"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

29 Σεπ 2011

Για ένα Ουράνιο Τόξο της Αριστερής, Σοσιαλιστικής και Πράσινης Μεταρρύθμισης

Σήμερα, στην καθημαγμένη χώρα μας, οι δυνάμεις της Μεταρρύθμισης με αριστερό, προοδευτικό και πράσινο/οικολογικό πρόσημο βρίσκονται διάσπαρτες σε διάφορους κομματικούς –και μη– χώρους. Απέναντι στην πρωτόγνωρη λαίλαπα μιας αντιδραστικής, αντιλαϊκής και εν τέλει αδιέξοδης πολιτικής, απέναντι σε μια ανυπόληπτη όσο και αδίστακτη κυβέρνηση, μια κυβέρνηση των καθημερινών αυτοκτονιών και της κατάλυσης κάθε έννοιας κοινωνικού ιστού, οι προοδευτικές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις πασχίζουν να αντισταθούν, καθεμιά από το δικό της μετερίζι, αλλά δυσκολεύονται να αποκτήσουν και να πείσουν το μεγάλο εκείνο ακροατήριο, την κρίσιμη μάζα που είναι αναγκαία για να πιάσει ο σπόρος της αλλαγής και της ανατροπής του υφιστάμενου διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος,
για να γίνει εφικτή ριζική, συνειδητή αναθεώρηση του καταναλωτικού κοινωνικού μοντέλου των τελευταίων δεκαετιών. Μια προφανής αιτία αυτής της πολιτικής αφλογιστίας είναι και ο κατακερματισμός αυτών των συγγενικών δυνάμεων, κατακερματισμός που οφείλεται, βεβαίως, σε υπαρκτές διαφορές αντίληψης και πρακτικών, αλλά άλλο τόσο και στη δυσπιστία που πηγάζει κυρίως από τραυματικές εμπειρίες του πρόσφατου και απώτερου παρελθόντος.
Όμως η σημερινή συγκυρία επιβάλλει την όσο το δυνατό ευρύτερη συμπαράταξη και σύμπραξη των δυνάμεων της Αριστερής Μεταρρύθμισης, της Πολιτικής Οικολογίας και της Προοδευτικής Σοσιαλδημοκρατίας. Ο καθένας που λογαριάζει τον εαυτό του μέτοχο αυτού του χώρου οφείλει να σταθμίσει τις προτεραιότητες και να ζυγιάσει τα πράγματα.
Από τη μεριά μου, καταθέτω τις προτεραιότητες που πιστεύω ότι μπορούν να εξασφαλίσουν μια κατ’ αρχήν βάση για συζήτηση:
Οι τρεις βασικοί άξονες για μια κοινή πολιτική/εκλογική πλατφόρμα της Μεταρρυθμιστικής Αριστεράς, της Πολιτικής Οικολογίας και του προοδευτικού Σοσιαλιστικού χώρου:
Ευρωπαϊκός Προσανατολισμός: παραμονή στην Ευρωζώνη, όχι με όρους και μεταχείριση επαίτη αλλά με status ισότιμου εταίρου.
Σάρωμα και εκ βάθρων αναδιοργάνωση του παρακμασμένου πολιτικού συστήματος – πλήρης αναθεώρηση των σχέσεων κράτους και κομμάτων και των προνομίων του πολιτικού προσωπικού, απλή αναλογική, συνταγματική κατοχύρωση ενός νέου πολιτικού συστήματος, απαλλαγμένου από πελατειακές αντιλήψεις και πάσης μορφής δουλείες.
Πολιτικές εξόδου από την κρίση με προοδευτικό, αριστερό και οικολογικό πρόσημο – η κρίση ως ευκαιρία για ριζική αλλαγή μοντέλου της κοινωνίας και της καθημερινότητας όλων μας.
Οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που, δυνητικά, θα μπορούσαν να συμμαχήσουν στην παραπάνω βάση, κινούνται στον ευρύτερο κεντροαριστερό, σοσιαλιστικό και οικολογικό χώρο που ξεκινάει από τα αριστερά του ΠΑΣΟΚ (χωρίς φυσικά να αποκλείει τις όποιες εγκλωβισμένες στο σημερινό, νεοφιλελεύθερο με το στανιό ΠΑΣΟΚ, προοδευτικές δυνάμεις) και φτάνει ως τη Δημοκρατική Αριστερά και τον ΣΥΝ – περνώντας από τους ανένταχτους, και είναι πολλοί, της μη κομματικής Αριστεράς, αλλά και τον πολύ σημαντικό χώρο της πολιτικής οικολογίας, είτε ως κομματικής έκφρασης (Οικολόγοι Πράσινοι) είτε ως αυτόνομων, κυρίως τοπικής εμβέλειας, οικολογικών οργανώσεων πολιτών (Σημείωση: δεν γίνεται καμιά αναφορά στο ΚΚΕ, γιατί το ίδιο έχει επιλέξει να κινείται σε ένα παράλληλο σύμπαν που δύσκολα επικοινωνεί με την καθ’ ημάς πραγματικότητα).
Οι κατά καιρούς αποχωρούντες από το ΠΑΣΟΚ συνιστούν διακριτές, οπωσδήποτε, εκφάνσεις της σοσιαλδημοκρατίας, ο χώρος της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς εκφράζεται κύρια –αλλά όχι μόνο– από τη Δημοκρατική Αριστερά, ενώ και ο ΣΥΝ, απαλλαγμένος, εννοείται, από αριστερίστικες ιδεοληψίες, αποτελεί σίγουρα μια δημιουργική δύναμη για την υπόθεση της αριστερής μεταρρύθμισης. Όσο για το χώρο της πολιτικής οικολογίας, το ζητούμενο είναι να «πρασινίσει» όλη η Μεταρρυθμιστική Αριστερά και ο σοσιαλιστικός προοδευτικός χώρος.
Σε ένα τέτοιο σχήμα, ένα Ουράνιο Τόξο για τη Μεταρρύθμιση και τον Σοσιαλισμό με αριστερό και οικολογικό πρόσημο, όπου ο καθένας μπορεί να διατηρεί το διακριτό του χρώμα πλάι στα χρώματα των άλλων, δεν έχει νόημα η συζήτηση για πρωτοκαθεδρίες, ιδεολογική καθαρότητα, κομματικές καταγωγές και πολιτικές ευθύνες του παρελθόντος. Ο ιδεολογικός και κομματικός πουριτανισμός σε μια τόσο κρίσιμη εποχή είναι παράγοντας συντήρησης και εντέλει οπισθοδρόμησης, η κομματική περιχαράκωση βλάπτει σοβαρά την κοινωνική και πολιτική υγεία της Αριστεράς.
Επίσης είναι άνευ ουσίας η απαίτηση για μεταρρυθμιστικά διαπιστευτήρια – και μάλιστα στη βάση της προσωπικής διαδρομής και της «ιστορίας» ενός εκάστου. Έτσι κι αλλιώς τα λάθη όλων είναι πολλά και γνωστά και δεν συμψηφίζονται ούτε ακυρώνονται. Όμως αυτό που σίγουρα δεν χρειάζεται σήμερα είναι ο στείρος λαϊκισμός, οι ανέξοδες, εκτονωτικές μεν αλλά εντελώς ατελέσφορες, αριστερίστικες ρητορείες, οι επικλήσεις «ένοχων» ή– το αντίθετο, αλλά εξίσου αδιέξοδο– «ένδοξων» παρελθόντων, η αλαζονική μονοπώληση της «αλήθειας», όποια κι αν είναι αυτή: αριστερή μεταρρύθμιση, πολιτική οικολογία, σοσιαλισμός με προοδευτικό πρόσημο.
Οι ζωντανές και υγιείς δυνάμεις της Μεταρρυθμιστικής Αριστεράς, της Αριστερής Σοσιαλδημοκρατίας και της Πολιτικής Οικολογίας, τόσο οι οργανωμένες σε κομματικά μορφώματα όσο και οι ανένταχτοι –είτε από συνειδητή επιλογή είτε από εύλογη δυσπιστία απέναντι σε ό,τι συναποτελεί το παρακμασμένο πολιτικό σύστημα της χώρας– προοδευτικοί πολίτες, έχουν μια (τελευταία;) ευκαιρία για να υψώσουν ένα πολιτικό και κοινωνικό τείχος στη συντελούμενη, και επερχόμενη, νεοσυντηρητική λαίλαπα. Να βγουν μαχητικά και μετωπικά απέναντι στην κάθε λογής αντιμεταρρυθμιστική συντήρηση: το εκφυλισμένο, ημιπαράλυτο νεοφιλελεύθερης κοπής ΠΑΣΟΚ, τη ρεβανσιστική Νέα Δημοκρατία του Δικτύου 21, που επιχειρεί και σε ιδεολογικό επίπεδο την αναβίωση ενός επικίνδυνου εθνολαγνικού επαρχιωτισμού ξεχασμένων, έτσι νομίζαμε, δεκαετιών, την καλυπτόμενη με φύλλο συκής ακροδεξιά του ΛΑ.Ο.Σ, την ξεκάθαρα φασιστική Χρυσή Αυγή (ως πότε «νόμιμο» κόμμα;). Αλλά και να καταδείξουν με δημιουργικές προτάσεις και δράσεις πολιτισμού και κοινωνικής αλληλεγγύης τα τραγικά αδιέξοδα όχι μόνον του πολιτικού συστήματος αλλά και της κοινωνίας μας γενικότερα. Και, το πιο σημαντικό για την Αριστερά της Μεταρρύθμισης: να αδράξει την πολύπλευρη, συστημική κρίση ως ευκαιρία για τη ριζική ανατροπή του μοντέλου κοινωνίας το οποίο βιώσαμε τις τελευταίες δεκαετίες, αυτού του νοσηρού μοντέλου ενός αδιέξοδου καταναλωτισμού και μιας «δανεικής», αχρείαστης και ανεξέλεγκτης ανάπτυξης που βιάζει ασύστολα το αστικό και φυσικό περιβάλλον, παραμορφώνει και διαστρεβλώνει τις ανάγκες μας, και υποθηκεύει με ανυπολόγιστες συνέπειες το μέλλον των ερχόμενων γενιών – και, βέβαια, το δικό μας παρόν– με τίμημα όχι μόνο την οικονομική και κοινωνική κατάρρευση αλλά και τον ίδιο τον ψυχισμό μας.
Οι καιροί ου μενετοί. Τα εγχειρήματα που υπερβαίνουν τη λογική του δικού μας «πολιτικού μαγαζιού» φαντάζουν δύσκολα, αν όχι ανυπέρβλητα, στην εποχή μας – την εποχή της κατάτμησης του συλλογικού κοινωνικού υποκειμένου…
Είναι μια πρόκληση, και μια πρόσκληση ταυτόχρονα, γι’ αυτή την Αριστερά που θέλει να λέγεται Δημοκρατική και Μεταρρυθμιστική – όπου κι αν βρίσκεται.
Ο εχθρός είναι ante portas – αν δεν έχει παραβιάσει κιόλας τις πύλες. Και είναι, σίγουρα, εκτός Αριστεράς…

Αναδημοσίευση από το Blog:Πολιτική επιθεώρηση, του Θέμη Δημητρακόπουλου, Γραμματέα της Οργάνωσης Οικολογίας, Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς

28 Σεπ 2011

Γράμμα στην «αδελφή» Αλέκα και στον «ανιψιό» Αλέξη


Αγαπημένη μου «αδελφή» και πολυαγαπημένο μου «ανιψίδι»,
Εμείς εδώ στην Ηγουμενίτσα (Γκουμενίτσα την ήλεγε ο ντάικος*), τα καταφέραμε. Τα κλείσαμε και τα τρία λύκεια με αλυσίδες. Ξεκινήσαμε με το 1ο Γενικό Λύκειο, μετά το ΕΠΑΛ και σήμερα ξημερώσαμε με κλεισμένο και το 2ο Γενικό Λύκειο.
 Όχι που θα πέρναγε της Διαμαντοπούλου, να κάνουμε μάθημα χωρίς βιβλία, με τα dvd και τις φωτοτυπίες. Εδώ κυρά μου εμείς τα κλείναμε όταν τα βιβλία έρχονταν 1η Σεπτέμβρη και τώρα μας λες ότι η παράδοση των βιβλίων θα ολοκληρωθεί το Νοέμβρη κι εμείς θα τ’ αφήναμε ανοιχτά. Δεν ξέρω τι κάνετε εσείς εκεί στην πρωτεύουσα, πόσα σχολειά έχετε κλείσει και πόσα ακόμα είναι ανοιχτά. Εμείς εδώ δουλεύουμε νυχθημερόν γιατί τα σχολειά μας τα θέλουμε πρότυπα και όχι με ελλείψεις. Αν είναι να μη δουλεύουν «ρολόϊ», καλύτερα να ναι κλεισμένα.
Θα αναρωτιέστε βέβαια τι θα γίνει με την ύλη, πως θα μπορέσει να ολοκληρωθεί σε λιγότερο χρόνο και άλλα τέτοια. Κανένα πρόβλημα το Υπουργείο Παιδείας θα φροντίσει γι αυτό, θα κόψει λίγο από την ύλη, θα προσθέσει λίγο χρόνο κι όλα θα’ναι μια χαρά. Πως θα τα καταφέρουν τα παιδιά στις εξετάσεις; Μια χαρά θα τα πάνε στις εξετάσεις (για τα μαθήματα της κατεύθυνσης μιλάμε, για τ’ άλλα ποιος νοιάζεται) το απόγευμα τα βλαστάρια μας σκοτώνονται στα φροντιστήρια και στα ιδιαίτερα. Όχι στα ιδιαίτερα δεν κόβουμε αποδείξεις, έτσι κι αλλιώς μερικά παιδιά μας κάνουν ιδιαίτερα με τους καθηγητές τους, αυτοί δεν μπορούν να κόψουν.
Θα κάνουμε και καμιά πορεία στην πόλη θα φωνάξουμε για τη δημόσια δωρεάν παιδεία, αλλά θα την κάνουμε λίγο νωρίς, γιατί τώρα που δεν πηγαίνουν σχολείο αλλάζουμε λίγο και το πρόγραμμα στα φροντιστήρια ξεκινάνε νωρίτερα.
Με την ευκαιρία, τώρα που τα παιδιά κλείνουν τα σχολεία γιατί θέλουν καλύτερη εκπαίδευση, σκεφτήκαμε να εφαρμόσουμε κάτι πρωτότυπο και για την βελτίωση της δημόσιας υγείας. Αφού τα νοσοκομεία μας δεν δουλεύουν «ρολόϊ», σκεφτήκαμε οι ασθενείς να κάνουν κατάληψη στα νοσοκομεία, να μην αφήσουν τους γιατρούς και τις νοσοκόμες να μπουν μέσα και να συνεχίσουν μόνοι τους την περίθαλψη. Έτσι θα αναγκαστεί η κυβέρνηση να βελτιώσει την κατάσταση στα νοσοκομεία μας. Μπορεί όμως να πεθάνουν κάποιοι που έχουν σοβαρό πρόβλημα υγείας και χρειάζονται οπωσδήποτε γιατρό. Γιατί μήπως δεν θα αποτύχουν κάποιοι μαθητές που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αντικαταστήσουν την εκπαίδευση του σχολείου με τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα; Δεν θέλω τέτοια ρεφορμιστικά, κάθε «επανάσταση» θα’χει τους νεκρούς της, αρκεί να μην είναι δικοί μου………
Αναδημοσίευση από το φιλικό Blog, ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΑ

27 Σεπ 2011

Ποιο κίνημα θα στείλει το «κίνημα» στην «ανεργία»;

Με τα «τεράστια κενά» στα γυμνάσια και τα λύκεια, τι γίνεται ρε παλικάρια; Κλείσανε; Με κείνα τα συγχωνευμένα σχολεία – «Άουσβιτς των 1000 μαθητών», τι γίνεται; Ανοίξανε; Με κείνες τις τάξεις των 30-35 μαθητών; Λειτουργούν; Το «εκπαιδευτικό κίνημα» τι λέει; Γιατί δεν βγαίνει στις ρούγες; Συμμετείχε κανείς προχτές (Πέμπτη) στην απεργία;
Δε νομίζω. Τώρα τρέχουν να κλείσουν, όχι τα κενά, αλλά τα πλεονάσματα. Οι μέρες είναι πονηρές και με την εργασιακή εφεδρεία προ των πυλών, οι υπεύθυνοι πασχίζουν να βρουν θέσεις στους τόσους πλεονάζοντες, κυρίως των τεχνικών ειδικοτήτων. Γιατί μπορεί να συνταξιοδοτήθηκαν 11000 εφέτος, να διορίστηκαν μόνο καμιά 500αριά, να μην έχουν διοριστεί ακόμα αναπληρωτές, αλλά στη μέση εκπαίδευση κενά δεν υπάρχουν. Αντιθέτως, υπάρχουν πλεονάσματα. Για να καταλάβετε το πάρτυ των διορισμών στις εποχές της αφθονίας. Για να νοιώσετε λιγάκι «μαλάκες», όσοι δουλεύετε με αυταπάρνηση, είστε απολυμένοι, ή την βγάζετε δύσκολα.
Την ίδια στιγμή που έξω η ανεργία καλπάζει, τα λουκέτα πέφτουν βροχή, το κράτος ετοιμάζει τις πρώτες μαζικές απολύσεις ΔΥ και η χώρα οδηγείται στη χρεοκοπία, υπάρχουν εν έτει 2011 στα ελληνικά σχολεία, καθηγητές χωρίς αντικείμενο, με μειωμένο ή μηδενικό ωράριο, που πληρώνονται κανονικά. Και δεν είναι μόνοι καθηγητές για να μην παρεξηγηθούμε. Είναι χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα που και να θέλουν, δεν βρίσκουν αντικείμενο. Αυτά είναι τα θαύματα της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, τα έργα του πελατειακού κράτους, αυτά είναι τα αιτήματα του «κινήματος» που έσπευδε να ικανοποιήσει κάθε χρόνο η αστική εξουσία.
Τα σχολεία έχουν ανοίξει 2 εβδομάδες τώρα. Καθηγητές έχουν, βιβλία πάλι δεν έχουν. Απαράδεκτο προφανώς. Αλλά υπάρχουν λύσεις. Είδα καλαίσθητες φωτοτυπίες των πρώτων κεφαλαίων σε τόμους, που βγήκαν με λεφτά των σχολικών επιτροπών. Είδα και κανονικά βιβλία να διανέμονται. Και φορτηγά όμως άκουσα ότι ξεφόρτωναν το καλοκαίρι σχολικά βιβλία σε βιβλιοπωλεία. Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Τα σχολεία άνοιξαν, προσωπικό έχουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και όλα λειτουργούν κανονικά.
Πολλά λύκεια βρίσκονται υπό κατάληψη. Μαθητές αλλά και σύλλογοι γονέων, υπό την ανοχή συχνά των διδασκόντων, και την προτροπή των «επαναστατών», τα έκλεισαν, πριν ανοίξουν.
Γιατί υπάρχει κρίση και χρεοκοπία και ανάλγητα μέτρα. Γι’ αυτό τα σχολεία πρέπει να κλείσουν, να είναι τα παιδιά στο δρόμο, να μη μελετούν, να τα βρίσκει πιο εύκολα ο έμπορος, στα στέκια.
Αυτοί που το πρωί δασκαλεύουν τα παιδιά τους να κλείσουν το δημόσιο και δωρεάν σχολείο, το απόγευμα, βάζουν βαθιά το χέρι στη τσέπη για να πληρώσουν την παράλληλη εκπαίδευση και καταγγέλλουν την πολιτεία ότι προωθεί το σχολείο της αγοράς.
Αλλά και πολλά από αυτά που λειτουργούν, ακούω και ακούτε, ότι δεν προχωρούν την ύλη, ότι δεν έχουν κανονικό πρόγραμμα, ότι τα project, δήθεν, δεν τα αφήνουν να οργανωθούν σωστά.
Στη χώρα της έκπτωσης, η ιδεοληψία και η ιδιοτέλεια κοστίζουν ακριβά, η δουλειά, η γνώση και η ευθύνη υποτιμούνται.
Στο κάποιο υποβαθμισμένο σχολείο, τα παιδιά της εργατικής τάξης δεν φέρνουν ούτε τετράδιο, ούτε μολύβι. Σέρνονται στις τάξεις ανόρεχτα, χαζεύουν το κινητό τους και όταν τους μιλάς, σου ψελλίζουν το παραμύθι των μεγάλων «δεν έχουμε βιβλία».
Όταν τους υπενθυμίζεις ότι το κράτος είναι πλέον φτωχό και είναι πολύ πιθανόν και οι δύο γονείς τους να είναι αύριο άνεργοι, τα γέλια σταματούν, γιατί το ξέρουν.
Όταν τους λες, ότι το μόνο εφόδιο που θα έχουν, όταν βγουν στον «πόλεμο», είναι τα χέρια και το μυαλό τους, σκοτεινιάζουν, γιατί το ξέρουν.
Όταν τους φωνάζεις, ότι σήμερα, όσο ποτέ, πρέπει να κοιτάξουν να μάθουν κάτι, να απαιτήσουν από τους δασκάλους και τους εαυτούς τους περισσότερη και καλύτερη δουλειά, σε κοιτούν βουρκωμένα, γιατί το ξέρουν.
Όταν τους ουρλιάζεις, ότι τώρα μόλις ξεκινούν, ότι το μέλλον είναι δικό τους, ότι αύριο θα κάνουν και αυτά παιδιά και πρέπει κάπως να τα ζήσουν, δακρύζουν μέσα τους, γιατί το ξέρουν.
Όταν παραληρείς και τους ζητάς να πάρουν την τύχη της εκπαίδευσής στα χέρια τους, να αγαπήσουν το σχολείο τους, να αναζητήσουν τις αιτίες της αδικίας και να μαθαίνουν πράγματα χρήσιμα, τα βλέπεις να ανοίγουν τα μεγάλα μάτια τους και να απορούν. Τι έπαθε σήμερα ο ψυχάκιας που έχουν απέναντί τους;
Αμέσως μετά τα βλέπεις να τρίβουν τις ιδρωμένες παλάμες τους και κάτι σαν οργή, μαζεύεται στην άκρη των χειλιών τους.
Μετά, χτυπάει το κουδούνι και χάνονται στα γέλια.
Είναι τα παιδιά μας.
Πως θα γίνει να μη χαθούν; Ποια επανάσταση, ποιας λογικής θα τα λυτρώσει; Ποιο κίνημα θα στείλει το «κίνημα» στην «ανεργία»;

24 Σεπ 2011

Μια Τράπεζα Ανατολής να μας σώσει...


Παλιότερα, το όνειρο όλων των Ελλήνων ήταν να βρουν λίρες. Η έξοδος από την ανέχεια δεν ήθελε πολλή δουλειά, αλλά λίγη τύχη. Αργότερα, το όνειρο του «τενεκέ με λίρες» αντικαταστάθηκε με το τζακ-ποτ. Χιλιάδες ξημεροβραδιάζονται στα πρακτορεία ΠΡΟ-ΠΟ, προσπαθώντας να πετύχουν τους μαγικούς αριθμούς που θα λύσουν όλα τους τα προβλήματα. Σύμφωνα με μια υποβόσκουσα ρωμαίικη θεωρία, η βασιλική οδός προς τον πλούτο δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Αντε και λίγη τύχη...
Σε συλλογικό επίπεδο, οι «τενεκέδες με τις λίρες» έχουν πολλά ονόματα. Πότε είναι τα φθηνά δάνεια των Ρώσων, που θα μας επιτρέψουν να συντηρούμε στρατιές δημοσίων υπαλλήλων, που θα πληρώνονται αλλά δεν θα δουλεύουν· πότε είναι τα αμύθητα κοιτάσματα πετρελαίου που θα μας κάνουν σεΐχηδες της Μεσογείου· πότε εκείνη η μαγική «ανάπτυξη» που θα ρίχνεις ένα ευρώ στην οικονομία κι εκείνο κυκλοφορώντας θα πολλαπλασιάζεται. Για πολλούς «αναπτυξιακούς» η οικονομία είναι κάτι σαν αγαθός κουλοχέρης. Οποτε βάζεις ένα νόμισμα, αυτό επιστρέφεται πάντα στο πολλαπλάσιο.
Ο άλλος τρόπος παραγωγής πλασματικού πλούτου στην Ελλάδα είναι να ανακατεύουμε τα νούμερα. Να βαφτίζουμε τις ΔΕΚΟ ιδιωτικές, να δείχνουμε ότι τα ελλείμματα τους ελληνικού κράτους είναι χαμηλά και να δανειζόμαστε ασυστόλως.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό το κόλπο έπιασε πολλάκις στην Ευρωζώνη και δεν το κάναμε μόνο εμείς. Πολλοί Ευρωπαίοι έκρυβαν τα περιττώματα της πολιτικής τους κάτω από ευφάνταστους οργανισμούς. Οι φορολογούμενοι πλήρωναν, αλλά, όπως στην περίπτωση της Lehman Brothers, τα ελλείμματα και τα χρέη θάβονταν πίσω από περίτεχνους κωδικούς.
Τώρα, η Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής, με αρχόντισσα την κ. Βάσω Παπανδρέου, επιχειρεί να αναστήσει το παλιό όνειρο του πλούτου χωρίς κόπο, αλλά με το κάψιμο δανεικών. Αρκούσε η μαρτυρία κάποιων πικραμένων, λόγω απόλυσης, μελών Δ.Σ. της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για να κινητοποιηθούν τα ανακλαστικά του πολιτικού μας συστήματος προς την απάτη. Οι κύριοι Παπαδημούλης και Κουρουπλής πίστεψαν ότι βρήκαν ένα τενεκέ λίρες στην Eurostat και κάλεσαν τον πρόεδρό της να τον δώσει πίσω, έτσι ώστε να κρυφτούν οι δαπάνες πίσω από οργανισμούς «για τους οποίους δεν προηγήθηκε μελέτη και έλεγχος». Λες και χρειαζόταν μελέτη για να καταλάβουμε από ποιων τσέπη θα καλυπτόταν το ένα δισ. ζημιών του ΟΣΕ ή ποιος θα πληρώνει τα ελλείμματα των ΗΛΠΑΠ.
Αυτού του τύπου οι λαϊκισμοί, όμως, έχουν πέραση σε μια κοινωνία που μεγάλωσε διδασκόμενη ότι αρκεί ένα «καλό κόλπο» για να λύσουμε διά παντός τα οικονομικά προβλήματα· ότι κάπου υπάρχει ένας τενεκές λίρες ή έστω μια Τράπεζα της Ανατολής, της οποίας οι μετοχές είναι σε χρυσό και αξίζουν 640 δισ. ευρώ το κομμάτι.
Η πολιτική ηγεσία του τόπου, όμως, έπρεπε να ξέρει καλύτερα. Αντί να δημιουργεί φρούδες ελπίδες στον πληθυσμό ότι μπορεί να βγει από την κρίση με ένα μαγικό κόλπο που δεν θα έχει κόπους και θυσίες, έπρεπε να τον κινητοποιεί προς την παραγωγή, την οργάνωση και την προκοπή. Φευ! Φαντάζει πιθανότερο να υπάρχει ο χρυσός της Ανατολής παρά να σοβαρευτεί το πολιτικό μας σύστημα.
Tου Πάσχου Μανδραβέλη, από την Καθημερινή.

