Ποιος μας προστατεύει από τους φύλακες ή γιατί κατέρρευσε το Ταμείο Πρόνοιας των δημοσίων Υπαλλήλων!

Κάθε κύριο ή επικουρικό ταμείο συνταξιοδότησης για να μπορεί να λειτουργεί και να ανανεώνεται διαρκώς είναι υποχρεωμένο να ακολουθεί δύο βασικές αρχές, την αρχή της αναλογικότητας, κάθε ασφαλισμένος δηλαδή να λαμβάνει σύνταξη ανάλογη με τις εισφορές που είχε στον εργασιακό του βίο και την αρχή της ανταποδοτικότητας, οι εισφορές δηλαδή να αποδίδονται στο δικαιούχο με βάση τους κανόνες που διέπουν το σύστημα ώστε αυτό να είναι βιώσιμο.

Αυτό βέβαια συμβαίνει σε όλες τις πολιτισμένες και ευνομούμενες χώρες του κόσμου. Αντίθετα, στην Ελλάδα, το Ταμείο Πρόνοιας των Δημοσίων Υπαλλήλων (ΤΠΔΥ) και όχι μόνον , έχει πάθει έμφραγμα, καθώς εκκρεμούν περισσότερες από 20 χιλιάδες υποθέσεις συνταξιούχων δημοσίων υπαλλήλων , οι οποίοι αναμένουν ήδη δύο και πλέον έτη για να πάρουν το εφάπαξ βοήθημα που δικαιούνται με βάση τις εισφορές τους, ενώ οι εισφορές που σήμερα εισπράττονται φτάνουν μόνον για 700 περίπου άτομα κατ’ έτος. Οι προβλέψεις για το μέλλον, είναι εφιαλτικές και υπάρχει ο κίνδυνος το γεγονός αυτό να αποτελέσει τη θρυαλλίδα γενικευμένων κοινωνικών εκρήξεων, αφού μόνο μέχρι το τέλος του έτους, απαιτείται το ποσό του 1,6 δισ. ευρώ προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες για τα εφάπαξ.

Γιατί φθάσαμε όμως σε αυτό το σημείο; Για τον απλό λόγο, ότι δεν τηρήθηκαν οι δύο παραπάνω βασικές αρχές από αυτούς που αποτελούσαν τους θεματοφύλακες των ασφαλιστικών μας ταμείων, την εκτελεστική και δικαστική εξουσία. Έτσι, όλες οι κυβερνήσεις, με σειρά νομοθετικών ρυθμίσεων και με βασικό στόχο την ικανοποίηση της εκλογικής τους πελατείας και διάφορων φύλλα προσκείμενων συντεχνιακών ομάδων ζημίωσαν το Ταμείο κατά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, αφού είχαν ως αποτέλεσμα να πολλαπλασιαστούν οι επαγγελματικές ομάδες και οι περιπτώσεις δικαιούχων του ταμείου, χωρίς ωστόσο να συνοδευτούν με τις απαραίτητες εισφορές.

Το κράτος τα τελευταία χρόνια εφάρμοσε διάφορα εργασιακά τερτίπια, όπως τα προγράμματα Stage, δηλαδή την ανασφάλιστη εργασία, συμβάσεις έργου, ορισμένου χρόνου κ.λ.π. χωρίς ασφάλιση των εργαζομένων στα Ταμεία του Δημοσίου. Η καταστροφή δε για τα ταμεία ολοκληρώθηκε με την κακοδιαχείριση από τις εγκάθετες και κομματοκρατούμενες διοικήσεις που όριζαν κατά καιρούς οι κυβερνήσεις σ’ αυτά ταμεία.

Επίσης, η δικαστική εξουσία με ανάλογες δικαστικές αποφάσεις που η ίδια έβγαζε για τα μέλη της κατοχύρωσε για τους δικαστικούς διπλό εφάπαξ βοήθημα ενώ οι ίδιοι πλήρωναν το 41,5% των εισφορών.

Τα επόμενα χρόνια το πρόβλημα αναμένεται να γίνει ακόμη πιο οξύ, καθώς το κύμα φυγής από το Δημόσιο φαίνεται να αυξάνεται με ιλιγγιώδη ρυθμό, αφού οι δημόσιοι υπάλληλοι φοβούνται τις αλλαγές που γίνονται στο ασφαλιστικό σύστημα. Συνολικά, εκτιμάται ότι εντός του έτους ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων που θα κάνει αίτηση συνταξιοδότησης θα ξεπεράσει τις 15.000 σε αντίθεση με 11.000 αιτήσεις που έγιναν πέρυσι. Στην περίπτωση που ξεσπάσει μαζικό κύμα συνταξιοδοτήσεων οι οικονομικές υποχρεώσεις του Ταμείου θα διευρυνθούν δραματικά και το ταμείο ενδέχεται να κηρύξει στάση πληρωμών.

Αν δεν υπάρξει άμεση κρατική επιχορήγηση, πράγμα αδύνατον για τη συγκεκριμένη οικονομική περίοδο, η μόνη λύση για την αντιμετώπιση του ζητήματος είναι είτε να δίνεται με τη μορφή ομολόγου είτε πια εκείνη της επίτευξης συμφωνίας μεταξύ κράτους, Ταμείου και τραπεζών, ώστε μέσω μιας βεβαίωσης που θα δίδεται στον ασφαλισμένο να μπορεί να λαμβάνει το ποσό του εφάπαξ άμεσα από τις τράπεζες, οι οποίες εν συνεχεία θα πληρώνονται από το Δημόσιο με αντίστοιχο μεταχρονολογημένο ομόλογο.

Γι αυτή την κατάσταση τι έχουν να μας πουν οι φύλακες;

Ελπήνωρ