"Όσο αυξάνεται η γνώση μειώνεται το εγώ, ενώ όσο μειώνεται η γνώση αυξάνεται το εγώ!"

5 Μαΐ 2011

Η φωνή του Τάσου Γιαννίτση

«Η μόνη βεβαιότητά μας είναι ότι αύριο θα βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με καταστάσεις που δεν γνωρίζουμε ούτε ποιες είναι, ούτε τι σημαίνουν. Αν περιμένουμε να τις δούμε για να αισθανόμαστε σίγουροι ότι αυτές είναι εκεί, χάσαμε. Έχουμε υποχρέωση να προετοιμαστούμε και να μην πέσουμε στην παγίδα της αφέλειας, της αδιαφορίας ή της ελαφρότητας.».
Τρομακτικό, για το μέλλον που αναμένεται, ηχεί το ανωτέρω απόσπασμα της επιστολής που έστειλε ο πρώην υπουργός και πρόεδρος των ΕΛΠΕ Τάσος Γιαννίτσης, τις ημέρες του Πάσχα, στους 2.476 εργαζόμενους της επιχείρησης και τις οικογένειες τους.
Ο πρώην υπουργός είχε επιδείξει σοφία και επαγρύπνηση στους ευτυχισμένους καιρούς της δανειακής ευθυμίας. Για τότε λέμε, το 2001, που ξάφνιασε δυσάρεστα, όταν διαβλέποντας την κατάρρευση του Ασφαλιστικού, προσπάθησε εναγωνίως να την αποτρέψει. Όμως στην Ελλάδα των συνθημάτων, του λαϊκισμού και της ανέξοδης «αγωνιστικότητας», τα πλήθη πλημμύρισαν τους δρόμους με ιαχές, συνθήματα και πανό, για να κατατροπώσουν τις …αντιασφαλιστικές εμπνεύσεις του τότε υπουργού.
Μέσα στην εύκολη συνθηματολογία της μεταπολίτευσης κάθε φωνή σύνεσης και προειδοποίησης, κάθε φωνή προγραμματισμού, κάθε φωνή αυτοσυγκράτησης, κάθε επίκληση των αριθμών που αποδείκνυαν την καθίζηση του ασφαλιστικού, αμέσως ερμηνευόταν ως προσχηματική και ψεύτικη, και ξεσήκωνε την «ιερή οργή» συνδικαλιστικών παρατάξεων και κομμάτων για την «βεβήλωση» των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Οι ίδιοι που με οργή παρακινούσαν τον κόσμο τον κόσμο να βγει στους δρόμους για να αμυνθεί δεν έκαναν τίποτε όταν έβλεπαν ότι τα ασφαλιστικά ταμεία γονάτιζαν υπό το βάρος της ανομίας, του πολιτικαντισμού και της παράνοιας.
Γιατί ήταν παράνοια οι ρυθμίσεις του μακαρίτη Κουτσόγιωργα που έδινε το δικαίωμα σε γυναίκες, υπό προϋποθέσεις, να βγαίνουν στην σύναξη στα …35, ή εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ στα 50 με ηγεμονικές συντάξεις την ίδια στιγμή που οι δυσπρατούντες του ιδιωτικού τομέα, οι δυστυχισμένοι του ΙΚΑ φυτοζωούσαν έχοντας δουλέψει μια ζωή για πενταροδεκάρες. Ηταν πολιτικαντισμός να μπαίνουν στα ταμεία ομαδικά οι επιστρέψαντες πολιτικοί πρόσφυγες (καλώς μπήκαν, άνθρωποι που δεν είχαν που την κεφαλήν κλίναι ήταν) αλλά η τότε κυβέρνηση να μην κάνει την παραμικρή προσπάθεια να εξασφαλίσει ένα ποσοστό τουλάχιστον από την σύνταξη που δικαιούνταν από τα σοσιαλιστικά (λέμε τώρα) κράτη.
Γιατί ήταν ανομία να μην πληρώνουν οι επιχειρήσεις, ειδικά οι μικρές, τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, υπό το πρόσχημα της δυσπραγίας και την απειλή ότι θα έκλειναν αν αναγκάζονταν να υποβληθούν και σε αυτό το «έξοδο», και το κράτος το ανεχόταν αφού ούτως ή άλλως τα ελλείμματα θα συμπληρώνονταν από τον κρατικό κορβανά με τα δανεικά λεφτά…
Ο γράφων θυμάται από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80 δημοσιευμένες έρευνες (στα ΝΕΑ) που μιλούσαν για αναπόφευκτη μελλοντική κατάρρευση, αν δεν λαμβάνονταν από τότε μέτρα. Όμως στη χώρα των ευτυχισμένων και των μακαρίων αυτές οι πρόνοιες είχαν «αντιλαϊκό» χαρακτήρα και όλοι αποποιούνταν τον πικρόν ποτήριον της αντιλαικότητας. Ώσπου ήρθε το μνημόνιο και ξυπνήσαμε οδυνηρά.
Το ασφαλιστικό είναι διαχρονικό έγκλημα των λαοπλάνων κυβερνήσεων , των εφησυχασμένων συνδικαλιστών και των υποκριτικών κομμάτων, και η φωνή του Γιαννίτση που δεν προβλημάτισε τότε, ας προβληματίσει τώρα, έστω και αν δεν εισακουστεί. Τουλάχιστον το μέλλον δεν θα μας βρει ανύποπτους…
Του Γιάννη Σιδέρη, από το skai.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου