Ποιος φοβάται την «γυμνή» αλήθεια;

Του Νίκου  Γεωργιάδη, από την athensvoice.gr

Ηκαταγγελία ενός ιερέα προς το «οικείο» αστυνομικό τμήμα ήταν αρκετή, ώστε η «Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών» να αποσύρει με μία ανακοίνωση που σφάζει με το βαμβάκι, ένα video που προβαλλόταν σε τοίχο του υπόγειου γκαράζ της Πλατείας Κλαυθμώνος στα πλαίσια του πρωτοποριακού αφιερώματος στην Αθήνα. Για πολλοστή φορά αυτή η Πλατεία γίνεται αυτήκοος μάρτυς κλαυθμών λόγω απόγνωσης και απελπισίας, συναισθήματα που στη συγκεκριμένη περίπτωση εκφράζονται μόνο με τον ασταμάτητο γέλωτα. Ο ιερέας προφανώς σκανδαλίστηκε από τα προβαλλόμενα γυμνά ανθρώπινα κορμιά. Ουδόλως σκανδαλίστηκε από το ουσιωδώς χυδαίο για την κοινωνική και πολιτική κατάντια μας θέαμα των απελπισμένων μεταναστών και αστέγων που βρίσκουν προσωρινό καταφύγιο για να περάσουν την νύχτα στο κάτω, ρυπαρό αλλά λιγότερο εμφανές στην κοινή θέα μέρος της Πλατείας. Πλήρης αλαζονεία λόγω της προσφάτου επίσκεψης του σκηνώματος της Αγίας Βαρβάρας και πλήρως προστατευμένος από τη συμμαχία της ακροδεξιάς του Κυρίου των ΑΝΕΛ, της αριστεράς του Κυρίου του ΣΥΡΙΖΑ και του εκφραστή της Ορθοδοξίας, της Αρχιεπισκοπής, ο ιερέας ανέλαβε χρέη λογοκριτή. Το χειρότερο; Του πέρασε.

Περιέργως η ιστοσελίδα «Huffington Post» στην ελληνική της εκδοχή δημοσιεύει την είδηση με τον τίτλο «Οι κάτοικοι της Κλαυθμώνος “κατέβασαν” τους γυμνούς γίγαντες της Στέγης επειδή δεν ταίριαζαν με την αισθητική τους». Δεν γνώριζα πραγματικά ότι η Κλαυθμώνος κατοικείται από κατοίκους που συνεννοήθηκαν, συγκεντρώθηκαν και συζήτησαν καταλήγοντας σε ένα αισθητικό μοντέλο και στη συνέχεια απέρριψαν το «video». Αν όντως είχε συμβεί κάτι τέτοιο θα συνιστούσε εύρημα. Προφανώς ο συντάκτης της ιστοσελίδας παρασύρθηκε άθελά του από την επιχειρηματολογία του λογοκριτή ιερέα.

Πολλές αντιδράσεις προκαλεί, λένε, μία τελευταία δουλειά του Πορτοκάλογλου. Προφανώς έχει ενοχλήσει τα «αγανακτισμένα» ήθη των προσωρινών εποίκων της Πλατείας Συντάγματος, οι οποίοι συγκρότησαν και την ογκώδη παράταξη της Αριστεράς και της Προόδου η οποία τελικά ανέλαβε τηδιαχείριση της εξουσίας το 2015.

Ένα τραγουδάκι και ένα καλλιτεχνικής έμπνευσης video ανακατεύουν τα στομάχια των «προοδευτικών κύκλων» που έχουν αναλάβει την διαχείριση των κοινών. Μετά της «Δίκες της Βουλής» έχουμε την «κοινωνική λογοκρισία». Χειρότερα. Ο κ. Τσακνής (τον οποίο εκθέτει ανεπανόρθωτα το κείμενο του φίλου Δημήτρη Φύσσα), ο οποίος λόγω ιδεολογικού Αλτσχάιμερ αδυνατεί να επαναφέρει στη μνήμη του ακόμη και τους δικούς του στίχους, ανέφερε κατά τη διάρκεια της δημόσιας ανάκρισής του πως θα συσταθούν επιτροπές ανά την ελληνική περιφέρεια οι οποίες θα εκφράζουν τη γνήσια άποψη της κοινωνίας και οι οποίες (επιτροπές) θα κρίνουν, θα επικρίνουν και θα εγκρίνουν ή θα απορρίπτουν το περιεχόμενο της δημοσιογραφικής και πολιτιστικής παραγωγής της Νέας ΕΡΤ. Τι μου λέτε, κ. Τσακνή; Ο αγαπητός ιερεύς ή ο συμπαθής δάσκαλος ομού μετά των ελληναράδων ανά την επικράτεια θα μαζεύονται στο Επαρχείο ή το καφενείο και θα κρίνουν τον τρόπο μετά του οποίου ο εξαιρετικός συνάδελφος Σταύρος Καππάκος, όστις θα ηγείται της δημοσιογραφικής ομάδας της ΕΡΤ, θα αφουγκράζεται τη δημοσιογραφική πραγματικότητα; Κύριε Τσακνή μου, δεν το έχετε αντιληφθεί προφανώς αλλά οι λαϊκές επιτροπές των κολχόζ-σολχόζ έχουν περιέλθει σε κατάσταση αναγκαστικής ευθανασίας διεθνώς αλλά φαίνεται ότι παραμένουν ως κινητήριος πνευματική δύναμη στη συνείδηση της άτυπης αριστερο-ακροδεξιάς-Ορθοδόξου συμμαχίας που διαθέτει τη δεδηλωμένη στο Κοινοβούλιο. Προφανώς, για το λόγο αυτό ο κ. Τσακνής δεν αντέδρασε και ανέχτηκε το δημόσιο διασυρμό του. Ο κ. Ταγματάρχης υπέμενε τη διαδικασία για άλλους λόγους, επίσης προφανείς.

Επιστρέφω στο σκανδαλισμένο ιερέα. Η Τέχνη με τους παπάδες δεν τα πήγαν ποτέ καλά, ευτυχώς. Η Τέχνη και το Κόμμα δεν τα πήγαν ποτέ καλά, επίσης. Ευτυχώς. Οι Γιεσένιν και Μαγιακόφσκι υπέγραψαν με το αίμα τους (ο πρώτος κατά κυριολεξία) αυτό το νομοτελειακό διαζύγιο. Η Τέχνη με την κοινωνία τα πήγαιναν σπανίως καλά. Πάλι ευτυχώς, διότι η Τέχνη εμπεριέχει την άρνηση της ψευδούς συνείδησης και την ανατροπή της κυρίαρχης αντίληψης για τη ζωή, πόσω δε μάλλον για την όποια… Ζωή. Η Τέχνη είναι συνήθως γυμνή. Τσίτσιδη και άρα ευάλωτη. Διάφανη, απειλητική. Ευτυχώς. Έτσι, για να ανακατεύει τα στομάχια (τους) μας.