Οι φήμες τον ήθελαν να κρύβεται στο Αγιον ΄Ορος, στα Σκόπια, στη Σερβία, στην Τουρκία, ακόμη και στον μακρινό μας Καναδά ορισμένοι είπαν πως τον είδαν. ΄Ομως, απρόβλεπτος όπως πάντα, διέμενε σε έπαυλη ευγενώς παραχωρηθείσα κάπου στα Καλύβια Αττικής, απολαμβάνοντας μια ασυλία που και ο ίδιος πίστευε μέχρι προχθές πως ήταν νομοθετικά κατοχυρωμένη.
΄Ολα αυτά είναι γνωστά, θα μου πείτε, όπως και μερικές ακόμη γραφικές λεπτομέρειες που συνοδεύουν τη σύλληψή του: τα γένια που άφησε από την τελευταία φορά που τον είδαμε, τα κιλά που έχασε, τα πούρα Cohiba που ζήτησε από τους αστυνομικούς να πάρει μαζί του, η δήλωσή του πως είναι πολιτικός κρατούμενος κυνηγημένος από την κυβέρνηση και το σύστημα.
Γραφικές λεπτομέρειες, ή μάλλον λεπτομέρειες μιας γραφικότητας που δυστυχώς την ξέρουμε πολύ καλά. Διότι όπως η βία που τη λέμε «αθλητική» για να την εξορκίσουμε, έτσι και η εγκληματική γραφικότητα της ανομίας αυτού του τύπου δεν περιορίζεται ούτε στα γήπεδα, ούτε στους στημένους αγώνες. Κυκλοφορεί ελεύθερη ανάμεσά μας με την άνεση του υποκόσμου που ανακάλυψε ότι τα σύνορα που τον χώριζαν από τον κόσμο κάποιοι φρόντισαν να τα ρίξουν.
΄Οποια κι αν θα είναι η έκβαση των υποθέσεών του, είτε αποδειχθούν είτε όχι οι κατηγορίες που τον βαρύνουν, ο Μάκης Ψωμιάδης παραμένει η εμβληματική φυσιογνωμία της κατεστημένης ανομίας, αυτής που τώρα γκρεμίζεται με πάταγο πάνω στα κεφάλια μας. Για την ακρίβεια στα ζαλισμένα μας κεφάλια απ' την κατήφεια των λογαριασμών της κοινωνικής μας πτώχευσης.
Υπήρξε η εμβληματική φυσιογνωμία μιας Ελλάδας που ξοδευόταν στο νυχτομάγαζο - και κυριολεκτικά, και μεταφορικά. Της Ελλάδας που όριζε τις κοινωνικές της αξίες με το πρώτο τραπέζι πίστα, τον μεγαλύτερο κυβισμό, το μακρύτερο πούρο, τα περισσότερα τετραγωνικά και τον πιο ακριβό λογαριασμό. Ηταν η Ελλάδα τού «σ' όποιον αρέσουμε», της αυτάρεσκης αυθαιρεσίας που την είπαμε μαγκιά και την καθαγιάσαμε. Το αν αυτή η μαγκιά ξόδευε δανεικά, μαύρα ή κλεμμένα μπορεί να έχει σήμερα σημασία για τους δανειστές της, όμως για μας ακόμη μεγαλύτερη σημασία έχει το κοινωνικό της εκτόπισμα.
Υπερβολές θα μου πείτε. Ο Ψωμιάδης είναι ένας, άντε να 'ναι κι άλλοι δεν ξέρω πόσοι σαν κι αυτόν, κι ήταν πάντα αποδιοπομπαίος και κυνηγημένος, πλην όμως ασύλληπτος. Δεν έχω αντίρρηση. Μπορεί να σόκαρε με τη γραφικότητά του όμως οι «αξίες» του νυχτομάγαζου που εκπροσωπούσε έδιναν τον τόνο στην ευμάρεια της ευρωπαϊκής Ελλάδας.
Αυτά ως προς την ιστορική αποτίμηση του κοινωνικού του ρόλου. Διότι ο ήρωας του καιρού μας ως εμβληματική φυσιογνωμία μας δείχνει και το μέλλον.
Κι όταν τον βλέπω σκέφτομαι πώς θα είναι η Ελλάδα του «σ' όποιον αρέσουμε», η χώρα που θα διώξει επιτέλους τους ξένους δυνάστες της, που θα γυρίσει την πλάτη στο καταραμένο ευρώ για να αποσυρθεί στην αξιοπρέπεια της βαλκανικής της μοναξιάς. Πόσοι Ψωμιάδηδες, απ' αυτούς που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, περιμένουν να διαχειριστούν την υπερηφάνεια της πτωχευμένης Ελλάδας όταν θα έρθει εκείνη η ώρα;
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, από ΤΑ ΝΕΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου