Οι δημόσιες υπηρεσίες κάνουν Ε.Δ.Ε., ενώ οι κυβερνήσεις Εξεταστικές!

Όσοι γνωρίζουν καλά το δημόσιο τομέα είτε γιατί υπηρετούν οι ίδιοι ως δημόσιοι υπάλληλοι είτε γιατί συναλλάσσονται μαζί του, γνωρίζουν πολύ καλά ότι όταν μία δημόσια υπηρεσία θέλει να συγκαλύψει κάποια έκνομη πράξη ενός μέλους της, προτείνει μία Ένορκη Διοικητική Εξέταση (ΕΔΕ). Όλοι τότε ξέρουν ότι, μέσα από αυτή την πρακτική, δημιουργείται μία τεχνητή εξέταση μαρτύρων, που ως βασικό στόχο έχει είτε τις περισσότερες φορές να ξεχαστεί η υπόθεση μέσα από χρονοβόρες διαδικασίες είτε να βγει ένα ομιχλώδες πόρισμα με συγκεχυμένες κατευθύνσεις, ακριβώς για να μην υπάρξει δυνατότητα ποινικής δίωξης, λόγω μη δυνατότητας τεκμηρίωσης του αδικήματος. Οι ενεργούντες βέβαια τη σχετική ΕΔΕ, «για τις υπηρεσίες που προσέφεραν», επιβραβεύονται με μία καλύτερη θέση στην ιεραρχία της ίδιας ή άλλης δημόσιας υπηρεσίας, ενώ ο κατηγορούμενος δημόσιος υπάλληλος, υψώνοντας τη σημαία της αντίστασης καταξιώνεται στους αντιπολιτευόμενους συνδικαλιστικούς κύκλους και ως πολιτικός διωκόμενος πια, περιμένει να αποκατασταθεί όταν το αντιπολιτευόμενο κόμμα έλθει στην κυβέρνηση, να αναλάβει εκείνος την αντίστοιχη διοικητική καρέκλα και βέβαια, δεν είναι καθόλου αχάριστος, εκτιμώντας τη βοήθεια που του προσέφεραν οι «πολιτικοί του αντίπαλοι», θα τους βοηθήσει με διάφορες μικροεξυπηρετήσεις (αποσπάσεις, μεταθέσεις, μετατατάξεις, διορισμούς σε προγράμματα και επιτροπές για τους ίδιους ή τους κομματικούς τους φίλους). Το ότι υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις δεν αναιρεί το βασικό κανόνα των πραγμάτων, αλλά τον επιβεβαιώνει με το χειρότερο μάλιστα τρόπο, αφού συνήθως οι περατώσαντες αποτελεσματικά μία ΕΔΕ μετά πέφτουν σε εξαιρετική δυσμένεια από το συνδικαλιστικό κατεστημένο και τη διοικητική ιεραρχία που το εκπροσωπεί. Έτσι, φτάσαμε στο σημείο, η ΕΔΕ να ηχεί στα αυτιά των νεοελλήνων ως ταυτόσημη έννοια με τη συγκάλυψη.

Αντίστοιχη κατάσταση επικρατεί και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Οι πολιτικοί μας τόσα χρόνια, εξασφαλίζοντας ασυλία, μέσα από διάφορα νομοθετήματα, που ίδιοι θεσμοθέτησαν για τον εαυτό τους, όταν θέλουν να αποπροσανατολίσουν τον λαό, σκηνοθετούν αντίστοιχες με τη δημοσιοϋπαλληλία ΕΔΕ, για τις δικές τους έκνομες πράξεις, που τις ονομάζουν Εξεταστικές Επιτροπές. Σε αυτές τις καλά αμειβόμενες επιτροπές συνεδριάζουν, εξετάζουν μάρτυρες, αλληλοκατηγορούνται και στο τέλος βγάζουν τόσα διαφορετικά πορίσματα όσα είναι και τα κόμματα που παίρνουν μέρος. Έτσι, για το Βατοπέδι, έχουμε πέντε κόμματα, πέντε πορίσματα, και το γνωστό παιχνιδάκι, «Εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς; ». Και βέβαια «το μοναστήρι να ’ναι καλά και από καλογέρους, άλλο τίποτα…».

Η ατιμωρησία και η ασυδοσία δε σταματά εδώ, στην τοπική αυτοδιοίκηση έχει πάρει εκρηκτικές αλλά και απροκάλυπτες διαστάσεις. Τα αυτοδιοικητικά πιράνχας δε χρειάζονται ούτε ΕΔΕ ούτε εξεταστικές επιτροπές. Έχουν εξασφαλισμένη ασυλία μέσα από τους ελέγχους που δήθεν πραγματοποιούν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, όπως, εισαγγελείς, δημόσιοι επιθεωρητές και ανεξάρτητες αρχές με τα αντίστοιχα πορίσματα και τα απαλλακτικά βουλεύματα.

Ο λαός αμήχανος και καρτερικός υπομένει και σιγοτραγουδά:

Ποιός είδε κράτος λιγοστό

σ' όλη τη γη μοναδικό,

εκατό να εξοδεύει

και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,

νά'χει επτά Πρωθυπουργούς,

ταμείο δίχως χρήματα

και δόξης τόσα μνήματα;

Νά'χει κλητήρες για φρουρά

και να σε κλέβουν φανερά,

κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε

τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Σουρής (1853-1919)





Ελπήνωρ