"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

30 Ιουν 2010

Με κλαρίνα και βιολιά



Τώρα που άρχισε η καλοκαιρινή περίοδος και όλοι οι Ηπειρώτες ξεφαντώνουν με τους ήχους της δημώδους ηπειρώτικης μουσικής στα πανηγύρια που οργανώνονται στα χωριά, στις παραλίες και στα ξωκκλήσια, ο πολυτάλαντος δάσκαλος και φίλος, υπεύθυνος πολιτιστικών προγραμμάτων Α/θμιας Εκπαίδευσης Θεσπρωτίας, Βασίλης Δόσης, έβγαλε το πρώτο του CD ως τραγουδιστής και μάλιστα με τη συνοδεία του αέναου κλαρινίστα Γρηγόρη Καψάλη.

Ένα CD με τίτλο, "Με κλαρίνα και βιολιά", το οποίο περιέχει 21 παραδοσιακά ηπειρώτικα τραγούδια, πωγωνίσια, ζαγορίσια, συρτά, καλαματιανά, τσάμικα είναι η νέα πολιτιστική δουλειά του αγαπητού Βασίλη. Θεωρούμε πως ο Βασίλης δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις και επαίνους για την πολιτιστική του δημιουργία, αφού είναι ήδη γνωστός στην περιοχή μας ως μουσικός, τραγουδιστής, θεατρικός συγγραφέας, ηθοποιός, ζωγράφος, κ.α.

Ελπήνωρ

28 Ιουν 2010

Το τέλος του μύθου


Tου Κωστα Iορδανιδη

Η ελληνική κοινωνία αρχίζει να βιώνει σταδιακά το τέλος ενός μύθου, που άρχισε να διαμορφώνεται στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και που προσέλαβε διαστάσεις ανεξέλεγκτες στα χρόνια της μεταπολιτεύσεως. Ηταν ο μύθος της αενάου οικονομικής αναπτύξεως, της μαζικής συμμετοχής σε εκλεκτικές δραστηριότητες, όπως η παιδεία και ο πολιτισμός, της βεβαιότητος με μία λέξη ότι η επιστροφή στο καθεστώς ανέχειας ήταν απλώς αδιανόητη.

Περί τα τέλη της δεκαετίας του ’60 κάποιοι στοχαστές στην Ευρώπη -κυρίως στη Γαλλία- προβληματίζονταν με ποιον τρόπο θα ήταν δυνατόν να αξιοποιηθεί δημιουργικά ο ελεύθερος χρόνος των πολιτών, καθώς αυτός θα αυξανόταν διαρκώς χάρη στην διαρκή εισαγωγή της τεχνολογίας στην παραγωγή. Το αριστοκρατικό πλεονέκτημα της αργίας -και όχι ο μόχθος των αστών- φαινόταν προσιτό ακόμη και στις μη προνομιούχες τάξεις.
Στην εσωτερική σκηνή, το πολιτικό σύστημα της χώρας θεώρησε ότι με την είσοδο της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και αργότερα στη Ζώνη του Ευρώ, το 2000, έλυνε τα προβλήματα του έθνους, που επί τέλους θα ενσωματωνόταν οριστικά και αμετάκλητα στη Δύση. Η διάψευση υπήρξε τραγική, σε σημείο που ορισμένοι να νοσταλγούν την περίοδο της δραχμής, δίχως φυσικά να έχουν αντίληψη τι συνεπάγεται ακριβώς μία εξέλιξη της μορφής αυτής.
Κάποιοι από τους υποστηρικτές της ευρωπαϊκής ενοποιήσεως στην Ελλάδα επίστευαν εντίμως ότι η ενσωμάτωση της χώρας στη λέσχη των προηγμένων ευρωπαϊκών κρατών θα είχε ως συνέπεια την ωρίμανση του πολιτικού συστήματος, την μεγαλύτερη διαφάνεια, τον εξορθολογισμό του δημοσίου βίου. Αντί ωριμάνσεως, η πολιτική αντιπαράθεση προσέλαβε ενίοτε βάρβαρες διαστάσεις και αντί για διαφάνεια ανεδείχθη πρωτοφανής διαφθορά.
Για όλες αυτές τις στρεβλώσεις διόλου δεν ευθύνεται η Ευρωπαϊκή Ενωση ως σύνολο ή τα κράτη-μέλη που την συγκροτούν, αλλά η ελληνική ιδιορρυθμία και η αδυναμία του πολιτικού συστήματος της χώρας να λειτουργήσει με τρόπο παραδειγματικό για τους πολίτες.
Το ανησυχητικότερο όμως όλων, σε αυτήν τη φάση, είναι ότι η Ενωση βυθίζεται σταδιακώς σε μία κρίση, από την οποία η έξοδος δεν είναι προφανής. Ιδιαίτερα, η απόκλιση Γαλλίας - Γερμανίας, δύο χωρών που διαμόρφωσαν την σημερινή Ευρώπη, έχει προσλάβει διαστάσεις σοβαρές, και αυτό αυξάνει το αίσθημα αναφαλείας. Η κρίση επίσης έφερε στην επιφάνεια λανθάνουσες τάσεις εθνικισμού, όχι απλώς στο επίπεδο της ηγεσίας αλλά στο επίπεδο των πολιτών, πράγμα εξόχως επικίνδυνο.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεσμεύθηκε να ακολουθήσει ένα πρόγραμμα εξυγιάνσεως και ανορθώσεως της οικονομίας και οφείλει να το εφαρμόσει. Αλλά η κοινωνία δεν είναι ένα σύνολο ανδραπόδων, που ακολουθεί κελεύσματα. Για να υποβληθεί σε θυσίες θα πρέπει να πεισθεί ότι διακυβεύεται κάτι σαφώς ανώτερο από την υλική ευημερία. Αυτό συνέβαινε την εποχή που η αντίληψη των εθνικών κρατών ήταν κραταιά.
Σήμερα η κατάσταση είναι περιπλοκότερη. Η ενωμένη Ευρώπη ως αντίληψη έχει πληγεί, αν και όχι ανεπανόρθωτα, και εθνικό κράτος στο πλαίσιο της οικονομίας δεν υφίσταται. Απαιτείται νέο ιδεολόγημα ώστε να μην μετατραπεί η χώρα σε πεδίο νέας εμφυλιακής συγκρούσεως.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_28/06/2010_1292023

23 Ιουν 2010

Ήρθε ο καιρός να λειτουργήσει η σχολική κοινότητα!


Την εποχή του ΔΝΤ και της περιστολής εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων μιλάμε για αυτοαξιολόγηση σχολικής μονάδας; Προφανώς, αλλιώς ας περιμένουμε να πεθάνουμε μοιραίοι, δειλοί και άβουλοι αντάμα. Ειδάλλως, ας επαναστατήσουμε, ας ανατρέψουμε με τη βία το υπάρχον καθεστώς και ας επιβάλλουμε την επαναστατική κυβέρνηση που ξέρει που βρίσκονται τα λεφτά και τον τρόπο για να τα πάρει και να τα μοιράσει. Όσο λοιπόν δεν πέφτει στο τραπέζι πρόταση για αληθινό πόλεμο, δεν έχουμε παρά να δουλέψουμε. Τώρα κάτι μυξοκλάματα και παράπονα και «να πληρώσει η πλουτοκρατία», αφήστε τα για την δήθεν Αριστερά.

Ας αυτοοργανωθούμε οριζόντια, πλάγια και κατακόρυφα και ας σώσουμε τον τόπο μας, το ψωμί μας, τα παιδιά μας. Η υπουργός Τουρισμού, για παράδειγμα, είτε κούκλα είτε μουστόγρια, δεν πρόκειται να καθορίσει την τουριστική μας κίνηση. Πολύ απλά γιατί δεν ξέρει πως, ούτε και τη νοιάζει. Ας οργανωθούν οι ξενοδόχοι και οι ρουμτουλέτηδες, ας διαφημιστούν, ας κάνουν το προϊόν τους ελκυστικό και ας το πουλήσουν μόνοι τους. Από το πολιτικό προσωπικό, κίτρινο, πράσινο, κόκκινο ή μπλε δεν έχουν να περιμένουν τίποτα.

Αυτοοργάνωση. Ας δουλέψουμε για μας και όχι για κανένα αφεντικό.
Στο σχολείο, στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο, ήρθε η ώρα να δουλέψουμε πραγματικά. Να ορίσουμε στόχους, να καθορίσουμε δράσεις, να μοιράσουμε καθήκοντα, να ελέγξουμε την εφαρμογή τους και στο τέλος να αξιολογήσουμε όλοι μαζί το έργο μας.
Μετά θα ανεβάσουμε τα συμπεράσματά μας στο διαδίκτυο και θα ανταλλάξουμε τις εμπειρίες μας με συναδέλφους από άλλα σχολεία. Με όλον τον κόσμο.
Στο τέλος θα είμαστε σοφότεροι. Θα έχουμε ασκήσει εμείς την κοινωνική πολιτική που δεν ασκεί η κυβέρνηση, θα έχουμε εμείς βοηθήσει εμάς τους ίδιους να γίνουμε παραγωγικοί, τους μαθητές να γίνουν καλύτεροι, την κοινωνία να νιώσει ασφαλής από τη δική της δράση και όχι από τις επιλογές του κάθε κυβερνώντα.
Κάπως έτσι φαντάζομαι τη λεγόμενη αυτοαξιολόγηση σχολικής μονάδας. Απέναντι σ’ ένα πιλοτικό πρόγραμμα, έχεις όλες τις δυνατότητες να προτείνεις ή και να επιβάλλεις λύσεις. Σιγά μην έχουν στο υπουργείο, σαφή εικόνα για το τι θέλουν. Αν είχαν δεν θα είχαμε πιλοτικό πρόγραμμα, αλλά νόμο του κράτους.
Το πιλοτικό πρόγραμμα δεν ευτύχησε να έχει την αποδοχή της εκπαιδευτικής κοινότητας. Και δεν είναι, η κύρια αιτία, η πολεμική που άσκησε εναντίον του η συνδικαλιστική ηγεσία και η βαθιά συντηρητική «Αριστερά». Είναι το καθεστώς λειτουργίας της κάθε σχολικής μονάδας που αποτελεί άγονο περιβάλλον για οποιαδήποτε οργάνωση, καινοτομία, έλεγχο και μέτρηση στα σχολεία. Είναι ο φόβος των δασκάλων μπροστά στο καινούργιο.
Το σχολικό καθεστώς, διαθέτει κάθε είδους μηχανισμό για την τήρηση της γραφειοκρατίας. Τα μισθολογικά παρακολουθούνται αυστηρά, οι μεταθέσεις, αποσπάσεις, τοποθετήσεις και οι ανάλογες «διευκολύνσεις» γίνονται νομότυπα, τα υλικά παραλαμβάνονται με όλα τα παραστατικά, διαβιβαστικά πηγαινοέρχονται, οι απουσίες καταγράφονται, οι βαθμοί περνάνε σε χίλιες δύο καρτέλες και πρωτόκολλα.
Το μόνο που δεν ελέγχεται είναι τι κάνει ο κάθε δάσκαλος μέσα στην τάξη. Α! εκεί υπάρχει το άβατον.
Ο δάσκαλος στην τάξη είναι ο απόλυτος άρχοντας. Η μόνη υποχρέωση που έχει είναι να γράφει σε ένα άθλιο βιβλίο ύλης την παράγραφο του βιβλίου που δίδαξε. Να τη γράφει, χωρίς να σημαίνει ότι τη δίδαξε κιόλας. Για το πώς τη δίδαξε ούτε λόγος να γίνεται. Από κει και μετά κανείς δεν ξέρει εκτός από τους μαθητές που έμειναν ξύπνιοι και αυτόν, τι συνέβη για μια ώρα μέσα στην τάξη. Ούτε έχει χρέος να δώσει αναφορά γι’ αυτό. Εννοείτε ότι κανείς μηχανισμός δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη επιστημονική του, πόσο μάλλον την παιδαγωγική του επάρκεια. Από τη στιγμή που έχει πτυχίο και διορίστηκε νόμιμα έχει δια βίου όλα τα προσόντα και την άδεια να κάνει ότι θέλει. Δεν έχω διάθεση να αμφισβητήσω τα προσόντα κανενός. Όμως, χωρίς συνεχή επιμόρφωση και μετεκπαίδευση, χωρίς στοιχειώδη έλεγχο από κανένα πως διασφαλίζεται η κοινωνία ότι ο εκπαιδευτικός λειτουργός, λειτουργεί ορθά και δεν σαχλαμαρίζει; Και τι γίνεται με αυτούς που έχουν τα τυπικά προσόντα, αλλά δεν κάνουν για δάσκαλοι; Με αυτούς που βαριούνται, με αυτούς που δεν θέλουν; Ποια τυπική διαδικασία υπάρχει όταν μια τάξη δεν αποδέχεται ένα δάσκαλο; Καμιά. Ποιος είναι ο ρόλος του σχολικού συμβούλου; Ουσιαστικά και τυπικά κανένας.
Εγώ ο δάσκαλος:
Προφανώς και είμαι αυστηρός αξιολογητής των μαθητών μου και τους επιτιμώ όταν αδιαφορούν και δεν διαβάζουν.
Προφανώς και εξανίσταμαι όταν το πανεπιστήμιο στο οποίο φοιτά το παιδί μου δεν αξιολογείται, διότι το πτυχίο του, στο οποίο εγώ επενδύω, υποβαθμίζεται.
Προφανώς και οργίζομαι όταν τα νοσοκομεία δεν αξιολογούνται, γιατί εκεί μέσα μπαίνω για να με θεραπεύσουν.
Προφανώς και κρίνω καθημερινά του άχρηστους πολιτικούς.
Προφανώς και απορώ που η δασκάλα του παιδιού μου στο διπλανό σχολείο κάνει λάθη και πάω και διαμαρτύρομαι γιατί δεν τέλειωσε την ύλη.
Προφανώς και αξιολογώ τον διευθυντή του σχολείου και σχολιάζω την ανεπάρκεια του συναδέλφου χαμηλόφωνα.
Από εμένα όμως πως τολμούν να ζητούν προγραμματισμό, έλεγχο και εσωτερική ή εξωτερική αξιολόγηση; Αφού είμαι ο τέλειος, τι να αξιολογήσω, τον Θεό;
Αλλά και έτσι να μην είναι, τέτοιες συλλογικές διαδικασίες απαιτούν και κάποιο κόπο και κάποιο χρόνο εκτός του ατομικού ωραρίου, και δεν είναι εποχές για να χαζολογάμε στο σχολείο. Έχουμε και δουλειές. Δεκτόν.
Άσε που τα όποια στοιχεία συλλεχθούν μπορεί κάποιος, κάποτε, να τα χρησιμοποιήσει εναντίον μου. Να συνδέσει το μισθό μου με την επίδοση των μαθητών μου, που λέει και το ΠΑΜΕ. Στην Ελλάδα ζούμε, ποιος ξέρει τι γίνεται αύριο; Δεκτόν.
Όμως το δημόσιο σχολείο πεθαίνει κάθε μέρα, και το παιδί σου φοιτά στο ίδιο δημόσιο σχολείο, που εσύ δουλεύεις. Δεν λυπάσαι τον εαυτό σου τουλάχιστον; Εσύ δεν είσαι που πληρώνεις φροντιστήρια και ιδιαίτερα από την Α΄ γυμνασίου για να καλύψεις την αδυναμία του σχολείου να δώσει με επάρκεια ακόμα και αυτήν την τυποποιημένη γνώση; Εσύ δεν είσαι και μάλιστα το πιο σημαντικό μέλος αυτού του ήδη νεκρού οργανισμού; Τότε απαράδεκτον.
Πριν από 40 χρόνια πήγαινες στο φροντιστήριο μόνο στην τελευταία τάξη, με μια αχανή εξεταστέα ύλη, για να μπεις στα ΑΕΙ, εκτός και αν είχες μαθησιακά προβλήματα. Πριν 30 χρόνια το φροντιστήριο κατέβηκε σε όλο το λύκειο. Πριν 20 χρόνια πήγε και στην Γ γυμνασίου. Πριν από 10 χρόνια πήγε σε όλο το γυμνάσιο. Σήμερα αγγίζει και το Δημοτικό και κατεβαίνει. Τα παιδιά παίρνουν τις όποιες γνώσεις μόνο από το φροντιστήριο. Ας το παραδεχτούμε. Το σχολείο είναι απλώς μια τυπική διαδικασία. Ακόμα και στα ιδιωτικά το ίδιο περίπου συμβαίνει, εκτός εξαιρέσεων. Με τη σημερινή οργάνωση του σχολείου είναι πολύ δύσκολο να δουλέψει κάποιος και να αποδώσει. Εκτός και αν είναι θαυματοποιός και σας πληροφορώ ότι, τέτοιοι, υπάρχουν αρκετοί και φαίνονται. Γιατί;
Σίγουρα πριν φτάσεις να ζητήσεις ευθύνες από τον δάσκαλο θα συναντήσεις πληγές που χαίνουν. Ποιες είναι;
- Έλλειψη εθνικού στόχου για το τι θέλουμε από την βασική και μέση εκπαίδευση.
- Αποτυχημένα αναλυτικά προγράμματα, ύλη πολλή και άχρηστη, επικαλύψεις, λάθος δομή.
- Σχολικά βιβλία για γέλια, αδύνατον να διαβαστούν και να κατανοηθούν από μαθητές.
- Εποπτικά μέσα διδασκαλίας άλλων εποχών, όταν έχεις την τύχη και υπάρχουν.
- Κτήρια - φυλακές, απρόσωπα, βρώμικα, κατεστραμμένα, ακατάλληλα.
Όμως έχεις ένα σχολείο, ένα σύνολο ψυχών, έχεις μια ύλη, λίγα μέσα, αλλά έχεις τη γνώση και μπορείς να την περάσεις, έχεις τον τρόπο;
Αν δεν τον έχεις κάτσε και μελέτησε, ρώτα αυτόν που ξέρει, βάλε λίγο διάλογο στη ζωή σου, θέλησε να εκτεθείς, να πεις δεν ξέρω, να ακούσεις, να μάθεις. Κανείς δεν σου επιβάλλει ούτε καν χαλαρό πλαίσιο για το τι θα κάνεις. Η εξουσία σιχαίνεται να ασχολείται με την ουσία της εκπαίδευσης, την θεωρεί αντιπαραγωγική. Η εξουσία έχει σπουδάσει στο κολέγιο ή στο εξωτερικό, δεν έχει βιώσει, δεν καταλαβαίνει, δεν θέλει να δώσει πραγματική παιδεία. Και τώρα που προτείνει την αυτοαξιολόγηση, μάλλον θα αρκεστεί σε ποσοτικά, τυπικά, στοιχεία δεν θα επιμείνει στην ουσία.
Εσύ όμως είσαι ο δάσκαλος του γένους. Είσαι λειτουργός, αυτό δεν λες; Πάρε λοιπόν την ευκαιρία που σου δίνει η εξουσία και απέκτησε την ισχύ που ονειρεύεσαι.
Ας βγούμε από τη μιζέρια μας και ας νικήσουμε τους φόβους μας.
Ας δουλέψουμε συλλογικά και ας εμπνεύσουμε τα παιδιά μας να κάνουν το ίδιο.
Ας οργανώσουμε την ύλη που θα διδάξουμε κατά ειδικότητα και τάξη, συλλογικά.
Ας φτιάξουμε ένα χρονοδιάγραμμα για να το τηρήσουμε, για να προλάβουμε να κάνουμε αυτά που πρέπει με την ανάλογη βαρύτητα. Δεν είναι ανάγκη να τα κάνουμε όλα, ας κάνουμε αυτά για τα οποία θα έχουμε συμφωνήσει.
Ας φτιάξουμε, σημειώσεις, φύλλα εργασίας, πειραματικές διατάξεις, προβολές, διαδικτυακές δράσεις που θα μας βοηθήσουν να κάνουμε πιο ελκυστική και ωφέλιμη τη δουλειά μας.
Ας σχεδιάσουμε τον τρόπο διδασκαλίας από κοινού με τους συναδέλφους. Ας κάνουμε το μάθημα χαλαρό αλλά και ουσιώδες, φροντιστηριακό, όχι τυποποιημένο, όχι στεγνό.
Ας κάνουμε τους μαθητές κοινωνούς της όλης προσπάθειας.
Ας αξιοποιήσουμε τις νέες τεχνολογίες. Αν δεν ξέρουμε εμείς ξέρει ο νεώτερος συνάδελφος.
Ας μιλήσουμε με τους γονείς και τους μαθητές μας για την ουσία της εκπαίδευσης.
Ας οργανώσουμε από κοινού εκδηλώσεις, επισκέψεις και εκδρομές που θα έχουν, για κάθε χρονιά, ένα θέμα και ένα στόχο, που από κοινού θα έχουμε επιλέξει.
Αν χρειάζονται λεφτά και λείπουν, ας τα αναζητήσουμε στο Δήμο, στην κοινότητα, παντού, προκειμένου να γίνει η δουλειά.
Ας ελέγχουμε τις δράσεις μας κάθε μήνα και ας τις αξιολογούμε.
Ας ανεβάσουμε τη δουλειά μας, μαζί με τα παιδιά, σε blog του σχολείου μας, απ’ όπου ο καθένας μπορεί να τη δει και ας δεχτούμε την κριτική, ας συζητήσουμε.
Ας φέρουμε τη δημοκρατία μέσα στο σχολείο, τη συμμετοχική δράση και την αλληλεγγύη.
Αν γίνουν κάποια από αυτά το σχολείο θα αρχίσει να αλλάζει. Η δράση μας θα έχει συνέπειες, θα γίνει από μόνη της δύναμη πραγματικής ανατροπής. Γονείς και μαθητές θα νιώσουν ότι κάτι άλλο συμβαίνει, θα σταθούν και θα στήσουν αυτί, θα μας ακουμπήσουν.
Τα παιδιά μας είναι οι μαθητές και οι γονείς τους είμαστε εμείς οι δάσκαλοι. Αξίζει να το παλέψουμε!!!

Αναρτήθηκε στις 17-6-2010, από Leo, στο Blog, Μη μαδάς τη μαργαρίτα.

21 Ιουν 2010

Η καταγωγή των Σαρακατσαναίων - Μύθος και πραγματικότητα

"Προσερχόμενο στην επιστημονική γνώση το πνεύμα δεν είναι πάντα νεαρό. Είναι μάλιστα αρκετά γερασμένο, γιατί κουβαλά την ηλικία των προκαταλήψεών του".

G. Bachelard

 Με moto αυτό το απόσπασμα, ο Σαρακατσάνος, Γιώργος Τσουμάνης, Διευθυντής του Β΄ Πειραματικού Δημοτικού Σχολείου Ιωαννίνων, εξετάζει σε ένα πόνημα 200 σελίδων, με τίτλο: "Η καταγωγή των Σαρακατσαναίων - Μύθος και πραγματικότητα",  το θέμα της καταγωγής των ελληνόφωνων νομάδων κτηνοτρόφων που ονομάζονται Σαρακατσαναίοι.Ο Γιώργος Τσουμάνης, με ένα λόγο μετρημένο, λιτό και δηλωτικό, ακριβώς όπως ο ίδιος είναι και στην προσωπική του ζωή, χωρίς να ωραιοποιεί, αλλά ούτε και να μηδενίζει την ιστορία των Σαρακατσαναίων, προσπαθεί να δημιουργήσει μία προβληματική διαλόγου γύρω από την σκόπιμα υπερτονισμένη από τον κυρίαρχο λόγο αντίληψη, πως δήθεν  οι Σαρακατσαναίοι είναι μια ανάδελφη φυλή που έλκει την καταγωγή της από τα αρχαία χρόνια. Αξιοποιώντας γραπτές και προφορικές πηγές το βιβλίο υποστηρίζει, αντίθετα από αυτήν την έως τώρα επικρατούσα και κυρίαρχη άποψη,  ότι οι Σαρακατσαναίοι είναι δημιούργημα των χρόνων της Τουρκοκρατίας και δεν υπάρχουν ως ξεχωριστή πολιτισμική ομάδα ή φυλή από τα αρχαία χρόνια.
Ο χώρος της έρευνας και μελέτης του βιβλίου είναι η Ήπειρος, όπου οι Σαρακατσαναίοι έμειναν από τους τελευταίους στην Ελλάδα, που άφησαν τον παραδοσιακό τρόπο ζωής με τις συνεχείς μετακινήσεις. Στο δοκίμιο αυτό ο Γ. Τσουμάνης, αξιοποιεί τις γραπτές αλλά και προφορικές πηγές του,  τις οποίες αναμειγνύει δημιουργικά με  σύγχρονες βιβλιογραφικές πολυεπιστημονικές και διεπιστημονικές απόψεις, στοιχειοθετώντας  έναν επιστημονικό λόγο για την καταγωγή των Σαρακατσαναίων, όχι με σκοπό να επιβάλλει τη δική του προκατασκευασμένη θέση, αλλά να προκαλέσει έναν διάλογο γύρω από γενικότερα ζητήματα που έχουν ως βάση στερεότυπα ιδεολογήματα περί καταγωγής και φυλετικής καθαρότητας διαφόρων πολιτιμικών ομάδων στον ελληνικό χώρο. Χωρίς να αναιρεί την επικρατούσα άποψη, περί ελληνικότητας των Σαρακατσαναίων, δημιουργεί προύποθέσεις για μία άλλη ανάγνωση της καταγωγής, όχι με εθνοκεντρικά χαρακτηριστικά, αλλά ως δημιούργημα και αποτέλεσμα κοινωνικών διεργασιών.
Ελπίζω, βέβαια, να υπάρξει  παρουσίαση του βιβλίου στα Γιάννενα, την Ηγουμενίτσα και σε άλλες πόλεις, στις οποίες παρατηρείται  μεγάλη συγκέντρωση Σαρακατσαναίων. Θεωρώ όμως, ότι το βιβλίο δεν απευθύνεται μόνο στους φίλους Σαρακατσαναίους, αλλά αφορά όλους όσους ενδιαφέρονται ή αρέσκονται να μελετούν ιστορικά, λαογραφικά, εθνολογικά ή φιλοσοφικά θέματα.
Ελπήνωρ

15 Ιουν 2010

Ποιος μας προστατεύει από τους φύλακες ή γιατί κατέρρευσε το Ταμείο Πρόνοιας των δημοσίων Υπαλλήλων!

Κάθε κύριο ή επικουρικό ταμείο συνταξιοδότησης για να μπορεί να λειτουργεί και να ανανεώνεται διαρκώς είναι υποχρεωμένο να ακολουθεί δύο βασικές αρχές, την αρχή της αναλογικότητας, κάθε ασφαλισμένος δηλαδή να λαμβάνει σύνταξη ανάλογη με τις εισφορές που είχε στον εργασιακό του βίο και την αρχή της ανταποδοτικότητας, οι εισφορές δηλαδή να αποδίδονται στο δικαιούχο με βάση τους κανόνες που διέπουν το σύστημα ώστε αυτό να είναι βιώσιμο.
Αυτό βέβαια συμβαίνει σε όλες τις πολιτισμένες και ευνομούμενες χώρες του κόσμου. Αντίθετα, στην Ελλάδα, το Ταμείο Πρόνοιας των Δημοσίων Υπαλλήλων (ΤΠΔΥ) και όχι μόνον , έχει πάθει έμφραγμα, καθώς εκκρεμούν περισσότερες από 20 χιλιάδες υποθέσεις συνταξιούχων δημοσίων υπαλλήλων , οι οποίοι αναμένουν ήδη δύο και πλέον έτη για να πάρουν το εφάπαξ βοήθημα που δικαιούνται με βάση τις εισφορές τους, ενώ οι εισφορές που σήμερα εισπράττονται φτάνουν μόνον για 700 περίπου άτομα κατ’ έτος. Οι προβλέψεις για το μέλλον, είναι εφιαλτικές και υπάρχει ο κίνδυνος το γεγονός αυτό να αποτελέσει τη θρυαλλίδα γενικευμένων κοινωνικών εκρήξεων, αφού μόνο μέχρι το τέλος του έτους, απαιτείται το ποσό του 1,6 δισ. ευρώ προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες για τα εφάπαξ.
Γιατί φθάσαμε όμως σε αυτό το σημείο; Για τον απλό λόγο, ότι δεν τηρήθηκαν οι δύο παραπάνω βασικές αρχές από αυτούς που αποτελούσαν τους θεματοφύλακες των ασφαλιστικών μας ταμείων, την εκτελεστική και δικαστική εξουσία. Έτσι, όλες οι κυβερνήσεις, με σειρά νομοθετικών ρυθμίσεων και με βασικό στόχο την ικανοποίηση της εκλογικής τους πελατείας και διάφορων φύλλα προσκείμενων συντεχνιακών ομάδων ζημίωσαν το Ταμείο κατά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, αφού είχαν ως αποτέλεσμα να πολλαπλασιαστούν οι επαγγελματικές ομάδες και οι περιπτώσεις δικαιούχων του ταμείου, χωρίς ωστόσο να συνοδευτούν με τις απαραίτητες εισφορές.
Το κράτος τα τελευταία χρόνια εφάρμοσε διάφορα εργασιακά τερτίπια, όπως τα προγράμματα Stage, δηλαδή την ανασφάλιστη εργασία, συμβάσεις έργου, ορισμένου χρόνου κ.λ.π. χωρίς ασφάλιση των εργαζομένων στα Ταμεία του Δημοσίου. Η καταστροφή δε για τα ταμεία ολοκληρώθηκε με την κακοδιαχείριση από τις εγκάθετες και κομματοκρατούμενες διοικήσεις που όριζαν κατά καιρούς οι κυβερνήσεις σ’ αυτά ταμεία.
Επίσης, η δικαστική εξουσία με ανάλογες δικαστικές αποφάσεις που η ίδια έβγαζε για τα μέλη της κατοχύρωσε για τους δικαστικούς διπλό εφάπαξ βοήθημα ενώ οι ίδιοι πλήρωναν το 41,5% των εισφορών.
Τα επόμενα χρόνια το πρόβλημα αναμένεται να γίνει ακόμη πιο οξύ, καθώς το κύμα φυγής από το Δημόσιο φαίνεται να αυξάνεται με ιλιγγιώδη ρυθμό, αφού οι δημόσιοι υπάλληλοι φοβούνται τις αλλαγές που γίνονται στο ασφαλιστικό σύστημα. Συνολικά, εκτιμάται ότι εντός του έτους ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων που θα κάνει αίτηση συνταξιοδότησης θα ξεπεράσει τις 15.000 σε αντίθεση με 11.000 αιτήσεις που έγιναν πέρυσι. Στην περίπτωση που ξεσπάσει μαζικό κύμα συνταξιοδοτήσεων οι οικονομικές υποχρεώσεις του Ταμείου θα διευρυνθούν δραματικά και το ταμείο ενδέχεται να κηρύξει στάση πληρωμών.

Αν δεν υπάρξει άμεση κρατική επιχορήγηση, πράγμα αδύνατον για τη συγκεκριμένη οικονομική περίοδο, η μόνη λύση για την αντιμετώπιση του ζητήματος είναι είτε να δίνεται με τη μορφή ομολόγου είτε πια εκείνη της επίτευξης συμφωνίας μεταξύ κράτους, Ταμείου και τραπεζών, ώστε μέσω μιας βεβαίωσης που θα δίδεται στον ασφαλισμένο να μπορεί να λαμβάνει το ποσό του εφάπαξ άμεσα από τις τράπεζες, οι οποίες εν συνεχεία θα πληρώνονται από το Δημόσιο με αντίστοιχο μεταχρονολογημένο ομόλογο.
Γι αυτή την κατάσταση τι έχουν να μας πουν οι φύλακες;

Ελπήνωρ

12 Ιουν 2010

Μια άλλη εικόνα για το ποδόσφαιρο, από τους τεχνίτες του λόγου και του στίχου!

Από χθες, όλος ο πλανήτης ζει στους ρυθμούς του ποδοσφαίρου και όλα τα βλέμματα στρέφονται στη στρογγυλή θεά καθώς ερωτοτροπεί στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής με τους ποδοσφαιριστές των 32 εθνικών ομάδων, που παίρνουν μέρος στο φετινό μουντιάλ! Σε αυτό το ποδοσφαιρικό πάρτι κανείς δε μένει αμέτοχος.

Ακόμη και οι βιβλιόφιλοι δεν μπορούν να αντισταθούν σ’ αυτή την ποδοσφαιρική περιπέτεια. Άλλωστε, αντίθετα απ’ ότι πιστεύεται, η λογοτεχνία και το ποδόσφαιρο δεν είναι δύο άγνωστοι. Είναι πολλές οι συναντήσεις τους και πολλές οι μεταξύ τους αναφορές.
Αυτή τη συνάντηση του ποδοσφαίρου με την ελληνική και ξένη λογοτεχνία, ανέλαβε να μας την πιστοποιήσει ο Ηπειρώτης φιλόλογος και ποιητής Γιάννης Παππάς. Στο πρόσφατο βιβλίο του, από τις εκδόσεις "Μεταίχμιο", με τίτλο, «Αρχίζει το ματς - Το ποδόσφαιρο στη λογοτεχνία», παραθέτει αποσπάσματα από μυθιστορήματα, διηγήματα αλλά και ποιήματα Ελλήνων και ξένων λογοτεχνών που έγραψαν για το ποδόσφαιρο, όπως των , Ρίτσου, Εγγονόπουλου, Εμπειρίκου, Καρούζου, Χατζιδάκη, Χιόνη, Φραγκιά, Ταχτσή, Πούλιου, Μέσκου, Πανσέληνου, Ραφαέλ Αθκόνα, Χούλιο Γιαμαθάρες, Τζο Μακ Γκίνις, Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν, Πιερ Πάολο Παζολίνι, Ορχάν Παμούκ κ.ά.


Στην παγκόσμια λογοτεχνία τα βιβλία που έχουν γραφτεί για το ποδόσφαιρο είναι άπειρα και οι συγγραφείς τους περίοπτοι και καταξιωμένοι.Ιδού μερικά από τα πιο διαβασμένα και αγαπημένα βιβλία για τη μπάλα:
- Το βιβλίο του Ντέιβιντ Πις, με τίτλο, "Καταραμένη Ομάδα", (εκδόσεις "Τόπος"), θεωρείται το πιο πολυδιαβασμένο. Ο Πις σ’ αυτό περιγράφει ανάγλυφα τα έργα και τις ημέρες του Μπράιαν Κλαφ, ενός από τους πιο θρυλικούς προπονητές στην ιστορία.
- Στη χώρα μας αγαπήθηκε ιδιαίτερα το βιβλίο του Νικ Χόρνμπι, από τα ελληνικά γράμματα,"Ο πυρετός της μπάλας", το οποίο έχει γίνει και κινηματογραφική ταινία και θεωρείται πλέον σχεδόν κλασικό.
- «Ο πόλεμος του ποδοσφαίρου», του Ρίτσαρντ Καπισίνσκι (εκδ. «Μεταίχμιο») αναφέρεται στον «ποδοσφαιρικό» πόλεμο των τεσσάρων ημερών του 1969, ανάμεσα στην Ονδούρα και του Ελ Σαλβαδόρ, με τις πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις του.
- Το βιβλίο με τίτλο, «Ποδόσφαιρο εναντίον εχθρού», του Σάιμον Κούπερ (εκδ. «Ελληνικά Γράμματα»), συνιστά μια πολυεπίπεδη επισκόπηση του ποδοσφαίρου ως φαινομένου, πολιτικού, κοινωνιολογικού και οντολογικού.
- Επίσης, από τα "ελληνικά γράμματα", το βιβλίο με τίτλο,  «Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου», του Εντουάρντο Γκαλεάνο, αναζητά μέσα από τις πολλές αρετές του ποδοσφαίρου τα πολλαπλά πρόσωπα που κρύβει η ίδια η ζωή.

Στο χώρο της Ελληνικής Λογοτεχνίας για παιδιά, η Αγγελική Βαρελά, ήδη από το 1995, από τις εκδόσεις "Πατάκης" είχε εκδώσει το βιβλίο με τίτλο «Αρχίζει το ματς». Μέσα από την ιστορία του μικρού Φώτη προβάλλουν τα ρεκόρ και τα μεγάλα ονόματα του στίβου και του ποδοσφαίρου. Με κέφι και πικρό συχνά χιούμορ δίνεται η εικόνα που παρουσιάζει στις μέρες μας το αθλητικό ιδεώδες και τα παιδιά συνειδητοποιούν ότι το ιδανικό του αθλητισμού δεν υπηρετείται πάντα στα γήπεδα.

Ελπήνωρ

9 Ιουν 2010

Οι δημόσιες υπηρεσίες κάνουν Ε.Δ.Ε., ενώ οι κυβερνήσεις Εξεταστικές!

Όσοι γνωρίζουν καλά το δημόσιο τομέα είτε γιατί υπηρετούν οι ίδιοι ως δημόσιοι υπάλληλοι είτε γιατί συναλλάσσονται μαζί του, γνωρίζουν πολύ καλά ότι όταν μία δημόσια υπηρεσία θέλει να συγκαλύψει κάποια έκνομη πράξη ενός μέλους της, προτείνει μία Ένορκη Διοικητική Εξέταση (ΕΔΕ). Όλοι τότε ξέρουν ότι, μέσα από αυτή την πρακτική, δημιουργείται μία τεχνητή εξέταση μαρτύρων, που ως βασικό στόχο έχει είτε τις περισσότερες φορές να ξεχαστεί η υπόθεση μέσα από χρονοβόρες διαδικασίες είτε να βγει ένα ομιχλώδες πόρισμα με συγκεχυμένες κατευθύνσεις, ακριβώς για να μην υπάρξει δυνατότητα ποινικής δίωξης, λόγω μη δυνατότητας τεκμηρίωσης του αδικήματος. Οι ενεργούντες βέβαια τη σχετική ΕΔΕ, «για τις υπηρεσίες που προσέφεραν», επιβραβεύονται με μία καλύτερη θέση στην ιεραρχία της ίδιας ή άλλης δημόσιας υπηρεσίας, ενώ ο κατηγορούμενος δημόσιος υπάλληλος, υψώνοντας τη σημαία της αντίστασης καταξιώνεται στους αντιπολιτευόμενους συνδικαλιστικούς κύκλους και ως πολιτικός διωκόμενος πια, περιμένει να αποκατασταθεί όταν το αντιπολιτευόμενο κόμμα έλθει στην κυβέρνηση, να αναλάβει εκείνος την αντίστοιχη διοικητική καρέκλα και βέβαια, δεν είναι καθόλου αχάριστος, εκτιμώντας τη βοήθεια που του προσέφεραν οι «πολιτικοί του αντίπαλοι», θα τους βοηθήσει με διάφορες μικροεξυπηρετήσεις (αποσπάσεις, μεταθέσεις, μετατατάξεις, διορισμούς σε προγράμματα και επιτροπές για τους ίδιους ή τους κομματικούς τους φίλους). Το ότι υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις δεν αναιρεί το βασικό κανόνα των πραγμάτων, αλλά τον επιβεβαιώνει με το χειρότερο μάλιστα τρόπο, αφού συνήθως οι περατώσαντες αποτελεσματικά μία ΕΔΕ μετά πέφτουν σε εξαιρετική δυσμένεια από το συνδικαλιστικό κατεστημένο και τη διοικητική ιεραρχία που το εκπροσωπεί. Έτσι, φτάσαμε στο σημείο, η ΕΔΕ να ηχεί στα αυτιά των νεοελλήνων ως ταυτόσημη έννοια με τη συγκάλυψη.

Αντίστοιχη κατάσταση επικρατεί και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Οι πολιτικοί μας τόσα χρόνια, εξασφαλίζοντας ασυλία, μέσα από διάφορα νομοθετήματα, που ίδιοι θεσμοθέτησαν για τον εαυτό τους, όταν θέλουν να αποπροσανατολίσουν τον λαό, σκηνοθετούν αντίστοιχες με τη δημοσιοϋπαλληλία ΕΔΕ, για τις δικές τους έκνομες πράξεις, που τις ονομάζουν Εξεταστικές Επιτροπές. Σε αυτές τις καλά αμειβόμενες επιτροπές συνεδριάζουν, εξετάζουν μάρτυρες, αλληλοκατηγορούνται και στο τέλος βγάζουν τόσα διαφορετικά πορίσματα όσα είναι και τα κόμματα που παίρνουν μέρος. Έτσι, για το Βατοπέδι, έχουμε πέντε κόμματα, πέντε πορίσματα, και το γνωστό παιχνιδάκι, «Εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς; ». Και βέβαια «το μοναστήρι να ’ναι καλά και από καλογέρους, άλλο τίποτα…».
Η ατιμωρησία και η ασυδοσία δε σταματά εδώ, στην τοπική αυτοδιοίκηση έχει πάρει εκρηκτικές αλλά και απροκάλυπτες διαστάσεις. Τα αυτοδιοικητικά πιράνχας δε χρειάζονται ούτε ΕΔΕ ούτε εξεταστικές επιτροπές. Έχουν εξασφαλισμένη ασυλία μέσα από τους ελέγχους που δήθεν πραγματοποιούν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, όπως, εισαγγελείς, δημόσιοι επιθεωρητές και ανεξάρτητες αρχές με τα αντίστοιχα πορίσματα και τα απαλλακτικά βουλεύματα.
Ο λαός αμήχανος και καρτερικός υπομένει και σιγοτραγουδά:
Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά'χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Νά'χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Σουρής (1853-1919)





Ελπήνωρ

5 Ιουν 2010

«Πράσινη ανάπτυξη» για χάρη της φολκλορικής οικολογίας ή με βάση την οικονομικότητα στην αειφορία;

Παγκόσμια ημέρα Περιβάλλοντος σήμερα και όλοι σπεύδουν να κάνουν δηλώσεις σχετικά με αυτό το μείζον ζήτημα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Πολιτικοί, αυτοδιοικητικοί παράγοντες, οικολόγοι, σύλλογοι, επιστημονικοί και μη φορείς στη χώρα μας, ζητούν επίμονα να εφαρμοστεί στην πράξη, αυτό που όλοι, λίγο έως πολύ αποκαλούν, ως «πράσινη ανάπτυξη». Έχω την αίσθηση όμως, ότι στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί μια στρεβλή αντίληψη υπερβολής, πιθανόν σκόπιμα, σχετικά με το ακριβές περιεχόμενο του συνθήματος «πράσινη ανάπτυξη». Και λέω πιθανόν σκόπιμα, γιατί είδαμε όλοι μας τα τελευταία χρόνια να υλοποιούνται κάποια επενδυτικά προγράμματα στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, όχι με σκεπτικό την αειφόρο ανάπτυξη και την ελαχιστοποίηση του ενεργειακού κόστους, αλλά η διανομή των αδειών έγινε κυρίως με βάση την εκλογική πελατεία υπουργών και βουλευτών. Κομματικοί και προσωπικοί φίλοι της προηγούμενης κυβέρνησης ονειρευόμενοι το ελληνικό ενεργειακό Ελντοράντο απέκτησαν πολλαπλές άδειες κυρίως για φωτοβολταϊκά πάνελ προσδοκώντας σημαντικά κέρδη λόγω της υψηλής τιμής πώλησης της ηλιακής κιλοβατώρας.

Τι ακριβώς όμως σημαίνει πράσινη ανάπτυξη; Μήπως ότι ανοίγουμε το δρόμο στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας με σκοπό τη μείωση των εκπομπών αερίων, αλλά εμποδίζουμε οποιεσδήποτε επενδύσεις γίνονται με σκοπό τη μείωση του ενεργειακού κόστους, ικανοποιώντας έτσι τους επαγγελματίες φολκλόρ οικολόγους; Αυτή είναι μόνο μία παράμετρος της πράσινης ανάπτυξης, γιατί σύμφωνα με τον γενικά αποδεκτό ορισμό η πράσινη ανάπτυξη εμπεριέχει την έννοια της αειφορίας, δηλαδή, την κάλυψη των αναγκών της παρούσας γενιάς, χωρίς να υποσκάπτονται οι δυνατότητες των μελλοντικών γενεών να ικανοποιήσουν τις δικές τους. Με αυτό το σκεπτικό η αειφόρος ανάπτυξη, το ενεργειακό δηλαδή περιβαλλοντικό μοντέλο ανάπτυξης πρέπει να συνυπολογίσει τον παράγοντα της οικονομικότητας. Οφείλουμε απέναντι στις επόμενες γενιές να κάνουμε ό,τι δεν έκαναν οι προηγούμενες, να εξετάσουμε στο αναπτυξιακό μας πρότυπο παραμέτρους όπως, η προστιθέμενη αξία των επενδύσεων, η κοινωνική τους απόδοση, αλλά και η βιωσιμότητά τους. Διαφορετικά, κινδυνεύουμε να έρθουμε αντιμέτωποι με ένα μοντέλο, το οποίο θα έχει συνέπειες ακόμη χειρότερες από εκείνες των κατασκευών. Το ότι στηρίξαμε την ανάπτυξη της χώρας επί δεκαετίες στις οικοδομές είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία τεράστια φούσκα με ημερομηνία λήξεως. Αν αντιμετωπίσουμε την πράσινη ανάπτυξη ως κατασκευαστικά έργα, όπως οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις  και δεν εστιάσουμε σε παραμέτρους όπως η οικονομικότητα, η ενεργειακή αποτελεσματικότητα, παραγωγικότητα και καινοτομία, τότε με την ολοκλήρωση του ανοδικού κύκλου, το μόνο που θα μας έχει μείνει είναι οι πανάκριβες επιδοτήσεις σε έργα με μηδενική προστιθέμενη αξία, που θα πληρώνουμε πάλι όλοι, τωρινές και επόμενες γενιές, ιδιώτες και επιχειρήσεις, για πολλά χρόνια μετά το 2020.
Πιστεύω ότι η πράσινη ανάπτυξη είναι το καλύτερο αντίδοτο στην κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα μας, αρκεί να περιλαμβάνει έντονη καινοτομία ,που θα οδηγεί σε υψηλή προστιθέμενη αξία.

Ελπήνωρ

3 Ιουν 2010

Δημοψήφισμα για να επιλέξουμε τον ιμπεριαλιστή αφέντη μας!

Ο Μίκης Θεοδωράκης με παρέμβασή του σε εκδήλωση του τμήματος Παιδείας και Πολιτισμού του Συνασπισμού, πρότεινε την αποχώρηση της Ελλάδας από το μηχανισμό στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης - ΔΝΤ και από το ΝΑΤΟ. Προχωρώντας το πολιτικό του σκεπτικό ο γνωστός και καταξιωμένος μουσικοσυνθέτης πρότεινε επίσης, μετά την αποχώρηση από το μηχανισμό στήριξης και από το ΝΑΤΟ, η Ελλάδα "να στραφεί για στήριξη σε άλλες φιλικές χώρες, όπως τη Ρωσία, την Κίνα και τις αραβικές χώρες και ειδικότερα για την εθνική άμυνα να προμηθευτεί υπερσύγχρονο στρατιωτικό αμυντικό υλικό από τη Ρωσία και την Κίνα". Ακόμη, επισήμανε ότι με κεντρικό σύνθημα " για τη σωτηρία της πατρίδας" και με μπροστάρηδες τους πνευματικούς ανθρώπους του τόπου να οδηγηθούμε σε μια αναγεννητική και σωτήρια κινητοποίηση προτείνοντας να γίνει δημοψήφισμα. Σε περίπτωση δε θετικής ψήφου από τον ελληνικό λαό ο πρόεδρος της Δημοκρατίας να διαλύσει τη Βουλή και να αναθέσει την εξουσία σε ομάδα ακέραιων και ικανών πολιτών και παράλληλα να προκηρύξει εκλογές για την ανάδειξη συντακτικής εθνοσυνέλευσης.
Αν κατάλαβα καλά ο Μίκης Θεοδωράκης σε απόλυτη ταύτιση με την παραδοσιακή αριστερά, διάφορες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και την ακροδεξιά θέλουν να φύγουμε από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και να επιλέξουμε τον ρωσοκινέζικο ιμπεριαλισμό; Μήπως στην Ελλάδα πάθαμε ομαδική παράκρουση και γίναμε ξαφνικά ζηλωτές της ρωσικής μαφιόζικης δημοκρατίας , της μονοκομματικής ψευτοκουμουνιστικής κινεζικής δημοκρατίας και της ισλαμοδημοκρατίας των αράβων; Και ως προς τι το δημοψήφισμα; Για να επιβεβαιώσει ή να επιλέξει ο λαός τον αφέντη ιμπεριαλιστή του; Αλλά εκείνο που προκαλεί μεγαλύτερη εντύπωση είναι η πρόταση του Θεοδωράκη για την εθνική άμυνα, να προμηθευτεί δηλαδή, η χώρα υπερσύγχρονο στρατιωτικό αμυντικό υλικό από τη Ρωσία και την Κίνα. Σε μία χώρα που έχει ήδη καταρρεύσει οικονομικά εκτός των άλλων και από τις υπέρογκες αμυντικές δαπάνες, είναι δυνατόν να γίνεται μία τέτοια πρόταση από σώφρονες και μάλιστα αριστερούς πολιτικούς άνδρες; Το ζητούμενο δηλαδή είναι από ποιον ιμπεριαλιστή θα προμηθευτούμε τα καλύτερα οπλικά συστήματα;
Η λογική αυτή μου έφερε στη μνήμη ένα παλαιό σύνθημα που φωνάζαμε στα φοιτητικά μας χρόνια στα αμφιθέατρα της Θεσσαλονίκης, στην αρχή της δεκαετίας του 80, όταν είχαν κηρυχθεί ταυτόχρονα οι δικτατορίες του Εβρέν στην Τουρκία και του Γιαρουζέλσκι στην Πολωνία, για να πικάρουμε τους Κνίτες: «Κάτω η χούντα της Τουρκίας, ζήτω η χούντα της Πολωνίας». Σαν να μη πέρασε μια μέρα από τότε και ενώ κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, η ίδια πολιτική σκέψη κυριαρχεί σ’ αυτούς τους χώρους.
Αλλά νομίζω ότι δεν είναι καθόλου αθώες αυτές οι απόψεις και δε γίνονται χάριν της δυσαρέσκειας που κυριαρχεί στη χώρα απέναντι στους ευρωπαίους και το ΔΝΤ που μας επιβάλλουν τα σκληρά μέτρα. Έχει προ πολλού συσταθεί σε πολιτικό επίπεδο το φαιοκόκκινο πανεθνικό μέτωπο (Ακροδεξιά, Κ.Κ.Ε. και μέρος του ΣΥΡΙΖΑ) που κάνει ότι είναι δυνατόν να ξεκόψει την Ελλάδα από το Δυτικό κόσμο και να τη βάλει στην τροχιά του ρωσικού και κινέζικου ιμπεριαλισμού. Εκτελεστικός βραχίονας αυτού του σχεδίου είναι το ΠΑΜΕ, που με τις επιλεκτικές αλλά καλά στοχευμένες κινητοποιήσεις του (αποκλεισμός κρουαζερόπλοιων, κ.λ.π.) προσπαθεί να φέρει τη χώρα μια ώρα αρχύτερα σε συνθήκες οριστικής πτώχευσης και να τη σπρώξει οριστικά στην αγκαλιά του ρωσοκινέζικου ιμπεριαλισμού. Και βέβαια, στις δηλώσεις του ο Μίκης Θεοδωράκης δε μιλάει για έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ακριβώς γιατί και ο ρωσοκινέζικος ιμπεριαλισμός μας θέλει ως χώρα εντός της Ευρώπης, για να μας χρησιμοποιεί ως δούρειο ίππο για την ευρωπαϊκή ταυτοποίηση και την προώθηση των προϊόντων αυτών των χωρών στις αγορές της Ευρώπης.

Βλέπετε ότι οι ζηλωτές της δημοκρατίας και οι ζηλωτές της αντιδημοκρατίας μετρούν τις καταστάσεις με περιορισμένα χρονικά μέτρα.








Ελπήνωρ