Γνωρίζω καλούς τραπεζίτες που υπήρξαν και καλοί άνθρωποι. Δεν ξέρω όμως καλούς ανθρώπους που να θέλησαν να γίνουν τραπεζίτες. Ο τραπεζίτης είναι εξ ορισμού ένας υπηρέτης ενός άλλου Θεού από εκείνους των άλλων ανθρώπων. Γι΄ αυτό κι όταν ακούω ότι υπάρχει θρήσκος τραπεζίτης, στοιχηματίζω ότι έχει βάλει στο στόχαστρο το παγκάρι. Ωστόσο, οι τραπεζίτες είναι απαραίτητοι. Είναι οι άνθρωποι που ορίζουν τους κανόνες του παιγνιδιού και δίχως κανόνες δεν έχουμε παιγνίδι...
Στο παρελθόν είχε υπάρξει σφοδρή πολεμική των λαϊκιστών κατά των τραπεζών. Προσπάθησαν να πείσουν την κοινωνία ότι θα αποφεύγαμε την κρίση αν φορολογούσαμε διαφορετικά (πιο αυστηρά) τα κέρδη των τραπεζών.
Οι λαοπλάνοι έχουν εγκαταλείψει εδώ και καιρό την ανόητη εκστρατεία τους, καθώς εδώ και καιρό οι τράπεζες δεν έχουν καν κέρδη για να φορολογηθούν λιγότερο ή περισσότερο.
Το κακό είναι ότι σε αυτή την χώρα δεν έχει ποτέ τιμωρηθεί κανείς για την βλακεία που αναπαράγει. Κι έτσι οι ίδιοι άνθρωποι δοκιμάζουν τα όρια της ανοχής μας περιφέροντας το άδειο τους από ιδέες κεφάλι σε νέους άγνωστους κόσμους, μιλώντας μας αυτή την φορά για την δραχμή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κι αύριο θα είναι εξαφανισμένοι και θα έχουν πιάσει ένα άλλο θέμα με την ίδια καταστροφική πάντοτε μανία...
Η ουσία είναι ότι θα θέλαμε πολύ να έχουμε σήμερα κερδοφόρες τράπεζες. Θα θέλαμε, επίσης, να μην έχουν συμβεί όλα αυτά που έχουν συμβεί και οδήγησαν τις τράπεζες στα όρια των αντοχών τους. Θα πρέπει, επίσης, να ομολογήσουμε ότι γι΄ αυτή την κατάσταση δεν ευθύνονται οι «κακοί τραπεζίτες». Δεν προκάλεσαν αυτοί την κρίση, όπως συνέβη στην Ισλανδία ή στην Ιρλανδία. Στην Ελλάδα η κρίση ήταν αποκλειστικό έργο του κράτους και του σάπιου πολιτικού συστήματος. Οι τράπεζες «πλήρωσαν» το τίμημα για κάτι που δεν έφταιξαν.
Αλλά αυτό ελάχιστα πράγματα σημαίνει στον κόσμο του καπιταλισμού. Ο χαμένος πληρώνει, φταίει δεν φταίει. Έτσι συμβαίνει και με τους τραπεζίτες. Θα πληρώσουν το κόστος και μαζί με αυτούς και οι μέτοχοι των τραπεζών. Δυσάρεστο, αλλά αναπόφευκτο.
Οι λαϊκιστές θα σας πουν ότι με τα μέτρα στήριξης των τραπεζών έχουν χαριστεί χρήματα στις τράπεζες. Είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει κανείς με λογικά επιχειρήματα έναν αποφασισμένο μουτζαχεντίν που θέλει να χαρίσει την ζωή του στην επανάσταση. Τα χρήματα, όμως, δεν χαρίστηκαν στις τράπεζες. Δανείστηκαν για να μην καταρρεύσει το σύστημα και κινδυνεύσουν έτσι οι καταθέσεις.
Βέβαια, οι τραπεζίτες από την πλευρά τους επιχείρησαν να επωφεληθούν της κατάστασης. Αλλά αυτό είναι στην φύση τους. Το ερώτημα, όμως, δεν είναι αυτό, αν οι τραπεζίτες είναι καλοί ή κακοί άνθρωποι. Αλλά αν η Οικονομία μπορεί να λειτουργήσει μέσα σε ένα καθεστώς αυστηρού ελέγχου του τραπεζικού συστήματος από το κράτος. Η απάντηση είναι αρνητική. Κι αν αυτό συμβεί, τότε θα αναπολούμε τις ημέρες και τα έργα των «κακών» και «εθισμένων στην πλεονεξία» τραπεζιτών, όπως σήμερα αναπολούμε τις ημέρες που οι τράπεζες έβγαζαν υπερκέρδη. Ή αλλιώς, είναι προτιμότερο να εξαρτάται η δανειοδότησή σας από έναν κακό τραπεζίτη παρά από έναν καλό στρατιώτη του ενός ή του άλλου κόμματος. Το χρήμα μπορεί να μην έχει θρησκεία ή οσμή, έχει όμως την δική του ηθική, ενώ το κράτος είναι πάντα ανήθικο...
Του Θανάση Μαυρίδη, από το capital.gr
Στο παρελθόν είχε υπάρξει σφοδρή πολεμική των λαϊκιστών κατά των τραπεζών. Προσπάθησαν να πείσουν την κοινωνία ότι θα αποφεύγαμε την κρίση αν φορολογούσαμε διαφορετικά (πιο αυστηρά) τα κέρδη των τραπεζών.
Οι λαοπλάνοι έχουν εγκαταλείψει εδώ και καιρό την ανόητη εκστρατεία τους, καθώς εδώ και καιρό οι τράπεζες δεν έχουν καν κέρδη για να φορολογηθούν λιγότερο ή περισσότερο.
Το κακό είναι ότι σε αυτή την χώρα δεν έχει ποτέ τιμωρηθεί κανείς για την βλακεία που αναπαράγει. Κι έτσι οι ίδιοι άνθρωποι δοκιμάζουν τα όρια της ανοχής μας περιφέροντας το άδειο τους από ιδέες κεφάλι σε νέους άγνωστους κόσμους, μιλώντας μας αυτή την φορά για την δραχμή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κι αύριο θα είναι εξαφανισμένοι και θα έχουν πιάσει ένα άλλο θέμα με την ίδια καταστροφική πάντοτε μανία...
Η ουσία είναι ότι θα θέλαμε πολύ να έχουμε σήμερα κερδοφόρες τράπεζες. Θα θέλαμε, επίσης, να μην έχουν συμβεί όλα αυτά που έχουν συμβεί και οδήγησαν τις τράπεζες στα όρια των αντοχών τους. Θα πρέπει, επίσης, να ομολογήσουμε ότι γι΄ αυτή την κατάσταση δεν ευθύνονται οι «κακοί τραπεζίτες». Δεν προκάλεσαν αυτοί την κρίση, όπως συνέβη στην Ισλανδία ή στην Ιρλανδία. Στην Ελλάδα η κρίση ήταν αποκλειστικό έργο του κράτους και του σάπιου πολιτικού συστήματος. Οι τράπεζες «πλήρωσαν» το τίμημα για κάτι που δεν έφταιξαν.
Αλλά αυτό ελάχιστα πράγματα σημαίνει στον κόσμο του καπιταλισμού. Ο χαμένος πληρώνει, φταίει δεν φταίει. Έτσι συμβαίνει και με τους τραπεζίτες. Θα πληρώσουν το κόστος και μαζί με αυτούς και οι μέτοχοι των τραπεζών. Δυσάρεστο, αλλά αναπόφευκτο.
Οι λαϊκιστές θα σας πουν ότι με τα μέτρα στήριξης των τραπεζών έχουν χαριστεί χρήματα στις τράπεζες. Είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει κανείς με λογικά επιχειρήματα έναν αποφασισμένο μουτζαχεντίν που θέλει να χαρίσει την ζωή του στην επανάσταση. Τα χρήματα, όμως, δεν χαρίστηκαν στις τράπεζες. Δανείστηκαν για να μην καταρρεύσει το σύστημα και κινδυνεύσουν έτσι οι καταθέσεις.
Βέβαια, οι τραπεζίτες από την πλευρά τους επιχείρησαν να επωφεληθούν της κατάστασης. Αλλά αυτό είναι στην φύση τους. Το ερώτημα, όμως, δεν είναι αυτό, αν οι τραπεζίτες είναι καλοί ή κακοί άνθρωποι. Αλλά αν η Οικονομία μπορεί να λειτουργήσει μέσα σε ένα καθεστώς αυστηρού ελέγχου του τραπεζικού συστήματος από το κράτος. Η απάντηση είναι αρνητική. Κι αν αυτό συμβεί, τότε θα αναπολούμε τις ημέρες και τα έργα των «κακών» και «εθισμένων στην πλεονεξία» τραπεζιτών, όπως σήμερα αναπολούμε τις ημέρες που οι τράπεζες έβγαζαν υπερκέρδη. Ή αλλιώς, είναι προτιμότερο να εξαρτάται η δανειοδότησή σας από έναν κακό τραπεζίτη παρά από έναν καλό στρατιώτη του ενός ή του άλλου κόμματος. Το χρήμα μπορεί να μην έχει θρησκεία ή οσμή, έχει όμως την δική του ηθική, ενώ το κράτος είναι πάντα ανήθικο...
Του Θανάση Μαυρίδη, από το capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου