"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

28 Μαρ 2016

Η χώρα του Εγώ!

Αυτή τη φορά, ας βάλουμε τις αιτιολογίες μπροστά από τα συμπτώματα.
Είμαστε ένας μικρός τόπος γεμάτος ανθρώπους που το πρώτο και βασικότερο χαρακτηριστικό τους είναι η έλλειψη σιγουριάς. Κληρονομιά αιώνων σκλαβιάς, επιδρομών και καταπίεσης.
Η έλλειψη σιγουριάς οδηγεί σε μια υπερβολική (και αναγκαστική) υπερτροφία του εγώ. Το εγώ νιώθει διαρκώς πως κινδυνεύει, οι μηχανισμοί αυτοπροστασίας θριαμβεύουν, ο εγωισμός γίνεται μέθοδος επιβίωσης. (Ο θάνατος σου, η ζωή μου). Η στάση παραμένει κι όταν ο κίνδυνος περάσει.
Πώς όμως χωράνε σε μια μικρή χώρα εννιά εκατομμύρια υπερτροφικά εγώ — που το καθένα θέλει να επιβληθεί στα άλλα; Φτάνουμε στο Ιονεσκικό παράδοξο, όπου ο καθένας μας σαν Εγώ έχει όλα τα δικαιώματα — και σαν Εσύ κανένα.
Στη χώρα του Εγώ, το Εσύ είναι υπό διωγμόν. Άρα και το Εγώ (μια και όλα τα Εσύ είναι και Εγώ...). Άρα οι πάντες... Έτσι, αιώνες τώρα, κλείνουμε ο ένας το δρόμο του άλλου. Στην προσπάθεια μας να μην προηγείται κανείς, μένουμε όλοι στάσιμοι.
Μόνο σε κάτι πολέμους τα ξεχνάμε και ορμάμε — για να ακινητοποιηθούμε πάλι, μετά, σε λαοκοόντειο μαρμάρινο σύμπλεγμα.
Τίποτα δεν μας ενοχλεί περισσότερο από την επιτυχία του άλλου (πώς μας ξέφυγε!). Δεν την ανεχόμαστε. Δεν την επιτρέπουμε. Τη θεωρούμε απρεπή, άσεμνη, σχεδόν... αντιδημοκρατική.
Οι άλλοι λαοί υπερηφανεύονται για τους προικισμένους, τους εκλεκτούς, τους ταλαντούχους. Εμείς ντρεπόμαστε και κοιτάμε να τους κρύψουμε. Και το καταφέρνουμε μια χαρά. Εκτός αν τύχει και τους ανακαλύψει κανένα ξένο Νόμπελ. (Αλλά και τότε, λίγες μέρες μετά τους πρώτους πανηγυρισμούς, αρχίζει να κυκλοφορεί το φαρμάκι και στα στόματα και στα ρεπορτάζ των εφημερίδων).
Μικρότητες μιας κομπλεξικής κοινωνίας φοβισμένων ανθρώπων, που βλέπουν την επιτυχία του άλλου σαν απειλή. Που δεν δέχονται τη νομιμότητα του επαίνου παρά μόνο μετά θάνατον. (Το άκουσα: “Τέτοιο κείμενο μόνο αφού πεθάνει επιτρεπόταν να γραφτεί”).
Έτσι, λοιπόν, κύριοι: αγωνιστείτε, κοπιάστε, αλλά μην προσδοκάτε αναγνώριση, θα έρθει όταν δεν θα υπάρχετε εσείς. Ή εσείς — ή αυτή. Λεφτά, κερδίστε όσα θέλετε. Η κοινωνία μας (αντίθετα με τις ξένες) επιτρέπει να κάνεις επίδειξη χρημάτων (αυτό θαυμάζεται), αλλά όχι και επίδειξη ταλέντου (αυτό είναι νεοπλουτικό). Προπαντός σεμνότης! Το να περιφέρεις μια προσωπικότητα σ' αυτή τη χώρα, είναι εξίσου απρεπές με το να επιδεικνύεις τα γεννητικά σου όργανα στα πάρκα.
Συγχέουμε: την παρουσία με την υπεροψία. Τη διαφοροποίηση με την ανισότητα. (Λίγο ακόμη και θα ζητηθεί η κοινωνικοποίηση του πνευματικού πλούτου...).
Έχουμε βρει και το όπλο που σκοτώνει κάθε ευγενική φιλοδοξία. Όποιος κινείται “προβάλλεται”. Ο επιστήμονας που παρουσιάζει μια ανακοίνωση το κάνει για να προβληθεί. Ο συγγραφέας που γράφει ένα βιβλίο το ίδιο. Όλα γίνονται για την προβολή. Κι όσοι τολμούν επώνυμα να δημιουργούν, αποκαλούνται επιδειξίες. Όχι βέβαια πως δεν γίνεται και πολλή προσπάθεια για επίδειξη. Ακριβώς επειδή τόσο έχουμε στερηθεί του έπαινο, κάνουμε τα πάντα για να τον αποκτήσουμε. (Σαν το ποτό, στην εποχή της ποτοαπαγόρευσης). Και φτηνή επίδειξη γίνεται και κακή προβολή.
Αλλά δεν είναι κάθε δραστηριότητα προβολή, ούτε κάθε εργασία διαφημιστικό κόλπο. Πρέπει κάποτε να μάθουμε να αξιολογούμε και να δεχόμαστε την ποιότητα. Πρέπει, να αναγνωρίσουμε τη δυνατότητα της παρουσίας στον καθένα. Γιατί ο καθένας έχει κάτι να πει και πρέπει να μπορεί να το πει. Ο αποκλεισμός της προβολής (που μοιάζει δημοκρατικός), είναι στην πραγματικότητα ριζικά ελιτίστικος.
Κλασική λογοτεχνική αντίδραση (η αρνητική άποψη του “ξέρεις ποιος είμαι εγώ;”): “Ποιος νομίζει πως είναι;”.
—Είναι αυτός που είναι — και δεν υποχρεούται να ζητήσει συγγνώμη από κανέναν, επειδή είναι έτσι.. Ούτε χρωστάει σε κανέναν τίποτε. Άσε τον λοιπόν, κύριε, να κάνει τη δουλειά του και κοίταξε κι εσύ τη δική σου.
Αδύνατον! Ο μηχανισμός της σύγκρισης δουλεύει αυτόματα και συνέχεια. Παράδειγμα: “Και τι ήταν δηλαδή ο Τάδε; Υπερβολές!. (Ο μηχανισμός λειτουργεί έτσι: εγώ είμαι πιο σημαντικός από τον Τάδε — όταν όμως πεθάνω δεν θα γίνει τέτοιος θόρυβος...). Ναι, και το θάνατο του άλλου φτάνουμε να φθονήσουμε.
Ενώ οι σεμνοί! Τι υπέροχοι άνθρωποι οι σεμνοί! Π. χ. ο σεμνός και αθόρυβος Σκαλκώτας. (Εμείς τον κάναμε έτσι — μπράβο μας! Τον ισοπέδωσε ο νεοελληνικός οδοστρωτήρας. Πέθανε σεμνός, φτωχός και άγνωστος, προς μεγάλη μας δόξα. Για να μπορούμε τώρα να υπογραμμίζουμε τη σεμνότητα του και να τη φέρνουμε παράδειγμα στη νέα γενιά).
Η σεμνότητα που απαιτούμε δεν είναι βέβαια η ταπεινότητα του μεγάλου, που ξέρει τα όρια του ανθρώπινου. Στην καλύτερη περίπτωση είναι το φοβισμένο “λάθε βιώσας” του ραγιά (σκύψε να μη δίνεις στόχο), στη χειρότερη περίπτωση η σεμνοτυφία του Ιησουΐτη που πιστεύει πως είναι μέγας, αλλά δεν καταδέχεται να το δείξει. Άλλη μια πλευρά του νεοελληνικού πουριτανισμού. Που, όπως κάθε πουριτανισμός, πηγάζει από δική μας αναπηρία, αβεβαιότητα και στέρηση.
Κι έπειτα παραπονιόμαστε πως δεν έχουμε ηγεσία! Αφού κανένας μας δεν παραδέχεται τον άλλον! Εκτός κι αν είναι ασήμαντος κι ακίνδυνος — οπότε, συμβατικά κάνουμε πως τον δεχόμαστε. (Κοιτάξτε τις δουλικότατες τιμές που γίνονται σε πολιτικούς και “προέδρους”).
Και έξω οι άνθρωποι ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον, αλλά θετικά. Κοιτάνε να προσπεράσουν με τη δική τους ταχύτητα κι όχι βάζοντας τρικλοποδιά. Χαίρονται την ικανότητα του διπλανού τους, προσπαθούν να την προωθήσουν, χωρίς ποτέ να σκεφθούν ότι αυτό που θα κερδίσει ο άλλος θα το στερηθούν αυτοί. Βλέπω συγγραφείς να προωθούν συγγραφείς, επιστήμονες να μάχονται για την επιβολή της θεωρίας ενός τρίτου — και απορώ. Όχι για τους άλλους. Για μας! Είναι περίεργο πως ακόμη έχουμε το θάρρος να χτίζουμε, όταν οι κατεδαφιστές γύρω μας είναι μυριάδες...
“Ο τόπος μας είναι κλειστός. Όλο βουνά...”.

26 Μαρ 2016

Είναι το αντιμνημόνιο (έτσι, σκέτα, χωρίς «ηλίθιε»)

Πολλά μικρά συμφέροντα που φτιάχνουν το μεγάλο συμφέρον του αντιμνημονίου τους.

Του Γιώργου Δημακόπουλου, από την athensvoice.gr
Μου τη σπάει όταν ο κάθε τενεκές προκειμένου να δώσει βάρος στο ηλίθιο άρθρο του κλείνει τον τίτλο του με τον επιθετικό προσδιορισμό του Κλίντον. Άρθρα για: Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε, είναι ο κομμουνισμός, η λιτότητα, οι μεταρρυθμίσεις, η παιδεία, οι θεσμοί, οι άνθρωποι, το αδιέξοδο, η εφαρμογή, και ένα σωρό ακόμη… ηλίθιε, ανόητε. Το να προσβάλλεις τους αναγνώστες σου δεν προσδίδει στο κείμενό σου βαρύτερη αξία. Όσο και να το παλεύεις, αν το κείμενο σου είναι μαλακία, έτσι θα μείνει. (Έτσι κι αλλιώς το ίδιο μπορεί ίσως να ισχύει και για το δικό μου.) Αλλά πάντα θα υπάρχουν και οι εκάστοτε κύκλοι του Μαξίμου που θα απαντούν στον κάθε Σόιμπλε  ότι «Δεν ερμηνεύουμε το “ηλίθιε” επιθετικά».
Η χώρα τα τελευταία 6 χρόνια της κρίσης έχει παράγει πλούτο ΑΕΠ 1,2 τρις ευρώ. Kάθε πολίτης χονδρικά έχει παράγει περίπου 110 χιλιάδες ευρώ. Έτσι ακριβώς δείχνουν οι μετρήσεις του ΑΕΠ. Η Ελλάδα της ανθρωπιστικής κρίσης έχει φτιάξει 1,2 τρις ευρώ σε 6 χρόνια. Και δεν μας φτάνουν να τα μοιράσουμε δίκαια; Αρκεί να σκεφτείς ότι η Σλοβακία το αντίστοιχο διάστημα έχει παράγει 450 δις ευρώ. Η Σλοβακία δανείζει εμάς! Είναι δυνατόν η Σλοβακία να δανείζει εμάς; Μα δεν έχουν αυτοί ανθρωπιστική κρίση; Δηλαδή, αν είχαν και αυτοί 1,2 τρις ευρώ πόσα ακόμη θα τους ζητούσαμε να μας δώσουν; Το ΑΕΠ φέτος προβλέπεται σχεδόν όσο και το 2004. Είναι αυτό που αναρωτιούνται αρκετοί, μα είχαμε τέτοια κρίση το 2004; Το αντιμνημόνιο ήταν και είναι η ευκαιρία οι βολεμένοι να πάρουν αναλογικά ακόμη περισσότερα, και οι απέξω να πληθύνουν και να μοιράζονται χαρτζιλίκια από τους πρώτους. Οι απέξω πληρώνουν τους μισθούς των βολεμένων και ζουν με το χαρτζιλίκι που τους επιτρέπουν-επιστρέφουν οι εντός του συστήματος.   

Τον Δεκέμβριο του 2009 η Ελλάδα είχε χονδρικά 3 κυρίαρχες επιλογές. Να καταθέσει δικό της σχέδιο οικονομικής προσαρμογής και να φτιάξει από την αρχή τους κρατικούς προϋπολογισμούς από το μηδέν εξετάζοντας κάθε δαπάνη, αλλά με τη συνήθη χρηματοδότηση από την ΕΕ και τις αγορές. Να ακολουθήσει το σχέδιο της ΕΕ με το μνημόνιο και μοιραία χωρίς χρηματοδότηση από τις αγορές. Να μην κάνει τίποτα από αυτά, να συνεχίσει χωρίς κανένα σχέδιο με το αντιμνημόνιο και τα greek statistics όπως και τα προηγούμενα 7 χρόνια. Η νεοεκλεγείσα τότε κυβέρνηση πρότεινε το πρώτο. Η ΕΕ ασυζητητί το δεύτερο. Και η πλειοψηφία των πολιτών (και οι βολεμένοι και τα συνήθη υποζύγια!!) επιδίωξαν το αντιμνημόνιο. Στις 23 Απρίλη ο Έλληνας πρθ πήγε πρώτη φορά στο Καστελόριζο και ανακοίνωσε την ένταξη στο μηχανισμό σταθερότητας. Από τότε κάθε 23 Απρίλη κάθε πρθ «πηγαίνει» ξανά στο Καστελόριζο και ανακοινώνει τη συνέχεια και την ένταξη σε ένα νέο μνημόνιο. Και ο Παπαδήμος, και ο Σαμαράς, και ο Τσίπρας. Το ίδιο θα κάνει και ο επόμενος. Κάθε χρόνο η Ελλάδα είναι στο Καστελόριζο και ανακοινώνει τα ίδια από την αρχή.

