Ο νέος «εμφύλιος»

Του Θάνου Δημάδη, από protagon.gr

Ας μην ωραιοποιούμε την κατάσταση: ο κύκλος του αίματος έχει ανοίξει στην Ελλάδα. Και θα παραμένει ανοιχτός και αχόρταγος για νεκρούς, όσο υπάρχουν οι συνθήκες που επιτρέπουν σε κάποιους να "οραματίζονται" ένα νέο σκηνικό ιδιότυπο "εμφυλίου" στη χώρα. Άλλοτε με τρομοκρατικές επιθέσεις, άλλοτε με άθλιες προβοκάτσιες και άλλοτε με θερμοκέφαλους προπαγανδιστές.

Σε απάντηση όσων ξαφνικά τώρα το θυμήθηκαν, ας γνωρίζουν ότι στην πραγματικότητα ο "εμφύλιος" στην Ελλάδα έχει ήδη προ πολλού ξεκινήσει. Δεν άνοιξε με την δολοφονία Φύσσα ούτε έκλεισε με την χθεσινή εκτέλεση των δύο Χρυσαυγιτών. Έχει τροφοδοτηθεί και υποσκάψει την κοινωνική συνοχή πολύ καιρό πριν. Αρχικά υπό τη μορφή του διχαστικού άξονα μεταξύ Μνημονιακών και Αντιμνημονιακών. Μετέπειτα υπό το ψευδεπίγραφο προσωπείο των εκπροσώπων του ευρώ και των νοσταλγών της δραχμής. Εν συνεχεία με τον διαχωρισμό ανάμεσα σε προδότες και πατριώτες, στον οποίον επένδυσαν πολιτικά οι φασίστες ρίχοντας την "μαγιά" της εθνικής διχόνοιας.

Εσχάτως πήρε ακόμα μία εξίσου επικίνδυνη έκφανση με την θεωρία των δύο άκρων, οι εμπνευστές της οποίας εξευτέλισαν με τον δημόσιο λόγο τους την έννοια του συνταγματικού τόξου περιορίζοντας τα όριά του μέσα στο πλαίσιο των δικών τους ιδιοτελών σκοπιμοτήτων. Στην πραγματικότητα όμως ακυρώνοντας τον λόγο ύπαρξης του και ξεπλένοντας στο όνομά του το "μαύρο" πρόσωπο όσων πραγματικά βρίσκονται εκτός της συνταγματικής νομιμότητας.

Όλα αυτά αποτελούν το πρόπλασμα των όσων ζούμε και θα ζήσουμε στο μέλλον. Όσοι λοιπόν σήμερα ομνύουν στην ανάγκη εθνικής ενότητας με αφορμή την προβοκατόρικα τρομοκρατική εκτέλεση των δύο νεαρών Χρυσαγιτών, οφείλουν να μας πουν τι έκαναν μέχρι σήμερα για να εγγυηθούν αυτήν την ενότητα. Η απάντηση είναι απλή: Τίποτε απολύτως. Αντ' αυτού πυροδοτούσαν με τα λόγια και τις πράξεις τους τον κοινωνικό διχασμό σπέρνοντας ζιζάνια εμφυλίου στην χώρα και διευκολύνοντας τους κήρυκες του φασιστικού μίσους να επιβάλλουν την ατζέντα τους.

Το κουβάρι έχει μπλεχτεί επικίνδυνα και είναι ακόμα δυσκολότερο να ξεμπλεχτεί σε μία κοινωνία όπου το διαφορετικό είναι απειλή, ο πλησίον είναι αντίπαλος και οι πολίτες έχουν διαιρεθεί σε στρατόπεδα. Η χώρα παίρνει λάθος τροχιά και οδεύουμε προς ολοταχώς στον κοινωνικό εκτροχιασμό συμβιβαζόμενοι δυστυχώς με την ιδέα των παράπλευρων θυμάτων ως απόρροια του μίσους, του διχασμού και του τρομοκρατικού εξτρεμισμού.

Η μόνη ελπίδα είναι αυτός ο δρόμος να μην είναι χωρίς επιστροφή.