Αργότερα ή νωρίτερα θα συνέβαινε και αυτό. Ήδη είχε αρχίσει σιγά αλλά σταθερά από το περασμένο έτος. Σιγά-σιγά το ελληνικό πρόβλημα μεταχηματιζόταν στην αφήγηση των Ελλήνων ιθυνόντων από ένα εσωτερικό διαρθρωτικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας σε ένα πρόβλημα για το οποίο στην ουσία ευθύνονταν «ξένα κέντρα» ενάντια στα οποία η χώρα μας αμυνόταν ηρωικά. Σιγά-σιγά έφευγαν οι αναφορές στις χρεοκοπημένες ΔΕΚΟ, στην έλλειψη ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, στα στίφη των υπεράριθμων του δημοσίου, στον πιο διεφθαρμένο κρατικό τομέα της ΕΕ, στην άρνηση της δημόσιας διοίκησης να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις, κλπ και στην θέση τους έμπαιναν οι νέοι «δαίμονες»: οι «οίκοι αξιολόγησης», ο (μέχρι πρόσφατα «φιλέλλην») Ρουμπίνι, η Μέρκελ (σταθερή αξια!), οι «Αγγλοσάξωνες», η «τρόικα», κλπ. Όμως, παρ’ όλο που τόσο ο πρωθυπουργός Γ.Παπανδρέου όσο και ο τ.υπουργός Οικονομικών Γ.Παπακωνσταντινου κατέβαλλαν φιλότιμες προσπάθειες να προωθήσουν αυτό το τόσο ελκυστικό στα αυτιά των Ρωμιών αφήγημα, για πολλούς και διαφορους λόγους δεν κατάφεραν να είναι αρκετά πειστικοί. Όμως η έλευση στο υπουργείο Οικονομικών του Ευάγγελου Βενιζέλου άλλαξε άρδην την κατάσταση. Ήδη από το υπουργείο Εθνικής Αμύνης, ο νέος υπουργός είχε καθορίσει με αδαμάντινη σαφήνεια το νέο υπόδειγμα σκέψης .
Καθοριστική εδώ ήταν η συνέντευξη τύπου που έδωσε στις 25/05. Εκεί ξεκαθάρισε πως το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ένα πρόβλημα εθνικής επιβίωσης -όχι όμως λόγω των ενδογενών παραγόντων, αλλά λόγω ξένων “δαιμόνων”. “Η χώρα” είπε “βρίσκεται υπό συνθήκες πραγματικού οικονομικού πολέμου. Σε συνθήκες πραγματικού οικονομικού πολέμου χρειάζεται εθνική συστράτευση, ενότητα, πανστρατιά. Και αυτό είναι σημαντικότερο από την συναίνεση και την διακομματική συνεννόηση που μακάρι να αρκούσε. Χρειάζεται συστράτευση και πανστρατιά”.
Αναμφιβόλως πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση. Όμως αυτό που είναι εξ ίσου ενδιαφέρον είναι ότι κανείς από τους παριστάμενους δημοσιογράφους δεν σκέφθηκε να θέσει την απλή και αφελή ερώτηση: Αν η Ελλάδα αντιμετωπίζει πόλεμο, ποιοι αλήθεια είναι οι εχθροί; Ποιοι είναι οι επιτιθέμενοι; Διότι αν έθετε κανεις το ερώτημα ο απόηxος θα ήταν ανάλογος με τον απόηχο του ερωτήματος που έθεσε το παιδάκι στον Βασιλιά στο γνωστό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Kejseren’s nye klaeder”: Θα γκρέμιζε από τα θεμέλια του όλο το συνομωσιολογικό αφήγημα που με τόσο κόπο οικοδόμησε ο Πρωτομάστορας Ανδρέας και οι συνεργάτες του την δεκαετία του 80. Και πιθανώς η μοίρα του δημοσιογράφου που θα έθετε αυτό το τόσο αφελές ερώτημα θα ήταν ανάλογη με την μοίρα του μικρού παιδιού στο Δανικό παραμύθι: Από τότε που ρώτησε τον Βασιλιά, ψάχνει ματαίως να το βρει η Διεθνής Αμνηστεία!
Όμως από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί κανείς να μην θαυμάσει τον τρόπο με τον οποίο ο νέος υπουργός Οικονομικών πήρε κυριολεκτικά την μπουκιά από το στόμα του Αντώνη Σαμαρά. Διότι προφανώς ο τελευταίος θα ονειρευόταν ένα προεκλογικό αγώνα στον οποίο θα έθετε το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, όχι ως ένα βαρετό ορθολογικό πρόβλημα μείωσης δαπανών και φοροδιαφυγής, αλλά ως έναν ηρωικό αγώνα εναντίον όλων όσων επιβουλεύονται την εθνική μας κυριαρχία. Όμως τώρα με την υιοθέτηση του «αντιμπεριαλiστικου» λόγου από το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ μένει άλαλη.
Σε 20 χρόνια από σήμερα, τα βιβλία της ιστορίας που θα διδάσκονται τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα αναφέρονται στην σημερινή κατάσταση ως ένα ηρωικό αγώνα των Ελλήνων εναντίον διάφορων «εχθρών» που επωφθαλμιούσαν την παραγωγικότητα του δημόσιου τομέα της χώρας, την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων της, την απίστευτη ποιότητα της παιδείας της, το σοφιστικέ των επιχειρήσεων της, την εντιμότητα των γραφειοκρατών της, την σοφια των πολιτικών της, κλπ. Ποιον θα προσδιορίζουν τότε ως «εχθρούς» οι κρατικές γραφίδες του μέλλοντος, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει. Ίσως τους Εσκιμώους, ίσως τα UFO. Το εθνικό αφήγημα ίσως να μην να μπορεί να παράγει ούτε ένα ζευγάρι παντόφλες, αλλά ποτέ δεν είχε πρόβλημα να παράγει «εχθρούς».
του Τάκη Μίχα, πηγή: protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου