Του Κώστα Στούπα από το capital.gr
Στον Πλούτο του Αριστοφάνη ένας αγρότης που πνίγεται στα χρέη, ο Χρεμύλος (από τις λέξεις χρέος και αιμύλω δηλ. απατώ) μαζί με τον δούλο του τον Καρίωνα προσπαθούν να θεραπεύσουν το θεό Πλούτο που είναι τυφλός και μοιράζει τα καλούδια του με άδικο τρόπο...
Αν όμως όλοι γίνουν πλούσιοι, ο πλούτος χάνει την αξία του. Η αξία του πλούτου καθώς και πολλών άλλων καταστάσεων έχει νόημα σε σύγκριση με την έλλειψη πλούτου.
Στο ίδιο έργο βασικός πρωταγωνιστής εκτός από τον τυφλό Πλούτο είναι και η Πενία, η οποία διασταυρώνει πολλές φορές το «ξίφος» της με τους φίλους της ευημερίας χωρίς προσπάθεια. Η Πενία υποστηρίζει πως σ’ αυτήν οφείλεται η πρόοδος της ανθρωπότητας καθώς αν όλοι ήταν πλούσιοι κανένας δεν θα προσπαθούσε να ανακαλύψει νέα φάρμακα, εργαλεία, μεθόδους αύξησης της παραγωγής τροφίμων... Κανένας δεν θα προσπαθούσε να γίνει πλούσιος...
Η επιδίωξη του πλούτου μοιάζει με την παραγωγή του μελιού από τις μέλισσες προς όφελος της κυψέλης τους. Για να παράξουν όμως λίγα κιλά μέλι, τρυγούν χιλιάδες άνθη και έτσι τα γονιμοποιούν με αποτέλεσμα την γεωργική παραγωγή χιλιάδων τόνων. Με απλά λόγια με κίνητρο λίγων κιλών για ίδιο όφελος παράγουν χιλιάδες τόνους πλούτου για τους άλλους...
Αυτό είναι και το μυστικό του καπιταλισμού και κάπως έτσι δουλεύει και η οικονομία των ανθρώπων... χωρίς διατάγματα και εντολές με κίνητρο το «μέλι»...
Όποιος επιχείρησε να αντικαταστήσει το ταπεινό κίνητρο με υψηλά ιδανικά αλληλεγγύης και αγάπης, δεν απέτυχε απλώς αλλά δημιούργησε τέρατα.
Την εβδομάδα που πέρασε ο πρωθυπουργός κάλεσε στο γραφείο του τους τραπεζίτες και τους ζήτησε να χαμηλώσουν τα επιτόκια και να διοχετεύσουν ρευστότητα στην αγορά.
Αν δεν αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στην πολιτική και την οικονομία αυτό είναι δώρο άδωρο...
Λίγες μέρες νωρίτερα, με την αποτυχία της είσπραξης ολόκληρης της δόσης των 8,2 δισ. ευρώ η κυβέρνηση αφαίρεσε από τις τράπεζες 2-3 δισ. ευρώ, καθώς τα κενά στη χρηματοδότηση θα πρέπει να καλυφθούν με εκδόσεις εντόκων γραμματίων.
Έντοκα γραμμάτια όμως αυτή την περίοδο αγοράζουν μόνο οι ελληνικές τράπεζες. Με τον τρόπο αυτό αφαιρούνται από την ιδιωτική οικονομία περί τα 2-3 δισ. ευρώ που πάνε για την κάλυψη της «μαύρης τρύπας» των αναγκών του δημοσίου. Αφαιρούνται από την ιδιωτική οικονομία για τη δημόσια...
Καθώς όμως η τρόικα μας δανείζει «τοκογλυφικά» με 1,5% και τα έντοκα πληρώνουν 4-4,5% τα 2-3 δισ. σε ετήσια βάση θα στοιχίσουν παραπάνω περί 60 με 90 εκατ. ευρώ, ή 30 με 60 εκατ. ευρώ σε εξαμηνιαία βάση.
Με το επιπλέον αυτό κόστος θα μπορούσαν να πληρωθούν οι συντάξεις 3-9.000 συνταξιούχων με απολαβές 10.000 το χρόνο ή αντίστοιχων σχολικών φυλάκων ή υπαλλήλων καθαριότητας...
Η αδυναμία της κυβέρνησης τους προηγούμενους μήνες να αξιολογήσει και να αποβάλει υπεράριθμους ή επίορκους από το δημόσιο οδήγησε στην τυφλή «σφαγή» ανθρώπων που μπορεί να είναι και χρήσιμοι. Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι στην προσπάθεια να σώσει κάποιους στο τέλος θα αναγκαστεί να απολύσει περισσότερους...
Το πολιτικό σύστημα και η συνδικαλιστική νομενκλατούρα όσο καθυστερούν να μειώσουν και να αναδιαρθρώσουν το δημόσιο με απολύσεις και αναδιατάξεις εκ του μηδενός, τόσο αυξάνουν τον κίνδυνο μιας ολικής κατάρρευσης με μεγαλύτερες απώλειες και για τους εντός του δημοσίου και για τους εκτός.
Οι της αντιπολίτευσης όσο αντιδρούν σε κάθε μεταρρύθμιση και δεν συναινούν σε μακροπρόθεσμο σχέδιο εξόδου από την κρίση τόσο περισσότερο συνυπεύθυνοι της κατάστασης γίνονται...
Η Ελλάδα έχει περίπου 1,5 εκατ. ανέργους αυτό δεν μπορούσε να αποφευχθεί. Η χώρα πρέπει να αλλάξει οικονομικό μοντέλο για να βγει από την κρίση και αυτό σημαίνει πως 1 με 1,5 εκατ. άνθρωποι πρέπει να αλλάξουν τομέα απασχόλησης. Η ανάγκη (η Πενία) είναι που θα οδηγήσει τους ανθρώπους να αλλάξουν προσανατολισμό εργασίας και στάνταρς. Αυτό θα συνέβαινε ούτως ή άλλως...
Η αδικία είναι πως όλοι οι άνεργοι προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα.
Αν το κράτος αποσύρει τα αντικίνητρα για τις επενδύσεις αυτοί οι άνθρωποι θα μείνουν για λιγότερο χρόνο άνεργοι. Τα αντικίνητρα είναι φόροι, γραφειοκρατία διαφθορά και αφορούν το δημόσιο τομέα.
Οι ανάγκες που δημιουργεί η Πενία είναι που θα δημιουργήσουν την ανάπτυξη, όχι κάποια δήθεν δίκαιη αναδιανομή πλούτου που δεν υπάρχει... ή αύξηση της ζήτησης με δανεικά.
Αυτό είναι γνωστό από την εποχή του παππού Αριστοφάνη...
Και η Πενία όπως και ο πλούτος δεν επιλέγουν αποκλειστικά με δίκαια κριτήρια τα θύματά τους. Άλλοι απολαμβάνουν ή υποφέρουν περισσότερο απ’ ό,τι ενδεχομένως θα δικαιούνταν...
ΥΓ: Η Παράσταση του Πλούτου του Αριστοφάνη που ανέβηκε την περασμένη εβδομάδα στην Επίδαυρο και συνεχίζει να ανεβαίνει σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, είναι εξαιρετική καθώς διαφοροποιείται από το συρμό και διασυρμό του πνεύματος του Αριστοφάνη, από τα μπουλούκια της κακώς εννοούμενης προοδευτουριάς της μεταπολίτευσης...
Ο Αριστοφάνης ως ανατόμος τέμνει τη φύση των πραγμάτων με τη σάτιρα σαν περιτύλιγμα και όχι πυρήνα του έργου.
Αν όμως όλοι γίνουν πλούσιοι, ο πλούτος χάνει την αξία του. Η αξία του πλούτου καθώς και πολλών άλλων καταστάσεων έχει νόημα σε σύγκριση με την έλλειψη πλούτου.
Στο ίδιο έργο βασικός πρωταγωνιστής εκτός από τον τυφλό Πλούτο είναι και η Πενία, η οποία διασταυρώνει πολλές φορές το «ξίφος» της με τους φίλους της ευημερίας χωρίς προσπάθεια. Η Πενία υποστηρίζει πως σ’ αυτήν οφείλεται η πρόοδος της ανθρωπότητας καθώς αν όλοι ήταν πλούσιοι κανένας δεν θα προσπαθούσε να ανακαλύψει νέα φάρμακα, εργαλεία, μεθόδους αύξησης της παραγωγής τροφίμων... Κανένας δεν θα προσπαθούσε να γίνει πλούσιος...
Η επιδίωξη του πλούτου μοιάζει με την παραγωγή του μελιού από τις μέλισσες προς όφελος της κυψέλης τους. Για να παράξουν όμως λίγα κιλά μέλι, τρυγούν χιλιάδες άνθη και έτσι τα γονιμοποιούν με αποτέλεσμα την γεωργική παραγωγή χιλιάδων τόνων. Με απλά λόγια με κίνητρο λίγων κιλών για ίδιο όφελος παράγουν χιλιάδες τόνους πλούτου για τους άλλους...
Αυτό είναι και το μυστικό του καπιταλισμού και κάπως έτσι δουλεύει και η οικονομία των ανθρώπων... χωρίς διατάγματα και εντολές με κίνητρο το «μέλι»...
Όποιος επιχείρησε να αντικαταστήσει το ταπεινό κίνητρο με υψηλά ιδανικά αλληλεγγύης και αγάπης, δεν απέτυχε απλώς αλλά δημιούργησε τέρατα.
Την εβδομάδα που πέρασε ο πρωθυπουργός κάλεσε στο γραφείο του τους τραπεζίτες και τους ζήτησε να χαμηλώσουν τα επιτόκια και να διοχετεύσουν ρευστότητα στην αγορά.
Αν δεν αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στην πολιτική και την οικονομία αυτό είναι δώρο άδωρο...
Λίγες μέρες νωρίτερα, με την αποτυχία της είσπραξης ολόκληρης της δόσης των 8,2 δισ. ευρώ η κυβέρνηση αφαίρεσε από τις τράπεζες 2-3 δισ. ευρώ, καθώς τα κενά στη χρηματοδότηση θα πρέπει να καλυφθούν με εκδόσεις εντόκων γραμματίων.
Έντοκα γραμμάτια όμως αυτή την περίοδο αγοράζουν μόνο οι ελληνικές τράπεζες. Με τον τρόπο αυτό αφαιρούνται από την ιδιωτική οικονομία περί τα 2-3 δισ. ευρώ που πάνε για την κάλυψη της «μαύρης τρύπας» των αναγκών του δημοσίου. Αφαιρούνται από την ιδιωτική οικονομία για τη δημόσια...
Καθώς όμως η τρόικα μας δανείζει «τοκογλυφικά» με 1,5% και τα έντοκα πληρώνουν 4-4,5% τα 2-3 δισ. σε ετήσια βάση θα στοιχίσουν παραπάνω περί 60 με 90 εκατ. ευρώ, ή 30 με 60 εκατ. ευρώ σε εξαμηνιαία βάση.
Με το επιπλέον αυτό κόστος θα μπορούσαν να πληρωθούν οι συντάξεις 3-9.000 συνταξιούχων με απολαβές 10.000 το χρόνο ή αντίστοιχων σχολικών φυλάκων ή υπαλλήλων καθαριότητας...
Η αδυναμία της κυβέρνησης τους προηγούμενους μήνες να αξιολογήσει και να αποβάλει υπεράριθμους ή επίορκους από το δημόσιο οδήγησε στην τυφλή «σφαγή» ανθρώπων που μπορεί να είναι και χρήσιμοι. Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι στην προσπάθεια να σώσει κάποιους στο τέλος θα αναγκαστεί να απολύσει περισσότερους...
Το πολιτικό σύστημα και η συνδικαλιστική νομενκλατούρα όσο καθυστερούν να μειώσουν και να αναδιαρθρώσουν το δημόσιο με απολύσεις και αναδιατάξεις εκ του μηδενός, τόσο αυξάνουν τον κίνδυνο μιας ολικής κατάρρευσης με μεγαλύτερες απώλειες και για τους εντός του δημοσίου και για τους εκτός.
Οι της αντιπολίτευσης όσο αντιδρούν σε κάθε μεταρρύθμιση και δεν συναινούν σε μακροπρόθεσμο σχέδιο εξόδου από την κρίση τόσο περισσότερο συνυπεύθυνοι της κατάστασης γίνονται...
Η Ελλάδα έχει περίπου 1,5 εκατ. ανέργους αυτό δεν μπορούσε να αποφευχθεί. Η χώρα πρέπει να αλλάξει οικονομικό μοντέλο για να βγει από την κρίση και αυτό σημαίνει πως 1 με 1,5 εκατ. άνθρωποι πρέπει να αλλάξουν τομέα απασχόλησης. Η ανάγκη (η Πενία) είναι που θα οδηγήσει τους ανθρώπους να αλλάξουν προσανατολισμό εργασίας και στάνταρς. Αυτό θα συνέβαινε ούτως ή άλλως...
Η αδικία είναι πως όλοι οι άνεργοι προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα.
Αν το κράτος αποσύρει τα αντικίνητρα για τις επενδύσεις αυτοί οι άνθρωποι θα μείνουν για λιγότερο χρόνο άνεργοι. Τα αντικίνητρα είναι φόροι, γραφειοκρατία διαφθορά και αφορούν το δημόσιο τομέα.
Οι ανάγκες που δημιουργεί η Πενία είναι που θα δημιουργήσουν την ανάπτυξη, όχι κάποια δήθεν δίκαιη αναδιανομή πλούτου που δεν υπάρχει... ή αύξηση της ζήτησης με δανεικά.
Αυτό είναι γνωστό από την εποχή του παππού Αριστοφάνη...
Και η Πενία όπως και ο πλούτος δεν επιλέγουν αποκλειστικά με δίκαια κριτήρια τα θύματά τους. Άλλοι απολαμβάνουν ή υποφέρουν περισσότερο απ’ ό,τι ενδεχομένως θα δικαιούνταν...
ΥΓ: Η Παράσταση του Πλούτου του Αριστοφάνη που ανέβηκε την περασμένη εβδομάδα στην Επίδαυρο και συνεχίζει να ανεβαίνει σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, είναι εξαιρετική καθώς διαφοροποιείται από το συρμό και διασυρμό του πνεύματος του Αριστοφάνη, από τα μπουλούκια της κακώς εννοούμενης προοδευτουριάς της μεταπολίτευσης...
Ο Αριστοφάνης ως ανατόμος τέμνει τη φύση των πραγμάτων με τη σάτιρα σαν περιτύλιγμα και όχι πυρήνα του έργου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου