Του Ανδρέα Ζαμπούκα, από την liberal.gr
Είναι γνωστό πως τους ήρωες τους φτιάχνει η αφήγηση της ανάγκης. Η αφήγηση μιας «ολοκληρωτικής» διαδικασίας με την οποία θέλει να εκφραστεί η βούληση της μάζας. Κανείς ήρωας δεν είναι προσωπικός συνομιλητής μας. Κανείς δεν είναι ο ατομικός μας εμπνευστής που ξέχωρα από τους άλλους, μπορεί να κάνει κάτι για την ατομικότητά μας. Αντίθετα, ήρωας είναι αυτός που ξεσηκώνει τη συλλογικότητά και δένει τις κοινές μας πορείες σε κάθε προσπάθεια ή διεκδίκηση. Και κυρίως, ήρωας είναι όποιος συνειδητά θυσίασε κάτι σημαντικό, ακόμα και την ίδια του τη ζωή, για να διασώσει κάτι πιο σπουδαίο από τον εαυτό του.
Στη δική μας περίπτωση και με αφορμή τις «επαναστάσεις των πόλεων» που ζούμε εδώ και πολλά χρόνια, οι πρόσφατοι «ήρωες» είναι ο Γρηγορόπουλος και οι τρεις νεκροί της Μαρφίν. Και περισσότερο τραγική, η έγκυος Αγγελική Παπαθανασοπούλου! Από τη μία η πανίσχυρη αριστερή «αφήγηση» έπλασε τον δικό της Αλέξη και από την άλλη η ανάγκη εξισορρόπησης της δίκαιης αφήγησης έθεσε ως σημείο αναφοράς τους νεκρούς της Μαρφίν.
Και στη μία και στην άλλη πλευρά δεν υπάρχουν ήρωες. Υπάρχουν μόνο αθώοι άνθρωποι που πέθαναν από τη διανοητική υστέρηση κάποιων άλλων ανθρώπων. Στον μεν Γρηγορόπουλο βρέθηκε ένας ανίκανος αστυνομικός που δεν ήξερε να διαχειριστεί καταστάσεις. Στη δε Αγγελική μια μάζα βαρβάρων που νόμισαν ότι η καταστροφή μιας τράπεζας θα καταλύσει τον καπιταλισμό. Ο ένας πήγαινε μια εφηβική βόλτα στα Εξάρχεια και η άλλη βρισκόταν στη δουλειά της. Ούτε η ίδια αλλά ούτε και ο Γρηγορόπουλος είχαν σκεφτεί ότι πρέπει να θυσιάσουν τη ζωή τους για ένα μεγάλο ιδανικό. Κι αν σήμερα ζούσαν, υποθέτω ότι θα είχαν μία κανονική ζωή, όπως όλοι μας.
Υπάρχουν κάποιοι που επιμένουν να συντηρούν «παρελάσεις» και «επετείους». Κάποιοι που ξέρουν καλά ότι η αφέλεια όλων μας τρέφει την εξουσία και τον αμοραλισμό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου