"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

31 Οκτ 2010

PIGS και ο πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως

Οι απόψεις του Ευγένιου Τριβιζά (καθηγητή εγκληματολογίας στη Μ. Βρετανία και συγγραφέα παιδικών βιβλίων) για τον όρο PIGS: (Portugal – Italy – Greece – Spain)




O χαρακτηρισμός των Ελλήνων ως απατεώνων, προδοτών και άλλων τινών δεν είναι παρά μία ακόμα περίπτωση του κοινωνιολογικού φαινομένου της επικλήσεως αρνητικών εθνικών στερεοτύπων σε περιπτώσεις κρίσεων. Αντί να κρίνονται και να κατακρίνονται αποφάσεις ή ενέργειες συγκεκριμένων ατόμων, στιγματίζεται συλλήβδην έναs ολόκληρoς λαός. Το πιο επικίνδυνο στερεότυπο είναι η αμφισβήτηση της ανθρώπινης φύσης φυλών και εθνών.
Το αρκτικόλεξο «ΡΙGS»(*) (γουρούνια), το οποίο χρησιμοποιούν Δυτικοευρωπαίοι και Αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές, ως συνοπτικό τρόπο αναφοράς στους λαούς της Νότιας Ευρώπης και τις οικονομίες τους, δεν είναι μόνο μια κακόγουστη προσβολή. Είναι μια σύγχρονη εκδοχή του ιστορικού φαινομένου της αμφισβήτησης της ανθρώπινης φύσης του συνανθρώπου, της διαδικασίας κατά την οποία μέλη μιας εθνικής ομάδας υποβιβάζουν τα μέλη μιας άλλης στο επίπεδο των ζώων, μεταδίδοντας έμμεσα το μήνυμα ότι είναι άξια να τύχουν παρόμοια με αυτά μεταχείρισης.
Αν και ορισμένα έντυπα, όπως οι «Financial Τimes», και τράπεζες, όπως η Βarclays, κατόπιν καταγγελιών, όπως εκείνη του Πορτογάλου υπουργού Οικονομικών, απαγόρευσαν τη χρήση του, ο όρος κινδυνεύει να καθιερωθεί. Όσοι εξακολουθούν να τον χρησιμοποιούν δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα μιας τέτοιας πρακτικής. Λησμονούν ότι παρόμοιες μειωτικές εκφράσεις είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά κατά το παρελθόν για να απευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη, να αναστείλουν τυχόν ενδοιασμούς, να απενεργοποιήσουν τη συναισθηματική ταύτιση και να διευκολύνουν διωγμούς, σφαγές, ακόμα και γενοκτονίες.
Της γενοκτονίας της Ρουάντας για παράδειγμα είχε προηγηθεί μια κυβερνητικά συντονισμένη εκστρατεία λεκτικής «αποκτήνωσης» των θυμάτων και κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πoλέμου η ιαπωνική προπαγάνδα είχε χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδο εναντίον των Αμερικανών. Η πιο ακραία, βέβαια περίπτωση, ήταν εκείνη του Τρίτου Ράιχ. Ένα από τα σκευάσματα που χρησιμοποιήθηκαν για τη γενοκτονία των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ήταν το παρασιτοκτόνο Ζyclon Β. Πολύ πριν, όμως, οι κρατούμενοι εξοντωθούν με παρασιτοκτόνα, είχε προηγηθεί η απομείωση της ανθρώπινης φύσης τους από τον ναζιστικό μηχανισμό προπαγάνδας.
Εκφράσεις όπως «αρουραίοι», «μολυσματικά ζωύφια» είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά για τον χαρακτηρισμό τους. Και φυσικά όταν εκλαμβάνεις τους αντιπάλους σου όχι ως ανθρώπους αλλά ως κτήνη ή παράσιτα, δεν έχεις και πολλούς ενδοιασμούς για να τους εξοντώσεις προκειμένου να ανακυκλώσεις τις τρίχες ή το λίπος τους. Η λεκτική «αποκτηνωτική» βία αποτελεί συχνά τον προθάλαμο πραγματικής και όχι μόνο στη διεθνή σκηνή.
Σε έρευνά μου για τα εγκλήματα του όχλου είχα κάνει διάκριση μεταξύ δύο κατηγοριών υβριστικών εκφράσεων, εκείνων οι οποίοι αρνούνται τον ανδρισμό του αντιπάλου και εκείνων οι οποίοι αρνούνται την ανθρώπινη φύση του και είχα διαπιστώσει ότι η πρώτη ανοίγει τον δρόμο σε ριτουαλιστική και η δεύτερη σε πραγματική βία. Οι τραγικές συνέπειες της λεκτικής «αποκτήνωσης» είναι ο λόγος για τον οποίο οι ανθρωπολόγοι Μontagu και Μatson θεωρούν ότι οι διαδικασίες άρνησης της ανθρώπινης υπόστασης συνανθρώπων είναι «ο πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως». Θα ήταν υπερβολικό, βέβαια, να ισχυριστεί κανείς ότι οι χρήστες του όρου «ΡΙGS» προετοιμάζουν το έδαφος για την οικονομική κατακρεούργηση των άσωτων «γουρουνιών» του Νότου.
Είναι όμως απορίας άξιο το ότι πολιτισμένοι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να διαδίδουν μειωτικές εκφράσεις που τόσα δεινά έχουν προκαλέσει κατά το παρελθόν. Όταν δεν αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως άτομα, αλλά ως εκπροσώπους στερεοτύπων, όταν μία εθνότητα θεωρείται ότι ενσαρκώνει το έντιμο και το ηθικό και ο αντίπαλος το δόλιο και το ανήθικο, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για κάθε λογής βαρβαρότητα. Ούτε οι Νότιοι είναι «γουρούνια», ούτε οι Έλληνες είναι εκ γενετής απατεώνες, ούτε οι Γερμανοί επιρρεπείς σε γενοκτονίες.
Το καλό και το κακό ενυπάρχει στον καθένα και το δεύτερο μπορεί εύκολα να πυροδοτηθεί από λεκτικές κοινωνικές διαδράσεις. Ας ελπίσουμε ότι ο «πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως», προτού συνεχίσει τη νέα του επέλαση, θα σκοντάψει στους βράχους της λογικής και της κοινής μας ανθρωπιάς.

Ελπήνωρ

30 Οκτ 2010

Γιατί όχι εκλογές;

Δεν έχω καταλάβει τι πραγματικά ζητάμε από τον Παπανδρέου. Να κάνει ή να μην κάνει εκλογές; Ο Σαμαράς λέει ότι ο Παπανδρέου καταστρέφει τη χώρα παραμένοντας στην εξουσία. Το ΚΚΕ λέει ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι τόσο κακή όσο και η κυβέρνηση Καραμανλή. Ο Καρατζαφέρης βλέπει παντού προδοσίες και εθνικές μειοδοσίες. Ο Αλαβάνος καλεί τον Παπανδρέου να μην πατάει το πόδι του στην «ελεύθερη Αττική» (!).Ο Τσίπρας λέει ότι πρέπει να εξαφανιστεί το νωρίτερο δυνατόν (ο Παπανδρέου – όχι ο Αλαβάνος). Ενώ το «μισό» ΠΑΣΟΚ λέει ότι ο Γιώργος πρόδωσε τον Ανδρέα… Όλα αυτά λοιπόν πού καταλήγουν; Ότι δεν είναι ώρα για εκλογές;
Κάθε λογικός άνθρωπος που ακούει τους ηγέτες της αντιπολίτευσης (και ορισμένους της συμπολίτευσης) να κατηγορούν για τόσα πολλά πράγματα τον Γιώργο Παπανδρέου, θα περίμενε ότι η τελευταία τους φράση θα ήταν «εδώ και τώρα εκλογές». Και όχι μόνο δεν ζητούν εκλογές αλλά όταν τις υπαινίσσεται ως λύση ο Παπανδρέου, τον βρίζουν ως εκβιαστή. Ειλικρινά δεν μπορώ να το καταλάβω. Οι τοπικές εκλογές του Νοεμβρίου είναι ξεκάθαρο ότι ξεκίνησαν για να είναι μόνο… τοπικές. Τα σκουπίδια μας δηλαδή, τα πάρκα μας, οι πεζόδρομοι μας, τα αυθαίρετα μας, οι φιλαρμονικές μας… Κάποιοι, με πρώτη τη Νέα Δημοκρατία, θέλησαν να μετατρέψουν τις τοπικές εκλογές σε εθνικό Δημοψήφισμα. Και έτσι φτάσαμε στο σημείο οι μισοί συνδυασμοί να μας καλούν να τους ψηφίσουμε για να γκρεμίσουν την κυβέρνηση και οι άλλοι μισοί για να γκρεμίσουν το Μνημόνιο. Και όταν ο Παπανδρέου απαντά στην πρόκληση και λέει ότι αν υπερισχύσουν οι συνδυασμοί που με πολεμούν τότε θα πάμε σε εθνικές εκλογές, οι συνδυασμοί το «γυρίζουν».
Νομίζω ότι για μια φορά πρέπει να αποφασίσουμε ότι δεν μπορούμε να έχουμε και το σκύλο χορτάτο και την πίττα ολάκερη. Δεν μπορούμε να ζητάμε από τον κόσμο να καταψηφίσει την «πολιτική Παπανδρέου» αλλά να τον αφήσουμε κιόλας να μας κυβερνάει και βλέπουμε. Ένα από τα δύο είναι ψέμα. Ή ο Παπανδρέου είναι ένας κακός πρωθυπουργός και πρέπει να φύγει το νωρίτερο δυνατό ή ο Παπανδρέου είναι ένας αναγκαίος πρωθυπουργός και πρέπει να μείνει μέχρι να βρούμε μια καλύτερη λύση.
Υπάρχει βεβαίως και η εκ περιτροπής πρωθυπουργία (Δευτέρα – Τετάρτη Παπανδρέου, Τρίτη – Πέμπτη Σαμαράς, Παρασκευή Καρατζαφέρης, Σαββατοκύριακο Παπαρήγα, Εορτές Αλαβάνος και Τσίπρας εναλλάξ) αλλά και αυτή ακόμη κάποιος πρέπει να την προτείνει και κάποιοι να την ψηφίσουν. Όπως υπάρχει και η λύση των εισαγόμενων πολιτικών (κατά τα πρότυπα των εισαγόμενων διαιτητών) αλλά και για αυτό κάποιοι πρέπει να αποφασίσουν. Ας πάρουμε λοιπόν μια απόφαση και ας μη περιμένουμε όλα από το ΔΝΤ!
Tου Σταύρου Θεοδωράκη, από protagon.gr, 29-10-2010.

24 Οκτ 2010

Μας κάνει καλό η οικονομική στήριξη;

Οι τουαλέτες του Εδιμβούργου, όσες επισκέφτηκα στη σύντομη διαμονή μου, είναι όλες πεντακάθαρες και πάντα με χαρτί, είτε πρόκειται για τουαλέτες καφενείου, είτε δημόσιας υπηρεσίας, είτε θεάτρου κλπ. «Γιατί οι Έλληνες δεν μπορούν να έχουν καθαρές τουαλέτες, αφού αυτό τουλάχιστον δεν κοστίζει;», ρώτησα. «Δεν είμαστε βρώμικοι», ήρθε η απάντηση. «Απόδειξη ότι οι τουαλέτες των σπιτιών μας είναι όλες καθαρές. Απλά, είμαστε αδιάφοροι για τους συμπολίτες μας, όσους βρίσκονται έξω από τον άμεσο κύκλο μας. Και γι’ αυτό είμαστε ανίκανοι να κρατήσουμε καθαρές τις δημόσιες τουαλέτες».
Παρόμοια γνώμη για την ανικανότητά μας, διατύπωσε η πρωθυπουργός της Σλοβακίας, αρνούμενη να συμμετάσχει στην ευρωπαϊκή στήριξη προς τη χώρα μας. «Κανείς δεν βοήθησε εμάς να φέρουμε σε πέρας τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις μας. Γιατί να βοηθήσουμε εκείνους που δεν είναι έτοιμοι να κάνουν κάτι μόνοι τους;». Παρόμοια γνώμη έχουν και οι επενδυτές. Θεωρούν ότι, παρά την πρωτοφανή οικονομική στήριξη, είμαστε λιγότερο ασφαλής χώρα για επενδύσεις ακόμα και από την Αργεντινή.
Κι εμείς τους επαληθεύουμε συνεχώς, αποδεικνύοντας ότι αιτία της ανικανότητάς μας να ορθοποδήσουμε είναι η αδιαφορία καθενός για το κοινωνικό σύνολο. Μετά τους λιμενεργάτες, που δεν ήθελαν Κινέζους ανταγωνιστές, μετά τους ταξιτζήδες που ήθελαν το μονοπώλιο του επαγγέλματός τους, μετά τους φορτηγατζήδες που ήθελαν το ίδιο, μετά τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ, που θέλουν το μονοπώλιο της ενέργειας, μετά τους συνδικαλιστές του ΟΣΕ, που θέλουν υπεράριθμο προσωπικό σε μια ζημιογόνα εταιρεία, είχαμε τους συνδικαλιστές φύλακες αρχαιολογικών χώρων. Οι μάλλον χαμηλόμισθοι αυτοί δημόσιοι υπάλληλοι (γράφω «μάλλον» γιατί εσχάτως έχω εκπλαγεί μαθαίνοντας το μισθό δημοσίων υπαλλήλων που τους νόμιζα χαμηλόμισθους) αντέδρασαν στο άνοιγμα των αρχαιολογικών χώρων στη χτεσινή πανσέληνο. Φαίνεται ότι δεν βρίσκονται σε κρίση, αφού δεν καταδέχτηκαν την κατά νόμο αμοιβή της υπερωρίας και ζήτησαν είτε να γίνει τριπλάσια, είτε -όταν ενέδωσαν να ανοίξουν οι χώροι- να δοθεί ως ανθρωπιστική βοήθεια.
Όχι μόνο αποδεικνυόμαστε ανίκανοι για συλλογική προσπάθεια αποτροπής της χρεοκοπίας, αλλά όλο και περισσότεροι από μας δεν αναγνωρίζουν καν ότι είμαστε υπαίτιοι γι’ αυτήν. Κατηγορούν ως υπαίτιους την ευρωζώνη, το ΔΝΤ, τη Μέρκελ, τους Εβραίους και άλλα δαιμόνια. Κατασκευάζουν πλήθος θεωρίες συνωμοσίας. Ούτε τη στήριξη αναγνωρίζουν ως στήριξη. Τους οργανισμούς που μας στηρίζουν, τους αποκαλούν «δυνάμεις κατοχής», σαν να μην τους καλέσαμε εμείς οι ίδιοι. Προσφεύγουν στο ΣτΕ για να τους διώξουν. Μέχρι και τα επιτόκια του μνημονίου -που είναι μικρότερα από τα μισά εκείνων που ζητούν οι αγορές- τα κατηγορούν για τοκογλυφικά.
Ίσως μας έκανε καλό να εισακούσει η τρόικα την «οργή λαού» και να σηκωθεί να φύγει. Θα μας ανάγκαζε να προσπαθήσουμε να συνεργαστούμε ώστε επιτέλους «να κάνουμε κάτι μόνοι μας». Εκτός αν αποδειχτεί ότι απωλέσαμε εντελώς το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, οπότε μας αναμένει το χάος και η ζούγκλα.

Διονύσης Γουσέτης. Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 25/8/2010.

21 Οκτ 2010

Κανείς δε θέλει να μας μοιάσει!


Δήλωση του Ούγκο Τσάβες (Ιούλιος 2010):

"Με ρωτάτε γιατί στείλαμε φυλακή όσα στελέχη μας κλέψανε; Γιατί κλέψανε! Και δεν τους τιμωρήσαμε εμείς αλλά οι θεσμοί. Μου λένε «γιατί άφησες να μπει φυλακή ο υπουργός άμυνας και δεν τον κάλυψες επειδή ήταν προσωπικός σου φίλος;». Μα... γιατί έκλεψε! Πρόδωσε την εμπιστοσύνη μας, την πίστη του λαού στη κυβέρνηση. Πρόδωσαν τον Λαό, τη Δημοκρατία, το Στρατό, την Πατρίδα, το Έθνος; Τιμωρούνται από τη Δικαιοσύνη! Αν τους αφήσεις θα διαφθείρουν κι άλλους. Γι' αυτό φυλακίστηκαν. Τιμωρώντας τη διαφθορά κρατάμε γεμάτα τα ταμεία και τη Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη μαφία των τραπεζών μακριά απ' τα πόδια μας. Δεν καταντάμε Ελλάδα!"

Κάποτε λέγαμε στη χώρα μας: "Αυτά δε γίνονται ούτε στην Ουγκάντα" ή ενίοτε ότι "εδώ δεν είναι Λατινική Αμερική". Τελικά, σήμερα κανείς δε θέλει να μας μοιάσει!!! Ούτε οι συμπαθείς κάτοικοι της Βενεζουέλας!

Ελπήνωρ

19 Οκτ 2010

Ο έρωτας,ο φόβος,η μνήμη,η νύχτα

                       Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ


Ὁ ἔρωτας,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
πολὺ οὐσιαστικόν,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
γένους οὔτε θηλυκοῦ, οὔτε ἀρσενικοῦ,
γένους ἀνυπεράσπιστου.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.

Ὁ φόβος,
ὄνομα οὐσιαστικὸν
στὴν ἀρχὴ ἑνικὸς ἀριθμὸς
καὶ μετὰ πληθυντικὸς
οἱ φόβοι.
Οἱ φόβοι
γιὰ ὅλα ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

Ἡ μνήμη,
κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
καὶ ἄκλιτη.
Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.


Ἡ νύχτα,
Ὄνομα οὐσιαστικόν,
Γένους θηλυκοῦ,
Ἑνικὸς ἀριθμός.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
Οἱ νύχτες.
Οἱ νύχτες ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

Κική Δημουλά

Είναι "ουσιαστικόν" να γίνονται τα πάντα με έρωτα.
Ελπήνωρ

15 Οκτ 2010

Από το "τάξις και ηθική" στην "ένοχη σιωπή"

Μέχρι πρόσφατα, οι τηλεαστέρες με τις στημένες τηλεπαρέες, με λαϊκίστικο ύφος και μορφή λαϊκών δικαστών σε όλα τα ηλεκτρονικά Μ.Μ.Ε. επιζητούσαν παραδειγματικά την τιμωρία των ενόχων, για τα ποικίλα σκάνδαλα που ταλανίζουν για αρκετά χρόνια τον τόπο. Σήκωναν επιδεικτικά το δάχτυλο ψηλά και δε δέχονταν μύγα στο σπαθί τους. Πολλές φορές μάλιστα έκαναν μόνοι τους τη δίκη κι έβγαζαν τις αποφάσεις. "Τίποτε στο σκοτάδι, όλα στο φως". "Κανείς δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητος όσο ψηλά κι αν βρίσκεται". Ένα σύνθημα κυριαρχούσε, "Τάξις και ηθική".
Σαν άρχισαν όμως οι εξεταστικές, άρχισαν και οι  τηλεαστέρες να τα γυρίζουν. "Τι τα θέλουμε τώρα αυτά;", "γιατί να τα ανακατέψουμε πάλι;", " δεν πρόκειται να βγει τίποτα", "ας τα αφήσουμε, γιατί διασύρεται η χώρα", κ.α.
Έτσι, από το "τάξις και ηθική" περάσαμε στην "εθνική συναίνεση" και την "ένοχη σιωπή", που σε απλά ελληνικά σημαίνει,  είτε "τι τις θέλουμε τις εξεταστικές, αφού ήδη εμείς έχουμε τηλεδικάσει τους ενόχους και οι ένοχοι έχουν ήδη εκτίσει την ποινή τους" είτε "να οργανωθούμε, βρε παιδιά, μπας και έμεινε κανένα κοψίδι στο τραπέζι"
Φυσικά, η συναίνεση του υγιούς πολιτικού προσωπικού είναι πάντα καλοδεχούμενη και μάλιστα είναι το ευκταίο σενάριο στη χώρα μας. Συναίνεση, όμως, σε ένα κράτος δικαίου δεν μπορεί να υπάρξει μεταξύ των νόμιμων και των έκνομων. Το κράτος δημιουργήθηκε και οφείλει να λειτουργεί γι αυτόν ακριβώς τον λόγο: Να προστατεύει τη νομιμότητα και να τιμωρεί όσους παρανομούν. Στην περίπτωση, βέβαια, των πολιτικών η ατιμωρησία τους είναι θεσμοθετημένη. Τα Μ.Μ.Ε. όμως συμβάλλουν και επιβάλλουν εν τέλει τα τελευταία χρόνια μια εύπεπτη τηλεοπτική τιμωρητική διαδικασία για τους ενόχους, και ιδιαίτερα τους πολιτικούς ενόχους μέσω των σύντομων και καλά ενορχηστρωμένων τηλεοπτικών δικών , προστατεύοντάς τους ουσιαστικά και αποκλείοντάς τους να φτάσουν στο φυσικό δικαστή.
Ενώ, δηλαδή, φαινομενικά φαίνεται ότι διαπομπεύουν τους πολιτικούς ενόχους, όταν αποκαλύπτονται τα σκάνδαλα, στην ουσία αναλαμβάνουν ρόλο δικολάβου και με τα κατάλληλα τηλεοπτικά τερτίπια στοχεύουν να  τους προστατεύσουν από την φυσική παρουσία  και την απολογία μπροστά στη φυσική δικαιοσύνη και εν ευθέτω χρόνο, αφού φροντίσουν να δημιουργηθεί το κατάλληλο υπόστρωμα υποδοχής στις λαϊκές μάζες, να τους καθάρουν και να τους ξαναπλασάρουν αμόλυντους στον λαό. Από την άλλη, μέσω των ερήμην τηλεοπτικών δικαστικών αποφάσεων, σπιλώνονται αθώοι και εξωθούνται από την πολιτική σκηνή άτομα τα οποία δεν προσιδιάζουν και δεν συνάδουν με το τηλεοπτικό, οικονομικό και πολιτικό παραμάγαζο που κυβερνά τη χώρα.
Δεν πρέπει, όμως, τουλάχιστον να μάθουμε, πώς φτάσαμε ως εδώ; Εκτός κι αν αρκεστούμε και δεχτούμε τις αποφάσεις που έβγαλαν κατά καιρούς  οι τηλεοπτικοί αστέρες.
Ή, μήπως τελικά έφτασε η ώρα  να δημιουργηθεί η νέα κοινωνική επανάσταση κατά των Μ.Μ.Ε.;

Ελπήνωρ

9 Οκτ 2010

Η ηµιµάθεια των αποφοίτων ΑΕΙ

Είναι κοινό µυστικό στα ΑΕΙ και τα ΑΤΕΙ ότι η πλειονότητα των αποφοίτων τους είναι ηµιµαθείς. Είναι επίσης γνωστοί οι λόγοι οι οποίοι τους οδηγούν σε αυτήν τη δύσκολη κατάσταση που έχει τεράστιες συνέπειες στην προσωπική τους ζωή, την καριέρα τους και στην οικονοµική ανάπτυξη της χώρας µας. Το τραγικό όµως είναι ότι τον νόµο για τα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ που οδήγησε µια ολόκληρη γενιά στην ηµιµάθεια καµία κυβέρνηση δεν έχει µέχρι σήµερα το πολιτικό θάρρος να τον αλλάξει.
Το 86% των αποφοίτων των περισσότερων σχολών αποτυγχάνει στο µάθηµα της ειδικότητάς του στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ και το 14% που τα «κατάφερε» φοίτησε µετά την απόκτηση του πτυχίου αρκετά χρόνια σε ειδικά φροντιστήρια. Στα περισσότερα πανεπιστηµιακά τµήµατα οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που ολοκλήρωσαν τα κανονικά εξάµηνα και είναι «στο πτυχίο» µπορούν να εξεταστούν σε όλα τα µαθήµατα από όλα τα έτη σπουδών. Στις εξετάσεις αυτές ερχόµαστε αντιµέτωποι µε ένα πρωτοφανές φαινόµενο: οι επί πτυχίω φοιτητές και φοιτήτριες έχουν ξεχάσει ακόµα και τις βασικές γνώσεις (όσες είχαν) του Λυκείου στο αντικείµενό τους.

Πώς δηµιουργήθηκε όµως αυτό το φαινόµενο;
Το νοµοσχέδιο που ισχύει σήµερα επιτρέπει στους φοιτητές και τις φοιτήτριες να εξετάζονται, χωρίς την υποχρέωση φοίτησης, στα ίδια µαθήµατα όσες φορές θέλουν και να µεταφέρουν όλα τα µαθήµατα χωρίς περιορισµούς για όσα χρόνια θέλουν. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός στα εκπαιδευτικά θέµατα για να καταλάβεις πού οδηγεί αυτό το σύστηµα και ποιες είναι οι συνέπειές του για την κατανόηση των αντικειµένων στα οποία ειδικεύονται. Το πρόγραµµα σπουδών χάνει την αξία του όταν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες µπορούν να συµµετέχουν σε παραδόσεις και εξετάσεις µαθηµάτων που στηρίζονται σε µαθήµατα που δεν έχουν ολοκληρώσει και ούτε έχουν παρακολουθήσει. Δίκαια θα ρωτήσετε «πώς ολοκληρώνει κάποιος ένα προχωρηµένο µάθηµα αν δεν έχει ολοκληρώσει τα προηγούµενα στα οποία αυτό στηρίζεται;». Οι διδάσκοντες προσπαθούν µε µακροσκελείς εισαγωγές να καταστήσουν όλα τα µαθήµατα «αυτοτελή». Εξετάζουν µε θέµατα που σχετικά επαναλαµβάνονται ή αποστηθίζονται εύκολα. Τα αµφιθέατρα γεµίζουν ασφυκτικά στις εξετάσεις, οι επιτηρητές είναι λίγοι και η αντιγραφή είναι µάλλον συνηθισµένο φαινόµενο. Στο τέλος η βαθµολογία είναι επιεικής και για να «περάσει» ένα αξιοπρεπές ποσοστό από όσους πήραν µέρος στις εξετάσεις ασκούνται «πιέσεις» για να «πέσουν» οι βάσεις, ιδιαίτερα για όσους είναι πολλά χρόνια στο τµήµα. Μια «άχαρη» γνωστική ακολουθία έχει εδραιωθεί στο πανεπιστήµιο. Το να παραλαµβάνει κάθε ΑΕΙ µαθητές του Λυκείου εθισµένους στην παπαγαλία και βαθµοθηρία και στη συνέχεια να επιτρέπει άπειρες επαναλήψεις εξετάσεων, ατέλειωτες µεταφορές µαθηµάτων και µε ανοιχτό το ενδεχόµενο αντιγραφής, έχει αποτέλεσµα ότι θα οδηγηθούµε µε µαθηµατική ακρίβεια στην ηµιµάθεια.
Ο ρυθµός αποφοίτησης για τα περισσότερα πανεπιστηµιακά τµήµατα (όταν τα πρόγραµµα σπουδών είναι τετραετούς διάρκειας) για το 50% των εισαχθέντων είναι 6-7 χρόνια ενώ το άλλο 50% θα παραµείνει στο πανεπιστήµιο πάνω από επτά χρόνια.
Αν ρωτήσετε τους µελλοντικούς εργοδότες των αποφοίτων των ΑΕΙ θα σας πουν σχεδόν όλοι ότι µεγάλα ποσοστά αποφοίτων ΑΕΙ δεν γνωρίζουν ούτε τα στοιχειώδη στο αντικείµενό τους και το σπουδαιότερο δεν έχουν µάθει να εργάζονται υπεύθυνα και να προγραµµατίζουν σωστά τις υποχρεώσεις τους. Οι περισσότερες εταιρείες τούς απολύουν άµεσα ή αφιερώνουν πάρα πολύ χρόνο για να τους εκπαιδεύσουν από την αρχή.
Το σύστηµα αποφοίτησης που µόλις ανέλυσα έχει λειτουργήσει για πάνω από 25 χρόνια και είναι καιρός να το αλλάξουµε. Η πρόταση που θα επέφερε καίριο χτύπηµα στην ηµιµάθεια είναι απλή, εφαρµόζεται σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης αλλά έχει µεγάλο πολιτικό κόστος. Περιορισµός στις προσπάθειες να επαναλάβουν τα µαθήµατα και δηµιουργία οµάδων µαθηµάτων που πρέπει να ολοκληρωθούν πριν να προχωρήσουν οι φοιτητές/τριες σε πιο εξειδικευµένα µαθήµατα. Θα πρέπει να θεσπισθεί έγκαιρη επίσης και η διαγραφή από συγκεκριµένα τµήµατα µε δυνατότητα µεταγραφής σε άλλα όταν δεν είναι εύκολο σε κάποιους φοιτητές/τριες να συνεχίσουν. Το µήνυµα αλλαγής πορείας στην καριέρα του ο κάθε νέος και νέα πρέπει να το πάρει νωρίς (όταν είναι δεκαεννέα ή είκοσι χρονών) για να έχει τη δυνατότητα έγκαιρου ανασχεδιασµού της καριέρας του (όχι όταν είναι ήδη «αιώνιος» φοιτητής). Απόφοιτοι µε οκτώ χρόνια παραµονής στο πανεπιστήµιο προσπαθούν συνήθως για µερικά χρόνια να περάσουν στον ΑΣΕΠ ενώ παράλληλα δουλεύουν σε δουλειές του «ποδαριού» µε άπειρες θυσίες στην προσωπική τους ζωή. Το µοντέλο αυτό σιγά σιγά ολοκληρώνει τον κύκλο του και έχει ήδη προκύψει µια «µαύρη τρύπα» ηµιµαθών ανέργων.
Η προσπάθεια της σηµερινής πολιτικής ηγεσίας να βγει από τον κύκλο του δανεισµού, επενδύοντας σε αναπτυξιακά προγράµµατα που θα ενεργοποιήσουν το ανθρώπινο δυναµικό της χώρας, θα έρθει αντιµέτωπη µε νέους και νέες χωρίς καµία εµπιστοσύνη στις γνώσεις τους, που δεν θα είναι έτοιµοι να πάρουν πρωτοβουλίες και θα είναι παράλληλα εθισµένοι σε χαλαρούς ρυθµούς εργασίας και άνετη ζωή. Κανένας δεν δίδαξε επίσης στα παιδιά µας τη µεγάλη αξία που έχει ο «χρόνος» στη ζωή τους. Αρχικά πιστεύουν ότι έχουν άπειρο χρόνο µπροστά τους και είναι ιδιαίτερα χαλαροί (στα πρώτα έτη σπουδών) και στη συνέχεια πανικοβάλλονται γιατί ο χρόνος (και η ζωή) φεύγει ανεκµετάλλευτος µέσα από τα χέρια τους.
ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ  τον νόµο που οδήγησε µια ολόκληρη γενιά φοιτητών στην ηµιµάθεια καµία κυβέρνηση δεν έχει µέχρι σήµερα το θάρρος να τον αλλάξει.

Του Λουκά Βλάχου, από τα Νέα, 8 Οκτωβρίου 2010


5 Οκτ 2010

Υπουργικός συνδικαλισμός

Τα στοιχεία που δημοσιοποίησε το Οικονομικών για την «ασυμμετρία», όπως κομψά αποκαλεί τις μεγάλες ανισότητες, των αμοιβών στον δημόσιο τομέα (λες και πρόκειται για κάποιο ατελές φυσικό φαινόμενο) αποτελούν την επίσημη παραδοχή του «υπουργικού συνδικαλισμού» που ευδοκίμησε πρωτίστως επί ημερών των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Πίσω από τις μεγάλες μισθολογικές διαφορές των υπουργείων –που ξεπερνούν για το ίδιο πτυχίο, την ίδια προϋπηρεσία και την ίδια θέση ακόμη και τα 1.000-1.200 ευρώ– αναδύεται η αντίληψη της δημόσιας διοίκησης ως τιμάριο του εκάστοτε ισχυρού ή ισχυρότερου υπουργού. Διότι οι μεγάλες διαφοροποιήσεις μεταξύ των υπουργείων δεν οφείλονται σε κάποια ιδιαίτερη συνδικαλιστική ισχύ των οργανώσεων. Τα επιδόματα αναδείχτηκαν και σε προσωπική πολιτική υπουργών στα όρια του δικού τους φέουδου και ανάλογα με τον χώρο που αποσπούσαν στον ενδοκυβερνητικό συσχετισμό... Πώς λοιπόν μπορεί κανείς να εμπιστευτεί τα κόμματα που διοίκησαν με τη μέθοδο της μισθολογικής σαλαμοποίησης και να πιστέψει ότι οι ίδιοι ανθρώπου μπορούν τώρα να επεξεργαστούν και να εφαρμόσουν ορθολογικά και δίκαια το ενιαίο μισθολόγιο;

Η ιστορία του επιδοματικού εκτροχιασμού είναι πολύ πρόσφατη για να ξεχαστεί εύκολα. Ιδιαίτερα την περίοδο 1996–2004, όταν ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε, η υπονόμευση κάθε προσπάθειας εξομάλυνσης των αντιθέσεων στο Δημόσιο ήταν κεντρικός κανόνας. Φυσικά και η ΑΔΕΔΥ έχει ευθύνη, αλλά αν μη τι άλλο δεν έκρυβε το πρόβλημα των μεγάλων διαφορών, συνήθως εις βάρος των εκπαιδευτικών και των νοσοκομειακών.
Το 2000, η δυνατότητα ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων στο Δημόσιο που μόλις είχε θεσμοθετηθεί κατέληξε σε φιάσκο, με τους υπουργούς να διαγκωνίζονται σε ράλι επιδοματικών παροχών και πλασματικών υπερωριών. Το 2002, μισή ποσοστιαία μονάδα διαφορά καταδίκαζε σε αδιέξοδο τις διαπραγματεύσεις, με αντιστάθμισμα τη χορήγηση του επιδόματος των 176 ευρώ. Αρχικώς δόθηκε μόνο σε 40.000 υπαλλήλους, προκειμένου να καλυφθούν προσωρινά οι αδικίες μεταξύ των υπουργείων. Με κριτήρια που σύντομα παραβιάστηκαν, όταν το επίδομα των 176 ευρώ επεκτάθηκε ακόμη και στο προσωπικό του γραφείου του πρωθυπουργού ή στο προσωπικό της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους. Το αίτημα για την καταβολή του έγινε σημαία, μετεξελίχτηκε σε αντικείμενο συνδικαλιστικής διεκδίκησης των κλάδων. Μέσα σε μια διετία επεκτάθηκε παντού και ανέβασε το κόστος πολύ πάνω από τη μισή μονάδα που διεκδικούσε τότε η ΑΔΕΔΥ για να κλείσει τη συμφωνία... Οσο για το πόρισμα της επιτροπής των κ. Γ. Παπαντωνίου και Β. Παπανδρέου, όχι μόνο δεν οδήγησε σε ενιαίο μισθολόγιο, αντιθέτως οι Κ. Σκανδαλίδης και Β. Παπανδρέου, ως διάδοχοι στα ίδια υπουργεία, μετέθεσαν και πάλι το ενιαίο μισθολόγιο, με τη γενναιόδωρη αύξηση 5,5%, που διατήρησε ανέπαφες τις ανισότητες τινάζοντας και την μπάνκα στον αέρα.

Tης Χριστίνας Κοψίνη, από την Καθημερινή.