«Πράσινη ανάπτυξη» για χάρη της φολκλορικής οικολογίας ή με βάση την οικονομικότητα στην αειφορία;

Παγκόσμια ημέρα Περιβάλλοντος σήμερα και όλοι σπεύδουν να κάνουν δηλώσεις σχετικά με αυτό το μείζον ζήτημα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Πολιτικοί, αυτοδιοικητικοί παράγοντες, οικολόγοι, σύλλογοι, επιστημονικοί και μη φορείς στη χώρα μας, ζητούν επίμονα να εφαρμοστεί στην πράξη, αυτό που όλοι, λίγο έως πολύ αποκαλούν, ως «πράσινη ανάπτυξη». Έχω την αίσθηση όμως, ότι στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί μια στρεβλή αντίληψη υπερβολής, πιθανόν σκόπιμα, σχετικά με το ακριβές περιεχόμενο του συνθήματος «πράσινη ανάπτυξη». Και λέω πιθανόν σκόπιμα, γιατί είδαμε όλοι μας τα τελευταία χρόνια να υλοποιούνται κάποια επενδυτικά προγράμματα στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, όχι με σκεπτικό την αειφόρο ανάπτυξη και την ελαχιστοποίηση του ενεργειακού κόστους, αλλά η διανομή των αδειών έγινε κυρίως με βάση την εκλογική πελατεία υπουργών και βουλευτών. Κομματικοί και προσωπικοί φίλοι της προηγούμενης κυβέρνησης ονειρευόμενοι το ελληνικό ενεργειακό Ελντοράντο απέκτησαν πολλαπλές άδειες κυρίως για φωτοβολταϊκά πάνελ προσδοκώντας σημαντικά κέρδη λόγω της υψηλής τιμής πώλησης της ηλιακής κιλοβατώρας.

Τι ακριβώς όμως σημαίνει πράσινη ανάπτυξη; Μήπως ότι ανοίγουμε το δρόμο στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας με σκοπό τη μείωση των εκπομπών αερίων, αλλά εμποδίζουμε οποιεσδήποτε επενδύσεις γίνονται με σκοπό τη μείωση του ενεργειακού κόστους, ικανοποιώντας έτσι τους επαγγελματίες φολκλόρ οικολόγους; Αυτή είναι μόνο μία παράμετρος της πράσινης ανάπτυξης, γιατί σύμφωνα με τον γενικά αποδεκτό ορισμό η πράσινη ανάπτυξη εμπεριέχει την έννοια της αειφορίας, δηλαδή, την κάλυψη των αναγκών της παρούσας γενιάς, χωρίς να υποσκάπτονται οι δυνατότητες των μελλοντικών γενεών να ικανοποιήσουν τις δικές τους. Με αυτό το σκεπτικό η αειφόρος ανάπτυξη, το ενεργειακό δηλαδή περιβαλλοντικό μοντέλο ανάπτυξης πρέπει να συνυπολογίσει τον παράγοντα της οικονομικότητας. Οφείλουμε απέναντι στις επόμενες γενιές να κάνουμε ό,τι δεν έκαναν οι προηγούμενες, να εξετάσουμε στο αναπτυξιακό μας πρότυπο παραμέτρους όπως, η προστιθέμενη αξία των επενδύσεων, η κοινωνική τους απόδοση, αλλά και η βιωσιμότητά τους. Διαφορετικά, κινδυνεύουμε να έρθουμε αντιμέτωποι με ένα μοντέλο, το οποίο θα έχει συνέπειες ακόμη χειρότερες από εκείνες των κατασκευών. Το ότι στηρίξαμε την ανάπτυξη της χώρας επί δεκαετίες στις οικοδομές είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μία τεράστια φούσκα με ημερομηνία λήξεως. Αν αντιμετωπίσουμε την πράσινη ανάπτυξη ως κατασκευαστικά έργα, όπως οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις  και δεν εστιάσουμε σε παραμέτρους όπως η οικονομικότητα, η ενεργειακή αποτελεσματικότητα, παραγωγικότητα και καινοτομία, τότε με την ολοκλήρωση του ανοδικού κύκλου, το μόνο που θα μας έχει μείνει είναι οι πανάκριβες επιδοτήσεις σε έργα με μηδενική προστιθέμενη αξία, που θα πληρώνουμε πάλι όλοι, τωρινές και επόμενες γενιές, ιδιώτες και επιχειρήσεις, για πολλά χρόνια μετά το 2020.

Πιστεύω ότι η πράσινη ανάπτυξη είναι το καλύτερο αντίδοτο στην κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα μας, αρκεί να περιλαμβάνει έντονη καινοτομία ,που θα οδηγεί σε υψηλή προστιθέμενη αξία.

Ελπήνωρ