Παλιότερα, το όνειρο όλων των Ελλήνων ήταν να βρουν λίρες. Η έξοδος από την ανέχεια δεν ήθελε πολλή δουλειά, αλλά λίγη τύχη. Αργότερα, το όνειρο του «τενεκέ με λίρες» αντικαταστάθηκε με το τζακ-ποτ. Χιλιάδες ξημεροβραδιάζονται στα πρακτορεία ΠΡΟ-ΠΟ, προσπαθώντας να πετύχουν τους μαγικούς αριθμούς που θα λύσουν όλα τους τα προβλήματα. Σύμφωνα με μια υποβόσκουσα ρωμαίικη θεωρία, η βασιλική οδός προς τον πλούτο δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Αντε και λίγη τύχη...
Σε συλλογικό επίπεδο, οι «τενεκέδες με τις λίρες» έχουν πολλά ονόματα. Πότε είναι τα φθηνά δάνεια των Ρώσων, που θα μας επιτρέψουν να συντηρούμε στρατιές δημοσίων υπαλλήλων, που θα πληρώνονται αλλά δεν θα δουλεύουν· πότε είναι τα αμύθητα κοιτάσματα πετρελαίου που θα μας κάνουν σεΐχηδες της Μεσογείου· πότε εκείνη η μαγική «ανάπτυξη» που θα ρίχνεις ένα ευρώ στην οικονομία κι εκείνο κυκλοφορώντας θα πολλαπλασιάζεται. Για πολλούς «αναπτυξιακούς» η οικονομία είναι κάτι σαν αγαθός κουλοχέρης. Οποτε βάζεις ένα νόμισμα, αυτό επιστρέφεται πάντα στο πολλαπλάσιο.
Ο άλλος τρόπος παραγωγής πλασματικού πλούτου στην Ελλάδα είναι να ανακατεύουμε τα νούμερα. Να βαφτίζουμε τις ΔΕΚΟ ιδιωτικές, να δείχνουμε ότι τα ελλείμματα τους ελληνικού κράτους είναι χαμηλά και να δανειζόμαστε ασυστόλως.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό το κόλπο έπιασε πολλάκις στην Ευρωζώνη και δεν το κάναμε μόνο εμείς. Πολλοί Ευρωπαίοι έκρυβαν τα περιττώματα της πολιτικής τους κάτω από ευφάνταστους οργανισμούς. Οι φορολογούμενοι πλήρωναν, αλλά, όπως στην περίπτωση της Lehman Brothers, τα ελλείμματα και τα χρέη θάβονταν πίσω από περίτεχνους κωδικούς.
Τώρα, η Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής, με αρχόντισσα την κ. Βάσω Παπανδρέου, επιχειρεί να αναστήσει το παλιό όνειρο του πλούτου χωρίς κόπο, αλλά με το κάψιμο δανεικών. Αρκούσε η μαρτυρία κάποιων πικραμένων, λόγω απόλυσης, μελών Δ.Σ. της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για να κινητοποιηθούν τα ανακλαστικά του πολιτικού μας συστήματος προς την απάτη. Οι κύριοι Παπαδημούλης και Κουρουπλής πίστεψαν ότι βρήκαν ένα τενεκέ λίρες στην Eurostat και κάλεσαν τον πρόεδρό της να τον δώσει πίσω, έτσι ώστε να κρυφτούν οι δαπάνες πίσω από οργανισμούς «για τους οποίους δεν προηγήθηκε μελέτη και έλεγχος». Λες και χρειαζόταν μελέτη για να καταλάβουμε από ποιων τσέπη θα καλυπτόταν το ένα δισ. ζημιών του ΟΣΕ ή ποιος θα πληρώνει τα ελλείμματα των ΗΛΠΑΠ.
Αυτού του τύπου οι λαϊκισμοί, όμως, έχουν πέραση σε μια κοινωνία που μεγάλωσε διδασκόμενη ότι αρκεί ένα «καλό κόλπο» για να λύσουμε διά παντός τα οικονομικά προβλήματα· ότι κάπου υπάρχει ένας τενεκές λίρες ή έστω μια Τράπεζα της Ανατολής, της οποίας οι μετοχές είναι σε χρυσό και αξίζουν 640 δισ. ευρώ το κομμάτι.
Η πολιτική ηγεσία του τόπου, όμως, έπρεπε να ξέρει καλύτερα. Αντί να δημιουργεί φρούδες ελπίδες στον πληθυσμό ότι μπορεί να βγει από την κρίση με ένα μαγικό κόλπο που δεν θα έχει κόπους και θυσίες, έπρεπε να τον κινητοποιεί προς την παραγωγή, την οργάνωση και την προκοπή. Φευ! Φαντάζει πιθανότερο να υπάρχει ο χρυσός της Ανατολής παρά να σοβαρευτεί το πολιτικό μας σύστημα.
Tου Πάσχου Μανδραβέλη, από την Καθημερινή.
Η εικόνα είναι αναδημοσίευση από το φιλικό Blog ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφή