"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

31 Δεκ 2010

Καλή Χρονιά!!!


Η ένωση των δημιουργικών μας δυνάμεων μπορεί να συμβάλει σε ένα αισιόδοξο και αναπτυξιακό 2011, με υγεία και ευτυχία!


Ελπήνωρ


28 Δεκ 2010

Προοδευτικοί της οπισθοδρόμησης

Από  τον  Χαράλαμπo Μ. Μουτσόπουλο και Λουκά Τσούκαλη, καθηγητές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Το υπουργείο Παιδείας κατέθεσε προτάσεις για μια σημαντική μεταρρύθμιση στον χώρο της ανώτατης Παιδείας. Δεν εφηύρε τον τροχό. Δεν χρειαζόταν άλλωστε. Το ΄καναν άλλοι πριν από εμάς που έχουν πολύ καλύτερα πανεπιστήμια από τα δικά μας. Θα μπορούσε η πολιτική ηγεσία να νομοθετήσει ριζικότερες αλλαγές, αλλά δεν τόλμησε.
Οι πρώτες αντιδράσεις των πρυτανικών αρχών, καθώς και των συνδικαλιστικών οργανώσεων πανεπιστημιακών και φοιτητών, υπήρξαν στη μεγάλη τους πλειονότητα απόλυτα έως μέτρια αρνητικές. Μερικοί έκλεισαν ή κατέλαβαν τα πανεπιστημιακά κτίρια, πολλοί είναι κάθετοι, όπως οι ίδιοι δηλώνουν (αν ήταν οριζόντιοι, τι θα γινόταν άραγε;), στην άρνησή τους να συζητήσουν με το υπουργείο, ενώ οι πιο διαλλακτικοί αναζητούν τρόπους για να σκοτώσουν τη μεταρρύθμιση με το γάντι. Δεν εκπλήσσουν αυτές οι αντιδράσεις, αν αναλογιστούμε από πού προέρχονται. Να θυμίσουμε ότι ανάλογες αντιδράσεις είχαμε μόλις λίγα χρόνια πριν κατά της αξιολόγησης στο όνομα του ανεξέλεγκτου και της ήσσονος προσπαθείας των δημόσιων λειτουργών. Πολλοί συνεχίζουν να υπονομεύουν με κάθε τρόπο αυτή τη διαδικασία.
Κεντρικούς στόχους της αντίδρασης αποτελούν οι προτάσεις του υπουργείου αφενός για τη δημιουργία διοικητικού συμβουλίου στα πανεπιστήμια που θα περιλαμβάνει μειοψηφία μελών εκτός πανεπιστημίου και αφετέρου για την προκήρυξη της θέσης του πρύτανη με διεθνή διαγωνισμό. Στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, από την Αμερική, την Ευρώπη και μέχρι την Κίνα, συμμετέχουν στη διοίκηση και άτομα εκτός του πανεπιστημιακού χώρου. Αυτό θεωρείται τελείως φυσικό αν λάβουμε υπόψη μεταξύ άλλων το γεγονός ότι τα πανεπιστήμια δεν αυτοχρηματοδοτούνται. Αρα οφείλουν να λογοδοτήσουν σε αυτόν που τους πληρώνει. Στη δική μας περίπτωση, είναι ο έλληνας φορολογούμενος. Το θέμα βεβαίως είναι ποιος και πώς θα εκπροσωπεί τον ταλαίπωρο φορολογούμενο. Να θυμίσουμε επίσης ότι, σε άλλες χώρες, τα πολιτικά κόμματα και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των φοιτητών δεν έχουν καθοριστικό ρόλο όπως εδώ στην επιλογή των πρυτάνεων στο πλαίσιο μιας γενικευμένης συναλλαγής. Κάπως αλλιώς φαίνεται ότι αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία στο πανεπιστήμιο σε χώρες λιγότερο ανεπτυγμένες από εμάς!
Με τις προτάσεις αυτές, «βάλλεται η αυτοδιοίκηση των πανεπιστημίων» μας λένε, που είναι άλλωστε και «συνταγματικά κατοχυρωμένη». Και προς επίρρωσιν του επιχειρήματος αυτού, αναζητούνται οι ειδικοί που θα υποστηρίξουν την αντισυνταγματικότητα των συγκεκριμένων προτάσεων. Εμείς ειλικρινά θα ανησυχούσαμε αν τα εξωπανεπιστημιακά μέλη διορίζονταν από το υπουργείο, γιατί τότε πιθανότατα θα επιλέγονταν συντοπίτες ή συγγενείς του εκάστοτε υπουργού. Ευτυχώς όμως δεν ισχύει κάτι τέτοιο στη συγκεκριμένη πρόταση. Ο τρόπος επιλογής παραμένει σίγουρα ένα κρίσιμο θέμα προς συζήτηση, αρκεί να γίνεται χωρίς προκαταλήψεις και ιδεοληψίες. Θα ήταν πράγματι συγκινητική αυτή η ευαισθησία των θεσμικών και συνδικαλιστικών εκπροσώπων της πανεπιστημιακής κοινότητας, αν μπορούσαμε να ξεχάσουμε τη θλιβερή πραγματικότητα που βιώνουμε εδώ και χρόνια στα ελληνικά πανεπιστήμια. Ας την περιγράψουμε συνοπτικά, αν και είναι πλέον ευρύτερα γνωστή: καθοριστικός ρόλος του κράτους (του πελατειακού που έχουμε εδώ στην Ελλάδα, όχι άλλου) ακόμη και στην καθημερινή λεπτομέρεια, έντονη παρουσία των κομμάτων στη διοίκηση και τη νομή της εξουσίας (έτσι αντιλαμβάνονται το πανεπιστήμιο, δεν έχουν μάθει αλλιώς), εκτεταμένη διαφθορά και διογκούμενη ανομία που συχνά καταλήγει σε βία. Αυτού του είδους την αυτοδιοίκηση υπερασπίζονται οι θεσμικοί και συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι της πανεπιστημιακής κοινότητας; Πόσοι από αυτούς έχουν τολμήσει να μιλήσουν για την ουσία του προβλήματος, αντί να υποκρίνονται χρησιμοποιώντας την ξύλινη γλώσσα του πολιτικού λόγου που διδάσκεται καθημερινά στα τηλεπαράθυρα; Λίγοι, είναι η απάντηση. Οι άριστοι (κακιά λέξη και αυτή στην εποχή του δημοκρατικού λαϊκισμού) έχουν αναγκαστεί να αποτραβηχτούν από τα κοινά, στο πανεπιστήμιο όπως και στην πολιτική- οι πιο πολλοί τουλάχιστον. Τον χώρο κατέλαβαν οι ατσίδες, αυτοί που μπορούν να συναλλάσσονται με τους πάντες και τα πάντα. Ετσι χρεοκόπησε τελικά η χώρα, μαζί με το πολιτικό σύστημα. Τα πανεπιστήμια δεν μπορούσαν να μείνουν απέξω.
Η αλήθεια είναι ότι, με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, οι θεσμικοί και συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι της πανεπιστημιακής κοινότητας αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. Το ίδιο ακριβώς ισχύει στην πλειοψηφία και για τους πολιτικούς, όπως και για τους συνδικαλιστές. ΄Ατομα και νοοτροπίες που μας έφεραν στη χρεοκοπία και στη διεθνή ανυποληψία. Αν δεν καταλάβουμε τι πήγε στραβά και δεν αλλάξουμε, τα χειρότερα είναι μπροστά μας.

ΒΗΜΑ,Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010.

19 Δεκ 2010

Η ελληνική περεστρόικα

Το τέλος της Σοβιετικής Ενωσης είναι λίγο-πολύ γνωστό. Το οικονομικό της σύστημα βρισκόταν σε τροχιά ταχύτατης παρακμής όταν ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ επιχείρησε να το διασώσει μεταρρυθμίζοντάς το. Η ελεγχόμενη αυτή μεταρρύθμιση, γνωστή και ως περεστρόικα, τελικά απέτυχε γιατί και η σήψη είχε προχωρήσει πολύ βαθιά και το σύστημα ήταν ιδιαίτερα άκαμπτο. Η αποτυχία της περεστρόικας σήμανε την κατάρρευση ολόκληρου του σοβιετικού οικοδομήματος.

Τηρουμένων των αναλογιών, η προσαρμογή, η καλύτερα διόρθωση της ελληνικής οικονομίας μέσω του Μνημονίου αποτελεί ένα είδος περεστρόικας: μια απόπειρα, δηλαδή, συνολικής και ριζικής μεταρρύθμισης ενός ολόκληρου άρρωστου συστήματος, κυριολεκτικά στο παρά πέντε. Υπάρχουν διχογνωμίες ως προς τον βέλτιστο συνδυασμό δημοσιονομικών και διαρθρωτικών παρεμβάσεων, κανείς όμως δεν μπορεί να αρνηθεί πως το υπάρχον καθεστώς έχει ξοφλήσει οριστικά.
Η αναλογία με τη σοβιετική περεστρόικα έχει βέβαια μεταφορικό χαρακτήρα, καθώς οι διαφορές ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις είναι τεράστιες. Αξίζει όμως να σημειωθεί μία απ’ αυτές. Στην περίπτωση της Σοβιετικής Ενωσης, το σύστημα είχε περιορισμένα ερείσματα, καθώς είχε ταυτιστεί με το τέλμα και την γενικευμένη φτώχεια του υπαρκτού σοσιαλισμού, μια πραγματικότητα που αποδόθηκε με μοναδικό τρόπο από έναν γνωστό αφορισμό των εργαζομένων: «Κάνουν πως μας πληρώνουν και κάνουμε πως δουλεύουμε». Οσοι μάλιστα αντιδρούσαν τότε στις μεταρρυθμίσεις εκείνες, το έκαναν περισσότερο στο όνομα των γεωπολιτικών συμφερόντων της αυτοκρατορίας και λιγότερο λόγω αντιρρήσεων που είχαν για την οικονομική τους λογική. Επιθυμούσαν, μ’ άλλα λόγια, η οικονομική επανάσταση να μην συνοδεύεται από πολιτικές μεταρρυθμίσεις.
Βρισκόμαστε σήμερα στον αντίποδα της Σοβιετικής Ενωσης. Οι στρεβλώσεις του «παλαιού καθεστώτος» της τριακονταετίας έχουν ταυτιστεί στη χώρα μας με μια μακρά περίοδο αδιάκοπης ευημερίας. Είναι, επομένως, εντελώς φυσικό το Μνημόνιο να συναντά ισχυρές αντιδράσεις, ιδιαίτερα από την πλευρά των οργανωμένων συντεχνιών του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που ωφελήθηκαν ιδιαίτερα και που έχουν να χάσουν κάτι πολύ παραπάνω από τις αλυσίδες τους. Το μέγεθος των εμποδίων που υψώνονται μπροστά στις μεταρρυθμίσεις γίνεται ακόμη πιο σαφές αν αναλογιστεί κανείς πως οι συντεχνίες αυτές αποτελούν κεντρικό στοιχείο του ευρύτερου πολιτικού συστήματος, το οποίο εξακολουθεί να διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας παρότι την οδήγησε στη χρεοκοπία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί αναμφίβολα η πρόσφατη ομόφωνη απόρριψη από την έκτακτη Σύνοδο των πρυτάνεων ΑΕΙ του κειμένου των νομοθετικών μεταρρυθμίσεων που κατέθεσε η κυβέρνηση για την ανώτατη εκπαίδευση. Οι πρυτάνεις, εκλεγμένοι ουσιαστικά από τους κομματικούς μηχανισμούς που κυριαρχούν στο πανεπιστήμιο, διοικούν ένα σύνολο βαθύτατα προβληματικών οργανισμών που και κοστίζουν ακριβά στο κοινωνικό σύνολο και παράγουν ένα εντελώς υποβαθμισμένο προϊόν. Παρά τις αρκετές αξιόλογες εξαιρέσεις, η επιστημονική έρευνα παραμένει σε χαμηλό επίπεδο, ενώ οι κύριοι χρήστες του πανεπιστημίου, οι φοιτητές, αποφοιτούν με ένα μέσο επίπεδο δεξιοτήτων που τους καθιστά ελάχιστα ανταγωνιστικούς και, άρα, εν δυνάμει μη απασχολήσιμους στη συνεχώς διευρυνόμενη παγκόσμια αγορά. Είναι ενδεικτικό, πως όσοι μαθητές έχουν τη δυνατότητα να σπουδάσουν απευθείας στο εξωτερικό παρακάμπτουν τα ΑΕΙ εντελώς, συμβάλλοντας έτσι στην περαιτέρω πτώση της ποιότητας του συστήματος.
Το πρόβλημα, δυστυχώς, δεν σταματάει εκεί. Η δυσλειτουργία των ΑΕΙ δηλητηριάζει ολόκληρη την κοινωνία, παράγοντας σημαντικές «αρνητικές εξωτερικότητες», όπως αποκαλούν οι οικονομολόγοι τον αρνητικό αντίκτυπο σε τρίτους. Το πανεπιστήμιο φέρει τεράστια ευθύνη για τη διάχυση μιας κουλτούρας μετριότητας και ανορθολογισμού. Τα τηλεοπτικά παράθυρα, για παράδειγμα, αποτελούν μετεξέλιξη σε ύφος και ήθος, των φοιτητικών συνελεύσεων. Εξακολουθεί, επίσης, να ειδικεύεται στην παραγωγή ενός ανθρωπότυπου, του «επαγγελματία» συνδικαλιστή, που κυριαρχεί στα κόμματα και όχι μόνο, ενώ συμβάλλει ακόμα και στην υποβάθμιση του κέντρου της πρωτεύουσας μέσω των επιπτώσεων που έχει πάνω σ’ αυτό ο χρεοκοπημένος θεσμός του «πανεπιστημιακού άσυλου».
Μια υγιής κοινωνία θα επεδίωκε την άμεση και ριζική αλλαγή του ξεπεσμένου αυτού συστήματος. Αντ’ αυτού όμως οι πρυτάνεις, συνεπικουρούμενοι από τους κομματικούς μηχανισμούς των πανεπιστημίων, απορρίπτουν την (ατυχώς) ήπια μεταρρύθμιση που έχει προταθεί και επιδιώκουν, απειλώντας με αναταραχές, να συνεχιστεί απρόσκοπτα το υπάρχον καθεστώς παρά την εμφανή και παταγώδη αποτυχία του. Το κόστος καλούνται να πληρώσουν οι ευσυνείδητοι πανεπιστημιακοί και φοιτητές, αλλά και ολόκληρη η κοινωνία. Η πραγματικότητα των ΑΕΙ απλώς αντανακλά μια γενικότερη νοοτροπία και πρακτική.
Μια ενδεχόμενη αποτυχία του Μνημονίου μπορεί να προκληθεί από διαφορετικές αιτίες. Μπορεί ο κρατικός μηχανισμός να γονατίσει μπροστά στο βάρος των αλλαγών που καλείται να εφαρμόσει. Μπορεί το χρέος να αποδειχθεί πολύ μεγαλύτερο από τη δυνατότητά μας να το διαχειριστούμε. Μπορεί οι εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία ή την Ευρωπαϊκή Ενωση να αποβούν αρνητικές για τη χώρα μας. Μπορεί, τέλος, οι αντιδράσεις του ευρύτερου πολιτικού συστήματος να μην καμφθούν. Οποια και να είναι η αιτία όμως, είναι σίγουρο ότι, όπως και στη Σοβιετική Ενωση, την αποτυχία της περεστρόικας θα ακολουθήσει η γενική κατάρρευση. Και, όπως εκεί, όσοι θεωρούν σήμερα πως το καθεστώς του Μνημονίου είναι βίαιο, θα ανακαλύψουν τι ακριβώς σημαίνει βίαιη προσαρμογή.
Tου Στάθη Ν. Καλύβα, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Yale, από την Καθημερινή, 17-12-2010.
Σχετικό άρθρο γράψαμε και εμείς στις 8 - 4 - 2010, με τίτλο: "Ας τελειώνουμε πια με την «τελευταία σοβιετικού τύπου δημοκρατία στην Ευρώπη»".  http://elpinoras.blogspot.com/2010/04/blog-post_08.html

18 Δεκ 2010

Ψηφιακό ρήγµα

Φανταστείτε λίγο τον διάλογο: «Οι διαρροές είναι θλιβερές», λέει ο Οµπάµα στον Ερντογάν. «Μην ανησυχείς, δεν θα επηρεάσουν τις σχέσεις µας», απαντά ο δεύτερος. Οι διαρροές ή το περιεχόµενό τους;

Ενα ισχυρό σύµπτωµα της σχέσης µας µε την ψηφιακή κουλτούρα: έτσι βλέπει την υπόθεση Wikileaks ο Μιλάντ Ντουιχί, καθηγητής στο Πανεπιστήµιο Λαβάλ του Κεµπέκ και συγγραφέας, µεταξύ άλλων, της «Μεγάλης Ψηφιακής Μετατροπής» (Εκδ. Seuil). Μα υπάρχει τέτοια κουλτούρα; Ναι, στον βαθµό που µεταβάλλει τη µατιά µας στα πράγµατα, τους θεσµούς και τις πρακτικές. Και το κάνει, µετατρέποντας τον πολίτη σε εξουσιοδοτηµένο αναγνώστη και ενηµερωµένο ακροατή. Από τη διάκριση µεταξύ κυβερνώντων και κυβερνωµένων,που τους χώριζε η πρόσβαση στα απόκρυφα της εξουσίας και τα µυστικά των πολιτικών αποφάσεων, έχουµε περάσει πλέον σε µια υβριδική και πιο πολύπλοκη εποχή, όπου ο πολίτης διαθέτει καινούργιους τρόπους δράσης. Το ζητούµενο είναι ποια κατεύθυνση θα έχει αυτή η δράση.
Ενα από τα µαθήµατα αυτής της υπόθεσης,γράφειο Ντουιχί στη «Μοντ», είναι η ανάγκη να επανεξεταστούν οι θεωρίες της«δηµόσιας διπλωµατίας» (public diplomacy) και της «ήπιας εξουσίας» (soft power) που είναι της µόδας στις Ηνωµένες Πολιτείες. Και στις δύο περιπτώσεις, οι ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης και συµµετοχής των πολιτών παίζουν σηµαντικό ρόλο στις στρατηγικές της δηµόσιας επικοινωνίας και στην προώθηση συγκεκριµένων συµφερόντων. Γιατί όµως αυτά τα εργαλεία να τυγχάνουν µονόδροµης χρήσης, αφού η βασική αρχή τους είναι ηαντικατάσταση των ιεραρχικών δοµών από µια οριζόντια και ισότιµη επικοινωνία; Αν η διπλωµατία είναι η τέχνη του ρεαλισµού, δεν πρέπει, εκτός από το να χρησιµοποιεί αυτά τα εργαλεία, να λαµβάνει υπόψη και τις άλλες χρήσεις τους; Μπορεί η «δηµόσια διπλωµατία» να στηρίζεται σε µυστικά έγγραφα; Η µήπως η πολιτική των µεγάλων χωρών πρέπει να είναι προστατευµένη από τους περιορισµούς και τις δοκιµασίες του ψηφιακά ανανεωµένου δηµόσιου χώρου;
Ο πολίτης είναι σήµερα πάνω απ’ όλα ένας πρωταγωνιστής που διαβάζει και συγκρίνει αδιάκοπα από τη µια µεριά πληροφορίες και γνώσεις, συχνά περιθωριακού χαρακτήρα, κι από την άλλη επίσηµους λόγους. Η σύγκρουση µεταξύ των δύο αυτών πηγών, αποτέλεσµα σε µεγάλο βαθµό της ψηφιακής κουλτούρας, βρίσκεται στον πυρήνα της σύγχρονης ιδιαιτερότητάς µας. Η πολιτική πρέπει να βρει µια νέα ηθική και έναν νέο τρόπο λειτουργίας, πιο προσαρµοσµένα στην αναδυόµενη κοινωνικότητα. Η υπόθεση Wikileaks δεν αποτελεί παρά µια ένδειξη, χωρίς άλλο σοβαρή, ενός διαφαινόµενου ψηφιακού ρήγµατος ανάµεσα στην πολιτική και τους πολίτες. Για να αποτραπεί η εδραίωση αυτού του ρήγµατος, πρέπει να ληφθούν υπόψη οι πραγµατικότητες και οι δυνατότητες του ψηφιακού περιβάλλοντος. Αλλιώς, διάλογοι σαν κι αυτόν ανάµεσα στον Οµπάµα και τον Ερντογάν δεν θα προκαλούν παρά ειρωνικά χαµόγελα για τον υποκριτικό τους χαρακτήρα.
Του Μιχάλη Μητσού, από το Blog, Διαστάσεις: http://diastaseis.blogspot.com/, 13/12/2010.

15 Δεκ 2010

Το ΠΑΣΟΚ έχει 63% πιθανότητες να επανεκλεγεί!

Σύμφωνα με την λαϊκή σοφία η επανεκλογή του κυβερνώντος κόμματος στο μέλλον θα είναι εξαιρετικά δύσκολη λόγω των «σκληρών» δημοσιονομικών μέτρων που αναγκάζεται να πάρει. Καμιά κυβέρνηση, σύμφωνα πάντοτε με την λαϊκή σοφία, δεν θα μπορέσει να αντέξει τα «αντιλαϊκά» μέτρα τα οποία καλείται να λάβει η σημερινή κυβέρνηση.

Πόσο δίκιο έχει άραγε η λαϊκή σοφία; Δεν είναι άραγε αυτονόητο ότι μια κυβέρνηση που κόβει μισθούς και συντάξεις και αυξάνει τους φόρους θα αντιμετωπίσει την λαϊκή οργή στις επόμενες εκλογές; Ίσως να είναι αυτονόητο. Όμως δεν είναι και σωστό. Αυτονόητο είναι επίσης ότι ο ήλιος ανατέλλει από την Ανατολή και δύει στην Δύση-όμως από την σκοπιά της Φυσικής πρόκειται για ανοησία.
Ανάλογα ισχύουν και στο θέμα της επανεκλογής του ΠΑΣΟΚ. Διεθνείς επιστημονικές μελέτες δείχνουν ότι η αυστηρότητα της δημοσιονομικής προσαρμογής που εφαρμόζει μια κυβέρνηση δεν παίζει κανένα ρόλο στην πιθανότητας επανεκλογής της! Αυτό που παίζει τον καθοριστικό ρόλο είναι ο τρόπος με τον οποίο προσπαθεί να μειώσει το έλλειμμα.
Αυτό είναι το συμπέρασμα μιας πρόσφατης μελέτης τριών καθηγητών αμερικανικών πανεπιστημίων (Α.Alesina-Harvard,,D.Carloni-Berkeley, Gianpaolo Lecce –New York).*Η μελέτη είχε ως δείγμα 19 πλούσιες χώρες του ΟΟΣΑ για μία περίοδο 33 ετών-μεταξύ των ετών 1975 και 2008. Πρόκειται για τις Αυστραλία, Αυστρία, Βέλγιο, Καναδά, Δανία, Φινλανδία, Γαλλία, Γερμάνια, Ελλάδα(1990-1994), Ιρλανδία (1986-1989), Ιταλία, Ιαπωνία, Ολλανδία, Νορβηγία, Πορτογαλία, Ισπανία, Σουηδία ,Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ.
Εκεί εντόπισαν δέκα περιπτώσεις στις οποίες έγινε η σκληρότερη δημοσιονομική προσαρμογή (μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος άνω του 1.5% του ΑΕΠ). Συγκρίνοντας τα αποτελέσματα των εκλογών στις 10 χώρες που αναγκάσθηκαν να πάρουν τα σκληρότερα μέτρα με τις υπόλοιπες ανακάλυψαν ότι δεν υπήρχε αισθητή διαφορά όσον αφορά το εκλογικό αποτέλεσμα. Στις χώρες που εφάρμοσαν σκληρά μέτρα έγιναν εκείνη την περίοδο 19 εκλογές εκ των οποίων το κόμμα που είχε την εξουσία έχασε στις 7( 37% των περιπτώσεων). Το ποσοστό αυτό δεν διέφερε ουσιαστικά από τα αποτελέσματα των εκλογών στις χώρες που δεν πέρασαν από περίοδο δημοσιονομικής προσαρμογής: εκεί αλλαγές κυβερνήσεων συνέβησαν στο 40% των εκλογών. Διευρύνοντας την ανάλυση τους και εξετάζοντας όλες τις 60 περιπτώσεις δημοσιονομικής προσαρμογής (και όχι μόνο τις 10 σκληρότερες) η μελέτη βρήκε ότι η πιθανότητα να χάσει τις εκλογές η κυβέρνηση που έλαβε τα μέτρα ήταν μόλις 40%!
Όμως η έρευνα αποκάλυψε και ένα άλλο ενδιαφέρον γεγονός: Ότι ο τρόπος μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος –αν δηλαδή οι κυβερνήσεις θα μειώσουν τις δαπάνες η θα αυξήσουν τους φόρους -παίζει καθοριστικό ρόλο στην επανεκλογή μιας κυβέρνησης. Έτσι το κυβερνών κόμμα έχασε την εξουσία μόνο στο 20% των εκλογών σε χώρες όπου οι μειώθηκαν οι κρατικές δαπάνες. Αντίθετα οι κυβερνήσεις απώλεσαν την εξουσία στο 56% των εκλογών στις χώρες που προσπάθησαν να μειώσουν το έλλειμμα αυξάνοντας τους φόρους.
Το ερώτημα το οποίο φυσικά προβάλλει είναι γιατί λοιπόν οι κυβερνήσεις φοβούνται να μειώσουν τις δαπάνες και να λάβουν τα σκληρά μέτρα που απαιτούνται παρ όλο που η λήψη αυτών των μέτρων δεν φαίνεται να τις επηρεάζει εκλογικά. Σύμφωνα με την μελέτη οι λόγοι είναι κυρίως δυο:
  • Ο φόβος της ανάληψης ρίσκου. Οι κυβερνήσεις που κατέχουν την εξουσία συνήθως δεν επιθυμούν να αλλάξουν τα «κακώς κείμενα» και ακολουθούν μια προσεκτική πολιτική αναβάλλοντας τις μεταρρυθμίσεις.
  • Ο φόβος της αντίδρασης των συντεχνιών του δημοσίου. Το πολιτικό παιχνίδι δεν εντοπίζεται μόνο στις εκλογές και στον ψηφοφόρο. Περιλαμβάνει και άλλες διαστάσεις-η πιο σημαντική από τις οποίες είναι η δράση των ομάδων συμφερόντων. Ακόμα και αν οι μεταρρυθμίσεις που προτείνει μια κυβέρνηση υποστηρίζονται από την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος οι μακροπρόθεσμες ζημιές (απεργίες, δυσφήμηση από τα ΜΜΕ, κλπ) που θα της προκαλέσει ο «πόλεμος φθοράς» των θιγόμενων συντεχνιών μπορεί να είναι καταστροφικές. Οι εκλογές λοιπόν δεν είναι το παν.
Φυσικά μέχρις ότου γίνουν εκλογές στην Ελλάδα μπορεί να συμβούν πολλά πράγματα που να δυσχεράνουν την επανεκλογή του κυβερνώντος κόμματος. Όμως η εφαρμογή ενός αυστηρού δημοσιονομικού προγράμματος για την μείωση του ελλείμματος δεν είναι ένα από αυτά-στο βαθμό φυσικά που η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να περιορίσει το έλλειμμα μειώνοντας τις δαπάνες και όχι αυξάνοντας τους φόρους.
*”The Electoral Consequences of Large Fiscal Adjustments”.Μπορει να το βρει κανείς στο www.economics.harvard.edu/faculty/alesina/unp
Του Τάκη Μίχα, από το protagon.gr, 15/12/2010.

13 Δεκ 2010

Η ευθύνη των επιχειρήσεων

Ο μεγάλος κυνικός του 19ου αιώνα Αμπρός Μπίερς συνόψισε τη μεγάλη συζήτηση του καιρού του –που αφορούσε την υπόσταση των νομικών προσώπων– με τον εξής αφορισμό: «επιχείρηση είναι ένας μεγαλοφυής μηχανισμός για να αποκτάς ατομικά κέρδη χωρίς ατομική ευθύνη». Αν ζούσε στην Ελλάδα, θα πρόσθετε το «και χωρίς κοινωνική ευθύνη».
Ο θεσμός της επιχείρησης ήταν ένας μεγαλοφυής και εξαιρετικά παραγωγικός μηχανισμός. Δημιουργήθηκε για να κινητροδοτήσει τις επενδύσεις, αφαιρώντας την πλήρη ατομική ευθύνη στην αποτυχία, πέρα από την αρχική συμβολή των μετόχων στο εταιρικό κεφάλαιο. Ξεχώρισαν από τα φυσικά πρόσωπα στα πάντα. Εχουν δικό τους όνομα και δική τους νομική υπόσταση. Εξ ορισμού «έχουν δικαιώματα, προνόμια, ευθύνες, υποχρεώσεις απέναντι στον νόμο, όπως ακριβώς και τα φυσικά πρόσωπα».
Αυτό είναι λογικό. Για παράδειγμα, μια επιχείρηση έχει το δικαίωμα να προσφεύγει στη Δικαιοσύνη για να λύνει τις διαφορές της με άλλα νομικά ή φυσικά πρόσωπα. Συνεπώς, πρέπει να πληρώνει και το κόστος λειτουργίας της Δικαιοσύνης. Τα αυτοκίνητα που ανήκουν σε κάποιο νομικό πρόσωπο κυκλοφορούν στους ίδιους δρόμους που πληρώνουν οι φορολογούμενοι· δεν υπερίπτανται αυτών. Τα γραφεία μιας επιχείρησης δεν φρουρούνται με εθελοντικές περιπολίες των μετόχων· προστατεύονται από την Ελληνική Αστυνομία.
Επομένως, ένα νομικό πρόσωπο δεν πρέπει να συγχέεται με τα φυσικά πρόσωπα. Ούτε ως προς τις απολαβές, αλλά ούτε ως προς τις υποχρεώσεις. Οπως θα ήταν παράλογο να μην προστατεύονται από την Αστυνομία τα γραφεία μιας εταιρείας, επειδή προστατεύονται οι μέτοχοί της, εξίσου παράλογο είναι να μη φορολογούνται τα εισοδήματα των μετόχων, επειδή φορολογούνται τα κέρδη των εταιρειών. Δεν μπορεί να υπάρχουν διαφορετικά μέτρα στα δικαιώματα και άλλα σταθμά στις υποχρεώσεις.
Τώρα, όμως, την ώρα της μεγάλης κρίσης, τώρα που όλοι πρέπει να συμβάλουν για να διορθωθούν τα χάλια της ελληνικής οικονομίας, διάφοροι παραγωγικοί και μη φορείς ανερυθρίαστα πιέζουν για μείωση της φορολογίας των διανεμόμενων κερδών. Η επιχειρηματολογία τους βασίζεται στις ίδιες υποσχέσεις που δόθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν και δεν τηρήθηκαν. (Την εποχή των παχιών αγελάδων οι ελληνικές επιχειρήσεις απήλαυσαν σημαντικές φοροαπαλλαγές και στα διανεμόμενα κέρδη. Οι ιδιωτικές επενδύσεις μειώθηκαν).
Πιο εξοργιστικό δεν είναι το γεγονός ότι υπάρχουν Ελληνες επιχειρηματίες που εκβιάζουν μια χώρα εν κινδύνω. Είναι οι σοφιστείες που χρησιμοποιούνται περί διπλής φορολόγησης των επιχειρήσεων. Θολώνουν τα αδιανέμητα κέρδη με τα προσωπικά εισοδήματα, προσπαθώντας να αποφύγουν τη φορολόγηση των δεύτερων.
Εντυπωσιακό είναι επίσης το γεγονός πόσο κοντόφθαλμη πολιτικά είναι η αστική τάξη, αυτή που, τέλος πάντων, έχουμε. Σε μια εποχή κατακλυσμιαίων αλλαγών στη χώρα, τώρα που πρέπει να οικοδομηθεί ένα πλαίσιο ελευθερίας για την επιχειρηματικότητα, απαλλαγμένο από τις αριστερές δεισιδαιμονίες, αυτό που οι Ελληνες επιχειρηματίες σκέφτονται είναι το βραχυπρόθεσμο κέρδος ή έστω η χαμηλότερη φορολόγησή του. Σε ένα πλοίο που κινδυνεύει να βουλιάξει διαγκωνίζεται για το ψητό στον μπουφέ. Σε μια κοινωνία που προτείνει να προστεθεί το αλάτι της αδικίας στις πληγές. Κι αυτό είναι χειρότερο από έγκλημα. Είναι λάθος!
Tου Πάσχου Mανδραβέλη, από την Καθημερινή, 12-12-2010.

8 Δεκ 2010

PISA: Πήραν κάτω από τη βάση οι Ελληνες μαθητές στην Κατανόηση Κειμένου, Μαθηματικά και Φυσικές Επιστήμες

Στην ομάδα των χωρών με τις χαμηλότερες επιδόσεις (μέσες επιδόσεις των μαθητών χαμηλότερες από τη μέση επίδοση των χωρών του ΟΟΣΑ) , κατατάσσεται η Ελλάδα, σύμφωνα με τα αποτελέσματα του Διεθνούς Προγράμματος για την Αξιολόγηση των Μαθητών - PISA (Programme for International Student Assessment), σχετικά με τις μαθητικές επιδόσεις στις 34 χώρες μέλη του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), που έγινε το Μάρτιο του 2009.

Συγκριμένα η Ελλάδα:
- Στην Κατανόηση Κειμένου με μέσο όρο επίδοσης 483 μονάδες κατατάσσεται 25η μεταξύ των 34 χωρών του ΟΟΣΑ (μέσος όρος χωρών του ΟΟΣΑ-493 μονάδες, 1η η Κορέα –539 μονάδες- & τελευταίο το Μεξικό –425 μονάδες).

- Στα Μαθηματικά με μέσο όρο επίδοσης 466 μονάδες κατατάσσεται 30η μεταξύ των 34 χωρών του ΟΟΣΑ (μέσος όρος χωρών του ΟΟΣΑ-496 μονάδες, 1η η Κορέα –546 μονάδες- & τελευταίο το Μεξικό –419 μονάδες).
- Στις Φυσικές Επιστήμες με μέσο όρο επίδοσης 470 μονάδες κατατάσσεται 30η μεταξύ των 34 χωρών του ΟΟΣΑ (μέσος όρος χωρών του ΟΟΣΑ-501 μονάδες, 1η η Φιλανδία –554 μονάδες- & τελευταίο το Μεξικό –416 μονάδες).
Σε σχέση με προηγούμενους κύκλους του διαγωνισμού, η Ελλάδα δεν διαφοροποιεί ουσιαστικά τη συνολική θέση της αν και εμφανίζει μια σημαντική βελτίωση της επίδοσης των μαθητών στα Μαθηματικά σε σχέση με το PISA 2003, μια μικρή βελτίωση στην Κατανόηση Κειμένου σε σχέση με το PISA 2000, αλλά ταυτόχρονα και μια μικρή υποχώρηση στις Φυσικές Επιστήμες σε σχέση με το PISA 2006.
Επιπλέον, προκύπτει ότι στην Ελλάδα η κοινωνικό-οικονομικό-πολιτισμική κατάσταση του μαθητή δεν είναι τόσο ισχυρός παράγοντας στην εξήγηση των επιδόσεων των μαθητών όσο στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.
Το Υπουργείο Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, που ήδη έχει τα αποτελέσματα έχει «δρομολογήσει» την εφαρμογή του Νέου Σχολείου, στοχεύοντας την αλλαγή αυτής της εικόνας της χώρας στον παγκόσμιο εκπαιδευτικό χάρτη. Για το σκοπό αυτό έχει ήδη δρομολογήσει το σχεδιασμό νέων Προγραμμάτων Σπουδών για όλες τις βαθμίδες, από το Δημοτικό έως το Λύκειο. Στόχος των συνδυασμένων δράσεων είναι:
Η ποσοτική βελτίωση των επιδόσεων των μαθητών μας από τον επόμενο διαγωνισμό του PISA (2012) και η άνοδος από την τελευταία στη μεσαία ομάδα χωρών στο μεθεπόμενο διαγωνισμό του PISA (2015).
Τι είναι το Πρόγραμμα PISA;
Το PISA (Programme for International Student Assessment) είναι ένα πρόγραμμα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), που διεξήχθη για πρώτη φορά το 2000 και έκτοτε υλοποιείται κάθε τρία χρόνια. Πρόκειται για μια συνεργατική προσπάθεια εβδομήντα πέντε χωρών (34 χώρες μέλη του ΟΟΣΑ και 41 συνεργαζόμενες χώρες) που αποσκοπεί στην ανά τριετία παρακολούθηση των εκπαιδευτικών συστημάτων με όρους επίδοσης των μαθητών στην Κατανόηση Κειμένου (Γλώσσα), τα Μαθηματικά και της Φυσικές Επιστήμες (δίνεται έμφαση σε ένα από αυτά τα τρία μαθήματα σε κάθε κύκλο του προγράμματος, με την έμφαση στο PISA 2009 να είναι στη Γλώσσα).
Το PISA εστιάζεται στην αποτίμηση της ικανότητας των 15χρονων μαθητών/τριών να χρησιμοποιούν τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις προσκλήσεις της καθημερινής ζωής. Ειδικότερα, το πρόγραμμα PISA αξιολογεί τον αναγνωστικό, το μαθηματικό και τον επιστημονικό εγγραμματισμό των μαθητών/τριών, που ολοκληρώνουν την υποχρεωτική τους εκπαίδευση. Επιπλέον, το PISA συλλέγει δεδομένα για τους ίδιους τους μαθητές, τις οικογένειές τους και τα εκπαιδευτικά συστήματα των συμμετεχουσών χωρών, τα οποία μπορούν να συμβάλλουν στην ερμηνεία των διαφορών στις επιδόσεις των χωρών αυτών.

Ρεπορτάζ:esos.gr

5 Δεκ 2010

Οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας











Κάπως έτσι πρέπει να ήταν και τότε, όταν οι κάτοικοι της καταδικασμένης πόλης επέμεναν να ζουν τις ζωές τους όπως πριν, ανίκανοι να ερμηνεύσουν τα σήματα που τους έστελνε το ηφαίστειο – το τόσο οικείο, στη σκιά του οποίου ζούσαν αυτοί και οι πρόγονοί τους, στις πλαγιές του οποίου καλλιεργούσαν τα αμπέλια των παππούδων τους. Η ανθρώπινη συνήθεια –η κατανόηση της αλληλουχίας ζωής και θανάτου– αφόπλισε τα ένστικτα επιβίωσης του καθενός και της κοινωνίας. Από τη μια στιγμή στην άλλη, οι άνθρωποι, τα ζώα τους, οι περιουσίες τους, πέρασαν από την καθημερινότητα στην καταστροφή.

Σήμερα κανείς δεν ξέρει πώς αυτή η κρίση –η προσωπική, η εθνική, η παγκόσμια– θα αλλάξει εμάς και τον κόσμο. Δεν μπορούμε να πούμε (εκτός από τους καθ’ έξιν καταστροφολόγους ανάμεσα μας) ότι ήρθε το τέλος. Αυτό που γνωρίζουμε, όμως, είναι ότι τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Στην καλύτερη περίπτωση, καταλάβαμε καλά ότι ούτε η δική μας εποχή εξαιρείται από τους βίαιους κανόνες της φύσης, ούτε εμείς από τις συνέπειες των λαθών μας. Κρατάμε ακόμα τα στοιχεία της καθημερινότητας, προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα με τις στάχτες που άρχισαν να πέφτουν πάνω μας, αλλά βλέπουμε άλλους να πέφτουν και να δυσκολεύονται να σηκωθούν, και για πρώτη φορά αισθανόμαστε ότι ίσως η τέφρα θα γίνει ο τάφος μας.
Ισως είναι σύμπτωση ότι στην ίδια την Πομπηία τον τελευταίο μήνα κατέρρευσε ένα κτίριο και μέρος ενός άλλου – οι σημαντικότερες απώλειες απ’ όταν η πόλη θάφτηκε στις στάχτες του Βεζούβιου το 79 μ.Χ. Ισως, όμως, είναι απόδειξη ότι, στις μέρες μας, η οικονομική κρίση, η κρατική ανικανότητα σε τόσα πράγματα και αδιαφορία (σε μικρό ή μεγάλο βαθμό) προς τη διαχείριση της ιστορικής κληρονομιάς, καθώς και οι συνέπειες της αλλαγής του κλίματος, αποτελούν ένα τοξικό μείγμα το οποίο δηλητηριάζει το σήμερα και καταδικάζει το χθες και το αύριο.
Σε παγκόσμια κλίμακα, τι βλέπουμε, πέρα από τα οικονομικά αδιέξοδα και τις κλιματικές αλλαγές που αναφέραμε; Η Ευρωπαϊκή Ενωση βρίσκεται στη σοβαρότερη κρίση από την ίδρυσή της, με ηγέτες ανίκανους να την ωθήσουν προς την ισχυρότερη ένωση και τη σωτηρία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες βυθίζονται στην αυτοκαταστροφή της ανόητης εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης και της εμπλοκής σε πολλές ατελέσφορες διεθνείς κρίσεις. Δεν φαίνονται να πετυχαίνουν τη δική τους ανάκαμψη ούτε αναλαμβάνουν ηγετικό ρόλο στην αναμόρφωση του διεθνούς οικονομικού και πολιτικού συστήματος εν όψει των όλο και μεγαλύτερων κρίσεων που αυτό αντιμετωπίζει. Εάν δεν γίνουν σοβαρές προσπάθειες σε αυτή την κατεύθυνση, αν αποτύχει η σημερινή παρέμβαση της Ε.Ε. και του ΔΝΤ στην Ευρώπη, σύντομα όποια χώρα αντιμετωπίζει πρόβλημα δεν θα μπορεί να βρει στήριγμα πουθενά. Με όλα αυτά, ο πολίτης αισθάνεται πιο ευάλωτος, πιο γυμνός, από ποτέ.
Και εμείς εδώ –ζαλισμένοι φύλακες αυτών των βράχων μέσα στη θάλασσα– τι κάνουμε; Αρχίσαμε να βλέπουμε τις πραγματικές διαστάσεις του κινδύνου: η συσσώρευση χρεών και κάθε είδους σκουπιδιών, και η σχεδόν καθολική αδιαφορία για το κοινό καλό, σχημάτισαν όχι ένα βουνό, αλλά ένα ηφαίστειο που ελευθέρωσε δυνάμεις ικανές να μας αφανίσουν. Ποτέ δεν ήταν τόσο μόνος αυτός ο λαός – είτε σαν κράτος στην κοινωνία των κρατών είτε σαν πολίτης μέσα στη χώρα του. Οχι ότι η ελληνική ιστορία δεν είναι μια αλυσίδα από πολέμους, ξένες κατοχές, επαναστάσεις, πραξικοπήματα, εμφύλιες συρράξεις, αδικίες, λοιμούς, φυσικές καταστροφές και ανυπέρβλητα χρέη. Η διαφορά σήμερα είναι ότι αισθανόμαστε πως δεν έχουμε πια τους εσωτερικούς πόρους για να αντιμετωπίσουμε την κρίση ούτε τους φίλους που είχαμε. Δεν ζούμε πια σε κοινωνία όπου ο ένας μπορεί να βοηθήσει τον άλλον· αφήσαμε το χωριό γι’ αυτό που πιστεύαμε ότι ήταν σύγχρονο κράτος, αλλά το υπονομεύσαμε οι ίδιοι με τις συμπεριφορές μας. Την ίδια ώρα, δεν υπάρχουν ξένες δυνάμεις οι οποίες –για όποιους λόγους– θα μας βοηθήσουν την κρίσιμη στιγμή, όπως έκαναν τόσες φορές στο παρελθόν.
Σήμερα η βοήθεια από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να περιμένουμε, με όλες τις δυσκολίες που αυτή δημιουργεί για την κοινωνία μας. Έχοντας προκαλέσει μόνοι μας την καταστροφή, δεν μπορούμε να περιμένουμε περισσότερα από κανέναν. Σαν τους γείτονές μας στην Πομπηία, δεν γνωρίζουμε αν όποια προσπάθεια διαφυγής και σωτηρίας έχει κανένα νόημα πλέον. Αλλά πρέπει να την κάνουμε.

Tου Νίκου Κωνσταντάρα, από την Καθημερινή, 5 Δεκεμβρίου 2010.

30 Νοε 2010

Πρέπει να παραπεμφθεί;

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει μια εισηγμένη εταιρεία στην Αμερική που λέγεται «Τοp» της οποίας ο διευθύνων σύμβουλος ονομάζεται «Μr.Χ». Ο κύριος αυτός τα τελευταία χρόνια παραποιούσε συστηματικά τους ισολογισμούς και εν γένει τα δημόσια έγγραφα της εταιρείας προκειμένου να την εμφανίσει σε καλύτερη κατάσταση από ότι πραγματικά ήταν. Έτσι η Τοp αντί να εμφανίζεται ζημιογόνα παρουσίαζε τεράστια κέρδη με αποτέλεσμα να έχει πάει η μετοχή της στα ουράνια και να μπορεί να δανείζεται μέσω των εταιρικών ομολόγων με πολύ χαμηλό επιτόκιο. Μια ημέρα φυσικά αποκαλύφθηκε αυτή η απάτη και η τιμή της μετοχής πήγε στον πάτο, κάτι που προφανώς εξαγρίωσε όλους αυτούς που είχαν επενδύσει η δανείσει στην εταιρεία στην βάση των λανθασμένων στοιχείων που παρείχε ο διευθύνων σύμβουλος.

Προφανώς σε μια τέτοια κατάσταση στις ΗΠΑ θα υπήρχε άμεση παρέμβαση της Δικαιοσύνης και ο Mr Χ θα αντιμετώπιζε σοβαρές κατηγορίες. Θα πρέπει εδώ να υπογραμμισθεί ότι η πράξη του Mr.Χ συνιστά αδίκημα ανεξάρτητα από το αν ο διευθύνων σύμβουλος έδρασε στη βάση καθαρά ιδιοτελών κινήτρων (insider trading ) ή απλά και μόνο επειδή πίστευε ότι αυτό ήταν για το καλό της επιχείρησης.
Αντικαταστήστε στο παραπάνω παράδειγμα την εταιρεία Top με την «Ελλάδα» και τον Mr.X με τον «Κώστα Καραμανλή» και έχετε σε γενικές γραμμές την πρόσφατη ιστορία της χώρας μας. Η κυβέρνηση Καραμανλή παραποιούσε συστηματικά τα στοιχεία για το δημόσιο έλλειμμα της Ελλάδας όπως ακριβώς και ο Mr.X παραποιούσε τους ισολογισμούς της Top. Αυτό σημειωτέον δεν είναι κάτι για το οποίο κατηγορούν τον τ. Έλληνα πρωθυπουργό μόνο οι πολιτικοί του αντίπαλοι αλλά και καθ’ όλα σεβαστοί Ευρωπαίοι πολιτικοί. Έτσι π.χ. μιλώντας στο Βήμα της Κυριακής, ο πρώην υπουργός Οικονομικών (1999-2005) της Γερμανίας, Χανς Αϊχελ, τόνιζε:
«Αυτό που συντελέστηκε το 2009- όταν πριν από τις εκλογές η κυβέρνηση έλεγε ότι το έλλειμμα είναι 6,4% ενώ αμέσως μετά αποδείχθηκε ότι ήταν 13,6% και ύστερα μάλιστα από την πρόσφατη διόρθωση της τρόικας 15,4% του ΑΕΠ- δεν είναι πια τέχνασμα, είναι καραμπινάτη απάτη».
Να σημειωθεί ότι Γερμανός πολιτικός υπέγραψε το 2000 την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη (κάτι για το οποίο έχει πιθανώς μετανιώσει σφοδρά!)
Όμως υπάρχουν ορισμένες βασικές διαφορές μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης περίπτωσης. Η βασική διαφορά είναι ότι Ελλάδα δεν είναι Αμερική και ο Mr.X δεν είναι πολιτικός. Αυτό σημαίνει ότι στην περίπτωση του δεν χρειάζεται σύσταση «εξεταστικής επιτροπής» αποτελούμενης από τα άλλα μέλη της συντεχνίας του προτού τον τσουβαλιάσουν-όπως χρειάζεται στην περίπτωση της Ελλάδας και του κ.Καραμανλή.
Φυσικά όπως άλλωστε θα ανέμενε κανείς η συντεχνιακή αλληλεγγύη οδηγεί πολλούς πολιτικούς να αρνούνται να τον παραπέμψουν! Τα επιχειρήματα σε ορισμένες περιπτώσεις είναι φαιδρά. Ένα τέτοιο επιχείρημα είναι ότι ανάλογες πράξεις έκαναν και άλλοι και συνεπώς είναι άδικο να παραπεμφθεί μόνο ο κ.Καραμανλής. Ποτέ μου δεν κατανόησα την αξία αυτού του επιχειρήματος. Το γεγονός δηλαδή ότι δεν έχουν συλληφθεί πολλοί που έχουν διαπράξει πολιτικές δολοφονίες στην ιστορία της ανθρωπότητας σημαίνει ότι δεν θα έπρεπε να είχαν συλληφθεί και δικασθεί τα μέλη της 17 Ν;
Ορισμένα άλλα επιχειρήματα υπέρ της μη παραπομπής του τέως πρωθυπουργού δεν είναι απλώς φαιδρά αλλά και επικίνδυνα. Ένα τέτοιο επιχείρημα είναι η επίκληση της «εθνικής ομοψυχίας» ως λόγο της μη παραπομπής. Αυτό το επιχείρημα πηγάζει κατ ευθεία από την φαρέτρα του εθνικιστικού ολοκληρωτισμού. Είναι το επιχείρημα το οποίο οδηγεί στο συμπέρασμα ότι υπάρχει ένας υπέρτατος στόχος («εθνική ομοψυχία» «εθνικό συμφέρον» κλπ) που δικαιολογεί και καθαγιάζει τυχόν εγκληματικές πράξεις του ατόμου. Αυτό ακριβώς το επιχείρημα συνεχίζει ακόμη και σήμερα να εμποδίζει το άνοιγμα του «φακέλου της Κύπρου» και-πιο πρόσφατα- το άνοιγμα του φακέλου της συμμετοχής Ελλήνων πολιτών στην σφαγή της Σρεμπρενττσα της Βοσνίας το καλοκαίρι του 1995.
Απ' αυτή την σκοπιά η επιμονή του Γ. Παπανδρέου να υποχρεώσει τον τ. πρωθυπουργό να αντιμετωπίσει την δικαιοσύνη για τυχόν παραποίηση των στατιστικών στοιχείων και πιθανή εξαπάτηση των διεθνών εταίρων, είναι απόλυτα σωστή και πρέπει να υποστηριχθεί. Αντίθετα οι προσπάθειες να καλυφθούν οι τυχόν ευθύνες του τέως πρωθυπουργού δικαιώνουν όλους όσους στην Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρούν τεράστιο λάθος την ένταξη της Ελλάδας όχι απλά στην Ευρωζώνη αλλά σ’ αυτή καθ’ αυτή την Κοινότητα!

του Τάκη Μίχα, από protagon.gr, 30/11/2010.

28 Νοε 2010

«Επί σκηνής χωρίς πρόβα»

«Επί σκηνής χωρίς πρόβα», είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου του Δημήτρη Μπουραντά καθηγητή Μάνατζμεντ και Ηγεσίας του οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά το πρώτο επιτυχημένο εγχείρημα του συγγραφέα στο χώρο της λογοτεχνίας, με το πανεπιστημιακό μυθιστόρημα, "Όλα σου τα 'μαθα, μα ξέχασα μια λέξη", το οποίο έγινε μπεστ σέλερ, ο Δημήτρης Μπουραντάς επανέρχεται με ένα νέο μαθησιακό, δοκιμιακού είδους ταξίδι, για την αυθεντική ζωή και την ανθρώπινη κοινωνία. Πρόκειται για ένα λογοτέχνημα, για έναν λόγο περί ευδαιμονίας στην μεταμοντέρνα εποχή μας.
Παρότι ζούμε σ’ έναν κόσμο γεμάτο περιορισμούς που γίνεται όλο και πιο αβέβαιος, πολύπλοκος, αντιφατικός, ανταγωνιστικός, δαρβινικός, ίσως και πιο απάνθρωπος, η ρήση του Α. Καμύ «Η ζωή είναι το άθροισμα των επιλογών» και αυτή του Ε. Φρομ «είμαστε αποτελέσματα της ιστορίας, αλλά ταυτόχρονα δημιουργούμε την ιστορία» έχουν αρκετή δόση αλήθειας. Καθημερινά στη ζωή μας, βρισκόμαστε «επί σκηνής» και παίζουμε «χωρίς πρόβα» λίγο ή πολύ σημαντικές, αλλά κάθε φορά μοναδικές και διαφορετικές πράξεις, κάνοντας τις δικές μας επιλογές σχετικά με το σενάριο και τους ρόλους μας. Κι εμείς, δυστυχώς, δεν έχουμε την «πολυτέλεια» των προκαθορισμένων ρόλων και της πρόβας που έχουν οι ηθοποιοί. Συνεπώς, η μόνη προετοιμασία που μπορούμε να έχουμε είναι να εφοδιαστούμε με έννοιες, αρχές, μεθόδους, ικανότητες και αξίες ώστε να κάνουμε σωστές επιλογές για να παίξουμε όσο γίνεται καλύτερα για μας και γι’ αυτούς που αγαπάμε επί σκηνής χωρίς πρόβα.
Το "Επί σκηνής χωρίς πρόβα" αποτελεί μια πινελιά αισιοδοξίας στα γκρίζα σύννεφα που μας σκεπάζουν και δεν μας αφήνουν να σηκώσουμε τα μάτια μας και να αντικρίσουμε τον ουρανό. Μας κάνει να συνειδητοποιούμε ότι ζούμε φυλακισμένοι πίσω από τα σίδερα ενός μοντέλου κατανάλωσης και παραγωγής που έχει ως θεό τον πλούτο των υλικών αγαθών. Μας θυμίζει ότι χάσαμε τις ανθρώπινες αξίες και παραιτηθήκαμε στα άγχη, στα αρνητικά συναισθήματα και στην αλλοτρίωση. Μας κάνει να στοχαστούμε θέτοντας ξανά τα θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα για μια καλύτερη ζωή ως άτομα ως κοινωνία και ως κόσμος.
Άλλωστε, η ανάπτυξη ενός τέτοιου υποβάθρου συμβάλλει στο μαθησιακό μας ταξίδι, στην ολοκλήρωση και την ωριμότητά μας, που αποτελούν προϋποθέσεις για να καθορίσουμε εμείς το πεπρωμένο μας, να μην αφεθούμε στο μοιραίο, να πραγματώσουμε τις δυνατότητές μας και να ζήσουμε όσο γίνεται τη ζωή που εμείς θέλουμε σ’ έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητες, περιορισμούς και επιβολές.
Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζονται γνώσεις από τις κοινωνικές επιστήμες που ο συγγραφέας θεωρεί χρήσιμες για το θέατρο της ζωής μας, με δοκιμιακό, αλλά απλό και εκλαϊκευμένο λόγο, προσωπικές ιστορίες, μεταφορές, παραβολές και παραδείγματα.
Οι δύσκολες και επικίνδυνες καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα ως κοινωνία προσδιορίζουν άμεσα την προσωπική μας ζωή και απαιτούν από τον καθένα μας, με τρόπο επιτακτικό πλέον, να οξύνουμε την πολιτική νοημοσύνη μας ώστε να κάνουμε σωστές πολιτικές επιλογές για μας και για το μέλλον των παιδιών μας.
Είθε το πλαίσιο των πολιτικών ιδεών που περιλαμβάνονται στο βιβλίο να συμβάλει προς αυτή την κατεύθυνση.
Ελπήνωρ

22 Νοε 2010

Τα ξεχασμένα γονίδια

Πείτε ότι είστε φοιτητές, τελειόφοιτοι μιας σχολής π.χ. μηχανικών και αρχίζετε να σκέφτεστε τι γίνεται μετά το δίπλωμα. Μεγαλώσατε με το όνειρο να σπουδάσετε και μετά να βρείτε δουλειά. Σας βγήκε το λάδι να μπείτε στη σχολή με πανελλήνιες. Όταν ήσασταν στη σχολή θεωρήσατε ότι τα δύσκολα είναι πίσω πια. Άπαξ και μπήκατε δεν είναι άλλωστε και τόσο δύσκολο να τελειώσετε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο. Λίγο φιλότιμοι να είστε τα καταφέρνετε μια χαρά. Και φιλότιμοι να μην είστε, πάλι αργά ή αργότερα θα το «πάρετε το χαρτί».Κι έρχεστε λοιπόν στο τέλος και λέτε «Και τώρα τι;». Άντε να κάνετε και κανένα μεταπτυχιακό να βάλετε κι άλλα βέλη στη φαρέτρα για το κυνήγι της πρόσληψης. Ποιας πρόσληψης όμως; Το Δημόσιο πρέπει να το ξεχάσετε. Το πατροπαράδοτο όνειρο γενεών φούσκωσε κι έσκασε. Η παχιά αγελάδα του δημοσίου άρχισε τη δίαιτα. Από την άλλη ο ιδιωτικός τομέας κι αυτός με το ζόρι προσπαθεί να κρατήσει αυτούς που έχει. Κι εκεί κλειστές λοιπόν οι πόρτες, πέρα από κάτι περιστασιακές ευκαιρίες κι αυτές με δελτίο παροχής και ωράριο 7/24.
Υπάρχει όμως μια διέξοδος που δυστυχώς περνάει από το μυαλό μόνο μιας μικρής μειοψηφίας από σας. Να κάνετε κάτι δικό σας, σε παρέες ή μόνοι σας. Συνήθως οι νέοι και δη οι μηχανικοί τα πάτε καλά με τις νέες τεχνολογίες. Εκεί (…και όχι μόνο) υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό για καινοτομία. Κι αν αυτό συνδυαστεί με λίγες δόσεις επιχειρηματικότητας μπορείτε να ξεκινήσετε από κάτι μικρό, αλλά δικό σας. Πολλές φορές η καινοτομία κρύβεται στο συνδυασμό ήδη υπαρχόντων διαδικασιών και προϊόντων κι όχι σώνει και καλά στην ανακάλυψη ολοκαίνουργιων. Σήμερα που η πληροφορία ρέει άφθονη στο διαδίκτυο, όπως βέβαια και οι δυνατότητες προβολής και προώθησης μιας ιδέας, με ένα γρήγορο googling θα δείτε ότι υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα νέων που δεν κάθισαν να γκρινιάζουν για την έλλειψη επιχορηγήσεων, κρατικής υποστήριξης κ.λ.π., αλλά προχώρησαν, έφτιαξαν κάτι με επιμονή και πολλές φορές με εξωστρέφεια. Γιατί όχι κι εσείς; Δεν λέω ότι θα γίνετε όλοι Ζούκερμπεργκ φτιάχνοντας το νέο facebook, αλλά με ανοιχτές κεραίες και έχοντας κατά νου ότι τα στεγανά είναι καλά μόνο για τα πλοία, υπάρχουν πάντα προϊόντα και υπηρεσίες που περιμένουν να γεννηθούν.
Δεν παριστάνω τον γκουρού της επιχειρηματικότητας (στο χωριό μου λένε ότι αν ξέρεις κάτι το κάνεις, αν το μισο-ξέρεις το διδάσκεις). Απλώς λέω στους φοιτητές μας ότι υπάρχει και αυτό και αξίζει τον κόπο να δοκιμάσουν. Δεν είναι εύκολο, είναι δύσκολο και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, που δεν είναι κι ο παράδεισος επιχειρηματικών πρωτοβουλιών. Το «εδώ» ή «έξω» ήταν πάντα ένα μεγάλο δίλλημα που σηκώνει πολύ συζήτηση. Παντού όμως σήμερα οι δυνητικοί χρηματοδότες έχουν «κουμπωθεί», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουν ακόμα ανοιχτά τα αυτιά τους. Επιπλέον, το μεγαλύτερο φρένο σε τέτοιες πρωτοβουλίες δεν είναι τόσο το θεσμικό, όσο ο φόβος της αποτυχίας. Θεμιτό αλλά σε καμία περίπτωση αποτρεπτικό. Πατώντας σε γνώριμα χωράφια θα έλεγα ότι δεν υπάρχουν καριέρες χωρίς ήττες, ή αλλιώς, το γκολ δεν μπαίνει με την πρώτη. Όπως στον αθλητισμό κάθε ήττα προετοιμάζει την επόμενη νίκη, έτσι κι εδώ, μια άκαρπη προσπάθεια μας κάνει πιο σοφούς στο δρόμο για μια καρποφόρα. Στην Ελλάδα όμως όπου παντού και πάντα το βραχυπρόθεσμο νικάει το μακροπρόθεσμο, αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Παρ’όλα αυτά, τελευταία αυξάνουν οι πρωτοβουλίες προώθησης του δίπτυχου καινοτομία και επιχειρηματικότητα. Ημερίδες, forums, εκδηλώσεις, πρωτοβουλίες που προσανατολίζονται σε νέες τεχνολογίες, νέες ιδέες, νέες ευκαιρίες. Αυτά όμως δεν ταιριάζουν με την παλιά νοοτροπία. Η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια θεοποίησε τη σιγουριά και σχεδόν δαιμονοποίησε το επιχειρείν. Ένα γονίδιο που μας χαρακτήριζε και τώρα μεταλλάχθηκε. Επιπρόσθετα, τα μηνύματα που έπαιρναν οι νέοι από παντού είναι ότι όποιος κοπιάζει είναι κορόιδο κι όποιος λουφάρει (ή «έχει άκρη») είναι μάγκας.
Αυτή η διαβρωτική νοοτροπία είναι κατά τη γνώμη μου και η βασικότερη αιτία που φτάσαμε ως εδώ. Όμως το ζήτημα που πρέπει να δούμε κατά προτεραιότητα είναι πώς θα βγούμε από δω κι όχι πώς θα γκρινιάξουμε για το τι μας έφερε εδώ. Οι σημερινοί νέοι των 20-40 δεν φταίνε για τη σημερινή κρίση, αλλά είναι αυτοί που μπορούν να μας βγάλουν από αυτήν. Κι αυτό θα γίνει αν από το «να χωθούμε» αρχίσουμε σιγά-σιγά να περνάμε στο «να φτιάξουμε»…

του Γιώργου Μαυρωτά, 22/11/2010, στο protagon.gr

18 Νοε 2010

Η αρρώστια της ατιμωρησίας

Για μηχανισμούς που αντιστέκονται στην απόδοση ευθυνών και καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον κρατικών αξιωματούχων που εμπλέκονται σε υποθέσεις διαφθοράς, ενάντια στην πρόθεση της κυβέρνησης να επιβάλει κάθαρση, κάνει λόγο το Der Spiegel



Με αυτόν τον καυστικό τίτλο το Spiegel αναφέρεται στην αναποτελεσματική μάχη της χώρας μας κατά της διαφθοράς.
Στο εκτεταμένο δημοσίευμα εκθειάζει τον Γ. Παπανδρέου λέγοντας ότι κάνει ότι μπορεί για αποφύγει η Ελλάδα την πτώχευση αλλά δε συνεργάζονται όλοι οι κυβερνητικοί φορείς όπως είναι το δικαστικό σύστημα το οποίο αρνείται να επιβάλλει κατηγορίες σε εκατοντάδες υποθέσεις διαφθοράς.
Μάλιστα αναφέρεται και στην υπόθεση του Νίκου Κανελλόπουλου, ο οποίος όπως λέει είναι ο πιο γνωστός αξιωματούχος που έχει αναμιχθεί σε σκάνδαλο διαφθοράς ως τώρα.
Ο 62 χρονος με καταθέσεις 9 εκατ. ευρώ ήταν οργανωμένο στέλεχος της ΔΑΚΕ και ως εκπρόσωπος του κόμματος στο ΥΠΠΟ υποδεχόταν κάθε βουλευτή της οικείας παράταξης στην Μπουμπουλίνας. Το δημοσίευμα ειρωνικά τονίζει ότι σίγουρα ήταν πολύ επιτυχημένος καθώς είχε στην ιδιοκτησία του 10 κατοικίες και 11 προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς σε τέσσερις τράπεζες.
Ο Κανελλόπουλος έχει αποφύγει τις δηλώσεις ενώ τώρα είναι συνταξιούχος και όπως φαίνεται δεν πρόκειται να έχει και σοβαρές συνέπειες από το γεγονός ότι πλούτιζε παράνομα μέσω υπέρογκων και αδιαφανών επιχορηγήσεων σε πολιτιστικούς συλλόγους.
"Και αυτό (το γεγονός ότι δεν θα τιμωρηθεί) είναι απολύτως ελληνικό στοιχείο" σχολιάζει το δημοσίευμα συμπληρώνοντας ότι η υπόθεση αυτή είναι το λεγόμενο φαινόμενο ατιμωρησία.
Και συμπληρώνει: "Η λέξη ατιμωρησία, συγκαταλέγεται μεταξύ της λέξης φακελάκι και ρουσφέτι που χαρακτηρίζουν την ελληνική κρίση η οποία αποπνέει την σημασία της λέξης κακοδιαχείριση".
Τέλος αξίζει να σημειωθεί ο μεσότιτλος "Φουσκωμένες δημόσιες υπηρεσίες" με τον οποίο αναφέρεται στις ζημιογόνες δημόσιες υπηρεσίες τονίζοντας ότι τώρα ο πρωθυπουργός εκτός από την ολική αναμόρφωση της οικονομικής πολιτικής της χώρας, πρέπει να εκπαιδεύσει από την αρχή όλο το ελληνικό έθνος.
Αναφέρεται δε και στον Καλλικράτη επικαλούμενο τα λεγόμενα του Δ. Δρούτσα ότι αποτελεί το θεμέλιο λίθο για μια νέα Ελλάδα, με κάτι το οποίο φαίνεται να συμφωνούν οι Έλληνες πολίτες μετά και από τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών.

Αναδημοσίευση από άλλα Blogs.

17 Νοε 2010

Επέτειος εξέγερσης Πολυτεχνείου: όχι στον φασισμό

Τριακοστή έβδομη επέτειος, σήμερα, της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ενάντια στον φασισμό. Παρότι κανένας «-ισμός» δεν στεριώνει ως ιδεολογία στην κατακερματισμένη κοινωνία μας, εντούτοις οι φασιστικές συμπεριφορές είναι σήμερα περισσότερο εξαπλωμένες στη χώρα μας απ’ όσο το 1973. Τότε ανήκαν στη δικτατορική κυβέρνηση. Σήμερα έχουν διευρυνθεί.
Εδραιώθηκε η ατιμώρητη παραβίαση της νομοθεσίας, κατ’ εξοχήν φασιστική συμπεριφορά. Δημόσια κτίρια καταλαμβάνονται, νόμοι αγνοούνται, διόδια δεν πληρώνονται, βουλευτής καπνίζει θρασύτατα σε κλειστό χώρο εξευτελίζοντας τον νόμο που ψήφισε, συντεχνίες διακόπτουν την κυκλοφορία, φασίστες διαδηλωτές πυρπολούν εργαζομένους. Το ΚΚΕ προώθησε και εξωράισε την τζάμπα αυθαιρεσία ως δήθεν «πολιτική ανυπακοή».
Υιοθετείται η ναζιστική αρχή της συλλογικής ευθύνης, με συνθήματα όπως «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» ή «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Στοχοποιούνται ευάλωτες κοινωνικές ομάδες: μειονότητες, Ρομά, μετανάστες, πρόσφυγες. Κυριαρχούν καταστροφές, εμπρησμοί, πλιάτσικο, με αιχμή τον Δεκέμβρη του 2008. Πολιτικοί αντίπαλοι φιμώνονται: ο κ. Παυλόπουλος, ως ΥΠΕΣ, απαγόρευσε στη «Δράση» να προβληθεί τηλεοπτικά στις ευρωεκλογές, ακόμα και με δικά της έξοδα. Η Δράση δικαιώθηκε από το ΣτΕ, αλλά ένα χρόνο αργότερα!
Πολίτες διώκονται για τα φρονήματά τους. Χαρακτηριστικό θύμα είναι η καθηγήτρια Θάλεια Δραγώνα. Σε άρθρο της -στο τρέχον τεύχος του περιοδικού The Athens Review of Books- μας θύμισε δημοσίευμα του υπερπατριώτη Γ. Φωτιάδη στον «Αδέσμευτο Τύπο» (27/9/2010), ο οποίος συνόδευσε το όνομά της με τη φράση «καμιά “17Ν” δεν τους πείραξε, ενώ θα έπρεπε τέτοια “σκουλήκια” να τα εξαφανίζουν για να μην τολμούν να βγαίνουν άλλα...». Η φασιστικής έμπνευσης φράση συνιστά και προτροπή σε φόνο. Αλλά κανένας εισαγγελέας δεν παρενέβη. Ισως διότι το έδαφος για τον φασισμό είχαν προλειάνει πολιτικοί, δεξιοί και αριστεροί (Μίκης Θεοδωράκης) και βουλευτές που μιλούσαν για «συμμορία Δραγώνα». Ισως διότι η «συμμορίτισσα» υπερασπιζόταν τα τσιγγανόπουλα να γίνουν δεκτά από εκπαιδευτικούς και γονείς στα σχολεία. Από τις απειλές που δέχτηκε δεν έλειπε και ο αντισημιτισμός. Ανώνυμος φασίστας της μηνούσε ηλεκτρονικά: «Εσύ παλιοεβραία (...) οι μέρες σας τελειώνουν, τα σκυλιά τρέχουν λυμένα...». Η κ. Δραγώνα εξωθήθηκε σε παραίτηση από τη θέση της ειδικής γραμματέως του υπ. Παιδείας. Η κυβέρνηση την άφησε ακάλυπτη, όπως η προηγούμενη κυβέρνηση είχε αφήσει ακάλυπτη την καθηγήτρια Μαρία Ρεπούση από ανάλογες φασιστικές επιθέσεις, δεξιές και αριστερές.
Αν τερματιστεί ο οργανωμένος φασισμός, τότε ο αυθόρμητος κοινωνικός θα περιοριστεί και δεν θα έχει μέλλον. Είναι αυτό απαραίτητο, ιδιαίτερα τώρα. Εχει αποδειχτεί ιστορικά ότι η οργή από την οικονομική κρίση δεν ωθεί τις μάζες στην Αριστερά, όπως αφελώς ελπίζουν μερικοί που την καλλιεργούν, αλλά στον δεξιό φασισμό. Τα κόμματα και οι οργανώσεις ας αναλάβουν τις ευθύνες τους. Η ανατροπή της Κυριακής τούς απέδειξε ότι η τόλμη ανταμείβεται.

Tου Διονυση Γουσετη, από την Καθημερινή 17-11-2010

13 Νοε 2010

Ο Γ. Καμίνης και το εφηβικό σύμπλεγμα της "έμπειρης παρθένας"

Παρακολουθώντας κανείς αυτή την εβδομάδα τις τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των δύο τελικών μονομάχων για το Δήμο της Αθήνας, του Ν. Κακλαμάνη και του Γ. Καμίνη, συνειδητοποιεί εύκολα πόσο σημαντικό όχημα είναι από τη μια η τηλεοπτική προβολή και πόσο ασήμαντο από την άλλη το περιεχόμενο του πολιτικού διαλόγου το οποίο πραγματοποιείται σε αυτές τις τηλεοπτικές εκπομπές. Επίσης, εύκολα διακρίνει κανείς τη συνάφεια του γυάλινου κόσμου της τηλεόρασης με τον ψεύτικο κόσμο της πολιτικής.
Στον γυάλινο κόσμο της  τηλεόρασης υπερισχύει ο κανόνας του εντυπωσιασμού. Δεν υπάρχει χώρος για επιχειρήματα, προγράμματα, προτάσεις για τα μεγάλα προβλήματα του τόπου. Αυτά επειδή είναι σύνθετα, απαιτούν σύνθετες απαντήσεις. Ό,τι χειρότερο, δηλαδή, για μια τηλεόραση που αγαπάει και ζει από τα νούμερα. Στην τηλεόραση μετράει το ψέμα, το χτύπημα κάτω από τη μέση, η πονηρή διακοπή του αντιπάλου και άλλα πλείστα τεχνάσματα.
Δεν ξέρω αν ο κ. Γ. Καμίνης αναθεματίζει την ώρα που αποφάσισε να βουτηχτεί στα βρώμικα νερά μιας προεκλογικής εκστρατείας που διεξάγεται στους χώρους της πολιτικής χωματερής και στον τηλεοπτικό οχετό, αλλά αυτός και πολλοί άλλοι υποψήφιοι ανά τη χώρα είμαι βέβαιος ότι σηματοδοτούν αυτό που αναγκαστικά θα γεννήσει η "κοινωνική εγκυμοσύνη" των ημερών μας και το νέο πολιτικό ήθος που νομοτελιακά έρχεται και θα επικρατήσει στη χώρα.
Πολλοί κατηγορούν  τον πρώην συνήγορο του πολίτη ότι δεν έχει την επικοινωνιακή άνεση του αντιπάλου του, δεν ξέρει να σταθεί στο πάνελ και κυρίως δεν γνωρίζει πώς να διακόπτει τον συνομιλητή του στην οχλαγωγία των τηλεοπτικών "διαλόγων". Επίσης, πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν ξέρει τα κόλπα των εγκαινίων στο πάρα πέντε των εκλογών, ούτε γνωρίζει να χαϊδεύει τα αυτιά των ψηφοφόρων. Όλα αυτά μπορεί να είναι αλήθεια. Ως ακαδημαϊκός και ως πρώην συνήγορος του πολίτη, προφανώς έχει συνηθίσει στον κόσμιο διάλογο με επιχειρήματα, έναν διάλογο που η επίκληση ψευδών στοιχείων είναι ηθικά απαράδεκτη και τιμωρείται.
Το πρόβλημα είναι πως αυτά καταλογίζονται ως ελαττώματα και μάλιστα από εκείνους που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την κατάντια της πολιτικής και του πολιτικού λόγου. Είναι εκείνοι που,  τη μια μέρα λένε ότι ήρθε η ώρα να απαλλαγούμε από τους παρωχημένους παλαιάς κοπής πολιτικούς και ότι χρειαζόμαστε πολιτικούς άλλου τύπου, για να μας βγάλουν από την κρίση και την άλλη μέρα ισχυρίζονται ότι άλλου τύπου πολιτική δεν συγκινεί τις λαϊκές μάζες. Προφανώς κατατρίχονται από το εφηβικό σύμπλεγμα της "έμπειρης παρθένας", το οποίο, αφού δεν κατόρθωσαν να ξεδιαλύνουν μερικοί, το κουβαλούν μέχρι τα γεράματά τους.
Αν υπάρξει ένα μήνυμα σε αυτές τις εκλογές, πέρα από τις ανοησίες περί μνημονίου και αντιμνημονίου, αυτό θα βγει αύριο. Κυρίως από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη αλλά και από άλλες πόλεις της χώρας στις οποίες συγκρούονται δύο διαφορετικοί κόσμοι, αυτός που είναι ακόμη προσκολλημένος στην παλαιά πολιτική και στα παραδοσιακά δεξιά και αριστερά ιδεολογήματα με αυτόν που επιζητεί λύσεις για το μέλλον πέρα από τακτικισμούς και ιδεοληψίες.
Αύριο οι πολίτες θα δείξουν αν και κατά πόσον πραγματικά πιστεύουν ότι οι πολιτικοί οδήγησαν τη χώρα σ' αυτή την κρίση. Αν υπερψηφιστούν οι κλασικές πολιτικές υποψηφιότητες σημαίνει ότι η προηγούμενη οργή δεν υπάρχει, ήταν κάλπικη και άρα το πολιτικό κατεστημένο μπορεί να κοιμάται ήσυχο, παρά τις πρόσκαιρες αναταράξεις που υπέστη. Αν υπερψηφιστούν οι εναλλακτικές υποψηφιότητες, ανεξάρτητα από τους κομματικούς σχηματισμούς που τις στηρίζουν, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για μια "νέα πολιτική" αντίληψη, στην οποία θα συνδράμουν όλες εκείνες οι δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας που τόσα χρόνια βρίσκονται στο περιθώριο των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων, γιατί είχαν σιχαθεί τον υφιστάμενο κυρίαρχο πολιτικό κόσμο και λόγο.

Ελπήνωρ

11 Νοε 2010

Μικρότερο κράτος, απίθανη πτώχευση

Οι εκλογές για την αυτοδιοίκηση έδωσαν την ευκαιρία να επαναληφθεί η γνωστή συζήτηση για τα όρια της κομματικής δημοκρατίας. Μπροστά στις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις, που απαιτεί η συνέχεια του έργου διάσωσης της χώρας, ποιος, πραγματικά, φοβάται να προχωρήσει; Το πιθανότερο είναι ότι οι πολιτικοί φοβούνται. Αβουλοι, με ελάχιστες γνώσεις, οι περισσότεροι, σε ό,τι αφορά τον τρόπο λειτουργίας ενός σύγχρονου κράτους, με δυσκολίες κατανόησης των περίπλοκων δεσμών που έχει εξυφάνει η χώρα μας με τη διεθνή οικονομία, πιστεύουν ότι αρκεί να «αρνηθούν» τα γεγονότα, ώστε εκείνα να σταματήσουν. Ζητούμε πολλά όταν περιμένουμε απ’ αυτούς να εξηγήσουν στους ίδιους ψηφοφόρους, που τους παραγέμιζαν τα μυαλά με ψεύτικες υποσχέσεις, πως τώρα η πατρίδα χρειάζεται αλλαγή σε βάθος.

Βεβαίως, τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα. Οχι όμως με την έννοια που χρησιμοποίησε ο Λένιν – την εντελώς πολιτική και υποκειμενική του αντίληψη για την ευκαιρία που είχε το κόμμα των μπολσεβίκων να αρπάξει την εξουσία, προκαλώντας την εξέγερση των εξαθλιωμένων μαζών. Θα ήταν προτιμότερο να ερμηνεύσουμε τις εξελίξεις ως «ξεροκέφαλες». Δεν μπορείς να νικήσεις το χρέος. Μπορείς να το αποπληρώσεις ή να σε καταπιεί. Το δεύτερο φαίνεται πιθανότερο κάθε φορά που οι πολιτικοί μας ολιγωρούν στο ελάχιστο καθήκον τους, που δεν είναι παρά η άμεση αντιμετώπιση της κατάστασης.
Σε αντίθεση με όσα ισχυρίζονται «προπαγανδιστές της πεντάρας», τα δάνεια που διασφαλίζει η χώρα με τη συμφωνία του Μνημονίου, αυξάνουν και δεν περιορίζουν την εθνική κυριαρχία. Για όσο διάστημα αποφεύγει η χώρα τη χρεοκοπία, κερδίζει χρόνο να σκεφτεί βαθύτερα και να οργανώσει αποτελεσματικότερα την ουσιαστική προσαρμογή της. Πραγματικά ξεροκέφαλη, όπως τα γεγονότα, είναι η προσαρμογή και όχι η αποφυγή της. Οσοι υποστηρίζουν πως μπορούμε να επιτύχουμε τη διαρθρωτική αλλαγή χωρίς πόνο, το κάνουν εκ του πονηρού.
Εύχονται την πτώχευση. Γελούν ενδομύχως με τον θρυμματισμό της αξίας των περιουσιακών στοιχείων. Προτιμούν, όπως εξηγούσε ο Βλαδίμηρος, να αφήσουν τους εξεγερμένους χωρικούς να μοιράσουν το σιτάρι που μετέφεραν τα τρένα στους σταθμούς των εξαθλιωμένων κατοίκων της ηττημένης από τον πόλεμο Ρωσίας. Εξέγερση «εναντίον των ιδιοκτητών γης, των καπιταλιστών και των εκμεταλλευτών», όπως ακριβώς τη φαντάζονται κάποιοι να συμβαίνει και στα δικά μας μέρη.
Οσοι σπεύσατε να απορρίψετε την προηγούμενη σκέψη, το κάνατε με ειλικρίνεια, επειδή προφανώς πιστεύετε ότι ακόμη και ο τελευταίος σκληρός «κομμουνιστής» παραμένει, ως Ελληνας, οπαδός της ατομικής ιδιοκτησίας και μάλιστα με την πολύ στενή έννοια. Κι ενώ κανείς δεν είναι έτοιμος να αμφισβητήσει αυτή την παραδοχή, οι κυβερνήτες διστάζουν να αποφασίσουν την υποταγή του ατομικού «συμφέροντος» στο συλλογικό καθήκον. Γιατί, τελικά, αυτό που πρέπει να γίνει τώρα είναι η επένδυση όλων των διαθέσιμων πόρων στην ανάπτυξη της οικονομίας.
Καθώς όμως δεν υπάρχουν πλέον διαθέσιμοι εξωτερικοί πόροι για να χρηματοδοτήσουν, χωρίς να συνάψουμε νέο δανεισμό, τις απαραίτητες επενδύσεις, χρειάζεται να συνεισφέρουμε από τον σωρευμένο πλούτο των πολλών προηγουμένων ετών. Ξένοι προσεκτικοί παρατηρητές των εξελίξεων στην Ελλάδα, αμφιβάλλουν κατά πόσο η σύλληψη της φοροδιαφυγής είναι εφικτή. Σε άρθρο, που πρόσφατα έγραψε ο τετραπέρατος Αμερικανός συγγραφέας Μάικλ Λιούις (Vanity Fair, Οκτώβριος 2010), παρατηρούσε σχετικά: «Η δομή της ελληνικής οικονομίας είναι κολεκτιβίστικη, το πνεύμα που κυριαρχεί στη χώρα είναι το ακριβώς αντίθετο από τον κολεκτιβισμό. Η πραγματική δομή της είναι ο καθένας για την πάρτη του».
Σε τελική ανάλυση, αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να αλλάξει. Ακούμε, στο θέμα της φοροδιαφυγής, για παράδειγμα, «Ας πιάσει πρώτα τους μεγάλους και μετά θα πληρώσω κι εγώ ό,τι οφείλω». Είναι αυταπόδεικτο πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί. Δεν υπάρχει καμία συγκεκριμένη σειρά προτεραιότητας. Η προσφυγή στην περαίωση, η οποία θα επιτύχει σε κάποιο βαθμό τον στόχο της, αποδεικνύει πως απέναντι σε ένα αυταρχικό κράτος, το οποίο σου στέλνει τον έφορο με απόλυτες εξουσίες, έξω από κάθε λογική και σίγουρα χωρίς κανόνες, πολλοί θα προτιμήσουν να πληρώσουν απευθείας το κράτος.
Παρόλη την χαμηλότατη συμμετοχή μας στα κοινά βάρη, η απαίτηση για κρατικώς παρεχόμενες υπηρεσίες «υψηλότατου επιπέδου», προηγείται. Βεβαίως, την ίδια στιγμή που δεχόμαστε το εξευτελιστικά χαμηλό επίπεδο σπουδών στα δύο τελευταία έτη της Μέσης Εκπαίδευσης, η πλειοψηφία των πολιτών εμπιστεύεται με τα χρήματά του, την αποδοτικότητα των Φροντιστηρίων. Αν όμως το κράτος καταργούσε τη δωρεάν Μέση Εκπαίδευση, επιστρέφοντας στους φορολογουμένους το ποσό που αναλογεί, η αντίδραση θα ήταν ουρανομήκης.
Το 2011 θα είναι το πρώτο έτος κατά το οποίο το κράτος θα επιχειρήσει να αλλάξει αυτή τη χονδροειδή και αντιπαραγωγική προσέγγιση που έχουμε σε ό,τι αφορά το δημόσιο χρήμα. Δεκάδες υπηρεσίες τις οποίες παρέχει το κράτος θα καταργηθούν. Δεκάδες άλλες, που θα παραμείνουν στη δικαιοδοσία του δημοσίου, θα περάσουν ένα μέρος του κόστους στον καταναλωτή της συγκεκριμένης υπηρεσίας.
Η δύναμη του κράτους να επιβάλει στους πολίτες τους φόρους που χρειάζονται για να πληρωθούν ατελείωτες, απερίσκεπτες και άλλες πελατειακές υποσχέσεις των πολιτικών, θα μειωθεί χαρακτηριστικά. Θα ήταν καλύτερο για όλους να συνειδητοποιήσουμε ότι η συνεχής ζήτηση για περισσότερο κράτος, είναι αυτή που μας οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο και τόσο κοντά στην πτώχευση.

Του Μπαμπη Παπαδημητριου,από την Καθημερινή 11-11-2010.

7 Νοε 2010

"ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ Μ"- αφιερωμένο στις σημερινές εκλογές!

"Κατά Ιωάννην Μ"  
στίχοι - μουσική: Γιάννης Μηλιώκας

Ladies and gentlemen, αγαπητή νεολαία
με τα μυαλά που κουβαλάμε και με την τρέλλα που μας δέρνει,
ο καθ' ένας το μακρύ του και το κοντό του,
πάμε ολοταχώς από το κακό στο χειρότερο.

Επειδή νομίσαμε στην αρχή ότι φταίνε μόνον οι προηγούμενοι
και θα ησυχάσουμε άμα φύγουν,
μόλις τελειώσαν οι εκλογές και βγήκανε οι άλλοι
τρέξαμε να το γιορτάσουμε.

Τί περιμένατε δηλαδή, μήπως να γίνει κανα θαύμα
ή μήπως να γλυτώσουμε απ' τους φόρους,
να 'κονομάμε και να καθόμαστε
και να περνάμε ξαφνικά όλοι ζωή χαρισάμενη.

Τόσα χρόνια δεν έχετε βαρεθεί
να σας πουλάνε το ίδιο το παραμύθι,
πότε με πράσινη σημαία, πότε με κόκκινη, πότε με μπλε,
και να διαλέγουμε τελικά ποιοι θα μας κοροϊδεύουνε.

Τη δουλειά τους κάνουν αυτοί, δεν τους κατηγορώ,
αλλά πότε θα κοιτάξουμε κι εμείς τη δουλειά μας,
τους βλέπουμε στην τηλεόραση, τους διαβάζουμε στις εφημερίδες,
από το ραδιόφωνο συνεχώς και όλο μ' αυτούς ασχολούμαστε.

Κι όλο πάνε πίσω οι δουλειές
όλο και τελειώνουνε τα φράγκα κι εμείς ακόμα το γλεντάμε,
κι έτσι μεγαλώνει ο πληθωρισμός,
έτσι μεγαλώνει και το φέσι μας.

Πώς να πάει μπροστά αυτός ο τόπος,
άμα δεν δουλεύει κανείς,
αν τη σκαπουλάρουνε όλοι και κάνουν το κορόιδο,
θα σταματήσει η μηχανή και τότε ζήτω που καήκαμε.

Θα την κοπανήσει ο αρχηγός, θα την κοπανήσουνε και οι άλλοι,
πάλι εμείς θα την πληρώσουμε τη νύφη,
γι' αυτό σας λέω, δουλέψτε λιγάκι ρε μαντράχαλοι
κι εσείς κυρίες μου κουνηθείτε να μην μας πάρει ο διάολος.

Ελπήνωρ

31 Οκτ 2010

PIGS και ο πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως

Οι απόψεις του Ευγένιου Τριβιζά (καθηγητή εγκληματολογίας στη Μ. Βρετανία και συγγραφέα παιδικών βιβλίων) για τον όρο PIGS: (Portugal – Italy – Greece – Spain)




O χαρακτηρισμός των Ελλήνων ως απατεώνων, προδοτών και άλλων τινών δεν είναι παρά μία ακόμα περίπτωση του κοινωνιολογικού φαινομένου της επικλήσεως αρνητικών εθνικών στερεοτύπων σε περιπτώσεις κρίσεων. Αντί να κρίνονται και να κατακρίνονται αποφάσεις ή ενέργειες συγκεκριμένων ατόμων, στιγματίζεται συλλήβδην έναs ολόκληρoς λαός. Το πιο επικίνδυνο στερεότυπο είναι η αμφισβήτηση της ανθρώπινης φύσης φυλών και εθνών.
Το αρκτικόλεξο «ΡΙGS»(*) (γουρούνια), το οποίο χρησιμοποιούν Δυτικοευρωπαίοι και Αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές, ως συνοπτικό τρόπο αναφοράς στους λαούς της Νότιας Ευρώπης και τις οικονομίες τους, δεν είναι μόνο μια κακόγουστη προσβολή. Είναι μια σύγχρονη εκδοχή του ιστορικού φαινομένου της αμφισβήτησης της ανθρώπινης φύσης του συνανθρώπου, της διαδικασίας κατά την οποία μέλη μιας εθνικής ομάδας υποβιβάζουν τα μέλη μιας άλλης στο επίπεδο των ζώων, μεταδίδοντας έμμεσα το μήνυμα ότι είναι άξια να τύχουν παρόμοια με αυτά μεταχείρισης.
Αν και ορισμένα έντυπα, όπως οι «Financial Τimes», και τράπεζες, όπως η Βarclays, κατόπιν καταγγελιών, όπως εκείνη του Πορτογάλου υπουργού Οικονομικών, απαγόρευσαν τη χρήση του, ο όρος κινδυνεύει να καθιερωθεί. Όσοι εξακολουθούν να τον χρησιμοποιούν δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα μιας τέτοιας πρακτικής. Λησμονούν ότι παρόμοιες μειωτικές εκφράσεις είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά κατά το παρελθόν για να απευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη, να αναστείλουν τυχόν ενδοιασμούς, να απενεργοποιήσουν τη συναισθηματική ταύτιση και να διευκολύνουν διωγμούς, σφαγές, ακόμα και γενοκτονίες.
Της γενοκτονίας της Ρουάντας για παράδειγμα είχε προηγηθεί μια κυβερνητικά συντονισμένη εκστρατεία λεκτικής «αποκτήνωσης» των θυμάτων και κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πoλέμου η ιαπωνική προπαγάνδα είχε χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδο εναντίον των Αμερικανών. Η πιο ακραία, βέβαια περίπτωση, ήταν εκείνη του Τρίτου Ράιχ. Ένα από τα σκευάσματα που χρησιμοποιήθηκαν για τη γενοκτονία των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ήταν το παρασιτοκτόνο Ζyclon Β. Πολύ πριν, όμως, οι κρατούμενοι εξοντωθούν με παρασιτοκτόνα, είχε προηγηθεί η απομείωση της ανθρώπινης φύσης τους από τον ναζιστικό μηχανισμό προπαγάνδας.
Εκφράσεις όπως «αρουραίοι», «μολυσματικά ζωύφια» είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά για τον χαρακτηρισμό τους. Και φυσικά όταν εκλαμβάνεις τους αντιπάλους σου όχι ως ανθρώπους αλλά ως κτήνη ή παράσιτα, δεν έχεις και πολλούς ενδοιασμούς για να τους εξοντώσεις προκειμένου να ανακυκλώσεις τις τρίχες ή το λίπος τους. Η λεκτική «αποκτηνωτική» βία αποτελεί συχνά τον προθάλαμο πραγματικής και όχι μόνο στη διεθνή σκηνή.
Σε έρευνά μου για τα εγκλήματα του όχλου είχα κάνει διάκριση μεταξύ δύο κατηγοριών υβριστικών εκφράσεων, εκείνων οι οποίοι αρνούνται τον ανδρισμό του αντιπάλου και εκείνων οι οποίοι αρνούνται την ανθρώπινη φύση του και είχα διαπιστώσει ότι η πρώτη ανοίγει τον δρόμο σε ριτουαλιστική και η δεύτερη σε πραγματική βία. Οι τραγικές συνέπειες της λεκτικής «αποκτήνωσης» είναι ο λόγος για τον οποίο οι ανθρωπολόγοι Μontagu και Μatson θεωρούν ότι οι διαδικασίες άρνησης της ανθρώπινης υπόστασης συνανθρώπων είναι «ο πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως». Θα ήταν υπερβολικό, βέβαια, να ισχυριστεί κανείς ότι οι χρήστες του όρου «ΡΙGS» προετοιμάζουν το έδαφος για την οικονομική κατακρεούργηση των άσωτων «γουρουνιών» του Νότου.
Είναι όμως απορίας άξιο το ότι πολιτισμένοι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να διαδίδουν μειωτικές εκφράσεις που τόσα δεινά έχουν προκαλέσει κατά το παρελθόν. Όταν δεν αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως άτομα, αλλά ως εκπροσώπους στερεοτύπων, όταν μία εθνότητα θεωρείται ότι ενσαρκώνει το έντιμο και το ηθικό και ο αντίπαλος το δόλιο και το ανήθικο, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για κάθε λογής βαρβαρότητα. Ούτε οι Νότιοι είναι «γουρούνια», ούτε οι Έλληνες είναι εκ γενετής απατεώνες, ούτε οι Γερμανοί επιρρεπείς σε γενοκτονίες.
Το καλό και το κακό ενυπάρχει στον καθένα και το δεύτερο μπορεί εύκολα να πυροδοτηθεί από λεκτικές κοινωνικές διαδράσεις. Ας ελπίσουμε ότι ο «πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως», προτού συνεχίσει τη νέα του επέλαση, θα σκοντάψει στους βράχους της λογικής και της κοινής μας ανθρωπιάς.

Ελπήνωρ

30 Οκτ 2010

Γιατί όχι εκλογές;

Δεν έχω καταλάβει τι πραγματικά ζητάμε από τον Παπανδρέου. Να κάνει ή να μην κάνει εκλογές; Ο Σαμαράς λέει ότι ο Παπανδρέου καταστρέφει τη χώρα παραμένοντας στην εξουσία. Το ΚΚΕ λέει ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι τόσο κακή όσο και η κυβέρνηση Καραμανλή. Ο Καρατζαφέρης βλέπει παντού προδοσίες και εθνικές μειοδοσίες. Ο Αλαβάνος καλεί τον Παπανδρέου να μην πατάει το πόδι του στην «ελεύθερη Αττική» (!).Ο Τσίπρας λέει ότι πρέπει να εξαφανιστεί το νωρίτερο δυνατόν (ο Παπανδρέου – όχι ο Αλαβάνος). Ενώ το «μισό» ΠΑΣΟΚ λέει ότι ο Γιώργος πρόδωσε τον Ανδρέα… Όλα αυτά λοιπόν πού καταλήγουν; Ότι δεν είναι ώρα για εκλογές;
Κάθε λογικός άνθρωπος που ακούει τους ηγέτες της αντιπολίτευσης (και ορισμένους της συμπολίτευσης) να κατηγορούν για τόσα πολλά πράγματα τον Γιώργο Παπανδρέου, θα περίμενε ότι η τελευταία τους φράση θα ήταν «εδώ και τώρα εκλογές». Και όχι μόνο δεν ζητούν εκλογές αλλά όταν τις υπαινίσσεται ως λύση ο Παπανδρέου, τον βρίζουν ως εκβιαστή. Ειλικρινά δεν μπορώ να το καταλάβω. Οι τοπικές εκλογές του Νοεμβρίου είναι ξεκάθαρο ότι ξεκίνησαν για να είναι μόνο… τοπικές. Τα σκουπίδια μας δηλαδή, τα πάρκα μας, οι πεζόδρομοι μας, τα αυθαίρετα μας, οι φιλαρμονικές μας… Κάποιοι, με πρώτη τη Νέα Δημοκρατία, θέλησαν να μετατρέψουν τις τοπικές εκλογές σε εθνικό Δημοψήφισμα. Και έτσι φτάσαμε στο σημείο οι μισοί συνδυασμοί να μας καλούν να τους ψηφίσουμε για να γκρεμίσουν την κυβέρνηση και οι άλλοι μισοί για να γκρεμίσουν το Μνημόνιο. Και όταν ο Παπανδρέου απαντά στην πρόκληση και λέει ότι αν υπερισχύσουν οι συνδυασμοί που με πολεμούν τότε θα πάμε σε εθνικές εκλογές, οι συνδυασμοί το «γυρίζουν».
Νομίζω ότι για μια φορά πρέπει να αποφασίσουμε ότι δεν μπορούμε να έχουμε και το σκύλο χορτάτο και την πίττα ολάκερη. Δεν μπορούμε να ζητάμε από τον κόσμο να καταψηφίσει την «πολιτική Παπανδρέου» αλλά να τον αφήσουμε κιόλας να μας κυβερνάει και βλέπουμε. Ένα από τα δύο είναι ψέμα. Ή ο Παπανδρέου είναι ένας κακός πρωθυπουργός και πρέπει να φύγει το νωρίτερο δυνατό ή ο Παπανδρέου είναι ένας αναγκαίος πρωθυπουργός και πρέπει να μείνει μέχρι να βρούμε μια καλύτερη λύση.
Υπάρχει βεβαίως και η εκ περιτροπής πρωθυπουργία (Δευτέρα – Τετάρτη Παπανδρέου, Τρίτη – Πέμπτη Σαμαράς, Παρασκευή Καρατζαφέρης, Σαββατοκύριακο Παπαρήγα, Εορτές Αλαβάνος και Τσίπρας εναλλάξ) αλλά και αυτή ακόμη κάποιος πρέπει να την προτείνει και κάποιοι να την ψηφίσουν. Όπως υπάρχει και η λύση των εισαγόμενων πολιτικών (κατά τα πρότυπα των εισαγόμενων διαιτητών) αλλά και για αυτό κάποιοι πρέπει να αποφασίσουν. Ας πάρουμε λοιπόν μια απόφαση και ας μη περιμένουμε όλα από το ΔΝΤ!
Tου Σταύρου Θεοδωράκη, από protagon.gr, 29-10-2010.

24 Οκτ 2010

Μας κάνει καλό η οικονομική στήριξη;

Οι τουαλέτες του Εδιμβούργου, όσες επισκέφτηκα στη σύντομη διαμονή μου, είναι όλες πεντακάθαρες και πάντα με χαρτί, είτε πρόκειται για τουαλέτες καφενείου, είτε δημόσιας υπηρεσίας, είτε θεάτρου κλπ. «Γιατί οι Έλληνες δεν μπορούν να έχουν καθαρές τουαλέτες, αφού αυτό τουλάχιστον δεν κοστίζει;», ρώτησα. «Δεν είμαστε βρώμικοι», ήρθε η απάντηση. «Απόδειξη ότι οι τουαλέτες των σπιτιών μας είναι όλες καθαρές. Απλά, είμαστε αδιάφοροι για τους συμπολίτες μας, όσους βρίσκονται έξω από τον άμεσο κύκλο μας. Και γι’ αυτό είμαστε ανίκανοι να κρατήσουμε καθαρές τις δημόσιες τουαλέτες».
Παρόμοια γνώμη για την ανικανότητά μας, διατύπωσε η πρωθυπουργός της Σλοβακίας, αρνούμενη να συμμετάσχει στην ευρωπαϊκή στήριξη προς τη χώρα μας. «Κανείς δεν βοήθησε εμάς να φέρουμε σε πέρας τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις μας. Γιατί να βοηθήσουμε εκείνους που δεν είναι έτοιμοι να κάνουν κάτι μόνοι τους;». Παρόμοια γνώμη έχουν και οι επενδυτές. Θεωρούν ότι, παρά την πρωτοφανή οικονομική στήριξη, είμαστε λιγότερο ασφαλής χώρα για επενδύσεις ακόμα και από την Αργεντινή.
Κι εμείς τους επαληθεύουμε συνεχώς, αποδεικνύοντας ότι αιτία της ανικανότητάς μας να ορθοποδήσουμε είναι η αδιαφορία καθενός για το κοινωνικό σύνολο. Μετά τους λιμενεργάτες, που δεν ήθελαν Κινέζους ανταγωνιστές, μετά τους ταξιτζήδες που ήθελαν το μονοπώλιο του επαγγέλματός τους, μετά τους φορτηγατζήδες που ήθελαν το ίδιο, μετά τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ, που θέλουν το μονοπώλιο της ενέργειας, μετά τους συνδικαλιστές του ΟΣΕ, που θέλουν υπεράριθμο προσωπικό σε μια ζημιογόνα εταιρεία, είχαμε τους συνδικαλιστές φύλακες αρχαιολογικών χώρων. Οι μάλλον χαμηλόμισθοι αυτοί δημόσιοι υπάλληλοι (γράφω «μάλλον» γιατί εσχάτως έχω εκπλαγεί μαθαίνοντας το μισθό δημοσίων υπαλλήλων που τους νόμιζα χαμηλόμισθους) αντέδρασαν στο άνοιγμα των αρχαιολογικών χώρων στη χτεσινή πανσέληνο. Φαίνεται ότι δεν βρίσκονται σε κρίση, αφού δεν καταδέχτηκαν την κατά νόμο αμοιβή της υπερωρίας και ζήτησαν είτε να γίνει τριπλάσια, είτε -όταν ενέδωσαν να ανοίξουν οι χώροι- να δοθεί ως ανθρωπιστική βοήθεια.
Όχι μόνο αποδεικνυόμαστε ανίκανοι για συλλογική προσπάθεια αποτροπής της χρεοκοπίας, αλλά όλο και περισσότεροι από μας δεν αναγνωρίζουν καν ότι είμαστε υπαίτιοι γι’ αυτήν. Κατηγορούν ως υπαίτιους την ευρωζώνη, το ΔΝΤ, τη Μέρκελ, τους Εβραίους και άλλα δαιμόνια. Κατασκευάζουν πλήθος θεωρίες συνωμοσίας. Ούτε τη στήριξη αναγνωρίζουν ως στήριξη. Τους οργανισμούς που μας στηρίζουν, τους αποκαλούν «δυνάμεις κατοχής», σαν να μην τους καλέσαμε εμείς οι ίδιοι. Προσφεύγουν στο ΣτΕ για να τους διώξουν. Μέχρι και τα επιτόκια του μνημονίου -που είναι μικρότερα από τα μισά εκείνων που ζητούν οι αγορές- τα κατηγορούν για τοκογλυφικά.
Ίσως μας έκανε καλό να εισακούσει η τρόικα την «οργή λαού» και να σηκωθεί να φύγει. Θα μας ανάγκαζε να προσπαθήσουμε να συνεργαστούμε ώστε επιτέλους «να κάνουμε κάτι μόνοι μας». Εκτός αν αποδειχτεί ότι απωλέσαμε εντελώς το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, οπότε μας αναμένει το χάος και η ζούγκλα.

Διονύσης Γουσέτης. Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 25/8/2010.

21 Οκτ 2010

Κανείς δε θέλει να μας μοιάσει!


Δήλωση του Ούγκο Τσάβες (Ιούλιος 2010):

"Με ρωτάτε γιατί στείλαμε φυλακή όσα στελέχη μας κλέψανε; Γιατί κλέψανε! Και δεν τους τιμωρήσαμε εμείς αλλά οι θεσμοί. Μου λένε «γιατί άφησες να μπει φυλακή ο υπουργός άμυνας και δεν τον κάλυψες επειδή ήταν προσωπικός σου φίλος;». Μα... γιατί έκλεψε! Πρόδωσε την εμπιστοσύνη μας, την πίστη του λαού στη κυβέρνηση. Πρόδωσαν τον Λαό, τη Δημοκρατία, το Στρατό, την Πατρίδα, το Έθνος; Τιμωρούνται από τη Δικαιοσύνη! Αν τους αφήσεις θα διαφθείρουν κι άλλους. Γι' αυτό φυλακίστηκαν. Τιμωρώντας τη διαφθορά κρατάμε γεμάτα τα ταμεία και τη Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη μαφία των τραπεζών μακριά απ' τα πόδια μας. Δεν καταντάμε Ελλάδα!"

Κάποτε λέγαμε στη χώρα μας: "Αυτά δε γίνονται ούτε στην Ουγκάντα" ή ενίοτε ότι "εδώ δεν είναι Λατινική Αμερική". Τελικά, σήμερα κανείς δε θέλει να μας μοιάσει!!! Ούτε οι συμπαθείς κάτοικοι της Βενεζουέλας!

Ελπήνωρ

19 Οκτ 2010

Ο έρωτας,ο φόβος,η μνήμη,η νύχτα

                       Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ


Ὁ ἔρωτας,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
πολὺ οὐσιαστικόν,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
γένους οὔτε θηλυκοῦ, οὔτε ἀρσενικοῦ,
γένους ἀνυπεράσπιστου.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.

Ὁ φόβος,
ὄνομα οὐσιαστικὸν
στὴν ἀρχὴ ἑνικὸς ἀριθμὸς
καὶ μετὰ πληθυντικὸς
οἱ φόβοι.
Οἱ φόβοι
γιὰ ὅλα ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

Ἡ μνήμη,
κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
καὶ ἄκλιτη.
Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.


Ἡ νύχτα,
Ὄνομα οὐσιαστικόν,
Γένους θηλυκοῦ,
Ἑνικὸς ἀριθμός.
Πληθυντικὸς ἀριθμὸς
Οἱ νύχτες.
Οἱ νύχτες ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

Κική Δημουλά

Είναι "ουσιαστικόν" να γίνονται τα πάντα με έρωτα.
Ελπήνωρ

15 Οκτ 2010

Από το "τάξις και ηθική" στην "ένοχη σιωπή"

Μέχρι πρόσφατα, οι τηλεαστέρες με τις στημένες τηλεπαρέες, με λαϊκίστικο ύφος και μορφή λαϊκών δικαστών σε όλα τα ηλεκτρονικά Μ.Μ.Ε. επιζητούσαν παραδειγματικά την τιμωρία των ενόχων, για τα ποικίλα σκάνδαλα που ταλανίζουν για αρκετά χρόνια τον τόπο. Σήκωναν επιδεικτικά το δάχτυλο ψηλά και δε δέχονταν μύγα στο σπαθί τους. Πολλές φορές μάλιστα έκαναν μόνοι τους τη δίκη κι έβγαζαν τις αποφάσεις. "Τίποτε στο σκοτάδι, όλα στο φως". "Κανείς δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητος όσο ψηλά κι αν βρίσκεται". Ένα σύνθημα κυριαρχούσε, "Τάξις και ηθική".
Σαν άρχισαν όμως οι εξεταστικές, άρχισαν και οι  τηλεαστέρες να τα γυρίζουν. "Τι τα θέλουμε τώρα αυτά;", "γιατί να τα ανακατέψουμε πάλι;", " δεν πρόκειται να βγει τίποτα", "ας τα αφήσουμε, γιατί διασύρεται η χώρα", κ.α.
Έτσι, από το "τάξις και ηθική" περάσαμε στην "εθνική συναίνεση" και την "ένοχη σιωπή", που σε απλά ελληνικά σημαίνει,  είτε "τι τις θέλουμε τις εξεταστικές, αφού ήδη εμείς έχουμε τηλεδικάσει τους ενόχους και οι ένοχοι έχουν ήδη εκτίσει την ποινή τους" είτε "να οργανωθούμε, βρε παιδιά, μπας και έμεινε κανένα κοψίδι στο τραπέζι"
Φυσικά, η συναίνεση του υγιούς πολιτικού προσωπικού είναι πάντα καλοδεχούμενη και μάλιστα είναι το ευκταίο σενάριο στη χώρα μας. Συναίνεση, όμως, σε ένα κράτος δικαίου δεν μπορεί να υπάρξει μεταξύ των νόμιμων και των έκνομων. Το κράτος δημιουργήθηκε και οφείλει να λειτουργεί γι αυτόν ακριβώς τον λόγο: Να προστατεύει τη νομιμότητα και να τιμωρεί όσους παρανομούν. Στην περίπτωση, βέβαια, των πολιτικών η ατιμωρησία τους είναι θεσμοθετημένη. Τα Μ.Μ.Ε. όμως συμβάλλουν και επιβάλλουν εν τέλει τα τελευταία χρόνια μια εύπεπτη τηλεοπτική τιμωρητική διαδικασία για τους ενόχους, και ιδιαίτερα τους πολιτικούς ενόχους μέσω των σύντομων και καλά ενορχηστρωμένων τηλεοπτικών δικών , προστατεύοντάς τους ουσιαστικά και αποκλείοντάς τους να φτάσουν στο φυσικό δικαστή.
Ενώ, δηλαδή, φαινομενικά φαίνεται ότι διαπομπεύουν τους πολιτικούς ενόχους, όταν αποκαλύπτονται τα σκάνδαλα, στην ουσία αναλαμβάνουν ρόλο δικολάβου και με τα κατάλληλα τηλεοπτικά τερτίπια στοχεύουν να  τους προστατεύσουν από την φυσική παρουσία  και την απολογία μπροστά στη φυσική δικαιοσύνη και εν ευθέτω χρόνο, αφού φροντίσουν να δημιουργηθεί το κατάλληλο υπόστρωμα υποδοχής στις λαϊκές μάζες, να τους καθάρουν και να τους ξαναπλασάρουν αμόλυντους στον λαό. Από την άλλη, μέσω των ερήμην τηλεοπτικών δικαστικών αποφάσεων, σπιλώνονται αθώοι και εξωθούνται από την πολιτική σκηνή άτομα τα οποία δεν προσιδιάζουν και δεν συνάδουν με το τηλεοπτικό, οικονομικό και πολιτικό παραμάγαζο που κυβερνά τη χώρα.
Δεν πρέπει, όμως, τουλάχιστον να μάθουμε, πώς φτάσαμε ως εδώ; Εκτός κι αν αρκεστούμε και δεχτούμε τις αποφάσεις που έβγαλαν κατά καιρούς  οι τηλεοπτικοί αστέρες.
Ή, μήπως τελικά έφτασε η ώρα  να δημιουργηθεί η νέα κοινωνική επανάσταση κατά των Μ.Μ.Ε.;

Ελπήνωρ

9 Οκτ 2010

Η ηµιµάθεια των αποφοίτων ΑΕΙ

Είναι κοινό µυστικό στα ΑΕΙ και τα ΑΤΕΙ ότι η πλειονότητα των αποφοίτων τους είναι ηµιµαθείς. Είναι επίσης γνωστοί οι λόγοι οι οποίοι τους οδηγούν σε αυτήν τη δύσκολη κατάσταση που έχει τεράστιες συνέπειες στην προσωπική τους ζωή, την καριέρα τους και στην οικονοµική ανάπτυξη της χώρας µας. Το τραγικό όµως είναι ότι τον νόµο για τα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ που οδήγησε µια ολόκληρη γενιά στην ηµιµάθεια καµία κυβέρνηση δεν έχει µέχρι σήµερα το πολιτικό θάρρος να τον αλλάξει.
Το 86% των αποφοίτων των περισσότερων σχολών αποτυγχάνει στο µάθηµα της ειδικότητάς του στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ και το 14% που τα «κατάφερε» φοίτησε µετά την απόκτηση του πτυχίου αρκετά χρόνια σε ειδικά φροντιστήρια. Στα περισσότερα πανεπιστηµιακά τµήµατα οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που ολοκλήρωσαν τα κανονικά εξάµηνα και είναι «στο πτυχίο» µπορούν να εξεταστούν σε όλα τα µαθήµατα από όλα τα έτη σπουδών. Στις εξετάσεις αυτές ερχόµαστε αντιµέτωποι µε ένα πρωτοφανές φαινόµενο: οι επί πτυχίω φοιτητές και φοιτήτριες έχουν ξεχάσει ακόµα και τις βασικές γνώσεις (όσες είχαν) του Λυκείου στο αντικείµενό τους.

Πώς δηµιουργήθηκε όµως αυτό το φαινόµενο;
Το νοµοσχέδιο που ισχύει σήµερα επιτρέπει στους φοιτητές και τις φοιτήτριες να εξετάζονται, χωρίς την υποχρέωση φοίτησης, στα ίδια µαθήµατα όσες φορές θέλουν και να µεταφέρουν όλα τα µαθήµατα χωρίς περιορισµούς για όσα χρόνια θέλουν. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός στα εκπαιδευτικά θέµατα για να καταλάβεις πού οδηγεί αυτό το σύστηµα και ποιες είναι οι συνέπειές του για την κατανόηση των αντικειµένων στα οποία ειδικεύονται. Το πρόγραµµα σπουδών χάνει την αξία του όταν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες µπορούν να συµµετέχουν σε παραδόσεις και εξετάσεις µαθηµάτων που στηρίζονται σε µαθήµατα που δεν έχουν ολοκληρώσει και ούτε έχουν παρακολουθήσει. Δίκαια θα ρωτήσετε «πώς ολοκληρώνει κάποιος ένα προχωρηµένο µάθηµα αν δεν έχει ολοκληρώσει τα προηγούµενα στα οποία αυτό στηρίζεται;». Οι διδάσκοντες προσπαθούν µε µακροσκελείς εισαγωγές να καταστήσουν όλα τα µαθήµατα «αυτοτελή». Εξετάζουν µε θέµατα που σχετικά επαναλαµβάνονται ή αποστηθίζονται εύκολα. Τα αµφιθέατρα γεµίζουν ασφυκτικά στις εξετάσεις, οι επιτηρητές είναι λίγοι και η αντιγραφή είναι µάλλον συνηθισµένο φαινόµενο. Στο τέλος η βαθµολογία είναι επιεικής και για να «περάσει» ένα αξιοπρεπές ποσοστό από όσους πήραν µέρος στις εξετάσεις ασκούνται «πιέσεις» για να «πέσουν» οι βάσεις, ιδιαίτερα για όσους είναι πολλά χρόνια στο τµήµα. Μια «άχαρη» γνωστική ακολουθία έχει εδραιωθεί στο πανεπιστήµιο. Το να παραλαµβάνει κάθε ΑΕΙ µαθητές του Λυκείου εθισµένους στην παπαγαλία και βαθµοθηρία και στη συνέχεια να επιτρέπει άπειρες επαναλήψεις εξετάσεων, ατέλειωτες µεταφορές µαθηµάτων και µε ανοιχτό το ενδεχόµενο αντιγραφής, έχει αποτέλεσµα ότι θα οδηγηθούµε µε µαθηµατική ακρίβεια στην ηµιµάθεια.
Ο ρυθµός αποφοίτησης για τα περισσότερα πανεπιστηµιακά τµήµατα (όταν τα πρόγραµµα σπουδών είναι τετραετούς διάρκειας) για το 50% των εισαχθέντων είναι 6-7 χρόνια ενώ το άλλο 50% θα παραµείνει στο πανεπιστήµιο πάνω από επτά χρόνια.
Αν ρωτήσετε τους µελλοντικούς εργοδότες των αποφοίτων των ΑΕΙ θα σας πουν σχεδόν όλοι ότι µεγάλα ποσοστά αποφοίτων ΑΕΙ δεν γνωρίζουν ούτε τα στοιχειώδη στο αντικείµενό τους και το σπουδαιότερο δεν έχουν µάθει να εργάζονται υπεύθυνα και να προγραµµατίζουν σωστά τις υποχρεώσεις τους. Οι περισσότερες εταιρείες τούς απολύουν άµεσα ή αφιερώνουν πάρα πολύ χρόνο για να τους εκπαιδεύσουν από την αρχή.
Το σύστηµα αποφοίτησης που µόλις ανέλυσα έχει λειτουργήσει για πάνω από 25 χρόνια και είναι καιρός να το αλλάξουµε. Η πρόταση που θα επέφερε καίριο χτύπηµα στην ηµιµάθεια είναι απλή, εφαρµόζεται σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης αλλά έχει µεγάλο πολιτικό κόστος. Περιορισµός στις προσπάθειες να επαναλάβουν τα µαθήµατα και δηµιουργία οµάδων µαθηµάτων που πρέπει να ολοκληρωθούν πριν να προχωρήσουν οι φοιτητές/τριες σε πιο εξειδικευµένα µαθήµατα. Θα πρέπει να θεσπισθεί έγκαιρη επίσης και η διαγραφή από συγκεκριµένα τµήµατα µε δυνατότητα µεταγραφής σε άλλα όταν δεν είναι εύκολο σε κάποιους φοιτητές/τριες να συνεχίσουν. Το µήνυµα αλλαγής πορείας στην καριέρα του ο κάθε νέος και νέα πρέπει να το πάρει νωρίς (όταν είναι δεκαεννέα ή είκοσι χρονών) για να έχει τη δυνατότητα έγκαιρου ανασχεδιασµού της καριέρας του (όχι όταν είναι ήδη «αιώνιος» φοιτητής). Απόφοιτοι µε οκτώ χρόνια παραµονής στο πανεπιστήµιο προσπαθούν συνήθως για µερικά χρόνια να περάσουν στον ΑΣΕΠ ενώ παράλληλα δουλεύουν σε δουλειές του «ποδαριού» µε άπειρες θυσίες στην προσωπική τους ζωή. Το µοντέλο αυτό σιγά σιγά ολοκληρώνει τον κύκλο του και έχει ήδη προκύψει µια «µαύρη τρύπα» ηµιµαθών ανέργων.
Η προσπάθεια της σηµερινής πολιτικής ηγεσίας να βγει από τον κύκλο του δανεισµού, επενδύοντας σε αναπτυξιακά προγράµµατα που θα ενεργοποιήσουν το ανθρώπινο δυναµικό της χώρας, θα έρθει αντιµέτωπη µε νέους και νέες χωρίς καµία εµπιστοσύνη στις γνώσεις τους, που δεν θα είναι έτοιµοι να πάρουν πρωτοβουλίες και θα είναι παράλληλα εθισµένοι σε χαλαρούς ρυθµούς εργασίας και άνετη ζωή. Κανένας δεν δίδαξε επίσης στα παιδιά µας τη µεγάλη αξία που έχει ο «χρόνος» στη ζωή τους. Αρχικά πιστεύουν ότι έχουν άπειρο χρόνο µπροστά τους και είναι ιδιαίτερα χαλαροί (στα πρώτα έτη σπουδών) και στη συνέχεια πανικοβάλλονται γιατί ο χρόνος (και η ζωή) φεύγει ανεκµετάλλευτος µέσα από τα χέρια τους.
ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ  τον νόµο που οδήγησε µια ολόκληρη γενιά φοιτητών στην ηµιµάθεια καµία κυβέρνηση δεν έχει µέχρι σήµερα το θάρρος να τον αλλάξει.

Του Λουκά Βλάχου, από τα Νέα, 8 Οκτωβρίου 2010