"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

29 Μαΐ 2017

Στη χώρα όπου το λούμπεν έγινε mainstream και ο «ελληνάρας» πρότυπο συμπεριφοράς

Της Κατερίνας Παναγοπούλου, από την athensvoice.gr
Οι περισσότεροι θεωρούσαμε όλα αυτά χρόνια ότι το πρόβλημα που προκάλεσαν στην κοινωνία όλοι οι τάχα ηρωικοί αντιμνημονιακοί αγώνες ήταν οικονομικό. Ότι καθυστέρησαν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που θα έβγαζαν από το τέλμα την οικονομία, ότι κράτησαν στο απυρόβλητο συντεχνίες και ομάδες που είχαν προνομιακό διάλογο με την εκάστοτε εξουσία, ότι οδήγησαν την χώρα που ήταν βυθισμένη στην ύφεση να δίνει μάχες οπισθοφυλακής.
Το τρομοκρατικό χτύπημα κατά του κ. Λουκά Παπαδήμου, όπως και οι αντιδράσεις που ακολούθησαν, ανέδειξαν το μείζον πρόβλημα, που φοβόμασταν να αντικρίσουμε κατάματα. Η ελληνική κοινωνία δεν διχάστηκε απλά. Αποσαθρώθηκε. Τρελάθηκε. Αποσταθεροποιήθηκε. Η ρητορική του μίσους που χρησιμοποίησε προεκλογικά η σημερινή κυβέρνηση για να έρθει στην εξουσία, τα συνθήματα «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», οι κραυγές για προδότες, προσκυνημένους και δοσίλογους, η διάχυση της ανομίας και της ανοησίας, η προκλητική ανοχή και το χάιδεμα της τρομοκρατίας οδήγησαν να βγει στην επιφάνεια το περιθώριο. Να αποθεωθεί. 
Το λούμπεν έγινε mainstream. Οι πιο κατακριτέες συμπεριφορές άρχισαν να αποτελούν ένδειξη μαγκιάς. Αυτά που κάποιος ντρεπόταν να εκστομίσει έστω και σε μία παρέα, έγιναν περήφανες διακηρύξεις στα social media και τα τηλεπαράθυρα. Ο «ελληνάρας» που με ντροπή και ενοχή βρισκόταν βαθιά κρυμμένος μέσα μας, βγήκε με θράσος δικαιωμένος στην επιφάνεια και αποτέλεσε περήφανο πρότυπο συμπεριφοράς. Η μόρφωση, τα πτυχία και η επαγγελματική καταξίωση αντιμετωπίζονται αν όχι με μίσος, με καχυποψία. Οι χυδαιολογίες και το bullying στους ιδεολογικούς αντιπάλους ονομάστηκε ηρωικός αγώνας και η αριστεία ρετσινιά.  
Ποιος θα μπορούσε έστω και να φανταστεί ότι σε μία χώρα με δημοκρατικό πολίτευμα θα γινόταν τρομοκρατικό χτύπημα κατά πρώην πρωθυπουργού, ενός ανθρώπου που όπως αποκαλύφθηκε αρνήθηκε ακόμα και τον μισθό του πρωθυπουργού και θα τολμούσε η πρώην πρόεδρος της Βουλής να γράψει μία μόλις μέρα μετά και ενώ ο άνθρωπος βρισκόταν ακόμα στην εντατική «εγώ δε θα καταδικάσω τη βία, θα καταδικάσω τα μνημόνια». Η γυναίκα που κατείχε το τρίτο κατά σειρά πολιτειακό αξίωμα της χώρας έγραψε: «στον τραυματισθέντα» (λες και είχε τροχαίο) «δοτό μνημονιακό πρωθυπουργό, που κατέλαβε το αξίωμα με πραξικόπημα και υπηρέτησε πιστά την μνημονιακή τυραννία, εύχομαι ταχεία ανάρρωση. Όταν αποκατασταθεί η Δημοκρατία και λειτουργήσει η Δικαιοσύνη στη χώρα, θα κριθεί». Όταν η γυναίκα που κατείχε κορυφαίο θεσμικό αξίωμα γράφει έτσι, πώς να απαιτήσει κανείς σοβαρότητα, υπευθυνότητα και δημοκρατικά αντανακλαστικά από τα ημιεγγράμματα τρολ του διαδικτύου; Πριν κάποια χρόνια, ακόμα κι αν κάποιος αντιπαθούσε το θύμα μίας τρομοκρατικής επίθεσης, θα το εξομολογούνταν στα στενά όρια της παρέας του κι αυτό με συστολή και ένα αίσθημα ενοχής. Ένα τμήμα του πολιτικού συστήματος της χώρας όμως γαλούχησε μία ολόκληρη γενιά στην έλλειψη στοιχειώδους κοινωνικής συμπεριφοράς, στον κοινωνικό φθόνο και το ταξικό μίσος 
Η εργαλειοποίηση της βίας, η επένδυση στη μνησικακία, η πυροδότηση θυμικών αντανακλαστικών, οι θλιβερές αναλύσεις περί δικαιολογημένης καλής βίας δημιούργησαν πρόσφορο έδαφος για την αποσταθεροποίηση σημαντικού τμήματος της κοινωνίας, που θεώρησε πρότυπο συμπεριφοράς αυτό του μεθυσμένου ψευτονταή σε παρακμιακό νυχτερινό κέντρο. Όταν ένας κωμικός ηθοποιός και τότε βουλευτής των ΑΝΕΛ γράφει δημόσια στο twitter «λάθος ανθρώπους σκότωνε η 17 Νοέμβρη», «πούστη προδότη Παπαδήμο», «Μόνο η βία θα μας σώσει τέλος» και κατόπιν αυτών, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ τον ανταμείβει τοποθετώντας τον υφυπουργό Εργασίας, ποιο μήνυμα στέλνεται στην κοινωνία; Όταν η ανακοίνωση ενός κόμματος αναφέρει «η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι πολιτική Χούντα για την επιβολή δημοσιονομικής πειθαρχίας και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται» (!), όταν η ίδια εφημερίδα παρομοιάζει τον κ. Παπαδήμο με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο, όταν site μετέπειτα ευρωβουλευτή του ίδιου κόμματος βγάζει τον Παπαδήμο ντυμένο με ναζιστική στολή, τη στιγμή που η ΧΑ έχει μόνιμη επωδό τη λέξη Χούντα, η κοινωνία λαμβάνει ένα συγκεκριμένο σήμα. Το ίδιο και όταν η κ. Φωτίου σχολιάζει από τηλεπαράθυρο «είναι προφανές ότι και ο Άδωνις έχει προκαλέσει εξαιρετικά τον ελληνικό λαό» όταν ρωτήθηκε για την τρομοκρατική επίθεση με γκαζάκια εναντίον του.
Εάν κανείς είχε απορία για την έννοια της θεωρίας των δύο άκρων μπορούσε να ρίξει μία ματιά στα social media και στα σχόλια που ακολούθησαν της τρομοκρατικής επίθεσης. Φασίστες όλων των αποχρώσεων χασκογελούσαν με τη δολοφονική επίθεση κατά του πρώην πρωθυπουργού, κάποιοι εύχονταν να είχε πεθάνει, άλλοι προανάγγελναν και επόμενες τρομοκρατικές επιθέσεις. Σε ποιο κράτος του κόσμου θα έμεναν ατιμώρητες τόσο προκλητικές προτροπές σε ποινικά αδικήματα;
Διότι είναι διαφορετική η πολιτική κριτική, τα επιχειρήματα, η άποψη και η πολιτική αντιπαράθεση ακόμα και σε υψηλούς ή πολύ υψηλούς τόνους και διαφορετική η υποκίνηση σε πράξεις βίας, η στοχοποίηση, η διαπόμπευση, οι χυδαιολογίες και η ρητορική του μίσους. Είναι άλλο να αντικρούει κανείς την αντίπαλη άποψη και διαφορετικό να προσβάλλεις την προσωπικότητα κάποιου αποκαλώντας τον μίσθαρνο όργανο, προσκυνημένο ή προδότη. Είναι διαφορετικό να γράψει κανείς για το ναυάγιο του Eurogroup, να μεμφθεί τον εκάστοτε πρωθυπουργό για την ανακολουθία λόγων και έργων, να ασκήσει σκληρή κριτική για μία αποτυχημένη πολιτική και άλλο να λες επικίνδυνες ανοησίες για Πηλιογούσηδες ή για κρεμάλες και να γράφεις «η κυβέρνηση είναι Χούντα και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται». Σε μία δημοκρατική κοινωνία η πολιτική κριτική δεν έχει καμία σχέση με τη συκοφαντία, τα γιαουρτώματα και τους προπηλακισμούς, που σύμφωνα με κάποιους συνέβαιναν εξαιτίας της «δικαιολογημένης οργής των πολιτών, διότι ο Πάγκαλος προκάλεσε τον ελληνικό λαό», χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι όταν ανέχεσαι, υποδαυλίζεις ή πυροδοτείς πράξεις βίας, κάποιος αφελής μπορεί να κάνει κάτι ανεπανόρθωτο.
Τεράστια ευθύνη φυσικά έχουν και τα κόμματα της σημερινής αντιπολίτευσης. Διότι αντιδρούν με αντανακλαστικά χελώνας στο γιγάντωμα του φασισμού. Όταν κορυφαίος υφυπουργός της κυβέρνησης χαρακτηρίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους ως «γκεσταπίτες» και όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα αντιδρούν σαν να βρίσκονται σε κωματώδη αφασία, οι πολίτες μπερδεύονται. Λαμβάνουν λάθος μήνυμα. Το θεωρούν σαν κάτι το φυσιολογικό. Τα κόμματα της αντπολίτευσης σε κατάσταση ζεν έχουν μετατραπεί σε απλούς θεατές της επικαιρότητας, σαν όλα αυτά που συμβαίνουν, να συμβαίνουν αλλού. Σαν να μην έχουν ευθύνη οι ίδιοι να επιβάλλουν τη νομιμότητα, σαν να είναι απλοί αρθρογράφοι και σχολιαστές. 
Η αδράνεια και η χλιαρή τους στάση φτάνει σε τέτοιο βαθμό, που προκαλεί πλέον ερωτηματικά για τις αιτίες που την προκαλούν. Τι θα συνέβαινε άραγε εάν την εποχή που ήταν υπουργός ο Γιάννης Στουρνάρας αποκαλούσε τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ «γκεσταπίτες»; Δε θα απαιτούσαν την καθαίρεσή του; Αντ’ αυτής, τα κόμματα της αντιπολίτευσης βγάζουν χαριτωμένες κοινότοπες ανακοινώσεις για την ανάγκη εθνικής συστράτευσης. Γι’ αυτό άλλωστε έχουν χάσει την επικοινωνιακή μάχη από τα αποδυτήρια. «Αρωγός» στο κλίμα αποσταθεροποίησης βέβαια όλα αυτά τα χρόνια είναι και τα ΜΜΕ. Που θεώρησαν ότι το χρέος τους στην κρίση είναι το χάιδεμα και η συλλογική απενοχοποίηση των πολιτών, που, όπως και να το κάνουμε, πάντα φέρνει νούμερα. 
Το ήθος με το οποίο διεξάγεται η πολιτική αντιπαράθεση βρίσκεται στο χειρότερο σημείο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην μεταπολιτευτική ιστορία και ο δημόσιος διάλογος εξαντλείται στην ύπαρξη σεξισμού ή μη στη φράση «αν φοράτε παντελόνια» που είπε πρόσφατα ο Ανδρέας Λοβέρδος. 

18 Μαΐ 2017

Το βαρύ χέρι των συριζαυγιτών

Του Θανάση Χειμωνά, από το liberal.gr

Η χθεσινή χειροδικία του Ηλία Κασιδιάρη εναντίον του Νίκου Δένδια αποτελεί το τελευταίο (μέχρι το επόμενο) επεισόδιο του σίριαλ: «Η νεοναζιστική οργάνωση τραμπούκων που ονομάζεται Χρυσή Αυγή». Αν και ουσιαστικά μονότονη η παρέα του Νίκου Μιχαλολιάκου φροντίζει να προσθέτει και κάτι καινούργιο στη δοκιμασμένη συνταγή της.
Χθες, ας πούμε, για πρώτη φορά βιαιοπράγησε και εντός των τειχών του ελληνικού κοινοβουλίου. Μέχρι τώρα, οι πράξεις βίας – αναπόσπαστο κομμάτι της ιδεολογίας της - ξεκινούσαν από τα σκοτεινά σοκάκια του Αγίου Παντελεήμονα, των Πετραλώνων και του Κερατσινίου και έφταναν μέχρι και μπροστά στις κάμερες των τηλεοπτικών πλατό.
Στη βουλή όμως οι χρυσαυγίτες είχαν περιοριστεί σε λεκτικές επιθέσεις. Αύριο μπορεί να τραβήξουν και κάνα πιστόλι - ποιος ξέρει.
Η αλήθεια βέβαια είναι πως το 2013 το σίριαλ αυτό διεκόπη όταν σχεδόν σύσσωμη η οργάνωση κατέληξε στη μπουζού (που λέει κι η Ζαρούλια) για τον φόνο του Παύλου Φύσσα. Σήμερα όμως τους έχει βγάλει όλους έξω ο Αλέξης Τσίπρας. Για να σπάνε στον ξύλο τον πρωτεργάτη εκείνης της –βραχυπρόθεσμης δυστυχώς - απονομής δικαιοσύνης. Τον Νίκο Δένδια.
Για τη Χρυσή Αυγή έχω γράψει δεκάδες άρθρα. Δεν έχω κάτι να προσθέσω. Και πολλά έχω πει. Καλό είναι να μην παρατραβάει κανείς το σκοινί σε τέτοια θέματα. Αυτό που συνεχίζει να με εντυπωσιάζει είναι η αγαστή συνεργασία ανάμεσα σε αυτήν και τον ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο ο Lennon με τον McCartney τον καιρό των Beatles είχαν αναπτύξει τέτοια στενή σχέση.
Μόνο ο Andy Cole με τον Dwight Yorke στη μεγάλη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του ’99 βρισκόντουσαν με κλειστά μάτια σε τέτοιο βαθμό.
Δεν μπορώ φυσικά να γνωρίζω με σιγουριά το αν ο Κασιδιάρης όντως επιτέθηκε στον Δένδια με σκοπό να αποπροσανατολίσει τον κόσμο από το τέταρτο μνημόνιο που μας φόρτωσε το «ξαδερφάκι» του ο ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς δεν είναι σε θέση να ξέρει τι κρύβεται στο μυαλό του συγκεκριμένου. Όσοι όμως παρακολουθούν από κοντά το κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ επιβεβαιώνουν πως εδώ και μέρες οι χρυσαυγίτες έψαχναν ευκαιρία για μανούρα.
Μια ευκαιρία που τους δόθηκε με την Μπρωτοφανή και Μπροκλητική κίνηση του Δένδια να περάσει μπροστά από τον Κασιδιάρη την ώρα που ο τελευταίος ανέπτυσσε το σχέδιο που θα βγάλει την Ελλάδα μας από την κρίση. Για κάποιο περίεργο λόγο ο τηλεσκηνοθέτης απέσυρε την κάμερα χιλιοστά του δευτερολέπτου πριν την επίθεση. Έτυχε επίσης να μην επιτραπεί η είσοδος των δημοσιογράφων στην αίθουσα την συγκεκριμένη στιγμή. Για δες κάτι συμπτώσεις βρε παιδί μου…
Είναι εντυπωσιακό πως οι χρυσαυγίτες επιτίθενται σταθερά σε στελέχη όλων των κομμάτων εκτός από το μόρφωμα των ΣΥΡΙΖΑΑΝΕΛ. Κάτι αντίστοιχο όμως συμβαίνει και από την άλλη πλευρά. Πράγματι, αν εξαιρέσεις τον παλιόφιλο Πέτρο Τατσόπουλο (που ουσιαστικά δεν ήταν ποτέ ΣΥΡΙΖΑ) τη Βασιλική Κατριβάνου (που έχει πια εγκαταλείψει την Κουμουνδούρου) και τον Χρήστο Καραγιαννίδη (άλλο τι λέει για τα «μπακαλίστικα»), οι «αριστεροί» συριζαίοι βουλευτές δεν έδειξαν ποτέ να ενοχλούνται από τα ξυρισμένα καλόπαιδα που κάθονται λίγες θέσεις πιο πέρα.
Είναι εξάλλου γνωστό πως ο σκληρός πυρήνας των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν είχε κάποιο πρόβλημα με την Χ.Α. Εκτός π.χ. από όταν η «ακροκεντρώα» Athens Voice δημοσίευσε μια σαχλαμάρα για το ντύσιμο της Ουρανίας. Είναι λογικό άλλωστε. Ο μέσος συριζαίος οπαδός (όχι περιστασιακός ψηφοφόρος, οπαδός) δεν διαφέρει καθόλου από τον μέσο ψηφοφόρο της Χρυσής Αυγής (φυσικά δεν αναφέρομαι στους οργωμένους σκίνχεντς αλλά στους «αγανακτισμένους» που την ψηφίζουν από το ’12 και μετά).
Τους ενώνει το άσβεστο μίσος για τον Μεσαίο Χώρο (στον οποίον αμφότεροι εντάσσουν σύσσωμη την Νέα Δημοκρατία) και την Ευρώπη. Όσο και αν ψάξεις δεν θα βρεις ούτε έναν (έναν!) συριζαίο ψηφοφόρο που να καταδίκασε το ξύλο στον Δένδια. Τον Δένδια που οι ίδιοι «ξέσκιζαν» πριν λίγες μέρες για τη σεξιστική επίθεση (!) στη Γεωργία Βασιλειάδου. Αν θυμάστε, ακόμα και όταν ο Κασιδιάρης είχε επιτεθεί στη «δικιά τους» Ρένα Δούρου, οι συριζαίοι είχαν μείνει μάλλον σιωπηλοί τη στιγμή που το «Ακραίο Κέντρο» ήταν στα κάγκελα. Είναι ξεκάθαρο πως δεν θεωρούν τους χρυσαυγίτες εχθρούς τους.
Τα παραδείγματα της λατρείας του επίσημου ΣΥΡΙΖΑ προς τη Χρυσή Αυγή δε, είναι πάμπολλα. Από τη – χουντικής αισθητικής - φιέστα στο Καστελόριζο έως τον υπολογισμό των χρυσαυγίτικων ψήφων στην προσπάθεια να φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ το σύνταγμα στα μέτρα του. Και από τις δηλώσεις του τέως υπουργού Δικαιοσύνης Νίκου Παρασκευόπουλου περί «εκδημοκρατισμού» της Χρυσής Αυγής μέχρι την αποφυλάκιση των δολοφόνων του Φύσσα για την οποία μιλήσαμε παραπάνω.
Σε ό,τι αφορά την επίθεση στον Δένδια πάντως έχω μια άλλη θεωρία, ακόμα πιο συνομωσιολογική: Το ντου του Κασιδιάρη ήταν μια επίδειξη δύναμης. Όχι μόνο της Χ.Α. αλλά του «αντιμνημονιακού» (λέμε τώρα) καθεστώτος που μας κυβερνά.
«Να προσέχετε τι λέτε γιατί θα πέφτει ξύλο». Σαν κι αυτό που είχε φάει και ο Γιώργος Κουμουτσάκος από τον όχλο των κάφρων πριν κάνα χρόνο. Η Χρυσή Αυγή αποτελεί χρυσή εφεδρεία του καθεστώτος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Και αξιοποιείται σε καταστάσεις σαν τη χθεσινή.

6 Μαΐ 2017

Η λήθη είναι πάντα ευεργετική;

Του Διονύση Γουσέτη, από το marketnews.gr
Τον 19ο αιώνα ο μεγάλος Ιταλός συνθέτης Γκαετάνο Ντονιτσέττι συνέθεσε την όπερα «Λουτσία ντι Λαμερμούρ», βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του -επίσης μεγάλου- Σκωτσέζου συγγραφέα σερ Ουώλτερ Σκοτ. Η ηρωίδα του έργου Λουτσία ήταν ερωτευμένη με τον Εδγκάρδο, αλλά υποχρεώθηκε να παντρευτεί τον Αρτούρο. Μη μπορώντας να υποφέρει την επαφή με τον σύζυγό της, η Λουτσία τον σκοτώνει με το μαχαίρι του τη νύχτα του γάμου. Στη συνέχεια ο οργανισμός της, για να αντέξει τη βαριά ενοχή που τον βάραινε, αποβάλλει τη μνήμη και τη λογική. Η Λουτσία δεν αντέχει να δει κατάματα την πραγματικότητα της πράξης της και την παραβλέπει, σαν να μην έγινε. Στη διάσημη άρια «της τρέλας» αναζητά την ευτυχία της στην ανάπλαση της ευτυχισμένης εποχής με τον αγαπημένο της Εδγκάρδο, ο οποίος στην πραγματικότητα βρίσκεται μακριά. Ο φόνος έχει σκεπαστεί από τη λήθη. 
Μια παρόμοιου είδους παράνοια νιώθω ότι έπαθε η ελληνική κοινωνία. Δεν αντέχει να δει κατάματα την αλήθεια των εγκληματικών πράξεών της. Και τις παραβλέπει όλες μια- μια, παραβλέποντας μαζί και τη χρεοκοπία που αυτές προκάλεσαν.
Παραβλέπει τη διάχυτη ανομία που άρχισε τις πρώτες μέρες της μεταπολίτευσης και τώρα πλέον εξαπλώνεται με ραγδαίους και ανεξέλεγκτους ρυθμούς. Παραβλέπει τη φοροδιαφυγή εισοδημάτων 28 δισ. που διέπραξε. Παραβλέπει το όργιο των πρόωρων συντάξεων και των χαριστικών επιδομάτων που επεδίωξε. Παραβλέπει τα προνόμια των συντεχνιών που υποστήριξε στο όνομα του συνδικαλισμού. Παραβλέπει τα κλειστά επαγγέλματα που δε λένε ακόμα, μετά από επτά χρόνια λιτότητας, να ανοίξουν.
Παραβλέπει ότι από το 2001 ως το 2009 το κράτος στο σύνολό του1 ξόδεψε 827 δισ. ευρώ και εισέπραξε 695. Ότι δηλαδή μπήκε μέσα 132 δισ! Αλλιώς, για να έχουμε την πραγματική εικόνα, 50 ΕΝΦΙΑ!
Παραβλέπει ότι, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Μάνου Ματσαγγάνη, αν στους 2.656.000 συνταξιούχους και τους 640.000 δημοσίους υπαλλήλους προσθέσει κανείς και τους 423.000 αγρότες που ουσιαστικά ζουν από το κράτος, τότε προκύπτει ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού έχει καταντήσει εξαρτημένη πελάτισσα του κράτους και των πολιτικών, αντί να αναπτύσσει πρωτοβουλία, ευθύνη και καινοτομία όπως γίνεται στις χώρες των δανειστών μας.
Παραβλέπει το έγκλημα της διαφθοράς, στο οποίο η ίδια κοινωνία είναι πρωταθλήτρια. Ο τ. Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοικήσεως, Λέανδρος Ρακιντζής, δήλωσε2: «Το κόστος της διαφθοράς φτάνει τα 33 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως, συνεπώς αν για δέκα χρόνια δεν είχαμε φαινόμενα διαφθοράς, θα είχε εκλείψει το δημόσιο χρέος της χώρας».
Παραβλέπει το έγκλημα της πολυνομίας που διέπραξε. Από συστάσεως του ελληνικού κράτους έως σήμερα, επεσήμανε ο κ. Ρακιντζῆς3, έχουν ψηφισθεί 17.500 νόμοι και έχουν εκδοθεί 120.000 εγκύκλιοι, ενώ ο Γενικός Οικοδομικός Κανονισμός αποτελείται από 30.000 σελίδες! Η πολυδαίδαλη νομοθεσία ενισχύει την αυθαιρεσία του κράτους και καθιστά δύσκολη την αντιμετώπιση της διαφθοράς.
Παραβλέπει το έγκλημα της δημιουργίας μιας πρωτοφανούς γραφειοκρατίας, το κόστος της οποίας ο κ. Χρήστος Κήττας, μέλος του Λογιστικού Συλλόγου Αθηνών εκτιμά σε 14 δισ. ευρώ ετησίως4.
Παραβλέπει το έγκλημα της φοροδιαφυγής που εκτείνεται σχεδόν στους μισούς φορολογούμενους5 .
Παραβλέπει τις εγκληματικές αντιδράσεις σε προσπάθειες ξένων επενδυτών να επενδύσουν στη χώρα μας, συμβάλλοντας στην ανάπτυξή της και στις προσφερόμενες θέσεις εργασίας. Οι αντιδράσεις γίνονται με διάφορα προσχήματα: μια καταγγέλλονται ως «ξεπουλήματα», μια ως «καταστροφείς του περιβάλλοντος», μια ως «φαραωνικά έργα» κλπ. Για παράδειγμα, πολεμήθηκε λυσσασμένα η παραχώρηση προβλήτας του λιμανιού του Πειραιά στη Κινέζικη εταιρεία COSCO, που όταν τελικά πραγματοποιήθηκε εκτίναξε τις εισπράξεις, την ίδια στιγμή που στα περιφερειακά λιμάνια οι σύμβουλοι που έχουμε προσλάβει είναι.. περισσότεροι από τους εργαζόμενους6.
Παραβλέπει την εγκληματική παραβίαση της νομοθεσίας της ΕΕ, στην οποία ανήκουμε: παράνομες πελατειακές επιδοτήσεις με λεφτά των εταίρων μας. Το αποτέλεσμα είναι να ζητούν οι εταίροι μας επιστροφή 3 δις7.
Παραβλέπει και το έγκλημα που αποκαλύφτηκε πρόσφατα (17/4/2017)8 ότι δυο εκατομμύρια στρέμματα δημόσιας γης (!) υπέστησαν διπλό έγκλημα: από τη μια καταπατήθηκαν από «αγρότες» και από την άλλη οι «αγρότες» αυτοί επιδοτήθηκαν με λεφτά των εταίρων – δανειστών μας για την «καλλιεργούμενη γη τους». Τέτοιες ειδήσεις εγκλημάτων είναι πάμπολλες και όλες αντιμετωπίζονται σαν να μην υπάρχουν. Κανείς δεν διαμαρτύρεται. Κανείς δεν διαδηλώνει. Η κοινωνία της παράνοιας δεν αντέχει να τις θυμάται.
Έχει ξεχάσει η ελληνική κοινωνία και τα χρήματα που έχει λάβει από τους εταίρους μας για να αναπτυχθεί και να βγει από τη μιζέρια. Από το 1981 που προσχωρήσαμε στην τότε ΕΟΚ έως και σήμερα, η Ελλάδα δέχθηκε σε επιδοτήσεις και ποικίλης μορφής δάνεια -από την Ευρώπη κυρίως- το απίστευτο ποσόν των 1.260 δισεκατομμυρίων ευρώ, ήτοι διαχρονικά, κάπου επτά Ακαθάριστα Εγχώρια Προϊόντα (ΑΕΠ). Το ποσό αυτό αντιστοιχεί σε 63 χρόνια δυτικής οικονομικής βοήθειας στους πεινασμένους όλης της Αφρικής. Επίσης, είναι δεκαπλάσιο από την οικονομική στήριξη που δέχθηκαν τα 20 τελευταία χρόνια οι 12 πρώην κομμουνιστικές χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης (Παπανδρόπουλος, 22/7/2015). Τα χρήματα αυτά, αντί να επενδυθούν για την ανάπτυξη του τόπου, κατασπαταλήθηκαν και μετά σκεπάστηκαν από τη λήθη.
Και για να αντέξει τη βαριά ενοχή της, η ελληνική κοινωνία παραβλέπει όλα τα παραπάνω εγκλήματα και θεωρεί υπεύθυνα για τη δυστυχία της τα «μνημόνια». Αναζητά την ευτυχία της, όπως η Λουτσία, στην ανάπλαση της ευτυχισμένης εποχής που έρρεε το δανεικό χρήμα. Μα η ευτυχισμένη εποχή, όπως στην όπερα, βρίσκεται μακριά.
Για τα άτομα η λήθη είναι συχνά ευεργετική. Καλύπτει τα δυσάρεστα γεγονότα. Εξαφανίζει από τη συνείδηση κάποια αφόρητη παράσταση. Όταν όμως κανείς αναφέρεται σε κοινωνίες, η λήθη είναι καταστρεπτική. Διότι ο βίος των κοινωνιών δεν είναι πεπερασμένος, όπως των ατόμων. Και ένα έγκλημα που έγινε στο παρελθόν, αν πέσει στη λήθη, μπορεί να επαναληφθεί από επόμενες γενιές. Και το κράτος μας έχει πτωχεύσει επτά φορές από τη σύστασή του (Γ. Δερτιλής)! Ένα κοινωνικό φαινόμενο, όταν επαναλαμβάνεται συνεχώς, παίρνει το χαρακτηρισμό «εθνική κουλτούρα». Οι δε συνέπειες του χαρακτηρισμού στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η απώλεια εμπιστοσύνης και η απαξίωση από τους εταίρους - δανειστές. Και είναι βαριές. Φοβάμαι μάλιστα, ότι οι έσχατες συνέπειες δεν έχουν έρθει ακόμα.
Δαπάνες και έσοδα Γενικής Κυβέρνησης σε δισ. ευρώ (τρέχουσες τιμές, πρωτογενή στοιχεία Eurostat).
Εφημερίδα «Εστία», 9/10/2015
Στο ίδιο
Αθ. Παπανδρόπουλος. Εφημερίδα «Εστία», 15/11/2015
Εφημερίδα «Έθνος» 15/3/2016
Εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», 21/11/2016
Εφημερίδα «Έθνος» 11/3/2017
Εφημερίδα e-Κρήτη, 17/4/2017
Δημοσιεύτηκε σε μια πρώτη μορφή στο τεύχος Μαΐου 2017 της μηνιαίας εφημερίδας «Κρητικός Λόγος»
- See more at: http://marketnews.gr/article/554989/h-lhthi-einai-panta-eyergetiki#sthash.XouzF60L.dpuf