις δυτικές αξίες και συμπεριφορές του πλουραλισμού, του ορθολογισμού και του κράτους δικαίου. Ο ευρωπαϊσμός του Καραμανλή, αν και χονδροκομμένος και ακατέργαστος, αποκάλυπτε μια δυναμική διεθνοποίησης και κοσμοπολιτισμού για την ελληνική Δεξιά, και αποτελούσε αναμφισβήτητα μια ευκαιρία, καθώς της επέτρεπε να επανεξετάσει τον κόσμο, όχι μόνο με το παραδοσιακό, συντηρητικό, εθνοκεντρικό της πρίσμα, αλλά μέσα από άλλες, ευρύτερες, κοσμοπολίτικες όψεις.
Η ευκαιρία έμοιαζε πως μπορούσε να κερδηθεί στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Ήταν τότε που η ελληνική Κεντροδεξιά, ως φιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία, επιχείρησε να ανατρέψει τους ιδεολογικούς συσχετισμούς της μεταπολίτευσης. Οι φιλελεύθερες ιδέες εκείνης της περιόδου έφεραν στο προσκήνιο της συζήτησης την αντιπαράθεση ανάμεσα στο μεγάλο κράτος από τη μια και τη μεγάλη κοινωνία από την άλλη, δείχνοντας πως μια ευημερούσα κοινωνία υπάρχει μόνο εφόσον οι πολίτες μπορούν να βρουν ελεύθερες συνθήκες ανάπτυξης της ατομικότητας. Οι έννοιες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της επιχειρηματικότητας ήρθαν στο προσκήνιο ενώ η ιδέα πως το κράτος και ευημερία είναι δύο ταυτόσημες έννοιες, τέθηκε υπό σοβαρή αμφισβήτηση. Στην πραγματικότητα, ήταν τότε που η ελληνική Δεξιά ευθυγραμμίστηκε με διεθνείς αναζητήσεις και ρεύματα και επιχείρησε να ανανεώσει το πεπαλαιωμένο οπλοστάσιο του αμυντικού, φοβικού αντικομουνισμού που παρέπεμπε στην ξεπερασμένη εθνικοφροσύνη της δεκαετίας του ʼ50 και του ʼ60, με φρέσκιες ιδέες.

Δυστυχώς, επρόκειτο για το σύντομο καλοκαίρι του ελληνικού φιλελευθερισμού. Η απόπειρα αυτή απέτυχε, για πολλούς λόγους. Επιπλέον, η έξαρση του αμυντικού εθνικισμού, όπως καταγράφηκε στην περίπτωση του Μακεδονικού και τα νέα μέτωπα που άνοιξε η πληθωρική παρουσία του αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου, σηματοδότησαν μια νέα περίοδο συντηρητικής αναδίπλωσης.
Έκτοτε, ο κεντροδεξιός χώρος ξέκοψε από τον κόσμο των ιδεών και έδειξε να μην ενδιαφέρεται να ηγηθεί ιδεολογικά της νέας εποχής που γεννήθηκε από την κατάρρευση του σοβιετικού ολοκληρωτισμού. Η Κεντροδεξιά οικοδόμησε εκλογικές θεωρίες «μεσαίου χώρου» μόνο και μόνο για να καρπώνεται την πολιτική της μη-σύγκρουσης, ο στόχος της πια ήταν να αλλάξουν όλα, για να μην αλλάξει τίποτε.
Την ώρα που διεθνώς τα πάντα άλλαζαν, στην Ελλάδα η λαϊκή, σχεδόν προνεωτερικής κουλτούρας, Δεξιά του μεγάλου κράτους, του πατερναλισμού και των «τοπικών καπεταναίων και οπλαρχηγών» επέστρεφε δριμύτερη, αποκαλύπτοντας τον παλιό, καλό κόσμο. Επρόκειτο για έναν κόσμο τόσο γερασμένο διανοητικά και τόσο αποκομμένο ιδεολογικάν που θα σου προκαλούσε οίκτο αν δεν είχε αποδειχτεί δραματικά ανεπαρκής για τη διαχείριση των δημοσίων θεμάτων της χώρας.

17 Απρ 2013

Ό,τι γυαλίζει δεν είναι χρυσός

Του Δημήτρη Δελεβέγκου, από το capital.gr

«Επειδή σ’ αυτή τη χώρα δεν γνωρίζουμε διαφάνεια, βλέπουμε συνωμοσία πίσω από κάθε κίνηση» έχει διαπιστώσει ο Νίκος Δήμου. «Το βασικό ψυχολογικό πρόβλημα του Έλληνα είναι το υπερτροφικό εγώ και η αγωνία να μην πιαστεί κορόιδο» έχει εύστοχα επισημάνει κάποιος.
Εάν λάβουμε υπόψη τις δύο αυτά αποφθέγματα, ίσως αντιληφθούμε την ελληνική, μίζερη πραγματικότητα. Την ομηρία των καθηγητών του ΤΕΙ Πάτρας από τους φοιτητές τους. Το «φιρμάνι» του Δήμαρχου Αλεξανδρούπολης Ευάγγελου Λαμπάκη προς τον Καναδό πρέσβη: «θα εμποδίσουμε τις μπουλντόζες να σκάψουν το ιερό χώμα μας»!

Και βέβαια το αντάρτικο της Ιερισσού κατά των μεταλλείων, αν και στο γραφικό αυτό χωριό εξορύξεις δεν πραγματοποιούνται... Γι’ αυτό, μάλλον, οι κάτοικοί του έχουν αυτόκλητα αναλάβει την υπεράσπιση-μεταξύ άλλων- των κατοίκων της Στρατονίκης, των οποίων τα σπίτια βρίσκονται ακριβώς κάτω από τα μεταλλεία χρυσού. Ζουν κυριολεκτικά πάνω στα μεταλλεία! Και επειδή δεν διαμαρτύρονται, το έργο της «αντίστασης» έχουν –εξ ονόματί τους- αναλάβει κάποιοι κάτοικοι της Ιερισσού, συνεπικουρούμενοι από κόμματα και παρατάξεις.
Πολιτικοί που εκλέγονται στην περιοχή και όχι μόνον. Κόμματα που για να κάνουν αντιπολίτευση, να «ακουστούν» έχουν καταφέρει κάτι που θα πρέπει ίσως να διδάσκεται σε σχολές πολιτικών επιστημών. Έχουν επενδύσει στην «αγωνία των «κατοίκων να μην πιαστούν κορόιδο».

Ωστόσο, εν προκειμένω, πρόκειται για χημεία, δηλαδή επιστήμη, για σφραγίδες και εγκρίσεις που χρειάστηκαν οκτώ χρόνια για να ληφθούν από εκατοντάδες δημόσιες υπηρεσίες με διαφορετικές κυβερνήσεις. Και αυτό εξηγεί γιατί η «επένδυση» στην «αγωνία του κόσμου» έπιασε τόπο μόνον σε μία μειοψηφία. «Ηχηρή», όπως την χαρακτηρίζει η πλειοψηφία που επιθυμεί την επένδυση στο πλούσιο υπέδαφος της Βορειοανατολικής Χαλκιδικής.

Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα στα ιστορικά μαντεμοχώρια στο πλαίσιο της δημοσιογραφικής ξενάγησης που πραγματοποίησε ο καναδικός όμιλος Eldorado Gold στις εγκαταστάσεις του σε Ελλάδα και Τουρκία.

(Ειρήσθω εν παρόδω: πρόκειται για ταξίδι «πληρωμένο» από την εταιρεία, όπως όψιμα θυμήθηκαν κάποιοι. Οι οποίοι ξέχασαν, μάλλον, ότι η συμμετοχή δημοσιογράφων σε τέτοιου είδους αποστολές αποτελεί πρακτική όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό από την εποχή του...Γουτεμβέργιου).

Σε κάθε περίπτωση, η συνάντηση με τους προέδρους των 11 από τα 16μαντεμοχώρια της Χαλκιδικής ήταν άκρως διαφωτιστική (όσα ανέφεραν συνοψίζονται παρακάτω):

«Στο Στρατώνι είχαμε χρόνια να δούμε γάμους και βαφτίσεις. Όταν είσαι γονιός και έχεις άνεργα παιδιά, πεθαίνεις κάθε μέρα. Όλοι οι βολεμένοι, δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι υποκινούν τις αντιδράσεις.

[...] Μας χλευάζουν. Μας προπηλακίζουν. Όταν επισκέπτεσαι τα καφενεία στην Ιερισσό, σε ρωτούν πρώτα εάν είσαι υπέρ ή κατά της επένδυσης. Εμείς καλούμε σε συζήτηση όσους αντιδρούν. Η παραπληροφόρηση έχει προκαλέσει εμφύλιο. Το μεταλλείο περνάει κάτω από το χωριό μας (σ.σ.: την Στρατονίκη). Όσοι ήθελαν το κλείσιμο των μεταλλείων διέδιδαν ψέματα ότι η Στρατονίκη, το Στρατώνι και τα Στάγειρα έχουν βουλιάξει. Η μελέτη έχει υπογραφεί από πέντε πανεπιστήμια. Και δεν δεχομάστε καθηγητές, όπως ο κ. Μπένος του ΑΠΘ, που για ψηφοθηρικούς και λαϊκίστικους λόγους βλέπουν φέρετρα».

[...] Γιατί δεν ακουγόμαστε εμείς που θέλουμε τα μεταλλεία; Προσπαθούμε να κρατήσουμε χαμηλούς τόνους για να μην οξύνουμε τις καταστάσεις. Σκεφτείτε μόνον ότι η Ιερισσός παίρνει νερό από τη Στρατονίκη. Δουλειά της πλειοψηφίας είναι να προχωρήσει η επένδυση. Εάν αύριο κλείσει το μεταλλείο, τότε να είστε σίγουροι ότι η πλειοψηφία θα ακουστεί.

[...] Στη διαβούλευση πετούσαν αυγά και έλεγαν ότι θα χυθεί αίμα. Δεν είχαν αφήσει τους επιστήμονες που είχαν έρθει να μιλήσουν για το νερό. Είναι θλιβερό. Ντύνουν τα παιδιά με μπλουζάκια «όχι στον ελληνικό χρυσό. Δεν δεχομάστε ως Έλληνες πολίτες τα παιδιά να κάνουν παρέλαση με περιβραχιόνια «όχι στον ελληνικό χρυσό».

[...] «Η Ολυμπιάδα ήταν χαβούζα και σήμερα αποκαθίσταται. Η μεγαλύτερη ρύπανση δημιουργήθηκε όταν η TVX έφυγε. Όσο τα μεταλλεία ήταν κλειστά και μόλυναν το περιβάλλον, εμείς οι πρώην εργαζόμενοι σε αυτά, διαχειριζόμασταν αφιλοκερδώς την ρύπανση που αυτά προκαλούσαν. Τότε κανείς από όσους σήμερα ρίχνονται στη φωτιά για την προστασία του περιβάλλοντος δεν μας βοήθησε. Λένε αντί για μεταλλεία να αναπτυχθεί ο τουρισμός. Ο τουρισμός όμως δεν αρκεί για να βγει το μεροκάματο».

Οι επικεφαλής των μαντεμοχωρίων ελέγχουν αυστηρά, εάν η εταιρεία τηρεί όσα έχουν συμφωνηθεί. «Θα επαναστατήσουμε, εάν διαπιστώσουμε ότι οι επενδυτές δεν τηρούν κάποιες από τις δεσμεύσεις τους» αναφέρουν.

Για να είναι ευκολότερος ο έλεγχος, οι...σκαιοί Καναδοί επενδυτές «με τα μαύρα» δημιουργούν μία online πλατφόρμα, προσβάσιμη από όλους, μέσω της οποίας σε «real time» θα φαίνεται, μεταξύ άλλων, πόση ποσότητα σκόνης παράγεται, αλλά και τα αποτελέσματα των μετρήσεων στα νερά.

Στη Σμύρνη
Ό,τι δεν έχει καταφέρει ακόμη να πραγματοποιήσει, πλήρως, στην Ελλάδα, η Eldorado Gold το έχει πετύχει στη Σμύρνη, εδώ και δύο χρόνια. Στο Efemcukuru, στην καρδιά μίας πευκόφυτης έκτασης, 20 χιλιόμετρα από το κέντρο της τρίτης μεγαλύτερης τουρκικής πόλης, έχει «στήσει» μία πρότυπη μονάδα κατεργασίας χρυσού. 70 γραμμάρια χρυσού παράγονται για κάθε τόνο μεταλλεύματος που βγαίνει από το σμυρνέικο έδαφος.

Τα κοντινότερα σε αυτήν χωριά απέχουν μόλις 2 χιλιόμετρα, ενώ οι εγκαταστάσεις της εταιρείας είναι «περικυκλωμένες» από αμπελώνες.

«Είχαμε και εδώ αντιδράσεις -αλλά ποτέ εμπρηστικές επιθέσεις- από περιβαλλοντικές οργανώσεις και κόμματα. Εκπρόσωποί τους επισκέπτονταν τα χωριά κάθε σαββατοκύριακο, καλώντας τον κόσμο να διαδηλώσει. Όταν η επένδυση ολοκληρώθηκε, οι επισκέψεις άρχισαν να μειώνονται και εκμηδενίστηκαν.

Η λειτουργία του εργοστασίου απέδειξε ότι τα δεινά που προέβλεπαν ορισμένοι ότι θα συμβούν στην περιοχή, ήταν απλώς θεωρία. Πλέον, το μοναδικό μας «πρόβλημα» είναι ότι σχεδόν όλοι οι κάτοικοι των γειτονικών χωριών θέλουν η εταιρεία να προσλάβει κάποιον δικό τους!» σημειώνει χαρακτηριστικά ο Yasar Daglıoglu, ο Τούρκος επικεφαλής της θυγατρικής του καναδικού ομίλου στη γειτονική χώρα.

Το τουρκικό «θαύμα» στηρίχθηκε και στην εξόρυξη χρυσού, με την Τουρκία το 2000 να μην παρήγε ούτε γραμμάριο χρυσού. Το 2012 παρήγε 30 τόνους και του χρόνου εκτιμάται ότι το μέγεθος αυτό θα αγγίξει τους 40 τόνους.

Όλα αυτά όταν στην Ελλάδα, οι επενδύσεις αυτές είναι δέσμιες των μικροπολιτικών, τοπικιστικών και κομματικών συμφερόντων. Και όπως επισημαίνουν στη Χαλκιδική «off» και «on the record», η επένδυση χρυσού αποτελεί τον αντιπολιτευτικό βραχίονα του πρώην Δημάρχου της Ιερισσού Μιχάλη Βλαχόπουλου. Τον αντίπαλο, δηλαδή, στο πολιτικό terrain του νυν Δημάρχου Αριστοτέλη Χαλκιδικής, Χρήστου Πάχτα, ο οποίος επενδύει -με σχετική επιτυχία- συνεπικουρούμενος από κόμματα και παρατάξεις στην «αγωνία των ντόπιων μην πιαστούν κορόιδο».

14 Απρ 2013

το αλάνι και το καπλάνι

του Λεωνίδα Καστανά, από το blog, μη μαδάς τη μαργαρίτα

Δεν καταλαβαίνω γιατί ξενίζουν τα γεγονότα του ΤΕΙ της Πάτρας. Ξενίζει η κανονικότητα; Τέτοιες σκηνές είναι το σύνηθες στο ελληνικό πανεπιστήμιο της αριστείας. Είναι ο αγώνας των προδομένων - επαναστατημένων πελατών που στρέφονται κατά όλων αυτών που συναγελάστηκαν και συνεργάστηκαν μαζί τους στην απέλπιδα προσπάθεια προς την κατάκτηση του υψώματος Νο 1981. «Είσοδος στο Δημόσιο». Είναι η κατάληξη ενός project διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας που εμπνεύστηκε και υλοποίησε το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ με πρωταγωνιστές το πιο εμπνευσμένο τμήμα του, το ΕΔΠ του τέλους της δεκαετίας του 70. Τα απομεινάρια εκείνης της ένδοξης εποχής υφίστανται τώρα τα αποτελέσματα των έργων τους.
Το σχέδιο άλωσης του κράτους προέβλεπε το τρίγωνο: Πανεπιστήμιο - Πτυχίο - Διορισμός. Η κρίση έσβησε από το χαρτί την πλευρά «Διορισμός» οπότε το τρίγωνο καταστράφηκε. Έτσι, οι άλλες πλευρές δεν έχουν νόημα μόνες τους και σβήνουν και αυτές. Όσοι πρόλαβαν τον Κύριο είδαν. Οι υπόλοιποι μπορούν να την πέφτουν στο καπλάνι, να το βάφουν, να το βρίζουν, να το λοιδορούν, να του χώνουν στη μούρη ένα χαρτί και να του ζητούν παραίτηση. Παραίτηση από τι; Υπήρχε κάτι, υπήρχε αντικείμενο το οποίο διεύθυνε το καπλάνι και τώρα πρέπει να παραιτηθεί;
60.000 εφηβικές ψυχές εισέρχονται κάθε χρόνο στα 43 ελληνικά πανεπιστήμια με τα 540 τμήματα. Σε όλη την Ευρώπη η αναλογία είναι 20 πανεπιστήμια ανά 10.000.000 κατοίκους. Τι ιδιαίτερο έχει αυτή η χώρα; Τι δίψα για μάθηση είναι αυτή; Πως γίνεται όλοι αυτοί που έρχονται τελευταίοι στους διεθνείς διαγωνισμούς PISA, να παίρνουν απολυτήρια με 19,9 και να εισέρχονται στα πανεπιστήμια ακόμα και με βαθμό 2; Είναι όλα αυτά φυσιολογικά; Και μετά να κάνουν καταλήψεις για να μειώσουν το χρόνο εκπαίδευσης και μαζί την εξεταστέα ύλη και να ζητούν πρόσθετες περιόδους εξέτασης και να δουλεύουν ατιμώρητα τα πιο σύγχρονα συστήματα αντιγραφής και να συναλλάσσονται με τους «μέντορες» με κάθε τρόπο και στο τέλος πτυχίο να μη παίρνουν και να σωρεύονται οι αιώνιοι φοιτητές και να έχουν οι σχολές 4ετούς φοίτησης 7,5 χρόνια μέσο χρόνο απόκτησης πτυχίου; Και να ψάχνουν οι Πρυτάνεις τρόπους να τους κρατήσουν ζωντανούς στα κατάστιχα για να μην τους λείψει το αίμα του φορολογούμενου πολίτη;   
Ποιος εγκλημάτησε, ποιος εκμαύλισε τα παιδιά μας, την κοινωνία ολάκαιρη;
Ποιος δίνει απολυτήριο λυκείου στο 99% των μαθητών με την πρώτη προσπάθεια;
Ποιος υποσχέθηκε πτυχίο σε όλους και τους παρέσυρε στα έδρανα των ΑΕΙ, όταν είναι σίγουρο πως μόνο το 30% μπορεί σήμερα να αποκτήσει κάτι τέτοιο με την αντικειμενική πρόοδο της επιστήμης και την αναγκαστική άνοδο του επιπέδου σπουδών;
Ποιος απολύει όλα τα παιδάκια από το Δημοτικό με βαθμό Άριστα 10;
Ποιος μοιράζει πτυχία ειδικότητας στην Επαγγελματική Εκπαίδευση σε ποσοστά 99% και στέλνει άσχετους έφηβους στην αγορά εργασίας για να γίνουν βορά της πιο σκληρής εκμετάλλευσης;
Ποιος γιγάντωσε ένα ολόκληρο σύστημα παράλληλης ιδιωτικής Παιδείας δεκάδων εκατομμυρίων Ευρώ το χρόνο στο όνομα μιας φενάκης;
Ποιος παίζει και ρυθμίζει τους τζίρους αυτής της Παιδείας με τα Θέματα των Εξετάσεων;
Ποιος ανέχθηκε τα κρούσματα βίας, ποιος τα ενθάρυνε, ποιος τα βάφτισε αγώνα των λαού, ενάντια σε ποιους, στους ευεργέτες τους; στους προϊστάμενους της ανοχής;
Ποιος λέει χιλιάδες ψέματα στην ελληνική κοινωνία υποσχόμενος πτυχία, ειδικότητες, επαγγελματικά δικαιώματα, πρόοδο και δουλειά;
 
Μήπως αυτός που διέλυσε κάθε παραγωγική βάση, που χρέωσε τη χώρα μέχρι το λαιμό, που εξευτέλισε κάθε έννοια σπουδών, επιστήμης, αξιολόγησης, πτυχίου;
 
Αν υπήρχε τσίπα στη χώρα αυτή έπρεπε εκείνο το μολύβι που έσπρωχνε η έφηβη πάνω από το χαρτί και μπροστά από το καπλάνι να σηκωθεί μόνο του και να υπογράψει την παραίτηση και μαζί και το ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ.

12 Απρ 2013

Μια πίτσα και τα ρέστα σε δραχμές

 
Του Σταύρου Θεοδωράκη, από τους protagon.gr
 
Μια πίτσα ευθύνεται τελικά για το δράμα της Κύπρου. Όπως αποκάλυψε η έγκυρη Monde το βράδυ που κρινόταν η τύχη της Κύπρου στο Eurogroup, ο Πιέρ Μοσκοβισί, έφαγε μια πίτσα - τέσσερα τυριά - και μετά από λίγο αποκοιμήθηκε για δέκα λεπτά. Ο Σόιμπλε που δεν έφαγε πίτσα, έφαγε την ίδια την Κύπρο. Αυτό το τελευταίο δεν το λέει η Monde αλλά είναι το συμπέρασμα ελλήνων αναλυτών οι οποίοι βρήκαν επιτέλους τον ένοχο. Γιατί είναι σαφές ότι αν ο γάλλος υπουργός των Οικονομικών δεν έτρωγε πίτσα - τέσσερα τυριά - και δεν τον έπιανε υπνηλία, θα τα έδινε όλα υπέρ των Κυπρίων. Όπως μάχη υπέρ του ελληνισμού δίνει όλο αυτό το διάστημα ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, ο Όλι Ρεν, ο Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, ο Μπαρόζο ακόμη ακόμη (θα μπορούσα να αναφέρω και τον Πούτιν αλλά δεν θέλω να παίζω με τα νεύρα των τσαλακωμένων κύπριων πολιτικών).

Μια λύση λοιπόν είναι, από εδώ και στο εξής, οι απανταχού έλληνες να στήνουν μπλόκα κατά τις μεταμεσονύχτιες ώρες στις πίτσες – τέσσερα τυριά - στις Βρυξέλλες, το Στρασβούργο και σε όποια πόλη της Ευρώπης συνεδριάζει το Eurogroup ή οποιοδήποτε άλλο κοινοτικό όργανο. «Πού πας, πιτσαδόρε; Ποιος Μοσκοβισί; Φύγε όπως ήρθες!». Κάπως έτσι η χώρα μας θα κρατήσει ξύπνιους τους συμμάχους της, οι οποίοι εκτός των άλλων θα γίνουν και στιλάκια - άλλη μια προσφορά του ελληνισμού - καθότι δεν θα τρώνε παχυντικές πίτσες αλλά μόνο μέλανα ζωμό από τη Σπάρτη και έτσι θα μπορούν θα μάχονται ξύπνιοι.

Η άλλη λύση είναι να αποκτήσει η Κύπρος, η Ελλάδα, ο ελληνισμός αν προτιμάτε, εθνική στρατηγική. Τι θέλουμε από αυτόν τον κόσμο, εκτός από το να μην τρώνε πίτσα - τέσσερα τυριά - οι άνθρωποι που (νομίζουμε ότι) θα μας υπερασπισθούν; Ας ξεκινήσουμε με τους Κυπρίους αδελφούς. Το νέο δράμα επιτάσσει στους περισσότερους πολιτικούς της Mεγαλονήσου μια ελληνική, ορθόδοξη εν πολλοίς, αναδίπλωση. Για μερικούς μάλιστα αυτό περιλαμβάνει και επιστροφή στην κυπριακή λίρα! Ουδείς τολμά να πει ότι η κρίση είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία των Κυπρίων, ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων, να προσπαθήσουν να ζήσουν μαζί. Πριν από λίγα χρόνια το «Ινστιτούτο έρευνας του Όσλο για την Ειρήνη» (PRIO) εκτίμησε ότι τα οικονομικά οφέλη και για τις δύο κοινότητες θα είναι τεράστια από τον πρώτο κιόλας χρόνο της επανένωσης. Ανάμεσα στα άλλα το PRIO προέβλεψε ότι κάθε κυπριακή οικογένεια θα κέρδιζε τουλάχιστον 2.500 ευρώ επιπλέον κάθε χρόνο. Η ενωμένη Κύπρος θα είχε μια απρόσκοπτη ανάπτυξη εκμεταλλευόμενη τη γεωγραφική της θέση, τους φυσικούς της πόρους και το δαιμόνιο των πολύπειρων βασανισμένων κατοίκων της. Υπάρχουν όμως πολιτικοί στην Κύπρο που θα τολμήσουν να τραβήξουν το νησί μακριά από τα λιμνάζοντα νερά της διχοτόμησης; Δεν είμαι σίγουρος.

Πάμε τώρα στην Ελλάδα όπου εθνική πολιτική έχει μόνο ο Τόμσεν και η παρέα του (καταστροφική εθνική πολιτική όπως αποδεικνύεται αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος). Έτσι, αντί το καθημερινό ερώτημα να είναι «πώς θα αλλάξουμε εμείς τη χώρα», ανεβάζουμε μονόπρακτα για την αντίσταση και την διαπραγμάτευση (δεν ξέρω σε ποια λέξη να πρωτοβάλω εισαγωγικά) στις απαιτήσεις των «τροϊκανών». Και μέσα σε όλη αυτή την αντιευρωπαϊκή ατμόσφαιρα οι λάτρεις της δραχμής αβγαταίνουν μέρα με την ημέρα. Από το ΚΚΕ έως τη Χρυσή Αυγή θα βρεις πολλούς που θα σου πουν ότι το εθνικό μας νόμισμα θα μας ξαναφέρει τη χαμένη μας εθνική ανεξαρτησία. Κυριακάτικη, σοβαρή κατά τα άλλα εφημερίδα, αναρωτιόταν γιατί να μην έχουμε το δικό μας νόμισμα, να μπορούμε να δώσουμε αυξήσεις, μεγαλύτερα επιδόματα ανεργίας, να κάνουμε κοινωνική πολιτική, να μοιράσουμε δημόσια έργα, να βρει ξανά δουλειά ο κόσμος, να ενισχύσουμε τις επιχειρήσεις (προφανώς εννοούσε να δώσουμε και μερικά δάνεια στους άρχοντες του Τύπου).

Το πρόβλημα δηλαδή της χώρας δεν είναι η χαμηλή της παραγωγή, δεν είναι η κακή της διοίκηση, δεν είναι οι κλέφτες που έχουν ριζώσει στα κέντρα των αποφάσεων, δεν είναι οι διεφθαρμένες υπηρεσίες της, δεν είναι ότι κανείς δεν επενδύει, δεν είναι ότι όλοι φυγαδεύουν τον πλούτο τους στο εξωτερικό, δεν είναι η διαπλοκή κομμάτων, τραπεζών και επιχειρήσεων, αλλά είναι το ευρώ! Αν οι συναλλαγές πάψουν να γίνονται σε ευρώ και γίνονται σε δραχμές, η Ελλάδα θα αναστηθεί.
Όπως άλλωστε και ο Μοσκοβισί αν εκείνο το βράδυ έτρωγε την πίτσα, με τέσσερα ελληνικά τυριά, θα είχε επίσης εντελώς διαφορετική συμπεριφορά από αυτήν που είχε τρώγοντας την πίτσα που του σέρβιραν (με mozzarella, emental, gorgonzola και ricotta!). Αλλά αυτά ποιος να βρεθεί να τα πει;

11 Απρ 2013

Το ΠΑΣΟΚ της αποτυχίας

Του Προκόπη Δούκα, από το Athens Voice.
Υπάρχουν (και θα υπάρξουν) πολλές αναλύσεις και ερμηνείες των λόγων, για τους οποίους το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που συνόψισε τη δίψα του αδικημένου Έλληνα του εμφυλίου (σε βαθμό που παλιοί αριστεροί κάποτε έφτασαν στο σημείο να φωνάζουν «Πέσ’ τα, Μένιο») βρίσκεται σήμερα σε στενό φλερτ με μονοψήφια ποσοστά στις δημοσκοπήσεις.

Πολλοί συνδέουν το success story (και την συνεπακόλουθη πτώση) με την κληρονομιά του ιδρυτή του κόμματος, που μπόρεσε ακριβώς να εκφράσει όλα τα «δίκαια αιτήματα», αλλά και τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας (από την πλευρά των χαμένων), εξομαλύνοντας αδικίες, δίνοντας πίσω χαμένα όνειρα, αλλά και προσφέροντας άφθονο χώρο για όλα τα «άνθη του κακού», με προεξάρχοντα τη διαφθορά, τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων και τις νοοτροπίες του πελατειακού κράτους (βρίσκοντας μιμητές σε όλο το πολιτικό φάσμα).
Στη χώρα που ισχυρίζεται ότι έχει σχεδόν 40% αριστερά (με μεγάλο ποσοστό οπαδών ακραίων ιδεολογιών), αρκετοί θεωρούν οτι το ΠΑΣΟΚ στην πορεία λοξοδρόμησε και έγινε αφόρητα δεξιό. Άλλοι θεωρούν ότι πολύ απλά ήρθε ο οδοστρωτήρας της κρίσης και του μνημονίου– και σάρωσε τον αυθεντικότερο εκφραστή του πνεύματος της μεταπολίτευσης, μαζί με το τέλος εποχής. Σε κάθε περίπτωση, από ηγεμόνας του πολιτικού κόσμου το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε να συρρικνώνεται σταθερά, σε βαθμό που κανείς δεν το είχε φανταστεί, πριν από μερικά χρόνια.

Με το 59,9% του εκλογικού σώματος, σύμφωνα τουλάχιστον με την τελευταία δημοσκόπηση της GPO, να πιστεύει ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει άλλη κυβερνητική λύση σήμερα εκτός από την τρικομματική, με το 75,6% να πιστεύει ότι δεν είναι εφικτή η πρόταση ΣΥΡΙΖΑ για κατάργηση του μνημονίου με παραμονή στο ευρώ και με το 63,7% να καταδικάζει τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις κυπριακές εξελίξεις, το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να είχε βρει μια πολύ καλύτερη δημοσκοπική «θέση στον ήλιο».

Αυτό όμως δεν έχει συμβεί, επειδή κάποιο άλλο κόμμα έχει καταλάβει τον ιδεολογικό του χώρο, εκτοπίζοντας το ΠΑΣΟΚ – η εκλογική δύναμη της ΔΗΜΑΡ δεν αρκεί για τέτοιες εξηγήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που αποτέλεσε καταφύγιο για μεγάλο ποσοστό πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, σίγουρα δεν μπορεί να προσμετρηθεί στις ευρωπαϊκές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας. Τι είναι, λοιπόν, αυτό που εμποδίζει τον κύριο εκφραστή της κεντροαριστερής παράταξης να (προσπαθήσει να) ανακάμψει, όπως θα γινόταν σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα – έστω αποκηρύσσοντας πλήρως το παρελθόν του, με αλλαγή συμβόλων, ακόμα και ονόματος;

Θα ήταν λογικό να πιστεύει κανείς ότι οι διεργασίες για την ανασύσταση της κεντροαριστεράς χρειάζονται πολύ χρόνο, περισσότερο από αυτόν που έχει περάσει από τη συνειδητοποίηση της κρίσης και τον απλοϊκό και αφελή χωρισμό των ελληνικών πολιτικών σχηματισμών σε «μνημονιακούς» και «αντι-μνημονιακούς». Θα ήταν λογικό επίσης να ελπίζει κανείς ότι η πρωτόγνωρη κρίση θα φέρει και ένα ισχυρό ρεύμα νέου αίματος, ώστε να βελτιωθεί ριζικά η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, μόνο που συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο...
Τίποτα, όμως, από τα παραπάνω δεν αρκεί για να εξηγήσει γιατί το ΠΑΣΟΚ βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ανυποληψία και στο περιθώριο του πολιτικού συστήματος. Ούτε το ότι έφερε το βάρος των πρώτων μνημονίων, παρά το γεγονός ότι τα σκληρά μέτρα λιτότητας έπαιξαν τεράστιο ρόλο. Ούτε η εξήγηση ότι οι περισσότεροι κακομαθημένοι θιασώτες της διαφθοράς, του πελατειακού κράτους και των εύκολων δανεικών («νόμος είναι το δίκιο του υπαλλήλου ΔΕΚΟ») βρήκαν καταφύγιο στον ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας για ολική επαναφορά των ονείρων της δημαγωγίας. Ούτε καν ακόμα η αποστροφή πολλών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που υποστήριξαν τον Γιώργο Παπανδρέου, για τον τρόπο με τον οποίον θεώρησαν ότι τον υπονόμευσε ο διάδοχός του.

Όσο κι προσπαθεί να εμφανίσει ένα (απαραίτητο) πρόσωπο ανανέωσης, το ΠΑΣΟΚ αποτυγχάνει. Τα περισσότερα (πρώην) πρωτοκλασάτα του στελέχη σιωπούν (εντός ή εκτός κόμματος), είτε ανήκαν σε αυτούς που επιχείρησαν ένα μεταρρυθμιστικό έργο, είτε σε όσους, με χαρακτηριστική επιμονή, σαμποτάρησαν τα απαραίτητα κυβερνητικά βήματα, ώστε να μην γίνουν απλώς οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων – κι αυτά που μιλούν, ζημιά κάνουν. Τα νέα στελέχη εκφράζουν έναν άχρωμο και ξύλινο λόγο, χωρίς να επιτρέπουν να δει κανείς οποιαδήποτε αχτίδα σύγχρονης αντίληψης. Το μόνο που ξεχώρισε από τις πρωτοβουλίες του ΠΑΣΟΚ, υπό τη νέα του ηγεσία, είναι η αντιφασιστική του ατζέντα και το προσκλητήριο σε όλες τις δυνάμεις του συνταγματικού τόξου εναντίον της Χρυσής Αυγής.

Ο ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος αποτυγχάνει να πείσει ότι είναι φορέας του καινούργιου κι ότι τον ενδιαφέρει η υπέρβαση, προς τη δημιουργία ενός σχήματος που θα καθορίσει τον ευρύτατο χώρο της κεντροαριστεράς. Η επιλογή για κατά μέτωπον αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο αποδεικνύεται ανεπαρκής για τον επαναπατρισμό ψηφοφόρων, αλλά δεν περιφρουρεί ούτε τις δυνάμεις του, καθώς απωθεί όσους θα μπορούσαν να συγκινούνται από αυτό που αποκαλεί «υπεύθυνη στάση για τη σωτηρία της χώρας».

Η δε τακτική του να καταφεύγει στη σύγκρουση, όπως στην Προκαταρκτική Επιτροπή της Βουλής, ακόμα κι αν ο πολιτικός αντίπαλος έχει διακριθεί ως εριστικός ή «σπασίκλας», δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να τον χαρακτηρίζει ως μέρος ενός σοβαρού προβλήματος υποβάθμισης του Κοινοβουλίου. Έχοντας να απαντήσει σε πάρα πολλές εύλογες απορίες για το ρόλο του στη μη αξιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ και στη συγκάλυψη που όλα δείχνουν ότι επιχειρήθηκε, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν έχει τα περιθώρια να απαντάει με σαρκαστικά «καλέ», επιχειρώντας να αμυνθεί χαριτωμένα...

Μόνο που οι ιδέες του ευρύτερου σοσιαλδημοκρατικού χώρου, εκτός από ενδιαφέρουσες και ικανές για τη λύση πολλών μεγάλων προβλημάτων, είναι και απαραίτητες για την ανάκαμψη μιας χώρας από την κρίση που ενίσχυσε επικίνδυνα τα άκρα και άφησε ένα τεράστιο κενό, στο μέσον του πολιτικού φάσματος. Εάν κάποτε το πολιτικό μέγεθος του Ευάγγελου Βενιζέλου εθεωρείτο επαρκές για να καλύψει δημιουργικά ένα τέτοιο εγχείρημα (όπως συνέβη αντιστοίχως και με άλλα πολιτικά πρόσωπα που συνδέθηκαν –δικαίως ή αδίκως, δεν έχει σημασία– στη συνείδηση των ψηφοφόρων με τη στήριξη της διαπλοκής), τρία χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, οι εκτιμήσεις αυτές έχουν καταστεί απολύτως αδύναμες να περιγράψουν την πραγματικότητα.
Εάν το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν το αντιληφθεί αυτό, θα υποστεί τον εκτοπισμό από άλλες δυνάμεις, που (έστω κι αν δεν υπάρχει ακόμα ηγετική φυσιογνωμία για να τις ενώσει) θα εμφανιστούν μοιραία στο προσκήνιο. Εκτός αν και αποφασίσει να πρωταγωνιστήσει. Δύσκολο, όμως, με το υπάρχον οπλοστάσιο. Δεν φταίνε οι ιδέες...

9 Απρ 2013

Τράγκας: Ο Λαζόπουλος της Aκροδεξιάς

Του Γιάννη Καψή, από aixmi.gr
Η εικόνα μιλάει απο μόνη της. Σκουρόχρωμο πόλο με λευκό γιακά, σημαιούλα της Αμερικής ραμμένη στο πέτο, στο χέρι ρολόι σε μέγεθος ρολογιού τοίχου και στυλάκι χαλαρό και μάγκικο. Θα μπορούσε να είναι ο αρχετυπικός νεόπλουτος Έλληνας που προσπαθεί να κρύψει τις χωριάτικες καταβολές του κάτω από trendy ρούχα και αξεσουάρ.
Αμ δε! Ο εν λόγω κύριος είναι η τελευταία μεταγραφή του SKAI, ο Γιώργος Τράγκας. Δύο ορόφους κάτω απο τα γραφεία της εγκυρότατης Καθημερινής, ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος παρουσιάζει την «αντιμνημονιακή» και «αντικαθεστωτική» του εκπομπή, κοπιάροντας τον άκρατο λαικισμό και την φθηνή αισθητική του Λάκη Λαζόπουλου. Σε μία πιο δεξιά εκδοχή φυσικά.
Την Κυριακή το βράδυ έκανε το εξής αμίμιτο. Σε σύνολο πέντε καλεσμένων, επέλεξε και οι πέντε να είναι βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Το σενάριο γνωστό. Εθνικοπατριωτικές κορώνες, αντιγερμανικό μένος επιπέδου καφετέριας και ερωτήσεις πάσες, του τύπου «ποίοι διαπράττουν τα περισσότερα εγκλήματα: οι Έλληνες ή οι λαθρομετανάστες;»
Χωρίς τη δυνατότητα αντιλόγου και σε ένα τόσο φιλικό περιβάλλον, οι Ράμπο της Χρυσής Αυγής έμοιαζαν με ήρεμα γατάκια καναπέ. Δεν διέκοπταν ποτέ τους δακρύβρεχτους μονολόγους του παρουσιαστή, απλά κάπου κάπου πέταγαν και μία ατάκα. Με το σεις και με το σας πάντα. Αυτή τη φορά δεν αναφέρθηκαν στα χρέη του σταθμού και στους βρώμικους καναλάρχες. Δεν υπήρχε λόγος βλέπετε. Οι πόρτες ήταν ανοιχτές και τα σκυλιά δεμένα.
Σκηνικό που παραπέμπει στο Αλ Τσαντίρι. Ο Τράγκας – σαν άλλος Λαζόπουλος – σε ρόλο εισαγγελέα, το πόρισμα ήδη έτοιμο απο το πρωί και το κοινό να χειροκροτάει σε κάθε άκουσμα της λέξης «κατοχή». Μόνο που αυτή τη φορά η μπουρδολογία ήταν στρατευμένη. Ο κύριος Τράγκας, με πολύ ύπουλο τρόπο, μας παρουσίασε μία εξιδανικευμένη και πιο λάιτ εκδοχή του νεοναζισμού. Και καλά μάγκικη, και καλά ελληνική και καλά αστεία…
Και παρόλο που οι τεχνικές και τα κόλπα του «αντιστασιακού» Γιώργου Τράγκα είναι παλιά, άλλο είναι αυτό που πρέπει να μας προβληματίσει. Γιατί σαν κοινωνία παράγουμε συνεχώς Λαζόπουλους και Τράγκες; Γιατί μας ελκύει η συνωμοσιολογία και οι εύκολες λύσεις; Γιατί έχουμε αντικαταστήσει τον διάλογο με τις κραυγές;
Φοβάμαι πως για όσο διαρκεί η κρίση, τα παραπάνω θα μένουν αναπάντητα. Εν τω μεταξύ όμως, όλο και περισσότερες γιαγιάδες θα τυφλώνονται από τα «αθώα» αστεία του Λαζόπουλου, και όλο και περισσότεροι νέοι θα ασπάζονται την παραφιλολογία του Τράγκα.

7 Απρ 2013

Κλείστε τον οχετό

 
Του Γιώργου Καρελιά, από protagon.gr
 
Έτσι κι αλλιώς οι επιτροπές της Βουλής, που διερευνούν την ενδεχόμενη διάπραξη ποινικών αδικημάτων υπουργών, είναι άχρηστες. Πλην ελαχίστων, εξαιρετικών, περιπτώσεων, οι έρευνές τους δεν έχουν οδηγήσει σε κανένα αποτέλεσμα. Κυριαρχούν οι πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες (τώρα τελευταία και οι προσωπικές-προβολή, βεντετισμός κ.λπ.) και όχι η αναζήτηση της αλήθειας.
Μέχρι να καταργηθούν και η δουλειά να γίνεται από ανεξάρτητους δικαστές (χρειάζεται συνταγματική αναθεώρηση), είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε αυτές τις απείρου κάλλους σκηνές των τελευταίων ημερών; Οι πρωταγωνιστές αυτού του άθλιου θεάματος και ακροάματος δεν είναι σε θέση να καταλάβουν ότι ο εξευτελισμός τους πάει να γίνει τέλειος;
Φυσικά, δεν μιλάω για τον Κασιδιάρη. Αυτός και οι όμοιοί του δεν παθαίνουν τίποτα. Μιλάω για όλους τους άλλους. Και γι’ αυτούς που πρωταγωνιστούν καθημερινά (Άδωνις και Ζωή) και για τους λοιπούς που κάνουν χάζι και για τους μάρτυρες-επισκέπτες που μετέχουν-εκόντες; άκοντες;- σ’ αυτό το ξεκατίνιασμα (π.χ. Βενιζέλος). Αλήθεια, πώς έγινε και δεν σηκώθηκαν να φύγουν από εκεί μέσα δυο-τρεις σοβαροί άνθρωποι βλέποντας την κατάντια; Είναι δυνατόν αρχηγός κόμματος να ανταλλάσσει τέτοιες «ατάκες» με τους «ανακριτές» του, αντί να σηκωθεί και να φύγει-και για λόγους αυτοπροστασίας;
Για να μη συμβούν τα χειρότερα, έχουν ακόμα μια ευκαιρία. Να κλείσουν τώρα αυτήν την επιτροπή. Ετσι κι αλλιώς, το αποτέλεσμα των εργασιών της το γνωρίζουμε ήδη. Θα βγουν εφτά πορίσματα -όσο και τα κόμματα- που το καθένα θα λέει και ένα κομματικό ποίημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ για τις ευθύνες του Βενιζέλου, η Χρυσή Αυγή και οι Ανεξάρτητοι Ελληνες θα προσθέτουν και τον Γιώργο Παπανδρέου κοκ.
Πιθανότατα όλοι θα συμφωνήσουν για τις ευθύνες του Παπακωνσταντίνου, αν και η πρόσφατη κατάθεση του επικεφαλής της Αρχής για την καταπολέμηση του βρώμικου χρήματος, Παν. Νικολούδη, μάλλον «αθωώνει» τον πρώην υπουργό. Επειδή, όμως, κάποιος «πρέπει» να παραπεμφθεί -το «πρέπει» με την έννοια ότι δεν αντέχουν να παραδεχτούν ότι σοβαρά στοιχεία δεν υπάρχουν και η υπόθεση μάλλον έχει παραγραφεί- ας παραπέμψουν τον Παπακωνσταντίνου να τελειώνουμε. Οι δικαστές ξέρουν να ερευνούν και να δικάζουν καλύτερα από τους βουλευτές.
Αφού στο τέλος έτσι θα γίνει, ας κηρύξουν τώρα το τέλος των εργασιών της επιτροπής αυτής. Δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει. Αν το κάνουν, το κέρδος θα είναι τριπλό. Αυτοί -οι βουλευτές- θα γλιτώσουν τον περαιτέρω εξευτελισμό. Ο θεσμός μπορεί να αποφύγει την ολοκληρωτική απαξίωση (η μεγάλη ζημιά έχει γίνει). Και τα δικά μας αυτιά και μάτια να μην ξαναπέσουν πάνω σ’ αυτόν το οχετό, που «γεύτηκαν» εσχάτως.

6 Απρ 2013

Ποιος απειλούσε τον Καραμανλή

Του Ηλία Κανέλλη, από τα ΝΕΑ
Το αποκαλούμενο «σχέδιο δολοφονίας» του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή μπορεί να είναι γοητευτική ιστορία μόνο για όσους πιστεύουν ότι τα αναγνώσματα του Νταν Μπράουν παραπέμπουν στην πραγματικότητα. Για τους κανονικούς ανθρώπους δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Ποιος θα ήθελε να σκοτώσει έναν άνθρωπο στην πρωθυπουργία του οποίου δεν διακυβεύθηκαν σοβαρά πράγματα; Παρέλαβε μια χώρα τις παραμονές της μεγαλύτερης διεθνούς αθλητικής διοργάνωσης και την παρέδωσε, επτά χρόνια αργότερα, εσπευσμένα, πριν κληθεί να διαχειριστεί την οικονομική κρίση και τις συνέπειές της, ενώ στο μεταξύ είχε κάνει συστηματικά πολιτική παροχών στην κομματική πελατεία του και σε ισχυρές κοινωνικές ομάδες πίεσης.
Η αλήθεια είναι ότι δεν κοπίασε ιδιαίτερα ούτε για να γίνει πρωθυπουργός. Εκτός από την κούραση των πολιτών από τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που τον έστειλαν εύκολα στην εξουσία, και τη δημοσιονομική επάρκεια που τον διατήρησε, όλη η υπόλοιπη πολιτική ταυτότητά του ήταν καθορισμένη από τη σχέση του με τη λαϊκότητα, πίσω από την οποία είχε οχυρωθεί. Οι δημόσιες εμφανίσεις του σε έκαναν να τον αισθάνεσαι άνθρωπο της διπλανής πόρτας. ¨
Ότι ήταν άμεσος, δεν χωρά αμφιβολία. Αλλά θα ήταν παράλογο να μην είναι και η λαϊκότητα συστατικό της εικόνας του όπως την είχαν πλάσει τα μέσα επικοινωνίας. Αλλωστε, πάντα κάποιοι φρόντιζαν για την εικόνα του αυτή - από την εποχή που τον έβαζαν να παίζει ποδόσφαιρο μέχρι το καλοκαίρι των μεγάλων πυρκαγιών, όταν φόρεσε ειδική στολή εκστρατείας για να περιηγηθεί τον τόπο των καταστροφών.
Όταν ένας πολιτικός φροντίζει τόσο πολύ για την εικόνα του, δεν παραμελεί απλώς την πολιτική. Υποβαθμίζει ακόμα και τη δουλειά του, τις στοιχειώδεις καθημερινές υποχρεώσεις του. Θα πρέπει να είναι ο μοναδικός πρωθυπουργός που είχε καταφέρει η εργάσιμη ημέρα του να τελειώνει στις 2.30 το μεσημέρι - και άλλωστε, η ραθυμία του αποδεικνυόταν από τον απίστευτα πολύ χρόνο που ξόδευε στη Ραφήνα. Ποιος ξέρει πώς έβλεπε το μέλλον της χώρας εκείνη την εποχή; Οπως και να το έβλεπε, πάντως, φρόντιζε να μην ανησυχούμε. Και πριν από το τέλος, απλώς, καθησύχαζε το πόπολο. Ποιος μπορεί λοιπόν να πιστέψει ότι κάποιοι είχαν λόγο να εξοντώσουν αυτό τον άνθρωπο - και μάλιστα όχι να τον εξοντώσουν πολιτικά αλλά να τον δολοφονήσουν;
Κανείς, νομίζω. Και για ποιο λόγο να τον δολοφονήσουν; Για τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης, όπως ισχυρίζονται κάποιοι «ψεκασμένοι»; Επειδή ήθελε να αναπροσανατολίσει τη χώρα στην «ξανθή φυλή»; Είδαμε και τους Κυπρίους πώς τους χρησίμευσε αυτός ο προσανατολισμός.
Μήπως απλώς ήταν στόχος των Νεφελίμ; Αυτά όμως έχουν άλλη σοβαρότερη δουλειά, να δολοφονήσουν τη λογική σε αυτή τη χώρα - και όπως πάμε, φαίνεται ότι μάλλον τα καταφέρνουν...

5 Απρ 2013

Επιτέλους, ΑΛΗΘΙΝΗ δικαιοσύνη!

 
Αναδημοσίευση από το capital.gr
Σύντροφοι,
Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας ενορχηστρωμένης τηλεοπτικής παρωδίας από τα εμετικά ΜΜΕ, με θλιβερούς πρωταγωνιστές τους πολιτικούς των αστικών κομμάτων της Βουλής.

Σύντροφοι. Οι «Εξεταστικές» τους Επιτροπές, «ανακρίνουν» τους υπόπτους εμπλεκόμενους πολιτικούς σε ζωντανή σύνδεση προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού. Αποπροσανατολίζουν από τα σημαντικά, προσφέροντας «θεάματα» αντί «άρτου» στις πλατιές μάζες που ζουν καθημερινά στο πετσί τους την κρίση του καπιταλισμού.

Για αυτό σύντροφοι, μην μπερδεύεστε. Δεν υπάρχει κρίση «χρέους». Δεν υπήρξε ποτέ. Η όξυνση της αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της, ΑΥΤΟ οδήγησε στην κρίση.
Μέσα σε αυτό το βρώμικο, το σάπιο πλαίσιο διαφθοράς, το αστικό πολιτικό μόρφωμα ξεζούμισε τα λαϊκά στρώματα και τα οδήγησε στην ανέχεια.

Και στην αγκαλιά μας. Γιατί σύντροφοι, τι νόημα θα είχε το Κόμμα σε μια κοινωνία χωρίς ανέχεια. Αν δεν υπάρχει, καθήκον μας είναι να την δημιουργήσουμε.
Σύντροφοι, αρκετά με τις «Επιτροπές» τους. ΕΜΕΙΣ ΛΕΜΕ. Αληθινή δικαιοσύνη

Σοσιαλιστική μας αρχή, γραμμή άκαμπτη και αταλάντευτη είναι: Όλοι είναι ένοχοι μέχρι αποδείξεως. Της ενοχής τους. Λαϊκά Δικαστήρια. Τώρα.

Ενθυμούμαι στην Μόσχα, σύντροφοι, την περίφημη Δίκη των 21. Αυτό το μνημείο δικαιοσύνης που πρέπει να φωτίζει το δρόμο κάθε σοσιαλιστικής Θέτιδος.

Όταν ο σύντροφος εισαγγελέας κατακεραύνωσε με πύρινο λόγο τους 21 αντεπαναστάτες για προδότες του Λαού (νομίζω, διότι δεν θυμούμαι ακριβώς τι ομολόγησαν αυτοβούλως στη φάλαγγα) και τους έστειλε στο εκτελεστικό απόσπασμα για να μην επιμολύνουν την επανάσταση.

Όταν τα τρένα ζέσταιναν τις ατμομηχανές τους στον Κεντρικό Σταθμό της Μόσχας, περιμένοντας την επιβίβαση των ρεβιζιονιστικών σκυλιών που καταδικάσθηκαν σε 40 χρόνια καταναγκαστικής εργασίας, με ελαφρυντικά.

Όταν η Πράβδα εκτύπωνε το κάθε φύλλο 30 επανεκτυπώσεις, ώστε να σβήνονται οι φωτογραφίες αντεπαναστατών από το πλευρό του Ιωσήφ και από τις εξέδρες του Κόμματος την Πρωτομαγιά. Γεγονός που επέφερε την μήνιν του Ιωσήφ, καθώς μετά το μεγάλο Πογκρόμ του 1939 και τις εκκαθαρίσεις, η φωτογραφία από το ποδοσφαιρικό ντέρμπυ Ντιναμό-ΤΣΣΚΑ έδειχνε τον Ιωσήφ να κάθεται μόνο του σε ένα άδειο στάδιο.

Σύντροφοι. Μην πιστεύετε στην αστική δικαιοσύνη τους. Μην τρώτε το κουτόχορτο που αφειδώς μοιράζουν.
Πυκνώστε τις επαναστατικές γραμμές και ζητήστε σοσιαλιστική δικαιοσύνη. Κάθε πόλη και ένα πογκρόμ. Κάθε οικογένεια και ένα Gulag.

Venceremos.

Υ.Γ. Σύντροφοι. Το μονομπλόκ της αντίδρασης επιμένει να αγνοεί τις Κομματικές γραμμές και να κάνει του κεφαλιού του. Ο Κομισάριος είναι εδώ. Και το Μούρμανσκ σας περιμένει.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Lavrenti Beria εμφανίστηκε στα ξαφνικά και μπορεί και πάλι το ίδιο έξαφνα να χαθεί στα σκοτεινά σοκάκια της ιστορίας. Αυτό που διαβάσατε μπορεί να ήταν το τελευταίο κείμενό του.

4 Απρ 2013

Ένα ήταν το κόμμα

Του Ηλία Κανέλλη, από τα ΝΕΑ.
Η έναρξη της δεκαετίας του 1980 ήταν εποχή θριάμβου για το ΚΚΕ. Η συσπείρωση του εκλογικού σώματος που εξασφάλιζε το ΠΑΣΟΚ, ενόψει της επερχόμενης εξουσίας, οδηγούσε στη σύνθλιψη του ανανεωτικού ΚΚΕ εσωτερικού. Προϊόν της διάσπασης του ενιαίου ΚΚΕ, το 1968, μεσούσης της χούντας, το «Εσωτερικό» είχε εισαγάγει στην ελληνική κοινωνία τις ιδέες του ευρωπαϊκού σοσιαλισμού και, κουτσά στραβά, της εσωκομματικής δημοκρατίας. Στον αντίποδα, το ΚΚΕ είχε οχυρωθεί στον περίφημο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό (ο εστί μεθερμηνευόμενον: «μία η ντουντούκα, τέσσερις εμείς», σύμφωνα με το γνωστό περιστατικό όπου τα πλήθη επαναλάμβαναν ρυθμικά ό,τι κι αν έλεγε ο καθοδηγητής στην πορεία, ακόμα και τις οδηγίες προς τους διαδηλωτές). Και βεβαίως είχε οχυρωθεί στην ισχύ του, την οποία υπαγόρευε το σύνθημα: «Ενα είνʼ το κόμμα - Ενα είνʼ το ΚΚΕ, δύο κάπα κι ένα ε».
Η αλήθεια είναι ότι το ΚΚΕ κρατούσε τα «εικονίσματα» - τα σύμβολα, τα χρώματα, τα συνθήματα, τον Λένιν και (κάπως συνεσταλμένα, έως το τελευταίο συνέδριο) τον Στάλιν. Μπορούσε να επικαλείται το «μαρτυρολόγιο» των χιλιάδων ιδεολόγων που ακολούθησαν το χειραφετητικό όραμά του, τις διώξεις της μετεμφυλιακής περιόδου, ακόμη και τον ανακλαστικό αυταρχισμό του κράτους των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης. Και είχε τους μηχανισμούς, οργανώσεις μπετόν και την πανίσχυρη ΚΝΕ (με παιδιά που, όπως στιχουργούσε ο Ρίτσος, «είπαν στη ζωή το μέγα ναι»), ώστε να αισθάνεται ηγεμονικά στον χώρο της Αριστεράς. Στόχος της ηγεσίας του ΚΚΕ ήταν πάντα, οχυρωμένο στο σταθερό ποσοστό του μικρού πλην αυτάρκους κόμματος, να περιθωριοποιήσει, να μετατρέψει το «Εσωτερικό» σε γκρουπούσκουλο. Σε μεγάλο βαθμό, το κατάφερε. Στον ενιαίο Συνασπισμό του 1989, το ΚΚΕ συνεργάστηκε με την Ελληνική Αριστερά, την ΕΑΡ, τη μετεξέλιξη της ανανεωτικής κομμουνιστικής Αριστεράς (της μετεξέλιξης του αναθεωρητισμού, σύμφωνα με την ιδιόλεκτο της εποχής). Θα έλεγε κανείς ότι η πολιτική κέρδισε τους μηχανισμούς - αλλά μετά τον θάνατο του Χαρίλαου Φλωράκη, η Αλέκα Παπαρήγα επανέκαμψε στη σιγουριά του κλειστού πλην ελεγχόμενου οργανωτικού, κομματικού και επιχειρηματικού μορφώματος (τρία σε ένα) - απʼ όπου διαγράφονταν κατά το δοκούν όποιοι τολμούσαν να αμφισβητήσουν τη γραμμή.

Αλλά η πολιτική δεν συμβιβάζεται με την ακινησία. Και ο 21ος αιώνας, η παγκοσμιοποίηση, τα νέα κινήματα έκαναν ελκυστικότερη στους νέους μια νέα Αριστερά που ταξίδευε, διαδήλωνε, ερωτευόταν, συγκρουόταν, μια Αριστερά πιο νεανική και πιο χαλαρή, γέννημα-θρέμμα (παρά τους δικούς της μανιχαϊσμούς) μιας εποχής πολύ πιο σύνθετης από αυτή που έχει φιλοτεχνήσει το ΚΚΕ.
Το οποίο την πάτησε. Κατοχύρωσε το μονοπώλιο ώσπου να διαπιστώσει ότι δεν αρκεί να έχεις τα εικονίσματα και την περιουσία του παρελθόντος, ούτε τους πιστούς μηχανισμούς. Χρειάζεται να ζεις και στην εποχή σου. Για να το πούμε σε ενός είδους ιερατική διάλεκτο, τι χρείαν έχομεν του ενός και μοναδικού κόμματος όταν ξεμένει από ψηφοφόρους;

2 Απρ 2013

Ο λαϊκισμός στα λόγια είναι αήττητος!

 
Του Φώτη Γεωργελέ, από το athensvoice
Είναι κρίμα που οι άνθρωποι μαθαίνουν μόνο από τα λάθη τους. Και είναι πολύ κρίμα όταν αυτά τα παθήματα που γίνονται μαθήματα συμβαίνουν δίπλα μας, συμβαίνουν σε μας.
Μέσα σε 10 μέρες είδαμε το «what if». Την εναλλακτική πραγματικότητα που κι εδώ στην Ελλάδα τόσο φλογερά μας προπαγάνδιζαν όλα αυτά τα χρόνια. Η Κύπρος αντίκρισε την άβυσσο μόνο με την ορατή προοπτική της άτακτης χρεοκοπίας, ούτε καν με την ίδια τη χρεοκοπία. Κλειστές τράπεζες, όριο ανάληψης στα ΑΤΜ 100 ευρώ, κλειστά βενζινάδικα, καταστήματα που πωλούν μόνο μετρητοίς, ελλείψεις σε φάρμακα και τρόφιμα. Ο λαϊκισμός στα λόγια είναι αήττητος. Υπόσχεται πάντα το τέλειο. Όταν φτάνει η ώρα της πραγματικότητας είναι πια αργά. Ακόμα κι αν αποφευχθεί η πλήρης κατάρρευση, η ζημιά έχει ήδη γίνει.
Όταν χρεοκοπείς δεν υπάρχουν καλές λύσεις. Καλό είναι το μικρότερο κακό. Η χαρά, δηλαδή, του δημαγωγού. Πάντα μπορείς να κατηγορήσεις μια κακή λύση. Εκ του ασφαλούς. Τσάμπα είναι. Μόνο που δεν είναι πάντα. Γιατί η μακροχρόνια επικράτηση του τυχοδιωκτικού λαϊκισμού στο τέλος τυφλώνει τις κοινωνίες. Τα ηρωικά όχι, οι επαναστάτες των καφενείων και οι ριζοσπαστικές λύσεις των τηλεοπτικών παραθύρων διαμορφώνουν το κλίμα. Και οδηγούν στις αυτοκτονικές επιλογές.
Έχουμε ήδη ξεχάσει ποιο ήταν το αρχικό σχέδιο διάσωσης. Μπροστά σε όσα συμβαίνουν κάθε μέρα, σε λίγο θα μας φαίνεται ιδανική λύση. Κι όμως, τότε κάποιοι πανηγύριζαν για την απόρριψή του. Μέχρι να δούμε το κόστος αυτής της απόρριψης, τις εναλλακτικές λύσεις. Τώρα, εκτεθειμένοι, γράφουν μελαγχολικές ελεγείες για «το γλυκόπικρο όχι της αυτοδιάθεσης». Δηλαδή, μας ακούσατε και καταστραφήκατε, αλλά μπορείτε να είστε περήφανοι, η καταστροφή ήταν δική σας απόφαση. Ο λαϊκισμός, ο τυχοδιωκτισμός του όλα ή τίποτα, ναυάγησε στην Κύπρο. Όλοι οι τσάμπα μάγκες που έβαζαν τα «πυρηνικά πάνω στο τραπέζι», που καταργούσαν, διέγραφαν, κήρυτταν ανεπιθύμητες τις τρόικες, έπαιζαν πόκερ με τραπουλόχαρτα τις χώρες. Μόνο που μάρκες ήταν οι άνθρωποι. Κι αυτοί πληρώνουν τώρα την παραφροσύνη του τυχοδιωκτισμού.
Η αρχική λύση ήταν η λιγότερο κακιά, δηλαδή καλύτερη. Ήταν μάλιστα καλύτερη για την Κύπρο παρά για την Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Γιατί, για το σύνολο, καλύτερο ήταν να διασφαλιστούν οι καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ. Να μη δημιουργηθεί ανασφάλεια, να επιβεβαιωθεί το ασφαλές καταφύγιο, να δοθεί η αίσθηση δικαίου. Για την Κύπρο, όμως, ήταν διαφορετικά. Η φούσκα του χρηματοοικονομικού τομέα σίγουρα δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί αλώβητη. Η αποθέρμανση, όμως, μπορούσε να γίνει ομαλά. Οι ξένες καταθέσεις να μείνουν στο νησί. Κάποιες θα έφευγαν έτσι κι αλλιώς, όμως μπορούσαν να κρατήσουν ένα μεγάλο μέρος. Το 9,9% στις μεγάλες καταθέσεις είναι χτύπημα, αλλά όχι οδυνηρό. Το μεγάλο κεφάλαιο ξέρει πότε πρέπει να πληρώνει για να έχει την ασφάλεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 9,9% ανεβοκατεβαίνουν οι ισοτιμίες των νομισμάτων κάθε μήνα, οι μετοχές κάθε βδομάδα, για το διεθνές κεφάλαιο δεν είναι τραγικό. Και για τους μικροκαταθέτες, όμως, είναι μια απώλεια που θα μπορούσε να ήταν έως και εθελοντική. Τα τελευταία χρόνια η Κύπρος έχει γίνει χρηματοπιστωτικό κέντρο πουλώντας υπηρεσίες βασισμένες στη σταθερότητα και τη νομιμότητα της ΕΕ. Από τη στιγμή που οι «οφ-σορ» θεωρήθηκαν κανονικές εταιρείες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα ξένα κεφάλαια συνέρεαν στο νησί.
Μια μεσαία τάξη, λογιστικά γραφεία, δικηγορικά, σύμβουλοι επενδύσεων, φοροτεχνικοί, τραπεζικοί και τα παρελκόμενα, άνθισε προσφέροντας πρωτοφανή ευμάρεια. Με 5-6% τόκους καταθέσεων, η κυπριακή κοινωνία μπορούσε άνετα να μοιραστεί τη ζημιά του 6,75% για να κρατήσει όσο μπορούσε περισσότερους πελάτες. Με τη διανομή μετοχών τα ομόλογα του φυσικού αερίου χρύσωναν το χάπι στους χαμένους καταθέτες, αν τα πράγματα είχαν λήξει εκείνο το μοιραίο απόγευμα της Τρίτης, αν οι τράπεζες άνοιγαν κανονικά την επόμενη μέρα, είναι πολύ πιθανόν ότι θα είχαν γλιτώσει τη μεγαλύτερη ζημιά.
Έπειτα έκλεισαν οι τράπεζες, πάγωσαν οι καταθέσεις, χάθηκαν όλες οι μεγάλες καταθέσεις της Λαϊκής, κουρεύτηκαν 30-40% της Κύπρου, θα μπουν περιορισμοί στην κίνηση του κεφαλαίου, στις αναλήψεις. Ο φορολογικός παράδεισος κλείνει βιαίως. Περιορισμοί κεφαλαίου ίσον τέλος ξένων καταθέσεων.
Δεν τα ήξεραν όλα αυτά; Δεν μπορούσαν να τα υπολογίσουν; Βράδυ στην τηλεόραση, Έλληνας πολύ αριστερός πολιτικός θρηνεί: «Από τον καημένο τον απλό άνθρωπο, που έχει 2.000 στην τράπεζα, που μπορεί να είναι φτωχός πρόσφυγας από την Κυρήνεια, του παίρνουν τα λεφτά. Οι σκληροί, οι ανάλγητοι, οι εκδικητικοί Ευρωπαίοι». Το κρεσέντο του λαϊκισμού. Σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο, ο φτωχός (πριν 40 χρόνια) πρόσφυγας, θα έχανε 135 ευρώ. Λιγότερα από μια κλήση της τροχαίας γιατί δεν φορούσε ζώνη.
Ο λαϊκισμός σκοτώνει. Έχει φτιάξει το κλίμα. Δεν υπάρχει ψύχραιμη σκέψη, μόνο πατριώτες και προδότες. Λίγοι, καλομαθημένοι, άπληστοι πολιτικοί το μόνο που ξέρουν είναι η πλειοδοσία πατριωτισμού και επανάστασης. Αγράμματοι, χωρίς καμία επαφή με την παγκόσμια πραγματικότητα, ξέρουν μόνο να πλειοδοτούν στην τηλεόραση. Με ένα σύνθημα: Κανένας συμβιβασμός, να μη χάσουμε απολύτως τίποτα. Η μέθη της απληστίας οδηγεί πάντα στον γκρεμό. Αργά ή γρήγορα, στο τέλος, ο λογαριασμός έρχεται. Και η παραζαλισμένη κοινή γνώμη που τη μια μέρα διαδηλώνει πανηγυρίζοντας το «ηρωικό όχι», την επομένη διαδηλώνει να μην κλείσει η Λαϊκή, να μη χάσουν τη δουλειά τους. Απορρίπτουν το σχέδιο διάσωσης και την άλλη μέρα οι ίδιοι άνθρωποι διαμαρτύρονται για τις επιπτώσεις του όχι.
Να καταργούμε τα μνημόνια αλλά να παίρνουμε τα λεφτά τους, να είμαστε στο ευρώ αλλά να μην ακολουθούμε τους κανόνες της Ευρώπης. Άλμα στο κενό αλλά χωρίς επιπτώσεις, ηρωισμός αλλά χωρίς απώλειες, επανάσταση αλλά light.
Η Ευρώπη επιλέγει τα θύματά της, λέει ο πρόεδρος της χώρας μας. Αν εμείς δεν είμαστε η Ευρώπη, αν είμαστε τα θύματά της, γιατί μένουμε; Γιατί δεν εισηγείται και αυτός να βγούμε από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα; Αν έχεις προσέξει, όλοι αυτοί μόνο κατηγορούν. Κανείς δεν λέει τι θα γίνει, τι προτείνει. Άμα χρεοκοπείς, βρε παιδί μου, τι λες να κάνουμε; Άσ’ την την Ευρώπη, αφού θέλει να μας υποδουλώσει, να την αγνοήσουμε. Να μη ζητάμε λεφτά, δεν μας τα δίνει με το ζόρι, την παρακαλάμε. Κανείς δεν αναφέρει καν αυτό το μικρό ζήτημα. Καταγγέλλουν τους Γερμανούς, τους Ευρωπαίους, τους γκάνγκστερ, τους τοκογλύφους.
Αν για μια μόνο στιγμή βουλώσεις τ’ αυτιά σου στα συνθήματα της παραφροσύνης, θα αντιληφθείς ότι η επαναστατική τους στάση συνίσταται στο να ζητάμε συνέχεια λεφτά. Γιατί μας δίνετε 12, θέλουμε 17. Κι άλλα δάνεια. Πιο πολλά χρόνια. Τόσα χρειαζόμαστε. Δεν μας τα δίνετε χωρίς όρους; Είστε εκβιαστές, τιμωρητικοί, προτεστάντες, γκάνγκστερ. Η αριστερά που έχει κάνει τον παρασιτισμό ιδεολογία και η δεξιά που έχει κάνει τον πατριωτισμό επάγγελμα, στην πραγματικότητα αδιαφορούν και για θέσεις και για πολιτικές απόψεις και για ιδεολογίες. Ένα πράγμα τούς συνενώνει. Ο αντιευρωπαϊσμός, ο αντιδυτικισμός, ο τυχοδιωκτισμός του παρασιτισμού. Είμαστε στη Δύση μόνο άμα μας τα ακουμπάει χωρίς όρους. Αλλιώς, αν πρέπει να γίνουμε κι εμείς «κανονικά» κράτη, καλύτερα απέναντι. Γι’ αυτό και οι εκλεκτικές συγγένειες με τους διάφορους Μιλόσεβιτς και Σαντάμ.
Αυτές τις λίγες μέρες έπεσαν όλα τα προσωπεία. Όσοι κατηγορούσαν το «ανεξέλεγκτο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο» έδιναν μάχες για να το διασώσουν, την ώρα που το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα αρχίζει δειλά να το ελέγχει. Όσοι φώναζαν για την «υποδούλωση» της χώρας έβλεπαν ως λύση να παραδώσουν το νησί στον Πούτιν. Όσοι διαδήλωναν γιατί «σώζουν τις τράπεζες με τα λεφτά των φορολογούμενων» έβρισκαν λύση να κατασχεθούν τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων. Όσοι ζητούσαν για την Ελλάδα μια λύση «όπως της μεταπολεμικής Γερμανίας», όταν το 50% των καταθέσεων πήγαν σταδιακά στην ανόρθωση της χώρας, τώρα έδιναν μάχες για τις καταθέσεις των Ρώσων ολιγαρχών.
Κατηγορούν τη Μέρκελ φτιάχνοντας στα Μέσα Ενημέρωσης μια παρανοϊκή ατμόσφαιρα Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, την ώρα που στην αντιμετώπιση της κυπριακής χρεοκοπίας ομοφωνούν όλα τα κράτη, όλα τα κοινοβούλια της Ευρώπης, όλα τα κόμματα, όλων των πολιτικών αποχρώσεων, οι δεξιοί, οι σοσιαλδημοκράτες, οι πράσινοι, ακόμα και το αριστερό DieLinke. Χωρίς καμία ανάλυση της πραγματικότητας, με πλήρη άγνοια, προτείνουν στον Πούτιν να αναλάβει τις τράπεζες για να κρατήσουν μέσα τα κεφάλαια των ολιγαρχών που βγήκαν από τη Ρωσία ακριβώς για να τον αποφύγουν. Προτείνουν δημοψήφισμα για έξοδο από το ευρώ, όταν ακριβώς η θέση της Κύπρου στην ευρωζώνη ήταν που την έκανε ελκυστικό χρηματοοικονομικό κέντρο. Προτείνουν τα πάντα και τα αντίθετά τους, πιστοί μόνο στη δημαγωγία και τον καταστροφικό λαϊκισμό.
Μπορούμε να κατηγορήσουμε για τα πάντα την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως πρέπει πια να τελειώνουμε με τον τυχοδιωκτισμό που καταστρέφει τις χώρες μας. Πρέπει να το αποδεχθούμε. Η συλλογική σκέψη και πολιτική της Ευρώπης των 27 χωρών, όσα λάθη κι αν κάνει, είναι καλύτερη από τις καταστροφικές κορόνες ενός πολιτικού προσωπικού που δεν διστάζει να παίξει με το λαό του για να διατηρήσει το χρεοκοπημένο μοντέλο που κατέρρευσε.
Από την άλλη, είναι φανερό ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί πια να παίζει το ρόλο του παιδονόμου που εκ των υστέρων, με το άνοιγμα και το κλείσιμο της χρηματοδότησης, θα βάζει σε κοινή τροχιά τις αποκλίνουσες οικονομίες 27 κρατών. Θα αντιμετωπίζει όλο και πιο πολλά τέτοια φαινόμενα τυχοδιωκτικού λαϊκισμού που αργά ή γρήγορα θα οδηγήσουν στη διάλυση. Η απάντηση είναι μόνο προληπτική. Μόνο η εσπευσμένη εναρμόνιση τραπεζικών, ασφαλιστικών, φορολογικών συστημάτων, μόνο η μεγαλύτερη ενοποίηση μπορεί να οδηγήσει, όσες χώρες τουλάχιστον πραγματικά το θέλουν, σε μια βιώσιμη Ευρώπη. Αλλιώς οι φυγόκεντρες θα ενταθούν, οι άτακτες χρεοκοπίες θα είναι στην ημερήσια διάταξη και, το χειρότερο, σ’ αυτή την Ευρώπη της αποτυχίας παιχνίδι θα κάνουν οι πιο τυχοδιωκτικές και σκοταδιστικές πολιτικές δυνάμεις.