22 Σεπ 2011

Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς!

Θα τα καταφέρουμε με τη βοήθεια του Θεού. Στα χαρακώματα δεν υπάρχουν άθεοι, όλοι προσεύχονται!
Έτσι σιγά-σιγά, ξετυλίγεται η οικονομική πρόταση της Ν.Δ. για την αποφυγή της χρεοκοπίας: Η προσευχή.

Ο δημαγωγικός λόγος είναι απλός. Λες στον καθένα ό,τι θέλει ν’ ακούσει. Θέλετε μειώσεις των φόρων; Πάρτε μειώσεις. Θέλετε περισσότερες κοινωνικές παροχές; Πάρτε και παροχές. Πως θα γίνουν τα θαύματα; Αυτό είναι άλλου δουλειά. Τα ελληνικά κόμματα στόχο έχουν να εκλεγούν στη θέση του Διευθύνοντος Συμβούλου στην Εταιρεία Δημόσιο ΑΕ, όχι να λύσουν τα προβλήματα. Η παρουσία του αρχηγού της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη ήταν αποκαλυπτική για το πολιτικό αδιέξοδο της χώρας. No future, το εκλογικό σώμα δεν μπορεί να βρει εναλλακτικές λύσεις.
Ο Α. Σαμαράς επανέλαβε με δικά του λόγια το γνωστό «λεφτά υπάρχουν». Θα αυξήσει τις συντάξεις, θα μειώσει τους φόρους, δεν θα απολύσει κανέναν και θα τους πληρώνει όλους μέχρι να βγουν στη σύνταξη. Είναι αντίθετος στις «ακραίες αντιδράσεις» αλλά όλοι, ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες, φαρμακοποιοί και υπόλοιπες επαγγελματικές ομάδες έχουν δίκιο που δεν θέλουν ν’ αλλάξει τίποτα. Πως θα βρει λεφτά αφού η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν διαπραγματεύεται το πρόγραμμά της και απορρίπτει τις προτάσεις της αντιπολίτευσης; Θα τους χαμογελάσει γλυκά.
Θα στείλει στη διαπραγμάτευση τον Σταϊκούρα και τον Μηταράκη.
Στ’ αλήθεια, η ομιλία του Α.Σ. δεν ήταν ομιλία ενός πολιτικού αρχηγού που θα αναλάβει να λύσει το πρόβλημα της χώρας. Ήταν μια ομιλία βγαλμένη από το παρελθόν, ενός αρχηγού που θέλει κι αυτός με τη σειρά του να αναλάβει την επιχείρηση. Επανέλαβε κατά γράμμα την πρακτική δεκαετιών. Κατηγόρησε τους αντιπάλους («όλα τα σκάνδαλα Siemens, ομόλογα, Βατοπέδι είναι πράσινα»), θα κάνει εξεταστική επιτροπή για την οικονομία, αμφισβήτησε κι αυτός την απογραφή («τείνω στην άποψη ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ ήταν προσχεδιασμένη»). Ούτε καν το ξέρει, ούτε καν το βεβαιώνει, «τείνει». Θα μειώσει τα υπουργεία σε 12 αλλά θα ιδρύσει πάλι 3 (Μακεδονίας-Θράκης, Τουρισμού, Ναυτιλίας).
Εναλλακτική οπτική για το ξεπέρασμα της κρίσης, δεν υπήρχε στην παρουσία του. Αυτό είναι και το πιο ανησυχητικό. Ο κ. Σαμαράς δεν φαινόταν να ενδιαφέρεται για την πραγματικότητα που ξέρουμε, για την πραγματικότητα της Ευρωπαϊκής κοινότητας. Δεν ήθελε να πείσει αυτούς.
Γι’ αυτό το πιο σημαντικό, ήταν τα άλλα σημεία του λόγου του: Το περήφανο «1821 του έθνους και της καρδιάς μας», η βοήθεια του θεού, οι προσευχές μας γιατί «στα χαρακώματα δεν υπάρχουν άθεοι», η ιστορία που δεν καλλιεργεί την περηφάνια για την πατρίδα («αυτό θα το τελειώσω!») και τα βιβλία που φτιάχνουν «διεθνιστές».
Η ρητορική επαρχιακού γυμνασιάρχη του ’60, δείχνει ότι για ένα τμήμα της πολιτικής τάξης, η προοπτική της εξόδου από την ευρωζώνη και η επιστροφή στην Ελλάδα της κατοχικής δραχμής, είναι πια ελκυστική.
Του Φώτη Γεωργελέ, από το athensvoice

21 Σεπ 2011

Ενας ήρωας του καιρού μας

Οι φήμες τον ήθελαν να κρύβεται στο Αγιον ΄Ορος, στα Σκόπια, στη Σερβία, στην Τουρκία, ακόμη και στον μακρινό μας Καναδά ορισμένοι είπαν πως τον είδαν. ΄Ομως, απρόβλεπτος όπως πάντα, διέμενε σε έπαυλη ευγενώς παραχωρηθείσα κάπου στα Καλύβια Αττικής, απολαμβάνοντας μια ασυλία που και ο ίδιος πίστευε μέχρι προχθές πως ήταν νομοθετικά κατοχυρωμένη.
΄Ολα αυτά είναι γνωστά, θα μου πείτε, όπως και μερικές ακόμη γραφικές λεπτομέρειες που συνοδεύουν τη σύλληψή του: τα γένια που άφησε από την τελευταία φορά που τον είδαμε, τα κιλά που έχασε, τα πούρα Cohiba που ζήτησε από τους αστυνομικούς να πάρει μαζί του, η δήλωσή του πως είναι πολιτικός κρατούμενος κυνηγημένος από την κυβέρνηση και το σύστημα.
Γραφικές λεπτομέρειες, ή μάλλον λεπτομέρειες μιας γραφικότητας που δυστυχώς την ξέρουμε πολύ καλά. Διότι όπως η βία που τη λέμε «αθλητική» για να την εξορκίσουμε, έτσι και η εγκληματική γραφικότητα της ανομίας αυτού του τύπου δεν περιορίζεται ούτε στα γήπεδα, ούτε στους στημένους αγώνες. Κυκλοφορεί ελεύθερη ανάμεσά μας με την άνεση του υποκόσμου που ανακάλυψε ότι τα σύνορα που τον χώριζαν από τον κόσμο κάποιοι φρόντισαν να τα ρίξουν.
΄Οποια κι αν θα είναι η έκβαση των υποθέσεών του, είτε αποδειχθούν είτε όχι οι κατηγορίες που τον βαρύνουν, ο Μάκης Ψωμιάδης παραμένει η εμβληματική φυσιογνωμία της κατεστημένης ανομίας, αυτής που τώρα γκρεμίζεται με πάταγο πάνω στα κεφάλια μας. Για την ακρίβεια στα ζαλισμένα μας κεφάλια απ' την κατήφεια των λογαριασμών της κοινωνικής μας πτώχευσης.
Υπήρξε η εμβληματική φυσιογνωμία μιας Ελλάδας που ξοδευόταν στο νυχτομάγαζο - και κυριολεκτικά, και μεταφορικά. Της Ελλάδας που όριζε τις κοινωνικές της αξίες με το πρώτο τραπέζι πίστα, τον μεγαλύτερο κυβισμό, το μακρύτερο πούρο, τα περισσότερα τετραγωνικά και τον πιο ακριβό λογαριασμό. Ηταν η Ελλάδα τού «σ' όποιον αρέσουμε», της αυτάρεσκης αυθαιρεσίας που την είπαμε μαγκιά και την καθαγιάσαμε. Το αν αυτή η μαγκιά ξόδευε δανεικά, μαύρα ή κλεμμένα μπορεί να έχει σήμερα σημασία για τους δανειστές της, όμως για μας ακόμη μεγαλύτερη σημασία έχει το κοινωνικό της εκτόπισμα.
Υπερβολές θα μου πείτε. Ο Ψωμιάδης είναι ένας, άντε να 'ναι κι άλλοι δεν ξέρω πόσοι σαν κι αυτόν, κι ήταν πάντα αποδιοπομπαίος και κυνηγημένος, πλην όμως ασύλληπτος. Δεν έχω αντίρρηση. Μπορεί να σόκαρε με τη γραφικότητά του όμως οι «αξίες» του νυχτομάγαζου που εκπροσωπούσε έδιναν τον τόνο στην ευμάρεια της ευρωπαϊκής Ελλάδας.
Αυτά ως προς την ιστορική αποτίμηση του κοινωνικού του ρόλου. Διότι ο ήρωας του καιρού μας ως εμβληματική φυσιογνωμία μας δείχνει και το μέλλον.
Κι όταν τον βλέπω σκέφτομαι πώς θα είναι η Ελλάδα του «σ' όποιον αρέσουμε», η χώρα που θα διώξει επιτέλους τους ξένους δυνάστες της, που θα γυρίσει την πλάτη στο καταραμένο ευρώ για να αποσυρθεί στην αξιοπρέπεια της βαλκανικής της μοναξιάς. Πόσοι Ψωμιάδηδες, απ' αυτούς που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, περιμένουν να διαχειριστούν την υπερηφάνεια της πτωχευμένης Ελλάδας όταν θα έρθει εκείνη η ώρα;
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, από ΤΑ ΝΕΑ.

19 Σεπ 2011

Υποσχέσεις και πραγματικότητα

Μετά την τηλεδιάσκεψη του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου με τον Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί και τη Γερμανίδα καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ηλίας Μόσιαλος προέβη στην ακόλουθη δήλωση:
«Η πλήρης εφαρμογή των αποφάσεων της 21ης Ιουλίου αποτελεί κοινή βούληση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, του προέδρου Σαρκοζί και της καγκελαρίου Μέρκελ. Απέναντι στη μεγάλη φημολογία των τελευταίων ημερών, τονίστηκε από όλους ότι η Ελλάδα είναι αναπόσπαστο μέρος της Ευρωζώνης.
Η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να ανταποκριθεί σε όλες τις υποχρεώσεις έναντι των εταίρων της, διασφαλίζοντας, έτσι, την πλήρη εφαρμογή του προγράμματος στήριξης. Οι αποφάσεις που έλαβε το υπουργικό συμβούλιο τις τελευταίες ημέρες και τα πρόσθετα μέτρα που ανακοινώθηκαν οδηγούν στην επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων του 2011 και του 2012 και στη δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων. Γιατί αυτό θα οχυρώσει την ελληνική οικονομία, θα ανακόψει τη διόγκωση του δημοσίου χρέους και θα ενισχύσει τις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας».

Η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει. Η Ελλάδα, διά του πρωθυπουργού της, βεβαίωσε τους αρχηγούς των δύο μεγαλυτέρων κρατών της Ευρωζώνης ότι θα εφαρμόσει πλήρως τις υποχρεώσεις που ανέλαβε έναντι των εταίρων και δανειστών της. Μολονότι οι υποχρεώσεις αυτές έχουν γίνει νόμος του ελληνικού κράτους και κανονικά δεν θα έπρεπε να χρειάζονται και προφορικές διαβεβαιώσεις ότι θα εφαρμοστεί πλήρως ο νόμος. Αλλά τι να κάνουμε; Αυτή είναι η σημερινή Ελλάδα.
Η υπόσχεση του πρωθυπουργού σημαίνει λογικά ότι πρέπει να περιμένουμε άμεσες δραστικές περικοπές δαπανών που θα αντισταθμίσουν την κατά 8% αύξηση των δαπανών που σημειώθηκε το πρώτο οκτάμηνο του 2011. Μα αν ο πρωθυπουργός υποσχέθηκε μείωση δαπανών, τότε γιατί είχε εγκρίνει, δύο ημέρες πριν, την παρανοϊκή νέα φορολογία στα ακίνητα του κ. Βενιζέλου; Για να μην αναφερθώ στον μετέπειτα παρανοϊκότερο διπλασιασμό της μόλις ανακοινωθείσης νέας φορολογίας. Οι κυβερνητικές πράξεις διαψεύδουν τις πρωθυπουργικές υποσχέσεις. Διότι με άμεσες δραστικές περικοπές δαπανών δεν θα χρειαζόταν νέα αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης. Κάποιο λάκκο έχει η φάβα.
Τον λάκκο τον είδαν αμέσως οι αγορές, με αποτέλεσμα να κινηθούν ελάχιστα οι αποτιμήσεις των ελληνικών ομολόγων. Οι αγορές εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει και ας υπόσχονται ό, τι θέλουν οι κ. Παπανδρέου και Βενιζέλος.
΄Εχω παρατηρήσει ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού στη λέξη «αγορές» κουμπώνεται. Υπάρχει μια δυσπιστία απέναντι στις «αγορές». Μήπως είναι μυστηριώδεις δυνάμεις που θέλουν το κακό μας; Μήπως πίσω από αυτές κρύβονται αδίστακτοι κεφαλαιοκράτες; Η λέσχη Μπίλντερμπεργκ;
Σκοπός του σημερινού μου σημειώματος είναι να φέρω τις «αγορές» πιο κοντά στον κ. Βενιζέλο.
Υπάρχει ένα ομόλογο του ελληνικού Δημοσίου που λήγει στις 22 Μαρτίου 2012, σε 6 μήνες από σήμερα. Στη λήξη του, αν η Ελλάδα δεν έχει έως τότε χρεοκοπήσει, ο ιδιώτης κάτοχος του ομολόγου (οι τράπεζες έχουν δεχθεί στο πλαίσιο του PSI να το αντικαταστήσουν με νέο ομόλογο) θα εισπράξει το κεφάλαιο συν το τελευταίο κουπόνι (4,5%). Το ομόλογο αυτό που στις 22 Μαρτίου 2012 θα δώσει στον κάτοχό του 104,5 ευρώ πουλιέται σήμερα γύρω στα 55 ευρώ.
Στην αγορά έχει διαμορφωθεί, από χιλιάδες αγοραστές και πωλητές που ενεργούν εθελοντικά, μια πραγματικότητα που σας δίνει το δικαίωμα να ξοδέψετε 55 ευρώ αύριο το πρωί και να προσδοκάτε ότι το ελληνικό Δημόσιο θα σας πληρώσει 104,5 ευρώ στις 22 Μαρτίου 2012.
Αν πιστεύετε τις υποσχέσεις των κ. Παπανδρέου και Βενιζέλου, αν πιστεύετε ότι πράγματι η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει, έχετε τη δυνατότητα να διπλασιάσετε τα λεφτά σας σε 6 μήνες. Οι «αγορές» σάς κάνουν αυτό το δώρο. Αρκεί να πιστεύετε ότι η κυβέρνηση θα τηρήσει όλες τις υποσχέσεις της και συνεπώς δεν θα χρεοκοπήσουμε.
Οι κ. Παπανδρέου και Βενιζέλος επένδυσαν πολιτικό κεφάλαιο σε μια πράξη υψηλού συμβολισμού: Θα κόψουν ένα μισθό από τους αιρετούς πολιτικούς. Ο συμβολισμός δεν άλλαξε την τιμή του ομολόγου. Οι αγορές εξακολουθούν να προεξοφλούν χρεοκοπία πριν από τον Μάρτιο του 2012.
Προτείνω στους κ. Παπανδρέου και Βενιζέλο:
1. Να μην περικόψουν τον ένα μήνα και να καταβάλουν, για τους επόμενους 6 μήνες, σε όλους τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ τη μηνιαία βουλευτική αποζημίωσή τους με ομόλογα ελληνικού Δημοσίου λήξεως Μαρτίου 2012. Οποιος διαμαρτυρηθεί θα σημαίνει πως δεν πιστεύει στις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού ότι δεν θα χρεοκοπήσουμε. Οσοι δαγκωθούν και δεχθούν αδιαμαρτύρητα να πληρώνονται με ομόλογα (όπως άλλωστε πληρώνονται διάφορες κατηγορίες πολιτών στις οποίες χρωστάει το κράτος), θα μάθουν τη σημασία των «αγορών». Θα παρακολουθούν την καθημερινή αποτίμηση του ομολόγου και θα γνωρίζουν αν πλησιάζουμε ή απομακρυνόμαστε από τη χρεοκοπία. Θα αρχίσουν να στηρίζουν ολοψύχως κάθε μέτρο εξυγίανσης της οικονομίας, μιας και η εξυγίανση της οικονομίας θα είναι συνδεδεμένη με το εισόδημά τους.
2. Να ανακοινώσουν ότι κατά τις συναλλαγές τους με το Δημόσιο τα φυσικά και νομικά πρόσωπα μπορούν να εξοφλούν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις με ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου που λήγουν μέχρι τον Δεκέμβριο του 2014. Ποια θα είναι η συνέπεια μιας τέτοιας ρύθμισης; Θα υπάρξει μεγάλη ζήτηση γι’ αυτά τα ομόλογα. Η τιμή των ομολόγων θα ανέβει. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα είναι χαρούμενοι. Οι φορολογούμενοι θα εξοφλούν «κουρεμένες» φορολογικές υποχρεώσεις. Θα εξοφλούν υποχρεώσεις 100 ευρώ έχοντας πληρώσει λιγότερα για την αγορά του ομολόγου. Το Δημόσιο με κάθε ομόλογο που εισπράττει θα μειώνει το δημόσιο χρέος. Ολα θα λειτουργούν θαυμάσια, αρκεί να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους οι κ. Παπανδρέου και Βενιζέλος, να περιορίσουν δραστικά τις δαπάνες και να μην χρεοκοπήσουμε.
Το ερώτημα είναι αν, ακόμη και οι κ. Παπανδρέου και Βενιζέλος, πιστεύουν στις δικές τους υποσχέσεις.
Του Στέφανου Μάνου, από την Καθημερινή.

18 Σεπ 2011

Μαύρο σε όσους ευθύνονται για το χάλι της χώρας

Μαύρο στους Μαυρογιαλούρους. ΄Οπου κι αν βρίσκονται, σε όποιο κόμμα ή παράταξη. Κατά βάθος αυτοί ευθύνονται για το χάλι της χώρας και την απειλή της χρεοκοπίας, καθώς και τα σκληρά μέτρα που οι πολίτες υφίστανται. Βεβαίως τις μεγαλύτερες ευθύνες έχουν εκείνοι που έχουν ασκήσει στο παρελθόν κυβερνητικές εξουσίες, όμως ευθύνονται και οι υπόλοιποι πολιτικοί γιατί έχουν συμβάλει στην επικράτηση του λαϊκισμού και της υποσχεσιολογίας.
Μαύρο από τους πολίτες λοιπόν σε όλους αυτούς, αλλά και στους υπουργούς που δεν εκτελούν σωστά τα καθήκοντά τους, που κωλυσιεργούν και δεν προωθούν τις μεταρρυθμίσεις.
Μαύρο και στα στελέχη των κομμάτων της αντιπολίτευσης που τάζουν ακόμα και σήμερα
, ή στην καλύτερη περίπτωση, κλείνουν πονηρά το μάτι στους πολίτες.
 Μαύρο σε όσους πιστεύουν ότι η χώρα μπορεί να σταθεί στον διεθνή ανταγωνισμό χωρίς βαθιές και ριζικές μεταρρυθμίσεις, καλλιεργώντας στον λαό φρούδες ελπίδες, ενώ γνωρίζουν πως μόνο οπισθοδρόμηση συνεπάγεται η αδράνεια.
Μαύρο σε εκείνους που χαϊδεύουν τους φοροφυγάδες και χαρατσώνουν τους συνεπείς φορολογούμενους. Μαύρο σε όσους χτυπούν στην πλάτη τις συντεχνίες για να πάρουν τα ψηφαλάκια.
Μαύρο σε όσους αντιτάσσονται στη δημιουργία πανεπιστημίων που υπηρετούν την κοινωνία και την οικονομία. Μαύρο και στον κακό μας εαυτό.
 Εμείς οι πολίτες ας πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας. Ας επιβραβεύσουμε εκείνους που πασχίζουν να αλλάξουν τη χώρα κι ας μαυρίσουμε εκείνους που τη θέλουν καθηλωμένη στο τέλμα. Σε όποιο κόμμα κι αν ανήκουν.

Πηγή: www.ethnos.gr, του Θανάση Λυρτσογιάννη.

15 Σεπ 2011

Κοροϊδεύουμε την τρόικα ή τους εαυτούς μας;

Ανήκω σ’ αυτούς που έχουν υποστηρίξει εξ αρχής ότι το σχέδιο των δανειστών μας δεν οδηγεί στη σωτηρία της ελληνικής Οικονομίας, αλλά στο φαύλο κύκλο της ύφεσης και της υπερχρέωσης. Δεν πιστεύω καθόλου ότι η τρόικα κατέχει την απόλυτη αλήθεια ούτε ότι εφαρμόζει τη σωστή συνταγή. Αντίθετα, μάλιστα, έχω την άποψη ότι στο άγχος της να μην πληρώσουν την ελληνική κρίση η ευρωπαϊκή Οικονομία, στο σύνολό της, και μαζί της η διεθνής Οικονομία έφτιαξε ένα «έκτρωμα» και το επέβαλε στην ελληνική κυβέρνηση, με τα γνωστά αποτελέσματα που βιώνουμε μέχρι σήμερα.
Τα διευκρινίζω όλα αυτά αφενός γιατί αισθάνομαι την ανάγκη να διαφοροποιηθώ από όλους αυτούς που μάχονται για τυφλή υπακοή σε ό,τι ζητήσουν οι δανειστές μας – με ένα στοιχείο κόμπλεξ που εμπεριέχει την παραδοχή ότι αυτοί ξέρουν πάντα καλύτερα από μας ποιο είναι το σωστό και ποιο και ποιο το λάθος- και αφετέρου γιατί δε θεωρώ ότι θα έπρεπε κανείς να μας επιβάλει αυτά που οφείλουμε να κάνουμε μόνοι μας.
Το πρώτο και το πιο σημαντικό απ’ αυτά είναι η μείωση του κόστους του δημοσίου τομέα. Αυτά που ακούμε, διαβάζουμε και ετοιμαζόμαστε να υποστούμε στο πλαίσιο της συμφωνημένης με την τρόικα μείωσης του δημόσιου τομέα είναι μια άλλη κομματική, συνδικαλιστική φάρσα σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος. Ειδικά στο θέμα «ελληνικό δημόσιο» η τρόικα ζητά κάτι το αυτονόητο, που θα έπρεπε εδώ και πολύ καιρό να το έχουμε κάνει μόνοι μας: Να μειώσουμε το κόστος του δημοσίου τομέα και να τον κάνουμε πιο παραγωγικό. Αντί γι’ αυτό η ελληνική κυβέρνηση έκανε ακόμη και την τελευταία διετία προσλήψεις, δεν άγγιξε την κομματική γραφειοκρατία και μετακύλησε στους συνεπείς φορολογούμενους πολίτες το κόστος του υπερχρεωμένου ελληνικού δημοσίου.
Προφανώς, κατ’ αυτό τον τρόπο θεωρήσαμε ότι κοροϊδεύουμε την τρόικα, αλλά κοροϊδέψαμε απλώς τους εαυτούς μας.
Αν υπήρχε κάτι σωστό στη συνταγή της τρόικας αυτό ήταν η οδηγία ότι η μείωση των δημοσίων δαπανών πρέπει να είναι διπλάσια της αύξησης των εσόδων από την φορολογία, για να αποκατασταθεί η δημοσιονομική ισορροπία και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις της οικονομικής ανάκαμψης και της ανάπτυξης. Θα περίμενε κανείς με την ανάληψη αυτής της δέσμευσης, να προχωρήσει η κυβέρνηση σε μια πραγματική και ουσιαστική σύγκρουση με το βαθύ κράτος, απολύοντας τους άχρηστους και μειώνοντας τις προκλητικές αμοιβές των ημετέρων.
Αντί γι’ αυτό η κυβέρνηση Παπανδρέου προτίμησε να προστατεύσει τους υψηλόμισθους της δημόσιας διοίκησης και των ΔΕΚΟ, στους οποίους άλλωστε είναι κυρίαρχος ο σκληρός μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ. Κι ακόμη και τώρα, που αναγκάζεται να προχωρήσει σε λύσεις τύπου εργασιακής εφεδρείας, επιλέγει μια ισοπεδωτική, λογιστική προσέγγιση, που δε συνιστά εξυγίανση αλλά απλώς λύση ανάγκης, υπό το κράτος του πανικού.
Κρίμα!
Του Γιώργου Κουβαρά, από το aixmi.gr

14 Σεπ 2011

Κοινωνία σε πολιορκία

Πηγή: capital.gr, Του Άγη Βερούτη*
Πολιτικοί, συντεχνίες, κομματικές πελατείες, διεφθαρμένοι κρατικοί μηχανισμοί, παπαγαλάκια, κρατικοδίαιτοι, δανειστές, αγορές, όλοι μάχονται για την νομή της περιουσίας της κοινωνίας. Καθένας διαγκωνίζεται με τους υπόλοιπους προσπαθώντας να διακρατήσει ή να αποσπάσει όσο δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι από τις σάρκες της κοινωνίας που οδηγείται σε διαμελισμό. Οι συντεχνίες θρασύτατα διεκδικούν το "δικαίωμα" να συνεχίσουν το φαγοπότι, κλείνοντας τους δρόμους της Θεσσαλονίκης και πολιορκώντας την κοινωνία ολόκληρη με ανήθικη απαίτηση τους να καλοπερνούν ενόσω ο Έλληνας υποφέρει για χάρη τους. Οποία αλαζονεία! Μέχρι και οπαδοί μιας ομάδας κατέβηκαν στο δρόμο κάτι ζητώντας. Είμαστε η Χώρα του Υπαρκτού Σουρεαλισμού!
Τόσο η ιδιωτική όσο και η συλλογική περιουσία των Πολιτών εκποιείται για ένα κομμάτι ψωμί προς σταυλισμό των αχρείων (εκείνων που δεν είναι χρήσιμοι κατά την αρχαία ετυμολογία, και των φαύλων και ανήθικων κατά την μοντέρνα έννοια.)

Αδιαφορώντας για τα θύματα και τις ερειπωμένες ζωές που αφήνουν στο διάβα τους, για την ίδια τη λογική, αποδομούν τη μεσαία τάξη και καταργούν την ιδιωτική ιδιοκτησία, με εργαλεία την αλόγιστη φοροαφαίμαξη και την ανοχή όλων εμάς, των υποκειμένων της απληστίας και εξουσιολαγνείας τους.
Αργά ή γρήγορα τα πρώτα ακίνητα θα βγουν στο σφυρί γιατί οι ιδιοκτήτες τους δεν διαθέτουν επαρκές εισόδημα να πληρώνουν φόρους ιδιοκτησίας, αυθαίρετα τεκμήρια, και πρόστιμα. Το είχα πει προ καιρού: “Ετοιμαστείτε να σας πάρουνε το σπίτι”, πολύ πριν υλοποιηθούν τα πρόσθετα φορολογικά μέτρα κατά της ιδιοκτησίας και τεκμήρια κατά της επιβίωσης της μεσαίας τάξης. Η ώρα πλησιάζει...
Η κοινωνία μετράει 1.000.000 άνεργους και σχεδόν 3.000.000 δυστυχισμένους, καθώς 25% των Ελλήνων ήδη ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Η ποιότητα μιας κοινωνίας φαίνεται από τον τρόπο που φέρεται στους ανήμπορους να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Όμως οι κυβερνώντες αποφάσισαν να επιδοτήσουν πάλι τα κρατικά εκπαιδευτικά ιδρύματα με "κουπόνια ψευτοεκπαίδευσης", αντί να στηρίξουν την οικονομία με "κουπόνια εργασίας".
Η μεσαία τάξη πολιορκείται από παντού. Οι πτωχοποιημένοι Έλληνες δεν έχουν πλέον άλλα περιθώρια ή περιουσιακά στοιχεία για να χάσουν. Οι έχοντες και κατέχοντες από την άλλη υπερκαλύπτουν κατά πολύ τα τεκμαρτά εισοδήματα. Όσο φόρο πλήρωναν θα συνεχίσουν να πληρώνουν. Ποιόν χτυπάει λοιπόν η φορολογική επιδρομή της κυβέρνησης;
Μα φυσικά το σύνηθες θύμα, τη μεσαία τάξη!
Την ίδια στιγμή που θυσιάζουν την μεσαία τάξη στο βωμό της αχρειοκρατίας, για την Εκκλησία η χώρα μας αποτελεί φορολογικό παράδεισο. Οι εκκλησιαστικοί ηγέτες παζαρεύουν πόσο φόρο προτίθενται να πληρώσουν, για να συνεχίσουν να πριμοδοτούν τα κόμματα με κατευθυνόμενα ψηφαλάκια των προβάτων του ποιμνίου τους.
Όταν η εκκλησία δεν πληρώνει φόρο εισοδήματος για τα ενοίκια που εισπράττει, το κράτος απαιτεί από τον ιδιοκτήτη ενός άδειου μαγαζιού, έναν μισθό το χρόνο! Εάν εισπράττει ενοίκιο, το κράτος απαιτεί τα μισά για να σιτίζονται οι αχρείοι. Μα δεν ντρέπονται παπάδες και πολιτικάντηδες να υποκρίνονται πως νοιάζονται για το Λαό; Δεν ντρέπονται; Μόνο λόγια του αέρα ξέρουν να πουν.
Η Παιδεία από την άλλη, έχει υποστεί τις τελευταίες τρεις δεκαετίες τα ανοσιουργήματα του εκάστοτε πειραματιζόμενου υπουργού παιδείας. Ξεκινώντας από την κατάργηση των τόνων και την καθιέρωση της μαλλιαρής, και καταλήγοντας στην υποχρεωτικότητα της παραπαιδείας και τον αποσυντονισμό της ζωής των παιδιών. Διαβρώνοντας τη σκέψη των παιδιών μας με την λυπηρή δικαιολογία που ονομάζουμε ευφημιστικά “Εθνική Παιδεία”, πριονίζουμε το κλαδί στο οποίο καθόμαστε. Η κοινωνία εισπράττει “συγγνώμες” με ταυτόχρονες απειλές για τη “δραχμοποίηση” των ονείρων της από την υπουργό Παιδείας, αντί παραιτήσεων.
Στη Χώρα του Υπαρκτού Σουρεαλισμού η ανώτατη παιδεία μονοπωλείται από το κράτος-πατερούλη. Όταν τα καλύτερα πανεπιστήμια παγκοσμίως είναι στην πλειοψηφία τους ιδιωτικά, εμείς απαγορεύουμε τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα!
Aποφασίσαμε ότι τα δικά μας κέντρα κομματικής πλύσης εγκεφάλων είναι καλύτερα από το Harvard, το MIT, το Aachen, το Imperial, το Κυότο, το McGill και τη Σορβόννη! Επειδή το λέμε εμείς! Μάλιστα πριν χρόνια φτιάξαμε το ΔΙΚΑΤΣΑ, ή όπως το λένε τώρα, για να περνάμε από διαδικασία εξευτελισμού όσους άριστους εκ των παιδιών μας αξιώθηκαν να αποφοιτήσουν από τα καλύτερα πανεπιστήμια, προκειμένου να τους πούμε ότι το πτυχίο οικονομικών Harvard αντιστοιχεί με 3 έτη σπουδών στην ΑΣΟΕ!
Όπως η Πηνελόπη, που οι μνηστήρες της βάλθηκαν να ξεκοκαλίσουν την περιουσία του απόντος Οδυσσέα, πολιορκώντας την ανυπεράσπιστη χήρα του, η κοινωνία υπόκειται την λεηλασία των πόρων της από το παρακράτος, που έχει στήσει παράγκα μέσα στους θεσμούς και τις κρατικές λειτουργίες, και ρουφάει με μένος το αίμα και τον ιδρώτα της μεσαίας τάξης. Ο Οδυσσέας (ή αλλιώς ο “Κανένας”) επέστρεψε στο σπίτι του για να διώξει τους αχρείους που έσφαζαν τα κοπάδια του και έπιναν το κρασί του για το καθημερινό τους τσιμπούσι, μέσα στη δική του ιδιοκτησία, εκμαυλίζοντας τόσο την οικογένειά του όσο και τους υπηκόους του.
Ο νέος “Κανένας” όμως δεν έχει ακόμα φανερωθεί κ. Πρωθυπουργέ. Τα λόγια και οι βαρύγδουπες ομιλίες στη φιέστα της Θεσσαλονίκης δεν φτάνουν. Ουδείς πολιτικός δεν έχει δείξει ούτε την πρόθεση να ξεκαθαρίσει τη χώρα από τα παράσιτα που κατασπαταλούν τον εθνικό πλούτο, ούτε την ικανότητα να το υλοποιήσει. Κανείς τους δεν έχει αποστασιοποιηθεί από τα πεπραγμένα των τελευταίων 10 ετών ώστε να γίνει διώκτης των αχρείων. Συνένοχοι είναι στην συγκάλυψη και στη διαφθορά, συνένοχοι στην λεηλασία με την αθωωτική ψήφο τους για εγκλήματα που διέπραξαν οι συνάδελφοί τους, σε υποθέσεις που όλοι ξέρουν με λεπτομέρειες πώς λεηλατήθηκε η Ελλάδα. Η κοινωνία θέλει δικαιοσύνη - όχι συνενοχή.
Η κοινωνία αδυνατεί να σηκώσει το βάρος των μνηστήρων, γιατί όπως και στο αρχαίο έπος είναι πολλοί οι αχρείοι που την πολιορκούν και λίγοι οι αγαθοί που θα μπορούσαν να τους διώξουν.
Ο "Κανένας" όμως πουθενά...

* Άγης Βερούτης είναι επιχειρηματίας, Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στις ΗΠΑ όπου και εργάστηκε σχεδόν είκοσι χρόνια

10 Σεπ 2011

Το γραφειοκρατικό έπος των σχολικών βιβλίων

Η ελληνική επικαιρότητα έχει κάποιες σταθερές, οι οποίες είναι κάτι σαν τα έθιμα του Δεκαπενταύγουστου. Με ημερολογιακή ακρίβεια, κάθε χρόνο, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων γεμίζουν με γνωστά θέματα. Το πρώτο είναι «πού θα πάνε οι βάσεις των εισαγωγικών εξετάσεων». Το δεύτερο, αν θα κλείσει η Εθνική Οδός, εξαιτίας των χιονοπτώσεων. Το τρίτο είναι τα σκουπίδια παραμονές Χριστουγέννων και Πάσχα και το τέταρτο, αν θα δοθούν στην ώρα τους τα σχολικά βιβλία ή αν επαρκούν οι υπεράριθμοι δάσκαλοι και καθηγητές για να στελεχώσουν ένα σχολικό σύστημα που είναι κάτι σαν τη Λερναία Υδρα: δέκα διορίζεις, πενήντα κενά προκύπτουν.
Τα σχολικά βιβλία, βέβαια, μπορεί να προκύψουν ως θέμα και σε άλλες στιγμές. Είναι κάτι σαν κινητές εορτές της επικαιρότητας. Ολο και κάποια «κακή λέξη» -όπως ο «συνωστισμός» - θα ανακαλύψει κάποιος σε ένα blog· αυτό θα γίνει θέμα σε περιθωριακές εφημερίδες, θα το κάνουν ερώτηση οι ευαίσθητοι βουλευτές του ΛΑΟΣ, θα αρχίσει το πανηγύρι των αντεγκλήσεων και στο τέλος μένουμε με την απορία: τι ακριβώς ήθελε να επιτύχει ο ελληνοφάγος Τζορτζ Σόρος;
Φέτος με τα σχολικά βιβλία ασχολήθηκαν τρία υπουργεία, καμιά δεκαριά υπηρεσίες, συν το Ελεγκτικό Συνέδριο, και πάλι προκοπή δεν είδαμε. Μάθαμε πως το πρόβλημα ήταν η δαπάνη του χαρτιού, αλλά πάλι... Τα χαρτιά που διακινήθηκαν μεταξύ τόσων υπουργείων και υπηρεσιών πιθανώς να έφταναν για τα μισά τουλάχιστον σχολικά βιβλία.
Το βασικό πρόβλημα δεν είναι η ασυνεννοησία. Οταν λαλούν τρία υπουργεία, φυσικό είναι να αργούν οι μαθητές να δουν βιβλία. Το θέμα είναι ότι για να πάρει βιβλίο ένας μαθητής στην Αμφισσα, στην Αθήνα γίνεται χαλασμός: πρέπει να σώσει πράσινο φως το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο στην Αγία Παρασκευή, να βγει προκήρυξη εκτύπωσης στο Μαρούσι, να υπογράψει το υπουργείο Οικονομικών στο Σύνταγμα, κάπου μπλέκει και το υπουργείο Εσωτερικών στη Βασιλίσσης Σοφίας, να εγκρίνει τη δαπάνη το Ελεγκτικό Συνέδριο στους Αμπελόκηπους, να πληρώσει το Γενικό Λογιστήριο του κράτους στην Κάνιγγος και να γίνουν καμιά δεκαριά άλλες ενέργειες σε αντίστοιχες περιοχές.
Δεν θα ήταν πιο απλό και παραγωγικό να αποφασίζουν οι γονείς και οι καθηγητές των παιδιών στην Αμφισσα ποια βιβλία Φυσικής θα δώσουν στα παιδιά τους και μετά η πολιτεία να τους αποζημιώνει με κάποιους κανόνες; Δι’ αυτού του τρόπου δεν θα μειώναμε απλώς την απίστευτη γραφειοκρατία· δεν θα εξασφαλίζαμε μόνο ότι τα παιδιά θα έχουν βιβλία στην ώρα τους. Θα είχαμε καλύτερα βιβλία, διότι γονείς και καθηγητές θα φρόντιζαν να εξασφαλίσουν ό, τι προσφορότερο για τα παιδιά τους. Δεύτερον, θα ξεμπερδεύαμε με το άγος της παπαγαλίας στις εξετάσεις. Τα παιδιά δεν θα εξετάζονται σε συγκεκριμένες σελίδες συγκεκριμένων βιβλίων, για να περνούν εκείνα που τις αποστηθίζουν καλύτερα, αλλά σε περιοχές γνώσης που θα έπρεπε να κατανοούν για να γράψουν.
Παρά τις διαδικασίες αποκέντρωσης που ξεκίνησαν πρόσφατα, το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής παιδείας παραμένει η σοβιετική λογική της. Σύμπτωμα αυτής είναι οι καθυστερήσεις στην παράδοση βιβλίων, που διαβάζουμε τώρα πρωτοσέλιδα. Οι πληγές όμως που αφήνει είναι πολύ πιο βαθιές.
Tου Πασχου Μανδραβελη, από την Καθημερινή.

5 Σεπ 2011

Πρυτάνεις κλειστών πανεπιστημίων

Από τη στιγμή που έγιναν γνωστές οι προθέσεις της υπουργού Παιδείας Αννας Διαμαντοπούλου για τις αλλαγές στον τρόπο διοίκησης και λειτουργίας των ΑΕΙ και των ΤΕΙ, ήταν σαφές ότι όσοι ένιωθαν βολεμένοι με την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατούσε και έβλεπαν να θίγονται τα όποια συμφέροντά τους θα αντιδρούσαν. Και αυτοί ήταν πρυτάνεις, συγκλητικοί, καθηγητές και άλλοι από το διδακτικό προσωπικό, κόμματα, κομματικοί νεολαίοι και εξωκοινοβουλευτικά γκρουπούσκουλα που άνθησαν με τη βοήθεια και εξ αιτίας του συστήματος. Οχι όλοι (όχι, δηλαδή, «οι καθηγητές», «οι συγκλητικοί» που θα παρέπεμπε στο σύνολο των καθηγητών, των συγκλητικών κ. λπ.), αλλά αρκετοί, ώστε να είναι βέβαιο ότι η νέα ακαδημαϊκή χρονιά θα ξεκινούσε με αναταραχή στους πανεπιστημιακούς χώρους και έξω από αυτούς.
Είναι γνωστή η αρχική αντίδραση των πρυτάνεων. Κατήγγειλαν το νομοσχέδιο, επικαλέστηκαν τα γνωστά επιχειρήματα περί ξεπουλήματος των πανεπιστημίων στα ιδιωτικά συμφέροντα, χαρακτήρισαν «πραξικόπημα» την ψήφιση από τη Βουλή ενός τέτοιου νομοσχεδίου, μερικοί από αυτούς και κυρίως όσοι πρόταξαν δημόσια τα στήθη τους επιχειρηματολόγησαν τόσο ασυνάρτητα, που εκτέθηκαν και όταν διαπίστωσαν ότι η μεν πολιτική ηγεσία παρέμενε σταθερή στις θέσεις της, την δε κοινωνία δεν την έπειθαν, άλλαξαν τακτική.
Ζήτησαν να μην κατατεθεί το νομοσχέδιο στη Βουλή ώς τον Σεπτέμβριο, προβάλλοντας ως πρόσχημα την (περαιτέρω) δημόσια συζήτηση που δήθεν έπρεπε να προηγηθεί, αλλά στην πραγματικότητα για να κερδίσουν χρόνο, να επιστρέψουν από τις διακοπές οι σύμμαχοί τους φοιτητές που μαζί τους λυμαίνονται τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και να προχωρήσουν στις παραδοσιακές κινητοποιήσεις. Τις καταλήψεις, τις καταστροφές και τις λεηλασίες, τις απειλές και τους τραμπουκισμούς εις βάρος όσων θέλουν πανεπιστήμια που να λειτουργούν ουσιαστικά.
Εκείνο που δεν περίμεναν, βέβαια, οι πρυτάνεις και όσοι επιμένουν στην αλλοτρίωση των ΑΕΙ και των ΤΕΙ ήταν ότι το νομοσχέδιο έγινε νόμος με την ψήφο 260 εκ των τριακοσίων βουλευτών, δηλαδή των εννέα δεκάτων σχεδόν της Βουλής, που αποτελούν και την κοινοβουλευτική δύναμη του συνόλου των αστικών κομμάτων. Που σημαίνει ότι όλοι αυτοί που κλείνουν τώρα τα πανεπιστήμια και για άλλη μία φορά τους δρόμους στην Αθήνα και τις άλλες πόλεις δρουν αντίθετα προς τη βούληση της κοινωνίας και της Βουλής και βέβαια, γράφοντας για άλλη μία φορά στα παλιά τους τα παπούτσια τους νόμους της πολιτείας.
Κάποιοι πρυτάνεις, που η βάσκανη μοίρα τους ανέθεσε να μεταφέρουν τη γνώση στις νεότερες γενεές, αντί να τους κάνει καπετάνιους στο αντάρτικο, όπως ήταν προφανώς το όνειρό τους, απειλούν με προσφυγή στο ΣτΕ κατά του νόμου. Καμία αντίρρηση. Μέχρις ότου όμως το ΣτΕ αποφανθεί, είναι υποχρεωμένοι να υπακούουν στους νόμους και τις γραφές της συντεταγμένης πολιτείας, από την οποία, μάλιστα, ψωμίζονται ή χάρις στην οποία μερικοί από αυτούς βγάζουν το παντεσπάνι τους. Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς από πού αντλούν το δικαίωμα να παίζουν με το μέλλον των χιλιάδων παιδιών που πηγαίνουν στα πανεπιστήμια για να σπουδάσουν ή με τις τσέπες των γονιών που επιβαρύνονται αβάσταχτα κατά τη διάρκεια των σπουδών.
Δεν έχει νόημα η επίκληση της πραγματικότητας γύρω από τη σημερινή κατάσταση των ελληνικών ΑΕΙ και ΤΕΙ. Δεν υπάρχει άνθρωπος με στοιχειώδη λογική, με εμπειρία από τη λειτουργία των δικών μας ΑΕΙ και με θητεία ως φοιτητής ή ως καθηγητής σε κάποιο ξένο πανεπιστήμιο που να μη γνωρίζει την αλήθεια. Οτι τα δικά μας πανεπιστήμια έχουν προ πολλού χάσει επαφή με τον σκοπό για τον οποίον ιδρύθηκαν. Αλλά και πέρα από όλα αυτά, πώς οι πρυτάνεις και οι συγκλητικοί τολμούν να αδιαφορούν για τους φοιτητές που θέλουν να ολοκληρώνουν τις σπουδές τους στους χρόνους που προβλέπονται, που αγωνιούν γιατί θέλουν να προλάβουν προθεσμίες για επόμενο πανεπιστημιακό στάδιο, που πιέζονται από ανάγκες επιβίωσης για να βγουν στη βιοπάλη ή που δεν αντέχουν πλέον την ψυχοβγαλτική διαδικασία που επικρατεί στους πανεπιστημιακούς χώρους; Πώς μπορούν, άραγε, να βλέπουν αυτά τα παιδιά και να μην ντρέπονται;
Toυ Άγγελου Στάγκου, από την Καθημερινή.

4 Σεπ 2011

Δημιουργική προσαρμογή

Ο οριστικός θάνατος της μεσαίας τάξης έχει προαναγγελθεί πολλές φορές, και πάντα με ιδιαίτερη πεποίθηση... Και κάθε φορά ήταν η τελευταία. Οι δυνάμεις της ιστορίας είχαν αποφανθεί: πιέζοντας το παραγωγικό σύστημα προς δύο αντίθετες κατευθύνσεις (συγκέντρωση- συγκεντροποίηση του κεφαλαίου από τη μια πλευρά και «προλεταριοποίηση» από την άλλη) υποτίθεται ότι κατέτρωγαν όλα τα στρώματα που είχαν την κακή τύχη να βρίσκονται στις ενδιάμεσες θέσεις του φάσματος... 
Η ιστορία αυτή διατηρεί μια πειστικότητα δυσανάλογη με τον αριθμό των διαψεύσεών της μέσα στα χρόνια. Τη χρονιά της ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ ξεκινούσα μεταπτυχιακά στα Οικονομικά: ήμουν μια εξαγωγή της ΚΝΕ σε γνωστό αριστερό πανεπιστήμιο της Βρετανίας με αδιαμφισβήτητη αυθεντία στον μαρξισμό... Οπως και πολλοί άλλοι έλληνες οικονομολόγοι, είχα και εγώ πειστεί απολύτως ότι επίκειται το Βατερλό των μικρομεσαίων επιχειρήσεων... Τέτοια ήταν η διάχυτη βεβαιότητα, που αποφάσισα να καταγράψω το χρονικό αυτού του προαναγγελθέντος θανάτου στη διδακτορική μου διατριβή (η οποία ξεκίνησε με πολλές βεβαιότητες που βασίζονταν στους νόμους κίνησης της Ιστορίας). Θυμάμαι ακόμη τις αυτάρεσκες και σοβαροφανείς διατυπώσεις της ερευνητικής μου πρότασης: «... σκοπός μου ήταν να καταγράψω με λεπτομέρειες την κατάρρευση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στην Ελλάδα ως αποτέλεσμα της ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ». Θυμάμαι έναν έμπειρο και χαμογελαστό καθηγητή στο σχετικό σεμινάριο της εκκίνησης της διατριβής να με ρωτάει πώς ήμουν τόσο σίγουρη ότι θα τεκμηριώσω την κατάρρευση στα χρόνια που έρχονταν, και τη συμβουλή του μήπως να υιοθετήσω κάπως ευρύτερες διατυπώσεις... (όπως, «θα μελετήσω τους τρόπους με τους οποίους οι μικρές επιχειρήσεις ανταποκρίνονται στην ένταση του ανταγωνισμού που φέρνει το άνοιγμα της οικονομίας»...). Οχι, ήμουν αμετάπειστη. Αφού ήξερα τη διαδρομή της Ιστορίας, γιατί να το κρύψω με ψευτοσεμνότητα; Το τι έγινε στη συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστό σε όλους και σε όλες. Αντί να καταρρεύσουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τα προβλήματα εστιάστηκαν κυρίως στις μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις, ενώ οι μικρότερες όχι απλώς άντεξαν, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις ισχυροποίησαν το μερίδιο και τη θέση τους. Πολλές μεγάλες επιχειρήσεις έκλεισαν στα αμέσως επόμενα χρόνια και πολλές άλλες πέρασαν στην εντατική του ΟΑΕ ή μετατράπηκαν σε ΔΕΚΟ ή (ξανά)σώθηκαν χάρη σε γενναιόδωρη τραπεζική (ανα)χρηματοδότηση...
Το γιατί έγινε αυτό που έγινε (και κυρίως, γιατί δεν έγινε αυτό που «έπρεπε» να γίνει) είναι λιγότερο συζητημένο. Αυτό που διέθεταν κατά κανόνα οι μικρότερες επιχειρήσεις και δεν διέθεταν οι μεγαλύτερες ήταν ευελιξία και προσαρμοστικότητα. Ηταν η ικανότητα να αξιοποιούν κάθε διαθέσιμο πόρο, να ανταποκρίνονται στις διακυμάνσεις του ανταγωνισμού (άλλοτε βελτιώνοντας και άλλοτε φθηναίνοντας το προϊόν τους), να παρακολουθούν τις κινήσεις των ανταγωνιστών τους, να δοκιμάζουν αλλαγές σε μικρές ή σε μεγαλύτερες δόσεις. Είναι αλήθεια ότι ενώ έπαιζαν στο έργο της δημιουργικής προσαρμογής, εκστόμιζαν με στόμφο τα λόγια από άλλα έργα, μαζικής καταστροφής... «Λουκέτο», «ήττα και αφανισμός», καρυδότσουφλο στα κύματα της ανεξέλεγκτης αγοράς... Δεν γνωρίζω αν με αυτή τη δισυπόστατη επιλογή κατάφεραν να ξεγελάσουν και άλλους εκτός από τους νεαρούς και φρέσκους οικονομολόγους της εποχής... Πάντως η ουσία είναι ότι μιλούσαν για την καταστροφή και διαχειρίζονταν με σχετική επιτυχία τις αναγκαίες αλλαγές επειδή ήταν ευέλικτοι και προσαρμοστικοί. Δεν περίμεναν να τους ρίξει κάποιος άλλος (όπως το κράτος, για παράδειγμα) σωσίβιο. Κολύμπησαν με τις δικές τους δυνάμεις (κατά κανόνα).
Σήμερα ζούμε την αναβίωση αυτής της εσχατολογίας: «Λύκοςλύκος», το τέλος της μεσαίας τάξης, ο μπαμπούλας της αγοράς και οι συνωμοσίες της τρόικας και όσων μας επιβουλεύονται επειδή μας ζηλεύουν... Εχοντας κατ΄ επανάληψη διαπιστώσει τη διάψευση των ίδιων και των ίδιων προβλέψεων καταστροφής, θα περίμενε κανείς πως θα είμαστε λίγο πιο συγκρατημένοι στις προβλέψεις μας... Ηρθε το τέλος της μεσαίας τάξης; Οπως τόσες φορές στο παρελθόν (και όπως πάντα), η απάντηση είναι «και ναι και όχι». Η κανονικότητα αποτελείται από επιτυχίες και αποτυχίες, κάποιοι δυναμώνουν και κάποιοι άλλοι χάνουν μερίδια. Κάποιες δραστηριότητες επιβραβεύονται και κάποιες άλλες τιμωρούνται. Κάποιες ομάδες μαθαίνουν κολύμπι και την παλεύουν, κάποιοι άλλοι αφήνονται με τη χάρη του μοιραίου... Το κομμάτι εκείνο της μεσαίας τάξης που στηρίζεται στην κρατική προστασία και ενίσχυση μάλλον θα περιοριστεί (μακάρι, για το καλό όλων των υπολοίπων). Το κομμάτι εκείνο που δεν φοβάται να προσαρμοστεί και δεν ντρέπεται να μάθει νέα πράγματα θα επιβραβευθεί και θα ενισχυθεί. Οπως πάντα δηλαδή. Μόνο που θα ήταν κρίμα να ξαναπαίξουμε απαράλλακτους ρόλους στο ίδιο έργο κάνοντας πως δεν θυμόμαστε την πλοκή. Είναι άχαρο να πανικοβληθούμε ξανά για έναν πολλάκις προαναγγελθέντα και ουδέποτε διαπιστωθέντα θάνατο. Είναι κακόγουστο, είναι ανιστόρητο, είναι βλακώδες. Επιπλέον να αποσπά την προσοχή από τα σημαντικότερα θέματα της πραγματικότητας...

Από το ΒΗΜΑ, της κ.  Αντιγόνης Λυμπεράκη, 
καθηγήτριας Οικονομικών στο Τμήμα Οικονομικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης του Παντείου Πανεπιστημίου.

3 Σεπ 2011

Τι θα συνέβαινε αν η Ελλάδα έφευγε από το ευρώ

Πολύ θα ήθελα να έβγαιναν δημόσια όσοι "σπρώχνουν" με κάθε μέσο ή και μόνο με την ανοησία τους το παρακάτω σενάριο και να δηλώσουν παλικαρίσια: "ναι, έτσι θα είναι τα πράγματα αλλά σας καλούμε παρόλα αυτά να το κάνουμε... Θα υποφέρουμε πολύ αλλά θα θυσιαστούμε για τις επόμενες γενιές που εμείς καταδικάσαμε στην σημερινή κατάσταση". Αλλά που...
Αντίθετα αποκοιμίζουν τον απελπισμένο κόσμο με παραδείσιες περιγραφές χειραφέτησης του ανάδελφου έθνους μας, χωρίς να αλλάξει τίποτα, μόνο με την δευτέρα παρουσία του Μεγάλου Αδελφού - του κόμματος κράτους για το οποίο και μόνο εργάζονται δεξιοί και αριστεροί λαϊκιστές θεωρώντας ότι αυτοί σε κάθε περίπτωση θα έχουν τα ηνία και τις ...σχετικές απολαβές.
Και να σκεφτεί κανείς ότι μάλλον ήπιο μοιάζει το φρικαλέο σενάριο που ακολουθεί. Δεν είναι η ώρα να διεκδικήσουμε ένα αριστερό, δημοκρατικό και οικολογικό Μνημόνιο; Δεν είναι η ώρα να "σπρώξουμε" συλλογικά τις δίκαιες μεταρρυθμίσεις σε βάρος του φορολογικού παραδείσου των εχόντων και της πελατειακής/συντεχνιακής δικτατορίας του διεφθαρμένου ελληνικού πολιτικού συστήματος και των πελατών του;
μετά την έξοδο...

Ένα φανταστικό σενάριο γερμανών οικονομολόγων*
Με ένα, επιστημονικά ελεγμένο, φανταστικό όσο και φρικιαστικό σενάριο έρχεται σήμερα η οικονομική Handelsblatt να καταγράψει τι θα συνέβαινε αν η Ελλάδα αποχωρούσε από το ευρώ. Υπό τον τίτλο "Τι θα συμβεί αν;…"
Ομάδα οικονομολόγων της εφημερίδας με επικεφαλής τον Dirk Heilmann σκιαγράφησαν το "Worst-Case-Szenario", πώς δηλ. θα μπορούσε να επέλθει η διάλυση της ευρωζώνης. Επιστημονικός συνεργάτης της ομάδας των οικονομολόγων που το επεξεργάστηκαν ήταν ο καθηγητής Clemens Fuest, του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.

- Σύμφωνα με το σενάριο αυτό, το Φεβρουάριο του 2012 η κρίση χρέους στην Ελλάδα οξύνεται, οι αντοχές και η προθυμία των Ελλήνων για μεταρρυθμίσεις έχουν φθάσει στα όρια τους, η κοινή γνώμη εξεγείρεται και η κυβέρνηση Παπανδρέου πέφτει αφού χάνει την ψήφο εμπιστοσύνης στη βουλή.

- Ο νέος πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς ανακοινώνει τον Απρίλιο 2012 την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την επαναφορά της δραχμής. Η αλλαγή ευρώ και νέας δραχμής γίνεται στην αρχή 1:1, όλες οι καταθέσεις στις τράπεζες μετατρέπονται στο νέο νόμισμα και η Αθήνα προτείνει την ανταλλαγή των κρατικών ομολόγων στο νέο νόμισμα στο 80% της ονομαστικής τους αξίας. Η κυβέρνηση κρατάει επί τρεις ημέρες κλειστές τις τράπεζες, εξαγγέλλει ελέγχους συναλλάγματος και απαγορεύει την εξαγωγή ευρώ στο εξωτερικό Τα χρηματιστήρια Φραγκφούρτης και Παρισιού υφίστανται καθίζηση, το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου καταρρέει.

- Τρεις μέρες αργότερα οι ελληνικές τράπεζες δίνουν τα ευρώ με σφραγίδα που λέει «Νέα Δραχμή». Στα ΑΤΜ μπορούν να σηκώσουν οι Έλληνες ένα χαρτονόμισμα των 50 ευρώ ανά λογαριασμό. Η αστυνομία στις μεγάλες πόλεις φυλάσσει τράπεζες και δημόσια κτήρια. Οι καταθέτες σε Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία και Ισπανία προσπαθούν να αποσύρουν από τις τράπεζες τις καταθέσεις τους. Οι τράπεζες ανοίγουν για λίγες μόνο ώρες. Οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων διπλασιάζουν τα κονδύλια του μηχανισμού στήριξης. Η τραπεζική κρίση έχει φθάσει ήδη στην Ευρώπη.

- Τον Ιούνιο 2012 η τραπεζική κρίση οξύνεται ακόμα περισσότερο. Η Πορτογαλία αποχωρεί από την ευρωζώνη. Στην Ισπανία και τη Γαλλία λαμβάνουν χώρα μαζικές διαδηλώσεις κατά των νέων μέτρων λιτότητας που επιβάλει η ευρωζώνη.

- Τον Ιούλιο 2012, ύστερα και από πιέσεις του Προέδρου Ομπάμα, οι Βρυξέλλες αποφασίζουν την καθιέρωση ευρωομολόγων. Οι ΗΠΑ φοβούνται νέα παγκόσμια οικονομική κρίση. Γερμανία και Γαλλία εκδίδουν ευρωομόλογα 100 δις προκειμένου να στηρίξουν την Ισπανία και την Ιταλία. Στη Γερμανία βουλευτές του συνασπισμού παραιτούνται σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την καθιέρωση ευρωομολόγων.

- Τέλη του ίδιου μήνα η γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ χάνει την εμπιστοσύνη της Βουλής, η οποία αρνείται να δεχθεί ευρωομόλογα. Το κόμμα των Φιλελευθέρων αποχωρεί από τον συνασπισμό και η κ.Μέρκελ κυβερνά μέχρι τις επόμενες εκλογές με κυβέρνηση μειοψηφίας με την ανοχή των σοσιαλδημοκρατών. Εντυπωσιακή πτώση του χρηματιστηρίου. Σε Ρώμη, Παρίσι και Μαδρίτη χιλιάδες διαδηλωτές διαμαρτύρονται κατά της Γερμανίας.

- Ένα μήνα αργότερα Μέρκελ και Σαρκοζύ αποφασίζουν σε μυστική τους συνάντηση την καθιέρωση του «ευρώ του Βορρά» και καλούν να μετάσχουν Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Φινλανδία, Εσθονία, Αυστρία και Σλοβενία.
- Η γερμανική βουλή εγκρίνει μετά από δύο εβδομάδες τη συμμετοχή της Γερμανίας στο ευρώ του Βορρά και την καθιέρωση κοινής δημοσιονομικής πολιτικής . Στην ευρωζώνη ανήκει τώρα το 1/3 των χωρών της ΕΕ.
- Η αποδεκατισμένη ΕΚΤ αποδεικνύεται ότι δεν είναι πια σε θέση να εξασφαλίσει την νομισματική σταθερότητα. Η τιμή του νέου ευρώ υπερτιμάται σε σχέση με τα νομίσματα των χωρών που έχουν εκδιωχθεί. Τα γερμανικά προϊόντα είναι πανάκριβα και οι καταναλωτές στα κράτη της νοτίου Ευρώπης δεν τα αγοράζουν. Η γερμανικές επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Στις αγορές επικρατεί χάος και οι ευρωσκεπτικιστές παίρνουν το πάνω χέρι. Με δημοψηφίσματα περιορίζεται η ελεύθερη διακίνηση στην Ευρώπη και η εσωτερική αγορά. Ο πρώην καγκελάριος (σ.σ.: ο Γκέρχαρτ Σρέντερ) υπενθυμίζει ότι ήδη πριν χρόνια προειδοποιούσε ότι αν παραμελήσει κανείς την Ευρώπη, δεν θα απομείνει τελικά στο τέλος τίποτε άλλο από αυτήν εκτός από ένα ιστορικό γεγονός..
*Από το ΒΗΜΑ.
Αναδημοσίευση από το Blog, η αριστερή στρουθοκάμηλος

2 Σεπ 2011

Το δίκιο του φοιτητή

Είναι από τις ωμές, τις κυνικές ερωτήσεις που μπορείς να θέσεις με το άλλοθι της αφέλειας. Ποιος, στα αλήθεια, ενοχλείται από τις κινητοποιήσεις στο χώρο της Παιδείας; Ναι, το ερώτημα τίθεται σοβαρά. Ποιος πλήττεται από τον αναβρασμό στα πανεπιστήμια; Ποιο είναι το κοινωνικό κόστος; Όταν, για παράδειγμα, κινητοποιούνται οι μεταφορείς, βλέπεις την ταλαιπωρία στους δρόμους και στα πρόσωπα των ανθρώπων. Όταν απεργούν οι ναυτεργάτες το πρόβλημα σκληραίνει όπως ο κάβος του πλοίου και η κοινωνία μεταφέρει το αίτημα προς την κυβέρνηση. Όμως ποιοι υφίστανται την πίεση με την εξεταστική περίοδο σε αναστολή και τους φοιτητές σε κατάληψη; Ας το ψάξουμε.
Οι καθηγητές μεταθέτουν την εκκίνηση της εξεταστικής περιόδου. Τεχνικά αυτό δεν αποτελεί απεργία, έχουν δικαίωμα να το κάνουν χωρίς να χάσουν ούτε ευρώ από τις αποδοχές τους αν και στο υπουργείο Παιδείας διατηρούν διαφορετική άποψη. Ουσιαστικά φορτώνουν το βάρος της κινητοποίησης στους φοιτητές, κυρίως προς αυτούς που βρίσκονται στο πτυχίο. Όμως ακόμα και αν οι καθηγητές ανέβαιναν στην έδρα με τα θέματα, η εξεταστική θα ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί στις σχολές που τελούν υπό κατάληψη. Οι φοιτητές δεν θα επέτρεπαν τη διεξαγωγή εξετάσεων. Αφήστε την πολιτική διάσταση στην άκρη. Ποιοι είναι αυτοί που θίγονται πρώτοι; Είπαμε, είναι οι επί πτυχίω φοιτητές και αν το τραβήξετε λίγο παραπάνω θα προσθέσετε και τις οικογένειες που θα κληθούν να υποστούν το οικονομικό βάρος από την παράταση των σπουδών. Από εκεί και πέρα δεν νομίζω να καίγεται καρφάκι στην κοινωνία για το αν πάρουν πτυχίο οι Βιολόγοι της Θεσσαλονίκης ή αν θα συνεχίσουν τις σπουδές τους οι Χημικοί της Πάτρας. Οι κινητοποιήσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας πλήττουν πρωτίστως τα πιο αδύναμα μέλη της ή, τέλος πάντων, εκείνους που διατηρούν την πιο πιεστική σχέση με το χρόνο και το χρήμα. Μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις η νομιμότητά τους επιδέχεται αμφισβήτηση-αξίζει να μετρήσουμε τον αριθμό των φοιτητών που αποφασίζουν κατάληψη του τμήματος αν και όσοι απέχουν δεν δικαιούνται να διαμαρτύρονται στη συνέχεια.
Ασφαλώς και όταν τα πανεπιστήμια της χώρας τελούν υπό κατάληψη, η συνολική εικόνα αλλάζει. Και όταν οι φοιτητές βγουν στους δρόμους η κοινωνία θα στρέψει ανήσυχη το βλέμμα. Όμως το πιθανότερο είναι ότι αυτή τη φορά θα θυμώσει. Πρώτον επειδή συμφωνεί με την κατάργηση του ασύλου και δεύτερον επειδή ενθουσιάζεται με την αποδυνάμωση των φοιτητικών παρατάξεων. Ας είναι τα πανό γεμάτα δίκαια αιτήματα για χρηματοδότηση, συγγράμματα, το μνημόνιο, την τρόικα. Όσο προτάσσεται η διατήρηση του ασύλου και των κομματικών μαγαζιών, η κοινωνία είτε θα αποστρέφει το βλέμμα, είτε θα δείχνει τα δόντια της. Η αντίφαση είναι θλιβερή: τα κύτταρα της προόδου διεγείρουν πλέον συντηρητικά αντανακλαστικά. Προφανώς επειδή η ανάγκη για επιχειρήματα είναι μεγαλύτερη από την ένταση των συνθημάτων. Μια καλή ιδέα για τη φοιτητική κοινότητα θα ήταν να μας δείξει έστω και ένα πανεπιστήμιο που να θεωρείται καλύτερο από τα ελληνικά, το οποίο να λειτουργεί υπό καθεστώς ασύλου και φοιτητικών κομματικών παρατάξεων. Υπάρχει αυτό το πανεπιστήμιο;
Του Κώστα Γιαννακίδη , από τo protagon.gr.

1 Σεπ 2011

Τέλειωσε το παραμύθι Αθηναίοι. Καλή επιστροφή στα πάτρια…

«Νιώθω ένα χέρι να με τραβά», έγραφε κάποτε ο Καμπανέλης στις αναμνήσεις του από τις πρώτες παραστάσεις του «Μεγάλου μας τσίρκου» και εγώ σαράντα, περίπου, χρόνια μετά νιώθω ακριβώς το ίδιο. Ένα χέρι να με τραβά, όχι φυσικά για να μου χαρίσει δυό λέξεις ουσίας- αυτές τις έχω ξεχάσει προ πολλού- αλλά για να επιδοθεί στο γνωστό και μη εξαιρετέο άθλημα της αιρετής Δημοκρατίας. Το αλληλοσφίξιμο των ενήλικων χεριών. Αυτήν την ανθρώπινη επαφή της ανοίκειας οικειότητας, όταν προέρχεται από δαύτους! Βλέπεις, από τότε που οι σπουδαγμένοι επικοινωνιολόγοι ψιθύρισαν στο αυτί των αιρετών μας το μεγάλο αυτό μυστικό της επικοινωνίας γέμισαν οι κάμποι και οι πλαγιές της ελληνικής γής από χιλιάδες κάθιδρες, σφιχτές χειραψίες. Ο γερο-Βασιλιάς με τους αυλικούς και τις υποκλίσεις τους και η κυρα- Δημοκρατία με τους αιρετούς και τις χειραψίες τους. Αθάνατη γλώσσα του σώματος. Πόσο χρήσιμη λογίζεσαι για τις πολιτείες των ανθρώπων!!!
Το γεγονός ότι η λογική μιλάει εδώ και χρόνια για την ανάγκη μιας τολμηρής και αποφασιστικής ανορθωτικής εκστρατείας, δεν φαίνεται να τους απασχολεί καθόλου. Κολλημένοι με την μπάλα του χθές, εκστρατεύουν κατά μπουλούκια στην δοξασμένη ελληνική περιφέρεια και παρίστανται όλο καμάρι στα πανηγύρια και στις εκδηλώσεις πολιτιστικών και λοιπών συλλόγων. Καθισμένοι πρώτο πλαστικό τραπεζάκι πίστα δέχονται τις περιποιήσεις και τα κοπλιμέντα των παρευρισκομένων, πίνουν μια γουλιά από την μπύρα που τους σερβίρεται στο γνωστό μεταλλικό κουτάκι και αφού ρίξουν και έναν χορό, τιμώντας τα ήθη και τα έθιμα του ευγενικού οικοδεσπότη, αποχωρούν όλο καμάρι για να προλάβουν να παραστούν και στην επόμενη, υπαίθρια δεξίωση. Και να ήταν μόνο τα πανηγύρια, πάει και έρχεται. Η έλευση του φθινοπώρου θα πατούσε το λυτρωτικό delete στις θερινές αυτές περιοδείες του μεγάλου μας τσίρκου και θα επιστρέφαμε όλο ανακούφιση στους γνώριμους φθινοπωρινούς ρυθμούς μας. Έλα, όμως, που γλιτώνοντας από τους χορούς και τις χειραψίες του Αλωνάρη και του Θεριστή πέφτουμε πάνω στις συσκέψεις και τις μαζώξεις του αχθοφόφου Τρυγητή .
Η τρόικα, βλέπεις, πιέζει για επίσπευση των μεταρρυθμίσεων- ή τελοσπάντων ό,τι αυτή εννοεί ως τέτοιες- η κυβέρνηση ασμένως συντάσσεται μαζί της και προσπαθεί να τις υλοποίησει και η Τοπική Αυτοδιοίκηση συσκέπτεται ποικιλοτρόπως. Ναι, καλά ακούσατε. Οι αυτοδιοικητικοί ταγοί της χώρας, αντάμα με τους βουλευτές και τους θεσμικούς φορείς συσκέπτονται αδιαλείπτως και ανελλιπώς για την επίθεση των εξωγήινων τροϊκανών εναντίον της καλοβαλμένης μας ζωής και όλων εκείνων των φορέων που μέχρι σήμερα την συντηρούσαν. ΤΕΙ, νοσοκομεία, λιγνιτικά κέντρα, σχολές αστυνομίας, εφορίες, τελωνεία, παραρτηματα ασφαλιστικών φορέων και κρατικά ραδιόφωνα αποτελούν τις κόκκινες γραμμές τους. Κρούουν κουδούνια, χτυπάνε τετζερέδες και κατσαρολικά, γράφουν επαναστατικά συνθήματα στους τοίχους του facebook και, γενικώς, κινητοποιούνται. Πιστοί στην πορεία τους όλα αυτά τα χρόνια. Να πορεύονται ευτάκτως και αφεύκτως στον δρόμο του λαϊκισμού και του καθημερινού διασυρμού, ανίκανοι να αρθρώσουν την οποιαδήποτε πρόταση για την ανάπτυξη του τόπου τους.
Το φαιδρό του πράγματος, βέβαια, είναι πως αυτόν τον περιφερειακό αχταρμά μετριότητας, δημοσιοσχετίστικης γλίτσας και αντιαναπτυξιακής λογικής τον κατακεραυνώνουν οι «άσπιλες και αθώες» παρθένες της αγαπημένης μας πρωτεύουσας. Αυτές που ως γνήσια «γεννήματα θρέματα» της λεβεντογένας επαρχίας και τώρα Αθηναίες βέρες- μόνιμοι κάτοικοι της οδού Ιπποκράτους του Ξανθούλη- στριμώχτηκαν εκεί κάτω, στα λίγα στρέμματα της απαστράπτουσας Αττικής γής και μας εγκαλούν καθημερινά για την ανάπτυξη του πρωτογενή τομέα που δεν λέει να έρθει. Τους ακούω να φλυαρούν καθημερινά στις πλατείες και να φτιάχνουν ανώγια και κατώγια στα τακτοποιημένα τους μυαλά και κουνάω σιωπηλός το κεφάλι, εγώ ο basse classe επαρχιώτης. Γιατί ξέρω πως σαν πάψουν τα «συμμαχικά ταμεία» να χρηματοδοτούν το ύφος και το ήθος της εκπάγλου ομορφιάς άμεσης Δημοκρατίας τους- που έχουν πάψει, δηλαδή, αλλά είναι και αυτή η καταραμένη αδράνεια της φυλής που δεν μας επιτρέπει ακόμα να το αντιληφθούμε- και τους κόψει η λόρδα, θα καταδεχτούνε να ρίξουνε τα μούτρα τους και να συμβιβαστούν με μια άξεστη και δίχως τρόπους ταπεινή χωριατοπούλα.
Καλά και άγια τα συστήματα και οι φιλοσοφίες που τα στηρίζουν, αλλά όταν ο Ολλανδός παύει να σου πουλάει ντομάτες επι πιστώσει, επειδή είσαι μπαταχτσής, πάς στο χωράφι του παππού σου, εκεί στα κράσπεδα της ελληνικής γής, ανοίγεις λάκους στο χώμα και τις φυτεύεις μοναχός σου. Ό,τι ακριβώς δηλαδή μου πρότεινε και ένας «φαντεζί» δημοσιογράφος των Αθηνών –μεταγραφή από τα δικά μου μέρη- ο οποίος πρίν από καιρό με κάλεσε, με το γνωστό από καθ΄ έδρας ύφος του , να καταχωνιάσω κάπου το άχρηστο πτυχίο μου και να αρχίσω να καλλιεργώ τον προσοδοφόρο κρόκο. Μαζί σου κύριε «καθηγητά». Είναι, μοναχά, που αυτό το διαολεμένο το σαφράν μαζεύεται με κόπο. Πάρε, λοιπόν, την οικογένειά σου από εκεί και αντε μια βόλτα από τα πάτρια εδάφη να δώσετε όλοι μαζί ένα χεράκι στο δύσκολο το μάζεμα. Και στο μεσημεριανό διάλειμμα γράφεις και τα περισπούδαστα πονήματά σου και τα στέλνεις με τις γραμμές του ίντερνετ όπου τραβάει η ψυχή σου. Καλή η ιεραποστολική διδαχή, κύριε «καθηγητά» αλλά για τους ιθαγενείς του Πάσχα (του νησιού, βεβαίως βεβαίως, μην πάει αλλού το πονηρό μυαλό σας)!
Στέκομαι, λοιπόν, στα παρατημένα χωράφια των παππούδων τους, στα μισογκρεμισμένα πατρικά και στις περιφερειακές οδούς των μεγάλων πόλεων, με τις σκελετώμενες από τον χρόνο βιοτεχνίες και τα εντυπωσιακά πολυκαταστήματα της πολιτισμένης franchise Εσπερίας και αγναντεύω προς Φθιώτιδα μεριά για το πολυπόθητο μποτιλιάρισμα της Εθνικής, στο ρεύμα προς Λαμία! Πού θα πάει; Θα καταλάβουν, επιτέλους, ότι τελείωσε το αστείο με τον κρατικοδίαιτο τριτογενή τομέα και με την δημοσιοϋπαλληλία της υδροκέφαλης πρωτεύουσας. Αν θέλουν τα 500 και τα 1000 ευρώ που παίρνουν τώρα να διπλασιαστούνε, ας έρθουν εδώ πέρα να δουλέψουνε μαζί μας. Ας ρίξουνε το κόστος ζωής για αρχή και την συνέχεια την συζητάμε. Αποκέντρωση, λοιπόν. Βήμα πρώτο.
Αλλά και να ‘ρθουνε θα ανταπαντήσει κάποιος τι ακριβώς θα βρούνε; Τους ΟΤΑ που περιγράφεις; Τους περιφερόμενους θιάσους με τα χαμόγελα και τις σφιχτές χειραψίες που κυοφορούν μέσα στο κραυγαλέο καρακιτσαριό τους τις πολιτικές καριέρες κάποιων; Τα αναπτυξιακά οράματα που σταματούν στην εξαγγελία μιας ακόμα εργολαβίας και τα πελατειακά χαριεντίσματα με τους απανταχού μικροαπατεωνίσκους της ελληνικής περιφέρειας; Να μας λείπει το βύσινο μεγάλε. Εδώ θα κάτσουμε και «γαία πυρί μιχθήτω». Οπότε, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, που λέγαν και οι παλιότεροι. Και η κατάσταση διαιωνίζεται, με τους μεν να μας εγκαλούν για εμμονή στο χθές και τους δε, εμάς δηλαδή, να επιστρέφουμε την μομφή χωρίς καν να την ανοίξουμε για να δούμε τι έχει μέσα!!!
Και το ερώτημα τίθεται αμείλικτο. Μπορείς να αλλάξεις το κεντρικό πολιτικό σύστημα αν δεν αλλάξεις πρώτα τις περιφερειακές δομές του; Μπορείς, με άλλα λόγια, να αλλάξεις την εθνική νοοτροπία του Γρεκού- χρήσιμες αν και λιγάκι αίολες αυτές οι γενικεύσεις – αν πρώτα δε διαμορφώσεις μια υγιή περιφερειακή συνείδηση; Φυσικά και όχι. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση αποτελεί, άλλωστε, το πολιτικό φυτώριο της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Ο μπεσαλής Δήμαρχος, που δινει δωρακια στους εργολάβους και τους προμηθευτές και κλείνει το μάτι στην μικροανομία των συμπολιτών του, καθώς και ο λεβέντης Περιφερειαρχης, που ανθίσταται σθεναρά στις πιέσεις της κεντρικής εξουσίας για εξορθολογισμό των περιφερειακών δομών, είναι οι αυριανοί Βουλευτές ενός συστήματος της ίδιας και απαράλλαχτης αισθητικής και ηθικής. Της αισθητικής του νεοελληνικού μπαγαποντισμού και της ηθικής του παντί τρόπω πλουτισμού.
΄Ισως ήρθε η ώρα, λοιπόν, να το βουλώσουμε όλοι μας – πρωτίστως για μένα το λέω μεγάλε, μην ψαρώνεις- και να αρχίσουμε να δουλευουμε λίγο λίγο την αλλαγή του μέσα μας. Να αρχίσουμε, εμείς οι basse classe επαρχιώτες, να ξεφωνίζουμε το ευτελές της πόλης μας και όλους αυτούς που το συντηρούν και να υψώσουμε τον πήχυ της πολιτικής μας εκπροσώπησης, σε τέτοιο σημείο, ώστε να καταστεί εμπόδιο ανυπέρβλητο για τους μέτριους και τους ατάλαντους (ανεξαρτήτως καταγωγής για να μην παρεξηγηθώ!). Να αρχίσουμε αθόρυβα και μακριά απ΄ τις πλατείες να φτιάχνουμε θύλακες καινοτομίας και δημιουργικότητας, ώστε το αυριανό αντάμωμα με τους πρώην πρωτευουσιάνους να δώσει γρήγορα καρπούς σε όλους τους τομείς του επιστητού, των τεχνών και των Γραμμάτων. Να ανοίξουμε, επιτέλους, τη συζήτηση για την ανάγκη αναδιανομής της αντιπαραγωγικής ιδιοκτησίας, που αποτελεί «εξ΄ απαλών ονύχων» τον κανόνα σε αυτήν την χώρα, ώστε να δοθεί στους νέους παραγωγούς που θέλουν να επενδύσουν, να επινοήσουν, να καινοτομήσουν και να διακινδυνεύσουν. Να τολμήσουμε,τέλος, να φτιάξουμε τη σύγχρονη και αποκεντρωμένη Ελλάδα που, κάποιοι από εμάς, ευελπιστούμε να δούμε σε αυτήν την ρημάδα τη ζωή. Την Ελλάδα των Παραγωγών και των Δημιουργών. Μια Ελλάδα που θα έχει αυτάρκεια αγαθών, θα εξάγει το περίσσευμά της, θα παράγει Γνώση και Πολιτισμό και θα αποτελεί πόλο έλξης για χιλιάδες κατοίκους του παγκόσμιου χωριού. Μια Ελλάδα που θα κάνει πράξη το αίτημα της δημιουργίας και θα μπολιάσει με το ήθος της δημιουργικότητας τη νέα γενιά αυτής της χώρας…
Θα μου πείς, όνειρα θερινής νυκτός είναι αυτά και δεν θα έχεις και άδικο. Είναι, μονάχα, που προτιμώ τα καλοκαίρια μου να κάνω τέτοια όνειρα από το να τρώω στη μάπα τις θερινές τους χειραψίες…
Του Τάσου Φούντογλου, από το aixmi.gr