Την επομένη άδειασαν οι τράπεζες. Το αντιμνημόνιο έβγαλε και έχει ακόμη έξω από τις τράπεζες κρυμμένα και άχρηστα 110 δις ευρώ. Την περίοδο που στη χώρα «μπήκαν» 230 δις δανεικά από την ΕΕ για τις διεθνείς υποχρεώσεις της, οι Έλληνες πολίτες στέγνωσαν την ελληνική αγορά πακετάροντας 110 δις ευρώ. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το κράτος από τα 32 δις ευρώ έφτασαν τα 72 δις το 2014 και σκαρφάλωσαν επιπλέον 13 δις στα 85 δις το 2015 Πρώτη Φορά Αριστερά! Το ιδιωτικό χρέος έχει φτάσει τα 200 δις ευρώ. Η πολιτική Σαμαρά, Τσίπρα είναι: Μειώνουμε τα δημόσια ελλείμματα αυξάνοντας το ιδιωτικό χρέος. Μεταφέρουμε το χρέος από το κράτος στους πολίτες. 
Στην εφορία οι οφειλέτες είναι περίπου 3,5 εκ. συμπολίτες μας και το 75% χρωστά κάτω από 5.000 ευρώ! Τα κόκκινα δάνεια στις τράπεζες έχουν φτάσει το 45%, τα 82 δις. Είμαστε η χώρα με το μικρότερο επιτόκιο για το χρέος μας, που έτσι και αλλιώς το πληρώνουν οι άλλοι, και δεν μπορούμε ακόμη να σταθούμε στα πόδια μας. Το ελληνικό κράτος έχει εξασφαλισμένη χρηματοδότηση από το μνημόνιο, αλλά δεν μπορεί να βάλει σε μια τάξη τα δικά του οικονομικά εδώ και 6 χρόνια! Και ρουφά συνέχεια κι άλλα από την υπόλοιπη Ελλάδα για να συντηρεί τον άλυτο χρυσοκάνθαρο καφκικό μηχανισμό της.
Το ευρώ είχε 1,38 το 2009 και το πετρέλαιο 90 δολάρια το βαρέλι, τώρα έχουν πέσει στο 1,12 και 30 αντίστοιχα, πόσο ακόμη πιο ευνοϊκά να γίνουν; Αν ο Τσακαλώτος αντιμετώπιζε φέτος 1,38 και 90, τι θα έπρεπε ακόμη να φορολογήσει για να κλείσει τον προϋπολογισμό του; Τους πεθαμένους;

Πόσες φορές έχεις ακούσει για τον λάθος πολλαπλασιαστή του ΔΝΤ; Πολλές. Σου έχει πει κανείς για τον πολλαπλασιαστή που έχουν τα 110 δις που λείπουν από τις τράπεζες; Πόσα χρήματα και θέσεις εργασίας μπορούν να δημιουργήσουν αυτά; Μήπως σου έχουν πει πόσες θέσεις εργασίας δημιουργούν στις χώρες που έχουν κατατεθεί; Όσες χάθηκαν από την ελληνική αγορά. Η ανεργία του 25%, οι πετσοκομμένοι μαύροι μισθοί έναντι, η προκαταβολή φόρου στο 100%, οι υπάλληλοι των 15ώρων την εβδομάδα, οι νέοι φόροι στους φόρους, όλα μα όλα είναι συνέπεια του αντιμνημονίου, των χρημάτων που κρύφτηκαν, των αμετάβλητων κρατικών δαπανών, των χιλιάδων νέων συνταξιούχων, της άδικης διανομής του 1,2 τρις ευρώ ΑΕΠ που παράγαμε στα 6 χρόνια της κρίσης. Αν οι «έξυπνοι» που έχουν τα χρήματα εκτός, και αν οι «μάγκες» που θέλουν να πληρώσουν το δάνειό τους στο 30% της αξίας του, τα έφερναν πάλι στα ταμεία, επειδή το χρήμα γεννά χρήμα, η χώρα, οι πολίτες της θα ανάσαιναν και πάλι. Αν ψηφίζαμε και 15 σοβαρούς υπουργούς θα κάναμε παρέα με την Ιρλανδία, την Κύπρο, την Πορτογαλλία, και θα μοιραζόμασταν το πακέτο Ντράγκι, και όχι το πακέτο μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Αλλά σε μια πρόταση είναι πολλά τα αν για Ελλάδα, άρα άκυρη η κουβέντα! Το έχω ξαναγράψει, αν κάνουμε τις συντάξεις των ρετιρέ για 2 χρόνια στα 1.000 ευρώ (χωρίς μείωση των μικρότερων) εξοικονομούμε 14 δις σε 2 χρόνια, αν τα δώσεις σε 600 χιλιάδες άνεργους ως επιδότηση θέσης εργασίας ή έναρξης επιχείρησης η οικονομία θα αρχίσει να δουλεύει ξανά. Είναι άδικο να μειωθούν οι συντάξεις για 2 χρόνια; Ναι, για κάποιους λίγους που όντως έχουν πληρώσει τις συντάξεις τους θα είναι άδικο. Αν δεν γίνει, όμως, είναι δεδομένο ότι σε 5 χρόνια δεν θα υπάρχουν συντάξεις. Και είναι περισσότερο άδικο να πληρώνει η άνεργη κόρη 23% ΦΠΑ στην τυρόπιτα, για να πληρώνει την 50χρονη συνταξιούχο μητέρα που υποτίθεται πλήρωσε κάποιες πληθωριστικές δραχμές εισφορές για να πληρώνεται σε ευρώ.   
     
Το μνημόνιο ήταν και είναι σχέδιο. Mε λάθη και ελλείψεις και αδικίες. Σχέδιο που αλλάζει, αν το δουλεύεις. Να το αλλάξουμε, να το διαμορφώσουμε. Εμείς από τον Ιούνιο του ’11 επιλέξαμε αντιμνημόνιο. Το αντιμνημόνιο ήταν και είναι χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα, πουτάνα όλα. Η επιλογή σώζων εαυτώ σωθήτω, και οι άλλοι να πάνε να γμθν. Τα Ζάππεια, η Ξεσσαλονίκη, οι «υδατάνθρακες», η ΑΟΖ, τα εμβάσματα στο εξωτερικό και στον απορροφητήρα, τα λάδια στα τουριστικά πούλμαν, το free wifi, το δήθεν πειραγμένο έλλειμμα, οι προδότες γερμανοτσολιάδες, η μονταζιέρα «λεφτά υπάρχουν», η λάσπη «υπάλληλοι του Μπόμπολα», τα αγωνιστικά πανό του Σύριζα στη Βουλή «φύγετε τώρα», τα δεν χρωστάω - δεν πληρώνω, τα 600 δις αέρας του Σώρρα, ο Κυριάκος που έκοβε τη διαύγεια όπως βόλευε, η πλατεία συντάγματος Σύριζα - ΝΔ - Χρυσή Αυγή αγκαλιά να καεί το μπουρδέλο, οι Κινέζοι, οι Ρώσοι, το Ιράν και η Βενεζουέλα, το Κούγκι, τα όχι στην Κερατέα αλλά πάρε μερικά έργα και διόδια να έχεις επί ΠΦΑ, θα σας στείλουμε τζιχαντιστές, οι αρχιτέκτονες του αντιμνημονίου Σαμαράδες, οι Γιάνηδες με πισίνες γεμάτες ασάφεια μπούρδας, ο εμπρησμός της Μarfin, τα λαμόγια δημοσιογράφοι, οι γραφικοί παπαρολόγοι, η υποτιμημένη δραχμούλα, τα ΑΦΜ στη Βουλγαρία...  

Πολλές μικρές τραγικές μειοψηφίες, που πλειοψηφούν μόνο με το σύνθημα του αντιμνημονίου. Πολλοί μικροί εγωισμοί, που μαζί αποτελούν τη μεγάλη δύναμη της ακινησίας και της αδράνειας. Πολλά μικρά συμφέροντα που φτιάχνουν το μεγάλο συμφέρον του αντιμνημονίου τους. Του δούλευε και πλήρωνε εσύ, να λέμε εμείς ασφαλείς τις μαλακίες μας ανόητε, ηλίθιε. Εδώ πάει ο τίτλος που μας δίνουν στα άρθρα τους.    
Το αντιμνημόνιο ήταν η συνέχεια της αδράνειας, του ωχ αδελφέ, του άσ’ τα για αργότερα. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 νίκησε το σχέδιο, οι αλλαγές, η αναδιάρθρωση του δημόσιου, το ξήλωμα του πελατειακού κράτους. Η χώρα ανάσανε. Τον Ιούνιο του ’11 το αντιμνημόνιο κυριάρχησε, και στις 28 Οκτωβρίου παρελαύνοντας κατέπνιξε τη χώρα. Θα περάσουν αρκετά χρόνια ακόμη με μισθούς που θα κατρακυλάνε, με φόρους που θα αυξάνουν, με συντάξεις που θα πληρώνονται σε 48χρονες αρχηγούς κομμάτων και χιλιάδες κομματικούς κηφήνες, με «παραιτημένους» ΥΠΕΘΑ που θα πάνε βόλτα Αμερική με πρθ αεροσκάφος 100 χιλιάδες ευρώ η πτήση και με στρατ. μπάντα, με άχρηστους που θα διορίζονται ως μετακλητοί και ως στρατηγικοί σύμβουλοι. Το αντιμνημόνιο, ακόμη και τώρα, ταΐζει ναζί χρυσαυγίτες να πληρώνονται άχρηστοι τενεκέδες στη Βουλή, Λεβέντηδες να το παίζουν μέντιουμ με κουτσομπολιά και χωρίς σχέδιο, μπλε και πράσινους βαρώνους να θυμούνται την εποχή που ήταν υπουργοί και μοίραζαν λάφυρα, εκατοντάδες τρολ να κατηγορούν άλλους για υπάλληλους του Μπόμπολα και άλλους για Εβραίους γερμανοτσολιάδες τζέφρυδες, και έναν τεράστιο μηχανισμό κομματικών ακρίδων και φανφαρόνων. 
Δεν είναι η πιο σπουδαία ατάκα που έχω ακούσει, αλλά είναι to the point αυτός που είπε στη Βουλή: «Ο χρόνος είναι χρήμα. Κάποιος οικονομικός ιστορικός στο μέλλον ίσως μπορέσει να προσδιορίσει με αρκετή ακρίβεια πόσο μας κοστίζει η αθέτηση αυτής της οικονομικής αρχής από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ». Και νωρίτερα από τους σαμαροβενιζέλους. Ειδικά αν τη συγκρίνεις με τη μούφα του πρθ ότι «το Πάσχα θα έρθει μαζί με την ανάσταση της Ελλάδας». Στη Βουλή υπάρχουν καμιά 25αριά βουλευτές που κάνουν τη δουλειά τους και καταθέτουν και προτάσεις και έχουν σχέδιο, αν δεν τους κάνουμε πλειοψηφία, αν δεν γίνουμε εμείς οι ψηφοφόροι πλειοψηφία, κάθε χρόνο στις 23 Απρίλη o εκάστοτε πρθ θα υπογράφει με ένα νόμο και ένα άρθρο ένα νέο αντιμνημόνιο με την τρόικα, τους θεσμούς, το κουαρτέτο και θα είναι μέρα μεσημέρι και τα νταούλια θα βαράνε ακόμη. Και οι ανισότητες και οι αδικίες θα μεγαλώνουν προς όφελος των βολεμένων και των αφισοκολλητών. Γιατί το ξέραμε και το ξέρουμε, είναι το αντιμνημόνιο! 

21 Μαρ 2016

Σοσιαλδημοκρατική αμηχανία

Της 'Αννας Διαμαντοπούλου, από την Καθημερινή.
Η οικονομική κρίση και το προσφυγικό ζήτημα αλλάζουν το πολιτικό τοπίο στην Ε.Ε. Οι περιφερειακές εκλογές στη Γερμανία επιβεβαίωσαν, για μία ακόμη φορά την τελευταία περίοδο, ότι ο λαϊκισμός είναι ανερχόμενη δύναμη απ’ άκρη σ’ άκρη της Ευρώπης. Ταυτίζεται με τις επιθυμίες του πλήθους, παίζει με το συναίσθημα και τον φόβο, καταγγέλλει τις ελίτ, χρησιμοποιεί όλα τα εργαλεία της δημαγωγίας. Παίρνει μορφή αριστεράς και δεξιάς.
Ο αριστερός λαϊκισμός υπερασπίζεται τους φτωχούς με «εχθρό» τον νεοφιλελευθερισμό και ο δεξιός λαϊκισμός υπερασπίζεται την εθνική ταυτότητα με «εχθρό» τον ισλαμισμό ή την ξενοφοβία. Κοινό στοιχείο το μίσος προς τους αντιπάλους.
Τα παραδοσιακά μεγάλα κόμματα της Ευρώπης χάνουν δυνάμεις και προς τις δύο κατευθύνσεις, μην μπορώντας να διατηρήσουν την προηγούμενη ισόρροπη πολυσυλλεκτικότητα της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς. Στις περισσότερες περιπτώσεις που οι ηγεσίες των μεγάλων κομμάτων έκλεισαν το μάτι και χάιδεψαν δημαγωγούς και λαϊκιστές, τους ενδυνάμωσαν, χάνοντας οι ίδιες.
Στον δυτικό κόσμο βιώνουμε την αρχή μιας νέας περιόδου λειτουργίας της δημοκρατίας με νέα διακυβεύματα, νέες διαχωριστικές γραμμές και νέα αφηγήματα, απέναντι στην πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης, της πολυπολιτισμικότητας και των νέων τεχνολογιών του 21ου αιώνα.
Οι προοδευτικές δυνάμεις της νέας εποχής θα κριθούν από τη δυνατότητα να θέσουν νέα ατζέντα, αλλά και από τη δύναμη να υπερασπίσουν αρχές και αξίες που αφορούν τον πυρήνα της δημοκρατίας και βρίσκονται στον αντίποδα του λαϊκισμού, αυτού του δήμιου της δημοκρατίας, της ανάπτυξης και του πολιτισμού μιας κοινωνίας.
Προκαλεί ανησυχία το γεγονός ότι η συγκέντρωση των Σοσιαλιστών και των Δημοκρατών στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες δεν έδωσε κάποιο στίγμα της νέας εποχής. Οι ηγέτες επανέλαβαν τσιτάτα του παρελθόντος, χωρίς ψήγμα πρότασης για το μέλλον. Παράλληλα, τίθενται ερωτήματα ως προς την υπεράσπιση κλασικών αρχών και αξιών της Σοσιαλδημοκρατίας, όταν ο κ. Ολάντ αποφάσισε και ο κ. Γκάμπριελ δέχθηκε να προσκληθεί σε αυτήν ο υποψήφιος της ευρωπαϊκής αριστεράς και πρωθυπουργός μιας εθνικολαϊκιστικής κυβέρνησης, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ας ανιχνεύσουμε τα μηνύματα που δίδονται:
1. Η νίκη στις εκλογές δεν υπόκειται σε ηθικούς πολιτικούς κανόνες. Αιώνες πριν ο σαιξπηρικός Ριχάρδος ο Γ΄ την αποκτούσε με αίμα και ψέμα. Τώρα κάθε ψέμα είναι αποδεκτό. Το σκίσιμο της συμφωνίας με την Ε.Ε., η εκδίωξη των ευρωπαϊκών θεσμών, η αύξηση του κατώτερου μισθού, η αύξηση των συντάξεων και δεκάδες άλλες, απολύτως ανέφικτες, υποσχέσεις έφεραν στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ. Την εξουσία αυτή επιβεβαίωσαν το δημοψήφισμα και οι δεύτερες εκλογές με αποτέλεσμα το καίριο πλήγμα στην οικονομία μιας ήδη ρημαγμένης χώρας. Επιβεβαίωση η οποία έδωσε τη δυνατότητα στον νικητή να πετάξει με κυνισμό τις ελπίδες και τις προσδοκίες των ψηφοφόρων του στο καλάθι των αχρήστων. Συμπέρασμα πρώτο: Ο ακραίος αριστερός λαϊκισμός νικάει στο όνομα των φτωχών και απελπισμένων, τους οποίους προδίδει αμέσως μετά.
2. Η κατάκτηση της εξουσίας δεν έχει ιδεολογικούς φραγμούς. Η κυβέρνηση βασίζεται στη συμμαχία με το εθνικιστικό δεξιό λαϊκιστικό κόμμα των ΑΝΕΛ, χωρίς πρόγραμμα, μόνο με μοίρασμα υπουργείων. Συμπέρασμα δεύτερο: Ο εθνικολαϊκισμός εγκαθίσταται στη κυβέρνηση και με τα δύο του πρόσωπα.
3. Η στρατηγική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στο εσωτερικό ακολουθεί όλους τους κανόνες της δημαγωγίας και του κομματικού ελέγχου του κράτους και των θεσμών. Επίκληση εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών της Ελλάδος. Εξωτερικός εχθρός η «νεοφιλελεύθερη» Ευρώπη, εσωτερικός όλο το πολιτικό σύστημα. Αντί να χτυπήσουν το πολιτικό πελατειακό σύστημα που κληρονόμησαν, επενδύουν σε αυτό και προωθούν με απροκάλυπτο τρόπο τον έλεγχο του κράτους, της Δικαιοσύνης και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Την ίδια στιγμή προσυπογράφουν, εν γνώσει της αδυναμίας υλοποίησης, κάθε πρόταση της τρόικας. Συμπέρασμα τρίτο: Ο ουσιαστικός σεβασμός των αρχών της δημοκρατίας δεν φαίνεται να απασχολεί τις «προοδευτικές» ηγεσίες.
4. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από αλήθεια, ορθολογισμό και ενεργοποίηση δυνάμεων με γνώση και ικανότητα. Οι δυνάμεις αυτές υπάρχουν, αλλά χρειάζεται χρόνος και σχέδιο ώστε να ανασυνταχθεί η δημοκρατία με ένα νέο πολιτικό σύστημα. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να νικηθεί το τέρας του λαϊκισμού, που πατά πάνω στα λάθη του παρελθόντος, στην αποτυχία του προγράμματος για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και στην απελπισία των ανθρώπων. Οσο ο λαϊκισμός μπορεί να κυριαρχεί, συμπαρασύρει και τις άλλες δυνάμεις προς την ίδια κατεύθυνση, καταστρέφοντας κάθε χώρα.
Ας σκεφτεί, λοιπόν, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και οι κ. Ολάντ και Γκάμπριελ πόσο βοηθούν τη δική τους «αριστεροσύνη», αλλά και την ανάταξη του ελληνικού πολιτικού συστήματος, κλείνοντας τα μάτια στα παραπάνω. Εκτός αν αποδέχονται αυτό που αποδίδεται στον Λένιν, ότι «στην πολιτική δεν υπάρχει ηθική, υπάρχει μόνο σκοπιμότητα» η οποία, όμως, φέρνει μόνο καταστροφές, όπως απέδειξε η Ιστορία.

17 Μαρ 2016

Έλεος, δεν είναι όλα θέαμα



Της Μαρίας Κατσουνάκη, από την Καθημερινή

Τελικά, τι είναι η Ειδομένη; Κολαστήριο, βαλτότοπος, λάσπη στην οποία βουλιάζει ο ανθρωπισμός του κ. Τσίπρα, γροθιά στο στομάχι της πολιτισμένης Ευρώπης (όλα αυτά και πολλά άλλα έχουν ειπωθεί κατά καιρούς) ή μια τιμητική εικόνα για την Ελλάδα («όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο»), όπως είπε χθες ο υπουργός Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς; Βέβαια το ΥΠΠΟ έστειλε διευκρινιστική δήλωση αμέσως μετά τον διαδικτυακό πανικό που ακολούθησε την ιδιότυπη άποψη του κ. Μπαλτά. Η φράση «περί τιμητικής εικόνας» δεν αναιρείται και οι επεξηγήσεις περί «αλληλεγγύης», «δημοκρατίας», «φιλοξενίας», προσφοράς του κόσμου, κ.ο.κ., την αφήνουν ακόμη πιο έκθετη. Οι μεγαλοστομίες από όλες τις πλευρές περισσεύουν. Σαν να έχει αποδυθεί το πολιτικό σύστημα σε έναν άτυπο αγώνα για το ποιος θα χρησιμοποιήσει την πιο εντυπωσιακή έκφραση για την απελπισία, την τραγωδία, το αδιέξοδο.

Η Ειδομένη μετατράπηκε σε προορισμό: φωτορεπόρτερ, κινηματογραφιστές, συνεργεία, ταξιδιώτες, περαστικοί, ακτιβιστές κάθε είδους, εκπρόσωποι της πολιτείας. Και όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις χάνεται το μέτρο, τροφοδοτώντας την ανισορροπία και τις ακραίες φωνές. Η εικόνα της Ειδομένης δεν χρειάζεται «λεζάντες». Μιλάει από μόνη της. Περιττεύουν οι χαρακτηρισμοί και ασφαλώς οι ολισθηρές προσπάθειες αντιστροφής του κλίματος («τιμητική εικόνα») που πλήττουν περαιτέρω την αδικαιολόγητα αδύναμη κυβερνητική παρουσία. Η κρίση του προσφυγικού δεν επιδέχεται εύκολες ρήσεις και αντιρρήσεις. Το λάθος μόνο μπορεί να αναγνωρίσει κανείς, και μάλιστα εκ των υστέρων. Η Ειδομένη προσφέρεται όμως για φωτογενείς ατραξιόν. Δεν είναι μόνο ο διεθνούς φήμης Κινέζος καλλιτέχνης Αϊ Ουέι Ουέι που αφού «αξιοποίησε» με τον καλύτερο τρόπο τα σωσίβια της Λέσβου (σε εγκατάσταση στο Βερολίνο), μετέφερε στην Ειδομένη τον ακτιβισμό του με ένα πιάνο, στο οποίο έπαιξε υποτυπωδώς και αμήχανα μια νεαρή κοπέλα από τη Συρία, ενώ τη στόχευαν κάμερες και κινητά. Η εποχή και τα γεγονότα δεν ευνοούν τις αποστάσεις. Αν θέλεις να έχεις followers και likes πρέπει να επιτίθεσαι, να κραυγάζεις, να εξαγγέλλεις συμφορές. Η εποχή επιτάσσει εμπλοκή. Όποιος δεν συμπορεύεται με την έξαρση θεωρείται ή αφελής ή αδιάφορος. Όμως ο δημόσιος λόγος και η δημόσια παρουσία (συμπεριλαμβάνονται οι κάθε βεληνεκούς και φύσεως ευαισθητοποιημένοι σταρ – όπως η αναμενόμενη σήμερα το πρωί στη Λέσβο Αντζελίνα Τζολί) έχουν αυξημένη ευθύνη αυτές τις ώρες. Και ο ανθρωπισμός που κάνει υπερβολικό θόρυβο με τις δηλώσεις ή τις επινοήσεις του δεν αφορά ούτε την πολιτική ούτε την τέχνη, αλλά μόνο το θέαμα. Όταν αισθητικοποιείς τον ζόφο δεν τον καθιστάς πιο υποφερτό. Χαϊδεύεις απλώς τη ματαιοδοξία (σου), προσθέτοντας στο βιογραφικό σου δράσεις καλλιτεχνικού εθελοντισμού. Ο ανθρωπισμός δεν μπερδεύεται με τη δημοσιότητα, δεν δανείζεται τους όρους της για να γίνει αρεστός, για να έχει μεγαλύτερη αποδοχή. Δεν απαιτεί από τον δημιουργό, όπως δεν απαιτεί και από τον πολιτικό, να κολυμπήσει στην οδύνη για να κάνει τη δουλειά του.

Στην Ειδομένη οι 14.000 ή 12.000 ή 10.500 πρόσφυγες επιβάλλουν πολυμέτωπους, ευαίσθητους και προσεκτικούς χειρισμούς. Λύση δεν είναι οι φαβέλες όπως δεν είναι και η δημιουργία hotspot στην περιοχή. Η μεταξύ των δύο άκρων πορεία προϋποθέτει συλλογικότητα, συντονισμό, διακρατικές συμφωνίες και, εν τω μεταξύ, μεγάλη κοινωνική ανοχή, κατανόηση και προσφορά. Τι «αντέχεται» και τι «δεν αντέχεται», τι είναι «αδιανόητο» και τι «απάνθρωπο», επαναπροσδιορίζεται καθημερινά. Μια Ειδομένη σε ευρωπαϊκό έδαφος θα ήταν «αδιανόητη» ακόμη και πριν από ένα χρόνο. Αν αύριο στεγνώσουν οι λάσπες και βελτιωθούν οι καιρικές συνθήκες, ο καταυλισμός θα είναι περισσότερο «ανεκτός». Η πραγματικότητα προπορεύεται ορμητικά, αφήνοντας «αδειανά» κολαστήρια, τιμητικές εικόνες και Αϊ Ουέι Ουέι ατραξιόν.

16 Μαρ 2016

Θυμούνται γιατί τους ψηφίσαμε;

Δεν ποθούσαν την Εκτελεστική Εξουσία, απλώς ήθελαν να μην την έχει άλλος… Αυτή απαιτεί ικανότητες, γνώση, τεχνογνωσία, σύστημα, μέθοδο και εργατικότητα. Δεν διαθέτουν τίποτα από αυτά στο βαθμό που απαιτείται
petroulakis
Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης στο protagon

Ποτέ δεν υπήρξε η χώρα σε χειρότερη κατάσταση τα τελευταία 42 χρόνια. Κεραυνοβολημένοι παρακολουθούμε κάθε μέρα τον τόπο να βουλιάζει και μαζί μας φαίνεται να παρακολουθεί το ίδιο κεραυνοβολημένη και η κυβέρνηση.
Ανεπαισθήτως κλειστήκαμε από τον κόσμο έξω και η τύχη μας επαφίεται στη σταθερότητα της Μέρκελ και στην καλή θέληση της Τουρκίας. Εμείς απλώς δίνουμε ανέξοδα μαθήματα ανθρωπισμού.
Η αξιολόγηση δεν προχωρά και βρισκόμαστε εκεί που βρισκόμασταν και πέρυσι τέτοιο καιρό συν ένα Μνημόνιο, με την τύχη μας πάλι να κρέμεται από τις βουλές της τρόικας. Εμείς απλώς δίνουμε μαθήματα αξιοπρέπειας.
Η οικονομική δραστηριότητα παγωμένη, οι τράπεζες κλειστές και η κυβέρνηση ανύπαρκτη. Μα πού χάθηκαν; Τόσο πολύ την ποθούσαν την εξουσία, γιατί δεν την ασκούν τώρα που την έχουν;
Νομίζω ότι όλοι κάναμε λάθος. Δεν ποθούσαν την Εκτελεστική Εξουσία, απλώς ήθελαν να μην την έχει άλλος… Αυτή απαιτεί ικανότητες, γνώση, τεχνογνωσία, σύστημα, μέθοδο και εργατικότητα.
Δεν διαθέτουν τίποτα από αυτά στο βαθμό που απαιτείται και τους φάνηκε αρκετό να υποκαταστήσουν το έλλειμμά τους βάζοντας όσο μπορούν το πόδι τους στις άλλες εξουσίες. Στη Νομοθετική, τη Δικαστική και την άτυπη Τέταρτη.
Η Βουλή εργαλειοποιήθηκε σε βαθμό που δεν είχε ξαναγίνει στο παρελθόν. Όλα τα πραξικοπήματα που κατήγγελλαν τα προηγούμενα πέντε χρόνια τα έκαναν οι ίδιοι στο πολλαπλάσιο, καθιστώντας τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και τις διαδικασίες κατεπείγοντος κανονική λειτουργία του Κοινοβουλίου.
Οι επιτροπές της Βουλής έγιναν πεδίο άσκησης πολιτικής με κορωνίδα την αλήστου μνήμης Επίτροπή Αλήθειας που τους έγινε μπούμεραγκ.
Και επειδή δεν βάζουν μυαλό είναι πάντα έτοιμοι να τις χρησιμοποιήσουν εναντίον των πολιτικών τους αντιπάλων με αφορμή υποτιθέμενα σκάνδαλα, αφού η σκανδαλολογία και η διαπλοκολογία είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνονται την πολιτική.
Η αντίδραση της κυβέρνησης στις καταγγελίες, μία ακόμα δόση διαπλοκολογίας χωρίς ειρμό, δεν ήταν απλώς γραφική ως συνήθως γιατί αυτή τη φορά υποδαύλισε τις χειρότερες ανησυχίες μας
Οι πρόσφατες αποκαλύψεις για τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη ήρθαν απλώς να επιβεβαιώσουν τις υποψίες που πολλοί είχαν, για ύπαρξη πολλών ρωγμών στα στεγανά που υποτίθεται ότι έπρεπε να διασφαλίζουν το ανέπαφο Εκτελεστικής και Δικαστικής Εξουσίας.
Η αντίδραση της Κυβέρνησης στις καταγγελίες, μία ακόμα δόση διαπλοκολογίας χωρίς ειρμό, δεν ήταν απλώς γραφική ως συνήθως γιατί αυτή τη φορά υποδαύλισε τις χειρότερες ανησυχίες μας.
Το θεσμικό τερτίπι (άλλη μια περίπτωση εργαλειοποίησης της Βουλής) της παρεμβολής συζήτησης εκτός ημερησίας διατάξεως πριν συνέλθει η Επιτροπή που θα εξέταζε την υπόθεση, τις επιβεβαίωσε.
Το σκηνικό της Ολομέλειας για μία ακόμα φορά προβλέψιμο. Στρεψοδικία, παρελθοντολογία, διαπλοκολογία που ελπίζουν να αποσπάσουν τις εντυπώσεις, και το κυριότερο να προκαταλάβουν την έρευνα της Επιτροπής… Οχι πως στα περισσότερα δεν έχουν δίκιο, αλλά ο κόσμος τούς ψήφισε για καλύτερους – δεν αρκεί πια ότι και οι άλλοι τα ίδια κάνανε. Ας μιλήσουν και λίγο για το παρόν.
Στην εργαλειοποίηση της Τέταρτης Εξουσίας είχαν και προηγούμενη εμπειρία. Ολοι ξέραμε για τα δεκάδες προπαγανδιστικά σάιτς και τα έντυπα της πιο ωμής και βρόμικης αντιμνημονιακής ρητορικής που στοχοποίησε όλους τους πολιτικούς τους αντιπάλους και τους βοήθησαν να καταλάβουν την εξουσία.
Δεν χρειαζόταν να έρθει τώρα και η απόδειξη με την πρόσληψη κάποιων εκ των ιδιοκτητών τους ως συμβούλων (αλήθεια, εκδότης σύμβουλος υπουργού Τύπου μάλλον είναι διεθνής πατέντα). Και επειδή δεν τους έφταναν τα δικά τους Μέσα, υποσχέθηκαν διάφορα και στα παραδοσιακά, και κατά τα φαινόμενα οι υποσχέσεις έπιασαν τόπο.
Βέβαια, αργότερα, ως Κυβέρνηση μεγαλούργησαν. Υπουργός καναλιών, με θεσμοθετημένη απόλυτη εξουσία στο τηλεοπτικό τοπίο δεν είχε ματαγίνει. Έστω κι αν χρειάστηκε να υποκαταστήσει το ΕΣΡ με τη Βουλή (πάλι εργαλείο η κακομοίρα), έστω κι αν αναγκάστηκε να πει ο υπουργός και μερικά ψεματάκια για τον αριθμό αδειών σε άλλες χώρες.
Σημασία έχει ότι η δουλειά έγινε κι ο ίδιος έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι της τηλεοπτικής ενημέρωσης. Για αυτό και δεν έχει ανάγκη να θυμάται τις παλιές υποσχέσεις.
Θέλω να πω ότι δεν ήσαν αυτοί οι λόγοι που τους ψηφίσαμε. Τους ψηφίσαμε για να κυβερνούν. Τους ψηφίσαμε για να είναι η Εκτελεστική Εξουσία του τόπου και καμιά άλλη.
Μπορεί να τους είναι δύσκολο αλλά είναι μονόδρομος γιατί τώρα η χώρα έχει απλώς αφεθεί στην καλοσύνη ή την κακία των ξένων. Και, επιτέλους, ας αφήσουν τις άλλες εξουσίες στην ησυχία τους, όσο κι αν τους στενοχωρεί αυτό.

11 Μαρ 2016

Τροφή τους το μίσος!


Ο δικός τους κόσμος είναι χωρισμένος ανάμεσα στους φίλους τους και όλους τους άλλους. Οι φίλοι δικαιούνται ένα στασίδι στο βασίλειο των ουρανών. Στους εχθρούς αξίζει μόνο η εξορία. Ακόμη χειρότερη μοίρα, όμως, περιμένει όσους φίλους περάσουν στην τάξη των εχθρών. Είναι ένα σύστημα που τρέφεται από το μίσος...
Την άλλη όψη του νομίσματος την γνωρίσαμε στο μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς. Η χώρα, όμως, φαίνεται ότι δεν είχε ακόμη απαλλαγεί από τα όσα τραυματικά συνέβησαν τότε. Χρειαζότανε να περάσουμε και το σημερινό στάδιο και με την ελπίδα να κλείσει, επιτέλους, αυτός ο κύκλος του μίσους!
Αποδεικνύεται για άλλη μία φορά ότι στη ζωή δεν υπάρχουν απλήρωτα γραμμάτια. Αργά ή γρήγορα έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και τα πάντα τοποθετούνται στη θέση που τους αρμόζει.
Με τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κλείνει ένας μεγάλος ιστορικός κύκλος. Ξεκίνησε με την ήττα των κομμουνιστών στον εμφύλιο και με την εκδίκηση των νικητών που ακολούθησε στα επόμενα χρόνια. Με τη μεταπολίτευση η αριστερά κυριάρχησε ιδεολογικά στην κοινωνία. Για να κλείσει, όμως, ο κύκλος, χρειαζότανε να δοκιμάσει στην πράξη ο ελληνικός λαός τι πραγματικά σημαίνει αριστερή διακυβέρνηση.
Δεν ξέρω αν ήταν τελικά καλό ή κακό που η Ελλάδα πέρασε στη σφαίρα επιρροής του δυτικού κόσμου. Αν θα ήταν καλύτερο να είχαμε περάσει από την αρχή στα χέρια των Σοβιετικών! Θα είχαμε γλιτώσει έτσι από έναν εμφύλιο και θα βρισκόμασταν ήδη σε μία πορεία προσέγγισης με τον δυτικό κόσμο. Το κυριότερο όμως είναι ότι δεν θα υπήρχε τόσο μίσος.
Διακατέχονται από μανία καταδίωξης. Βλέπουν παντού εχθρούς και συνωμότες. Στην αγωνία τους να παραμείνουν στην εξουσία γίνονται επιθετικοί απέναντι σε κάθε τι το διαφορετικό. Η «αδικημένη» αριστερά, η «αγιοποιημένη» αριστερά, κλονίζεται σε ένα εφιαλτικό περιβάλλον που έχει επιφυλάξει για τον αστικό χώρο. Οι επιθέσεις κατά του Τύπου, οι προσπάθειες ελέγχου της Δικαιοσύνης, η διάλυση των ανεξάρτητων αρχών, η μαύρη προπαγάνδα θα στιγματίσουν για πολλά χρόνια αυτήν την πρώτη αριστερή κυβέρνηση.
Ο κύκλος δεν έχει ακόμη κλείσει. Δεν θα είναι τόσο εύκολο! Ο λαός αυτός βιώνει κάθε φορά με ακραίο τρόπο τα πάντα, ακόμη και τα πιο απλά πράγματα. Το δράμα ακόμη δεν έχει φτάσει στην κορύφωσή του. Το κακό είναι ότι στην Ιστορία, σε αντίθεση με τα θεατρικά έργα, δεν υπάρχει πάντα ένα χαρούμενο τέλος...
Θανάσης Μαυρίδης

5 Μαρ 2016

Αλέξης Τσίπρας: Ο Ελληνάρας μέσα σου που πρέπει να εξοντώσεις

Ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί την υπερήφανη ενσάρκωση των πιο παθογενών χαρακτηριστικών του νεοέλληνα. Είναι ένα ημιμαθές άτομο που ανδρώθηκε στον κομματικό σωλήνα, δεν χρειάστηκε να δουλέψει ποτέ στη ζωή του, δεν κουράστηκε για τίποτα, δεν πάλεψε για τίποτα, δεν κατέκτησε τίποτα· απλώς θήτευσε στο κατηχητικό της παράταξης, γαλουχήθηκε με τα δόγματα και τον φανατισμό της κλίκας του, και όταν έφτασε η ώρα του, αναδείχθηκε ως αρχηγός της. Την ώρα που άλλοι σπούδαζαν, ξανασπούδαζαν, ταξίδευαν, δούλευαν, έστηναν δουλειές, αποτύγχαναν, ξαναπροσπαθούσαν, πετύχαιναν, μοχθούσαν, αμφισβητούσαν, εξελίσσονταν, και προσέθεταν με χίλια ζόρια και βιώματα ο καθένας το δικό του λιθαράκι στην πραγματική ζωή, ο Αλέξης Τσίπρας μεγάλωνε εκπροσωπώντας την πιο κλισέ εκδοχή του αδρανούς παρασίτου: Ήταν ο παρατεταμένα έφηβος ιδεαλιστής που, να μωρέ, θα έκανε πολλά πράγματα αν ο κόσμος ήταν ιδανικός, αλλά δυστυχώς, επειδή δεν είναι και μέχρι να γίνει τέτοιος, θα πορεύεται με τον μόνο τρόπο που θεωρεί αποδεκτό η κουλτούρα της παράταξης. Συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, αφισοκολλήσεις, καταληψούλες, κηρύγματα. Μέχρι που του έλαχε να μας κυβερνήσει. Οπότε και αποφάσισε να μας δείξει πώς γίνονται όλα εκείνα για τα οποία ο ίδιος δεν έχει ιδέα, και για τα οποία άλλοι έχουν φτύσει αίμα όσο εκείνος κοιμόταν.
Από μόνη της η ιδέα του να κυβερνηθεί ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος από έναν αριστερό κρατιστή που εχθρεύεται τον καπιταλισμό και διακατέχεται από ιδεολογικά ταμπού προηγούμενων αιώνων, είναι αστεία, αντιφατική και προβληματική. Η επίδοση του Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργού ήταν προδιαγεγραμμένη, λοιπόν, και κάθε νοήμων άνθρωπος μπορούσε εύκολα να προβλέψει πόσο καταστροφική θα ήταν, όποια στρατηγική κι αν ακολουθούσε ο πρώτος. Είτε, δηλαδή, παρέμενε πιστός στα βλακώδη ακροαριστερά του φρονήματα είτε πραγματοποιούσε την αναμενόμενη κωλοτούμπα ενώπιον της αμείλικτης πραγματικότητας είτε έκανε και τα δύο (όπως και συνέβη), ήταν προφανές εξαρχής ότι θα αποτύγχανε. Γιατί, αφενός, ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός μιας μοσχαναθρεμμένης καπιταλιστικής κοινωνίας είναι αδύνατος (ούτε ο λαός τον θέλει ούτε ο Τσίπρας ήταν σε θέση να τον πετύχει) και, αφετέρου, η επίτευξη της οικονομικής ευημερίας ενός οποιουδήποτε καπιταλιστικού κράτους δεν γίνεται να περατωθεί με επικεφαλής ένα πρόσωπο με το έλλειμμα γνώσης, ικανότητας, εμπειρίας και πρόθεσης του Τσίπρα.
Με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα χαράμισε εφτά μήνες για να αποδειχθεί το αυταπόδεικτο, για να εμπεδωθεί το προφανές, για να επαληθευτεί ένα μαθηματικό σχήμα – δεδομένο εξαρχής: Η πρόσθεση μηδενικών θα κάνει πάντοτε μηδέν, όσα κι αν είναι τα μηδενικά. Τα μήλα δεν κάνουν πορτοκαλάδες, τα πορτοκάλια δεν κάνουν μηλόπιτες, η αρρώστια δεν θεραπεύεται από τον γιατρό που αρνείται την ύπαρξή της.
Ουσιαστικά, τους τελευταίους μήνες παρακολουθήσαμε το ντροπιαστικό θέαμα μιας σουρεαλιστικής μεταμόρφωσης, την πρόσκρουση ενός μπανάλ κομματικού παράγοντα στην άβολη πραγματικότητα, με την οποία ο κόσμος κανονικά εξοικειώνεται γύρω στα 16. Γίναμε όλοι μάρτυρες της όψιμης ενηλικίωσης του Αλέξη Τσίπρα, πληρώσαμε για να πειστεί με βιωματικό τρόπο ένας σαραντάχρονος άντρας ότι ο καπιταλισμός δεν ανατρέπεται, ότι τα χρέη απαιτούνται ακόμα κι απ’ τους ευγενικότερους δανειστές κι ότι ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Στοιχειώδη πράγματα, αστείες καταστάσεις, το θέατρο του παραλόγου. Ένα παιδάκι του ανέξοδου φοιτητικού συνδικαλισμού μετέβη από το πεδίο των φαντασιώσεων στην απτή πολιτική μάχη, εκεί όπου οι εκ του ασφαλούς φιλοσοφικές ενατενίσεις είναι απλές ονειρώξεις, και τα ’χασε. Κατατρόμαξε. Αντίκρισε για πρώτη φορά την αλήθεια χωρίς τα βολικά θεωρητικά φτιασιδώματα με τα οποία συνήθιζε να την περιβάλλει ως τζάμπα μάγκας σε όλη του τη ζωή, και έπαθε αμόκ. Ο πρωθυπουργός της χώρας ως ανίδεος intern που μαθαίνει σιγά σιγά τη ζωή.
Αυτό, όμως, που ζήσαμε όλοι με προσωπικό κόστος, ο καταποντισμός, δηλαδή, της αγοράς και της οικονομίας, και η βύθιση της χώρας σε απύθμενα βάθη παρακμής, δεν ήταν απλώς “το ξεβράκωμα” του Τσίπρα, όπως λένε πολλοί. Ο Τσίπρας απέτυχε παταγωδώς, αλλά αυτό που άφησε πίσω του είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από προσωπική του αποτυχία, κάτι πολύ σημαντικότερο από τον ίδιο. Ο βόρβορος του Τσίπρα είναι ένα πανίσχυρο και ειρωνικό κοινωνικό σύμβολο, απεικονίζει ρεαλιστικότατα τη ματαίωση της νοοτροπίας που αυτός πρεσβεύει και επιχειρεί να διαιωνίσει, με την οποία όμως έμαθαν να ζουν, να μεγαλώνουν, να αναπαράγονται και να πεθαίνουν εκατομμύρια Έλληνες. Το φιάσκο της πρωθυπουργίας του είναι η επιβεβαίωση της ακυρότητας του νεοελληνικού ονείρου, του οποίου γνήσιο τέκνο ήταν και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας: Ενός ονείρου που θέλει τον λαό υποταγμένο σε ένα τεράστιο και δυσκίνητο κράτος που τρώει τις σάρκες του, και παράλληλα απομυζά όσους παράγουν πλούτο έξω από αυτό. Ένα ολόκληρο κοινωνικοοικονομικό μοντέλο, η κρατούσα φιλοσοφία ζωής στην Ελλάδα καίγεται αυτή τη στιγμή μαζί με την πολιτική οντότητα του Τσίπρα, ανεξάρτητα απ’ το πώς πουλάει ο ίδιος τον εαυτό του ή πώς τον βλέπει ο καθένας μας: ως προσάναμμα ή αποκαΐδι. Στο τέλος η φωτιά θα κάψει τα πάντα και τους πάντες, αν η κατάσταση δεν ανατραπεί εγκαίρως.
Η φρίκη της ερασιτεχνικής πολιτικής Τσίπρα δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα σε όλο της το μεγαλείο, πρώτον επειδή ενέσκηψε σε νεκρή περίοδο και άρα παραμένει σε μεγάλο βαθμό λανθάνουσα, δεύτερον επειδή εξακολουθεί να αντισταθμίζεται από την απέχθεια του κόσμου για τους προκατόχους του πρωθυπουργού. Παράλληλα, η διάσπαση του κόμματός του διασκεδάζει τις εντυπώσεις (ήρωας ή προδότης; – το σήριαλ μαγνητίζει την προσοχή των εκλογέων για να αποτρέψει τη στροφή της προς την οικονομία), κι έτσι ελάχιστοι έχουν, μέχρι στιγμής, καταλάβει ότι έρχεται η ώρα που θα πληρώσουμε αδρά την τοποθέτηση ενός παιδιού στο τιμόνι.
Η παρακαταθήκη και το όραμα του Τσίπρα, ωστόσο, θα μείνουν ανέπαφα. Το γιγαντιαίο πελατειακό κράτος, η διαφθορά, οι συντεχνίες, τα βολέματα, η τεμπελιά και κάθε άλλο γνώρισμα που συναποτελεί το πασοκικό κοινωνικοπολιτικό corpus της μεταπολίτευσης θα εξακολουθήσουν να συνιστούν το (κεκαλυμμένο πάντα) ζητούμενο του λαού (όπως συνέβαινε και πριν τον Τσίπρα), γιατί κανείς μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε να εκπαιδεύσει το εκλογικό σώμα διαφορετικά. Κανείς δεν βρέθηκε να κηρύξει το αντίθετο, να επιφέρει μεταρρυθμίσεις και να θυσιαστεί στη μάχη, στην προσπάθεια να απαλλάξει τον λαό απ’ τις κακές του ροπές. Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, ο άνθρωπος που θα βγάλει την Ελλάδα από αυτό το τραγικό τέλμα θα μισηθεί όσο κανείς άλλος από τη γενιά που θα τον εκλέξει. Μόνο έτσι, όμως, θα καταφέρει να σώσει τις επόμενες.
Δεν αρκεί η ηλικιακή νεότητα για να πλησιάσεις την πρόοδο. Ο συντηρητισμός είναι θέμα ανατροφής και πνεύματος, δεν κατοικεί σε ληξιαρχικές πράξεις γέννησης.
Άρης Αλεξανδρής