Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης, από το Blog koolnews
Είδαμε και την πρώτη μεγάλη διαδήλωση στην Αθήνα από τον φιλοευρωπαϊκό, μεταρρυθμιστικό χώρο. Και η αλήθεια ήταν πως ήταν μια μεγάλη διαδήλωση, με αρκετό κόσμο, με μεγάλη διάθεση, ακόμα και από ανθρώπους που δεν είχαν ξαναπάει στη ζωή τους σε διαδήλωση.
Δεν ξέρω, αν αυτό το άρθρο που το «παλεύω» στο μυαλό μου όλο το βράδυ θα είναι τόσο αντικειμενικό. Το μόνο που ξέρω είναι πως σε αυτές τις δραματικές στιγμές που διερχόμαστε, με τη χώρα να βρίσκεται πραγματικά ένα βήμα πριν από το γκρεμό, δεν μπορεί κανείς να μη δηλώνει τη θέση του. Η απάθεια δεν είναι θέση. Και θεωρώ μάλιστα πως η πιο δημοσιογραφικά έντιμη στάση, είτε απέναντι σε αυτούς που με διαβάζουν πρώτη φορά είτε απέναντι σε αυτούς που παρακολουθούν το ρεπορτάζ και την αρθρογραφία μου στο KoolNews.gr εδώ και δύο χρόνια, είναι να λέω την αλήθεια: ναι, είμαι και με την Ευρώπη, είμαι και με το ευρώ. Και θεωρώ εγκληματική ακόμα και τη σκέψη η Ελλάδα να εγκαταλείψει το κοινό νόμισμα και κυρίως το κοινό μέλλον που επιφυλάσσει στα μέλη της η Ευρώπη.
Δεν βρίσκομαι στην Αθήνα την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Μέχρι το βράδυ που έγινε η συγκέντρωση έλεγα και το έγραψα μάλιστα και δημοσίως πως δεν ξέρω, αν θα πήγαινα, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να συμμετάσχω σε κάτι τέτοιο, μιας και είχα πολλές επιφυλάξεις. Περιττό να πω πως κοιμήθηκα ελάχιστα, όχι γιατί έκανα ρεπορτάζ, αλλά γιατί το σκεφτόμουν όλο το βράδυ. «Και εσύ τι θέση πήρες;» ρωτούσα τον εαυτό μου, σχεδόν μονότονα. Και κάπου εκεί, αρκετά αργά το βράδυ, κατάλαβα πως είχα κάνει λάθος.
Είναι καμία φορά πολύ λυτρωτικό να το παραδέχεσαι: Ναι, έκανα λάθος για τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα.
Σκεφτόμουν πως, για να κάνεις κινηματική πολιτική, πρέπει να πείσεις και αυτόν που δεν πείθεται εύκολα από αυτό που έχεις να του πεις. Πως περιμένω να πειστεί αυτός ο κόσμος, ο οποίος έχασε πολλά από την κρίση, αυτοί οι άνθρωποι της μεσαίας τάξης που, λόγω του ΕΝΦΙΑ, έριξαν μονοκούκι αντιδραστική ψήφο, άνθρωποι, οι οποίοι παρακολουθούν παγωμένοι και αποσβολωμένοι τις εξελίξεις και αδυνατούν να καταλάβουν πού οδεύει η χώρα.
Και κάπου εκεί, το είδα αλλιώς. Δεν ήταν κάτι συνηθισμένο γι’ αυτό που αποκαλούμε «φιλοευρωπαϊκό, μεταρρυθμιστικό χώρο» να σηκωθεί από τους καναπέδες και τα γραφεία και να βγει στην πλατεία. Πλέον όμως ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Νομίζω πως αυτό που ονομάζουμε «σιωπηρή πλειοψηφία» αποφάσισε να μιλήσει. Και αυτοί οι άνθρωποι που μέχρι πρότινος εξέφραζαν το θυμό, το φόβο, την αγωνία ή τη διαφωνία τους για την πορεία της χώρας μέσω κάποιων ΜΜΕ ή από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έφτασαν στο προσωπικό τους breaking point και έκαναν κάτι που ίσως να μην είχαν ξανακάνει στη ζωή τους: βγήκαν στο δρόμο απόλυτα ειρηνικά, με ένα πολύ καθαρό αίτημα. Και ένα δεύτερο, το οποίο συνάγεται: πλέον, οι κυβερνώντες να τους μετράνε.
Βέβαια. μια συγκέντρωση μπορεί να είναι καλή, αλλά δεν παύει να είναι το πρώτο βήμα. Το πρώτο από το πολλά. Τα επόμενα βήματα είναι ο πολιτικός λόγος. Και εκτιμώ πως αυτός ο πολιτικός λόγος πρέπει να είναι θετικός, όχι αρνητικός. Όχι με τη λογική του στιγματισμού της άποψης του άλλου δηλαδή, αλλά να δοθεί μια πραγματική απάντηση στο γιατί πρέπει να μείνουμε στο ευρώ και στην Ευρώπη.
«Και γιατί να μείνουμε στην Ευρώπη, κύριε Ευγενίδη;». Να μείνουμε στην Ευρώπη γιατί σε καθεστώς απομόνωσης δεν μπορούμε να καταφέρουμε και πολλά. Να μείνουμε στην Ευρώπη, γιατί το γεωστρατηγικό συμφέρον της χώρας είναι η παραμονή της στην Ευρώπη. Να μείνουμε στην Ευρώπη για να μπορούμε να ταξιδεύουμε ελεύθερα, να συναλλασσόμαστε ελεύθερα, να γνωρίζουν οι Έλληνες φοιτητές νέες χώρες και νέα εκπαιδευτικά συστήματα, να προάγεται ο κοινός πολιτισμός. Να μείνουμε στην Ευρώπη για να διεκδικήσουμε επιτέλους μεγαλύτερη ενοποίηση και μεγαλύτερη εμβάθυνση.
«Και γιατί να μείνουμε στο ευρώ, κύριε Ευγενίδη;». Να μείνουμε στο ευρώ, γιατί, αν δεχτούμε πως υπάρχει μία φορά φτώχεια σήμερα, χωρίς ευρώ η φτώχεια αυτή θα πολλαπλασιαστεί. Και σε όγκο και σε έκταση. Να μείνουμε στο ευρώ, γιατί μόνο με ευρωπαϊκούς πόρους, στήριξη της επιχειρηματικότητας και επενδύσεις μπορεί να αντέξει η οικονομία και να γυρίσει πάλι η οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης. Να μείνουμε στο ευρώ γιατί δραχμή σημαίνει μεταξύ νόμισμα υποτιμημένο στην καλύτερη περίπτωση κατά 50%, σημαίνει παύση εισαγωγών και ελλείψεις προϊόντων, την ώρα που θα χρωστάμε σε ευρώ, δηλαδή σε νόμισμα δύο φορές σκληρότερο και ακριβότερο από το δικό μας. Να μείνουμε στο ευρώ, γιατί μόνο εντός του ευρώ υπάρχει το περιθώριο για μεταρρυθμίσεις σε αυτή τη χώρα, χωρίς να επέλθει η πλήρης καταστροφή και να αναγκαστούμε να μαζεύουμε όλοι τα κομμάτια μας από τα πατώματα.
Προσπαθώ να βρω τις λέξεις που θα εκφράσουν τις σκέψεις μου. Παρακολουθώ όλο αυτό που συμβαίνει από εξαιρετικά κοντινή απόσταση, ώστε πλέον έχουν αδρανοποιηθεί τα συναισθήματά μου: βλέπω το ενδεχόμενο να πάμε πάνω στο παγόβουνο και δεν φοβάμαι, δεν θέλω να φωνάξω, να κάνω κάτι. Αισθάνομαι σαν παραλυμένος. Και όμως, κάποιοι απέδειξαν πως υπάρχει σφυγμός. Με ατέλειες; Ναι, με ατέλειες. Με πράγματα που δεν έπρεπε να γίνουν; Ναι, σαφώς. Με ορισμένα πλακάτ που προκαλούσαν γέλιο; Ναι, πολύ γέλιο. Αποφάσισα όμως με πολλή περίσκεψη να αφήσω πίσω το δέντρο και να δω το δάσος. Γιατί πραγματικά το δάσος κινδυνεύει να καεί.
Δεν είναι κακό να παραδέχεται κανείς πως κάνει λάθος. Έτσι και εγώ έκανα λάθος. Για λίγο έβαλα μπροστά τις προσωπικές μου επιφυλάξεις και άφησα τη μεγάλη εικόνα εκτός. Δεν απεμπολώ τις επιφυλάξεις μου, εξακολουθώ να πιστεύω πως ο αγώνας για την Ευρώπη και την κοινή μας πορεία δεν κερδίζεται στο δρόμο, αλλά, στο κάτω κάτω, ποιος νοιάζεται; Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, δεν είναι ώρα για μοναξιές, δεν είναι ώρα για προσωπικές απόψεις.
Συνεπώς, ναι, «μένουμε Ευρώπη». Ή, όπως το λένε οι οπαδοί του Απόλλωνα Σμύρνης «Και με χιόνια και με κρύα Ελαφρά Ταξιαρχία». Επομένως, αναγνωρίζω πως έκανα λάθος και ενώνω τη μικρή μου φωνή με όλους αυτούς τους ανθρώπους που δημιούργησαν ένα άθροισμα φωνών, το οποίο ακούστηκε κρυστάλλινα και καθαρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου