Του Σταύρου Θεοδωράκη, από τους protagon.gr
Μια πίτσα ευθύνεται τελικά για το δράμα της Κύπρου. Όπως αποκάλυψε η έγκυρη Monde το βράδυ που κρινόταν η τύχη της Κύπρου στο Eurogroup, ο Πιέρ Μοσκοβισί, έφαγε μια πίτσα - τέσσερα τυριά - και μετά από λίγο αποκοιμήθηκε για δέκα λεπτά. Ο Σόιμπλε που δεν έφαγε πίτσα, έφαγε την ίδια την Κύπρο. Αυτό το τελευταίο δεν το λέει η Monde αλλά είναι το συμπέρασμα ελλήνων αναλυτών οι οποίοι βρήκαν επιτέλους τον ένοχο. Γιατί είναι σαφές ότι αν ο γάλλος υπουργός των Οικονομικών δεν έτρωγε πίτσα - τέσσερα τυριά - και δεν τον έπιανε υπνηλία, θα τα έδινε όλα υπέρ των Κυπρίων. Όπως μάχη υπέρ του ελληνισμού δίνει όλο αυτό το διάστημα ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, ο Όλι Ρεν, ο Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, ο Μπαρόζο ακόμη ακόμη (θα μπορούσα να αναφέρω και τον Πούτιν αλλά δεν θέλω να παίζω με τα νεύρα των τσαλακωμένων κύπριων πολιτικών).
Μια λύση λοιπόν είναι, από εδώ και στο εξής, οι απανταχού έλληνες να στήνουν μπλόκα κατά τις μεταμεσονύχτιες ώρες στις πίτσες – τέσσερα τυριά - στις Βρυξέλλες, το Στρασβούργο και σε όποια πόλη της Ευρώπης συνεδριάζει το Eurogroup ή οποιοδήποτε άλλο κοινοτικό όργανο. «Πού πας, πιτσαδόρε; Ποιος Μοσκοβισί; Φύγε όπως ήρθες!». Κάπως έτσι η χώρα μας θα κρατήσει ξύπνιους τους συμμάχους της, οι οποίοι εκτός των άλλων θα γίνουν και στιλάκια - άλλη μια προσφορά του ελληνισμού - καθότι δεν θα τρώνε παχυντικές πίτσες αλλά μόνο μέλανα ζωμό από τη Σπάρτη και έτσι θα μπορούν θα μάχονται ξύπνιοι.
Η άλλη λύση είναι να αποκτήσει η Κύπρος, η Ελλάδα, ο ελληνισμός αν προτιμάτε, εθνική στρατηγική. Τι θέλουμε από αυτόν τον κόσμο, εκτός από το να μην τρώνε πίτσα - τέσσερα τυριά - οι άνθρωποι που (νομίζουμε ότι) θα μας υπερασπισθούν; Ας ξεκινήσουμε με τους Κυπρίους αδελφούς. Το νέο δράμα επιτάσσει στους περισσότερους πολιτικούς της Mεγαλονήσου μια ελληνική, ορθόδοξη εν πολλοίς, αναδίπλωση. Για μερικούς μάλιστα αυτό περιλαμβάνει και επιστροφή στην κυπριακή λίρα! Ουδείς τολμά να πει ότι η κρίση είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία των Κυπρίων, ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων, να προσπαθήσουν να ζήσουν μαζί. Πριν από λίγα χρόνια το «Ινστιτούτο έρευνας του Όσλο για την Ειρήνη» (PRIO) εκτίμησε ότι τα οικονομικά οφέλη και για τις δύο κοινότητες θα είναι τεράστια από τον πρώτο κιόλας χρόνο της επανένωσης. Ανάμεσα στα άλλα το PRIO προέβλεψε ότι κάθε κυπριακή οικογένεια θα κέρδιζε τουλάχιστον 2.500 ευρώ επιπλέον κάθε χρόνο. Η ενωμένη Κύπρος θα είχε μια απρόσκοπτη ανάπτυξη εκμεταλλευόμενη τη γεωγραφική της θέση, τους φυσικούς της πόρους και το δαιμόνιο των πολύπειρων βασανισμένων κατοίκων της. Υπάρχουν όμως πολιτικοί στην Κύπρο που θα τολμήσουν να τραβήξουν το νησί μακριά από τα λιμνάζοντα νερά της διχοτόμησης; Δεν είμαι σίγουρος.
Πάμε τώρα στην Ελλάδα όπου εθνική πολιτική έχει μόνο ο Τόμσεν και η παρέα του (καταστροφική εθνική πολιτική όπως αποδεικνύεται αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος). Έτσι, αντί το καθημερινό ερώτημα να είναι «πώς θα αλλάξουμε εμείς τη χώρα», ανεβάζουμε μονόπρακτα για την αντίσταση και την διαπραγμάτευση (δεν ξέρω σε ποια λέξη να πρωτοβάλω εισαγωγικά) στις απαιτήσεις των «τροϊκανών». Και μέσα σε όλη αυτή την αντιευρωπαϊκή ατμόσφαιρα οι λάτρεις της δραχμής αβγαταίνουν μέρα με την ημέρα. Από το ΚΚΕ έως τη Χρυσή Αυγή θα βρεις πολλούς που θα σου πουν ότι το εθνικό μας νόμισμα θα μας ξαναφέρει τη χαμένη μας εθνική ανεξαρτησία. Κυριακάτικη, σοβαρή κατά τα άλλα εφημερίδα, αναρωτιόταν γιατί να μην έχουμε το δικό μας νόμισμα, να μπορούμε να δώσουμε αυξήσεις, μεγαλύτερα επιδόματα ανεργίας, να κάνουμε κοινωνική πολιτική, να μοιράσουμε δημόσια έργα, να βρει ξανά δουλειά ο κόσμος, να ενισχύσουμε τις επιχειρήσεις (προφανώς εννοούσε να δώσουμε και μερικά δάνεια στους άρχοντες του Τύπου).
Το πρόβλημα δηλαδή της χώρας δεν είναι η χαμηλή της παραγωγή, δεν είναι η κακή της διοίκηση, δεν είναι οι κλέφτες που έχουν ριζώσει στα κέντρα των αποφάσεων, δεν είναι οι διεφθαρμένες υπηρεσίες της, δεν είναι ότι κανείς δεν επενδύει, δεν είναι ότι όλοι φυγαδεύουν τον πλούτο τους στο εξωτερικό, δεν είναι η διαπλοκή κομμάτων, τραπεζών και επιχειρήσεων, αλλά είναι το ευρώ! Αν οι συναλλαγές πάψουν να γίνονται σε ευρώ και γίνονται σε δραχμές, η Ελλάδα θα αναστηθεί.
Μια λύση λοιπόν είναι, από εδώ και στο εξής, οι απανταχού έλληνες να στήνουν μπλόκα κατά τις μεταμεσονύχτιες ώρες στις πίτσες – τέσσερα τυριά - στις Βρυξέλλες, το Στρασβούργο και σε όποια πόλη της Ευρώπης συνεδριάζει το Eurogroup ή οποιοδήποτε άλλο κοινοτικό όργανο. «Πού πας, πιτσαδόρε; Ποιος Μοσκοβισί; Φύγε όπως ήρθες!». Κάπως έτσι η χώρα μας θα κρατήσει ξύπνιους τους συμμάχους της, οι οποίοι εκτός των άλλων θα γίνουν και στιλάκια - άλλη μια προσφορά του ελληνισμού - καθότι δεν θα τρώνε παχυντικές πίτσες αλλά μόνο μέλανα ζωμό από τη Σπάρτη και έτσι θα μπορούν θα μάχονται ξύπνιοι.
Η άλλη λύση είναι να αποκτήσει η Κύπρος, η Ελλάδα, ο ελληνισμός αν προτιμάτε, εθνική στρατηγική. Τι θέλουμε από αυτόν τον κόσμο, εκτός από το να μην τρώνε πίτσα - τέσσερα τυριά - οι άνθρωποι που (νομίζουμε ότι) θα μας υπερασπισθούν; Ας ξεκινήσουμε με τους Κυπρίους αδελφούς. Το νέο δράμα επιτάσσει στους περισσότερους πολιτικούς της Mεγαλονήσου μια ελληνική, ορθόδοξη εν πολλοίς, αναδίπλωση. Για μερικούς μάλιστα αυτό περιλαμβάνει και επιστροφή στην κυπριακή λίρα! Ουδείς τολμά να πει ότι η κρίση είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία των Κυπρίων, ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων, να προσπαθήσουν να ζήσουν μαζί. Πριν από λίγα χρόνια το «Ινστιτούτο έρευνας του Όσλο για την Ειρήνη» (PRIO) εκτίμησε ότι τα οικονομικά οφέλη και για τις δύο κοινότητες θα είναι τεράστια από τον πρώτο κιόλας χρόνο της επανένωσης. Ανάμεσα στα άλλα το PRIO προέβλεψε ότι κάθε κυπριακή οικογένεια θα κέρδιζε τουλάχιστον 2.500 ευρώ επιπλέον κάθε χρόνο. Η ενωμένη Κύπρος θα είχε μια απρόσκοπτη ανάπτυξη εκμεταλλευόμενη τη γεωγραφική της θέση, τους φυσικούς της πόρους και το δαιμόνιο των πολύπειρων βασανισμένων κατοίκων της. Υπάρχουν όμως πολιτικοί στην Κύπρο που θα τολμήσουν να τραβήξουν το νησί μακριά από τα λιμνάζοντα νερά της διχοτόμησης; Δεν είμαι σίγουρος.
Πάμε τώρα στην Ελλάδα όπου εθνική πολιτική έχει μόνο ο Τόμσεν και η παρέα του (καταστροφική εθνική πολιτική όπως αποδεικνύεται αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος). Έτσι, αντί το καθημερινό ερώτημα να είναι «πώς θα αλλάξουμε εμείς τη χώρα», ανεβάζουμε μονόπρακτα για την αντίσταση και την διαπραγμάτευση (δεν ξέρω σε ποια λέξη να πρωτοβάλω εισαγωγικά) στις απαιτήσεις των «τροϊκανών». Και μέσα σε όλη αυτή την αντιευρωπαϊκή ατμόσφαιρα οι λάτρεις της δραχμής αβγαταίνουν μέρα με την ημέρα. Από το ΚΚΕ έως τη Χρυσή Αυγή θα βρεις πολλούς που θα σου πουν ότι το εθνικό μας νόμισμα θα μας ξαναφέρει τη χαμένη μας εθνική ανεξαρτησία. Κυριακάτικη, σοβαρή κατά τα άλλα εφημερίδα, αναρωτιόταν γιατί να μην έχουμε το δικό μας νόμισμα, να μπορούμε να δώσουμε αυξήσεις, μεγαλύτερα επιδόματα ανεργίας, να κάνουμε κοινωνική πολιτική, να μοιράσουμε δημόσια έργα, να βρει ξανά δουλειά ο κόσμος, να ενισχύσουμε τις επιχειρήσεις (προφανώς εννοούσε να δώσουμε και μερικά δάνεια στους άρχοντες του Τύπου).
Το πρόβλημα δηλαδή της χώρας δεν είναι η χαμηλή της παραγωγή, δεν είναι η κακή της διοίκηση, δεν είναι οι κλέφτες που έχουν ριζώσει στα κέντρα των αποφάσεων, δεν είναι οι διεφθαρμένες υπηρεσίες της, δεν είναι ότι κανείς δεν επενδύει, δεν είναι ότι όλοι φυγαδεύουν τον πλούτο τους στο εξωτερικό, δεν είναι η διαπλοκή κομμάτων, τραπεζών και επιχειρήσεων, αλλά είναι το ευρώ! Αν οι συναλλαγές πάψουν να γίνονται σε ευρώ και γίνονται σε δραχμές, η Ελλάδα θα αναστηθεί.
Όπως άλλωστε και ο Μοσκοβισί αν εκείνο το βράδυ έτρωγε την πίτσα, με τέσσερα ελληνικά τυριά, θα είχε επίσης εντελώς διαφορετική συμπεριφορά από αυτήν που είχε τρώγοντας την πίτσα που του σέρβιραν (με mozzarella, emental, gorgonzola και ricotta!). Αλλά αυτά ποιος να βρεθεί να τα πει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου