"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

29 Απρ 2012

“O Κήπος του Προφήτη”


O Κήπος του Προφήτη


Nα λυπάστε το έθνος που είναι γεμάτο
πίστη κι άδειο από θρησκεία.
Να λυπάστε το έθνος που φορά ένα ρούχο
που δεν το έχει υφάνει, που τρώει ψωμί που
δεν το έχει θερίσει και πίνει κρασί που δεν
έχει τρέξει από το πατητήρι του.
Να λυπάστε το έθνος που ονομάζει το βίαιο
άνθρωπο ήρωα, και βλέπει το λαμπροφορεμενο
κατακτητή γενναιόδωρο.
Να λυπάστε το έθνος που περιφρονεί το
πάθος στ’ όνειρό του, κι ωστόσο γίνεται σκλάβος
του στον ξύπνιο του.
Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη
φωνή του παρά μόνο σα βρίσκεται σε κηδεία.
δεν περηφανεύεται παρά μονάχα σα βρίσκεται
μέσα στ’ αρχαία μνημεία του, και δεν ξεσηκώνεται
παρά μονάχα όταν ο λαιμός του βρίσκεται
ανάμεσα στο σπαθί και στην πέτρα.
Να λυπάστε το έθνος που ο κυβερνήτης
του είναι αλεπού, ο φιλόσοφός του ταχυδακτυ-
λουργός, και η τέχνη του, τέχνη μπαλώματος
και μιμικής.
Να λυπάστε το έθνος που υποδέχεται τον
καινούργιο κυβερνήτη του με σαλπίσματα και
τον αποχαιρετά με γιουχαίσματα, για να καλοσωρισει
και πάλι κάποιον άλλο με σαλπίσματα
Να λυπάστε το έθνος που οι σοφοί του
είναι βουβοί από τα χρόνια και που οι δυνατοί
του άντρες ακόμα στην κούνια.
Να λυπάστε το έθνος που είναι χωρισμένο
σε κομμάτια, και που κάθε κομμάτι θεωρεί
τον εαυτό του ένα έθνος
Xαλίλ Γκιμπράν (1883-1931)
“O Κήπος του Προφήτη” (1923)

Ελπήνωρ

28 Απρ 2012

Κλάψε πατριώτη. Τώρα που μπορείς!

Στις προηγούμενες εκλογές μας είπαν ότι λεφτά υπάρχουν. Τώρα μας λένε ότι θα αντιμετωπίσουμε το χρέος με τα μπρόκολα και τα ραπανάκια. Δηλαδή, θα φυτέψουμε όλη την Ελλάδα γεωργικά προϊόντα, θα τα πουλήσουμε στα χλωμά πρόσωπα του Βορρά και έτσι θα ξεχρεώσουμε. Αφήστε που αν μείνουν και τίποτα υπόλοιπα μπορούμε να τους στείλουμε μερικά βαρέλια πετρέλαιο και να καθαρίσουμε...
Μαθαίνουμε, επίσης, ότι Ρώσοι και Κινέζοι μας ικετεύουν να βάλουν τα χρήματά τους στα ερείπια της ελληνικής Οικονομίας και εμείς δεν θέλουμε! Άλλοι, πιο προχωρημένοι, με master στην Οικονομία και στις διεθνείς σχέσεις, μας λένε ότι θα πετύχουμε την ανάπτυξη με τα χρήματα που δεν θα πληρώσουμε προς τους πιστωτές μας. Πατριώτες αυτοί, γνωστοί από την μάχη του Χρηματιστηρίου το 1999...

Υπάρχουν κι άλλες ιδέες. Όπως το να δώσουμε πλούσια επιδόματα στους ανέργους. Τι πιο ωραίο από το να προσφέρεις βοήθεια σε ανθρώπους που το έχουν πραγματικά ανάγκη. Αλλά δεν μας λένε από πού θα βρεθούν τα χρήματα. Ή καλύτερα, δεν τολμάνε να πούνε ότι μπορούν να βρουν τα χαρτονομίσματα αν τυπώνουν δραχμές. Σε άλλη περίπτωση είναι αδύνατον...

Σε κάθε περίπτωση λείπει μία έξυπνη και δημιουργική πρόταση. Το να λέει κάποιος ότι θέλει το ευρώ, αλλά χωρίς το μνημόνιο, δείχνει το μέγεθος της ανοησίας του. Αλλά τέτοιοι μας πρέπουν και τέτοιους θα ψηφίσουμε και αυτή την φορά. Λαοπλάνους και απατεώνες της πολιτικής...

Αν ήταν να μας σώσουν τα μαρούλια, ο ήλιος και οι σπάνιες γαίες, αυτό θα είχε ήδη συμβεί. Για να το πούμε και διαφορετικά: Ακόμη κι αν μας χάριζαν όλα τα δάνεια ή είχαμε δεκαπλάσιο πλούτο από αυτόν που ισχυριζόμαστε ότι έχουμε, θα φτάναμε και πάλι στην χρεοκοπία! Ο λόγος; Η συνταγή είναι χρεοκοπημένη. Δεν ψάχνουμε να βρούμε χρυσές λίρες κάτω από τα σεντούκια, αλλά να αλλάξουμε την νοοτροπία μιας ολόκληρης χώρας. Οι δυνάμεις της εργασίας είναι εκείνες που μπορούν να μας βγάλουν από την κρίση. Θα το κατανοήσουμε πλήρως στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις...
Του Θανάση Μαυρίδη, από το capital.gr

22 Απρ 2012

Να τελειώνουμε με την Ελλάδα του Άκη….

Μεγάλη Eβδομάδα, εβδομάδα θείου δράματος, και η μέση ελληνική οικογένεια παρακολουθούσε αμίλητη το ξεδίπλωμα του επίγειου δράματος της Μεταπολίτευσης, σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση. Ο εθνικός μας Άκης οδηγείται στης φυλακής τα σίδερα, που σίγουρα ταιριάζουν και σε αρκετούς άλλους λεβέντες των δυο μεγάλων κομμάτων εξουσίας, και το φιλοθεάμον κοινό χαρίζει το τελευταίο του χειροκρότημα στον μεταπολιτευτικό θίασο, λίγο πριν πέσει η αυλαία της τελευταίας του παράστασης.
Ο Άκης σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής που καταταλαιπώρησε την αισθητική μας με την ξιπασιά της, την κενότητά της και το δήθεν της. Μιας εποχής που κατήργησε όλες τις ιεραρχίες στο όνομα ενός θολού αριστερού εξισωτισμού. Ο γιός του οδηγού λεωφορείου μπορούσε να στέκεται δίπλα στον μεγάλο Αντρέα και να το παίζει Υπουργός και υποψήφιος δελφίνος του, όχι επειδή διέθετε τα τυπικά προσόντα της αξίας, ούτε επειδή διακρινόταν έστω από μια υποτυπώδη ευστροφία, αλλά επειδή ήταν το λαϊκό παιδί του οδηγού ενός λεωφορείου από μια λαϊκή γειτονιά της συμπρωτεύουσας και έτυχε να συναντήσει στη ζωή του τον μεγάλο Αντρέα. Απλά και καθημερινά υλικά για μια πετυχημένη συνταγή ζωής.
‘Ενας κυρίαρχος κοινωνικός ισοπεδωτισμός συνάντησε τα ισοπεδωτικά ήθη και τις λαϊκίστικες προκαταλήψεις του σοσιαλιστή νομοθέτη, όπως πολύ εύστοχα θα σημείωνε και ο Μοντεσκιέ, και το εκρηκτικό μίγμα που προέκυψε δεν άργησε να δώσει τους πρώτους καρπούς του. Μετριοκρατία σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου και ξιπασμένος νεοπλουτισμός στην ιδιωτική ζωή όλων όσων ευνοήθηκαν από τον κρατικοδίαιτο παρασιτισμό των προηγούμενων ετών . Ένα εμμονικό κόμπλεξ απέναντι στην ικανότητα και το πνεύμα, μια εξακολουθητική αποστροφή απέναντι στην αγχίνοια και την ευστροφία. Ό,τι δεν καταλαβαίναμε το απαξιώναμε. Και ό,τι μας ξεπερνούσε το αξιολογούσαμε αρνητικά και το απορρίπταμε.
Ανεχτήκαμε Άκηδες να μας κυβερνούν, σιωπήσαμε μπροστά στα τσιράκια του μεγαλοκαθηγητή που θεμελίωναν με προκλητικό τρόπο δικαίωμα ακαδημαϊκής ικανότητας, λουφάξαμε μπροστά στην πανεπιστημιακή πλεμπάγια των κομματικών φοιτητοπατέρων που έκανε άνω κάτω τα Πανεπιστήμια, χαριεντιστήκαμε με τους αμόρφωτους και τους άγλωσσους που μας αυτό-διοικούσαν και, γενικώς, κρατήσαμε με τη συμπεριφορά και τις επιλογές μας τον πήχυ της δημόσιας καταξίωσης πολύ χαμηλά, μόνο και μόνο για να μπορέσουμε, είτε εμείς είτε οι κανακάρηδες και οι τσαπερδόνες μας, να τον ξεπεράσουμε.
Μαζί με την εποχή αυτή τελειώνουν και πολλές άλλες παράλληλες εποχές της ίδιας και απαράλλαχτης αισθητικής. Η εποχή που αρκούσε το νεύμα ή το ανασήκωμα του ώμου ενός Υπουργού για να μπεις στο γραφείο του ξεβράκωτος και πειναλέος και να βγείς ματσωμένος και καταξιωμένος. Η εποχή του «ό,τι δηλώσεις είσαι» και της καφρίλας του κάθε τυχάρπαστου να κορδώνεται σαν γύφτικο σκεπάρνι στο άκουσμα της λέξης Πρόεδρος. Η εποχή που μπαζώναμε ρέματα, χτίζαμε όπου μας κάπνιζε, ρυπαίναμε όπου δεν χτίζαμε και με rooms to let πουλούσαμε λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου και πορευόμασταν με θέα τον 21ο αιώνα . Η εποχή που το «έτσι γουστάρω» ήταν το κυρίαρχο μότο μιας ολόκληρης κοινωνίας που έμαθε στην ανομία, τη συναλλαγή και τη ρεμούλα. H εποχή που το σβήσιμο της κλήσης συνιστούσε μαγκιά, αποτυπωμένη στο πρόσωπο του μαλάκα με εκείνο το κλασικό ύφος της επιτυχίας που έλεγε σε όλη την παρέα: «Κοιτάξτε με. Είμαι σπουδαίος. Σβήνω κλήσεις». Η εποχή που το «πρώτο τραπέζι πίστα» μοίραζε τίτλους ευγενείας και η έκβαση των λουλουδοπόλεμων καθόριζε τον νέο συσχετισμό δυναμέων στην κραιπαλική ελίτ των Β.Π. Αυτές τις εποχές τερματίζουν οι χειροπέδες του Άκη.
Βαυκαλίζαμε, με κατανάλωση και θεσιθηρία, τις συνειδήσεις μας, για να μην εξεγερθούν μπροστά στη θέα του ηλίθιου, που διεκδικούσε την αιρετότητα ως άλλοθι για την ηλιθιότητά του και τώρα που αυτές αφυπνίστηκαν στεκόμαστε αποσβολωμένοι να κοιτάμε το πολιτειακό τσαντίρι που φτιάξαμε. Και το δράμα μας είναι πως αποψιλώσαμε τόσο πολύ τον πνευματικό μας κόσμο από λογοτέχνες, ποιητές και φιλοσόφους και παραδώσαμε τόσο αστόχαστα την πολιτική μας, βορά στις αρπακτικές διαθέσεις του μεσαίου όρου ώστε να μην έχουμε σήμερα τις ποιότητες εκείνες που θα κληθούν να κάνουν πράξη την αγωνία του ποιητή.
Να αφουγκραστούν, δηλαδή, τη μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων και να μας ορμηνέψουν για τα επόμενα βήματα που πρόκειται να γίνουν. Να απαιτήσουν έναν γενναίο μεταρρυθμιστικό σχεδιασμό για την επόμενη μέρα και να εποπτεύσουν, με την καθαρή ματιά τους, την υλοποίησή του. Να σταθούν απέναντι στη μετριοκρατία και τα κομματικά μειράκιά της και να την ξεμπροστιάσουν μέσω της απλής σύγκρισης. Να δείξουν, επιτέλους, το δρόμο της πραγματικής ανάπτυξης στα εκατομμύρια των κατοίκων των μεγάλων αστικών κέντρων και να στηρίξουν, με τον λόγο τους, ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο το οποίο θα έχει στο επίκεντρο τα χωριά και τις κωμοπόλεις της ελληνικής περιφέρειας και το οποίο θα βασίζεται στον πραγματικό μόχθο του πρωτογενή και του δευτερογενή τομέα και όχι στο αεριτζίδικο, που κοντεύει να μας γίνει δεύτερη φύση.
Δίχως, λοιπόν, στιβαρές πολιτικές ηγεσίες, δωρικά αναστήματα του πνεύματος και ανθρώπους της πρώτης γραμμής καλούμαστε να πορευτούμε τα επόμενα δύσκολα χρόνια. Μόνοι απέναντι στους δαίμονες της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας που, με τις επιλογές μας, τους αναδείξαμε σε γενικούς κουμανταδόρους της ζωής μας.
Μόνοι απέναντι σε μια κυρίαρχη νοοτροπία αρπαχτής που δεν προτίθεται να παραδοθεί αμαχητί.
Μπορεί ο Άκης να πήρε την άγουσα για τις φυλακές Κορυδαλλού, αλλά υπάρχουν πολλοί ακόμα Άκηδες εκεί έξω που πρέπει να ακολουθήσουν την ίδια διαδρομή. Εκλογές πλησιάζουν, ας πάρουμε τα όστρακα του δήμου στα χέρια και ας αναγράψουμε πάνω σε αυτά τα ονόματά τους. Μικρή κοινωνία είμαστε και γνωριζόμαστε όλοι πολύ καλά. Ξέρουμε ποιος μένει πού και πώς το απέκτησε. Ας ξαναγίνουμε «κυρίαρχοι επι του οστράκου» μήπως και φοβηθούν οι θρασύδειλοι και φύγουν από μόνοι τους. Μήπως.
Του Τάσου Φούντογλου , από το aixmi.gr

21 Απρ 2012

Η ΑΚΙΝΗΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Η χώρα αντιμετωπίζει πολλά και σοβαρά σύνδρομα και είναι πλέον προφανές ότι δεν πρόκειται να σωθεί ούτε με «κουρέματα», ούτε με βοήθειες, ούτε ακόμα και με πλήρη διαγραφή χρεών.
 
Η ελληνική κοινωνία είναι ακίνητη και το οικονομικό της υπόβαθρο αποτελεί ίσως μοναδικό παράδειγμα παρασιτισμού και αντιπαραγωγικής αντιλήψεως στον κόσμο. Γι αυτό, οι εταίροι μας προδικάζουν πλέον ότι μέχρι το 2020 σχεδόν τίποτα δεν πρόκειται να γίνει στην Ελλάδα, από την οποία κυριολεκτικά δραπετεύουν οι πιο παραγωγικές και δημιουργικές δυνάμεις της. Μοναδική ελπίδα σωτηρίας για την χώρα είναι να εμπιστευθεί τις υλικές και άϋλες παραγωγικές πηγές της σε ξένους επενδυτές, οι οποίοι, χάρη στην τεχνογνωσία, την οργάνωση και την κεκτημένη εμπειρία τους θα μπορούσαν να την ενσωματώσουν στον νέο διεθνή καταμερισμό εργασίας.
 
Πρώτο και πολύ σοβαρό πρόβλημα της οικονομίας μας είναι το καταναλωτικό πρότυπο. Χωρίς η χώρα να διαθέτει την απαραίτητη παραγωγική βάση, τα τελευταία είκοσι χρόνια ενσωματώθηκε στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά μη παράγοντας σχεδόν τίποτα και δανειζόμενη για να καταναλώνει. Δημιουργήθηκαν έτσι στην Ελλάδα αμέτρητες εμπορικές επιχειρήσεις εισαγομένων προϊόντων, στην δε Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις ξεπήδησαν πανάκριβα από κάθε άποψη εμπορικά κέντρα, με ανεπαρκέστατες υποδομές και παρανοϊκά στην κυριολεξία ενοίκια.
 
Το κόστος της γης έγινε απαγορευτικό για την επιχειρηματική δραστηριότητα, η οποία εξακολουθούσε να στηρίζεται στην κατανάλωση και στην κερδοσκοπία επί της γης. Αυτοί που σπεύδουν να ομιλούν για ακρίβεια και άλλα παρόμοια, ας συγκρίνουν το ύψος των ενοικίων, του «αέρα» και λοιπών κάτω από το τραπέζι επιβαρύνσεων των ελληνικών επιχειρήσεων σε σχέση με αντίστοιχες επιχειρήσεις στην ΕΕ –και μετά ας έλθουν να συζητήσουμε. Όταν, για παράδειγμα, μία καφετέρια στο Νέο Ψυχικό πρέπει να πληρώνει 140.000 ευρώ τον χρόνο για ενοίκιο, πόσους καφέδες πρέπει να πουλάει την ημέρα και σε ποια τιμή για να τα βγάλει πέρα; Το ίδιο ερώτημα μπορούμε να θέσουμε και για πολλές άλλες εμπορικές επιχειρήσεις οι οποίες σήμερα κλείνουν η μία μετά την άλλη.
 
Υπό αυτές τις συνθήκες θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ανάπτυξη με υπόβαθρο την κατανάλωση δεν θα υπάρξει για πολλά χρόνια. Όπως θα πρέπει να ξεχάσουμε και την ανάπτυξη με κινητήρια δύναμη τις κατασκευές. Η εποχή των παχέων αγελάδων τελείωσε και όσοι πλούτισαν από την κερδοσκοπία επί της γης θα πρέπει εφεξής να αρχίσουν να μετρούν με μείον –διότι είναι τυχεροί που ακόμη η ελληνική φούσκα των ακινήτων δεν έχει σκάσει. Για την ώρα ελέγχεται από τις τράπεζες, αλλά μέχρι πότε; Άρα, εμπόριο και κατασκευές βγαίνουν από τον χορό της αναπτύξεως και το ίδιο ισχύει και για τις δημόσιες επενδύσεις.
 
Ο γνωστός κρατικιστικός παραδοσιακός χαρακτήρας της πελατειακής, σε μεγάλο βαθμό, οικονομικής πολιτικής απλώς δεν υπάρχει στις σημερινές συνθήκες. Δεν υπάρχουν λεφτά για κίνητρα, φορολογικά ή επενδυτικά. Δεν υπάρχουν λεφτά για να συνεχίσει η κυβέρνηση να επενδύει σε μη συγχρηματοδοτούμενα έργα. Δεν υπάρχουν λεφτά για αναπτυξιακές εταιρείες της τοπικής αυτοδιοικήσεως. Δεν υπάρχουν λεφτά για να στηρίζονται κλάδοι εργαζομένων ή επαγγελματιών ή εταιρείες που δοκιμάζονται στην κρίση. Είναι η πρώτη φορά που μία ελληνική κυβέρνηση υποχρεώνεται να κάνει το αντίθετο από ό,τι εθεωρείτο μέχρι σήμερα άσκηση οικονομικής πολιτικής. Αυτή είναι η πραγματικότητα και όποια κυβέρνηση προκύψει μέσα από την εκλογική διαδικασία θα πρέπει να συμμορφωθεί με αυτήν –θέλοντας και μη.
Για πάρα πολλά χρόνια, είτε η χώρα παραμείνει στην ευρωζώνη είτε τελικώς αποχωρήσει από αυτήν, καμμία ελληνική κυβέρνηση, ακόμα κι αν είναι φαιοκόκκινη, δεν θα μπορεί να δανείζεται για να δαπανά.
 
Όσο λοιπόν η Ελλάδα παραμένει με τονωτικές ενέσεις στην ευρωζώνη, δεν έχει άλλη επιλογή παρά να απελευθερώσει τις τεράστιες αναπτυξιακές δυνάμεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, εγχώριας και ξένης. Το αναπτυξιακό περιεχόμενο της οικονομικής πολιτικής κρύβεται πλέον στην απελευθέρωση της ελληνικής αγοράς και στην έκθεσή της στις δημιουργικές δυνάμεις του διεθνούς ανταγωνισμού. Η ελληνική οικονομία θα ανακάμψει όταν οι επιχειρηματίες, οι εργαζόμενοι και οι καταναλωτές πιστέψουν ότι όλα αυτά τα μέτρα και οι διαρθρωτικές αλλαγές οδηγούν σε ένα καλύτερο αύριο, σε μία ισχυρότερη οικονομία. Μία οικονομία όπου η ζήτηση προκύπτει μέσα από την παραγωγική διαδικασία εύρωστων επιχειρήσεων ανοικτών στον διεθνή ανταγωνισμό που δημιουργεί εισοδήματα και αποταμιεύσεις, και όχι από τα δανεικά των ξένων και την κατασπατάλησή τους μέσω εν πολλοίς μίας αυθαίρετης και αναξιόπιστης δημοσιονομικής διαχειρίσεως.
 
Όμως, βασική και ζωτική προϋπόθεση για να υπάρξει απελευθέρωση είναι η εξουδετέρωση στην χώρα των δυνάμεων της ακινησίας. Οι δυνάμεις αυτές είναι γνωστές, έχουν προκαλέσει τα περισσότερα δεινά της χώρας και σήμερα δίνουν αγώνα για να μετατρέψουν την ακίνητη κοινωνία σε φυτό. Οι δυνάμεις αυτές είναι αδυσώπητες, αδίστακτες, διατηρούν ερείσματα στην εξουσία και ο κυνισμός τους δεν έχει όρια. Πρόκειται για στρατό κατοχής, που συνεχώς εφευρίσκει εχθρούς για να συσκοτίζει τις δικές του ανομίες, καταχρήσεις και απροκάλυπτες ληστείες.
 
Αυτός ο στρατός κατοχής προκαλεί σε αντίσταση κάθε δημιουργικό Νεοέλληνα. Στην παρούσα –ιστορική για την χώρα– φάση, μόνον η δημιουργία πλούτου και η παραγωγή για κατανάλωση και εξαγωγές προσφέρουν απασχόληση, εισοδήματα, φόρους και ένα επιθυμητό επίπεδο ζωής. Δυστυχώς, όμως, η χώρα αντιστρατεύεται τις ζωντανές δυνάμεις της με ένα πλέγμα νόμων, ρυθμίσεων, αδειών και εγκρίσεων που απαγορεύουν την παραγωγική αναδιάταξη. Αν η απελπιστική αυτή κατάσταση δεν ανατραπεί, η ακίνητη κοινωνία-φυτό θα κληθεί να αποχωρήσει από την Ιστορία –όπως έχει συμβεί και με άλλες κοινωνίες στο παρελθόν.
Tου Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου, από europeanbusiness.gr

20 Απρ 2012

Θα πληρώσουν και οι “χιτλερίσκοι” του συνδικαλισμού!


Είναι πολύ δύσκολο πλέον να αποφύγουμε κοινωνικές εκρήξεις, από το τέλος του 2012 και μετά, όταν οι 1.200.000 άνεργοι του ιδιωτικού τομέα που δεν πρόκειται να βρουν δουλειά ούτε μετά το 2020, συναντούν στους δρόμους ομάδες από τους 1.150.000 κρατικούς υπαλλήλους με αιτήματα για επιδόματα αρνιού, καφενείου... και μη κοπάνας... από την υπηρεσία.

Γιατί μέσα στους ανέργους συμπεριλαμβάνονται και εκείνοι των συρρικνωμένων και ανύπαρκτων παραγωγικά πρώην και νυν κρατικών επιχειρήσεων όπως των λιπασμάτων, μεταλλευτικών επιχειρήσεων, ναυπηγείων, χαρτοβιομηχανιών, αμυντικού εξοπλισμού και άλλων μικρότερων που πουλήθηκαν με τρόπο που βεβαίωνε το κλείσιμό τους.

Τα αβγά και τα γιαούρτια, εκτός από τους πολιτικούς (όπου τα περιστατικά θα πολλαπλασιαστούν μετά τις εκλογές), θα κατευθύνονται και στους χιτλερίσκους του κρατικού συνδικαλισμού και στις παρέες τους που για προσωπικά τους συμφέροντα και προσωπικές τους κομματικές και πολιτικές φιλοδοξίες οδήγησαν (μαζί με τις κομματικές Διοικήσεις και τους πολιτικούς) βιώσιμες κρατικές Επιχειρήσεις σε χρεοκοπία και Οργανισμούς σε απαξίωση.
Ας πάρουμε δύο από τα παραδείγματα των ημερών.

Η κρατική ακόμη ΛΑΡΚΟ έχασε παραγωγή δύο ημερών επειδή η συντεχνία των συνδικαλιστών της Επιχείρησης (που για χρόνια αποτελούσε και αποτελεί, λόγω συνεχών χρεών, ένα από τα μεγάλα βαρίδια της επίσης κρατικής ΔΕΗ) κατέβασε τους εργαζόμενους σε στάσεις εργασίας γιατί το επίδομα αρνιού από 150 ευρώ κόπηκε στα 100 ευρώ (διαβάστε περισσότερα στο ενδιαφέρον ρεπορτάζ του κ.Χ. Φλουδόπουλου στο Capital.gr).
Την ίδια στιγμή και ενώ η ΔΕΗ οδηγείται σχεδόν σε στάση πληρωμών, η συντεχνία της ΓΕΝΟΠ, που έχει στα χέρια της τις τύχες δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων στην Επιχείρηση, έκανε προσωπικό της “αγώνα” την ακύρωση κάθε προσπάθειας για πώληση μονάδων του κρατικού μονοπωλίου ηλεκτρικού ρεύματος. Βεβαίως η ανταγωνιστικότητα της ΔΕΗ για τα επόμενα χρόνια ουδόλως απασχολεί τους “αντάρτες” της ΓΕΝΟΠ!!!

Πριν από λίγα χρόνια άλλες παρέες χιτλερίσκων συνδικαλιστών απαξίωσαν τις τότε έμμεσα ελεγχόμενες από το κράτος (μέσω της Εθνικής Τράπεζας) μονάδες λιπασμάτων Θεσσαλονίκης και Καβάλας όταν η μονάδα της Καβάλας ανέλαβε (μετά από ισχυρές πιέσεις των συντεχνιών των εργαζομένων στα λιπάσματα) να εκτελέσει δύο πολιτικές αποφάσεις. Πρώτον να αγοράσει την μη βιώσιμη μονάδα λιπασμάτων της Θεσσαλονίκης. Και δεύτερον να καταβάλει υπέρογκες αποζημιώσεις σε όσους έφευγαν από την μονάδα της Θεσσαλονίκης λόγω συρρίκνωσης. Οι αποζημιώσεις αυτές βεβαίως έδωσαν τόσα λεφτά στους απολυθέντες που ουδέποτε έχουν δοθεί από ιδιωτική επιχείρηση σε ολόκληρο τον πλανήτη, αλλά η ΒΦΛ υποχρεώθηκε να ζημιωθεί με περισσότερα από 20.000.000 ευρώ και να μην έχει να πληρώσει το φυσικό αέριο που αγόραζε από την επίσης κρατική ΔΕΠΑ. Το κατρακύλισμα της μονάδας της Καβάλας με τους πάνω από 1.000 εργαζόμενους και η ζημιά της ΔΕΠΑ με τους επίσης μεγάλου αριθμού εργαζόμενους καθόλου δεν απασχόλησε τους συνδικαλιστές της μονάδας λιπασμάτων της Θεσσαλονίκης που έβαλαν το μαχαίρι στον λαιμό στους πολιτικούς για τις αποζημιώσεις.

Και τελικά κανείς από τους πρώην κρατικούς υπάλληλους της μονάδας λιπασμάτων της Θεσσαλονίκης σκοτίστηκε αν η ΔΕΠΑ υποχρεώθηκε επίσης με πολιτική εντολή να μπει μέτοχος στην ΒΦΛ με κεφάλαιο 20.000.000 ευρώ για να καλυφθεί το χρέος.

Είναι δε ψιλά γράμματα για τους χιτλερίσκους των συντεχνιών να πούμε ότι από τότε η ΒΦΛ άρχισε την κατηφόρα για να καταλήξει στην “αγκαλιά” του “διακεκριμένου επενδυτή” Λαυρέντη Λαυρεντιάδη έχοντας και την ΔΕΠΑ συνέταιρό του!!!

Όταν όμως η ΔΕΠΑ οδηγηθεί στους ιδιώτες αγοραστές που θα προβάλλουν μεταξύ άλλων ως μειονεκτήματα τις κληρονομιές (ΒΦΛ και άλλων μπαταχτσήδων), τότε οι ίδιοι οι συνδικαλιστές θα μιλάνε για ξεπούλημα...

Και από την ΔΕΠΑ στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά και Ελευσίνας για να θυμηθούμε ότι οι εκεί χιτλερίσκοι ξεκίνησαν το ξήλωμα των ναυπηγείων με τις “κατακτήσεις” των ειδικοτήτων και των ειδικών επιδομάτων που μαζί με τις ρουσφετολογικές κομματικές προσλήψεις, αφού κατέστρεψαν την ΕΤΒΑ, έφεραν τα ναυπηγεία σε σημείο που η εξαγορά τους να είναι περίπου... χατίρι των αγοραστών προς το κράτος.

Η ίδια κατάντια και στο κρατικό κύκλωμα αμυντικής βιομηχανίας με πρώτη την ΠΥΡΚΑΛ όπου ήταν το φυτώριο των απίθανων “κατακτήσεων” με τα παγκόσμιας πρωτοτυπίας επιδόματα για την συνεχή παρουσία στην εργασία!!!

Σε όλο τον πλανήτη να ψάξετε δεν θα βρείτε εργαζόμενο να παίρνει επίδομα επειδή δεν την κοπανάει από την δουλειά του... ή επίδομα καφενείου όπως στα ΕΛΠΕ ή επιδόματα ΦΑΞ όπως στην ΔΕΗ, και επιδόματα αρνιού στην ΛΑΡΚΟ.

Είναι “κατακτήσεις” αυτών που απαξίωσαν και διέλυσαν τον κρατικό επιχειρηματικό τομέα.

Παρ΄ όλα αυτά θα τους δείτε να “τραβάνε τα μαλλιά” τους όταν οι σχεδόν χρεοκοπημένες κρατικές επιχειρήσεις του ΟΣΕ, των ΕΛΤΑ, των λιμανιών, της ΕΥΔΑΠ θα αλλάζουν χέρια γιατί οι 2.000.000 άνεργοι του 2015 δεν θα έχουν πλέον λεφτά να πληρώνουν, ως φορολογούμενοι, ή ως συνδρομητές τα υψηλά τιμολόγια που περιλαμβάνουν και τα “κεκτημένα” των συντεχνιών των κρατικών μονοπωλίων...

Του Γιώργου Κράλογλου , από capital.gr

19 Απρ 2012

Σ' αναζητώ ήδη ξημερώματα...

Ο Δημήτρης Μητροπάνος ήταν ένας από τους αγαπημένους τραγουδιστές του πατέρα μου και ομολογώ ότι για αυτό τον αντιμετώπισα για χρόνια με δυσπιστία.
Δεν έφταιγε ούτε αυτός φυσικά, ούτε ο πατέρας μου, αλλά εγώ και η σχέση μου με τους τραγουδιστές, τους οποίους βλέπω περισσότερο ως καθοδηγητές και συνοδοιπόρους και λιγότερο ως καλλιτέχνες. Στο μυαλό μου ο καλλιτέχνης πλάθει, συνθέτει, δημιουργεί από το τίποτα.
Ο τραγουδιστής είναι ερμηνευτής, δίνει φόρμα και ζωή σε δημιουργήματα, αλλά στο μυαλό μου ήταν πάντοτε ένας χαρισματικός μεσάζοντας – αυτός που θα σου ψιθυρίσει, θα σε νουθετήσει, θα εκφράσει έρωτες και πόνους. Ο πατέρας μου σχεδόν άθελά του μου έμαθε ν αγαπάω τους λαϊκούς τραγουδιστές χωρίς ποτέ να μου εξηγήσει το γιατί, όμως αντιμετώπιζα πάντοτε τα δικά του ακούσματα με καχυποψία: οι τραγουδιστές του, όπως και η ζωή του, οι φίλοι του και οι επιλογές του ανήκαν σε αυτόν – μπορούσα να τους παρακολουθώ και να τους σέβομαι όμως όφειλα να βρω τους δικούς μου.
Ο Μητροπάνος ήταν του μπαμπά μου για χρόνια – υπήρχε όμως κάτι περίεργο στη σχέση τους: ήταν από τον πατέρα μου πολύ μικρότερος. Ενώ π.χ ο Καζατζίδης και ο Σερ Μπιθή ή ο Ζαμπέτας κι ο Τσιτσάνης ήταν είδωλα, ο Μητροπάνος ήταν ο εκκολαπτόμενος μικρός που μπήκε στην παρέα του πατέρα μου σαν να τον βρήκαν ορφανό στο δρόμο. Πως μπορούσε ο σχεδόν σαραντάχρονος πατέρας μου να συγκινείται από τον εικοσιπεντάχρονο Μητροπάνο όταν αυτός τραγουδούσε για τον Αγιο Φεβρουάριο; Και πως στα πενήντα του μπορούσε ν ακούει τα Συναξάρια του Χατζηνάσιου, τα σβησμένα και παλιά; Και γιατί ένα ερωτικό τραγούδι όπως το «κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο» μπορούσε να του αρέσει, όταν δεν το σιγοτραγούδησε στα 25 ή στα 30 του;
Ο Μητροπάνος υπήρξε από τα μυστήρια της εφηβείας μου κι ομολογώ ότι την αξία του μου πήρε καιρό για να την διαπιστώσω: έπρεπε να πει με το Λάκη Παπαδόπουλο το «Για να σε εκδικηθώ», το 1988, για να καταλάβω ότι ο τύπος ανήκε σε μια σπάνια κατηγορία τραγουδιστών που καθορίζουν την εποχή τους υπερβαίνοντας το δυνάστη χρόνο. Ο πατέρας μου άκουγε ένα λαϊκό τραγουδιστή που θα μπορούσε να σταθεί δίπλα στον Καζαντζίδη – κάποιον που κουβαλούσε στη φωνή του όλη τη δεκαετία του 60 κι ας ήταν γεννημένος μόλις το 1948. Κι εγώ, δίπλα στο Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ, άκουγα ένα ροκά σαν τον Τομ Γουέιτς που δεν μπορείς να τοποθετήσεις σε καμία δεκαετία γιατί ίσως ανήκει στην επόμενη.
Πιο πολύ από το να τον αγαπάω το Μητροπάνο ή να τον θεωρώ «δικό μου» έμαθα να τον σέβομαι. Η φωνή του κι ο τρόπος που προσέγγιζε τα τραγούδια του διακρίνονται από μια παράξενη ελληνικότητα – μη δίνετε στον όρο κάποιου τύπου εθνικιστική προσέγγιση. Ο Μητροπάνος δεν είχε τίποτα το δυτικό, αλλά και τίποτα το ανατολίτικο – δεν υπήρχε στη φωνή του ούτε η ρυθμικότητα της Εσπερίας, ούτε οι ανατολικές περικοκλάδες: η φωνή του έχει μια ακαθόριστη δωρικότητα – είναι αυστηρή όπως αυτή του ψάλτη και συγχρόνως επιθετική, αλλά την ίδια στιγμή γεμάτη από ένα καθάριο τρέμουλο.
Δεν είναι μια εύκολη φωνή. Πολλές φορές ο Μητροπάνος μου δημιουργούσε την εντύπωση ότι ήταν ο τραγουδιστής του τέλους της μέρας, κάποιος που καταθέτει ανακούφιση, καταγγελία, δυσκολία. Άλλες φορές πάλι τον άκουγα σαν ένα ντελάλη της βαριάς νύχτας που σου ζητάει συμμετοχή στην αποστολή του. Αυτή η εξωστρεφής αντρική φωνή του Μητροπάνου έδεσε με το Ζεϊμπέκικο, όσο ίσως καμία άλλη: η στιγμή που στα κέντρα ο Μητροπάνος έπαιρνε τις στροφές του ήταν πάντα μια από τις ωραιότερες της αθηναϊκής νύχτας γιατί τραγουδιστής, κίνηση και ερμηνεία γίνονταν ένα.
Ο Μητροπάνος ήταν ο Ζορμπάς του Ζεϊμπέκικου γιατί το προσέγγιζε χωρίς μαγκιά αλλά με μια μυστήρια ιερατικότητα: όχι τυχαία, όταν ο Θάνος Μικρούτσικος συνεργάστηκε μαζί του το 1996, υπερβαίνοντας τις διαχωριστικές γραμμές του λαϊκού και του έντεχνου στις οποίες τόσο πιστεύει, του έγραψε μερικά ωραία ζεϊμπέκικο με πρώτο και καλύτερο τη θρυλική «Ρόζα». Νομίζω κάθε συνθέτης ονειρεύονταν να γράψει ένα ζεϊμπέκικο για αυτόν για να τον δει να περνάει τη δοκιμασία με άριστα, όμως ο Μητροπάνος αυτά ειδικά τα σφράγιζε τόσο πολύ που όλοι ξεχνούσαμε τους συνθέτες τους: ποιος θυμάται π,χ ότι το υπέροχο «Σβήσε το Φεγγάρι» είναι του Στέφανου Κορκολή;
Ο Μητροπάνος δεν είχε ηλικία γιατί η φωνή του κούμπωνε στις μελωδίες μετατρέποντας κάθε τραγούδι που έχει πει σε μια μικρή πράξη αθανασίας: λίγοι, ελάχιστοι τραγουδιστές έχουν καταφέρει να συλλάβουν την εσωτερική ένταση των τραγουδιών του και να την πλησιάσουν – οι πιο πολλοί που έχουν επιχειρήσει να πουν τραγούδια του «τρώνε» τα μούτρα τους. Το πιο ωραίο στην περίπτωσή του είναι ότι η σπάνια Τέχνη του δεν τον έκανε δυσπρόσιτο ή δύσκολο ή δήθεν: ο Μητροπάνος μεγαλούργησε ως άνθρωπος της πίστας και των κέντρων, συνεργάστηκε σχεδόν με όλους με απλότητα και καλή διάθεση, τίμησε το κοινό του με το οποίο συμπορεύτηκε για σαράντα χρόνια χωρίς να παριστάνει τον εστέτ, χωρίς να ψάχνει καταφύγιο στα Μέγαρα Μουσικής, χωρίς να παριστάνει κάτι που δεν είναι.
Τον έχω δει να καίει το πάλκο με τον κουμπάρο του Πασχάλη Τερζή, «πνιγμένοι» στα λουλούδια στη Σαλονίκη, αλλά και να αποθεώνεται από το κοινό με τον Αδαμαντίδη και το Μπάση, πριν με το Λάκη Παπαδόπουλο κάψει της «νύχτας τα ηχεία». Ακόμα κι όταν εμφανίζονταν σε γήπεδα, θέατρα και «Ηρώδεια» ο Μητροπάνος τραγουδούσε για το κοινό του μετατρέποντας τα όλα σε τόπους λατρείας: για το κοινό του γύρισε δυο φορές από το θάνατο και ποτέ του δεν το εγκατέλειψε. Ακόμα και τον εφετινό δύσκολο χειμώνα αυτός βγήκε στο μετερίζι του πάλκου, λαϊκός και έντεχνος, ελεγειακός και πονεμένος, Κύριος αλλά και έτοιμος να καταπραΰνει τη χειρότερη καψούρα μας, δηλώνοντας ότι λυπάται αυτούς που δεν αγάπησαν και για τους οποίους το δικό του αλίμονο ισοδυναμεί πάντα με μαχαιριά.
Δεν μπόρεσα ποτέ να πάω στο Μητροπάνο με τον πατέρα μου και από σήμερα το μεσημέρι αυτό με πονάει πολύ. Γιατί ήθελα να του πω ότι τελικά τους τραγουδιστές τους διαλέγει η καρδιά μας κι όλα τα υπόλοιπα δεν μετράνε. Ήθελα να το πω και στο μπαμπά μου και στο μεγάλο τραγουδιστή. Αυτοί φυσικά το ήξεραν δεν θα τους μάθαινα κάτι: απλά θα έπινα κάτι μαζί τους. Ο κυρ Μανώλης θα μουρμούριζε και ο Μητροπάνος σα Θεός στην πίστα θα τα 'ριχνε...
Του Αντώνη Καρπετόπουλου, από το sport.gr

18 Απρ 2012

Ο πολλαπλασιαστικός παράγοντας του Καραγκιόζη

Το διεφθαρμένο νεο-οθωμανικό παρακράτος που κυβερνά τη χώρα αυτή θα πρέπει όντως να απλοποιήσει και να απελευθερώσει την επιχειρηματική δραστηριότητα, όπως λένε οι ειδικοί στο θέμα. Όμως αυτό δε φτάνει.

Έστω ότι έχουμε τη δυνατότητα να φτιάξουμε σε μια μέρα μια εταιρεία χωρίς να μας ενοχλήσει κανένας παρασιτικός μηχανισμός του κράτους. Τι θα παράγει αυτή η εταιρεία; Ιδού η πραγματικότητα. Για να πάμε στην εταιρεία, θα πάρουμε το αυτοκίνητο που αγοράσαμε από τους Γερμανούς, το οποίο θα γεμίσουμε με καύσιμα που αγοράσαμε από την Αραβία. Μόλις φτάσουμε στην εταιρεία, θα ανοίξουμε τον υπολογιστή που αγοράσαμε από τους Κινέζους. Θα συνδεθούμε στο διαδίκτυο, μέσω των οπτικών ινών και των ψηφιακών αναμεταδοτών που επίσης αγοράσαμε από τους Γερμανούς. Θα φτιάξουμε καφέ στη μηχανή του espresso που αγοράσαμε από τους Ιταλούς. Θα σχολιάσουμε με τους συνεργάτες μας τον αγώνα ποδοσφαίρου που είδαμε στην τηλεόραση που αγοράσαμε από τους Ιάπωνες. Κάποια στιγμή θα κάνουμε τη δουλειά που κάνει αυτή η εταιρεία (θα φτάσω αργότερα σε αυτό). Το απόγευμα θα πάρουμε το (γερμανικό) αυτοκίνητο για να πάμε σπίτι. Αν μας τρακάρει κάποιος αφηρημένος οδηγός που μιλούσε στο κινητό (το οποίο αγόρασε από τους Φιλανδούς) με τη γυναίκα του για το επερχόμενο ταξίδι στο Μιλάνο με το αεροπλάνο που αγόρασε η ελληνική αεροπορική εταιρεία από τους Γερμανούς, και χτυπήσουμε λίγο το κεφαλάκι μας, θα πάμε να κάνουμε μια μαγνητική τομογραφία στον τομογράφο που αγοράσαμε από τους Γερμανούς ή τους Αμερικάνους. Και αν όλα είναι καλά, θα πάμε να το γιορτάσουμε στα μπουζούκια, όπου θα απολαύσουμε μια αιθέρια φωνή, της οποίας το ηχητικό σήμα καταγράφεται από ιαπωνικά ασύρματα μικρόφωνα, ενισχύεται από ιαπωνικούς ενισχυτές και μεταδίδεται από σουηδικά ηχεία. Και δε θα ξαφνιαστώ καθόλου αν τα λουλούδια είναι ολλανδικά.

Η ερώτηση του ενός εκατομμύριου ελληνικότατων δραχμών είναι η εξής. Αυτή την εποικοδομητική μέρα, τι κάναμε στην εταιρεία μας; Η απάντηση ακούει στο μαγικό όνομα “υπηρεσίες”, δηλαδή πήραμε ένα ευρώ από την αριστερή τσέπη και το βάλαμε στη δεξιά. Στη διάρκεια αυτής της “εικονικής” ανάπτυξης που προκύπτει όταν 10 εκατομμύρια Έλληνες ανακυκλώνουν μεταξύ τους τα δανεικά, έχουμε καταναλώσει “πλούτο” που παράγουν άλλοι και συντηρούμε ένα δυτικό τρόπο ζωής από τη μια μεριά και μια πολιτική, κοινωνική και μορφωτική κουλτούρα που πηγάζει από τα βάθη της Ανατολίας από την άλλη.

Το ένα κομμάτι της ιστορίας που εξηγούν οι οικονομολόγοι είναι ότι οι υπηρεσίες που παράγουμε δε φτάνουν να αντισταθμίσουν όλα όσα καταναλώνουμε. Αυτό που δεν ακούγεται όσο ξεκάθαρα θα έπρεπε είναι ότι για να κλείσει η ψαλίδα είτε θα πρέπει να πάμε στη δουλειά με το γάιδαρο ή θα πρέπει να παράγουμε προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας. Δηλαδή και αν ακόμα 5-πλασιάσουμε την παραγωγή ελαιόλαδου, το πρόβλημα δε λύνεται. Ο μοναδικός τρόπος να παράγουμε προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας είναι μέσω της αλυσίδας μόρφωση-έρευνα-καινοτομία-προϊόν-πλούτος. Όμως αν περιμένω εγώ σαν φυσικός, ή ο δείνα σαν βιολόγος να κάνει ανταγωνιστική έρευνα που οδηγεί σε καινοτόμα προϊόντα, στηριζόμενος οικονομικά στο φόρο που θα πληρώσει αυτός που νοικιάζει δωμάτια στην Πάρο ή αυτός που παράγει πορτοκάλια στο Αργος, θα περιμένουμε πάρα πολύ. Τι θέλω να πω με αυτό.

Η Ελλάδα είναι στην πραγματικότητα φτωχή χώρα και δεν έχει τη δυνατότητα παραγωγής πλούτου. Για να παράγεις πλούτο πρέπει κατ΄ αρχάς να έχεις πλούτο, να τον φορολογήσεις και να ανατροφοδοτήσεις τη μηχανή παραγωγής πλούτου, που είναι η αλυσίδα μόρφωση-έρευνα-καινοτομία-προϊόν-πλούτος. Στις δυτικές χώρες (δε λέω στις άλλες δυτικές χώρες, γιατί εδώ είμαστε ακόμα Ανατολία με ελληνική διάλεκτο) τα χρήματα που επενδύονται στη μηχανή της καινοτομίας αποφέρουν σε βάθος χρόνου πολλά περισσότερα. Αυτό συμβαίνει τα τελευταία τουλάχιστον 150 χρόνια στο δυτικό κόσμο, και έτσι θα συνεχίσει. Με άλλα λόγια, η δημιουργική μηχανή της έρευνας-καινοτομίας δρα σαν πολλαπλασιαστικός παράγοντας στην όποια επένδυση απορροφά. Για παράδειγμα η Google ξεκίνησε πριν 20 περίπου χρόνια μέσω ερευνητικής χρηματοδότησης 4 εκατομμυρίων δολαρίων μιας μικρής ερευνητικής ομάδας στο πανεπιστήμιο Stanford με σκοπό τη μελέτη ψηφιακών βιβλιοθηκών. Σήμερα αριθμεί 20.000 προσωπικό και κεφαλαιοποίηση της τάξης του ελληνικού ΑΕΠ. Βέβαια δεν έχουν όλες οι επενδύσεις στην έρευνα την ίδια τύχη. Κατά μέσο όρο όμως, όπως υπολογίζεται από οικονομολόγους που μελετούν το θέμα, η απόδοση της επένδυσης στην έρευνα είναι με συντηρητική εκτίμηση τουλάχιστον 20%.

Αν η Ελλάδα είχε επενδύσει από το 1980 και έπειτα το 3% του ετήσιου ΑΕΠ στην έρευνα, σήμερα θα υπήρχε καινοτόμος επιχειρηματική δραστηριότητα η οποία θα απέδιδε σε όσους χειροκροτητές των Μαυρογιαλούρων δεν θα είχαν βρει μια πραγματική δουλειά ετήσιο φορολογικό έσοδο της τάξης των 10 δισ. ευρώ. Ή με άλλα λόγια, η επένδυση στην έρευνα θα ήταν αυτο-τροφοδοτούμενη με δωρεάν τις παράπλευρες ευεργετικές συνέπειες, όπως θέσεις εργασίας, κοινωνική ευημερία κτλ. κτλ. Η Ελλάδα όμως, λόγω της κουλτούρας της διαφθοράς, δεν έβαλε μπροστά τη μηχανή της καινοτομίας, παρ΄ όλο που τα τελευταία 40 χρόνια σχετικής πολιτικο-οικονομικής σταθερότητας ήρθαν τα χρήματα και είχε την ευκαιρία. Το 3% του ΑΕΠ που ξοδεύουν οι ΗΠΑ στην έρευνα αντιστοιχεί στo εξανεμισμένο ελληνικό ΑΕΠ των 200 δισ. ευρώ σε 6 δισ. ευρώ περίπου ετησίως. Τώρα δαπανάμε μικρό κλάσμα αυτού του ποσού... Για τις δαπάνες στην παιδεία ισχύουν τα ίδια χάλια. Και το αποτέλεσμα; Η μηχανή δεν παίρνει μπρος με τίποτα.

Για να γίνει αυτό απαιτούνται δύο στοιχεία. Ένα εξαιρετικά καλό στρατηγικό πλάνο και πολλά, πάρα πολλά χρήματα. Το στρατηγικό πλάνο θεωρητικά δίνεται από την υπερχειλίζουσα σε πνευματικότητα ακαδημαϊκή ψευτο-ελίτ στην οποία έχω την τιμή να ανήκω. Θα πρέπει δηλαδή οι “πεφωτισμένοι” να μας δείξουν το δρόμο... Σε ποιο τομέα της καινοτομίας πρέπει να επενδύσουμε δυναμικά; Ποιος τομέας θα αποδώσει σύντομα τα μέγιστα; Να επενδύσουμε στη διαστημική τεχνολογία και να φτιάξουμε δορυφόρους; Να επενδύσουμε στους μικροεπεξεργαστές και να ανταγωνιστούμε την Intel ή την AMD; Δε νομίζω. Σε μαγνητικούς τομογράφους, σε αξονικούς τομογράφους; Στην πυρηνική φυσική των τομογράφων ποζιτρονίων; Δύσκολο. Στην ανάπτυξη τηλεπικοινωνιακών συστημάτων και να ανταγωνιστούμε τη Siemens ή τη Nokia ή τη Samsung; Στη γενετική τεχνολογία και σε νέα φάρμακα; Να εξαφανίσουμε τη Johnson & Johnson και τη Μerck από το χάρτη; Λίγο δύσκολο. Να φτιάξουμε πολεμικά αεροσκάφη και να εξωθήσουμε την Lockheed Martin από την αγορά;;;

Το πρόβλημα είναι εμφανές. Η ανταγωνιστικότητα είναι δύσκολο εγχείρημα από τη φύση του, ειδικά όταν το τρένο έχει φύγει εδώ και πολύ καιρό. Παρ΄ όλα αυτά, με προσεκτική μελέτη, αρκετή φαντασία και μια σημαντική δόση συλλογικής προσπάθειας, κάτι μπορεί να γίνει. Το τελευταίο όμως, η συλλογική προσπάθεια, λείπει παντελώς από την “πεφωτισμένη” ελληνική ακαδημαϊκότητα. Γιατί αν ερωτηθεί ο οιοσδήποτε πεφωτισμένος πανεπιστημιακός να μας δείξει το δρόμο, θα μας δείξει το δρόμο που συμφέρει εαυτόν. Και αν ερωτηθούν 100 πεφωτισμένοι, θα πάρουμε 100 διαφορετικές απαντήσεις. Η έννοια του consensus, της σύμπνοιας, η οποία λείπει από την πολιτική και κοινωνική ζωή, λείπει και από την επιστημονική/ακαδημαϊκή, όπου ήλπιζε κανείς ότι η αντικειμενικότητα της επιστήμης λίγο πολύ θα την επέβαλε. Σύμπνοια όμως δεν μπορεί να υπάρξει όσο υπάρχει πείνα. Είναι το ισχυρότατο ένστικτο της επιβίωσης που το καθορίζει αυτό. Ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας έχει καταντήσει να κυνηγά όχι επιστημονικές ιδέες, αλλά επιστημονικά επιμίσθια. Η απαξίωση της ακαδημαϊκότητας σε όλο της το νεο-οθωμανικό μεγαλείο. Ο κάθε κοτζαμπάσης πανεπιστημιακός με το μπαϊράκι του και το μαγαζί του θεωρεί για κάποιο λόγο που αδυνατώ να κατανοήσω ότι η κοινωνία του χρωστάει. Και να ήταν μπαϊράκι αριστείας, επιστημονικής καινοτομίας και διεθνούς αναγνώρισης πάει στο καλό. Αν μάθει όμως ο αναγνώστης πόσα ακαδημαϊκά μπαϊράκια κεκαλυμμένης μετριότητας και επιστημονικής κακομοιριάς πληρώνει με τους φόρους του θα εκπλαγεί.
Παρ΄ όλο που εν δυνάμει είναι εφικτό, πλάνο δεν υπάρχει. Έστω όμως ότι υπήρχε, και έστω ότι το Μαυρογιαλούριο παρακράτος βγαίνει σήμερα και λέει, “θα ρίξω πολλά λεφτά στην παιδεία και στην έρευνα για να δούμε άσπρη μέρα σε 20-30 χρόνια από τώρα”. Τότε θα πουν όλοι οι άλλοι, δικαστικοί, εφοριακοί, γιατροί κτλ. “μισό λεπτό, είμαστε και μεις εδώ, γιατί να φάνε μόνο οι πανεπιστημιακοί;” Το πρόβλημα της διαφθοράς είναι λοιπόν εμφανές: δημιουργεί πολλαπλά αδιέξοδα, τέλμα και σήψη. Μαφία παντού, στην πολιτική, στα πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία, στον ιδιωτικό τομέα, παντού. Γι’ αυτό και οι ανεπτυγμένες κοινωνίες εξάλειψαν τη μάστιγα αυτή εδώ και αρκετές δεκαετίες. Τρόπος να παταχθεί η διαφθορά στα πανεπιστήμια υπάρχει, και θα τον περιγράψω σε επόμενο άρθρο. Σίγουρα πάντως δεν περιλαμβάνει συμβούλους και διαβούλους. Γι’ αυτό εξάλλου και οι περισσότεροι πανεπιστημιακοί τους δέχονται ευχαρίστως. Δεν θα αλλάξει τίποτα, απλά θα μεγαλώσει λίγο η παρέα των διαπλεκόμενων.

Το ιδιωτικό κεφάλαιο ούτε αυτό μπορεί (ή ενδιαφέρεται) να σώσει την κατάσταση, γιατί η επένδυση στην καινοτομία είναι μακροπρόθεσμη και εμπεριέχει ρίσκο, ενώ τα πάντα στην Ελλάδα, με την ηγετική καθοδήγηση των ευπατρίδων Μαυρογιαλούρων, κινούνται γύρω από βραχυπρόθεσμες τοποθετήσεις με την ακαταμάχητη σιγουριά που προσφέρει το αξιακό θεμέλιο “take the money and run” (“άρπαξε τα χρήματα και τρέχα”). Άρα αδιέξοδο.

Ο Έλληνας πολίτης θα πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά ότι όσο η μηχανή της καινοτομίας παραμένει σβηστή, όσο προτιμά να επιδοτεί τους χιλιάδες διαπλεκόμενους ακαμάτηδες, τους Μαυρογιαλούρους του κοινοβουλίου, τους χιλιάδες τυμπανοκρουστήρες και πανηγυρτζίδες τύπου ολυμπιακών αγώνων, ποδοσφαιρικών ομάδων και μιντιακών παραμορφωτών της κοινής γνώμης, αντί να επενδύει στην παιδεία, τη μόρφωση, την έρευνα και άρα το μέλλον, οι επόμενες γενιές θα εγκλωβιστούν επ΄ αόριστο σε ένα εξαιρετικά χαμηλό βιοτικό επίπεδο.
Λόγω των πολλαπλών αδιεξόδων που υπάρχουν, καταλήγω δυστυχώς στο εξής αρνητικό outlook. Η Ελλάδα ήταν, είναι και θα παραμείνει στον αιώνα τον άπαντα μια αγροτική και τουριστική οικονομία (αυτό είναι το καλό σενάριο) και μια φτωχή χώρα όπου το είδος που ευημερεί είναι τα αρπακτικά. Το επίπεδο ευημερίας που προσωρινά έζησε με δανεικά η τελειωμένη αστική τάξη θα το διηγούνται οι παππούδες και οι γιαγιάδες στα εγγονάκια σαν παραμύθι. Εκτός και αν κάποια κορόϊδα ξεχάσουν και μας ξαναδανείσουν. Ετσι λοιπόν, όσα ευρώ μαζεύουμε από τις ξαπλώστρες στη Μύκονο θα τα ανταλλάσουμε μεταξύ μας καθώς θα καταναλώνουμε, όπως έκανε ο Χατζηαβάτης με τον Καραγκιόζη, τα αγροτικά προϊόντα που μπορούμε και παράγουμε, όπως για παράδειγμα την αστείρευτη Κρητική ρακί. Γεια μας!
Του Γιάννη Κομίνη, από το capital.gr

17 Απρ 2012

Η εκδίκηση της Δεξιάς

Η εικόνα είναι από το blog, Πολιτική επιθεώρηση
Μετά το τέλος της δικτατορίας, τα έχασαν όλα. Η δύναμη των ιδεών, των αξιών, της αισθητικής και του πολιτισμού της Αριστεράς, κυριάρχησε. Μετά από δεκαετίες βίας, διωγμών και καταπίεσης, οι προοδευτικοί πολίτες δεν ήταν πια στο στόχαστρο των αρχών, αλλά αντίθετα ήταν οι μόνοι περήφανοι για το παρελθόν τους και τους συντρόφους τους.

Αποχουντοποίηση δεν έγινε ποτέ, όπως νωρίτερα δεν υπήρξε τιμωρία όσων συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές. Δωσίλογοι, βασανιστές, χαφιέδες και εκτελεστές, χάθηκαν μέσα στο πλήθος, αλλάζοντας παλτό.
Η ελληνική Δεξιά δεν αποκήρυξε ποτέ το παρελθόν της, δεν έκανε αυτοκριτική για τους εκτοπισμούς και την καταδίωξη των αντιφρονούντων και βολεύτηκε μέσα στο ιδεολόγημα της εθνικής συμφιλίωσης, με βάση το οποίο έφταιξαν και οι δύο πλευρές: Έφταιξαν, δηλαδή, το ίδιο, και αυτοί που δεν έβρισκαν τόπο να σταθούν και πήραν τα βουνά, μετά τη Βάρκιζα, και εκείνοι που τους κυνηγούσαν. Η ανάγκη να καταλαγιάσουν τα πολιτικά πάθη και τα συμπλέγματα της Αριστεράς μετά την πτώση του Τείχους, βοήθησαν την ελληνική Δεξιά να μην κοιτάξει ποτέ τον καθρέφτη, να μην αναγνωρίσει λάθη και εγκλήματα.

Η μόνη ήττα ήταν ότι στη διάρκεια της μεταπολίτευσης είχε αρνητική φόρτιση ο αυτοπροσδιορισμός της συγκεκριμένης παράταξης ως δεξιάς, πόσο μάλλον της ακροδεξιάς. Έτσι, επινοήθηκε ο όρος κεντροδεξιά, αργότερα ο μεσαίος χώρος, προκειμένου να φύγει πάνω από τους συντηρητικούς το άγος που έρχεται από το παρελθόν και από τη διαχείρισή του. Η ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ήταν το απόλυτο επιχείρημα για να ξεχαστούν τα έργα και οι ημέρες των ταγματασφαλιτών και των συνεχιστών τους.

Η ελληνική Δεξιά, λόγω ιστορίας και ανάγνωσης της ιστορίας, αποτελεί μοναδική περίπτωση. Δεν εκπροσωπεί το σύνολο της αστικής τάξης, όση υπάρχει εδώ, και όταν ταυτίζεται με το κεφάλαιο πρόκειται κυρίως για την παρασιτική κρατικοδίαιτη επιχειρηματική ελίτ. Δεν εμφορείται καν από φιλελεύθερες ιδέες, παρά μόνο από την κακοποιημένη εκδοχή τους, όπως αποδείχθηκε στα χρόνια διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.

Το μεγάλο απωθημένο των Δεξιών ήταν τις τελευταίες δεκαετίες η υπεροχή και η ηθική νομιμοποίηση της Αριστεράς. Το καλό ήταν ταυτισμένο στο συλλογικό υποσυνείδητο με τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις. Το δημοκρατικό ιδεώδες, η κοινωνική δικαιοσύνη, ήταν αναζητήσεις που γίνονταν σε αυτή την όχθη. Παρά τα επικοινωνιακά καραγκιοζιλίκια του Κ. Καραμανλή (επισκέψεις στον Άη Στράτη και λοιπά) η σύγκριση ανάμεσα στις δύο πλευρές, από άποψη αξιακού συστήματος και ιδεολογικής συγκρότησης, ήταν καταλυτική.

Αλλά μετά, ήρθε η κρίση. Και η αντιμνημονιακή παντιέρα λειτούργησε σαν απορρυπαντικό. Το φωτοστέφανο του αγώνα εναντίον της τρόικας, βοήθησε εθνικιστές, ρατσιστές, θρησκόληπτους, αυταρχικούς και σκοταδιστές να αποενοχοποιηθούν. Μπλέχτηκαν με τους «Αγανακτισμένους» έξω από τη Βουλή, ταυτίστηκαν στη ρητορεία με τα κόμματα της αριστεράς, αντιμετωπίστηκαν από τα media με σεβασμό, ασκήθηκαν σε ακτιβισμούς ξένους προς την παράδοσή τους και καθάρθηκαν.
Ο ΛΑΟΣ, μάλιστα, νομιμοποιήθηκε από τον δικομματισμό μπαίνοντας με χειροκροτήματα στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης, κάθισαν στο τραπέζι του υπουργικού συμβουλίου και μετά πέρασαν την πόρτα της Συγγρού χωρίς κανείς να τους ζητήσει να αποκηρύξουν το παρελθόν τους. Μετά την εμφάνιση των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» στον πολιτικό χάρτη, το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη θεωρείται από το σύστημα σχεδόν μετριοπαθές και πάντως θεσμικό. Οπωσδήποτε θα συζητηθεί η συμμετοχή του και στο επόμενο κυβερνητικό σχήμα. Άλλωστε, τώρα, υπάρχει η Χρυσή Αυγή, τα μέλη της οποίας κάνουν ναζιστικό χαιρετισμό. Μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα, η δεξιά στροφή του Αντώνη Σαμαρά φαίνεται αυτονόητη: Χρειαζόμαστε την ΕΕ ως ομπρέλα για να προχωρήσουμε στην κήρυξη ΑΟΖ, οι έλληνες δεν φοράνε κουκούλα, με τη βοήθεια του Θεού θα έρθει η αυτοδυναμία. Ό,τι και να πει, δεν πρόκειται να θεωρηθεί ακραίος, αφού δεξιά του υπάρχουν πλέον τρία κόμματα που πλειοδοτούν σε ακρότητες, χωρίς να διαφαίνεται κάποιο όριο στο οποίο θα σταματήσουν.

Ακόμη και αν δεν υπήρχε ο Άκης, η ελληνική Δεξιά θα τον είχε ονειρευτεί. Η προφυλάκισή του ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόταν για να κουνήσει το δάχτυλο, να τσιρίξει και να χαϊδέψει τα αυτιά του φοβισμένου μικροαστού, που θεωρεί δεξιό το μνημόνιο και αριστερή τη ΓΕΝΟΠ
Της Αγγελικής Σπανού, από τη μεταρρύθμιση

16 Απρ 2012

Ο κίνδυνος να καταστεί η Ελλάδα έρμαιο των άκρων στην σημερινή κρίση είναι θανατηφόρος!

Αν τελικά η Ελλάδα χρεοκοπήσει, αυτό θα οφείλεται στην ανυπαρξία φιλελεύθερων αρχών, πρακτικών και θεσμών. Το ελληνικό πολιτικό και οικονομικό μοντέλο υπήρξε πάντα αντιφιλελεύθερο και σε μεγάλο βαθμό παρασιτικό
Η ευκαιρία ήταν μοναδική. Οι Έλληνες φιλελεύθεροι μπορούσαν για μία φορά να συνασπισθούν, να ενώσουν τις δυνάμεις τους και τις φωνές τους και να μπουν στο ελληνικό Κοινοβούλιο με δώδεκα ή και είκοσι εκπροσώπους. Θα μπορούσαν δε, με αφετηρία αυτή την κοινοβουλευτική τους παρουσία, να δημιουργήσουν ένα ισχυρό ελληνικό φιλελεύθερο κόμμα, τα οποίο αύριο θα μπορούσε να εξελιχθεί και σε πολιτικό φορέα εξουσίας προς όφελος της χώρας –μία χώρα που σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, έχει άμεση ανάγκη από φιλελεύθερες αντιλήψεις, ιδέες, πρακτικές και δημιουργικές πρωτοβουλίες.

Αν τελικά η Ελλάδα χρεοκοπήσει, αυτό θα οφείλεται στην ανυπαρξία φιλελεύθερων αρχών, πρακτικών και θεσμών. Το ελληνικό πολιτικό και οικονομικό μοντέλο υπήρξε πάντα αντιφιλελεύθερο και σε μεγάλο βαθμό παρασιτικό. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που στην χώρα μας όχι μόνον δεν μπόρεσαν να αναπτυχθούν φιλελεύθερες ιδέες αλλά στην ουσία αποκλείστηκαν και από την δημόσια σφαίρα. Έτσι, η συνεχής και ληστρική κρατική επέκταση στην Ελλάδα συνοδευόταν πάντα και από πληθωρική ιδεολογική στήριξη, με τα γνωστά σήμερα οικονομικά αποτελέσματα. Τα σκάνδαλα και τα φαινόμενα διαφθοράς, που κατά κόρον πλέον έρχονται στην δημοσιότητα, αποτελούν την αποθέωση των πόλων πάνω στους οποίους στηρίχθηκε η οικονομική ζωή της χώρας από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.
Θα πρέπει, από την άποψη αυτή, να τονίσουμε ότι η πηγή της διαφθοράς στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο το χρήμα, όσο οι άνθρωποι και το κράτος. Είναι δηλαδή η ίδια η σύγχρονη ιστορία της νεοελληνικής κοινωνίας, η οποία διαμορφώθηκε υπό την αιγίδα ενός αυταρχικού και οπισθοδρομικού κρατισμού, εμπλουτισμένου με μίσος προς τον οικονομικό ορθολογισμό και ανταγωνισμό και με απέχθεια προς το ατομικό είναι, όπως αυτό αναπτύχθηκε στις ανοικτές δυτικές κοινωνίες.
Στο ελληνικό μοντέλο, έγραψε πριν αρκετά χρόνια ο Γιάννης Γεράσης σε ένα εντυπωσιακό τότε βιβλίο του για την νεοελληνική ταυτότητα, η παραγωγή και ο πολίτης δεν αντιμετωπίζονται ως παραγωγικοί συν-εργάτες και συν-τελεστές της οικονομίας, αλλά και ως αντικείμενο εκμετάλλευσης από την πολιτική, διοικητική και τραπεζική εξουσία. Κυρίως, όμως, από την πολιτική.
Πράγματι, στην Ελλάδα της ανύπαρκτης πολιτικής σκέψης και συνείδησης, πολιτική σημαίνει διαχείριση μέσων και δύναμης προς ίδιον και συγγενικόν όφελος.

Σημαίνει χειρισμό ψηφοφόρων με σκοπό την αναρρίχηση σε βουλευτικά και κυβερνητικά αξιώματα, μέσω των οποίων διευκολύνεται και η πρόσβαση στον δημόσιο πλούτο. Στην ουσία, λοιπόν, ο νεοέλλην πολιτικός είναι ένας μεταπράτης εξουσίας, η οποία και μεταποιείται σε υλικό αγαθό στο όνομα του δημοσίου συμφέροντος. Όσο πιο εκτεταμένο λοιπόν είναι το κράτος και όσο πιο περίπλοκη η διοικητική του δομή, τόσο πιο υποταγμένη γίνεται η κοινωνία των πολιτών στους κατακτητές της. Έτσι, στην Ελλάδα, το αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα αντί να αποτελεί ύψιστη θεσμική έκφραση και εγγύηση ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας, στην ουσία είναι μέσον ανταλλαγής ψήφων με δημόσια αγαθά.
Συνεπώς, το σημερινό θέμα της εξυγίανσης του δημόσιου βίου, πέρα από την τιμωρία όλων αυτών που διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα, έγκειται στην άρση των παραγόντων που δημιουργούν γόνιμο έδαφος για σκάνδαλα. Και ο πρώτος παράγοντας από την άποψη αυτή είναι η κρατική σπηλιά του Αλή Μπαμπά. Αν ελαχιστοποιηθεί η τρύπα της, αυτομάτως θα γίνουν απελπιστικά λιγότεροι και οι πρωταγωνιστές ή οι κομπάρσοι των σκανδάλων. Οι κυβερνήσεις, έγραφε παλαιότερα ο μέγας αλλά άγνωστος στην χώρα μας Γάλλος φιλόσοφος και οικονομολόγος Φρειδερίκος Μπαστιά, είναι φαντασιακές οντότητες μέσω των οποίων ο καθένας επιδιώκει να βρει τρόπους πλουτισμού σε βάρος των άλλων… Μια αναλυτική ματιά στις κρατικές συντεχνίες επιβεβαιώνει του λόγου το ασφαλές.
Σταδιακά, υπό την πίεση της κρίσεως, η κατάσταση αυτή θα μπορούσε να αλλάξει αν οι πραγματικές φιλελεύθερες δυνάμεις της χώρας αποκτούσαν κοινοβουλευτική παρουσία. Δυστυχώς, όμως, υπάρχει πλέον σοβαρότατο ενδεχόμενο να απουσιάζουν από την προσεχή σύνθεση του ελληνικού Κοινοβουλίου. Ακόμα χειρότερα, η σύνθεση του τελευταίου θα είναι η χειρότερη δυνατή για ευρωπαϊκή δημοκρατική χώρα, δεδομένου ότι θα υπάρχουν δυνάμεις που σε ποσοστό 30%, αν όχι παραπάνω, θα είναι κατά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Έτσι, πέρα από την αυτοκτονία των φιλελεύθερων, η χώρα θα βιώσει και την εκ των έσω άλωση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας –με απώτερη επιδίωξη την εξόντωσή της.
Ο κίνδυνος να καταστεί η Ελλάδα έρμαιο των άκρων στην σημερινή κρίση είναι θανατηφόρος –και το γεγονός αυτό κάνει ακόμη βαρύτερη την ευθύνη των φιλελεύθερων και την μη εκλογική τους συνεργασία. Οι δε δικαιολογίες που εκφράζονται γι αυτή την μη συνεργασία κάνουν ακόμα πιο πικρή την αυτοκτονία ενός χώρου που θα μπορούσε να αποτελέσει ελπίδα.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου, από europeanbusiness. "Η αρχική δημοσίευση είχε τον τίτλο: "Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΩΝ".

14 Απρ 2012

Καλή Ανάσταση!!!

Το Πάσχα είναι γεμάτο αισθήματα, νοήματα, έχει ψυχή, είναι ζωντανό και πέρα για πέρα χαρούμενο.
Αυτό το Πάσχα όμως, για τους Έλληνες είναι αλλιώτικο. Θυμίζει πένθος για όσα χάθηκαν. Γολγοθά για όσα περνάει ο λαός μας. Μυρίζει όμως και Ανάσταση για όλα εκείνα που μας αξίζουν.
Μπορούμε να τα καταφέρουμε! Οι ώρες δεν ανήκουν στις ευχές. Ανήκουν στις ελπίδες που δημιουργούμε μόνοι μας. Ελπίδες για Ανάσταση, ελπίδες για ανάκαμψη, ελπίδες για ευημερία. Ας λάμψει το Άγιο Φώς στην καρδιά μας και στην ζωή μας.Χρόνια πολλά με υγεία, δύναμη κι Ελπίδα!
 
Ελπήνωρ

12 Απρ 2012

Η άλλη χώρα. "Υπάρχουν πολλές Ελλάδες - ίσως όσες και Έλληνες" !

Υπάρχουν πολλές Ελλάδες - ίσως όσες και Έλληνες. Ο καθένας βλέπει τη χώρα του με διαφορετικό τρόπο. Όσο οι εικόνες αυτές μοιάζουν, δεν είναι κακό, εμπλουτίζει την εμπειρία. Φτάνει οι διαφορές να μη γίνονται τόσο μεγάλες, που οι άνθρωποι να μην μπορούν να συνεννοηθούν.
Ο συνομήλικός μου συνταξιούχος, που αυτοκτόνησε στην πλατεία Συντάγματος, ζούσε σε μία Ελλάδα που, όπως έγραψε, την κυβερνούσε «η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου». Αυτή τον οδήγησε στην απελπισία και την αυτοκτονία. Κλείνει το σημείωμά του καλώντας τους νέους να πάρουν τα όπλα και να κρεμάσουν ανάποδα στην πλατεία Συντάγματος τους «εθνικούς προδότες».
  • Αυτή δεν είναι η ίδια χώρα στην οποία ζω εγώ. Δέχομαι ότι κυβερνήθηκε από πολιτικούς κακούς, ιδιοτελείς, διεφθαρμένους και ανίκανους - αλλά όχι από προδότες. Στην παρουσία των ξένων δεν βλέπω «δυνάμεις κατοχής». Το ότι μερικοί από αυτούς εκπροσωπούν ξένα συμφέροντα είναι εύλογο, αλλά κατοχή σημαίνει άλλο πράγμα. Την έζησα και ξέρω.
  • Μπορεί να είναι κανείς εναντίον του Μνημονίου γιατί περιέχει λάθος μέτρα, γιατί είναι αναποτελεσματικό, γιατί δεν λαμβάνει υπόψη του τις ιδιαιτερότητες της χώρας. Άλλο αυτό όμως - κι άλλο να θεωρείς το Μνημόνιο σχέδιο εξόντωσης της Ελλάδας που επεξεργάστηκαν οι εχθροί μας.
  • Ποιοι είναι οι εχθροί μας; Η Τρόικα εκπροσωπεί τα 187 κράτη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τα 27 κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα 17 της Ευρωζώνης. Όμως η Γερμανία προσφέρεται να τα αντικαταστήσει όλα στο φαντασιακό των Ελλήνων, μια και είναι η μεγαλύτερη δύναμη στην Ευρώπη και βαρύνεται με το παρελθόν της ναζιστικής κατοχής.
  • «Κατοχική Ελλάδα»; Όταν οι αποκλίσεις γίνονται τόσο μεγάλες, δεν μπορεί να γίνει ούτε διάλογος ούτε πολιτική διαπραγμάτευση. Το χάσμα που χωρίζει τις απόψεις δεν γεφυρώνεται. Γιατί, πέρα από τις παραστάσεις, υπάρχουν και τα συναισθήματα. Η μία στάση είναι ποτισμένη με πάθος και μίσος. Πώς να συζητήσεις;
  • Το να ρίχνουμε το φταίξιμο στους ξένους είναι παλιά τακτική που αποσείει τις δικές μας ευθύνες. Όταν, όμως, φτάνει στο σημείο να δημιουργεί μια άλλη πραγματικότητα, τα πράγματα γίνονται σοβαρά. Προϋπόθεση για την επίλυση κάθε προβλήματος είναι η διάγνωση της αιτίας. Φταίνε οι ξένοι - ή εμείς; Η Κατοχή ή η σπατάλη; Και η λύση είναι επανάσταση ή μεταρρύθμιση; Ανάμεσα στις κρεμάλες και τη διαπραγμάτευση υπάρχει χάος.
  • Καλή Ανάσταση!
Του Νίκου Δήμου, από το lifo.gr

11 Απρ 2012

Πρώτα τους λαθροχείρες και μετά τους λαθρομετανάστες

Όταν ζεις σε μια περιοχή σαν τη δική μου, δε χρειάζονται βαθυστόχαστες αναλύσεις για να καταλάβεις τι έφταιξε και φτάσαμε μέχρι εδώ. Τοποθετείς απλά τις εικόνες της, τη μία δίπλα στην άλλη, και έχεις ολοκάθαρη μπροστά σου την εξήγηση της κρίσης.
Ένα υποβαθμισμένο αστικό περιβάλλον σε όλες τις μεγάλες πόλεις της περιοχής, εκνευριστικά ίδιο και απαράλλαχτο όλα αυτά τα χρόνια, παρά τον πακτωλό χρημάτων που διαχειρίστηκαν οι εκάστοτε αρχές τους. Μια νεολαία δέσμια του ονείρου για διορισμό στη «μαμά» ΔΕΗ να ζεί σήμερα με το χαρτζιλίκι των γονιών της τον εφιάλτη της υψηλής ανεργίας και να ψάχνει απεγνωσμένα τις εναλλακτικές λύσεις.
Μια πολιτική και αυτοδιοικητική τάξη ανήμπορη, όχι να διαμορφώσει, αλλά ούτε καν να υπαινιχτεί τις λύσεις αυτές και να δώσει διέξοδο στις επαγγελματικές ανησυχίες χιλιάδων νέων. Και, τέλος, μια παραγωγική βάση πλήρως εξαρθρωμένη που έδωσε εδώ και καιρό τη θέση της σε μια επιχειρηματικότητα της πλάκας, η οποία έμαθε να αγοράζει φτηνά και να πουλάει ακριβά εισαγόμενα προιόντα και να αυτοθαυμάζεται, μάλιστα, για την κατάντια της αυτή!
Σε αυτή την περιοχή, λοιπόν, κάποιοι αθεράπευτοι εραστές της διαχρονικής τσαπατσουλιάς του περιώνυμου «Κράτους των Αθηνών» αποφάσισαν να εγκαταστήσουν μερικές χιλιάδες λαθρομεταναστών για να δείξουν πως κάτι κάνουν ενόψει εκλογών και να εξαργυρώσουν πολιτικά την αγανάκτηση χιλιάδων Αθηναίων του κέντρου, δίνοντας μάλιστα και μια σειρά διαλέξεων για την περιβόητη κοινωνική αλληλεγγύη. Νέα μέτρα έρχονται οσονούπω, οπότε καταλαβαίνετε πως η αλληλεγγύη είναι μια λέξη που θα φορεθεί πολύ τους επόμενους μήνες.
Αντάμα στους εραστές στέκονται και οι νόμιμοι σύντροφοι της λογικής του άσπρου και του μαύρου. Βρήκανε πάλι την ευκαιρία να ξεκατινιαστούνε γύρω από τα «ναι» και τα «όχι» της λαθρομετανάστευσης, να πάρουνε την πρέπουσα θέση στην αιώνια διαμάχη των Φουρτουνάκηδων με τους Βροντάκηδες, ανάλογα με τις δεξιές ή τις αριστερές ευαισθησίες που τους κληροδότησε ο μπαμπάς και η μαμά και να βγάλουνε από το συρτάρι τα σκονισμένα επιχειρήματα του ρατσιστή, του ψευτοπροοδευτικού, του φασίστα και του συμμορίτη. Αυτά τους έμαθαν, αυτά επικαλούνται.
Το δυστύχημα είναι ότι με αυτά και με αυτά κινδυνεύουμε να χάσουμε, για μια ακόμα φορά, την ουσία του πράγματος που δεν είναι άλλη από τη διάρρηξη του μεταπολιτευτικού συμβολαίου μεταξύ της ελληνικής περιφέρειας και της υδροκέφαλης πρωτεύουσας. Ένα συμβόλαιο, το οποίο στηρίχτηκε στο γνωστό και μη εξαιρετέο θεσμό της αντιπαροχής. Μας δίνετε πανεπιστημιακές σχολές, στρατόπεδα, νοσοκομεία και δημοσιουπαλληλικές αργομισθίες για να κινείται η τοπική μας αγορά, ανέχεστε τις αμαρτωλές αυτοδιοικήσεις μας για να μπορούμε να τις μπουκώνουμε με ρουσφετολογικές προσλήψεις συγγενών και φίλων και κάνετε τα στραβά μάτια στη διανομή των προνοιακών επιδομάτων , των αναπηρικών συντάξεων και των ευρωπαικών επιδοτήσεων.
Εμείς με τη σειρά μας αναλαμβάνουμε να σας στέλνουμε κάθε τέσσερα χρόνια ό,τι μέτριο και ατάλαντο κυκλοφορεί στην πολιτική μας πιάτσα, προκειμένου να μην κλονιστεί η κατανομή της εξουσίας σας και οι υφιστάμενες ισορροπίες πολιτικής ισχύος και να ανεχόμαστε το υδροκέφαλο της ελληνικής πρωτεύουσας, με το 45% της βιομηχανικής δραστηριότητας, το 50% των υπηρεσιών και το 46% των δημοσίων υπαλλήλων να λιάζεται κάτω από τον καταγάλανο αττικό ουρανό.
Αναλαμβάνουμε, επίσης να κάνουμε μόκο μπροστά στο φαγοπότι πολιτικών, επιχειρηματιών και συνδικαλιστών με επίκεντρο την πλατεία Κολωνακίου και να σφυρίζουμε αδιάφορα στη θέα του οικοδομικού οργασμού των Βορείων Προαστίων και των Κυκλαδίτικων νησιών με τα μαύρα και αφορολόγητα χρήματα της ανέραστης και ξενέρωτης ανελεύθερης αγοράς σας.
Ένα κατάπτυστο αλισβερίσι που έδινε σε μας τους «μπασκλάς» επαρχιώτες λίγα για να μπορεί το σύστημα των Αθηνών να χλαπακιάζει τα πολλά. Και όλοι ήμασταν ευχαριστημένοι μέχρι την αποφράδα εκείνη χρονιά του 2009. Χρονιά ορόσημο για ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας το οποίο κατέρρευσε με τρόπο εκκωφαντικό. Και μαζί του κατέρρευσαν τα αμαρτωλά συμβόλαια τιμής μεταξύ επαρχίας και κέντρου καθώς και οι πληθωρικές συμβάσεις του κρατικού κορβανά με την μικροαστική θάλασσα της ελληνικής κοινωνίας (Λυγερός) .
Πληρώναμε πανάκριβα για ένα διαρκώς χαμηλότερο ποιοτικό επίπεδο δημόσιας διοίκησης και Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Και τώρα που το «πληρωτέο επι τη εμφανίσει» μας τελείωσε, γιατί τελείωσαν τα δανεικά, η δημόσια διοίκηση παρέλυσε, η νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος εξατμίστηκε, η κοινωνία εξερράγη, το μεταπολιτευτικό κεκτημένο το έβαλε στα πόδια και η τοπική αυτοδιοίκηση άρχισε να κάνει νερά στο υδροκέφαλο κράτος των Αθηνών. Τόσο απλά και τόσο ξεκάθαρα.
Σας ενημερώνω, λοιπόν, αγαπητοί μου Αθηναίοι πως σε αυτή τη φάση της ζωής μου ούτε οι λαθρομετανάστες σας με νοιάζουν, ούτε τα δικαιώματα των ζώων, ούτε το οικολογικό κίνημα, ούτε η πυρηνική ενέργεια, ούτε τα δικαιώματα των γυναικών, ούτε η παγκόσμια ειρήνη ούτε τίποτα. Τον μεταυλισμό και τα ζητήματα του τον αφήνω στα χέρια των πραγματικά πολιτισμένων λαών.
Εμένα ως πολίτη αυτής της ρημαγμένης, απολίτιστης και απελπισμένης χώρας με νοιάζουν άλλα πράγματα. Πιο ουσιώδη. Με νοιάζει να αλλάξει άρδην το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα και να ανανεωθεί εκ βάθρων το πολιτικό του προσωπικό. Να φτιαχτεί μέσα από τις εκλογικές ζυμώσεις των επόμενων χρόνων μια μεγάλη εκσυγχρονιστική παράταξη η οποία θα ασχοληθεί σοβαρά με τα τρία κορυφαία ζητήματα του δημόσιου βίου μας.
Πρώτον, την καταγραφή του δημόσιου χρέους και τον έλεγχο όλων των υπογραφών- υπουργών και ανώτερων αξιωματούχων- που μπήκαν φαρδιές πλατιές κάτω από τις μεγάλες συμβάσεις του ελληνικού δημοσίου. Να μάθουμε, επιτέλους, πόσα από τα χρήματα αυτά πήγαν στα εξοπλιστικά προγράμματα, πόσα έφαγε το σύστημα Υγείας και οι μεγαλότσιφλικάδες του, πόσα καταχράστηκαν οι μεγαλοεργολάβοι και οι μεγαλοπρομηθευτές των Ολυμπιακών Αγώνων, πόσα έβαλαν στις τσέπες τους οι κουτσοί και οι στραβοί του Αγίου Παντελεήμονα και, αν τα ποσά αυτά, αντιστοιχούν σε τιμές αγοράς ή κάποιοι μας έπιαναν κότσο και μας πουλούσαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Δεύτερον, τον έλεγχο όλων των πόθεν έσχες συγκεκριμένων επαγγελματιών και αξιωματούχων . Όταν τρία εκατομμύρια πολίτες μιας πολιτισμένης χώρας δηλώνουν εισοδήματα κοντά στο αφορολόγητο και δεν πληρώνουν ούτε ένα ευρώ φόρο, η χώρα αυτή έχει σίγουρα μεγάλο πρόβλημα φτώχιας και εξαθλίωσης. Όταν, όμως, η χώρα αυτή ονομάζεται Ελλάδα, τότε σίγουρα οι μισοί και παραπάνω από δαύτους είναι φοροφυγάδες του κερατά!
Και τρίτον, την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της χώρας με το ξεμπαστάκωμα δυο εκατομμυρίων πολιτών ( αυθαίρετοι αριθμοί σε μια αυθαίρετη χώρα) από τα γραφεία του τριτογενή τομέα, τα στρατόπεδα, τις δημόσιες υπηρεσίες, τα εμπορικά καταστήματα και την επιστροφή τους στις στάνες, στους στάβλους, στα χωράφια και τις βιοτεχνίες.
Όσοι, λοιπόν, νομίζουν πως μπορούν ακόμα να διαιρούν και να βασιλεύουν τις τοπικές κοινωνίες με ζητήματα όπως αυτό της λαθρομετανάστευσης και να αποπροσανατολίζουν τη δημόσια συζήτηση από τα καίρια και τα επιτακτικά πλανώνται πλάνην οικτράν.
Πρώτα θα συγκροτήσουμε Πολιτεία και μετά θα ασχοληθούμε με τα επιμέρους της πολιτικής διαχείρισης. Το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης, φυσικά και πρέπει να αντιμετωπιστεί- και στο πλαίσιο αυτό τα κέντρα φύλαξης αποτελούν μια από τις ενδεδειγμένες λύσεις- αλλά όχι από το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα και σίγουρα όχι από τον συγκεκριμένο υπουργό που, αφού μελέτησε με προσοχή το Μνημόνιο, βάλθηκε τώρα να ασχοληθεί και με το ασυγκρίτως πολυπλοκότερο ζήτημα της μετανάστευσης.
Η κρίση, δυστυχώς για ορισμένους, έχει ονοματεπώνυμο. Και φυσικά δεν αποτελεί άλλοθι για κανένα μεταρρυθμιστικό κατεπείγον. Η ιδεολογία της κρίσης που στο όνομα της δικαιολογούνται τα πάντα έπεται της ιδεολογίας της κάθαρσης και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Όταν, λοιπόν, πληρώσουν οι λαθροχείρες του πολιτικού συστήματος, οι οποίοι δεν είδαν, δεν άκουσαν και δεν κατάλαβαν τίποτα, την ώρα του μεγάλου «ντού» στα δημόσια ταμεία, τότε μπορούμε με νηφαλιότητα να ασχοληθούμε και με τους λαθρομετανάστες. Φτάνει πια με τα πρωθύστερα σχήματα σε αυτή τη χώρα. Νισάφι πια…
Του  Τάσου Φούντογλου, από το aixmi.gr

10 Απρ 2012

Δυσάρεστο, αλλά αναπόφευκτο...

Γνωρίζω καλούς τραπεζίτες που υπήρξαν και καλοί άνθρωποι. Δεν ξέρω όμως καλούς ανθρώπους που να θέλησαν να γίνουν τραπεζίτες. Ο τραπεζίτης είναι εξ ορισμού ένας υπηρέτης ενός άλλου Θεού από εκείνους των άλλων ανθρώπων. Γι΄ αυτό κι όταν ακούω ότι υπάρχει θρήσκος τραπεζίτης, στοιχηματίζω ότι έχει βάλει στο στόχαστρο το παγκάρι. Ωστόσο, οι τραπεζίτες είναι απαραίτητοι. Είναι οι άνθρωποι που ορίζουν τους κανόνες του παιγνιδιού και δίχως κανόνες δεν έχουμε παιγνίδι...
Στο παρελθόν είχε υπάρξει σφοδρή πολεμική των λαϊκιστών κατά των τραπεζών. Προσπάθησαν να πείσουν την κοινωνία ότι θα αποφεύγαμε την κρίση αν φορολογούσαμε διαφορετικά (πιο αυστηρά) τα κέρδη των τραπεζών.

Οι λαοπλάνοι έχουν εγκαταλείψει εδώ και καιρό την ανόητη εκστρατεία τους, καθώς εδώ και καιρό οι τράπεζες δεν έχουν καν κέρδη για να φορολογηθούν λιγότερο ή περισσότερο.

Το κακό είναι ότι σε αυτή την χώρα δεν έχει ποτέ τιμωρηθεί κανείς για την βλακεία που αναπαράγει. Κι έτσι οι ίδιοι άνθρωποι δοκιμάζουν τα όρια της ανοχής μας περιφέροντας το άδειο τους από ιδέες κεφάλι σε νέους άγνωστους κόσμους, μιλώντας μας αυτή την φορά για την δραχμή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κι αύριο θα είναι εξαφανισμένοι και θα έχουν πιάσει ένα άλλο θέμα με την ίδια καταστροφική πάντοτε μανία...
Η ουσία είναι ότι θα θέλαμε πολύ να έχουμε σήμερα κερδοφόρες τράπεζες. Θα θέλαμε, επίσης, να μην έχουν συμβεί όλα αυτά που έχουν συμβεί και οδήγησαν τις τράπεζες στα όρια των αντοχών τους. Θα πρέπει, επίσης, να ομολογήσουμε ότι γι΄ αυτή την κατάσταση δεν ευθύνονται οι «κακοί τραπεζίτες». Δεν προκάλεσαν αυτοί την κρίση, όπως συνέβη στην Ισλανδία ή στην Ιρλανδία. Στην Ελλάδα η κρίση ήταν αποκλειστικό έργο του κράτους και του σάπιου πολιτικού συστήματος. Οι τράπεζες «πλήρωσαν» το τίμημα για κάτι που δεν έφταιξαν.

Αλλά αυτό ελάχιστα πράγματα σημαίνει στον κόσμο του καπιταλισμού. Ο χαμένος πληρώνει, φταίει δεν φταίει. Έτσι συμβαίνει και με τους τραπεζίτες. Θα πληρώσουν το κόστος και μαζί με αυτούς και οι μέτοχοι των τραπεζών. Δυσάρεστο, αλλά αναπόφευκτο.

Οι λαϊκιστές θα σας πουν ότι με τα μέτρα στήριξης των τραπεζών έχουν χαριστεί χρήματα στις τράπεζες. Είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει κανείς με λογικά επιχειρήματα έναν αποφασισμένο μουτζαχεντίν που θέλει να χαρίσει την ζωή του στην επανάσταση. Τα χρήματα, όμως, δεν χαρίστηκαν στις τράπεζες. Δανείστηκαν για να μην καταρρεύσει το σύστημα και κινδυνεύσουν έτσι οι καταθέσεις.
Βέβαια, οι τραπεζίτες από την πλευρά τους επιχείρησαν να επωφεληθούν της κατάστασης. Αλλά αυτό είναι στην φύση τους. Το ερώτημα, όμως, δεν είναι αυτό, αν οι τραπεζίτες είναι καλοί ή κακοί άνθρωποι. Αλλά αν η Οικονομία μπορεί να λειτουργήσει μέσα σε ένα καθεστώς αυστηρού ελέγχου του τραπεζικού συστήματος από το κράτος. Η απάντηση είναι αρνητική. Κι αν αυτό συμβεί, τότε θα αναπολούμε τις ημέρες και τα έργα των «κακών» και «εθισμένων στην πλεονεξία» τραπεζιτών, όπως σήμερα αναπολούμε τις ημέρες που οι τράπεζες έβγαζαν υπερκέρδη. Ή αλλιώς, είναι προτιμότερο να εξαρτάται η δανειοδότησή σας από έναν κακό τραπεζίτη παρά από έναν καλό στρατιώτη του ενός ή του άλλου κόμματος. Το χρήμα μπορεί να μην έχει θρησκεία ή οσμή, έχει όμως την δική του ηθική, ενώ το κράτος είναι πάντα ανήθικο...
Του Θανάση Μαυρίδη, από το capital.gr

9 Απρ 2012

Είναι υπερδανεισμένη η Ελλάδα;

Τρεις οικονομολόγοι (Cecchetti, Mohanty και Zampolli) της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS), μελέτησαν το χρέος κράτους, νοικοκυριών και μη τραπεζικών επιχειρήσεων σε 18 χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ στην 30ετία 1980-2010. Σύμφωνα με τη μελέτη, το 2010, ως ποσοστό του ΑΕΠ, το συνολικό χρέος της Ιαπωνίας ήταν 456%, των ΗΠΑ 268%, της Βρετανίας 322%, της Γαλλίας 321%, της Ιταλίας 310%, της Ολλανδίας 327%, της Ισπανίας 355%, της Πορτογαλίας 366% κ.λπ. Ο μέσος όρος των 18 ήταν 322%. Το χρέος της Ελλάδας ήταν 262% του ΑΕΠ, πολύ κάτω από τον μέσο όρο, ενώ το 2011 έκλεισε στο 279,3% του ΑΕΠ (603,9 δισ. ευρώ).
Η Ελλάδα, συνολικά, δεν είναι υπερδανεισμένη. Ποιο είναι, λοιπόν, το πρόβλημά μας; Η απάντηση κρύβεται στην ανάλυση αυτού του χρέους.
Πρώτον: Το χρέος των ελληνικών νοικοκυριών, το 2010, ήταν ίσο με 65% του ΑΕΠ, ενώ ο μέσος όρος στις 18 ήταν 94%. Το 2011, στην Ελλάδα έπεσε στο 52,3% του ΑΕΠ (113,1 δισ. ευρώ).
Δεύτερον: Το χρέος των ελληνικών μη τραπεζικών επιχειρήσεων, το 2010, ήταν ίσο με το 65% του ΑΕΠ ενώ ο μέσος όρος στις 18 ήταν 126%. Το 2011, στην Ελλάδα, μειώθηκε στο 62,7% (135,5 δισ. ευρώ).
Τρίτον: Στο δημόσιο χρέος, η εικόνα ανατρέπεται. Το 2010, το ελληνικό ήταν ίσο με το 132% του ΑΕΠ ενώ ο μέσος όρος στις 18 ήταν 97%. Το 2011, στην Ελλάδα ανέβηκε στο 164,3% του ΑΕΠ (355,4 δισ. ευρώ).
Ερώτημα: Γιατί στην Ελλάδα ήταν τόσο υπο-δανεισμένοι οι ιδιώτες και τόσο υπερδανεισμένο το κράτος; Επειδή οι ιδιώτες ήταν συνετοί και το κράτος σπάταλο; Οχι. Η απάντηση είναι: Επειδή το κράτος ήταν πελατειακό. Αυτό έπαιρνε το ρίσκο του δανεισμού και εκχωρούσε στους «πελάτες» το προϊόν του, ως πρόσοδο κρατικά εγγυημένη.
Τα «γιατί» και «πώς», γνωστά. Το κράτος δανειζόταν για να τροφοδοτεί τη συνολική ζήτηση, να κινείται η οικονομία και να διασφαλίζεται η κοινωνική συναίνεση. Χωρίς να μεριμνά για τη δημιουργία σύγχρονων, ισχυρών παραγωγικών δομών, για την προώθηση διαρθρωτικών αλλαγών που θα στήριζαν την παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα της οικονομίας (όπως άλλα κράτη του ανεπτυγμένου καπιταλισμού), κατάντησε να γίνει εχθρικό στην ανάπτυξη. Την υπονόμευσε στερώντας της πόρους, υπέρ του παρασιτικού μοντέλου της κατανάλωσης με δανεικά και αγύριστα. Η οικονομία φαινόταν να μεγεθύνεται. Αλλά, αθόρυβα, είχε παύσει να αναπτύσσεται, πολύ πριν καταρρεύσει.
Ορισμένοι μιλούν για ανάπτυξη εννοώντας, απλώς, τη μεγέθυνση. Μεγέθυνση χωρίς ανάπτυξη, πλέον, δεν μπορεί να γίνει. Και η ανάπτυξη προϋποθέτει εκείνες τις μεταρρυθμίσεις, που επί 10ετίες δεν έγιναν. Τις οποίες, την τελευταία διετία, άλλοι προώθησαν ατελώς και άλλοι πολέμησαν τόσο ώστε να ρισκάρουν ακόμα και την παραμονή της χώρας στο ευρώ.
Η μελέτη της BIS υποδηλώνει το πρόβλημα: Η ελληνική κοινωνία ως σχηματισμός, με ατμομηχανή την κυρίαρχη παρασιτική ελίτ και μεσολαβητή το κατεστημένο πολιτικό σύστημα, πίεζε το κράτος («δημοκρατικά», από δεξιά κι «αριστερά»…) να δανείζεται και να της μεταβιβάζει το προϊόν του δανεισμού: Χιλιάδες μισθοί άνευ εργασίας, επιδοτήσεις άνευ παραγωγής, πλιάτσικο σε δημόσια έργα και προμήθειες, διασπάθιση φόρων και ασφαλιστικών πόρων. Mε το τέλος αυτής της «ευφορίας», θα αρχίσει η ανάπτυξη.
Tου Κώστα Καλλίτση, από την Καθημερινή.

8 Απρ 2012

Tο Πελατειακό κράτος και οι αντιμνημονιακές δυνάμεις επί το έργον!

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ:


Θα σας πώ ένα ζωντανό παράδειγμα.Σε μία ιδιώτη γιατρό Μικροβιολόγο-Βιοπαθολόγο που έχει σύμβαση με τα ασφαλιστικά ταμεία χρωστάει το κράτος από το 2009(!!!),76.000 ευρω.Από παραπεμπτικά ΟΠΑΔ-ΤΥΔΚΥ-ΟΑΕΕ-ΟΤΕ κ.λ.π.Ταυτόχρονα η ιδια πλήρωσε εφορία:Γιά το 2010,26.000 ευρώ,και γιά το 2011,οι δηλώσεις του οποίου θα έρθουν μετά τίς εκλογές υπολογίζεται φέτος σε 27.000 ευρώ.Σε αυτά έχει υπολογισθεί και όσα ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΙΣΠΡΑΞΕΙ ΑΚΟΜΑ από τα ασφαλιστικά ταμεία τα οποία το κράτος τα θεωρεί ως ΦΟΡΟΛΟΓΗΤΕΑ ΥΛΗ!!!Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες τέτοιες περιπτώσεις Ιδιωτών Ιατρών, αλλά και του ιδιωτικού τομέα γενικότερα που το κράτος χρωστάει πάνω απο επτά ΔΙΣ ΕΥΡΩ!!Το Ελληνικό κράτος ενώ τους χρωστάει ένα ΚΑΡΟ λεφτά,φέτος θα τους ξαναπάρει φόρο.Δεν θα τους πεί το απλό:<<Σας χρωστάω τόσα. Μου χρωστάτε τόσα,θα βρούμε την διαφορά>>.Όλες αυτές οι ιδιωτικές μικρές επιχειρήσεις απασχολούν απο ένα-δύο και περισσότερα άτομα,τα οποία με την ασφυξία οδηγούνται στην ανεργία. Καί όλα αυτά γιατί: Διότι το Κράτος μοίραζε αφειδώς τα λεφτά στην διεφθαρμένη κομματική πελατεία.Στίς ΔΕΚΟ και στα άθλια επιδόματα στο Δημόσιο και στούς διεφθαρμένους Δήμους.
Θύμα αυτής της πελατείας είναι ο ιδιωτικός τομέας. Προσλάμβαναν,προσωπικό καθαριότητας,που μετά τούς έβαζαν σε γραφεία,χιλιάδες ειδικούς φρουρούς που μετά τους έχωναν σε γραφεία,(όταν μάλιστα πάνω απο 15.000 ήδη αστυνομικοί λουφάζουν σε γραφεία. Προσλάμβαναν χιλιάδες υπαλλήλους δήθεν αορίστου χρόνου στο Δημόσιο. Και γιά να ταίσουν όλη αυτήν την  κομμάτική πελατεία θυσίασαν 750.000 ανθρώπους από τον ιδιωτικό τομέα,και θα θυσιάσουν και άλλους.Γιά να θρέφουν την κομματική ΠΕΛΑΤΕΙΑ τους. Ενα κομμάτι τής οποίας είναι ΟΛΟΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΘΛΙΟΣ ΟΧΛΟΣ, που πάει στο σύνταγμα και αφήνει σημειώματα ΜΙΣΟΥΣ και μισαλλοδοξίας για ΔΗΘΕΝ,δοσίλογους-προδότες κ.λ.π. Αυτή η ΒΡΩΜΙΚΗ κομματική πελατεία φωνάζει υστερικά γιατί δεν θέλει να χάσει ΤΗΝ ΚΟΥΤΑΛΑ και την ΜΑΣΑ!!Και από την άλλη ένας ιδιωτικός τομέας,που τον λεηλατούν ,που του τα σπάνε στα πλιάτσικα οι ορδές του Τσίπρα,του παρακράτους των ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ και των αγανακτισμένων,και συνεχίζει να αιμορραγεί με δεκάδες θύματα καθημερινά. Αυτή είναι η πραγματική κατάσταση.Τα υπόλοιπα είναι ΚΟΥΡΑΦΕΞΑΛΑ!!!

Δείτε στις παρακάτω φωτογράφιες και θαυμάστε τους!!
Οι "αντιμνημονιακές" δυνάμεις επί τον έργον. Αθήνα 12 ΦεΒΡΟΥΑΡΊΟΥ 2012!!Μετά την επαναστατική γυμναστική και το κάψιμο,στο πλιάτσικο των καταστημάτων!!
Η φωτογραφία εκτός από πραγματική είναι και συμβολική.Συμβολίζει το εγχώριο πλιάτσικο που γίνεται απο τις ντόπιες δυνάμεις κατοχής εδώ και δεκαετίες.Οι σκηνές αυτές νάστε σίγουροι ότι θα επαναληφθούν με μεγαλύτερη ληστρικότητα μετά τίς εκλογές. Όταν ένα τσούρμο παρανοϊκών νομιμοποιηθεί με ισχυρή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Και η πολιτική αστάθεια επικρατήσει απ΄ακρου είς ακρο σε όλη την Χώρα. Αμφιβάλλω πλέον εάν μπορούμε να σωθούμε. Καθώς η άρνηση μας (ΚΑΙ ΣΩΣΤΗ), σε αυτούς που φέρουν την ευθύνη για αυτήν την κατάντια, μας οδηγέι σε λύσεις πέρα για πέρα αυτοκαταστροφικές.Το καλοκαίρι πούρχεται όχι μόνο ξένους τουρίστες δεν θα έχουμε,αλλά πολύ φοβάμαι πως δεν θα έχουμε ούτε και Ελληνες που να μπορούν να χαρούν το Ελληνικό καλοκαίρι.Που μάλλον με Χειμώνα θα μοιάζει.























Διάβαζα σήμερα τα σημειώματα που ανάρτησαν στο δέντρο δίπλα στο οποίο αυτοκτόνησε ο αυτόχειρας.Eάν όλο αυτο το φασιστικό συνοθήλευμα του μίσους που εγραψε όλα αυτα τα σημειώματα επικρατήσει στίς εκλογές τύφλα να έχει η ΣΤΑΖΙ και η KGB. Κρεματόρια θα στήσουν αυτοί που δήθεν λένε περί ναζί και τα τοιαύτα. Πρόκειται για αρρωστημένα άτομα γεμάτα μίσος στην ψυχή τους. Ένα μίσος που μαλλον πηγάζει από άλλα αίτια με τα οποία μόνο η ψυχιατρική μπορεί να ασχοληθεί. Αν αυτοί βγουν κυβέρνηση μια συμβουλή:Τα διαβατήρια στο στόμα και με το πρώτο αεροπλάνο δρόμο. Αλλοιώς στον Μεσαίωνα που θα επικρατήσει εδώ,αυτοί όλοι είναι έτοιμοι να στήσουν ΑΟΥΣΒΙΤΣ στον Θεσσαλικό κάμπο.Προκειται για εναν αθλιο μεσαιωνικό όχλο με πρωτόγονα ένστικτα.!!!
Αναδημοσίευση από το Blog: Φιλική Εταιρεία

7 Απρ 2012

“Απέσβετο και λάλον ύδωρ”!



Ο πρώην υπουργός Οικονομικών κ. Αλέκος Παπαδόπουλος μιλάει στον διευθυντή του Βήματος Αντώνη Καρακούση για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, το ΠαΣοΚ, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τις επερχόμενες εκλογές και το νέο πολιτικό τοπίο που θα διαμορφωθεί μετά από αυτές.
«Πέστε στον βασιλιά: Χάμω κείτεται ο περίτεχνος αυλός, ο Φοίβος δεν έχει πια κατοικία, ούτε δάφνη μαντική ούτε πηγή ομιλούσα. Στέρεψε και το νερό που μιλούσε»
Την πολυσυζητημένη κύκνεια χρησμοδότηση του Μαντείου των Δελφών προς τον βυζαντινό Αυτοκράτορα Ιουλιανό, τον επονομαζόμενο και παραβάτη ή αποστάτη, χρησιμοποίησε ο Αλ.Παπαδόπουλος για να στείλει το σιωπηλό του ίσως και το τελευταίο μήνυμα του!...
«Η χώρα είναι σε χρεοστάσιο - Το δίλημμα είναι αν θα καταρρεύσουμε ή όχι - Καίριες οι ευθύνες όχι μόνο για την πολιτική αλλά και για την πνευματική, ακαδημαϊκή και οικονομική ηγεσία της χώρας»...

...«Η χώρα, το έχουν συνειδητοποιήσει σχεδόν όλοι νομίζω, είναι σε πάρα πολύ δύσκολη θέση. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, στις κοινωνίες αντιδρά το ένστικτο της επιβίωσης. Αυτό έρχεται και κολλάει με τις αντικειμενικές και απρόσωπες συνθήκες που δημιουργούν εσωτερικές δυνάμεις σε μια κοινωνία για να φύγει από μια κρίση. Λυπάμαι αλλά φαίνεται ότι είναι τόσο επικυρίαρχος ο ιστορικός λαϊκισμός στη χώρα μας που δεν αφήνει να αναπτυχθούν ρεύματα στην κοινωνία για να βοηθήσουν αυτά τα ρεύματα, τα ρεύματα τα απρόσωπα. Αλλο αν μετά προκύπτουν τα πρόσωπα τα οποία θα τα οδηγήσουν ή δεν θα τα οδηγήσουν σε μια πορεία προς το μέλλον. Ρεύματα δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην κοινωνία και στις εκλογές δεν θα συγκρουστούν απόψεις για τον καλύτερο τρόπο με τον οποίο η χώρα θα οδηγηθεί στις εκλογές. Πολύ φοβούμαι ότι η περίοδος η προεκλογική θα είναι και μια περίοδος συμβατική και αυτή. Πολύ φοβούμαι ότι η ψήφος η οποία θα δοθεί σε πολλές περιπτώσεις θα είναι ψήφος θυμικού και πολύ φοβούμαι ότι το μετεκλογικό τοπίο θα έχει προσδιοριστεί όχι με την ψυχραιμία, με την αυτογνωσία, με τη συνειδητοποίηση εκείνης της συλλογικής συνειδητοποίησης που θα απαιτούσαν οι περιστάσεις για μια απολύτως δύσκολη πορεία από εδώ και πέρα. Πάρα πολύ φοβούμαι, μέχρι στιγμής αυτά είναι τα δείγματα. Εκτός από εξαιρέσεις, ο πολιτικός αγώνας στην προεκλογική αυτή περίοδο προορίζεται να γίνει όχι ανάμεσα σε ρεύματα και απόψεις αλλά μέσα σε αποχρώσεις του ιστορικού όπως είπα λαϊκισμού».
«Για να γεννηθούν ρεύματα, σκέψεις, μια δυναμική δηλαδή που να οδηγήσει τη χώρα, να την πάει παραπέρα, αυτό είναι κλασικό, δεν είναι κάτι το οποίο το λέω εγώ, είναι ότι πρέπει να προηγηθεί μια αντίληψη, ας το πω έτσι, διαφωτισμού. Με την έννοια της συνειδητοποίησης της κατάστασης που είναι η χώρα, της αυτογνωσίας και των νέων δρόμων για την περιπέτειά της μέσα στον κόσμο, στον χώρο και στον χρόνο από εδώ και πέρα. Λυπάμαι αλλά είναι πολύ άδικες για την κατάσταση του λαού μας αυτή την ώρα οι διαμορφώσεις οι οποίες γίνονται. Είναι πάρα πολύ άδικες. Και λυπάμαι και εκεί η ευθύνη δεν είναι μόνο στην πολιτική ηγεσία, είναι τρομακτικές οι ευθύνες γιατί όλοι συμπυκνώνουν και χτυπούν την πολιτική ηγεσία. Με βαρύτατες ευθύνες συμμετείχαμε όλοι μας, κανένας δεν οφείλει, δεν επιτρέπεται να ξεχωρίσει τον εαυτό του. Είναι αντικειμενικές οι ευθύνες στην πολιτική και όλοι μας κουβαλάμε το προπατορικό αμάρτημα. Αλλά δεν φταίνε μόνο οι πολιτικές ηγεσίες. Φταίνε και οι άλλες ηγεσίες οι οποίες μεταμορφώνονται οβιδικά και θέλουν και εκείνες να υπάρξουν σε μια περίοδο που για τις αιτίες που οδηγηθήκαμε εδώ έχουν καίριες ευθύνες. Είναι η πνευματική ηγεσία της χώρας, είναι η ακαδημαϊκή ηγεσία της χώρας, είναι η οικονομική ελίτ της χώρας και έχει αφεθεί η διαμόρφωση συνειδήσεων, συλλογικών συνειδήσεων πάντα στον ελληνικό λαό που θα έπρεπε μόνο να ενημερώνουν και όχι να διαμορφώνουν»...